Simple Sense… A Dynamic True Story
I moved into Jacob’s flat, which turned out to be quite convenient. Jacob and his girlfriend Helen lived together, along with their large Alsatian dog named “Boss.”
I continued with my work, but I often felt a sense of nervousness in the workplace. It seemed like someone was constantly watching me. I wondered if it could be someone from the Rotary. Why were they taking such a keen interest in me? The thought of being observed made me uneasy.
The person who had come with the Rotary friendship mission was staying in the Netherlands unofficially, and that thought bothered me.
Living with Jacob, I experienced a certain loneliness. When I was alone, my thoughts would run wild, and upon returning to the apartment after work, I felt like I was on the brink of madness.
Jacob and Helen would frequently argue over trivial matters. In the midst of these arguments, one of them would storm out of the house, only to return later. Their Alsatian dog, Boss, acted as a mediator, helping them communicate with each other after the quarrels.
The loneliness of my life suffocated me. I would often meet Mr. Ben and inquire about my permission paper. However, Ben would always give the same response, which left me utterly disappointed.
One day, I approached Ben and made a request to be moved to a different place.
Two days later, I encountered Ben near the staircase and asked about the room. He replied, “Yes, I have spoken to Finn. You can move to her flat. She has agreed, and we have discussed the rent. You can shift tomorrow.”
I felt a sense of relief. Living with a family might alleviate some of my tension. Although I wanted to ask Ben about my permission paper, I refrained from doing so, knowing that I would receive the usual response.
I moved into Finn’s house, a typical Dutch brick house with glass windows, commonly seen throughout the Netherlands. Finn, a woman in her fifties, lived there with her husband Francis, also known as France. Their son William was often present, and Finn’s granddaughter Susanne, around six years old, also lived there.
I enjoyed the lively atmosphere of the house, with people constantly coming and going. It felt comfortable to live there. The upstairs had three bedrooms, and Finn arranged one for me. The largest bedroom belonged to Finn and France.
One Sunday morning, I woke up feeling refreshed and went downstairs. Finn, France, William, and their neighbor Jessica were sitting around the large dining table.
“Good morning, Michael,” William greeted me with a grin.
“Hello,” I smiled at everyone.
“Hi… I heard you moved,” Jessica said with a wide smile. “Ben told me.”
“Yes,” I replied happily.
“Michael, your breakfast is ready on the table,” Finn said in a mix of Dutch and English as she entered the dining room.
“I’ll have it, Finn,” I cheerfully responded.
“Have whatever you want, don’t hesitate,” Finn said in her Dutch-English blend, causing everyone to laugh.
I noticed the dining table, with numerous empty cigarette packs stacked together. Next to them was a packet of tobacco and a small machine.
“What’s that?” I asked in curiosity.
“This? Let me show you,” Jessica placed an empty filter in the machine, added tobacco on the other side, and pressed.
“Voila! A cigarette is ready,” Jessica proudly showed me.
“Wow, that’s impressive,” I exclaimed.
“This is Finn’s brand,” Jessica said as she began cleaning the table. “She goes through about forty of them a day.”
I went to the kitchen to grab my breakfast and returned to the dining table. We engaged in conversation while enjoying our meal. Everyone was friendly, and the atmosphere made me feel at ease.
I noticed a change within myself. I no longer had the desire to roam around the city like before. If I went out, my only wish was not to encounter anyone from the Rotary. The thought of meeting someone from the Asia-Europe Friendship mission filled me with despair.
Mentally, I felt myself sinking, but I continued my job mechanically, devoid of any enthusiasm. Nothing brought me joy.
The fact that Ben was evasive about the permission letter deepened my despair. Why were they delaying it? Was I being treated as a guinea pig?
I realized I was spiraling into mental depression. If this continued, I feared becoming a patient in a mental institution.
Anyway, the atmosphere at Finn’s house provided some solace for me. I couldn’t help but think about Mr. France. Unlike most people who start their day with coffee, he preferred beer. Without it, his body would react negatively, with trembling hands and restlessness. France would consume around twenty bottles of beer each day. He didn’t smoke and was an average-sized, harmless man in his mid-fifties from Belgium. He wouldn’t even bite if someone put their fingers in his mouth.
Finn, on the other hand, was the one in charge of the household. She was a heavy smoker and usually indulged in drinking in the evenings.
Finn’s son, Mr. William, didn’t have a specific job. He was around twenty-five years old and relied on social security money. He would visit his parents’ house every morning and return to his own apartment late at night.
Everyone seemed curious about my background and whereabouts, but I couldn’t muster any enthusiasm to share. A sense of silence engulfed me, and I started to fear that I was on the verge of becoming a patient. I questioned how much longer I could endure.
I found some relief from my tension by going to work, rather than solely for earning income. The workplace became a mechanical routine, a place to distract myself. If I remained idle, my thoughts would run wild.
Every week, I visited A.S.B. to collect work details and payments. I ventured outside less frequently, only for necessary errands before swiftly returning to my room. I desired to spend most of my time inside the house. I noticed that I had undergone significant changes.
Days passed, and one Saturday, on a frosty morning, I went to A.S.B. to collect my work details. As I strolled along the main street, the music from a nearby FM station filled the air, bringing a sense of enjoyment.
I entered a pub and, while enjoying my drink, I noticed a man sitting nearby. I wondered if he was Indian.
“Hello… where are you from?” he initiated the conversation, looking at me.
“India,” I replied after taking a sip.
“Hi, I’m Dinesh from Delhi,” he said, moving closer to me in surprise. “Are you a student?”
“No,” I responded, briefly observing him.
Our conversation continued. Mr. Dinesh had been in the Netherlands for a while, and now his brother was also there.
During our discussion, my job became a topic of conversation. He looked at me with astonishment and asked, “You’re working here! That’s wonderful. Which job agency are you with?”
“A.S.B.,” I answered without looking directly at him.
“It would be great if my brother could find a job here. How did you manage to get a work permit?” he asked, marveling at the situation.
I couldn’t provide a clear answer about obtaining a work permit since I didn’t know myself. After a brief conversation, I left.
When I returned from work, I found Finn and France arguing. Finn was sobbing and mumbling. I went to my room, changed my clothes, and went to the kitchen to have supper.
In the meantime, Finn entered the kitchen, appearing stressed. She took a bottle of Port from the shelf and went upstairs. It was clear that she was deeply disturbed.
France was sitting in the chair, enjoying his beer. He muttered incomprehensibly while drinking, occasionally revealing his toothless gums to express his displeasure towards Finn.
Feeling exhausted, I went to my bedroom and lay down on the bed, lost in my thoughts, eventually falling asleep.
I heard some noise in my sleep. Was I dreaming? Half-awake, I remained lying there. The indistinct sounds persisted, growing louder. I got up and checked the time. It was 2:40 a.m.
The noise continued, and I realized it wasn’t a dream. Hurriedly, I got up, opened the door, and looked into the hall.
“Finn…”
Finn was unconsciously resting her head on the table, muttering something. I quickly approached her, wondering what to do.
She was completely intoxicated and unable to lift her head. Recognizing her distress, I understood her need for water. I rushed to the kitchen, filled a jug with water, and brought it to her. Supporting her in the chair, I offered her the water.
She greedily drank the entire jug, but she couldn’t even sit in the chair. Slowly, I lifted her, struggling with her stout and heavy frame. Somehow, I managed to open the bedroom door and laid her on the bed next to France.
Life at Finn’s house continued smoothly, and I carried on with my job. However, my nervousness grew day by day. Gradually, the physical signs reappeared. I lost my appetite, dark circles formed around my eyes, and the white coating returned to my tongue. I knew I was sinking deeper into mental agony.
Finn often drank heavily, and it became my responsibility to help her to her bedroom. Meanwhile, I noticed that Jessica was trying to get closer to me. She started spending more time with me. However, I couldn’t find any happiness in it, and I felt myself deteriorating with each passing day. I became lethargic and reluctant to go out. Facing people made me anxious, as I felt like every eye was watching me. The fact that the person from the Asia-Europe friendship mission had settled here only added to my distress.
The Dutch Rotary was providing assistance, but I found myself in a situation where I couldn’t reach out to them. I became increasingly distressed and felt a sense of loneliness. I, who had once dreamed of staying in the Netherlands, began to have negative thoughts. Yes… I wanted to leave the Netherlands. I couldn’t endure this mental turmoil any longer.
Two individuals arrived at Finn’s house, France’s brother Knaape and his wife Claudia. France introduced them to me. Mr. Knaape, a man of about forty-five, was short and lean. Claudia, on the other hand, was significantly overweight, likely nearing forty years old. Their physical appearances were quite contrasting.
During our conversation, Finn disclosed that they would be staying at his house for a few days. I noticed the uneasiness in Finn’s voice and inquired about the issue. She whispered to me that they resided in Leusden and had failed to pay their rent, resulting in the disconnection of their gas and water services.
As we gathered around the dining table with Jessica, Williams, and others, Knaape and Claudia became the center of attention. Claudia’s plumpness evoked smiles from everyone, as she struggled to move from her seat and constantly held a glass in her hand, frequently consuming drinks.
I observed Knaape, who was always attentive to Claudia’s needs. When Claudia asked for a drink, he promptly poured coke into her glass. Meanwhile, Jessica and Williams observed Claudia’s movements and exchanged jokes, amused by her weight and behavior.
I spent nearly an hour with them, during which Claudia consumed over a liter of drinks. Later, I discovered that she had a dehydration issue.
Days went by, and I began to realize that I was sinking both mentally and physically. I couldn’t continue like this; otherwise, I would end up becoming ill. Loneliness started to frighten me, and I sought constant engagement as a solution.
The following day, after work, I approached Lisane at A.S.B. seeking a favor. After a brief moment of interest, Lisane asked what favor I needed.
“Lis, please arrange another job for me after my current one, starting at 3 o’clock in the evening,” I requested.
Surprised, she inquired, “Michael, what are you talking about? Do you need more money?”
“No, no, it’s not about the money,” I insisted. “I just need another job.”
Lisane and Yolanda stared at me for a while, processing my request.
“Let me consider it, Michael. I’ll be in touch with you,” Lisane said, taking a deep breath and studying me.
“No, I must have another job,” I persisted.
“Alright, Michael. Come here tomorrow, and I’ll do my best,” Lisane promised.
The next day, I returned to A.S.B.
“Okay, Michael. I have arranged a job for you at the requested time. Tomorrow, go to the Volvo Company, and your work will begin at 3:30 in the evening. Be punctual,” Lisane reminded me.
“No, no, I won’t be late. I’ll be at Volvo right on time,” I assured her.
The next morning, I arrived at the snacks company at 7 o’clock and immediately got to work. There was no time to dwell on anything else, and I hoped that staying busy would help alleviate my mental stress. The hours flew by, and before I knew it, it was 3:00 p.m., and my shift was over.
