Chapter-28

Simple Sense… A Dynamic True Story

One morning, the telephone rang. Ben went to the visiting room and answered the call.

“Michael, it’s for you,” Ben handed me the receiver.

I felt anxious. Who could be calling? Maybe it’s Robert, I thought.

I picked up the call.

“Hello, is this Michael Solomon?” I heard a female voice on the other end.

“Yes, it’s me,” I replied, surprised.

“Michael, are you interested in working?”

I was momentarily taken aback, unable to react.

“Michael, can you hear me?” she asked again.

Suddenly, I snapped back to reality. “Yes… Yes, I’m interested in working,” I stammered.

“Okay, Michael. My name is Lisane. I’ll give you, my address. Come to my office.”

Hastily, I grabbed a pen and a notepad and wrote down the address.

A.S.B. Utizend Bereau.

Heuvelstraat 115

Tilburg.

“Okay, Michael. The office is located in the City Center. You’ll find it easily.”

“Okay, ma’am. I… I’m coming right away. Thank you… thank you so much.” I hung up the receiver automatically.

I couldn’t believe it—a phone call offering me a job!

I quickly changed my clothes, feeling incredibly lucky. A thrill surged through my mind, and my heart raced.

“Where are you going? Whose call was that?” Ben inquired, noticing my happiness.

“It was a surprising call from a job office,” I replied with a smile.

“Wow, that’s great. Go there right away,” Ben said, observing my expression.

I hopped on my bicycle and pedaled quickly toward the City Center. It was a bright sunny day, and my mood matched the weather.

Heuvel straat was right in the heart of the City Center. I had walked past that office many times before. I had noticed it on several occasions.

I reached the City Center, parked my bicycle, and strolled along the main street. Soft music filled the air, playing from FM radios and speakers placed throughout the streets. The rhythm of the music brought a refreshing feeling to my mind.

I spotted the A.S.B office in the distance, its front entirely covered in glass. It was a large building. Leaving my bicycle outside, I pulled open the glass door and entered the office.

Taking a quick look around, I noticed four or five people working there, consisting of three women and two men. Approaching one of the women, I asked, “Can I meet Miss Lisane?”

“Lisane… Yes, she’s here,” she replied, pointing towards her.

Making my way directly to Lisane, I introduced myself, saying, “I’m Michael.”

“Yes, Jose Michael… Solomon, please have a seat,” she responded with a smile, placing a form on the table.

“Well, Mr. Michael,” she continued, studying my face, “I need your full details: date of birth, address… everything.” With that, she moved towards the computer.

I provided her with all the necessary information, and Lisane inputted it into the computer. Looking up at me, she smiled and said, “What kind of job are you interested in?”

“Hey, that’s not important. I’m willing to work anywhere,” I replied, offering a friendly smile.

“Alright, Michael, let me check,” she said, examining the names of companies and the types of work displayed on the computer screen.

“What about Fuji Films?” she suggested, looking back at me.

“Yes, I like that,” I responded, smiling.

“For now, you’ll be working at Fuji Films, and then we can explore other options later. You’ll receive fifteen Guilders per hour, along with other benefits,” she informed me, shifting her gaze from the computer.

My happiness knew no bounds. I had been granted the opportunity to work legally in the Netherlands. I felt like the luckiest person in the world, possibly the first Asian to receive such a rare opportunity.

I engaged in a friendly conversation with Lisane for some time. She asked me various questions about myself.

In my excitement, I asked Lisane, “I’m really curious to know something. Why did you call me for this job? Who instructed you to contact me?” My mind was eager to uncover the truth.

She silently observed me for a moment before replying, “Everything has been organized.” That was her response.

I could sense what was happening. I was certain of one thing—I wouldn’t be sent away from the Netherlands. The Dutch Rotary had been silently supporting me, unbeknownst to me. The Eindhoven Rotary Club was aware of my situation and had given me special consideration.

I had achieved my goal. Yes, I could live here without any problems. I would obtain the necessary permission papers within days. My heart overflowed with immense joy and energy.

Filled with happiness, I hurriedly left the office.

The following day, I started working at Fuji Films. The workplace offered a variety of photo papers and films. My working hours were from 7:00 a.m. to 3:00 p.m., and it took me thirty minutes to bike to the factory. There was a fifteen-minute breakfast break and a thirty-minute lunch break. If someone wanted a coffee, they could ask someone else to take over their work.

My job went smoothly, and I felt revitalized. During the weekend, I visited the A.S.B office.

“Hi, Michael, how’s your job?” Lisane inquired.

“Yes, it’s wonderful, very nice,” I replied, glancing around.

“Do you want to know your salary for this week?” she said, moving towards the computer with a smile.

“Yes,” I replied.

“Any overtime?” she inquired, raising her eyes to meet mine.

“No,” I answered.

She started examining the work details. “Alright, you earned 600 Guilders this week,” she said, raising her head again.

“How will you withdraw the money, Michael?” she asked, looking at me. “Do you have a bank account?”

I had a bank account in Eindhoven, but I had closed it. I let out a sigh.

“Okay, we’ll have to figure out another way. It’s better if you can arrange a bank account soon,” she said while preparing the necessary papers.

“Yes, I’ll do that,” I happily nodded.

“Lisane, give Michael the work details,” she gestured towards the woman sitting nearby.

She printed out my work details and handed them to me.

I looked at the document. Although it was in Dutch, I could understand it. “NETO” referred to the net amount, and “BRUTO” indicated the amount after tax deductions.

After tax deductions, I received 600 Guilders. The Netherlands had a robust social security system, with a fixed amount of tax taken from the salary. Free insurance, medical benefits, and unemployment compensation were additional perks.

“Michael, this is your 600 Guilders check. You can cash it at any bank,” Lisane said, extending the check to me.

“Oh, great! Thanks, Lisane,” I said with joy.

I sat inside the A.S.B. office and gazed out the glass window at the street. It was a Friday, and people were busy enjoying their weekend. I observed young men and women walking happily and felt an indescribable sense of joy.

After a brief moment, I left the office, bidding farewell to Lisane.

I tried to find happiness, but a feeling of guilt started to haunt me. I wanted to go to Eindhoven, but how could I face them? How could I confront the fact that the person who embarked on an Asia-Europe Mission had now settled in the Netherlands? Am I taking advantage of their kindness? I felt overwhelmed by these thoughts’ day after day.

The following weekend, I returned to the A.S.B. office. While collecting the work details, Miss Yolanda asked, “Michael, Christmas is approaching. Any plans?”

“Oh, nothing special,” I replied with a smile.

“How is Christmas in India?” she inquired.

“It’s similar in some ways, but not as grand as it is here,” I observed, watching Miss Yolanda as I explained.

“Michael, why don’t you consider applying to another company?” Miss Yolanda suggested as she handed me the work details.

“Yeah, sure. Which company?” I asked.

“There’s a factory that produces potato snacks; you can earn a lot of overtime there,” she replied, sounding encouraging.

“Alright, I’m ready,” I said, looking at her with contentment.

“Michael, take a look at this,” Miss Yolanda said, extending a paper to me. “This is your physical number. Keep it safe.”

“What’s a physical number?” I asked anxiously.

“You need this legal number to work in the Netherlands. It’s issued by the Dutch Government, and every Dutch citizen has one,” she explained authoritatively.

I was taken aback. I had been given a physical number. This number was typically only for Dutch citizens. My eyes scanned the number.

“Fiscaal No: 51770799.”

Yes, they had assigned me a Fiscaal number. I had obtained Dutch citizenship!

I sat there, staring at the number for a long moment. Even at that moment, I felt a kind of pain slowly welling up from the depths of my heart.

How could I face them? How could I face the Dutch Rotary? My mind was engaged in a heated debate.

A person who had arrived in the Netherlands with a mission of fostering Asia-Europe friendship had now settled in the Netherlands against their will. “Oh God, how can I face them?”

In December, during the peak of winter, the frozen trees and the chilly weather reminded me that Christmas was approaching. My mind wandered back to my time in Eindhoven, recalling the wonderful days spent with Derik Keijzer, Koning, and Jan Jaap. However, the thought of visiting them made me anxious, fearing I would feel uncomfortable and overwhelmed. So, I decided against it.

Sitting in the dining room, I idly watched the popular TV series “Dynasty” on Super Channel while sipping my coffee.

Suddenly, I heard the front door open, assuming it was Ben. Still engrossed in the TV, I thought to myself, “Yes, it must be Ben.” To my surprise, it was indeed him, and he greeted me cheerfully, wishing me a happy birthday. I was taken aback since I had completely forgotten that it was my birthday.

Accepting the gift and expressing my gratitude, a question arose in my mind: How did Ben know about my birthday? I hadn’t even remembered it myself. Opening the gift box slowly, I discovered an electronic timepiece and a champagne.

 This revelation sparked another thought: Ben wouldn’t spend money on buying such a gift for me, as he was meticulous with his expenses and kept track of even the smallest expenditures. Someone else must have bought it and given it to him, someone who knew everything about me.

Carrying the gift to my bedroom, I realized that a pang of pain was growing inside me. Sitting on my bed, I stared at the gift box for a long moment.

 A cloud of sadness began to envelop my heart, and I felt a sense of guilt creeping in. “I came to the Netherlands on a goodwill mission, but now I’m here under false pretenses,” I murmured to myself. The birthday gift, instead of bringing joy, seemed to chastise me.

That night, sleep eluded me, and the next morning, as I arrived at work, I found it difficult to focus. Despair engulfed me, and I felt a numbness inside. Emotions swirled within me, and I became inexplicably nervous. I mechanically went about my work, sensing a change in my mindset. Time seemed to drag on, and when I finally finished at 3:00 p.m., the bitter cold awaited me outside, with nature veiled in thick fog.

Mounting my bike, I embarked on my journey back to my room along the riverbank. Usually, this route brought me joy, but today I couldn’t find any solace in it. The freezing atmosphere made me realize that I had forgotten to wear gloves, and my fingers were numb.

I mechanically stopped the bike, retrieved the gloves from my pocket, and slowly put them on.

I entered the house and looked around, wondering if Ben was there, perhaps in his bedroom. Without delay, I headed straight to my own bedroom to remove my jacket. A cup of coffee would surely make me feel better, I thought to myself, and proceeded to the kitchen.

Soft music played from the FM radio, indicating that Ben was indeed home. I made my way to the dining room, where I found him engrossed in reading the newspaper.

 Curious, I asked, “Did you get any sleep?” watching him closely.

“Yeah, just took a quick nap,” he replied, still focused on the newspaper.

“It’s been a harsh winter,” I remarked, gazing at the quiet sky. “The whole day was filled with fog,” I added, still avoiding direct eye contact.

“Hmm… It’ll probably continue like this,” Ben responded, his attention fixed on the newspaper.

“Ben,” I called out, breaking the momentary silence.

He lifted his gaze from the newspaper and met my eyes. “What is it, Michael?” he inquired.

Taking a deep breath, I mustered the courage to ask, “When will I receive the permission paper?”

Ben paused briefly, managing the situation with a wide smile. “Oh, the permission paper,” he hesitated, “You’ll get it soon, don’t worry.”

I sat there in silence for a long while, feeling an ache beginning to stir within me. Exhaustion overwhelmed me, and I sensed the need to lie down. Slowly, I made my way to my bedroom and stretched out on the bed.

Continuing with my job, I realized that all my energy had vanished. Visiting pubs and nightclubs no longer interested me. Even if I did go, I would simply hide myself in a corner, avoiding any attention, and sit there silently. I couldn’t connect with anyone, as I had secluded myself in my own world. I had no desire to see anyone from the Dutch Rotary.

I had to ensure that the police wouldn’t catch up with me. Although I had everything set up in the Netherlands, including my fiscal number, I couldn’t regain my vitality. My thoughts wandered to the Calicut Rotary Club, and my mind fixated on Mr. Hammed, the creator of the Asia-Europe Rotary friendship mission logo. In my mind, I cursed the people who burdened me with such a heavy load on my shoulders.

The realization that I was under surveillance and receiving support from certain individuals upset me. Was it possible to escape from all of this? The goodwill mission would cause me great harm if I stayed in the Netherlands. I wouldn’t be able to face anyone. My mind grew increasingly agitated.

Christmas signs were visible everywhere, and people’s happiness radiated throughout. However, I found myself unable to partake in their joy.

After work, I entered the house and heard voices. It was Lizeth and Bron in the dining room.

“We haven’t decided yet,” Bron said.

“I’m definitely going for at least four days,” Ben replied, looking at them. “It’s been two years since I spent Christmas here.”

“My cousin is coming, so we’ll celebrate Christmas at home,” Lizeth announced.

“Anything special planned?” Ben asked Lizeth.

“Well, we’re organizing a tour,” Lizeth replied happily.

Just then, I entered the dining room and Lizeth asked me about my Christmas plans.

“Oh, nothing special,” I replied with a smile.

At that moment, the doorbell rang and Ben went to answer it. It was Jacob and Helen.

“Hi, Michael. Hi, Lizeth,” Jacob greeted everyone.

Lizeth asked Helen about their Christmas plans, and Helen mentioned they would be going to her home.

“Can I come with you?” Ben jokingly asked Helen.

“Sure, no problem,” Helen warmly welcomed.

“No, no, I’ll come next time,” Ben replied merrily, putting his hands in his pockets. “I’m going to celebrate with my friends. It’ll be a lot of fun. Maybe I’ll visit after New Year’s.”

Their conversation continued, and I excused myself, heading towards my bedroom.

Later that evening, at nine o’clock, I put on my jacket and prepared to go out. I felt restless staying inside the room.

“Where are you going?” Lizeth asked me with a smile. “Are you going to the nightclub?”

I looked at her for a moment and nodded. “Hmm.”

“Did you find a girlfriend?” Lizeth laughed and inquired.

“Hmm… there might be someone,” Ben replied with a teasing look.

I laughed. “No, no girlfriends, no one,” I clarified.

“Okay, have a great time, Michael,” Lizeth said, waving her hand approvingly.

“Thank you, Lizeth,” I smiled.

I stepped outside, and it was freezing. I hopped on my bicycle and rode slowly. The road was damp from the drizzle. The street lights bathed in thick fog cast a dim glow all around. As I moved forward, I observed the rotating advertisement boards on the roadside. There was silence everywhere, with occasional cars and bicycles passing by.

After fifteen minutes, I reached the City Center, which was bustling with people ready to celebrate Christmas. Restaurants and pubs were packed, and young couples walked arm in arm along the streets.

I parked my bicycle outside a nightclub and pushed the door open, entering the lively atmosphere. The place was filled with people enjoying the Christmas festivities. The music was playing at its loudest, and I glanced around, finding a corner to stand in. Silently, I prayed that I wouldn’t run into anyone I knew.

I made my way to the counter and bought a draft beer before returning to my spot. The music continued to blare, and young people danced energetically to the beats. I stood there, unmoving, not feeling quite right. A sense of melancholy seemed to have taken hold of me.

I bought another beer, hoping to find some peace of mind, but it made no difference. I observed a heavily intoxicated girl collapsing, only to be carried out by a few people. Time passed, and the crowd grew more exhilarated. Some girls caught my eye, but I couldn’t bring myself to interact with them. The depression I was feeling kept me distant.

Suddenly, I stood up and walked out, leaving the fading beats behind me. The road was wet, and the heavy fog enveloped everything. Standing there in the middle of the road, amidst the biting cold, I could hear the deafening silence. The chilling breeze rushed forcefully into my nostrils. Strangely, I found comfort in that damp atmosphere. I stood there for a long while, enduring the icy silence, experiencing an indescribable happiness that immersed me in an infinite world of ecstasy.

I hopped on my bicycle and made my way towards Kruizenmunt weg. I marveled at the falling snow under the streetlights, finding joy in biking through the deserted streets in the middle of the night.

I entered the A.S.B through the glass door.

“Hi, good morning,” I greeted Yolanda. “The weather is lovely today.”

“Yeah, it’s a beautiful day,” she replied, smiling at me.

“How was your work last week?” Lisane asked, turning towards me from her computer.

“It was the morning shift, from three to eleven,” I answered.

“So, you earned more money,” Lisane observed, looking at my work details.

“Michael, what are your Christmas plans?” Yolanda interjected.

“Oh, nothing special. I’d be very happy if you invite me,” I responded playfully.

“Yeah, I’d like that,” she smiled. “But I won’t be here for Christmas, I’ll be in Laiden.”

I smiled back. “Okay, then how about treating me before Christmas?”

“Sure, no problem. Our company is giving you a Christmas present,” Lisane said, getting up and handing me a large box.

“Oh, that’s fantastic,” I exclaimed, surprised by the gift.

“What’s inside?” I asked Lisane as I opened the box.

“It’s a Christmas cake, a bottle of champagne, some sweets, and decorations for the Christmas tree,” she explained.

“Oh, how nice! It’s wonderful! Thank you for the gift,” I said with a beaming smile.

“Wishing you a happy Christmas,” Lisane conveyed her well wishes.

I reciprocated their greetings and left the office feeling content. Walking along the streets, I felt a great sense of comfort. The joy of Christmas was evident on people’s faces, and the waves of pop music reached my ears from the FM radios on both sides of the street. I strolled leisurely, synchronizing my steps with the rhythm of the song, and observed everything around me.

It was Christmas Eve, and I sat alone in the room. Ben had left the day before and wouldn’t return for another week.

 Memories of past Christmases filled my mind, reminding me of happier times. But now, I was all by myself… loneliness engulfing me.

As the night grew late, I couldn’t bear the solitude anymore. It was a moonlit night, and Tilburg was adorned for the festive season, eagerly awaiting Christmas. Seeking solace, I decided to spend some time at the pub. However, a sudden thought struck me—I wanted to visit the church.

Leaving the pub behind, I walked through the frozen weather. The Tilburg Cathedral stood proudly, illuminated with festive decorations. Stepping inside the church, a sense of relief washed over me.

 The service had already begun, and I found a seat, immersing myself in the tranquility of the moment. I prayed, desperately seeking a way out of my predicament.

After the service, as people exited the church, I watched them warmly greet one another. I continued walking, but while Tilburg celebrated the joy of Christmas, my mind remained in turmoil.

Three days later, Ben returned, brimming with happiness from his own Christmas celebrations. I couldn’t help but ask him again about my permission paper.

“Oh, the permission paper, it’ll be ready,” Ben casually replied, seemingly dismissive. I observed him for a moment and pressed further, “When?”

“I’ll let you know next week,” he answered, without bothering to make eye contact.

Days passed one after another, and soon it was New Year’s Eve. It marked my second New Year in the Netherlands, but this time Ben was off somewhere else, reveling in his own celebrations. I spent most of my time in my room, aimlessly watching TV. My mind was restless, unable to focus on anything, and cooking seemed like a chore I couldn’t bring myself to do.

At 8:30 p.m., I decided to step out. The New Year’s celebrations were in full swing all around. I pondered over where to go and with whom to celebrate the arrival of the New Year. Last year, Jan Jaap had been by my side.

I took a leisurely walk through the streets, finding solace in the crisp air. The sky was clear, and the stars twinkled above, adding a touch of serenity to the night. I came across a pub and entered. The counter was adorned with festive decorations, and I took a seat nearby, enjoying a beer. The New Year’s celebrations blared on the TV screen above the counter.

I sat there quietly, devoid of any joy. Thoughts of the Dutch Rotary flooded my mind. How could I face them? No, I couldn’t… the goodwill mission had come to an end, and yet I remained in the Netherlands. What would they think of me? Perhaps they would assume that I had used the guise of a goodwill mission to stay in the country.

The beer glass was refilled once again… In my heart, I prayed not to encounter anyone from the Rotary at that moment. If I were to see them, I feared I would dissolve and vanish into thin air.

I checked my watch. It was 11:45 p.m., time for the New Year countdown on TV. The preparations were underway at the counter. Glasses were set, cheese and strawberries were placed on small plates, and wine was poured into small glasses. Everything was ready.

Only a few seconds remained until midnight. I observed everyone in the pub getting ready, with wine and snacks already set on the table. Suddenly, the lights went off. The New Year countdown started on the TV. Everyone anxiously awaited the arrival of the New Year.

Fireworks lit up the TV screen, and the lights came back on in the pub. Joyous cheers filled the air, and people exchanged New Year greetings. Happiness permeated the pub, and I joined in the celebration. Wine was served to everyone, and I also received a glass.

Curious, I asked the lady at the counter if I should pay for it.

