Simple Sense… A Dynamic True Story
Our journey continued through the state of Karnataka…
We had to pass through various places such as Mulki, Udupi, Malpe, Kundapura, Badkal, Honaver, Kumta, and Gokarna.
Most of these places were picturesque coastal towns and bustling ports. Mulki, situated on the banks of the Shambhavi River, thrived on agriculture and fishing as its main economic activities. Malpe, on the other hand, served as a fishing hub and a natural port, renowned for its flourishing coconut industry. These places boasted famous temples and beautiful beaches, while Udupi was particularly famous for its vegetarian cuisine, both in India and abroad.
As we continued cycling, our body pain gradually dissipated, and we gained confidence in our ability to cover any distance.
We realized that our bodies were in excellent shape, and aside from the occasional tire puncture, we encountered no major difficulties along the way.
During our journey, we had the pleasure of meeting some Rotary Club presidents who generously provided us with tokens of support. Our expenses were limited to food and essential items, and we found accommodation either through the Rotary or at local police stations.
Approaching the city of Karwar, we were greeted by remarkable places and stunning beaches that adorned the coastline.
“Michael, we have to stay in Goa for a couple of days.” Alex said, enjoying the nature and glancing at me.
“Okay, Alex, that’s a splendid idea. I said happily. “We need some rest too.”
“Yeah, starting from Calicut we couldn’t get enough rest.” Alex said, observing the beauty all around. “Moreover, Goa has to be a wonderful place and there are lots of things to see.”
“Yeah, that’s right.” I nodded.
“We should meet some business people there.” Alex suggested. “Goa is a place that has lots of big industries.”
“Alex, it would be possible with the support of the Rotary.” Increasing the speed of the bicycle, I replied. “Goa is a rich place. There are many foot-ball clubs like Vasco, Dempo,.”
“How is your body pain? I have no problem at all now.” Alex raised his hands, stretched his body and glanced at me.
“You know, we were now like tigers.” I looked at Alex pleasantly. “We can reach anywhere not only Europe but the American continent also.”
We reached Karwar; the city was laying on the bed of the Arabian Sea.
“We won’t continue our journey today. Damn tired, it’s already 6:00 p.m. Let’s take halt in Karwar. Should we head to our usual place?” Alex asked humorously. (He meant the police station)
“Let’s explore Karwar first,” I suggested, enjoying the refreshing breeze from the Arabian Sea. I glanced at Alex and added, “after that we can consider the police station.”
“Alright, man, I’m ready,” he grinned.
We wandered around Karwar, appreciating its location along the banks of the River Kali and its abundance of natural ports, including the notable Sadasivgad Fort—a significant landmark in Karnataka. Over the years, this place had experienced the influences of Arab, Dutch, Portuguese, French, and later British merchants, leaving behind a distinct cultural legacy.
At 7:30 p.m., we arrived at the police station. Alex hesitated for a moment before glancing at me.
“Should we go in?” he asked.
“Yeah, yeah,” I replied quickly.
We stood before the Sub Inspector and presented the letter we had obtained from the Commissioner’s office in Calicut.
“No, no,” he said sternly. “How can you stay here? There’s very little space available.”
“Sir…” I looked at him earnestly. “We can adjust in the verandah and have everything we need. We’ll start early in the morning.”
He observed us for a moment, and I sensed that he had changed his mind. “Well, alright, find some other place to settle,” he sighed, giving his approval.
“Thank you so much, Sir,” we expressed our gratitude.
“One more night gone,” Alex muttered as he spread the bedsheet on the verandah.
Lost in thought, I pondered, “Where else in India could we find such a safe place?”
We set off early the next morning. The previous night’s sleep at the police station had been uncomfortable, and we had been relentlessly attacked by mosquitoes.
A refreshing breeze accompanied us as we embarked on our journey. Some places boasted magnificent seashores and beautiful beaches. The melodious chirping of birds perched on tree branches provided a soothing soundtrack. It felt as if we were immersed in an enchanted world, experiencing pure happiness.
Around 9:00 a.m., we stopped in front of a café. Before entering, we surveyed our surroundings.
“I hope they have restrooms here,” I remarked to Alex.
He glanced around and leaned back in his chair. “Let’s grab some coffee first, and then a bath would be ideal,” he suggested.
After availing ourselves of the facilities to freshen up, we enjoyed our coffee and resumed our journey.
The sun beamed brightly on the eastern horizon. Peasants toiled in the fields alongside shepherds and cowherds with their cattle.
“You know, the life of a peasant is truly a struggle. They don’t have enough money,” I observed, gazing at the modest huts of the peasants. “I believe farmers in Kerala have a comparatively better situation.”
“Yeah,” Alex took a deep breath and nodded. “Absolutely, you’re right.”
“Do you know how many kilometers we’ve traveled so far?” I changed the topic.
Alex mentally calculated. “It might be around 750 kilometers, right?”
“It could be more,” I suggested.
“I was referring to the distance covered on our bicycles; it might exceed 900 kilometers,” Alex pondered, calculating something in his mind.
We arrived at the village of Chundy.
“Now we’re in our third state,” Alex proudly noted the surroundings. “It’s Goan territory.”
“Let’s celebrate,” I suggested, glancing at Alex.
He looked at me in surprise. “Yes, yes, of course,” Alex mumbled.
“Let’s buy two cans of beer; we are here in front of the shop.” I said, seeing the liquor shop.
Alex became livelier. “Okay, I’m ready, man.”
Alex rushed to the shop and came out with two cans of beer.
“Cheers,” We tossed and said. “For Asia-Europe friendship mission” Alex said in a humorous tone and took a big gulp.
Most of them had thought that we would not reach more than 200km.” I raised my beer can and said in a proud voice. “But this is our third state.”
“They might be expecting us to return.” He took a big guzzle of beer and said narrowing his eyes. “But they don’t know we are celebrating here.”
I felt the beer affecting us slowly.
“Wow, it’s amazing. Wonderful.” I said pleasantly.
An hour later we began our journey. The buildings on each side of the road were unique. They seemed to be in European style. Almost all the houses were adorned with flowers and there were beautiful gardens.
“It’s really like being in a western country.” I told myself.
About one o’clock we reached Margao. It is a place that shows evidences of the cultural influence of the Portuguese who landed there in the 15th century their rule extending to about 450 years until Goa was annexed to India in 1961.
“Michael, I’m starving.” Alex stopped the bicycle and made a disquieting look at me.
We entered the hotel and ordered food. Goan food was delectable. Different varieties of fish were offered along with the lunch.
“Michael, rava has been spread on the fish.” Alex tasted the fish and looked at me.
“It’s a kind of specialty of Goan dishes it’s wonderful.” I said, tasting a piece of fried fish. But the coriander leaves in the dishes made us uncomfortable.
After the food, we moved on…
We watched the Goan girls walking on the streets; they wore their dresses in the western way.
After lunch, we searched for a resting place. We found a park on the other side of the road.
We crossed the road and tried to enter the park.
“Hey…” Someone hailed us.
We looked back.
“Bicycles are not allowed inside the park.” A man said, coming forward.
We stood there for a moment.
If we parked the bicycles outside the park, we might lose them. “What shall we do?” I looked at Alex and the man who was watching us for our next movement. We tried our level best. But he didn’t allow us. We looked around. I saw a bench in the park through the plants beside the boundary.
“How about we park the bicycles there and rest on that bench?” Alex suggested.
“Sounds like a good idea,” I agreed, nodding. “Let’s do that.”
We rested for about an hour, placing the bicycles beside the road near the bench to ensure their security. The break allowed us to rejuvenate ourselves.
I turned to Alex and remarked, “Next up is Panaji, the capital of Goa.”
Alex, scanning the distance ahead, inquired, “How far is it?”
“It’s approximately 50 kilometers,” I replied, reading the milestone inscription.
We picked up speed, eager to explore the unique offerings of Goa. The state boasted numerous specialties and held a prominent place as a tourist destination in India. With a low population, high literacy rate, and a well-developed economy, it exuded an advanced and progressive vibe.
The attire of the Goan village women caught our attention. They wore a knee-length dress resembling a dhoti. Women, especially as vendors, could be seen all around Goa, adding vibrancy to its streets.
Continuing our journey, we observed the sun descending towards the western horizon, ready to immerse itself in the sea. The beauty of Goa was enhanced by its close proximity to the ocean in most areas.
“Michael, we’re about six or seven kilometers away from Panaji,” Alex reminded me after we saw a signboard.
“We should find a place to settle before that, otherwise we might encounter difficulties,” I watched Alex and suggested.
“You know, Goa is a popular tourist destination. Even finding accommodation in the police station might be a challenge.”
“You’re right,” Alex concurred.
We moved forward and discovered a massive tree by the side of the road. “We can stay here for the night,” Alex proposed, assessing the surroundings. “It’s secluded, and we’ll be safe.”
We laid down beneath the tree, gazing at the cloudless night sky adorned with twinkling stars. The chilly air enveloped us, but we were content and at ease. The sound of passing vehicles on the nearby highway provided a lulling backdrop. Gradually, we drifted off to sleep, finding solace in the serenity of the night.
Around 9:00 a.m., we arrived in Panaji. As we entered the city gate, we were greeted by a charming small bridge that spanned a saltwater stream. It appeared to be a connecting pathway between the islands.
Panaji was truly a picturesque city, influenced by Western culture. The streets were adorned with enticing restaurants, lively pubs, and antique shops. The shops lining both sides of the road were meticulously maintained and showcased beautiful flowering plants. People resided above these shops, adding a touch of elegance to the surroundings.
We noticed numerous foreigners basking in the sunlight and strolling through the park. The park was situated in the middle of the road, with one side offering a waterfront view. The water was dotted with small boats and ships, while speedboats zoomed past, creating an atmosphere reminiscent of a seaside destination.
After entering the park, we parked our bicycles in a corner and settled down on the lush green lawn.
“It’s really a beautiful place.” Alex sighed, and watched the foreigners who were walking on the road, Alex remarked, “It feel like we’re in a western country. I doubt we can find a similar place anywhere else in India.”
“You’re right,” I agreed, my gaze fixated on a building constructed in the Portuguese style. “Goa was once under Portuguese rule, and its people have embraced their culture.”
“Look, Goa is bursting with tourists.” Alex grinned.
No foreigner who comes to India would skip Goa from his list. The beaches here are a major draw for them.”
“Well, we have to explore all those places,” Alex exclaimed with excitement.
I met his enthusiasm with a steady gaze and nodded. “Absolutely, we must.”
“Today, we should send letters to our families and the Rotary Club. I’m sure they’re all eagerly awaiting news from us,” Alex suggested.
I let out a sigh. “Yes, I was thinking the same. I’ll lean back on my luggage for a moment and gather my thoughts.”
About 11.00 O’clock we met the President of the Rotary Club of Panaji Mr. Parag Hable. He arranged for us to stay for two days’ accommodation.
“Well, you know, you have to visit many places here,” he said when we had soft drinks. “There are some ancient churches in old Goa lots of beautiful beaches and above all the body of St. Xavier, whose holy corpse has been preserved.”
We wrote letters to our homes and the Rotary Club expecting replies at the Head Post office in Mumbai c\o Post Master.
We explore Goa for two days. We visited Calangute beach, Anjuna beach and some churches. The Se Cathedral in old Goa is a fine example of Gothic architecture and it is one of the largest churches in India. We also visited the 500-year-old conserved body of St. Xavier which is kept in a glass vessel. Someone told us a story about a believer who nibbled St. Xavier’s toes. From then onwards the body being kept in a glass coffin.
We bid farewell to Mr. Hable and resumed our journey. During the journey, we talked mostly about Anjuna beach. “The foreigners were exposing their nude bodies…what sights would we see in Europe,” Alex looked at me in wonder.
“Yeah, that might be terrific.” I looked at Alex quizzically.
We eventually reached Ponda, a place between Panaji and Margao.
“Michael, we need to check our bicycles.” Alex got down from the bicycle and took an overall look. “You know, “We haven’t done any maintenance work since we started from Calicut. All the brakes are worn out.”
“I was thinking the same thing,” I replied. “We need to check the nuts, bolts, chain, and brakes before we continue. What’s the next place, Alex?”
“Yeah, let me check on the map.” Alex said.
Alex took the map and went through it.
“Belgaum, it’s a place in Karnataka.” Alex replied after scanning the map. “So, we’ll move on to Belgaum.”
“Well, let’s go to the bicycle workshop before we move on.” I suggested.
Within one hour we changed all the parts of the bicycles that needed to be changed, and fixed a new tire, tube, brake, nuts, bolts, etc.
“Then, shall we get going?” Alex glanced at me.
“Why not,” I grinned.
Our bicycles moved slowly through Ponda city, but we felt content to be back on the road, especially with our bikes in perfect condition and the pleasant weather.
We felt nice and everything was perfect.
Gradually our bicycles got into full swing, and I could see the Ponda bridge in the distance.
“May be, that’s a highway.” I thought.
After ascending the Ponda bridge there was a long slope. There was no need to pedal and we were on full speed.
We were approaching a crossroad when suddenly I saw a big truck coming through at full speed. There was no time to think, so I applied both brakes with all my might.
“Torrr…”
A big sound hit my ear drums.
I couldn’t understand anything… I felt I was swinging in air.
