Simple Sense… A Dynamic True Story
We became very close and spent a lot of time together. We would explore the city, buy groceries from the supermarket, and share expenses. I had earned around five thousand Deutsch Mark from my work in Germany and Denmark, so I had enough money to sustain myself for several months.
After our supermarket trip, we went to a tobacco shop and then grabbed some chicken snacks from a fast-food joint. We then sat on the steps of the post office, which was where we had first met. Finally, we returned to our apartment. This was our daily routine.
Staying with Robert made me feel completely at home. Once we got back to the apartment, we organized most of the items we had bought in the fridge.
“Would you like a coffee, Mike?” Robert asked after we had settled everything.
“Sure, that would be nice,” I replied as I went to the living room and took a seat.
Robert prepared the coffee and then came back to turn on the TV.
“Oh, it’s the music channel. There probably won’t be anything good to watch now,” he muttered to himself.
I glanced at my watch and saw that it was already past 3:30 p.m.
“Robert, let’s keep the music channel on. There’s a nice program with old songs,” I suggested, watching the TV.
“Yeah, I agree. Old songs are often wonderful to listen to and watch,” Robert said, focusing on the TV.
“Did you work anywhere before, Robert?” I asked.
“Yes, I did,” Robert replied, enjoying his coffee. “But not anymore. I’m currently interested in studying something.”
“Oh, what are you interested in?” I inquired, taking a sip of my coffee.
“I like Electronics. In two months, I’ll be starting a course on that,” Robert shared.
“Where will you be taking the course?” I asked, observing him for a moment.
“Sitting here alone can get really boring, right?” Robert leaned back in his chair and sighed. “You’re absolutely right.”
For dinner, we decided to try out some Dutch and Indian dishes. On one particular day, I took charge of preparing the meal. I made fried fish using my mother’s recipe, along with boiled potatoes and a vegetable salad.
Meanwhile, Robert set the dining table for us. As I presented the fried fish, marinated with chilies, to Robert, he took a moment to appreciate it. “It looks good!” he exclaimed, admiring the dish.
“Usually, we include rice for dinner, but this time I skipped it,” I explained.
Robert smiled and waved his hand. “Rice isn’t a common staple here, especially with other dishes. It’s used sparingly,” he shared.
“Yeah, I’m aware of that,” I responded, serving myself the fried fish. “That’s why I omitted the rice.”
Robert tried the Indian food, particularly the fried fish, and I observed his reaction. I could tell he enjoyed the meal. Curiously, I asked him, “Robert, how is it?”
“It’s delicious, but the spiciness is a bit challenging,” he replied cheerfully while eating.
I felt happy that he liked the food and ate heartily. After dinner, we washed the plates, put them away, cleaned up the kitchen, and then returned to the living room.
“So, let’s have a cigarette,” Robert suggested, taking out a packet of tobacco. He switched on the TV.
“Mike, what about your girlfriend in India?” Robert inquired while we watched an English movie.
I smiled and responded, “Currently, I don’t have a girlfriend.” There was a brief moment of silence. “Well, what about you?” I asked eagerly, looking at Robert.
“Actually, I’m in a new relationship,” he revealed, leaning back in his seat with a smile. “She’s my neighbour, Fatima. She comes from a Moroccan family.”
“I used to have a girlfriend in Eindhoven,” I shared, fixing my gaze on the TV screen. “But that relationship is over.”
“Really? What happened?” Robert asked curiously. “Did you have a falling out?”
“She just left,” I replied dismissively, waving my hand in frustration. “I’m not sure what happened. Maybe there were some issues with someone close to her.”
“Oh, Mike, you’ll find someone here,” Robert reassured me, giving me an optimistic look.
“Yeah, I hope so,” I nodded, looking at Robert.
Our conversation continued as we watched TV, gradually shifting to various topics. In between, we would have two or three cups of coffee. Once one movie ended, we would start another.
Unbeknownst to us, time flew by swiftly. I glanced at my watch and realized it was already past 2:30 a.m.
In the morning, I woke up and checked the time on my watch. It was 10:30 a.m. As I lay in bed, lost in my thoughts, I couldn’t help but wonder, “What’s next for me?”
I had a strong desire to stay in the Netherlands. I didn’t feel like going anywhere else. My goal was to secure admission to study in the country. If I could achieve that, I would consider myself lucky. I also had plenty of time to find a Dutch woman.
No one in Eindhoven knew that I had returned to the Netherlands. I wanted to write a letter to Mr. Koning, seeking his support. “Mike, why are you laying down like that?” Robert’s voice interrupted my thoughts. “Aren’t you getting up?”
“Oh, I thought you were still in bed,” I replied, getting up and explaining, “I was just lying there.”
“I just woke up too,” Robert observed me for a moment and remarked, “We stayed up quite late last night.”
“Yes, we’ve been doing the same thing for these past few days,” I acknowledged, glancing at the bright sunshine outside. “We lose track of time while talking and watching movies.”
We quickly freshened up and headed to the breakfast table.
I wrote a brief letter to Mr. Koning, informing him, “I have returned to the Netherlands and am staying in Utrecht. I will visit you one day. I hope everyone is doing well.”
After some time, we went out. Our destination for the day was to meet Mr. Laar, a friend of Robert’s.
Mr. Laar was a bachelor, and when he learned that I was from India, he proudly showed me a plant he had grown inside his room. “Do you know what this is? The seed was brought by a friend of mine from India.”
I was surprised as I examined the plant closely. It stood about one foot tall, with small leaves, grown in a small flower pot inside the room.
“You see, this is a Marijuana Plant,” Mr. Laar declared with pride as we observed the plant.
I was stunned. A Ganja plant growing inside a room, with the seed brought from India! It was quite fascinating.
After dinner, we sat in front of the TV and watched an English movie. “Today is Friday, so there might be some good movies,” Robert adjusted the volume and looked at me.
“Robert, do you go out on weekends?” I asked, glancing at him.
“No, man, I don’t like going out at night,” he replied, changing the channel on the TV. “I’m not a fan of pubs and discotheques.”
“Why? I really enjoy going to such places,” I happily exclaimed, looking at Robert.