She responded with joy, saying, “No, no, it’s free for the New Year celebration.”

As I sat there, I noticed something beneath my stool. In the dim light, I could clearly see that it was money. My mind raced for a moment, realizing it was a hundred Guilders note. It was new, although someone had crumpled it intentionally. No one was watching, so I folded the note and discreetly kept it in my pocket, pondering how this year would unfold for me.

After the New Year celebrations, Ben returned. I approached him, asking about my permission paper. Ben stared at me without uttering a word, unable to provide an answer.

A heavy silence filled the air. Finally, Ben spoke, saying, “It will be ready, Michael.”

I sighed in disappointment, questioning why it took so long. I wondered if I would ever receive the permission paper.

“Yeah,” Ben replied evasively, attempting to avoid me. “I have informed them. It will be ready soon.”

Impatiently, I inquired, “When will I get it, Ben? Maybe next week or even one week later?”

Ben didn’t offer a specific response, leaving me feeling disappointed. I walked slowly back to my room.

I returned home from work and noticed Ben talking to someone in the visiting room. I wondered who it could be. I approached the room and saw Mr. Bron, who kept his head down even when he noticed me. I felt confused. Was there a problem? Ben also had a serious expression on his face.

I went to my room, changed my clothes, and returned to the visiting room, where I sat quietly in front of the TV. After some time, I noticed Bron leaving. Even as he walked away, he still had his head down. I thought to myself, “There must be a significant problem.”

Curious, I asked Ben, “What’s his problem?”

Ben let out a heavy sigh. “Lizeth and Bron are having relationship troubles. Lizeth wants to break up,” Ben said, waving his hands. “He’s asking me to talk to Lizeth.”

I studied Ben for a moment and asked, “So, are you going to talk to her?”

“She’s stubborn,” Ben replied, not noticing my presence. “Anyway, he’s bringing Lizeth here on Saturday. Let’s give it a try.”

Curious about Bron’s situation, I asked further, “What is Bron saying?”

“He’s feeling really down,” Ben said as he walked towards the kitchen. “I hope Lizeth changes her mind.”

Saturday night at 8:00 p.m. Ben was occupied with some work when we heard the doorbell ring. Ben went to open the door, welcoming Bron and Lizeth. Their expressions were serious as they entered the visiting room.

“Hi, Lizeth,” I greeted her with a smile.

Lizeth smiled softly, and I noticed a hint of sadness on Bron’s face.

“So, what would you like to have?” Ben asked both of them cheerfully, observing their demeanor.

Bron remained silent.

“Come on, man,” Ben said, patting Bron’s shoulder and trying to console him. “Everything will be alright.”

“Let’s have some wine, okay?” Ben suggested, looking at Bron. Bron nodded, while Lizeth remained seated in a chair on the side.

Ben turned to Lizeth and asked in a complaining tone, “What’s all this?” He placed the wine bottle on the table. “These matters can be discussed and sorted out. Everything will be alright.”

I slowly stood up and went to the dining room, thinking that it wouldn’t be fine if I stayed there. I switched on the TV and started watching it.

From the visiting room, I could hear heated discussions between Lizeth and Bron. Mr. Ben was acting as their mediator.

Glancing at my wristwatch, I noticed it was already 9:00 p.m. Since it was Saturday, I thought it would be better to go out and spend some time in the nightclubs. It might bring some relief.

I went to my room, grabbed my jacket, and started heading out. I noticed that all three of them were silent; none of them were saying anything.

“I’m going out,” I told Ben, looking at him.

Ben nodded approvingly.

“Michael, where are you going?” Lizeth interrupted, standing up. “I’m coming with you.”

I observed her for a moment and replied, “Oh, yes, to the nightclub.”

“Well, I’m coming,” she said, getting up to join me.

I glanced at Bron. He was still sitting there, head down.

We began descending the staircase. “How should we go?” I asked Lizeth.

“Yeah, we can go by car,” she replied, lowering her voice.

The Opel started moving towards Tilburg City Center. I sat comfortably, gazing outside. Lizeth sat silently, lost in thoughts and focused on driving.

“What’s wrong?” I asked Lizeth, concerned.

She took a deep breath and replied, “Oh, it’s nothing. Just a disagreement.” Lizeth focused on driving as she spoke.

I hesitated to inquire further as we zoomed through the streets of Tilburg.

We arrived at the bustling nightclub, where the atmosphere was electric.

“What would you like to drink, beer?” I suggested to Lizeth.

“Hmm,” she nodded slowly.

We purchased beer and found a corner to sit in.

“Michael, do you enjoy being here?” Lizeth inquired, looking at me.

“Yeah,” I glanced around. “I try to explore different places every weekend.”

“Do you want another one?” I asked, noticing her empty glass.

“Hmm,” Lizeth nodded without making eye contact. Observing her for a moment, I realized she was under considerable stress.

“I’m tired of it,” Lizeth confessed, lowering her head. “People are starting to question if he’s, my father. I’m only twenty-two, and he’s forty-six.”

“Are you married?” I asked.

She sighed and met my gaze. “No, no, we’re just living together,” Lizeth murmured.

“What have you decided?” I studied her face in silence for a moment.

“Well, I’ve made up my mind to end things,” she responded, looking away. “We can’t continue living together anymore.”

“How long have you been with him?”

“Three years,” she frowned.

We spent a considerable amount of time there, and it became evident that her decision was final. Afterward, we headed back to the apartment.

“What about you, Michael?” Lizeth asked during the journey.

“I have no idea,” I replied dejectedly. “It’s still the same.”

“Michael, do one thing. Request permission to stay here from the Dutch Queen. She’ll surely grant it,” she suggested earnestly, staring at me intently.

“Hmm,” I looked into the misty distance of the road and nodded.

We continued talking until we reached the apartment.

Upon entering, we found Ben and Bron seated in the same spot, with a bottle of wine.

“Did you have a good time?” Ben asked, looking at me.

“Yeah, we did,” I replied with a smile.

Lizeth entered and sat on the floor, seemingly unaware of Bron’s presence. I noticed Bron watching her intently.

“Where did you two goes?” Ben inquired, directing his question to Lizeth.

“We went to the nightclub,” Lizeth answered without looking at Ben.

Observing Lizeth’s behavior, Bron said something to Ben. Ben nodded in agreement, and they both fixed their gaze on us.

“What did Bron say?” I asked Ben curiously.

Ben remained silent for a moment… “Bron said she’s very happy because Lizeth’s face is flushed.”

I glanced at Lizeth.

She sat on the floor, her head down, absentmindedly doodling with her toe on the carpet.

Perhaps… “Our two-hour journey might have brought her some joy,” I thought to myself.

My mental state deteriorated day by day, plagued by a constant sense of guilt. I found myself sinking back into my previous state of despair. My appetite vanished, and dark circles reappeared under my eyes. I noticed a white coating on my tongue, a sign that I was returning to a state of mental agony.

“Ben… where is my permission paper?” I asked once again, hoping for a different answer.

“Yes, it will be ready,” came Ben’s predictable reply.

Days went by, and I asked Ben again, growing increasingly desperate. “Ben… what about my permission?”

He snorted dismissively. “It will be ready soon. By the way, Michael, I need to tell you something,” he said, fixing his gaze on me. “I had reserved this room for another student who has now approached me.” He forced a wry smile. “Here’s what you should do… you’ll have to move to Jacob’s flat. I’ll make the necessary arrangements.”

I realized that Mr. Ben was trying to distance himself from me. He was my intermediary, and I relied entirely on him. It dawned on me that my permission letter was being delayed intentionally. In my current predicament, I couldn’t turn to the police for help. How could I seek their assistance?

“Oh, nobody understands the turmoil within my mind,” I thought, feeling even more conflicted.

Advertisement invite

I Want to Built a House

Email: josemichaelcalicut@gmail.com 

WhatsApp: +91 7560 899 479

GOOGLE PAY: +91 921 2025 479

Payoneer : josemichael88245@gmail.com

Simple Sense… A Dynamic True Story

ചാപ്റ്റർ – 28

പ്രഭാതം …

ടെലിഫോൺ ബെൽ അടിക്കുന്നു . ബെൻ ചെന്ന് ഫോൺ അറ്റൻഡ് ചെയ്‌തു .

“മൈക്കിൾ … ഇതാ ഒരു കാൾ.” റിസീവർ എന്റെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് ബെൻ പറഞ്ഞു .

എനിക്ക് ആകാംഷയായി . ആരാണ് എന്നെ ഫോണിൽ വിളിക്കുവാൻ . ചിലപ്പോൾ റോബർട്ട് ആയിരിക്കും .

ഞാൻ ചെന്ന് ഫോൺ അറ്റൻഡ് ചെയ്‌തു .

“ഹലോ … മൈക്കിൾ സോളമൻ.” അങ്ങേ തലക്കൽനിന്ന് ഒരു യുവതിയുടെ ശബ്‌ദം .

“Yes… I am… ഞാൻ ആചാര്യത്തോടെ പറഞ്ഞു.

“താങ്കൾക്ക് ജോലിചെയുവാൻ താല്പര്യമുണ്ടോ?”

പെട്ടെന്ന് എനിക്ക് ഒന്നും പറയുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല .

“മൈക്കിൾ …” അവർ പിന്നെയും എന്റെ പേര് വിളിച്ചു.

പെട്ടെന്ന് ഞാൻ യാഥാർഥ്യത്തിലേക്ക് മടങ്ങിവന്നു .

“Yes… yes…  എനിക്ക് ജോലിചെയ്യുവാൻ താല്പര്യമുണ്ട്.” ഞാൻ തെല്ല് ആച്ചര്യത്തോടെ പറഞ്ഞു .

“Okay… മൈക്കിൾ. എന്റെ പേര് ലിസാന … ഞാൻ വിലാസം തരാം . എന്റെ ഓഫിസിലേക്ക് വരൂ  .”

ഞാൻ വേഗത്തിൽ ചെന്ന് പേനയും ലെറ്റര്പാടും എടുത്തു .അവർ പറഞ്ഞ വിലാസം എഴുതിയെടുത്തു .

A.S.B. Utozen Bereau

Heuval Straat-115, Tilburg.

“Okay, മൈക്കിൾ. ഈ വിലാസം സിറ്റി സെന്ററിൽ തന്നെയാണ് .എളുപ്പത്തിൽ  കണ്ടെത്താൻ കഴിയും .”

‘’Okay, ഞാനിതാ … ഇപ്പോൾതന്നെ അവിടേക്ക് വരുന്നു Thank you very much…ഞാൻ അവരെ വിഷ് ചെയ്‌തു റിസീവർ താഴെവച്ചു.

എനിക്ക് എന്നെതന്നെ വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല .ജോലി വേണോ എന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ട്  ഇങ്ങോട്ട് ഒരു ഫോൺകാൾ .

ഞാൻ വേഗത്തിൽ ഡ്രസ്സ് മാറി .

“എങ്ങോട്ടാണ് പോകുന്നത്? ആരുടേതായിരുന്നു കാൾ ?” ബെൻ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .

‘’A surprising call…  ഒരു ജോബ് ഓഫീസിൽനിന്ന് .” ഞാൻ വളരെ സന്തോഷത്തോടെ ബെന്നിനെ നോക്കി .

‘’ That’s great… ഇപ്പോൾ തന്നെ പൊയ്ക്കോളൂ.” ബെൻ എന്റെ മുഖത്തെ സന്തോഷം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട്  പറഞ്ഞു .

ഞാൻ സൈക്കിൾ എടുത്ത് ടിൽബർഗ് സിറ്റിസെന്റർ ലക്ഷ്യമാക്കി വേഗത്തിൽ നീങ്ങി .

‘’Heuvel Street, സിറ്റി സെന്ററിൽ തന്നെ. ഞാൻ ധാരാളം തവണ ഇതിലൂടെ നടന്നിട്ടുണ്ട് . ആ ഓഫിസ് ഞാൻ പലതവണ ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ട് .

സിറ്റിസെന്റർ എത്തിയപ്പോൾ ഞാൻ സൈക്കിളിൽനിന്നും ഇറങ്ങി ഉരുട്ടിക്കൊണ്ട് അങ്ങിനെ  നീങ്ങി .സ്ട്രീറ്റിൽ അവിടവിടെയായി സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന  മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റത്തിൽ നിന്ന് എഫ് .എം .പാട്ടുകൾ വളരെ  പതുക്കെ  എന്റെ കാതുകളിൽ പതിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു .മനസ്സിന് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരുതരം കുളിർമ  അനുഭവപ്പെട്ടു .

ഞാൻ A.S.B.ഓഫിസ് ദൂരെ നിന്ന് തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചു . മുൻഭാഗം വലിയ ഗ്ലാസ് പാനലിനാൽ അലങ്കരിച്ചിരിക്കുന്നു .അത്യാവശ്യം വലിയ ഓഫീസ്, നെതെര്ലാന്ഡ്സിലെ ഏറ്റവും വലിയ ജോബ് ഏജൻസി .

സൈക്കിൾ സൈഡിൽ നിർത്തിയ ശേഷം ഗ്ലാസ് ഡോർ തുറന്ന് ഞാൻ അകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .

നാലഞ്ചുപേർ അവിടെ ജോലി ചെയ്യുന്നു .മൂന്ന് യുവതികളും രണ്ടു പുരുഷന്മാരും .

ഞാൻ സമീപത്ത് കണ്ട യുവതിയുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു .

‘’Miss Lisane!! ഞാൻ ചോദ്യഭാവത്തിൽ മുൻപിലിരിക്കുന്ന ആളെ നോക്കി.

“Lisane… Yes, she is here, അവർ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

ഞാൻ നേരെ അവരുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു .

‘’I am Michael’’ ഞാൻ അവരെ നോക്കി.

‘’Yeah… Jose Michael… Soloman, please take your seat.’’ അവർ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അടുത്ത ടേബിളിൽ നിന്നും ഒരു ഫോം എടുത്തു.

‘’Well Mr. Michael, എനിക്ക് തങ്ങളുടെ മുഴുവൻ ഡീറ്റെയിൽസ് വേണം. ജനനതിയതി ,അഡ്രസ് എല്ലാം .” അവർ കമ്പ്യൂട്ടറിലേക്ക് തിരിഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞാൻ എല്ലാ വിവരങ്ങളും കൊടുത്തു . മിസ് ലിസാന അത് കമ്പ്യൂട്ടറിലേക്ക് ഫീഡ് ചെയ്‌തുകൊണ്ടിരുന്നു .

“ഏതുതരം ജോലി എടുക്കുന്നതിനാണ് താല്പര്യം?” മിസ് ലിസാന എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .

“ഹേയ്… അങ്ങിനെ ഒന്നുമില്ല. എവിടെ ജോലി കിട്ടിയാലും സന്തോഷം .” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

‘’Okay… ഞാനൊന്ന് നോക്കട്ടെ.”

അവർ കംപ്യൂട്ടറിൽ കമ്പനികളുടെ പേരും , ജോലിയുടെ സ്വഭാവവും നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു .

‘’Fuji Films ൽ ജോലി ചെയ്‌തുകൂടെ?” അവർ എന്നെ നോക്കി ചോദിച്ചു .

“തീർച്ചയായും, എനിക്ക് ഇഷ്ടമാണ്.” ഞാൻ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“തൽക്കാലം Fuji Films ൽ ജോലി ചെയൂ. അത് കഴിഞ്ഞു വേറെ കമ്പനിയിലേക്ക് നോക്കാം . മണിക്കൂറിന് പതിനഞ്ചു ഗിൽഡിന് ലഭിക്കും . കൂടാതെ മറ്റെല്ലാ ആനുകൂല്യങ്ങളും.” മിസ് ലിസാനെ കംപ്യൂട്ടറിൽ നിന്ന് പിൻവാങ്ങിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

എന്റെ സന്തോഷത്തിന് അതിരില്ലായിരുന്നു .എനിക്ക് നിയമപരമായി ജോലി ചെയ്യുവാൻ അവസരം ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു.ഞാൻ ഒരു ഭാഗ്യവാൻ തന്നെ . ചിലപ്പോൾ ആദ്യമായി എനിക്ക് ആയിരിക്കണം ഒരു ഏഷ്യക്കാരന് ലഭിക്കാത്ത പരിഗണന ലഭിക്കുന്നത് .

ഞാൻ ലിസാനയുമായി കുറച്ചുനേരം സൗഹൃദം പങ്കുവച്ചു .അവർ എന്റെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ചോദിച്ചറിഞ്ഞു .സംസാരത്തിനിടയിൽ ഞാൻ ലിസാനയോട് അന്വേഷിച്ചു.

“എനിക്ക് അറിയാൻ ആകാംഷയുണ്ട്. എന്നെ ജോലിക്ക് വിളിക്കുവാൻ കാരണം ? അത് ആരുടെ നിർദ്ദേശപ്രകാരമാണ് ?”

‘’Everything organized.’’ അതായിരുന്നു അവരുടെ മറുപടി.

എനിക്ക് കാര്യങ്ങൾ ഊഹിക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞു .എനിക്ക് ഒരുകാര്യം ഉറപ്പായി .

എന്നെ നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ നിന്ന് പുറത്താക്കില്ല .

അതെ , ഡച്ച് റോട്ടറി പിറകിൽ നിന്ന് എന്നെ സപ്പോർട്ട് ചെയ്യുന്നു Eindhoven ൽ എന്നെകുറിച്ച്  അറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .

എനിക്ക് ഒരു പ്രത്യേക പരിഗണന ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു .

ഞാൻ ലക്‌ഷ്യം നേടിയിരിക്കുന്നു .എന്റെ ഹൃദയം സന്തോഷത്തിൽ തുടിക്കുന്നത്  ഞാൻ അറിഞ്ഞു .

ശരീരം മുഴുവൻ ഒരുതരം ഉന്മേഷം ലഭിച്ചത് പോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു .

ഞാൻ വേഗത്തിൽ അവിടെനിന്നും ഇറങ്ങി അങ്ങിനെ നടന്നു .

അടുത്ത ദിവസം തന്നെ ഞാൻ Fuji films ൽ ജോലിയിൽ പ്രവേശിച്ചു .

പല വിധത്തിലുള്ള ഫോട്ടോ ഫിലിമുകൾ … ഫോട്ടോ പേപ്പർ.

ഉത്പാദനം കഴിഞ്ഞുവരുന്ന അവ പേക്കിങ് കഴിഞ്ഞു യാഥാസ്ഥാനങ്ങളിൽ എത്തിക്കുക .അതായിരുന്നു എനിക്ക് ലഭിച്ച ജോലി .

രാവിലെ ഏഴു മണി മുതൽ വൈകീട്ട് മൂന്ന് മണി വരെ .സൈക്കിളിൽ ഇരുപത് മിനിറ്റുകൊണ്ട്  ഫാക്ടറിയിൽ എത്തിച്ചേരാം .പ്രഭാതഭക്ഷണം പതിനഞ്ചു മിനിറ്റ് .ഉച്ചഭക്ഷണത്തിന് മുപ്പത് മിനിറ്റ് .അതിനിടയിൽ കോഫി കഴിക്കണമെങ്കിൽ ജോലിസ്ഥാലത്ത് ആരെയെങ്കിലും ശ്രദ്ധിക്കുവാൻ ഏല്പിച്ച് പോയിവരാം .

എന്റെ ജോലി വളരെ ഭംഗിയായി നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .മനസ്സിന് ഒരു ഉന്മേഷം കൈവന്നതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു .

ആഴ്ചയുടെ അവസാനം ഞാൻ എ .എസ്‌ .ബി .യിൽ ചെന്നു .

‘’Hi, Michael, … How is your job?’ലിസാനെ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു.

‘’Yes, very nice…’’ഞാൻ സന്തോഷത്തോടെ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“എത്രയാണ് ഈ ആഴ്ച്ചത്തെ വേതനം എന്നറിയണം അല്ലെ?” അവർ കംപ്യൂട്ടറിന്റെ  അരികിലേക്ക് നീങ്ങിക്കൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി .

“അതെ …” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

‘’Over time?’’ അവർ എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.

“ഇല്ല …” ഞാൻ പറഞ്ഞു.

അവർ കംപ്യൂട്ടറിൽ വർക്ക് ഡീറ്റെയിൽസ് നോക്കുവാൻ തുടങ്ങി .