I hopped on my bicycle and hurried to Volvo, which was about a twenty-minute ride away. I reached the factory before 3:30 p.m. The facility manufactured plastic components for Volvo cars, and my job was to operate a machine. It was a simple task as everything ran automatically. If any function stopped, I just had to restore it using the switches on the control panel. Additionally, when the boxes were filled with products, I had to take them to the packing section.
I was completely absorbed in my work, leaving no room for other thoughts. My mind felt considerably relaxed, and I experienced a sense of comfort. At 11:30 p.m., my shift ended, and I had worked for sixteen hours that day. It took me thirty minutes to travel home, and I arrived at midnight. With no time for unnecessary thoughts, mental pressures were absent, and exhaustion took over. I promptly collapsed onto my bed and fell into a deep sleep.
My work continued in this manner, and I found myself feeling more relaxed. Weeks passed, and one weekend I visited A.S.B. to gather work details. I sat on a chair and gazed out of the glass window onto the street. Suddenly, I spotted Mr. Dinesh standing in front of A.S.B. He caught sight of me through the window and stared briefly before swiftly entering the building and heading straight to Yolanda.
“Hi, I’m Dinesh. I’m sorry to disturb you. I came here because my brother needs a job,” he said, addressing Yolanda.
“Well, sir, is he a Dutch citizen?” Yolanda asked, raising her head to look at Dinesh.
“No, no, he’s Indian,” Dinesh replied.
“I apologize, Mr. Dinesh, but there is no possibility of providing him with a job,” Yolanda replied, her attention focused on the computer screen.
Suddenly, Mr. Dinesh turned towards me and fixed his gaze on me for a moment.
“Isn’t he working here?” Mr. Dinesh pointed at me and directed the question to Yolanda.
A tense silence fell upon the office. Yolanda quickly glanced at me and responded, “He is British.”
Mr. Dinesh hesitated for a moment, visibly bewildered, as he continued to stare at me.
I noticed Yolanda subtly gesturing towards me with her eyes. “Yes, yes, I’m British,” I swiftly affirmed while looking directly at Mr. Dinesh.
Mr. Dinesh scrutinized me suspiciously for a moment and then silently exited the A.S.B. office without uttering a single word.
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com
Simple Sense… A Dynamic True Story
ചാപ്റ്റർ – 29
ജേക്കബ്ബിന്റെ ഫളാറ്റിലേക്ക് ഞാൻ താമസം മാറി .വളരെ സൗകര്യമുള്ള ഫ്ളാറ്റ് .
ജേക്കബും കൂട്ടുകാരി ഹെലനും … അവർ ഒരുമിച്ചു ജീവിക്കുന്നു .വളരെ ചെറു പ്രായക്കാർ .അവർക്ക് കൂട്ടിനായി ബോസ് എന്ന എൽസെഷൻ നായയും .
ഞാൻ അവിടെ താമസിച്ചു ജോലിക്ക് പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ജോലിസ്ഥാലത്ത് എനിക്ക് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരുതരം അസ്വസ്ഥത അനുഭവപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു .ആരൊക്കയോ എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു എന്ന തോന്നൽ .
ചിലപ്പോൾ അവർ റോട്ടറിയിലെ ആരെങ്കിലും ആയിരിക്കുമോ ? ഇത്ര കൗതുകത്തോടെ എന്തിനാണ് അവർ എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് ?
മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .ആരൊക്കയോ എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു .
റോട്ടറി ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് മിഷനുമായി എത്തിയ വ്യക്തി നിർബന്ധപൂർവം നെതെർലാൻഡ്സിൽ താമസമാക്കിയിരിക്കുന്നു .
സ്നാക്സ് കമ്പനിയിൽ നിന്ന് Nijweldsingle ലേക്കുള്ള യാത്ര വളരെ ഹൃദ്യമാകേണ്ടതാണ് .ശാന്തസുന്ദരമായ ഗ്രാമാന്തരീക്ഷം .കനാലിന് തീരത്തുകൂടിയുള്ള യാത്ര .പക്ഷെ… എനിക്ക് അതൊന്നും ആസ്വദിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല .എന്തോ… ഒരുതരം വിമ്മിട്ടം എന്നെ ബാധിച്ചിരിക്കുന്നു .
ജേക്കബിന്റെ കൂടെയുള്ള താമസം … എനിക്ക് വല്ലാത്തൊരു ഏകാന്തത അനുഭവപ്പെട്ടു .ചിന്തകൾ കാടുകയറുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു .ജോലികഴിഞ്ഞു ഫ്ളാറ്റിൽ എത്തിയാൽ ഒരുതരം ഭ്രാന്ത് പിടിക്കുന്നതുപോലെയുള്ള അവസ്ഥ …
ഇടയ്ക്കിടെ ഹെലനും ജേക്കബും നിസ്സാര കാര്യങ്ങൾക്ക് വഴക്ക് കൂടും .വഴക്കിനിടയിൽ അവരിൽ ആരെങ്കിലും അരിശപ്പെട്ട് പുറത്തേക്ക് പോകും .കുറെ കഴിഞ്ഞു മടങ്ങിവരും .
ആ അൾസേഷൻ നായ … അവൻ അവർക്കിടയിൽ ഒരു മധ്യസ്ഥൻ ആയിരുന്നു .അവർ പിണങ്ങിയിരിക്കുമ്പോൾ അവർക്കിടയിൽ പെരുമാറാൻ ബോസ് വളരെ ഉപകാരപ്രദമായിരുന്നു .
അവിടുത്തെ ഏകാന്തജീവിതം എന്നെ വീർപ്പുമുട്ടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .അതിനിടയിൽ ഞാൻ പലതവണ ബെന്നിനെ കണ്ടു എൻ്റെ പെർമിഷൻ പേപ്പറിന്റെ കാര്യം അന്വേഷിച്ചു .
പക്ഷെ … ബെൻ പറഞ്ഞതുതന്നെ ആവർത്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .അത് എന്നിൽ നിരാശ പടർത്തി .ഒരുദിവസം ഞാൻ ബെന്നിനെ സമീപിച്ചു .പെർമിഷൻ പേപ്പർ അന്വേഷിക്കുന്നതിനിടയിൽ ജേക്കബിന്റെ അടുക്കൽ നിന്ന് വേറെ എവിടേക്കെങ്കിലും മാറണം എന്ന് അഭ്യർത്ഥിച്ചു .
രണ്ടു ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം ബെന്നിനെ ഗോവണിയിൽ വെച്ച് ഞാൻ കണ്ടുമുട്ടി .സംസാരത്തിനിടയിൽ റൂമിന്റെ കാര്യം ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .
“Yes… room. ഞാൻ ഫിന്നിന്റെ അടുക്കൽ അന്വേഷിച്ചിരുന്നു .മൈക്കിളിന് അവരുടെ അടുക്കലേക്ക് താമസം മാറാം .അവർക്ക് സമ്മതമാണ് .ഞാൻ വാടകയുടെ കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് .നാളെതന്നെ അവിടേക്ക് മാറിക്കോ .”
എനിക്ക് വളരെ സന്തോഷം തോന്നി .ഒരു ഫിമിലിയുടെ കൂടെ താമസിച്ചാൽ കുറച്ചൊക്കെ ടെൻഷൻ ലഘുകരിക്കുവാൻ കഴിയും എന്ന് ഞാൻ സമാധാനിച്ചു .
എനിക്ക് ബെന്നിന്റെ അടുക്കൽ പെർമിഷൻ പേപ്പറിന്റെ കാര്യം ചോദിക്കണം എന്ന് ഉണ്ടായിരുന്നു .പക്ഷെ… മറുപടി എപ്പോഴും ആവർത്തനമായതിനാൽ വേണ്ട എന്ന് തീരുമാനിച്ചു .
ഞാൻ ഫിന്നിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് താമസം മാറി .ടിപ്പിക്കൽ ഡച്ച് വീട് . മുൻഭാഗം വലിയ ഗ്ലാസിനാൽ അലംകൃതമായ ജനൽവാതിലുകൾ .ഈ വിധത്തിൽ വളരെയധികം വീടുകൾ നിരനിരയായി നിൽക്കുന്നത് കാണുവാൻ തന്നെ വളരെ ഹൃദ്യമായിരുന്നു .നെതെർലാൻഡ്സിൽ ഇതുപോലുള്ള വീടുകൾ എവിടെ നോക്കിയാലും കാണുവാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നു .
ഫിൻ … ഏതാണ്ട് അമ്പത് വയസ്സ് പ്രായംവരുന്ന സ്ത്രീ .ഭർത്താവ് ഫ്രാൻസ് എന്ന് എല്ലാവരും വിളിക്കുന്ന ഫ്രാൻസിസ് .വില്യം … ആൺമക്കളിൽ ഒരാൾ . വേറെയാണ് താമസം എങ്കിലും രാവിലെതന്നെ തറവാട്ടിലെത്തും .കൂടാതെ സൂസൻ.. ഫിന്നിന്റെ കൊച്ചുമകൾ .ഏതാണ്ട് ആറു വയസ്സ് പ്രായം വരും .എനിക്ക് അവിടുത്തെ അന്തരീക്ഷം ഇഷ്ടപ്പെട്ടു .ഇപ്പോഴും ആളുകൾ ഉണ്ടായിരിക്കും എന്നത് വളരെയധികം ആശ്വാസം പകർന്നു . മുകളിലത്തെ മൂന്ന് മുറികളിൽ ഒന്നിലായിരുന്നു ഫിൻ എനിക്കയി ഒരുക്കിയിരുന്നത് .അതിൽ വലിയ റൂം ഫിന്നും ഫ്രാൻസും ബെഡ്റൂം ആയി ഉപയോഗിക്കുന്നു .
രാവിലെ ഞാൻ ഉറക്കമുണർന്നു ഫ്രഷ് ആയി താഴേക്ക് ഇറങ്ങിവന്നു . ഇന്ന് ഞായറാഴ്ച ആണെന്ന ഓർമ്മ എനിക്ക് കുറച്ചുകൂടി ഫ്രീ ആയതായി അനുഭവപ്പെട്ടു .
ഡൈനിങ് റൂമിൽ ഇട്ടിരിക്കുന്ന വലിയ മേശക്ക് ചുറ്റുമായി ഫിന്നും ,ഫ്രാൻസും ,വില്യം ഉം , കൂടാതെ അയൽവാസിയായ ജെസിക്കയും ഇരിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“ഗുഡ്മോർണിംഗ്.” ഞാൻ ഇറങ്ങിവരുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് വില്യം കൈകൾ ഉയർത്തി ഉറക്കെ പറഞ്ഞു .
“ഹലോ …” ഞാൻ എല്ലാവരെയും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പുഞ്ചിരിച്ചു.
“ഇവിടേക്ക് താമസം മാറി, അല്ലേ… ബെൻ പറഞ്ഞിരുന്നു.” ജെസീക്ക എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“അതെ … ഞാൻ തെല്ല് സന്തോഷത്തോടെ ജെസീക്കയെ നോക്കി.
