Chapter-3

Simple Sense… A Dynamic True Story

Welcome to Kainady Motel.” Saju warmly greeted me.

I looked around, “Where are they?” I asked joyfully.

“Yeah, everyone is at the cottage. Alex is also with them.” Saju replied.

Saju led me to the cottage, where I found about fifteen friends, including Alex and Prakash. The air was filled with delight, and there was no more ridiculing.

Viswas grinned and asked, “Is there anyone from Rotary?”

“We decided not to have the flag-off.” Alex said, looking at everyone.

Hastily, Mr. Sanal asked, “What time are you guys starting your journey?”

“At five o’clock,” I replied, smiling.

“Alex, I have arranged everything for you, including breakfast.” Saju said cordially. “You also have to carry some food.”

“That’s good, thanks a lot, Saju.” Alex replied with a smile.

“We’ll all leave after some time and come back early in the morning.” Sreekumar said.

“That’s fine,” Prakash said. “Then, we’ll have news of you in tomorrow’s daily. I gave the news item as directed by our Rotary Club.

Subra’s eyes suddenly brightened. “Is it?”

“Yes, now they have become very popular.” Anil said.

“At first I thought this to be a silly attempt.” Saju said apologetically. “Otherwise, I would have talked to my father and done the very best for you.”

The air was full of thrill, happiest hours, there was lots of fun. The enjoyment continued till 11:00 p.m., and everyone said goodbye, promising to come back at four 0’ clock in the morning.

A sort of silence spread inside the room. We simply lay on the bed, fixing our eyes on the ceiling of that air-conditioned room.

We were silent… A dead stillness hung in the room. We were encircled by a sense of excitement. We deliberately cancelled the flag-off because we had reasons. We couldn’t be certain about the success of our journey. If we failed, we would have to face the scornful faces and words of many people. We couldn’t bear the thought of such a failure. That’s why we avoided the Rotarians.

“Alex …” I broke the silence and looked at him, “What do you feeling now?”

A deep sigh came out from him.

“What are you thinking, Alex?” I stared at his face. “What did your parents say when you left home?”

He swallowed. “Dad wished me a good trip,” he said frigidly.

 A heavy silence dancing in the air…

“Hope you didn’t forget anything, Passport, certificates?” I asked.

“Hum,” he nodded silently.

I got up from the bed, set the alarm for 4.00 a.m. and returned.

The Goddess of Sleep didn’t bless us. We tossed and turned on the bed. A kind of uneasiness affected both of us. Tomorrow is the day we would embark on our mighty endeavor.

Would it be succeeded? How would it conclude? Where was the end of this trip? Thousands of questions raced through my mind.

Thoughts… so many thoughts… I closed my eyes tightly.

Eventually fell asleep.

Our sleep was interrupted by a loud knock. I looked at the watch. It was 3.30 a.m.

“Yeah, It’s time.” I got up in a hurry and opened the door.

Mr. Prem and Subra.

“Hi, Michael,” they entered the room with broad smiles on their faces. “Last night we slept in the club,” Subra said. “We didn’t go home. We had a long chat, mostly about you.”

Prem looked at my face, “Did you not sleep well, Michael?” He asked.

“Oh, I was hung on my thought and couldn’t get enough sleep,” I said nervously.

“Alex, come on, get ready,” I urged him. “It’s almost time, everybody might come now.”

“Hum…” he said anxiously, getting up from the bed.

We quickly did our morning routines and had a refreshing bath, which made us energetic.

At 4.00 a.m. most of our friends had arrived. We examined our bicycles. No, there was no problem. We fixed our luggage on the back of the bicycles. Our friends watched us eagerly, filled with excitement.

“Is everything okay?” Prakash asked, staring at us with anxiety.

“Yeah… everything’s fine,” I nodded.

Glancing at the clock. I realized that there were only a few more minutes until 5:00 a.m. and the city was about to wake up.

We slowly got onto our bicycles … Everyone cheered us, raising their hands in support.

The day was February 10th.Time – 5:00 a.m.

Our bicycles slowly got onto the road. There were loud sounds from everywhere and the air was exploding.

Everybody raised their hands and cheered us.

It was the beginning of a mammoth expedition.

One of our friends read aloud the small board affixed to the front of our bicycles,

“ASIA-EUROPE ROTARY FRIENDSHIP MISSION”

Our bicycles slowly headed towards the main gate of the Kainady Motel. About fifteen of our friends accompanied us in cars, bikes, scooters, cycles, etc. The loud sound of cheers filled the air. We crossed the main gate of the Kainady Motel and entered the main road. The road was almost deserted. The lights on the streets sparkled brightly in the midst of the mist.

“Where is the next station?” Subra came close with his bike and enquired.

I looked at Alex. “Is it Vadakara City? It’s about 50km from here.”

 Alex nodded approvingly. “Vadakara… It’s okay,”

“Michael,” Sreekumar came close to me with a wide smile and asked. “How do you feel now?”

“Yeah, fine,” I concealed my excitement and spoke. “It’s feels good.”

Our friends followed us. The air exploded with joy.

      Feroz, who was on a bike asked loudly. “You haven’t forgotten anything, have you?”

After a moment’s thought, Alex suddenly reacted, “Oh, yes, we forgot one thing. We didn’t take the breakfast that Saju packed for us.”

“Yeah, I forgot it too.” I said carelessly.

 The eastern horizon was developing slowly. We could see people out of their morning walks. Watching our bicycle procession with amazement. They couldn’t understand what it was.

“The crowd will be even bigger in the morning.” Aravind said in a loud voice.

Alex waved his hands, “No problem, man, we’ll be far away from Calicut by then.”

“Michael, check the newspaper.” Sanal’s voice cut through the air. “The news should be there.”

Our friends followed us for about 10km. After that, they stopped their vehicles and coming close to us.

“All the best, Michael…”

“All the best, Alex… Good luck.”

They shook our hands and wished us.

Everybody bids us goodbye. Our bicycles moved slowly for the beginning of a mighty voyage. the colorful lines of the spotted lights started to gleam vaguely on the far end of the horizon.

In that vague light we looked back. Our friends were still there, waving their hands and wishing us a success for our great expedition.

The dawn was gradually lighted up, the silver lines were appearing on the infinite fence of the eastern sky. We saw people on the roads. It was the month of February, and the air was mildly cold. We could see the lights in some houses. long stretches of paddy fields and coconut trees flanked the road, blanketed with fog.

The bicycles were picking up speed. We had to cover the maximum distance today.

“Hay, man, how do you feel?” I looked at Alex.

Alex grinned. “Yeah, feeling much better after getting out of the city.”

“Let’s stop at any cafe,” I suggested, focusing on the road. “A coffee would make us more energetic.” We hadn’t had anything except a coffee from Kainady and hadn’t consumed enough food the night before.

“Michael, they must be worried about us at home.” Alex said, looking at me sadly.

“Yes, you are right. They must be feeling anxious, but we shouldn’t think about all that now. We need to focus on our target.” I said sternly, fixing my gaze on Alex.

Early morning journey, we could see people watching us and the bikes. They must have realized that we were embarking on a long expedition.

“Alex, you know, we couldn’t have chosen a better time to start. I remarked thoughtfully. “Starting early in the morning can help us avoid a lot of inconvenience.”

“Um… yeah,” Alex sighed. “Otherwise, we would have had to face so many questions from curious people. We’ll struggle a lot. Sometimes they would ask us about our mission and the motivation behind this expedition. We would have been fed up of answering all those questions.” Alex said while keeping the luggage in the right position on the bicycle.

We spotted a small cafeteria at a distance. The roads were deserted and the morning light was not too bright yet. Our bicycles slowly approached the cafeteria, and we stopped in front of it. It had just opened.

We went inside and took a comfortable seat. There was no one at the counter. But we could hear chatter from the kitchen.

“Two coffees, please,” Alex looking around and order loudly.

Within seconds, a man came out and stared at us and our bicycles in surprise.

“Two coffees please, and do you have anything to eat?” I looked at him pleasantly.

“Bread will be ready in a few minutes.” He replied, still staring at the bicycles outside. “Nothing else is ready yet.”

“Oh, well, it’s, okay?” Alex looked at me.

The man took our order and went back inside.

“It would be good to read the Daily news,” Alex looked at me curiously. “We can see how the news about us has been reported.”

“Oh, that’s not a problem.” I replied, keeping my eyes fixed on the road. “We just need to find a newspaper boy outside.”

The hot bread and coffee made us fresh and energetic. We were back on our wheels.  we felt less tense and could feel the fresh air dancing around us.     

Our bicycles moved steadily on the road. The feathers of light from the eastern sky spread slowly and slowly all over. We felt a peculiar feeling inside us. The fresh, cold air was rushing into us, and we felt a kind of elation.

It was a tiring and continuous journey. After four hours, we reached Vadakara city, covering almost 50 kilometers.

“Wow, that’s superb.” I looked at Alex proudly. “That was an excellent trip.”

“Yes, yes,” Alex gave me a thumbs up, showing his excitement. “Our first four hours were really fantastic.”

Vadakara is an average city located on the banks of the Arabian Sea. It is the birth place of Kunjali Marakkar, a legendry hero who was the Naval Chief of King Zamorin of Malabar.

We got off our bicycles and moved slowly along the road. Most of the shops were still closed. But people were out on the streets. Seeing the rucksack, people in the crowd stopped us.

“Where are you going?” someone asked excitedly.

“Yeah, on a long journey,” I smiled and replied.

Meanwhile, someone read the small sign in front of our bicycle.

“Wow… oh, you are going to Europe?” one of them asked in wonder.

The crowd surrounded us, and we felt uncomfortable. We escaped and reached a deserted area.

“I feel very much tired.” I looked at Alex awkwardly. “I couldn’t sleep well last night.”

“Yes, me too,” Alex sat by the road, enjoying the fresh air.

“Alex, better, we should go to the beach and rest.” I voiced an opinion. “We’ll be free from the crowd there.”

“Okay, man, that’s a wonderful idea.” Alex quickly agreed.

We headed towards the beach. The beach had long stretched of white sand, and the Arabian Sea was calm and blue. A gentle, cool breeze was blowing, filling us with a sense of happiness. We pushed our bicycles onto the sand, found a perfect spot, and locked them. Then, we lay down on the white sand, feeling comfortable. We stretched our bodies fully and watched the blueness of the morning sky. Slowly, we fell asleep, exhausted from the previous nights.

I felt a gentle patting on my shoulder. I slowly opened my eyes. Two guys were standing beside us. I was surprised. It was Subra and Prem, both wearing broad smiles on their faces.

We jumped up in excitement.

“You, guys!”  “How did you get here?” Alex asked in amazement.

“Well, we felt like cycling some more. So, we came here straight,” Prem said proudly. “We knew we would find you here.”

“That’s great,” we were surprised and happy to see them. “How did you know that we are here?”

“Oh, it was easy.” Subra said in a victorious tone. “We asked around and someone directed us towards the beach.

We felt very happy that they had come to us by bicycle.

“Hey man, here you are.” Subra handed us a newspaper and grinned.

Alex eagerly grabbed the newspaper and ran it through the news aloud, highly excited.

Calicut: Two youngsters are on a bicycle tour to cover Asia-Europe from today. They are Jose Michael and Alex James, who reside near Kottaram Road. The journey which is supposed to be completed in two years is supported by Rotary Club of Calicut mid-town. The journey commences from Kainady Motels at five O’ clock in the morning. (Malayala Manorama, Daily)

“Wow, the Rotary club has given us a big exposure.” Prem said.

“I should have come with you guys,” Subra took a deep breath and confessed.

I watched his face as a shade of gloom spread on the corner of his face. His eyes got entangled with the blueness of the Arabian Sea and his lips quivered to say something.

After a long pause, he continued. “Michael… Alex, you must reach Europe at any cost.”

“Yeah…” we nodded and shook his hand in agreement.

After some small talk, we promised to send them letters from Europe before bidding them goodbye.

The world had now shrunk to just the two of us. One is the company for the other. We moved fast and the journey was all along on the national highway. The heat of the sun was getting harder. It was the beginning of summer. People on their way couldn’t help themselves from noticing us. They might be wondering about our destination.

“Alex, how are you feeling?” I asked, watching him intently. “Are you sure, you are fine?”

“Well, I’m okay for now,” Alex replied, while focus on cycling. “But we’ll have to wait until tonight to know for sure.”

“Wow, what a great send-off we had,” I said, still surprised. I never expected it to be so grand. I’m grateful they rode with us for such a long distance.”

“Yeah,” Alex voice was enthusiastic. “That was a fantastic send-off.”

“Alex, we are approaching Mahe town,” I said reading the sign board. “Slow down a bit.”

“Yeah, we need to get a letter from the Mahe police. It’s proof that we passed through the area,” Alex reminded me of Mr. Madhu’s words. 

“Yes, that’s good idea,” I approved of his suggestion. “Let’s head to the police station.”

We moved on, until we reached the Mahe police station, located on the left side of the national highway. The officers were surprised to hear about our trip. We presented them with a letter from the Police Commissioner of Calicut, and the Sub-Inspector was so impressed that he immediately provided us with a hand-written letter and stamped it with the station’s seal.

We came out of the Mahe police station, and had our first official letter for the trip, which would undoubtedly come in handy.

As we cycled through the heart of Mahe city, we saw that the Mahe River flowed through the center of the city, flowing into the Arabian Sea. Most of the houses were French-style, and the Mahe church, a prime example of French architecture, was famous for attracting thousands of devotees each year. Mahe is now a union territory of India and was once a French colony. After India gained independence, Mahe was freed from French colonial rule and joined India. Nevertheless, there are still many people in Mahe who hold French citizenship. Mahe is well-known for its low liquor prices, which attract visitors from all over Kerala.

“Michael, do you think we can reach Kannur city today?” Alex’s asked, interrupting my thoughts.

“Yeah, there’s a good chance.” I replied with enthusiasm. “I think, we just have to cycle another twenty-five kilometers.

“Michael, where will we stay in Kannur?” Alex asked me, looking nervous.

“I don’t know yet,” I admitted with a sigh. “We’ll have to figure that out once we get there.”

We were traveling alongside the seashore, which was an enchanting sight. On one side of the road, there was the deep blue sea, while the other side was adorned by coconut trees. The cooling breeze made us feel at ease, and there was beautiful scenery all around us. We even saw small boats accompanied by hungry sea crows.

Our bicycles moved through the zigzag road. Most of the time by trucks and heavy vehicles disturbed the smooth ride of our bicycle.

We reached Thalassery town. I checked the time on my watch, which shows it was already 12:30 p.m.

The scorching heat of the sun was causing us to sweat heavily.

“Michael, let’s have some food. I am hungry.” Alex said keeping the bicycle aside.

Thalassery is an average town and one of the oldest cities in north Kerala. There were large crowds everywhere. Most of them were staring at us − two men on bicycles with huge backpacks. We moved slowly without looking at them stopped bicycles near a hotel and got inside. The staring eyes followed us. We found comfortable seats and ordered lunch.

“Where are you going to?” One of them came to us and asked inquisitively. Questions… questions… that made us wonder, and on the other side it was uncomfortable.

Alex answered. After lunch, we left the hotel and a crowd surrounded our bicycles, making us feel proud because only foreigners usually experienced such attention. We pulled our bicycles onto the road, and somebody hailed “Asia Europe friendship mission.”

We left the city and entered the outskirts.

“Alex, I’m tired. I need some rest,” I looked at Alex apprehensively. “You know, this is our first day. I cannot bear the sunlight.”

Alex studied me for a moment, “Yeah, me too.” Alex said swiftly.

We moved forth. After a while we found a big tree and park our bicycles under it.

“Oh, it’s really nice.” Alex spread the bed sheet and lay down. “It’s an ideal place.”

“You know, Alex, this is adventure.” I said, enjoying the comfort. “You can expect the same in the coming days.”

I stretched my whole body out and lay down comfortably. I felt that my muscles are loosening.

After a short rest we headed towards Kannur City, where the sun was radiating heat on the tops of our heads. It was getting harder and harder, and now we were travelling along the seashore. The effect of the sea and the mild cool breeze made us forget our tiredness. Moreover, we were happy that our bicycles were still in good condition.

“They are new.” Alex said confidently. “So, they won’t get damaged easily.”

“How are you feel now, Alex?” I asked, increasing the speed of my bicycle.

“Let’s wait until night.” He replied after managing to adjust his seat comfortably.

“You know,” I looked Alex. “We are travelling at the speed of 12 kilometers per hour.”

Alex gave me a quick glance. “Oh really, how do you know?”

“I have been noticing the mile-stones for the last hour,” I grinned.

Alex watched me silently, “Everybody in Calicut might be thinking of us,” Alex said to himself.

“Oh, God, don’t be such a spoil sport.” I observed and pleaded. “Most of them must be thinking that we’ll return soon.”

Alex took a heavy breath. “Well, Michael, we should try our best.” He replied, giving me some relief.

“You know, Alex, this is a challenge,” I said after regaining some energy. “We won’t give up until we touch our target.”

Our bicycles were still heading towards Kannur city. We had not stopped cycling since Thalassery city, and we were in full swing.

We reached Kannur city at six in the evening.

“Michael, it’s really a great trip, isn’t it?” Alex looked at me with a smile.

“Yes, it is,” I agreed heartily. “You know, we had to cover about 90 kilometers for the first day.”

“Yes, yes, we did our best on the opening day of our journey.” Alex said contentedly.

We felt tired as we pulled the bicycles into the city, and looked around. People were watching us.