He sighed. “I don’t enjoy the atmosphere there,” he lazily replied, looking at me. “I don’t consume hot drinks either.”
“Yeah, I had a feeling you don’t drink hot beverages,” I leaned back in my chair and smiled. “Otherwise, we could at least have a beer here.”
Robert burst into laughter. “Tea, coffee, milk, and fruit juice are my preferred drinks.”
“That’s great. It’s good for your health,” I joined in his laughter.
A Cowboy movie was playing on the Sky Channel, and we sat there, engrossed in watching it.
“Robert, can I go out?” I looked at Robert and asked.
“Oh, yes, of course,” he said with a smile, observing me for a moment. “You’re going to the discotheque, right? No problem at all. You have all the keys with you. I’ll watch TV for a while and then go to bed,” Robert remarked, still smiling as he turned his attention back to the television.
“Alright, Robert. I’ll be back after some time,” I replied.
I put on my jacket and headed outside. The city center was about two kilometers away. I hopped on my bicycle and pedaled leisurely. The night sky was clear, with the full moon casting its radiant glow all around. It was a truly breath-taking sight.
The night had brought Utrecht to life. People were out and about, enjoying the summer weekend. Restaurants and pubs were filled with lively crowds. I moved on observing… my eyes rested on the waterways that crisscrossed through the city. Charming little bridges spanned the water on both sides of the road, and occasionally, small boats sailed along the canals, most likely carrying tourists. These waterways gave Utrecht a reminiscent feel of the city of Venice.
Glancing at my watch, I noted that it was 10:00 p.m. Soon, I spotted a pub and parked my bicycle nearby. I could see a group of young men and women eagerly waiting to enter.
Taking in the sights, I marvelled at the city adorned with vibrant lights. Stepping inside, I realized the discotheque was located underground and was packed with enthusiastic youngsters.
I observed the scene, thinking to myself, “No, it doesn’t quite compare to Wilhelmina.”
I purchased a drink and found a spot to settle on the side. The dance floor was filled with young men and women, swaying to the high-energy music. The disco lights sparkled from various angles, creating a dazzling spectacle within the hall.
As the music reached its crescendo, I focused my attention on a girl wearing red pants and a matching top, dancing with a young man. Two other men were vying for her attention.
She looked absolutely stunning, and I watched with curiosity as they attempted to win her over.
The music continued to thump, enveloping the atmosphere…
The next day, as usual, we woke up late. Our plan for the day was to visit the city center, pick up some items from the supermarket, and explore Utrecht.
Utrecht is the fourth largest city in the Netherlands and is often referred to as the Christian center of the country. It serves as the seat of the Roman Catholic dioceses in the Netherlands. Utrecht University, established in 1936, is the largest university in the Netherlands, and the city is also home to several other esteemed higher educational institutions. After Amsterdam, Utrecht is renowned as a cultural hub in the country.
We continued our exploration of the city, taking in its beautiful sights. The sky was clear, displaying a vibrant shade of blue, and the temperature hovered below fifteen degrees Celsius. It was truly a remarkable scene.
The pubs and restaurants lining both sides of the road were bustling with activity. People were savoring their drinks and soaking up the summer ambiance.
Our attention was drawn to a young man who had just caught a large fish in the nearby canal. He carefully measured its length and weight, leaving us amazed.
“Wow, it’s a really big one! It must be over 10kg,” I exclaimed in surprise.
“Yeah, it’s quite a catch,” Robert said, stopping the bicycle so we could observe the fish. “He hooked it while fishing. Impressive, isn’t it?”
“He’s in for a delightful dinner tonight,” I remarked, amazed.
“No, no,” Robert waved his hands, disagreeing. “He’s going to release it back into the water. Let’s see…” Robert said, keeping an eye on the fish and the man.
Robert was right. After measuring the fish, the man proudly held it up for a photo and gently returned it to the canal.
This reminded me of a past incident in Austria when Alex and I had caught a fish in a brook and fried it.
Later on, I entered the visitor’s hall and turned on the television, hoping to find something interesting to watch. Glancing at my watch, I noticed it was 3:30 p.m.
As I surfed through the channels, including Sky, Super Channel, Dutch, German, and French, I couldn’t find anything appealing. “Not really my cup of tea. Let’s try the music channel. Maybe there will be some good music,” I thought.
I tuned in to the music channel and gazed out of the window. It was a radiant day, with the sun casting its warm glow. I noticed Robert opening the door and stepping onto the balcony, enjoying the view.
My attention returned to the music channel, and a captivating song caught my ear. It mesmerized me, pulling me into its melody.
I got a suitcase in my hand…
And I’ve got a hungry heart…
I’m going to join the millions…
On into the freedom roads…
I became fully engrossed in the song, immersing myself in its emotions.
Meanwhile, I heard voices coming from the balcony. Robert was engaged in a conversation with someone, who seemed to be standing on the neighboring balcony.
I remained seated, simply relishing the music. Approximately half an hour later, Robert closed the balcony door and joined me on the sofa, settling down beside me.
There was a prolonged silence between us…
“You know, it was Fatima,” Robert finally spoke, accompanied by a smile.
“Ah, a balcony romance,” I teased, playfully peering at Robert.
He let out a sigh. “Yeah, that’s the only way I can see her,” he said, taking a deep breath. “Her family is Moroccan and quite orthodox. She isn’t allowed to go out alone.” I detected a tinge of sadness in Robert’s voice.
“Alright, but how is she?” I inquired, concealing my own concern and turning my gaze towards Robert.
“I believe she’s interested, but I haven’t discussed it with her,” Robert replied, his smile somewhat ambiguous.
“I see. So, what’s the problem then?”
“Well, her family won’t approve. They are deeply religious. I’ll have to talk to her and see how things go,” Robert confessed, his face revealing a mix of determination and uncertainty. “But I do know one thing: she likes me too. We meet at the balcony almost every day at 3:00 p.m. She always comes at that time, and I’m always there waiting for her.”
“That’s a positive sign,” I offered, glancing at Robert with encouragement.
Robert sighed; his gaze fixed on the cloudless sky. He remained silent, lost in his thoughts.
Time flew by swiftly during my stay in Utrecht. I hadn’t realized how quickly the days had passed.