“മൈക്കിൾ, ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റ്.” ഫിൻ ഡച്ചും കുറച്ചു ഇംഗ്ലീഷും കൂട്ടികലർത്തിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഞാൻ എടുത്തു കഴിച്ചോളാം.” ഫിന്നിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“എന്തെങ്കിലും വേണമെങ്കിൽ എടുത്തു കഴിച്ചോണം. മടി കാണിക്കരുത് .” ഫിൻ ഡച്ച് കലർന്ന മുറി ഇംഗ്ലീഷിൽ പറഞ്ഞു .
എല്ലാവരും ഫിന്നിന്റെ ഇംഗ്ലീഷ് സംസാരം കേട്ട് ഉറക്കെ ചിരിച്ചു .
ഞാൻ ഡൈനിങ് ടേബിളിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചു .ധാരാളം പുകയില ഇല്ലാത്ത ഫിൽറ്റർ സിഗരറ്റുകൾ കൂട്ടിവച്ചിരിക്കുന്നു .ഒരു ഭാഗത്ത് ഒരു പാക്കറ്റ് പുകയില കാണാം .അതിനടുത്തായി ഒരു ചെറിയ മെഷീൻ .
“ഇതെന്താണ്?” ഞാൻ കൗതുകത്തോടെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“ഇതാ… ഞാൻ കാണിച്ചുതരാം.” ജെസീക്ക തെല്ല് ഉത്സാഹത്തോടെ കസേരയിൽനിന്ന് എഴുന്നേറ്റ് ഒരു ഫിൽറ്റർ എടുത്ത് മിഷിനിൽ വച്ച് കുറച്ചു പുകയില എടുത്ത് ഒരുഭാഗത്ത് ഇട്ടശേഷം ഒന്ന് അമർത്തി .
“ഇതാ സിഗരറ്റ് റെഡി.” ജെസീക്ക തലയെടുപ്പോടെ എന്നെ നോക്കി .
ഞാൻ ആ സിഗരറ്റ് എടുത്തുനോക്കി .
“വളരെ നന്നായിരിക്കുന്നു.” ഞാൻ ജെസീക്കയെ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി .
“ഇത് ഫിന്നിന്റെ ബ്രാൻഡാണ്. ദിവസവും പത്ത് നാല്പത് എണ്ണമെങ്കിലും വേണം .” ജെസീക്ക ഡൈനിങ് ടേബിൾ വൃത്തിയാക്കുന്നതിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ് കിച്ചണിലേക്ക് നടന്നു .
“എല്ലാവരും ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റ് കഴിച്ചുവോ?” കിച്ചണിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ തിരിഞ്ഞുനോക്കിക്കൊണ്ട് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .
“ഞങ്ങൾ നേരത്തെതന്നെ കഴിച്ചു. അതാ… കോഫി റെഡിയായിരിക്കുന്നു . മുട്ടയും ബ്രെഡും ജാമും എല്ലാം ഉണ്ട് .” ഫിൻ എന്റെയൊപ്പം കിച്ചണിലേക്ക് വന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ പ്രഭാതഭക്ഷണം എടുത്ത് തിരികെ ഡൈനിങ് ടേബിളിലേക്ക് വന്നു .ഭക്ഷണത്തിനിടയിൽ എല്ലാവരുമായി സംഭാഷണത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടു .എല്ലാവരും വളരെ ഫ്രണ്ട്ലി . എനിക്ക് വിടാതെ അന്തരീക്ഷം വളരെ ആശ്വാസം പകർന്നു .
എന്നിലുണ്ടായ പ്രകടമായ വ്യത്യാസം ഞാൻ അറിഞ്ഞു .എനിക്ക് പഴയതുപോലെ സിറ്റിയിൽ കറങ്ങുവാൻ കഴിയുന്നില്ല .പുറത്തേക്കിറങ്ങിയാൽ റോട്ടറിയിലെ ആരെയും കാണരുതേ എന്ന ഒരേഒരു പ്രാർത്ഥന മാത്രം .സിറ്റിയിൽ ആരെയെങ്കിലും എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് കണ്ടാൽ ഞാൻ ആകെ വിവശനായി തീരും .
ഏഷ്യ -യൂറോപ്പ് ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് മിഷൻ ആയി വന്ന വ്യക്തി നെതെർലണ്ടിൽ നിർബന്ധപൂർവം നിൽക്കുന്നു എന്നത് എന്നെ ആകെ തളർത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
ഞാൻ മാനസികമായി തളരുകയായിരുന്നു .എന്നാലും ജോലി തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .തികച്ചും യാന്ത്രികമായ പ്രവർത്തി .ഒന്നിലും ഒരു ഉത്സാഹവും തോന്നുന്നില്ല .
ബെൻ പെർമിഷൻ പേപ്പറിനെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞുപറ്റിക്കുന്നു എന്ന ചിന്ത എന്നെ കൂടുതൽ വിവശനാക്കി .എന്തിനാണ് അവർ വെറുതെ ഇങ്ങനെ നീട്ടിക്കൊണ്ടുപോകുന്നത് !!എന്നെ ഒരു പരീക്ഷണാവസ്തു ആക്കുകയാണോ ?
എനിക്ക് എങ്ങിനെ പെർമിഷൻ പേപ്പർ പോലീസിൽ ചെന്ന് കൈനീട്ടി ആവശ്യപ്പെടാൻ കഴിയും .
ഞാൻ ഒരുതരം വിഷാദരോഗത്തിലേക്ക് കൂപ്പുകുത്തുന്നതായി അറിഞ്ഞു .ഇങ്ങനെ പോയാൽ താമസിക്കാതെ ഞാനൊരു രോഗിയായി മാറും .
എന്നാലും ഫിന്നിന്റെ വീട്ടിലെ അന്തരീക്ഷം എനിക്ക് വളരെ ആശ്വാസം പകർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഞാൻ ഫ്രാൻസിനെ കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചു .രാവിലെ എഴുന്നേറ്റാൽ കോഫിക്ക് പകരം ബിയർ വേണം .അല്ലെങ്കിൽ ഫ്രാൻസിന്റെ സിസ്റ്റം മുഴുവൻ തകരാറിലാകും .കൈ വിറയ്ക്കും .ശരീരം പ്രതികരിക്കും .
ഒരു ദിവസം ഏതാണ്ട് ഇരുപത് ബോട്ടിൽ ബിയർ ഫ്രാൻസ് അകത്താക്കിയിരിക്കും .പുകവലിക്കാറില്ല .ഏതാണ്ട് അമ്പത് വയസ്സ് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ശരാശരി ഉയരമുള്ള ഫ്രാൻസ് നിരുപദ്രവകാരിയാണ് .ബെൽജിയം കാരനായ അദ്ദേഹം വായിൽ കൈ ഇട്ടാലും കടിക്കില്ല .
Fin, head of the department. എല്ലാ കാര്യങ്ങളും അവരാണ് നിയന്ത്രിക്കുന്നത്. എപ്പോഴും പുകവലിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും .സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞാൽ ഡ്രിങ്ക്സ് ഉപയോഗിക്കും .
വില്യംസ് … പ്രത്യേക ജോലി ഒന്നുമില്ല .ഏതാണ്ട് ഇരുപത്തിയൊന്ന് വയസുള്ള വില്യം ഗവൺമെന്റ് സോഷ്യൽ മണി കൊണ്ട് ജീവിക്കുന്നു .രാവിലെതന്നെ തറവാട്ടിൽ എത്തും .രാത്രി വൈകി താമസസ്ഥലത്തേക്ക് തിരികെ പോകും .
ഫ്രാൻസ് … അവരുടെ രണ്ടാനച്ചൻ മാത്രമാണെന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി .എല്ലാവര്ക്കും എന്റെ ചുറ്റുപാടുകളെകുറിച്ച അറിയണം .എന്റെ കുടുംബത്തെ കുറിച്ചും ,ഇന്ത്യയെക്കുറിച്ചും അറിയണം .പക്ഷെ , എനിക്ക് ഒന്നിനും ഒരു ഉത്സാഹവും തോന്നുന്നില്ല .അവരുടെ കൂടെ സന്തോഷം പങ്കിടാൻ കഴിയുന്നില്ല .എന്തോ … ഒരുതരം മൂകത എന്നെ വലയം ചെയ്തിരിക്കുന്നു .ഞാനൊരു രോഗിയായി മാറുകയാണോ എന്ന് ഞാൻ ഭയപ്പെട്ടു .എനിക്ക് ഇങ്ങനെ എത്രനാൾ പിടിച്ചുനിൽക്കാൻ കഴിയും എന്ന് ഞാൻ ആശങ്കപ്പെട്ടു .
ജോലിക്ക് പോകുക എന്നത് സാമ്പത്തിക നേട്ടത്തേക്കാൾ ഉപരി മനസ്സിനെ ടെൻഷനിൽ നിന്ന് കടിഞ്ഞാണിടാനുള്ള ഒരു ഇടമായി ഞാൻ കണ്ടെത്തി .വേറെ ഒന്നിനെക്കുറിച്ചും ചിന്തിക്കാതെ എല്ലാം യാന്ത്രികമായി ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുവാൻ പറ്റിയ ഒരിടം .
എല്ലാ ആഴ്ച്ചയിലും ഞാൻ എ .സ് .ബി .യിൽ ചെന്ന് ജോലിയുടെ വിവരങ്ങളും മറ്റും ശേഖരിക്കും .പുറത്തേക്കിറങ്ങിയാൽ ആവശ്യങ്ങൾ നിറവേറ്റി വേഗത്തിൽ റൂമിൽ തിരികെയെത്തും .ഞാൻ വളരെ മാറിയതായി എനിക്ക് തോന്നി .
ചിലപ്പോൾ വീട്ടിലിരുന്ന് അസ്വസ്ഥത തോന്നുമ്പോൾ സൈക്കിളും എടുത്ത് രാത്രികാലങ്ങളിൽ പുറത്തേക്കിറങ്ങും .എത്തിച്ചേരുന്നത് ഏതെങ്കിലും ഒരു പബ്ബിൽ ആയിരിക്കും .
പക്ഷെ… എനിക്ക് ആരോടെങ്കിലും സംസാരിക്കുവാനോ ഇടപഴകുവാനോ ഒന്നിനും കഴിയുന്നില്ല .ഒരുതരം നിർവികാരത എന്നെ ബാധിച്ചിരിക്കുന്നു .വെറുതെ കുറച്ചുനേരം അവിടെ ചിലവഴിച്ച ശേഷം വേഗത്തിൽ റൂമിലേക്ക് മടങ്ങും .
ദിവസങ്ങൾ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു . ഒരു ശനിയാഴ്ച്ച…
ഞാൻ എ .എസ് .ബി .യിൽ ചെന്ന് വർക്ക് ഡീറ്റൈൽസും മറ്റും ശേഖരിച്ചു . നല്ല കുളിർമയുള്ള പ്രഭാതം …
പ്രധാന തെരുവിൽകൂടി അങ്ങിനെ നടന്നു .തെരുവിൽ സ്ഥാപിച്ച മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റത്തിൽ നിന്ന് ഫ് .എം .പാട്ടിന്റെ അലയൊലികൾ അന്തരീക്ഷത്തിലൂടെ ലയിച്ചിറങ്ങുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു .അത് കേട്ടുകൊണ്ട് നടക്കുമ്പോൾ മനസ്സിന് എന്തെന്നിലാത്ത ഒരു സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .
ഞാൻ മുമ്പിൽ കണ്ട ഒരു പബ്ബിലേക്ക് കയറി .ഡ്രിങ്ക്സ് ആസ്വദിക്കുന്നതിനിടയിൽ അടുത്തിരിക്കുന്ന മനുഷ്യനെ വെറുതെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
ഇന്ത്യൻ ആണോ എന്നൊരു സംശയം .
അയാൾ എന്നെയും ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു .
‘’Hello. You are from?’’ ഒരു പരിചയപ്പെടലിന്റെ ഭാഗമെന്നോണം അയാൾ എന്നെ നോക്കി.
“ഇന്ത്യ …” ഒരു കവിൾ ഡ്രിങ്ക്സ് ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു.
’Hai, I am Sekhar from Delhi.’’ തെല്ല് ആചാര്യത്തോടെ എന്റെ അരികിലേക്ക് നീങ്ങിക്കൊണ്ട് അയാൾ പരിചയപ്പെടുത്തി.
“എന്താണ് ചെയുന്നത്? പഠിക്കുകയാണോ ?”
“അല്ല.” ഞാൻ ശേഖറിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾക്കിടയിലെ സംസാരം അങ്ങിനെ നീണ്ടുപോയി .ശേഖർ വളരെക്കാലമായി നെതെർലാൻഡ്സിൽ . ഇപ്പോൾ അയാളുടെ സഹോദരനും ഇവിടെ എത്തിയിരിക്കുന്നു .
സംസാരത്തിനിടയിൽ ഞാൻ ജോലി ചെയ്യുന്ന കാര്യവും വിഷയമായി .
“ഏത് ജോബ് ഏജൻസി മുഖനെയാണ് ജോലി ചെയുന്നത്?” മിസ്റ്റർ ശേഖർ വളരെ താല്പര്യത്തോടെ എന്നെ നോക്കി .
“എ. എസ് .ബി .” ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ നിസാരമട്ടിൽ പറഞ്ഞു .
“എന്റെ സഹോദരനും ഒരു ജോലി ലഭിച്ചാൽ നന്നായിരുന്നു. എങ്ങിനെയാണ് വർക്കിംഗ് പെർമിറ്റ് ലഭിച്ചത് ?” അയാൾ തെല്ല് അച്ഛര്യത്തോടെ അന്വേഷിച്ചു .
ഞാൻ അതിന് വ്യക്തമായ മറുപടി നൽകിയില്ല .കാരണം അത് എനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു .
ചെറു സംഭാഷണങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഞങ്ങൾ പിരിഞ്ഞു .
ജോലി കഴിഞ്ഞു ഞാൻ തിരിച്ചെത്തി .ഫിന്നും,ഫ്രാൻസും , ഓരോന്ന് പറഞ്ഞു വഴക്ക് കൂടുന്നു .ഫിൻ എന്തൊക്കയോ പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് കരയുന്നുണ്ട് .ഞാൻ നേരെ റൂമിലേക്ക് ചെന്ന് ഡ്രസ്സ് മാറി അടുക്കളയിൽ ചെന്ന് ഭക്ഷണം എടുത്തു കഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
അതിനിടയിൽ ഫിൻ വന്നു ഷെൽഫിൽ നിന്ന് ഒരു പോർട്ട് (മദ്യം)എടുത്ത് മുകളിലേക്ക് കയറിപ്പോകുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .അവർ വലിയ ടെൻഷനിലാണെന്നും ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ മനസ്സിലാകും .
ഫ്രാൻസ് ഡൈനിങ് റൂമിലെ ഒരു കസേരയിൽ ചാരിയിരുന്നുകൊണ്ട് ബിയർ കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
ഫ്രാൻസ് ബിയർ നുണഞ്ഞുകൊണ്ട് എന്തൊക്കയോ പുലമ്പുന്നുണ്ട് .ഇടക്ക് പല്ലില്ലാത്ത മോണ കാണിച്ചുകൊണ്ട് ഫിന്നിനോടുള്ള അതൃപ്തി പ്രകടിപ്പിക്കുന്നുണ്ട് .
ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം ഞാൻ നേരെ ബെഡ് റൂമിലേക്ക് ചെന്നു .ശരീരത്തിന് നല്ല ക്ഷീണം അനുഭവപ്പെടുന്നതായി തോന്നി .ഓരോന്നും ഓർത്തുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ കിടന്നു .എപ്പോഴോ ഉറങ്ങിപ്പോയി .
ഉറക്കത്തിൽ എന്തൊക്കയോ ശബ്ദങ്ങൾ കേൾക്കുന്നതുപോലെ എനിക്ക് തോന്നി .സ്വപനം വല്ലതും ആയിരിക്കുമോ ? ഞാൻ ഉറക്കത്തിൽ ലയിച്ചുകൊണ്ട് കിടന്നു .പിന്നെയും ഉറക്കത്തിൽ അവ്യക്തമായ ശബ്ദങ്ങൾ ഉയർന്നുകേൾക്കാം .
വളരെ ഉച്ചത്തിലുള്ള ശബ്ദം .ഞാൻ ഉറക്കത്തിൽ നിന്ന് ഞെട്ടിയുണർന്നു .
വാച്ചിൽ സമയം പുലർച്ചെ 2:40 ആയിരിക്കുന്നു .
പിന്നെയും അതേ ശബ്ദം കേട്ടൂ .സ്വപ്നത്തിലല്ല എന്ന് മനസിലായി .
ഞാൻ പെട്ടെന്ന് എഴുനേറ്റു ഡോർ തുറന്നു .ഹാളിലേക്ക് നോക്കി .
ഫിൻ…
ഫിൻ ബോധമില്ലാതെ മേശമേൽ തലതാഴ്ത്തി അവ്യക്തമായ ശബ്ദം പുറപ്പെടുവിക്കുന്നു .
ഞാൻ വേഗത്തിൽ അരികിലേക്ക് ചെന്നു .ഫിന്നിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
നല്ല പൂസാണ് . തല ഉയർത്തുവാൻ തന്നെ കഴിയുന്നില്ല .
ഫിന്നിന്റെ വെപ്രാളം കണ്ടപ്പോൾ കാര്യം മനസിലായി .വെള്ളത്തിന് വേണ്ടിയാണ് ഫിൻ ശബ്ദം പുറപ്പെടുവിക്കുന്നത് .
ഞാൻ വേഗത്തിൽ കിച്ചണിലേക്ക് ചെന്ന് ഒരു ജഗ്ഗ് നിറയെ വെള്ളമെടുത്ത് ഫിന്നിനെ കസേരയിൽ ചാരി ഇരുത്തിയശേഷം കൊടുത്തു .
ഫിൻ ആർത്തിയോടെ അത് മുഴുവൻ അകത്താക്കി .പക്ഷെ… നേരെ ഇരിക്കുവാൻപോലും കഴിയുന്നില്ല .
ഞാൻ സാവധാനം ഫിന്നിനെ താങ്ങിയെടുത്തു . ഒത്ത ശരീരമായതിനാൽ നല്ല ഭാരം അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ടായിരുന്നു .ഒരുവിധത്തിൽ ബെഡ്റൂം തുറന്ന് ഫ്രാൻസിന്റെ അരികിൽ കൊണ്ടുചെന്ന് കിടത്തി .
ഫിന്നിന്റെ വീട്ടിലെ ജീവിതം അങ്ങിനെ തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .ജോലിക്ക് മുടക്കം കൂടാതെ പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു .പക്ഷെ… മനസ്സിന്റെ ടെൻഷൻ ദിനംപ്രതി വര്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .എന്റെ ശരീരത്തിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട ലക്ഷണങ്ങൾ കണക്കുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .കൺതടങ്ങളിൽ കറുപ്പ് വ്യപിച്ചു .ഭക്ഷണം കഴിക്കുവാൻ വിരക്തി .നാവിൽ വെളുത്ത നിറം പ്രത്യക്ഷപെട്ടു .ഞാൻ മാനസികമായി തകർച്ചയിലേക്ക് കൂപ്പ്കുത്തുകയായിരുന്നു .
പലപ്പോഴും ഫിൻ അമിതമായി മദ്യം കഴിച്ച് എഴുന്നേൽക്കാൻ കഴിയാതെ കിടക്കും .രാത്രിയിൽ എഴുന്നേറ്റ് ചെന്ന് ഫിന്നിനെ ബെഡിൽ എത്തിക്കുക എന്നത് എന്റെ ഒരു ജോലിയായി മാറി .
അതിനിടയിൽ ജെസീക്ക എന്റെ അടുക്കൽ കൂടുതൽ അടുപ്പം കാണിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .അവൾ എന്നോടൊപ്പം വളരെ സമയം ചിലവഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .പക്ഷെ , എനിക്ക് അതിലൊന്നും ഒരു സന്തോഷവും തോന്നിയില്ല .ഞാൻ ദിനംപ്രതി തകർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു .പുറത്തിറങ്ങുവാൻ മടി .ആളുകളെ അഭിമുഖികരിക്കുവാൻ മടി .പുറത്തിറങ്ങിയാൽ ഓരോ കണ്ണുകളും എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു എന്ന തോന്നൽ . ഏഷ്യ -യൂറോപ്പ് ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് മിഷൻ ആയി വന്ന വ്യക്തി ഇവിടെ പറ്റിപിടിച്ചു നിൽക്കുന്നു എന്ന ചിന്ത എന്നെ ബലഹീനനാക്കികൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
ഡച്ച് റോട്ടറി എന്നെ സഹായിക്കുന്നു .പക്ഷെ എനിക്ക് അവരുടെ അടുക്കലേക്ക് ചെല്ലാൻ കഴിയാത്ത അവസ്ഥ .
ഞാൻ ദിനംപ്രതി അവസാനായിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ഒരുതരം ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ അവസ്ഥ .
എങ്ങിനെയെങ്കിലും നെതെർലാൻഡ്സിൽ പിടിച്ചുനിൽക്കണം എന്ന് സ്വപ്നം കണ്ടിരുന്ന ഞാൻ ക്രമേണ മാറി ചിന്തിക്കുവാൻ തുടങ്ങി .എനിക്ക് നെതെർലാൻഡ്സിൽ നിന്ന് പുറത്തുകടക്കണം .
ഫിന്നിന്റെ വീട്ടിൽ രണ്ട് പുതിയ അതിഥികൾ എത്തിയിരിക്കുന്നു . ഫ്രാൻസിന്റെ സഹോദരൻ Knappe യും ഭാര്യ Cludia യും .
ഫ്രാൻസ് അവരെ എനിക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തി .
