Simple Sense… A Dynamic True Story
It was around noon we arrived at Amsterdam railway station, which is the largest railway station in the Netherlands. Amsterdam is known as the economic hub of the country, and its numerous canals reminded me of Venice.
I took a look around and stepped out of the railway station. I felt suffocated from the journey with my bicycle and luggage. The thought of standing out and attracting attention made me uneasy. I began searching for a place to park my bike and soon spotted a bicycle stand.
“I’d like to leave my bicycle here,” I told Laar.
“Why don’t you take the bicycle with you?” he asked, surprised.
“I think it’s better if I leave it here for now,” I replied. “If I carry all these things, I’ll draw attention to myself.”
“You know, we have to walk a bit further,” Mr. Laar pointed out, observing my luggage.
“Oh, that’s fine,” I said, shouldering the luggage. “I can handle it.”
Amsterdam, the largest city in the Netherlands, served as the country’s economic and financial center, as well as Europe’s biggest port. It was also home to numerous multinational companies.
We started walking through the narrow streets of the city. The area was bustling with pubs, restaurants, and various entertainment venues. I observed the diverse crowd consisting of people of different races and ethnicities. Identifying individuals in such a vibrant mix would be challenging, and the presence of many tourists added to the diversity.
“I’m hoping to find a job somewhere around here,” I mentioned to Mr. Laar during our walk.
“Yeah, Mr. Linden will help you. I’ll inform him,” he assured me.
We continued walking through the congested streets of the city until we finally arrived in front of an old building.
“Michael, we’ve arrived. This is an abandoned house,” Mr. Laar said, gazing at the aged structure.
I examined the building closely. It appeared to be very old, with most of the window panes broken. At first glance, it seemed deserted.
“Come on, Michael, let’s go inside,” Mr. Laar urged, bringing me back to reality.
He pushed open the side door, and we entered the dark rooms. Slowly, we made our way to a hall that was enveloped in darkness. Cobwebs adorned the ceiling, clearly indicating that the building had been unused for some time.
As we passed several rooms, we eventually reached a large room where I saw four or five people engaged in conversation. The only source of light was the faint sunlight streaming through a broken window. At first, their appearance startled me.
They had eccentric hairstyles and peculiar outfits, with metal chains adorning their bodies. Rings adorned their legs and hands, and various tattoos decorated their skin. Fear gripped me as I wondered what kind of people they might be. It reminded me of the movie “Mad Max.”
Among them were three men and two women. When they noticed us, one of them approached.
“Hello, Laar, how are you?” he greeted Laar with a hug.
“Hi, Linden, this is Mr. Michael,” Laar introduced me.
“Hello, Michael,” Mr. Linden extended his hand.
Laar spoke to Mr. Linden about me, saying, “Please help him as much as possible.”
Mr. Linden looked at me and smiled. “Of course, we’re all here to support each other.”
Fear still lingered within me. It was my first time interacting with such individuals.
“No need to worry, man. Stay here for now. It’s easy to find some work around here,” Laar reassured me, observing my expression.
“Yeah,” I nodded.
“Anyway, see you, Mike,” Laar said as he shook my hand and slowly walked out.
I stood there, watching him fade into the distance.
Afterwards, I placed my luggage to the side of the room. Mr. Linden assisted me.
“If you want to stay in the Netherlands, you can stay here. No one will ask questions,” Mr. Linden told me after studying me for a moment.
I expressed my gratitude with a thankful gesture and a smile.
I observed Mr. Linden. He appeared to be around twenty-seven years old, lean and tall, standing at about six feet. His hair was styled into spikes, and he wore jeans with an overcoat that reached his knees. Tattoos adorned various parts of his body, and he had a steel ring in one ear.
Initially, I was hesitant to interact with Mr. Linden, but with time, I realized that he wasn’t as rough as he seemed.
“Well, this is our camp,” he said with a smile, looking at me.
I glanced around and asked curiously, “How many people live here?”
He briefly looked at me and replied, “There are seven of us, but in the evening, more people gather here.”
I wanted to inquire about their activities but refrained, assuming they wouldn’t entertain such questions.
“Life here is a bit rough, but we’ve grown accustomed to it,” Mr. Linden remarked, studying me. “You can adapt to it as your new home.”
“Yeah,” I nodded, smiling.
Inside the building, I felt a chill. I explored the surroundings, taking in everything.
There was no hot water or electricity, making life there quite miserable.
“I wonder how they manage to live here,” I pondered.
It was an abandoned building, left by its owners. These people had entered and taken up residence without permission. I wondered if the owners would eventually involve the police to evict them and reclaim the place after a prolonged period.
“Michael, are you coming out with me?” Mr. Linden’s voice snapped me out of my thoughts.
“Yes, yes. I’m coming. I’m feeling bored here,” I replied.
We stepped out of the abandoned house and began strolling along the road.
Amsterdam, known as “The dam in the Amstel River,” was a port city that gained worldwide fame during the golden era of the Netherlands. It was a place filled with canals, attracting millions of tourists. Amsterdam served as the economic and cultural capital of the country. The Rijksmuseum, Van Gogh Museum, Hermitage Amsterdam, and the Anne Frank House were just a few of the many attractions the city had to offer.
“How do you like Amsterdam?” Mr. Linden asked, observing my expression.
“Oh, it’s fantastic! The city is truly amazing,” I exclaimed, gazing at the bustling crowd and taking in the surroundings.
“You know, people here live in close quarters,” he commented, slipping his hands into his long coat. “You can find everything here. If you have money, you can have a great time. That’s Amsterdam for you.”
“Do you enjoy living here?” I inquired, studying Mr. Linden.
“Yes, very much, but you have to be cautious,” he warned.
We walked through the congested streets of the city, with brothels lining both sides of the road.
“This is the famous red-light district called ‘De Wallen.’ You can find women from all over the world, including India,” Mr. Linden explained, clearly amused by the sights.
I looked around with curiosity. Behind glass doors, women from different countries exposed their bodies. There were women of various ethnicities—black, white, and mixed.
“I suppose they’re all immigrants,” I observed the girls and asked Mr. Linden.
“Yes, they are brought here for this business. However, there are also many Dutch women involved,” he replied.
“I see. Why do Dutch women engage in prostitution?” I inquired; my curiosity piqued by the scene.
“Well, it’s quite simple. Dutch women want to make money. This trade offers them more income in less time. Imagine a father visiting here and seeing his daughter sitting behind a glass cage. What would he say? But ultimately, it’s the daughter’s choice. She wants to earn money,” Mr. Linden explained.
We walked through the streets of Amsterdam, enjoying the night atmosphere and chatting. Amsterdam nights were well-known.
“I need to buy some things from the supermarket,” Mr. Linden said as he crossed the road and turned onto the next street.
We veered off the road near Amsterdam railway station and noticed a bicycle parking area in the square.
“Michael, there’s a supermarket over there. Do you need anything?” Mr. Linden asked while we walked.
“Yes, I do,” I replied, following Mr. Linden. “I need to buy some food items.”
We entered the supermarket with a large shopping cart. Mr. Linden carefully selected only the necessary items, and I did the same.
When we reached the checkout counter, I took out my wallet to pay, but Mr. Linden stopped me, saying, “No, no, I’ll cover it.”
He paid the bill, and we exited the supermarket.
We continued walking for a while until Linden suddenly stopped at the roadside. He began taking out various items from his long coat and put them in a bag.
I watched with interest and glanced at Linden.
“These are things I took from there,” Linden said with a smile.
I laughed and replied, “That’s great!”
“Yes, it’s an art,” he chuckled, looking at me like a hero.
At seven o’clock in the evening, visitors started arriving at the house. They were young men and women dressed in various costumes, giving the impression of a gathering. They gathered in the room, arranging seats and even sitting on the floor. Within fifteen minutes, about twenty people had gathered, and the room was illuminated only by candlelight.
The meeting lasted around thirty minutes, during which I noticed some of them exchanging angry words.
I found a spot in the corner of the room, and some of them came over and introduced themselves.
“That’s my friend,” Linden introduced me to them.
I observed each person. Some were playfully interacting with each other, while others lazily passed around and played with something.
After the meeting, people began dispersing in small groups or individually. Eventually, only seven of them remained in the dimly lit room. There were four men and three women.
Darkness enveloped the surroundings, and they used torches to see inside the room. The water supply in the house was freezing cold.
I watched them prepare their meal using vegetables and tubers, specifically the tuber of a sunflower.
I joined them for supper and was amazed by their way of life. It was a challenging existence, made even more difficult by the cold temperature in the room. I tightly wrapped my jacket around myself.
I couldn’t help but wonder why they were enduring such hardship.
In the morning, I struggled to get out of bed. The cold night had prevented me from sleeping well, as the chilly air seeped in through the broken window. I had slept on a wooden plank inside a sleeping bag.
Mr. Linden brought me a cup of morning coffee, and I sat there for a while, lost in my thoughts. “Where is all of this leading?” I wondered. “Yes, I made a mistake,” my mind briefly acknowledged, and I felt like everything was about to come crashing down with no other alternatives in sight.
Nevertheless, I was determined to find a job. That was going to be my first step.
I got up and freshened up.
“Michael, what’s your plan now?” Linden looked at me.
“I want to find a job,” I took a deep breath and said. “I need your help.”
“Okay,” Linden replied, straightening his hair. “We’ll head to the city in a little while. There’s a job office where I have a friend working.”
At 11:00 a.m., we stepped outside. The city was bustling with people. Compared to other Dutch cities, Amsterdam was particularly crowded.
We walked until we finally arrived in front of a job office. Linden went inside directly, while I stood on the sidewalk, observing my surroundings.
The office was adorned with glass windows, and there were three or four people sitting
inside. I watched them carefully from outside. I noticed a woman sitting in the main chair with her back turned to me.
She was engaged in a phone call. During the conversation, she suddenly turned and glanced at me.
I sensed something was amiss. Yes, there was something wrong. I quietly approached Linden.
“What’s the matter?” Linden looked surprised.
“Linden, let’s not pursue a job here. I want to leave immediately,” I said urgently.
Linden looked at me, puzzled. “Why?”
I remained silent for a moment and quickly exited the office.
“Why did you rush out of the office?” Linden followed me and inquired.
I took a deep breath. “Someone is watching me. I’m certain of it,” I said, briskly walking. “The way the woman looked at me was enough evidence.”
“Maybe it’s just in your imagination!” Linden gave me a sceptical look.
“No, no,” I replied firmly. “It’s not my imagination. I’m sure of it.”
We returned to the scotted house.
I had a strong feeling that someone was watching me, and the lady’s sudden reaction confirmed it.
What should I do now? I sat in the dark room, contemplating my options.
I needed to go somewhere else, a place where I wouldn’t be easily noticed.
I was already tired of the scotted house after just two days. If I stayed there any longer, I would freeze to death.
Yes, I wanted to relocate somewhere else, anywhere far away from here.
Wait, my bicycle! It was parked near Amsterdam railway station. I hadn’t thought of it until now.
I felt restless.
“No, I need to be proactive. There’s no point in sitting here like this…”
My attention turned to an old drum kit in the middle of the room. I hesitated for a moment, then approached it and took a seat.
I grabbed a drumstick and started playing slowly, following the rhythm my mind created.
“What’s the matter, Michael?” Linden looked at me.