I lost control of my bike. I crossed in front of the truck at full speed and hit a pile of logs on the side of the road. I was thrown off my bike, and everything went silent. For a moment, I thought I was in heaven or a black hole; I couldn’t remember anything.
Gradually I came back to my senses. I opened my eyes. Yeah, nothing had happened to me. I slowly raised my head and looked around.
Through the corner of my eyes, I saw Alex rushing towards me. I couldn’t make out even a small sound.
“Oh God, by God’s grace, nothing happened to me.” I thought.
Alex helped me to get up.
“Michael, are you alright!” Alex asked me with a look of terror on his face.
But I couldn’t respond at first. I was shivering…
After coming to my senses, I observed the place where I had fallen. I had been dragged for over ten meters across the logs.
People flocked around us and the bicycle.
“Oh, it’s truly by God’s grace.” Some of them commented.
I couldn’t say anything. I was too shocked to respond.
“We had a narrow escape,” I thought to myself.
Thanking the Almighty, I slowly approached the bicycle. Some people were attempting to lift it up. When I saw it, I was stunned. It had shrunk by nearly half a meter. The front rim was crushed into pieces, and the main frame was bent out of shape.
I was perplexed for a moment.
“What about you!” I looked at Alex nervously.
“I tried hard to apply the brake and dragged the bicycle to the other side of the bridge.” Alex removed the dirt from my body and said. “By God’s grace, there were no vehicles on that side.”
“Truly a great escape,” I breathed a sigh of relief.
“Yeah,” Alex quietly observed the crowd, “It was a narrow escape indeed.”
On the advice of the crowd, we took the bike to a nearby workshop, where some people helped us to lift it.
“Oh, it’s in bad shape!” The workshop owner remarked.
After hours of work, he put a new rim on the front wheel and straightened out the frame. The bicycle was now in running condition.
“Just give it a try. If there are any issues, you may have to replace the bike,” he advised us after taking an overall look at it.
We left the workshop. “Alex, I think we should call it a day,” I said, looking at him anxiously.
Alex took a deep breath. “Yes,” he nodded, concealing his nervousness. “No more riding today.”
We set off in search of a place to stay.
We learned that one should not brake while the vehicle is moving at full speed.
Anyway… it was a narrow escape from a potentially catastrophic accident.
That night, we slept at the police station and began our journey early the next morning. The previous day’s shock still weighed heavily on our minds.
We had narrowly escaped a terrible accident by a split second; I could have been crushed under the truck.
We were moving slowly and eventually started seeing the woods and hills, indicating the beginning of the uplands. We were heading towards the Goa-Karnataka border, where the roads were in much worse condition. The dust kicked up by passing vehicles was especially troublesome.
Ups and downs were infrequent, with mostly uphill climbs. As we entered the Ghats section, it felt like we were on the bed of the Western Ghats, and we had to trundle our bicycles most of the time. By 3:00 p.m. on this day, we had only covered 45 km.
“Michael, it’s time for us to take a break and have some food,” Alex said in a weary voice.
“Okay, that’s a good idea,” I agreed.
We had our meal and rested for an hour beside the road, but the loud noises of passing vehicles made it hard to relax.
“Alex, it’s already 4 o’clock. We need to keep moving,” I woke Alex up from his nap. “We have to go faster if we want to reach the nearby town before nightfall.”
“Okay, I’m ready,” Alex said as he jumped up and went towards his bicycle.
We continued moving slowly, facing steep roads and never-ending uphill climbs. Large hills and woods surrounded us on both sides of the rough road, and I realized that we were in the Ghats area.
“The area seems deserted. We have to reach the next town before dark,” I said, observing Alex pushing his bike.
We pressed on, pushing and cycling our way forward. I looked at my watch and saw that it was around 6:00 p.m.
“Hey, Michael,” Alex whispered as he moved closer to me. “I’ve been keeping an eye out, and I think someone is following us on a bicycle.”
“I noticed that too,” I replied, turning back to look at the stranger.
“Why is he riding around like that in this deserted forest area?” Alex wondered aloud; his eyes full of suspicion.
I watched him for a moment. He had a fit build and was only wearing dirty pants. He was about 20 meters behind us.
A sudden sense of fear crept over us.
Why is this stranger following us in this abandoned place, all alone in the wild forest?
My mind suddenly became overwhelmed with thoughts. Could he be a dacoit, waiting for the opportune moment to loot us? Our fears doubled, and uncertainties clouded my mind. He was alone and we were two, so it would be difficult for him to take us on alone. However, he might gather others and attack us.
I approached Alex slowly and whispered, “We should not let him go ahead of us.”
“Hmm…” Alex nodded slowly; his face filled with fear.
We looked back at him. He was still following us at the same distance. We increased the speed of our bicycles, hoping to leave him behind. However, when I glanced back quickly, I saw that he was still following us.
Our fears mounted, and our hearts began to pound. Darkness had spread everywhere, and we couldn’t see a single beam of light. All around us were thick woods. The panic that took hold of us was very intimidating.
For over an hour and a half, he was still behind us. We didn’t allow him to overtake us, even though we were gasping for air. We increased the speed of our bicycles until they were almost flying like falcons.
Finally, we came across a small village and put sudden brakes in front of it. We were trembling with fright, and our faces had gone pale. We turned and looked back quickly, our entire attention on the man following us.
He passed us at the same speed on his bicycle, and our fear turned into relief.
“Oh, God…!” A voice came out from inside me.
“Crap…!” Alex screamed loudly.
We stood there for a long time without moving, slowly coming back to reality. When I looked at my watch, it was 7:30 p.m. We slowly moved towards the darkness, searching for the police station, still haunted by the image of the dark man with his tough physique, without a shirt.
On the following day at 11:00 a.m., we arrived in Belgaum without any incident during our journey. Once again, we were in the state of Karnataka. Belgaum is the fifth largest city in Karnataka and sits at an elevation of 752 meters above sea level. The main industries here are automotive and machine tools. We obtained the address of the Rotary Club President of Belgaum and he directed us to meet Mr. Nihani Kapadia, the past District Governor of Rotary district Belgaum.
“Where is the Ritz theatre?” Alex asked, unsure of our destination.
“This is our first time meeting a District Governor,” I admitted. “I wonder how he will respond to us.”
“Regardless, the president sent us,” Alex replied. “Let’s go and meet him.”
After a brief search, we arrived in front of Mr. Kapadia. He was a pleasant middle-aged man with delicate features, handsome looks, and appeared to be a foreigner. He warmly welcomed us and, upon learning that we were on an Asia-Europe Rotary friendship mission, he showered us with thousands of wishes.
“Oh, what a nice person,” I thought to myself.
He gave us a small token and a felicitation letter on his Rotary letterhead. After spending a couple of hours in Belgaum, we resumed our journey.
The next day, we reached Kolhapur, which was the first city in Maharashtra and the fourth state of our trip. Our journey was pleasant, and Mr. Berry, the President of Rotary Club of Kolhapur, gave us a warm greeting. He was an architect, in his fifties, very rich, and a very kind person. He had a medium height and an intelligent face. He arranged our accommodation in Kolhapur and our food arrangements were made at a Rotarian’s hotel.
Kolhapur is historically significant and located on the banks of the Panchganga River. There are numerous poultry units here, and Kolhapur footwear is famous. After two days of rest in Kolhapur, we were rejuvenated. We washed all of our clothes, and we made some repairs to our bicycles.
Our journey took us through Maharashtra, passing through places like Nirej, Karad, and Satara. Satara was once the capital of the Maratha Empire and is now known for its many temples. Continuing on through Pune, we encountered many historical temples and pillars, remnants of India’s ancient monarchy period.
As we journeyed through the highlands, the time was approaching 6:00 p.m. and the twilight was spreading everywhere. We were reminded that we were traveling through dangerous areas where robbery and looting were common, especially in the poor villages. We felt a slight fear grip us as we heard only the roaring sounds of passing trucks on the deserted highways.
The highlands were surrounded by meadows and darkness had consumed everything. We were cycling at our maximum speed, full of nervousness and panic. After an hour of cycling, we finally saw the city of Pune in the far distance below us.
“How many kilometers do you expect it is to Pune from here?” Curious about the distance to Pune, I asked Alex, who was enjoying the view from the roadside.
He directed his eyes on the neon lights of the city below. “Yeah, it might be 30km. We are at a point which is much above Pune city and the way ahead might be all downs.” Alex said, observing the valley.
“Then, shall we go?” I watched Alex in hurry.
“It’s better not to go to the city. As it is a big city, we’ll have difficulty in getting accommodation even in the police station.” Alex got down from the stone pillar and said.
We settled for the night at a police station ten kilometers before Pune city, grateful for the shelter it provided.
The following day, we arrived in Pune after experiencing a series of ups and downs during our journey. The descent took about an hour.
Pune… It is the second largest city in Maharashtra. It is known as a pensioners’ city. Lots of retired people from various cities like Mumbai choose Pune to live the rest of their lives. They believe that life in Pune is very peaceful and free from the hustle and bustle of Metropolitan life. Above all, Pune was the capital city of the Maratha King Shivaji. Pataleshwar Temple is one of the oldest temples in the city. Marathi is the official and most widely spoken language. Moreover, Pune is the cultural capital of Maharashtra.
We observed the surroundings and strolled through the city.
“Michael, what’s next?” Alex directed a questioning look at me.
“It would be better, if we meet the rotary clubs and contact some companies. We need funds. That is important.” I said watching the statue of Chatrapati Shivaji, which was in the middle of the junction.
Alex browsed the Rotary directory.
“Yeah, there are four or five Rotary clubs in Pune.” Alex extended the Rotary directory to me.
“No, no, you can look for it. That’s better.” I gave the directory back to him.
Alex again concentrated on it.
“Yeah, there is a meeting today.” Alex glanced at me and said in one breath. “Rotary club of Pune central, time is at 1:00. p.m. It’s a lunch meeting.”
I sighed. “Then, what next after that?” I looked at Alex for a reply. “Shall we go?”
Alex looked at me thoughtfully. “We have to attend the meeting and gauge their response.” He said softly.
I nodded approvingly. “Okay, man, let’s do it.”
We found the Turf Club within half an hour. It looked like a traditional building, surrounded by imposing walls. The security guards were at the gate.
“I think this is a prominent place only for the important VIPs.” I looked at Alex nervously.
There was a long pause…
“It’s almost time, shall we go inside? Alex sighed, mumbling.
“Yeah, let’s get in.” I took a deep breath.
“Hum.” Alex nodded.
We entered the compound and parked the bicycle in the designated parking area. We glanced around, we slowly made our way towards the reception area. We were informed that the Rotary meeting was taking place upstairs, so we ascended the stairs and arrived in front of a big hall.
A small brass plaque fixed in front of the hall read:
Rotary club of Pune Central
Lunch meeting at 1:00. p.m.
We slowly came up to the main door and peeped inside.
Wow… Oh, our hearts began to pound with excitement. It was a grand hall filled with many people in formal attire.
“Hey, man, how can we meet them?” I looked at Alex, feeling a bit overwhelmed. “Who might be the president?”
Alex was equally unsure, and there was a palpable tension in the air.
“You go in first.” Alex broke the silence and glanced at me.
Again, a long pause…
“Okay, fine, let’s go in together.” I suggested.
With trembling steps, we entered the hall, looking around nervously. However, nobody seemed to notice us.
“Excuse me, Sir, can we meet the president?” I asked a man who was conversing with a group.
Without much interest, he carelessly pointed towards a man and replied. “Over there.”
“Yeah, that must be the president.” Alex whispered slowly into my ears.
with hesitation, we made our way towards him. Suddenly his attention caught us, and he looked at us doubtfully.
Without wasting any second, I handed him the Rotary card.
In surprise, he read it and after a moment of contemplation, he said,
“Well, it’s good. I should introduce you to our club and give you a few minutes to speak about your mission. I would be happy to extend some support to you.”
“Okay, sir.” We replied with a smiled.
He continued…
“Please take your seats. Right now, I’m a little busy.” He said and walked to the front of the hall.
“A speech… about friendship missions, what should we do now?” I felt my heart throbbing.
We had no idea how to handle this situation. We had no time to think, we had to do something right then and there.
“Alex, can you say something about the Rotary mission?” I looked at Alex gravely.
Alex glanced at me with a strange expression and waved his hands in dismissively. “Oh, man, what should I say?
There was a long silence. I watched Alex, his face turned to a stone.
“What about you?” After a moment’s stillness, Alex looked at me.
“Me,” I licked my lips nervously. My face was flushed with embarrassment. “How can I?”
We heard the announcement for the commencement of the meeting. We cast our eyes around. No, no one was paying attention to us. Our Rotary card was still with the president, but he was too busy.
“Come on, let’s get out of here.” I whispered to Alex.
“Hum…” Alex watched me for a moment and nodded quickly.
We looked around. Everyone was busy and nobody was watching us. Slowly, we moved and slipped out of the hall.
“Let’s rush out! “I said hastily.
Alex was relieved about the escape.
We hurriedly walked to our bicycles and left the Turf Club.
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com
Simple Sense… A Dynamic True Story
ചാപ്റ്റർ – 4
കര്ണാടകയിലൂടെയുള്ള യാത്ര …
മുൽക്കി ,ഉഡുപ്പി ,മാൽപെ ,കുന്ദവപുര ,ബട്ക്കൽ ,ഹന്നോവർ ,കുംത ,ഗോകർണം … എന്നീ പ്രദേശങ്ങൾ പിന്നിട്ടുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ യാത്ര തുടർന്നു .
