Simple Sense… A Dynamic True Story
On Saturdays and Sundays, I would spend my time in the room, lacking the desire to go outside. It was a stark contrast to my previous eagerness for the weekends. Most of my hours were consumed in bed.
Then came Monday, a beautiful morning that brought a change. I arrived at the snacks factory promptly at 7 o’clock, parking my bicycle in the designated area before heading to punch my time card.
As I scanned the cards, my eyes couldn’t locate mine.
I double-checked, hoping for a different outcome. Regrettably, my time card was nowhere to be found.
Confusion and surprise washed over me. Where could it be?
In my perplexity, I eventually made my way to the company’s office, where a lady sat behind the desk, fixating her gaze on me.
“Lady, I’m Michael. My time card is missing!” I uttered, observing her reaction.
After a moment of hesitation, she responded, “Sorry, Michael… but you don’t have a job here.”
I stood there, concealing my disappointment, experiencing a sudden sense of loss. I had lost my job. Why?
Slowly, I walked out of the office, retrieving my bicycle from the parking lot and setting off on its pedals.
As I rode, thoughts swirled in my mind. What could be the reason? I decided to inquire at A.S.B., as I couldn’t fathom losing my job without their knowledge.
Entering A.S.B., I spotted Lisane at her desk. I took a seat, gazing at her for a moment before speaking up. “They told me I don’t have a job?”
She raised her head slowly, meeting my gaze. An intense silence enveloped us.
she sighed. “Yes, Michael… there are some issues pertaining to your job,” she said, her eyes averted.
“What… what is the problem?” I asked, seeking clarification.
Another heavy silence followed. “There are some legal complications,” Lisane replied, her voice subdued.
I remained seated, immersed in silence for a prolonged moment.
Slowly, I returned to reality. Surprisingly, I felt no disappointment. Instead, a certain sense of relief started to take hold within me. I released a deep, expressive sigh.
“Yes… this is the moment to make decisions,” a whisper echoed in my mind.
I yearned to escape this mental anguish, to break free from the months-long dilemma. Standing up, I left A.S.B., feeling a weight lifted from my mind.
As I strolled through the City Center, the sound of F.M. music filled the air. It dawned on me that I could finally enjoy music again after such a long time. Gradually, I immersed myself in the melody, deriving a peculiar sense of delight from it.
“What happened, Michael?” Finn asked. “Didn’t you go to work?”
“Yeah,” I replied, not meeting her gaze. “They fired me.”
“Why?” Finn looked surprised.
“I don’t know.”
Finn approached me. “Didn’t you ask them?”
“Yes,” I said, walking into my room. “They mentioned some legal issues.”
I headed straight for the bed and laid down, feeling a sense of relief in my mind. Comfort seemed to well up from within my heart. There had been something throbbing inside me for months, and now it felt like it was melting away.
In my mind, a persistent whisper echoed: I want to go back to India. It seemed like the only way to escape from everything.
I spent the next two days confined to my room, sleeping soundly. It brought me happiness to engage in conversations and interact with others. It felt like a heavy burden had been lifted from my mind and body.
Within those two days, I made a decision. I would go to India and then return to the Netherlands, after putting an end to the facade of the Asia-Europe goodwill mission.
I yearned to visit Eindhoven and meet everyone. But how could I face them? How could I confront the fact that I had become the worst person in their eyes?
The person who had arrived on an Asia-Europe friendship mission… and had been unlawfully staying in the Netherlands.
The only way to escape was to return to India and then come back.
Word spread that I was going back to India, and everyone seemed puzzled. “Why are you going back?” they asked.
I only replied with one statement: “I will come back.”
The weight of months of mental stress lifted, granting me immense relief. I had never experienced such stress in my life. I realized that the burden that had weighed me down had worn out my body.
I was in a rush to do everything quickly. The thought of “Go back to India” consumed my mind.
I mingled with everyone cheerfully, finding an indescribable happiness deep within my heart. I experienced an unparalleled joy that I had never felt before, a surge of incredible energy coursing through my entire being.
I came to the city. Now I didn’t have any problem even if people were watching me. I enthusiastically explored every corner, spending hours in the pub and getting to know many people. I indulged in some shopping. It was the first time in months that I truly felt like myself.
After two or three days, I made the decision to go to Utrecht. I wanted to visit Robert before heading to India.
I packed my belongings the day before my departure and enjoyed a joyful dinner with everyone. As I lay on the bed, I felt my body relax. It brought me immense joy after a long period of time. In the silence of the night sky, a song softly played, echoing in my ears.
I see skies of blue and clouds of white…
The bright blessed day, the dark sacred night…
And I think to myself… what a wonderful world.
The colors of the rainbow so pretty in the sky…
Are also on the faces of the people going by,
I see friends shaking hands… saying how do you do…
They’re really saying I love you.
And I think to myself… what a wonderful world.
Tomorrow, off to Utrecht.
In the morning, I woke up feeling rejuvenated. The pain inside me had eased, and I sensed a surge of incredible energy. I bid farewell to everyone.
At 11:00 a.m., I set off for Utrecht. I boarded the train from Tilburg railway station and settled into my seat, admiring the vast and beautiful plains of the Netherlands.
The cool breeze gently brushed against my face, bringing me a sense of bliss. As the train moved, typical Dutch houses disappeared in the distance, and I spotted windmills standing proudly at the far end of the green plains.
I absorbed everything around me, feeling as though I had lived there for years. I knew I would come back and live here without any mental turmoil.
The beauty of the Netherlands captured my attention, filling my heart with ultimate joy. In no time, the train arrived in Utrecht.
Utrecht was a bustling railway station. I walked slowly, taking in the surroundings. Numerous display boards flickered with information about arrivals and departures to Stockholm and Zurich at different spots on the platform.
I strolled through the bustling crowd, enjoying the caress of the cool breeze. Crossing the overpass, I reached the main road.
Soon enough, I found the bus to Nijveldsingle. I boarded it and arrived at Robert’s apartment, where I pressed the main door bell.
“Who is it?” Robert’s voice came through the speaker.
“It’s me, Michael,” I softly replied.
I heard the sound of the main door being unlocked. I swiftly entered the flat, climbing the steps until I reached Robert’s doorstep. He stood there; his eyes filled with wonder.
“What’s the matter, Mike?” Robert asked, surprised.
I stood silently for a moment. “I’ve decided to go back to India,” I said, stepping into the room.
“Why?” Robert looked at me wide-eyed.
I paused, gathering my thoughts. “I have to go, Robert. I’ll be back soon,” I said in a single breath.
Robert began to ask more questions, but I found myself unable to respond. What could I tell Robert? Would he understand my state of mind?
I was tormented mentally. Could Robert rescue me from this? No, he couldn’t do anything. If I were to explain my mental dilemma, what could he do? He wouldn’t be able to find a solution to the months-long mental struggle I had endured. The only way to overcome this dilemma was to return to India and come back later.
The evening was filled with joy. It felt like a replay of the old days as we spent ample time talking and stayed up late into the night.
The following morning, we ventured outside. My objective was to purchase an air ticket and engage in some shopping. We leisurely strolled through the streets of Utrecht, taking in the splendor of the beautiful morning.
The cool breeze gently brushed against our skin as I absorbed the surroundings with my eyes. Everything seemed familiar to me: the streets, the shops, the restaurants, the pubs, and even the supermarkets.
We decided to visit our regular fast-food joint, where we always ordered a chicken piece each. As we observed our surroundings, we noticed that people were thoroughly enjoying the winter season.
Eventually, we arrived at the City Center, where I spotted the first travel agency and decided to enter.
I watched the blonde lady who was sitting behind the desk. “I need an air ticket from Amsterdam to Bombay.” I said.
“Which airlines do you prefer?” She smiled and looked at me.
“I need the cheapest.” I said, looking at her.
“Is it one way?”
“Yes.” I said.
She concentrated on the computer.
“Yes, Singapore Air Lines is the cheapest one and the ticket fair is about nine hundred Guilder. Which date do you want?” She asked me.
“I want the nearest date.” I said, staring at her.
“24th, okay?” she looked at me.
“Yeah, it’s okay.” I nodded.
My flight was on the third day from that day. It was on 24th march, at 9:00a.m.
I received the confirmed ticket and exited the agency, experiencing a surge of joy and happiness after months of emotional numbness.
That night, we engaged in lively conversations and enjoyed a meal together. We extended our evening by watching television until late into the night, occasionally pausing for coffee. It felt like a re-enactment of our past days together.
We retired to bed late, enveloped by the freezing night. Winter was at its peak, and the arrival of spring was still a month away. Nevertheless, I found solace in sleeping within that cold atmosphere, achieving a restful slumber after months of sleeplessness. My mind was consumed by a profound sensation, as the burden and pain in my heart gradually dissipated.
The subsequent morning arrived, and we ventured into the city after breakfast. The day after that marked my return to India. We leisurely spent our time in the city, visiting our customary fast-food establishment and indulging in some shopping.
Following our activities, we sat on the steps where we had first met, finding respite and enjoying the familiar sight of the organ player. The atmosphere brimmed with cheerfulness.
Returning to our flat, after secured the bicycle Robert checked the mailbox.
“Hey… Michael. There is a letter for you.” Robert took the letter from the mail box and extended to me.
We came to the room and I eagerly opened the letter, finding that its contents were typed in English.
I glanced through the lines…
Admittance of History…
Dear Sir,
Your request to be admitted to the study of History will be granted by the Institute of History…
The letter continued in a similar vein.
They had approved my college admission.
But I didn’t feel any joy. There was only one thought in my mind. I want to get out of Netherlands. My mind was not in a position to take all this pressure. If it was prolonged, I would become a mental patient.
“No, Rob, I have to go back, I don’t want to study.” I expressed, handing the letter to Robert.
“No, Mike,” Robert countered, trying to persuade me. “Just take some time to think it through and make a decision.”
I took a deep sigh. “There is nothing to think about, Rob.” I responded, “I have to go. I’ll be back soon.”
Robert tried to stop me.
But I didn’t want to think any more. I had been at the extreme stage of mental distress. For the last many months, I had been under the grip of mental conflict. Now I just wanted to unload the heaviness of my heart. I needed some relief, that was the sole thought occupying my mind.
March 24, 1989…
That marked the day of my departure to India. It was a pleasant morning, and I awoke early, feeling a surge of energy and a hint of happiness.
Robert was accompanying me to the airport. We stepped out at six o’clock, greeted by a cool and serene morning. The surroundings were shrouded in fog, as winter still lingered in the air. I glanced around and proceeded at a leisurely pace. The cars parked on either side of the road were coated in frozen snow.
We arrived at Utrecht railway station, observing the gradual awakening of the bustling terminal. In the cafeterias, people sat reading newspapers and enjoying their breakfast. Here and there, signboards displayed the details of train arrivals and departures, their flickering lights catching the eye. On that fine morning, the temperature was below ten degrees Celsius.
The Amsterdam train arrived promptly, with only a handful of passengers aboard due to the early hour. We found seats in the smoking area, and as I lit a cigarette, I gazed outside.
A somber silence enveloped us. Robert… he was the dearest friend I had met during my time there, and our separation weighed heavily on both of us.
The train swiftly carried us toward Amsterdam, leaving behind the picturesque expanse of green, canal-laden plains, windmills, sunflower fields, and vast agricultural landscapes, along with the quintessential Dutch houses and small towns. I fixated my gaze on the sprawling plains, reclining silently in my seat.
“I’ll come back… I must return soon.”
The train reached Amsterdam, the busiest and most significant railway station in the Netherlands. We walked together, taking in our surroundings. The next platform offered a train service directly to the airport.
At Schiphol International Airport, I noticed the flickering sign on the platform signboard indicating the imminent arrival of the train.
Robert turned to me and asked, “Would you like to have coffee?”
“No,” I replied. “I don’t feel like having anything.”
The train arrived, and we boarded for the approximately fifteen-minute journey to Schiphol International Airport. Inside the train, there were only a handful of passengers, including a young man a few seats behind us. He was engrossed in his Walkman, with the volume turned up so high that we could hear it.
Robert chuckled and expressed his astonishment, saying, “What kind of man is he?”
We reached Schiphol International Airport swiftly, with the train stopping within the airport complex itself.
I stepped off the train and gazed around in awe. The grandeur of the K.L.M.-adorned surroundings was breath-taking, encompassing a vast area. Schiphol International Airport was truly a source of pride for the Netherlands.
We gathered our luggage and proceeded, taking in the bustling atmosphere. The airport was filled with numerous passengers from different countries, with diverse appearances and destinations spanning the globe. I marveled at the vastness of the airport, featuring a variety of shops, airline offices from around the world, money exchange centers, and duty-free stores.
As we strolled along, I suddenly noticed a tall man in a suit. The moment he spotted me, he signaled to the policemen standing nearby. One of the officers approached us.
“Can I see your passport?” he demanded, scrutinizing me before extending his request to Robert and me.
We exchanged surprised glances and complied. I handed him my passport, and he inspected it carefully.
“Please place your luggage over there,” the policeman instructed, pointing to a designated area. I hesitated for a moment but followed his command, setting down my bags.
“Come with me,” he directed, leading the way. Robert and I hesitated briefly before trailing behind the officer.
“No… no… no,” he abruptly intervened, turning back and blocking Robert. “You stay here.”
Robert remained where he stood, his expression filled with apprehension, while I proceeded with the policeman.
We walked through the airport, covering some distance until we stopped in front of a closed door.
“Wait here,” the policeman insisted, emphasizing his instruction. With that, he opened the door and disappeared inside.