Those were truly delightful days…
However, I knew that my visa was on the verge of expiring, and I needed to renew it for an additional two months. In the meantime, I had to figure something out.
The following day, I made my way to The Hague, the capital city and the administrative center of The Netherlands. Dan Haag was the third largest city and the place of the Dutch Queen Beatrice and also the epic center of all the embassies.
Apart from that there is the Supreme Court, Judicial Capital of the United Nations, International Court of Justice also known as “The Peace Palace,” International Criminal Court… The attributes of The Hague seemed endless.
My destination was the foreign police office in The Hague. As I approached the counter, I noticed a man from Suriname sitting there.
“What can I assist you with?” he asked, briefly looking at me and examining my passport as I handed it to him.
“I need to extend my visa for another month,” I informed him.
He scrutinized my passport and stared at me for a moment before abruptly asking, “How much money do you have?”
This was the first time I had been asked about money for visa stamping. I examined the man behind the counter for a moment before responding, “Yes, I have around four thousand Guilders.”
He looked at me with a hint of uncertainty and requested to see the money. I showed him the amount I had.
“Well, alright,” he said with a gentle smile. “You can get the visa.” He proceeded to stamp the visa in my passport and returned it to me.
Leaving the police office, I walked leisurely, taking in the captivating beauty of The Hague under the gentle sunlight. On one side, the parliament building stood proudly, while several other structures displayed the magnificent ancient Dutch sculptures. I appreciated these sights and pondered over the future as I boarded the train back to Utrecht.
Finding a seat near the window, I marvelled at the grandeur of the Netherlands. The landscape in the Netherlands was predominantly flat, without a single mountain in sight. Scattered houses adorned the fields, adorned with a vibrant array of flowers. In the distance, tall and small windmills stood erect, resembling historical landmarks.
One morning, I was strolling through the streets, enjoying the sights around me. On either side of the road, I could see typical Dutch houses. It would take about half an hour of cycling from Nijweldsingle to reach the main city center.
As I walked, my attention was drawn to the items placed on the footpath in front of the houses. There were things like TVs, fridges, and washing machines, all in good working condition. I remembered what Robert had told me – when people buy new things, they often leave the old ones outside their houses. Some items are taken by those in need, while others are collected by disposal vans.
Continuing my walk, the city center was getting closer. I noticed a familiar beggar, a man with big beard and dirty clothes. He appeared to be around forty years old and was rummaging through a waste box by the road. Occasionally, he would eat scraps of food he found.
I wondered if there were beggars in the Netherlands, recalling what Robert had mentioned. According to him, this particular man had been assisted by social security multiple times, but he didn’t seem interested in accepting help. Instead, he would return to the streets.
The weather was lovely, with bright sunshine and a gentle breeze that made me feel comfortable. I decided to enter a pub, where I saw many people enjoying their drinks and having a good time. I took a seat at the counter and ordered a drink for myself.
He returned the smile and responded, “Hi, nice weather today, isn’t it?” He took a sip of his drink.
“Yes, it’s beautiful outside,” I replied, also in English.
Curious to know more about him, he asked, “Where are you from?” while taking another sip.
“I’m from India,” I replied.
“India, oh, that’s quite far away,” he remarked, seemingly interested in our conversation. “What about you? Are you working?” I inquired.
“No, I’m not working. I’m a student at Utrecht University,” he explained.
“That’s great. I’m Michael,” I introduced myself.
“I’m Hoen,” he replied.
“Hey, Hoen, I was wondering if Utrecht University has only Dutch students,” I asked, hoping to gain some insight.
“Oh no, there are plenty of international students studying there,” he assured me, briefly staring at me. “Why do you ask? Are you considering joining?”
“Yes, I would like to give it a try,” I replied, looking at Mr. Hoen hopefully.
He took another sip of his drink and continued, “You know, it’s the admission season now. You should definitely give it a shot. You have a good chance,” he encouraged me.
After talking with Mr. Hoen, I felt optimistic about my chances of getting admitted to Utrecht University. “Yes, there is a chance. I have to give it a try,” I convinced myself.
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com
Simple Sense… A Dynamic True Story
ചാപ്റ്റർ – 23
ഞങ്ങൾ വളരെ വേഗതിൽ അടുത്തു . വളരെ ഇന്റിമേറ്റ് റിലേഷൻഷിപ്പ് .
സിറ്റിയിൽ ഒരുമിച്ച് ഇറങ്ങും . സൂപ്പര്മാര്ക്കറ്റിൽ കയറി ആവശ്യമുള്ള സാധനങ്ങൾ വാങ്ങും . പണം ഷെയർ ചെയ്യും . എന്റെ അടുക്കൽ ഏകദേശം അയ്യായിരം ഡോയ്ഷ് മാർക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു .അധികവും ജോലിചെയ്തു സമ്പാദിച്ച പണം . ഏതാണ്ട് നാലഞ്ചു മാസത്തേക്കുള്ള കരുതൽ ധനം എന്റെ കൈവശമുണ്ട് .
സൂപ്പർമാർക്കറ്റിൽ നിന്ന് നേരെ ടുബാക്കോ ഷോപ്പിലേക്ക് , ശേഷം ഓരോ “ചിക്കൻ സ്നാക്ക്സ് ” അതിനുശേഷം പോസ്റ്റോഫീസ് സ്റ്റെപ്പിൽ കയറി ഇരുത്തം .(അവിടെവച്ചായിരുന്നു ഞങ്ങൾ പരിചയപ്പെട്ടത് )
ശേഷം ഫ്ളാറ്റിലേക്ക് മടക്കം .അതായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ ദിനചര്യ .
റോബെർട്ടിന്റെ കൂടെയുള്ള താമസം . അവിടം സ്വന്തം വീടിന്റെ ഒരു അന്തരീക്ഷമാണ് എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടത് .
ഞങ്ങൾ പച്ചേയ്സ് കഴിഞ്ഞു ഫ്ളാറ്റിലേക്ക് മടങ്ങി എത്തി . വാങ്ങിച്ച സാധനങ്ങൾ മിക്കതും ഫ്രിഡ്ജിൽ അടുക്കിവച്ചു .
