Chapter-26

Simple Sense… A Dynamic True Story

‘Kruizemunt Weg.’  This was the location of the second person I was looking for.” Based on my inquiry, I learned that the addressee resided on the third floor of the apartment building.

I reached the third floor and pressed the doorbell. A man in his fifties, approximately six feet tall and well-built, opened the door.

I introduced myself, he asked, ‘Hey, Mr. Michael, what can I help you with?’

 I explained the purpose of my visit, and he invited me inside, ‘Oh, yes, yes. Please, come in.’

I entered the living room and took a seat while observing my surroundings.

 The man, who introduced himself, “I’m Verneer, friends called me Ben.” He became talkative.

‘I’m planning to study Dutch for six months and wish to study in Tilburg,’ I mentioned, showing him my university admission paper.

‘Well, Mr. Michael, many people have come to see this room,’ Mr. Ben spoke in a mix of English and Dutch. ‘I haven’t rented it out to anyone. Come, come, let me show you the room.’

 I followed Mr. Verneer to see the room, which turned out to be pleasant with a comfortable bed and a heater. The bathroom had two doors, accessible from both connecting rooms.

 ‘What is the monthly rent?’ Curious about the monthly rent, I asked,

After examining him for a moment, I inquired further, ‘And how much advance payment is required?’

 Mr. Ben replied, ‘The monthly rent is three hundred fifty Guilders without food. You need to pay three months’ rent in advance, but I’ll refund the advance when you leave.’

“Well, okay,” I responded after considering my options. “I like this room. I’ll provide you with an advance payment now, and I’ll pay the rest tomorrow when I come back.”

“That’s okay,” he replied with a bright smile. “Come on, Michael, let me show you the other rooms.” Mr. Verneer became talkative once again. The apartment turned out to be quite nice, with two bedrooms, a living room, a dining room, a kitchen, a veranda, and a storage room.

I handed over five hundred Guilders as an advance payment and left.

I let out a sigh of relief, thinking, ‘Oh, God… It’s a small relief. Anyway, I’ll start learning Dutch in Tilburg. Let’s wait and see about the rest.’

The following morning, I moved into Mr. Ben’s apartment.

 ‘Where can I store my bicycle?’ I asked Ben. He handed me the key and directed me to the basement.

 I went to the ground floor, stored my bicycle in the designated room, and returned.

In the dining room, there was an aquarium with two large fish, which I assumed were Ben’s pets. Ben suddenly remembered, ‘Oh, I forgot to feed the fish today. I usually feed them at eleven o’clock.’ He took the food packet and began feeding them.

‘Yes, it’s nice. They’re quite large!’ I commented while observing him.”

“Yes, I bought it when it was very small. It’s been almost two years now, and they respond quickly when they see me,” Ben proudly remarked, watching my face.

“Well, nice job,” I encouraged him.

“Michael, how did you get to the Netherlands?” Ben placed the food packet beside the aquarium and asked.

“I came to the Netherlands by bicycle,” I replied without looking at him.

“By bicycle!” Ben looked surprised.

“Yes, I’m a traveler,” I observed Ben for a moment and continued, “I got admitted to a university in Utrecht, so I decided to study here for a while.”

“Oh, that’s interesting. I used to be a bicycle traveler too. My friends would always say that I could ride for kilometers on a bicycle,” Ben became talkative about his cycling experiences.

I observed Ben. Is he a chatterbox? Maybe, I thought, trying to change the subject.

“Ben, can I use the kitchen?” I cleared my throat and asked.

“Of course, Michael. You can buy whatever you need and keep it in the fridge,” he quickly smiled.

“Thank you very much, Ben,” I smiled back.

In the evening, after Ben finished cooking dinner, he called me.

“This is Dutch food: boiled potatoes, soup, pork fry, vegetable salad, and more,” Ben started describing each dish.

“Yeah, I’ve had a lot of Dutch food,” I said while savoring the meal. “I have a friend in Utrecht, Mr. Robert, and I enjoyed various Dutch dishes there.”

“My friends always used to say that I’m an expert cook,” Ben boasted while eating.

He’s blabbing again, I thought to myself.

“Yeah, yeah, it’s delicious,” I replied in an encouraging tone.

As I ate, I fixed my eyes on the TV, which was placed near the aquarium. Ben continued his talkative streak.

“When do you usually go to bed?” I asked, trying to divert his attention.

“Oh, I usually sleep late. There’s always someone here. They rely on me for help in resolving their matters. You know, I have connections with influential people here, and that’s why they reach out to me,” Ben’s tongue went wild.

Oh God, he’s a real blabbermouth, I silently remarked.

“Well, I’m very tired, Ben. I should go to bed,” I stood up and looked at him.

“Okay, okay, Michael. Get some rest. We can talk tomorrow,” he smiled and waved his hand.

I went to the bedroom, thinking that I needed to join Dutch classes quickly. Otherwise, Ben might suspect my intentions.

I want to stay in the Netherlands and build my future here. I even plan to marry someone from here…

Inside the room, there was a growing chill that made it harder to bear. The cold seeped through the heavy blanket, sending shivers down my spine. I got up to adjust the temperature on the heater. “Ah… much cozier,” I thought to myself.

Within a few minutes, I drifted into a deep sleep.

The next morning, I read the letter I had collected with prospects from Utrecht University, searching for information about the Dutch teaching school in Tilburg. “Ah, it’s located on Voor Beroepsmder Weg,” I noted, identifying the street where the school was situated.

I thought Ben was not at home. There was no sound… maybe he had gone out, anyway, I could enquire after reaching the city.

I swiftly changed my clothes and stepped outside. It was a beautiful day, illuminated by the sunlight, but the air carried a chill. Taking in my surroundings, I began my journey.

There were several apartment buildings nearby, followed by typical Dutch houses. These kinds of houses were quite common in the Netherlands. Appreciating the Dutch landscape, I moved forward at a leisurely pace.

The city center was approximately three kilometers away from Kruizemunt Weg. Tilburg was a pleasant and peaceful city. Lining both sides of the road were well-maintained and beautifully trimmed plants.

Approaching a passer-by, I inquired, “Excuse me, do you know where Voor Beroepsmder Weg is?”

“It’s just after the city center. You’ll find it easily,” he directed me.

Within 20 minutes, I arrived at the City Centre, which had a charming and uncrowded atmosphere. The street was lined with shops and attractive advertisements, reminding me of Eindhoven. Leaving the City Centre behind, I soon spotted Voor Beroepsmder Weg in the distance.

 There it was, the building I had been searching for. It had a fully glass front and beautiful decorations.  I noticed a small board on the side that read “STREEK SCHOOL,”.

Parking my bike to the side, I entered the building and found myself in a large hall. Behind the desk sat a woman, whom I approached. “Hi, ma’am. I’m here to learn Dutch,” I introduced myself and handed her my admission letter.

“Alright, take a seat. You can meet the instructor right away,” she said, picking up the telephone receiver. Within minutes, I was introduced to the instructor.

“Hello, I’m Lerland, P. Van Lerland,” he introduced himself. Leading me to his office on the first floor, Mr. Lerland arranged my admission letter. Typing it on a letter pad, he stamped it with a seal and handed it to me.

“Well, Mr. Michael, you can join tomorrow. You’re already a week late, but you can join the current batch. Classes run from 9 am to 12 pm, five days a week. You must work hard to learn Dutch in six months,” he explained.

“Thank you, sir. I’ll do my best,” I replied, smiling at him.

“You’re welcome, Mr. Michael,” Mr. Lerland said, shaking my hand. I descended the steps and stepped outside the Streek School.

The next morning, I arrived at Streek School at nine o’clock. People were walking upstairs, so I followed them. The classroom was located near Mr. Lerland’s office. It was a spacious room with a large oval-shaped table in the center, surrounded by twenty chairs. A long desk with a partition stood at the side, and at the end of the room, there was a table equipped with all the necessary office stationery for the class.

In the class, there were twenty students from various countries in Asia, Africa, Eastern Europe, and Latin America. I noticed that they were all engaged in friendly conversations, exchanging notes and discussing how to learn Dutch. Taking a seat at one end of the table, I greeted the girl next to me.

“Hello, I’m Michael from India,” I introduced myself.

“Hi, I’m Alexandra from New Zealand,” she replied with a smile.

“When did you start here?” I asked as part of getting to know her.

“I just joined five days ago,” Miss Alexandra replied.

“Good morning, everyone,” Mr. Lerland entered the classroom with a bright smile on his face. In his forties, with brown-black hair and a friendly demeanor, he stood nearly six feet tall. He always had a welcoming expression on his face.

“So, have you all studied the lessons from previous sessions?” Mr. Lerland asked, looking at everyone while rubbing his hands.

“Yes, sir,” everyone nodded in agreement.

“Michael,” he turned towards me. “We have already started some lessons, but it’s not a problem. You can catch up easily.”

He handed me the cassettes and explained, “This is how we teach here. After each one-hour session, you go to that room and play the cassette. Repeat what is said in the cassette during the time gap provided.”

“Okay, sir,” I replied, taking the cassette from him.

Mr. Lerland conducted the class in a friendly manner, using jokes and exchanging pleasantries. He asked Miss Shirley why she had missed the previous class.

“I went to the emigration department yesterday to arrange my Visa,” Miss Shirley explained, accompanied by a tempting smile. She was from Colombia, tall, with a wheat complexion, black hair, and in her twenties.

Curiously, Mr. Lerland asked, “How did you come to the Netherlands?”

“I met my boyfriend in Colombia, who is from the Netherlands. He brought me here, and now I need permission to stay,” she replied with a charming smile.

“That’s wonderful,” Mr. Lerland said, smiling, before turning to the next student.

He engaged with each student in a jovial manner. Miss Celesta, with her blonde hair, was asked about her studies and whether she kept in touch with her parents in Poland.

“Yes, sir,” she replied, stroking her hair. “I write letters and call them often.”

Mr. Lerland’s interaction with the students made the class go smoothly. After an hour and a half of class, there was a fifteen-minute break.

During the break, I got to know my classmates. There was Anna from Portugal, Mohammed from Kenya, Mustafa from Morocco, David from Ethiopia, and Linda from Venezuela.

After the break, everyone gathered around the desk with the cassette player. I also took a seat and observed how to use the system.

I inserted the cassette and put the headphones on. The voice speaking Dutch sentences filled my ears. “Netherlands… a Klein land…” Then, there was a pause. “Fourteen million inhabitants… In the Netherlands…” Another pause. The voice continued like that.

I realized the pause was for us to repeat the sentences. I spent around thirty minutes repeating the sentences.

Afterward, I played the cassette and listened to my own Dutch. I burst into laughter uncontrollably because I couldn’t help but doubt if my speech was really Dutch or some other language.

Weeks passed, and Ben and I grew closer. However, Ben had a tendency to talk big, yet he was strict when it came to money matters. He kept track of expenses and even asked for money for a simple phone call.

My Dutch lessons were progressed, I didn’t face any major issues. I longed to meet everyone in Eindhoven, but, I’m an illegal resident in the Netherlands, I can’t visit them. I lived in constant fear of being caught by the police any time.

One evening around 4:30 p.m., I sat in the dining room, watching TV. The weather was cloudy, and winter was approaching. The chill in the air was increasing day by day, and the trees were shedding their leaves. It was my second winter in the Netherlands.

Ben wasn’t home; he had taken his bicycle and gone out. I had no idea where he had gone. Suddenly, I heard a knock at the door, and I wondered who it could be. I got up and opened the door.

“Hi, is Ben here?” a girl stood in front of me, wearing a big smile on her face.

I observed her for a moment and replied, “No, he went out. I don’t know where.”

She looked at me with surprise.

“I… I’m Michael, a paying guest,” I quickly introduced myself.

“Hi, Michael, I’m Jessica. I’m a friend of Ben’s, and I live nearby.”

“Hi, Jessica, I’m glad to meet you,” I said, returning her smile.

She entered the apartment and sat in the dining room.

“I come here often. Ben is a close friend,” she said pleasantly. “I was surprised to see you here. So, Michael, where are you from?”

“I’m from India.”

Curiously, she asked, “How did you end up here?”

“I’m a student. I saw an advertisement in the newspaper and found a room here,” I replied softly.

We continued our conversation, and after some time, Ben arrived.

“Hi, Jessica, where have you been for the past two weeks? What have you been up to?” Ben approached her and patted her shoulder.

“I wasn’t here. I was visiting my cousin in Helmond.”

“Well, how is your mother?” Ben looked at her intently and inquired.

“She’s fine. She’s always angry with me,” Jessica glanced at me with a hint of animosity.

“Did you get to know Michael then?”

“Yes, we did,” Jessica looked at me and smiled.

Jessica spent some more time at the apartment before bidding farewell and leaving.

My Dutch lessons were going well, and most of the students in my class were political asylum seekers. I developed a close friendship with Mr. Lerland, to whom I could confide my problems. After one of our classes, I approached him for help with a pressing issue.

“Sir,” I said, “I have a problem and I’m hoping you can assist me.”

Mr. Lerland observed me for a moment before asking, “What’s troubling you, Michael?”

“I’m in need of a guarantor. It’s a requirement for studying at R.U. University,” I explained, eagerly awaiting his response.

“Yes, Michael, you do need a guarantor. Tell me, what’s your current situation?” Mr. Lerland inquired, lifting his head slowly.

“Sir, my visa has expired,” I replied, disappointed. “All I have is a seal from the Utrecht police in my passport, indicating that I’ve applied for studies.”

“Alright, Michael, let me take a look at that. Maybe I can find a solution for you,” Mr. Lerland said, settling into his chair.

“If I can’t find a guarantor, what should I do?” I asked Mr. Lerland despairingly. “I don’t want to return to India right now.”

“Are you considering seeking political asylum?” Mr. Lerland pondered, expressing his opinion.

“No, no, I can’t do that. I’m here as part of the Asia-Europe friendship mission. Many people have helped me here,” I replied, suppressing my worries.

“Listen, Michael, many people live in the Netherlands without legal permission. If the police discover that you’re staying illegally, they’ll apprehend you and send you back. There was once a young Indian who was arrested for staying unlawfully, but he spoke fluent Dutch because he had been in the Netherlands for a long time. He made an appeal to the Queen and was eventually granted permission to stay in the Netherlands,” Mr. Lerland explained.

“Alright, Michael. Let me try to seek assistance from some institutions here,” he offered, leaning forward.

“Thank you, sir. Thank you very much,” I expressed my gratitude, looking at Mr. Lerland with hope.

The following day, two people arrived to meet Ben. One was Mr. Bron, and the other was his girlfriend, Miss Lizeth. I was watching TV in the dining room, engrossed in a series called “Dream of Jeanne.” Ben was occupied with some work in the visiting room.

“Hey, Bron, where’s Lizeth? Did she go off with someone?” Ben joked, smiling at Mr. Bron.

“Oh, no, no… I’m right here,” Lizeth entered the room, laughing.

“Keep an eye on her, or she might escape,” Ben quipped, teasing Mr. Bron.

“Come, Lizeth. Take a seat. This is Mr. Michael from India. He came to the Netherlands by bicycle,” Ben said, approaching her and introducing me.

“Really?!” she exclaimed, looking at me in surprise.

Ben introduced us. Mr. Bron was around forty-five years old, and Lizeth was in her twenties. Mr. Bron worked in the Road Maintenance section in Tilburg, while Lizeth worked in a plaster factory.

“What would you like?” Ben asked Lizeth as she hung her leather jacket on the hanger.

“A coffee would be fine,” she replied.

Everyone gathered around the dining table while Ben returned with a bottle of red wine.