I stood there, uncertain and anxious, pondering why the officer had taken my passport and led me to this location. Nervousness coursed through me as I wondered about the purpose behind this unexpected turn of events.
After a while, the police officer opened the door and approached me.
He observed me silently for a moment… “You have been granted the necessary documents to stay in the Netherlands. Today is Good Friday, and the following two days are Easter Holidays. You will receive the papers on Monday. Alright… in any case… I wish you a pleasant journey.”
After extending his well-wishes, he returned my passport and walked away.
I stood there in a daze, watching him recede into the distance.
Oh, so today is Good Friday. I hadn’t even realized it.
My mind went completely blank. Now, I was hearing something I had longed for, something I had waited for anxiously. However, there was no joy in hearing those words. It felt as though my body was engulfed in flames. Somehow, I yearned to escape from the Netherlands. Not just for three days, I couldn’t bear to spend even three hours here. I desired to flee both physically and mentally.
I moved mechanically, while Robert conversed with the policemen. I understood that they were discussing about me.
When they caught sight of me, the policemen burst into laughter. Their laughter contained traces of mockery. I simply let it pass.
Robert became aware of the situation and attempted to dissuade me.
“I must go, Robert. I will return soon,” I persisted.
I remained steadfast in my decision, my gaze fixed on the vast expanse. My thoughts took flight in various directions.
“Who is responsible for granting me all of this…?”
I am certain… It is the Dutch Rotary. I know it. They would never expel me. I can live here.
But I can’t… Even if I obtain the necessary documents, I won’t be able to face them. That is why my heart has been burning for the past six to seven months.
I will return. I will come back soon. I will return after shedding the mantle of the Asia-Europe Rotary friendship mission.
I have many acquaintances here. As for marriage… it won’t pose much of a challenge. I can reside here legally.
I glanced at Robert. We embraced and stood there for a moment.
“I will come back soon, Rob,” I said, looking at Robert as I grabbed my luggage.
Then I began to walk. After a certain distance, I turned around and glanced back.
Robert was still standing there, gazing at me.
I hastened my pace, walking away without looking back.
The Singapore Airlines queue… There were around fifteen people ahead of me.
A peculiar numbness enveloped me. I could feel my heart sinking. A sense of paralysis spread through my entire body. I stood there, looking around without any emotional response.
After about five minutes, an announcement was made. The Singapore Airlines flight had been postponed. The scheduled departure was now in the evening.
I stood there with the other passengers. After some time, another announcement was made, informing us that accommodation had been arranged at the Hilton International.
I observed the passengers boarding the vehicles headed for Hilton International. It was a luxurious hotel located within the airport premises.
I headed straight to my room. There were intriguing sights all around, but I couldn’t derive any enjoyment from them. My mind was numb…
I lay down on the bed, feeling a sudden sense of relief wash over me. It was as if my body had been carrying a burden that was now being released. Slowly, I drifted into a blissful state in the recesses of my mind.
Suddenly, I noticed something… I had gloves in my hands. They belonged to Robert. I had borrowed them earlier in the morning. They were leather gloves gifted to him by his late grandfather.
I rose to my feet slowly and left my room. I made my way directly to the hotel reception.
“Where is the post office?” I inquired, addressing the lady behind the desk.
“It’s over there,” she replied with a smile, pointing in a particular direction.
I purchased an envelope, placed the gloves inside, and posted it.
Upon returning to my room, I absentmindedly opened the fridge. It was stocked with a variety of beverages.
I had no inclination to consume anything. I sat on the bed, folding my legs, while my mind wavered. I longed for the night to arrive.
I slipped under the sheets, feeling a weight lifting off my body. I sensed my mind relaxing, and an indescribable tranquility settling within me.
Night-time came… It was 10:00 p.m. I made my way back to the airport. Schiphol International Airport was vast, stretching beyond the eye’s reach.
I noticed an escalator moving on the ground level. Most of the passengers were standing on it, while some were walking.
I stepped onto the escalator and stood there, ascending to the Singapore Airlines section.
I presented my air ticket at the counter. They attached a tag to my luggage, issued the boarding pass, and returned the ticket to me.
I proceeded to the lounge and took a seat, observing a middle-aged couple in front of me.
He took out a piece of chewing gum, chewed it, and then took half of it and offered it to his beloved. I watched in awe as she enjoyed chewing it with delight.
I heard the announcement for the flight.
After five minutes, I boarded the flight, which was a massive one.
There were only a few passengers on board, and most of the seats were empty. I found a comfortable seat by the window.
I sat there, gazing outside, and a profound sense of joy welled up within my heart. It felt as if something that had been bothering me for months was slowly melting away.
The flight took off.
Looking down… I saw the Netherlands illuminated by a dazzling array of lights.
I lifted my gaze to the vast, icy expanse of the never-ending blue sky. It was a clear and enchanting blue, and in the tranquil infinity of that blueness, a soft, melodic wave seemed to flow into my ears, ever so gently…
Remember when we held on in the rain… The nights we almost lost it…
Once again… we can take the night into… tomorrow…
Living on feelings… touching you I feel it… all again…
Didn’t we almost have it all…?
When love was all we had worth giving…?
The ride with you… was worth the fall… my friend…
Loving you makes… life worth living…
Didn’t we almost have it all…?
The nights we held on till the morning…
Didn’t we almost … have it all…?
You know you’ll never love that way… again…
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com
Simple Sense… A Dynamic True Story
ചാപ്റ്റർ – 30
ശനിയും … ഞായറും … ഞാൻ റൂമിൽ തന്നെ കഴിഞ്ഞുകൂടി . പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങുവാൻ തന്നെ മനസ്സ് വരുന്നില്ല .പണ്ടൊക്കെ വീക്കെൻഡ് ആകുവാൻ കാത്തിരുന്ന എനിക്ക് ഇപ്പോൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങേണ്ട .ഞാൻ അധികസമയവും ബെഡിൽ തന്നെ കഴിച്ചുകൂട്ടി .
തിങ്കൾ … വളരെ മനോഹരമായ പ്രഭാതം …
ഏഴുമണി .. ഞാൻ സ്നാക്സ് ഫാക്ടറിയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .സൈക്കിൾ സ്റ്റാൻഡിൽ കൊണ്ടുചെന്ന് നിർത്തിയ ശേഷം നേരെ ടൈംകാർഡ് പഞ്ച് ചെയുന്നിടത്തേക്ക് ചെന്നു .
ടൈംകാർഡിനായി എന്റെ കണ്ണുകൾ അവിടമാകെ പരതിനടന്നു .
ഇല്ല … എന്റെ ടൈംകാർഡ് അവിടെ കാണുന്നില്ല .
ഞാൻ എല്ലാ കാർഡുകളും ഒരുവട്ടം കൂടി പരിശോധിച്ചു .
“കാണുന്നില്ല, എന്റെ ടൈംകാർഡ് എവിടെപ്പോയി?”കുറച്ചുനേരത്തെ തിരച്ചിലിന് ശേഷം നേരെ കമ്പനി ഓഫിസിലേക്ക് ചെന്നു. ടേബിളിൽ ഒരു യുവതി ഇരിക്കുന്നു .
“എന്റെ ടൈംകാർഡ് കാണുന്നില്ല.” ഞാൻ അവരെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
അവർ എന്നെതന്നെ കുറച്ചുനേരം നോക്കി .അതിനുശേഷം തുടർന്നു …
‘’Sorry… Michael… തങ്ങൾക്ക് ഇവിടെ ജോലി ഇല്ല.” ഞാൻ കുറച്ചുനേരം മൗനമായി അങ്ങിനെ നിന്നു .
എന്റെ ജോലി നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു .എന്തായിരിക്കും കാരണം ?ഞാൻ സാവധാനം പുറത്തേക്ക് നടന്നു .നേരെ സൈക്കിൾ സ്റ്റാൻഡിൽ ചെന്ന് സൈക്കിൾ എടുത്ത് റോഡിലേക്ക് ഇറങ്ങി .
എന്തായിരിക്കും കാരണം ? യാത്രക്കിടയിലും എന്റെ ചിന്ത ജോലി നഷ്ടപ്പെട്ടതിനെ കുറിച്ചായിരുന്നു .ഏതായാലും എ .എസ് .ബി .യിൽ ചെന്ന് അന്വേഷിച്ചുനോക്കാം . അവർ അറിയാതെ ഇനിക്ക് ജോലി നഷ്ടപ്പെടില്ല .
ഞാൻ എ .എസ് .ബി .യിലേക്ക് കയറിച്ചെന്നു .ലിസാന സീറ്റിൽ തന്നെ ഉണ്ട് .
എനിക്ക് അവിടെ ജോലി ഇല്ല എന്ന് പറഞ്ഞു .” കസേരയിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ അവരെ നോക്കി .
ലിസാന എന്നെതന്നെ നോക്കി .കുറച്ചുനേരത്തെ നിശബ്ദത .
“അതെ മൈക്കിൾ … മൈക്കിളിന് ജോലി തരുവാൻ കുറച്ചു പ്രശ്നങ്ങളുണ്ട്.”
‘എന്താണ് പ്രശ്നം?” ഞാൻ അവരെതന്നെ നോക്കി .
“കുറച്ചു ലീഗൽ പ്രശ്നങ്ങൾ.” ലിസാന സ്വരം താഴ്ത്തി എന്നോട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ കുറച്ചുനേരം അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .ക്രമേണ ഞാൻ യാഥാർഥ്യത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുവന്നു .
എനിക്ക് ഒരു ദുഖവും തോന്നിയില്ല .മറിച്ച് മനസ്സിന് തെല്ല് ആശ്വാസം ലഭിക്കുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു .
എല്ലാം തീരുമാനിക്കേണ്ട സമയം എത്തിയിരിക്കുന്നു .
എനിക്ക് ഈ കഠിനമായ മാനസികാവസ്ഥയിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടണം .മാസങ്ങളായി അനുഭവിക്കുന്ന ഈ ധര്മസങ്കടത്തിൽ നിന്ന് എനിക്ക് മോചനം വേണം .
ഞാൻ സാവധാനം എഴുന്നേറ്റ് എ .എസ് .ബി .യുടെ ഡോർ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി .മനസ്സ് ഒന്ന് ഫ്രീ ആയതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു .ശരീരത്തിൽ നിന്ന് എന്തോ ഒന്ന് അലിഞ്ഞില്ലാതാകുന്നത് പോലെ … എത്രയോ മാസങ്ങൾക്ക് ശേഷം ശരീരത്തിലെ ഒരു വലിയ ഭാരം ഇറക്കിവച്ചത് പോലെ .സിറ്റി സെന്ററിൽ കൂടി ഞാൻ അങ്ങിനെ നടന്നു .തെരുവിലെ ഫ് .എം . ഗാനത്തിന്റെ അലയൊലികൾ എന്റെ കാതുകളിൽ മന്ദമായി വന്നു പതിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
എത്രയോ കാലങ്ങൾക്ക് ശേഷം ആ ഗാനങ്ങൾ എനിക്ക് ഉൾകൊള്ളാൻ കഴിയുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു .അത് ഒരുതരം സുഖമുള്ള അനുഭൂതിയായി എന്നിൽ നിറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു .
‘എന്തുപറ്റി മൈക്കിൾ … ഇന്ന് ജോലിക്ക് പോയില്ലേ?” എന്നെ കണ്ടപ്പോൾ ഫിൻ അന്വേഷിച്ചു .
“എനിക്ക് അവിടെ ജോലി ഇല്ല എന്ന് പറഞ്ഞു.” ഞാൻ ഫിന്നിനെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ പറഞ്ഞു .
“ജോലി ഇല്ലെന്നോ? എന്താണ് കാരണം ?” ഫ്രാൻസ് തെല്ല് അത്ഭുതത്തോടെ എന്നെ നോക്കി .
‘എനിക്ക് അറിയില്ല.”
“മൈക്കിൾ അന്വേഷിച്ചില്ലേ?” ഫിൻ എന്റെ അടുക്കലേക്ക് വന്നുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു.
“അന്വേഷിച്ചു. അവർ പറഞ്ഞു, എന്തോ ലീഗൽ പ്രശ്നമുണ്ടെന്ന് .”” റൂമിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ പറഞ്ഞു .
നേരെ ചെന്ന് ബെഡിൽ അങ്ങിനെ കിടന്നു .മനസ്സിന് എന്തോ ഒരു അയവ് വന്നത്പോലെ.മനസ്സിന്റെ അടിത്തട്ടിൽനിന്ന് എന്തോ ഒരു സുഖം ഉയർന്നുവരുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .മാസങ്ങളായി മനസ്സിൽ എന്തോ കഠിനമായി കിടന്നു വിങ്ങുവാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് . അത് സാവധാനം ഉരുകി ചെറുതായി വരുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു
മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .ഇനിക്ക് ഇന്ത്യയിലേക്ക് മടങ്ങിപ്പോകണം .
ഈ ഒരു വഴി മാത്രമേ ഇതിൽനിന്നും രക്ഷപെടുവാൻ എന്റെ മുമ്പിലുള്ളൂ .
രണ്ടുദിവസം … ഞാൻ റൂമിൽ തന്നെ കഴിച്ചുകൂട്ടി .രാത്രി ഉറങ്ങുവാൻ നല്ല സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .എല്ലാവരോടും സംസാരിക്കുവാനും ,ഇടപഴകുവാനും നല്ല ഉന്മേഷം തോന്നി .മനസ്സിനും ശരീരത്തിനും എന്തോ ഒരു വലിയ ഭാരം താഴെ ഇറക്കിവച്ചതുപോലെ .