“ഈ ആഴ്ച്ച 600 ഗിൽഡൺ.” അവർ കംപ്യൂട്ടറിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“മൈക്കിൾ, എങ്ങിനെയാണ് കാശ് എടുക്കുന്നത്? ബാങ്ക് അക്കൗണ്ട് ഉണ്ടോ ?” അവർ എന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .

‘’Eindhoven ൽ എനിക്ക് ബാങ്ക് അക്കൗണ്ട് ഉണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ അത് ക്യാൻസൽ ചെയ്‌തു  .” ഞാൻ ലിസാനയെ തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

‘’Okay, നമുക്ക് വേറെ ഏതെങ്കിലും വഴി നോക്കാം Better, you have to arrange a bank account.’’ അവർ പേപ്പർ ശരിയാക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“ഉം.” ഞാൻ സന്തോഷത്തോടെ തലയാട്ടി .

‘’Yolanda… മൈക്കിളിന് വർക്ക് ഡീറ്റെയിൽസ് എടുത്തുകൊടുക്കൂ.”

കുറച്ചപ്പുറം ഇരുന്ന യുവതിയോട് ലിസാനെ ആവശ്യപ്പെട്ടു .

അവർ പ്രിന്ററിൽ നിന്ന് എന്റെ വർക്ക് ഡീറ്റെയിൽസ് പ്രിന്റെടുത്ത് എനിക്ക് തന്നു .

ഞാൻ അതിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചു .ഡച്ചിലാണ് വർക്ക് ഡീറ്റെയിൽസ് . എന്നാലും എനിക്കത് മനസിലാക്കാൻ സാധിച്ചു .

‘’Neto… net amount… Bruto… tax കഴിച്ചുള്ള സംഖ്യ.

എനിക്ക് ടാക്‌സ് കഴിച്ചുള്ള സംഖ്യയാണ് അറുനൂറു ഗിൽഡൺ .നെതെർലണ്ടിൽ സോഷ്യൽ സെക്യുരിറ്റി ഉള്ളതിനാൽ ജോലി ചെയ്യുന്നതിന്റെ നിശ്ചിത ശതമാനം ടാക്‌സ് ആയി പിടിക്കുന്നു .

സൗജന്യ ഇൻഷുറൻസ് , മെഡിക്കൽ ,ജോലി ഇല്ലാത്ത അവസരങ്ങളിൽ പണം എല്ലാം വേറെ .

“ഇതാ മൈക്കിൾ, അറുനൂറു ഗിൽഡൺ ചെക്ക്. ഇത് ഏത് ബാങ്കിൽ നിന്നും മാറ്റി പണമാക്കാം .” ചെക്ക് എന്റെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് ലിസാനെ പറഞ്ഞു .

‘’Oh, thanks… ചെക്ക് സ്വീകരിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അവരെ വിഷ് ചെയ്‌തു.

ഞാൻ എ .എസ് .ബി .യിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചു .വെള്ളിയാഴ്ച്ച ആയതിനാൽ ആളുകൾ  വീക്കെൻഡ് ആഘോഷിക്കുവാനുള്ള തിരക്കിലാണ് Heuvel Street… ടിൽബർഗിലെ പ്രധാന തെരുവ് .യുവതീ -യുവാക്കൾ ഉല്ലാസകരമായി നടന്നുനീങ്ങുന്നത്  ഞാൻ കൗതുകത്തോടെ നോക്കി .മനസ്സിന് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു സുഖം  അനുഭവപ്പെട്ടു .കുറച്ചുനേരം കൂടി  അവിടെ ഇരുന്നശേഷം  ലിസാനയോട് യാത്രപറഞ്ഞു ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .

ഞാൻ സന്തോഷവാനാകുവാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .പക്ഷെ… എന്തോ ഒരു കുറ്റബോധം  എന്നെ വേട്ടയാടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതായി എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .

എനിക്ക് Eindhoven ൽ പോകണം എന്ന ആഗ്രഹം .എന്നാൽ എങ്ങിനെ അവിടെ പോകും . എങ്ങിനെ അവരെ അഭിമുഖികരിക്കും .

‘’Asia-Europe rotary goodwill mission ആയി വന്ന വ്യക്തി നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ താമസമാക്കിയിരിക്കുന്നു. ഞാൻ അവരെ ഉപയോഗിക്കുകയല്ലേ ചെയ്‌തത്‌ ? ഇപ്പോൾ ഞാൻ അവരുടെ കനിവിലല്ലേ  ഇവിടെ നിൽക്കുന്നത് !!

എന്റെ ചിന്തകൾ കാടുകയറി …

ആഴ്ചയുടെ അവസാനം ഞാൻ എ .എസ് .ബി .യിൽ എത്തി .വർക്ക് ഡീറ്റെയിൽസ് ശേഖരിക്കുന്നതിനിടയിൽ Miss. Yolanda തിരക്കി.

“മൈക്കിൾ, ക്രിസ്ടമാസ് വരുന്നു. എന്താണ് പരിപാടി ?”

“പ്രത്യേകിച്ച് ഒന്നുമില്ല.” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“ഇന്ത്യയിൽ എങ്ങിനെ ക്രിസ്ടമാസ്?”

“ഏതാണ്ട് ഇതുപോലെ തന്നെ. പക്ഷെ … ഇതുപോലെ ഗെറ്റ് അപ്പ് ഇല്ല .” ഞാൻ അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“മൈക്കിൾ, വേറൊരു കമ്പനിയിൽ ജോലിക്ക് പൊയ്ക്കൂടേ?” വർക്ക് ഡീറ്റെയിൽസ്  നീട്ടിക്കൊണ്ട് Yolanda ചോദിച്ചു .

“തീർച്ചയായും. ഏത് കമ്പനിയാണ് ?”

“പൊട്ടറ്റോ സ്‌നാക്‌സ് ഉണ്ടാക്കുന്ന കമ്പനിയാണ്. അവിടെയാണെങ്കിൽ ധാരാളം  ഓവർടൈം ലഭിക്കും .”

“ശരി, ഞാൻ അവിടേക്ക് പോകാം.” ഞാൻ സന്തോഷത്തോടെ അവളെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“മൈക്കിൾ, ഇത് നോക്കൂ …  This is your Psysical number. ഈ നമ്പർ കൈവശം സൂക്ഷിക്കുക .” Yolanda ഒരു പേപ്പർ എന്റെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“എന്താണ് ഫിസിക്കൽ നമ്പർ?” ഞാൻ തെല്ല് ആകാംഷയോടെ Yolanda യെ നോക്കി .

“നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ ജോലി ചെയ്യണമെങ്കിൽ ഈ നമ്പർ വേണം. ഡച്ച് ഗവൺമെൻറ്  ഇഷ്യൂ ചെയ്യുന്നതാണ് . എല്ലാ ഡച്ച് പൗരനും ഈ നമ്പർ ഉണ്ടാകും .”

എനിക്ക് അച്ഛര്യം തോന്നി .

എനിക്ക് ഫിസിക്കൽ നമ്പർ ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു .ഡച്ച് പൗരന് മാത്രം ലഭിക്കുന്ന നമ്പർ .ഞാൻ ആ പേപ്പറിലൂടെ കണ്ണുകളോടിച്ചു .

‘’Fiscaal No: 51770799

എനിക്ക് ഡച്ച് പൗരത്വം ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു .

ഞാൻ ആ നമ്പർ നോക്കി കുറേനേരം അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .ആ സന്തോഷത്തിന്റെ  ഇടയിലും മനസ്സിന്റെ ഉള്ളിൽ എവിടേയോ ഒരു വിങ്ങൽ ഉയർന്നുവരുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു .

എനിക്ക് എങ്ങിനെ മറ്റുള്ളവരെ അഭിമുഖികരിക്കുവാൻ കഴിയും ? ഡച്ച് റോട്ടറിയെ  എങ്ങിനെ ഫായിസ് ചെയുവാൻ കഴിയും ?

Asia-Europe Rotary Friendship mission ആയി വന്ന വ്യക്തി നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ താമസമാക്കിയിരിക്കുന്നു.

ഡിസംബർ …തണുപ്പ് ശക്തിയാര്ജിച്ചുവരുന്നു . മരങ്ങൾ ഇലകൾ കൊഴിഞ്ഞു വിറങ്ങലിച്ചു നിൽക്കുന്നു .എല്ലാവരും വിന്റർ ജാക്കറ്റിനുള്ളിൽ ശരീരം ഒളിപ്പിച്ച് നീങ്ങുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .ക്രിസ്തുമസ്സിന്റെ ആരംഭമായിരിക്കുന്നു .

എന്റെ ചിന്തകൾ Eindhoven ലേക്ക് ഓടിയെത്തി .എത്ര സന്തോഷകരമായ ദിനങ്ങളായിരുന്നു Derik Keijzer, Koning, Jan Jaap, Teer എല്ലാവരും എന്റെ മനസിലേക്ക് ഓടിയെത്തി .

പക്ഷെ… എനിക്ക് എങ്ങിനെ അവരെ ചെന്ന് കാണുവാൻ കഴിയും ? അവിടെ ചെന്നാൽ അവരുടെ മുന്നിൽ ഞാൻ വിയർത്തു ഒന്നുമല്ലാതായി തീരും .വേണ്ട … പോയി കാണേണ്ട .

ഞാൻ ഡൈനിങ് റൂമിൽ ടി.വി . ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഇരുന്നു Dynasty…  വളരെ പോപ്പുലർ ആയ സൂപ്പർ ചാനലിലെ ഒരു സീരിയൽ .

ഡോർ തുറക്കുന്ന ശബ്ദം ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു . ബെൻ ആയിരിക്കണം .ഞാൻ കോഫി നുകർന്നുകൊണ്ട് ടി .വി .യിൽ കണ്ണുംനട്ടിരുന്നു .

അതെ , ബെൻ തന്നെ .

‘’Many… many… happy returns of the day…’’ ബെൻ എന്റെ അരികിലേക്ക് വന്നുകൊണ്ട് പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.

ഞാൻ തെല്ല് ആകാംഷയോടെ ബെന്നിനെ നോക്കി .ബെന്നിന്റെ കൈവശം ഒരു ഗിഫ്റ്റ് പാക്കറ്റും ,ഒരു ഷാംപൈൻ കുപ്പിയും .

‘’Happy birthday to you Michael…’’ ഗിഫ്റ്റ് പാക്കറ്റും, കുപ്പിയും എന്റെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് ബെൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.

അതെ, ഡിസംബർ പതിനാറ് . ഇന്ന് എന്റെ ജന്മദിനമാണ് .ഞാൻ അത് ശ്രദ്ധിച്ചില്ല . ഇന്ന് എന്റെ ജന്മദിനം ആണെന്ന് .

ഞാൻ അത് സ്വീകരിച്ചു .അച്ഛര്യം വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ .

എനിക്ക് ആകാംഷയായി .

ബെൻ എങ്ങിനെ എന്റെ ജന്മദിനത്തെക്കുറിച്ച് അറിഞ്ഞു . ഞാൻ അത്ഭുതപ്പെട്ടു .

ഞാൻ സാവധാനം ആ ഗിഫ്റ്റ് പാക്കറ്റ് തുറന്നു .ഒരു ഇലട്രോണിക്‌സ് ടൈംപീസ് …

പെട്ടെന്ന് എന്റെ ചിന്ത വഴിമാറി .

ഇല്ല … ഈ ഗിഫ്റ്റ് ബെൻ വാങ്ങിയതല്ല .ഒരു ഫോൺ ഉപയോഗിച്ചാൽ കണക്ക് പറയുന്ന  ബെൻ ഒരിക്കലും എനിക്കുവേണ്ടി ഇതുപോലൊരു സമ്മാനം വാങ്ങില്ല  .

ഇത് വേറെ ആരോ വാങ്ങി ബെന്നിന്റെ അടുക്കൽ കൊടുത്തയച്ചതാണ് . എന്റെ മുഴുവൻ  വിവരങ്ങളും അറിയാവുന്നവർ .

അതെ … അങ്ങിനെതന്നെ ആവണം .അല്ലാതെ ബെൻ എന്റെ ജന്മദിനത്തെ കുറിച്ച്  അറിയുവാൻ വേറെ ഒരു മാർഗവുമില്ല .

ഞാൻ ആ സമ്മാനവുമായി സാവധാനം റൂമിലേക്ക് നടന്നു .മനസിന്റെ ഏതോ ഒരു കോണിൽ  ഒരുതരം വിങ്ങൽ അനുഭവപ്പെടുന്നത് ഞാൻ മെല്ലെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു .

ഞാൻ ആ ഗിഫ്റ്റ് പാക്കറ്റും  ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ബെഡിൽ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .

ക്രമേണ അതൊരു ദുഃഖമായി എന്റെ മനസ്സിൽ ഘനീഭവിച്ചു വന്നു .എന്റെ മനസിന്റെ  അടിത്തട്ടിൽ നിന്ന് അതൊരു വിങ്ങലായി രൂപാന്തരപ്പെട്ടു .

അതെ… ഞാൻ ചെയ്യുന്നത് തെറ്റാണ് എന്ന തോന്നൽ …

ഒരു ഗുഡ് വിൽ മിഷൻ ആയി വന്ന ഞാൻ എന്താണ് ചെയുന്നത് ?നെതെർലാൻഡ്സിൽ  വന്ന് നിർബന്ധപൂർവം അവരുടെ അനുമതി ഇല്ലാതെ ഇവിടെ നിൽക്കുന്നു .

ആ ജന്മദിന സമ്മാനം എന്നെ നോക്കി പരിഹസിക്കുന്നതായി എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .ആ സമ്മാനം സന്തോഷം നൽകുന്നതിന് പകരം ഒരുതരം ശിക്ഷയായി  എന്നിലേക്ക് പ്രവഹിച്ചു .

അന്ന് രാത്രി നിദ്രാദേവി എന്നെ അനുഗ്രഹിച്ചില്ല .

അടുത്ത പ്രഭാതം .. ഞാൻ ജോലിസ്ഥലത്തെത്തി . എന്തോ … എനിക്ക് ജോലിയിൽ ശ്രദ്ധിക്കുവാൻ കഴിയുന്നില്ല .ഒരുതരം മ്ലാനത എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .മനസ്സിൽ എവിടേയോ ഒരുതരം മരവിപ്പ് .

ഞാൻ യാന്തികമായി ജോലിയിൽ മുഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു .എന്തോ ഒരുതരം പാവയെപോലെ ഞാൻ ആയിത്തീർന്നിരിക്കുന്നു . മനസ്സിന് ഒരു മാറ്റം സംഭവിച്ചതുപോലെ .

എങ്ങിനെയോ സമയം മൂന്ന് മണി ആയിരിക്കുന്നു .എന്തോ… സമയത്തിനെല്ലാം വളരെ ദൈർഘ്യമുള്ളതുപോലെ .

ടൈം കാർഡ് പഞ്ച് ചെയ്‌തു ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .പുറത്ത് നല്ല തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട്.പ്രദേശം നിറയെ മുടൽമഞ്ഞു നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു .ശൈത്യകാലം ശക്തിപ്രാപിച്ചിരിക്കുന്നു .

എന്റെ മനസ്സും മുടിക്കെട്ടിയപോലെ ആയിരിക്കുന്നു .

സൈക്കിൾ എടുത്ത് റൂം ലക്ഷ്യമാക്കി അങ്ങിനെ നീങ്ങി .പുഴയോരത്ത് കൂടിയാണ് യാത്ര .ഇത് ശരിക്കും ആനന്ദകരമാകേണ്ടതാണ് .എന്തോ … എനിക്ക് അങ്ങിനെ സന്തോഷിക്കുവാൻ കഴിയുന്നില്ല .

കൈവിരലുകൾ തണുത്തു മരവിച്ചു വേദനിക്കുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .

ഇല്ല… ഞാൻ കൈയിൽ ഗ്ലൗസ് ധരിച്ചിരുന്നില്ല .

സൈക്കിൾ നിർത്തി യാന്തികമായി ലെതർ ഗ്ലൗസ് എടുത്ത് കൈകളിൽ ധരിച്ചു .

ഡോർ തുറന്ന് അകത്ത് കയറി .ബെൻ ഉണ്ടോ ?  ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .ഉള്ള ലക്ഷണം കാണുന്നുണ്ട് .ചിലപ്പോൾ റൂമിൽ ആയിരിക്കും .

നേരെ ബെഡ്‌റൂമിൽ ചെന്നു . ജാക്കറ്റ് അഴിച്ചുമാറ്റി . ഒരു ചൂട് കോഫി കഴിക്കണം .ഞാൻ സാവധാനം കിച്ചണിലേക്ക് നടന്നു .

അപ്പുറത്ത് ഫ് .എം. റേഡിയോ കേൾക്കുന്നുണ്ട് .ബെൻ ആയിരിക്കണം .ഞാൻ കോഫിയുമായി ഡൈനിങ്  റൂമിലെത്തി .

ബെൻ ന്യൂസ് പേപ്പറിൽ കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ഇരിക്കുന്നു .

“ഉറങ്ങുകയായിരുന്നോ?” ഞാൻ വെറുതെ അന്വേഷിച്ചു .

“അതെ… കുറച്ചുനേരം കിടന്നു.” ന്യൂസ് പേപ്പറിൽ ശ്രദ്ധ കൊടുത്തുകൊണ്ട് ബെൻ പറഞ്ഞു .

“വിന്റർ കാനത്തിരിക്കുന്നു. ഇന്ന് മുഴുവനും മൂടിക്കെട്ടിയ കാലാവസ്ഥ .” കോഫി നുകർന്നുകൊണ്ട്  പുറത്തേക്ക് കണ്ണുകൾ പായിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .

“ഉം … ഇനി എപ്പോഴും അങ്ങിനെതന്നെ ആയിരിക്കും.” ന്യൂസ് പേപ്പറിൽനിന്ന് കണ്ണെടുക്കാതെ ബെൻ  പറഞ്ഞു .

“ബെൻ… ഞാൻ വിളിച്ചു.

“എന്താ… മൈക്കിൽ.” ബെൻ തല ഉയർത്തി എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .

“എനിക്ക് ഇവിടെ നിൽക്കുവാനുള്ള പെർമിഷൻ പേപ്പർ എപ്പോഴാണ്   ലഭിക്കുക?” ഞാൻ ബെന്നിനെ തന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“ഓ … പെർമിഷൻ പേപ്പർ … അത് കിട്ടും …ഉടനെ കിട്ടും.” ബെൻ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞാൻ കുറേനേരം അങ്ങിനെതന്നെ ഇരുന്നു .മനസ്സിൽ എന്തോ ഘനീഭവിച്ചുവരുന്നത്  ഞാൻ അറിഞ്ഞു .

ഒന്ന് കിടക്കണം . ഞാൻ സാവധാനം എഴുന്നേറ്റ് ബെഡ്റൂമിലേക്ക് നടന്നു .

ഞാൻ ജോലിയിൽ തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .എന്റെ ഉത്സാഹം എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടതായി എനിക്ക് തോന്നി .പഴയതുപോലെ പബ്ബിലോ നൈറ്റ് ക്ലബ്ബിലോ പോകുവാൻതന്നെ തോന്നുന്നില്ല .പോയാൽതന്നെ ഒരുഭാഗത്ത് ഒതുങ്ങിയിരിക്കും .ആരുമായും പരിചയപ്പെടാനോ ഇടപഴകാനോ കഴിയാത്ത അവസ്ഥ .ഡച്ച് റോട്ടറിയിലെ ആരെയും കാണല്ലേ എന്ന് എന്റെ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .

എന്നെ പോലീസ് പിടിക്കില്ല .ഇനിക്ക് ഇവിടെ എല്ലാമുണ്ട് .ഫിസിക്കൽ നമ്പർ ഉൾപ്പെടെ .എന്നിട്ടും എന്റെ പഴയ ഉത്സാഹം വീണ്ടെടുക്കുവാൻ കഴിയുന്നില്ല .

എന്റെ മനസിലേക്ക് കാലിക്കറ്റ് റോട്ടറി ക്ലബ് ഓടിയെത്തി .ആദ്യമായി മനസുകൊണ്ട് ഞാൻ അവരെ വെറുത്തു .എന്റെ തലയിൽ ഇത്രമാത്രം ഭാരം കയറ്റിവച്ചവർ .