“Today, I’m leaving this place. I can’t stay here anymore,” I said as I sat beside his bed.
“Where are you going?”
“I haven’t decided yet,” I replied apathetically. “I just need to leave. I’m certain that I’ve been recognized here.”
“Well, when are you leaving?” Linden got up from the bed and looked at me.
I sighed. “I’m leaving soon, Linden,” I said, gazing out the broken window in the distance. “Most likely, I’ll head to South Netherlands, a place where I won’t attract much attention.”
“Anyway, good luck, Michael,” Linden finally broke the silence.
I shook his hand. “Thank you for everything, Linden.”
I grabbed my belongings and stepped outside. I looked around… The streets of Amsterdam were slowly coming to life. “Where should I go? Which place offers better job opportunities and a peaceful life… somewhere that isn’t too crowded.”
I took out a map and focused on South Netherlands. Suddenly, my eyes landed on one place.
“Tilburg.”
Yes, it’s situated between Eindhoven and Utrecht. It’s a small city.
“Yeah, go to Tilburg,” my mind whispered. It seemed like the perfect place for me, far away from Amsterdam where I could go unnoticed.
With my bag in hand, I hurried to Amsterdam railway station to retrieve my bicycle, which had been there for over two days.
Upon arrival, I quickly made my way to where I had left it, only to discover that my bike was gone. It had been stolen.
I felt a sense of despair. A bicycle was essential for me, providing convenience and mobility. I found solace on a wooden bench, feeling utterly disappointed.
I sat there for a long time, contemplating my next move. Eventually, I shouldered my luggage and started walking.
My goal was to purchase a bicycle, even if it was a second-hand one. Slowly, I scanned the area in search of a bicycle shop.
After a considerable amount of walking, I finally stumbled upon a shop with a small collection of old bicycles for sale. I inquired about the price of one particular bicycle, pointing to it.
“How much does this bicycle cost?” I asked.
“It’s 125 Guilders,” replied the shopkeeper.
“I’m interested in buying it. Can you lower the price?” I inquired further.
“No, this is the lowest price. It’s in good condition and a pleasure to ride,” boasted the shopkeeper.
After a brief moment of hesitation, I suggested, “I can offer you a hundred Guilders.”
The shopkeeper pondered for a few seconds and eventually agreed, saying, “Alright, I’ll accept that.”
Having secured the bicycle, I attached my luggage to the back and made my way back to Amsterdam railway station. Approaching the ticket counter, I requested, “One ticket to Tilburg, please.”
The lady behind the counter handed me the ticket and informed me, “The train to Tilburg arrives on platform No. 2 at two o’clock.”
Checking my wristwatch, I noted that it was 1:45 p.m. I quickly retrieved my bicycle and headed towards platform number two, where I sat patiently, waiting for the train.
Observing my surroundings, I noticed the multitude of passengers at the station. The signboard above the platform displayed the names and schedules of arriving and departing trains.
The railway station itself was grand and aged, radiating a captivating beauty. I observed the diverse mix of passengers, hailing from different parts of the world, who had completed their journeys and were now making their way back home.
As the clock struck two, the train to Tilburg arrived precisely on schedule.
I stowed my bicycle in the luggage coach and proceeded to the passenger cabin. Above one of the seats, I noticed a sign that read “Non-smoking area.” Opting for the adjacent compartment where smoking was allowed, I settled comfortably by the window.
The train gradually picked up speed as I embarked on a journey from the northern part of the Netherlands to the south.
I lit a cigarette and gazed outside, taking in the picturesque Dutch landscapes. The green plains stretched out before me, adorned with traditional Dutch houses scattered here and there. Wire fences enclosed vast grasslands where herds of cows grazed peacefully. Sunflower fields, windmills, canals, and dams added to the scenic charm.
Feeling the weariness settle in, I reclined in my seat, yearning for a good night’s sleep that had eluded me for the past two days.
By evening, I arrived in Tilburg, an average city bustling with activity, not unlike Amsterdam or Eindhoven.
At first glance, I found Tilburg to be quite appealing. I explored the city on my bicycle, searching for a place to stay.
Suddenly, my eyes caught sight of an Indian grocery shop. A group of people, unmistakably Indians, were engaged in conversation in front of it. I approached them directly, realizing that they were speaking in Hindi.
“Hello, guys… I’m coming from India,” I addressed them in our shared language, eagerly awaiting their response.
“From India on a bicycle?” one of them inquired, looking at me with curiosity.
“Yes, from Kerala,” I replied, describing my journey to them.
“Where are you staying now?” another person asked.
“I’m looking for a place to stay,” I expressed my need to them.
“It would be best if you meet Mr. Surjeet. He owns the grocery shop. He’ll assist you,” one of them suggested.
I parked my bicycle beside the grocery shop and stepped inside. There, I spotted a Punjabi gentleman wearing a turban behind the counter. He must be Mr. Surjeet, I thought.
“Sir… Mr. Surjeet?” I addressed him humbly.
“Yes, what can I do for you?” he looked at me with surprise.
I introduced myself, and Mr. Surjeet examined me intently.
“I’m in need of a place to stay here for a few days. I need your help,” I conveyed in a single breath.
“How long have you been traveling on your bicycle?” he inquired.
“It’s been more than a year and a half,” I responded, avoiding direct eye contact.
Numerous questions followed, and I answered each one patiently.
“Alright, Michael. Please wait for some time,” he said, interjecting between his work. “We’ll arrange something for you.”
The wait stretched until eight o’clock in the evening.
“Kishore, come here,” Mr. Surjeet called out to someone standing outside.
“Saab…” Mr. Kishore entered the shop, showing respect.
“Accommodate Mr. Michael with you,” Mr. Surjeet instructed.
“Okay, Saab,” Mr. Kishore nodded without uttering a word.
After a while, Mr. Kishore and the others set off towards their abode, and I followed them.
We arrived at a massive apartment building. I surveyed the surroundings—a six-story structure capable of housing more than a hundred families.
I left my bicycle in the parking lot and carried my luggage, taking the elevator up to the fourth floor.
Mr. Kishore opened the door and led the way inside. The room was spacious, but sparsely furnished, with only a television present. Glancing around, I noticed four beds, indicating that four people lived there. Their belongings consisted of a few clothes and nothing more.
Curiosity got the better of me, “Which part of India are you from?” I asked Mr. Kishore.
“Hukkem Singh and I are from Punjab, Arjun and Mr. Vivek are from Haryana,” he replied.
“How long have you been in the Netherlands?” Observing them closely, I awaited their response.
“Oh, it’s been only four months,” Mr. Arjun replied without making eye contact.
“How did you come to the Netherlands?” I inquired, keeping a watchful eye on them.
“It was through an agent,” Mr. Vivek said, sporting a smile.
The realization struck me—they were refugees. They had sought political asylum upon arriving in the Netherlands.
“Where is your passport?” Mr. Hukkem looked at me with curiosity.
“I have it with me,” I replied matter-of-factly.
They exchanged glances and burst into laughter, “bloody fool.”
Perplexed, I watched their interaction. Mr. Vivek came and sat beside me, studying me for a moment.
“Destroy your passport and seek political asylum,” he suggested.
I remained silent, observing everyone’s reactions. “You can stay here for the rest of your life.”
“You’ll receive a significant amount of money. What would you gain in India?” Mr. Hukkem approached me, speaking seriously.
“First, you must hide your passport. Then go to the V.V.V. and request political asylum. They will ask you many questions and provide you with money, accommodation, and food,” Mr. Kishore explained enthusiastically.
“Then what?” I inquired, intrigued by their words.
“Next, the case will proceed. After the procedure is completed, if they determine that you are not a refugee, they will ask you to leave the country. This process takes a considerable amount of time.
If they insist on your departure, you can go to the nearest country. It will continue in this manner. You need to arrange a newspaper report from your hometown, stating that there is trouble in your country and returning would pose a threat to your life. This will help expedite your refugee status. Eventually, you can bring your family here and live happily,” Mr. Kishore concluded.
Curiosity piqued once again, I asked, “How much did you pay the agent?”
“I paid fifty thousand rupees, Mr. Hukkem gave sixty-five thousand, Mr. Vivek gave fifty-five thousand, and Mr. Arjun contributed seventy-five thousand rupees,” they revealed.
“But what if they decide to send you back? What will you do then?” I glanced at all four of them and posed the question.
They burst into laughter, assuring me, “No, never. Here is my U.N. paper. It certifies that we are refugees.” Mr. Vivek pulled out a paper from his wallet and showed it to me.
“Michael, are you interested?” Mr. Hukkem Singh asked, encouraging me to consider their path.
“Yeah, let’s see,” I responded.
However, they were unaware of my dire circumstances. I carried a heavy responsibility on my shoulders. How could I seek political asylum with that burden weighing me down?
“Oh, I can’t even contemplate it.”
Suddenly, Mr. Brasz’s words flashed in my mind.
“Can I actually do that…?”
“Yes, I’m caught between a rock and a hard place.”
I woke up in the morning at seven o’clock. Mr. Kishore and the others were still in bed. I sat there observing them.
They only knew Hindi and had no command of any other language. What could they possibly do in Europe? Their sole objective was to obtain refugee status and reap its benefits. They were ready to behave however necessary. Under refugee status, they could only receive a meager amount, not exceeding five hundred Guilders, from the Dutch Government. Moreover, they were prohibited from working here. Five hundred Guilders would barely cover their basic needs.
Last night, I witnessed Hukkem Singh and Vivek quarrelling over a mere five Guilders. Money was their sole concern; nothing else mattered between them.
Morning arrived at 8:30…
Everyone woke up, and Mr. Kishore and Hukkem Singh busied themselves with preparing breakfast.
Indian bread and dal curry.
I joined them for breakfast.
In just one day, I had grown weary. It proved difficult to mingle freely with them as their sole motive was to make money.
I took the bicycle and ventured outside. Tilburg, such a picturesque city. It exuded tranquillity and serenity. I leisurely pedaled through the city, savoring its beauty.
On the way, I entered a fast-food restaurant. I felt hungry and purchased a serving of potato fries along with ketchup and tomato sauce. I sat on a bench and began eating.
I remained there for a while, observing the Dutch police strolling around. They paid no attention to me. Ever since parting ways with Alex, I had never been checked, as I had acquired European features by then.
I entered the nearby pub and approached the counter.
“One beer, please,” I politely requested from the girl behind the counter.
She smiled and placed the beer in front of me.
As I enjoyed my drink, I struck up a conversation with the girl. Her name was Monica.
“Well, Monica, I’m new to Tilburg. Can you help me?” I asked, looking at her.
She widened her eyes and inquired, “What kind of help do you need?”
“I’m looking for a student room,” I explained.
“Oh, that’s not a problem,” she reassured me with a smile. “There are plenty of listings for paying guests in the newspaper.”
“That’s the issue,” I replied with a smile. “I don’t understand Dutch.”
“Don’t worry, Michael. I’ll help you,” she said, starting to scan the newspaper.
After a quick search, she handed me a piece of paper with a few addresses.
“Look, Michael, there are two addresses here. One of them should be suitable. So, where are you currently staying?” she asked.
I took a deep breath and replied, “I’m staying with a friend, but I need to move out as soon as possible. Anyway, thank you for your assistance.” I smiled, shook her hand, and left the pub.
I arrived at the first address, and a middle-aged woman opened the door.