“Michael, where’ll we stay tonight? I hope we can find somewhere affordable,” Alex looked around, and said confidently.

I stopped the bicycle for a moment and observed the surroundings. “Let’s look for a place where we can get a low- cost room.” I suggested

“I think it’s better to go to the police station.” He reminded me of the words of Mr. Madhu’s words. Alex glanced at me.

“No, no, this is our first day.” I said after a quick thought. “You know, we are already exhausted, if we go to the police station, we might only get a place only in the veranda, and we’ll be more tired in the morning.”

“Then, where?” Alex looked perplexed.

“Alex, I think a lodge would be better.” I stared at the nearest building and spoke. “We need a good night’s sleep to get rid of the weariness.”

We rolled the bicycles through the city, searching for a lodge. The time was around 7:00p.m. We had food from the first hotel that we spotted. “Oh, that duty is over.” I thought.

 Drowsiness enveloping my body. After dinner, we had to make a short ride around the city in search of shelter.

Suddenly, we spotted the Y.M.C.A. building. We showed the recommendation letter from the Y.M.C.A., Calicut, and the manager allotted us a room at half of the actual rent.

“Oh… Wow,” Alex said happily and fell on the bed. “We completed the first day of our expedition successfully.”

“Michael, how long will it take to reach Europe?” Alex asked a sudden question.

I took a deep pause. “To reach Europe,” I lay down comfortably on the bed and said. “Let’s wait.”

The tiredness had entirely enveloped our bodies. I couldn’t prevent my eyes from closing. I felt the bones crumbling. Quickly, we sank into the ocean of sleep.

I was jolted awake by a sudden sound.

“Oh, God, what a pain! Where am I?” I slowly regain consciousness and realized I was lying on a bed.

I raised my hand slowly and switched on the light. The time was now 4: 45 a.m.

Glancing at Alex, who was still fast asleep.

I gingerly got up from the bed. The pain was excruciating. I couldn’t even move. I felt as though every part of my body breaking to tiny pieces, form my legs to hips to my back.

I roused Alex from his slumber, gently coaxing him to wake up. He slowly opened his eyes but remained lying on the bed.

“Hay, Alex, it’s almost five. We are already behind schedule. Come on, get up and start within ten minutes.” I urged, masking my own drowsiness.

Alex sat up on the bed and looked around for a moment.

“Oh, God,” Alex raised his hands slowly and stretched his body. “Michael, I can’t move.”

I managed to conceal my pain and looked at Alex. “Let’s forget the pain, man. Don’t you know that?” I said.

Within fifteen minutes we were on the move. A shower made us feel fresh and energetic, and reduced our pain a little.

In a hurry, we fixed the luggage at the backs of our bicycles and checked the air. Yeah, we needed some more air in the bicycles. While I pumped, I felt an excruciating pain in my whole body.

Early morning journey…

The roads were totally deserted. We moved slowly.

“Oh, it is an unbearable pain. This the first time I have cycled for the whole day.” I told myself.

“It’ll be wonderful if I can have a coffee.” Alex gulped the pain and said to himself.

“You know, this is early morning. The coffee shops would be hardly open. We have to search somewhere near the bus station.” I suggested.

“Okay, man, let’s look.” Alex said, sitting comfortably on the bicycle.

“Hope we can reach Kanjangad city today.” I watched the deserted road; it looked like a dark ribbon.

“Michael, how many kilometers do you expect to cover?” Alex raised his head and looked at me.

“No idea, man.” I glanced at the horizon and said. “It’s better to notice the mile-stones.”

We felt much better after cycling for half an hour. The body pain turned into a kind of numbness. We moved slowly, watching the deserted outskirts waking up. A delicate breeze soothed us with her kindness. It was really a heavenly journey. The fresh air entered our nostrils and filled us with a kind of vitality.

We saw the giant coconut trees on either side of the road. The birds were singing sweet songs. I saw the lights in the kitchen of some of the houses. They might have begun their day’s work, and in some places, we saw women cleaning the courtyard. We moved forth… We saw the mist blanketing the paddy fields. Brooks, canals, and rivers adorned our way.

In the sky, we could see patches of discolored spots of lights and the silver streaks on the far end of the eastern horizon.

We arrived at Thalipparamba village at 9: 00 a.m., seeking relief from our body pain. Starving, we stopped in front of a cafeteria, and began having breakfast. We were starving.

The owner of the cafeteria came to us while we were having the breakfast. He wanted to know lot of information about us.

“Where is your destination?” He asked in excitement.

We couldn’t reply properly because of the exhaustion. The body pain was disturbing us heavily.

“Delhi.” I gave a quick glance at his face and focused on the breakfast.

“Delhi!” he surprised. “How long will it take?” He was not ready to leave us.

I avoided his glance. “I don’t know.” I said sarcastically.

He wanted to know everything, and had a lot of questions which was annoying me.

We quickly finished out breakfast and left, but he only charged us half the bill.

“We got on our bikes, took a final look back, and noticed the man was still looking at us with wide eyes before we rode away.”

As the sun beat down on us, our bodies warmed up. We cycled past lush greenery, coconut trees, vast paddy fields, and rivers that flowed towards the sea, offering captivating views. We saw fishermen with their gaffs and skiffs, and were struck by the beauty of nature, which made us forget our bodily pains. Like the day before, we rested under the shade of a tree.

At 8:00 p.m., we reached Kanjangad village. Having cycled continuously, our body pain had turned to numbness.

“Where’ll we stay tonight?” Alex looked at me. “Should we search for the Y.M.C.A?”

“I’m exhausted; all my bones feel broken,” Alex said, stopping his bicycle beside the road and murmured to himself.

“A coffee might give us more energy.” I observed around and suggested. “It’ll give us some more vigor.”

“Yeah, that’s nice.” Alex shrugged.

After having coffee, we are on our way. At one point, we saw a school with a huge open space in the front, and some people was chatting there.

Alex stopped the bicycle and looked at the place in intently. “Should we try there?”

“Hum… there might be a chance.” I said, looking around.

We wheeled our bicycles slowly and entered the school compound. They looked at us in wonder.

They are soldiers who had camped there for some reason.

      Explaining our need, we asked. “We need a place to sleep. we have everything with us.”

“Oh, well. Sure, no problem. It’s an adventure tour on bicycle. Very nice, we’re happy to accommodate you.” They said, granting us permission.

We kept the bicycles in a corner and locked them. We took our luggage and entered the verandah, where we began to set up our bed.

“No, no, no. Not here. It is better to sleep inside. It’ll be more comfortable,” one of the soldiers said, pointing to a classroom.

We entered the classroom, where some of them were getting ready to sleep. One of them showed us a bench to lay on and said, “You can sleep here without any worries.”

“Thank you, sir,” I nodded politely.

After spreading the bed sheet, we lay down, our bodies still aching. It was difficult to move from one side to the other, but I stretched my body and felt some relief. Slowly, we drifted off into a deep sleep.

“Thief… thief…!” Someone was yelling.

Shocked, I woke up quickly and looked around.

Alex was yelling, “Thief! Thief! There… Near the window!” saying this, he walked around the hall.

I noticed one thing. Instead of the window, Alex was pointing towards the wall. Everyone was awake. “Where, where is he?”

Suddenly Alex pointed his finger towards the window. “There… there… near the window!”

Everyone woke up and began searching for the thief. They scoured every nook and corner of the compound, but found no sign of the culprit. After the search, the soldiers returned and settled down to sleep.

 It’s been a while, Alex approached me and whispered slowly, “We have to leave right now.”

“Right now.?, Why!” I asked, surprised.

But he was in hurry and didn’t explain. He insisted that we leave immediately.

I looked at the watch. It was 2:30 a.m. Alex was adamant, so we packed up and left.  on the way he said, “Yeah… it was just a dream.”

I couldn’t help but laugh. “I figured it out when you pointed at the wall. But poor soldiers, you got them all worked up.” 

We continued on, eventually stopping at the verandah of a shop to spend the night.

The sounds of footsteps woke me up. We had spent the last night on the verandah, And the realization of it forced me get up quickly. I nudged Alex. And he woke up at my first call. We heard the newspaper guys arranging the newspapers nearby.

“Did you sleep well?” l looked at Alex.

“Yeah, not bad, we can’t expect much more than this.” he replied with a wan smile, trying to hide his embarrassment.

“You know, we were both exhausted, that’s why all this happened.” I consoled him.

Alex smiled at me, still a little groggy. We quickly fixed our bags and started moving.

“Today we need to cross Kasargod city.” I reminded Alex.

He sighed. “We’ll get there if the body pain eases,” Alex said slowly, increasing the bicycling speed.

Nature was alive and singing, and we were floating through the air. The lack of sleep affected our pace, but cycling in the early morning was an invigorating experience. We traveled about 50km, and by 11 o’clock, the sun was getting stronger. We were approaching the border of Karnataka, leaving Kerala, “God’s Own Country,” behind.

I felt the need to rest. Last night we didn’t sleep properly. We found a shelter under a large tree and slept for a long time. It was a sound sleep.

Sun rays were falling on my face. Its heat started to disturb me. I opened my eyes slowly. What’s the time? I thought. I glanced at my wrist watch. It showed 3:30 p. m. I looked around. Our bicycles were safe there.

Alex … he was awake and was lying resting his head on his luggage.

“Why didn’t you wake me up?” I asked and looked around.

“Oh, I didn’t want to disturb you,” Alex said, leaning back on his luggage. “You need a good sleep to feel comfortable.”

“Well, let’s get ready quickly.” I said, rising up in a hurry. “We have to reach Kasargod city today.”

Within minutes we were on the move. My body was still aching, but the tiredness had reduced.

Within minutes, we were back on the road, and while my body still ached, the tiredness had reduced. The highway was fantastic, and we noticed changes in the geography, with pebbles scattered everywhere and coconut and arecanut trees dotting the landscape. I realized that we were nearing the border of Kerala, and our bicycles were in full swing towards Kasargod city.

“Torrr …” There was a loud noise. I knew, it came from my bicycle, and I applied the break abruptly.

I quickly getting down from the bicycle. “Alex, my back tire has burst!” I exclaimed.

Alex had heard the noise and stopped beside me.

“What so we do now?” I looked at Alex. “We don’t have a spare tire or tube.”

“There is a town out there.” Alex said, fixing his gaze on the far end. “There must be a bicycle shop.  Better, we should push the bicycle till there.”

We had no other choice. If it was just a puncture, we could have used our tool kit, but with a broken tire; we couldn’t do anything without sliding the back of the bicycle.

I trundled the bicycle slowly, and the stones hitting the rim heavily made a loud noise due to the weight of our luggage.

“The rim might bend!” I looked at Alex nervously.

Alex checked my bicycle for a moment. “Yeah, there is a chance.” He said. “Better to keep your luggage on my bike, this is the only way to keep the rim from damage.”

“Yes. You are right.”

We reached in a small junction. By luck there was a bicycle shop. We fixed a new tire and tube onto my bicycle and resumed the journey.

By 6:00. p.m. we had reached Kasargod city which is located at the northern border of Kerala. The majority of the population here is Muslim, and in the ancient times, the place was heavily influenced by the Arabs. There are several incredible beaches here, and the Bekal Fort is one of the main attractions.

“Why don’t we cycle until eight o’clock?” I put a suggestion to Alex.

“Yeah, Okay, I’m ready.” He agreed.

Our nap had helped us get rid of our fatigue, and we left the city to continue our journey. We enjoyed the twilight and pedaled comfortably, with our eyes focused on the far end of the western sky, where the sun was about to sink into the Arabian Sea.

Slowly the darkness started to lick the lights everywhere. We were on our way on the empty highway and our eyes were focused ahead, slicing the darkness.

We cycled for almost an hour.

“Okay, Michael,” Alex was staring at me. “Let’s find a place to sleep.”

“Of course, no problem, man.” I observed a deserted place in the vicinity and said confidently. “We can find a place on the way.”

We moved forth… To find out a shelter − that was what we had on our minds.

We heard a small roaring sound in the distance, and the wind was blowing fast. We realized we were nearing the seaside.

I glanced at my watch; it was about 8:30. p.m.

Suddenly we saw a mosque with small gathering in front of the main gate, including some boys with white caps on their heads.

I watched them for a moment, “Are they Muslim religious scholars?” I came close to Alex and asked mildly. “I’m sure they are the mosque people.”

“Michael, do you want to try the Mosque? Alex looked at me in astonishment. “Would they allow us?”

“Why not,” I made an encouraging look at Alex. “Just try, they might allow us. Come on man, let’s check.”

 Our bicycles drew closer to the group of people.

“Excuse me, Sir,” I addressed the oldest person in the group with hopefulness.  “Would you please allow us to stay here tonight?”

They watched us and our bicycles, and enquired about our details. After understanding that we were bicycle travelers.

“That’s excellent, okay. You can use our orphanage which is on the other side of the mosque.” The old person said.

We nodded happily and expressed our gratitude.

The old person instructed the children to show us the place and we followed them.

The orphanage was an average hall with About fifteen children had occupying the space. We got a place among them.

We had a sound sleep that night, and it was the third night of our journey. We felt the pain much reduced.

I thought about my home. Our parents might be thinking about us, and I felt a wave of pain was enveloping my heart.

Amidst the tangle of these thoughts, I slowly slid into deep sleep.

The next day, we started our journey early in the morning. We traveled along the seaside. The coolness of the sea-breeze tickling us. The sound sleep of the previous night had helped to reduce the soreness of our bodies.

“Michael, is it possible to reach Mangalore city today?” Alex looked at me, enjoying the morning journey.

“Not that sure, but I hope so,” I replied

At the far end of the eastern horizon, we saw the scattering lines of the early morning light. All around us, the soil was lateritic, and by the side of the road, we saw jack trees, mango trees, and estates of coconuts and areca nut trees. It was truly a great experience to travel in the early morning’s deep silence. Gradually, the beams of the silver lines began to peep at the far end of the eastern sky.

At 10:00 a.m., we crossed the border between Kerala and Karnataka, and immediately noticed a change in language – a mixture of Malayalam and Kannada.

“Michael, fund is an important.” Alex glanced at me with anxiety. “We should approach some companies.”

“Look, Alex,” I took a deep breath and said confidently. “We have just started our venture. It’s better to meet with the Rotary Club first. They might be able to help us.”

“Let’s approach the Rotary Club of Mangalore.” After a long pause Alex glanced at me. “You know, we can also get the feedback from the “Rotary Friendship and Peace Mission”.”

“Yeah, that’s good.” I fixed my eye on the sky and nodded approvingly. “Yes, we need to know the effect of “Rotary Friendship and Peace Mission.”

Around 1:00 p.m., we reached the port city of Mangalore. In the meantime, Alex’s bicycle got a puncture. We repaired it by the side of the road.

Mangalore is one of the major harbor cities in southern India, with large streets, mighty buildings, shops, and hospitals. It is the main port of Karnataka, where cargos are exchanged to different parts of the world. Agricultural processing and port-related activities are the primary economic activities in the area. Konkani, Tulu, and Kannada are the main languages spoken.

We noticed Karnataka police stationed at various points in the city, some of whom were observing us. As a border city, we saw many people from Kerala, but we couldn’t understand their Konkani language.

“Michael, let’s find some food.” Alex said energetically. “I’m hungry.”

“Yeah, absolutely,” I replied, watching the vehicles rushing on the road. “Me too,”

We pushed our bicycles and felt more comfortable now. People were staring at us, and some even came up to touch the paint and stickers on our bicycles. We left our bicycles on the side of the road and entered a hotel.

The food arrived, but we couldn’t enjoy it because it was prepared in Karnataka style.

“Michael, we made mistake,” Alex said, tasting the food. “We should have search for some Kerala food.”

“Hey, man. We have no choice.” I said with a wry look at Alex. “We should eat whatever we get, that’s part of the adventure.”

We just nibbled something and came out of the hotel. We saw many people standing around our bicycles with excitement, and they wanted to know our destination.

We trundle the bicycles slowly and reached a deserted place.

“Michael, better we take some rest here?” Alex came to me and asked. “After that, we can plan ahead.”

Stopping the bicycles beside a big tree, we spread the bedsheet and lay there. People were watching us.

After an hour’s rest, Alex got up and opened his baggage.

“We have to meet the Rotary Club of Mangalore. Maybe they’ll do something for us,” taking out the Rotary directory from the bag, Alex said inaudibly.

Alex found the address of the Rotary Club Mangalore in the Rotary directory that Mr. Madhu had given us.

I watched the address.

Rtn: K. Sanjeeva Bhandari.

(President)

Samson Sales Corporation

Kadri Kambla road, Manglore-4

“Then, let’s go and meet him.” Said Alex happily, raising to his feet.

We peddled the bicycles slowly, searching for Mr. Bhandari’s address. In an hour, we finally arrived at his shop.

I observed his shop. It was a big one with several dealerships.

We handed over our Rotary letter to him. His eyes ran through the lines of the letter, a curious expression enveloped on his face. Slowly, his face lit up with excitement.

“Oh, Wow! Wonderful!” He looked at us wide-eyed. “Really wonderful… this is an Asia-Europe friendship tour. Excellent.”

We stood there without any reaction, unsure of what was in store for us.

Mr. Bhandari watched us for a moment. “When did you start from Calicut?” His question made us come to the realty.

“Three days ago, sir.” I grinned.

“Did you have any problem on the way?” He asked, leaning back in his seat with fervor.

“No, no, sir.” we shook our heads.