“Oh, you got a nice music system,” Mr. Bron admired the beauty of the music system. “It looks great.”

Ben proudly looked at it and said, “Yes, it’s a Sony.”

Ben poured wine into two glasses, and he and Mr. Bron began drinking.

Lizeth and I enjoyed our coffee, engaging in conversation.

Ben and Mr. Bron seemed like close friends from their lively discussion.

Lizeth and I spoke for a long time, and she showed interest in hearing about my journey.

They left around nine o’clock.

Days went by, and I reminded Mr. Lerland a few times about the guarantor.

One day after class, Mr. Lerland called me over.

“Michael, this is a charitable institution. Go and meet Mr. Jetton. He might be able to help you,” Mr. Lerland said, handing me a visiting card from his pocket.

“Alright, sir. I’ll go meet Mr. Jetton right away,” I replied, examining the visiting card.

“Okay, Michael. Give it a try. It’s just a kilometer away from here,” Mr. Lerland said, focusing on his work.

Leaving Streek School, I made my way to meet Mr. Jetton.

Upon reaching the institution, I saw a lady seated at the reception desk. I approached her.

“Is Mr. Jetton here?” I asked with a polite smile.

“Yes, he’s upstairs,” she replied softly.

I located Mr. Jetton’s office on the first floor and knocked on the door.

“Come in,” a voice from inside welcomed me.

“Good afternoon, please have a seat,” Mr. Jetton looked up from his office work and spoke. “What can I do for you?”

Handing him Mr. Lerland’s visiting card, I explained my purpose.

Mr. Jetton observed me silently for a moment, then dialed a number and began conversing with someone.

Impatiently, I waited in my seat.

It was the fifth call, and I could tell that Mr. Jetton was relaying all my details to the person on the other end.

“He’s Indian?” I heard the voice from the phone.

“Yes, he’s Indian,” Mr. Jetton confirmed. Their conversation continued for a few more minutes.

I sat there, gazing at Mr. Jetton.

After he finished talking, Mr. Jetton looked at me and said, “Well, Mr. Michael, leave your address here. If there’s any progress, I’ll inform you.”

I provided him with my address and left the office slowly.

Ben and I were busy preparing dinner when he entered his room and brought the radio to the kitchen. The soothing tunes of an English FM music station filled the air, as Fantasy FM was a popular channel in the Netherlands.

Meanwhile, I took the vegetables and started cutting them for the salad. Just then, we heard the doorbell ring.

“Who could that be?” Ben paused and went to open the door.

“Hi, come on in,” Ben warmly welcomed the guests.

It was Mr. Jacob and his girlfriend, Miss Helen, who lived downstairs.

“What’s going on?” Jacob looked around and asked Ben.

“Come in. We were getting dinner ready. Oh, did you come yesterday? Where have you been?” Ben complained.

Jacob glanced at Ben for a moment and inquired, “What about the matter I discussed with you?”

“Yeah, I’ll take care of it, okay?” Ben waved his hands and replied, “I already informed him.”

I figured Jacob must have come to see Ben about something specific.

“Where is Boss?” (Boss was Jacob’s pet dog), I overheard Ben asking.

“We went out and just got back. We left him inside the apartment and came here,” Helen explained with a smile on her face.

They joined us in the dining room and sat at the table.

“How is your Dutch study going?” Helen asked, looking at me.

“Yeah, it’s going well,” I replied, smiling at both of them.

“Well, winter is approaching. It’s going to get cold from now on. Is it very cold in India?” Jacob inquired.

“Oh, it’s not like Europe. The cold can be unbearable in certain parts of India,” I explained as I continued cutting the vegetables for the salad.

Mr. Jacob was around nineteen years old, slim, with black hair, while Helen was of the same age but on the plump side. They lived together with their large Alsatian dog, Boss.

After some time, they left with Ben assuring them that everything would be sorted out within two days.

The days were passing by, and my hope of finding a guarantor was fading. Mr. Jetton hadn’t provided any useful information, and Mr. Lerland seemed unaware of any progress.

 It was around 10:30 p.m., and I was watching an English Movie on a French Channel while Ben had already gone to bed.

Suddenly, there was a forceful knock on the front door, accompanied by insistent ringing of the doorbell. I wondered who could be knocking so vigorously at such a late hour. The knocking grew even louder.

I contemplated whether to wake up Ben, but decided to investigate myself. I hurried to the door and opened it. Before me stood a middle-aged woman, around forty-five years old, who was crying uncontrollably.

She asked for Ben, and I gestured that he was asleep. Sobbing and speaking in Dutch, she entered the house. I observed her for a moment and then went to Ben’s room to inform him.

Ben opened the door and looked at me with annoyance. “What is it?” he grumbled.

“A woman has come to see you. She’s crying,” I quickly informed him.

He hesitated for a moment, then sighed and said, “Alright, I’m coming.” Ben went inside, changed his clothes, and joined the woman in the dining room.

She was still weeping and muttering. Ben sat down next to her and asked, “Hi, Fin. What happened?”

Through her tears, she managed to utter something, which I assumed to be related to a family issue.

“Take it easy, Fin,” Ben tried to console her. “I’ll come over tomorrow morning and talk to them.”

After some time, she began to calm down. “Would you like some coffee?” Ben offered.

“No, no,” she replied, while wiping her nose.

Eventually, she left slowly, with Ben continuing to comfort her until the end. Curious about the situation, I asked Ben, “What’s the problem? Who is she?”

“Finn, she lives a couple of blocks away. She often has arguments with her husband and son, but it usually gets resolved easily,” Ben explained, walking towards his room, clearly displeased by the interruption to his sleep.

Advertisement invite

I Want to Built a House

Email: josemichaelcalicut@gmail.com 

WhatsApp: +91 7560 899 479

GOOGLE PAY: +91 921 2025 479

Payoneer : josemichael88245@gmail.com

Simple Sense… A Dynamic True Story

ചാപ്റ്റർ – 26

“” Kruizenmunt Weg…’’ചുറ്റിനും വലിയ ഫ്ളാറ്റുകൾ. ഇവിടെയാണ് ഞാൻ തിരഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന  രണ്ടാമത്തെ വിലാസം .

അന്വേഷണത്തിൽ മുമ്പിൽ കാണുന്ന ഫ്ളാറ്റിന്റെ മൂന്നാം നിലയിലാണ് ഞാൻ അന്വേഷിക്കുന്ന വിലാസം എന്ന്  മനസ്സിലായി .

ഗോവണി കയറി മൂന്നാം നിലയിലെത്തി കോളിങ് ബെല്ലിൽ വിരലമർത്തി കാത്തുനിന്നു .

ഒരാൾ വന്നു വാതിൽ തുറന്നു .ആറാടിക്കുമേൽ ഉയരമുള്ള മനുഷ്യൻ .അതിനൊത്ത വണ്ണവും .

ഞാൻ എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തി .

“ഹായ് … മൈക്കിൾ … എന്താണ് വേണ്ടത്?” അയാൾ എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .

ഞാൻ എന്റെ ആഗമനോദ്ദേശം വെളിപ്പെടുത്തി .

“അതെ … അതെ … റൂമുണ്ട്… വരൂ, കയറിയിരിക്കൂ.” അയാൾ എന്നെ അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞാൻ വിസിറ്റിംഗ് റൂമിലേക്ക് കയറി ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .

‘’I am Verneer… എല്ലാവരും എന്നെ ബെൻ എന്ന് വിളിക്കും.” അയാൾ വാചാലനായി .

“ഇനിക്ക് ആറുമാസം ഡച്ച് പഠിക്കണം. അത് ടിൽബർഗിൽ നിന്ന് പഠിക്കുവാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നു .” എന്റെ യൂണിവേഴ്‌സിറ്റി അഡ്‌മിഷൻ ലെറ്റർ മിസ്റ്റർ ബെന്നിനെ കാണിച്ചുകൊണ്ട്  ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ ശ്രദ്ധിച്ചു .

“വെൽ … മിസ്റ്റർ മൈക്കിൾ, വളരെപേർ എന്റെ റൂം വന്നു നോക്കി. ഞാൻ ആർക്കും കൊടുത്തില്ല .വരൂ … റൂം ഞാൻ കാണിച്ചുതരാം .” മിസ്റ്റർ ബെൻ ഇംഗ്ലീഷും -ഡച്ചും ഇടകലർത്തിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞാൻ മിസ്റ്റർVernier റെ അനുഗമിച്ചു .

അത്യാവശ്യം വലിയ റൂം .നല്ല ബെഡ് . ബെഡിന്റെ സൈഡിൽ ഹീറ്റർ . ബാത്ത് റൂം  രണ്ടു ഭാഗത്തുനിന്നും ഉപയോഗിക്കുന്ന രീതിയിൽ രണ്ടു വസങ്ങളിൽനിന്നും ഡോർ .

“എത്രയാണ് വാടക?” ഞാൻ മിസ്റ്റർ ബെന്നിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .

‘’350 Guilden per month… ഫുഡ് കൂടാതെ. മൂന്ന് മാസത്തെ വാടക അഡ്വാൻസ് തരണം .അത് എപ്പോൾ റൂം  ഒഴിയുന്നോ ,അപ്പോൾ മടക്കിതരും .

“ശരി … റൂം എനിക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടു … പണം മുഴുവൻ ഞാൻ അടുത്ത പ്രാവശ്യം വരുമ്പോൾ തരാം. ഞാൻ നാളെതന്നെ ഇവിടേക്ക് മാറും .”

“ഓ, അത് പ്രശ്നമല്ല. വരൂ … ഞാൻ എന്റെ റൂം എല്ലാം കാണിച്ചുതരാം .” Vernier വാചാലനായി .

അത്യാവശ്യം നല്ല ഒരു അപ്പാർട്ട്മെൻറ് .രണ്ടു ബെഡ്‌റൂം ,വിസിറ്റിംഗ് ഹാൾ ,ഡൈനിങ്  റൂം , കിച്ചൻ ,ഒരു ഇടനാഴി ,സ്റ്റോർറൂം … അങ്ങിനെ നീളുന്നു .

ഞാൻ അഞ്ഞൂറ് ഗിൽഡൺ ടോക്കൺ അഡ്വാൻസ് കൊടുത്തശേഷം പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ഓ … തൽക്കാല ആശ്വാസം … റൂം ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു .എന്തായാലും വേണ്ടില്ല … ടിൽബർഗിൽ ഡച്ച് പഠിക്കുവാൻ ചേരുക തന്നെ .ശേഷം  വരുന്നിടത്തുവച്ചു കാണാം .ഓരോന്നും ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ കിഷോറിൻറെ  താമസ സ്ഥലത്തേക്ക് നീങ്ങി .

അടുത്തദിവസം രാവിലെ തന്നെ ഞാൻ ബെൻ (Vernier)ന്റെ ഫ്ളാറ്റിലേക്ക്  താമസം മാറി .

“എവിടെയാണ് സൈക്കിൾ വയ്ക്കുന്ന സ്ഥലം.” ഞാൻ ബെന്നിന്റെ അടുക്കൽ അന്വേഷിച്ചു .

“ഗ്രൗണ്ട് ഫ്ലോറിൽ തന്നെയുണ്ട്. ഇതാ കീ .” ഗ്രൗണ്ട് ഫ്ലോറിന്റെ കീ എന്നെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട്  ബെൻ പറഞ്ഞു .

ഞാൻ ഗ്രൗണ്ടഫ്ലോറിലെത്തി സൈഡ് റൂം തുറന്ന് സൈക്കിൾ അതിനുള്ളിൽ വച്ചശേഷം തിരികെ റൂമിൽ എത്തി .

ഡൈനിങ് റൂമിലുള്ള എക്ക്വാറിയത്തിൽ രണ്ടു വലിയ മീൻ . അവ ബെന്നിന്റെ പെറ്റ്  ആണെന്ന് തോന്നി .

“ഓ … ഇന്ന് മീനിന് ഭക്ഷണം കൊടുക്കാൻ മറന്നു. സാധാരണ പതിനൊന്ന് മണിക്ക് കൊടുക്കുന്നതായിരുന്നു .”

ബെൻ തിടുക്കത്തിൽ ഫുഡ് പാക്കറ്റ് എടുത്ത് കുറേശ്ശേ കുറേശ്ശേ ഇട്ടുകൊടുത്തുകൊണ്ട്  പിറുപിറുത്തു .

“അത്യാവശ്യം വലിപ്പമുണ്ട്.” ബെൻ ഭക്ഷണം ഇട്ടുകൊടുക്കുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട്  ഞാൻ പറഞ്ഞു .

“വളരെ ചെറുതിലെ കൊണ്ടുവന്നതാണ്. രണ്ടു വർഷമായി . എന്നെ കണ്ടാൽ ഇവ പെട്ടെന്ന് പ്രതികരിക്കും .” ബെൻ കുറച്ച് അഭിമാനത്തോടെ എന്നെ നോക്കി .

“വളരെ നല്ല ഹോബി.” ഞാൻ ബെന്നിനെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു .

“മൈക്കിൾ … നെതെർലാൻഡ്സിൽ എങ്ങിനെ എത്തി?” ബെൻ ഫുഡ് പാക്കറ്റ് അക്വാറിയതിന്റെ സൈഡിൽ  വെക്കുന്നതിനിടയിൽ ചോദിച്ചു .

“സൈക്കിളിൽ …”

“സൈക്കിളിലോ !!!” ബെൻ ആകാംഷയോടെ എന്നെ നോക്കി .

“അതെ, ഞാനൊരു സഞ്ചാരിയാണ്. എവിടെ Utrecht ൽ വന്നപ്പോൾ കോളേജ്  അഡ്‌മിഷൻ  ലഭിച്ചു .കുറച്ചുകാലം ഇവിടെ പഠിക്കാമെന്ന് കരുതി .” ഞാൻ ബെന്നിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട്  പറഞ്ഞു .

“ഓ … ഞാനും ഒരു സൈക്കിൾ സഞ്ചാരിയാണ്. സൈക്കിളിൽ വളരെയധികം യാത്ര ചെയാറുണ്ട് .എന്റെ കൂട്ടുകാരും അതിനെക്കുറിച്ച് ഇപ്പോഴും പറയുമായിരുന്നു .ഞാൻ കിലോമീറ്ററുകളോളം സൈക്കിളിൽ പോകുമെന്ന് .

മിസ്റ്റർ ബെൻ തൻറെ സൈക്കിൾ ചവിട്ടുന്നതിനെക്കുറിച്ച് വാ തോരാതെ സംസാരിക്കുവാൻ തുടങ്ങി .

ഞാൻ മിസ്റ്റർ ബെന്നിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .വിടുവായ്ത്തരം പറയുന്ന വ്യക്തിയാണോ ?!!”ഞാൻ സബ്ജെക്റ്റ് മാറ്റുവാൻ ശ്രമിച്ചു .

“ബെൻ, എനിക്ക് കിച്ചൻ ഉപയോഗിക്കുവാൻ കഴിയുമോ?”

“തീർച്ചയായും … എന്തൊക്കെയാണ് വേണ്ടത്? അവ വാങ്ങി ഫ്രിഡ്‌ജിൽ സൂക്ഷിക്കാം .

“വളരെ ഉപകാരം.” ഞാൻ നന്ദി സൂചകമായി പുഞ്ചിരിച്ചു .

വൈകീട്ട് ബെൻ ഡിന്നർ ഉണ്ടാക്കിയശേഷം എന്നെ വിളിച്ചു .