“What can I do for you, dear?” she inquired kindly.
“I came here in search of a student room,” I introduced myself.
“Well, young man, I’m sorry to say that I rented out the room to a student yesterday. However, they haven’t arrived yet,” she explained.
I stood there, watching her closely as she continued.
“Here’s what you can do. Come back in two days. If the person doesn’t show up, I’ll be happy to give it to you.”
“Thank you, ma’am. I’ll come back,” I replied, slowly making my way out.
There was little hope of getting a room here. It was better to move on and search for the next address.
I continued on my way to the second address.
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com
Simple Sense… A Dynamic True Story
ചാപ്റ്റർ –25
സമയം ഏതാണ്ട് ഉച്ച പന്ത്രണ്ടു മണിയായിരിക്കുന്നു .ഞങ്ങളെയും വഹിച്ചുകൊണ്ടുള്ള ട്രെയിൻ ആംസ്റ്റർഡാം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .നെതെര്ലാന്ഡ്സിലെ ഏറ്റവും വലിയ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ .നെതെർലാൻഡ്സിലെ സാമ്പത്തിക സിരാകേന്ദ്രമായ ആംസ്റ്റർഡാം ഇറ്റലിയിലെ വെനീസിനെ അനുസ്മരിക്കുമാറ് എവിടെ നോക്കിയാലും വളരെയധികം കനാലുകൾ , കൂടാതെ അവയെ ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന നിരവധി ചെറുപാലങ്ങൾ .
വളരെ പുരാതനമായ ആംസ്റ്റർഡാം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ .ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങി .സൈക്കിളും അതിൽ നിറയെ ലഗേജുമായുള്ള യാത്ര എന്നെ വളരെ വിമ്മിഷ്ടപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു . ആരും എന്നെ പെട്ടെന്ന് ശ്രദ്ധിക്കും എന്ന തോന്നൽ എന്നെ അലോസരപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങിയപാടെ ഞാൻ തിരഞ്ഞത് സൈക്കിൾ വെക്കുവാനുള്ള സ്ഥലം നോക്കുകയായിരുന്നു .കുറച്ചു മുൻപോട്ട് നടന്നപ്പോൾ തന്നെ ഒരു സൈക്കിൾ സ്റ്റാൻഡ് എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു .
“ലാർ… ഞാൻ സൈക്കിൾ ഇവിടെ ലോക്ക് ചെയ്തു വെക്കുകയാണ്.” മനസ്സിൽ ഘനീഭവിച്ചുവന്ന ദുഃഖം അടക്കി ചുറ്റിനും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“എന്താണ് സൈക്കിൾ എടുക്കാത്തത്?” മിസ്റ്റർ ലാർ ചോദ്യരൂപത്തിൽ എന്നെ നോക്കി .
“ഞാൻ ചോദ്യരൂപത്തിൽ എന്നെ നോക്കി.
“ഞാൻ പിന്നീട് എടുത്തോളാം. ഈ ലഗേജും പിടിച്ചു സൈക്കിളിൽ പോയാൽ ആരെങ്കിലും ശ്രദ്ധിക്കും .” ഞാൻ സൈക്കിൾ ലോക്ക് ചെയ്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“നമുക്ക് കുറച്ചുദൂരം നടക്കുവാനുണ്ട്.” ലാർ എന്റെ ലഗ്ഗേജ് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഓ … അത് സാരമില്ല. ഞാൻ ലഗ്ഗേജ് എടുത്തോളാം .” ലഗ്ഗേജ് തോളിലേക്ക് എടുത്തുവച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“ആംസ്റ്റർഡാം …” നെതെർലാൻഡ്സിലെ ഏറ്റവും വലിയ നഗരം Economic and Financial Centre യൂറോപ്പിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട തുറമുഖം. നെതെർലാൻഡ്സിലെ മിക്ക മൾട്ടിനാഷണൽ കമ്പനികളുടെയും ആസ്ഥാനം .
ഞങ്ങളുടെ നടത്തം നഗരത്തിലെ പല ഇടുങ്ങിയ വഴികളിലൂടെയായി . വളരെ തിരക്കേറിയ സ്ഥലങ്ങൾ . ധാരാളം കോഫി ഷോപ്പുകൾ … പബ്ബുകൾ .
ഞങ്ങൾ ആളുകളെ ശ്രദ്ധിച്ചു . Blacks, Whites, Colored People… എല്ലാതരം ആളുകളും ആംസ്റ്റർഡാമിൽ സുലഭം.
ലാർ പറഞ്ഞത് വളരെ ശരിയാണ് . ഒരാളെ പെട്ടെന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ വളരെ പ്രയാസമാണ് .കൂടാതെ വളരെയധികം ട്യൂറിസ്റ്റുകളും .
“ഇവിടെ എവിടെയെങ്കിലും ഒരു ജോലി കണ്ടെത്തണം.” നടത്തത്തിനിടയിൽ ഞാൻ ലാറിനെ ഓർമിപ്പിച്ചു .
“മിസ്റ്റർ ലിൻഡൻ സഹായിക്കും. ഞാൻ പറയാം .”
ഞങ്ങൾ ആംസ്റ്റർഡാമിലെ പല ഇടുങ്ങിയ വഴികളിലൂടെയും സഞ്ചരിച്ചു .അവസാനം ഒരു പഴയ കെട്ടിടത്തിന്റെ മുൻപിലെത്തി .
“മൈക്കിൾ, ഇതാണ് സ്ഥലം. ഇതൊരു സ്കോട്ടേഡ് ഹൗസ് ആണ് .” ആ പഴയ കെട്ടിടത്തിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് ലാർ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ ആ കെട്ടിടം ശ്രദ്ധിച്ചു . വളരെ പഴകിയ കെട്ടിടം .ആ വലിയ കെട്ടിടത്തിന്റെ ജനൽചില്ലുകൾ മിക്കതും പൊട്ടിപൊളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു . കെട്ടിടം പെയിന്റ് ചെയ്തിട്ട് വര്ഷങ്ങളായി എന്ന് തോന്നി .ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ അതിൽ ഒരു താമസക്കാരും ഇല്ല എന്ന് തോന്നിപ്പിച്ചു .
“മൈക്കിൾ, വരൂ … നമുക്ക് മുകളിലേക്ക് കയറിനോക്കാം.” ലാറിന്റെ ശബ്ദം എന്നെ യാഥാർഥ്യത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു .
ഞങ്ങൾ ഡോർ തള്ളി അതിനിടയിലൂടെ അകത്തേക്ക് കയറി .ഇരുൾ നിറഞ്ഞ മുറികൾ .മുകളിലേക്കുള്ള സ്റ്റെയർകേസിലൂടെ ഞങ്ങൾ നീങ്ങി .അത് ഒരു ഹാളിൽ ചെന്നുനിന്നു .ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞ ഹാൾ .അതും കടന്ന് ഞങ്ങൾ ഒരു വലിയ റൂമിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .അകത്തേക്കുള്ള വഴികളുടെ മുകൾഭാഗങ്ങളിൽ നിറയെ മാറാലകൾ പിടിച്ചിരിക്കുന്നു .ഉപയോഗിക്കാതെ കിടക്കുന്ന കെട്ടിടമാണെന്ന് ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ തന്നെ അറിയാം .
ഒന്നുരണ്ടു മുറികൾ പിന്നിട്ട് ഞങ്ങൾ ഒരു വലിയ റൂമിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .അവിടെ നാലഞ്ചുപേർ ഇരുന്നു സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .ജനലിൽക്കൂടി അരിച്ചെത്തുന്ന പ്രകാശമാണ് ആകെയുള്ള വെളിച്ചം .
അവരെ കണ്ടമാത്രയിൽ ഞാൻ യഥാർത്ഥത്തിൽ ഒന്ന് ഞെട്ടി .വികൃതമായ ഹെയർസ്റ്റൈൽ .തികച്ചും വികൃതമായ വസ്ത്രധാരണം .ശരീരത്തിലും കൈകാലുകളിലും മെറ്റൽ ചെയിനുകൾ , റിങ്സ് , ശരീരത്തിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളിലും ടാറ്റു കുത്തിയിട്ടുണ്ട് .
എന്റെ മനസ്സിൽ നേരിയ ഒരുതരം ഭയം ഉടലെടുത്തു .അവർ എങ്ങിനെയുള്ളവർ ആയിരിക്കും എന്ന ചിന്ത എന്നെ കീഴടക്കി .നാട്ടിൽവച്ചുകണ്ട മാഡ് മാക്സ് എന്ന ഇംഗ്ലീഷ് മൂവി എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് ഓടിയെത്തി .
അവർ രണ്ടു യുവതികളും , മൂന്ന് പുരുഷന്മാരും .
ഞങ്ങളെക്കണ്ട് അവരിൽ ഒരു യുവാവ് എഴുന്നേറ്റ് ഞങ്ങളുടെ അരികിൽ വന്നു .
“ഹലോ … ലാർ, ഹൌ ആർ യു?” അയാൾ മിസ്റ്റർ ലാറിനെ ഹസ്തദാനം ചെയ്തു .
“ഹായ് ലിൻഡൻ. ഇത് മിസ്റ്റർ മൈക്കിൾ .”
“ഹലോ, മൈക്കിൾ.” ലിൻഡൻ കൈ നീട്ടി .
“ഹായ് ലിൻഡൻ.” ഞാൻ വിഷ് ചെയ്തു .
ലാർ എന്നെക്കുറിച്ച് മിസ്റ്റർ ലിന്ഡന്റെ അടുക്കൽ സംസാരിച്ചു .
“കഴിയുന്ന സഹായം ചെയ്തുകൊടുക്കണം.” ലാർ, ലിന്ഡന്റെ അടുക്കൽ പറഞ്ഞു .
“തീർച്ചയായും … ഇവിടെ ഞങ്ങൾ എല്ലാവരുമുണ്ട്.” ലിൻഡൻ എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു .
പക്ഷെ , എനിക്ക് ഉള്ളിൽ ഭയം തോന്നി .ആദ്യമായിട്ടാണ് ഇതുപോലുള്ള ആളുകളുമായി ഇടപഴകുന്നത് .
“ഒന്നുകൊണ്ടും ഭയപ്പെടേണ്ട. തത്കാലം ഇവിടെ നിൽക്കുക .ഇവിടെ എന്തെങ്കിലും ജോലി ലഭിക്കുവാൻ എളുപ്പമാണ് . ലിൻഡൻ സഹായിക്കും .” എന്റെ മുഖഭാവം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ലാർ പറഞ്ഞു .
“ഉം, ഞാൻ യാന്ത്രികമായി തലയാട്ടി.
‘’Anyway… see you Mike…’’ ലാർ സാവധാനം പുറത്തേക്ക് നടന്നു.
ഞാൻ അദ്ദേഹം നടന്നുനീങ്ങുന്നതും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു . അതിനുശേഷം ഞാൻ ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് റൂമിന്റെ ഒരുഭാഗത്ത് കൊണ്ടുവന്നു വച്ചു .ലിൻഡൻ എന്നെ സഹായിച്ചു .
“നെതെർലണ്ടിൽ നിൽക്കണോ? നിൽക്കുക . ആര് അന്വേഷിക്കാൻ ” ലിൻഡൻ എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി നന്ദിസൂചകമായി മന്ദഹസിച്ചു .