“Well, okay Rotaractors.” He leant forward on his chair and clutched his hands behind the chair. “Then, what do you to expect from us?”

The sudden question took us off-guard. After all, he was speaking in excellent English, and we didn’t know exactly what to say.

He watched our silence and continued, “Okay, boys, we can arrange your stay.”

“Thank you very much, sir.” I took a deep breath, and said humbly.

At 7:00 p.m., Mr. Bhandari took us to his house. It was an old traditional house, grand in size but with relatively small doors and windows adorned with many engravings. I thought it could be a Brahmin family residence.

Mr. Bhandari introduced us to his family, who warmly welcomed us.

Mr. Bhandari don’t know Malayalam language, he conversed with us in English. He wanted to know more about us, but our English was poor. But we could only answer with a few “yeah, yeah.”

Dinner was delicious, with a variety of vegetables and curd. Mr. Bhandari asked many questions during the meal, but we continued to struggle with our English. After we finished dinner, he asked, “Are you confident that you can complete the mission?”

“Of course, we’ll try our level best, Sir,” we replied, looking into his eyes.

After dinner, he gave us a letter of recommendation on his club’s letterhead.

I went through the lines of the letter…

This is to confirm that Rotaractor Michael and Rotaractor Alex James, members of the Rotaract Club, Calicut Mid-town, who have taken up a prestigious venture of touring Eastern and European countries for a period of two years, from 10th February, 1987 by bicycle to acquire first-hand knowledge of culture and tradition from the people of different parts of the countries, have reached Mangalore on 14.02.1987.

“Yeah, it’s really a wonderful letter.” I said to myself.

Next morning, after breakfast, we said goodbye to Mr. Bhandari. He gave us a small token on behalf of the rotary club of Mangalore Mid-town.

“From now on, we can ask for the support of the Rotary.” Alex announced gleefully when we received the first fund.

“Yeah, you are right.” I nodded confidently. “At present, we have no other choice.”

“Oh, yeah, what English…” Alex looked at me and said in a haphazard manner. “I could not digest most of it.”

I laughed. “You said nothing other than ‘Yeah,’ “Yeah,” I teased, glancing at Alex.

“You, too…” He laughed heartily, teasing me back.

Our laughter echoed in the air.

Advertisement invite

I Want to Built a House

Email: josemichaelcalicut@gmail.com 

WhatsApp: +91 7560 899 479

GOOGLE PAY: +91 921 2025 479

Payoneer : josemichael88245@gmail.com

Simple Sense… A Dynamic True Story

ചാപ്റ്റർ – 3

“വെൽക്കം ടു കൈനടി മോട്ടൽസ്‌ …” സജു സ്വാഗതമരുളി.

“എല്ലാവരും എത്തിയോ?” ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ തെല്ല് ആകാംഷയോടെ അന്വേഷിച്ചു .

“അതെ… എല്ലാവരും കോട്ടേജിലുണ്ട്. അലക്സും വന്നിട്ടുണ്ട് .”

സജു എന്നെ കോട്ടേജിലേക്ക് നയിച്ചു .അലക്സിനെ കൂടാതെ പതിനഞ്ചോളം സുഹൃത്തുക്കൾ … കൂട്ടത്തിൽ പ്രകാശും …

എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് സന്തോഷം . പരിഹാസങ്ങൾ എല്ലാം അവസാനിച്ചിരിക്കുന്നു .

“അലക്സ് … റോട്ടറി ക്ലബ്ബിലെ ആരെങ്കിലും വരുന്നുണ്ടോ?” വിശ്വാസിന്റെ അന്വേഷണം .

“ഞങ്ങൾ ഫ്ലാഗ്ഗ് ഓഫ് വേണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു.” അലക്സ് എല്ലാവരെയും നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“മൈക്കിൾ … കാലത്ത് എപ്പോഴാണ് പുറപ്പെടുന്നത്.” സനലിന്റെ ചോദ്യം .

“അഞ്ചു മണിക്ക്.” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് ആവശ്യമുള്ളതെല്ലാം അറേഞ്ച് ചെയ്‌തിട്ടുണ്ട്. ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റും , രാവിലെ കൊണ്ടുപോകുവാൻ  കുറച്ചു ഭക്ഷണവും .”

“താങ്ക് യു… സജു. ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു .

“ഞങ്ങൾ കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു പോകും. പുലർച്ചെ തിരികെ എത്താം .” ശ്രീകുമാർ എല്ലാവരെയും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“അത് മതി … പ്രകാശ്. പിന്നെ നാളെ പേപ്പറിൽ നിങ്ങളുടെ ന്യൂസ് ഉണ്ടാകും .മിഡ് ടൗൺ റോട്ടറി ക്ലബ് പറഞ്ഞതിനാൽ  ഞാൻ കൊടുത്തിട്ടുണ്ട് .

“അതെയോ …? സുബ്രയുടെ കണ്ണുകൾ ആചര്യത്തോടെ  വിടർന്നു .

“അതെ … അവരിപ്പോൾ വളരെ പോപ്പുലർ ആണ്.” അനിൽ എന്റെ പുറത്ത് തട്ടികൊണ്ട് ഉച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞു .

“ഞാൻ ആദ്യം കരുതിയത് നിങ്ങളുടെ യാത്ര വെറും തമാശയായിരിക്കും എന്നായിരുന്നു. കാര്യമായിട്ടാണ് എന്ന് അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ അച്ഛന്റെ അടുക്കൽ പറഞ്ഞു നല്ലൊരു സ്പോൺസർ ലെറ്റർ ശരിയാക്കി തന്നേനെ . ” സാജു ക്ഷമാപണസ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു .

ആനന്ദകരമായ മണിക്കൂറുകൾ …പലതരം തമാശകൾ …പതിനൊന്ന് മണിയോടെ എല്ലാവരും പിരിഞ്ഞു .പുലർച്ചെ എത്തിച്ചേരാം  എന്ന ഉറപ്പിൽ .

ഒരുതരം ശാന്തത ഞങ്ങളുടെ മുറിയിൽ നിറഞ്ഞുനിന്നു .എയർ കണ്ടിഷൻ ചെയ്‌ത കോട്ടേജിൽ മുകളിലേക്ക് ദൃഷ്ടികൾ  പതിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ കട്ടിലിൽ മലർന്നുകിടന്നു .

ഇരുവരും ഒന്നും ഉരിയാടുന്നില്ല . തികഞ്ഞ നിശബ്ദത .ഒരുതരം ആകാംഷ ഞങ്ങളെ വലയം ചെയ്‌തിരിക്കുന്നു .മനപൂർവ്വമാണ് ഫ്ലാഗ്ഗ് ഓഫ്  വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞത് .ആദ്യത്തെ അനുഭവം .കൂടാതെ എവിടെയാണ് പരാജയപ്പെടുക എന്ന്  അറിയില്ല .അങ്ങിനെ വല്ലതും സംഭവിച്ചാൽ തലതാഴ്ത്തി തിരികെ വരേണ്ടിവരിക… ഓർക്കാൻകൂടി  കഴിയാത്ത അവസ്ഥ .സുഹൃത്തുക്കൾ പരിഹസിച്ചു കൊല്ലും .ആളുകളെ കഴിവതും ഒഴിവാക്കുക . അധികം പബ്ലിസിറ്റി കൊടുക്കാതിരിക്കുക .അതിനുവേണ്ടിയാണ് വെളുപ്പിന് അഞ്ചു മണിതന്നെ  തിരഞ്ഞെടുത്തത് .

“അലക്സ് ഇപ്പോൾ എന്ത് തോന്നുന്നു?” കട്ടിലിൽ കിടക്കുന്ന അലക്സിനെ നോക്കി ഞാൻ ചോദിച്ചു .

ഒരു ദീർഘനിശ്വാസം അവനിൽനിന്നും ഉയർന്നു .

“അലക്സ് നീ എന്താണ് ചിന്തിക്കുന്നത്? വീട്ടിൽ യാത്ര പറഞ്ഞപ്പോൾ എന്താണ് എല്ലാവരും പറഞ്ഞത് ?” ഞാൻ അലക്സിനെ  ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .

“അച്ഛൻ പോയിവരുവാൻ പറഞ്ഞു.”

പിന്നെയും നീണ്ട നിശബ്ദത …

“എല്ലാം എടുത്തിട്ടുണ്ടല്ലോ… അല്ലേ. പാസ്സ്പോര്ട്ടും സർട്ടിഫിക്കറ്റും എല്ലാം …”

“ഉം …” അലക്സ് ഒരു ദീർഘനിശ്വാസത്തോടെ മൂളി.

ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ് അലാറം നാലുമണിക്ക് സെറ്റ് ചെയ്‌തു .അതിനുശേഷം തിരികെ വന്നു കിടന്നു .

ഉറക്കം വരുന്നില്ല . നാളെയാണ് ഞങ്ങളുടെ നീണ്ട യാത്രയുടെ തുടക്കം .ഇത് വിജയിക്കുമോ !! ഈ യാത്ര എവിടെ ചെന്ന്  നിൽക്കും ? ഞങ്ങളുടെ യാത്രയുടെ അവസാനം എങ്ങിനെയായിരിക്കും ?

ചിന്തകൾ … പലതരം ചിന്തകൾ …ഞാൻ കണ്ണുകൾ മുറുകെ അടച്ചു . ഓരോ ചിന്തകൾ മനസ്സിലേക്ക് ഓടിക്കയറിവരുന്നു .മയക്കം എന്റെ സിരകളെ ക്രമേണ തലോടാൻ തുടങ്ങി .എപ്പോഴോ ഉറങ്ങി .

വാതിലിൽ മുട്ടുന്ന ശബ്‌ദം കേട്ട് ഞാൻ ഞെട്ടിയുണർന്നു .അലക്സും ശബ്ദംകേട്ട് എഴുന്നേറ്റു .

ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി . സമയം മൂന്നര .

“ഹോ … സമയമായിരിക്കുന്നു.” ധൃതിയിൽ എഴുന്നേറ്റ് വാതിൽ തുറന്നു .

ഗോപാലും ഗോഡ്‌ഫാദറുമാണ് …

“ഞങ്ങൾ ക്ലബ്ബിൽതന്നെ ആയിരുന്നു. വീട്ടിൽ പോയില്ല .ഓരോന്നും പറഞ്ഞു അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .നിങ്ങളുടെ കാര്യങ്ങളാണ്  പ്രധാനമായും സംസാരിച്ചത് .” റൂമിലേക്ക് കയറിക്കൊണ്ട് സുബ്ര പറഞ്ഞു .

“മൈക്കിൾ … രാത്രി ഉറങ്ങിയില്ലേ?” എന്റെ മുഖം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഗോപാൽ ചോദിച്ചു .

“ഹോ … ഓരോന്നും ചിന്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഉറങ്ങിപ്പോയതറിഞ്ഞില്ല .”

“അലക്സ് … എല്ലാം റെഡിയാക്കുകയല്ലേ? ” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി.”സമയം ഏതാണ്ടായി. എല്ലാവരും ഇപ്പോൾ  വരും .”

“ഉം… ഒരുതരം അമ്പരപ്പോടെ അലക്സ് വേഗത്തിൽ എഴുന്നേറ്റു.

ഞങ്ങൾ വേഗത്തിൽ പ്രഭാതകർമങ്ങളിൽ മുഴുകി .ഒന്ന് നന്നായി കുളിച്ചു .കുളി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ തന്നെ ഒരു ഉന്മേഷം ലഭിച്ചു .

നാലുമണിയായി . എല്ലാവരും എത്തിയിരിക്കുന്നു .ഞാനും അലക്സും സൈക്കിൾ പരിശോധിച്ചു .ഇല്ല … കുഴപ്പമൊന്നും ഇല്ല . അതിനു ശേഷം ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് സൈക്കിളിന്റെ പിറകിൽ ഭദ്രമായി വച്ചു .സുഹൃത്തുക്കൾ ഞങ്ങളുടെ  പ്രവർത്തികൾ കൗതുകത്തോടെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു.

“എല്ലാം ഒക്കെ അല്ലേ?” പ്രകാശിന്റെ മുഖത്ത് ആകാംഷ .

“അതെ … അതെ …” ഞാൻ തലയാട്ടി.

വാച്ചിൽ അഞ്ചു മണിക്ക് മിനിറ്റുകൾ മാത്രം .

നഗരം ഉണരുവാൻ തുടങ്ങുതേയുള്ളു …

ഞങ്ങൾ സൈക്കിളിൽ കയറി ഇരുന്നു .സുഹൃത്തുക്കൾ എല്ലാവരും ഞങ്ങളെ യാത്രയാക്കുവാൻ റെഡിയായി നിൽക്കുന്നു .

“1987 ഫെബ്രുവരി 10 … രാവിലെ അഞ്ചു മണി…”

ഞങ്ങളുടെ സൈക്കിളുകൾ പതുക്കെ നീങ്ങി .എല്ലാവരും ആഹ്‌ളാദത്തോടെ കൈകൾ ഉയർത്തി വീശിക്കൊണ്ടിരുന്നു .

ഒരു വലിയ യാത്രയുടെ ആരംഭം …

സൈക്കിളിന്റെ മുൻഭാഗത്തെ ചെറിയ ബോർഡ് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് കൂട്ടുകാരിൽ ഒരാൾ ഉറക്കെ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു .

“ഏഷ്യ _യൂറോപ്പ് ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് മിഷൻ “

സൈക്കിൾ ഇരുളിനെ കീറിമുറിച്ചുകൊണ്ട് പതുക്കെ നീങ്ങി .ക്രമേണ വേഗം കൂടിക്കൂടി വന്നു .

പതിനഞ്ചോളം സുഹൃത്തുക്കൾ ഞങ്ങളെ അനുഗമിച്ചു .കാർ , ബൈക്ക് , സ്‌കൂട്ടർ , സൈക്കിൾ , എന്നീ വാഹനങ്ങളിൽ …വിജനമായ റോഡിൽ അവരുടെ സംസാരവും ആർപ്പുവിളികളും മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .

“എവിടെയാണ് അടുത്ത താവളം? സൈക്കിളിൽ സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന സുബ്ര അരികിൽ വന്നുകൊണ്ട് ഉച്ചത്തിൽ  അന്വേഷിച്ചു .

ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .”വടകര ആയാലോ ?” അല്ലേ…?ഇവിടെനിന്ന് ഏകദേശം അൻപത് കിലോമീറ്റർ ഉണ്ടാകും .”

“ഓക്കെ… വടകര.” അലക്സ് സമ്മതഭാവത്തിൽ തലയാട്ടി .

“മൈക്കിൾ, ഇപ്പോൾ എന്ത് തോന്നുന്നു? ശ്രീകുമാറിന്റെ ചോദ്യം .

“ഉം… ഫീൽ ഗുഡ്.” ആകാംഷ മറച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .

എല്ലാവരും ഞങ്ങളുടെ പിറകെ അനുഗമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .അവരുടെ ഉച്ചത്തിലുള്ള സംസാരത്താൽ അവിടമാകെ  മുഖരിതമായി .

“ഒന്നും എടുക്കുവാൻ മറന്നിട്ടില്ലല്ലോ?” ഫിറോസിന്റെ അന്വേഷണം .

അലക്സ് കുറച്ചുനേരം ആലോചിച്ചു . അതിനുശേഷം പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു .

“ഓ … ഒരു കാര്യം മറന്നുപോയി. സാജു ഭക്ഷണം റെഡിയാക്കി വച്ചിരുന്നു. അതെടുക്കുവാൻ മറന്നുപോയി .”

“ഞാനും ആ കാര്യം മറന്നുപോയി.” ഞാൻ പറഞ്ഞു .

നേരം മെല്ലേ വെളുത്തുവരുന്നു .അവിടവിടെയായി ചിലർ റോഡിൽ പ്രഭാതസവാരി നടത്തുന്നത് കാണാം .ഞങ്ങളുടെ സൈക്കിളിലെ  ഘോഷയാത്ര അവർ കൗതുകത്തോടെ നോക്കിനിന്നു .എന്താണ് സംഗതി എന്ന് അവർക്ക് തീരെ മനസ്സിലാകുന്നില്ല .

“നേരം വെളുത്തുകഴിയുമ്പോൾ ആളുകൾ കൂടും.” സൈക്കിളിൽ സഞ്ചരിക്കുന്ന അരവിന്ദ് ഞങ്ങളെ നോക്കി വിളിച്ചുപറഞ്ഞു .

“നേരം വെളുത്തുകഴിയുമ്പോൾ ഞങ്ങൾ കോഴിക്കോടുനിന്ന് അകന്നിരിക്കും.” അലക്സ് തെല്ല് ഉച്ചത്തിൽ ഉന്മേഷത്തോടെ പറഞ്ഞു .

“ഇന്നത്തെ പത്രം നോക്കണം. നിങ്ങളുടെ ന്യൂസ് ഉണ്ടായിരിക്കും .” സനൽ പറയുന്നത് കേട്ടു .

ഏകദെശം പത്ത് കിലോമീറ്റർ പിന്നിട്ടിരിക്കുന്നു .ഞങ്ങളെ അനുഗമിച്ച സുഹൃത്തുക്കൾ വാഹനങ്ങൾ നിർത്തി .എല്ലാവരും ഞങ്ങളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു .

“ഇനി ഞങ്ങൾ വരുന്നില്ല.”

“ഓൾ ദി ബെസ്റ്റ്, മൈക്കിൾ “

“ഓൾ ദി ബെസ്റ്റ്, അലക്സ് … ഗുഡ് ലക്ക്.”