“ഇതാണ് ഡച്ച് ഫുഡ്, ബോയ്ൽഡ് ടൊമാറ്റോ, സൂപ്പ്, പിഗ്ഗ് മീറ്റ് ഫ്രൈ, വെജിറ്റബിൾ സാലഡ്, തുടങ്ങിയവ.” മിസ്റ്റർ ബെൻ ഓരോന്നും ഓരോന്നും പ്രത്യേകം വിവരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .

“അതെ, ഞാൻ ധാരാളം കഴിച്ചിരിക്കുന്നു. Utrecht ൽ എന്റെ ഒരു സുഹൃത്തുണ്ട് … മിസ്റ്റർ റോബർട്ട് ഡി ഗ്രാവ് …അദ്ദേഹത്തിന്റെ അടുക്കൽനിന്ന് വിവിധ തരാം ഡച്ച് ഫുഡ് കഴിച്ചിരിക്കുന്നു.” ഞാൻ ഭക്ഷണം ആസ്വദിക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .

‘എന്റെ ഫ്രണ്ട്‌സ് എപ്പോഴും പറയും. ഞാൻ ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കുവാൻ സ്‌പെർട്ട് ആണെന്ന് .” ബെൻ ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതിനിടയിൽ തന്നത്താൻ പുകഴ്ത്തിക്കൊണ്ട് പറയുവാൻ തുടങ്ങി .

ഞാൻ ചിന്തിച്ചു . വീണ്ടും വിടുവായ്ത്തരം പറയാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .

“അതെ … നല്ലവണ്ണം ഉണ്ടാക്കിയിരിക്കുന്നു.” ഞാൻ ബെന്നിനെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതിനിടയിൽ ടി.വി .യിലേക്ക് ഞാൻ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചു .അക്ക്വേറിയതിന്റെ അരികിൽ തന്നെയാണ്  ടി .വി .വച്ചിരിക്കുന്നത് .ബെൻ ഓരോ വലിയ  വർത്തമാനങ്ങൾ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു .

“എപ്പോഴാണ് സാധാരണ ഉറങ്ങാറ്?” സംസാരം കാടുകയറി പോകുന്നതിനെ കടിഞ്ഞാണിട്ടുകൊണ്ട് ഞാൻ ചോദിച്ചു .

“ഓ … ഞാൻ കിടക്കാൻ വളരെ വൈകും. ഇപ്പോഴും ഇവിടെ ആരെങ്കിലും കാണും .അവർ എന്നെ ഒഴിവാക്കി പെട്ടെന്ന് പോകുകയുമില്ല .കൂടാതെ എന്തെങ്കിലും  കാര്യങ്ങൾ ശരിയാക്കണമെങ്കിൽ എല്ലാവര്ക്കും എന്റെ സഹായം വേണം .പറ്റില്ല ,എന്ന് പറഞ്ഞാലും പോകില്ല .എനിക്കാണെങ്കിൽ വലിയ  വലിയ ആളുകളുമായി വളരെ അടുപ്പമാണ് .ഏതു കാര്യവും പെട്ടെന്ന് ശരിയാക്കികൊടുക്കുവാൻ  കഴിയും .അതിനുവേണ്ടിയാണ് എല്ലാവരും എന്നെ തിരക്കി വരുന്നത് .”

“ഓ, ഇയാളെ സഹിക്കുവാൻ കുറച്ചു ബുദ്ധിമുട്ട് തന്നെ. ശരിക്കും ഒരു ബ്ലാബ്ബർ .” ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്‌തു .

“ഓ … വല്ലാത്ത ക്ഷീണം. ഞാൻ കിടക്കട്ടെ ..” ഞാൻ ക്ഷീണം അഭിനയിച്ചുകൊണ്ട്  സാവധാനം എഴുന്നേറ്റു .

“Okay… Okay… മൈക്കിൾ, വിശ്രമിച്ചോളൂ, ബാക്കി കാര്യങ്ങൾ നാളെ സംസാരിക്കാം.

ഞങ്ങൾ എഴുന്നേറ്റ് പ്ലെയിറ്റുകളെല്ലാം എടുത്ത് കിച്ചണിൽ കൊണ്ടുപോയി കഴുകി  വൃത്തിയാക്കി . അതിനുശേഷം റൂമിലേക്ക് കയറി കിടക്കയിൽ വീണു .

ഞാൻ ചിന്തിച്ചു .ഡച്ച് പഠിക്കുവാൻ പെട്ടെന്ന് തന്നെ ചേരണം .അല്ലെങ്കിൽ ബെന്നിന് സംശയം തോന്നും .

നെതെർലണ്ടിൽ തന്നെ നിൽക്കണം .ഇവിടെ എന്റെ ഭാവി കെട്ടിപ്പടുക്കണം .ഇവിടെനിന്നുതന്നെ വിവാഹം കഴിക്കണം .

 റൂമിൽ തണുപ്പ് കൂടിക്കൂടി വരുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു .ബ്ലാന്കെറ്റ് പുതച്ചിട്ടും തണുപ്പ് ശരീരത്തിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങുന്നു .

പെട്ടെന്ന് എഴുനേറ്റ് ഹീറ്റർ ഓൺ ചെയ്‌തു . താപനില ആവശ്യത്തിന് ക്രമീകരിച്ചു .

“ഓ … എന്തൊരു സുഖം. ഞാൻ സാവധാനം ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതിവീണു .

“ടിൽബർഗിൽ എവിടെയായിരിക്കും ഡച്ച് പഠിപ്പിക്കുന്ന സ്‌കൂൾ.” യൂണിവേഴ്‌സിറ്റിയിൽ  നിന്ന് ലഭിച്ച ലെറ്ററിൽ ഞാൻ ശ്രദ്ധാപൂർവം കണ്ണോടിച്ചു .

‘’Voor beroepsmder Weg’’

ഈ സ്ട്രീറ്റിലാണ് സ്‌കൂൾ സ്ഥിതിചെയ്യുന്നത് .

ബെൻ റൂമിൽ ഇല്ല എന്ന് തോന്നുന്നു .യാതൊരു ശബ്ദവും കേൾക്കുവാനില്ല .ചിലപ്പോൾ പുറത്ത് പോയതായിരിക്കണം .ഏതായാലും സിറ്റിയിൽ ചെന്നശേഷം അന്വേഷിക്കാം .

വേഗത്തിൽ ഡ്രസ്സ് മാറി സൈക്കിൾ എടുത്ത് പുറത്തേക്കിറങ്ങി . നല്ല സൂര്യപ്രകാശമുള്ള ദിനം .അത്യാവശ്യം തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട് .

നിരനിരയായി കിടക്കുന്ന ഫ്ളാറ്റ് സമുച്ചയങ്ങൾ .അത് കഴിഞ്ഞാൽ ഒരേ രീതിയിൽ  കാണപ്പെടുന്ന ഡച്ച് ഭവനങ്ങൾ .ഡച്ച് പ്രകൃതിസൗന്ദര്യം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട്  ഞാൻ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .

Kruzmunt Weg ൽ നിന്ന് സിറ്റി സെന്ററിലേക്ക് ഏതാണ്ട് മൂന്ന് കിലോമീറ്റർ ദൂരം വരും.

ടിൽബർഗ് … വളരെ ശാന്തമായ സിറ്റി .റോഡിന്റെ ഇരു വശങ്ങളിലും ചെടികൾ ട്രിം ചെയ്ത്  വളരെ മനോഹരമായി നിർത്തിയിരിക്കുന്നു .

“എവിടെയാണ് Voor berospsmder Weg! ഞാൻ ഒരു വഴിയാത്രക്കാരനോട് അന്വേഷിച്ചു.

‘’Just after the city Centre… തങ്ങൾക്ക് എളുപ്പത്തിൽ കണ്ടെത്താൻ കഴിയും.” വഴിയാത്രക്കാരൻ വഴി  പറഞ്ഞുതന്നു .

ഏതാണ്ട് ഇരുപത് മിനിറ്റുകൊണ്ട് ഞാൻ സിറ്റി സെന്ററിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .വളരെ മനോഹരമായ സിറ്റി സെന്റർ .തിരക്ക് പൊതുവെ കുറവ് .റോഡിന്റെ  ഇരു വശങ്ങളിലുമുള്ള  ഷോപ്പുകൾ ഏതാണ്ട് Eindhoven നെ ഓര്മപ്പെടുത്തുന്ന വിധത്തിലായിരുന്നു .

ഞാൻ സിറ്റി സെന്റർ പിന്നിട്ട് മുന്നോട്ട് നീങ്ങി .കുറച്ചു പോയപ്പോൾ Voor beroepsmder Weg .തെരുവ് ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു .

അതാ … വലത് വശത്ത് മുൻഭാഗം വലിയ ഗ്ലാസിട്ട ഒരു കെട്ടിടം ..അതിന്റെ സൈഡിൽ  ചെറിയ നീലനിറത്തോടുകൂടിയ ബോർഡ് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .

Steek School

Voor Beroepsmder Weg, Tilberg…

സൈക്കിൾ സൈഡിൽ പാർക്ക് ചെയ്‌തശേഷം ഞാൻ മുൻഭാഗത്തെ ഗ്ലാസ്ഡോർ തുറന്ന്  അകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .”വലിയ ഒരു ഹാൾ ” അതിന്റെ അങ്ങേ തലക്കൽ  ഒരു യുവതി ഇരിക്കുന്നു .

ഞാൻ നേരെ അവരുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു .

‘’Hi… mam… I am here for learning Dutch.’’

എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് ഞാൻ അഡ്‌മിഷൻ ലെറ്റർ അവരെ ഏൽപിച്ചു .

‘’ Fine… Take your seat… ഇൻസ്‌ട്രുക്ടർ ഇപ്പോൾ വരും. അദ്ദേഹം എല്ലാം വിവരിച്ചു തരും .” യുവതി എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

അല്പസമയത്തിനുള്ളിൽ ഒരാൾ എന്റെ അടുക്കലേക്ക് വന്നു .

‘’Hello…I am Lerland…   P. Van Lerland’’ അദ്ദേഹം സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി.

ഞാൻ എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തിയ ശേഷം ഡച്ച് പഠിക്കുന്ന കാര്യം സൂചിപ്പിച്ചു .

അദ്ദേഹം എന്നെ ഒന്നാം നിലയിലേക്ക് നയിച്ചു .

“ഇതാണ് എന്റെ ഓഫീസ്. ഞാൻ മൈക്കിളിന് അഡ്മിഷൻ ലെറ്റർ ശരിയാക്കി തരാം .” മിസ്റ്റർ ലെർലാൻഡ് കസേരയിലേക്ക് ചാരി ഇരുന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

അദ്ദേഹം ഒരു ലെറ്റർപാഡിൽ അഡ്മിഷൻ ലെറ്റർ ടൈപ്പ് ചെയ്തതിനു ശേഷം സീൽ ചെയ്‌തു എനിക്ക് തന്നു .

‘’Well… Mr. Michael… നാളെതന്നെ ജോയിൻ ചെയ്‌തുകൊള്ളൂ. പുതിയ ബാച്ച് തുടങ്ങിയിട്ട് ഒരാഴ്ച്ചയായി … ഈ ബാച്ചിൽ തന്നെ ജോയിൻ ചെയാം .രാവിലെ ഒൻപത്  മണിമുതൽ പന്ത്രണ്ടു മണിവരെ .ഒരാഴ്ച്ചയിൽ അഞ്ചു ദിവസം ക്ലാസ് ഉണ്ടായിരിക്കും You must work hard… എന്നാലേ ആറുമാസം കൊണ്ട് ഡച്ച് പഠിക്കുവാൻ കഴിയുകയുളൂ .

‘’ I will try my best…Thank you very much…Sir.’’ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി.

മിസ്റ്റർ ലെർലാൻഡ് ഹസ്‌തദാനം ചെയ്‌തുകൊണ്ട്‌ പറഞ്ഞു.

ഞാൻ പടികൾ ഇറങ്ങി സ്ട്രീക്ക് സ്കൂളിൻറെ പുറത്തെത്തി .

അടുത്ത പ്രഭാതം . ഒൻപത് മണിയോടെ ഞാൻ സ്ട്രീക്ക് സ്കൂളിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .ഓരോരുത്തർ മുകളിലെ നിലയിലേക്ക് കയറിപ്പോകുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു . ഞാനും അവരെ അനുഗമിച്ചു .

മിസ്റ്റർ ലെർലാൻഡിന്റെ ഓഫിസിന് അടുത്തുതന്നെ ആയിരുന്നു ക്ലാസ് മുറി .അത്യാവശ്യം വലിപ്പമുള്ള ക്ലാസ് മുറി .നടുവിൽ ഓവൽ ആകൃതിയിൽ ഒരു വലിയ മേശ .അതിന് ചുറ്റിനും ഏതാണ്ട് ഇരുപതോളം കസേരകൾ …. ക്ലാസ് റൂമിന്റെ അരിക് ചേർന്ന് പാർട്ട് പാർട്ടായി തിരിച്ച ഡസ്കുകൾ നീളത്തിൽ നിർമ്മിച്ചിരിക്കുന്നു .അതിന് ഒരറ്റത്തായി ക്ലാസ് മുറിയിലേക്ക് ആവശ്യമായ ഓഫീസിൽ സ്റ്റേഷനറികൾ വച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു ടേബിൾ .

ഏകദേശം ഇരുപത് വിദ്യാർത്ഥികൾ … എല്ലാവരും വിവിധ രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നുള്ളവർ Asia… Africa… Europe… Latin America… തുടങ്ങിയ രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നുള്ളവർ .

എല്ലാവരും അന്യോന്യം സൗഹൃദം പങ്കിടുന്നു . ചിലർ ഡച്ച് പഠിക്കുന്ന രീതിയെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നു .

ഞാൻ ടേബിളിലെ ഒരറ്റത്തെ കസേരയിൽ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു .

“ഹലോ …” തൊട്ടടുത്തിരുന്ന യുവതി എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു.

“ഹായ്, I am Michael from India.’’ഞാൻ പരിചയപ്പെടുത്തി.

‘’Hello… I am Alaxandra from New Zeeland.

“എത്രനാളായി ഇവിടെ ജോയിൻ ചെയ്‌തിട്ട്?” ഞാൻ പരിചയപ്പെടലിന്റെ ഭാഗമെന്നോണം  അന്വേഷിച്ചു .

‘’Just five days… അലക്സന്ഡ്ര മറുപടി പറഞ്ഞു.

‘’Good morning … everybody…  മിസ്റ്റർ ലാർലാൻഡ് പുഞ്ചിരിതൂകിക്കൊണ്ട് ക്ലാസ്റൂമിലെക്ക് കയറിവന്നു.

മിസ്റ്റർ ലാർലാൻഡ് … ഏതാണ്ട് നാല്പത് വയസ്സ് കാണും .ബ്രൗൺ -ബ്ലാക്കിഷ് ഹെയർ ,എല്ലാവരോടും വളരെ സൗഹൃദപരമായ പെരുമാറ്റം .

‘’So, ഇന്നലെവരെ എടുത്ത പാഠങ്ങൾ എല്ലാം പഠിച്ചുവോ?” മിസ്റ്റർ ലാർലാൻഡ്  കൈവിരലുകൾ തമ്മിൽ തിരുമി എല്ലാവരോടുമായി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട്  ചോദിച്ചു .

ഉവ്വ് … എന്ന അർത്ഥത്തിൽ എല്ലാവരും തലകുലുക്കി .

“ശരി … അടുത്ത വെള്ളിയാഴ്ച്ച ഞാൻ ഒരു ടെസ്റ്റ് ഇടുന്നുണ്ട് … എങ്ങിനെ എന്ന് നോക്കാം … ഇനി അദ്ധ്യായം മൂന്നിലേക്ക് കടക്കാം.