മിക്കതും തുറമുഖ പ്രദേശങ്ങൾ .യാത്രക്കിടയിൽ പ്രസിദ്ധിയാർജ്ജിച്ച ധാരാളം അമ്പലങ്ങളും , ഭംഗിയേറിയ ബീച്ചുകളും പിന്നിട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു .ഉഡുപ്പി ഭക്ഷണം ഇന്ത്യയിലും വിദേശങ്ങളിലും പ്രസിദ്ധിയാര്ജിച്ച ഒന്നാണ് .
ഞങ്ങളുടെ ശരീരത്തിന്റെ വേദനകൾ തീർത്തും മാറി .സൈക്കിൾ ചവിട്ടി ഉണ്ടായ വേദന, സൈക്കിൾ ചവിട്ടിക്കൊണ്ടുതന്നെ ശമിപ്പിച്ചു .
ഇപ്പോൾ എത്ര ചവുട്ടിയാലും ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടും അനുഭവപ്പെടുന്നില്ല .
“ബോഡി … ടോട്ടാലി ഫിറ്റ്…”
യാത്രയിൽ ഇടക്കൊക്കെ സൈക്കിൾ പഞ്ചറായതല്ലാതെ വേറെ ബുദ്ധിമുട്ടുകൾ ഒന്നുംതന്നെ ഉണ്ടായില്ല .
വഴിയിൽ ചില റോട്ടറി പ്രസിഡന്റുമാരെ കാണുകയും , ചിലരിൽനിന്ന് ചെറിയ സാമ്പത്തിക സഹായങ്ങൾ ലഭിക്കുകയും ചെയ്തു .ഞങ്ങൾക്ക് വരുന്ന ചിലവ് ഭക്ഷണത്തിനും മറ്റും മാത്രമായി ഒതുങ്ങി .താമസം ചിലയിടങ്ങളിൽ റോട്ടറി ക്ലബ് അംഗങ്ങളുടെ കൂടെ . അല്ലെങ്കിൽ പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ .
കാർവാർ സിറ്റി അടുത്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .പ്രകൃതി രമണീയമായ പ്രദേശങ്ങൾ . മിക്കതും അറബിക്കടലിനെ തലോടിനിൽക്കുന്ന തീരപ്രദേശങ്ങൾ .
“നമുക്ക് ഗോവയിൽ രണ്ടുദിവസം തങ്ങണം.” അലക്സ് പ്രകൃതിഭംഗി ആസ്വദിക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
“അത് വേണോ?” ഞാൻ സംശയരൂപത്തിൽ അലെക്സിനെ നോക്കി .
“അതെ, വേണം. കുറച്ചു വിശ്രമം ആവശ്യമാണ് .”
“കോഴിക്കോട് നിന്ന് യാത്ര പുറപ്പെട്ടതിന് ശേഷം ഒരു ദിവസംപോലും വിശ്രമിച്ചിട്ടില്ല. കൂടാതെ ഗോവയിൽ ധാരാളം കാഴ്ച്ചകളും .” അലക്സ് സൈക്കിൾ ചവിട്ടുന്നതിനിടെ പറഞ്ഞു .
“ശരി… അങ്ങിനെതന്നെ.” ഞാൻ സമ്മതഭാവത്തിൽ തലയാട്ടി .
“നമുക്ക് ഗോവയിൽ ഏതെങ്കിലും കമ്പനികളെ മുട്ടി നോക്കണം. ഗോവയിൽ ആണെങ്കിൽ ധാരാളം വലിയ കമ്പനികൾ ഉണ്ട് .ഒന്ന് ശ്രമിച്ചു നോക്കണം .” അലക്സ് പോക്കുവെയിലിൽ ദൂരെ കടലിലേക്ക് ദൃഷ്ഠി നട്ടുകൊണ്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
“ശരിയാണ്, ഏതെങ്കിലും റോട്ടറി ക്ലബ് വിചാരിച്ചാൽ കാര്യങ്ങൾ നടക്കും. ഗോവ ഒരു സമ്പന്ന പ്രദേശമാണ് .വാസ്കോ തുടങ്ങിയ ഫുട്ബോൾ ക്ലബ്ബുകളുടെ ഇടമല്ലേ ? സൈക്കിളിന്റെ സ്പീഡ് കൂട്ടികൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“മൈക്കിൾ … എങ്ങിനെയുണ്ട് ശരീര വേദന? ഇപ്പോൾ ഒരു പ്രശ്നവുമില്ല , അല്ലേ ?” അലക്സ് ശരീരം ഒന്ന് നിവർത്തി കൈകൾ കുടഞ്ഞുകാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഇപ്പോൾ നമ്മൾ പുലിക്കുട്ടികളല്ലേ? ഇനി യൂറോപ്പിലെന്നല്ല, അമേരിക്കയിൽ വേണമെങ്കിൽ സൈക്കിളിൽ പോകാം .” ഞാൻ തെല്ല് ഉന്മേഷത്തോടെ അലക്സിനെ നോക്കി .
ഞങ്ങൾ കാർവാർ സിറ്റിയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .ഒരു ചെറിയ പട്ടണം .
“ഇന്ന് ഇനി യാത്രയില്ല. ഇന്ന് കാർവാറിൽ ഹാൾട്ട് .ഇപ്പോൾതന്നെ സമയം 6:30 ആയിരിക്കുന്നു .നമുക്ക് സ്ഥിരം സ്ഥലത്തേക്ക് പോകാം അല്ലേ ? ക്ഷീണിതനായി കാണപ്പെട്ട അലക്സ് തമാശ രൂപത്തിൽ ചോദിച്ചു .
(സ്ഥിരം സ്ഥലം എന്ന് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത് പോലീസ് സ്റ്റേഷൻ ആയിരുന്നു.)
“നമുക്ക് കാർവാർ ഒന്ന് ചുറ്റിക്കാണാം, അതിനുശേഷം പോലീസ് സ്റ്റേഷൻ.” ശരീരത്തിലേക്ക് അടിച്ചെത്തുന്ന തണുത്ത കടൽകാറ്റ് ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“ഓക്കേ. ഞാൻ റെഡി .”
ഞങ്ങൾ കാർവാറിലൂടെ ചുറ്റിനടന്നു . കാർവാറിനെ ഉമ്മവച്ചുകൊണ്ട് കാളിനദി ഒഴുകുന്നു . പ്രകൃതിദത്തമായ തുറമുഖത്തോടുകൂടിയ കാർവാർ . പണ്ടുകാലത്ത് അറബ് -ഡച്ച് -പോർച്ചുഗീസ് -ഫ്രഞ്ച്കാരുടെ പ്രധാന വ്യാപാര കേന്ദ്രമായിരുന്നു .കാർവാറിലെ സദാശിവഘട്ട ചരിത്രപ്രാധാന്യമുള്ള പ്രധാന ടൂറിസ്റ്റ് കേന്ദ്രങ്ങളിൽ ഒന്നാണ് .
രാത്രി 7.30.. ഞങ്ങൾ പോലീസ് സ്റ്റേഷന്റെ മുന്നിലെത്തി .
“എന്നാൽ കയറുകയല്ലേ?” ഞാൻ അലെക്സിനെ നോക്കി .
Yeah… Yeah…” അലക്സ് തമാശ കലർന്ന സ്വരത്തിൽ മറുപടി പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ സബ് ഇൻസ്പെക്ടറുടെ മുമ്പിലെത്തി .കമ്മീഷണറുടെ ലെറ്റർ കാണിച്ചുകൊണ്ട് ഉദ്ദേശം വെളിപ്പെടുത്തി .
“ഇവിടെ, എവിടെ കിടക്കാനാണ്… ഇവിടെ സ്ഥലമൊന്നുമില്ല.” ഇൻസ്പെക്ടർ ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് കുറച്ചു കർക്കശ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു .
“സാർ … ഞങ്ങൾ വരാന്തയിൽ എവിടെയെങ്കിലും കിടന്നോളാം. കിടക്കാനുള്ളതെല്ലാം കൈവശമുണ്ട് . ഞങ്ങൾ അതിരാവിലെതന്നെ യാത്ര തുടരും .” ഞാൻ വിനയത്തോടെ അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി .
കുറച്ചുനേരത്തെ നിശബ്ദത …
“ശരി … അവിടെ എവിടെയെങ്കിലും കിടന്നോ.” തെല്ല് നേരത്തെ മൗനത്തിന് ശേഷം ഇൻസ്പെക്ടർ സമ്മതഭാവത്തിൽ തലയാട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഇന്നത്തെ രാത്രി അങ്ങിനെ നീട്ടിക്കിട്ടി.” വരാന്തയിൽ ബെഡ്ഷീറ്റ് വിരിക്കുന്നതിനിടയിൽ അലക്സ് തന്നത്താൻ പിറുപിറുക്കുന്നത് കേട്ടു .
ഞാൻ ഓർക്കുകയായിരുന്നു …
“ഇത്രയും സേഫായ ഒരു സ്ഥലം ഇന്ത്യ മഹാരാജ്യത്തിൽ വേറെ എവിടെ കിട്ടും.”
അതിരാവിലെ കാർവാറിൽനിന്ന് യാത്ര ആരംഭിച്ചു .തലേന്ന് രാത്രിയിലെ ഉറക്കം അത്ര സുഖകരമായിരുന്നില്ല . തറയിൽ ബെഡ്ഷീറ്റ് വിരിച്ച് കിടന്നതിനാൽ ദേഹമാസകലം വേദന അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ടായിരുന്നു .കൂടാതെ കൊതുകുകളുടെ ആക്രമണവും .
തണുത്ത കാറ്റ് ഞങ്ങളെ തലോടുന്നുണ്ട് . പുലർകാലേയുള്ള സൈക്കിൾ സഞ്ചാരം വളരെ ഹൃദ്യമായി അനുഭവപ്പെട്ടു .ചിലയിടങ്ങളിൽ നയനമനോഹരമായ കടൽ . കൂടാതെ അഴിമുഖങ്ങൾ . മര ചില്ലുകളിൽ കിളികളുടെ കള കള ശബ്ദങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ യാത്രയ്ക്ക് മിഴിവേകി . വെളുപ്പാൻ കാലത്ത്… ആ നിശബ്ദതയുടെ… കുളിർമയുള്ള ആ യാത്ര , അതിന്റെ സുഖം ഞങ്ങൾ അനുഭവിച്ചറിയുകയായിരുന്നു .
ഒൻപത് മണിയോടെ ഞങ്ങൾ ഒരു ഹോട്ടലിന് മുമ്പിൽ സൈക്കിൾ നിർത്തി .അകത്തേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .
“ഇവിടെ ടോയ്ലറ്റ്, കുളി, നിർവഹിക്കാൻ സൗകര്യമുണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നു. എന്താ … നോക്കുന്നുണ്ടോ ?” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .
“ആദ്യം ചായ കഴിക്കാം. കുളി നമുക്ക് വൈകീട്ടാവാം .ഏതെങ്കിലും ധാബ കാണാതിരിക്കില്ല .” അലക്സ് കസേരയിൽ ചാരി ഇരുന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
പ്രഭാതകൃത്യങ്ങൾക്ക് ശേഷം യാത്ര തുടർന്നു .കിഴക്ക് സൂര്യൻ തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്നു .പാടങ്ങളിൽ കർഷകർ പണിയെടുക്കുന്നതും കുട്ടികൾ പശുക്കളെയും ആട്ടിൻ കൂട്ടങ്ങളെയും മേയ്ക്കാൻ കൊണ്ടുപോകുന്നതും കാണാമായിരുന്നു .
“ഇവിടുത്തെ കർഷകരുടെ ജീവിതം കഷ്ടം തന്നെ. അവർക്ക് ഒന്നുംതന്നെ വാങ്ങുവാനുള്ള സാമ്പത്തിക ശേഷിയില്ല എന്ന് തോന്നുന്നു .” കർഷകരുടെ ചെറിയ മണൽകൂനകൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“ശരിയാണ്, എനിക്ക് തോന്നുന്നത് കേരളത്തിലെ കർഷകർക്ക് എത്രയോ ജീവിതനിലവാരം ഉണ്ടെന്നാണ്.”
“അതെ … ശരിയാണ്.” അലക്സ് എന്റെ അഭിപ്രായത്തോട് യോജിച്ചു .
“അലക്സ് … നമ്മൾ എത്ര ദൂരം ഇപ്പോൾ യാത്ര ചെയ്തിരിക്കും?” ഞാൻ വിഷയത്തിൽനിന്ന് വഴുതിമാറി .
“ഏതാണ്ട് എഴുനൂറ്റമ്പത് കിലോമീറ്റർ ഉണ്ടാവും, അല്ലേ?” അലക്സ് ചോദ്യരൂപേണ എന്നെ നോക്കി .