ഞാൻ ലാറിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
ഏകദേശം ഇരുപത്തേഴ് വയസ്സ് പ്രായം വരും .മെലിഞ്ഞ ശരീരം .ഏതാണ്ട് ആറടി ഉയരം വരും .മുടി പ്രത്യേകരീതിയിൽ മുകളിലേക്ക് കുത്തനെ ചീകിവച്ചിരിക്കുന്നു .ജീൻസ് ധരിച്ചിരിക്കുന്ന ലിൻഡൻ ശരീരത്തെ മറയ്ക്കുവാൻ മുട്ടുവരെയുള്ള ലോങ്കോട്ട് ധരിച്ചിരിക്കുന്നു .ശരീരത്തിൽ അങ്ങിങ്ങായി ടാറ്റു കുത്തിയിരിക്കുന്നു .ഒരു ചെവിയിൽ മാത്രം സ്റ്റീൽ റിങ് ധരിച്ചിരിക്കുന്നു .
ആദ്യം എനിക്ക് ലിൻഡനുമായി സഹകരിക്കുവാൻ അൽപം ഭയം തോന്നി .ശേഷം സംസാരിച്ചുതുടങ്ങിയപ്പോൾ അയാൾ അത്ര റഫ് അല്ല എന്ന് മനസ്സിലായി .
“ഇതാണ് ഞങ്ങളുടെ താവളം.” ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ലിൻഡൻ പറഞ്ഞു .
“ഇവിടെ എത്രപേർ താമസിക്കുന്നുണ്ട്?” ഞാൻ തെല്ല് കൗതുകത്തോടെ ചോദിച്ചു .
“ഏഴുപേർ… കൂടാതെ സായാഹ്നങ്ങളിൽ ധാരാളം പേര് ഇവിടെ ഒത്തുകൂടും.”
എന്തൊക്കെയാണ് ഇവിടുത്തെ ആക്ടിവിറ്റീസ് എന്ന് ചോദിക്കണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു .പക്ഷെ , അവർക്ക് അത് ഇഷ്ടമായില്ലെങ്കിലോ എന്ന് കരുതി വേണ്ടെന്ന് വച്ചു .
“ഇവിടുത്തെ ജീവിതം കുറച്ചു റഫ് ആണ്. ഞങ്ങൾ ഇതുപോലുള്ള അന്തരീക്ഷത്തിലാണ് തങ്ങുക . ഇത് നിങ്ങളുടെ വീട് പോലെ കരുതുക .” ലിൻഡൻ എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു .
“Sure… ഞാൻ സമ്മതഭാവത്തിൽ തലയാട്ടി .
കെട്ടിടത്തിൽ നല്ല തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട് .ഞാൻ ചുറ്റിനും നടന്നുകൊണ്ട് എല്ലാം ഒന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചു .
ചൂടുവെള്ളമില്ല ,വൈദ്യൂതി ഇല്ല ,ശരിക്കും ദുരിതപൂർണ്ണം തന്നെ ഇവിടുത്തെ ജീവിതം .
“ഇവരൊക്കെ എങ്ങിനെയാണ് ഇവിടെ താമസിക്കുന്നത്?” ഞാൻ അത്ഭുതപ്പെട്ടു .
“സ്കോട്ടേഡ് ഹൗസ് …” ഉടമസ്ഥർ ഉപയോഗിക്കാതെ ഇട്ടിരിക്കുന്ന കെട്ടിടം. അതിൽ അനുവാദമില്ലാതെ കയറിക്കൂടി താമസമുറപ്പിക്കുന്നു .ഇത്തരക്കാർ കുറേകാലം ഇതിൽ താമസിക്കുമ്പോൾ ഉടമസ്ഥർ പോലീസ് സഹായത്തോടെ ഇത്തരക്കാരെ ഒഴിപ്പിച്ച് കെട്ടിടം സ്വന്തമാക്കുന്നു .ചിലയിടങ്ങളിൽ ഇവരെ ഒഴിപ്പിക്കാൻ പോലീസ് ഏറ്റുമുട്ടൽ വരെ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട് .
“മൈക്കിൾ, എൻറെ കൂടെ പുറത്തേക്ക് വരുന്നോ?” ലിൻഡാന്റെ ശബ്ദം എന്നെ ചിന്തയിൽ നിന്നും ഉണർത്തി .
“അതെ, അതെ, ഞാനും വരുന്നു. എനിക്ക് ഇവിടെ ഇരുന്നു ബോറടിക്കുന്നു .” ഞാൻ പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ സ്കോട്ടേഡ് ഹൗസിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങി .സിറ്റിയിലെ ഓരോ കാഴ്ച്ചകൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അങ്ങിനെ നടന്നു .
ആംസ്റ്റർഡാം A dam in the Amster river.’’ നെതെർലാൻഡ്സിന്റെ സുവർണ്ണ കാലഘട്ടത്തിലെ ലോകപ്രസിദ്ധിയാർജ്ജിച്ച തുറമുഖം . ചരിത്രപ്രസിദ്ധമായ കനലുകൾ നിറഞ്ഞ പ്രദേശം . ലക്ഷക്കണക്കിന് വിദേശ സന്ദർശകരെ ആകർഷിക്കുന്ന നഗരം .നെതെർലാൻഡ്സിലെ സാമ്പത്തിക -സാംസ്കാരിക തലസ്ഥാനം Rijks മ്യൂസിയം , വാൻ ഹോഗ്ഗ് മ്യൂസിയം ,Hermitage Amsterdam, Anne Frank.ന്റെ വീട് . എന്തൊക്കെ ആംസ്റ്റർഡാമിൽ കാണുവാൻ കിടക്കുന്നു .
“എങ്ങിനെയുണ്ട് ആംസ്റ്റർഡാം?”
“ഹോ… വലിയ നഗരം. ഞാൻ തിരക്കേറിയ ആംസ്റ്റർഡാം സിറ്റി ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“You, know… ഇവിടെ ഞങ്ങൾ തിങ്ങി ജീവിക്കുന്നു. എവിടെ എല്ലാം ലഭിക്കും . പണമുണ്ടോ You can enjoy a lot.അതാണ് ആംസ്റ്റർഡാം .” ലിൻഡൻ ലോങ്ങ് കോട്ടിന്റെ പോക്കറ്റിൽ കൈ തിരുകിക്കൊണ്ട് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
“ഇവിടുത്തെ ലൈഫ് ഇഷ്ടമാണോ?” ലിന്ഡാനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“വളരെ ഇഷ്ടമാണ്. പക്ഷെ , ഇപ്പോഴും വളരെ കെയർ ആയിരിക്കണം .”
ഞങ്ങൾ ആംസ്റ്റർഡാം സിറ്റിയിലെ ഇടുങ്ങിയ വഴികളിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നു . തെരുവിലെ ഇരു ഭാഗത്തും നിരനിരയായി കിടക്കുന്ന വേശ്യാലയങ്ങൾ .
“ഇതാണ് നെതെർലാൻഡ്സിലെ പേരുകേട്ട റെഡ് സ്ട്രീറ്റ് … “”De Wellen”‘ ഏത് രാജ്യത്തെ യുവതികളെയും ഇവിടെ ലഭിക്കും. ഇന്ത്യ ഉൾപ്പെടെ .” ലിൻഡൻ ആഴ്ചകൾ ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ കൗതുകത്തോടെ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .വലിയ ഗ്ലാസ് കൂടിനുള്ളിൽ അണിഞ്ഞൊരുങ്ങി നിൽക്കുന്ന പല രാജ്യങ്ങളിലെയും യുവതികൾ Black, White, Mixed Colors…
“യുവതികൾ അധികവും കുടിയേറ്റക്കാരാണോ?” ഞാൻ വിദേശ യുവതികളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ലിന്ഡനോട് അന്വേഷിച്ചു .
“ഇവരെ ഈ ബിസിനസ്സിന് വേണ്ടി കൊണ്ടുവന്നതാണ്. കൂടാതെ ധാരാളം ഡച്ച് യുവതികളുമുണ്ട് .
“ഡച്ച് യുവതികൾ എന്തിനാണ് വേശ്യാവൃത്തി നടത്തുന്നത്? ഇന്ത്യയിലാണെങ്കിൽ ഉപജീവിതത്തിന് വേണ്ടിയാണ് അധികവും .” ഞാൻ ആകാംഷയോടെ അവരെ നോക്കികൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ഡച്ച് യുവതികൾ … അവർക്ക് പണമുണ്ടാക്കാൻ വേണ്ടി. കുറഞ്ഞ സമയത്തിനുള്ളിൽ ധാരാളം പണം .പണ്ട് ഒരു പിതാവ് ഇവിടെ വന്നപ്പോൾ മകൾ ഉടുത്തൊരുങ്ങി ഗ്ലാസ് കൂടിനുള്ളിൽ നിൽക്കുന്നത് അദ്ദേഹം കണ്ടു . ആ പിതാവ് എന്ത് പറയാനാണ് … മകളുടെ ഇഷ്ടമല്ലേ … അവൾക്ക് പണമുണ്ടാക്കണം .”
ഞങ്ങൾ ഓരോന്നും സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് ആംസ്റ്റർഡാം തെരുവിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നു .ആംസ്റ്റർഡാം രാത്രികൾ വളരെ പ്രസിദ്ധിയാര്ജിച്ചതാണ് .
“എനിക്ക് കുറച്ച് പർച്ചേസ് ഉണ്ട്. ഒന്ന് സൂപ്പർമാർക്കറ്റിൽ കയറണം .” മിസ്റ്റർ ലിൻഡൻ എതിർവശത്തുള്ള തെരുവിലേക്ക് തിരിഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ ആംസ്റ്റർഡാം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷന് അടുത്തുള്ള റോഡിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു . അവിടെ കണ്ട സ്കോയറിൽ ഒരു സൈക്കിൾ പാർക്കിംഗ് പ്ലെയിസ് .
“അതിന്റെ എതിർഭാഗത്താണ് സൂപ്പർമാർകറ്റ്. എന്തെങ്കിലും വാങ്ങാനുണ്ടോ ?” ലിൻഡൻ നടക്കുന്നതിനിടയിൽ അന്വേഷിച്ചു .
“വേണം, ഇനിക്ക് കുറച്ച് ഭക്ഷണ സാധനങ്ങൾ വാങ്ങിക്കണം.” ഞാൻ ലിന്ഡനെ അനുഗമിക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ സൂപ്പർമാർക്കറ്റിൽ കയറി .ട്രോളിയുമായി ഓരോ സെക്ഷനിൽ കൂടി നടന്നുനീങ്ങി .വലിയ സൂപ്പർമാർകെറ്റ് .ലിൻഡൻ ഓരോ സാധനങ്ങളും എടുത്തുനോക്കി അത്യാവശ്യം വേണ്ടത് മാത്രം തിരഞ്ഞെടുത്തുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഞാനും അത്യാവശ്യം സാധനങ്ങൾ തിരഞ്ഞെടുത്തു .
ഞങ്ങൾ കൗണ്ടറിൽ എത്തി .ഞാൻ എന്റെ പണം കൊടുക്കുവാൻ പണമെടുത്തു .
‘’No… No… keep it. I will pay.’’ലിൻഡൻ എന്നെ തടഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“അത് വേണ്ട. ഞാൻ പേ ചെയ്തുകൊള്ളാം .” ഞാൻ ലിന്ഡനെ നോക്കി .