എല്ലാവരും ആശംസകൾ നേർന്നു . ഞങ്ങൾ സൈക്കിളിൽ സാവധാനം നീങ്ങി .വലിയ ഒരു യാത്രയുടെ ആരംഭം  കുറിച്ചുകൊണ്ട് . ചക്രവാളത്തിൽ അങ്ങിങ്ങായി ചില പ്രകാശബിന്തുക്കൾ ചെറുതായി മങ്ങി തെളിഞ്ഞു  വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു .

ആ വെളിച്ചത്തിൽ ഞങ്ങൾ ഒന്ന് തിരിഞ്ഞുനോക്കി .

എല്ലാവരും അവിടെത്തന്നെ നിന്ന് കൈകൾ ഉയർത്തി വീശുന്നുണ്ടായിരുന്നു .

നേരം വെളുത്തുവരുന്നു. റോഡിൽ ആളുകളുണ്ട് .ഫെബ്രുവരി മാസം .സാമാന്യം തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട് .ചില വീടുകളിൽ പ്രകാശം കാണാം .ചിലയിടത്ത് റോഡിന്റെ ഇരുവശങ്ങളിലും നെൽപ്പാടങ്ങൾ . അതിൽ നേർത്ത കോടമഞ്ഞ് താഴ്ന്നിറങ്ങിക്കിടക്കുന്നു .

ഞങ്ങളുടെ സൈക്കിളിന്റെ സ്‌പീഡ്‌ വർധിക്കുകയായിരുന്നു .

എത്രയും വേഗം കഴിയുന്നത്ര ദൂരത്തിൽ എത്തിച്ചേരുക . അതായിരുന്നു മനസ്സിൽ .

“ഇപ്പോൾ എന്ത് തോന്നുന്നു?”

“സിറ്റി വിട്ടപ്പോൾ തന്നെ ഒരു സുഖം.” അലക്സ് എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“ഏതെങ്കിലും ഹോട്ടൽ കണ്ടാൽ നിർത്തണം. ഒരു ചായ കഴിച്ചാൽ തന്നെ ഉന്മേഷം ലഭിക്കും .കൈനടിയിൽ നിന്ന്  ഒരു ചായ കുടിച്ചതല്ലാതെ വേറൊന്നും കഴിച്ചിട്ടില്ല .ഇന്നലെ രാത്രിയിലും ഒന്നും കഴിക്കുവാൻ തോന്നിയില്ല .ടെൻഷൻ കാരണം .

“വീട്ടിൽ ഇപ്പോൾ എല്ലാവരും നമ്മളെ കുറിച്ചായിരിക്കും ചിന്തിക്കുന്നത്.” അലക്സ് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“ശരിയായിരിക്കും. വീട്ടിൽ എല്ലാവര്ക്കും ആകാംഷ ആയിരുന്നു .ഇനി അതിനെക്കുറിച്ചൊന്നും ചിന്തിക്കരുത് .നമ്മുടെ മുന്നിൽ ലക്‌ഷ്യം മാത്രം .” ഞാൻ ദൃഢസ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു .

പുലർകാലേയുള്ള യാത്ര …

ആളുകൾ ഞങ്ങളെയും സൈക്കിളിനെയും ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട് . ദൂരയാത്രയാണെന്ന് ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ മനസ്സിലാകും .

“അതിരാവിലെതന്നെ പുറപ്പെട്ടത് നന്നായി. അല്ലേ …” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .

“ഉം … അല്ലെങ്കിൽ ആളുകളെക്കൊണ്ട് ബുദ്ധിമുട്ടിയേനെ. എന്തെല്ലാം ചോദ്യങ്ങൾക്ക് നമ്മൾ ഉത്തരം നൽകേണ്ടിവരും .എന്ത് മിഷൻ ആണെന്ന് ചിലർ ചോദിക്കും . ഇങ്ങനെ ചെയാൻ തോന്നിയ പ്രചോദനം എന്ത്… തുടങ്ങി  നൂറു നൂറു ചോദ്യങ്ങൾ …നമ്മൾ മറുപടി പറഞ്ഞു വലഞ്ഞേനെ .” പിന്നിലെ ലഗ്ഗേജ് ശരിപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട്  അലക്സ് പറഞ്ഞു .

ഒരു ഹോട്ടൽ കണ്ടു … ഞങ്ങൾ സൈക്കിൾ നേരെ ഹോട്ടലിന് മുൻവശത്ത് നിർത്തി .

മുൻവശത്ത് ആരെയും കാണുവാനില്ല .ഹോട്ടൽ തുറന്നിട്ട് അല്പസമയമേ ആയുള്ളൂ എന്ന് മനസ്സിലായി .

ഞങ്ങൾ അകത്തുകയറി ഇരുന്നു .അടുക്കള ഭാഗത്തുനിന്ന്‌ പാത്രങ്ങൾ കൂട്ടിമുട്ടുന്നതിന്റെ ശബ്ദം കേൾക്കാം .

“രണ്ടു ചായ… ” അലക്സ് ഉച്ചത്തിൽ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു.

നിമിഷങ്ങൾക്കകം ഒരാൾ പുറത്തേക്ക് വന്നു .ഞങ്ങളെ ആകമാനം ഒന്ന് നോക്കി .കൂടാതെ പുറത്ത് നിർത്തിയിട്ടിരിക്കുന്ന സൈക്കിളും .

“രണ്ടു ചായ വേണം. എന്തെങ്കിലും കഴിക്കാനും .” ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“പത്തു മിനിറ്റിനകം അപ്പം റെഡിയാകും. അത് മാത്രമേ ഉള്ളൂ .” അയാൾ അത്ഭുതത്തോടെ ഞങ്ങളെ നോക്കികൊണ്ട്  പറഞ്ഞു .

അലക്സ് എന്നെ നോക്കി .ഞാൻ സമ്മതഭാവത്തിൽ തലയാട്ടി .

അയാൾ ചായ എടുക്കുവാനായി അകത്തേക്ക് പോയി .

“ന്യൂസ് പേപ്പർ കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ നമ്മുടെ ന്യൂസ് അറിയാമായിരുന്നു !!” അലക്സ് ജിജ്ഞാസ കലർന്ന സ്വരത്തിൽ  എന്നെ നോക്കി .

“ചിലപ്പോൾ പത്രക്കാരെ വഴിയിൽ കാണുവാൻ കഴിയും. അപ്പോൾ നോക്കാം .” ഞാൻ ഹോട്ടലിന് പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട്  പതുക്കെ പറഞ്ഞു .

ചായയും അപ്പവും … ചൂടുള്ള ഭക്ഷണം അകത്ത് ചെന്നപ്പോൾത്തന്നെ ഒരുതരം ഉന്മേഷം കൈവന്നതുപോലെ …

ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം ഹോട്ടലിൽനിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ഇപ്പോൾ ടെൻഷൻ കുറഞ്ഞിരിക്കുന്നു .ശരിക്കും ഒന്ന് ഫ്രീ  ആയതുപോലെ .

ഞങ്ങളുടെ സൈക്കിൾ റോഡിനെ ഉമ്മവച്ചുകൊണ്ട് പതുക്കെ നീങ്ങിത്തുടങ്ങി .നേരം പരപരാ വെളുത്തിരിക്കുന്നു .

അമ്പത് കിലോമീറ്റർ സഞ്ചരിച്ച് ഞങ്ങൾ വടകരയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .

“സാമാന്യം നല്ല സ്പീഡിൽ തന്നെ നമ്മൾ വന്നു.” ഞാൻ തെല്ല് അഭിമാനത്തോടെ അലക്സിനെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“അതെ, നമ്മുടെ ആദ്യ നാലു മണിക്കൂർ… ശരിക്കും കസറി.” അലക്സ് വിജയഭാവത്തിൽ പറഞ്ഞു .

“വടകര_ ഒരു എവറെജ് ടൗൺ… വലിയ ലഗേജും സൈക്കിളുകളും കണ്ട് ആളുകൾ ചുറ്റിനും കൂടി.

“എങ്ങോട്ടാണ് സൈക്കിൾ യാത്ര?” ചിലർ അന്വേഷിച്ചു .

“ഒരു ദൂര യാത്രയാണ്.” എന്ന് മാത്രം മറുപടി നൽകി .

അതിനിടയിൽ ചിലർ മുമ്പിലെ ചെറിയ ബോർഡിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് കൂട്ടിവായിച്ചു .

ഒരാൾ അത്ഭുതത്തോടെ ഞങ്ങളെ നോക്കി . “നിങ്ങൾ യൂറോപ്പിലേക്ക് പോകുകയാണോ ?”

ചുറ്റിനും കൂടിനിന്നവർ വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ ഞങ്ങളെ നോക്കി .

അവിടെനിന്ന് വേഗത്തിൽ രക്ഷപ്പെട്ട് ഞങ്ങൾ ഒരു ഒഴിഞ്ഞ ഭാഗത്തെത്തി .

“അലക്സ്, ശരീരത്തിന് നല്ല ക്ഷീണം തോന്നുന്നുണ്ട്. ഇന്നലെ രാത്രി തീരെ ഉറങ്ങാത്തതുകൊണ്ടായിരിക്കണം . ഓരോ ചിന്തകളായിരുന്നു .” ഞാൻ ക്ഷീണിച്ച സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു .

“അതെ … എനിക്കും.”

“എന്നാൽ നമുക്ക് ബീച്ചിൽ പോയി കുറച്ചു വിശ്രമിച്ചാലോ? അവിടെ ആണെങ്കിൽ ആരുടേയും ശല്യമുണ്ടാകില്ല .” ഞാൻ ഒരു അഭിപ്രായം മുന്നോട്ടുവച്ചു .

“അതെ … അത് വളരെനല്ല ഐഡിയ.” അലക്സ് പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു .

ഞങ്ങൾ നേരെ ബീച്ചിലേക്ക് നീങ്ങി .നീണ്ടു പരന്നുകിടക്കുന്ന വെളുത്ത മണൽ . കടലാണെങ്കിൽ വളരെ ശാന്തം . തിരമാലകൾ ചലിക്കുന്നതുപോലുമില്ല .

ആ മണലിൽകൂടി സൈക്കിൾ കുറച്ചുദൂരം തള്ളി .ലഗ്ഗേജിന്റെ ഭാരം കാരണം മണലിലൂടെ തള്ളാൻ കുറച്ചു ബുദ്ധിമുട്ട്  അനുഭവപ്പെട്ടു .

സൈക്കിൾ സ്റ്റാൻഡിൽ നിർത്തി പൂട്ടി .അതിനുശേഷം ആ വെളുത്ത മണൽപുറത്ത് നീണ്ടുനിവർന്ന് കിടന്നു .

തലേ രാത്രിയിലെ ക്ഷീണം ഞങ്ങളെ ശരിക്കും ബാധിച്ചിരുന്നു .

ക്രമേണ ഞങ്ങൾ മയക്കത്തിലേക്ക് വഴുതിവീണു .

ശരീരത്തിൽ ആരോ തട്ടുന്നത്പോലെ… ഞാൻ കണ്ണുകൾ മെല്ലേ തുറന്നു .അടുത്ത് രണ്ടുപേർ നിൽക്കുന്നു .എനിക്ക് ആചര്യം തോന്നി .ഗോഡ്‌ഫാദറും, ഗോപാലും. അവർ ഞങ്ങളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു .

ഞങ്ങൾ ചാടി എഴുന്നേറ്റു.

“നിങ്ങൾ എങ്ങിനെ ഇവിടെ എത്തി!!” വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ അലക്സ് ചോദിച്ചു.

“ഞങ്ങൾക്കും കുറച്ചു സൈക്കിൾ ചവിട്ടണം എന്ന് തോന്നി. നേരെ ഇവിടേക്ക് വച്ചുപിടിപ്പിച്ചു. ഞങ്ങൾക്ക് അറിയാമായിരുന്നു  നിങ്ങൾ വടകരയിൽ ഉണ്ടാകുമെന്ന് .” സുബ്രൻ വിജയഭാവത്തിൽ പറഞ്ഞു .

“നിങ്ങൾ ബീച്ചിൽ എങ്ങിനെ എത്തി? ഞങ്ങൾ ഇവിടെ ഉണ്ടാകുമെന്ന് എങ്ങിനെ മനസ്സിലായി ?”  ഞാൻ അത്ഭുതത്തോടെ  ചോദിച്ചു .

“ഞങ്ങൾ സിറ്റിയിൽ എത്തി. സൈക്കിളുമായി രണ്ടുപേർ ഇതിലെ പോയിരുന്നോ എന്ന് അന്വേഷിച്ചു .ഒരാൾ പറഞ്ഞു , നിങ്ങൾ ബീച്ചിന്റെ ഭാഗത്തേക്ക് പോകുന്നത് കണ്ടു എന്ന് .” ഗോഡ്‌ഫാദർ തെല്ല് തലയെടുപ്പോടെ പറഞ്ഞു .

ഇതുവരെ സൈക്കിൾ ചവിട്ടി അവർ വന്നതിൽ ഞങ്ങൾ വളരെ സന്തോഷിച്ചു .

“ഇതാ… നിങ്ങളുടെ ന്യൂസ്.” ന്യൂസ്‌പേപ്പർ ഉയർത്തി കാണിച്ചുകൊണ്ട് ഗോഡ്‌ഫാദർ സന്തോഷത്തോടെ ഞങ്ങളെ നോക്കി.

അലക്സ് ന്യൂസ്‌പേപ്പർ വാങ്ങി ആകാംഷയോടെ ആ വാർത്ത വായിച്ചു .

കോഴിക്കോട് : ഏഷ്യ – യൂറോപ്പ് ഭൂഖണ്ഡങ്ങൾ സൈക്കിളിൽ ചുറ്റുവാനുള്ള സാഹസിക സംരംഭവുമായി രണ്ടു യുവാക്കൾ ഇന്നു  പുറപ്പെടുന്നു .രാരിച്ചൻ റോഡിന് സമീപം താമസിക്കുന്ന ജോസ് മൈക്കിളും, അലക്സ് ജെയിംസുമാണ്  ഈ യുവാക്കൾ .കോഴിക്കോട് മിഡ് ടൗൺ റോട്ടറി ക്ലബ് ആണ് രണ്ടു വർഷംകൊണ്ട് പൂർത്തിയാക്കുവാൻ  ഉദ്ദേശിക്കുന്ന യാത്രക്ക് വേണ്ട സഹായങ്ങൾ നൽകുന്നത് . ഇന്ന് വെളുപ്പിന് അഞ്ചുമണിക്ക്  കൈനടി മോട്ടലിൽ നിന്ന് യാത്ര ആരംഭിക്കും .(മലയാള മനോരമ)

“റോട്ടറി ക്ലബ് നന്നായി പരസ്യം കൊടുത്തിരിക്കുന്നു.” ഗോപാൽ വാർത്ത ശ്രദ്ധിക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു.

“സഹായങ്ങളിൽ സാമ്പത്തിക സഹായം വല്ലതും ലഭിച്ചുവോ?” ഗോപാൽ പൊടുന്നനെ ചോദിച്ചു .

“ഹായ് … ഇല്ല. സ്പോൺസർ ലെറ്റർ മാത്രം. റോട്ടര്കട്ട് ഇൻചാർജ് പറഞ്ഞു . നിങ്ങൾ പോയിവരൂ . അതിനുശേഷം  നോക്കാമെന്ന്.” മിഡ് ടൗൺ ക്ലബ്ബിലെ മിസ്റ്റർ ബാബു വര്ഗീസ് പറഞ്ഞത് ഓർത്തുകൊണ്ട് ഞാൻ  പറഞ്ഞു .

” ഓ … എനിക്കും നിങ്ങളുടെ കൂടെ വരാമായിരുന്നു.” വരാൻ പറ്റാത്തതിൽ പരിഭവപ്പെട്ടുകൊണ്ട് ഗോഡ്‌ഫാദറിന്റെ  പശ്ചാത്താപം .

ഞാൻ ഗോഡിന്റെ മുഖഭാവം ശ്രദ്ധിച്ചു .അവന്റെ മുഖത്ത് നിരാശ നിഴലിച്ചിരുന്നു .കണ്ണുകൾ അറബിക്കടലിന്റെ  നീലിമയിൽ ഉടക്കിനിൽക്കുന്നത് ഞാൻ ദർശിച്ചു .

കുറച്ചു നേരത്തെ മൗനത്തിന് ശേഷം സുബ്ര ഞങ്ങളെ നോക്കികൊണ്ട് തുടർന്നു …

“എത്ര കഷ്ടപ്പെട്ടാലും നിങ്ങൾ യൂറോപ്പിൽ എത്തണം.”

ഞങ്ങൾ കുറച്ചുനേരംകൂടി സംസാരിച്ചിരുന്നു .അതിനു ശേഷം അവസാനമായി ഗുഡ്ബൈ പറഞ്ഞു .

യൂറോപ്പിൽ എത്തിച്ചേർന്ന ശേഷം ലെറ്റർ അയക്കാം എന്ന ഉറപ്പോടെ .