അതിനിടയിൽ മിസ്റ്റർ ലാർലാൻഡ് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചു .

“മിസ്റ്റർ മൈക്കിൾ … ഞങ്ങൾ കുറച്ചു പാഠങ്ങൾ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അത് പ്രശ്നമാക്കേണ്ട .ഞാൻ പറഞ്ഞുതരാം .

“ഇതാ… ഈ കേസെറ്റ് വച്ചോളൂ. ഇതാണ് ഇവിടുത്തെ ടീച്ചിങ് മെത്തേഡ് .ഒരു മണിക്കൂർ  കഴിഞ്ഞു ആ കാണുന്ന ബ്ലോക്കിൽ ചെന്നിരുന്നു കസെറ്റ് പ്ലേയ് ചെയ്യുക .ഈ കേസെറ്റിൽ പറയുന്നത് റിപ്പീറ്റ് ചെയ്യുക … റിപ്പീറ്റ് ചെയ്യുവാനുള്ള സമയം ആ  കേസെറ്റിൽ ഉണ്ടായിരിക്കും .”വോയിസ് പ്രോഗ്രാം ടീച്ചിങ് മെത്തേഡ് .”

“ശരി, സർ …” ഞാൻ കസെറ്റ് സ്വീകരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

വളരെ സൗഹൃദപരമായും , തമാശകൾ പറഞ്ഞും , കുശലാന്വേഷണങ്ങൾ നടത്തിയും ,മിസ്റ്റർ ലെർലാൻഡ് ക്ലാസ് എടുത്തുകൊണ്ടിരുന്നു .

“ഇന്നലെ എന്താ ക്ലാസ്സിൽ വരാതിരുന്നത്?” മിസ്റ്റർ ലാർലാൻഡ് മിസ് ഷേർളിയോട് അന്വേഷിച്ചു .

“ഇന്നലെ ഇനിക്ക് എമിഗ്രേഷൻ ഡിപ്പാർട്മെന്റിൽ പോകേണ്ടിവന്നു. എന്റെ വിസ ശരിയാക്കുവാൻ .” മിസ് ഷേർളി വാശ്യമായി പുഞ്ചിരിതൂകിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

മിസ് ഷേർളി … കൊളമ്പിയായിൽ ഇന്ന് വരുന്നു. Tall… Wheaties color… black hair, very beautiful girl. ഏതാണ്ട് ഇരുപത്  വയസ്സ് വരും .

“എങ്ങിനെ നെതെർലാൻഡ്സിൽ എത്തി?” ലെർലാൻഡ് അന്വേഷിച്ചു .

‘’My boyfriend… he is from Netherland… ഞങ്ങൾ കൊളമ്പിയയിൽ വച്ച് കണ്ടുമുട്ടി. എന്നെ ഇവിടേക്ക്  കൊണ്ടുവന്നു .ഇനി എനിക്ക് ഇവിടെ നിൽക്കുവാനുള്ള പെർമിഷൻ ശരിയായി കിട്ടണം .”

‘’Oh, that’s good.’’ മിസ്റ്റർ ലെർലാൻഡ് പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. ശേഷം അദ്ദേഹം വേറൊരു പെൺകുട്ടിയുടെ  അരികിലെത്തി .

“എങ്ങിനെ സെലിസ്റ്റാ, പഠിത്തം. പോളണ്ടിൽ പേരൻസിനെ കോണ്ടക്റ്റ് ചെയാറുണ്ടോ ?”

“ഉം …” അവൾ തലയാട്ടി. ഞങ്ങൾ ലെറ്റർ എഴുത്തും .ഇടക്ക് ഫോൺ ചെയ്യും .” മിസ് സെലിസ്റ്റാ  വെറുതെ തന്റെ വെളുത്ത തലമുടി കൈകൾകൊണ്ട് പിന്നിലേക്ക്  ഒതുക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

എല്ലാവരോടും മിസ്റ്റർ ലാർലൻഡ് സരസമായി സംസാരിക്കുന്നു . ക്ലാസ് പുരോഗമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .

ഒന്നര മണിക്കൂറിന് ശേഷം പതിനഞ്ചു മിനിറ്റ് ബ്രെയ്ക്ക് …

ഞാൻ എല്ലാവരുമായി പരിചയപ്പെട്ടു . Anna from Portugal… Muhammed from Keniya… Mustafa from Morocco… David from Sree Lanka… Linda from Venezuela.

എല്ലാവരും ഡിസ്കിന്റെ സമീപത്തേക്ക് നീങ്ങി ഓരോ കൗണ്ടറിൽ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു .ഞാനും ഒരു കൗണ്ടറിൽ ഇരുന്നു കേസറ്റ് പ്ലേയ് ചെയ്യുവാനുള്ള  സംവിധാനം ശ്രദ്ധിച്ചു .കേസറ്റ് ഇട്ടുകൊണ്ട് ഹെഡ്‍ഫോൺ എടുത്ത് ചെവിയിൽ വച്ചശേഷം ഓൺ ചെയ്‌തു .

കേസെറ്റിൽ നിന്ന് ഡച്ച് വാചകങ്ങൾ എന്റെ കാതുകളിൽ പതിഞ്ഞു .

–The Netherlands… Kline land കുറച്ചുനേരത്തെ നിശബ്ദത … Forteen million invonears … പിന്നെയും നിശബ്ദത. അങ്ങിനെ ശബ്ദങ്ങൾ നീളുന്നു .

ഓരൊ വരികൾ കഴിയുമ്പോൾ ഉള്ള നിശബ്ദത ഞങ്ങൾക്ക് ആ വാചകം റിപ്പീറ്റ് ചെയ്‌തു പറയുവാനുള്ളതാണെന്ന് മനസിലായി .

ഏതാണ്ട് മുപ്പത് മിനിറ്റ് … ഞാൻ വാചകങ്ങൾ റിപ്പീറ്റ് ചെയ്‌തു പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു .

അതിനു ശേഷം ആ കേസറ്റ് റിപ്ലൈ ചെയ്തു നോക്കി .എങ്ങിനെയുണ്ട് എന്റെ ഡച്ച്  സംസാരം എന്ന് പരിശോധിച്ചു .അത് കേട്ട് ഞാൻ തന്നെ ചിരിച്ചുപോയി . കാരണം  ഞാൻ പറഞ്ഞത് ഡച്ച് ഭാക്ഷ തന്നെയാണോ എന്ന് എനിക്ക് തന്നെ സംശയം .

ആഴ്ചകൾ കടന്നുപോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ഞാനും ബെന്നും കൂടുതൽ അടുത്തു .എപ്പോഴും വലിയ വർത്തമാനം പറയുന്ന ബെൻ . പക്ഷെ , പണത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ യാതൊരു വിട്ടുവീഴ്ചയുമില്ലാത്ത വ്യക്തി ആയിരുന്നു . ഒരു ടെലിഫോണ് ചെയ്യുകയാണെങ്കിൽ പോലും അതിന്റെ പണം കണക്കുപറഞ്ഞു വാങ്ങുന്ന ബെൻ .

എന്റെ ഡച്ച് പഠിത്തം പുരോഗമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .കാര്യമായി ഒരു പ്രശ്നങ്ങളും ഇല്ല. Eindhoven ചെന്ന് എല്ലാവരെയും കാണണം എന്ന് ആഗ്രഹം തോന്നി . പക്ഷെ , എങ്ങിനെ കാണും . ഞാൻ നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ ഇല്ലിഗൽ ആയിരിക്കുന്നു .അറിഞ്ഞാൽ പോലീസ് എന്നെ ഏത് സമയത്തും എന്നെ പിടിക്കാം .

സമയം വൈകീട്ട് 4:30… ഞാൻ ഡൈനിങ് റൂമിൽ ടി .വി .കണ്ടുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .

ഞാൻ ഗ്ലാസ് വിൻഡോയിൽ കൂടി പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു .വിന്ററിന്റെ തുടക്കമായിരിക്കുന്നു .തണുപ്പ് കൂടി കൂടി വരുന്നു .മരത്തിലെ ഇലകൾ എല്ലായിടത്തും പൊഴിഞ്ഞുകിടക്കുന്നു .

ബെൻ വീട്ടിലില്ല .സൈക്കിൾ എടുത്ത് പുറത്തുപോയിരിക്കുന്നു .എവിടേക്കാണ്  പോയതെന്ന് അറിയില്ല .

പെട്ടെന്ന് ഡോറിൽ ആരോ മുട്ടുന്ന ശബ്‌ദം കേട്ടു .

ആരായിരിക്കും !!

ഞാൻ ചെന്ന് ഡോർ തുറന്നു .

“ഹായ് … ബെൻ ഇവിടെ ഇല്ലേ?” ഒരു പെൺകുട്ടി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നു .

“പുറത്തേക്ക് പോയി … എവിടേക്കാണ് പോയതെന്ന് അറിയില്ല.” ഞാൻ അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“ആരാണ് !!” അവൾ ആച്ഛര്യത്തോടെ എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് ആരാഞ്ഞു .

‘’ I am Michael, paying guest…’’ ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

‘’I am Jassica… ബെന്നിന്റെ സുഹൃത്താണ്. കുറച്ചപ്പുറമാണ് വീട് .”

“ഹായ്. ജെസീക്ക ..കണ്ടതിൽ സന്തോഷം .” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവളെ നോക്കി .

അവൾ അകത്തേക്ക് കയറി ഡൈനിങ് റൂമിൽ ഇരുന്നു .

“ഞാൻ മിക്കവാറും ഇവിടെ വരാറുണ്ട്. ബെൻ ഞങ്ങളുടെ അടുത്ത സുഹൃത്താണ് .പെട്ടെന്ന് ഒരാളെ കണ്ടപ്പോൾ ഞാൻ ആച്ഛര്യപെട്ടുപോയി … പിന്നെ .. എവിടെയാണ് സ്വദേശം .” ജെസീക്ക വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ എന്നെ നോക്കി .

“ഇന്ത്യ … ” ഞാൻ പറഞ്ഞു.

“ഇവിടെ എങ്ങനെ?”

“I am a student… ന്യൂസ് പേപ്പറിൽ പരസ്യം കണ്ടു. ഇവിടെ റൂം ശരിയായി .” ഞങ്ങൾ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ ബെൻ കയറിവന്നു .

“ഹായ് … ജെസീക്ക എവിടെയായിരുന്നു രണ്ടാഴ്ച്ച … എന്തായിരുന്നു പ്രോഗ്രാം ?” ബെൻ അവളുടെ  അരികിലേക്ക് വന്ന് ചുമലിൽ തട്ടിക്കൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .

“ഞാൻ ഇവിടെ ഇല്ലായിരുന്നു. ഹെൽമുണ്ടിൽ കസിന്റെ അടുക്കൽ പോയി .”

‘’How is your mother…?’’

 എന്റെ അടുക്കൽ എപ്പോഴും ദേഷ്യപ്പെടും .” ജെസ്സിക്ക പരിഭവ സ്വരത്തിൽ  ബെന്നിനെ നോക്കി .

“പിന്നെ … മൈക്കിളിനെ പരിചയപ്പെട്ടോ?”

“അതെ, ഞങ്ങൾ പരിചയപ്പെട്ടു.” ജെസീക്ക എന്നെനോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട്  പറഞ്ഞു .

ജെസീക്ക കുറച്ചുനേരം കൂടി അവിടെ ചിലവഴിച്ചു . ശേഷം മടങ്ങി .

ഡച്ച് പഠനം പുരോഗമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .ഇവിടുത്തെ വിദ്യാർഥികൾ മിക്കവരും  രാഷ്ട്രീയ അഭയം  തേടി നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ വന്നവരായിരുന്നു .

ഞാൻ മിസ്റ്റർ ലാർലൻഡുമായി കൂടുതൽ അടുത്തു .അദ്ദേഹത്തോട് എല്ലാം തുറന്നു  പറയാം എന്ന വിധത്തിൽ ഞങ്ങൾ സുഹൃത്തുക്കളായി .

ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞു ഞാൻ ലെർലാൻഡുമായി സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു . അപ്പോൾ ഞാൻ പറഞ്ഞു .

‘’Sir… I have some problem… ഞാൻ തങ്ങളിൽനിന്ന് സഹായം പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു.

“എന്താണ് മൈക്കിൾ പ്രോബ്‌ളം?” അദ്ദേഹം എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .

“എനിക്കൊരു ഗ്യാരണ്ടി പേഴ്‌സൺ വേണം. ആർ .യു .യൂണിവേഴ്‌സിറ്റിയിൽ പഠിക്കണമെങ്കിൽ അത് നിർബന്ധമാണ് .” ഞാൻ പ്രതീക്ഷയോടെ അദ്ദേഹത്തെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

‘’ Yes, you need a guaranty person… ഇപ്പോഴത്തെ പൊസിഷൻ എന്താണ്?” അദ്ദേഹം സാവധാനത്തിൽ തല ഉയർത്തിക്കൊണ്ട്  അന്വേഷിച്ചു .

“എന്റെ വിസ കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. പിന്നെ Utrecht പൊലീസിലെ ഒരു സീൽ മാത്രമാണ്  എന്റെ പാസ്സ്പോർട്ടിൽ ഉള്ളത് . പഠിക്കുവാൻവേണ്ടി അപേക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു  എന്ന് .” ഞാൻ തെല്ല് നിരാശ കലർന്ന സ്വരത്തിൽ മിസ്റ്റർ ലെർലാൻഡിനെ  നോക്കി .

“ശരി, ഞാൻ ഒന്ന് അന്വേഷിക്കട്ടെ. എന്തെങ്കിലും വഴി കണ്ടെത്താൻ പറ്റുമോ എന്ന് നോക്കാം .

“എനിക്ക് ഗ്യാരണ്ടി പേഴ്‌സൺനെ കിട്ടിയില്ലെങ്കിലോ? എനിക്ക് ഇപ്പോൾ ഇന്ത്യയിലേക്ക്  മടങ്ങിപോകേണ്ട .” ഞാൻ തെല്ല് നിരാശയോടെ പിറുപിറുത്തു .

‘’Better you can ask the political asylum.’’ മിസ്റ്റർ ലെർലാൻഡ് ഒരു അഭിപ്രായം മുന്നോട്ടുവച്ചു.

“ഹോ …എനിക്കതിന് കഴിയില്ല. കാരണം ഞാൻ ഏഷ്യ -യൂറോപ്  ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് മിഷനുമായി വന്ന ഒരു വ്യക്തിയാണ് .എന്നെ വളരെയധികം ആളുകൾ ഇവിടെ സഹായിച്ചിട്ടുണ്ട് .” ഞാൻ ദുഃഖം കടിച്ചമർത്തികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“ലുക്ക് … മൈക്കിൾ, വളരെയധികം ആളുകൾ നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ അനുവാദം ഇല്ലാതെ കഴിയുന്നു. എന്ന ആൾക്ക് രേഖ ഇല്ല എന്നറിഞ്ഞാൽ പോലീസ് അവരെ പിടിക്കും . ശേഷം അവരെ തിരിച്ചയക്കും .

പിന്നെ … വളരെക്കാലം രേഖയില്ലാതെ ഇവിടെ താമസിച്ച ഒരാളെ പോലീസ് പിടിച്ചു . പക്ഷെ … വളരെക്കാലം നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ താമസിച്ചതിനാൽ വളരെ നന്നായി ഡച്ച് സംസാരിക്കും . ആ യുവാവ് രാജ്ഞിയോട് അപേക്ഷിച്ചു . അയാളെ  നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ നിൽക്കുവാൻ നിയമപരമായി അനുവാദം നൽകി .