“എന്താ … മൈക്കിൾ, ഒരു കോഫി എടുത്താലോ?” സാധനങ്ങൾ യഥാസ്ഥാനത്ത് വെക്കുന്നതിനിടയിൽ റോബർട്ട് ചോദിച്ചു .
“അതെ… ഒരു കോഫി ആകാം.” ഞാൻ ഹാളിലെ സോഫയിൽ ചെന്ന് ഇരുന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
റോബർട്ട് കോഫിമെക്കാറിൽ കോഫി ഇട്ടശേഷം ഹാളിലേക്ക് വന്നു ശേഷം ടി .വി . ഓൺ ചെയ്തു .
“ഓ … മ്യൂസിക്ക് ചാനൽ … ഇപ്പോൾ വേറെ നല്ല പ്രോഗ്രാം ഒന്നും കാണില്ല.” റോബർട്ട് തന്നത്താൻ പിറുപിറുത്തു .
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി . സമയം 3:30.p.m. കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
“മ്യൂസിക്ക് ചാനൽ തന്നെ കിടക്കട്ടെ. നല്ല പ്രോഗ്രാം … അധികവും പഴയ പാട്ടുകൾ .” ഞാൻ ടി .വി . ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“അതെ, അതെ, പഴയ പാട്ടുകൾ മിക്കതും നന്നായിരിക്കും. കണ്ടിരിക്കുവാൻ തന്നെ നല്ല സുഖമുണ്ട് .” റോബർട്ട് എന്റെ സമീപത്ത് ഇരുന്നുകൊണ്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
“റോബർട്ട് ജോലിക്ക് പോകാറുണ്ടായിരുന്നോ?” ഞാൻ വെറുതെ അന്വേഷിച്ചു .
“പോകാറുണ്ടായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ നിർത്തി . എനിക്ക് എന്തെങ്കിലും പഠിക്കുവാൻ ചേരണം .” കോഫി രുചിച്ചുകൊണ്ട് റോബർട്ട് പറഞ്ഞു .
“ഏത് കോഴ്സിനാണ് താല്പര്യം?” കോഫി രുചിക്കുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .
“എനിക്ക് ഇലട്രോണിക്സിനോടാണ് താല്പര്യം. രണ്ടുമാസം കഴിഞ്ഞു ഞാൻ അതിന് ചേരും .”
“ഇവിടെ ഇങ്ങനെ ഒറ്റക്കിരുന്നാൽ ശരിക്കും ബോറടിക്കും, അല്ലെ …” ഞാൻ റോബർട്ടിനെ നോക്കി.
“അതെ, ശരിയാണ്.” റോബർട്ട് ഇരിപ്പിടത്തിലേക്ക് ചാരി ഇരുന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
രാത്രി ഭക്ഷണം , ഞങ്ങൾ ഡച്ച് -ഇന്ത്യൻ വിഭവങ്ങൾ പരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
വേറൊരു ദിവസം ഞാൻ ഇന്ത്യൻ രീതിയിൽ ഫിഷ് ഫ്രൈ ഉണ്ടാക്കി .കൂടെ ഉരുളക്കിഴങ്ങ് പുഴുങ്ങിയതും , വെജിറ്റബിൾ സലാഡും .
റോബർട്ട് അതിനിടയിൽ ഡൈനിങ് ടേബിൾ ശരിയാക്കി .
“ഇതൊന്ന് കഴിച്ചുനോക്കൂ. വരഞ്ഞു മുളക് തേച്ച് പൊരിച്ച മീൻ നൽകിക്കൊണ്ട് ഞാൻ റോബെർട്ടിനെ നോക്കി .
“കണ്ടിട്ട് നന്നായിരിക്കുന്നു.” എണ്ണയിൽ പൊരിച്ച മീൻ തൊട്ട് നോക്കികൊണ്ട് റോബർട്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
“സാധാരണ കുറച്ച് റൈസ് കൂടി വേണം. പക്ഷെ, ഞാനത് ക്യാൻസൽ ചെയ്തു .” ഞാൻ റോബെർട്ടിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“റൈസ് … ഇവിടെ ആളുകൾ മറ്റു ഭക്ഷണത്തിന്റെ കൂടെ കുറച്ചുമാത്രം ഉപയോഗിക്കും. അതും , വളരെ അപൂർവമായി .” റോബർട്ട് എന്നെനോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“അതെ, എനിക്ക് അറിയാം … അതാണ് ഞാൻ റൈസ് ഉപേക്ഷിച്ചത്.” ഞാൻ എന്റെ പ്ലേറ്റിലേക്ക് മീൻ എടുത്തുവച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ ഭക്ഷണം കഴിക്കുവാൻ ആരംഭിച്ചു .റോബർട്ട് ഭക്ഷണം ആസ്വതിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .പ്രത്യേകിച്ച് ഫിഷ് ഫ്രൈ .റോബെർട്ടിന്റെ മുഖഭാവം കണ്ടിട്ട് നല്ല രുചി ഉള്ളതായി തോന്നി .
“എങ്ങിനെയുണ്ട്?” ഞാൻ തെല്ല് ജിജ്ഞാസയോടെ റോബെർട്ടിനെ നോക്കി .
“വളരെ നന്നായിരിക്കുന്നു. പക്ഷെ , എരിവാണ് പ്രശ്നം . പക്ഷെ ഇതേപോലുള്ള ഭക്ഷണത്തിന് മുളക് ആവശ്യമാണ് .” മീൻ കഴിക്കുന്നതിനിടയിൽ റോബർട്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
റോബർട്ട് നല്ലവണ്ണം ഭക്ഷണം കഴിച്ചു .എന്റെ ഭക്ഷണം ഇഷ്ടപ്പെട്ടു എന്നത് എനിക്ക് വളരെ സന്തോഷം തോന്നി .
ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം പ്ലേറ്റ് എല്ലാം കഴുകി യഥാസ്ഥാനത്ത് വച്ചു .കിച്ചൻ വൃത്തിയാക്കിയശേഷം ഞങ്ങൾ ഹാളിലേക്ക് വന്നു .