രണ്ടു രാത്രികൊണ്ട് ഞാൻ തീരുമാനം എടുത്തുകഴിഞ്ഞിരുന്നു .ഇന്ത്യയിലേക്ക് മടങ്ങിപോകുക. അതിന് ശേഷം നെതെർലാൻഡ്സിലേക്ക് തിരികെ വരുക .ഏഷ്യ-യൂറോപ്പ് ഗുഡ് വിൽ മിഷൻറെ പരിവേഷം അഴിച്ചുവച്ചതിന് ശേഷം .
എനിക്ക് Eindhoven ൽ ചെന്ന് എല്ലാവരെയും കാണുവാൻ ആഗ്രഹം തോന്നി .
പക്ഷെ… എങ്ങിനെ അവരെ ചെന്ന് കാണും .എങ്ങിനെ എനിക്കവരെ അഭിമുഘീകരിക്കുവാൻ കഴിയും ?”
വളരെ കാലമായില്ലേ … ഞാൻ അവരുടെ മുന്നിൽ ഒരു ചോദ്യചിഹ്നം പോലെ നിൽക്കുവാൻ തുടങ്ങീട്ട് .
ഏഷ്യ -യൂറോപ്പ് ഫ്രണ്ട് ഷിപ്പ് മിഷൻ ആയി വന്ന വ്യക്തി നെതെലാൻഡ്സിൽ നിർബന്ധപൂർവം താമസമാക്കിയിരിക്കുന്നു .
ഇതിൽനിന്നെല്ലാം രക്ഷനേടുവാൻ ഒരേഒരു വഴിയേ ഉള്ളൂ .ഇന്ത്യയിലേക്ക് മടങ്ങിപ്പോയ ശേഷം തിരികെ വരിക .
ഫിന്നിന്റെ വീട്ടിൽ എല്ലാവരും അറിഞ്ഞു .ഞാൻ ഇന്ത്യയിലേക്ക് മടങ്ങിപ്പോകുന്നു .
എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് ആച്ഛര്യം .
മനസ്സിന് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .മാസങ്ങളായി മനസ്സിൽ ഉരുണ്ടുകൂടിക്കിടക്കുന്ന ആ ഭാരം ഒന്ന് അയയുന്നതായി ഞാനറിഞ്ഞു .
പിന്നെ എല്ലാം പെട്ടെന്ന് ചെയ്തുതീർക്കുവാനുള്ള ധൃതിയായിരുന്നു .മനസ്സിൽ ഒരേ ഒരു ചിന്ത മാത്രം .
ഇന്ത്യയിലേക്ക് മടങ്ങിപോകണം .
ഞാൻ എല്ലാവരുടെയും കൂടെ സന്തോഷത്തോടെ ഇടപഴകി .മനസ്സിന് തന്നെ എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു സുഖം .ഞാൻ സിറ്റിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി .ഇപ്പോൾ ആര് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചാലും പ്രശ്നമില്ല എന്ന തോന്നൽ .ഞാൻ എല്ലാ സ്ഥലത്തും ഉത്സാഹത്തോടെ കറങ്ങിനടന്നു .പബ്ബ്കളിൽ കയറി മണിക്കൂറുകളോളം പല സുഹൃത്തുക്കളുമായി സൗഹൃദം പങ്കുവച്ചു .ഷോപ്പിംഗ് നടത്തി .
രണ്ടുദിവസത്തിന് ശേഷം ഞാൻ Utrecht ലേക്ക് പോകുവാൻ തീരുമാനിച്ചു .റോബർട്ടിന്റെ അടുക്കലേക്ക് .അവിടെനിന്ന് ഇന്ത്യയിലേക്ക് .
പുറപ്പെടുന്നതിന്റെ തലേദിവസം തന്നെ ഞാൻ സാധനങ്ങളെല്ലാം പാക്ക് ചെയ്തു .രാത്രി എല്ലാവരുടെയും കൂടെ വളരെ ഉല്ലാസകരമായി ഡിന്നർ ആസ്വദിച്ചു .രാത്രി കിടന്നുറങ്ങുമ്പോൾ എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു സുഖം ഞാൻ അനുഭവിക്കുകയായിരുന്നു .ശരീരത്തിന്റെയും മനസിന്റെയും ഭാരമെല്ലാം കുറഞ്ഞിരിക്കുന്നു .എത്രയോ മാസങ്ങൾക്ക് ശേഷം ആ സന്തോഷം ഞാൻ അനുഭവിച്ചറിയുകയായിരുന്നു .ആ സമയത്തും രാത്രിയുടെ ഏകാന്തതയിൽ നിന്നും ഒരു ഗാനത്തിന്റെ അലയൊലികൾ എന്റെ കാതുകളിൽ മന്ദമായി തഴുകി എത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
I see skies of blue and clouds of white…
The bright blessed day, the dark sacred night…
And I think to myself… what a wonderful world.
The colors of the rainbow so pretty in the sky…
Are also on the faces of the people going by,
I see friends shaking hands… saying how do you do…
They’re really saying I love you.
And I think to myself… what a wonderful world.
നാളെ Utrecht ലേക്ക് .
പ്രഭാതം …
ഉണർന്നപ്പോൾ തന്നെ എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു ഉത്സാഹം .മനസിൻറെ വിങ്ങൽ ഏറെ ശമിച്ചിരിക്കുന്നു .പുതിയ ഒരു ഉണർവ് കൈവന്നതുപോലെ .
ഞാൻ എല്ലാവരോടും യാത്ര പറഞ്ഞു . പുറപ്പെടാൻ തയാറായി .ഞാൻ ബെന്നിനെ കണ്ടു. ഫിൻ പറഞ്ഞു ബെൻ നേരത്തെതന്നെ അറിഞ്ഞിരുന്നു .
പതിനൊന്നു മണിയോടെ ഞാൻ എല്ലാവരോടും യാത്രപറഞ്ഞു Utrecht ലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു .ടിൽബർഗ് റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്ന് അരമണിക്കൂറിനകം Utrecht ലേക്ക് ട്രെയിൻ ലഭിച്ചു .വളരെ ശാന്തസുന്ദരമായ നെതർലൻഡ്സ് പ്രദേശങ്ങൾ .ആ പരന്നുകിടക്കുന്ന പ്രകൃതിയിലേക്ക് കണ്ണുനട്ടിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ മനസ്സിന് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരുതരം ആനന്ദം അനുഭവിക്കുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .ഇടയ്ക്കിടെ മിന്നിമറയുന്ന നിരനിരയായി കിടക്കുന്ന ടിപ്പിക്കൽ ഡച്ച് ഭവനങ്ങൾ ,ഇടയ്ക്കിടെ പിന്നിട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന കാറുകളുടെ കൂട്ടങ്ങൾ , സൈക്കിൾ യാത്രക്കാർ ,അങ്ങിങ്ങായി തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്ന വിൻഡ് മില്ലുകൾ , എല്ലാം വളരെ ഹൃദ്യമായി അനുഭവപ്പെട്ടു .എത്രയോ വർഷങ്ങൾ ഇവിടെ ജീവിച്ചതുപോലെയുള്ള അനുഭവം .
വീണ്ടും മടങ്ങിവരണം .ഒരു മാനസിക ടെൻഷനും ഇല്ലാതെ ഇവിടെ ജീവിക്കണം .
എന്റെ കണ്ണുകൾ ആ അനന്തതയിൽ അങ്ങിനെ ഉടക്കിനിന്നു .ട്രെയിൻ Utrecht ൽ എത്തിച്ചേർന്നത് അറിഞ്ഞതേ ഇല്ല .
Utrecht വളരെ തിരക്കേറിയ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ. ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് സാവധാനം നടന്നുനീങ്ങി . പ്ലാറ്റ്ഫോമിൽ പലയിടങ്ങളിലായി സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന ഡിസ്പ്ലേ ബോർഡുകളിൽ Sturtgutt ലേക്കും സൂറിച്ചിലേക്കുമുള്ള ട്രെയിനിന്റെ ആഗമനസമയം മിന്നിമറയുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
ഞാൻ പ്ലാറ്റ്ഫോമിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നു .നല്ല കുളിര്കാറ്റ് ശരീരത്തെ തഴുകുന്നുണ്ട് .ഞാൻ ലഗേജുമായി ഓരോ കാഴ്ചകൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ആ ജനസമുദ്രത്തിനിടയിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നടന്നു .
ഒരു വലിയ ഫൂട്ട് ഓവർബ്രിഡ്ജ് .അത് അവസാനിക്കുന്നത് പ്രധാന റോഡിൽ .പെട്ടെന്നുതന്നെ ബസ് ലഭിച്ചു .ഞാൻ Nijveldsingle ൽ ഇറങ്ങി .
ഞാൻ റോബർട്ടിന്റെ ഫ്ളാറ്റിന് താഴെയെത്തി കോളിങ് ബെല്ലിൽ വിരലമർത്തി .
“ആരാണ്?” റോബർട്ടിന്റെ സ്വരം ഞാൻ മൈക്കിലൂടെ കേട്ടു .
“ഞാനാണ്. മൈക്കിൾ .”
മുൻഭാഗത്തെ പ്രധാന ഡോറിന്റെ ലോക്ക് മാറുന്നതിന്റെ ശബ്ദം .
വേഗത്തിൽ ഡോർ തള്ളിത്തുറന്ന് അകത്തേക്ക് കയറി .പടവുകൾ കയറി റോബർട്ടിന്റെ ഫ്ളാറ്റിന്റെ വാതിൽക്കലെത്തി .
റോബർട്ട് ഡോർ തുറന്നുപിടിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു .കണ്ണുകളിൽ അത്ഭുതഭാവം .
“എന്താണ് മൈക്കിൾ !!” റോബർട്ട് തെല്ല് ആച്ചര്യത്തോടെ എന്നെ നോക്കി .
“ഞാൻ ഇന്ത്യയിലേക്ക് മടങ്ങിപോകുവാൻ തീരുമാനിച്ചു.” ലഗേജുമായി റൂമിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“എന്താണ് അങ്ങിനെ തീരുമാനിക്കുവാൻ?”റോബർട്ട് എന്നെ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി.
“എനിക്ക് പോകണം റോബ് …ഞാൻ അടുത്ത വര്ഷം മടങ്ങിവരും.”
റോബർട്ട് പിന്നെയും ഓരോന്ന് ചോദിക്കാൻ തുടങ്ങി .ഞാൻ ഇത്രമാത്രം പറഞ്ഞു .
“ഇനിക്ക് പോകണം. ഞാൻ അടുത്തവർഷം മടങ്ങിവരും .”
എന്റെ ചിന്തകൾ റോബർട്ടിന്റെ കൂടെ ചിലവഴിച്ച ദിനങ്ങളിലേക്ക് ഓടിയെത്തി .എന്തൊരു ആനന്ദകരമായ ദിനങ്ങളായിരുന്നു .ദിവസങ്ങൾ പോകുന്നത് അറിയാറേ ഇല്ല .
റോബർട്ടിന്റെ ചോദ്യങ്ങൾ… പക്ഷെ , എനിക്ക് ഒരു ഉത്തരം നൽകുവാൻ കഴിയുന്നില്ല .ഞാൻ എന്താണ് റോബർട്ടിന്റെ അടുക്കൽ പറയുക ? എന്റെ മാനസികാവസ്ഥ ഉൾക്കൊള്ളുവാൻ റോബർട്ടിന് കഴിയുമോ ?
ഞാൻ മാനസികമായി പീഡിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു .അതിൽനിന്ന് എന്നെ രക്ഷിക്കുവാൻ റോബർട്ടിന് കഴിയുമോ ?
അന്നത്തെ സായാഹ്നം വളരെ ആഹ്ളാദകരമായിരുന്നു .പണ്ടത്തേതിന്റെ ആവർത്തനം .റോബർട്ടിന്റെ സാമിപ്യം വളരെ ആനന്ദകരമായി എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .
അടുത്ത പ്രഭാതം … ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
എയർ ടിക്കറ്റ് എടുക്കണം. ഇന്ത്യയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുവാൻ അത്യാവശ്യ സാധനങ്ങൾ വാങ്ങിക്കണം .
ഞാൻ Utrecht സിറ്റിയിലൂടെ അങ്ങിനെ കറങ്ങിനടന്നു .വളരെ സുന്ദരമായ പ്രഭാതം .തണുത്ത കാറ്റ് ഞങ്ങളെ തലോടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു .എന്റെ കണ്ണുകൾ അവിടങ്ങളിലാകെ പരാതിനടന്നു .എല്ലാം കണ്ടുപരിചയിച്ച വഴികൾ .ഷോപ്പുകൾ … റസ്റ്റോറന്റുകൾ … പബ്ബ്കൾ ..സൂപ്പർമാർക്കറ്റുകൾ ..കാഫിറ്റിരിയകൾ …
അന്നും ഞങ്ങൾ സ്ഥിരമായി പോകാറുള്ള ഫാസ്റ്റ് ഫുഡിൽ കയറി .ഓരോ ചിക്കൻ പിസ് . അതായിരുന്നു എപ്പോഴും സെലക്റ്റ് ചെയാറുള്ളത് .
അത് ഞങ്ങൾ ആസ്വദിച്ചു കഴിച്ചു .
എങ്ങും ആളുകൾ ആഹ്ളാദത്തിമിർപ്പോടെ ശൈത്യകാലം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് നടക്കുന്നു .
ശേഷം ഞങ്ങൾ സിറ്റി സെന്റ്ററിലെത്തി .അടുത്തുകണ്ട ട്രാവൽ ഏജൻസിയിൽ കയറി .