ഞാൻ കുറച്ചു ആളുകളുടെ നിരീക്ഷണത്തിലും സഹായത്തിലുമാണെന്ന ചിന്ത എന്നെ വളരെയധികം അസ്വസ്ഥനാക്കി .എനിക്ക് ഇതിൽനിന്നും ഒന്ന് രക്ഷപ്പെടുവാൻ കഴിയുമോ ? ഞാൻ നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ ഉള്ള കാലത്തോളം ഈ ഗുഡ് വിൽ മിഷൻ എന്നെ വേട്ടയാടിക്കൊണ്ടിരിക്കും .എനിക്ക് ആരെയും അഭിമുഖികരിക്കുവാൻ  കഴിയില്ല .എന്റെ മനസ്സ് അസ്വസ്ഥമായികൊണ്ടിരുന്നു .

ക്രിസ്തുമസിന്റെ ലക്ഷണങ്ങൾ പലയിടത്തും പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .ജനങ്ങളിലും ക്രിസ്തുമസിന്റെ ആഹ്‌ളാദപ്രകടനം കണ്ടുതുടങ്ങി .ഒരാഴ്ച്ച കഴിഞ്ഞാൽ ക്രിസ്‌തുമസ്‌ .പക്ഷെ… എനിക്ക് ആ ആഹ്‌ളാദത്തിൽ  പങ്കുചേരാൻ കഴിയുന്നില്ല .

ജോലി കഴിഞ്ഞു മുൻവാതിൽ തുറന്ന് ഞാൻ അകത്തേക്ക് കയറി .ആരൊക്കയോ സംസാരിക്കുന്ന ശബ്ദം കേൾക്കാം .

ഞാൻ ഡൈനിങ് റൂമിലേക്ക് ചെന്നു .ബ്രോണും ,ലീസെത്തും , ബെന്നുമായി സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .

“ഞങ്ങൾ ഒന്നും തീരുമാനിച്ചിട്ടില്ല.” ബ്രോൺ പറഞ്ഞു .

“ഞാൻ എന്തായാലും പോകും. നാല് ദിവസമെങ്കിലും ചിലവഴിക്കും .രണ്ടു വർഷമായി ക്രിസ്തുമസിന് ഇവിടംവിട്ട് പോയിട്ട് .” ബെൻ അഭിപ്രയപ്പെട്ടു .

“എന്റെ കസിൻ വീട്ടിൽ വരും. ഞാനും ബ്രോണും വീട്ടിൽതന്നെ ക്രിസ്തുമസ് ആഘോഷിക്കും .”

“എന്തെങ്കിലും സ്പെഷ്യൽ?” ബെൻ ലിസത്തിനെ നോക്കി .

“ഞാൻ എന്റെ കാസിനോടൊപ്പം ഒരു ടൂർ സംഘടിപ്പിക്കും.” ലിസത്ത് എല്ലാവരെയും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞാൻ ഡൈനിങ് റൂമിലേക്ക് കയറിച്ചെന്നു .

“ഹായ് മൈക്കിൾ … ഞങ്ങൾ ഇവിടെ ക്രിസ്തുമസിന്റെ പരിപാടികൾ ചർച്ച ചെയ്‌തുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. മൈക്കിളിന് എന്താണ് പരിപാടി ?” ലിസത്ത് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട്  അന്വേഷിച്ചു .

“പ്രത്യേകിച്ച് ഒരു പരിപാടിയുമില്ല.” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എല്ലാവരെയും നോക്കി .

അതിനിടയിൽ കോളിങ് ബെൽ ശബ്‌ദിക്കുന്നത് കേട്ടു . ബെൻ ചെന്ന് വാതിൽ തുറന്നു .

ജേക്കബും , ഹെലനും …

“ഹായ് മൈക്കിൾ … ഹായ് ലിസത്ത്, ജേക്കബ് എല്ലാവരെയും വിഷ് ചെയ്‌തുകൊണ്ട്‌ കയറിവന്നു.

“എന്താണ് ക്രിസ്തുമസ് പരിപാടികൾ?”ലിസത്ത് ഹെലനോട് അന്വേഷിച്ചു.

“ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും എന്റെ വീട്ടിൽ പോകുന്നു.” ഹെലൻ പറഞ്ഞു .

“ഞാനും വരട്ടെ?” ബെൻ തമാശരൂപത്തിൽ ഹെലനെ നോക്കി .

“Okay… വന്നോളൂ.” ഹെലൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് സ്വാഗതം ചെയ്‌തു .

“No, no… next time. ഞാൻ എന്റെ സുഹൃത്തിന്റെ അടുക്കൽ പോകുകയാണ്. ക്രിസ്തുമസ് ശരിക്കും ആഘോഷിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു .കഴിഞ്ഞാൽ ന്യൂ ഇയർ കഴിഞ്ഞേ  വരുകയുള്ളൂ .” ബെൻ ആഹ്ളാദത്തോടെ കൈകൾ രണ്ടും പോക്കറ്റിൽ തിരുകിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

അവരുടെ സംഭാഷണം അങ്ങിനെ നീണ്ടുപോയി .ഞാൻ എന്റെ റൂമിലേക്ക് തിരികെ വന്നു . കട്ടിലിൽ നീണ്ടുനിവർന്നു കിടന്നു .

രാത്രി ഒൻപത് മണി … ഞാൻ ജാക്കറ്റ് എടുത്തു ധരിച്ചു പുറത്തേക്കിറങ്ങാൻ ഒരുമ്പെട്ടു .റൂമിൽതന്നെ ഇരുന്നിട്ട് മനസിന് വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥ .

“എവിടേക്കാണ് …? നൈറ്റ് ക്ലബ് ?” ലിസത്ത് എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“ഉം.” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് തലയാട്ടി .

“ഏതെങ്കിലും ഗേൾ ഫ്രോണ്ടിന്റെ കിട്ടിയോ?” ലിസത്ത് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി.

“ഉം. ചിലപ്പോൾ ഉണ്ടാകും .” ബെൻ എന്നെ ഒളികണ്ണിട്ട് നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“Okay, have a nice time, Michael…’’ ലിസത്ത് കൈകൾ ഉയർത്തി കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

‘’Thank you.’’ ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.

ഞാൻ സാവധാനം പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ഓ… എന്തൊരു തണുപ്പ് . സൈക്കിൾ നിർത്തി ഗ്ലോസ് എടുത്ത് കൈകളിൽ ധരിച്ചു .

ചെറിയ ചാറ്റൽ മഴ …റോഡ് എല്ലാം നനഞ്ഞുകിടക്കുന്നു .

വഴിയരികിലെ സ്ട്രീറ്റ് ലൈറ്റിൽ മൂടൽമഞ്ഞിൽ കുളിച്ച് പ്രഭ ചൊരിഞ്ഞുകൊണ്ട്  നിൽക്കുന്നു .ബസ് സ്റ്റോപ്പിലെ പരസ്യ പലകകൾ ഇടക്കിടക്ക്  മിന്നിമാറുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അങ്ങിനെ നീങ്ങി .തെരുവ് പൊതുവെ  നിശബ്‌ദം .ഇടക്ക് കാറുകളും സൈക്കിൾ യാത്രക്കാരും പോകുന്നത് ഞാൻ  ശ്രദ്ധിച്ചു .

പതിനഞ്ചു മിനിറ്റുകൊണ്ട് ഞാൻ സിറ്റി സെന്ററിൽ എത്തിചേർന്നു .ക്രിസ്തുമസിനെ  വരവേൽക്കാൻ എല്ലാവരും ഒരുങ്ങിനിൽക്കുന്നു .തെരുവിൽ വളരെയധികം ആളുകൾ .റെസ്റ്റോറെന്റ്റ് ,പബുകൾ ..എല്ലാം നിറയെ തിരക്ക് .യുവതീ -യുവാക്കൾ കൈകോർത്തുകൊണ്ട് തെരുവിൽ കൂടി നടന്നു നീങ്ങുന്നു .

ഞാൻ ഒരു നൈറ്റ് ക്ലബിന്റെ മുന്നിൽ സൈക്കിൾ നിർത്തി ഡോർ തുറന്ന് അകത്ത് പ്രവേശിച്ചു .

നിറയെ ആളുകൾ … ക്രിസ്തുമസ് ഈവ് ആയതിനാൽ അവർ ശരിക്കും ആഘോഷിക്കുകയാണെന്ന്  എനിക്ക് തോന്നി .

ഹാളിൽ ബീറ്റ്‌സ് ഉയർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .

ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .അറിയുന്നവർ ആരും ഉണ്ടാവരുതേ എന്ന്  എന്റെ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .

ഞാൻ കൗണ്ടറിലേക്ക് ചെന്നു .ഒരു ബിയർ വാങ്ങി യഥാസ്ഥാനത്ത് തിരികെ വന്നു .ബീറ്റ്‌സ് തകർക്കുകയാണ് . അതിനനുശ്രുതമായി യുവതീ -യുവാക്കൾ ഡാൻസ് ചെയ്യുന്നു .

ഞാൻ അങ്ങിനെ നിന്നു .മനസിന് ഒരു സന്തോഷവും തോന്നുന്നില്ല .എന്തോ ഒരു വിഷാദം എന്നെ ബാധിച്ചിരിക്കുന്നു .

ഞാൻ വീണ്ടും ചെന്ന് ബിയർ വാങ്ങി .കുറച്ചു ലഹരി ചെന്നാൽ മാറ്റമുണ്ടാകുമോ എന്ന്  തോന്നി .

ഇല്ല … യാതൊതു മാറ്റവുമില്ല .

ഒരു പെൺകുട്ടി ഡ്രിങ്ക്സ് കഴിച്ച് പൂസായി വീഴുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .അവളെ കുറച്ചുപേർ  താങ്ങിയെടുത്ത് പുറത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോകുന്നു .

സമയം അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ജനങ്ങൾ എല്ലാവരും വളരെ ആഹ്ളാദത്തിമിർപ്പിലാണ് .

ചിലർ എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട് .പക്ഷെ … അടുക്കൽച്ചെന്ന് പരിചയപ്പെടുവാൻ എനിക്ക് കഴിയുന്നില്ല .എന്തോ… ഒരുതരം മ്ലാനത എന്നെ ബാധിച്ചിരിക്കുന്നു .

പെട്ടെന്ന് ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ് പുറത്തേക്ക് നടന്നു .ബീറ്റ്‌സ് എന്റെ പിറകിൽ കുറഞ്ഞു കുറഞ്ഞു വരുന്നത്  ഞാൻ അറിഞ്ഞു .റോഡ് നനഞ്ഞുകിടക്കുന്നു .എങ്ങും കടുത്ത കോട  മൂടികെട്ടികിടക്കുന്നു .

ഞാൻ ആ തണുപ്പിൽ കുറെ നേരം അങ്ങിനെതന്നെ നിന്നു .മനസിന് എന്തോ ഒരു സുഖം  ലഭിച്ചതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു .

സൈക്കിൾ എടുത്ത് Kruzmunt weg ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി .തണുപ്പ് മുഖത്തെ ആക്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .തെരുവ് വിളക്കിൻറെ വെളിച്ചത്തിൽ മഞ്ഞിൻ കണങ്ങൾ ആകാശത്തുനിന്ന്  പൊതിയുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു. ശരീരം മുഴുവൻ ആ മഞ്ഞിൻകണങ്ങൾ പൊതിയുന്നത് പോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു. പക്ഷെ… ആ വിജന വീഥിയിൽകൂടി  തണുപ്പിൽ യാത്രചെയ്യുമ്പോൾ, എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു സുഖം ഞാൻ അനുഭവിക്കുകയായിരുന്നു .

രാവിലെ ഉറക്കമുണർന്നു . എഴുന്നേൽക്കാൻ തന്നെ തോന്നുന്നില്ല . ഉറക്കം ഉണർന്നാൽ മനസ്സിൽ പലതരം ചിന്തകൾ ഉണരുകയായി .എന്നിൽ പ്രകടമായ മാറ്റം സംഭവിച്ചത് ഞാൻ അറിയുകയായിരുന്നു .

ഇന്ന് ശനിയാഴ്ച്ച … പ്രത്യേകിച്ച് ജോലി ഒന്നുമില്ല .എ .എസ് .ബി യിൽ പോകണം .ജോലിയുടെ ഡീറ്റെയിൽസ് ശേഖരിക്കണം .

ഞാൻ സാവധാനം ബെഡിൽനിന്ന് എഴുനേറ്റു .റൂമിന്റെ കർട്ടൻ മാറ്റി പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു .അത്യാവശ്യം തെളിഞ്ഞ ആകാശം .ഞാൻ നേരെ ബാത്ത്റൂമിലേക്ക് നീങ്ങി , ഫ്രഷ് ആയി , ഡൈനിങ് റൂമിലേക്ക് ചെന്നു .

ബെൻ പുറത്തുപോയിരിക്കുന്നു …

ഒരു കോഫി തയാറാക്കി നേരെ ടി .വി .യുടെ മുന്നിൽ ഇരുന്നു .സൂപ്പർ ചാനലിൽ എന്തോ പരിപാടി നടക്കുന്നു .സ്ത്രീകളെക്കുറിച്ചുള്ളതാണ് .ഇടക്ക് എന്റെ ശ്രദ്ധ അക്വാറിയത്തിലേക്ക്‌ പതിഞ്ഞു .ബെന്നിന്റെ ഓമനമൽസ്യം എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് പോലെ എനിക്ക് തോന്നി .അതിന് ഭക്ഷണം കിട്ടികാണില്ല .

ഞാൻ കുറേനേരം അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .പൊടുന്നനെ ഓർത്തു … എ .എസ് .ബി .യിൽ പോകണം .

ഞാൻ ഡ്രസ്സ് മാറി പുറത്തേക്കിറങ്ങി . ഒരു സണ്ണി ഡേ … മൂടിക്കെട്ടിയ കാലാവസ്ഥ അല്ല .നല്ല തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട് .

എ .എസ് .ബി .യുടെ ഡോർ തുറന്ന് ഞാൻ അകത്തേക്ക് കയറി .

“ഹായ് … ഗുഡ്മോർണിംഗ്. ഇന്ന് നല്ല കാലാവസ്ഥ ആണല്ലോ .” ഞാൻ Yolanda യെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“അതെ, വളരെ നല്ല ദിനം.” Yolanda പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി .

“എങ്ങിനെ കഴിഞ്ഞ ആഴ്ചത്തെ ജോലി?” ലിസാൻ കംപ്യൂട്ടറിൽ നിന്ന് ശ്രദ്ധ തിരിച്ചു എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് ചോദിച്ചു .

“പുലർച്ചെ മൂന്ന് മണി മുതൽ പതിനൊന്ന് മണി വരെ ആയിരുന്നു.” ഞാൻ പറഞ്ഞു .

‘’So, you get more money. ‘’ ലിസാൻ എന്റെ വർക്ക് ഡീറ്റെയിൽസ് നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“എന്താണ് ക്രിസ്തുമസ് പരിപാടി.” Yolanda.ഇടയിൽ കയറി ചോദിച്ചു.

“ഓ … പ്രത്യേകിച്ച് പരിപാടി ഒന്നുമില്ല. എന്നെ ക്രിസ്തുമസിന് ക്ഷണിക്കുകയാണെങ്കിൽ വളരെ സന്തോഷം .” ഞാൻ തമാശരൂപത്തിൽ പറഞ്ഞു .

‘’ Yes, I’m happy to invite you എന്നാൽ ഞാൻ ക്രിസ്തുമസിന് ഇവിടെ ഉണ്ടാകില്ല. Laidanൽ ആയിരിക്കും.”Yolanda പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“ശരി … എന്നാൽ ക്രിസ്തുമസിന് മുൻപേ ഒരു ട്രീറ്റ് തന്നേക്കൂ.” ഞാൻ താമസയോടെ  പറഞ്ഞു .

‘’Okay… no problem. Our company gives you a Christmas gift.’’ ലിസാൻ ഇടയിൽ കയറി പറഞ്ഞു.

“എന്താണ് ഗിഫ്റ്റ്?” ഞാൻ പെട്ടെന്ന് അവരെ നോക്കി .

“’’Wait… ഞങ്ങൾ തരും.” ലിസാൻ ഒരു സസ്പെൻസ് രൂപത്തിൽ പറഞ്ഞുനിർത്തി .

Yolanda അതിനിടയിൽ എനിക്ക് വർക്ക് ഡീറ്റൈൽസും ചെക്കും തന്നു.

“ഇതാ … ഇതാണ് ഞങ്ങളുടെ ക്രിസ്തുമസ് ഗിഫ്റ്റ്.” ലിസാൻ ഒരു വലിയ ബോക്സ് എന്റെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞാൻ അത് തുറന്നുനോക്കി .

ഒരു ക്രിസ്തുമസ് കേക്ക് ,ഒരു ഷാംപൈൻ ,മിടായികൾ ,കൂടാതെ ക്രിസ്തുമസ് ട്രീ അലങ്കരിക്കാനുള്ള കുറച്ചു സാധനങ്ങളും .

‘’Oh, nice. Wonderful. Thanks for the gift.’’ ഞാൻ പുഞ്ചിരി തൂകിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

‘’Wish you a happy Christmas.’’ Lisane എനിക്ക് ആശംസകൾ നേർന്നു.

ഞാനും തിരികെ ആശംസകൾ നേർന്നു .

ഞാൻ ഡോർ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി .സ്ട്രീറ്റിൽകൂടി നടക്കുവാൻ നല്ല സുഖം തോന്നി .ക്രിസ്തുമസ്സിന്റെ ഉല്ലാസം എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് പ്രകടമായിരുന്നു .റോഡിന്റെ ഇരുവശങ്ങളിലും സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന ഫ് .എം റേഡിയോ യിൽ കൂടി നല്ല പോപ്പ്  സംഗീതം എന്റെ കാതിൽ പതിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .അതിന്റെ ഇരടികൾക്കനുശ്രുതമായി  ഓരോ കാഴ്ച്ചകൾ കണ്ടുകൊണ്ട് ഞാൻ സാവധാനം നടന്നുനീങ്ങി .

ക്രിസ്മസിന്റെ തലേദിവസം . ഞാൻ റൂമിൽ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .പ്രത്യേകിച്ച് ഒരു പരിപാടിയുമില്ല .ബെൻ ഇന്നലെതന്നെ പോയിരിക്കുന്നു .ഇനി കുറച്ചുദിവസം കഴിഞ്ഞേ തിരികെ വരുകയുള്ളു .

ഞാൻ കഴിഞ്ഞ ക്രിസ്സ്മസിനെ കുറിച്ച് ഓർത്തു . എത്ര സന്തോഷകരമായ ദിവസങ്ങൾ ആയിരുന്നു .ഇന്നോ … ഇന്ന് ആരുംതന്നെ ഇല്ല .

രാത്രി വൈകി ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .റൂമിൽ ഒറ്റക്ക് ഇരിക്കുമ്പോൾ മനസ്സ് അസ്വസ്ഥമാകുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു .നല്ല നിലാവുള്ള രാത്രി .പൂര്ണചന്ദ്രൻ തലക്ക് മീതെ അങ്ങിനെ ഉദിച്ചുനിൽക്കുന്നു .ടിൽബർഗ് ക്രിസ്തുമസ്സിനെ വരവേൽക്കാൻ ഒരുങ്ങിനിൽക്കുന്നു .

ഞാൻ ഒരു ബബ്ബിൽ കയറി കുറേനേരം ചിലവഴിച്ചു .പെട്ടെന്ന് തോന്നി . പള്ളിയിൽ പോകണം .

ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി അങ്ങിനെ നടന്നു .ആ മരംകോച്ചുന്ന തണുപ്പിലും ടിൽബർഗ് കത്തീഡ്രൽ ദീപാലങ്കാരത്താൽ തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്നത് കാണാമായിരുന്നു .

പള്ളിക്കകത്ത് കയറിയപ്പോൾ തന്നെ മനസ്സിന് ഒരുതരം സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .കുർബാന തുടങ്ങി .ഞാൻ മനസ്സ് ഏകാഗ്രമാക്കി പള്ളിയിൽ ഇരുന്നു .

ഞാൻ പ്രാർത്ഥിച്ചു … ഈ ധര്മസങ്കടത്തിൽ നിന്ന് എങ്ങിനെയാണ് എനിക്ക് കരകയറുവാൻ കഴിയുക .

കുർബാന കഴിഞ്ഞു . എല്ലാവരും പള്ളിയുടെ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിവന്നു ആശംസകൾ നേരുന്നത്ത്  ഞാൻ കുറച്ചുനേരം നോക്കിനിന്നു .