Knappe ഏതാണ്ട് നാൽപത് വയസ്സ് പ്രായം. ഉയരംകുറഞ്ഞു തീരെ വണ്ണമില്ലാത്ത മനുഷ്യൻ .
Cludia വളരെ തടിച്ച സ്ത്രീ. ഏതാണ്ട് നാല്പതിനടുത്ത് പ്രായം വരും .രണ്ടുപേരും ശാരീരികമായി തീരെ പൊരുത്തപ്പെടാത്ത വ്യക്തികൾ .
“അവർ കുറച്ചുദിവസം ഇവിടെ താമസിക്കുവാൻ വന്നതാണ്.” സംസാരത്തിനിടയിൽ ഫിൻ എന്റെ അടുക്കൽ പറഞ്ഞു .
“എവിടെയാണ് ഇവർ സ്ഥിരതാമസം? എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ടോ ?” ഫിന്നിന്റെ സംസാരത്തിലെ പന്തികേട് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .
‘’Leusden ലാണ് താമസം. വീടിന്റെ വാടക കൊടുത്തിട്ടില്ല .പോരാത്തതിന് ഗ്യാസും വെള്ളവും കട്ട് ചെയ്തിരിക്കുന്നു .” ഫിൻ അവർ കേൾക്കാത്ത വിധത്തിൽ ആംഗ്യഭാക്ഷയും ചേർത്ത് പറഞ്ഞു .
ജെസീക്ക … വില്യംസ് … എല്ലാവരും ഡൈനിങ് ടേബിളിന് ചുറ്റിനും ഇരിക്കുന്നുണ്ട് .എല്ലാവരുടെയും ശ്രദ്ധാകേന്ദ്രം Knappe യും Cludia യെയും ചുറ്റിപ്പറ്റിയാണ് .വളരെ തടിച്ച സ്ത്രീ ആയതിനാൽ എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് തെല്ല് തമാശ കലർന്ന പുഞ്ചിരി കളിയാടിയിരുന്നു Cludia ക്ക് ഇരിപ്പിടത്തിൽ നിന്ന് അനങ്ങുവാനെ കഴിയുന്നില്ല .കൂടാതെ അവരുടെ കൈകളിൽ എപ്പോഴും ഒരു ഗ്ലാസ് കാണാം .അതിലെ പാനീയം ഇടയ്ക്കിടെ അവർ കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
ഞാൻ Knappe യെ ശ്രദ്ധിച്ചു .അയാളുടെ ശ്രദ്ധ എപ്പോഴും Cludia ൽ തന്നെ .അവരുടെ ഏത് ആജ്ഞയും ശിരസ്സാവഹിക്കുവാൻ Knappe സദാ ജാഗരൂകനായി നിൽക്കുന്നു .
‘’Dear… a drink please.” Cludia — Knappe യെ നോക്കി.
കേൾക്കേണ്ട താമസം Knappe ഓടിച്ചെന്ന് ആവശ്യത്തിന് കോക്ക് എടുത്ത് അവരുടെ ഗ്ലാസ്സിലേക്ക് പകർന്നുകൊടുക്കും .
ഞാൻ Cludia യെ ശ്രദ്ധിച്ചു .ശരീരഭാരം അവരെ ശരിക്കും വിഷമിപ്പിക്കുന്നു .അതിനിടയിൽ ജെസ്സിക്കയും വില്യംസും അവരുടെ ചലനങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് തമാശ കലർത്തി എന്തൊക്കയോ പറയുന്നുണ്ട് .
ഏതാണ്ട് ഒരു മണിക്കൂർ നേരം ഞാൻ അവരുടെ കൂടെ ചിലവഴിച്ചു .അതിനിടയിൽ. Cludia ഏതാണ്ട് ഒരു ലിറ്റർ പാനീയം അകത്താക്കിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.
ഒരു ദിവസം കൂടി കടന്നുപോയി . ഞാൻ ക്ലഡിയയെ ശ്രദ്ധിച്ചു .അവർ ആരുമായും അടുത്ത് ഇടപഴകുന്നത്ത് ഞാൻ കണ്ടില്ല .അവരുടെ ശരീരഭാരം … അത് മറ്റുള്ളവരിൽ നിന്ന് അവരെ വ്യത്യസ്തമാക്കുന്നു എന്ന ചിന്ത അവരെ അലട്ടുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി .
അത്യാവശ്യ കാര്യങ്ങൾ മാത്രം . അതും ഒന്നുരണ്ടു വാക്കുകളിൽ ഒതുങ്ങും .ആകെയുള്ള കൂട്ട് Knappe ആയിരുന്നു .
ആദ്യം എനിക്ക് അവരോടുണ്ടായിരിക്കുന്ന കൗതുകം ക്രമേണ സഹതാപമായി മാറി Cludia ക്ക് ഇപ്പോഴും ഡ്രിങ്ക്സ് വേണം .സാധാരണ വെള്ളമായാലും മതി .അല്ലെങ്കിൽ അവർക്ക് അസ്വസ്ഥത അനുഭവപ്പെടും .ഒരുതരം ഡീഹൈഡ്രേഷൻ പ്രശ്നം.അതിനാൽ അവർ എപ്പോഴും കുടിക്കാൻ ആവശ്യപ്പെടും .ഒരു ദിവസംതന്നെ അവർ ലിറ്റർ കണക്കിന് പാനീയം അകത്താക്കുന്നു .ഭക്ഷണത്തോട് അവർക്ക് അത്ര പ്രിയമില്ല .
ഫിന്നിന്റെ വീട്ടിൽ അവർ താമസം തുടങ്ങിയിട്ട് ഒരാഴ്ച്ച കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .രാത്രിഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞു Knappe യും Cludia യും ഉറങ്ങുവാൻ മുകളിലേക്ക് പോയി .ഫിന്നിന്റെ ബെഡ്റൂം ആയിരുന്നു അവർക്കുവേണ്ടി ഒരുക്കിയിരുന്നത് .
ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ തന്നെ ഓരോ വിശേഷങ്ങൾ സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
പെട്ടെന്ന് ഒരു ഭയങ്കര ശബ്ദം …
ശബ്ദം മുകളിലത്തെ നിലയിൽ നിന്നാണെന്ന് മനസിലായി .
“എന്താണത്?”
എല്ലാവരും ആകാംഷയോടെ ഒരേ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞെട്ടി എഴുന്നേറ്റു .
“മുകളിലത്തെ നിലയിൽ നിന്നാണ്.” വില്യം മുകളിലേക്ക് കുതിക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും മുകളിലത്തെ നിലയിലേക്ക് ഓടി . Knappe യുടെ റൂമിൻറെ മുന്നിലെത്തി.
വില്യം ചെന്ന് ഡോർ തള്ളി തുറന്നു .
Knappe യും Cludiaയും കിടന്നിരുന്ന കട്ടിൽ തകർന്നുകിടക്കുന്നു. Cludia അതിൽനിന്നും എഴുന്നേൽക്കാൻ കഴിയാതെ പാടുപെടുന്നു.
“ഉം… നല്ല ഏർപ്പാടാണ്.” വില്യം ആംഗ്യരൂപത്തിൽ കൈകൾ താടിക്ക് വച്ചുകൊണ്ട് ഇരുത്തി ഒന്ന് മൂളി .
കട്ടിൽ തകർന്ന് കിടക്കുന്നത് കണ്ടിട്ട് എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് അടക്കിപ്പിടിച്ച ചിരി. Knappe യും Cludia യും നിസഹായാവസ്ഥയിൽ എല്ലാവരെയും നോക്കി അങ്ങിനെ കിടക്കുന്നു .
ദിവസങ്ങൾ നീങ്ങുന്തോറും ഞാൻ കൂടുതൽ പതനത്തിലേക്ക് വീഴുന്നതായി അറിഞ്ഞു .ശരീരവും മനസ്സും എനിക്ക് എതിരായി പ്രവർത്തിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .ശരീരം മുഴുവൻ പൊള്ളുന്നതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു .ഇല്ല… ഈ അവസ്ഥ തുടർന്നുകൊണ്ടുപോകുവാൻ കഴിയുന്നില്ല .എന്തെങ്കിലും പ്രവർത്തിച്ചില്ലെങ്കിൽ ഞാനൊരു രോഗിയായി മാറും .ഞാൻ ഏകാന്തത ഭയപ്പെട്ടു .എപ്പോഴും എന്തെങ്കിലും ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുക . അത് മാത്രമായിരുന്നു ഇതിൽനിന്നും രക്ഷപെടുവാൻ ഞാൻ കണ്ടെത്തിയ ഏക പോംവഴി .
അടുത്ത ദിവസം ജോലിക്ക് ശേഷം ഞാൻ എ .എസ് .ബി .യിലെക്ക് കയറിച്ചെന്നു .
“എനിക്ക് ഒരു സഹായം വേണം.” ഞാൻ ലിസാനയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എന്ത് സഹായമാണ് വേണ്ടത്?” ലിസാന വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ എന്നെ നോക്കി .
“എനിക്ക് വേറെ ഒരു ജോലികൂടി ശരിപ്പെടുത്തി തരണം. ഇപ്പോൾ ചെയ്യുന്ന ജോലിക്ക് ശേഷം .അതായത് വൈകീട്ട് മുന്ന് മണിക്ക് ശേഷം .”
“അതെന്തിനാണ്? You need more money…?’ ലിസാന എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
“ഹേയ് … അതല്ല. പണത്തിന് വേണ്ടി അല്ല .പക്ഷെ… എനിക്ക് വേറെ ഒരു ജോലികൂടി വേണം .” ഞാൻ നിർബന്ധത്തോടെ അവരെ നോക്കി .
ലിസാനയും ,യോലാൻഡയും എന്നെതന്നെ കുറച്ചുനേരം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
“ഞാൻ ഒന്ന് നോക്കട്ടെ.” തെല്ല് മൗനത്തിന് ശേഷം ലിസാന എന്നെ നോക്കി .
“അങ്ങിനെ പറഞ്ഞാൽ പറ്റില്ല. എനിക്ക് എന്തായാലും വേറൊരു ജോലികൂടി വേണം .
“ശരി മൈക്കിൾ, നാളെ വരൂ. ഞാൻ ശ്രമിക്കാം .” ലിസാന എനിക്ക് ഉറപ്പുതന്നു .
അടുത്തദിവസം ഞാൻ എ .എസ് .ബി യിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
“Okay, Michael… ഞാൻ മൈക്കിളിന് പറഞ്ഞ സമയത്തുതന്നെ ഒരു ജോലി ശരിപ്പെടുത്തീട്ടുണ്ട് .നാളെ വോൾവോ കമ്പനിയിലേക്ക് പൊയ്ക്കൊള്ളൂ . ജോലിസമയം വൈകീട്ട് 3:30 മണി .താമസിക്കരുത് .” ലിസാന എന്നെ ഓർമിപ്പിച്ചു .
“ഇല്ല. ഞാൻ താമസിക്കില്ല .നിശ്ചിത സമയത്തുതന്നെ ഞാൻ വോൾവോയിൽ എത്തിച്ചേരും .