“ആംസ്റ്റർഡാം -ബോംബെ .. ഒരു ടിക്കറ്റ് വേണം .” കൗണ്ടറിൽ ഇരിക്കുന്ന സ്വര്ണമുടിക്കാരിയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“ഏത് എയർ ലൈൻസിന്റെതാണ് വേണ്ടത്?”
‘.’’’I need Cheapest airline…’’ ഞാൻ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’One way?’’
‘’Yes… one way.
അവർ കംപ്യൂട്ടറിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
“സിംഗപ്പൂർ എയർ ലൈൻസ്. അതാണ് ഫെയർ കുറവ് . 900 Gilden… ഏത് ഡേറ്റിനാണ് വേണ്ടത്?”
“ഏറ്റവും അടുത്ത ഡേറ്റിൽ.” അവരുടെ പാറിപറന്നുകിടക്കുന്ന blonde തലമുടി ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
‘’24th … Okay?’’ യുവതി എന്നെ നോക്കി.
‘’Okay… ‘’ ഞാൻ പറഞ്ഞു.
ഇന്നേക്ക് മൂന്നാം ദിവസം എന്റെ ഫ്ലൈറ്റ് .മാർച്ച് 24 ന് രാവിലെ ഒൻപത് മണിക്ക് .
ഞങ്ങൾ okay ടിക്കറ്റ് വാങ്ങി പുറത്തേക്കിറങ്ങി .മനസ്സിന് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .മാസങ്ങളായുള്ള മരവിപ്പിന് ശേഷമുള്ള ഉണർവ് .
ഞങ്ങൾ സ്ട്രീറ്റിലൂടെ നടന്നു .ഇലട്രോണിക്ക് ഷോപ്പുകളിൽ ഡിസ്പ്ലേ വച്ചിരിക്കുന്ന സി .ഡി .പ്ലേയർ ഒരു പുതുമ ആയിരുന്നു .അവ മാർക്കറ്റിൽ ഇറങ്ങിയിട്ട് മാസങ്ങൾ മാത്രം .
ഞാൻ ഒരു സി .ഡി .പ്ലേയർ വാങ്ങിച്ചു .സോണി… ഫ്രഞ്ച് മെയ്ക്ക് ..അത്യാവശ്യം വലിപ്പമുള്ള അത് കാണുവാൻ വളരെ ആകർഷകം .
രാത്രി ഞങ്ങൾ ഓരോന്നും സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .ഒരുമിച്ച് ഡിന്നർ കഴിച്ചു .രാത്രി വൈകുവോളം ടി .വി .കണ്ടു .അതിനിടയിൽ ഇടക്ക് ഓരോ കോഫി …
പണ്ടത്തെ ദിനചര്യയുടെ ആവർത്തനം .
രാത്രി വൈകി ഞങ്ങൾ കിടന്നു .നെതെലാൻഡ്സിൽ ശൈത്യം അതിന്റെ പാരമ്യത്തിൽ നിൽക്കുന്നു .ഇനിയും ഒരു മാസംകൂടി കഴിയണം വസന്തത്തിന്റെ ആരംഭമാകുവാൻ .ആ കുളിരിൽ കിടന്നുറങ്ങുവാൻ തന്നെ എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരുതരം സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .മനസ്സിൻറെ ഭാരം വളരെ കുറഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
അടുത്ത പ്രഭാതം …
ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റിന് ശേഷം ഞങ്ങൾ സിറ്റിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി .നാളെയാണ് ഞാൻ ഇന്ത്യയിലേക്ക് മടങ്ങുന്ന ദിവസം .
കുറേനേരം ഞങ്ങൾ സിറ്റിയിൽ ചിലവഴിച്ചു .പതിവായി പോകുന്ന ഫാസ്റ്റ്ഫുഡ് ഷോപ്പ് .കുറച്ചു ഷോപ്പിങ്ങ് .അതിന് ശേഷം സ്ട്രീറ്റിലെ കാഴ്ചകൾ നോക്കി ഞങ്ങൾ ആദ്യമായി പരിചയപ്പെട്ട സ്റ്റെപ്പിലെ ഇരുത്തം .പതിവ് കാഴ്ച്ചയായ തെരുവിലെ ഓർഗൻ വായിക്കുന്ന മനുഷ്യൻ .എല്ലാം വളരെ ഹൃദ്യമായി അനുഭവപ്പെട്ടു .
ഞങ്ങൾ ഫ്ളാറ്റിൽ മടങ്ങിയെത്തി .
സ്റ്റെയർകേസ് കയറുന്നതിന് മുമ്പായി റോബർട്ട് മെയിൽ ബോക്സ് പരത്തി .കുറച്ചു ലെറ്റർ പുറത്തേക്കെടുത്തു .
“മൈക്കിൾ … ഇതാ ഒരു ലെറ്റർ …” റോബർട്ട് ഒരു കത്ത് എന്റെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞാൻ ആ ലെറ്റർ ശ്രദ്ധിച്ചു .
Utrecht യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ ഇന്ന് വന്ന ഒരു കത്ത്.
ഞങ്ങൾ റൂമിലെത്തി .ഞാൻ ആ കത്ത് പൊട്ടിച്ചു .
ഇംഗ്ലീഷിൽ ടൈപ്പ് ചെയ്തിരിക്കുന്നു .ഞാൻ ആ വരികളിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചു .
Admittance of History…
Dear Sir,
Your request to be admitted to the study of History will be granted by the Institute of History… അങ്ങിനെ നീളുന്നു …
അവർ എന്റെ കോളേജ് അഡ്മിഷൻ അംഗീകരിച്ചിരിക്കുന്നു .
പക്ഷെ എനിക്ക് അത് കണ്ടിട്ടും ഒരു സന്തോഷവും തോന്നിയില്ല . മനസ്സിൽ ഒരേയൊരു ചിന്ത മാത്രം .എങ്ങിനെയെങ്കിലും നെതെർലാൻഡ്സിൽ നിന്ന് പുറത്തുകടക്കണം .എന്റെ മനസ്സ് അതൊന്നും ഉൾകൊള്ളുവാനുള്ള അവസ്ഥയിൽ അല്ലായിരുന്നു .ഇനിയും നീണ്ടുപോയാൽ ഞാൻ ഒരു രോഗിയായി മാറും .
“വേണ്ട റോബ്… എനിക്ക് മടങ്ങിപോകണം. ഇനിക്ക് പഠിക്കേണ്ട .” ഞാൻ ലെറ്റർ റോബർട്ടിനെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
റോബർട്ട് ലെറ്റർ വായിച്ചശേഷം എന്നെതന്നെ നോക്കിനിന്നു .
“വേണ്ട മൈക്ക് … ആലോചിച്ച് തീരുമാനമെടുക്കുക.” റോബർട്ട് എന്നെ വിലക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
“ആലോചിക്കാൻ ഒന്നുമില്ല. എനിക്ക് മടങ്ങിപ്പോകണം . ഞാൻ മടങ്ങിവരും .”
റോബർട്ട് പിന്നെയും എന്നെ തടഞ്ഞു .
പക്ഷെ… എനിക്ക് ആലോചിക്കാൻ ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല .മാസങ്ങളായി അനുഭവിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന മാനസിക സംഘർഷം . അതിന്റെ പാരമ്യത്തിലാണ് ഞാനിപ്പോൾ .അതൊന്ന് ഇറക്കിവെക്കണം .അത് മാത്രമായിരുന്നു എന്റെ ചിന്ത .
1989 മാർച്ച് 24.
ഞാൻ ഇന്ത്യയിലേക്ക് യാത്രതിരിക്കുന്ന ദിവസം .
നല്ല പ്രഭാതം . നേരെത്തെ തന്നെ എഴുന്നേറ്റു .റോബർട്ടും എന്നോടൊപ്പം എയർ പോർട്ടിലേക്ക് വരുന്നു .
ആറുമണിക്ക് ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .നല്ല തണുപ്പുള്ള പ്രഭാതം .മൂടൽമഞ്ഞു എവിടെയും ചിതറിക്കിടക്കുന്നു .തെരുവോരത്ത് നിരനിരയായി നിർത്തിയിട്ടിരിക്കുന്ന കാറുകളിൽ ഈർപ്പം ഉറഞ്ഞുകൂടിക്കിടക്കുന്നു .
ഞങ്ങൾ Utrecht റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ ആൾത്തിരക്ക് കൂടിവരുന്നതേയുള്ളൂ .കാഫിറ്റിരിയയിലും മറ്റും ആളുകൾ ന്യൂസ്പേപ്പർ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ് ആസ്വദിക്കുന്നു .അങ്ങിങ്ങായി സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന ചെറിയ സൈൻ ബോർഡുകളിൽ വരുന്നതും പോകുന്നതുമായ ട്രെയിനുകളുടെ വിവരങ്ങൾ മിന്നിമറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .ആ കുളിർമയേറിയ പ്രഭാതത്തിൽ താപനില ഏതാണ്ട് പത്ത് ഡിഗ്രി വരും .
പെട്ടെന്നുതന്നെ ആംസ്റ്റർഡാം ട്രെയിൻ വന്നുചേർന്നു .പ്രഭാതം ആയതിനാൽ ആളുകൾ വളരെ കുറവ് അനുഭവപ്പെട്ടു .ഞങ്ങൾ ട്രെയിനിന്റെ സ്മോക്കിങ് ഏരിയയിൽ ഇടം കണ്ടെത്തി .പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു സിഗററ്റിന് തീ കൊളുത്തി .
ഞങ്ങളുടെ ഇടയിൽ ഒരുതരം മൂകത നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു .റോബർട്ട് … ഞാൻ പരിചയപെട്ടവരിൽ ഏറ്റവും ആത്മാർത്ഥമായ സുഹൃത്ത് .ഞങ്ങൾ പിരിയുന്നതിൽ ഇരുവർക്കും ദുഃഖം ഉണ്ടായിരുന്നു .
ട്രെയിൻ വളരെ വേഗത്തിൽ പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു…
എങ്ങും പച്ചപ്പണിഞ്ഞ വളരെ നിരപ്പായ നെതർലൻഡ്സ് പ്രദേശങ്ങൾ . കനാലുകൾ … വിൻഡ് മില്ലുകൾ , സൺ ഫ്ലവർ തുടങ്ങി വിശാലമായ കൃഷിയിടങ്ങൾ … ടിപ്പിക്കൽ ഡച്ച് ഭവനങ്ങൾ … ചെറിയ ചെറിയ സിറ്റികൾ … ഗ്രാമങ്ങൾ… എല്ലാം എന്റെ പിറകിലേക്ക് മാറിക്കൊണ്ടിരുന്നു . ഞാൻ ആ വിശാലതയിലേക്ക് കണ്ണുംനട്ടുകൊണ്ട് മൂകനായി അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
“വരണം … മടങ്ങിവരണം …” മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
ട്രെയിൻ ആംസ്റ്റർഡാമിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .വളരെ തിരക്കേറിയ നെതെർലാൻഡ്സിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ .
ഞങ്ങൾ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നടന്നു .അടുത്ത പ്ലാറ്റഫോമിൽ നിന്ന് എയർ പോർട്ടിലേക്ക് ട്രെയിൻ സർവീസ് ഉണ്ട് .
ഞങ്ങൾ ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് അടുത്ത പ്ലാറ്റ്ഫോമിലേക്ക് നടന്നു .
Schiphol Airport. പ്ലാറ്റ്ഫോമിൽ സൈൻ ബോർഡ് മിന്നിമറയുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.
“ട്രെയിൻ ഇപ്പോൾ വരും. ഒരു കോഫീ കഴിക്കുന്നോ ?” റോബർട്ട് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“വേണ്ട… ഒന്നും കഴിക്കാൻ തോന്നുന്നില്ല.”
പെട്ടെന്നുതന്നെ ട്രെയിൻ എത്തിച്ചേർന്നു .ഇവിടെനിന്ന് ഏകദേശം പതിനഞ്ചു മിനിറ്റുകൊണ്ട് Schiphol International Airport ൽ എത്തിച്ചേരാം .
ആളുകൾ വളരെ കുറവ് .ഞങ്ങൾ ഒരു സീറ്റിൽ ഇടംപിടിച്ചു .ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .ആ ബോഗിയിൽ ആകെ നാലഞ്ചു ആളുകൾ മാത്രം .
ഞങ്ങളുടെ നാലഞ്ചു സീറ്റ് മുന്നിലായി ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ ഇരിക്കുന്നു .അയാൾ വാക്ക് മാൻ ഉപയോഗിക്കുന്നുണ്ട് .വാക്ക് മാൻറെ ഇയർ ഫോൺ അയാൾ ചെവിയിൽ വച്ചിട്ടുണ്ട് .
വളരെ ഉച്ചത്തിലാണ് അയാൾ സൗണ്ട് വച്ചിരിക്കുന്നത് .ചെവിയിൽ വച്ചിരിക്കുന്ന എയർഫോണിന്റെ സൗണ്ട് വളരെ പിന്നിലിരിക്കുന്ന ഞങ്ങൾക്ക് വളരെ ഉച്ചത്തിൽ കേൾക്കാമായിരുന്നു .
“ഇതെന്തൊരു മനുഷ്യൻ!! ഇയാൾക്ക് ചെവി കേൾക്കില്ലേ ?”റോബർട്ട് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അത്ഭുതം പ്രകടിപ്പിച്ചു .
“അയാളുടെ ചെവിക്ക് പ്രശ്നമൊന്നുമില്ലെങ്കിൽ ഉണ്ടായിക്കൊള്ളും.” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു .
ആംസ്റ്റർഡാമിൽ നിന്ന് പെട്ടെന്ന് തന്നെ ട്രെയിൻ Schiphol International Airport ൽ എത്തിച്ചേർന്നു .എയർ പോർട്ട് സമുച്ചയത്തിന്റെ ഉള്ളിൽ തന്നെയാണ് ട്രെയിൻ വന്നു നിൽക്കുന്നത് .
“ഹോ!! എന്തൊരു വലിയ എയർ പോർട്ട് .ഞാൻ ആച്ചര്യത്തോടുകൂടി ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ട്രെയിനിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങി . K.L.M ന്റെ പ്രൗഢി വിളിച്ചറിയിക്കുന്ന അതേ ഘാംഭീര്യത്തിൽ തന്നെ … ഒരു പ്രദേശം മുഴുവൻ പരന്നുകിടക്കുന്നു .നെതെർലാൻഡ്സിലെ തലയെടുപ്പുള്ള Schiphol International Airport.
ഞങ്ങൾ ലാഗേജ്ജും തോളിലേറ്റി ചുറ്റിനും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നീങ്ങി .നിറയെ യാത്രക്കാർ … പല വേഷക്കാർ … പല നിറത്തിലുള്ളവർ … എങ്ങും തിരക്ക് .ലോകത്തിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളിലേക്കും യാത്ര ചെയ്യുന്നവർ . എയർ പോർട്ടിന്റെ ഉൾഭാഗം കണ്ണെത്താത്ത നീളത്തിൽ പരന്നുകിടക്കുന്നു .
പലവിധം കൗണ്ടറുകൾ ..മണി എക്സ്ചെയ്ഞ്ചുകൾ… കൂടാതെ ലോകത്തിലെ എല്ലാ എയർ ലൈൻസിന്റെയും കൗണ്ടറുകൾ …
ഞാൻ അകത്തേക്ക് സാവധാനം നടന്നു നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
പെട്ടെന്ന് ഞാൻ അത് ശ്രദ്ധിച്ചു .
ഉയരമുള്ള ഒരു മനുഷ്യൻ… ഫുൾ സ്യുട്ടിൽ ..
എന്നെ കണ്ടയുടനെ അയാൾ കുറച്ചകലെ നിന്നിരുന്ന പോലീസിനോട് മുഖം കൊണ്ട് ആംഗ്യം കാണിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു .
ആറേഴു പോലീസുകാരുടെ ഇടയിൽ നിന്ന് ഒരാൾ എന്റെ നേരെ നടന്നടുത്തു .
‘’Can I see your passport?’’ എന്റെ അടുക്കലേക്ക് വന്ന പോലീസുകാരൻ എന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
ഞാനും റോബർട്ടും പരസ്പരം നോക്കി .
ഞാൻ ഒരുനിമിഷം ശങ്കിച്ചുനിന്നു .അതിനുശേഷം പാസ്സ്പോർട്ട് എടുത്ത് പോലീസിന്റെ നേരെ നീട്ടി .
അയാൾ എന്റെ പാസ്സ്പോർട്ട് പരിശോധിച്ചു .
“ലഗ്ഗേജ് അവിടെ വെക്കുക.” ഒരു ഭാഗത്തേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് പോലീസുകാരൻ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ തെല്ല് ആശങ്കയോടെ അയാളെ നോക്കി .അതിനുശേഷം ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് അവിടെ കൊണ്ടുപോയി വച്ചു .
“എന്റെ കൂടെ വരൂ.” അയാൾ മുമ്പോട്ട് നടന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാനും റോബർട്ടും പോലീസുകാരന്റെ പിറകെ നടക്കുവാൻ ഭാവിച്ചു .
‘’No, no… you only.’’ തിരിഞ്ഞുനിന്ന് റോബർട്ടിനെ തടഞ്ഞുകൊണ്ട് പോലീസുകാരൻ പറഞ്ഞു.
റോബർട്ട് ആശങ്കയോടെ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അവിടെതന്നെ നിന്നു .ഞാൻ പോലീസിനെ അനുഗമിച്ചു .കുറച്ചുദൂരം എയർപോർട്ടിനുള്ളിലൂടെ യുള്ള നടത്തം .അത് ചെന്ന് അവസാനിച്ചത് അടഞ്ഞുകിടക്കുന്ന ഒരു ഡോറിന് മുന്നിൽ .
“ഇവിടെ ഇരിക്കൂ.”
പോലീസ് അങ്ങിനെ പറഞ്ഞ ശേഷം ഡോർ തുറന്ന് എന്റെ പാസ്സ്പോർട്ടുമായി ആ ഓഫിസിനകത്തേക്ക് നടന്നു .
ഞാൻ അവിടെതന്നെ അങ്ങിനെ നിന്നു .ഉൽക്കണ്ഠ നിറഞ്ഞ നിമിഷങ്ങൾ .എന്തിനായിരിക്കണം പോലീസ് എന്റെ പാസ്സ്പോർട്ടുമായി അകത്തേക്ക് കയറിപോയത് ? എന്നിൽ ആകാംഷ തലപൊക്കി .
അഞ്ചു മിനിറ്റിന് ശേഷം ഡോർ തുറന്ന് പോലീസുകാരൻ എന്റെ അരികിലെത്തി .
“നിങ്ങൾക്ക് നെതെർലാൻഡ്സിൽ നിൽക്കുവാനുള്ള പേപ്പർ ഉണ്ട്. ഇന്ന് ഗുഡ് ഫ്രൈഡേ .അടുത്ത രണ്ടു ദിവസം ഈസ്റ്റര് അവധി . തിങ്കൾ… നിങ്ങൾക്ക് പേപ്പർ ലഭിക്കും. Anyway… wish you a happy journey.’’
ഒരു യാത്രാ ആശംസ നേർന്നുകൊണ്ട് പാസ്സ്പോർട്ട് തിരികെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് ആ പോലീസുകാരൻ നടന്നുനീങ്ങി .
അയാൾ നടന്നു നീങ്ങുന്നതും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു നിർവികാരതയോടെ ഞാൻ അങ്ങിനെ നിന്നു.
“ഓ… ഇന്ന് ഗുഡ് ഫ്രൈഡേ ആയിരുന്നോ? ഈസ്റ്റര് എത്തിയത് അറിഞ്ഞതേ ഇല്ല .
മനസ്സ് മുഴുവൻ ഒരുതരം മരവിപ്പായിരുന്നു .ആഗ്രഹിച്ച്… ആഗ്രഹിച്ചിരുന്ന ഒരു കാര്യമാണ് കേൾക്കുന്നത് . ഇതിന് വര്ഷങ്ങളുടെ കഷ്ടപ്പാടിൻറെയും അദ്വാനത്തിൻറെയും ചരിത്രമുണ്ട് .
പക്ഷെ… അത് കേട്ടിട്ട് എനിക്ക് ഒരു സന്തോഷവും തോന്നിയില്ല .ശരീരം പൊള്ളുന്നത് പോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു .എങ്ങിനെയെങ്കിലും നെതെർലാൻഡ്സിൽ നിന്നും പുറത്തുകടക്കണം .മൂന്ന് ദിവസം പോയിട്ട് മൂന്ന് മണിക്കൂർ പിടിച്ചുനിൽക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല .എനിക്ക് ശാരീരികമായും മാനസികമായും രക്ഷപ്പെടണം .
ഞാൻ യന്ത്രികമെന്നോണം അങ്ങിനെ നടന്നു .റോബർട്ട് പോലീസുകാരുമായി സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു .എന്നെകുറിച്ചാണ് സംസാരിക്കുന്നതെന്ന് മനസിലായി .
എന്നെ കണ്ടയുടൻ പോലീസുകാർ ചിരിക്കുവാൻ തുടങ്ങി .ഒരുതരം പരിഹാസം കലർന്ന ചിരി . ഞാനത് ശ്രദ്ധിക്കുവാൻ നിന്നില്ല .
റോബർട്ട് കാര്യങ്ങൾ അറിഞ്ഞു .എന്നെ പിന്തിരിപ്പിക്കുവാൻ ശ്രമിച്ചു .
“എനിക്ക് പോകണം റോബർട്ട്. ഞാൻ ഉടനെ മടങ്ങിവരും .”
ഞാൻ എന്റെ തീരുമാനത്തിൽ ഉറച്ചുനിന്നു .എന്റെ കണ്ണുകൾ നെതെർലാൻഡ്സിന്റെ അനന്തതയിൽ ഉടക്കിനിന്നു . ചിന്തകൾ പലവഴിക്ക് ചിറകടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
ആരാണ് എനിക്ക് ഇതൊക്ക തരുന്നത് ?
ഡച്ച് റോട്ടറി തന്നെ … എനിക്ക് തന്നെ അറിയാം .ആരും എന്നെ പുറത്താക്കില്ല .ഇനിക്ക് ഇവിടെ ജീവിക്കാം .
പക്ഷെ.. എനിക്ക് അതിന് കഴിയുന്നില്ല .ആ പേപ്പർ ലഭിച്ചാലും എനിക്ക് അവരെ അഭിമുഖികരിക്കുവാൻ കഴിയില്ല .കഴിഞ്ഞ ആറേഴ് മാസങ്ങളായി ഞാൻ മാനസികമായി നീറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതും ഇത് കൊണ്ടുതന്നെ .
ഞാൻ വരും… ഉടനെ വരും .ഏഷ്യ -യൂറോപ്പ് ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് മിഷന്റെ പരിവേഷം അഴിച്ചുവച്ച ശേഷം ഞാൻ മടങ്ങിവരും .
അറിയുന്നവർ ധാരാളമുണ്ട് … ഒരു മാരിയേജ് … അതത്ര ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള കാര്യമല്ല .നിയമപരമായി തന്നെ എനിക്ക് നെതെർലാൻഡ്സിൽ ജീവിക്കാം .
ഞാൻ റോബർട്ടിനെ നോക്കി .ഞങ്ങൾ ആലിംഗനം ചെയ്തു .ഒരുനിമിഷം അങ്ങിനെ നിന്നു.
“വേഗത്തിൽ കാണാം.” ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് നടന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
നടത്തത്തിനിടയിൽ ഞാനൊന്ന് തിരിഞ്ഞുനോക്കി . റോബർട്ട് എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു .
ഞാൻ വേഗത്തിൽ മുന്നോട്ട് നടന്നു .തിരിഞ്ഞുനോക്കാതെ .
സിങ്കപ്പൂർ എയർ ലൈൻസിന്റെ ക്യു … എന്റെ മുമ്പിലായി ഏതാണ്ട് പതിനഞ്ചു പേർ നിൽക്കുന്നു .
എന്തോ … ഒരുതരം മരവിപ്പ് എന്നെ വലയം ചെയ്തിരിക്കുന്നു .ഞാൻ നിർവികാരതയോടെ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .
അഞ്ചു മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞുകാണും .ഒരു അറിയിപ്പ് വന്നു .
സിങ്കപ്പൂർ എയർ ലൈൻസിന്റെ ഫ്ലൈറ്റ് രാത്രിയിലേക്ക് മാറ്റിയിരിക്കുന്നു .
ഞാനും മറ്റ് യാത്രക്കാരോടൊപ്പം അവിടെതന്നെ നിന്നു .കുറച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ യാത്രക്കാർക്കെല്ലാം എയർപോർട്ടിലെ ഹിൽട്ടൺ ഇന്റർനാഷണലിൽ താമസം ശരിയായിട്ടുണ്ടെന്ന് അറിയിപ്പ് വന്നു .
അല്പസമയത്തിന് ശേഷം ഞങ്ങളെയും വഹിച്ചുകൊണ്ടുള്ള വാഹനം ഹോട്ടൽ ഹിൽട്ടൺ ഇന്റർനാഷണലിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
വലിയ സ്റ്റാർ ഹോട്ടൽ …
ഞാൻ നേരെ എന്റെ റൂമിലേക്ക് നടന്നു .ചുറ്റിനും കൗതുകകരമായ കാഴ്ച്ചകൾ.പക്ഷെ … എനിക്ക് അതൊന്നും ആസ്വദിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല .മനസ്സിൽ ഒരുതരം മരവിപ്പ് .മാസങ്ങളോളം നീണ്ടുനിന്ന മരവിപ്പ് .
നേരെ ബെഡിൽ കയറി ചുരുണ്ടുകൂടി അങ്ങിനെ കിടന്നു .
മണിക്കൂറുകളോളം…
പെട്ടെന്ന് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .ഞാൻ കൈകളിൽ ഗ്ലൗസ് ധരിച്ചിരിക്കുന്നു .അത് റോബർട്ടിന്റേതാണ് .ഇന്ന് രാവിലെ വാങ്ങി ഉപയോഗിച്ചതാണ് .റോബർട്ടിന്റെ മരിച്ചുപോയ മുത്തച്ഛൻ സമ്മാനമായി കൊടുത്ത ലെതർ ഗ്ലൗസ് .
ഞാൻ ബെഡിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റ് സാവധാനം പുറത്തിറങ്ങി .നേരെ ഹോട്ടൽ റിസെപ്ഷനിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
“എവിടെയാണ് പോസ്റ്റ്?” ഞാൻ യുവതിയെ നോക്കി .
‘’Over there…’’ അവർ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കൈ ചൂണ്ടി.
ഞാൻ ഒരു കവർ വാങ്ങി ഗ്ലൗസ് അതിൽ നിക്ഷേപിച്ച ശേഷം പോസ്റ്റ് ചെയ്ത് നേരെ റൂമിലേക്ക് മടങ്ങി .