ശേഷം സാവധാനം തെരുവിലേക്കിറങ്ങി അങ്ങിനെ നടന്നു .

എന്നും ക്രിസ്തുമസിന്റെ ആഘോഷങ്ങൾ . പക്ഷെ… എന്റെ മനസ്സ് മാത്രം അസ്വസ്ഥമായിരുന്നു .

മൂന്ന് ദിവസം കഴിഞ്ഞു ബെൻ തിരിച്ചെത്തി . അയാൾ വളരെ സന്തോഷവാനായിരുന്നു .ബെന്നിന്റെ ക്രിസ്തുമസ് പരിപാടികൾ പൊടിപ്പും തൊങ്ങലും ചേർത്ത്  എന്റെ അടുക്കൽ അവതരിപ്പിച്ചു .

“ബെൻ എന്നാണ് എന്റെ പെർമിഷൻ പേപ്പർ ലഭിക്കുക?” ഞാൻ ബെന്നിന്റെ അടുക്കൽ  വീണ്ടും അന്വേഷിച്ചു .

“ഓ … പെർമിഷൻ പേപ്പർ. അത് ശരിയാകും .”ബെൻ നിസ്സാരമട്ടിൽ പറഞ്ഞു .

“എപ്പോൾ?” ഞാൻ ബെന്നിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .

“ഞാൻ അടുത്ത ആഴ്ച്ച പറയാം.”

ദിവസങ്ങൾ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ന്യൂ ഇയർ ദിനം .

നെതെർലാൻഡ്സിലെ എന്റെ രണ്ടാമത്തെ പുതുവത്സരം .ബെൻ സ്ഥലത്തില്ല .പുതുവത്സരം ആഘോഷിക്കാൻ പോയിരിക്കുന്നു .

ഞാൻ മിക്ക സമയവും ബെഡിൽ തന്നെ കഴിച്ചുകൂട്ടി .കുറെ നേരം ടി .വി . കണ്ടുകൊണ്ടിരുന്നു .മനസ്സ് എങ്ങും നിൽക്കുന്നില്ല .ഭക്ഷണം ഒന്നും ഉണ്ടാക്കി കഴിക്കുവാൻ  തോന്നുന്നില്ല .

രാത്രി 8:30 ന് ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .എങ്ങും പുതുവത്സരത്തിന്റെ ആഘോഷങ്ങൾ . തെരുവിൽ എങ്ങും ഒരു പുതുവത്സരത്തിന്റെ പ്രതീതി അനുഭവപ്പെട്ടു .

എവിടേക്കാണ് പോകേണ്ടത് ?ആരുടെ കൂടെയാണ് പുതുവത്സരം ആഘോഷിക്കേണ്ടത് ? കഴിഞ്ഞ തവണ എന്റെ കൂടെ ഡെറിക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു .

ഞാൻ അങ്ങിനെ നടന്നു . തണുപ്പിൽ നടക്കുവാൻ ഒരു പ്രത്യേക സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .ആകാശം വളരെ തെളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .അങ്ങകലെ ആകാശത്ത് നക്ഷത്രക്കൂട്ടങ്ങൾ കൺചിമ്മി തുറക്കുന്നത് കാണാമായിരുന്നു .

ഞാൻ തൊട്ടടുത്ത് കണ്ട ഒരു ബബ്ബിൽ കയറി .കൌണ്ടർ മുഴുവനും ഒരു പ്രത്യേക രീതിയിൽ  അലങ്കരിച്ചിരിക്കുന്നു .

ഒരു ബിയർ നുകർന്നുകൊണ്ട് കൗണ്ടറിലെ ഒരു ഇരിപ്പിടത്തിൽ ഞാൻ ഇടം കണ്ടെത്തി അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .കൗണ്ടറിന്റെ മുകളിൽ സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന ടി .വി . യിൽ പുതുവത്സര ആഘോഷങ്ങൾ പൊടിപൊടിക്കുന്നു .

ഞാൻ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .മനസ്സിന് ഒരു ഉത്സാഹവും തോന്നുന്നില്ല .

ആരുമായും സംസാരിക്കുവാനോ ,പരിചയപ്പെടാനോ ഒന്നിനും ഒരു ഉത്സാഹവും തോന്നുന്നില്ല .ചുറ്റിനും ഇരിക്കുന്നവർ വളരെ സന്തോഷത്തിലാണ് .എല്ലാവരും പുതുവത്സരത്തെ  വരവേൽക്കാൻ ഒരുങ്ങിനിൽക്കുന്നു .

ഞാൻ ഡച്ച് റോട്ടറിയെ കുറിച്ച് ഓർത്തു .ഇനി എങ്ങിനെയാണ് അവരെ അഭിമുഖികരിക്കുക ?

ഇല്ല… എനിക്ക് അതിന് കഴിയില്ല .ഏഷ്യ -യൂറോപ്പ് ഗുഡ് വിൽ അവസാനിച്ചു .എന്നിട്ടും ഞാൻ നെതെർലാൻഡ്സിൽ  തുടരുന്നു .അവർ എന്നെക്കുറിച്ച് എന്തായിരിക്കും ചിന്തിക്കുന്നത് !!അവരെ ഞാൻ ഉപയോഗിച്ച് ഗുഡ് വിൽ മിഷന്റെ  മറവിൽ ഇവിടെ നിൽക്കുന്നു .

ബിയർ ഗ്ലാസ് പിന്നെയും നിറഞ്ഞു .

റോട്ടറിയിലെ ആരെയും കാണരുതേ എന്ന് മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചു .കണ്ടാൽ ആ നിമിഷം ഞാൻ  ഉരുകി ഒന്നും അല്ലാതായി തീരും .

ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി .സമയം 11:45. ടി .വി .യിൽ പുതുവത്സരത്തിന്റെ കൌണ്ട് ഡൌൺ  തുടങ്ങുവാനുള്ള പുറപ്പാടിലാണ് .

കൗണ്ടറിലും ഒരുക്കങ്ങൾ നടക്കുന്നു .ഗ്ലാസ്സുകൾ എല്ലാം കഴുകി വൃത്തിയാക്കി ചെറിയ പ്ലേറ്റുകൾ നിരത്തിവച്ച്  അതിൽ ചീസ് കഷ്ണങ്ങളും ചെറി പഴങ്ങളും  ഒരുക്കിവെക്കുന്നു .ചെറിയ ഗ്ലാസുകളിൽ വൈൻ നിറച്ചുവെക്കുന്നു .

പന്ത്രണ്ട് മണിയാകുവാൻ ഏതാനും സെക്കൻഡുകൾ മാത്രം .

പബ്ബിലെ എല്ലാവരും ലൈവ് ആയതുപോലെ തോന്നി .വൈനും സ്‌നാക്ക്‌സും  റെഡി .പെട്ടെന്ന് പബ്ബിലെ ലൈറ്റുകൾ അണഞ്ഞു .ടി .വി .യിൽ പുതുവത്സര കൌണ്ട് ഡൌൺ  തുടങ്ങി .

എല്ലാവരും അക്ഷമയോടെ പുതുവത്സരം കാത്തിരിക്കുന്നു .

ടി .വി .യിൽ ഫയർ വർക്‌സ് തുടങ്ങി .പബ്ബിൽ വെളിച്ചം പരന്നു .എങ്ങും സന്തോഷത്തിന്റെ അലയടികൾ .എല്ലാവരും പുതുവത്സരത്തിന്റെ ആശംസകൾ നേരുന്നു .സന്തോഷത്തിന്റെ അലയടികൾ .

ഞാനും അതിൽ പങ്കുചേർന്നു .

എല്ലാവര്ക്കും വൈൻ വിളമ്പുന്നു .എനിക്കും ലഭിച്ചു ഒരു ഗ്ലാസ് വൈൻ .

‘’Should I pay?’’ ഞാൻ കൗണ്ടറിലെ യുവതിയോട് ചോദിച്ചു.

‘’No. This for new year celebration.’’ കൗണ്ടറിലെ യുവതി ഉത്സാഹത്തിമിർപ്പോടെ ഉറക്കെ പറഞ്ഞു.

ഞാൻ ചുറ്റുപാടും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .

പെട്ടെന്ന് എന്റെ ശ്രദ്ധ ഞാൻ ഇരിക്കുന്ന സ്റ്റൂളിന്റെ കീഴെ പതിഞ്ഞു .ഇരുണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ  ഞാൻ അത് തെളിഞ്ഞുകണ്ടു .

അത് പണമാണോ !!

അതെ… ഒരു നൂറു ഗിൽഡൺ കറൻസി .

ഞാൻ അത് എടുത്തു .വളരെ പുതിയ കറൻസി . കൈകൾകൊണ്ട് ചുളുക്കി ഇട്ടിരിക്കുന്നു .

ആരോ മനഃപൂർവം ഇട്ടതാണെന്ന് മനസിലായി .

അതെ… ആരോ തന്ന പുതുവത്സര ഉപഹാരം .ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .ആരും എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല .

ഞാൻ കറൻസിയുടെ ചുളിവുകൾ നിവർത്തി അത് പോക്കറ്റിൽ നിക്ഷേപിച്ചു .എങ്ങിനെ  ആയിരിക്കും ഈ വര്ഷം എന്ന് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് സാവധാനം പുറത്തേക്ക് നടന്നു .

പുതുവത്സരാഘോഷം കഴിഞ്ഞു ബെൻ തിരിച്ചെത്തി .അടുത്ത പ്രഭാതം… ഞാൻ ബെന്നിനെ സമീപിച്ചു .

“ബെൻ … എന്റെ പെർമിഷൻ പേപ്പറിന്റെ കാര്യം ശരിയായോ?” ബെൻ എന്നെതന്നെ നോക്കി അങ്ങിനെ നിന്നു .ഉത്തരം പറയുവാൻ കഴിയുന്നില്ല .

“ശരിയാകും.” കുറച്ചുനേരെത്ത നിശ്ശബ്ദതക്ക് ശേഷം ബെൻ പറഞ്ഞു .

“എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് പോകുന്നത്? എനിക്ക് പെർമിഷൻ പേപ്പർ കിട്ടില്ലേ ?”

“ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ശരിയാകും .” ബെൻ ഒഴിഞ്ഞുമാറിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“എപ്പോൾ …?” അടുത്ത ആഴ്ച്ച . അല്ലെങ്കിൽ അതിനടുത്ത ആഴ്ച്ച !!” ഞാൻ അക്ഷമയോടെ ചോദിച്ചു .

പക്ഷെ… കൃത്യമായ മറുപടിയില്ല . എനിക്ക് നിരാശ തോന്നി .

ഞാൻ സാവധാനം റൂമിലേക്ക് നടന്നു .

ജോലി കഴിഞ്ഞ്  ഡോർ തുറന്ന് ഞാൻ അകത്തേക്ക് കയറി .

ബെൻ വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ ആരോടോ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

ആരായിരിക്കും ? ഞാൻ ചിന്തിച്ചു .

ഞാൻ വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ ചെന്നുനോക്കി . ബ്രോൺ … എന്നെ കണ്ടപ്പോൾ ബ്രോൺ  മുഖം കുനിച്ച് അങ്ങിനെ ഇരിക്കുന്നു .

എന്തോ ഒരു പന്തികേട് എനിക്ക് തോന്നി .ബെന്നിന്റെ മുഖത്തും വളരെ ഗൗരവഭാവം ഞാൻ  ശ്രദ്ധിച്ചു .

എന്തായിരിക്കും കാരണം ? ഞാൻ നേരെ റൂമിലേക്ക് നടന്നു .ഡ്രസ്സ് മാറി ടി .വി .യുടെ മുന്നിൽ വന്നു ഇരുന്നു .

കുറച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ ബ്രോൺ പോകുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .തല കുമ്പിട്ട് തന്നെയാണ് നടപ്പ് .എന്തോ കാര്യമായ പ്രശ്നമുണ്ട് .

“ബ്രോണിന് എന്താണ് പ്രശ്‍നം.? “ ഞാൻ ബെന്നിന്റെ അടുക്കൽ അന്വേഷിച്ചു .

“ലിസത്തും, ബ്രോണും വഴക്കാണ്. ലിസത്ത് പിരിയണം എന്ന് പറയുന്നു .എന്റെ അടുക്കൽ ലിസത്തിനെ  വിളിച്ച് സംസാരിക്കുവാൻ …” ബെൻ പുറത്തേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“എന്നിട്ട് സംസാരിക്കുന്നുണ്ടോ?” ഞാൻ ബെന്നിനെ നോക്കി .

“അവർ സ്ട്രോങ്ങ് ആയി നിൽക്കുകയാണ്. ശനിയാഴ്ച ബ്രോൺ ലിസത്തിനെയും കൂട്ടി ഇവിടെ വരും എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് . ഒന്ന് സംസാരിച്ചുനോക്കാം .” ബെൻ ആരോടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞു .

“ബ്രോൺ എന്താണ് പറയുന്നത്?” ഞാൻ ചോദിച്ചു .

“അയാൾക്ക് വളരെ സങ്കടമുണ്ട്. ലിസത്തിന്റെ മനസ്സ് മാറിയാൽ മതിയായിരുന്നു .” എഴുന്നേറ്റ് കിച്ചണിലേക്ക് നടന്നുകൊണ്ട് ബെൻ പറഞ്ഞു .

ശനിയാഴ്ച രാത്രി എട്ട് മണി .

ബെൻ എന്തോ ജോലിയിൽ ഏർപെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .കോളിങ് ബെൽ അടിക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു .

ബെൻ ചെന്ന് ഡോർ തുറന്നു .

“വരൂ … വരൂ…

ബ്രോനും ലിസത്തും രണ്ടു പേരുടെയും മുഖത്ത് സങ്കടം ഞാൻ ദർശിച്ചു .

“എന്താണ് കുടിക്കാൻ വേണ്ടത്?” ബെൻ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഉന്മേഷത്തോടെ തിരക്കി .

ബ്രോൺ ഒന്നും ഉരിയാടുന്നില്ല .

‘’Hey… come on… man. എല്ലാം ശരിയാകും.”ബെൻ ആശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ബ്രോണിന്റെ തോളിൽ തട്ടി.

“നമുക്ക് വൈൻ ആകാം.” ബെൻ ഉന്മേഷം മുഖത്ത് വരുത്തിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ബ്രോൺ തലയാട്ടി . ലിസത്ത് ഒരു സൈഡിൽ കസേരയിൽ ഇരുന്നു .

ബെൻ ലിസത്തിനെ നോക്കി .

“എന്തൊക്കെയാണിത്? ബെൻ പരിഭവസ്വരത്തിൽ ചോദിച്ചു .

“ഇതൊക്കെ സംസാരിച്ചു തീർക്കേണ്ട കാര്യമാണ് … എല്ലാം ശരിയാകും.” ബെൻ വൈൻ കുപ്പി എടുത്തുകൊണ്ട് ഉറക്കെ പറഞ്ഞു .

ഞാൻ സാവധാനം ഡൈനിങ് റൂമിലേക്ക് വന്നു .അവിടെ ഇരുന്നാൽ ശരിയാകില്ല എന്ന് തോന്നി .ടി .വി . ഓൺ ചെയ്‌ത് അതിൽ കണ്ണും നട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു .

വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ നിന്ന് ദേഷ്യത്തോടെയുള്ള സംഭാഷണങ്ങൾ ഉയർന്നു കേൾക്കാം .ബ്രോനും ലീസെത്തും തമ്മിലാണ് . ബെൻ ഇടനിലക്കാരനായി നിൽക്കുന്നു .

ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി .സമയം ഒൻപത് മണി ആയിരിക്കുന്നു .ഇന്ന് ശനിയാഴ്ചയാണ് .വല്ല നൈറ്റ് ക്ലബ്ബിലും ചെന്നിരിക്കാം .മനസ്സിന് തെല്ല് ആശ്വാസവും ലഭിക്കും .

റൂമിൽ ചെന്ന് ജാക്കറ്റ് എടുത്ത് പുറത്തേക്ക് നടന്നു .അവർ മൂന്ന് പേരും മൂകനായി ഇരിക്കുന്നു .ആരും ഒന്നും സംസാരിക്കുന്നില്ല .

“ഞാൻ ഒന്ന് പുറത്ത് പോയിട്ട് വരാം.” ഞാൻ ബെന്നിനെ നോക്കി പറഞ്ഞു .

ബെൻ മൂകയായി തലയാട്ടി .

“എവിടേക്കാണ് പോകുന്നത്? ഞാനും വരുന്നു .” ലിസത്ത് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു .

“നൈറ്റ് ക്ലബ്.” ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“ഇതാ… ഞാനും വരുന്നു.” ലിസത്ത് ഇരിപ്പിടത്തിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞാൻ ബ്രോണിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു . മൂകനായി തലകുനിച്ച് അങ്ങിനെ ഇരിക്കുന്നു .

ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി . ബ്രോൺ ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങുന്നതും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .

“ലിസത്ത് … എങ്ങിനെയാണ് പോകുന്നത്?” ഞാൻ ലിസത്തിനെ നോക്കി .

“കാറുണ്ട്, നമുക്ക് അതിൽ പോകാം.”

ഞങ്ങൾ കാറിൽ കയറി . ഒരു ചെറിയ ഒപെൽ കാർ .അത് ടിൽബർഗ് സിറ്റി സെന്റർ  ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി .

“എന്താണ് പ്രശ്‍നം?” യാത്രക്കിടയിൽ ഞാൻ ലിസത്തിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“ഓ … ഒന്നുമില്ല. വഴക്കാണ് .” ലിസത്ത് എന്തോ ആലോചനയോടെ പറഞ്ഞു .

എനിക്ക് അതിന്റെ വിശദംശങ്ങൾ ചോദിക്കാൻ മടി തോന്നി .കാർ ടിൽബർഗ് നഗരവീഥിയിൽ കൂടി വേഗത്തിൽ പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു .

ഞങ്ങൾ ഒരു നൈറ്റ് ക്ലബ്ബിൽ കയറി .അത്യാവശ്യം തിരക്കുള്ള ഇടം .

“എന്താണ് കഴിക്കുന്നത്? ബിയർ …?”ഞാൻ ലിസത്തിനെ നോക്കി .

“ഉം.” ലിസത്ത് മൂകയായി തലയാട്ടി .

ഞങ്ങൾ ഒരു ബിയർ റുമായി ഒരു സൈഡിൽ ചെന്ന് ഇരുന്നു .

“ഇവിടെ ഇഷ്ടമാണോ?” ലിസത്ത് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .

“ഉം. എല്ലാ വീക്കെന്ഡിലും എവിടെയെങ്കിലും ഞാൻ പോകും .” ഞാൻ ചുറ്റിനും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ബിയർ നുണഞ്ഞു .

‘’You want one more?’’ ഗ്ലാസ് കാലിയായത്ത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ തിരക്കി.

“ഉം. ” ലിസത്ത് തലയാട്ടി .

“എനിക്ക് മടുത്തു. ആളുകൾ ചോദിക്കുന്നു ,അച്ഛനാണോ എന്ന് I am twenty two… He is forty six…’’ ലിസത്ത് തല താഴ്ത്തിക്കൊണ്ട്  പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു .

‘’You married Bron?’’ ഞാൻ ലിസത്തിനെ നോക്കി.

‘’No. Just living together.’’ ലിസത്ത് എന്തോ ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് പിറുപിറുത്തു.

“എന്താണ് തീരുമാനിച്ചത്? പ്രശ്‍നം തീരുമോ ?” ഞാൻ ലിസത്തിന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി .

“ഇല്ല. ഞാൻ തീരുമാനിച്ചു .പിരിയാൻ .. തമ്മിൽ ചേർന്നുപോകാൻ തീരെ കഴിയുന്നില്ല .” ലിസത്ത് ദൂരേക്ക് കണ്ണുകൾ പായിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“എത്ര വർഷമായി കൂടെ താമസിക്കുന്നു?”

“മൂന്ന് വര്ഷം.” ലിസത്ത് പറഞ്ഞു .

ഞങ്ങൾ കുറേനേരം അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .ലിസത്തിന്റെ സംസാരത്തിൽ അവളുടെ തീരുമാനം ഉറച്ചതാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി . കുറേക്കഴിഞ്ഞു ഞങ്ങൾ ഫ്ലാറ്റിലേക്ക് യാത്രയായി .