“ശരി … മൈക്കിൾ, ഞാൻ ഏതെങ്കിലും ഇൻസ്റ്റിട്യൂഷന്റെ സഹായം ലഭിക്കുമോ എന്ന് ശ്രമിക്കാം.” മിസ്റ്റർ ലെർലാൻഡ് കണ്ഠശുദ്ധി വരുത്തിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു  .

“Thank you… Sir.  Thanks a lot…’’ ഞാൻ വളരെ പ്രതീക്ഷയോടെ മിസ്റ്റർ ലെർലാൻഡിനെ നോക്കി.

അടുത്ത ദിവസം മിസ്റ്റർ ബെന്നിനെ കാണുവാൻ രണ്ടുപേർ വന്നു . മിസ്റ്റർ ബ്രോണും , ഗേൾഫ്രണ്ട്‌   ലീസെത്തും .

ഞാൻ ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ ടി .വി .ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഇരിക്കുകയായിരുന്നു .സൂപ്പർ ചാനലിലെ ഒരു സീരിയൽ … ‘’Dream of Janne…’’ ബെൻ വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ എന്തോ ജോലിയിൽ ഏർപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

“ബ്രോൺ … എവിടെ ലിസേത്ത്, അവൾ വേറെ ആരുടെയെങ്കിലും കൂടെ പോയോ?” ബെൻ  തമാശരൂപത്തിൽ മിസ്റ്റർ ബ്രോണിനെ കളിയാക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു .

‘’No… no… I am here…. ലിസത്ത് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് റൂമിലേക്ക് കയറിവന്നു.

‘’Keep an eye on her… അല്ലെങ്കിൽ അവൾ പിടിവിട്ടുപോകും.” ബെൻ പിന്നെയും ബ്രോണിനെ നോക്കിക്കൊണ്ട് തമാശ പറഞ്ഞു .

“വരൂ ലിസത്ത് … ഇവിടെ ഇരിക്കാം. ഇത് മിസ്റ്റർ മൈക്കിൾ … ഫ്രം ഇന്ത്യ …

“നെതെര്ലന്ഡ്സിലേക്ക് സൈക്കിളിൽ വന്ന വ്യക്തിയാണ്. ബെൻ എന്നെ അവർക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

‘’Really !!’ ലിസത്ത് വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ എന്നെ നോക്കി.

ബെൻ ഞങ്ങളെ അന്യോന്യം പരിചയപ്പെടുത്തി .മിസ്റ്റർ ബ്രോൺ .. ഏതാണ്ട് നാല്പത്തഞ്ചു  വയസ്സ് കാണും .ലിസത്ത് ഏറിയാൽ ഇരുപത് വയസ്സ് .മെലിഞ്ഞ ശരീരപ്രകൃതിയുള്ള  ബ്രോൺ ടിൽബർഗ് സിറ്റിയിൽ റോഡ് മെന്ററിനൻസ് വിഭാഗത്തിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നു .ലിസത്ത് ഒരു പ്ലാസ്റ്റർ നിർമാണ കമ്പനിയിലും .

“എന്താണ് കഴിക്കുവാൻ വേണ്ടത്?” ബെൻ ലിസത്തിനോടായി ചോദിച്ചു .

“ഇനിക്ക് ഒരു കോഫി മതി.” ലെതർ ജാക്കെറ്റ് ഊരി അംഗറിൽ തൂക്കിക്കൊണ്ട് ലിസത്ത് പറഞ്ഞു .

എല്ലാവരും ഡൈനിങ് റൂമിൽ ഇരുന്നു .ബെൻ ചെന്ന് ഒരു വലിയ കുപ്പി വൈനുമായി  തിരികെ വന്നു .

“ഹോ, നല്ലൊരു മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റം വാങ്ങിച്ചിട്ടുണ്ടല്ലോ? വളരെ നന്നായിരിക്കുന്നു .” ബ്രോൺ മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റത്തിന്റെ ഭംഗി ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട്  പറഞ്ഞു .

“അതെ, സോണി … സി. ഡി . പ്ലേയർ ഉൾപ്പെടെ .” മിസ്റ്റർ ബെൻ കുറച്ചു തലയെടുപ്പോടെ  അവരെ നോക്കി .

ബെൻ രണ്ടു ഗ്ലാസുകളിൽ വൈൻ പകർന്നു .ബെന്നും ,ബ്രോണും കഴിക്കുവാൻ തുടങ്ങി .

ഞാനും ലീസെത്തും കോഫി രുചിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .

ബെൻ വൈൻ ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് സംഭാഷണങ്ങളിൽ മുഴുകി . അവരുടെ സംസാരത്തിൽ  ബ്രോൺ ,ബെന്നിന്റെ അടുത്ത സുഹൃത്ത് ആയിരിക്കുമെന്ന് ഞാൻ ഊഹിച്ചു .

ഞാനും ലീസെത്തും കുറേനേരം സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .അവക്ക് എന്റെ യാത്രാവിവരങ്ങൾ  അറിയണം .

ഏതാണ്ട് ഒമ്പത് മണിയോടെ അവർ മടങ്ങി .

ദിവസങ്ങൾ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ഇടക്ക് മിസ്റ്റർ ലെർലാൻഡിനെ ഞാൻ ഗ്യാരണ്ടി പേഴ്‌സൺൻറെ കാര്യം ഓര്മിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .

ഒരു ദിവസം ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞ ശേഷം മിസ്റ്റർ ലെർലാൻഡ് എന്നെ വിളിപ്പിച്ചു .ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെ അരികിലെത്തി .

“മൈക്കിൾ … ഇതൊരു ചാരിറ്റബിൾ ഇൻസ്റ്റ്യൂട്ടുഷൻ ആണ്‌. അവിടെച്ചെന്ന് മിസ്റ്റർ  ജെറ്റനെ ഒന്ന് കണ്ടുനോക്കു .അദ്ദേഹത്തിന് ചിലപ്പോൾ തങ്ങളെ സഹായിക്കുവാൻ കഴിയും .” മിസ്റ്റർ ലെർലാൻഡ് പോക്കറ്റിൽ നിന്ന് ഒരു കാർഡ് എടുത്ത് എന്റെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“ശരി … സാർ. ഞാൻ ഇപ്പോൾതന്നെ മിസ്റ്റർ ജെറ്റനെ കാണാം .” കാർഡിലെ അഡ്രസ് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .

“ശരി …മൈക്കിൾ. ഇവിടെനിന്ന് ഏകദേശം ഒരു കിലോമീറ്റർ ദൂരമേ ഒള്ളു .ഒന്ന് പോയി കണ്ടുനോക്കൂ .” മിസ്റ്റർ ലെർലാൻഡ് ഓഫിസ് ജോലിയിലേക്ക് ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രികരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞാൻ സ്ട്രീക്ക് സ്‌കൂളിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി നേരെ അവിടേക്ക് യാത്രയായി .

റിസപ്ഷനിൽ ഒരു യുവതി ഇരിക്കുന്നു .ഞാൻ എന്റെ ആഗമനോദ്ദേശം അവരെ അറിയിച്ചു .

“മിസ്റ്റർ ജെറ്റൺ …? മുകളിലത്തെ നിലയിലേക്ക് ചെല്ലൂ .” യുവതി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞാൻ ഒന്നാമത്തെ നിലയിൽ മിസ്റ്റർ ജെറ്റന്റെ ക്യാബിൻ കണ്ടു .അവിടെച്ചെന്ന് ഡോറിൽ  തട്ടി.

‘’Yes, come in…’’ അകത്തുനിന്ന് ശബ്ദം കേട്ടു.

‘’Good afternoon, sir… I am Michael’’ ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ അഭിസംബോധന ചെയ്‌തുകൊണ്ട്‌ അകത്തേക്ക് കയറി.

‘’Come in please… Take your seat…’’അദ്ദേഹം കസേര ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“എന്നെക്കൊണ്ട് എന്താണ് വേണ്ടത്?” മിസ്റ്റർ ജെറ്റൺ ഓഫിസ് ജോലിക്കിടയിൽ തല ഉയർത്തി എന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു .

ഞാൻ മിസ്റ്റർ ലെർലാൻഡിന്റെ കാർഡ് അദ്ദേഹത്തിന് നൽകിക്കൊണ്ട് ഞാൻ ആഗമനോദ്ദേശം അറിയിച്ചു .

മിസ്റ്റർ ജെറ്റെൺ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ച ശേഷം ടെലിഫോണ് ഡയൽചെയ്തു ഓരോരുത്തരോടുമായി  സംസാരിക്കുവാൻ തുടങ്ങി .

ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുന്നിൽ അക്ഷമനായി അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .

അഞ്ചാമത്തെ കാൾ … മിസ്റ്റർ ജെറ്റാൻ എന്റെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും അവരോട് പറയുന്നത്  ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .

‘’He is an Indian…?’’ അങ്ങേ തലക്കൽനിന്ന് ഫോണിലൂടെ വരുന്ന ശബ്ദം ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.

‘’Yes… he is an Indian.’’ മിസ്റ്റർ ജെറ്റാന്റെ മറുപടി.

അതിനുശേഷം കുറച്ചുനേരം കൂടി സംസാരം തുടർന്നു .ഞാൻ മിസ്റ്റർ ജറ്റാന്നെ തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .

ഫോൺ ക്രഡിലിൽ വച്ചശേഷം മിസ്റ്റർ ജേട്ടന്ന് എന്റെ മുദ്ദത്തേക്ക് നോക്കി .

‘’Well… Mr. Michael… drop your address here. Any possibility… I’ll inform you.’’  മിസ്റ്റർ ജെറ്റാണ് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. ഞാൻ എന്റെ അഡ്രസ് മിസ്റ്റർ ജെറ്റന് നൽകിയശേഷം സാവധാനം പുറത്തേക്ക് നടന്നു .

ഞാനും ബെന്നും രാത്രി ഭക്ഷണത്തിനുള്ള ഒരുക്കങ്ങൾ ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു .ബെൻ റേഡിയോ എടുത്ത് കിച്ചണിൽ കൊണ്ടുവന്നു വച്ചു .

അതിൽ നിന്നും ഇംഗ്ലീഷ് ഫ് .എം .മ്യൂസിക്ക് ഒഴുകിവരുന്നുണ്ട് . ഫാന്റസി എഫ് .എം… നെതെർലൻസിലെ പോപ്പുലർ എഫ് .എം  റേഡിയോ .

ഞാൻ വെജിറ്റബിൾ എടുത്ത് സാലഡിന്റെ പാകത്തിൽ ശരിയാക്കികൊണ്ടിരുന്നു .

അതിനിടയിൽ ഡോർബെൽ സബ്‌ധിക്കുന്നത് കെട്ടു .

“ആരായിരിക്കും.” ബെൻ ആരോടെന്നിലാതെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് മുന്വശത്തേക്ക് ചെന്ന് വാതിൽ തുറന്നു .

‘’Hi, come… come in…’’ ബെൻ അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു.

ജേക്കബ്ബും ഗേൾഫ്രണ്ട്‌ ഹെലനും … അവർ തൊട്ടുതാഴെ ഫ്ലാറ്റിൽ താമസിക്കുന്നു .

“എന്താണ് പരിപാടി?” ജേക്കബ് ബെന്നിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .

“ഞങ്ങൾ സപ്പറിന്റെ ഒരുക്കത്തിലാണ്. പിന്നെ .. ഇന്നലെ കാണാമെന്ന് പറഞ്ഞത് ഇപ്പോഴാണ് വരുന്നത് ?” ബെൻ ഒരു പരിഭവത്തോടെ അന്വേഷിച്ചു .

“എന്തായി ഞാൻ പറഞ്ഞ കാര്യം?” ജെക്കബ് ബെന്നിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .

“അത് ശരിയാക്കിതരാം…ഞാൻ ആളെക്കണ്ട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.” ബെൻ നിസ്സാരഭാവത്തിൽ  തല വെട്ടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ജേക്കബ് എന്തോ കാര്യസാധ്യത്തിന് ബെന്നിനെ കാണുവാൻ വന്നിരിക്കുന്നു എന്ന് ഞാൻ ഊഹിച്ചു .

“എവിടെ ബോസ്.”(ബോസ്… ജേക്കബിന്റെ വളർത്തു നായയാണ്.)

“ഞങ്ങൾ പുറത്തുപോയിരുന്നു. ഇപ്പോഴാണ് മടങ്ങിവന്നത് . ഞാൻ അവനെ ഫ്‌ളാറ്റിൽ  ആക്കിട്ടാണ് ഇവിടേക്ക് വന്നത് .” ഹെലൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞാൻ ഡൈനിങ് ഹാളിലേക്ക് വന്നു അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .

“എങ്ങിനെയുണ്ട് ഡച്ച് പഠിത്തം?” എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഹെലൻ അന്വേഷിച്ചു .

“വളരെ നന്നായി പോകുന്നു.” ഞാൻ രണ്ടുപേരെയും നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട്  പറഞ്ഞു .

“ഇതാ… വിൻറെർ ആയി. ഇനി നല്ല തണുപ്പായിരിക്കും . ഇന്ത്യയിൽ ഇങ്ങനെ തണുപ്പുണ്ടാകുമോ ?” ജേക്കബിന്റെ ചോദ്യം .

“ഹായ്… യൂറോപ്പ്യൻ ക്ലൈമെറ്റ് ഒന്ന് വേറെ തന്നെ. എന്നാൽ ഇന്ത്യയിലെ ചില ഉയർന്ന  സ്ഥലങ്ങളിൽ ഇതേ കാലാവസ്ഥ ആയിരിക്കും .” ഞാൻ സാലഡ് അരിയുന്നതിൽ  ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ജേക്കബിന് ഏതാണ്ട് പത്തൊൻപത് വയസും . മെലിഞ്ഞ കറുത്ത തലമുടിക്കാരൻ … ഹെലനും ഏതാണ്ട് ഇതേ പ്രായം തന്നെ … എന്നാൽ വളരെ തടിച്ച  പെൺകുട്ടി .ഇവർ ഒരുമിച്ചു താമസിക്കുന്നു .കൂട്ടിന് ബോസ് എന്ന വലിയ എൽസെഷൻ നായയും .

കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു അവർ മടങ്ങി .രണ്ടുദിവസത്തിനകം ആവശ്യപ്പെട്ട കാര്യം ശരിയാക്കിതരാം എന്ന ബെന്നിന്റെ ഉറപ്പോടെ .

ദിവസങ്ങൾ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു . ഒരു ഗ്യാരണ്ടി പേഴ്‌സൺനെ ലഭിക്കുക എന്ന പ്രതീക്ഷ എന്നിൽ മങ്ങിതുടങ്ങി .മിസ്റ്റർ ജെറ്റണിൽ നിന്ന് ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടും യാതൊരു അറിയിപ്പും ലഭിച്ചില്ല .ഇടക്ക് മിസ്റ്റർ ലെർലാൻഡിന്റെ അടുക്കൽ ഇതേക്കുറിച്ച് ഒന്ന് സൂചിപ്പിക്കും എന്നല്ലാതെ കാര്യമായ പുരോഗതി ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല .

സമയം രാത്രി പത്തര … ഞാൻ ഫ്രഞ്ച് ചാനലിൽ ഒരു ഇംഗ്ലീഷ് മൂവി കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു.ബെൻ നേരത്തെതന്നെ കിടക്കുവാൻ റൂമിലേക്ക് പോയി .