“ഇനി ഒരു സിഗരറ്റ് ആവാം.” ഇന്ത്യൻ ഭക്ഷണം ആസ്വദിച്ച സന്തോഷത്തിൽ റോബർട്ട് സിഗരറ്റ് പാക്കറ്റ് എടുത്തുകൊണ്ട് ടി .വി . ഓൺ ചെയ്തു .
“മൈക്കിൾ, ഇന്ത്യയിൽ ഗേൾഫ്രണ്ട് ഉണ്ടോ?” ഒരു ഇംഗ്ലീഷ് മൂവി ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് റോബർട്ട് എന്നോട് തിരക്കി .
“ഇല്ല … what about you… ‘’ ഞാൻ റോബർട്ടിനെ നോക്കി.
“ഒരു ചെറിയ അഫയർ ഉണ്ട് … തുടങ്ങീട്ടെ ഒള്ളൂ.”
“എവിടെയാണ്?” ഞാൻ ജിക്ജ്ഞാസയോടെ അന്വേഷിച്ചു .
“തൊട്ടടുത്ത ഫ്ലാറ്റിൽ തന്നെ. പേര് ഫാത്തിമ … ഒരു മൊറോക്കൻ ഫാമിലിയാണ് .” റോബർട്ട് സിറ്റിലേക്ക് ചാരിക്കിടന്നുകൊണ്ട് ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു .
“എനിക്ക് Eindhoven ൽ ഒരു അഫയർ ഉണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ , അത് പോയി .” ഞാൻ ടി .വി .യിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എങ്ങിനെ? മൈക്കിൾ അവളോട് സംസാരിച്ചില്ലേ ?” തെല്ല് ആകാംഷയോടെ റോബർട്ട് അന്വേഷിച്ചു .
“ഓ … അവൾ പെട്ടെന്ന് മാറി … എന്താണ് കാരണം എന്ന് അറിയില്ല, അവളുടെ ആർക്കെങ്കിലും എതിർപ്പ് ഉണ്ടായിരിക്കണം.” ഞാൻ നിസ്സാരമട്ടിൽ എന്നപോലെ പറഞ്ഞു .
“ഹോ … മൈക്കിൾ, ഇവിടെ വേറെ ഒരു ഗേൾഫ്രണ്ടിനെ കണ്ടെത്തുക.” റോബർട്ട് പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന മട്ടിൽ പറഞ്ഞു .
“ഉം, കണ്ടെത്തണം.” ഞാൻ തലയാട്ടിക്കൊണ്ട് പുഞ്ചിരിച്ചു .
ടി .വി . കാണുന്നതിനിടയിൽ ഞങ്ങളുടെ സംഭാഷണങ്ങൾ നീണ്ടുപോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ക്രമേണ അത് ഓരോ വിഷയങ്ങളിലും ചെന്നെത്തും .അതിനിടയിൽ ഒന്ന് രണ്ട് കപ്പ് കോഫി കഴിച്ചിരിക്കും .സംസാരത്തിനിടയിൽ ആ മൂവി കഴിഞ്ഞിരിക്കും .അടുത്ത മൂവിക്ക് വേണ്ടി തിരയും .
സമയം പോകുന്നത് അറിയുകയേ ഇല്ല .
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി . സമയം 2:30.a.m. കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
രാവിലെ എഴുന്നേറ്റ് വാച്ചിൽ നോക്കി .
സമയം 10:30.a.m.
“ഹോ … ഇത്രനേരം കിടന്നുറങ്ങിയോ?” ഇനിക്ക് അത്ഭുതം തോന്നി .
റോബർട്ട് ഇതുവരെ ഉണർന്നിട്ടില്ല എന്ന് തോന്നുന്നു . ഒരു ശബ്ദവും കേൾക്കുവാനില്ല.
ഞാൻ അങ്ങിനെ കിടന്നു . ഓരോന്നും ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് .
“ഇനി എന്താണ് പരിപാടി !!” ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു .
ഇവിടെ തന്നെ നിൽക്കണം . വളരെ നല്ല രാജ്യം …
വേറെ ഒരിടത്തും പോകുവാൻ തോന്നുന്നില്ല . എന്തെങ്കിലും പഠിക്കുവാൻ അഡ്മിഷൻ ലഭിക്കുമോ എന്ന് നോക്കണം .അങ്ങിനെ അഡ്മിഷൻ കിട്ടിയാൽ രക്ഷപെട്ടു .” നല്ലൊരു ഡച്ച് യുവതിയെ കണ്ടെത്താൻ ധാരാളം സമയം .”
ഞാൻ നെതെർലാൻഡ്സിലേക്ക് തിരിച്ചുവന്നത് Eindhoven നിൽ ആരുംതന്നെ അറിയില്ല .കോനിങ്ങിന് ഒരു ലെറ്റർ എഴുതണം . അവരുടെ സഹായങ്ങൾ എനിക്ക് വേണം .
“മൈക്കിൾ … എന്താണ് ഇങ്ങനെ കിടക്കുന്നത്. എഴുന്നേറ്റ് വരുന്നില്ലേ ?” റോബർട്ടിന്റെ ശബ്ദം എന്നെ ചിന്തയിൽ നിന്നും ഉണർത്തി .
“ഹോ … റോബർട്ട് ഉണർന്നില്ല എന്ന് കരുതി. ഞാൻ അങ്ങിനെ കിടന്നു .” ബെഡിൽനിന്നും എഴുന്നേറ്റുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“ഞാനിതാ … എഴുന്നേറ്റുവരുന്ന വഴിയാണ്. ഇന്നലെ കിടന്നപ്പോൾതന്നെ താമസിച്ചു .” റോബർട്ട് പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“അതെ, സംസാരിച്ചു സമയം പോയതറിഞ്ഞില്ല.”
ഞങ്ങൾ വേഗത്തിൽ ഫ്രഷ് ആയി . പ്രഭാതഭക്ഷണം കഴിക്കുവാൻ ഇരുന്നു .
ഞാൻ മിസ്റ്റർ കോനിങ്ങിന് ഒരു ലെറ്റർ എഴുതി .