“ചിലപ്പോൾ അതിൽ കുറവായിരിക്കും.” ഞാൻ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
“മൈക്കിൾ, ഞാൻ ഉദ്ദേശിച്ചത് സൈക്കിൾ ദൂരമാണ്. നമ്മൾ ഇപ്പോൾ ചവിട്ടിയ ദൂരം കണക്കാക്കിയാൽ ഏകദേശം 900 കിലോമീറ്റർ വരും .” അലക്സ് എന്തൊക്കയോ മനക്കണക്ക് കൂട്ടികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ ച്ചുണ്ടി ഗ്രാമത്തിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
“ഇപ്പോൾ നമ്മൾ മൂന്നാമത്തെ സംസ്ഥാനത്ത് എത്തിച്ചേർന്നു. ഒരു ഗോവൻ ടെറിട്ടറി .” അലക്സ് ചുറ്റുപാടുകൾ വീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് തെല്ല് അഭിമാനത്തോടെ പറഞ്ഞു .
“എന്നാൽ ഒന്ന് ആഘോഷിക്കുകയല്ലേ?” ഞാൻ അലക്സിന്റെ നേരെ ഒരു നോട്ടമെറിഞ്ഞുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
അലക്സ് വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ എന്നെ നോക്കി .
“നമുക്ക് രണ്ടു കെൻ ബിയർ വാങ്ങാം. നമ്മൾ ആ കടയുടെ മുമ്പിൽ തന്നെയാണ് നിൽക്കുന്നത് .” വൈൻ ഷോപ്പ് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“ഓക്കെ … ഞാൻ റെഡി.” അലക്സിന് ഉത്സാഹമായി .
അലക്സ് ഓടിച്ചെന്ന് രണ്ടു കെൻ ബിയർ വാങ്ങി തിരികെ വന്നു .
“ചീയേർസ് …” ബിയർ കെൻ മുട്ടിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു.
“For Asia-Europe Friendship Mission” അലക്സ് തമാശ കലർന്ന സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ബിയർ നുണയുവാൻ തുടങ്ങി.
“എല്ലാവരുടെയും വിചാരം നമ്മൾ 200 കിലോമീറ്ററിൽ കൂടുതൽ സൈക്കിളിൽ പോകില്ല എന്നായിരുന്നു. പക്ഷെ … ഇത് നമ്മുടെ യാത്രയിലെ മൂന്നാമത്തെ സംസ്ഥാനമായിരിക്കുന്നു .” തെല്ല് അഹങ്കാരത്തോടെ ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .
“അതെ, എല്ലാവരും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുണ്ടാവും നമ്മൾ മടങ്ങി വരുന്നത്. അവർ അറിയുന്നില്ലലോ നമ്മൾ ഇവിടെ വിജയം ആഘോഷിക്കുകയാണെന്ന് .”രണ്ടു വലിയ കവിൾ ബിയർ അകത്താക്കിക്കൊണ്ട് ചെറുതായി ഇറുങ്ങിയ കണ്ണുകളോടെ അലക്സ് പറഞ്ഞു .
ബിയറിന്റെ ലഹരി ചെറുതായി പ്രവർത്തിക്കുന്നു .
“നല്ല സുഖം.”
അര മണിക്കൂറിന് ശേഷം ഞങ്ങൾ യാത്ര പുനരാരംഭിച്ചു . റോഡിന്റെ ഇരു വശങ്ങളിലുള്ള വീടുകൾക്കും കെട്ടിടങ്ങൾക്കും ഒരു പ്രത്യേകത തോന്നി .മിക്കതിനും ഒരു പാശ്ചാത്യ ലക്ഷണം .
വീടുകൾ മിക്കതും ഭംഗിയായി പൂ ചെടികൾകൊണ്ട് അലങ്കരിച്ചിരിക്കുന്നു .കൂടാതെ എല്ലാ വീടിന്റെയും മുൻഭാഗത്ത് ചെറിയ പൂന്തോട്ടങ്ങളുമുണ്ട് .
“ഗോവ ഒരു വെസ്റ്റേൺ പ്ലേസ് തന്നെ.” ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു .
ഒരു മണിയോടെ ഞങ്ങൾ മഡ്ഗാവിലെത്തി .
“മൈക്കിൾ, വിശക്കുന്നുണ്ട്.” സൈക്കിൾ നിർത്തിക്കൊണ്ട് അലക്സ് മടുപ്പോടെ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ അടുത്തുകണ്ട ഹോട്ടലിൽ കയറി . ഭക്ഷണത്തിന് ഓർഡർ കൊടുത്തു .ഗോവൻ ഭക്ഷണം ഹൃദ്യമായി തോന്നി . ഭക്ഷണത്തോടൊപ്പം ധാരാളം മൽസ്യവും ഉണ്ടായിരുന്നു .
“മത്സ്യത്തിന് മുകളിൽ റവ വിതറിയിരിക്കുന്നു.” പൊരിഞ്ഞ മൽസ്യം എടുത്തു രുചിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സ് പറഞ്ഞു .
“ഇത് ഗോവയിലെ പ്രത്യേക രീതിയായിരിക്കണം. നല്ല രുചിയുണ്ട് .” ഒരു മൽസ്യമെടുത്ത് രുചിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
പക്ഷെ കറികളിൽ വളരെയധികം മല്ലിച്ചപ്പ് ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത് അത്ര ഹൃദ്യമായി തോന്നിയില്ല .ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം സൈക്കിളുമായി സാവധാനം നീങ്ങി .തെരുവീഥികളിൽകൂടി ഗോവൻ പെൺകിടാങ്ങൾ നടന്നുനീങ്ങുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചു .മിക്കവരും പാശ്ചാത്യ രീതിയിൽ വസ്ത്രധാരണം ചെയ്തിരിക്കുന്നു .
ഇനി എവിടെയെങ്കിലും ഒന്ന് വിശ്രമിക്കണം .ഞങ്ങൾ അങ്ങിനെ നീങ്ങി . സിറ്റിയുടെ നടുവിൽ ഒരു പാർക്ക് ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു .റോഡ് മുറിച്ചു കിടന്നശേഷം അവിടേക്ക് കയറാൻ ശ്രമിച്ചു .
“ഹായ്… പെട്ടെന്നൊരാൾ ഉറക്കെ വിളിച്ചു.
ഞങ്ങൾ തിരിഞ്ഞുനോക്കി .
“Bicycle not allowed inside the park.” അയാൾ ഞങ്ങളെ തടഞ്ഞുകൊണ്ട് മുന്നോട്ടുവന്നു.
ഞങ്ങൾ ഒരുനിമിഷം അങ്ങിനെ നിന്നു .
റോഡിൽ സൈക്കിൾ വച്ച് പാർക്കിൽ വിശ്രമിക്കാൻ പോയാൽ തിരികെ വരുമ്പോൾ ചിലപ്പോൾ സൈക്കിൾ കണ്ടെന്ന് വരില്ല .
ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .
അലക്സ് എന്നെയും .
ഒരു രക്ഷയുമില്ല. അയാൾ സൈക്കിൾ പാർക്കിൽ കയറ്റുവാൻ അനുവദിക്കില്ല .തീർച്ച .
ഞങ്ങൾ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .
പാർക്കിന്റെ അരികിലുള്ള ചെടികൾക്കിടയിൽ കൂടി ഒരു ബഞ്ച് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .റോഡിലേക്ക് ചേർന്നു ഒരു ബഞ്ച് .
“നമുക്ക് സൈക്കിൾ അവിടെ വെക്കാം. പാർക്കിലെ ഒരു ബഞ്ചിൽ വിശ്രമിക്കുകയും ചെയാം .” അലക്സിന്റെ നിർദ്ദേശം .
“Okey, that’s right…” ഞാൻ അൽപം ഗാമ കലർത്തി പറഞ്ഞു.
ഏകദേശം ഒരു മണിക്കൂർ വിശ്രമിച്ചു . പാർക്കിലെ ബഞ്ചിൽനിന്നും കൈയെത്തും ദൂരത്താണ് റോഡിൽ വച്ചിരിക്കുന്ന സൈക്കിൾ . അതിനാൽ ഭയപ്പെടേണ്ട കാര്യമില്ല .
“അടുത്തത് പനാജി.” യാത്ര പുറപ്പെടുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .
“ഇവിടെനിന്ന് പനാജിയിലേക്ക് എത്ര കിലോമീറ്റർ വരും?” അലക്സ് അങ്ങകലെ ആകാശത്തിന്റെ വെണ്മയിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“About fifty kilometres…” ഞാൻ മൈൽ സ്റ്റോൺ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു.
ഞങ്ങളുടെ സൈക്കിൾ ഫുൾ സ്പീഡിൽ പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
ഗോവ… മറ്റു സംസ്ഥാനങ്ങളെ അപേക്ഷിച് പ്രത്യേകതകൾ നിറഞ്ഞതായി കണ്ടു . വളരെ പുരോഗതി നേടിയ സംസ്ഥാനം .വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ കാര്യത്തിലും ,സമ്പത്തിന്റെ കാര്യത്തിലും മുൻപന്തിയിൽ .ടുറിസമാണ് ഇവിടുത്തെ പ്രധാന ആകർഷണം .അതിനുപുറമെ ധാരാളം വ്യവസായങ്ങളും . യാത്രക്കിടയിൽ ഞങ്ങൾ ഗോവൻ ഗ്രാമീണ സ്ത്രീകളുടെ വസ്ത്രധാരണം ശ്രദ്ധിച്ചു .സാരി ധരിച്ച ശേഷം അടിഭാഗം മുംമ്പോട്ടെടുത്ത് അരയുടെ പിൻഭാഗത്ത് തിരുകിവെക്കുന്നു .അപ്പോൾ അവരുടെ മുട്ടുവരെ മാത്രമേ സാരിയുള്ളു . ഗോവയിൽ എല്ലായിടത്തും സ്ത്രീ സാനിധ്യം പ്രകടമായിരുന്നു .പ്രത്യേകിച്ച് തെരുവോര വിൽപന കേന്ദ്രങ്ങളിൽ .
യാത്രയിൽതന്നെ ഞങ്ങൾ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രികരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു . സൂര്യൻ അസ്തമിക്കാറായിരിക്കുന്നു .പലയിടത്തും കടലിന്റെ സാമിപ്യം അനുഭവപ്പെട്ടു .കടലിന്റെ പ്രത്യേകതകളാണ് ഗോവയുടെ സൗന്ദര്യം വർധിപ്പിക്കുന്നത് .
“ഇനി പനാജിയിലേക്ക് ആറേഴു കിലോമീറ്റർ മാത്രമേ ഉള്ളു.”റോഡ്സൈഡിലെ സൈൻ ബോർഡ് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സ് ഓർമിപ്പിച്ചു.
“നമുക്കിന്ന് പ്രധാന സിറ്റിയിലേക്ക് പോകണ്ട. ഇവിടെ എവിടെയെങ്കിലും അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയാം .സിറ്റിയിലേക്ക് ചെന്നാൽ താമസം പ്രശനമാകും .ടുറിസ്റ്റ് കേന്ദ്രമായതിനാൽ പോലീസ് സ്റ്റേഷനിലും ഇടം കിട്ടില്ല .” ഞാൻ തെല്ല് ആശങ്കയോടെ പറഞ്ഞു .
“അതെ … അതെ … അതാണ് നല്ലത്.” അലക്സ് എന്റെ അഭിപ്രായത്തോട് യോജിച്ചു .
ഞങ്ങൾ കുറച്ചുകൂടി മുന്നോട്ട് പോയി .റോഡ്സൈഡിലെ വലിയ ഒരു മരം ഞങ്ങളുടെ ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു .നേരെ ആ മരത്തിന്റെ ചുവട്ടിലേക്ക് ചെന്നു .
“അന്നുരാത്രി ഇവിടെ കൂടാം. ആരും ശ്രദ്ധിക്കില്ല .” ചുറ്റുപാടുകൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
രാത്രി ആ മരച്ചുവട്ടിൽ കിടന്നു .ആകാശത്തേക്ക് മിഴികൾ നട്ടുകൊണ്ട് . നക്ഷത്രങ്ങളെ നോക്കി .അങ്ങിനെ കിടക്കുവാൻ പ്രത്യേക സുഖം തോന്നി . സാമാന്യം തണുപ്പനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട് .ഇടക്കിടെ ഹൈവേയിൽകൂടി പോകുന്ന വാഹനങ്ങളുടെ ഇരമ്പൽ കേട്ടുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ കിടന്നു .ക്രമേണ നിദ്ര ഞങ്ങളെ കീഴടക്കി .
ആ ദിവസം അങ്ങിനെ അവസാനിച്ചു .പിറ്റേന്ന് പനാജി സിറ്റിയിലെത്തി .നഗര കവാടത്തിൽ തന്നെ ഒരു ചെറിയ പാലം .അതിനടിയിലൂടെ ഒരു പുഴ ഒഴുകുന്നു .ഉപ്പുവെള്ളമാകണം .കടൽത്തുരുത്തുകളെ തമ്മിൽ ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന കൈവഴികളാകണം ആ പുഴ .
പനാജി വളരെ ആകര്ഷണീയമായി അനുഭവപ്പെട്ടു .റോഡിന്റെ ഇരു വശങ്ങളിലും നിരനിരയായി കിടക്കുന്ന ഷോപ്പുകൾ .വളരെ വൃത്തിയുള്ളവ .അതിനു മുകളിലെ നിലയിൽ താമസക്കാർ . അവിടെ വളരെ ഭംഗിയായി പൂച്ചെടികളാൽ അലംകൃതം .