ഞാൻ അവർക്ക് ഉറപ്പുനൽകി .
അടുത്ത പ്രഭാതം …
ഏഴുമണിക്ക് ഞാൻ സ്നാക്സ് കമ്പനിയിൽ ജോലിക്കെത്തി .ജോലിയിൽ ഏർപ്പെട്ടിരുന്നതിനാൽ വേറെ ഒന്നിനെക്കുറിച്ചും ഓർക്കാനുള്ള സമയമില്ല .അത് മാനസിക സമ്മർദ്ദം വളരെ ലഘുകരിക്കുവാൻ സഹായിച്ചു .
എട്ട് മണിക്കൂർ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കിട്ടി .വൈകീട്ട് മൂന്ന് മണിക്ക് അവിടുത്തെ ജോലി കഴിഞ്ഞു .
ഞാൻ സൈക്കിൾ എടുത്ത് വോൾവോയിലേക്ക് നീട്ടി ചവിട്ടി .ഏതാണ്ട് ഇരുപത് മിനിറ്റ് നീണ്ട യാത്ര 3:30 ന് വോൾവോയിൽ ജോലിയിൽ പ്രവേശിച്ചു .
വോൾവോ കാറിനുവേണ്ടി പ്ലാസ്റ്റിക്ക് കംപോണന്റ്റ് ഉണ്ടാക്കുന്ന ഫാക്ടറി .ഒരു മിഷ്യൻ ഓപറേറ്റ് ചെയ്യുക .അതായിരുന്നു എനിക്ക് അവിടെ ലഭിച്ച ജോലി .
സംഗതി വളരെ നിസ്സാരം .മുഴുവൻ ഓട്ടോമാറ്റിക്ക് മിഷ്യൻ .ഇടക്ക് തടസ്സം വന്നാൽ അത് പൂർവസ്ഥിതിയിൽ പ്രവർത്തിപ്പിക്കണം .അതിന് കൺട്രോൾ പാനലിൽ തന്നെ ആവശ്യമായ സ്വിച്ചുകൾ റെഡി .കൂടാതെ കോംപോണേന്റ്സ് നിറഞ്ഞാൽ അത് പാക്കിങ് സെക്ഷനിൽ എത്തിക്കുക .
ഞാൻ ജോലിയിൽ വ്യാപൃതനായി .വേറെ ഒന്നിനെക്കുറിച്ചും ചിന്തിക്കേണ്ട . മനസ്സിന് വളരെ അയവ് ലഭിച്ചതായി അനുഭവപ്പെട്ടു .ഒരുതരം സുഖം .
രാത്രി 11:30 എന്റെ ജോലി അവസാനിച്ചു .ദിവസവും പതിനാറ് മണിക്കൂർ ജോലി .അവിടെനിന്ന് അരമണിക്കൂർ വീട്ടിലേക്കുള്ള യാത്ര .
പന്തണ്ടുമണിയോടെ വീട്ടിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .ഒന്നിനെക്കുറിച്ചും ഓർക്കുവാൻ സമയമില്ല .മാനസിക പിരിമുറുക്കമില്ല .ക്ഷീണം ശരിക്കും എന്നെ കീഴടക്കിയിരിക്കുന്നു .നേരെ ചെന്ന് ബെഡിലേക്ക് വീണു .ശേഷം ഒന്നും ഓർമയില്ല .
അതേവിധത്തിൽ ജോലി തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .മനസ്സിന് വളരെ അയവ് ലഭിക്കുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .
ആഴ്ചകൾ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു .ഒരു ആഴ്ച്ചാവസാനം ഞാൻ എ .എസ് .ബി .യിലേക്ക് കയറിച്ചെന്നു .വർക്ക് ഡീറ്റെയിൽസ് ശേഖരിച്ചശേഷം ഗ്ലാസ് പാളികൾക്കിടയിലൂടെ തെരുവിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
പെട്ടെന്ന് ഞാൻ ശങ്കറിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .പുറത്ത് എ .എസ് .ബി .യുടെ തൊട്ടുമുമ്പിൽ .
മിസ്റ്റർ ശങ്കർ ഗ്ലാസിനിടയിലൂടെ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുനോക്കി .എന്നെ കണ്ടതും ശങ്കർ നേരെ എ .എസ് .ബി .യുടെ ഡോർ തുറന്ന് അകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .നേരെ യോലാൻഡയുടെ അരികിലേക്ക് വന്നു .
‘’Hi, I am Sankar. എന്റെ സഹോദരന് ഒരു ജോലി വേണം.” യോലാൻഡയെ ശ്രദ്ധച്ചുകൊണ്ട് ശങ്കർ പറഞ്ഞു .
“Is he Dutch Nationality?’ യോലാണ്ട ശങ്കറെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
‘’No. He is an Indian…’’
‘’Oh, I am sorry. അദ്ദേഹത്തിന് ജോലി കൊടുക്കാൻ നിർവാഹമില്ല.” യോലാണ്ട കമ്പ്യൂട്ടറിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് മറുപടി പറഞ്ഞു .
പൊടുന്നനെ ശങ്കർ എന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞു .
“ഇദ്ദേഹം ഇവിടെ ജോലി ചെയ്യുന്നുണ്ടല്ലോ?”എന്നെ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട് ശങ്കർ യോലാൻഡയെ നോക്കി.
ഒരു നിമിഷം … അവിടെ ഒരു നിശബ്ദത പരന്നു…
യോലാണ്ട എന്നെ ഒന്ന് നോക്കി .
‘’He is British…’’ അവർ പെട്ടെന്ന് പ്രതികരിച്ചു.
ശങ്കർ വിശ്വാസം വരാത്തമട്ടിൽ എന്നെ ഒന്ന് തിരിഞ്ഞുനോക്കി .
യോലാണ്ട എന്നെ കണ്ണിറുക്കി കാണിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
‘’Yes, yes… I am British.’’ ഞാൻ ശങ്കറെ നോക്കികൊണ്ട് പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു.
ശങ്കർ സംശയത്തോടെ കുറച്ചുനേരം എന്നെ നോക്കി അതിനുശേഷം ഒന്നും ഉരിയാടാതെ സാവധാനം എ .എസ് .ബി .യുടെ ഡോർ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@josemichael
simple sense a dynamic true story— hindi
अध्याय-29
मैं जैकब के फ्लैट में चला गया… आवास बहुत आरामदायक था।
जैकब और उसकी प्रेमिका हेलेन एक साथ रह रहे थे। एक युवा जोड़े के पास पिंजरे में “बॉस” नाम का एक बड़ा अल्सेशियन कुत्ता था।
मैंने अपना काम जारी रखा. मुझे काम में एक तरह की असुविधा महसूस हुई। मुझे ऐसा लगा जैसे कोई मुझे देख रहा हो.
शायद यह रोटरी से कोई है? मैंने सोचा. वे मुझे इतनी दिलचस्पी से क्यों देख रहे हैं?
मेरे मन में फुसफुसाहट हुई…कोई मुझे देख रहा है। इससे मैं बहुत परेशान हो गया.
एशिया-यूरोप मैत्री मिशन से आया एक व्यक्ति नीदरलैंड में अवैध रूप से रह रहा है। उस विचार ने मुझे बहुत परेशान कर दिया।
जब मैं जैकब के साथ रह रहा था तो मुझे एक तरह का अकेलापन महसूस हुआ। मुझे एहसास हुआ कि जब मैं अकेला होता था, तो मेरे विचार अनियंत्रित हो जाते थे। जब मैं काम के बाद अपार्टमेंट में पहुंचा, तो मुझे ऐसा लगा जैसे मैं पागलपन की कगार पर हूं।
जैकब और हेलेन अक्सर छोटी-छोटी बातों पर बहस करते थे। बहस के दौरान उनमें से एक गुस्से में घर से निकल जाता है। थोड़ी देर बाद ही कोई वापस आएगा.
“बॉस,” उनके अल्सेशियन कुत्ते ने… उनके लिए हस्तक्षेप किया। लड़ाई के बाद एक-दूसरे से बातचीत करने में ये ‘डॉग’ बेहद कारगर था.
अकेलेपन की जिंदगी ने मेरा दम घोंट दिया। मैं अक्सर मिस्टर बेन से मिलता था और उनसे अपने अनुमति पत्र के बारे में पूछता था।
लेकिन बेन वही प्रतिक्रिया दोहराता रहा. इससे मुझे पूरी तरह निराशा हुई. एक बार मेरी मुलाकात मिस्टर बेन से हुई। मैंने एक अनुरोध किया.
“मुझे अपना आवास कहीं और बदलना होगा, मैं मिस्टर जैकब के साथ रहकर बहुत ऊब गया हूँ…”
दो दिन बाद मैंने श्री बेन को सीढ़ी के पास देखा। मैंने अपना ध्यान वापस कमरे की ओर लगाया।
“हाँ,” मैंने फिन से पूछा। आप उसके घर में जा सकते हैं, वह सहमत हो गई। मैंने उससे किराये के बारे में बात की. आप कल ही वहां कमरा बदल सकते हैं।”
मैं बहुत खुश था. अगर मैं परिवार के साथ रहूंगी तो इससे मेरा तनाव काफी कम हो जाएगा।
मैं अपने अनुमति पत्र के बारे में पूछना चाहता था। लेकिन मैं इससे दूर रहा, यह जानते हुए कि मुझे सामान्य प्रतिक्रिया मिलेगी।
मैं फिन के घर में चला गया। यह डच शैली में एक विशिष्ट डच ईंट का घर था। सामने शीशे की खिड़कियाँ थीं। ये घर आपको नीदरलैंड में हर जगह मिल जाएंगे।
मिस फिन… वह लगभग पचास वर्ष की थी। उनके पति श्री फ्रांसिस. इसे फ़्रांस के नाम से जाना जाता था। विलियम उनके पुत्रों में से एक था। वह कुछ दूरी पर रहता था. लेकिन ज्यादातर समय वह मिस फिन के घर पर ही रहते हैं। सुसान, वह मिस फिन की पोती थी। वह करीब छह साल की थी.
मुझे वहां का माहौल बहुत पसंद आया. घर में हमेशा लोग रहते थे. मुझे वहां रहना बहुत अच्छा लगा. ऊपर तीन शयनकक्ष थे। फिन ने मेरे लिए एक कमरे की व्यवस्था की। जिनमें से सबसे बड़े को मिस फिन और फ्रांस ने अपने शयनकक्ष के रूप में उपयोग किया।
मैं सुबह उठा और नीचे आ गया. वह रविवार का दिन था. उस एहसास ने मुझे आज़ाद और खुश कर दिया।
मैंने फिन और फ्रांसिस के साथ-साथ विलियम और उनकी पड़ोसी जेसिका को भोजन कक्ष की बड़ी मेज के आसपास देखा।
“हाय, माइकल, सुप्रभात।” विलियम ने अपने हाथ फैलाए और अपनी खुशी व्यक्त की।
“नमस्ते।” मैं हर किसी को देखकर मुस्कुराया.