“ഞാൻ നെതെര്ലാണ്ടിലെക്ക് തിരികെ വന്നു Utrecht ലാണ് താമസം. ഒരു ദിവസം വന്നു കാണും .എല്ലാവര്ക്കും സുഖം എന്ന് കരുതുന്നു .”
ഇത്ര മാത്രം എഴുതി .
കുറച്ച് കഴിഞ്ഞു ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
അന്നത്തെ യാത്ര റോബെർട്ടിന്റെ സുഹൃത്തായ മിസ്റ്റർ ലാറിന്റെ അടുക്കലായിരുന്നു .
മിസ്റ്റർ ലാർ ഒരു ബാച്ചിലർ … ഞങ്ങൾ പരിചയപ്പെട്ടു . ഞാൻ ഇന്ത്യയിൽ നിന്നാണെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ റൂമിൽ ഓമനിച്ചു വളർത്തുന്ന ഒരു ചെടി കാണിച്ചുകൊണ്ട് ലാർ പറഞ്ഞു .
“ഇതെന്താണെന്ന് അറിയാമോ? ഇതിന്റെ വിത്ത് എന്റെ ഒരു സുഹൃത്ത് ഇന്ത്യയിൽ നിന്നും കൊണ്ടുവന്നതാണ് .”
ഞാൻ ആ ചെടി സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി .റൂമിനകത്ത് ഒരു ചട്ടിയിൽ പരിപാലിക്കുന്ന ചെറിയ ഇലകളോടുകൂടിയ ഒരടി ഉയരത്തിലുള്ള ഒരു ചെടി .
“ഇതാണ് കഞ്ചാവിന്റെ ചെടി.” മിസ്റ്റർ ലാർ അതിന്റെ അരികിൽ ചെന്ന് ശ്രദ്ധയോടെ ശുശ്രുഷിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
എനിക്ക് അത് കണ്ടപ്പോൾ അച്ഛര്യം തോന്നി .വീടിന്റെ അകത്ത് കഞ്ചാവ് ചെടി . വിത്ത് ഇന്ത്യയിൽ നിന്ന് കൊണ്ടുവന്നു പാകി മുളപ്പിച്ചത് .
രാത്രി ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം ഞാനും റോബെർട്ടും ടി .വി .യ്ക്ക് മുമ്പിൽ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .ടി .വി .യിൽ ഒരു ഇംഗ്ലീഷ് മൂവി ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
“ഇന്ന് ഫ്രൈഡേ. രാത്രി നല്ല മൂവി കാണും .” ടി വി .യുടെ സൗണ്ട് ശരിപ്പെടുത്തികൊണ്ട് റോബർട്ട് പറഞ്ഞു .
“വീക്കെൻഡിൽ രാത്രി പുറത്തേക്ക് പോകാറില്ലേ?” റോബെർട്ടിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .
“ഇല്ല, ഞാൻ അങ്ങിനെ രാത്രി പുറത്തേക്ക് പോകാറില്ല. ഇനിക്ക് പബ്ബ് , ഡിസ്കോത്തേക്ക് , ഇഷ്ടമല്ല .” ടി .വി .യിൽ വേറൊരു ചാനൽ തിരഞ്ഞുകൊണ്ട് റോബര്ട്ട് പറഞ്ഞു .
“അതെന്താണ്? ഇനിക്ക് വളരെ ഇഷ്ടമുള്ള സ്ഥലമാണ് .” ഞാൻ തെല്ല് ഉത്സാഹത്തോടെ റോബെർട്ടിനെ നോക്കി .
“ഇനിക്ക് അവിടത്തെ അന്തരീക്ഷം ഇഷ്ടപെടാറില്ല. കൂടാതെ ഞാൻ ഡ്രിങ്ക്സ് ഉപയോഗിക്കാറില്ല .” റോബർട്ട് എന്നെ അലസമായി നോക്കി .
“എനിക്ക് അത് തോന്നി. റോബർട്ട് ഡ്രിങ്ക്സ് ഉപയോഗിക്കാറില്ലെന്ന് . അല്ലെങ്കിൽ ഒരു ബിയർ ബോട്ടിൽ എങ്കിലും ഇവിടെ കാണുമായിരുന്നു .” ഞാൻ പുഞ്ചിരിയോടെ സോഫയിലേക്ക് ചാരി ഇരുന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
‘’Tea, coffee, milk… ഫ്രൂട്ട് ജ്യൂസ് ഏതൊക്കെയാണ് എന്റെ ഡ്രിങ്ക്സ് .” ചിരിച്ചുകൊണ്ട് റോബർട്ട് പറഞ്ഞു .
“വളരെ നല്ലത് Good for the health.’’ ഞാനും ചിരിയിൽ പങ്കുചേർന്നു.
സ്കൈ ചാനലിൽ ഒരു കൗബോയ് മൂവി ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു .ഞങ്ങൾ അത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
“ഞാനൊന്ന് പുറത്തേക്ക് പോകട്ടെ?” റോബർട്ടിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ ചോദിച്ചു .
“പോയി വരൂ. ഡിസ്കോ ത്തേക്ക് ലേക്ക് ആയിരിക്കും . അല്ലേ ?” ഞാൻ കുറച്ചുനേരം ടി .വി .കണ്ടുകൊണ്ട് ഇരിക്കും . മൈക്കിൾ പോയി വരൂ .കീ എല്ലാം കൈയിലുണ്ടല്ലോ . പിന്നെ ഒരു പ്രശ്നവും ഇല്ല .” റോബർട്ട് ടി .വി .യിലേക്ക് കണ്ണുംനട്ടുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ശരി, ഞാൻ ഒന്ന് കറങ്ങീട്ട് വരാം.
ജാക്കറ്റ് എടുത്ത് ധരിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി Utrecht സിറ്റി സെന്ററിലേക്ക് ഏതാണ്ട് രണ്ടു കിലോമീറ്റർ പോകണം . ഞാൻ സൈക്കിൾ എടുത്ത് റോഡിലേക്കിറങ്ങി .തെളിഞ്ഞ ആകാശം .നല്ല നീലനിറത്തിൽ പരന്നുകിടക്കുന്നു . ഒരുഭാഗത്ത് പൂര്ണചന്ദ്രൻ ഉദിച്ചുനിൽക്കുന്നു .പ്രകൃതി കാണുവാൻ തന്നെ വളരെ ഭംഗി തോന്നി .