പാശ്ചാത്യ രീതിയിൽ അലങ്കരിച്ച റസ്റ്റോറന്റുകൾ , മദ്യവിൽപന ശാലകൾ .പുരാവസ്തു വില്പന ശാലകൾ .ഇവയെല്ലാം ഗോവയുടെ മുഖമുദ്രയാണ് .ടുറിസത്തിന്റെ പ്രതീകമെന്നോണം കടകളിൽ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്ന വിവിധയിനം ഗാർമെന്റ്സുകൾ . എല്ലാം വളരെ ആകർഷണീയമായിരുന്നു . റോഡിന്റെ മധ്യഭാഗത്ത് നീണ്ടുകിടക്കുന്ന പാർക്കിൽ വിദേശികളടക്കം നിരവധിപേർ ഇളംവെയിലേറ്റ് വിശ്രമിക്കുന്നു .കൂടാതെ റോഡിന്റെ വലതുഭാഗത്തെ വിശാലമായ വെള്ളക്കെട്ടുകളിൽ വലിയ യാത്രാക്കപ്പൽ മുതൽ ചെറിയ ഫൈബർ ബോട്ടുകൾവരെ വിഹരിക്കുന്നത് കാണാമായിരുന്നു .
ഞങ്ങൾ നേരെ ആ പാർക്കിലേക്ക് കയറി .സൈക്കിൾ ആ ഭാഗത്ത് വച്ചശേഷം പുൽത്തകിടിയിൽ വന്നു ഇരുന്നു .
“ഓ , ശരിക്കും ഭംഗിയുള്ള സ്ഥലം .പെട്ടെന്ന് കണ്ടാൽ ഒരു പാശ്ചാത്യ രാജ്യമാണെന്ന് തോന്നലുണ്ടാകും .” അലക്സ് തെരുവിലൂടെ നടന്നുനീങ്ങുന്ന വിദേശികളിൽ കണ്ണുറപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഗോവ … പോർച്ചുഗീസുകാരുടെ സംഭാവനയാണ് .ഇവിടുത്തെ ജനത അവരുടെ സംസ്കാരം പിന്തുടരുന്നു .” പോർച്ചുഗീസ് മാതൃകയിലുള്ള ഒരു കെട്ടിടം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“നോക്കൂ … എത്ര വിദേശികളാണ് ഗോവ സന്ദർശിക്കുവാൻ വരുന്നത് ?” വിദേശികളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സ് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
“അതെ, ഇന്ത്യയിൽ വരുന്ന വിദേശികൾ ഗോവ തൊടാതെ പോവില്ല .ഗോവൻ കടൽത്തീരങ്ങൾ അവർക്ക് അത്ര പ്രിയപ്പെട്ടവയാണ് .”
“നമുക്ക് അവിടെയെല്ലാം ഒന്ന് പോകണം .” അലക്സ് തെല്ല് ഉന്മേഷത്തോടെ എന്നെ നോക്കി .
“തീർച്ചയായും .” ഞാൻ തലകുലുക്കി .
“ഇന്ന് നമുക്ക് വീട്ടിലേക്കും , റോട്ടറി ക്ലബ്ബിലേക്കും ലെറ്റർ അയക്കണം .ഞങ്ങളുടെ വിശേഷങ്ങൾ അറിയുവാൻ അവർ ആകാംഷയോടെ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടാകാം .
“അതെ … ഞാനത് ആലോചിക്കുകയായിരുന്നു .” വിദൂരതയിലേക്ക് കണ്ണുകൾ പായിച്ച് സൈഡിൽ വച്ചിരിക്കുന്ന ലഗേജിലേക്ക് ചാരിക്കിടന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ തലയാട്ടി .
ഏകദേശം പതിനൊന്ന് മണിയോടെ റോട്ടറി ക്ലബ് പനാജി പ്രസിഡന്റ് മിസ്റ്റർ പരാഗ് ഹെബ്ളയെ കണ്ടു .അദ്ദേഹം പനാജിയിൽ രണ്ടു ദിവസത്തെ താമസം ഞങ്ങൾക്ക് ശരിപ്പെടുത്തിത്തന്നു .
“നിങ്ങൾക്ക് ഇവിടെ ധാരാളം കാഴ്ച്ചകൾ കാണാനുണ്ട്. ഓൾഡ് ഗോവയിലെ പഴക്കംചെന്ന പള്ളികൾ ,മനോഹരമായ ബീച്ചുകൾ ,കൂടാതെ സെൻറ് സേവ്യറിന്റെ ശരീരം സൂക്ഷിക്കുന്ന പള്ളി .” ശീതള പാനീയം കഴിക്കുന്നതിനിടയിൽ അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ ഓർമപ്പെടുത്തി .
ഞങ്ങൾ വീട്ടിലേക്കും ക്ലബ്ബിലേക്കും ലെറ്റർ എഴുതി .മറുപടി ബോംബൈ ഹെഡ് പോസ്റ്റ് ഓഫിസിലേക്ക് അയക്കണം .കെയർ ഓഫ് പോസ്റ്റ് മാസ്റ്റർ എന്ന് അഡ്രസ്സ് ചെയ്താൽ മതി എന്നും എഴുതി .
രണ്ടു ദിവസം ഗോവയിൽ ചുറ്റിക്കറങ്ങി .കല്ലങ്കോട്ട് ബീച്ച് ,അർജുനാ ബീച്ച് ,കൂടാതെ ധാരാളം പള്ളികൾ ,ഗ്ലാസ് കൂട്ടിൽ അടക്കം ചെയ്തിരുന്ന ഏകദേശം 500 വര്ഷം പഴക്കം ചെന്ന സെൻറ് സേവ്യറിന്റെ ശരീരം എന്നിവയും സന്ദർശിച്ചു .ഏതോ ഒരു ഭക്തൻ സെന്റ് സേവ്യറിന്റെ ഒരു കാൽവിരൽ കടിച്ചുകൊണ്ടുപോയി എന്നും ,അതിനു ശേഷം ശരീരം ഗ്ലാസ് കൂട്ടിൽ സൂഷിക്കാൻ തുടങ്ങിയെന്നും ഒരാൾ ഞങ്ങളോട് പറഞ്ഞു .
രണ്ടുദിവസത്തെ ഗോവ സന്ദർശനം . വിശ്രമത്തിന് ശേഷം റോട്ടറി പ്രസിഡന്റ് മിസ്റ്റർ ഹെബ്ളെയോട് നന്ദി പ്രകാശിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ യാത്ര തുടർന്നു .
യാത്രക്കിടയിൽ ഞങ്ങളുടെ സംഭാഷണം അർജുനാ ബീച്ചിനെ കുറിച്ചായിരുന്നു .
“വിദേശികൾ ഇവിടെ ഇത്ര നഗ്നരായി കിടക്കുകയാണെങ്കിൽ അവിടെ യൂറോപ്പിൽ എന്തായിരിക്കും സ്ഥിതി! “ അലക്സ് ആരോടെന്നില്ലാതെ പിറുപിറുത്തു .
“ചിലപ്പോൾ അതിലും ഗംഭീരമായിരിക്കും.” ഒളികണ്ണിട്ട് അലെക്സിനെ നോക്കികൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ പോണ്ട എന്ന സ്ഥലത്ത് എത്തിച്ചേർന്നു .
“നമുക്ക് സൈക്കിൾ ഒന്ന് ചെക്ക് ചെയ്യണം. യാത്ര പുറപ്പെട്ടതിന് ശേഷം ഒന്നും ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടില്ല .ബ്രേക്കിന്റെ കട്ടകൾ ഒട്ടുമുക്കാലും തേഞ്ഞിരിക്കുന്നു .” അലക്സ് സൈക്കിളിൽനിന്ന് ഇറങ്ങി ആകമാനം ഒന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ശരിയാണ്, ഞാൻ ആ കാര്യം ആലോചിക്കുകയായിരുന്നു. എല്ലാം ഒന്ന് ചെക്ക് ചെയ്യണം .നട്ട് ,ബോൾട്ട് ,ചെയിൻ ,എല്ലാം …
“അടുത്ത സ്ഥലം ഏതായിരിക്കും.” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .
“മാപ്പ് നോക്കിയാലേ പറയാൻ പറ്റുകയുള്ളൂ.” അലക്സ് തന്റെ സൈക്കിൾ ശ്രദ്ധിക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ മേപ്പെടുത്ത് പരിശോധിച്ചു .
“ബെൽഗം … കർണാടകയിലെ ഒരു സ്ഥലമാണ്. നമ്മൾ ഇവിടെനിന്ന് ബെൽഗാമിലേക്ക് പോകുന്നു .”മാപ്പ് തിരികെ ബാഗിലേക്ക് നിക്ഷേപിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സ് പറഞ്ഞു .
“എന്നാൽ നമുക്ക് സൈക്കിൾ ഷോപ്പിലേക്ക് പോകാം.” സൈക്കിൾ ചെക്ക് ചെയുന്നതിനെക്കുറിച്ച് ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
രണ്ടു മണിക്കൂർകൊണ്ട് സൈക്കിളിന്റെ അത്യാവശ്യ ഘടകങ്ങളെല്ലാം മാറ്റി .പുതിയവ ഫിറ്റ് ചെയ്തു .പുതിയ ടയർ ,ട്യൂബ് ,ബ്രേക്ക് ,കൂടാതെ അത്യാവശ്യം നട്ട് , ബോൾട്ട് ,തുടങ്ങിയവയും മാറ്റി ഫിറ്റ് ചെയ്തു .
“മൈക്കിൾ … എന്നാൽ പുറപ്പെടുകയല്ലേ?”അലക്സ് തോൾ വെട്ടിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി.
“പിന്നെയല്ലാതെ …” ഞാനും അതെ രീതിയിൽ മറുപടി പറഞ്ഞു.
സൈക്കിൾ പോണ്ടാ സിറ്റിയിലൂടെ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .സൈക്കിൾ ചവിട്ടുവാൻ നല്ല സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .ടയറിൽ നിറയെ കാറ്റ് ,പുതിയ ബ്രേക്ക് ,കംപ്ലീറ്റ്ലി പെർഫെക്റ്റ്.
സൈക്കിളിന്റെ സ്പീഡ് കൂടിക്കൂടി വന്നു . അങ്ങകലെ പോണ്ടാ ബ്രിഡ്ജ് കാണാമായിരുന്നു .
പോണ്ടാ ബ്രിഡ്ജ് അത്യാവശ്യം സ്പീഡിൽത്തന്നെ ചവുട്ടിക്കയറ്റി .ഇനി നീണ്ടുകിടക്കുന്ന ഇറക്കമാണ് .
ഞാൻ ദൂരേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചു . ബ്രിഡ്ജ് അവസാനിക്കുന്നിടത്ത് ഒരു ക്രോസ് റോഡ് . അത് ഹൈവേ ആയിരിക്കുമോ ?
ഞങ്ങളുടെ സൈക്കിളിന്റെ സ്പീഡ് വര്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .നല്ല ഇറക്കം .ആ ഇറക്കത്തിൽ സൈക്കിൾ ചവിട്ടാതെ തന്നെ സ്പീഡിൽ പോകുവാൻ നല്ല സുഖം തോന്നി .
ഏകദേശം ക്രോസ് റോഡിൽ എത്താറായിരിക്കുന്നു .
പെട്ടെന്നാണ് ഞങ്ങൾ അത് കണ്ടത് .
ഒരു വലിയ ട്രക്ക് സ്പീഡിൽ ക്രോസ് റോഡിൽകൂടി വരുന്നു .
ചിന്തിക്കാൻ സമയമില്ല… ബ്രേക്ക് പിടിച്ചില്ലെങ്കിൽ സൈക്കിൾ ട്രക്കിൽ ചെന്നിടിച്ചതുതന്നെ .
“ഒന്നും ആലോചിച്ചില്ല. പെട്ടെന്ന് ബ്രേക്ക് പിടിച്ചു .
“ഠോ …!”
ഒരു ശബ്ദം എന്റെ കര്ണപുടങ്ങളിൽ പതിഞ്ഞു .
ഒന്നും ഓർമ്മയില്ല .വായുവിലൂടെ ഒഴുകുന്നതുപോലെ തോന്നി .രണ്ടു ബ്രേക്കും നഷ്ടപ്പെട്ട എന്റെ സൈക്കിൾ ട്രക്കിന്റെ മുമ്പിലൂടെ കടന്ന് റോഡിൽ മറുഭാഗത്ത് കൂട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്ന മരത്തടിയിൽ ചെന്നിടിച്ചു .
വായുവിലൂടെ പറക്കുന്നതായി തോന്നി .എവിടേയോ ചെന്ന് വീണു .
കണ്ണിൽ ഇരുട്ട് കയറുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു .കുറച്ചു നേരത്തേക്ക് ഒന്നും ഓർമയില്ല …
കുറച്ചുനേരം കണ്ണിൽ ഇരുട്ടായിരുന്നു …
സാവധാനം ഞാൻ യാഥാർഥ്യത്തിലേക്ക് തിരിച്ചെത്തി .
മലർന്ന് വീണുകിടക്കുന്ന ഞാൻ സാവധാനം കണ്ണ് തുറന്നു നോക്കി .ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ല . സാവധാനം തലയുയർത്തി ചുറ്റിനും നോക്കി .
അലക്സ് എന്റെ അടുത്തേക്ക് ഓടിവരുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു .
“ഹൊ… ദൈവമേ … ഒന്നും പറ്റിയില്ല.” ഞാൻ മനസ്സിലോർത്തു .