പക്ഷെ , ലിൻഡൻ സമ്മതിച്ചില്ല .അദ്ദേഹം പണം കൊടുത്തു . ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
കുറച്ചുദൂരം നടന്നു . പെട്ടെന്ന് ലിൻഡൻ ഒരു ഭാഗത്ത് നിന്നു .ലോങ്ങ് കോട്ടിന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്ന് ഓരോ സാധനങ്ങൾ എടുത്തു പേക്കറ്റിൽ നിക്ഷേപിക്കുവാൻ തുടങ്ങി .
ഞാൻ കൗതുകത്തോടെ ലിന്ഡനെ നോക്കി .
“ഇതൊക്കെ അവിടെനിന്ന് അടിച്ചുമാറ്റിയതാണ്.” പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ലിൻഡൻ പറഞ്ഞു .
‘’Oh. Excellent’’. ഞാൻ കൗതുകത്തോടെ ലിന്ഡനെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’Yes. That’s an art.’’ഒരു വീരനായകൻ എന്ന ഭാവത്തിൽ ലിൻഡൻ മന്ദഹസിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി.
വൈകീട്ട് ഏഴുമണി .സ്കോട്ടേഡ് ഹൗസിൽ സന്ദർശകർ എത്തുവാൻ തുടങ്ങി .പലതരം വേഷക്കാർ . യുവതികളും ധാരാളമുണ്ട് .ഒരു മീറ്റിംഗ് നടക്കുന്നതിൻറെ ലക്ഷണം .
പലതരം ഇരിപ്പിടങ്ങൾ സംഘടിപ്പിച്ച് ഓരോരുത്തർ ആ വലിയ റൂമിൽ ഒത്തുകൂടാൻ തുടങ്ങി .ചിലർ അലസമായി ഉയർന്ന ബോക്സ്സുകളിൽ ഇരിക്കുന്നു .ചിലർ താഴെ കാർപെറ്റിൽ ഇരിക്കുന്നു .അരമണിക്കൂറിനുള്ളിൽ ഏതാണ്ട് ഇരുപതുപേർ എത്തിച്ചേർന്നു .റൂമിൽ ഒരു മെഴുകുതിരി പ്രകാശം മാത്രം .
ഏതാണ്ട് മുപ്പത് മിനിറ്റ് നീണ്ടുനിന്ന മീറ്റിംഗ് .അതിനിടയിൽ ദേഷ്യം കൊണ്ട് സംസാരിക്കുന്നവരെയും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
ഞാനും ആ റൂമിന്റെ ഒരു കോണിൽ ഇരിപ്പിടം കണ്ടെത്തി .ചിലർ എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു .അതിനിടയിൽ ഒന്നുരണ്ടു പേര് വന്നു എന്നെ പരിചയപ്പെട്ടു .
“എന്റെ സുഹൃത്താണ്.” ലിൻഡൻ എന്നെ അവർക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തി .
ഞാൻ ഓരോരുത്തരെയും ശ്രദ്ധിച്ചു .ചിലർ വെറുതെ പിടിത്തം കൂടുന്നു .ചിലർ അലസമായി ഓരോന്ന് എടുത്ത് കൈയിൽ ചുഴറ്റിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
മീറ്റിംഗ് കഴിഞ്ഞു .ഓരോരുത്തരേയും ,ചിലർ കൂട്ടമായും ഒഴിഞ്ഞുപോകുവാൻ തുടങ്ങി .
അവസാനം ഏഴുപേർ ബാക്കിയായി .മൂന്ന് യുവതികളും , നാല് പുരുഷന്മാരും .
പുറത്ത് ഇരുട്ട് കട്ടപിടിച്ചുകഴിഞ്ഞിരുന്നു .ഇവർ ബാറ്ററി ലാംബ് ഉപയോഗിച്ചാണ് അകത്ത് പെരുമാറുന്നത് .കെട്ടിടത്തിൽ വെള്ളമുണ്ട് .പക്ഷെ , തണുപ്പ് കാരണം തൊടുവാൻപോലും കഴിയുന്നില്ല .
അവർ ഭക്ഷണം പാകംചെയ്യുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .പച്ചക്കറിയും കിഴങ്ങുമാണ് രാത്രി ഭക്ഷണത്തിന് ഉപയോഗിക്കുന്നത് .സൺഫ്ളവറിന്റെ കഴങ്ങാണ് ഉപയോഗിക്കുന്നത് എന്ന് മനസ്സിലായി .
കിഴങ്ങുകൾകൊണ്ട് പാകംചെയ്ത ഭക്ഷണം ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ചിരുന്ന് കഴിച്ചു .അവരുടെ ജീവിതരീതി കണ്ട് എനിക്ക് അത്ഭുതം തോന്നി .ഒരു സുഖസൗകര്യങ്ങളും ഇല്ലാത്ത ജീവിതം . മുറിക്കുള്ളിലാണെങ്കിൽ അസഹ്യമായ തണുപ്പ് .ഞാൻ ജാക്കറ്റ് ഒന്നുകൂടി ശരീരത്തോട് അടക്കിപ്പിടിച്ചു .
എന്തിനാണ് എങ്ങനെ കഷ്ടപ്പാടുകൾ നിറഞ്ഞ് ജീവിക്കുന്നത് എന്ന് ചോദിക്കണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു .
പക്ഷെ ചോദിച്ചില്ല .
നേരം വെളുത്തിരിക്കുന്നു .എഴുനേൽക്കാൻ തന്നെ കഴിയുന്നില്ല .അസഹ്യമായ തണുപ്പ് കാരണം രാത്രി തീരെ ഉണ്ടാകുവാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല .പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞ ജനവാതിലിൽ കൂടി തണുപ്പ് അകത്തേക്ക് അടിച്ചുകയറുന്നുണ്ടായിരുന്നു .രാത്രി ഒരു പാലകയിലാണ് സ്ലീപ്പിങ് ബാഗ് ഇട്ടു കിടന്നിരുന്നത് .
രാവിലെ ലിൻഡൻ ഒരു കോഫി ഉണ്ടാക്കി എനിക്ക് തന്നു .അതും കഴിച്ച് അവിടെതന്നെ കുറേനേരം കിടന്നു .
ഞാൻ ചിന്തിക്കുകയായിരുന്നു . ഇത് ഇവിടെച്ചെന്ന് അവസാനിക്കും .പെട്ടെന്ന് മനസ്സ് പതറിപ്പോയി .എല്ലാം പെട്ടെന്ന് അവസാനിക്കും എന്ന തോന്നൽ . ഇതല്ലാതെ എന്റെ മുന്നിൽ വേറെ ഒരു വഴിയും കണ്ടിരുന്നില്ല .
ആദ്യമായി ഒരു ജോലി കണ്ടെത്തണം .അതിനായിരിക്കണം അടുത്ത ശ്രമം .
ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ് ഫ്രഷ് ആയി .
“ഇനി എന്താണ് പരിപാടി?” ലിൻഡൻ അന്വേഷിച്ചു .
“എനിക്ക് ഒരു ജോലി കണ്ടെത്തണം. അതിന് എന്നെ സഹായിക്കണം .” ഒരു നിമിഷത്തെ മൗനത്തിന് ശേഷം ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“നമുക്ക് കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു സിറ്റിയിൽ ഇറങ്ങണം അവിടെ ഒരു ജോബ് ഓഫീസിൽ എന്റെ ഒരു സുഹൃത്തുണ്ട്. നമുക്ക് സംസാരിച്ചുനോക്കാം .” ലിൻഡൻ തന്റെ തലമുടി ശരിയാക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
രാവിലെ ഏതാണ്ട് പതിനൊന്ന് മണി .ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ആംസ്റ്റർഡാം സിറ്റിയിൽ ഭയങ്കര ജനത്തിരക്ക് .മറ്റു ഡച്ച് നഗരങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ച് വളരെ തിരക്കേറിയ നഗരം .
ഞങ്ങൾ നടന്നു .ഒരു ജോബ് ഓഫീസിന്റെ മുൻപിലെത്തി .ലിൻഡൻ നേരെ അകത്തേക്ക് കയറിച്ചെന്നു . ഞാൻ ഡോറിന്റെ മുന്പിൽതന്നെ ചുറ്റുപാടുകൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .
മുൻഭാഗം മുഴുവൻ ഗ്ലാസിനാൽ അലംകൃതമായ ആ ഓഫീസിൽ മൂന്നുനാലു പേര് ജോലിക്ക് വേണ്ടിയാവണം ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .ഞാൻ ഓഫിസിലെ എല്ലാവരെയും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .പ്രധാന സീറ്റിൽ ഇരിക്കുന്ന യുവതി പുറംതിരിഞ്ഞിരുന്നു തന്റെ ജോലിയിൽ ശ്രദ്ധിച്ചിരിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു .
ഒരു ടെലിഫോണ് കാൾ … ആ യുവതി അറ്റന്റ് ചെയുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .സംസാരിക്കുന്നതിനിടയിൽ അവർ പെട്ടെന്ന് തിരിഞ്ഞു എന്നെതന്നെ സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി .
എന്റെ ഉള്ളിൽ എന്തോ പന്തികേട് തോന്നി .ഞാൻ സാവധാനം ലിന്ഡന്റെ സമീപത്തേക്ക് നീങ്ങി .
“മൈക്കിൾ, എന്താണ്?”ലിൻഡൻ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു.
“ജോലിക്ക് ശ്രമിക്കേണ്ട. എനിക്ക് ഉടനെ ഇവിടെനിന്നും പോകണം .” ഞാൻ ആ യുവതിയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു .
“അതെന്താ … ലിൻഡാന്റെ മുഖത്ത് ആകാംഷ.
ഞാൻ മറുപടി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല .വേഗത്തിൽ ഓഫിസിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
ലിൻഡന് എന്റെ പിറകെ എത്തി .
“എന്താണ് അവിടെനിന്ന് പെട്ടെന്ന് പോന്നത്?” വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ ലിൻഡൻ അന്വേഷിച്ചു .
“എന്നെ ആരോ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട്. എനിക്ക് ഉറപ്പാണ് . ആ യുവതിയുടെ നോട്ടത്തിൽ അത് അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .” ഞാൻ വേഗത്തിൽ നടക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
“ഹോ … അത് തോന്നലായിരിക്കും.” ലിൻഡൻ എന്നെ സംശയത്തോടെ നോക്കി .
“ഹായ്, തോന്നലല്ല. I am sure.’’ ഞാൻ ഉറച്ച സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ സ്കോട്ടേഡ് ഹൗസിൽ തിരിച്ചെത്തി .
ഒരു കാര്യം ഉറപ്പായി . എന്നെ ആരൊക്കയോ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട് .ആ യുവതിയുടെ പെട്ടെന്നുള്ള പെരുമാറ്റത്തിൽ എനിക്കത് ബോദ്ധ്യപ്പെട്ടു .
ഇനി എന്താണ് ചെയ്യുക
ഇവിടെനിന്ന് വേറെ എവിടേക്കെങ്കിലും പോയാലോ ?” ആരും ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടാത്ത ഒരിടത്തേക്ക് .