“മൈക്കിളിന്റെ കാര്യം എന്തായി?” യാത്രക്കിടയിൽ ലിസത്ത് അന്വേഷിച്ചു .

“ഒന്നും ആയിട്ടില്ല. അങ്ങിനെ നിൽക്കുന്നു .” ഞാൻ നിരാശകലർന്ന സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു .

“മൈക്കിൾ ഒരു കാര്യം ചെയ്യൂ. ഡച്ച് രാജ്ഞിയോട് അപേക്ഷിക്കൂ .അവർ എന്തായാലും ഇവിടെ നിൽക്കുവാൻ അനുവാദം തരും .” ലിസത്ത് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“ഉം.” ഞാൻ വിദൂരതയിലേക്ക് നോക്കികൊണ്ട് സാവധാനം തലയാട്ടി .

ഓരോന്നും സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് ഫ്ലാറ്റിൽ എത്തിയത് അറിഞ്ഞതേയില്ല .

ഞങ്ങൾ ഡോർ തുറന്ന് അകത്തേക്ക് കയറി .

ബ്രോനും ,ബെന്നും അവിടെതന്നെ ഇരിക്കുന്നു .മുൻപിൽ കാലിയായ വൈൻ കുപ്പിയും .

‘’Are you enjoyed?’’ ബെൻ എന്നെ   നോക്കി ചോദിച്ചു.

“ഉം.” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് തലകുലുക്കി .

ലിസത്ത് ചെന്ന് തറയിൽ ഇരുന്നു .ബ്രോണിനെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നേ ഇല്ല .

ബ്രോൺ ലിസത്തിനെ തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു .

“എവിടെയൊക്കെ കറങ്ങി?”ബെൻ ലിസത്തിന്റെ അടുക്കൽ അന്വേഷിച്ചു.

‘’Discotheque.’’ ലിസത്ത് ബെന്നിനെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ പറഞ്ഞു.

ബ്രോൺ എന്തോ ലിസത്തിനെ നോക്കി പറഞ്ഞു .ബെന്നും ലിസത്തിനെക്കുറിച്ച് എന്തൊക്കയോ പറഞ്ഞു .

“എന്താണ്?” ഞാൻ ബെന്നിനെ നോക്കി .

“ബ്രോൺ പറയുന്നു. ലിസത്ത് വളരെ സന്തോഷവതി ആണെന്ന് .കാരണം അവളുടെ മുഖം ചുവന്നു തുടുത്തിരിക്കുന്നു .

ഞാൻ ലിസത്തിനെ നോക്കി .

അവൾ തറയിൽ തലകുനിച്ചിരുന്നു തള്ളവിരൽകൊണ്ട്  കാർപെറ്റിൽ വരച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

ശരിയായിരിക്കാം . രണ്ടു മണിക്കൂർ നീണ്ട ഞങ്ങളുടെ യാത്ര ചിലപ്പോൾ ലിസത്തിന് സന്തോഷം പകർന്നിരിക്കാം . ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്‌തു .

ദിവസങ്ങൾ പോകുംതോറും മാനസികമായി ഞാൻ തകർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .കുറ്റബോധം അത്രത്തോളം എന്നെ വേട്ടയാടി .പഴയ മാനസികാവസ്ഥയിലേക്ക് ഞാൻ കൂപ്പുകുത്തുന്നതായി അറിഞ്ഞു .ഭക്ഷണത്തിനും മറ്റും വിരക്തി അനുഭവപ്പെട്ടു .കണ്ണുകൾക്ക് ചുറ്റും കറുപ്പ് നിറം ബാധിച്ചിരിക്കുന്നു .നാവിൽ ഒരുതരം വെള്ള നിറം വീണ്ടും പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു .ഏതാണ്ട് ഒരു രോഗിയുടെ അവസ്ഥയിലേക്ക് ശരീരം നീങ്ങുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .

അടുത്ത ദിവസവും ഞാൻ ബെന്നിന്റെ അടുക്കൽ അന്വേഷിച്ചു .

അതെ … അത് ശരിയാകും .” ബെന്നിന്റെ അതെ മറുപടി .

ദിവസങ്ങൾ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .

കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഞാൻ ബെന്നിന്റെ അടുക്കൽ വീണ്ടും അന്വേഷിച്ചു .

“ബെൻ, എന്റെ പെർമിഷൻ പേപ്പർ?”

“അതൊക്കെ ശരിയാകും. പിന്നെ മൈക്കിൾ …എനിക്ക് ഒരു കാര്യം പറയാനുണ്ട് .ഞാൻ ഈ റൂം വേറൊരു വിദ്യാർത്ഥിക്ക് പറഞ്ഞുവച്ചിരുന്നു .അയാൾ ഇപ്പോൾ എന്റെ അടുക്കൽ വന്നിരിക്കുന്നു .മൈക്കിൾ ഒരു കാര്യം ചെയ്യണം .ജേക്കബിന്റെ  ഫ്ലാറ്റിലേക്ക് മാറണം .ഞാൻ പറഞ്ഞു ഏർപ്പാടാക്കിട്ടുണ്ട് .” ബെൻ എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ പറഞ്ഞു .

ബെൻ എന്നെ ഒഴിവാക്കാനുള്ള തന്ത്രമാണെന്ന് എനിക്ക് മനസിലായി .എന്റെ ഇടയിലുള്ള മീഡിയേറ്റർ . ഇയാളെയും ഇനിക്ക് നഷ്ടപ്പെടുന്നു .

ഇനിക്ക് ഒരു കാര്യം മനസിലായി .എനിക്കുള്ള പെർമിഷൻ പേപ്പർ നീട്ടിക്കൊണ്ടുപോകുന്നു .എനിക്കാണെങ്കിൽ അത് ചെന്ന് കൈ നീട്ടി വാങ്ങുവാനും  പറ്റാത്ത അവസ്ഥ .

എങ്ങിനെ ഇനിക്ക് പോലീസിൽ ചെന്ന് കൈനീട്ടാന് കഴിയും !!

എന്റെ മാനസികാവസ്ഥ ആരും മനസിലാക്കുന്നില്ലല്ലോ എന്ന ചിന്ത എന്നെ കൂടുതൽ  മാനസിക സംഘർഷത്തിലേക്ക് എത്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .

Advertisement invite

I Want to Built a House

Email: josemichaelcalicut@gmail.com 

WhatsApp: +91 7560 899 479

GOOGLE PAY: +91 921 2025 479

Payoneer : josemichael88245@gmail.com

simple sense a dynamic true story— hindi

अध्याय-28

एक सुबह टेलीफोन की घंटी बजी. बेन विजिटिंग रूम में गया और कॉल का जवाब दिया।

“माइकल, यह तुम्हारे लिए है,” बेन ने मुझे रिसीवर सौंपते हुए चिल्लाया।

मैं जिज्ञासु था। अब मुझे कौन बुलाएगा? मैंने सोचा, शायद यह रॉबर्ट था।

मैंने कॉल उठाया.

“हैलो, क्या यह माइकल सोलोमन है?” मैंने दूसरी ओर से एक महिला की आवाज़ सुनी।

“हाँ, वह मैं ही हूँ,” मैंने बहुत आश्चर्यचकित होकर उत्तर दिया।

“माइकल, क्या तुम काम करना चाहते हो?”

मैं एक पल के लिए स्तब्ध रह गया, प्रतिक्रिया करने में असमर्थ हो गया।

“माइकल, क्या तुम मुझे सुन सकते हो?” उसने फिर पूछा.

अचानक मैं वास्तविकता में वापस आ गया। “हाँ… हाँ, मैं काम करना चाहता हूँ…,” मैंने ज़ोर से कहा।

“ठीक है, माइकल। मेरा नाम लिसा है। मैं तुम्हें अपना पता दूंगी, मेरे कार्यालय आओ।”

मैंने झट से एक पेन और नोटपैड उठाया और पता लिख ​​दिया।

ए.एस.बी. यूटीसेंड बेरो.

ह्यूवेलस्ट्राट 115

टिलबर्ग.

“ठीक है, माइकल। हमारा कार्यालय शहर के केंद्र में है। आप इसे आसानी से पा सकते हैं।”

“ठीक है मैडम। मैं… मैं जल्द ही वहां पहुंचूंगा… धन्यवाद। बहुत-बहुत धन्यवाद।” मैंने रिसीवर को स्वचालित रूप से काट दिया।

मैं इस पर विश्वास नहीं कर सका – एक फ़ोन कॉल मुझे नौकरी की पेशकश कर रही थी!

अविश्वसनीय रूप से भाग्यशाली महसूस करते हुए, मैंने जल्दी से अपने कपड़े बदले। मेरे मन में एक उत्साह जाग उठा और मेरी धड़कनें तेज़ हो गईं।

“माइकल, तुम कहाँ जा रहे हो? वह किसका फोन था?” बेन ने मेरी ख़ुशी देखकर पूछा।

“यह एक नौकरी कार्यालय से एक आश्चर्यजनक कॉल थी,” मैंने मुस्कुराते हुए उत्तर दिया।

“अच्छा, अच्छा। तुरंत वहाँ पहुँचो…” बेन ने मेरी अभिव्यक्ति को देखते हुए कहा।

मैं अपनी साइकिल पर कूदा और शहर के केंद्र की ओर पैडल मारने लगा। वह एक ख़ूबसूरत धूप वाला दिन था और मेरा मूड मौसम के बिल्कुल अनुरूप था।

हेवेल स्ट्रीट शहर के केंद्र में था। मैं पहले भी कई बार उस कार्यालय के पास से गुजर चुका था। मैंने कई बार उस नौकरी कार्यालय पर ध्यान दिया है।

मैं शहर के केंद्र पर पहुंचा, अपनी साइकिल खड़ी की और मुख्य सड़क पर चल दिया। सड़क पर लगे एफएम रेडियो और स्पीकर से वातावरण में मधुर संगीत गूंज रहा था। संगीत की लय ने मेरे मन को एक विशेष शीतलता प्रदान की।

दूर से मैंने ए.एस.बी. कार्यालय देखा, इसका पूरा मुखौटा कांच से ढका हुआ था और बहुत ही सुंदर ढंग से खड़ा था। यह एक बड़ा कार्यालय होना चाहिए. साइकिल बाहर छोड़कर मैं शीशे का दरवाज़ा खोलकर ऑफिस में दाखिल हुआ।

मैंने चारों ओर देखा और चार या पाँच लोगों को वहाँ काम करते देखा,

इसमें तीन महिलाएं और दो पुरुष शामिल हैं. महिलाओं में से एक के पास जाकर मैंने पूछा, “क्या मैं मिस लिसन को व्यक्तिगत रूप से देख सकता हूँ?”

 मैं उनमें से एक महिला के पास गया और पूछा।

“लिस्ना… हाँ, वह यहाँ है,” उसने मिस लिस्ना की ओर हाथ दिखाते हुए उत्तर दिया।

सीधे मिस लिसैन के पास पहुँचते हुए, मैंने यह कहकर अपना परिचय दिया, “मैं माइकल हूँ।”

“हाँ, जोस माइकल…सोलोमन, कृपया बैठिए,” उसने मेज पर एक फॉर्म रखते हुए मुस्कुराते हुए उत्तर दिया।

“ठीक है, मिस्टर माइकल,” उसने मेरे चेहरे का अध्ययन करते हुए कहा, “मुझे आपकी सारी जानकारी चाहिए: जन्म तिथि, पता… सब कुछ।” फिर वह कंप्यूटर की ओर बढ़ी.

मैंने उसे वह सारी जानकारी दी जो उसे चाहिए थी और लिसन ने उसे कंप्यूटर में इनपुट कर दिया। फिर उसने मेरी ओर देखा और मुस्कुराई, “माइकल, तुम्हें किस नौकरी में रुचि है?”

“अरे इससे कोई फर्क नहीं पड़ता। मैं कहीं भी काम करने के लिए तैयार हूं,” मैंने मित्रतापूर्ण मुस्कान के साथ उत्तर दिया।

“ठीक है, माइकल, मुझे जाँचने दो,” उसने कंप्यूटर स्क्रीन पर प्रदर्शित कंपनियों के नाम और नौकरियों के प्रकार की जाँच करते हुए कहा।

“क्या आप फ़ूजी फ़िल्म्स में काम करने में रुचि रखते हैं?” उसने मुझे पीछे मुड़कर देखने का निर्देश दिया।

“हाँ, मुझे यह पसंद है,” मैंने मुस्कुराते हुए उत्तर दिया।

“फिलहाल आप फ़ूजी फिल्म्स में काम करेंगे और फिर हम अन्य विकल्प तलाश सकते हैं। आपको प्रति घंटे पंद्रह गिल्डर और अन्य लाभ मिलेंगे,” उसने कंप्यूटर से दूर देखते हुए मुझे सूचित किया।

मेरी ख़ुशी का ठिकाना नहीं रहा. मुझे नीदरलैंड में कानूनी रूप से काम करने का अवसर मिला। मुझे ऐसा महसूस हुआ कि मैं दुनिया का सबसे भाग्यशाली व्यक्ति हूं कि ऐसा दुर्लभ अवसर पाने वाला पहला एशियाई हूं।

मैं कुछ देर तक लिसन के साथ मैत्रीपूर्ण बातचीत में लगा रहा। उसने मेरे बारे में कई तरह के सवाल पूछे.

अपने उत्साह में, मैंने लिसन से पूछा, “मैं वास्तव में किसी चीज़ को लेकर उत्सुक हूं। आपने मुझे इस नौकरी के लिए क्यों बुलाया? मुझसे संपर्क करने के लिए आपको किसने कहा था?” मेरा मन सच सामने लाने को उत्सुक था.

“सब व्यवस्थित है” उसने एक पल के लिए चुपचाप मुझे देखा। वह उसकी प्रतिक्रिया थी.

मैं समझ गया कि क्या हो रहा है. मुझे एक बात का यकीन था- मुझे नीदरलैंड से बाहर नहीं निकाला जाएगा। डच रोटरी मेरी जानकारी के बिना चुपचाप मेरा समर्थन कर रही है। आइंडहोवन रोटरी क्लब ने मेरी स्थिति को समझा और मुझे विशेष उपचार दिया।

मुझे अपना उद्देश्य मिल गया है. हाँ, मैं यहाँ बिना किसी समस्या के रह सकता हूँ। मुझे कुछ ही दिनों में आवश्यक मंजूरी मिल जाएगी। मेरा हृदय अत्यधिक खुशी और ऊर्जा से भर गया।

मैं ख़ुशी से ऑफिस से बाहर निकल गया।

अगले दिन मैंने फ़ूजी फ़िल्म्स में काम करना शुरू कर दिया। कार्यस्थल एक फ़ैक्टरी है जो विभिन्न प्रकार के फोटो पेपर और फ़िल्में बनाती है। मेरे काम का समय सुबह 7:00 बजे से दोपहर 3:00 बजे तक था और मुझे अपनी बाइक से फैक्ट्री तक जाने में लगभग तीस मिनट लगते थे। नाश्ते के लिए पंद्रह मिनट और दोपहर के भोजन के लिए तीस मिनट का ब्रेक था। अगर किसी को कॉफ़ी चाहिए, तो वे किसी और को अपना काम संभालने के लिए कह सकते हैं।

मेरा काम सुचारू रूप से चला और मुझे तरोताजा महसूस हुआ। मैंने सप्ताहांत में ए एस बी कार्यालय का दौरा किया।

“हाय, माइकल, तुम्हारा काम कैसा चल रहा है?” लिसा ने पूछा।

“हाँ, बहुत सुंदर, बहुत सुंदर,” मैंने चारों ओर देखते हुए उत्तर दिया।

“क्या आप इस सप्ताह का वेतन जानना चाहते हैं?” मुस्कुराते हुए कंप्यूटर की ओर बढ़ते हुए उसने मुझसे पूछा।

“हाँ,” मैंने प्रसन्नतापूर्वक उत्तर दिया।

“क्या कोई ओवरटाइम था?” उसने मुझे ध्यान से देखा.

“नहीं, कोई ओवरटाइम नहीं था,” मैंने उत्तर दिया।

वह नौकरी के विवरण की जाँच करने लगी। “ठीक है, आपने इस सप्ताह 600 गिल्डर जीते,” उसने फिर से ऊपर देखते हुए कहा।

“आप पैसे कैसे निकालते हैं, माइकल?” उसने मेरी ओर देखते हुए पूछा. “क्या आपके पास बैंक खाता है?”

आइंडहोवन में मेरा एक बैंक खाता था, लेकिन मैंने उसे बंद कर दिया। मैंने एक गहरी सांस छोड़ी.

“ठीक है, हमें दूसरा रास्ता ढूंढना होगा, बेहतर होगा कि आप जल्द ही एक बैंक खाते की व्यवस्था कर सकें,” मिस लिसन ने आवश्यक कागजात तैयार करते हुए कहा।

“हाँ, मैं करूँगा,” मैंने ख़ुशी से सिर हिलाया।

“हाय, योलान्डा, माइकल को नौकरी का विवरण दें,” सुश्री लिसैन ने अपने बगल वाली महिला को इशारा किया।

उसने मेरी नौकरी के विवरण का प्रिंटआउट लिया और मुझे सौंप दिया।

मैंने उस दस्तावेज़ को देखा. हालाँकि यह डच में था, मैं इसे समझ सका। “नेटो” शुद्ध राशि को संदर्भित करता है, और “ब्रूटो” कर कटौती के बाद की राशि को संदर्भित करता है।

कर कटौती के बाद, मुझे 600 गिल्डर मिले। नीदरलैंड में एक मजबूत सामाजिक सुरक्षा प्रणाली थी, डच सरकार वेतन से एक निश्चित मात्रा में कर लेती थी। और मुफ़्त बीमा, चिकित्सा लाभ और बेरोजगारी मुआवज़ा अतिरिक्त लाभ थे।

“माइकल, यह 600 गिल्डरों के लिए आपका चेक है। इसे किसी भी बैंक में भुनाया जा सकता है,” लिसन ने मुझे चेक देते हुए कहा।

“ओह, बढ़िया! धन्यवाद, लिसन,” मैंने ख़ुशी से कहा।

मैं ए एस बी के अंदर बैठा और सड़क का जायजा लिया। कार्यालय की कांच की खिड़की से बाहर सड़क की ओर झाँक रहा था। वह शुक्रवार था और लोग अपने सप्ताहांत का आनंद लेने में व्यस्त थे। मैंने युवा पुरुषों और महिलाओं को खुशी से चलते देखा और एक अवर्णनीय खुशी महसूस की।

वहां थोड़ा समय बिताने के बाद मैंने लिसा को अलविदा कहा और ऑफिस से निकल गया.

मैंने ख़ुशी खोजने की कोशिश की, लेकिन अपराधबोध की भावना मुझे सताने लगी। मैं आइंडहॉवन जाना चाहता था, लेकिन मैं उनका सामना कैसे कर सकता था? मैं इस तथ्य से कैसे निपटूं कि जिस व्यक्ति ने एशिया यूरोप मिशन शुरू किया था वह अब नीदरलैंड में बस गया है? क्या मैं उनकी दयालुता का फायदा उठा रहा हूँ? इन विचारों से मैं दिन-ब-दिन थकता हुआ महसूस करने लगा।

मैं अगले सप्ताहांत एएसबी में लौट आया। मिस योलान्डा ने पूछा, “माइकल, क्रिसमस लगभग आ गया है, कोई योजना?”

“ओह, कुछ खास नहीं,” मैंने मुस्कुराते हुए उत्तर दिया।

“भारत में क्रिसमस कैसा है?” उसने पूछताछ की.

“यह कुछ मायनों में समान है, लेकिन यहाँ जितना शानदार नहीं है,” मैंने मिस योलान्डा को समझाया और देखा।

“माइकल, आप किसी अन्य कंपनी में आवेदन करने पर विचार क्यों नहीं करते?” मिस योलान्डा ने मुझे काम का विवरण सौंपते हुए निर्देश दिया।

“हाँ, बिल्कुल। कौन सी कंपनी?” मैने खोजा।

“वहां एक फैक्ट्री है जो आलू के स्नैक्स बनाती है; आप वहां बहुत सारा ओवरटाइम कमा सकते हैं,” उसने उत्साहपूर्वक उत्तर दिया।

“ठीक है, मैं तैयार हूँ,” मैंने उसकी ओर संतुष्टि से देखते हुए कहा।

“माइकल, इसे देखो,” मिस योलान्डा ने मुझे कागज का एक टुकड़ा देते हुए कहा। “यह आपका भौतिक नंबर है। इसे सुरक्षित रखें।”

“भौतिक संख्या क्या है?” मैंने उत्सुकता से पूछा.