ഇനി രണ്ടു പേരുടെയും മാത്രം ലോകം . ഒരാൾക്ക് മറ്റൊരാൾ കൂട്ട് .ഞങ്ങളുടെ സൈക്കിളിന്റെ വേഗത വര്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .ഹൈവേയിലൂടെയാണ് യാത്ര .സൂര്യൻറെ ചൂട് കനത്തുവരുന്നുണ്ട് .വേനൽച്ചൂടിന്റെ ആരംഭമായിരിക്കുന്നു .റോഡിന്റെ ഇരു വശത്തുനിന്നും ആളുകൾ ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട് .എവിടേക്കാണ് സൈക്കിളിൽ രണ്ടുപേർ … എന്ന് ചിന്തിക്കുന്നുണ്ടാകാം .

“എങ്ങിനെയുണ്ട്.” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .

“ഹൊ … ഇപ്പോൾ വലിയ കുഴപ്പമില്ല. ഇന്ന് രാത്രി അറിയാം .” സൈക്കിളിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രികരിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സിന്റെ  മറുപടി .

“ഹൊ … നല്ലൊരു യാത്രയയപ്പായിരുന്നു. അതിഗംഭീരമായി .”

“അവർ ഇത്ര ദൂരം നമ്മുടെ പിറകെ വരുമെന്ന് കരുതിയതേ ഇല്ല .”

“ശരിയാണ്, യാത്രയയപ്പ് ഗംഭീരമായിരുന്നു.” അലക്സ് എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“അലക്സ് … നമ്മൾ മാഹിയിൽ പ്രവേശിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇനി കുറച്ചു പതുക്കെ പോകാം .” ഞാൻ മാഹി സിറ്റിയുടെ സൈൻ ബോർഡ്  ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“പിന്നെ … നമുക്കൊരു കാര്യം ചെയ്യണം. മാഹി പോലീസിൽ ചെന്ന് ഒരു ലെറ്റർ വാങ്ങണം .”ഇതിലെ യാത്ര ചെയ്‌തിരുന്നു  എന്നതിന് ഒരു തെളിവ് .” മിസ്റ്റർ മധു പറഞ്ഞ കാര്യം ഓർത്തുകൊണ്ട് അലക്സ് പറഞ്ഞു .

“അതെ … നമുക്ക് തെളിവ് വേണം. നമുക്ക് പോലീസ് സ്റ്റേഷനിലേക്ക് പോകാം .” അലക്സിന്റെ അഭിപ്രായം അംഗീകരിച്ചുകൊണ്ട്  ഞാൻ തലയാട്ടി .

ഞങ്ങൾ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ഹൈവേയിൽ ഇടതുഭാഗത്ത് സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന പോലീസ് സ്റ്റേഷൻ ഞങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചു  .ഞങ്ങളെക്കണ്ട് പോലീസുകാർക്കെല്ലാം അത്ഭുതവും താല്പര്യവും . പോലീസ് കമ്മീഷണറുടെ ലെറ്റർ  സബ് ഇൻസ്പക്ടറെ കാണിച്ചു .അദ്ദേഹത്തിന് ഞങ്ങളോട് വളരെ താല്പര്യം തോന്നി .വേഗത്തിൽത്തന്നെ  ലെറ്റർ എഴുതി തിയതിയും സീലും വച്ചുതന്നു .

ഞങ്ങൾ പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽനിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ആദ്യത്തെ ലെറ്റർ .യാത്രയിൽ ഇത് വളരെ പ്രാധാന്യമുള്ളതായി  തോന്നി .

മാഹിയുടെ ഹൃദയഭാഗത്തു കൂടി ഞങ്ങൾ സൈക്കിളിൽ നീങ്ങി .”മാഹി .” സ്വാതന്ത്ര്യം ലഭിക്കുന്നതിന് മുൻപ് ഒരു  ഫ്രഞ്ച് കോളണി ആയിരുന്നു .ധാരാളം മാഹിക്കാർ ഫ്രഞ്ച് പൗരത്വം ഉള്ളവരാണെന്ന് കേട്ടിട്ടുണ്ട് .യൂദ്ധത്തിൽ  ഫ്രാൻസിനുവേണ്ടി പട പൊരുതിയവരും ഇവരുടെ ഇടയിലുണ്ട് .ഇവർക്ക് ഫ്രാൻ‌സിൽ വോട്ടവകാശവും  കൂടാതെ വലിയ ഒരു തുക പെൻഷനുമുണ്ട് .

മാഹി … ആളുകളെ ആകര്ഷിക്കുന്നതിന്റെ പ്രധാന കാരണം ഇവിടെ മദ്യത്തിന് മറ്റിടങ്ങളെക്കാൾ വില വളരെ കുറവാണ്  എന്നതാണ് .മാഹി ഒരു കേന്ദ്ര ഭരണ പ്രദേശമാണ് .

“ഇന്ന് കണ്ണൂരിൽ എത്തുവാൻ കഴിയുമോ?” അലക്സിന്റെ ചോദ്യം എന്നെ ചിന്തയിൽനിന്നും ഉണർത്തി .

“നമുക്കിന്ന് കണ്ണൂരിൽ എത്തണം. രാത്രി അവിടെ തങ്ങണം .” ഒരു പുതിയ ഉണർവ് ലഭിച്ചതുപോലെ ഞാൻ പറഞ്ഞു .

“മൈക്കിൾ … എവിടെയാണ് നമ്മൾ രാത്രി തങ്ങുക?” അലക്സിന്റെ ആകാംഷ നിറഞ്ഞ ചോദ്യം .

“അവിടെ എത്തിച്ചേരട്ടെ. അതിനുശേഷം തീരുമാനിക്കാം .” ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞങ്ങളുടെ യാത്ര കടലിന്റെ ഓരത്തുകൂടിയായി. തണുത്ത കാറ്റടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നതിനാൽ യാത്ര വളരെ സുഖകരമായി  അനുഭവപ്പെട്ടു . കൂടാതെ മനോഹരമായ കാഴ്ചകൾ …

കടലിൽ അവിടവിടെയായി തുരുത്തുകൾ പൊങ്ങി കാണപ്പെടുന്നു .അതിന്റെ മുകളിലൂടെ കടൽകാക്കകൾ വട്ടമിട്ടു പറക്കുന്നത്  കണ്ടു .കൂടാതെ ചില പായ് തോണികളും .

വളഞ്ഞു പുളഞ്ഞു കിടക്കുന്ന റോഡിൽകൂടി ഞങ്ങളുടെ സൈക്കിൾ വേഗത്തിൽ പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ചിലപ്പോഴൊക്കെ ബസും  ലോറിയും ഞങ്ങളുടെ യാത്രയെ അലോസരപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു .

ഞങ്ങൾ തലശേരിയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി Time 12:30

ഉച്ചവെയിലിന്റെ ചൂട് ഞങ്ങളെ കീഴടക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു .വിയർപ്പ് ഞങ്ങളെ നനച്ചിരിക്കുന്നു .

“മൈക്കിൾ … നമുക്ക് ഭക്ഷണം കഴിക്കാം. എനിക്ക് വല്ലാതെ വിശക്കുന്നു .” അലക്സ് എന്റെ അരികിലേക്ക് സൈക്കിൾ അടുപ്പിച്ചുകൊണ്ട്  പറഞ്ഞു .

തലശ്ശേരി ടൗൺ … വലിയ ആൾകൂട്ടം . ആളുകൾ ഞങ്ങളെതന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു .കെട്ടും ഭാണ്ഡവുമായി സൈക്കിളിൽ രണ്ടുപേർ .ഞങ്ങൾ ആരെയും ശ്രദ്ധിക്കാതെ സാവധാനം മുന്നോട്ട് നീങ്ങി .

ഒരു ഹോട്ടലിന് മുന്നിൽ സൈക്കിൾ നിർത്തി .അകത്തേക്ക് കയറി ഒരു മേശക്കരികിൽ ഇടംപിടിച്ചു .

ഹോട്ടലിലെ മിക്കവരും ഞങ്ങളെതന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു .

“എവിടേക്കാണ് സൈക്കിളിൽ പോകുന്നത്?” ഒരാൾ അടുത്തുവന്ന് ആകാംഷയോടെ ചോദിച്ചു .

എവിടെ സൈക്കിൾ നിർത്തിയാലും ചോദ്യങ്ങൾ …ഇത് ഞങ്ങൾക്ക് ഒരേസമയം വളരെ രസകരവും, അതുപോലെ  അലോസരമുണ്ടാക്കുന്നതുമായി അനുഭവപ്പെട്ടു .

അലക്സ് അയാളുടെ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് മറുപടി നൽകിക്കൊണ്ടിരുന്നു .

ഭക്ഷണം കഴിച്ചുകഴിഞ് പുറത്തേക്കിറങ്ങി .സൈക്കിളിന് ചുറ്റും വലിയ ആൾകൂട്ടം .അത് കണ്ടപ്പോൾ ഞങ്ങൾക്ക് തന്നെ  ഉള്ളിൽ തെല്ല് അഭിമാനം തോന്നി .കാരണം അവർ ചില വിദേശികളെ മാത്രമേ ഇങ്ങനെ കണ്ടിട്ടുള്ളൂ .

ഞങ്ങൾ ആരെയും ശ്രദ്ധിക്കാതെ വേഗത്തിൽ സൈക്കിൾ എടുത്ത് നീങ്ങി .കൂട്ടത്തിൽ ഒരാൾ പറയുന്നത് കേട്ടൂ. “ഏഷ്യ – യൂറോപ്പ് ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് മിഷൻ ” എന്ന് എഴുതിയിരിക്കുന്നു . ദൂരയാത്രക്കുള്ള പുറപ്പാടാണ് .

തലശ്ശേരി സിറ്റി പിന്നിട്ട് ഞങ്ങൾ ഗ്രാമാന്തരീക്ഷത്തിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .

“എവിടെയെങ്കിലും ഒന്ന് വിശ്രമിക്കണം. ആദ്യത്തെ ദിവസമല്ലേ… വെയിൽ കനത്തപ്പോൾ ക്ഷീണം കൂടി .”

സൈക്കിൾ, റോഡ്‌സൈഡിലെ ഒരു വലിയ മരത്തിന്റെ ചുവട്ടിൽ നിർത്തി . നല്ല തണുത്ത നിഴൽ വിരിച്ചിരിക്കുന്നു …

“ഹൊ … എന്തൊരു സുഖം! ബെഡ്ഷീറ്റ് വിരിച്ചു തണലിൽ നിവർന്നു കിടന്നുകൊണ്ട് അലക്സിന്റെ നിശ്വാസം …

“ഇതാണ് സാഹസിക യാത്ര. ഇനിയുള്ള ദിവസങ്ങളിലും ഇതേ രീതിയിൽ ആയിരിക്കും ജീവിതം.” കിടപ്പിന്റെ സുഖം അനുഭവിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു.

ശരീരവും കാലുകളും വലിഞ്ഞുമുറുകുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു .

വിശ്രമത്തിന് ശേഷം കണ്ണൂർ സിറ്റി ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി .ആകാശത്ത് സൂര്യൻ ജ്വലിച്ചുനിൽക്കുന്നു .പോക്കുവെയിലിന്റെ ആരംഭം .കടൽത്തീരത്ത് കൂടിയുള്ള യാത്ര .കടൽകാറ്റടിക്കുന്നതിനാൽ വിയിലിന് അത്ര  കടുപ്പം അനുഭവപ്പെടുന്നില്ല .

സൈക്കിളിന് ഒരു കുഴപ്പവും പറ്റിയില്ല എന്നത് ഞങ്ങൾക്ക് സന്തോഷം പകർന്നു .

“പുതിയ സൈക്കിൾ പെട്ടെന്ന് തകരാറുകളൊന്നും ഉണ്ടാവാൻ വഴിയില്ല.” അലക്സ് തെല്ല് ആശ്വാസത്തോടെ പറഞ്ഞു .

“അലക്സ് … എങ്ങിനെയുണ്ട് ശരീരത്തിന്.” സൈക്കിൾ നീട്ടി ചവുട്ടിക്കൊണ്ട് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു

“അത് ഇന്ന് രാത്രി അറിയാം.” അലക്സിന്റെ ഫലിതരൂപത്തിലുള്ള മറുപടി .

“നമ്മൾ ഇപ്പോൾ മണിക്കൂറിൽ പന്ത്രണ്ട് കിലോമീറ്റർ വച്ച് പോയ്‌കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.”

“മൈക്കിൾ … അതെങ്ങിനെ മനസിലായി?” അലക്സിന്റെ മറുചോദ്യം .

“ഞാൻ കഴിഞ്ഞ ഒരു മണിക്കൂറായി മൈൽസ്റ്റോൺ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു.” ഞാൻ അലക്സിന്റെ സൈക്കിൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“ഇപ്പോൾ കോഴിക്കോട്ടെ എല്ലാവരും നമ്മളെക്കുറിച്ചാവും ചിന്തിക്കുന്നത്.” അലക്സ് ആരോടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞു .

“ദൈവമേ … പരിപാടി പൊളിയാതിരുന്നാൽ മതിയായിരുന്നു. ഭൂരിഭാഗം സൃഹുത്തുക്കളും ചിന്തിക്കുന്നത് നമ്മൾ സൈക്കിളിംഗ് നിർത്തി  പെട്ടെന്ന് മടങ്ങും എന്നാണ് .” അലക്സിന്റെ മുഖത്ത് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .

“നമുക്ക് മാക്സിമം ശ്രമിക്കണം.” അലക്സിന്റെ മറുപടി എന്നിൽ ഒരുതരം ആശ്വാസം പകർന്നു .

“അലക്സ് … ഇതൊരു ചലഞ്ചാണ്…നമ്മൾ ഇതിൽ തോൽക്കാൻ പാടില്ല. എന്ത് കഷ്ട്ടപ്പെട്ടാലും നമ്മൾ ലക്‌ഷ്യം നേടണം .” ഒരു ഉന്മേഷം കൈവന്നതുപോലെ ഞാൻ പറഞ്ഞു .

സൈക്കിൾ അപ്പോഴും കണ്ണൂർ സിറ്റി ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങുകയായിരുന്നു .

സമയം വൈകീട്ട് ആറര…ഞങ്ങൾ കണ്ണൂരിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .

“മൈക്കിൾ, ശരിക്കും ഒരു വരവായിരുന്നു. അല്ലേ…” അലക്സ് എന്നെ നോക്കി തെല്ല് അഭിമാനത്തോടെ പറഞ്ഞു .

“ശരിയാണ്, ആദ്യ ദിവസംതന്നെ ഏകദേശം 90 കിലോമീറ്റർ നമ്മൾ യാത്ര ചെയ്‌തിരിക്കുന്നു.” ഞാൻ അലക്സിനെ  സന്തോഷത്തോടെ നോക്കി .

ആദ്യ ദിവസത്തെ യാത്ര. നല്ല ക്ഷീണം അനുഭവപ്പെട്ടു . ഞങ്ങൾ കണ്ണൂർ ടൗണിൽകൂടി സൈക്കിൾ ഉരുട്ടി സാവധാനം നീങ്ങി .ആളുകൾ ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട് .

“നമ്മൾ എവിടെയാണ് രാത്രി തങ്ങുക? സൈക്കിൾ യാത്ര ആയതിനാൽ എവിടെയും ഒരു പരിഗണന ലഭിക്കും .” അലക്സ് എന്നെ നോക്കി ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ പറഞ്ഞു.

“എവിടെയെങ്കിലും സൗജന്യമായി സ്ഥലം കിട്ടുമോ എന്ന് നോക്കാം.” ഞാൻ ചുറ്റുപാടും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ക്ഷീണസ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു .

“മൈക്കിൾ, നമുക്ക് പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ നോക്കിയാലോ?” മിസ്റ്റർ മധു പറഞ്ഞത് ഓർത്തുകൊണ്ട് അലക്സ് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .

“അത് വേണ്ട, ആദ്യ ദിവസമല്ലേ? പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ ചെന്നാൽ വരാന്തയിലായിരിക്കും ഇടം കിട്ടുക .രാവിലെ ക്ഷീണം കാരണം തല ഉയർത്താൻ കഴിഞ്ഞില്ലെന്ന് വരും .” ഞാൻ ഒരുനിമിഷം ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .

“പിന്നെ എവിടെയാണ് നോക്കുന്നത്?” അലക്സിന്റെ സ്വരത്തിൽ നിരാശ .

“നമുക്കിന്ന് ഒരു ലോഡ്ജിൽ മുറി എടുക്കാം. നന്നായി ഉറങ്ങണം .എന്നാലേ ആദ്യദിവസത്തെ ക്ഷീണം മാറുകയുള്ളൂ .” ചുറ്റും കാണുന്ന കെട്ടിടങ്ങളിലേക്ക് കണ്ണുകൾ പായിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .

കണ്ണൂരിലെ തെരുവീഥികളിൽ കൂടി ലോഡ്‌ജ്‌ അന്വേഷിച്ച് സൈക്കിൾ സാവധാനം ഉരുട്ടിക്കൊണ്ട് ഞങ്ങൾ നടന്നു . സമയം ഏഴ് കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .ആദ്യം കണ്ട ഹോട്ടലിൽ കയറി ഭക്ഷണം കഴിച്ചു .”ഓ … “ആ ജോലി കഴിഞ്ഞല്ലോ ” എന്ന് സമാധാനിച്ചു .കാരണം ശരീരത്തിന് നല്ല ക്ഷീണം അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ടായിരുന്നു .ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം  സൈക്കിളിൽ കയറി സാവധാനം മുന്നോട്ട് നീങ്ങി .