ഇവിടുത്തെ ജീവിതം ഏതാണ്ട് അസഹ്യമായിരിക്കുന്നു . രണ്ടുദിവസംകൊണ്ടു തന്നെ മടുത്തു .ഇതിനുള്ളിൽ ഇരുന്നാൽ വിറങ്ങലിച്ചു മരിച്ചുപോകും .
ഇവിടെനിന്നും പോകണം . വേറെ എവിടേക്കെങ്കിലും . നാളെതന്നെ പോകണം .ലിന്ഡന്റെ അടുക്കൽ നാളെതന്നെ പറയാം .
എന്റെ സൈക്കിൾ … അത് ആംസ്റ്റർഡാം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ പരിസരത്ത് ലോക്ക് ചെയ്ത് വച്ചിട്ട് രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .അവിടെച്ചെന്ന് ഒന്ന് നോക്കുവാൻപോലും കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല .
മനസ്സിന് ഒരു സുഖവും തോന്നുന്നില്ല .
ഒന്ന് ഉഷാറാവണം .എങ്ങനെ നിരാശപ്പെട്ടുകൊണ്ട് ഇരുന്നാൽ ശരിയാവില്ല .
എന്റെ ശ്രദ്ധ ഹാളിന്റെ ഒരുഭാഗത്ത് ഇട്ടിരിക്കുന്ന ഡ്രംസിൽ പതിഞ്ഞു .
ഞാൻ അവിടേക്ക് നീങ്ങി . സീറ്റിൽ ചെന്ന് ഇരുന്നു .
ഡ്രം സ്റ്റിക്ക് എടുത്ത് തോന്നിയ വിധത്തിൽ സാവധാനം പ്ലേയ് ചെയ്തുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
“എന്താ മൈക്കിൾ, any problem? ലിൻഡൻ വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ഞാൻ ഇന്ന് ഇവിടെനിന്ന് പോകുകയാണ്. എനിക്ക് ഇവിടെ ശരിയാകുന്നില്ല .” ബെഡിന്റെ സൈഡിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ ലിന്ഡനോട് പറഞ്ഞു .
“എവിടേക്കാണ് പോകുന്നത്?”
“എവിടേക്കാണ് എന്നൊന്നും തീരുമാനിച്ചിട്ടില്ല. ഇവിടെനിന്ന് പോകണം .ഇവിടെ എന്നെ തിരിച്ചറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു എന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നു .” ഞാൻ ഒരുതരം നിസ്സങ്കതയോടേ പറഞ്ഞു .
“എപ്പോഴാണ് പോകുന്നത്?” ലിൻഡൻ ബെഡിൽ നിന്ന് എഴുനേറ്റിനിന്നുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ഇതാ … ഞാൻ പുറപ്പെടുകയായി. കഴിയുന്നതും സൗത്ത് നെതെർലാൻഡ്സിലേക്ക് പോകണം .ആരും ശ്രദ്ധിക്കപെടാത്ത സ്ഥലത്തേക്ക് .” പൊളിഞ്ഞുകിടക്കുന്ന ജനവാതിലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“ഗുഡ് ലക്ക് മൈക്കിൾ… ” ലിൻഡൻ കുറച്ചുനേരത്തെ മൗനത്തിന് ശേഷം എന്നെ നോക്കി.
‘’ Thanks for everything, Linden…’’ ഞാൻ ലിന്ഡന്റെ കൈ കവർന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
വേഗത്തിൽ ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ആംസ്റ്റർഡാം തെരുവുകൾ ഉണർന്നുവരുന്നതേ ഉള്ളു .എവിടേക്കാണ് പോകേണ്ടത് ? എവിടെയാണ് എനിക്കൊരു ജോലി നേടി ജീവിക്കുവാൻ പറ്റിയ സ്ഥലം ?” അധികം തിരക്കില്ലാത്ത ഒരിടം .
ഞാൻ മാപ്പ് എടുത്ത് അതിൽ നോക്കി അങ്ങിനെ നിന്നു . പെട്ടെന്ന് ഒരു സ്ഥലം എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു .
‘’Tillburg.’’
Utrecht ൻറെയും, Eindhoven ൻറെയും, മധ്യത്തിൽ കിടക്കുന്ന ഒരു ശരാശരി സിറ്റി.
അതെ, റ്റിൽബർഗിലേക്ക് പോകാം .അതായിരിക്കും എനിക്ക് പറ്റിയ ഇടം .ആംസ്റ്റർഡാമിൽ നിന്ന് വളരെ അകലെ . ആരും ശ്രദ്ധിക്കില്ല .
ഞാൻ ബാഗ് എടുത്ത് വേഗത്തിൽ നടന്നു .ആംസ്റ്റർഡാം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ എത്തിയിരിക്കുന്നു .എന്റെ സൈക്കിൾ എടുക്കണം .രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു അത് അവിടെ ലോക്ക് ചെയ്തു വച്ചിട്ട് .ഞാൻ നേരെ സൈക്കിൾ വച്ചിരുന്ന സ്ഥലത്തേക്ക് ചെന്നു .
“ഓ … എവിടെ എന്റെ സൈക്കിൾ … എവിടെപ്പോയി എന്റെ സൈക്കിൾ?”
ഞാൻ ചുറ്റിനും തിരഞ്ഞു .എങ്ങും കാണുന്നില്ല .എന്റെ സൈക്കിൾ മോഷ്ടിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു .
ഇനി എന്താണ് ചെയ്യുക ?”
ഒരു സൈക്കിൾ അത്യാവശ്യമാണ് .എവിടെയെങ്കിലും നീങ്ങണമെങ്കിൽ അതിന്റെയത്ര സൗകര്യം വേറെ ഒന്നിനുമില്ല .
ഞാൻ തെല്ല് നിരാശയോടെ തൊട്ടരികിൽ കണ്ട ബഞ്ചിൽ കയറി അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
കുറെ നേരം അവിടെതന്നെ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .എന്ത് ചെയ്യണം എന്ന ചിന്തയോടെ .പിന്നെ സാവധാനം എഴുന്നേറ്റ് ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് തോളിലിട്ടുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നടന്നു .
ഒരു സൈക്കിൾ വാങ്ങണം .ഒരു സെക്കൻഡ് ഹാൻഡ് സൈക്കിൾ .ഞാൻ സൈക്കിൾ ഷോപ്പ് തിരയുകയായിരുന്നു .
കുറെ നടന്നു .അവസാനം ഒരു സൈക്കിൾ ഷോപ്പ് ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു .അവിടെ അഞ്ചാറു പഴയ സൈക്കിൾ വില്പനക്ക് വച്ചിരിക്കുന്നു .
“ഈ സൈക്കിളിന് എന്ത് വില വരും?” അത്യാവശ്യം നല്ലൊരു സൈക്കിൾ കാണിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ വില അന്വേഷിച്ചു .
“നൂറ്റിഇരുപത്തഞ്ചു ഗിൽഡിന്.” ഷോപ്പ് ഉടമസ്ഥൻ വില പറഞ്ഞു .
“എനിക്ക് ഈ സൈക്കിൾ വേണം. വില കുറച്ചുതരുമോ ?”
ഇല്ല . ഇത് ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ വിലയാണ് .ഗുഡ് കണ്ടിഷൻ … യാത്ര ചെയുവാൻ നല്ല സുഖമുണ്ടാകും .” ഷോപ്പ് ഉടമസ്ഥൻ സൈക്കിളിന്റെ നിലവാരത്തെക്കുറിച്ച് പറയുവാൻ ആരംഭിച്ചു .
“ഞാൻ നൂറു ഗിൽഡിന് തരാം.” തെല്ല് സങ്കോചത്തോടെ ഞാൻ അയാളെ നോക്കി .
അയാൾ കുറച്ചുനേരം ആലോചനയിൽ മുഴുകി .
‘’Okay… hundred gulden… agreed.’’ അയാൾ എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു.
ഞാൻ നൂറു ഗിൽഡിന് നൽകി സൈക്കിൾ വാങ്ങി . അതിനുശേഷം ഒന്ന് ചവിട്ടി നോക്കി .
“ഉം … കൊള്ളാം, വലിയ തെറ്റില്ല.”
ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് സൈക്കിളിന്റെ പിറകിൽ വച്ചു കെട്ടി .അതിനുശേഷം ആംസ്റ്റർഡാം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനില്ലെക്ക് സാവധാനം നീങ്ങി .
“റ്റിൽബർഗ്. ഒരു ടിക്കറ്റ് .” കൗണ്ടറിനുള്ളിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
കൗണ്ടറിലെ യുവതി ടിക്കറ്റ് എന്റെ നേരെ നീട്ടി .
“ഏത് പ്ലാറ്റഫോമിലാണ് റ്റിൽബർഗ് ട്രെയിൻ എത്തുന്നത്?” ഞാൻ അവരെ നോക്കികൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
“പ്ലാറ്റ്ഫോം നമ്പർ രണ്ട്. സമയം രണ്ടുമണി ” അവർ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി .സമയം 1:45.സമയമുണ്ട് . സാവധാനം സൈക്കിൾ എടുത്ത് പ്ലാറ്റ്ഫോം രണ്ടിൽ എത്തി .അവിടെ ഒരു ബഞ്ചിൽ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു .
ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .ധാരാളം യാത്രക്കാർ .പ്ലാറ്റ്ഫോമിന് മുകളിൽ സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന സൈൻ ബോർഡിൽ പോകുന്നതും വരാനിരിക്കുന്നതുമായ ട്രെയിനുകളുടെ പേരുകളും സമയവും മിന്നിമറയുന്നു .
വളരെ പഴക്കംചെന്ന ആംസ്റ്റർഡാം സെൻട്രൽ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ .കാണുവാൻ തന്നെ വളരെ ഭംഗി തോന്നി .
ഞാൻ യാത്രക്കാരെ ശ്രദ്ധിച്ചു .പല രാജ്യക്കാർ ,പല നിരത്തിലുള്ളവർ . യൂറോപ്പിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളിൽ നിന്നും വന്നു തിരികെ പോകുന്നവർ .
സമയം രണ്ടുമണി .
റ്റിൽബർഗ് ട്രെയിൻ എത്തിച്ചേർന്നു .
ഞാൻ സൈക്കിളിൽ വച്ചിരിക്കുന്ന ലഗ്ഗേജ് സഹിതം ലഗ്ഗേജ് ക്യാബിനിൽ കൊണ്ടുചെന്നു വച്ചു .ശേഷം ഒരു കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ കയറി .
സീറ്റിന്റെ മുകൾഭാഗത്ത് നോൺസ്മോക്കിങ് പ്ലേസ് എന്ന് എഴുതിവച്ചിരിക്കുന്നു .
ഞാൻ സ്മോക്കിങ്ങ് പ്ലേസ് നോക്കി ഒരു ജനവാതിലിന്റെ സൈഡിൽ ചെന്ന് ഇരുന്നു .
ട്രെയിൻ നീങ്ങിത്തുടങ്ങി .