രാത്രി Utrecht ശരിക്കും ലൈവ് ആയിരിക്കുന്നു .സമ്മർ വീക്കെൻഡ് … ജനങ്ങൾ ശരിക്കും ആഘോഷിക്കുന്നതായി തോന്നി .റെസ്റ്റോറന്റുകൾ … പബ്ബ്കൾ .. എവിടെ നോക്കിയാലും വലിയ തിരക്ക് . ഞാൻ സൈക്കിളിൽ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ചിലയിടങ്ങളിൽ ചെറിയ ചെറിയ ജലപാതകൾ … റോഡിനിരുഭാഗത്തും സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന ജലാശയത്തിന് കുറുകെ ചെറിയ പാലങ്ങൾ .ജലാശയത്തിലൂടെ ഇടക്കിടക്ക് ചെറുതോണികളിൽ ആളുകൾ പൊയ്ക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു .ഇറ്റലിയിലെ വെനീസിന്റെ പ്രതീതി ജനിപ്പിക്കുന്ന ആ ജലാശയങ്ങളിലൂടെ പോകുന്നവർ കൂടുതലും ടുറിസ്റ്റുകൾ ആയിരിക്കണം എന്ന് ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു .
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി സമയം പത്ത് മണി .
ഒരു ഡിസ്കോ ത്തേക്ക് ന്റെ സൈഡിൽ സൈക്കിൾ കൊണ്ടുചെന്ന് നിർത്തി .അകത്തെക്ക് കയറുവാൻ യുവതീ -യുവാക്കൾ കാത്തുനിൽക്കുന്നത് കാണാമായിരുന്നു .
സിറ്റി നിറയെ വർണാഭമായ വിളക്കുകൾ തെളിഞ്ഞുനിൽക്കുന്നു . ഞാൻ അവരുടെ കൂടെ അകത്തേക്ക് കയറി .ഡിസ്കോ ത്തേക്ക് ഒരു അണ്ടർഗ്രൗണ്ട് സെക്ക്ഷനിൽ ആണെന്ന് മനസ്സിലായി . നിറയെ ആളുകൾ .
ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .
‘’Willahmeena യുടെ അത്ര പോരാ …”
ഞാൻ ഒരു ഡ്രിങ്ക്സ് വാങ്ങി രുചിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു ഭാഗത്ത് അങ്ങിനെ നിന്നു .
ധാരാളം യുവതീ -യുവാക്കൾ ഡാൻസ് ചെയ്യുന്നു . എല്ലാവരെയും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .
മ്യൂസിക്ക് ബീറ്റ്സ് വളരെ ഉയർന്ന ശബ്ദത്തിൽ മുഴങ്ങുന്നു .ഡിസ്കോ ലൈറ്റുകൾ അതിന്റെ പല ആംഗിളുകളിൽ പ്രഭാപൂരം ചൊരിഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
ഡാൻസ് അതിന്റെ പാരമ്യത്തിൽ എത്തിനിൽക്കുന്നു . ഡാൻസ് പ്ലേസിൽ ചുകന്ന ടോപ്പും , ചുകന്ന പാന്റ്സും ധരിച്ച ഒരു പെൺകുട്ടി ഡാൻസ് ചെയ്യുന്നു .അവളുടെ കൂടെ ഒരു യുവാവും .
തൊട്ടരികിൽ നിന്ന് രണ്ടു യുവാക്കൾ അവളെ ആകർഷിക്കുവാൻ ശ്രമിക്കുന്നു .
കാണുവാൻ വളരെ ഭംഗിയുള്ള പെൺകുട്ടി .
ആ യുവാക്കൾ മൂന്നുപേരും അവൾക്കുവേണ്ടി മത്സരിക്കുന്നത് ഞാൻ കൗതുകത്തോടെ നോക്കിനിന്നു .
മ്യൂസിക്ക് അതിന്റെ പാരമ്യത്തിൽ ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഞങ്ങൾ പതിവുപോലെ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .അന്നും ഉറക്കം ഉണരുവാൻ താമസിച്ചു . അന്നത്തെ ഞങ്ങളുടെ യാത്ര സിറ്റി സെന്റർ ലക്ഷ്യമാക്കി ആയിരുന്നു .സൂപ്പർമാർക്കറ്റിൽ പോകണം . Utrecht സിറ്റിയിൽ കറങ്ങണം.
Utrecht നെതെർലാൻഡ്സിലെ നാലാമത്തെ വലിയ സിറ്റി. ക്രിസ്ത്യൻ സെന്റർ എന്ന് Utrecht നെ പൊതുവെ വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു .നെതെർലൻസിലെ റോമൻ കത്തോലിക്കാ സഭയുടെ ആസ്ഥാനം Utrecht യൂണിവേർസിറ്റി . നെതെര്ലാന്ഡ്സിലെ ഏറ്റവും വലിയ യൂണിവേഴ്സിറ്റി .1636 ൽ സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ടത് .കൂടാതെ ധാരാളം ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനങ്ങൾ വേറെയും . ആംസ്റ്റർഡാം കഴിഞ്ഞാൽ നെതെർലാൻഡ്സിലെ സാംസ്കാരിക കേന്ദ്രം എന്നും Utrecht അറിയപ്പെടുന്നു .
ഞങ്ങൾ സിറ്റിയുടെ സൗന്ദര്യം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് സൈക്കിളിൽ അങ്ങിനെ നീങ്ങി .തെളിഞ്ഞ ആകാശം .കാര്മേഘങ്ങളില്ലാത്ത ആ നീല ആകാശം വളരെ ആകർഷകമായി തോന്നി . താപനില ഏതാണ്ട് പതിനഞ്ചു ഡിഗ്രി വരും .
റോഡിന്റെ ഇരു വശങ്ങളിലുമുള്ള റെസ്റ്റോറന്റുകളിലും പബ്ബുകളിലും നല്ല തിരക്ക് കാണാമായിരുന്നു .ആളുകൾ വേനൽ ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് കസേരകളിൽ ഇരുന്നു ഡ്രിങ്ക്സ് ആസ്വദിക്കുന്നു .