“आपको नीदरलैंड में काम करने के लिए इस कानूनी नंबर की आवश्यकता है। यह डच सरकार द्वारा जारी किया जाता है और प्रत्येक डच नागरिक के पास एक है,” उसने आधिकारिक तौर पर समझाया।

चौंक पड़ा मैं। उन्होंने मुझे एक फिजिकल नंबर दिया. यह संख्या आमतौर पर केवल डच नागरिकों के लिए थी। मेरी आँखों ने नंबर को स्कैन किया।

“भौतिक संख्या: 51770799।”

हाँ, उन्होंने मुझे एक फिकिकल नंबर दिया है। मैंने डच नागरिकता प्राप्त कर ली है!

मैं एक पल के लिए वहीं बैठा उस नंबर को देखता रहा। उस पल भी, मुझे अपने दिल की गहराइयों से एक तरह का दर्द धीरे-धीरे उठता हुआ महसूस हुआ।

मैं उनसे कैसे निपटूं? मैं डच रोटरी के साथ कैसे निपट सकता हूँ? मेरा मन गरमागरम बहस में उलझा हुआ था।

कोई व्यक्ति जो एशिया-यूरोप रोटरीफ्रेंडशिप को बढ़ावा देने के मिशन के साथ नीदरलैंड आया था, अब उनकी इच्छा के विरुद्ध नीदरलैंड में बस गया था। “हे भगवान, मैं उनका सामना कैसे कर सकता हूँ?”

दिसंबर…सर्दी अपने चरम पर है। पेड़ जम गये थे। सभी लोग अपने शरीर को मोटे जैकेटों से ढककर चल रहे थे। क्रिसमस आ रहा है…

मेरे विचार आइंडहॉवन की ओर मुड़ गये। वे क्या अद्भुत दिन थे… डेरिक कैसर, मिस्टर कोनिंग, जान जैप सभी मेरे दिमाग में वापस आ गए। लेकिन मैं उन्हें कैसे देख सकता हूँ? मुझे यकीन था कि अगर मैं वहां जाऊंगा तो मुझे बहुत पसीना आएगा। नहीं, मैं उनसे मिलने नहीं जाऊंगा.

मैं भोजन कक्ष में बैठा और “सुपर चैनल” पर सबसे लोकप्रिय धारावाहिक “डायनेस्टी” देखा।

मैंने सामने का दरवाज़ा खुला होने की आवाज़ सुनी। “यह बेन होना चाहिए।” मैंने सोचा मैं टीवी देख रहा था और कॉफ़ी का आनंद ले रहा था।

“हाँ, वह बेन था…”

“जन्मदिन मुबारक हो माइकल… मिस्टर बेन मेरे पास आये और ख़ुशी से बोले।

मुझे समझ नहीं आया कि वह क्या कह रहा है. इससे मैं आश्चर्यचकित हुआ। मैंने बेन की चौड़ी आँखों में देखा। उसके पास एक उपहार बॉक्स और शैम्पेन की एक बोतल थी।

“आपको जन्मदिन मुबारक हो, माइकल,” श्री बेन ने उपहार बॉक्स और शैम्पेन बढ़ाते हुए फिर से कहा।

मैंने बड़े आश्चर्य से उपहार स्वीकार किया और उसे धन्यवाद दिया।

लेकिन अचानक मेरे मन में एक सवाल उठा

बेन को मेरे जन्मदिन के बारे में कैसे पता चला? मैं अपना जन्मदिन भूल गया.

मैंने धीरे से गिफ्ट बॉक्स खोला. यह एक इलेक्ट्रॉनिक घड़ी थी. मेरे विचार धीरे-धीरे दूसरी दिशा में स्थानांतरित हो गए।

इस रहस्योद्घाटन से एक और विचार उत्पन्न हुआ: बेन मेरे लिए इस तरह के उपहार पर पैसा खर्च नहीं करेगा क्योंकि वह एक मितव्ययी व्यक्ति है और छोटे से छोटे खर्च पर भी नजर रखता है। जो मेरे बारे में सब कुछ जानता है, उसने इसे खरीदा होगा और बेन को दिया होगा।

हाँ, यह होना चाहिए. या बेन को मेरा जन्मदिन जानने का कोई मौका नहीं है।

मैं धीरे से गिफ्ट बॉक्स लेकर अपने बेडरूम में आ गया. मुझे धीरे-धीरे एहसास हुआ कि मेरे दिल के एक कोने से दर्द की कराह उठ रही है।

मैं अपने बिस्तर पर बैठ गया और बहुत देर तक उपहार बॉक्स को देखता रहा

धीरे-धीरे दर्द का घना बादल मेरे दिल पर छाने लगा। मुझे अपने अंदर एक कंपन सा महसूस हुआ. हां… मैं गलत हूं.

“मैं एक दोस्ताना मिशन पर नीदरलैंड आया था। लेकिन अब मैं यहाँ क्या कर रहा हूँ? ग़लत ढंग से प्रस्तुत किया गया मैं नीदरलैंड में रहता हूँ।

मुझे ऐसा लगा जैसे जन्मदिन का उपहार मुझे दुख पहुंचा रहा है। मुझे लगा कि जन्मदिन का उपहार, खुशी लाने के बजाय, मुझे दंडित कर रहा है।

उस रात देर तक नींद नहीं आई।

अगली सुबह मैं काम पर पहुँच गया। मैं अपने काम पर ध्यान केंद्रित नहीं कर पा रहा था. मैं एक तरह की निराशा में था… मुझे पता था कि मेरे अंदर एक तरह की सुन्नता विकसित हो रही थी। मैं मिश्रित भावनाओं से कांप रहा हूं और बेहद घबराया हुआ हूं।

मैंने अपना काम स्वचालित रूप से किया। मुझे ऐसा लगा जैसे मेरा मन पूरी तरह से बदल गया हो।

मैंने किसी तरह दोपहर तीन बजे तक काम किया। मुझे लगा कि समय नहीं चल रहा है.

मैंने अपना टाइमकार्ड पंच किया और कार्यस्थल छोड़ दिया। बाहर ठंड थी. प्रकृति घने कोहरे से ढकी हुई थी। सर्दी अपने चरम पर थी.

मेरा मन भी लगभग वैसा ही था…

मैंने बाइक उठाई और अपने कमरे की ओर चल दिया. यात्रा नदी के किनारे थी। नदी के किनारे की यात्रा आमतौर पर एक सुखद अनुभव होती थी। लेकिन मैं यात्रा का आनंद नहीं ले सका.

मैंने महसूस किया कि मेरी उंगलियाँ ठंडी हवा में जम गयीं…नहीं; मैंने हाथों में दस्ताने नहीं पहने थे.

मैंने स्वचालित रूप से बाइक रोकी और अपनी जेब से दस्ताने निकाले और धीरे से उन्हें पहन लिया।

मैंने दरवाज़ा खोला और अन्दर चला गया. बेन इन है मैं हर तरफ देखा। ऐसा लग रहा था जैसे वह अपने शयनकक्ष में है। मैं सीधे शयनकक्ष में गया और अपनी जैकेट हैंगर पर रख दी। एक कॉफ़ी, जो मुझे बेहतर बनाएगी। मैंने सोचा. मैं सीधा रसोई में चला गया.

मैंने एफएम रेडियो पर हल्का संगीत सुना। हाँ, मिस्टर बेन वहाँ थे। मैं भोजन कक्ष में गया. मैंने बेन को अखबार पढ़ते देखा।

“क्या आप सोये?” मैंने मिस्टर बेन को देखते हुए पूछा।

“हाँ, एक ट्रान्स।” अखबार पढ़ते हुए बेन ने उत्तर दिया।

“हाँ, सर्दी बहुत कठिन है।” मैंने शांत आकाश को देखा। “आज पूरे दिन कोहरा छाया रहा।” मैंने बेन की ओर देखे बिना कहा।

“हम्म, अब तो हमेशा ऐसा ही होता है।” बेन ने अखबार पर ध्यान केंद्रित करते हुए उत्तर दिया।

“बेन,” मैंने मौन के क्षण को तोड़ते हुए पुकारा।

उसने अखबार से ऊपर देखा और मुझसे नजरें मिलायीं। “क्या माइकल?” उसने पूछताछ की.

मैंने गहरी साँस ली और हिम्मत जुटाई, “मुझे अनुमति पत्र कब मिलेगा?”

उन्होंने बड़ी मुस्कुराहट के साथ तुरंत स्थिति को संभाल लिया। “ओह, अनुमति पत्र…” वह एक पल के लिए झिझका। “तुम्हें यह जल्द ही मिल जाएगा। इसके बारे में चिंता मत करो।”

मैं बहुत देर तक वहीं चुपचाप बैठा रहा, मुझे लगा कि मेरे अंदर दर्द उठने लगा है। थकावट मुझ पर हावी हो गई और मुझे लेटने की जरूरत महसूस हुई। मैं धीरे-धीरे अपने शयनकक्ष में पहुंचा और बिस्तर पर लेट गया।

मैंने अपना काम जारी रखा, लेकिन मुझे लगा कि मैंने अपनी सारी शक्ति खो दी है। पब और नाइट क्लबों में जाने में मेरी रुचि खत्म हो गई। अगर वह बाहर भी जाएगा तो एक कोने में छिप जाएगा और कोई उसे देख नहीं पाएगा। मैं किसी से बातचीत नहीं कर सका; मैंने खुद को अपनी दुनिया में ही सीमित रखा। मैं डच रोटरी से किसी से मिलना नहीं चाहता था…

मुझे यकीन था कि पुलिस मुझे नहीं पकड़ेगी… नीदरलैंड में मेरे पास सब कुछ था, जिसमें मेरा भौतिक नंबर भी शामिल था। फिर भी मैं अपनी आत्मा को पुनः प्राप्त नहीं कर सका।

मेरा मन रोटरी क्लब ऑफ कालीकट और फिर एशिया यूरोप फ्रेंडशिप मिशन के लोगो निर्माता श्री हम्माद की ओर गया। मैंने मन ही मन उन्हें धिक्कारा। जो मेरे सिर पर भारी बोझ डालते हैं।

मैं यह सोच कर परेशान था कि कुछ लोग मुझ पर नजर रख रहे हैं और कुछ लोग मेरा समर्थन कर रहे हैं। क्या इन सब से बचना संभव है? अगर मैं नीदरलैंड में बस गया तो गुडविल मिशन से मुझे बहुत नुकसान होगा। मैं किसी का सामना नहीं कर सका… मेरा मन और अधिक अशांत हो गया।

हर तरफ क्रिसमस का जश्न छाया हुआ था. हर तरफ लोगों की खुशी झलक रही थी. लेकिन मुझसे उनकी ख़ुशी देखी नहीं जाती.

काम के बाद मैं कमरे में दाखिल हुआ और शोर सुना। यह भोजन कक्ष से लिसेट और ब्रॉन थे।

ब्रॉन ने कहा, “हमने अभी तक फैसला नहीं किया है।”

बेन ने उनकी ओर देखते हुए उत्तर दिया, “मैं निश्चित रूप से कम से कम चार दिनों के लिए चला जाऊंगा।” “मुझे यहां क्रिसमस बिताते हुए दो साल हो गए हैं।”

“मेरा चचेरा भाई आ रहा है, इसलिए हम घर पर क्रिसमस मनाएंगे,” लिज़ेथ ने घोषणा की।

“कुछ खास योजना बनाई है?” बेन ने लिसा से पूछा।

“हाँ”, हम एक दौरे का आयोजन कर रहे हैं,” लिजेथ ने प्रसन्नतापूर्वक उत्तर दिया।

तभी, मैं भोजन कक्ष में दाखिल हुआ और लिसेट ने मुझसे मेरी क्रिसमस योजनाओं के बारे में पूछा।

“ओह, कुछ खास नहीं,” मैंने मुस्कुराते हुए उत्तर दिया।

उसी समय, दरवाजे की घंटी बजी और बेन उसका उत्तर देने के लिए उसके पास गया। यह जैकब और हेलेन थे।

“हाय, माइकल। हाय, लिजेथ,” जैकब ने सभी का अभिवादन किया।

लिसेट ने हेलेन से उनकी क्रिसमस योजनाओं के बारे में पूछा और हेलेन ने कहा कि वे उसके घर जाएंगे।

“क्या मैं मेरे साथ आ सकता हूँ?” बेन ने मजाक में हेलेन से पूछा।

“ज़रूर, कोई समस्या नहीं,” हेलेन ने गर्मजोशी से अभिवादन किया।

“नहीं, नहीं, मैं अगली बार आऊंगा।” मिस्टर बेन ने अपनी पैंट की जेब में हाथ डालते हुए प्रसन्नतापूर्वक कहा। “मैं अपने दोस्तों के साथ क्रिसमस मनाने जा रहा हूँ। यह सचमुच मजेदार होना चाहिए. शायद मैं नये साल के बाद ही वापस आऊंगा।”

उनकी बातचीत ऐसे ही चलती रही. मैं धीरे-धीरे अपने शयनकक्ष की ओर चला गया।

रात के नौ बजे हैं. मैंने अपनी जैकेट पहनी और बाहर जाने के लिए तैयार हो गया। मुझे कमरे में बैठने में असहजता महसूस हो रही थी.

“आप कहां जा रहे हैं?” लिजी ने मुस्कुराते हुए मेरी ओर देखा। “क्या आप नाइट क्लब जा रहे हैं?”

“ओम…” मैंने एक पल के लिए उसकी ओर देखा और सिर हिला दिया।

 “क्या तुम्हें कोई गर्लफ्रेंड मिल गई?” लिजी ने मुस्कुराते हुए मेरी ओर देखा।

“हम्म… कोई हो सकता है,” बेन ने चिढ़ते हुए उत्तर दिया।

मैं हँसा. “नहीं, कोई गर्लफ्रेंड नहीं, कोई नहीं।” मैं मुस्कराया।

“ठीक है, माइकल। बेहतर समय रहे।” लिजेथ ने प्रसन्नतापूर्वक कहा।

“धन्यवाद, लिज़ेथ।” मैं मुस्कराया।

मैं बाहर आ गया। हुंह…कैसी सुन्नता है…मैंने अपनी साइकिल उठाई और धीरे-धीरे चल पड़ा। बूंदाबांदी हो रही थी. सड़क गीली है, स्ट्रीट लाइटें घने कोहरे में नहायी हुई हैं, उनकी धीमी रोशनी हर तरफ फैली हुई है। मैं आगे बढ़ा…और सड़क पर होर्डिंग चलते दिखे। हर तरफ सन्नाटा था. मैंने देखा कि कुछ कारें और साइकिलें वहां से गुजर रही थीं।

मैं पन्द्रह मिनट में सिटी सेंटर पहुँच गया। क्रिसमस को लेकर हर जगह व्यस्तता है. हर कोई क्रिसमस के स्वागत के लिए तैयार है. हर जगह रेस्तरां और पब में भीड़ थी। युवा पुरुष और महिलाएं सड़कों पर हाथ में हाथ डाले चलते हैं।

मैंने अपनी बाइक एक नाइट क्लब के सामने खड़ी की और दरवाज़ा खोलकर अंदर चला गया।

हम्म… क्या भीड़ है. मुझे लगा कि वे क्रिसमस का आनंद ले रहे हैं।

नाड़ी की गति चरम पर थी…

मैं एक कोने में खड़ा होकर चारों ओर देख रहा था। मेरे मन ने एक मौन प्रार्थना की कि मैं किसी भी जानने वाले से न मिलूं।

मैं बार काउंटर पर आया और एक ड्राफ्ट बियर खरीदा और उसी स्थान पर लौट आया।

संगीत अपने चरम पर था… युवा ताल पर नाच रहे थे। मैं निश्चल खड़ा आसपास के वातावरण का आनंद ले रहा था। मैं बहुत प्रसन्न महसूस नहीं करता. मुझ पर एक प्रकार का अवसाद छा गया।

एक और बियर खरीदी. यह विचार कि मुझे मानसिक शांति की आवश्यकता है, ने मुझे फिर से बीयर खरीदने के लिए प्रेरित किया…

नहीं, कोई बदलाव नहीं है.

मैंने एक लड़की को देखा जो नशे में थी और बेहोश हो गई थी। दो-तीन लोग उसे उठाकर बाहर ले गये।

समय ख़त्म होता जा रहा है, लोग मौज-मस्ती में समय बिता रहे हैं…

कुछ युवतियाँ मुझे देख रही थीं। लेकिन मैं उनसे निपट नहीं सका. एक प्रकार का अवसाद मुझे प्रभावित करता है।

अचानक मैं बाहर आ गया. मैंने महसूस किया कि मेरे पीछे कंपन की आवाज़ कम हो रही है। सड़क गीली थी. घने कोहरे ने सब कुछ ढक लिया।

मैं ठंड में बीच सड़क पर चुपचाप खड़ा रहा। मुझे खामोशी की आहट महसूस हुई. ठंडी हवा मेरी नाक पर ज़ोर से चल रही थी। मुझे उस आर्द्र वातावरण में खड़े होकर बहुत राहत महसूस हुई। मैं बर्फीले सन्नाटे में कुछ देर तक वहीं खड़ा रहा। मुझे एक अवर्णनीय आनंद की अनुभूति हुई. इसने मुझे अनंत आनंद की दुनिया में घेर लिया।

मैंने अपनी साइकिल उठाई और क्रूज़माउंट वेजिटेबल की ओर चल पड़ा। मैंने स्ट्रीट लैंप की छाया में बर्फ गिरती देखी। मुझे आधी रात को उस सुनसान सड़क पर अपनी बाइक चलाने में बहुत मजा आया।

मैं कांच के दरवाजे से ए एस बी में दाखिल हुआ।

“हाय, सुप्रभात,” मैंने योलान्डा को नमस्कार किया। “आज मौसम ख़ूबसूरत है।”

“हाँ, यह एक खूबसूरत दिन है,” उसने मेरी ओर मुस्कुराते हुए उत्तर दिया।

“पिछले सप्ताह आपका काम कैसा था?” लिसन ने कंप्यूटर से मेरी ओर मुड़ते हुए पूछा।

“पिछले सप्ताह सुबह की पाली थी, तीन से ग्यारह बजे तक,” मैंने उत्तर दिया।

“तो, आपने अधिक पैसा कमाया,” लिसन ने मेरी नौकरी के विवरण को देखते हुए कहा।

“माइकल, आपकी क्रिसमस योजनाएँ क्या हैं?” योलान्डा ने हस्तक्षेप किया.

“ओह, कुछ खास नहीं। अगर आपने मुझे आमंत्रित किया तो मुझे बहुत खुशी होगी,” मैंने मजाक में जवाब दिया।

“हाँ, मैं करूंगी,” वह मुस्कुराई। “लेकिन मैं क्रिसमस के लिए यहां नहीं रहूंगा, मैं लेडेन में रहूंगा।”

मैं जवाब में मुस्कुराया. “ठीक है, तो क्रिसमस से पहले मुझे एक दावत दे दो”

“ज़रूर, यह ठीक है। हमारी कंपनी आपको एक क्रिसमस उपहार दे रही है,” लिसन ने खड़े होकर मुझे एक बड़ा बक्सा देते हुए कहा।

“ओह, यह अद्भुत है,” मैं उपहार देखकर आश्चर्यचकित रह गया।

“अंदर क्या है?” बक्सा खोलते ही मैंने लिसा से पूछा।

“यह एक क्रिसमस केक, शैम्पेन की एक बोतल, कुछ मिठाइयाँ और क्रिसमस ट्री के लिए सजावट है,” उसने समझाया।

“आह, कितना सुंदर! अद्भुत! उपहार के लिए धन्यवाद,” मैंने मुस्कुराते हुए कहा।

“आपको क्रिसमस की हार्दिक शुभकामनाएं,” लिसन ने शुभकामनाएं दीं।

मैंने उनका अभिवादन लौटाया और संतुष्ट होकर कार्यालय से चला गया। सड़क पर चलते हुए बड़ी राहत महसूस हुई। क्रिसमस का उत्साह लोगों के चेहरों पर साफ झलक रहा था और सड़क के दोनों ओर एफएम रेडियो से पॉप संगीत बज रहा था। मैं बेचैनी से चल रहा था, अपने कदमों को गाने की लय के साथ तालमेल बिठाते हुए, अपने चारों ओर सब कुछ देख रहा था।

वह क्रिसमस की पूर्वसंध्या थी और मैं अपने कमरे में अकेला बैठा था। बेन एक दिन पहले चला गया और एक सप्ताह तक वापस नहीं आएगा।

मैंने अपने पिछले क्रिसमस के बारे में सोचा… वे बहुत ख़ुशी के दिन थे। लेकिन अब यहां कोई नहीं था. मैं अकेला था।

मैं देर रात बाहर गया था. जब मैं कमरे में अकेला था तो मुझे असहज महसूस हुआ। वह सुन्दर चाँदनी रात थी। टिलबर्ग क्रिसमस के स्वागत के लिए तैयार है।

मैंने पब में काफी समय बिताया. मुझे तुरंत चर्च जाने का मन हुआ।

मैंने पब छोड़ दिया. मैंने टिलबर्ग कैथेड्रल देखा, जो ठंड के मौसम में सजावट से जगमगा रहा था।

जब मैंने चर्च में प्रवेश किया तो मुझे अधिक राहत महसूस हुई। प्रार्थना शुरू हुई. मैं वहीं शांत होकर ध्यान केंद्रित करके बैठ गया। मैंने प्रार्थना की. “मैं इस संकट से कैसे बाहर निकल सकता हूँ?”