റൂമിൽ പ്രവേശിച്ച ശേഷം വെറുതെ ഫ്രിഡ്ജ് ഒന്ന് തുറന്നു നോക്കി .നിറയെ വിവിധതരം ഡ്രിങ്ക്സ് .
ഒന്നും എടുത്തുകഴിക്കാൻ തോന്നുന്നില്ല .നേരെ ബെഡിലേക്ക് കയറി കാലുകൾ മടക്കി അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .എന്തോ… മനസ്സ് എവിടെയും നിൽക്കുന്നില്ല .ഒന്ന് രാത്രിയായി കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ …
ഞാൻ നേരെ ബെഡിലേക്ക് മറിഞ്ഞു .
ശരീരത്തിൽ നിന്നും എന്തൊക്കയോ പൊഴിഞ്ഞുപോകുന്നതുപോലെ തോന്നി .മനസിൻറെ ഭാരം കുറഞ്ഞു കുറഞ്ഞു വരുന്നത് പോലെ .
രാത്രി പത്ത് മണി… ഞാൻ എയർപോർട്ടിൽ തിരികെ എത്തി .നീണ്ടു നീണ്ടു കിടക്കുന്ന Schiphol International Airport… ഒരറ്റത്ത് നിന്നും മറ്റേ അറ്റം കാണുവാൻ കഴിയുന്നില്ല.
ഗ്രൗണ്ട് ലെവലിൽ സമാന്തരമായി നീങ്ങുന്ന എസ്കലേറ്റർ ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
മിക്ക യാത്രക്കാരും നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അതിൽ കയറി നിൽക്കുന്നു .ചിലർ അതിൽ കയറി വേഗത്തിൽ മുമ്പോട്ട് നടക്കുന്നു .
ഞാൻ അതിൽ കയറി അങ്ങിനെ നിന്നു .സിങ്കപ്പൂർ എയർ ലൈൻസിന്റെ സെക്ഷനിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
എയർ ടിക്കറ്റ് കൗണ്ടറിൽ കാണിച്ചു .അവർ ടാഗ് ഒട്ടിച്ച ശേഷം ബോർഡിങ് പാസും മറ്റും ശരിയാക്കി ടിക്കറ്റ് തിരികെ തന്നു .
ഞാൻ ലോങ്ങിലേക്ക് നടന്നു .ഇരിക്കുന്നതിനിടയിൽ എന്റെ മുമ്പിലിരിക്കുന്ന മധ്യവയസ്കരായ ദമ്പതിമാരെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
അയാൾ ഒരു ച്യൂയിഗം എടുത്ത് ചവച്ച ശേഷം അതിൽ പകുതിയെടുത്ത് തൻ്റെ പ്രിയതമക്ക് കൊടുക്കുന്നു .അവരും ആ ചൂയിന്ഗം ആസ്വദിച്ചു ചവയ്ക്കുന്നത് ഞാൻ കൗതുകത്തോടെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
പെട്ടെന്ന് ഫ്ലൈറ്റ് അന്നൗൺസ്മെന്റ് വന്നു .
അഞ്ചു മിനിട്ടിന് ശേഷം ഞാൻ ഫ്ളൈറ്റിനകത്ത് പ്രവേശിച്ചു . ആ വലിയ ഫ്ളൈറ്റിൽ വിരലിലെണ്ണാവുന്ന യാത്രക്കാർ മാത്രം .
ഞാൻ സൈഡ് സീറ്റിൽ ഇടം കണ്ടെത്തി .മൂന്ന് നിരകളോടുകൂടിയ സൈഡ് സീറ്റ് .
ഞാൻ പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു . മനസ്സിന് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .മാസങ്ങളായി മനസ്സിനെ അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്ന എന്തോ ഒന്ന് ഒഴിഞ്ഞു അലിഞ്ഞില്ലാതാകുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .
ഫ്ളൈറ്റ് ഉയർന്നുപൊങ്ങി .
ഞാൻ ആ ആകാശനീലിമയിലേക്ക് കണ്ണുകൾ ഉയർത്തി .വളരെ തെളിഞ്ഞ നീലാകാശം .
ആ നീലാകാശത്തിന്റെ അനന്തതയിൽ നിന്ന് ഒരു ഗാനത്തിന്റെ അലയൊലികൾ എന്റെ കാതുകളിൽ പതുക്കെ പതിഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .
Remember when we held on in the rain… The nights we almost lost it…
Once again… we can take the night into… tomorrow…
Living on feelings… touching you I feel it… all again…
Didn’t we almost have it all…?
When love was all we had worth giving…?
The ride with you… was worth the fall… my friend…
Loving you makes… life worth living…
Didn’t we almost have it all…?
The nights we held on till the morning…
Didn’t we almost … have it all…?
You know you’ll never love that way… again…
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@josemichael
simple sense a dynamic true story— hindi
अध्याय-30
शनिवार और रविवार… मैंने बाहर जाने की इच्छा के बिना अपने कमरे में समय बिताया। मेरा बाहर जाने का मन नहीं है. मैं सप्ताहांत का इंतज़ार करता था और अब मैं बाहर भी नहीं जाना चाहता। मैं अपना ज्यादातर समय बिस्तर पर बिताता हूं।
सोमवार… वह एक खूबसूरत सुबह थी। मैं सुबह 7:00 बजे स्नैक फैक्ट्री पहुंच गया और ज्वाइन कर लिया. मैंने अपनी साइकिल पार्किंग में खड़ी की और अपना टाइम कार्ड पंच करने के लिए तैयार हो गया।
मेरी आँखें टाइम कार्ड की तलाश में थीं। लेकिन वहां टाइम कार्ड नहीं मिला.
मैंने सभी टाइम कार्ड एक बार फिर से खोजे और दुख की बात है कि मेरा टाइम कार्ड कहीं नहीं मिला।
भ्रम और आश्चर्य ने मुझे अभिभूत कर दिया। मेरा टाइमकार्ड कहाँ हो सकता है? मैंने फिर से खोजा. आख़िरकार मैं कंपनी के कार्यालय गया। एक महिला डेस्क के पीछे से मुझे घूर रही थी।
“हाय लेडी, मैं माइकल हूं। मेरा टाइम कार्ड वहां नहीं है! मैंने उसके चेहरे की ओर ध्यान देते हुए कहा.
वह एक क्षण के लिए झिझकी और मेरी ओर देखने लगी। “मुझे खेद है माइकल। तुम्हारे पास यहाँ कोई नौकरी नहीं है।”
मैं अपनी निराशा छुपाने के लिए एक पल के लिए चुप हो गया। मुझे अचानक हानि का एहसास हुआ। मैंने अपनी नौकरी खो दी. क्या कारण हो सकता है? मैं धीरे से ऑफिस से निकल गया. मैं सीधे पार्किंग स्थल पर गया और अपनी बाइक उठाई और कहीं जाने के लिए पैडल मारने लगा।
मेरी नौकरी छूटने का क्या कारण हो सकता है? साइकिल चलाते समय मेरा यही विचार था। वैसे भी मैं ए एस बी देखूंगा। उनकी जानकारी के बिना मैं अपनी नौकरी नहीं खोऊँगा।
मैं ए एस बी के कार्यालय पहुंचा और मिस लिसन अपनी सीट पर थीं।
मैं कुर्सी पर बैठ गया और एक पल के लिए उसकी तरफ देखता रहा। “उन्होंने मुझसे कहा कि मेरे पास वहां नौकरी नहीं है।”
उसने धीरे से अपना सिर उठाया और मेरी ओर देखा। एक भारी सन्नाटा छा गया
उसने आह भरी. “हाँ माइकल. आपके काम में कुछ दिक्कतें आ रही हैं।” उसने मेरी तरफ देखे बिना कहा.
“क्या बात क्या बात?” मैंने स्पष्टीकरण मांगा.
वह एक पल के लिए चुप हो गई… “हाँ माइकल, कुछ कानूनी मुद्दे हैं।” लिसन ने धीमी आवाज़ में कहा।
मैं एक पल के लिए वहीं चुपचाप बैठा रहा.
धीरे-धीरे मैं वास्तविकता में वापस आया। आश्चर्य की बात यह है कि मुझे कोई निराशा महसूस नहीं हुई। इसके बजाय, एक तरह की राहत मुझ पर हावी होने लगी। मैंने एक गहरी, अभिव्यंजक आह भरी।
मेरे मन में फुसफुसाया, “हाँ…यह निर्णय लेने का समय है।”
मैं इस मानसिक पीड़ा से छुटकारा पाना चाहता था, महीनों तक चली इस दुविधा से छुटकारा पाना चाहता था। मैं थोड़ी देर के लिए सुन्न खड़ा हो गया और अपने दिमाग से बोझ हटाकर धीरे-धीरे ए एस बी से बाहर आया और मेरा दिमाग आज़ाद महसूस हुआ। मैं शहर के केंद्र से होकर गुजरा। एफएम संगीत की गूँज मेरे कानों तक पहुँची। काफी समय बाद मुझे एहसास हुआ कि मैं उस संगीत का आनंद ले सकता हूं। धीरे-धीरे मैं उस गाने में डूब गया. मुझमें एक विशेष प्रकार का आनंद भर गया।
“क्या हुआ, माइकल?” फिन ने पूछा। “क्या तुम आज काम पर नहीं गए?”
“हो” मैंने उसकी ओर देखे बिना कहा। “उन्होंने कहा कि मुझे निकाल दिया गया है।”
“क्यों?” फिन ने आश्चर्य से मेरी ओर देखा।
“मुझें नहीं पता।”
फिन मेरे पास आया. “माइकल तुमने पूछा क्यों नहीं?”
“हाँ।” मैंने अपने कमरे में जाते हुए कहा। “उन्होंने मुझे बताया कि कुछ कानूनी मुद्दे थे।”
मैं सीधे बिस्तर पर गया और राहत महसूस की। मुझे अपने दिल के भीतर से राहत महसूस हुई। कई महीनों से मेरे अंदर कुछ धड़क रहा था और अब मुझे लगा कि वह घुल गया है।
मेरे मन में एक फुसफुसाहट लगातार गूंजती रही: मैं भारत वापस जाना चाहता हूं। मुझे लगा कि यह निर्णय अच्छा था क्योंकि इस सब से बाहर निकलने का यही एकमात्र रास्ता था।
अगले दो दिनों तक मैंने खुद को अपने कमरे तक ही सीमित रखा और गहरी नींद सोया। बातचीत में शामिल होने और दूसरों के साथ बातचीत करने से मुझे खुशी मिलती थी। मुझे ऐसा लगा मानो मेरे मन और शरीर से बहुत बड़ा बोझ उतर गया हो।
उन दो दिनों में मैंने एक निर्णय लिया। एशिया यूरोप सद्भावना मिशन का हिस्सा खत्म करने के बाद मैं भारत जाऊंगा और फिर नीदरलैंड वापस जाऊंगा।
मैं आइंडहॉवन जाने और सभी से मिलने की इच्छा रखता था। लेकिन मैं उनसे कैसे निपटूं? मैं इस सच्चाई का सामना कैसे करूँ कि मैं उनकी नज़र में सबसे ख़राब इंसान बन गया हूँ?
एशिया यूरोप मैत्री मिशन के लिए आया शख्स… अवैध रूप से नीदरलैंड में रह रहा था.
भागने का एकमात्र रास्ता भारत लौटना और फिर नीदरलैंड वापस जाना है।
खबर फैल गई कि मैं भारत लौट रहा हूं, “आप वापस क्यों जा रहे हैं?” अंत में उन्होंने मुझसे पूछा।
मैंने केवल एक कथन के साथ उत्तर दिया: “मैं वापस आऊंगा।”
महीनों के मानसिक तनाव के बाद मुझे बहुत राहत महसूस हुई। मैंने अपने जीवन में कभी इतना दबाव नहीं झेला।’ मुझे एहसास हुआ कि मेरा शरीर उस बोझ से थक गया था जो मुझ पर छाया हुआ था।
उसके बाद मैं हर काम तेजी से करने में लग गया. मेरे मन में केवल एक ही विचार था. “भारत वापस जाओ।”
मैंने सभी के साथ खुशी-खुशी बातचीत की। अपने दिल की गहराई से मैं अकथनीय खुशी से अभिभूत था। मुझे एक ऐसी ख़ुशी महसूस हुई जो मैंने पहले कभी महसूस नहीं की थी। पूरे शरीर में एक अविश्वसनीय उत्तेजना महसूस हुई।
मैं शहर पहुंच गया. अब मुझे लोगों के मेरी ओर देखने से कोई परेशानी नहीं है। मैं उत्साह से इधर-उधर घूमता रहा, पब में घंटों बिताया और बहुत से लोगों से मिला। मैंने कुछ खरीदारी की. कई महीनों में पहली बार… मैं मैं था।
दो या तीन दिनों के बाद मैंने यूट्रेक्ट जाने का फैसला किया। मैं रॉबर्ट से मिलना चाहता हूं. उसके बाद भारत…
जाने से एक दिन पहले मैंने सब कुछ पैक कर लिया। मैंने ख़ुशी-ख़ुशी सबके साथ खाना खाया और फिर गहरी नींद सो गया। मैंने महसूस किया कि मेरा शरीर शिथिल हो गया है। बहुत दिनों के बाद मुझे इतनी ख़ुशी महसूस हुई. इस बार भी खामोश आसमान से धीरे-धीरे एक गाना मेरे कानों में गूंजा।
-I see skies of blue and clouds of white…
The bright blessed day, the dark sacred night…
And I think to myself… what a wonderful world.