പെട്ടെന്ന് ഫ്രണ്ട്‌ ഡോർ തട്ടുന്ന ശബ്ദം .കൂടാതെ തുരുതുരയായി കോളിങ് ബെല്ലും  അടിക്കുന്നുണ്ട് .

ആരാണ് ഈ രാത്രി നേരത്ത് ഇങ്ങനെ ശക്തിയായി ഡോർ മുട്ടുന്നത് !! ഞാൻ ചിന്തിച്ചു .

ഡോർ മുട്ടുന്നതിന്റെ ശബ്ദം കൂടിക്കൂടി വന്നു .

“ബെന്നിനെ വിളിക്കണോ?” വേണ്ട … പോയി നോക്കാം . ഞാൻ ചെന്ന് ഡോർ തുറന്നു.

ഒരു സ്ത്രീ… ഏതാണ്ട് നാല്പത് വയസ്സ് പ്രായം കാണും .വല്ലാതെ കരയുന്നുണ്ട് .എന്തോ … പ്രശ്നമുള്ളതായി എനിക്ക് തോന്നി .

അവർ ബെന്നിനെ കുറിച്ച് തിരക്കി . ഞാൻ ബെൻ ഉറങ്ങുകയാണെന്ന് ആംഗ്യരൂപത്തിൽ  പറഞ്ഞു .

അവർ ഡച്ചിൽ എന്തൊക്കയോ പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് അകത്തേക്ക് കയറി .

ഞാൻ ചെന്ന് ബെന്നിന്റെ ഡോർ തട്ടിക്കൊണ്ട് വിളിച്ചു . ഉറക്കച്ചടവോടെ ബെൻ ഡോർ തുറന്നു .

“എന്താണ് !!” ബെൻ അനിഷ്ടത്തോടെ അന്വേഷിച്ചു .

“ഒരു സ്ത്രീ കാണുവാൻ വന്നിരിക്കുന്നു. കരയുന്നുണ്ട് .”

“ഇതാ… ഞാൻ വരുന്നു.” ബെൻ അകത്തേക്ക് കയറി ഡ്രസ്സ് മാറി പുറത്തേക്ക് വന്നു .

ഡൈനിങ് റൂമിൽ അവർ ഇരിക്കുന്നു . കരയുകയും, എന്തൊക്കെയോ പിറുപിറുക്കുകയും  ചെയ്യുന്നുണ്ട് .

“ഹായ്… ഫിൻ … എന്തുപറ്റി?” ബെൻ അവരുടെ അടുക്കൽച്ചെന്ന് അന്വേഷിച്ചു .

അവർ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് എന്തൊക്കയോ പറയുന്നുണ്ട് .വീട്ടിലെ പ്രശ്നങ്ങളാണെന്ന്  ഞാൻ ഊഹിച്ചു .

“കൂൾ ഡൗൺ … കൂൾ ഡൗൺ…” ബെൻ ഓരോന്നും പറഞ്ഞു അവരെ സമാധാനിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

“ഞാൻ രാവിലെ വീട്ടിലേക്ക് വരാം … ഞാൻ സംസാരിക്കാം.” ബെൻ പറയുന്നുണ്ട് .

കുറെ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവർ ശാന്തയായി .

“കോഫി എടുക്കട്ടേ?” ബെൻ അവരെ ആശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .

“വേണ്ട… വേണ്ട …” അവർ മൂക്ക് തുടച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

കുറേക്കഴിഞ്ഞു അവർ എഴുന്നേറ്റ് പുറത്തേക്ക് നടന്നു .അപ്പോഴും ബെൻ അവരെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .

“എന്താണ് പ്രോബ്ലം. ആരാണ് അവർ ?” തിരികെവന്ന ബെന്നിനോട് ഞാൻ തിരക്കി .

“ഫിൻ… കുറച്ച് അപ്പുറം താമസിക്കുന്നവരാണ്. ഭർത്താവും മകനുമായി വഴക്കിട്ട്  വന്നതാണ് .ഇടയ്ക്കിടെ ഉണ്ടാവാറുണ്ട് . പെട്ടെന്നുതന്നെ തീരുകയും ചെയ്യും .”

ബെൻ ഉറക്കംകെടുത്തിയ നീരസത്തോടെ റൂമിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ ഒരു യുവാവ് ബെന്നിന്റെ ഫ്ളാറ്റിലേക്ക് കയറിവന്നു .

“ഹായ് … വില്യംസ്, ഞാൻ അവിടേക്ക് വരുവാൻ തുടങ്ങുകയായിരുന്നു. ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റ് കഴിക്കുന്നോ .” ബെൻ പ്രഭാത ഭക്ഷണത്തിനായി കസേരയിൽ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .

“വേണ്ട, ഞാൻ കഴിച്ചു.” വളരെ ഗൗരവമുഖത്തോടെ വില്യംസ് പറഞ്ഞു .

വില്യംസ് , ഏതാണ്ട് ഇരുപത്തെട്ട് വയസ്സ് പ്രായം കാണും . ബ്രൗൺ -ബ്ലാക്കിഷ് ഹെയർ ,സുമുഖൻ .

വില്യംസ് വളരെ ടെൻഷനിൽ ആണെന്ന് തോന്നി .ബെന്നുമായി കുറെ നേരം കുടുംബ കാര്യങ്ങൾ സംസാരിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .

കുറച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ വില്യംസ് ശാന്തനായി .

“Meet Mr. Michael.’’ ബെൻ എന്നെ വില്യംസിന് പരിചയപ്പെടുത്തി.

‘’Michael… This is Mr. Williams… Son of Fin…’’ ഞങ്ങൾ അന്യോന്യം പരിചയപ്പെട്ടു.

ഇന്നലെ രാത്രി വന്ന സ്ത്രീയുടെ മകനാണ് .ബെൻ അവരുടെ ഇടയിൽ മധ്യസ്ഥനായി നിൽക്കുന്നു .അവരുടെ ഇടയിൽ ബെൻ അത്യാവശ്യം ഇൻഫ്ളുവൻസ് ഉള്ള വ്യക്തി ആണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി .

Advertisement invite

I Want to Built a House

Email: josemichaelcalicut@gmail.com 

WhatsApp: +91 7560 899 479

GOOGLE PAY: +91 921 2025 479

Payoneer : josemichael88245@josemichael

simple sense a dynamic true story— hindi

अध्याय-26

‘क्रुइज़मंट वेग।’ यह उस दूसरे व्यक्ति का स्थान था जिसकी मुझे तलाश थी।” मेरी खोज के आधार पर, मुझे पता चला कि वह व्यक्ति अपार्टमेंट बिल्डिंग की तीसरी मंजिल पर रहता है।

मैं तीसरी मंजिल पर पहुंचा और दरवाजे की घंटी बजाई. करीब छह फीट लंबे और अच्छे शरीर वाले लगभग पचास वर्षीय एक व्यक्ति ने दरवाजा खोला।

मैंने अपना परिचय दिया और उन्होंने पूछा, ‘अरे, मिस्टर माइकल, मैं आपकी कैसे मदद कर सकता हूं?’

 मैंने अपनी यात्रा का उद्देश्य बताया और उन्होंने मुझे अंदर आमंत्रित किया, ‘ओह, छात्र कक्ष, हाँ, हाँ। कृपया अंदर आएं।’

मैं लिविंग रूम में चला गया और चारों ओर देखते हुए एक सीट ले ली।

 उस आदमी ने अपना परिचय दिया, “मैं वर्नीर हूं, मेरे दोस्त मुझे बेन कहते हैं।” वह बातूनी हो गया.

‘मैं छह महीने के लिए डच अध्ययन करने की योजना बना रहा हूं और टिलबर्ग में रहकर डच अध्ययन करना चाहता हूं,’ मैंने अपना विश्वविद्यालय प्रवेश पत्र दिखाते हुए कहा।

‘ठीक है, मिस्टर माइकल, बहुत सारे लोग इस कमरे को देखने के लिए यहां आए हैं,’ मिस्टर बेन ने अंग्रेजी और डच के मिश्रण में बोलते हुए कहा। ‘मैंने इसे अभी तक किसी को किराए पर नहीं दिया है। आओ, आओ, मैं तुम्हें कमरा दिखाऊंगा।’

 मैं श्री वर्नीर के साथ कमरा देखने गया, जिसमें एक आरामदायक बिस्तर और एक हीटर था। बाथरूम में दो दरवाजे थे और दोनों कमरों से प्रवेश की व्यवस्था की गई थी।

 ‘मासिक किराया कितना है?’ मासिक किराए के बारे में उत्सुक होकर मैंने पूछा ‘कितना अग्रिम भुगतान आवश्यक है?’ एक पल तक उसे देखने के बाद मैंने पूछा,’

‘बिना भोजन के तीन सौ पचास गिल्डन का मासिक किराया,’ श्री बेन ने उत्तर दिया। आपको तीन महीने का किराया अग्रिम भुगतान करना होगा, लेकिन जब आप कमरा खाली कर देंगे तो मैं अग्रिम राशि वापस कर दूंगा।’

“ठीक है, ठीक है,” मैंने उसके विकल्पों पर विचार करने के बाद जवाब दिया। “मुझे यह कमरा पसंद है। मैं तुम्हें अग्रिम भुगतान दूँगा और बाकी कल जब मैं वापस आऊँगा।”

“यह सब ठीक है,” श्री वर्नियर ने मुस्कुराते हुए उत्तर दिया। “आओ, माइकल, मैं तुम्हें दूसरे कमरे दिखाऊंगा।” श्री वर्नियर फिर बोले। अपार्टमेंट दो शयनकक्ष, एक बैठक कक्ष, एक भोजन कक्ष, एक रसोईघर, एक बरामदा और एक भंडारण कक्ष के साथ बहुत अच्छी तरह से व्यवस्थित है।

मैंने अग्रिम राशि के रूप में पाँच सौ गिल्डर सौंपे और बाहर चला गया।

‘हे भगवान… यह एक छोटी सी राहत है। वैसे भी, मैं टिलबर्ग में डच का अध्ययन शुरू करूँगा। हम इंतजार करेंगे और बाकी चीजें देखेंगे।’

 अगली सुबह मैं श्री बेन के अपार्टमेंट में चला गया।

“साइकिल पार्किंग क्षेत्र कहाँ है? मैंने बेन से पूछा.

“हाँ, यह तहखाने में है। यहाँ चाबी है, श्री बेन ने चाबी मेरी ओर बढ़ा दी।

मैं साइकिल को बेसमेंट में स्टोर रूम में छोड़ कर वापस आ गया.

भोजन कक्ष में दो बड़ी मछलियों वाला एक मछलीघर था।

 “उफ़, मैं आज मछलियों को खाना खिलाना भूल गया… मैं आमतौर पर 11:00 बजे खाना खिलाता हूँ। मिस्टर बेन ने भोजन का पैकेट लिया और उसे खिलाने लगे।

“हाँ, यह बहुत बढ़िया है, सचमुच बड़ी मछली है!” मैंने उसकी तरफ देखा और कहा.

“हाँ, मैंने यह मछली तब खरीदी थी जब यह बहुत छोटी थी। अब लगभग दो साल हो गए हैं. जब वे मुझे देखते हैं तो तुरंत प्रतिक्रिया करते हैं। श्री बेन ने मेरी ओर देखा और गर्व से कहा।

“ठीक है, अच्छा काम।” मैंने श्री बेन को प्रोत्साहित किया।

“माइकल, तुम नीदरलैंड कैसे पहुँचे?” मिस्टर बेन ने खाने का पैकेज एक्वेरियम के पास रखते हुए पूछा।

“मैं साइकिल से नीदरलैंड आया।” मैंने उसकी ओर न देखते हुए उत्साह से कहा।

“साइकिल पर…!” बेन ने आश्चर्य से मेरी ओर देखा।

“हाँ, मैं एक यात्री हूँ।” मैंने एक पल के लिए श्री बेन को देखते हुए कहा। “मुझे यूट्रेक्ट विश्वविद्यालय में भर्ती कराया गया था। मैं कुछ समय के लिए यहां अध्ययन करना चाहता हूं।

 “ओह दिलचस्प है। मैं भी एक साइकिल चालक था. मेरे दोस्त कहते थे कि मैं मीलों तक साइकिल चला सकता हूं। मिस्टर बेन अपनी साइकिलिंग को लेकर चर्चा का विषय बन गए हैं।

मैंने बेन को देखा। क्या वह बकबक है? हाँ, वह लगभग बकबक करने वाला हो सकता है। मैंने विषय को भटकाने की कोशिश की.

“बेन, क्या मैं हमारी रसोई का उपयोग कर सकता हूँ?” मैंने अपना गला साफ़ करते हुए पूछा।

“बेशक, माइकल। आपको जो चाहिए वो खरीद सकते हैं और फ्रिज में रख सकते हैं। उसने मुझे एक त्वरित मुस्कान दी.

“बहुत बहुत धन्यवाद बेन।” मैं उसे देखकर मुस्कुराया.

शाम को, बेन ने रात का खाना तैयार करने के बाद मुझे फोन किया। “यह डच भोजन है। उबले आलू, सूप, पोर्क स्टिर-फ्राई, सब्जी सलाद, आदि।” श्री बेन ने हर चीज़ का वर्णन करना शुरू किया।

“हाँ, मैंने बहुत सारा डच खाना खाया।” मैंने खाना खाते हुए कहा. “यूट्रेक्ट में मेरा एक दोस्त है। ए मिस्टर रॉबर्ट… मैंने वहां कई तरह के डच व्यंजनों का स्वाद चखा है।

 “मेरे दोस्त हमेशा कहते थे कि मैं एक विशेषज्ञ रसोइया हूं।” भोजन करते समय, श्री बेन ने अपनी तुरही बजाना शुरू कर दिया।

वह फिर से बकबक करने लगा… मैंने सोचा।

“हाँ, हाँ, यह स्वादिष्ट है।” मैंने एक स्वर में कहा.

खाना खाते समय मैंने टीवी देखा। टीवी को मछली के कटोरे के पास रखा गया है। बेन अभी भी बड़ी-बड़ी बातें कर रहा था।

“आप आमतौर पर बिस्तर पर कब जाते हैं?” जैसे ही उसकी जीभ सीमा लांघने लगी, मैंने पूछा।

“ओह, मैं आमतौर पर देर से सोता हूँ। यहां हमेशा कोई न कोई रहता है. वे मुझे आसानी से नहीं छोड़ेंगे. चीजों को सही करने के लिए उन्हें मेरे समर्थन की जरूरत है। आप जानते हैं, मेरा यहाँ के बड़े-बड़े दिग्गजों से बहुत लेना-देना है। इसीलिए हर कोई मुझे मदद के लिए बुलाता है.

“हे भगवान, वह बहुत बातें करता है। वह सचमुच बकबक करने वाला होगा,” मैंने खुद से कहा।

“ठीक है, मैं बहुत थक गया हूँ, बेन। मुझे सोने जाने दो. मैंने श्री बेन की ओर देखा।

“ठीक है, ठीक है, माइकल। आराम करो, हम कल बात करेंगे. वह मुस्कुराया और हाथ हिलाया।

मैं शयनकक्ष में गया.

मैं सोच रहा था। मैं डच सीखने के लिए एक कक्षा में शामिल होना चाहता हूँ। नहीं तो बेन को मेरे इरादों पर शक हो जाएगा.