പെട്ടെന്ന് Y.M.C.A.കെട്ടിടം ഞങ്ങളുടെ ശ്രദ്ധ ആകർഷിച്ചു .കോഴിക്കോട് നിന്നുള്ള Y.M.C.A. റെക്കമെന്റഷന് ലെറ്റർ  മാനേജരെ കാണിച്ചു .അദ്ദേഹം പകുതി നിരക്കിൽ ഒരു റൂം അനുവദിച്ചുതന്നു .

“മൈക്കിൾ… നമ്മൾ ഒന്നാം ദിവസം വിജയകരമായി പിന്നിട്ടിരിക്കുന്നു.” ബെഡിൽ കയറി ഇരുന്നുകൊണ്ട് അലക്സ് വിജയഭാവത്തിൽ  പറഞ്ഞു .

“യൂറോപ്പിൽ എത്തുവാൻ ഇനി എത്ര ദിവസം സൈക്കിൾ ചവിട്ടണം.” അലക്സിന്റെ പെട്ടെന്നുള്ള ചോദ്യം .

“അലക്സ് … യൂറോപ്പ് എത്തുന്നതുവരെ ചവിട്ടണം.” ഞാൻ ബെഡിലേക്ക് ചാരി കിടന്നുകൊണ്ട് ഫലിതരൂപത്തിൽ  പറഞ്ഞു .

ക്ഷീണം ഞങ്ങളെ കീഴ്പ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് ഞങ്ങൾ അറിഞ്ഞു .കണ്ണുകൾ അറിയാതെ അടഞ്ഞുപോകുന്നു .ശരീരം മുഴുവൻ നുറുങ്ങുന്നതുപോലെയുള്ള അവസ്ഥ .

കിടന്നതേ അറിഞ്ഞുള്ളൂ .ഞങ്ങൾ ഗാഢനിദ്രയിലേക്ക് വഴുതിവീണു .

എന്തോ ശബ്ദം കേട്ട് ഞട്ടിയുണർന്നു. ഹ്‌… ശരീരം മുഴുവൻ ഭയങ്കര വേദന .അനങ്ങുവാൻതന്നെ കഴിയുന്നില്ല .സാവധാനം ഞാൻ യാഥാർഥ്യത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുവന്നു .സമയം വെളുപ്പിന് 4.45 ആയിരിക്കുന്നു .ഞാൻ അലക്സിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .അടുത്ത ബെഡിൽ സുഖമായി ഉറങ്ങുന്നു .എടുത്തു താഴെ ഇട്ടാലും അറിയില്ല എന്ന മട്ടിൽ .

സാവധാനം ബെഡിൽനിന്ന് എഴുനേറ്റു .ഓ… എന്തൊരു വേദന .കാലിനും, കൂടാതെ അരക്കെട്ടിനും നുറുങ്ങിപ്പോകുന്ന അനുഭവം .ശരീരം അനക്കുവാനേ കഴിയുന്നില്ല .

ഞാൻ അലക്സിനെ കുലുക്കിവിളിച്ചു .അവൻ പെട്ടെന്ന് കണ്ണുതുറന്നു .പക്ഷെ… എഴുന്നേൽക്കാതെ അങ്ങിനെതന്നെ  കിടക്കുന്നു .

“എടോ … അഞ്ചുമണി ആകുവാൻ പോകുന്നു. നമ്മൾ ഇപ്പോൾത്തന്നെ വൈകി .പത്തു മിനിറ്റിനകം പുറപ്പെടണം .” ക്ഷീണം പുറത്ത് പ്രകടിപ്പിക്കാതെ ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .

അലക്സ് ബെഡിൽ സാവധാനം എഴുന്നേറ്റിരുന്നു .

“വേഗത്തിൽ എഴുന്നേൽക്ക്.” ഞാൻ അലക്സിനെ വീണ്ടും വിളിച്ചു .

“ഹൊ … ശരീരം അനക്കുവാൻ കഴിയുന്നില്ല.” എഴുന്നേറ്റുനിന്ന് കൈകൾ ഉയർത്തി വളഞ്ഞുപുളഞ്ഞുകൊണ്ട് അലക്സ് പറഞ്ഞു .

“വേദന നോക്കിയിരുന്നാൽ ശരിയാകില്ല. നമുക്ക് സാവധാനം യാത്ര ചെയാം .വേദന… വേദനകൊണ്ടുതന്നെ മാറണം .” ഞാൻ ക്ഷീണം മറച്ചുപിടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

പതിനഞ്ചു മിനിറ്റുകൊണ്ട് കുളിച്ചു , ഡ്രസ്സ് മാറി റെഡിയായി .അതിരാവിലെ തണുത്ത വെള്ളത്തിൽ കുളിച്ചപ്പോൾത്തന്നെ ശരീരവേദനക്ക് കുറച്ച് ആശ്വാസം ലഭിച്ചതായി തോന്നി .

വേഗത്തിൽ ലഗേജ് എടുത്ത് സൈക്കിളിന് പിറകിൽ ഘടിപ്പിച്ചു . ടയറിൽ കാറ്റ് കുറവാണോ എന്ന് നോക്കി .കുറച്ചു  കാറ്റടിച്ചു . സൈക്കിളിൽ കാറ്റടിക്കുമ്പോൾ ശരീരം നുറുങ്ങുന്ന വേദന അനുഭവപ്പെട്ടു .

പുലർകാലേയുള്ള യാത്ര …

റോഡ് തികച്ചും വിജനം .അങ്ങിങ്ങായി ചില തെരുവ് വിളക്കുകളല്ലാതെ തികച്ചും ഇരുൾ മൂടിയിരിക്കുന്നു .അവിടവിടെ ചില അനക്കം കാണുന്നതല്ലാതെ ആരെയും കാണുവാനില്ല .ഞങ്ങൾ മെല്ലെ നീങ്ങി .

ഹൊ… ശരീരത്തിന് അസഹ്യമായ വേദന അനുഭവപ്പെട്ടു .ആദ്യമായാണ് ഒരുദിവസം മുഴുവനും സൈക്കിൾ ചവിട്ടുന്നത്.

“ഒരു ചായ കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ?” അലക്സ് വേദന കടിച്ചമർത്തിയപോലെ പിറുപിറുത്തു .

“ഇപ്പോൾ ഏത് ഹോട്ടൽ തുറക്കാനാണ്. വല്ല ബസ് സ്റ്റാന്റിന്റെയും അടുത്ത് ചെന്നാൽ ചായ ലഭിക്കും .” ചുറ്റിനും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .

“ശരി… പോകുന്ന വഴിക്ക് നോക്കാം.” സൈക്കിൾ സീറ്റിൽ ശരിക്ക് ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സ് പറഞ്ഞു .

“ഇന്ന് കാഞ്ഞങ്ങാട് എത്തുവാൻ കഴിയുമായിരിക്കും.” ഞാൻ റോഡിലേക്ക് ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രികരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“എത്ര കിലോമീറ്റർ കാണും.” അലക്സ് തലവെട്ടിച്ച് എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് ആരാഞ്ഞു .

“നമുക്ക് മൈൽ കുറ്റിയിൽ നോക്കാം.” ഞാൻ ആകാശത്തേക്ക് ദൃഷ്ടികൾ പായിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

അര മണിക്കൂർ സൈക്കിൾ ചവിട്ടിയപ്പോൾ തെല്ലൊരാശ്വാസം തോന്നി .

ശരീരവേദന ഒരുതരം മരവിപ്പായി മാറിയിരിക്കുന്നു .വിജനമായ ആ ഗ്രാമപ്രദേശത്തുകൂടി പ്രകൃതി ഉണരുന്നതും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട്  ഞങ്ങൾ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു . ഇളംകാറ്റ് ഞങ്ങളെ ചെറുതായി തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്നു .പുലർകാലത്തെ യാത്ര വളരെ സുഖപ്രദമായി അനുഭവപ്പെട്ടു .ശുദ്ധവായു നാസധ്വരങ്ങളിലൂടെ  അടിച്ചുകയറിക്കൊണ്ടിരുന്നു . ആ കുളിർമ ഒരുതരം ഉത്തേജനം നൽകുന്നതായി ഞങ്ങൾക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .

റോഡിന്റെ ഇരുവശത്തും തെങ്ങുകൾ തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്നു .പുലർകാലത്തെ കിളികളുടെ ശബ്ദം സംഗീതം പോലെ  കാതുകളിൽ അലയടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .ചില വീടുകളിൽ അടുക്കള ഭാഗത്ത് പ്രകാശം കാണാം . അവിടെ വീട്ടുജോലികൾ ആരംഭിച്ചിരിക്കുന്നു . ചില വീടുകളിൽ പെണ്ണുങ്ങൾ മുറ്റമടിക്കുന്നത് കാണാമായിരുന്നു .

ചിലയിടങ്ങളിൽ വിശാലമായ നെൽവയലുകൾ .അവിടെ കോടമഞ്ഞു അരിച്ചിറങ്ങിയിരിക്കുന്നു . അതിനിടയിൽ തോടുകളും ,പുഴകളും ,അരുവികളും ഞങ്ങളുടെ പിറകിലേക്ക് ഓടിമറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു .

പുലർകാലമായതിനാൽ പ്രകൃതി പൊതുവെ ശാന്തം . അവാച്യമായ ഒരുതരം അനുഭൂതി ഞങ്ങളെ വലയം ചെയ്തിരിക്കുന്നതായി  അനുഭവപ്പെട്ടു . അപ്പോഴും… അങ്ങ് കിഴക്ക് മേഘപാളികളിൽ പ്രകാശത്തിന്റെ നേരിയ വെള്ളിവരകൾ  പിച്ചവച്ചു വരുന്നതേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ .

ഒൻപത് മണിയോടെ തളിപ്പറമ്പ് ഗ്രാമത്തിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .ശരീരത്തിന്റെ വേദന കുറച്ചൊക്കെ ശമിച്ചതായി അനുഭവപ്പെട്ടു .മുമ്പിൽ കണ്ട ഒരു ഹോട്ടലിന് മുൻപിൽ സൈക്കിൾ നിർത്തി . നല്ല വിശപ്പുണ്ട് . എന്തെങ്കിലും കഴിക്കണം .

ഭക്ഷണത്തിനിടയിൽ ഹോട്ടൽ ഉടമസ്ഥൻ ഞങ്ങളുടെ അരികിലേക്ക് വന്നു .

“എവിടേക്കാണ് സൈക്കിളിൽ പോകുന്നത്?” അയാളുടെ ആകാംഷനിറഞ്ഞ അന്വേഷണം ക്ഷീണം കാരണം വിസ്തരിച്ചു പറയുവാൻ  കഴിയുന്നില്ല .

“ഡെൽഹിയിലേക്കാണ് ലക്‌ഷ്യം.” ഭക്ഷണത്തിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു.

“ഡൽഹിയിലേക്കോ…!! സൈക്കിളിലോ …? എത്ര ദിവസംകൊണ്ട് അവിടെ എത്തും ?”

അയാൾ ഞങ്ങളെ വിടാൻ ഭാവമില്ല .

“അറിയില്ല.” ഞാൻ അയാളിൽ നിന്ന് കണ്ണുകൾ പിൻവലിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

അയാൾക്ക് പലതും അറിയണം .ഇന്ന് എവിടെയാണ് യാത്ര നിർത്തുന്നത്… എന്നിങ്ങനെ … അയാൾ പിന്നെയും ഓരോന്നും  ചോദിക്കുവാൻ തുടങ്ങി .

“പയ്യന്നൂർ.” അലക്സ് കുറച്ചു മുഷിപ്പോടെ പ്രതികരിച്ചു .

വേഗത്തിൽ ഭക്ഷണം കഴിച്ചു പുറത്തുചാടി .അയാൾ ഭക്ഷണത്തിന്റെ ബില്ലിൽ ചെറിയ ഇളവ് ചെയ്‌തുതന്നു . ഞങ്ങൾ  നീങ്ങാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ ഒന്ന് തിരിഞ്ഞുനോക്കി .അയാൾ ആചര്യത്തോടെ ഞങ്ങളെത്തന്നെ നോക്കികൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു .

വിയിൽ ഞങ്ങളുടെ ശരീരത്തെ ചൂടുപിടിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .വയലുകളും പുഴകളും താണ്ടി സൈക്കിൾ നീങ്ങി .പല ഭാഗത്തും കടലിലേക്ക് എത്തിച്ചേരുവാൻ വെമ്പുന്ന ധാരാളം പുഴകൾ .അതിൽ മത്സ്യങ്ങളെ പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന  ചെറുവള്ളങ്ങളിലെ ചൂണ്ടക്കാർ …

കേരളത്തിന്റെ പ്രകൃതിമനോഹരമായ കാഴ്ചകൾ ഞങ്ങളുടെ ശരീരവേദന തെല്ലൊന്ന് അകറ്റിയതായി തോന്നി .

കഴിഞ്ഞ ദിവസത്തെ യാത്രയുടെ ആവർത്തനം .ഇടക്ക് മരച്ചുവട്ടിൽ ബെഡ്ഷീറ്റ് വിരിച്ചുള്ള വിശ്രമം …

രാത്രി എട്ട് മണിയോടെ കാഞ്ഞങ്ങാട്ട് ഗ്രാമത്തിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .തുടർച്ചയായ സൈക്കിൾ യാത്ര . ശരീരവേദന ഒരുതരം  മരവിപ്പായി മാറിയിരിക്കുന്നു.

“എവിടെ ആയിരിക്കും അടുത്ത ഹാൾട്ട് … Y.M.C.A. തിരക്കണോ?” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .

“ശരീരം അനക്കുവാൻ കഴിയുന്നില്ല പിന്നെ ഒരുവിധം അങ്ങിനെ പോന്നു.” അലക്സ് സൈക്കിൾ ഒരുഭാഗത്ത് നിർത്തിയശേഷം  ആരോടെന്നില്ലാതെ പിറുപിറുത്തു .

“അലക്സ് … ഒരു ചായ കഴിച്ചാൽ ഉഷാറാകും.” ഞാൻ അലക്സിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ആരാഞ്ഞു .

“അതായിരിക്കും നല്ലത്.” അലക്സ് തെല്ല് ആശ്വാസത്തോടെ മറുപടി പറഞ്ഞു.

ഞങ്ങൾ മുമ്പിൽ കണ്ട ചായക്കടയിലേക്ക് കയറി .

ചായക്ക് ശേഷം അഭയസ്ഥാനം തിരക്കി സൈക്കിളിൽ സാവധാനം നീങ്ങി . ഒരു സ്‌കൂൾ ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു .ഒരു ഗവ . സ്‌കൂൾ… തുറസ്സായ വരാന്തയിൽ കുറേപേർ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

“എടൊ… നമുക്കൊന്ന് മുട്ടിനോക്കിയാലോ?” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .

“ഹും… ഒന്ന് ശ്രമിച്ചുനോക്കാം.” അലക്സ് അവിടേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് സംശയത്തോടെ തലയാട്ടി.

സൈക്കിളുമായി നേരെ അവിടേക്ക് കയറിച്ചെന്നു .സൈക്കിളും , ഞങ്ങളെയും കണ്ട് അവർ അത്ഭുതപ്പെട്ടു .

അവർ മിലിട്ടറി ജവാന്മാരായിരുന്നു . എന്തോ ആവശ്യത്തിന് സ്‌കൂളിൽ തമ്പടിച്ചവർ .

ഞങ്ങൾ ആവശ്യം അവരെ ധരിപ്പിച്ചു .

കിടക്കാൻ ഒരിടം വേണം . കിടക്കാനുള്ളതെല്ലാം ഞങ്ങളുടെ കൈവശമുണ്ട് .

“ഹൊ … സൈക്കിളിൽ സാഹസിക യാത്ര. കിടന്നോളൂ , ഞങ്ങൾക്ക് ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഇല്ല .” അവർ അനുവാദം തന്നു .

സൈക്കിൾ ഒരുഭാഗത്ത് വച്ചശേഷം ലോക്ക് ചെയ്‌തു . ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് വരാന്തയിലേക്ക് കയറി .

“അകത്ത് കയറി കിടന്നോളു. അവിടെയാണെങ്കിൽ ബഞ്ച് ഉണ്ട് .കിടക്കാൻ സുഖമായിരിക്കും .” ഒരു ജവാൻ തൊട്ടടുത്ത  ക്ലാസ്സ്‌റൂം ചൂണ്ടികാണിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു ജവാൻ പറഞ്ഞു .

“സുഖമായി ഉറങ്ങിക്കോളൂ, ഇവിടെ ഒന്നുകൊണ്ടും ഭയപ്പെടേണ്ട.”

ഞങ്ങൾ ബെഡ്ഷീറ്റ് വിരിച്ച് കിടന്നു .ശരീരം മുഴുവൻ നുറുങ്ങുന്ന വേദന അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ടായിരുന്നു . നിവർന്ന്  കിടന്നപ്പോൾ ശരീരത്തിന് നല്ല സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .ഒരുതരം വേദന നിറഞ്ഞ സുഖം .അനങ്ങുവാൻതന്നെ  കഴിയുന്നില്ല .

ഞങ്ങൾ സാവധാനം ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതിവീണു.

കള്ളൻ … കള്ളൻ …!! ആരോ ഉറക്കെ വിളിച്ചുപറയുന്നു .

ഞാൻ ഞെട്ടി തലയുയർത്തി ചുറ്റിനും നോക്കി .

അലക്സ് ചാടി എഴുന്നേറ്റ് ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറയുന്നു .