The colors of the rainbow so pretty in the sky…
Are also on the faces of the people going by,
I see friends shaking hands… saying how do you do…
They’re really saying I love you.
And I think to myself… what a wonderful world.
कल, यूट्रेक्ट के लिए।
सुबह 9:00 बजे… उठा तो बहुत तरोताजा महसूस हुआ… मन का दर्द काफी कम हो गया… मुझे ऊर्जा का एहसास हुआ। मैंने सभी को अलविदा कहा.
मैं सुबह 11:00 बजे टिलबर्ग से निकला… मैं टिलबर्ग रेलवे स्टेशन से यूट्रेक्ट के लिए ट्रेन में चढ़ा। मैं ट्रेन में बैठा और नीदरलैंड की खूबसूरत वादियों का आनंद लिया। जब ठंडी हवा ने धीरे से मेरे चेहरे को सहलाया तो मुझे एक तरह की राहत महसूस हुई। मेरे पीछे ठेठ डच घरों की कतारें गायब हो रही थीं। हरे मैदान के सुदूर छोर पर मैंने ऊंची-ऊंची पवन चक्कियां देखीं। मैंने हर बात को पूरे दिल से स्वीकार किया. मुझे ऐसा लगा जैसे मैं वर्षों से यहीं रह रहा हूं। मैं दोबारा आऊंगा और बिना किसी समस्या के यहां रहूंगा।
मेरी नजरें नीदरलैंड की वादियों की खूबसूरती पर टिक गईं। इसने मेरे हृदय को परम आनंद से भर दिया।
ट्रेन समय पर यूट्रेक्ट पहुंची।
यूट्रेक्ट एक बहुत व्यस्त रेलवे स्टेशन था। मैंने चारों ओर देखा और धीरे-धीरे चलने लगा। मैं मंच पर विभिन्न स्थानों पर कई चमकते डिस्प्ले बोर्ड देख सकता था। यह स्टॉकहोम और ज्यूरिख जैसी जगहों पर ट्रेनों के आगमन और प्रस्थान को लगातार दिखाता है।
मैं धीरे-धीरे चला. ठंडी हवा मुझे आकर्षित करती है. मैं उस मानव महासागर से गुजरा। मैं ओवर ब्रिज पकड़ कर पार कर गया और मुख्य सड़क पर पहुँच गया।
जल्द ही, मुझे निजवेल्डसिंगल के लिए बस मिल गई। वह उसमें सवार हुआ और रॉबर्ट के अपार्टमेंट में पहुंचा, जहां उसने मुख्य दरवाजे की घंटी बजाई।
“कोण है वोह?” मैंने स्पीकर पर रॉबर्ट की आवाज़ सुनी।
“यह मैं हूं, माइकल।” मैंने धीरे से उत्तर दिया.
मैंने मुख्य दरवाज़ा खुलने की आवाज़ सुनी.
मैंने झट से धक्का देकर दरवाज़ा खोला और फ्लैट में आ गया। वह सीढ़ियाँ चढ़कर रॉबर्ट के फ्लैट के दरवाजे पर पहुँच गया। रॉबर्ट दरवाजे पर मेरा इंतज़ार कर रहा था। उसकी आँखें आश्चर्य से फैल गईं।
“क्या हाल है माइक?” रॉबर्ट ने आश्चर्य से मेरी ओर देखा।
“मैंने भारत लौटने का फैसला किया है।” मैंने कमरे में प्रवेश करते हुए कहा।
“क्यों?” रॉबर्ट ने बड़ी-बड़ी आँखों से मेरी ओर देखा।
मैं एक पल के लिए वहीं चुपचाप खड़ा रहा। “मुझे जाना होगा, रॉबर्ट। मुझे जल्द वापस आना है। “मैंने आह भरते हुए कहा.
रॉबर्ट ने फिर से प्रश्न पूछना शुरू किया। लेकिन मैं कुछ नहीं कह सका. मैंने केवल एक ही बात कही. “मुझे जाना होगा…रॉब, मैं अभी वापस आऊंगा।”
मेरे मन में रॉबर्ट के साथ बीते दिन याद आ गए। वे सचमुच ख़ुशी के दिन थे। दिन कैसे बीते पता ही नहीं चला.
रॉबर्ट कई प्रश्न पूछने लगा। मैं जवाब नहीं दे सका. मुझे रॉबर्ट से क्या कहना चाहिए? क्या वह मेरी मनोदशा समझ सकता है?
मैं मानसिक रूप से परेशान हूं… क्या रॉबर्ट मुझे इससे बचा सकता है?
नहीं – नहीं। वह कुछ नहीं कर सकता. अगर मैं अपना मानसिक संकट बताऊं तो वह क्या करेगा? नहीं, वह मेरे मूड में बदलाव का कोई समाधान नहीं ढूंढ सकता जिसका मैं पिछले कुछ महीनों से सामना कर रहा हूं। इस कठिन परिस्थिति से निकलने का एकमात्र रास्ता भारत लौटना और फिर नीदरलैंड लौटना था।
शाम बहुत सुहावनी थी… इसने मुझे रॉबर्ट के साथ पुराने समय की याद दिला दी। हमने काफी देर तक बातें कीं. हम रात को देर से सोये.
अगली सुबह हम सिटी सेंटर के लिए निकले…मुझे हवाई जहाज का टिकट और कुछ खरीदारी चाहिए थी।
हम यूट्रेक्ट शहर के चारों ओर घूमे। वह एक खूबसूरत सुबह थी. ठंडी हवा ने हमें सांत्वना दी। मेरी नजरें हर तरफ घूम गयीं. मेरे लिए सब कुछ बहुत परिचित था। सड़कें, दुकानें, रेस्तरां, पब, सुपरमार्केट, सब कुछ।
हम एक फास्ट फूड ज्वाइंट में गए जहां हम हमेशा जाते हैं। हममें से प्रत्येक के पास चिकन का एक टुकड़ा है…हमने हमेशा यही चुना है।
हर जगह लोग सर्दी का आनंद ले रहे थे।
फिर सिटी सेंटर पहुंचे. हमने पहली बार जो ट्रैवल एजेंसी देखी, उसमें प्रवेश किया।
मैंने डेस्क के पीछे बैठे सुनहरे बालों वाली लड़की की ओर देखा। “मुझे एम्स्टर्डम से बॉम्बे तक का हवाई टिकट चाहिए।” मैंने कहा था।
“आप कौन सी एयरलाइंस पसंद करते हैं?” वह मुझे देखकर मुस्कुराई.
“मुझे इकॉनोमी टिकट चाहिए।” मैंने उसकी तरफ देखा और कहा.
“क्या यह एकतरफ़ा है?”
“हाँ।” मैंने कहा था।
उसने कंप्यूटर पर ध्यान केंद्रित किया।
“हां, सिंगापुर एयरलाइंस का टिकट शुल्क सबसे सस्ता है, जो लगभग नौ हजार गिल्डर है। तुम्हें कौन सी तारीख चाहिए?” उसने मुझसे पूछा।
“मुझे निकटतम तारीख चाहिए।” मैंने उसे घूरते हुए कहा.
“24वां, ठीक है?” उसने मेरी ओर देखा।
“हां कोई समस्या नहीं।” मेंने सिर हिलाया।
मेरी फ्लाइट आज से तीसरे दिन की थी. 24 मार्च को सुबह 9 बजे थे.
महीनों की भावनात्मक स्तब्धता के बाद शांति और खुशी की लहर महसूस करते हुए, मैंने कन्फर्म टिकट स्वीकार कर लिया और एजेंसी से बाहर चला गया।
उस रात हमने खूब बातें कीं. हमने साथ में डिनर किया. हमने देर रात तक टीवी देखा. बीच में कॉफ़ी पी…
यह हमारे पुराने दिनों की पुनरावृत्ति थी।
हम रात को देर से सोये. रात बहुत ठंडी थी. सर्दी अपने चरम पर थी. एक माह बाद ही वसंत ऋतु प्रारम्भ हो जाती है। मुझे उस ठंडे वातावरण में सोना बहुत अच्छा लग रहा था। महीनों की अनिद्रा के बाद आख़िरकार मुझे रात में अच्छी नींद आ गई। मेरे मन में एक अनियंत्रित भावना महसूस हुई. मेरे दिल का बोझ और दर्द दूर हो गया है.
अगली सुबह…नाश्ते के बाद हम शहर के लिए निकल पड़े। अगले दिन मैं भारत लौट रहा हूं.
हमने शहर में काफी समय बिताया। हमारी नियमित फ़ास्ट फ़ूड की दुकान पर गया। उसके बाद मैंने कुछ शॉपिंग की. फिर हम पहली सीढ़ी पर बैठ गए और थोड़ा आराम किया। फिर भी मैंने एक आदमी को ‘उर्गन’ पढ़ते हुए लगातार देखा। हर चीज़ ने मुझे बहुत खुश किया।
हम फ्लैट पर लौट आये. साइकिल रखने के बाद रॉबर्ट ने मेलबॉक्स खोजा।
“अरे…माइकल। आपके लिए एक पत्र मिला है।” रॉबर्ट ने मेलबॉक्स से पत्र लिया और मुझे सौंप दिया।
हम कमरे में पहुंचे और मैंने उत्सुकता से पत्र खोलकर देखा तो वह अंग्रेजी में टाइप किया हुआ था।
मैंने उस पत्र पर गौर किया…
Admittance of study in History…
Dear Sir,
Your request to be admitted to the study of History will be granted by the Institute of History…
पत्र था…
उन्होंने मेरा कॉलेज प्रवेश स्वीकार कर लिया।
लेकिन मुझे कोई ख़ुशी महसूस नहीं हुई. मेरे मन में केवल एक ही विचार था. मैं नीदरलैंड छोड़ना चाहता हूं. मेरा दिमाग इन सभी दबावों को सहन नहीं कर सकता। अगर मैं ऐसे ही चलता रहा तो मानसिक रोगी बन जाऊंगा।
“नहीं रोब. मुझे वापस जाना है। मैं उच्च शिक्षा नहीं चाहता।” मैंने रॉबर्ट को पत्र दिया।
“नहीं, माइक।” रॉबर्ट ने मुझे नियंत्रित किया. “इस पर विचार करो और निर्णय करो।”
रॉबर्ट. “मुझे जाना होगा। मैं जल्द ही वापस आऊंगा।”
रॉबर्ट ने मुझे रोकने की कोशिश की. लेकिन मैं इससे ज्यादा कुछ नहीं सोच सका… मैं मानसिक परेशानी के चरम बिंदु पर था। पिछले कुछ महीनों से मैं मानसिक अशांति की स्थिति में हूं। अब मुझे बस अपने दिल को हल्का करने की जरूरत है।’ मुझे कुछ राहत चाहिए. मेरे मन में बस यही एक विचार था.
24 मार्च 1989… जिस दिन मैं भारत के लिए रवाना हुआ…
यह एक अच्छी सुबह थी. मैं जल्दी जागा। मुझे बहुत ऊर्जा महसूस हुई और एक तरह की ख़ुशी मुझ पर छा गई। रॉबर्ट मेरे साथ हवाई अड्डे पर आता है। हम छह बजे निकले… एक ठंडी और खामोश सुबह। हर तरफ कोहरा छाया हुआ था. सर्दी अभी भी प्रकृति पर मंडरा रही थी। मैंने चारों ओर देखा और धीरे-धीरे चलने लगा। सड़क के दोनों ओर खड़ी कारें बर्फ की परतों से ढकी हुई थीं।
हम यूट्रेक्ट ट्रेन स्टेशन पर पहुंचे। मैं हर तरफ देखा। रेलवे स्टेशन धीरे-धीरे जाग रहा है. लोग समाचार पत्र पढ़ते हैं और कैफेटेरिया में नाश्ते का आनंद लेते हैं। यहां-वहां मुझे ट्रेनों के आगमन-प्रस्थान की सूचना देने वाले साइन बोर्ड दिखे। उस दिन सुबह का तापमान 10 डिग्री सेल्सियस से नीचे था.
एम्स्टर्डम ट्रेन जल्दी आ गई। सुबह का समय होने के कारण ज्यादा यात्री नहीं थे। हम धूम्रपान क्षेत्र में बैठे; मैंने सिगरेट जलाई और बाहर देखा.
एक दर्दनाक खामोशी ने हमें घेर लिया। रॉबर्ट… वह सबसे अच्छा दोस्त है जिससे मैं यहां कभी मिला हूं। हम दोनों अपने अलगाव से दुखी थे।’
ट्रेन तेजी से एम्स्टर्डम की ओर जा रही थी।
नीदरलैंड के खूबसूरत हरे-भरे मैदान… नहरें, पवन चक्कियाँ, सूरजमुखी के खेत, विशाल कृषि मैदान, ठेठ डच घर और छोटे शहर… सब मेरे पीछे गायब हो गए। मैंने विस्तृत मैदानों को देखा और चुपचाप सीट पर बैठ गया।
“मैं अभी वापस आऊंगा। मैं अभी वापस आऊंगा।” मैंने अनंत की ओर देखते हुए अपने आप से कहा।
ट्रेन एम्स्टर्डम पहुंची। यह नीदरलैंड का सबसे व्यस्त और महत्वपूर्ण रेलवे स्टेशन था।
मैंने चारों ओर देखा और वैसे ही चल दिया। अगले प्लेटफार्म से हवाई अड्डे के लिए रेल सेवा थी।
शिफोल अंतर्राष्ट्रीय हवाई अड्डा। मैंने प्लेटफ़ॉर्म साइनबोर्ड पर प्रतीक को चमकते देखा।
“ट्रेन अभी आएगी।” रॉबर्ट ने मेरी ओर देखा. “माइकल, क्या तुम कॉफ़ी चाहोगे?”