“हाय, आपने कमरा बदल लिया।” जेसिका ने बड़ी मुस्कान के साथ मेरी ओर देखा। “बेन ने मुझसे कहा।”
“हाँ।” मैंने ख़ुशी से उसकी तरफ देखा.
“माइकल, आपका नाश्ता मेज पर तैयार है।” मिस फिन भोजन कक्ष में आईं और डच और अंग्रेजी का मिश्रण बोलीं।
“मैं नाश्ता लूंगा।” मैंने फिन की ओर देखकर खुशी से जवाब दिया।
“तुम्हें जो चाहिए ले लो, संकोच मत करो।” फिन ने फिर अंग्रेजी और डच के मिश्रण में बात की
उसकी अंग्रेजी पर सभी हंसते थे।
मेरी नजर डाइनिंग टेबल पर पड़ी. एक पैकेट में कई खाली सिगरेट एक साथ रखी जाती हैं। एक तरफ तंबाकू का पैकेट नजर आ रहा है. उसके बगल में एक छोटी सी मशीन थी.
“हैलो ये क्या है?” मैंने आश्चर्य से सबकी बात सुनकर पूछा।
“यह देखो? मैं तुम्हें दिखाता हूँ कि यह कैसे काम करता है।” जेसिका ने एक खाली फिल्टर सिगरेट लेकर मशीन में रखी और दूसरी तरफ तंबाकू दबा दिया।
“यहाँ सिगरेट तैयार है।” जेसिका ने गर्व से मेरी ओर देखा।
“यह फिन का ब्रांड है।” जेसिका ने डाइनिंग टेबल साफ़ करते हुए कहा। “उसे एक दिन में कम से कम चालीस सिगरेट की ज़रूरत होती है।”
मैं रसोई में गया और नाश्ता करके वापस खाने की मेज पर आ गया। खाना खाते समय हम बातचीत में लगे रहे। हर कोई मिलनसार था. माहौल ने मुझे बहुत सहज महसूस कराया।
मुझे अपने अंदर बदलाव का एहसास हुआ। मैं पहले की तरह शहर में घूमना नहीं चाहता। बाहर जाते समय मेरी एक ही प्रार्थना थी। रोटरी से किसी से न मिलें. अगर मैं किसी को अपनी तरफ घूरते हुए देखता हूं तो मैं बहुत परेशान हो जाता हूं।
वह व्यक्ति जो एशिया यूरोप मैत्री मिशन लेकर आया! उस विचार ने मुझे सचमुच परेशान कर दिया।
मुझे ऐसा लग रहा था जैसे मैं मानसिक बीमारी में डूब रहा हूँ…लेकिन मैं काम करता रहा। मैंने अपना काम बिना किसी भागीदारी के स्वचालित रूप से किया। लेकिन कुछ भी मुझे खुश नहीं करता.
अनुमति पत्र के बारे में बेन की टाल-मटोल ने मेरी हताशा को और गहरा कर दिया। उन्होंने इसमें देरी क्यों की? क्या वे मेरे साथ गिनी पिग जैसा व्यवहार कर रहे थे?
मुझे एहसास हुआ कि मैं अवसाद में डूब रहा था। अगर ऐसा ही चलता रहा तो मैं मानसिक रोगी बन जाऊंगा।’
वैसे भी, फिन के घरेलू माहौल ने मुझे बहुत सहज महसूस कराया।
मैंने मिस्टर फ्रांस के बारे में सोचा। जब आप सुबह उठते हैं तो आपको कॉफी की जगह बीयर चाहिए होती है। नहीं तो उनका पूरा सिस्टम संकट में पड़ जाएगा. उसके हाथ कांपने लगेंगे और उसका शरीर प्रतिक्रिया करना शुरू कर देगा। फ्रांस एक दिन में कम से कम बीस बोतल बीयर पीता है। उन्होंने कभी धूम्रपान नहीं किया. वह लगभग पचपन वर्ष का था, औसत कद काठी का और हानिरहित था। वह बेल्जियम से है और अगर कोई उसके मुंह में उंगली डाल दे तो वह काटेगा नहीं।
फिन उस सदन में विभाग का प्रमुख था। वह घर की हर चीज़ पर नियंत्रण रखती थी। वह बहुत ज्यादा धूम्रपान करती थी और आमतौर पर शाम को नशे में रहती थी।
फिन के बेटे, श्री विलियम… कोई विशेष नौकरी नहीं। वह लगभग पच्चीस वर्ष का था और सामाजिक सुरक्षा भुगतान पर रहता था। वह हर सुबह अपने माता-पिता के घर पहुंचता है और देर रात अपने अपार्टमेंट लौटता है।
मुझे पता चला कि फ्रांज उसका सौतेला पिता था। हर कोई मेरे स्थान और परिवार के बारे में जानना चाहता था। लेकिन मैं किसी भी चीज़ को लेकर उत्साहित नहीं था. मैं अपनी ख़ुशी उनके साथ साझा नहीं कर सकता. एक तरह की खामोशी मुझे हमेशा घेरे रहती थी. मुझे डर लगने लगा कि मैं रोगी बनता जा रहा हूँ। मुझे संदेह हुआ कि मैं इस तरह कब तक रुक सकता हूँ।
मैं आय अर्जित करने के बजाय तनाव दूर करने के लिए काम पर जाता हूं। कार्यस्थल एक ऐसी जगह बन गया है जहां सब कुछ जा सकता है और स्वचालित रूप से किया जा सकता है। या यदि मैं निष्क्रिय रहता हूँ, तो मेरे विचार अनियंत्रित हो जाते हैं।
हर हफ्ते मैं ए एस बी के पास जाता था और नौकरी की जानकारी, भुगतान आदि एकत्र करता था… मैंने बाहर जाना धीमा कर दिया। बाहर ज्यादा समय नहीं बिता सकते थे. अगर मैं बाहर जाता हूं, तो मैं इसे अपनी जरूरत तक सीमित कर लूंगा और तुरंत अपने कमरे में वापस चला जाऊंगा। मैं अधिक समय घर के अंदर बिताना चाहता था। मुझे ऐसा लगा जैसे मैं बहुत बदल गया हूँ।
दिन बीतते गए… एक शनिवार को मैं ए एस बी गया और अपने काम का विवरण एकत्र किया। वह ठंडी सुबह थी.
मैं मुख्य सड़क से नीचे चला गया। मैंने स्ट्रीट एफएम से हवा में गूंजता संगीत सुना; जब मैं इसे सुनते हुए घूम रहा था तो मुझे बेहतर महसूस हो रहा था।
मैंने एक पब देखा, अंदर गया… ड्रिंक का आनंद ले रहा था, मेरी नजर मेरे बगल में बैठे एक आदमी पर पड़ी।
“क्या वह भारतीय है?” मैने शक किया था। मैंने उसे अपनी ओर घूरते हुए देखा.
“हैलो आप कहां से हैं?” उसने मेरी तरफ देखा और बातचीत शुरू कर दी.
“भारत,” मैंने एक घूंट पीने के बाद उत्तर दिया।
“हाय, मैं दिल्ली से दिनेश हूं,” उसने आश्चर्य से मेरी ओर बढ़ते हुए कहा। “क्या आप स्कूल में पढ़ते हैं?”
“नहीं,” मैंने उसे कुछ देर तक देखते हुए उत्तर दिया।
हमारी बातचीत चलती रही. श्री दिनेश नीदरलैंड में रहते हैं और अब उनके भाई भी यहां आ गये हैं।
हमारी चर्चा के दौरान, मेरा काम बातचीत का विषय बन गया। उसने मुझे आश्चर्य से देखा और पूछा, “तुम यहाँ काम करते हो! यह वाकई बहुत अच्छा है… तुम्हें किस रोजगार एजेंसी के माध्यम से नौकरी मिली?”
“एएसबी,” मैंने सीधे उसकी ओर देखे बिना उत्तर दिया।
“अगर मेरे भाई को यहां नौकरी मिल जाए तो अच्छा होगा। तुम्हें वर्क परमिट कैसे मिल गया?” उसने स्थिति पर आश्चर्य करते हुए पूछा।
मैं आपको वर्क परमिट प्राप्त करने के बारे में स्पष्ट उत्तर नहीं दे सका क्योंकि मुझे इसकी जानकारी नहीं है। थोड़ी बातचीत के बाद मैं पब से बाहर चला गया।
मैं अपना काम करके वापस आ गया. फिन और फ्रांस किसी बात पर बहस कर रहे थे। मैंने देखा कि फिन चुपचाप रो रहा था। मैंने कमरे में जाकर कपड़े बदले और किचन में जाकर खाना खाया.
इसी बीच फिन किचन में आ गया. वह तनावग्रस्त दिख रही है. उसने अलमारी से पोर्ट (पेय) की बोतल ली और ऊपर चली गई। मैं बता सकता हूं कि वह बहुत परेशान थी।
फ्रांज अपनी कुर्सी पर बैठता है और बीयर का आनंद लेता है। जब पीने की बात आती है तो फ़्रांस में कुछ विसंगतियाँ दिखाई देती हैं। कभी-कभी वह अपने दाँत रहित मसूड़ों को बाहर निकालकर और शरीर की हर हरकत करके फिन के प्रति अपनी नाराजगी दिखाता है।
मैं अपने शयनकक्ष में चला गया. मैं बहुत थक गया हूं। बिस्तर पर लेटे-लेटे एक-एक चीज़ के बारे में सोचते-सोचते मैं अनजाने में ही सो गया।
मुझे नींद में किसी तरह का शोर सुनाई दिया। क्या मैं सपना देख रहा हूं मैं आधी नींद में था. फिर वही अचूक आवाज़… अब यह बहुत तेज़ थी… मैं उठा और अपनी घड़ी की ओर देखा। समय है रात के 2:40 बजे.
मैंने फिर आवाज सुनी… मुझे एहसास हुआ कि यह कोई सपना नहीं था। मैं जल्दी से उठा और दरवाज़ा खोला और हॉल के नीचे देखा।
“फिन…”फिन मेज पर सिर रखकर बेहोश पड़ा था। कुछ बुदबुदा रहा था…
मैं जल्दी से उसके पास आया और सोचा कि क्या करूँ। वह पूरी तरह से शराब के नशे में थी. वह अपना सिर नहीं उठा पा रही थी.
उसकी बेचैनी देख कर मैं समझ गया कि वो क्या चाहती है. सुश्री फिन पानी के लिए संघर्ष कर रही थीं।
मैं रसोई में भागा और पानी से भरा कटोरा ले आया। मैंने उसे कुर्सी पर ठीक से बैठाया और फिन को पानी पिलाया।
फिन ने सारा पानी बड़े चाव से गटक लिया। लेकिन वह कुर्सी पर बैठ भी नहीं पाईं. मैंने धीरे से फिन को उठाया। वह बहुत मजबूत और भारी थी. किसी तरह मैंने शयनकक्ष खोला और फिन को फ्रांस के साथ बिस्तर पर लिटा दिया।
फिन के साथ घरेलू जीवन सुचारू रूप से चल रहा है। मैंने अपना काम जारी रखा. लेकिन तनाव दिन-ब-दिन बढ़ता जा रहा था. धीरे-धीरे वे धब्बे मेरे शरीर पर फिर से उभर आये। मेरी भूख ख़त्म हो गई. मेरी आँखों के चारों ओर काले घेरे दिखाई देने लगे। मेरी जीभ पर फिर से सफेद रंग उभर आया. मैं जानता हूं कि मैं मानसिक वेदना में डूब रहा था.