मैं नीदरलैंड में रहना चाहता हूं. मैं यहीं अपना भविष्य बनाना चाहती हूं और यहीं से शादी करना चाहती हूं।’

कमरा बहुत ठंडा था. ठंड मुझे मोटे कम्बल से ढक रही थी। मैं हीटर पर तापमान नियंत्रित करने के लिए उठा। “ओह, यह काफी आकर्षक है।” मैं कुछ ही मिनटों में सो गया.

“टिलबर्ग में डच शिक्षण विद्यालय कहाँ है?” मैंने यूट्रेक्ट विश्वविद्यालय से प्राप्त पत्र पढ़ा।

“हां, यह वूर बेरोप्समेडर स्ट्रीट पर है। “यह वह सड़क है जहां स्कूल स्थित है।

मैं सोच रहा था… बेन घर पर नहीं था। कोई आवाज नहीं सुनाई दी, वह बाहर चला गया होगा. वैसे हम शहर पहुंचकर जांच कर सकते हैं.’

मैंने जल्दी से अपनी ड्रेस बदली और बाहर आ गयी. यह एक उज्ज्वल और सुंदर दिन था. लेकिन माहौल बहुत ठंडा था. मैंने दृश्यों का आनंद लेते हुए साइकिल चलाई।

 चारों ओर ढेर सारे अपार्टमेंट थे। उसके बाद मैं विशिष्ट डच घर देख सका। नीदरलैंड में ऐसे घर बहुत आम थे। मैं डच परिदृश्य का आनंद लेते हुए धीरे-धीरे आगे बढ़ा।

शहर का केंद्र क्रूज़मंड वेग से लगभग तीन किलोमीटर दूर था। टिलबर्ग एक अच्छा और शांतिपूर्ण शहर था। सड़क के दोनों ओर लगे पौधों की कटाई-छंटाई की जाती है और उन्हें साफ-सुथरा रखा जाता है।

“वूर बेरोप्समडर स्ट्रीट कहाँ है?” मैंने एक राहगीर से पूछा.

यह शहर के केंद्र के बाद है. आप इसे आसानी से पा सकते हैं. “उसने मुझसे कहा.

बीस मिनट में मैं शहर के केंद्र में था। शहर का केंद्र बहुत अच्छा लग रहा था और बहुत भीड़भाड़ भी नहीं थी। सड़क के दोनों ओर की दुकानें और आकर्षक विज्ञापन मुझे आइंडहॉवन शहर की याद दिला रहे थे।

मैं सिटी सेंटर से आगे बढ़ा. थोड़ी दूरी के बाद, वूर बेरोप्समडर वेग दिखाई दिया।

यह वह इमारत है जिसकी मुझे तलाश है। इसका पूरा अग्रभाग कांच से ढका हुआ है और खूबसूरती से सजाया गया है… मैं उसके पास पहुंचा। उसके किनारे एक छोटा सा बोर्ड देखा।

“स्ट्रीक स्कूल।”

बेरोपस्मडर वेग के लिए। टिलबर्ग.

मैंने बाइक एक तरफ खड़ी की और अन्दर आ गया. यह एक बड़ा हॉल था. एक महिला मेज के पीछे बैठी है.

मैं उसके पास आया. “हाय, मैडम. मैं यहां डच सीखने आया था। मैंने अपना परिचय दिया और प्रवेश पत्र दिया.

“ठीक है, अच्छा… बैठो. अब आप प्रशिक्षक को देख सकते हैं। उसने टेलीफोन रिसीवर उठाया और कहा।

कुछ ही मिनटों में मेरी मुलाकात कोच से हो गई.

“हैलो… मैं लेरलैंड हूं। पी वैन लीरलैंड. उन्होंने अपना परिचय दिया.

 मिस्टर लेरलैंड मुझे पहली मंजिल पर ले गये। “यह मेरा कार्यालय है। मैं आपके लिए प्रवेश पत्र की व्यवस्था कर दूंगा. श्री लेरलैंड ने अपनी सीट समायोजित करते हुए कहा।

 श्री लेरलैंड ने एक लेटर पैड पर मेरा प्रवेश पत्र टाइप किया और उस पर मुहर लगा दी।

“ठीक है, मिस्टर माइकल। आप कल मेरे साथ जुड़ सकते हैं. आप पहले ही एक सप्ताह लेट हो चुके हैं। आप उसी बैच में शामिल हो सकते हैं. यहां का समय सुबह नौ बजे से बारह बजे तक है। आपकी सप्ताह में पाँच कक्षाएँ होंगी। आपको कड़ी मेहनत करनी होगी और तभी आप छह महीने में डच सीख पाएंगे।

“धन्यवाद सर। मैं अपनी तरफ से पूरी कोशिश करूंगा।” मैं मिस्टर लेरलैंड को देखकर मुस्कुराया।

 “आपका स्वागत है, श्रीमान माइकल।” श्री लेरलैंड ने हाथ हिलाते हुए कहा। मैंने स्ट्रीक स्कूल छोड़ दिया और धीरे-धीरे सड़क पर चलने लगा…

अगली सुबह मैं लगभग नौ बजे स्ट्रीक स्कूल पहुँच गया। मैंने देखा कि छात्र सीढ़ियों से ऊपर जा रहे थे। मैंने उनका पीछा किया… कक्षा श्री लेरलैंड के कार्यालय के पास थी। कक्षा एक बड़ा कमरा था और कमरे के बीच में एक बड़ी अंडाकार आकार की मेज थी। मैं कक्षा के किनारे लगभग बीस कुर्सियाँ और एक विभाजन वाली एक लंबी मेज देख सकता था। इसके अलावा कक्षा के लिए सभी आवश्यक कार्यालय स्टेशनरी के साथ एक डेस्क भी थी।

वहाँ लगभग बीस छात्र थे। अधिकांश छात्र एशिया, अफ्रीका, पूर्वी यूरोप और लैटिन अमेरिकी देशों से थे।

मैंने एक बात नोटिस की, हर कोई खुशी भरे नोट्स का आदान-प्रदान कर रहा था। उनमें से कुछ चर्चा कर रहे थे कि डच कैसे सीखें।

मैं मेज़ के एक छोर पर बैठ गया। “हैलो” मेरे बगल वाली एक लड़की खिलखिला कर हँसी।

“हाय, मैं माइकल हूं, भारत से।” मैंने अपना परिचय दिया.

“हाय, मैं न्यूजीलैंड से एलेक्जेंड्रा हूं।”

“आप यहाँ डच सीखने कब आये?” मैंने उसे जानने के लिए उससे पूछा। ”

“हाँ, पाँच दिन पहले।” मिस एलेक्जेंड्रा ने उत्तर दिया।

“हैलो सुप्रभात।” श्री लेरलैंड चेहरे पर मुस्कान के साथ कक्षा में आये।

भूरे-काले बालों वाले छह फुट लंबे चालीस वर्षीय श्री लेरलैंड अपने व्यवहार में बहुत मिलनसार थे। उनका चेहरा हमेशा मुस्कुराता रहता था.

“तो क्या तुमने कल सीखे गए सभी पाठ याद कर लिए?” मिस्टर लेरलैंड ने सभी की ओर देखा और अपने हाथ रगड़े।

“जी श्रीमान।” सभी ने ज़ोर से सिर हिलाया।

“माइकल।” श्री लारलैंड मेरी ओर मुड़े। “हमने पहले ही कुछ पाठ शुरू कर दिए हैं। यह समस्या नहीं है। आप ये सब आसानी से पकड़ सकते हैं।”

उसने जारी रखा…

“यहाँ… ये कैसेट ले लो। हम यहां यही सिखाते हैं. एक घंटे का सेशन खत्म होने के बाद आप उस ब्लॉक में जाएं और वहां कैसेट प्ले करें. फिर दोहराएँ… कैसेट में जो कहा गया है उसे दोहराने के लिए कैसेट में एक टाइम स्लॉट होगा।

“ठीक है सर।” मैंने कैसेट स्वीकार करते हुए कहा.

श्री लेरलैंड ने चुटकुलों और खुशियों के साथ कक्षाओं को सुचारू रूप से चालू रखा।

“तुम कल क्लास में क्यों नहीं आए?” मिस्टर लेरलैंड ने मिस शर्ली से पूछा।

“कल मैं वीज़ा की व्यवस्था करने के लिए आप्रवासन विभाग गया था।” मिस शर्ली ने मोहक मुस्कान के साथ कहा।

मिस शर्ली कोलंबिया से थीं। अच्छा कद, गेहुँआ रंग, काले बाल, गोरी, उम्र लगभग बीस साल होगी।

“अच्छा, मिस शर्ली, आप नीदरलैंड्स में कैसे पहुंचीं?” श्री लेरलैंड ने उसकी बात सुनते हुए पूछा।

“मैं… हाँ… मेरा प्रेमी, वह नीदरलैंड से है। हम कोलंबिया में मिले थे. वह मुझे नीदरलैंड ले आया। अब मुझे नीदरलैंड में निवास परमिट प्राप्त करने की आवश्यकता है। उसने अपने चेहरे पर एक खूबसूरत मुस्कान के साथ कहा।

“ओह, बढ़िया। यह अद्भुत है,” श्री लेरलैंड ने कहा और बहुत खुशी से मुस्कुराये। वह अगली लड़की के पास गया.

“मिस सेलेस्टा, आपकी पढ़ाई कैसी चल रही है? क्या आप पोलैंड में अपने माता-पिता के संपर्क में हैं?”

“जी श्रीमान।” उसने अपने खूबसूरत लंबे सफेद बालों को सहलाते हुए कहा। “मैं पत्र लिखता हूं और अक्सर टेलीफोन पर बातचीत करता हूं।”

मिस्टर लेरलैंड ने सभी से प्रसन्नतापूर्वक बात की। कक्षा सुचारू रूप से चली।

डेढ़ घंटे की क्लास के बाद पंद्रह मिनट का ब्रेक हुआ।

अंतराल के दौरान मुझे अपने सहपाठियों के बारे में पता चला… पुर्तगाल से अन्ना, केन्या से मुहम्मद, मोरक्को से मुस्तफा, इथियोपिया से डेविड और वेनेजुएला से लिंडा।

ब्रेक के बाद, हर कोई काउंटर पर डेस्क पर चला गया। मैं भी जाकर एक काउंटर पर बैठ गया. सिस्टम का अवलोकन किया…मैंने देखा कि कैसेट का उपयोग कैसे किया जाता है।

मैंने एक कैसेट निकाला, उसे डाला और हेडफ़ोन अपने कानों में लगा लिया। डच वाक्यांश बोलने की आवाज़ मेरे कानों में भर गई। “नीदरलैंड्स… ए क्लाइन लैंड…” के बाद, एक विराम। “चौदह मिलियन निवासी…नीदरलैंड में…” एक और विराम। कैसेट पर आवाज़ आती रही।

मुझे एहसास हुआ कि वाक्यों को दोहराने के लिए हमारे पास एक अवकाश था। मैंने लगभग तीस मिनट तक वाक्य दोहराये।

बाद में, मैंने कैसेट बजाया और अपनी बोली जाने वाली डच भाषा सुनी। लेकिन मैं यह तय नहीं कर सका कि मेरा भाषण वास्तव में डच था या कोई अन्य भाषा, इसलिए जब मैंने वह भाषण सुना तो मैं अनियंत्रित रूप से हँसने लगा।

जैसे-जैसे सप्ताह बीतते गए…बेन और मैं करीब आते गए। बेन हमेशा बड़ी-बड़ी बातें करते थे, लेकिन पैसों के मामले में उन्होंने कभी समझौता नहीं किया। श्री बेन हमेशा एक हिसाब रखते थे, यहां तक ​​कि एक टेलीफोन कॉल के पैसे का भी।

मेरे डच पाठ प्रगति पर थे। बीच में कोई बड़ा मुद्दा नहीं. मैं आइंडहोवन में सभी को देखना चाहता था। लेकिन मैं उनसे कैसे मिलूंगा! अब मैं नीदरलैंड में एक अवैध निवासी था।

पुलिस मुझे कभी भी गिरफ्तार कर सकती है.

शाम के 4:30 बजे थे. मैं भोजन कक्ष में टीवी देख रहा था

मौसम साफ़ था। सर्दी दरवाजे पर थी. दिन-ब-दिन ठंड बढ़ती जा रही थी। पेड़ अपने पत्ते गिराने लगे थे। हाँ… नीदरलैंड में यह मेरी दूसरी सर्दी थी।

मिस्टर बेन घर पर नहीं थे. उसने साइकिल उठाई और निकल पड़ा. मुझे नहीं पता कि वह कहां गया.

मैंने दरवाजे पर दस्तक सुनी. “यह कौन हो सकता है?” मुझे आश्चर्य हुआ।

मैंने उठ कर दरवाज़ा खोला.

“हाय, क्या मिस्टर बेन यहाँ हैं?” मेरे सामने एक युवा महिला चेहरे पर बड़ी मुस्कान लिए खड़ी है।

मैंने एक पल के लिए उसकी बात सुनी। “नहीं। वह बाहर आया। मुझे नहीं पता कहां है।”

उसने आश्चर्य से मेरी ओर देखा.

“मैं… मैं माइकल हूं, पेइंग गेस्ट” मैंने तुरंत अपना परिचय दिया।

“हाय मिशेल। मैं जेसिका हूं. मैं मिस्टर बेन का दोस्त हूं। तुम्हारा पड़ोसी है।”

“हाय, जेसिका। आपसे मिलकर बहुत अच्छा लगा।” मैंने मुस्कुराते हुए कहा.

वह अंदर आई और भोजन कक्ष में बैठ गई।

“मैं यहां नियमित रूप से आता हूं। मिस्टर बेन मेरे सबसे अच्छे दोस्त हैं। ” उसने ख़ुशी से कहा। “मैं तुम्हें देखकर आश्चर्यचकित थी। ठीक है, माइकल. आप कहाँ से हैं?”

 “मैं भारत से हूँ।”

“आपका अंत नीदरलैंड में कैसे हुआ?” उसने मुझे संदेह भरी नजरों से देखा.

“मैं एक छात्र हूं। मैंने अखबार में एक विज्ञापन देखा। मुझे यहां एक कमरा मिला।” मैंने धीरे से कहा.

हम बात कर रहे हैं। थोड़ी देर बाद मिस्टर बेन आये और शामिल हो गये।

“हाय, जेसिका, आप पिछले दो सप्ताह से कहाँ थीं?” आपका कार्यक्रम क्या था? बेन उसके पास आया और उसके कंधे को थपथपाया।

“मैं यहां नहीं था… हेलमंड में मेरे चचेरे भाई ने मुझे फोन किया।”

“क्या माँ ठीक हैं?” मिस्टर बेन ने एक पल के लिए उसकी ओर देखते हुए पूछा।

“वह ठीक है. माँ मुझे हमेशा आकर्षक लगती हैं, जेसिका ने निराशा के भाव से मेरी ओर देखा।

“और आप माइकल से मिले?”

“हाँ, हम मिले हैं।” जेसिका मुझे देखकर मुस्कुराई.

जेसिका ने कुछ समय फ्लैट में बिताया और फिर वापस चली गयी.

मेरे डच पाठ अच्छे चल रहे थे, मेरी कक्षा के अधिकांश छात्र नीदरलैंड में रहने के लिए राजनीतिक शरण चाहने वाले थे… मेरी श्री लेरलैंड के साथ घनिष्ठ मित्रता हो गई, जिनसे मैं अपनी समस्याओं के बारे में बात कर सकता था। हमारी एक कक्षा के बाद, मैंने एक महत्वपूर्ण मुद्दे पर मदद के लिए उनसे संपर्क किया।

“सर,” मैंने कहा, “मुझे एक समस्या है और मुझे आशा है कि आप मेरी मदद कर सकते हैं।”

श्री लेरलैंड ने एक क्षण के लिए मेरी बात सुनी। “तुम्हारी समस्या क्या है, माइकल?” उसने मेरी तरफ देखा और पूछा.