നെതെർലാൻഡ്സിന്റെ വടക്കുനിന്നും തെക്കോട്ടുള്ള യാത്ര . ഈ ഓട്ടം ഇവിടെച്ചെന്ന് അവസാനിക്കും ? ഒരു സിഗരറ്റ് എടുത്ത് കത്തിച്ചശേഷം പുറത്തേക്ക് കണ്ണുംനട്ടിരുന്നു .പരന്നുകിടക്കുന്ന പച്ച പുതപ്പണിഞ്ഞ പ്രദേശങ്ങൾ .അവിടവിടെ ഭവനങ്ങൾ മിന്നിമറയുന്നത് കാണാം .കമ്പിവേലി കെട്ടിയ പുൽപ്രദേശങ്ങളിൽ പശുക്കൾ കൂട്ടംകൂട്ടമായി മേഞ്ഞു നടക്കുന്നു .വലിയ സൺഫ്ളവർ കൃഷിയിടങ്ങൾ , ട്യൂലിപ്പ് പുഷ്പ പാടങ്ങൾ ,ഇടയ്ക്കിടെ മിന്നിമറയുന്ന വിൻഡ്മിൽസ് ,കനാലുകൾ , വെള്ളക്കെട്ടുകൾ ,
ഞാൻ സാവധാനം സീറ്റിലേക്ക് ചാരികിടന്നു .കണ്ണുകൾ ഉറക്കക്ഷീണത്തിൽ അടയുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു .കഴിഞ്ഞ രണ്ടു ദിവസങ്ങളിലെ ഉറക്കം തീരെ തൃപ്തികരമായിരുന്നില്ല .
വൈകുന്നേരത്തോടെ ഞാൻ ടിൽബർഗിൽ എത്തിച്ചേർന്നു . ഒരു സാധാരണ സിറ്റി .ആംസ്റ്റർഡാമിലെ പോലെ തിരക്കില്ല .ഏതാണ്ട് Eindhoven നെ പോലെ . എനിക്ക് അവിടം ഇഷ്ടപ്പെട്ടു .
ഞാൻ ടിൽബർഗിൽലൂടെ അങ്ങിനെ സൈക്കിളിൽ കറങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .എവിടെയെങ്കിലും താങ്ങുവാനുള്ള ഇടം കണ്ടെത്തണം .
പെട്ടെന്ന് ഒരു ഇന്ത്യൻ പലചരക്കുകട എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു .പുറത്ത് അഞ്ചാറു പേര് കൂട്ടംകൂടി നിന്ന് സംസാരിക്കുന്നുണ്ട് .ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ തന്നെ അവർ ഇൻഡ്യാക്കാരനെന്ന് മനസിലായി .ഞാൻ നേരെ അവരുടെ അടുക്കലേക്ക് നീങ്ങി .അവരുടെ സംസാരം ഹിന്ദിയിൽ ആണെന്ന് മനസ്സിലായി .
“ഹലോ … ഞാൻ ഇന്ത്യയിൽ നിന്നാണ് വരുന്നത്.” ഞാൻ ഹിന്ദിയിൽ അവരോട് പറഞ്ഞു .
“ഇന്ത്യയിൽ നിന്ന് സൈക്കിളിൽ …?” ഒരാൾ ആകാംഷയോടെ എന്നെ നോക്കി .
“അതെ … കേരളത്തിൽ നിന്ന്.” ഞാൻ പിന്നിട്ട വഴികൾ അവരുടെ അടുക്കൽ വിശദീകരിച്ചു .
“എവിടെയാണ് ഇപ്പോൾ തങ്ങുന്നത്?” ഒരാൾ അന്വേഷിച്ചു .
“എനിക്ക് എവിടെയെങ്കിലും ഒരു താമസസൗകര്യം വേണം.” ഞാൻ ആവശ്യം അവരെ അറിയിച്ചു .
“സുജിത്ത് സാബിനെ കാണുക. അദ്ദേഹമാണ് ഈ ഷോപ്പ് നടത്തുന്നത് .അദ്ദേഹം സഹായിക്കും .” കൂട്ടത്തിൽ ഒരാൾ പറഞ്ഞു .
സൈക്കിൾ ഗ്രോസറി ഷോപ്പിന് അരികിൽ വച്ചശേഷം നേരെ കടയുടെ അകത്തേക്ക് കയറി .ഒരു തലേക്കെട്ടുകാരൻ പഞ്ചാബി കൗണ്ടറിൽ ഇരിക്കുന്നു .അദ്ദേഹം ആയിരിക്കണം മിസ്റ്റർ സുർജിത്ത് .
‘’Sir, Mr. Surjeet?’’ ഞാൻ വിനയത്തോടെ അയാളെ നോക്കി .
‘’Yes… എന്താണ് വേണ്ടത്?” അയാൾ ചോദ്യരൂപത്തിൽ എന്നെ നോക്കി .
ഞാൻ എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തി . മിസ്റ്റർ സുർജിത്ത് എന്നെ ആകാംഷയോടെ നോക്കികൊണ്ടിരുന്നു .”എനിക്ക് കുറച്ചുദിവസം നിൽക്കുവാൻ എവിടെയെങ്കിലും സൗകര്യം ചെയ്തുതരണം I need your help.’’
‘എത്ര കാലമായി കേരളത്തിൽ നിന്ന് പുറപ്പെട്ടിട്ട്?”
“ഒന്നര വര്ഷം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.”
പിന്നെയും ധാരാളം ചോദ്യങ്ങൾ .എല്ലാത്തിനും ഞാൻ മറുപടി നൽകി .
“Okey, കുറച്ചു കഴിയട്ടെ. എന്തെങ്കിലും ഒരു പരിഹാരം ഉണ്ടാക്കാം .” മിസ്റ്റർ സുർജിത്ത് കൗണ്ടറിലെ ജോലിത്തിരക്കിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
“വളരെ നന്ദി, സാർ.”
ഞാൻ സുർജീത്തിന്റെ സഹായത്തിനായി അവിടെ നിന്നു .
കാത്തിരിപ്പ് രാത്രി എട്ടുമണി വരെ നീണ്ടു .
“കിഷോർ, ഇവിടെ വരൂ.” മിസ്റ്റർ സുർജിത്ത് പുറമെ നിന്നിരുന്നവരിൽ ഒരാളെ വിളിച്ചു .
“സാബ് …” കിഷോർ വിനയഭാവത്തിൽ അകത്തേക്ക് വന്നു.
“മൈക്കിളിനെ നിങ്ങളുടെ കൂടെ അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്യണം.”
“ശരി, സാബ്.” കിഷോർ പറഞ്ഞു .
കുറച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ കിഷോറും കൂട്ടരും താമസസ്ഥലത്തേക്ക് പുറപ്പെട്ടു.ഞാനും അവരെ അനുഗമിച്ചു .
ഒരു വലിയ ഫ്ളാറ്റിന് താഴെ ഞങ്ങൾ എത്തിച്ചേരുന്നു .
“ഇതാ ഇവിടെയാണ് ഞങ്ങൾ താമസിക്കുന്നത്. നാലാം നിലയിൽ .” കിഷോർ ഫ്ളാറ്റ് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ ആ ഫ്ളാറ്റ് ശ്രദ്ധിച്ചു .ആറേഴ് നിലകളുള്ള വലിയ ഒരു ഫ്ളാറ്റ് .വളരെ നീളത്തിൽ കിടക്കുന്ന ഇതിൽ ഏതാണ്ട് നൂറു കുടുംബങ്ങൾക്ക് താമസിക്കാനുള്ള സൗകര്യം ഉണ്ടാകും .
താഴെ പാർക്കിംഗ് പ്ലെയിസിൽ സൈക്കിൾ വച്ചശേഷം ലഗ്ഗേജുമെടുത്ത് ലിഫ്റ്റിൽ കയറി ഞങ്ങൾ നാലാം നിലയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
ഡോർ തുറന്നു അകത്തുകയറി .
വലിയ ഒരു ഫ്ളാറ്റ് . ധാരാളം റൂമുകൾ , ഒരുഭാഗത്ത് ടി .വി ., അല്ലാതെ ഫർണിച്ചർ ആയി വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ യാതൊന്നും കാണുവാനില്ല .
ഇവർ നാലുപേർ മാത്രമാണ് ഇവിടെ താമസം എന്ന് തോന്നി .കൂടാതെ റൂമുകളിൽ ഓരോ ബെഡ് അല്ലാതെ വേറെ ഫർണിച്ചർ ഒന്നും കാണുവാനില്ല .
ഞാൻ ലഗ്ഗേജ് എടുത്തു ഒരുഭാഗത്ത് കൊണ്ടുവന്നു വച്ചു .
നാലുപേർക്കും കുറച്ചു ഡ്രസ്സുകൾ അല്ലാതെ വേറെ ഒന്നും കാണുവാനില്ല .
“ഇന്ത്യയിൽ എവിടെനിന്നാണ് വരുന്നത്?” ഞാൻ കിഷോറിനോട് അന്വേഷിച്ചു .
“ഞാനും ഹുക്കം സിങ്ങും പഞ്ചാബിൽ നിന്ന്, അർജുനനും വിവേകും ഹരിയാനയിൽ നിന്ന്.”
“നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ എത്ര കാലമായി താമസം?”
“ഹോ, വെറും നാലുമാസം.” അർജുൻ നിസ്സാരമട്ടിൽ പറഞ്ഞു .
“എങ്ങിനെ നിങ്ങൾ നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ എത്തി?” ഞാൻ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ഏജന്റ് മുഘേന.” വിവേക്ക് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
എനിക്ക് ഒരു കാര്യം പിടികിട്ടി .അവർ Refugees’’( അഭയാർത്ഥികൾ) ആയാണ് നെതെർലണ്ടിൽ എത്തിയിരിക്കുന്നത് .
“പാസ്പോര്ട്ട് എവിടെ?” ഹുക്കും ആകാംഷയോടെ എന്നെ നോക്കി .
“എന്റെ കൈവശമുണ്ട്.” ഞാൻ പറഞ്ഞു .
‘’Ban… Chood…’’ അവർ ഓരോന്നും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അന്യോന്യം നോക്കി ചിരിക്കാൻ തുടങ്ങി.
മിസ്റ്റർ വിവേക്ക് എന്റെ സമീപത്ത് വന്നിരുന്നു .
‘മൈക്കിൾ, പാസ്പോർട്ട് നശിപ്പിച്ചുകളയൂ. Political asylum ആവശ്യപ്പെടൂ ജീവിതകാലം മുഴുവൻ ഇവിടെ കഴിയാം.
“ധാരാളം പണം കിട്ടും. ഇന്ത്യയിൽ എന്ത് ലഭിക്കുവാനാണ് . ഇവിടെ വെറുതെ പണം കിട്ടും .” ഹുക്കും ഗൗരവത്തോടുകൂടി എന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ആദ്യം പാസ്സ്പോർട്ട് നശിപ്പിക്കുക. ശേഷം വി.വി.യിൽ എനിക്ക് രാഷ്ട്രീയ അഭയം വേണമെന്ന് പറയുക . അവർ വിവരങ്ങൾ ശേഖരിച്ച ശേഷം അവർ വിവരങ്ങൾ ചോദിച്ചറിഞ്ഞ ശേഷം താമസിക്കാനും ഭക്ഷണത്തിനും കാശു തരും .” കിഷോർ ഉത്സാഹത്തോടുകൂടി എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“പിന്നെ !!” ഞാൻ അവരുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി
“പിന്നെ കേസ് നടക്കും. അഭയാർത്ഥി അല്ല എന്ന് തോന്നിയാൽ വേഗം പുറത്തു പോകണം എന്ന് പറയും .അതിന് കുറെ സമയം എടുക്കും .പോകണമെന്ന് പറഞ്ഞാൽ അടുത്ത രാജ്യത്തേക്ക് പോകാം .അങ്ങിനെ കാര്യങ്ങൾ നീണ്ടുനീണ്ടു പോകും .നാട്ടിൽനിന്ന് ഒരു ന്യൂസ് പേപ്പർ റിപ്പോർട്ട് സംഘടിപ്പിക്കണം .എന്റെ സ്ഥാലത്ത് ഭയങ്കര പ്രശ്നങ്ങളാണ് . അവിടേക്ക് തിരികെ ചെന്നാൽ ജീവന് ആപത്താണ് എന്ന് പറയണം .അപ്പോൾ വേഗത്തിൽ രാഷ്ട്രീയ അഭയം ലഭിക്കും .ശേഷം കുറച്ചുകാലം കഴിഞ്ഞാൽ കുടുംബത്തെ കൊണ്ടുവരാം .ശേഷം ഹാപ്പി ലൈഫ് .”കിഷോർ പറഞ്ഞു നിർത്തി .