അലക്സ് ഓടിവന്ന് എന്നെ പിടിച്ചെഴുനേല്പിച്ചു .
“മൈക്കിൾ … എന്തെങ്കിലും പറ്റിയോ ??” അലക്സിന്റെ ആകാംഷ നിറഞ്ഞ ചോദ്യം .
“ഇല്ലാ… എന്ന് തോന്നുന്നു. ഷോൾഡർ ഇടിച്ചാണ് വീണത് .അതുകൊണ്ട് ഒന്നും പറ്റിയില്ല .” ഞാൻ സാവധാനം എഴുന്നേറ്റ് നിന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
പക്ഷെ കാലുകൾ വിറക്കുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു .
ഞാൻ വീണ സ്ഥലം ശ്രദ്ധിച്ചു .മരം അട്ടിയിട്ടതിന്റെ മുകളിൽകൂടി ഏകദേശം 10 മീറ്റർ ദൂരം തെറിച്ചുവീണിരിക്കുന്നു .
ചുറ്റിനും ആളുകൾ കൂടിട്ടുണ്ട് .ചിലർ സൈക്കിളിന് ചുറ്റും .
“ശരിക്കും ഭാഗ്യമുണ്ട്!! ഇഞ്ചിനാണ് രക്ഷപ്പെട്ടത് !! ചിലർ അഭിപ്രായപ്രകടനം നടത്തി .
എനിക്ക് ഒന്നും പറയുവാൻ കഴിയുന്നില്ല .അത്രകണ്ട് ഭയപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു .
“A narrow escape…”
ഞാൻ മനസ്സിൽ ദൈവത്തിന് നന്ദി പറഞ്ഞുകൊണ്ട് സാവധാനം സൈക്കിളിനെ സമീപിച്ചു .ചിലർ സൈക്കിൾ ഉയർത്തി നേരെ വെക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു .എന്റെ സൈക്കിൾ കണ്ട് ഞാൻ അമ്പരന്നു .ഒന്നര മീറ്റർ നീളമുള്ള സൈക്കിൾ ഒരു മീറ്ററായി ചുരുങ്ങിയിരിക്കുന്നു .മുൻവശത്തെ റിം ഒടിഞ്ഞു നുറുങ്ങിയിരിക്കുന്നു .സൈക്കിൾ ഫ്രെമിന്റെ മുൻഭാഗം ഇടിയുടെ ആഘാതത്തിൽ വളഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
കുറെ നേരത്തെ അമ്പരപ്പ് …
“എന്തെങ്കിലും പറ്റിയോ!” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .
“ഞാൻ എങ്ങിനെയോ ബ്രേക്ക് പിടിച്ച് പാലത്തിന്റെ മറ്റേ സൈഡിലേക്ക് നിരക്കി കൊണ്ടുപോയി. ഭാഗ്യത്തിന് പിന്നിൽനിന്നും ഒരു വാഹനവും വന്നിരുന്നില്ല .എങ്ങനെയോ രക്ഷപ്പെട്ടു .” അലക്സ് എന്റെ ശരീരത്തിൽ പറ്റിപിടിച്ചിരുന്ന ചളി തട്ടിക്കളഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ശരിക്കും ഒരു രക്ഷപ്പെടലായിരുന്നു.” ഒരു ദീർഘനിശ്വാസത്തോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“ശരിക്കും…Tip & Lip രക്ഷപ്പെടൽ.” അലക്സ് ചുറ്റിനും കൂടിനിന്നവരെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ആളുകളുടെ ഉപദേശപ്രകാരം കുറച്ചകലെയുള്ള സൈക്കിൾ ഷോപ്പിലേക്ക് സൈക്കിൾ കൊണ്ടുവന്നു .പൊക്കികൊണ്ടുവരുവാൻ ചിലർ ഞങ്ങളെ സഹായിച്ചു .
സൈക്കിളിന്റെ കോലംകണ്ട് അയാൾ അത്ഭുതം പ്രകടിപ്പിച്ചു .
“ഇത്ര വലിയ ഇടിയോ …?”
മണിക്കൂറുകളുടെ പ്രയത്നം… മുൻഭാഗത്തെ റിം മാറ്റി പുതിയത് വച്ചു .ഫ്രെയിം തട്ടി കുറച്ചൊക്കെ നേരെയാക്കി . കുറുകിപോയ സൈക്കിൾ എങ്ങിനെയൊക്കെയോ തട്ടിക്കൂട്ടി . സൈക്കിൾ ഏതാണ്ട് ചവിട്ടാം എന്ന സ്ഥിതിയിലാക്കിത്തന്നു .
“ഒന്ന് ഉപയോഗിച്ചുനോക്ക്. ചിലപ്പോൾ പ്രശ്നങ്ങൾ ഉണ്ടാവില്ല .എന്തെങ്കിലും ബുദ്ധിമുട്ട് കണ്ടാൽ സൈക്കിൾ മാറ്റുന്നതാണ് നല്ലത് .” ഷോപ്പുകാരൻ സൈക്കിൾ ആകമാനം ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
ഞങ്ങൾ സൈക്കിൾ എടുത്ത് സാവധാനം പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
“ഇന്നിനി യാത്ര വേണ്ട. നാളെയാകാം .” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .
“അതെ… അത് തന്നെയാണ് നല്ലത്. ഇന്നത്തെ ദിവസം ശരിയല്ല .” അലക്സ് ടെൻഷൻ മറച്ചുകൊണ്ട് സമ്മതഭാവത്തിൽ തലയാട്ടി .
ഞങ്ങൾ അന്നത്തെ താവളം തേടി സൈക്കിളിൽ സാവധാനം നീങ്ങി .
“സ്പീഡിൽ ഓടിക്കുന്ന സൈക്കിൾ ഒരിക്കലും പെട്ടെന്ന് ബ്രേക്ക് പിടിക്കരുത് എന്ന് അനുഭവം ഞങ്ങളെ പഠിപ്പിച്ചു.
“ഒരു വലിയ അപകടത്തിൽനിന്ന് കഷ്ട്ടിച്ചു ഒരു രക്ഷപ്പെടലും.”
രാത്രി പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ കിടന്നു .അതിരാവിലെതന്നെ യാത്ര ആരംഭിച്ചു .തലേദിവസത്തെ അനുഭവത്തിന്റെ നടുക്കം വിട്ടുമാറിയിരുന്നില്ല .
ഒരു അപകടത്തിൽനിന്നുള്ള രക്ഷപ്പെടൽ… ഒരു സെക്കൻഡ് തെറ്റിയിരുന്നെങ്കിൽ ആ ട്രക്ക് എന്റെ ശരീരത്തിൽകൂടി കയറിപോകുമായിരുന്നു .
ഞങ്ങളുടെ സൈക്കിൾ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ക്രമേണ വലിയ കാടുകളും മലകളും കാണപ്പടുവാൻ തുടങ്ങി . മുന്നിലേക്ക് കയറ്റങ്ങളുടെ ആരംഭമാണെന്ന് മനസ്സിലായി .
ഗോവ -കർണാടക അതിർത്തിയിലേക്കാണ് ഞങ്ങൾ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് .റോഡാണെങ്കിൽ വളരെ ശോചനീയം .വലിയ വാഹനങ്ങൾ താഴെനിന്ന് മുകളിലേക്കും, മുകളിൽനിന്ന് താഴേക്കും പോയിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് വളരെ അസഹ്യത ഉണ്ടാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു .നിറയെ പൊട്ടിപൊളിഞ്ഞുകിടക്കുന്ന റോഡ് .വാഹനങ്ങൾ പോകുമ്പോൾ പൊടിമണ്ണ് മൂക്കിലേക്ക് ഇരച്ചുകയറിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
കയറ്റങ്ങൾ … വലിയ കയറ്റങ്ങൾ . ഇറക്കങ്ങൾ വളരെ ചുരുക്കം .മിക്ക ഇടങ്ങളിലും കയറ്റങ്ങൾ ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങി ഉരുട്ടി കയറ്റിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി .സമയം വൈകുന്നേരം മൂന്ന് മണിയായിരിക്കുന്നു .ഇന്ന് ഏതാണ്ട് നാല്പത്തഞ്ചു കിലോമീറ്റർ മാത്രമാണ് സഞ്ചരിച്ചിട്ടുള്ളൂ എന്ന് മനസ്സിലായി .
“ഇനി നമുക്ക് ഭക്ഷണം കഴിച്ച് വിശ്രമിച്ച ശേഷം യാത്ര തുടരാം.” അലക്സ് സൈക്കിൾ സൈഡിൽ നിർത്തിക്കൊണ്ട് ക്ഷീണസ്വരത്തിൽ എന്നെ നോക്കി .
“ശരി… ഞാൻ വേഗത്തിൽ തലയാട്ടി.
കരുതിവച്ചിരുന്ന ഭക്ഷണം കഴിച്ചശേഷം ഏതാണ്ട് ഒരു മണിക്കൂർ മരച്ചുവട്ടിൽ വിശ്രമിച്ചു .
“സമയം നാലുമണി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. പുറപ്പെടുകയല്ലേ ?” ഞാൻ അലക്സിനെ തട്ടിവിളിച്ചു .
“വേഗത്തിൽ പോയാൽ ഈ കുന്നും മലയും താണ്ടി ഏതെങ്കിലും ടൗണിൽ എത്തിച്ചേരുവാൻ കഴിയും.” അലക്സ് എഴുനേൽക്കുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ ഓർമിപ്പിച്ചു .
“ഞാൻ റെഡി.” അലക്സ് പെട്ടെന്ന് എഴുന്നേറ്റു സൈക്കിളിനരുകിലേക്ക് നീങ്ങിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങളുടെ സൈക്കിൾ സാവധാനം നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
കയറ്റങ്ങൾ… മുന്നിൽ കയറ്റങ്ങളുടെ നീണ്ട നിര …പൊളിഞ്ഞുകിടക്കുന്ന റോഡിന്റെ ഇരുഭാഗത്തും ഉയർന്നുനിൽക്കുന്ന മലകളും കാടുകളും .
“ഇതൊക്കെ ആൾപ്പാർപ്പില്ലാത്ത പ്രദേശങ്ങളാണ്. നമുക്ക് ഇരുട്ടാവുന്നതിന് മുമ്പേ ഏതെങ്കിലും ആൾപാർപ്പുള്ള സ്ഥലത്ത് എത്തണം .” അലക്സ് കയറ്റങ്ങൾ ഉന്തി കയറ്റുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു …ചിലയിടങ്ങളിൽ കയറ്റങ്ങൾ ചവുട്ടിക്കയറ്റിയും, ചിലയിടങ്ങളിൽ ഇറങ്ങി തള്ളിയും , മുമ്പോട്ട് പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
സമയം ഏതാണ്ട് ആറുമണി ആകുന്നു .
“മൈക്കിൾ… നോക്കു. ഒരാൾ കുറേ നേരമായി സൈക്കിളിൽ നമ്മളെ പിന്തുടരുന്നു .” അലക്സ് എന്റെ അരികിലേക്ക് സൈക്കിൾ തെല്ല് അടുപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പതുക്കെ പറഞ്ഞു .
“അതെ … ഞാനും കുറച്ചു നേരമായി ശ്രദ്ധിക്കുന്നു.” ഞാൻ അയാളെ സാവധാനം തിരിഞ്ഞുനോക്കി .
“അയാൾ എന്തിന് …? ഈ കാട്ടിൽ ഒറ്റക്ക് വരുന്നത് !!” അലക്സ് തെല്ല് സംശയഭാവത്തിൽ എന്നെ നോക്കി .
ഞാൻ ചെറുതായി അയാളെ ഒന്നുകൂടി ശ്രദ്ധിച്ചു .നല്ലൊരു ഉരുക്ക് കട്ടയാണ് .ഒരു മുഷിഞ്ഞ മുണ്ട് മാത്രം ധരിച്ചിരിക്കുന്നു .ഷർട്ട് ഇട്ടിട്ടില്ല .ഏകദേശം ഇരുപത് മീറ്റർ പിന്നിലാണ് അയാൾ സഞ്ചരിക്കുന്നത് .പെട്ടെന്നൊരു ഭയം ഞങ്ങളെ വലയംചെയ്തു .
“ഇയാൾ എന്തിന് ഞങ്ങളുടെ പിറകിൽ വരണം. അതും ഈ ആൾപ്പാർപ്പില്ലാത്ത, മലകൾ നിറഞ്ഞ കൊടും കാട്ടിൽ…”
പെട്ടെന്ന് എന്റെ ചിന്ത വഴിമാറി .
“ചിലപ്പോൾ ഇയാൾ ഞങ്ങളെ അപായപ്പെടുത്താൻ വരുന്ന വല്ല കൊള്ളക്കാരനുമായിരിക്കുമോ !!”
ഞങ്ങളുടെ ഭയം ഇരട്ടിച്ചു .
ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരുണ്ട് . അയാൾ ഒറ്റയ്ക്കും . നാടുപേരെയും ഇയാൾക്ക് ഒറ്റക്ക് കീഴ്പെടുത്താൻ ബുദ്ധിമുട്ടാണ് .
“ചിലപ്പോൾ അയാൾ ആരെയെങ്കിലും കൂട്ടി ഞങ്ങളെ ആക്രമിക്കുമോ? ഒരു സംശയം ഞങ്ങളിൽ തലപൊക്കി .