“കള്ളൻ!! അതാ ജനലിനരികിൽ കള്ളൻ.” അങ്ങിനെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അലക്സ് എഴുന്നേറ്റു നടക്കുന്നു .

പെട്ടെന്ന് ഒരുകാര്യം എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു .

അലക്സ് ജനലിലേക്കല്ല കൈ ചുണ്ടിയിരിക്കുന്നത് .പകരം ചുവരിലേക്കായിരുന്നു .

ഒച്ചകേട്ട് എല്ലാവരും ചാടിഎഴുന്നേറ്റു . “എവിടെ കള്ളൻ !!”

പെട്ടെന്ന് അലക്സ് ജനലിലേക്ക് കൈ ചുണ്ടി .

“അതാ … അവിടെ.”

കുറച്ച് ജവാന്മാർ ടോർച്ച് എടുത്ത് തിരച്ചിൽ തുടങ്ങി . പക്ഷെ ആരെയും കണ്ടെത്തുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല .

തിരച്ചിലിനു ശേഷം എല്ലാവരും ക്ലാസ്റൂമിൽ തിരിച്ചെത്തി .കിടക്കുവാനുള്ള ഒരുക്കത്തിലായി .

അലക്സ് എന്റെ അടുക്കൽവന്നു പതുക്കെ പറഞ്ഞു .

“മൈക്കിൾ, നമുക്ക് ഇപ്പോൾ ഇവിടെനിന്ന്‌ പോകണം.

“ഇപ്പോഴോ … ഈ അര്ധരാത്രിയിലോ …!!

ഞാൻ കാരണം തിരക്കി .

അലക്സ് ഒന്നും പറയുന്നില്ല .നമുക്ക് ഇവിടെനിന്ന് പോകണം എന്നതിൽ അലക്സ് ഉറച്ചുനിന്നു .

ഞാൻ സമയം നോക്കി .

രാത്രി 2.30 ആയിരിക്കുന്നു .

അലക്സിന്റെ നിർബന്ധത്തിന് വഴങ്ങി ഞങ്ങൾ സൈക്കിളിൽ യാത്രയായി .യാത്രക്കിടയിൽ അലക്സ് കാര്യം പറഞ്ഞു .

“ഞാൻ സ്വപ്‌നം കണ്ടതാണ്.

“നിന്റെ ചുവരിലേക്കുള്ള കൈ ചൂണ്ടൽ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ കാര്യം എനിക്ക് മനസ്സിലായി. പാവം ജവാൻമാർ . അവരെക്കൊണ്ട് നീ  സ്‌കൂൾ മുഴുവൻ തിരയിപ്പിച്ചു .”

സൈക്കിൾ കുറച്ചു ദൂരംകൂടി മുമ്പോട്ട് പോയി .ഒരു കടയുടെ വരാന്ത ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു .

ഞങ്ങളുടെ രണ്ടാംദിവസത്തെ ഉറക്കം കടത്തിണ്ണയിലായി .

ആളുകൾ നടന്നകലുന്ന ശബ്ദം എന്റെ കാതിൽ മെല്ലെ പതിഞ്ഞു .കടത്തിണ്ണയിലാണ് കിടക്കുന്നത് എന്ന ചിന്ത പെട്ടെന്ന് എഴുന്നേൽക്കുവാൻ എന്നെ പ്രേരിപ്പിച്ചു .

ഞാൻ അലക്സിനെ തട്ടിയുണർത്തി .അവനും പെട്ടെന്ന് എഴുന്നേറ്റു .പത്രക്കെട്ടുകൾ ശരിയാക്കുന്ന ശബ്ദമാണ് കേൾക്കുന്നത് .പത്രം അതിരാവിലെ അതാത് സ്ഥലങ്ങളിൽ എത്തിക്കണം .

“ഉറങ്ങിയോ …” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി.

“ചെറുതായി ഒന്ന് ഉറങ്ങി എന്ന് പറയാം. കടത്തിണ്ണയിലെ ഉറക്കമല്ലെ ? അത്ര ഒക്കെയേ പ്രതീക്ഷിക്കാവു .” കഴിഞ്ഞ രാത്രിയിലെ ജാള്യത  മറച്ചുകൊണ്ട് അലക്സ് പറഞ്ഞു .

ശരീരവേദന അങ്ങിനെതന്നെ ഉണ്ട് .കൂടാതെ ക്ഷീണവും .അതാണ് അങ്ങിനെയൊക്കെ സംഭവിച്ചത് .” ഞാൻ അലക്സിനെ  ആശ്വസിപ്പിക്കുവാൻ പറഞ്ഞു .

അലക്സ് എന്റെ മുഖത്തുനോക്കി ചെറുതായി ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു .

ഞങ്ങൾ വേഗത്തിൽ ലഗ്ഗേജ് എല്ലാം സൈക്കിളിൽ എടുത്തു വച്ചശേഷം സാവധാനത്തിൽ നീങ്ങി .

“ഇന്ന് നമ്മൾ കാസര്ഗോഡ് കടന്നിരിക്കണം.” ഞാൻ അലക്സിനെ ഓർമിപ്പിച്ചു .

“ശരീരവേദന കുറഞ്ഞുകിട്ടിയാൽ എന്നുതന്നെ കാസർഗോഡ് എത്തും.” സൈക്കിളിന്റെ സ്പീഡ് കൂട്ടിക്കൊണ്ട് അലക്സ് പറഞ്ഞു .

കിളികളുടെ ശബ്ദവും പുലർകാലത്തെ തണുത്ത കാറ്റും യാത്ര സുഖകരമാക്കി .രാത്രി ശരിക്കും ഉറങ്ങാൻ കഴിയാതിരുന്നത് ശരീരക്ഷീണം വർധിപ്പിച്ചിരുന്നു .പക്ഷെ… പുലർകാലത്തെ വിജനമായ റോഡിലൂടെയുള്ള സഞ്ചാരം വളരെ ഹൃദ്യമായിരുന്നു .

പതിനൊന്ന് മണി … ഞങ്ങൾ ഏതാണ്ട് അമ്പത് കിലോമീറ്റർ കൂടി പിന്നിട്ടിരുന്നു .വെയിലിന്റെ ശക്തി കൂടിക്കൂടി വരുന്നുണ്ട് .ദൈവത്തിന്റെ സ്വന്തം നാട് കഴിയാറായിരിക്കുന്നു .കേരളത്തിന്റെ അതിർത്തിയിലേക്കാണ്  ഞങ്ങൾ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് .

ഒന്ന് വിശ്രമിക്കണം എന്ന തോന്നൽ . ഒരു വലിയ മരച്ചുവട്ടിൽ ഞങ്ങൾ അഭയം കണ്ടെത്തി .കുറേനേരം ഉറങ്ങി .നല്ല സുഖമുള്ള ഉറക്കം .ഉറക്കത്തിന്റെ പോരായ്‌മ നികന്നു എന്ന് തോന്നി .

സൂര്യപ്രകാശം മുഖത്തടിക്കുന്നുണ്ട് .അതിന്റെ ചൂട് എന്നെ അലോസരപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ഞാൻ സാവധാനം കണ്ണുതുറന്നു .

സമയം എന്തായിക്കാണും ..?

വാച്ചിൽ നോക്കി .സമയം മൂന്ന് മണി ആയിരിക്കുന്നു .കിടന്നുകൊണ്ടുതന്നെ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .സൈക്കിൾ യഥാസ്ഥാനത്ത്  തന്നെയുണ്ട് .

“അലക്സ് … അവൻ എഴുന്നേറ്റ് ലഗേജിൽ ചാരിക്കിടക്കുന്നു.

“എന്താ … വിളിക്കാതിരുന്നത്?” തെല്ല് പരിഭവത്തോടെ ഞാൻ തിരക്കി .

“കിടന്നുറങ്ങട്ടെ എന്ന് കരുതി. ക്ഷീണം മാറുമല്ലോ .” ലഗേജിലേക്ക് ചാരി ഇരുന്നുകൊണ്ട് അലക്സ് പറഞ്ഞു .

“വേഗം റെഡിയാകു… ഇന്ന് കാസർഗോഡ് എത്തണം.” ഞാൻ ധൃതിയിൽ എഴുന്നേറ്റുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

അഞ്ചു മിനിറ്റുകൊണ്ട് സൈക്കിൾ നീങ്ങിത്തുടങ്ങി .ശരീരം വേദനിക്കുന്നുണ്ട് .പക്ഷെ … ക്ഷീണം വളരെ കുറഞ്ഞതായി  അനുഭവപ്പെട്ടു .

നല്ല സുഖമുള്ള റോഡ് .ഹൈവേ … പ്രകൃതിക്ക് ചില മാറ്റങ്ങൾ വന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു .ചരൽ നിറഞ്ഞ  പ്രദേശങ്ങൾ .തെങ്ങുകളും കവുങ്ങുകളും ഇടതൂർന്ന് നിൽക്കുന്നു .കേരളത്തിന്റെ അതിർത്തി  എത്താറായിരിക്കുന്നു .

ഞങ്ങൾ സൈക്കിൾ ഫുൾ സ്പീഡിൽ ചവുട്ടി കാസർകോടിനെ ലക്ഷ്യംവച്ച് നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .

“ഠോ … പെട്ടെന്ന് ഒരു ശബ്‌ദം. എന്റെ സൈക്കിളിൽ നിന്നാണെന്ന് മനസ്സിലായി . ഞാൻ പൊടുന്നനെ സൈക്കിളിന്റെ ബ്രേക്ക് പിടിച്ചു .

“അലക്സ് … എന്റെ സൈക്കിളിന്റെ പിന്നിലെ ടയർ പൊട്ടി !!”

അലക്സും ശബ്ദം കേട്ടിരുന്നു .അവനും കുറച്ചു മുമ്പിൽ ചെന്ന് സൈക്കിൾ നിർത്തിയിരുന്നു .

“ഇനി എന്താണ് ചെയ്യുക? സ്പെയർ ട്യൂബ് കൈവശമുണ്ട് .പക്ഷെ … ഇടാനുള്ള സംവിധാനങ്ങൾ ഇല്ല .

ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .

“മൈക്കിൾ, അതാ … അകലെ ഒരു ടൗൺ കാണുന്നുണ്ട്. അവിടെ സൈക്കിൾഷോപ്പ് കാണും .നമുക്ക് സൈക്കിൾ ഉരുട്ടി അവിടേക്ക് പോകാം .”അലക്സ് ദൂരേക്ക് കണ്ണുകൾ പായിച്ചുകൊണ്ട് പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു .

അല്ലാതെ വേറെ നിവൃത്തിയില്ല .സൈക്കിൾ പഞ്ചർ ആയിരുന്നെങ്കിൽ പേടിക്കാനില്ലായിരുന്നു .ടൂൾ കിറ്റ് കൈവശമുണ്ട് .നമുക്കുതന്നെ ശരിയാക്കാം .പക്ഷെ , ടയർ പൊട്ടിയതിനാൽ പിന്നിലെ റിം അഴിക്കാതെ ഒന്നും ചെയ്യുവാൻ  കഴിയില്ല .

ഞാൻ സൈക്കിൾ സാവധാനത്തിൽ ഉരുട്ടി .പിന്നിലെ ലഗ്ഗേജിന്റെ ഭാരം കാരണം റിം ശക്തിയായി കല്ലിൽ തട്ടുന്നുണ്ട് .

“റിം വളയുമോ!” ഞാൻ സംശയ രൂപത്തിൽ അലക്സിനെ നോക്കി.

“ഒരു കാര്യം ചെയാം … ആ ബെഗെടുത്ത് എന്റെ സൈക്കിളിൽ വച്ചാൽ ഒരു പ്രശ്നവും ഉണ്ടാവില്ല.” അലക്സ് സൈക്കിളിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“അത് ശരിയാണെന്ന് തോന്നി. ഞാൻ ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് അലക്സിന്റെ സൈക്കിളിന്റെ പിൻഭാഗത്ത് വച്ചു . അങ്ങിനെ നീങ്ങി .

ഒരു കവലയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .ഭാഗ്യത്തിന് ആ കവലയിൽ ഒരു സൈക്കിൾക്കട ഉണ്ടായിരുന്നു .മുപ്പത് മിനിറ്റുകൊണ്ട് ടയർ  മാറ്റി ഞങ്ങൾ യാത്ര തുടർന്നു .

ആറുമണിക്ക് കാസര്ഗോട്ടെത്തി .

“നമുക്കിന്ന് എട്ടുമണി വരെ എങ്കിലും യാത്ര ചെയ്താലോ?” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .

“ഓക്കെ … ഞാൻ റെഡി.” അലക്സ് സമ്മതിച്ചു .

ഉച്ചയുറക്കം ഞങ്ങളുടെ ക്ഷീണം അകറ്റിയിരുന്നു .

ഞങ്ങൾ യാത്ര തുടർന്നു … സിറ്റി പിന്നിട്ട് ആളൊഴിഞ്ഞ ഹൈവേയിൽ കൂടിയാണ് യാത്ര .

“ഇനി നമുക്ക് ഒരു അഭയസ്ഥലം കണ്ടെത്തണം.” അലക്സ് എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് ധൃതിയിൽ പറഞ്ഞു .

“വേണം… പോകുന്ന വഴിക്ക് എന്തെങ്കിലും കണ്ടെത്താതിരിക്കില്ല.” ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .

പിന്നെയും യാത്ര തുടർന്നു… അഭയസ്ഥലം കണ്ടെത്തലായിരുന്നു തുടർന്നുള്ള യാത്രയിൽ ഞങ്ങളുടെ പ്രേരക ശക്തിയായത് .

നല്ല കാറ്റടിക്കുന്നുണ്ട് .കൂടാതെ ഒരുതരം ഇരമ്പലും കേൾക്കാം . സമീപത്ത് കടൽത്തീരം ഉണ്ട് എന്ന് മനസ്സിലായി .സമയം രാത്രി 8:30 കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .

ഒരു മുസ്ലിം പള്ളി ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു .പള്ളിയുടെ കവാടത്തിൽ നാലഞ്ചുപേർ സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നുണ്ട് .കൂട്ടത്തിൽ കുറേ കുട്ടികളുമുണ്ട് .എല്ലാവരും തലയിൽ വെള്ള തൊപ്പി ധരിച്ചിരിക്കുന്നു .

“വല്ല മുസ്ലിം മതപണ്ഡിതരുമായിരിക്കുമോ?” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കികൊണ്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .”ഏതായാലും അവർ പള്ളിയിലെ  ആളുകൾതന്നെ .

“മുസ്ലിം പള്ളിയിൽ കിടക്കാനോ? അവർ സമ്മതിക്കുമോ ?” അലക്സിന്റെ ആകാംഷ നിറഞ്ഞ ചോദ്യം .

“അതെന്താ … എവിടെ കിടന്നാലും ഉറങ്ങണം. ചിലപ്പോൾ അവർ സമ്മതിക്കുമായിരിക്കും . നീ വാ… ഞാൻ ചോദിച്ചുനോക്കാം .” ഞാൻ അലക്സിനെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു .

ഞങ്ങൾ നേരെ അവരുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു .

“ഇവിടെ എവിടെയെങ്കിലും രാത്രി കിടക്കാൻ സൗകര്യം ചെയ്‌തു തരുമോ?” അവരിലെ പ്രായംചെന്ന ആളോട് ഞാൻ ചോദിച്ചു .

അവർ ഞങ്ങളെ കുറച്ചുനേരം ശ്രദ്ധിച്ചു . കൂടെ സൈക്കിളും .അവർ ഞങ്ങളോട് കാര്യങ്ങൾ ചോദിച്ചറിഞ്ഞു . സൈക്കിൾയാത്രക്കാരാണെന്ന് അറിഞ്ഞു  ഒരാൾ പറഞ്ഞു .

“ശരി … പള്ളിയുടെ അങ്ങേ സൈഡിൽ യതീംഖാനയാണ്. അവിടെ കിടക്കാം .”

ഞങ്ങൾ നന്ദി സൂചകമായി തലയാട്ടി .

മുതിർന്ന ആൾ കുട്ടികളോട് കിടക്കാനുള്ള ഇടം കാണിച്ചുകൊടുക്കുവാൻ പറഞ്ഞു .ഞങ്ങൾ അവരെ അനുഗമിച്ചു .

ഒരു ഹാൾ … ഏകദേശം പതിനഞ്ച് കുട്ടികൾ അവിടം കിടക്കുവാൻ ഉപയോഗിക്കുന്നു .അവരുടെ കൂടെ ഞങ്ങൾക്കും ലഭിച്ചു  രണ്ടു പായ .

രാത്രി സുഖമായി ഉറങ്ങി .ഞങ്ങളുടെ യാത്രയിലെ മൂന്നാമത്തെ രാത്രി . ശരീരവേദന അൽപം കുറവുള്ളതായി അനുഭവപ്പെട്ടു .

ഞാൻ വീടിനെക്കുറിച്ച് ഓർത്തു .അച്ഛനും അമ്മയും എന്നെക്കുറിച്ചായിരിക്കും ചിന്തിക്കുന്നത് .ഓർത്തപ്പോൾ ഒരുതരം ദുഃഖം  മനസിന്റെ ഏതോ കോണിൽനിന്ന് പതുക്കെ ഉയർന്നുവന്നു . ഓരോന്ന് ഓർത്തുകൊണ്ട് അറിയാതെ നിദ്രയിലേക്ക്  വഴുതിവീണു .