“ഇവിടേക്ക് വരുവാൻ ഏജന്റിന് എത്ര പണം കോടുത്തൂ?” ഞാൻ അവരുടെ സംസാരം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
“ഞാൻ 50000 രൂപ.” കിഷോർ പറഞ്ഞു .”ഹുക്കം 65000 രൂപ ,വിവേക് 55000 രൂപ ,അർജുൻ 75000 രൂപ .”
“ചിലപ്പോൾ ഇവിടെനിന്ന് തിരികെ പോകേണ്ടി വന്നാലോ …?” ഞാൻ നാലുപേരെയും മാറിമാറി നോക്കി .
“ഹായ്, ഒരിക്കലുമില്ല, ഇതാ യു. എൻ . പേപ്പർ . ഇത് ഞങ്ങളെ അഭയാർഥികളായി അംഗീകരിച്ചതാണ് .” വിവേക് പേഴ്സിൽ നിന്നും ഒരു പേപ്പർ എടുത്തു കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എന്താ … നോക്കുന്നില്ല?” ഹുക്കം സിങ് എന്നെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന വിധത്തിൽ ചോദിച്ചു .
“നോക്കാം.” ഞാൻ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
പക്ഷെ … എന്റെ ദയനീയ സ്ഥിതി അവർക്ക് അറിയില്ല .എന്റെ തലയിൽ വലിയൊരു ഭാരം ഇരിക്കുന്നത് .ആ ഭാരം വച്ചുകൊണ്ട് എനിക്ക് എങ്ങിനെ രാഷ്ട്രീയ അഭയം ആവശ്യപ്പെടുവാൻ കഴിയും .
“ഹോ, ഓർക്കുവാൻകൂടി കഴിയുന്നില്ല.
പെട്ടെന്ന് മിസ്റ്റർ Mr. Brasz പറഞ്ഞതിന്റെ അര്ത്ഥം എന്റെ തലച്ചോറിലൂടെ മിന്നിമറഞ്ഞു .
എനിക്ക് അങ്ങിനെ കഴിയുമോ ?
Mr. Teer ന്റെ പ്രസംഗം എന്റെ ചെവിയിൽ മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
അതെ , ഞാൻ തീയുടെയും കടലിന്റെയും നടുവിലാണ് .
രാവിലെ എഴുന്നേറ്റു . സമയം ഏതാണ്ട് ഏഴുമണി ആയിരിക്കുന്നു .കിഷോറും കൂട്ടരും ഉണർന്നിട്ടില്ല .ഞാൻ അവർതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് കുറേനേരം അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
അവർക്ക് ഹിന്ദി അല്ലാതെ വേറൊരു ഭക്ഷയും അറിയില്ല . ഇവർ യൂറോപ്പിൽ വന്നു എന്ത് ചെയ്യുവാനാണ് ? ഡച്ച് ഗോവെര്മെന്റിൽ നിന്നും ലഭിക്കുന്ന ചെറിയ ആനുകൂല്യങ്ങൾ … ഇത് മാത്രമാണ് അവരുടെ ലക്ഷ്യം .അവർക്ക് ഏത് രീതിയിൽ വേണമെങ്കിലും അഭിനയിക്കാം .
മാസത്തിൽ അഞ്ഞൂറ് ഗിൽഡിന് താഴെ ഡച്ച് ഗവേര്മെന്റിൽ നിന്ന് ലഭിക്കും .ഇവിടെ ജോലി ചെയ്യുവാൻ അനുവദിക്കില്ല .അഞ്ഞൂറ് ഗിൽഡിന് എന്നത് അത്യാവശ്യം ഭക്ഷണത്തിന് മാത്രം കഷ്ടിച്ച് തികയും .
തലേന്ന് രാത്രി വെറും അഞ്ച് ഗിൽഡനുവേണ്ടി ഹുക്കാം സിങ്ങും , വിവേകയും തമ്മിൽ വളരെ നേരം ഉച്ചത്തിൽ സംസാരിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .ഇവർ വെറും പണത്തിന് വേണ്ടി… ഇതിൽ കവിഞ്ഞതൊന്നും ഇവർക്കിടയിലില്ല .
രാവിലെ 8:30 എല്ലാവരും എഴുന്നേറ്റു ..കിഷോറും ഹുക്കും സിങ്ങും പ്രഭാതഭക്ഷണം തയ്യാറാക്കുന്നതിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നു .
ഇന്ത്യൻ റൊട്ടിയും ദാൽ കറിയും …
ഞാനും അവരുടെകൂടെ പ്രഭാതഭക്ഷണത്തിൽ പങ്കുകൊണ്ടു .
ഒറ്റദിവസം കോണ്ടുതന്നെ ഇവരുടെ കൂടെയുള്ള ജീവിതം എനിക്ക് മടുത്തു .എന്തോ … ഇവരുടെ കൂടെ ഇടപഴകാൻ എനിക്ക് കഴിയുന്നില്ല . വെറും പണത്തിന്റെ കണക്ക് പറഞ്ഞുനടക്കുന്ന കുറച്ചു മനുഷ്യർ .
ഞാൻ സൈക്കിൾ എടുത്തു പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ടിൽബർഗ് വളരെ നല്ല സിറ്റി . Calm and quite place… ഞാൻ സിറ്റി ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് സാവധാനം സൈക്കിളിൽ നീങ്ങി .
അതിനിടയിൽ ഒരു ഫാസ്റ്റ്ഫുഡിൽ കയറി .അത്യാവശ്യം വിശപ്പുണ്ട് .ഒരു പോറ്റാറ്റോ ഫ്രൈ വാങ്ങി അതിൽ ടൊമാറ്റോ സോസും കെച്ചപ്പും ,ചേർത്തുകഴിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു ബഞ്ചിൽ കുറേനേരം ഇരുന്നു .
സിറ്റിയിൽ ഡച്ച് പോലീസ് അവിടെയവിടെയായി നടന്നുനീങ്ങുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .എന്നെ അവർ ശ്രദ്ധിക്കുന്നേ ഇല്ല .അലക്സ്ഉമായി പിരിഞ്ഞതിൽ പിന്നെ ആരും എന്നെ ചെക്ക് ചെയ്തിട്ടില്ല .കാരണം ഇനിക്ക് ഒരു യൂറോപ്യൻ ഫീച്ചർ കൈവന്നിരിക്കുന്നു .
ഞാൻ അടുത്തുകണ്ട പബ്ബിലേക്ക് കയറി .
“ഒരു ബിയർ …” കൗണ്ടറിലിരിക്കുന്ന യുവതിയോട് ഞാൻ പറഞ്ഞു.
അവർ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ബിയർ കൊണ്ടുവന്നു മുന്നിൽ വച്ചു . ബിയർ ആസ്വതിക്കുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ യുവതിയെ പരിചയപ്പെട്ടു .
“പേര് മോണിക്ക.”
“വെൽ, മോണിക്ക … എനിക്ക് റ്റിൽബെർഗ് പരിചയമില്ല. എന്നെ ഒന്ന് സഹായിക്കാമോ ?” ഞാൻ മോണിക്കയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“തീർച്ചയായും … ഞാൻ എന്ത് സഹായമാണ് ചെയ്തുതരേണ്ടത്?” മോണിക്ക വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ എന്നെ നോക്കി .
“എനിക്ക് താമസിക്കാൻ ഒരു സ്റ്റുഡൻറ് റൂം വേണം.”
“ഓ … അതത്ര പ്രശ്നമുള്ള കാര്യമല്ല. ന്യൂസ് പേപ്പറിൽ നോക്കിയാൽ ധാരാളം പേയിങ്ങ് ഗസ്റ്റിൻറെ വിലാസം ലഭിക്കും .” മോണിക്ക എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“അതാണ് പ്രശനം. എനിക്ക് ഡച്ച് വായിക്കുവാൻ അറിയില്ല .” ഞാൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവരെ നോക്കി .
‘’Oh, don’t worry, I will help you, Michael.’’മോണിക്ക പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അകത്തെ റൂമിലേക്ക് ചെന്നു ന്യൂസ്പേപ്പർ എടുത്തു തിരികെ വന്നു.
കുറച്ചു തിരച്ചിലിന് ശേഷം ഒരു ന്യൂസ് പേപ്പറിൽ അഡ്രസ്സ് എഴുതി എന്നെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“Look, Michael… രണ്ട് അഡ്ഡ്രസ്സുണ്ട്. ഇതിൽ ഏതെങ്കിലും റെഡിയാകും .ശരി … ഇപ്പോൾ എവിടെയാണ് താമസം ?”
“ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ കൂടെ. പക്ഷെ , എനിക്ക് വേഗത്തിൽ അവിടെനിന്നും മാറണം .”
‘’Anyway… Thanks of the help.’’ ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഹസ്തദാനം നൽകി പുറത്തേക്കിറങ്ങി.
ഞാൻ ആദ്യത്തെ അഡ്രസ്സിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .ഒരു മധ്യവയസ്ക വന്നു വാതിൽ തുറന്നു .
“എന്താണ് വേണ്ടത്?” അവർ അന്വേഷിച്ചു .
“ഒരു സ്റ്റുഡൻറ് റൂം അന്വേഷിച്ചു വന്നതാണ്.” എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
‘’Well … Mihael. ഇന്നലെ ആ റൂം ഒരു സ്റ്റുഡന്റിന് കൊടുത്തു. പക്ഷെ , ഇതുവരെ അയാൾ വന്നിട്ടില്ല .”
ഞാൻ അവരെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് നിന്നു . അവർ തുടർന്നു .
“ഒരു കാര്യം ചെയൂ. രണ്ടുദിവസം കഴിഞ്ഞു വരൂ . അയാൾ എത്തിയില്ലെങ്കിൽ ഞാൻ റൂം തരാം .”
‘’Thank you, ma’am, ഞാൻ രണ്ടുദിവസം കഴിഞ്ഞു വരാം.” ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
ഇവിടെ റൂം കിട്ടുമെന്ന് യാതൊരു ഉറപ്പുമില്ല .ഏതായാലും അടുത്ത അഡ്രസ്സിൽ അന്വേഷിക്കാം .
ഞാൻ രണ്ടാമത്തെ അഡ്രസ് തിരക്കി പുറപ്പെട്ടു .
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com