ഞാൻ സാവധാനം അലക്സിന്റെ അരികിലേക്ക് നീങ്ങി .പതിയെ പറഞ്ഞു .
“നമ്മൾ അയാളെ ഒരു കാരണവശാലും മുമ്പിൽ കടത്തിവിടരുത്.”
“ഉം … ” അലക്സ് തെല്ല് ഭയത്തോടെ മെല്ലെ തലയാട്ടി.
ഞങ്ങൾ ഒന്നുകൂടി തിരിഞ്ഞുനോക്കി . അയാൾ അതെ ദൂരത്തിൽത്തന്നെ ഞങ്ങളെ പിന്തുടരുന്നു .
ഞങ്ങളുടെ സൈക്കിളിന്റെ വേഗത വർധിച്ചു .പിന്നെയും വർധിച്ചു .
ഞാൻ ഇടക്ക് ഒന്നുകൂടി തിരിഞ്ഞുനോക്കി .
അയാളും അതെ സ്പീഡിൽ ഞങ്ങളെ പിന്തുടരുന്നു .
ഞങ്ങളിലെ ഭയം ഇരട്ടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .പിന്നെ ഒരു പോക്കായിരുന്നു .ഭയം മൂലം കയറ്റങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ മുന്നിൽ ഒന്നും അല്ലാതായി .
ഇരുൾ വ്യപിച്ചുവരുന്നു .മലമുകളിൽ എവിടെയും ഒരു വെളിച്ചം കാണുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല .നിബിഢവനങ്ങൾ മാത്രം .ഭയം ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ നിറഞ്ഞുനിന്നു .
ഒന്നര മണിക്കൂർ . അതൊരു പ്രയാണംതന്നെ ആയിരുന്നു .അയാളും ഞങ്ങളുടെ പിറകിൽ അതെ സ്പീഡിൽ …
അയാളെ മുമ്പിൽ വിടരുത് … ആ ഒരു ലക്ഷ്യമേ ഞങ്ങളുടെ മുമ്പിൽ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ .
ഞങ്ങൾ ക്ഷീണം അറിഞ്ഞില്ല .കിതപ്പറിഞ്ഞില്ല .കയറ്റങ്ങൾ വേഗത്തിൽ കുതിച്ചു ചവുട്ടി കയറ്റിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
ഒരു കവല … ചെറിയ ഒരു ഗ്രാമം .അവിടവിടെയായി ആളുകൾ കൂട്ടം കൂടി നിൽക്കുന്നു .ഒരു കടയുടെ മുമ്പിൽ സൈക്കിൾ കൊണ്ടുപോയി പൊടുന്നനെ നിർത്തി .
ഭയം ഞങ്ങളെ അത്രക്ക് പിടിമുറുക്കിയിരുന്നു .
ഞങ്ങളുടെ നോട്ടം മുഴുവനും പിറകിൽ സൈക്കിളിൽ വരുന്ന ആ മനുഷ്യനിലായിരുന്നു .
അയാൾ സൈക്കിളുമായി അതെ സ്പീഡിൽ ഞങ്ങളുടെ മുമ്പിലൂടെ കടന്നുപോയി .
“ഹൊ… പേടിപ്പിച്ചുകളഞ്ഞു!!!” ഞാനുറക്കെ അറിയാതെ പറഞ്ഞുപോയി.
“ക്രാപ്പ് …” അലക്സ് ഉച്ചത്തിൽ അലറി.
കുറേനേരം അവിടെത്തന്നെ അങ്ങിനെ നിന്നു .
സമയം ഏഴര കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .അവിടുത്തെ പോലീസ് സ്റ്റേഷൻ തേടി ആ ഇരുട്ടിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നു . അപ്പോഴും ഷർട്ട് ഇടാത്ത ആ ഉരുക്കു മനുഷ്യന്റെ മുഖം ഞങ്ങളുടെ മനസ്സിൽ മായാതെ നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു .
അടുത്ത ദിവസം പതിനൊന്ന് മണിയോടെ ഞങ്ങൾ ബെൽഗാമിൽ എത്തിച്ചേർന്നു . യാത്രയിൽ കാര്യമായ സംഭവവികാസങ്ങൾ ഒന്നും കൂടാതെ വീണ്ടും കർണാടക സ്റ്റേറ്റിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .ബെൽഗം റോട്ടറി ക്ലബ് പ്രസിഡന്റിന്റെ വിലാസം തിരഞ്ഞു അദ്ദേഹത്തിനെ കണ്ടെത്തി .അദ്ദേഹം റിറ്റ്സ് തീയേറ്റർ ഉടമയായ റോട്ടറിയുടെ മുൻ ഡിസ്ട്രിക്റ്റ് ഗവർണർ മിസ്റ്റർ നിഹാനി കപാഡിയായെ ചെന്നു കാണുവാൻ നിർദ്ദേശിച്ചു .
“എവിടെയാണ് ഈ റിറ്റ്സ് തീയേറ്റർ? അലക്സ് ആരോടെന്നില്ലാതെ പിറുപിറുത്തു .
“ആദ്യമായാണ് ഒരു റോട്ടറി ഡിസ്ട്രിക്റ്റ് ഗവർണറെ കാണാൻ പോകുന്നത്. എന്തായിരിക്കും ഇയാളുടെ പ്രതികരണം ?” ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു .
“ഏതായാലും ബെൽഗം റോട്ടറി ക്ലബ് പ്രെസിഡെന്റ് പറഞ്ഞയച്ചതല്ലേ!! പോയി കാണുകതന്നെ .” അലക്സ് ആരോടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞു .
കുറച്ചുനേരത്തെ തിരച്ചിലിന് ശേഷം റിറ്റ്സ് തീയേറ്റർ കണ്ടെത്തി .ജോലിക്കാരൻ ഞങ്ങളെ മിസ്റ്റർ കപാഡിയായുടെ മുമ്പിലെത്തിച്ചു .
വെളുത്ത സുമുഖനായ മധ്യവയസ്കൻ .ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ ഒരു വിദേശി ആണെന്ന് തോന്നും .
ഞങ്ങളുടെ സഞ്ചാര ഉദ്ദേശം അറിഞ്ഞു അദ്ദേഹത്തിന് വളരെ സന്തോഷം .”Asia-Europe Rotary Friendship Tour”
അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ ആശംസകൾകൊണ്ട് വീർപ്പുമുട്ടിച്ചു .
“വളരെ നല്ല മനുഷ്യൻ.” ഞാൻ മനസ്സിൽ മന്ത്രിച്ചു .
അദ്ദേഹം ഞങ്ങൾക്ക് ചെറിയ സാമ്പത്തിക സഹായവും , അദ്ദേഹത്തിന്റെ റോട്ടറി ലെറ്റർപാടിൽ ഒരു ആശംസാ ലെറ്ററും തന്നു . ഏതാണ്ട് രണ്ടു മണിക്കൂർ ബെൽഗാമിൽ ചിലവഴിച്ച ശേഷം ഞങ്ങൾ യാത്ര തുടർന്നു .
പിറ്റേന്ന് കോലാപ്പൂരിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .യാത്ര സുഖകരമായിരുന്നു .ഞങ്ങളുടെ സൈക്കിൾ യാത്രയിലെ നാലാമത്തെ സംസ്ഥാനം .മഹാരാഷ്ട്രയിലെ ആദ്യത്തെ നഗരം .
റോട്ടറി ക്ലബ് കോലാപ്പൂർ പ്രസിഡന്റ് മിസ്റ്റർ ബേരി ഞങ്ങളെ ഹൃദ്യമായി വരവേറ്റു .
വളരെ സ്നേഹസമ്പന്നനായ മനുഷ്യൻ .ഒരു ആർക്കിറ്റെക്റ്റ് … വളരെ സമ്പന്നൻ .അദ്ദേഹം ഞങ്ങൾക്ക് കോലാപ്പൂരിൽ രണ്ടുദിവസം താമസിക്കുവാൻ സൗകര്യം ചെയ്തുതന്നു .കൂടാതെ ഭക്ഷണം ഒരു റോട്ടറിയാന്റെ ഉടമസ്ഥതയിലുള്ള ഹോട്ടലിലും .
രണ്ടു ദിവസത്തെ കോലാപ്പൂർ താമസം ഞങ്ങളുടെ ക്ഷീണം അശേഷം മാറി .ഡ്രസ്സ് എല്ലാം അലക്കി വൃത്തിയാക്കുവാൻ അവസരം ലഭിച്ചു .സൈക്കിളിന്റെ അത്യാവശ്യം അറ്റകുറ്റപണികൾ ചെയ്തു .പിന്നീടുള്ള യാത്ര മഹാരാഷ്ട്രയിലൂടെ ആയി .നീരജ് ,കാരാട് ,സത്താറ ,വായ് , എന്നീ പ്രദേശങ്ങൾ പിന്നിട്ടുകൊണ്ട് പൂനാ ലക്ഷ്യമാക്കി യാത്ര തുടർന്നു .
പോകുന്ന വഴികളിലുടനീളം ധാരാളം അമ്പലങ്ങളും ,പണ്ടുകാലത്തെ ചരിത്രങ്ങളെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്ന സ്തൂപങ്ങളും ഞങ്ങൾ ദർശിച്ചു .ഏതോ കാലഘട്ടത്തിലെ രാജാക്കൻമാരുടെ സംഭാവനകളായിരിക്കണം ഇവയൊക്കെ .
വളരെ ഉയർന്ന പ്രദേശത്തുകൂടിയാണ് ഞങ്ങൾ സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് .സമയം ഏതാണ്ട് ആറുമണി ആയിരിക്കുന്നു .അൽപസമയം കഴിഞ്ഞാൽ ഇരുൾ വ്യപിക്കാൻ തുടങ്ങും .വളരെ ഭയപ്പെടേണ്ട സ്ഥലങ്ങളിൽകൂടിയാണ് സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് എന്ന ബോധം ഞങ്ങളെ ഭീതിപ്പെടുത്തി .പൊതുവെ ദരിദ്രരായ ജനങ്ങൾ .പ്രത്യേകിച്ച് ഗ്രാമവാസികൾ .സാധാരണയായി കൊള്ളയും തട്ടിപറിയും നടക്കുന്ന ഹൈവേ …പത്തുരൂപ കൈവശമുണ്ടെന്നറിഞ്ഞാൽ കൊല്ലാനും മടികാണിക്കാത്ത ആളുകൾ നിറഞ്ഞ സ്ഥലം .
വിജനമായ ഹൈവേ …ഇടക്ക് വലിയ ട്രക്കുകൾ സൈക്കിളിനെ വിറപ്പിച്ചുകൊണ്ട് കടന്നു പോകുന്നതല്ലാതെ റോഡ് തികച്ചും വിജനം .
ഒരുതരം ഭയം ഞങ്ങളിൽ ഉടലെടുത്തു .അതിനനുശ്രുതമായി സൈക്കിളിന്റെ വേഗത വര്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .കയറ്റങ്ങൾ … കയറ്റങ്ങൾ …
ചുറ്റിനും പുൽമേടുകൾ നിറഞ്ഞ വിജനമായ കുന്നിൻപ്രദേശങ്ങൾ . ഈ വിജനമായ പ്രദേശങ്ങളിൽ അകപ്പെട്ടുപോകുമോ എന്ന ഭയം ഞങ്ങളിൽ ഉടലെടുത്തു .
ഞങ്ങൾ ശക്തി സംഭരിച്ചുകൊണ്ട് സൈക്കിൾ നീട്ടി ചവിട്ടി .
ഏകദേശം ഒരു മണിക്കൂർ യാത്ര .പൂനാ നഗരം വളരെ ദൂരെ നിന്നുതന്നെ കാണുവാൻ കഴിഞ്ഞു .
റോഡിനരികിൽ കണ്ട ഒരു സ്ഥലം .അവിടെനിന്ന് നോക്കിയാൽ അങ്ങ് ദൂരെ പൂനാ സിറ്റി മുഴുവനായും കാണുവാൻ കഴിയുമായിരുന്നു .
“എവിടെനിന്ന് പൂനക്ക് എത്ര കിലോമീറ്റർ കാണുമായിരിക്കും?” ഒരു സ്തൂപത്തിന്റെ മുകളിൽ കയറിനിന്നുകൊണ്ട് അങ്ങകലെ താഴ്വാരത്തു കാണുന്ന വൈദുതി പ്രകാശങ്ങളെ നോക്കികൊണ്ട് അലക്സ് ചോദിച്ചു .
“ഏകദേശം മുപ്പത് കിലോമീറ്റര്?” ഞാൻ ആ പ്രകാശധാരയിലേക്ക് ദൃഷ്ടി പായിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“നമ്മൾ നിൽക്കുന്നത് പൂനാ സിറ്റിയിൽ നിന്നും എത്രയോ മുകളിലാണ്. ഇനി അങ്ങോട്ട് ഇറക്കങ്ങൾ തന്നെ ആവണം .”അലക്സ് സ്തൂപത്തിൽ നിന്ന് താഴേക്ക് ഇറങ്ങിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എന്നാൽ പുറപ്പെടുകയല്ലേ?” ഞാൻ തെല്ല് ധൃതി കാണിച്ചു .