അതിരാവിലെ യാത്ര തുടർന്നു . അറബിക്കടലിന്റെ ഓരത്തുകൂടിയാണ് യാത്ര .കടൽകാറ്റ് ഞങ്ങളെ തലോടുന്നുണ്ട് .രാത്രിയിലെ ഉറക്കം ശരീരവേദന കുറച്ചൊക്കെ ശമിപ്പിച്ചതായി തോന്നി .

“ഇന്ന് മംഗലാപുരം എത്തുവാൻ കഴിയുമോ?” അലക്സ് പ്രഭാതസവാരി ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .

“അറിയില്ല. എത്തുമെന്നാണ് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത് .”

കിഴക്ക് ആകാശത്ത് നേരിയ പ്രകാശബിന്ദുക്കൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .ചുറ്റിനും ചരൽ നിറഞ്ഞ പ്രദേശങ്ങൾ .റോഡിനരുകിലെ പറമ്പുകളിൽ പ്ലാവ് , മാവ് … ചിലയിടങ്ങളിൽ തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്ന കവുങ്ങുകളുള്ള  തോട്ടങ്ങൾ …. ആ പുലര്കാലത്ത് യാത്ര ചെയ്യുന്നതിൽ എന്തെന്നിലാത്ത ഒരു സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .

അങ്ങ് കിഴക്ക് പ്രകാശത്തിന്റ വെള്ളിരേഖകൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയിരുന്നു .

പത്തു മണി… ഞങ്ങൾ കേരള അതിർത്തി കഴിഞ്ഞു കർണാടകത്തിൽ പ്രവേശിച്ചു .

ജനങ്ങളുടെ ഭാക്ഷതന്നെ മാറിയിരിക്കുന്നു .കന്നടയും മലയാളവും കലർന്ന ഒരു ഭാക്ഷ .

“മൈക്കിൾ … ഫണ്ടാണ് നമ്മുടെ മുന്നിൽ പ്രധാനപ്പെട്ടത്. നമുക്ക് ഏതെങ്കിലും കമ്പനികളെ കണ്ടെത്തണം .” അലക്സ് തെല്ല് ആകാംഷയോടെ എന്നെ  നോക്കി .

“അലക്സ് … നമ്മൾ സൈക്കിളിംഗ് തുടങ്ങിട്ടേയുള്ളു. ഇനി റോട്ടറി ക്ലബ്ബിനെ കാണണം .വലിയ കമ്പനികളെ സമീപിക്കാൻ അവർ  സഹായിക്കുമായിരിക്കും .” ഞാൻ അലക്സിന്റെ ആലോചനക്ക് കടിഞ്ഞാണിട്ടുകൊണ്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .

“നമുക്ക് മംഗലാപുരം റോട്ടറി ക്ലബ്ബിനെ സമീപിക്കാം. റോട്ടറി ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് മിഷന്റെ ഇഫക്റ്റ് അറിയാമല്ലോ !!” കുറച്ചുനേരത്തെ മൗനത്തിനുശേഷം  അലക്സ് പറഞ്ഞു .

“അതേ …അതേ … നമുക്ക് ഇഫക്റ്റ് അറിയണം.” ഞാൻ അകലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഏകദേശം പതിനൊന്ന് മണിയോടെ കർണാടകയുടെ വലിയ തുറമുഖ നഗരമായ മംഗലാപുരത്ത് ഞങ്ങൾ പ്രവേശിച്ചു .അതിനിടയിൽ അലക്സിന്റെ സൈക്കിൾ പഞ്ചറായി .റോഡ്‌സൈഡിൽ വച്ചുതന്നെ ഞങ്ങൾ പഞ്ചർ ശരിയാക്കി  യാത്ര തുടർന്നു .

“മംഗലാപുരം… സാമാന്യം വലിയ സിറ്റി. വലിയ തെരുവീഥികൾ , കെട്ടിടങ്ങൾ , ഷോപ്പുകൾ , ആശുപത്രികൾ , എല്ലാം നഗരത്തിന്റെ  പല ഭാഗങ്ങളിലായി തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്നു .ഈ തുറമുഖനഗരത്തിൽ ലോകത്തിൻറെ  പല ഭാഗങ്ങളിൽനിന്നുള്ള ചരക്കുകൾ കൈമാറ്റം ചെയ്യപ്പെടുന്നു .

റോഡിൽ അവിടവിടെയായി നിലയുറപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന കർണാടക പോലീസുകാർ ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് കാണാമായിരുന്നു .

അതിർത്തി നഗരമായതിനാൽ ധാരാളം മലയാളികളെയും കാണുവാൻ കഴിഞ്ഞു .ജനങ്ങളുടെ ഭാക്ഷ ഒന്നുംതന്നെ  മനസ്സിലാകുന്നില്ല .കൊങ്ങിണി ഭക്ഷയാണ് മിക്കവരും സംസാരിക്കുന്നതെന്ന് മനസ്സിലായി .

“എന്നാൽ ഭക്ഷണം കഴിക്കുകയല്ലേ? എനിക്ക് ശരിക്കും വിശക്കുന്നു .” അലക്സ് വിമ്മിഷ്ടത്തോടെ പറഞ്ഞു .

“ശരി… കഴിക്കാം.” റോഡിൽ ഒഴുകിനടക്കുന്ന വാഹനങ്ങളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .

ഞങ്ങൾ സൈക്കിൾ സാവധാനം ഉരുട്ടിക്കൊണ്ട് അങ്ങിനെ നടന്നു . നടക്കുമ്പോൾ കാലിന് നല്ല സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു . ഞങ്ങളെയും സൈക്കിളിനെയും എല്ലാവരും ശ്രദ്ധിക്കുന്നു .ചിലർ അടുത്തുവന്ന് സൈക്കിളിന്റെ മാറ്റ് പെയിന്റും , സ്റ്റിക്കറുകളും തൊട്ടുനോക്കുന്നു.

ഭക്ഷണത്തിന് ഓർഡർ കൊടുത്തു .കർണാടക രീതിയിലുള്ള ഭക്ഷണം ഞങ്ങൾക്ക് അതൃപ്തി ഉണ്ടാക്കി .

“വല്ല മലയാളി ഹോട്ടലിലും കയറാമായിരുന്നു.” ഭക്ഷണം രുചിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സ് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .

“എടോ … ഇനി എന്താണ് കിട്ടുന്നത്, അത് കഴിക്കാം. അല്ലാതെ വേറെ നിവൃത്തിയില്ല .ചേരയെ തിന്നുന്ന നാട്ടിൽ ചെന്നാൽ അതിൻറെ നടുക്കഷ്ണം കഴിക്കുക എന്നാണ് പ്രമാണം .” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കിക്കൊണ്ട് തമാശ രൂപത്തിൽ പറഞ്ഞു .

ഭക്ഷണം കഴിച്ചെന്ന് വരുത്തി പുറത്തേക്കിറങ്ങി .

സൈക്കിളിന് ചുറ്റും ധാരാളം ആളുകൾ .ഇവിടേക്കുള്ള യാത്രയാണ് എന്ന മുഖഭാവത്തിൽ കൗതുക പൂർവം വീക്ഷിക്കുന്നു .ഞങ്ങൾ സൈക്കിൾ ഉരുട്ടിക്കൊണ്ട് സാവധാനം നീങ്ങി .കുറച്ചു പോയപ്പോൾ ആളൊഴിഞ്ഞ ഒരു സ്ഥലം ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു .

“നമുക്കിവിടെ കുറച്ചു വിശ്രമിച്ച ശേഷം ബാക്കി കാര്യങ്ങൾ തീരുമാനിക്കാം.” അലക്സ് സ്വരം താഴ്ത്തി എന്റെ അടുത്തേക്ക് വന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു  .

സൈക്കിൾ നിർത്തി . ബെഡ്ഷീറ്റ് താഴെവിരിച്ച് കുറച്ചുനേരം അവിടെ വിശ്രമിച്ചു .വഴിപോക്കർ ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്  കാണാമായിരുന്നു .

ഏകദെശം ഒരു മണിക്കൂർ വിശ്രമത്തിന് ശേഷം അലക്സ് എഴുന്നേറ്റ് ബാഗ് തുറന്നു .

“നമുക്ക് മംഗലാപുരം റോട്ടറി ക്ലബ്ബിനെ സമീപിക്കാം. ചിലപ്പോൾ അവർ എന്തെങ്കിലും ചെയ്‌തു തരുമായിരിക്കും .” ബാഗ് തുറന്ന് മിസ്റ്റർ മധു തന്ന റോട്ടറി ഡയറക്ടറി പുറത്തെടുത്തുകൊണ്ട് അലക്സ് പറഞ്ഞു .

മംഗലാപുരം റോട്ടറി ക്ലബ്ബിന്റെ വിലാസം റോട്ടറി ഡിറക്ടറിയിൽ നിന്നും തിരഞ്ഞുപിടിച്ചു .

ഞാൻ അഡ്രസ്സ് ശ്രദ്ധിച്ചു .

Rotarian K. Sanjeeva Bandari (President)

Sansan Sales Corporation

Kandra Kambla Road

Manglore-4

“എന്നാൽ പോയി കാണുകയല്ലേ?” അലക്സിന്റെ ആകാംഷ നിറഞ്ഞ ചോദ്യം . സൈക്കിൾ എടുത്ത് സാവധാനം നീങ്ങി .ഏകദേശം ഒരു മണിക്കൂറിനുളിൽ ഞങ്ങൾ റോട്ടറി പ്രസിഡന്റ് മിസ്റ്റർ ഭണ്ടാരിയുടെ മുമ്പിലെത്തി .

അത്യാവശ്യം വലിയ ഒരു ഓഫീസ്.എന്തിൻടെയോ ഡീലർ ആണെന്ന് മനസ്സിലായി .

ഞങ്ങൾ റോട്ടറി കാർഡ് അദ്ദേഹത്തിന് കൊടുത്തു . അദ്ദേഹം അതിൽ ശ്രദ്ധാപൂർവം കണ്ണോടിച്ചു .

“ഓ … വണ്ടർഫുൾ…! വണ്ടർഫുൾ . ഏഷ്യ- യൂറോപ്പ് റോട്ടറി ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് ടൂർ … എക്സലന്റ്റ് !!” മിഴിവാർന്ന കണ്ണുകളോടെ  ഞങ്ങളെ നോക്കികൊണ്ട് മിസ്റ്റർ ഭണ്ടാരി പറഞ്ഞു .

ഞങ്ങളും അതേ രീതിയിൽത്തന്നെ അദ്ദേഹത്തെയും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .എന്താണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ രീതി എന്ന്  ഞങ്ങൾക്കും അറിയില്ലല്ലോ ?”

“കോഴിക്കോട് നിന്ന് എപ്പോൾ പുറപ്പെട്ടു?” അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചോദ്യം ഞങ്ങളെ ഉത്സാഹഭരിതരാക്കി .

“സാർ, മൂന്ന് ദിവസം കഴിഞ്ഞു.” അദ്ദേഹത്തെ നോക്കികൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .

“പ്രശ്നങ്ങൾ ഒന്നും ഉണ്ടായില്ലല്ലോ?”

ഇല്ലാ… എന്ന അർത്ഥത്തിൽ ഞാൻ തലയാട്ടി .

“ഓക്കേ, റോട്ടരക്റ്റർസ് …”

അദ്ദേഹം കസേരയിൽ ചാരി ഇരുന്നുകൊണ്ട് തുടർന്നു .

“ഞങ്ങൾ എന്താണ് ഞങ്ങളിൽനിന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത്?”

പെട്ടെന്ന് ഒന്നും പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല .കാരണം അദ്ദേഹം ഇംഗ്ലീഷിലാണ് സംസാരം . കൂടാതെ എന്താണ് അദ്ദേഹത്തോട് ചോദിക്കുക എന്ന  സംശയവും .

ഞങ്ങളുടെ നിശബ്ദത കണ്ടിട്ടാവാം അദ്ദേഹം തുടർന്നു .

“ഓക്കേ, ബോയ്‌സ്… നിങ്ങൾക്ക് ഞാൻ താമസസൗകര്യം ഏർപ്പെടുത്തി തരാം.”

“താങ്ക് യു, സർ…” ഞങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തെ തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് വിനീതമായി പറഞ്ഞു.

വൈകീട്ട് ഏഴ് മണിയോടെ മിസ്റ്റർ ഭണ്ടാരി ഞങ്ങളെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വസതിയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി .

പഴയ ഒരു തറവാട് . വലിയ ഒരു വീട് ആണെങ്കിൽകൂടി വാതിലും ജനാലകളും ചെറുതും പലതരം കൊത്തുപണികളാൽ അലംകൃതവുമായിരുന്നു .

ഒരു ബ്രാഹ്മണ കുടുംബമായിരിക്കുമോ എന്ന് തോന്നി .

വീട്ടിലെത്തിയ ശേഷം അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ കൗടുംബാംഗങ്ങൾക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തി .എല്ലാവരും വളരെ സന്തോഷത്തോടെ ഞങ്ങളെ  സ്വീകരിച്ചിരുത്തി .

മിസ്റ്റർ ഭണ്ടാരി… അദ്ദേഹത്തിന് മലയാളം തീരെ അറിയില്ല .പക്ഷെ… ഇംഗ്ലീഷ് ആണെങ്കിൽ വാ തോരാതെ സംസാരിക്കും . അദ്ദേഹത്തിന് ഞങ്ങളെ കുറിച്ച് എല്ലാം അറിയണം .പക്ഷെ… ഞങ്ങളുടെ ഇംഗ്ലീഷ് പരിജ്ഞാനം വളരെ  പരിതാപകരമായിരുന്നു .

അത്താഴം വളരെ കേമമായിരുന്നു .പലതരം പച്ചക്കറി വിഭവങ്ങൾ ,തൈര് എന്നിങ്ങനെ .ഭക്ഷണസമയത്ത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചോദ്യങ്ങളിൽ ഞങ്ങൾ പതറി .മിക്കതും ‘’Yeah… Yeah…’’ എന്നതിൽ ഒതുങ്ങിനിന്നു .ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞു എഴുന്നേൽക്കുവാൻ നേരം  മിസ്റ്റർ ഭണ്ടാരി ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .

Are you confident. Can you complete this mission?”

“We’ll try our best… Sir.” അദ്ദേഹത്തിന്റെ സംശയം നിഴലിക്കുന്ന മുഖത്തേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു.

ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം അദ്ദേഹം ഒരു റോട്ടറി റെക്കമണ്ടേഷൻ ലെറ്റർ ടൈപ്പ് ചെയ്ത് ഞങ്ങൾക്ക് തന്നു .

ഞാൻ ആ ലെറ്റെറിൽകൂടി ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു .

This is to confirm that Rotaractor Michael and Rotaractor Alex James, members of the Rotaract Club, Calicut Mid-town, who have taken up a prestigious venture of touring Eastern and European countries for a period of two years, from 10th February, 1987 by bicycle to acquire first-hand knowledge of culture and tradition from the people of different parts of the countries, have reached Mangalore on 14.02.1987.

“ഹൊ … നല്ലൊരു ആശംസാ ലെറ്റർ.” ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്‌തു .

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ ബെഡ്‌കോഫിക്ക് ശേഷം അദ്ദേഹത്തോട് ഞങ്ങൾ യാത്ര പറഞ്ഞു .പുറപ്പെടാൻ നേരം റോട്ടറി ക്ലബ്ബിന്റെ ഉപഹാരമായി ചെറിയ ഒരു തുക സഹായിക്കുകയും ചെയ്‌തു .

“ഇനി നമുക്ക് റോട്ടറി ക്ലബ്ബിനോട് സഹായങ്ങൾ ചോദിക്കാം.” ചെറിയ സാമ്പത്തിക സഹായം ലഭിച്ച ബലത്തിൽ അലക്സിൻറെ അഭിപ്രായ പ്രകടനം .

“പിന്നെയല്ലാതെ? അല്ലാതെ വേറെ വഴിയില്ല ! നമുക്ക് ഇന്ത്യക്ക് പുറത്തേക്ക് എത്തണമെങ്കിൽ ഫണ്ട് വേണം .റോട്ടറി ക്ലബ് തന്നെ  ശരണം .” ഞാൻ തലകുലുക്കി സമ്മതിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“ഹൊ… ദൈവമേ… എന്തൊരു ഇംഗ്ലീഷ്!!! എനിക്കുണ്ടോ മറുപടി പറയാൻ കഴിയുന്നു …ശരിക്കും കുഴങ്ങി .” അലക്സ്  ശരീരം വിറപ്പിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി .

“നീ എന്തിനാണ് വെറുതെ Yeah, yeah. എന്ന് പറയുന്നത്. വേണ്ടതിനും, വേണ്ടാത്തതിനും Yeah” ഞാൻ അലക്സിനെ കളിയാക്കി.

“അതെ… അതെ … പക്ഷെ, നീയും അങ്ങിനെ ആയിരുന്നു. എല്ലാത്തിനും Yeah..“ ചിരിക്കുന്നതിനിടയിൽ അലക്സ് പരിഹസിച്ചു.

“Yeah…” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി ഉച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞു. അന്തരീക്ഷത്തിൽ ഞങ്ങളുടെ ചിരി ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.

Advertisement invite

I Want to Built a House

Email: josemichaelcalicut@gmail.com 

WhatsApp: +91 7560 899 479

GOOGLE PAY: +91 921 2025 479

Payoneer : josemichael88245@gmail.com