“नहीं।” मैंने रॉबर्ट की ओर देखे बिना कहा। “मुझे कुछ भी खाने का मन नहीं है।”
ट्रेन जल्दी आ गई. लगभग पन्द्रह मिनट. यह शिफोल अंतर्राष्ट्रीय हवाई अड्डे की यात्रा थी।
हम ट्रेन में चढ़े और चारों ओर देखा। केबिन में केवल चार या पाँच यात्री थे। मैंने देखा कि एक युवक हमारे पीछे वाली सीट पर बैठा था। वह कानों में ईयरफोन लगाकर वॉकमैन का इस्तेमाल कर रहा था। इसकी आवाज बहुत तेज थी. यह हमारे पास आता है.
“वह कैसा आदमी है?” रॉबर्ट मुस्कुराए और आश्चर्य व्यक्त किया।
ट्रेन जल्द ही शिफोल अंतर्राष्ट्रीय हवाई अड्डे पर पहुंची। ट्रेन एयरपोर्ट परिसर में रुकी.
“वाह वाह…!” मैं ट्रेन से उतरा और आश्चर्य से चारों ओर देखा। के एल एम के शाही चरित्र ने जो भव्यता दिखाई, उसने एक बड़े क्षेत्र को कवर कर लिया। शिफोल अंतर्राष्ट्रीय हवाई अड्डा… यह नीदरलैंड का गौरव था।
सामान लेकर हमने इधर-उधर देखा और आगे बढ़ गये। बहुत सारे यात्री थे. अलग-अलग देशों के लोग, अलग-अलग रंग और उनके गंतव्य दुनिया के अलग-अलग हिस्से होने चाहिए।
“ओह, इतना बड़ा. मैंने हवाई अड्डे के अंदर देखा।
दुनिया भर में विभिन्न दुकानें भी थीं जिनमें एयरलाइन कार्यालय, मुद्रा विनिमय केंद्र और शुल्क मुक्त दुकानें शामिल थीं।
हम नज़ारे देखते हुए धीरे-धीरे आगे बढ़े
अचानक मेरा ध्यान इस पर गया. थ्री-पीस सूट में एक लंबा आदमी…
जैसे ही उसने मुझे देखा, उसने पुलिसवालों को इशारा किया जो उससे थोड़ी दूरी पर थे। पुलिस वाला हमारे पास आया.
“क्या मैं आपका पासपोर्ट देख सकता हूँ?” पुलिस ने एक पल के लिए मुझ पर ध्यान दिया और मुझे आने के लिए कहा। रॉबर्ट और मैंने आश्चर्य से एक दूसरे की ओर देखा।
मैंने एक पल इंतजार किया. फिर मैंने उसे अपना पासपोर्ट दे दिया. उसने मेरा पासपोर्ट चेक किया.
“सामान वहीं रख दो।” पुलिसकर्मी ने एक जगह की ओर इशारा किया और मुझे निर्देशित किया। मैंने बिना झिझक उसकी ओर ध्यान देते हुए सामान वहीं रख दिया।
“मेरे साथ आइए।” आगे बढ़ते हुए उसने निर्देश दिया। एक पल सोचने के बाद, रॉबर्ट और मैं पुलिसकर्मी का पीछा करने लगे।
“नहीं – नहीं। उसने मुड़कर रॉबर्ट को रोका। “आप ही हैं…” रॉबर्ट ने डरते हुए मेरी ओर देखा और धीरे से पीछे हट गया।
मैंने पुलिसकर्मी का पीछा किया. हम हवाई अड्डे से कुछ दूर तक पैदल चले। फिर एक बंद दरवाजे के सामने खड़ा हो गया.
“यहाँ रहें।” पुलिसवाले ने ज़ोर दिया, और फिर पुलिसवाला दरवाज़ा खोलकर अंदर दाखिल हुआ।
मैं वहीं खड़ा रहा. चिंता के क्षणों में, मुझे आश्चर्य हुआ कि वह मुझे यहाँ क्यों लाया है।
पुलिसकर्मी मेरा पासपोर्ट लेकर अंदर क्यों गया? मुझे घबराहट सता रही थी.
थोड़ी देर बाद पुलिस वाले ने दरवाज़ा खोला और मेरे पास आये. उसने एक पल के लिए चुपचाप मेरी ओर देखा। “नीदरलैंड में रहने के लिए आपके लिए पेपर तैयार है। आज गुड फ्राइडे है. अगले दो दिन ईस्टर की छुट्टियां हैं. वह पेपर आपको सोमवार को मिलेगा. वैसे भी, मैं आपकी सुखद यात्रा की कामना करता हूँ।”
उसने मुझे मेरा पासपोर्ट वापस दे दिया और धीरे-धीरे भीड़ में गायब हो गया।
मैं शून्य खड़ा रहा और एक पल के लिए चुपचाप उसे देखता रहा।
आज गुड फ्राइडे है. मुझे नहीं पता था कि यह गुड फ्राइडे था।
मेरा दिमाग पूरी तरह से निष्क्रिय था. अब मैं कुछ ऐसा सुन रहा हूं जो मैं बहुत समय से सुनना चाहता था। मैं काफी समय से इसे सुनने का इंतजार कर रहा था.
लेकिन जब मैंने यह खुशखबरी सुनी तो मेरा दिल खुशी से फूला नहीं समाया. मुझे अपना शरीर जलता हुआ महसूस हुआ। मैं किसी भी तरह नीदरलैंड से भागना चाहता था। नहीं, मैं यहां तीन दिन तो क्या तीन घंटे भी नहीं रुक सकता। मैं शारीरिक और मानसिक रूप से बचना चाहता था।
मैं स्वचालित रूप से चला गया. रॉबर्ट पुलिस से बात कर रहे थे. मुझे एहसास हुआ कि वे मेरे बारे में बात कर रहे थे।
पुलिसवालों ने मुझे देखा तो हंसने लगे. उनकी हँसी में व्यंग्य का समावेश था। मैंने इसे नजरअंदाज कर दिया और मुड़ गया.
रॉबर्ट ने स्थिति को समझा और मुझे मना करने की कोशिश की.
“मुझे जाना होगा, रॉबर्ट। मैं अभी वापस आऊंगा,” मैंने अपने निर्णय पर दृढ़ रहते हुए कहा। मेरी आँखें अनंत अंतरिक्ष में बंद हैं। मेरे विचारों में पंख लग गए और कई दिशाओं में उड़ गए।
“मुझे यह सब कौन देता है?”
मुझे पूरा यकीन है कि यह डच रोटरी है। मुझे पता है कि। कोई मुझे नौकरी से नहीं निकालेगा. मैं यहां बिना किसी परेशानी के रह सकता हूं.
लेकिन मैं नहीं कर सकता. अगर मुझे वह कागज़ मिल भी जाए तो मैं उनका सामना नहीं कर पाऊंगा. यही कारण है कि मेरा हृदय पिछले सात महीनों से जल रहा है।
मैं वापस आऊंगा. मुझे जल्द वापस आना है। जब मैंने अपनी जैकेट उतारी…एशिया यूरोप रोटरी फ्रेंडशिप के मिशन को उतारने के बाद…
यहां मेरे कई परिचित हैं. शादी मुश्किल नहीं है. मैं यहां कानूनी तौर पर रह सकता हूं.
मैंने रॉबर्ट की ओर देखा. हम गले मिले और एक पल के लिए वहीं खड़े रहे।
“रॉब, जल्द ही मिलते हैं।” मैंने अपना सामान उठाते हुए रॉबर्ट की ओर देखा।
मैं तेजी से चल दिया. थोड़ी देर बाद मैंने पीछे मुड़कर देखा.
फिर भी रॉबर्ट वहीं खड़ा मुझे देख रहा था, मैं बिना पीछे देखे तेजी से चल दी।
सिंगापुर एयरलाइंस की कतार… मेरे आगे लगभग पंद्रह लोग थे।
एक प्रकार की स्तब्धता ने मुझे घेर लिया। मुझे लगा कि मेरा दिल तेजी से धड़कने लगा है। मेरे पूरे शरीर में लकवा फैल गया। मैंने बिना किसी भावनात्मक प्रतिक्रिया के इधर-उधर देखा।
करीब पांच मिनट बाद एक घोषणा हुई. सिंगापुर एयरलाइंस की उड़ान स्थगित. अब शाम का कार्यक्रम तय हुआ.
मैं वहां अन्य यात्रियों के साथ खड़ा था. कुछ देर बाद एक और नोटिफिकेशन आया जिसमें कहा गया कि हिल्टन इंटरनेशनल में रहने की व्यवस्था कर दी गई है.
मैंने हिल्टन इंटरनेशनल जाने वाले वाहनों में सवार यात्रियों को देखा। यह हवाईअड्डा क्षेत्र में स्थित एक लक्जरी होटल था।
मैं सीधा अपने कमरे में चला गया. चारों ओर दिलचस्प दृश्य थे, लेकिन मुझे उनसे कोई आनंद नहीं मिल सका। मेरा दिमाग जम गया था…
मैं बिस्तर पर ऐसे लेट गया मानो मुझे अचानक राहत का एहसास हुआ हो। मुझे ऐसा महसूस हुआ जैसे मेरे शरीर से कोई बोझ उतर रहा हो। धीरे-धीरे, मैं अपने मन के अंतराल में एक आनंदमय स्थिति में चला गया।
अचानक मुझे ध्यान आया कि मेरे हाथों में दस्ताने हैं। ये दस्ताने रॉबर्ट के हैं. मैंने इसे आज सुबह उधार लिया था। रॉबर्ट को ये चमड़े के दस्ताने उनके दिवंगत दादा ने उपहार में दिए थे।
मैं धीरे से उठा और अपने कमरे से बाहर चला गया। मैं सीधे होटल के रिसेप्शन पर आया।
“डाकघर कहाँ है?” मैंने डेस्क के पीछे महिला को संबोधित करते हुए पूछा।
“वहाँ।” उसने मुस्कुरा कर इशारा किया.
मैंने एक लिफाफा खरीदा, दस्ताने अंदर रखे और उसे पोस्ट कर दिया।
जब मैं कमरे में वापस आया तो अनिच्छा से फ्रिज खोला। इसमें विभिन्न पेय पदार्थ रखे हुए थे।
मेरा कुछ भी खाने का मन नहीं हो रहा था. वह बिस्तर पर गया और अपने पैर मोड़कर लेट गया। मेरा दिमाग दौड़ रहा था. मैं चाहता था कि रात जल्दी आ जाये.
मुझे ऐसा महसूस हुआ मानो मेरे शरीर से कुछ पिघल गया हो। समझा जाता है कि मन शांत है. मैं अपने भीतर एक अवर्णनीय शांति महसूस करता हूँ।
रात का समय आ गया.. रात के 10:00 बज रहे थे। मैं हवाई अड्डे पर वापस चला गया. शिफोल अंतर्राष्ट्रीय हवाई अड्डा जहाँ तक नज़र जाती है वहाँ तक फैला हुआ है।
मैंने देखा कि एक एस्केलेटर ज़मीनी स्तर पर चल रहा है। अधिकांश यात्री उस पर खड़े थे, कुछ पैदल चल रहे थे।
मैंने एस्केलेटर लिया और वहां से मैं सिंगापुर एयरलाइंस सेक्शन में पहुंच गया।
मैंने एयरलाइन अनुभाग में उड़ान टिकट दिखाया। उन्होंने मेरे सामान पर टैग लगाया, बोर्डिंग पास बनाया और मेरा टिकट लौटा दिया।
मैं लाउंज में चला गया. बैठे-बैठे मुझे सामने एक अधेड़ उम्र का जोड़ा दिखाई दिया। उसने एक चॉकलेट ली और उसे मुंह में रखकर चबाया और आधी अपनी गर्लफ्रेंड को दे दी. मुझे आश्चर्य हुआ कि वह उस खुशी का आनंद कैसे उठाएगी।
मैंने उड़ान की घोषणा सुनी। पाँच मिनट बाद मैं विमान में चढ़ गया। यह एक बड़ा विमान था.
इक्का-दुक्का यात्री ही थे. ज्यादातर सीटें खाली थीं. मुझे एक आरामदायक सीट मिल गयी.
मैंने बाहर देखा और वैसे ही बैठ गया. मेरे भीतर एक अवर्णनीय आनंद उत्पन्न हो गया। मुझे महसूस हुआ कि जो चीज़ मुझे महीनों से परेशान कर रही थी वह दूर हो गई।
विमान ने उड़ान भरी और अनंत नीले आकाश को छू लिया। बहुत नीचे… मैंने नीदरलैंड देखा… जहां मैं चमकती रोशनी की बड़ी बाड़ देख सकता था।
मैंने अपनी नज़र कभी न ख़त्म होने वाले नीले आकाश की गहरी बर्फ़ से ढकी बाड़ की ओर उठाई। उस अनंत नीले आकाश की शांति में, यह एक स्पष्ट मनमोहक नीला रंग था। उस समय भी… एक मधुर मूक गीत की लहर धीरे-धीरे मेरे कानों में बह रही थी…
-Remember when we held on in the rain… The nights we almost lost it…
Once again… we can take the night into… tomorrow…
Living on feelings… touching you I feel it… all again…
Didn’t we almost have it all…?
When love was all we had worth giving…?
The ride with you… was worth the fall… my friend…
Loving you makes… life worth living…
Didn’t we almost have it all…?
The nights we held on till the morning…
Didn’t we almost … have it all…?
You know you’ll never love that way… again…