 “मैं एक गारंटर की तलाश कर रहा हूं। अगर मैं आरयू यूनिवर्सिटी में पढ़ना चाहता हूं तो यह अनिवार्य है। मैंने मिस्टर लेरलैंड की ओर उत्सुकता से देखा।

 “हाँ माइकल. आपको गारंटी चाहिए. अच्छा, वर्तमान स्थिति क्या है? श्री लेरलैंड ने धीरे से अपना सिर ऊपर उठाते हुए पूछा।

“सर, मेरा वीज़ा ख़त्म हो गया है।” मैंने निराशा से उसकी ओर देखा. “मेरे पासपोर्ट पर केवल यूट्रेक्ट पुलिस की मुहर है, शैक्षिक उद्देश्यों के लिए आवेदन की मुहर…”

“ठीक है, माइकल, मुझे तुम्हारे लिए कुछ आज़माने दो… मैं तुम्हारे लिए कुछ ढूंढूंगा,” उसने अपनी कुर्सी पर बैठते हुए कहा।

“क्या होगा यदि मुझे कोई गारंटर नहीं मिल सका?” मैंने निराशा से मिस्टर लेरलैंड की ओर देखा। “मैं अब भारत वापस नहीं जाना चाहता।”

“क्या आप राजनीतिक शरण मांग रहे हैं?” श्री लेरलैंड ने मुझे देखा और अपनी राय व्यक्त की।

“नहीं, नहीं, मैं ऐसा नहीं कर सकता। मैं यहां एशिया-यूरोप मैत्री मिशन पर आया हूं। यहां कई लोगों ने मेरी मदद की है,” मैंने अपनी पीड़ा दबाते हुए कहा।

 “देखो, माइकल। नीदरलैंड में बहुत से लोग बिना अनुमति के रहते हैं। यदि पुलिस को लगता है कि आपका रहना अवैध है, तो वे आपको गिरफ्तार कर लेंगे और वापस भेज देंगे। एक बार एक भारतीय युवक को यहां अवैध रूप से रहने के आरोप में गिरफ्तार किया गया था। लेकिन वह लंबे समय तक नीदरलैंड में रहे और अच्छी तरह से डच भाषा बोल सकते थे। उसने रानी से एक निवेदन किया। आख़िरकार उन्हें नीदरलैंड में रहने की इजाज़त मिल गई।”

“ठीक है, माइकल। मैं यहां किसी संस्था से मदद लेने की कोशिश करूंगा. वह आगे की ओर झुका और उत्साहपूर्वक मेरी ओर देखा।

“धन्यवाद सर। बहुत बहुत धन्यवाद।” मैंने मिस्टर लेरलैंड की ओर आशा से देखा।

 अगले दिन दो व्यक्ति मिस्टर बेन से मिलने आये। एक हैं मिस्टर ब्रॉन और दूसरी हैं उनकी गर्लफ्रेंड मिस लिसेट।

मैं भोजन कक्ष में टीवी देख रहा था। सुपर चैनल पर एक सीरियल है – “ड्रीम ऑफ़ जैनी।” श्री बेन विजिटिंग रूम में किसी काम में व्यस्त थे।

“अरे, ब्रॉन… लिज़ेथ कहाँ है?” क्या वह किसी के साथ बाहर गई थी? मिस्टर बेन ने मिस्टर ब्रॉन को चिढ़ाया और मुस्कुराये।

“ओह, नहीं, मैं यहाँ हूँ।” लिसेथ मुस्कुराते हुए कमरे में आया।

“उसे देखो…नहीं तो वह कूद कर बाहर आ जाएगी। मिस्टर बेन ने मिस्टर ब्रॉन के साथ फिर से मजाक किया।

“आओ, लिजेथ। कृपया बैठिए। यह भारत से मिस्टर माइकल हैं। वह साइकिल से नीदरलैंड आए। मिस्टर बेन उनके पास आए और मेरा परिचय कराया।

“वास्तव में!!” उसने आश्चर्य से मेरी ओर देखा.

श्री बेन ने हमारा परिचय कराया। मिस्टर ब्रॉन लगभग पैंतालीस वर्ष के थे, और लिसेथ लगभग बीस वर्ष के थे।

श्री ब्रौन टिलबर्ग में सड़क रखरखाव विभाग में काम करते हैं। लिज़ेथ एक प्लास्टर निर्माण कारखाने में काम करता है।

“आप क्या पीना चाहेंगे?” श्री बेन ने लिज़ेथ से पूछा।

“एक कॉफ़ी अच्छी रहेगी।” उसने चमड़े की जैकेट को हैंगर पर रखते हुए कहा।

सभी लोग खाने की मेज़ के चारों ओर बैठ गए। मिस्टर बेन रेड वाइन की एक बोतल लेकर लौटे।

“ओह, आपने एक अच्छा म्यूजिक प्लेयर खरीदा है।” ब्रॉन ने संगीत प्रणाली की सुंदरता की प्रशंसा करते हुए कहा। “यह बहुत सुंदर है।”

श्री बेन ने उन्हें गर्व से देखा। “हाँ, यह जापान में निर्मित सोनी है।”

श्री बेन ने दो गिलास शराब परोसी। मिस्टर बेन और ब्रॉन विभिन्न विषयों पर बात करते हुए शराब पीने लगे।

लिसेट और मैंने कॉफ़ी चुनी।

श्री बेन ने पेय का आनंद लिया और बातचीत में लगे रहे। उनकी बातचीत से मैंने तय किया कि मिस्टर बेन मिस्टर ब्रॉन के करीबी दोस्त थे।

लिजेथ और मैंने काफी देर तक बात की। वह मेरी यात्रा के बारे में जानना चाहती थी। वे रात 9:00 बजे वापस लौटे.

दिन बीतते गए… मैंने मिस्टर लेरलैंड को दो-तीन बार अपने मामलों के बारे में याद दिलाया।

एक दिन मिस्टर लेरलैंड ने मुझे क्लास के बाद बुलाया।

“माइकल। यह एक धर्मार्थ संगठन है. आप जाकर मिस्टर जेटन से मिलें। वह आपकी मदद करने में सक्षम हो सकता है. मिस्टर लेरलैंड ने अपनी जेब से एक विजिटिंग कार्ड निकाला और मुझे दिया।

“ठीक है सर. मैं तुरंत मिस्टर जेटन से मिलने जा रहा हूँ। मैंने विजिटिंग कार्ड देखते हुए कहा।

 “ठीक है, माइकल। इसे आज़माइए। यह यहां से मात्र एक किलोमीटर की दूरी पर है. श्री लेरलैंड ने अपने काम पर ध्यान केंद्रित करते हुए कहा।

मैं स्ट्रीक स्कूल से बाहर निकला। मैं मिस्टर जेटन से मिलने जा रहा था।

मैंने रिसेप्शन पर एक महिला को डेस्क के पीछे बैठे देखा। मैं उसके पास गया.

“हाँ, मिस्टर जेटेन, वह ऊपर है।” उसने मंद मुस्कान के साथ कहा.

मैंने पहली मंजिल पर मिस्टर जेट का केबिन देखा।

“हां अंदर आ जाओ।” अन्दर से आवाज सुनाई दी.

“नमस्कार, कृपया बैठ जायें।” जतन ने अपने ऑफिस के काम से ऊपर देखा। “मैं तुम्हारे लिए क्या कर सकता हूँ?”

मैंने उन्हें मिस्टर लेरलैंड का विजिटिंग कार्ड दिया और अपने इरादों से अवगत कराया।

मिस्टर जेटन बहुत देर तक मुझे देखते रहे। फिर एक नंबर डायल किया और कुछ लोगों से बात की. मैं अधीर होकर वहीं बैठ गया.

पांचवां फ़ोन कॉल… मुझे एहसास हुआ कि मिस्टर जतन उन्हें मेरी सारी बातें समझा रहे थे।

“क्या वह भारतीय है?” मुझे दूसरी तरफ से आवाज सुनाई दे रही थी.

हाँ, वह एक भारतीय है. श्री जेटन ने उत्तर दिया। इसके बाद उनकी बातचीत कुछ मिनटों तक चली.

मैं वहाँ बैठ गया, मिस्टर जेटन की ओर आशा से देख रहा था।

बातचीत के बाद श्री जतन ने मेरी ओर देखा। “ठीक है, मिस्टर माइकल… अपना पता यहां दीजिए और अगर मौका मिलेगा तो मैं आपको बता दूंगा। उसने फ़ोन पर बातचीत ख़त्म करते हुए कहा।

मैंने अपना पता दिया और धीरे से बाहर चला गया।

बेन और मैं रात का खाना तैयार कर रहे थे। मिस्टर बेन अपने कमरे में गये और रेडियो निकालकर रसोई में ले आये।

रेडियो अंग्रेजी एफएम संगीत से वातावरण भर गया। फैंटेसी एफएम नीदरलैंड में सबसे लोकप्रिय एफएम चैनल था।

मैंने सब्जियाँ उठाईं और सलाद के लिए उन्हें काटना शुरू कर दिया।

मैंने कॉलिंग बेल की आवाज़ सुनी।

“कोण है वोह?” बेन ने एक पल सोचा और दरवाज़ा खोलने चला गया।

“हाय, चलो, अंदर आओ।” बेन ने उन्हें आमंत्रित किया.

यह मिस्टर जैकब और उनकी प्रेमिका मिस हेलेन थीं। वे ग्राउंड फ्लोर पर रहते थे.

“मैंने जो कहा था उसका क्या हुआ?” जैकब ने चारों ओर देखा और श्री बेन से पूछा।

“हां अंदर आ जाओ। हम रात का खाना तैयार कर रहे थे. और फिर कल आये? कल तुम कहाँ थे मिस्टर बेन ने याकूब से विनती भरे स्वर में पूछा।

जैकब ने एक पल के लिए मिस्टर बेन को देखा। “मैंने तुमसे कुछ कहा था… तुम इसे कैसे ठीक कर सकते हो?” जैकब ने पूछा।

 “हाँ, मैं यह करूँगा, ठीक है।” श्री बेन ने कहा. “मैंने उससे कहा।”

मैंने मान लिया कि जैकब किसी उद्देश्य से मिस्टर बेन से मिलने आया था।

“बॉस कहाँ हैं?” (बॉस जैकब का अल्सेशियन कुत्ता)

“हम बाहर गए और अभी वापस आए।” हेलेन ने चेहरे पर मुस्कान के साथ कहा। “हम उसे फ्लैट पर छोड़कर यहां आ गए।”

वे भोजन कक्ष में आये और वहीं बैठ गये।

“आप डच कैसे पढ़ रहे हैं?” हेलेन ने मेरे चेहरे की ओर देखा और मुस्कुराते हुए पूछा।

 “हाँ, अच्छा, अच्छा।” मैं उन दोनों को देखकर मुस्कुराया.

 “हाँ, सर्दी हमारे दरवाजे पर है। अब पड़ेगी कड़ाके की ठंड… क्या भारत में पड़ रही है ठंड? जैकब ने पूछा।

“अरे, यह यूरोप जैसा नहीं है। भारत के कुछ हिस्सों में सर्दियाँ असहनीय होती हैं।” मैंने सलाद के लिए सब्जियाँ काटते हुए कहा।

मिस्टर जैकब लगभग उन्नीस वर्ष के हैं। छरहरी काया और काले बाल। हेलेन भी उम्र में बड़ी होने के बावजूद मोटी थीं। वे एक बड़े अल्सेशियन कुत्ते के साथ रह रहे थे। बॉस नाम का बड़ा कुत्ता बहुत आज्ञाकारी था।

थोड़ी देर बाद वे मिस्टर बेन के वादे के साथ लौटे कि दो दिनों में सब कुछ ठीक हो जाएगा।

दिन बीतते गए और जमानतदार मिलने की मेरी आशा धूमिल होती जा रही थी। श्री जेट्टेन ने कोई उपयोगी जानकारी नहीं दी थी, और श्री लेरलैंड को कोई प्रगति नहीं पता थी। कभी-कभार मुझे मिस्टर लियरलैंड की याद आती है।

रात के 10:30 बजे थे और मैं एक फ्रेंच चैनल पर एक अंग्रेजी फिल्म देख रहा था। श्री बेन पहले ही बिस्तर पर जा चुके थे।

मैंने सुना कि कोई सामने का दरवाज़ा खटखटा रहा है। साथ ही कॉलिंग बेल भी बजती रही.

“इतनी देर से दरवाजा कौन खटखटा रहा है?” मुझे आश्चर्य हुआ।

 दरवाज़े पर दस्तक तेज़ होती जा रही थी…तेज़ होती जा रही थी।

“क्या मुझे बेन को फोन करना चाहिए?” मैंने एक पल के लिए सोचा। नहीं, मुझे जाकर देखने दो। मैंने आकर दरवाज़ा खोला.

मेरे सामने लगभग पैंतालीस साल की एक महिला खड़ी है. वह बहुत रो रही थी…

वह मिस्टर बेन की तलाश कर रही है। मैंने उसे इशारे से बताया कि वह सो रहा है।

वह डच भाषा में कुछ बुदबुदायी, फिर अन्दर आ गयी। मैंने एक पल के लिए उसकी तरफ देखा और फिर मिस्टर बेन के दरवाजे पर जाकर दस्तक दी।

मिस्टर बेन ने दरवाज़ा खोला और मुझे गुस्से से देखा।

“यह क्या है?” उसने मुझे गुस्से से देखा.

“एक औरत तुमसे मिलने आई है, और रो रही है।” मैंने मिस्टर बेन की ओर देखा और एक सांस में कहा।

वह अपनी जगह का एहसास पाने के लिए एक पल के लिए रुका। “हाँ, मैं यहाँ आया हूँ।” मिस्टर बेन अंदर गए, अपने कपड़े बदले और वापस आ गए।

वह भोजन कक्ष में बैठी थी। वह रोई और कुछ कहा.

 “हाय, फिन। क्या हुआ “मिस्टर बेन ने उसके पास बैठते हुए पूछा।

वह रो रही है और कुछ कह रही है. मैंने अनुमान लगाया कि यह कोई पारिवारिक समस्या होगी।

“कूल… कूल, फिन।” श्री बेन ने उसे सांत्वना देने की कोशिश की।

“मैं कल सुबह वहां पहुंचूंगा। मैं निश्चित रूप से उनसे बात करूंगा,” श्री बेन ने सहमति में सिर हिलाते हुए महिला से कहा।

थोड़ी देर बाद वो एकदम शांत हो गयी. “क्या मैं कॉफ़ी बनाऊं?” मिस्टर बेन ने उसकी ओर देखते हुए पूछा।

“नहीं, नहीं,” उसने अपनी नाक पोंछते हुए कहा।

थोड़ी देर बाद वह धीरे-धीरे बाहर चली गई। फिर भी मिस्टर बेन उसे सांत्वना दे रहे थे।

“क्या हो रहा है? वह कौन है?” मैंने बेन से पूछा.

 “फिन… वह कुछ अपार्टमेंट दूर रहती है। वह हमेशा अपने पति और बेटे से झगड़ती रहती है. ऐसा अक्सर होता है. लेकिन यह सब आसानी से ठीक किया जा सकता है। श्री बेन ने नींद की बेचैनी से असंतुष्ट होकर अपने कमरे में प्रवेश करते हुए कहा।