नमाज के बाद लोग मस्जिद से चले गये. मैंने लोगों को एक-दूसरे का अभिवादन करते देखा।

मैं लगातार चलता रहा… टिलबर्ग क्रिसमस की खुशियों से सराबोर था। लेकिन मेरा मन परेशान था.

बेन तीन दिन बाद लौटा। वह बहुत खुश है। बेन ने अपने क्रिसमस समारोहों के बारे में बढ़ा-चढ़ाकर बताना शुरू कर दिया।

“बेन, मुझे अपना परमिट पेपर कब मिल सकता है…?” मैंने फिर से खोजा.

“ओह, परमिट पेपर, यह जल्द ही तैयार हो जाएगा।” बेन ने उपेक्षापूर्ण स्वर में कहा।

एक पल के लिए मैंने बेन की बात सुनी। “कब?”

“मैं तुम्हें अगले सप्ताह बताऊंगा।” बेन ने मुझे अनदेखा करते हुए उत्तर दिया।

एक-एक करके दिन बीतते गए। नए साल का जश्न…

यह नीदरलैंड में मेरा दूसरा प्रथम वर्ष था। बेन नए साल का जश्न मनाने के लिए कहीं गए थे.

मैं अपना अधिकतर समय अपने कमरे में टीवी देखने में बिताता था। मेरा खाना बनाने का मन ही नहीं हो रहा था क्योंकि मेरा मन किसी भी चीज़ में नहीं लग रहा था.

मैं रात 8:30 बजे बाहर गया और हर जगह नए साल का जश्न मनाया गया

“मैं कहां जाऊं? मैं नया साल किसके साथ मनाऊं? पिछले साल जन जाप मेरे साथ था।”

मैं सड़क पर चला गया. ठंड के मौसम में चलना बहुत आरामदायक था। आसमान साफ़ था और मैंने आकाश में तारे टिमटिमाते हुए देखे।

मैंने एक पब देखा और अंदर चला गया। नए साल के जश्न के लिए बार काउंटर को विशेष तौर पर सजाया गया था।

मुझे बार काउंटर के पास एक सीट मिली और मैंने बीयर का आनंद लिया। नए साल की पूर्वसंध्या का जश्न बार काउंटर के ऊपर लगे टीवी सेट पर शुरू हो गया।

मैं वहीं बैठ गया. मैं उनके साथ सुख नहीं भोग सकता…

मैंने डच रोटरी के बारे में सोचा। मैं उनका सामना कैसे कर सकता हूँ!

“नहीं, मैं नहीं कर सकता…” सद्भावना मिशन समाप्त हो गया। उसके बाद मैं अभी भी नीदरलैंड में हूं.’ वे मेरे बारे में क्या सोचते हैं?

वे सोचेंगे कि मैंने नीदरलैंड में रहने के लिए सद्भावना मिशन की आड़ में उनका इस्तेमाल किया।

बीयर का गिलास एक बार फिर भर गया… मैंने खुद से प्रार्थना की कि मैं उस समय रोटरी के किसी भी व्यक्ति से नहीं मिलूंगा। मुझे डर था कि अगर मैंने उन्हें देख लिया तो मैं हवा में गायब हो जाऊँगा।

मैंने अपनी घड़ी चेक की. टीवी पर नए साल की उलटी गिनती का समय रात 11:45 बजे था। काउंटर पर तैयारी कर ली गयी थी. गिलासों को सेट किया जाता है, पनीर और स्ट्रॉबेरी को छोटी प्लेटों पर रखा जाता है, और शराब को छोटे गिलासों में डाला जाता है। सभी कुछ तैयार है।

आधी रात के 12:00 बजने में बस कुछ ही सेकंड बाकी हैं। मैंने देखा कि पब में हर कोई टेबल पर वाइन और स्नैक्स के साथ तैयार हो रहा था। अचानक लाइट चली गई. टीवी पर नए साल की उलटी गिनती शुरू हो गई है. सभी को नए साल के आगमन का बेसब्री से इंतजार था.

आतिशबाजी से टीवी स्क्रीन जगमगा उठी और पब में रोशनी वापस आ गई। माहौल में जयकारे गूंज उठे और लोगों ने एक-दूसरे को नए साल की बधाइयां दीं। पब खुशी से भर गया और मैं जश्न में शामिल हो गया। सभी को शराब परोसी गई और मुझे भी एक गिलास शराब मिली।

“क्या मुझे भुगतान करना चाहिए?” मैंने बार काउंटर पर महिला से पूछा।

“नहीं, नहीं, यह बिल्कुल मुफ़्त है, नए साल की पूर्वसंध्या के लिए।” वह खुशी से झूम उठी.

अचानक मैंने अपने पैरों के नीचे कुछ देखा। मैं इसे मंद रोशनी में बहुत स्पष्ट रूप से देख सकता था।

“क्या यह पैसा है?” एक पल के लिए मेरा दिमाग चकरा गया.

“हाँ… यह सौ गिल्डर मुद्रा है।”

मैंने धीरे से उसे उठाया और देखा. यह नया है…किसी ने जानबूझकर मुद्रा को तोड़-मरोड़ कर वहां रख दिया।

मैं एक क्षण तक उसे देखता रहा। मैं समझता हूं कि किसी ने जानबूझकर ऐसा किया है।’

“हाँ, किसी के लिए नये साल का उपहार।” मैं हर तरफ देखा। कोई मुझे नहीं देख रहा है.

मैंने वह मुद्रा ले ली और अपनी जेब में रख ली। “यह साल मेरे लिए कैसा रहेगा?” मैंने सोचा.

नए साल का जश्न मनाकर बेन लौटे. मैं अपने अनुमति पत्र के बारे में पूछने के लिए फिर से श्री बेन के पास पहुंचा। उत्तर देने में असमर्थ बेन ने चुप्पी का सहारा लिया।

वातावरण में भारी सन्नाटा छा गया। अंत में, बेन ने कहा, “यह तैयार हो जाएगा, माइकल।”

अनुमति पत्र सही होने में इतना समय क्यों लग रहा है? मैं सोच रहा था कि क्या मुझे कभी अनुमति पत्र मिलेगा।

“बेन ने मुझसे बचने की कोशिश करते हुए लापरवाही से उत्तर दिया। “माइकल, मैंने उन्हें सूचित कर दिया है, यह जल्द ही तैयार हो जाएगा।”

मैंने अधीरता से पूछा, “मैं इसे कब प्राप्त कर सकता हूं, बेन? अगले सप्ताह या उसके अगले सप्ताह?”

बेन ने कोई विशेष प्रतिक्रिया नहीं दी, जिससे मुझे निराशा हुई। मैं धीरे-धीरे अपने कमरे की ओर चला गया।

 मैं काम से वापस आया. बेन विजिटिंग रूम में किसी से बात कर रहा था।

“यह कौन हो सकता है?” मैंने सोचा.

मैंने विजिटिंग रूम में जाकर देखा. यह मिस्टर ब्रौन थे। उसका चेहरा हारे हुए व्यक्ति जैसा लग रहा था. जब उसने मुझे देखा तो उसने अपना सिर झुका लिया। मैं उलझन में था। कोई समस्या है क्या? बेन का चेहरा भी गंभीर था.

मैं अपने कमरे में गया और कपड़े बदल कर विजिटिंग रूम में आकर टीवी के सामने बैठ गया।

थोड़ी देर बाद मैंने मिस्टर ब्रॉन को जाते हुए देखा। चलते समय भी, श्री ब्रौन ने अपना सिर नीचे रखा।

“हाँ, कुछ बड़ी समस्याएँ हैं।” मैंने सोचा.

“उसकी समस्या क्या है?” मैंने बेन से पूछा.

 बेन ने आह भरी। “लिसेथ और ब्रॉन को कुछ समस्याएँ हो रही हैं।” लिसेट ब्रेकअप करना चाहती है। “बेन ने मेरी ओर देखा और कुछ सहानुभूति के साथ कहा, “वह मुझसे लिजेथ से बात करने के लिए कहता है। “

मैंने एक पल के लिए बेन की ओर देखा। “तो आप बात करने जा रहे हैं?”

“वह सख्त है।” बेन ने मुझे नज़रअंदाज़ करते हुए कहा। “लिसेथ को वैसे भी शनिवार को यहां लाया जाएगा। मेँ कोशिश करुंगा। “

“ब्रॉन क्या कहता है?”

“वह बहुत उदास है।” बेन ने रसोई में जाते हुए कहा। “मुझे आशा है कि लिसेथ अपना मन बदल लेगी।”

शनिवार रात 8:00 बजे

 मिस्टर बेन किसी काम में व्यस्त थे। हमने कॉलिंग बेल की आवाज़ सुनी। बेन दरवाज़े के पास गया और उसे खोला।

“अंदर आओ, अंदर आओ”

यह मिस्टर ब्रॉन और लिसेथ थे। उनके चेहरे पीले पड़ गये थे। वे सीधे विजिटिंग रूम में गये.

“हाय, लिजेथ,” मैंने मुस्कुराते हुए उसका स्वागत किया।

लिसेट धीरे से मुस्कुराई. मैंने ब्रॉन के चेहरे पर उदासी का भाव देखा।

“और आप क्या पीना चाहेंगे?” बेन ने उन दोनों की ओर देखकर ख़ुशी से पूछा।

ब्रॉन चुप था.

“हाय, चलो यार।” बेन ने ब्रॉन को कंधे पर थपथपाया और उसे सांत्वना दी। “सब ठीक हो जाएगा।”

“चलो कुछ शराब पीते हैं, ठीक है।” बेन ने ब्रॉन की ओर देखा।

श्री ब्रौन ने सिर हिलाया। लिसेट एक तरफ कुर्सी पर बैठ गई।

 मिस्टर बेन ने लिज़ेथ की ओर देखा। “यह क्या हैं?” बेन ने शिकायती स्वर में पूछा।

“इन सभी चीजों पर चर्चा की जा सकती है और समाधान निकाला जा सकता है।” बेन ने शराब की बोतल मेज पर रखते हुए कहा। “सब ठीक हो जाएगा।”

मैं धीरे से उठा और भोजन कक्ष में चला गया। मैंने सोचा. मेरा यहां बैठना अच्छा नहीं है. मैंने टीवी चालू किया और कार्यक्रम देखने लगा.

मैंने विजिटिंग रूम से गरमागरम चर्चाएँ सुनीं। यह लिसेथ और ब्रॉन के बीच था। श्री बेन उनके मध्यस्थ थे।

मैंने अपनी कलाई घड़ी की ओर देखा। समय अभी रात के 9:00 बजे हैं। वह शनिवार था और बाहर जाकर नाइट क्लबों में कुछ समय बिताने से मुझे बहुत खुशी मिलती। इससे मुझे कुछ राहत मिलेगी.

मैं कमरे में आया और अपनी जैकेट लेकर बाहर जाने लगा. मैंने देखा कि वे तीनों चुपचाप बैठे थे। वे निःशब्द और निष्क्रिय हैं।

“मेँ बाहर जा रहा हूँ।” मैंने बेन की ओर देखते हुए कहा।

 बेन ने सहमति में सिर हिलाया।

“माइकल, तुम कहाँ जा रहे हो?” लिसाथ ने तुरंत हस्तक्षेप किया। “मैं तुम्हारे साथ आ रहा हूँ।”

मैंने एक पल के लिए उसकी तरफ देखा. “ओह, हाँ, नाइट क्लब के लिए।” मैंने हल्की सी हंसी निकाली और उसकी ओर देखा।

“ठीक है, मैं आ रहा हूँ।” वह मेरे साथ शामिल होने के लिए खड़ी हुई।

मैंने ब्रॉन की बात सुनी। वह अभी भी सिर झुकाये बैठा था।

हम सीढ़ियों से नीचे उतरने लगे। “हम कैसे जायेंगे?” मैंने लिसा से पूछा।

“हाँ, चलो कार में चलते हैं,” उसने धीमी आवाज़ में जवाब दिया।

ओपल टिलबर्ग ने शहर के केंद्र में जाना शुरू कर दिया है। मैं आराम से बैठकर बाहर देखता रहा। लिसेट चुपचाप बैठी रही, विचारों में खोई रही और ड्राइविंग पर ध्यान केंद्रित किया।

“क्या गलत?” मैंने लिसा से चिंतित होकर पूछा।

उसने गहरी साँस ली और उत्तर दिया, “ओह, यह ठीक है। बस एक असहमति है।” लिसेट ने बोलते समय ड्राइविंग पर ध्यान केंद्रित किया।

जब हम टिलबर्ग की सड़कों पर घूम रहे थे तो मुझे आगे की जांच करने में झिझक हुई।

हम एक भीड़-भाड़ वाले नाइट क्लब में पहुंचे, जहां माहौल बेहद आकर्षक था।

“तुम क्या पीना चाहते हो, बीयर?” मैंने लिज़ेथ को सुझाव दिया।

“हम्म,” उसने धीरे से सिर हिलाया।

हमने बीयर खरीदी और बैठने के लिए एक कोना ढूंढ लिया।

“माइकल, क्या तुम यहाँ रहकर आनंद ले रहे हो?” लिज़ेथ ने मेरी ओर देखते हुए पूछा।

“हाँ,” मैंने चारों ओर देखा। “मैं हर सप्ताहांत अलग-अलग जगहों का पता लगाने की कोशिश करता हूं।”

“तुम्हें एक और चाहिए?” मैंने उसके ख़ाली गिलास को देखकर पूछा।

“हम्म,” लिसाथ ने नज़रें मिलाए बिना सिर हिलाया। एक पल के लिए उसे देखने के बाद मुझे एहसास हुआ कि वह बहुत तनाव में थी।

“मैं थक गई हूँ,” लिसेथ ने अपना सिर झुकाते हुए सहमति व्यक्त की। “लोग सवाल करने लगे हैं कि क्या यह मेरे पिता हैं। मैं केवल बाईस साल की हूं और वह छत्तीस साल के हैं।”

“क्या आप शादीशुदा हैं?” मैंने पूछ लिया।

उसने आह भरी और मुझसे नज़रें मिलाईं। “नहीं, नहीं, हम साथ रहते हैं,” लिज़ेथ ने बड़बड़ाया।

“आपने क्या फ़ैसला किया?” मैं एक पल के लिए चुपचाप उसके चेहरे की ओर देखता रहा।

“ठीक है, मैंने चीजों को ख़त्म करने का फैसला कर लिया है,” उसने शून्य में देखते हुए कहा। “हम अब एक साथ नहीं रह सकते।”

“आप उसके साथ कितने समय से हैं?”

“तीन साल,” उसने भौंहें चढ़ायीं।

हमने वहां काफी समय बिताया और मुझे यह स्पष्ट हो गया कि उसका निर्णय अंतिम था। उसके बाद हम वापस अपार्टमेंट में चले गये.

“माइकल, क्या आपकी समस्याओं का कोई समाधान है?” रास्ते में लिजेथ ने पूछा।

“मुझे नहीं पता,” मैंने निराश होकर उत्तर दिया। “अब भी वही।”

“माइकल, तुम एक काम करो। डच रानी से यहां रहने की अनुमति मांगो। वह अवश्य अनुमति देगी,” उसने मेरी ओर घूरते हुए गंभीरता से सुझाव दिया।

“हम्म” मैंने हवा में कोहरे को देखते हुए सिर हिलाया

हम अपार्टमेंट पहुंचने तक बातें करते रहे। प्रवेश करने पर, हमने बेन और ब्रॉन को शराब की बोतल के साथ एक ही स्थान पर बैठे पाया।

“क्या आपका समय अच्छा बीता?” बेन ने मेरी ओर देखते हुए पूछा।

“हाँ, हमने वास्तव में शाम का आनंद लिया,” मैंने मुस्कुराते हुए उत्तर दिया।

लिज़ेथ अंदर आई और ब्रॉन की उपस्थिति से बेखबर होकर फर्श पर बैठ गई। मैंने ब्रॉन को उसकी बातें सुनते हुए देखा।

“कहाँ गए थे तुम दोनों?” बेन ने लिज़ेथ से अपना प्रश्न पूछा।

“हम नाइट क्लब गए थे,” लिज़ेथ ने बेन की ओर देखे बिना उत्तर दिया।

लिसेथ के व्यवहार को देखकर ब्रॉन ने बेन से कुछ कहा। बेन ने सहमति में सिर हिलाया और उन दोनों की निगाहें हम पर टिक गईं।

“ब्रॉन ने क्या कहा?” मैंने बेन से उत्सुकता से पूछा।

बेन एक पल के लिए चुप हो गया। “ब्रॉन ने कहा कि वह बहुत खुश थी क्योंकि लिसेथ का चेहरा लाल हो गया था।”

मैंने लिजी की ओर देखा। वह फर्श पर बैठी थी, सिर झुकाए, कालीन पर अपनी उंगली से उदासीनता से कुछ कर रही थी।

हो सकता है… “हमारी दो घंटे की यात्रा, शायद उसे कुछ ख़ुशी दे” मैंने मन में सोचा।

मेरी मानसिक स्थिति दिन-ब-दिन ख़राब होती जा रही थी। अपराध बोध मुझे हमेशा परेशान करता है। मुझे एहसास हुआ कि मैं वापस अपने पुराने स्वरूप में डूब रहा था। मेरी भूख कम होने लगी है. मेरी आँखों के चारों ओर फिर से काले घेरे दिखाई देने लगे। मेरी जीभ पर सफ़ेद रंग उभर आया. मुझे ऐसा लग रहा था जैसे मैं अपने पुराने अवसाद में वापस जा रहा हूँ।

“बेन… मेरा अनुमति पत्र कहाँ है?” मैंने एक अलग उत्तर पाने की उम्मीद में दोबारा पूछा।

“हाँ, तैयार हो जायेगा।” मुझे बेन से सामान्य उत्तर मिला।

दिन बीतते गए. मैंने बेन से दोबारा पूछा।

“बेन, मेरी अनुमति के बारे में…”

श्री बेन हल्के से गुनगुनाये। “यह जल्द ही तैयार हो जाएगा, माइकल। एक पल के विचार-विमर्श के बाद, श्री बेन ने कहा… माइकल, मुझे तुमसे कुछ कहना है। वह उस पल मुझे घूर रहा था। “मैंने यह कमरा दूसरे छात्र के लिए आरक्षित कर दिया है। वह अब आ गया है मैं। उसके चेहरे पर एक शरारती मुस्कान है। “तुम कुछ करो, तुम्हें जैकब के फ्लैट पर जाना होगा।”

मुझे एहसास हुआ कि मिस्टर बेन मुझसे छुटकारा पाना चाहते थे। वह मेरा मध्यस्थ था. मैं पूरी तरह से उस पर निर्भर था.

मैं समझता हूं कि मेरा अनुमति पत्र ठंडे बस्ते में डाला जा रहा है। मैं ऐसी स्थिति में हूं. मैं मदद के लिए पुलिस के पास नहीं जा सकता.

मैं पुलिस के पास कैसे जा सकता हूँ और मदद माँग सकता हूँ?

“ओह, मेरी समस्या कोई नहीं समझता।” यह विचार मेरे लिए और अधिक संघर्ष लेकर आया।