फिन अक्सर खूब शराब पीता था। फिन को उसके शयनकक्ष में ले जाना मेरा कर्तव्य बन गया। इसी बीच मुझे एहसास हुआ कि जेसिका मेरे करीब आने की कोशिश कर रही थी. वह मेरे साथ घंटों बिताने लगी. लेकिन मुझे इसमें आनंद नहीं मिला. मैं दिन-ब-दिन डूबता जा रहा था। मैं बाहर जाने में अनिच्छुक था. मुझे लोगों का सामना करने में झिझक हो रही थी. मुझे ऐसा लगा जैसे सभी की निगाहें मुझ पर थीं। यहां एशिया यूरोप मैत्री मिशन के लिए आया एक व्यक्ति रहता है। इससे मैं और भी परेशान हो गया.
डच रोटरी मेरी मदद कर रही है। लेकिन मैं उनसे संपर्क करने में असमर्थ था. हर दिन मैं निराशा में डूबता जा रहा था। मुझे कुछ अकेलापन महसूस हुआ।
एक बार नीदरलैंड में रहने का सपना देखने के बाद, मैं अब नकारात्मक सोचने लगा। हाँ… मैं नीदरलैंड छोड़ना चाहता हूँ। मैं नीदरलैंड छोड़ना चाहता हूं. मैं ऐसा मानसिक संकट सहन नहीं कर सकता.
फिन के घर पर दो आदमी पहुंचे। फ्रांसिस के भाई श्री कैनेप और उनकी पत्नी क्लाउडिया।
फ्रांस ने उन्हें मुझसे मिलवाया।
श्री कैनेप लगभग पैंतालीस वर्ष के हैं। वह छोटा और पतला था. क्लाउडिया… वह बहुत मोटी औरत थी। उसकी उम्र लगभग चालीस साल होगी. दोनों की शारीरिक विशेषताएं बहुत विपरीत थीं।
“उन्हें कुछ दिन यहीं रहना चाहिए।” फिन ने बातचीत के दौरान मुझसे कहा।
“वे कहाँ रहते हैं?” मैंने फिन की आवाज़ में एक समस्या देखी। “कुछ गड़बड़ है क्या?” मैने खोजा।
“वे लुईसडेन में रहते हैं।” फिन ने धीमी आवाज़ में कहा। “उन्होंने घर का किराया नहीं चुकाया है। इसलिए गैस और पानी के कनेक्शन काट दिए गए।
जेसिका और विलियम्स खाने की मेज के चारों ओर बैठे थे। कैनपेस और क्लॉडिया सभी के आकर्षण का केंद्र रहे। क्योंकि क्लॉडिया बहुत मोटी थी. हर किसी के चेहरे पर एक अजीब सी मुस्कान है. लेकिन वह अपनी सीट से हिल नहीं सकीं. उसके हाथ में हमेशा एक ड्रिंक रहती थी. उसे लगातार कोल्ड ड्रिंक की जरूरत होती है.
मैंने श्री कैनोपा की बात सुनी। उसका ध्यान हमेशा क्लाउडिया पर रहता था. कैनेप क्लाउडिया के आदेशों को पूरा करने के लिए हमेशा तैयार रहता था।
“हनी, मुझे एक ड्रिंक दो…” क्लाउडिया ने कैनापे की ओर देखा। यह सुनकर मिस्टर कैनेप ने उसके गिलास में पर्याप्त कोक डाला।
मैंने क्लाउडिया की बात सुनी। वज़न सचमुच उसे परेशान कर रहा था। इस बीच, जेसिका और विलियम्स उसकी हरकतें देख रहे थे और मजाक कर रहे थे।
मैंने उनके साथ घंटों बिताए. तब तक क्लाउडिया एक लीटर से अधिक पेय पी चुकी थी। बाद में मुझे पता चला कि उसे डिहाइड्रेशन की कुछ समस्या थी.
दिन बीतते गए. मुझे एहसास हुआ कि मैं डूब रहा था… मेरा दिमाग और शरीर मेरे खिलाफ काम कर रहे थे। नहीं…नहीं, मैं ऐसे नहीं चल सकता। यदि मैंने तुरंत कार्रवाई नहीं की तो मैं रोगी बन जाऊंगा। मुझे अकेलेपन से डर लगने लगा. मैं हमेशा कुछ काम करना चाहता था. मेरे सामने यही एकमात्र समाधान था.
अगले दिन काम के बाद मैं ए एस बी आया…
“मुझे एक एहसान की ज़रूरत हैं।” मैंने मिस लिसन से कहा।
मिस लिसन ने एक पल के लिए उत्सुकता से मेरी ओर देखा। “चलो यार, तुम क्या चाहते हो?”
“लिज़…कृपया मेरे लिए दूसरी नौकरी की व्यवस्था करें। मेरा मतलब है मेरी वर्तमान नौकरी के बाद अपराह्न 3:00 बजे के बाद।”
“अरे, माइकल। तुम किस बारे में बात कर रहे हो? क्यों?” उसने आश्चर्य से पूछा, “क्या तुम्हें और पैसे की ज़रूरत है?”
“ओह! नहीं नहीं। यह पैसे की बात नहीं है। “मैंने दृढ़ता से कहा। “लेकिन मुझे दूसरी नौकरी की ज़रूरत है।”
मिस लिसा और योलान्डा ने एक पल के लिए मेरी ओर देखा।
“मुझे इसके बारे में सोचने दो, माइकल। मैं आपसे संपर्क करूंगा. मिस लिसन ने गहरी साँस ली और मेरी ओर देखा।
“नहीं.. मुझे भी दूसरी नौकरी चाहिए।” मैंने ज़ोर दिया।
“ठीक है, माइकल। कल यहाँ आओ. मेँ कोशिश करुंगा। “लिसन ने मुझसे वादा किया था।
अगले दिन मैं ए एस बी आया।
“ठीक है, माइकल। आपके कहे समय पर मैंने आपके लिए एक नौकरी की व्यवस्था कर दी है। कल वॉल्वो कंपनी में जाना. काम दोपहर 3:30 बजे शुरू होता है, देर न करें। लिसन ने मुझे याद दिलाया।
“नहीं, मैं देर नहीं करूँगा, मैं समय पर वहाँ पहुँच जाऊँगा, मैं कसम खाता हूँ।
अगली सुबह मैं 7:00 बजे स्नैक कंपनी पहुँच गया। मुझे काम मिल गया. कुछ भी सोचने का समय नहीं था. मैंने सोचा कि इससे मुझे तनाव दूर करने में मदद मिलेगी।
ऐसे ही आठ घंटे बीत गए. दोपहर तीन बजे तक काम पूरा हो गया।
मैंने अपनी साइकिल ली और वॉल्वो की ओर चल पड़ा। यह लगभग बीस मिनट की ड्राइव थी। मैं साढ़े तीन बजे से पहले वोल्वो पहुँच गया।
यह फैक्ट्री वोल्वो कारों के लिए प्लास्टिक के कलपुर्जे बनाती थी। मेरा काम मशीन चलाना था. यह बहुत सरल था. सब कुछ स्वचालित रूप से काम करता है. यदि कोई चीज़ काम करना बंद कर देती है तो मुझे उसे पुनर्स्थापित करना होगा। इसके कंट्रोल पैनल पर ही पर्याप्त स्विच थे। वहीं, एक बार जब बक्से उत्पादों से भर जाते हैं, तो इसे पैकिंग क्षेत्र में ले जाने की आवश्यकता होती है।
मैं काम में पूरी तरह डूब गया था. मेरे पास किसी और चीज़ के बारे में सोचने का समय नहीं है। मन बहुत शांत है. मुझे एक तरह से राहत मिली.
रात 11:30 बजे काम ख़त्म किया और मैंने दिन में सोलह घंटे काम किया। वहां से घर का रास्ता आधे घंटे का है.
मैं रात करीब 12:00 बजे घर लौटा. मेरे पास अनावश्यक विचारों के लिए समय नहीं है। इस तरह मुझे कोई मानसिक तनाव नहीं होता. थकान ने मुझ पर आक्रमण कर दिया। फिर मैं सीधा बिस्तर पर गिर गया. तुरंत नींद आ गई.
मेरा काम वैसे ही चलता रहा… मुझे शांति महसूस हुई।
सप्ताह पिघल गये। मैं नौकरी का विवरण इकट्ठा करने के लिए सप्ताहांत में ए एस बी आया था। मैं एक कुर्सी पर बैठ गया और कांच की खिड़की से सड़क को देखने लगा।
जल्द ही दिनेसन को एएसबी के सामने देखा गया।
श्री दिनेसन मुझसे मिले। उसने एक पल के लिए मेरी तरफ देखा. अचानक दरवाज़ा खुला और ए एस बी अंदर आया और सीधे योलान्डा आ गया।
“हाय, मैं दिनेश हूं। आपको परेशान करने के लिए मैं माफी चाहता हूं। मैं यहां हूं क्योंकि मेरे भाई को नौकरी की जरूरत है,” उसने मिस योलान्डा की ओर देखते हुए कहा।
“अच्छा सर, क्या वह डच नागरिक है?” मिस योलान्डा ने दिनेश की ओर देखा।
“नहीं, नहीं, वह एक भारतीय है।” दिनेश ने जवाब दिया.
“ओह, क्षमा करें, मिस्टर दिनेश। हम उसे नौकरी नहीं दे सकते. सुश्री योलान्डा ने कंप्यूटर की ओर घूरते हुए उत्तर दिया।
अचानक दिनेसन मेरी ओर मुड़ा। उसने एक पल के लिए मेरी तरफ देखा
“क्या वह यहाँ काम नहीं करता?” दिनेश ने मेरी ओर इशारा किया और मिस योलान्डा से पूछा।
दफ्तर में सन्नाटा था.
मिस योलान्डा ने जल्दी से मेरी ओर देखा। “वह ब्रिटिश है।” उसने तुरंत जवाब दिया.
श्री दिनेश एक पल के लिए झिझके और अविश्वास से मेरी ओर देखा।
मैंने देखा कि मिस योलान्डा मुझे अपनी आँखों से इशारा कर रही थी। “हाँ, हाँ। मैं ब्रिटिश हूँ,” मैंने मिस्टर दिनेश की ओर देखते हुए जल्दी से कहा।
श्री दिनेसन ने एक पल के लिए मेरी ओर संदेह से देखा। फिर वह एक भी शब्द बोले बिना धीरे-धीरे ए एस बी से बाहर चला गया।