“നമുക്കിന്ന് പൂനാ സിറ്റിയിലേക്ക് പോകണ്ട. വലിയ സിറ്റി ആയതിനാൽ പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ ഇടം കിട്ടാൻ ബുദ്ധിമുട്ടാവും .” സൈക്കിളിൽ സാവധാനം നീങ്ങിക്കൊണ്ട് അലക്സ് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ പൂനാ സിറ്റിയിൽ നിന്നും പത്തു കിലോമീറ്റർ ഇപ്പുറമുള്ള പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ കിടക്കാൻ ഇടം കണ്ടെത്തി .
അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ ഞങ്ങൾ പൂനാ സിറ്റിയിൽ പ്രവേശിച്ചു .ഇറക്കങ്ങൾ … ഇറക്കങ്ങൾ …
വളരെ കയറ്റങ്ങൾ കയറി വന്നശേഷം ഉള്ള ഇറക്കങ്ങൾ …
“പൂനാ … മഹാരാഷ്ട്രയിലെ പ്രധാന നഗരങ്ങളിൽ ഒന്ന്. പെൻഷനേഴ്സ് സിറ്റി എന്നാണ് പൂനയെക്കുറിച്ചു പൊതുവെ അറിയപ്പെടുന്നത് .മുംബയിൽനിന്നും മറ്റും പെൻഷൻ പറ്റി വരുന്നവർ പൂനയാണ് ശിഷ്ടകാലം ചിലവഴിക്കാൻ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നത് .പൂനയിലെ ജീവിതം മറ്റിടങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ചു വളരെ ശാന്തമാണെന്ന് മിക്കവരും വിശ്വസിക്കുന്നു. ബോംബെ പോലുള്ള തിരക്കുപിടിച്ച ജീവിതം ഇവിടെ ഇല്ല എന്നതുതന്നെ കാരണം .
കൂടാതെ മാറാത്ത രാജാവായിരുന്ന ശിവാജിയുടെ കേളീരംഗമാണ് പൂന എന്നതും ഈ സിറ്റിയുടെ മഹത്വം വർധിപ്പിക്കുന്നു .
ഞങ്ങൾ പുന സിറ്റിയിലെ ഓരോ കാഴ്ച്ചകൾ കണ്ടുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
“മൈക്കിൾ …എന്താണ് പരിപാടി? അലക്സ് ചോദ്യഭാവത്തിൽ എന്നെ നോക്കി .
“നമുക്ക് റോട്ടറി ക്ലബ്ബിലെ ആരെയെങ്കിലും കാണണം. വലിയ കമ്പനികളെ കാണുവാൻ പറ്റുമോ എന്ന് ശ്രമിക്കണം .നമുക്ക് ഫണ്ട് കണ്ടെത്തണം … അതാണ് പ്രധാനം .” ഞാൻ റോഡിന്റെ നടുവിൽ സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന ശിവാജിയുടെ ഒരു പ്രതിമ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
അലക്സ് റോട്ടറി ഡയറക്ടറി ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
“പൂനയിൽ തന്നെ നാലഞ്ചു റോട്ടറി ക്ലബുകൾ ഉണ്ട്.” റോട്ടറി ഡയറക്ടറി എന്റെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് അലക്സ് പറഞ്ഞു.
“വേണ്ട … നീ തന്നെ നോക്കിയാൽ മതി.” ഞാൻ ഡയറക്ടറി തിരികെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
അലക്സ് വീണ്ടും റോട്ടറി ഡയറക്ടറിയിൽ പരതിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
“ഇതാ… ഇന്നുച്ചക്കൊരു റോട്ടറി ക്ലബ് മീറ്റിങ്ങുണ്ട്. റോട്ടറി ക്ലബ് ഓഫ് പുന സെൻട്രൽ. പൂനയിലെ ടർഫ് ക്ലബ്ബിൽ വച്ചാണ് മീറ്റിങ്ങ് .സമയം ഉച്ചക്ക് ഒരുമണി .” അലക്സ് ഒറ്റ ശ്വാസത്തിൽ പറഞ്ഞു .”ലഞ്ച് മീറ്റിങ്ങ്…”
“എന്താണ് വേണ്ടത്, അവിടെ പോകണോ? ഞാൻ അലക്സിന്റെ മറുപടിക്കായി കാതോർത്തു .
“നമുക്ക് പോയിനോക്കാം. എന്താണ് റെസ്പോൺസ് എന്ന് അറിയാമല്ലോ ?” അലക്സ് തെല്ല് ഉന്മേഷത്തോടെ എന്നെ നോക്കി .
“ശരി … പോയിനോക്കാം.” ഞാൻ അലക്സിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് തലയാട്ടി .
അര മണിക്കൂർകൊണ്ട് ടർഫ് ക്ലബ് കണ്ടുപിടിച്ചു .ഒരു പുരാതന ബംഗ്ളാവ് പോലെ തോന്നിപ്പിക്കുന്ന വലിയ ഒരു കെട്ടിടം .ചുറ്റിനും വലിയ മതിൽക്കെട്ട് .ഗേറ്റിൽ കാവൽക്കാരൻ .
“പൂനയിലെ ഉന്നതർ മാത്രം വരുന്ന സ്ഥലമാണെന്ന് തോന്നുന്നു.” ഞാൻ അലെക്സിനെ നോക്കിക്കൊണ്ട് തെല്ല് സങ്കോചത്തോടെ മന്ത്രിച്ചു.
“സമയം 12:30 ആയിരുന്നു. കയറണോ!!” അലക്സിന്റെ കണ്ണുകളിലും തെല്ല് ആശങ്ക.
“എന്നാൽ കയറുകയല്ലേ!” ഞാൻ തെല്ല് ധൈര്യം സംഭരിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സിനെ നോക്കി.
“ഉം …” അലക്സ് ആകാംഷയോടെ തലയാട്ടി.
ഞങ്ങൾ സൈക്കിളുമായി ടർഫ് ക്ലബ്ബിന്റെ കോംബൗണ്ടിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .സൈക്കിൾ പാർക്കിംഗ് പ്ലേസിൽ വച്ചശേഷം നേരെ റിസപ്ക്ഷനിലേക്ക് വന്നു . മീറ്റിംഗ് ഒന്നാം നിലയിലാണെന്ന് മനസിലായി .വേഗത്തിൽ ഗോവണി കയറി മുകളിലെത്തി .ഒരു വലിയ ഹാളിന്റെ മുന്നിൽ അത് അവസാനിക്കുന്നു .
ഹാളിന്റെ മുമ്പിൽ പിച്ചളയിൽ അലങ്കരിച്ച ഒരു ചെറിയ ബോർഡ് .
റോട്ടറി ക്ലബ് ഓഫ് പുന സെൻട്രൽ
ലഞ്ച് മീറ്റിങ്ങ് ഉച്ചക്ക് ഒരു മണി .
രണ്ടുപേരും പ്രധാന വാതിലിന്റെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു .സാവധാനം അകത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു .
“ഹയോ… ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ് വർധിച്ചതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു. അതൊരു വലിയ ക്ലബ് ആയിരുന്നു .അകത്ത് വളരെയധികം ആളുകൾ .എല്ലാവരും ഫുൾ സ്യുട്ടിൽ .
“എടോ… എങ്ങിനെയാണ് അവരെ പോയി കാണുക! ഏതായിരിക്കും റോട്ടറി പ്രസിഡന്റ് ?” ഞാൻ തെല്ല് പതർച്ചയോടെ അലക്സിനെ നോക്കി.
അലക്സിന്റെ കാര്യവും ഏതാണ്ട് അങ്ങിനെതന്നെ .കുറച്ചു നേരത്തേക്ക് ആരും ഒന്നും ഉരിയാടിയില്ല.
“നീ ഒന്ന് കയറിനോക്ക്!” അലക്സ് എവിടെനിന്നോ ധൈര്യം സംഭരിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി.
പിന്നെയും നീണ്ട നിശബ്ദത …
“ശരി … നമുക്ക് രണ്ടുപേർക്കും കൂടി കയറാം.”
ഞങ്ങൾ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് സാവധാനം ഹാളിലേക്ക് കടന്നു .കൈകാലുകൾക്ക് ചെറിയ വിറയൽ ബാധിച്ചതുപോലെ . ആരും ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല .
“Excuse me…Sir, can we meet the president…?” അടുത്ത് സംസാരിച്ചു നിന്നിരുന്ന വ്യക്തിയോട് ഞാൻ വിനയപൂർവം അന്വേഷിച്ചു.
“There…” അയാൾ നിസ്സാരമട്ടിൽ കൈകൊണ്ട് ഒരാളെ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“അതാ … അതുതന്നെയാവണം പ്രസിഡന്റ്!” അലക്സ് വളരെ പതുക്കെ കാതിൽ മന്ത്രിച്ചു.
ഞങ്ങൾ സാവധാനം അദ്ദേഹത്തിന്റെ അരികിലെത്തി .
പെട്ടെന്ന് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശ്രദ്ധ ഞങ്ങളിൽ പതിഞ്ഞു .ചോദ്യരൂപേണ അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ നോക്കി .
ഞാൻ വേഗത്തിൽ റോട്ടറി കാർഡ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ നേരെ നീട്ടി .
ഇതെന്താണ് എന്ന ഭാവത്തിൽ ആദ്ദേഹം ആ കാർഡ് വാങ്ങി വായിച്ചു . പിന്നീട് തുടർന്നു …
“വെൽ … മീറ്റിങ്ങിന് ഞാൻ നിങ്ങളെ പരിചയപ്പെടുത്താം. നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ മിഷനെ കുറിച്ച് രണ്ടു മിനിറ്റ് സംസാരിക്കണം. നിങ്ങൾക്ക് എന്തെങ്കിലും ധനസഹായം ചെയാൻ പറ്റുമോ എന്ന് ഞാൻ ശ്രമിക്കാം .
“ഓക്കേ സാർ.” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു .
അദ്ദേഹം തുടർന്നു …
“എന്തിനാണ് നിൽക്കുന്നത്? കസേരയിൽ ഇരിക്കൂ .ഞാൻ കുറച്ചു തിരക്കിലാണ് .” അങ്ങിനെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം വേറൊരു ഭാഗത്തേക്ക് നടന്നു .ഞങ്ങൾ അങ്ങിനെതന്നെ നിന്നു .ഹൃദയമിടിപ്പിന്റെ വേഗത കൂടുന്നതായി തോന്നി .
“A short speech about your goodwill mission…” ആലോചിച്ചു നിൽക്കുവാൻ സമയമില്ല. എന്തെങ്കിലും തീരുമാനിച്ചേ പറ്റു .
“റോട്ടറി ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് മിഷനെ കുറിച്ച് നിനക്ക് രണ്ടുവാക്ക് പറയുവാൻ കഴിയുമോ?” അലക്സിനെ നോക്കികൊണ്ട് ഞാൻ ചോദിച്ചു .
“അയ്യോ … ഞാൻ എന്താണ് പറയുക!” അലക്സ് നിസ്സഹായനായി. അവന്റെ നോട്ടംതന്നെ സഹതാപം വിളിച്ചറിയിച്ചിരുന്നു .
“നിനക്കെന്തെങ്കിലും പറയാൻ കഴിയുമോ?” തെല്ല് നേരത്തെ നിശ്ശബ്ദതക്കൊടുവിൽ അലക്സ് എന്നെ നോക്കി.
“ഞാൻ എന്താണ് പറയുക …! മര്യാദക്ക് ഒരു സ്റ്റേജിൽപോലും കയറീട്ടില്ല .കൂടാതെ ലാംഗ്വേജ് പ്രശനവും .” ഞാനും നിസ്സഹായത പ്രകടിപ്പിച്ചു .
പെട്ടെന്ന് മീറ്റിങ്ങ് തുടങ്ങുന്നതിന്റെ പ്രഖ്യാപനം കേട്ടു .ഞങ്ങൾ ഹാളിലെ എല്ലാവരെയും ഒന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചു .ആരും ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല .ഞങ്ങളുടെ റോട്ടറി കാർഡ് പ്രസിഡന്റിന്റെ കൈവശം കൊടുത്തിരിക്കുന്നത് ഞാൻ ഓര്ത്തു .അദ്ദേഹം മീറ്റിങ്ങിന്റെ തിരക്കിലാണ് .
“നമുക്ക് മെല്ലേ പുറത്തുകടക്കാം!!” ഞാൻ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ അലക്സിനോട് മന്ത്രിച്ചു.
“ഉം …” അലക്സ് എന്നെനോക്കി വേഗത്തിൽ തലയാട്ടി.
ഞങ്ങൾ സാവധാനം പുറത്തേക്ക് നടന്നു .റോട്ടറി മീറ്റിങ്ങ് തുടങ്ങുവാനുള്ള തയാറെടുപ്പിലാണ് എല്ലാവരും .ആരും ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല .മെല്ലേ നടന്ന് റോട്ടറി ഹോളിന്റെ പുറത്തു കടന്നു .
“നമുക്ക് വേഗം ഇവിടെനിന്ന് പോകാം!!” ഞാൻ ഒറ്റ ശ്വാസത്തിൽ അലക്സിനോട് പറഞ്ഞു.
രക്ഷപ്പെട്ടതിൽ അലക്സിനും സന്തോഷം .
വേഗത്തിൽ നടന്നു .സൈക്കിൾ എടുത്ത് ടർഫ് ക്ലബ്ബിന്റെ പുറത്തെത്തി .
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com
MbSQvfPdR