ഒരു യുവാവ് സമീപത്തുള്ള കനാലിൽ നിന്ന് വലിയ ഒരു മത്സ്യത്തെ ചൂണ്ടയിൽ പിടിച്ചശേഷം അതിൻറെ തൂക്കവും നീളവും അളന്നുനോക്കുന്നത് ഞങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“എത്ര വലിയ മീൻ!! ഏതാണ്ട് പത്ത് കിലോ കാണും .” ഞാൻ അച്ഛര്യത്തോടുകൂടി മീനിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“അതെ, വലിയ ഒരു മീൻ. അത്ര വലിയ ഒരു മീനിനെ അവൻ ചൂണ്ടയിൽ പിടിച്ചിരിക്കുന്നു . ഗുഡ് …” റോബർട്ട് സൈക്കിൾ നിർത്തിയശേഷം മീനിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“അതിനെ അവൻ കൊണ്ടുപോയി ഫ്രൈ ആക്കും.” ഞാൻ തെല്ല് അച്ഛര്യത്തോടെ പറഞ്ഞു .
“ഹേയ് … ഇല്ല. അവൻ അതിനെ തിരികെ വെള്ളത്തിലേക്കുതന്നെ വിടും . അല്ലെങ്കിൽ നോക്കിക്കൊ …” റോബർട്ട് മീനിനെയും യുവാവിനെയും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
റോബർട്ട് പറഞ്ഞത് ശരിയായിരുന്നു . മീനിൻറെ നീളവും തൂക്കവും നോക്കി , അതിനെ പിടിച്ചുനിർത്തി ഒരു ഫോട്ടോയും എടുത്ത ശേഷം തിരികെ വെള്ളത്തിലേക്ക് വിട്ടു .
ഞാൻ അപ്പോൾ ഓസ്ട്രിയായിൽ അലക്സ് മായി ചേർന്ന് മീൻ പിടിച്ച കാര്യവും, അതിനെ ഫ്രൈ ആക്കിയ കാര്യവും ഓർത്തുപോയി .
ഞാൻ വിസിറ്റിംഗ് ഹാളിൽ ചെന്നു . ടി .വി . ഓൺ ചെയ്തു .
“എന്തെങ്കിലും നല്ല പ്രോഗ്രാം ഉണ്ടായിരിക്കും.” ചാനൽ മാറ്റുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ വാച്ചിൽ ശ്രദ്ധിച്ചു .
സമയം 3:30.p.m.
സ്കൈ ചാനൽ … സൂപ്പർ ചാനൽ … ഡച്ച് , ജർമ്മൻ , ഫ്രഞ്ച് …
നല്ല പ്രോഗാം ഒന്നും കാണാനില്ല .മ്യൂസിക്ക് ചാനൽ നോക്കാം .നല്ല പാട്ടുകൾ ഉണ്ടാകും .
മ്യൂസിക്ക് ചാനൽ വച്ചതിന് ശേഷം ഞാൻ പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു .
നല്ല സൂര്യപ്രകാശമുള്ള ദിവസം . റോബർട്ട് ബാൽക്കണിയുടെ ഡോർ തുറന്ന് അവിടെ നിൽക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
എന്റെ ശ്രദ്ധ മ്യൂസിക്ക് ചാനലിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു .നല്ലൊരു പാട്ട് .. അത് എന്റെ ശ്രദ്ധയെ പിടിച്ചിരുത്തി .
I got a suitcase in my hand…
And I’ve got a hungry heart…
I’m going to join the millions…
On into the freedom roads…
ഞാൻ പാട്ടിൽ തന്നെ ലയിച്ചിരുന്നു .
അതിനിടയിൽ ബാൽക്കണിയിൽ നിന്ന് സംസാരം കേട്ടു . റോബർട്ട് ആരുടെയോ അടുക്കൽ സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുകയാണ് . അടുത്ത ബാൽക്കണിയിൽ ആരോ നിൽക്കുന്നുണ്ട് .
ഞാൻ ആ പാട്ടിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
അര മണിക്കൂറിന് ശേഷം ഡോർ അടച്ച് ഡോർ അകത്തേക്ക് കയറി എന്റെ അടുക്കൽ സോഫയിൽ വന്നു ഇരുന്നു .
“ഫാത്തിമയാണ്.” റോബർട്ട് മന്ദഹസിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഹും … ബാൽക്കണി റൊമാൻസ്.” ഞാൻ റോബട്ടിനെ ഒളികണ്ണിട്ടു നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“അതെ, അവളെ കാണുവാൻ ഇത് മാത്രമേ മാർഗമുള്ളൂ. മൊറോക്കൻ മുസ്ലിംസ് … ഒരു ഓർത്തഡോസ്സ് ഫാമിലി . അവൾ ഒറ്റയ്ക്ക് പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങാറില്ല .” റോബർട്ട് തെല്ല് നിരാശ കലർന്ന സ്വരത്തിൽ എന്നെ നോക്കി .
“അവൾക്ക് എങ്ങിനെ?” ഞാൻ ആകാംഷ മറച്ചുവച്ചുകൊണ്ട് റോബർട്ടിനെ നോക്കി .
“അവൾക്ക് താല്പര്യമാണെന്നാണ് തോന്നുന്നത്. പക്ഷെ , ഞാൻ ഈ കാര്യത്തെക്കുറിച്ച് ഇതുവരെ സംസാരിച്ചിട്ടില്ല .”
“പിന്നെ, എന്താണ് സംസാരിക്കാത്തത്?”
“സംസാരിക്കണം. കുറച്ചുകൂടി കഴിയട്ടെ . ഒരു കാര്യം അറിയാം . അവൾക്ക് എന്നെ ഇഷ്ടമാണ് .എനിക്കും .ഞങ്ങൾ മിക്ക ദിവസവും ബാൽക്കണിയിൽ സന്ധിക്കും 3:00.p.m. അവൾ ബാൽക്കണിയിൽ എത്തും .ഞാൻ ആ സമയം നോക്കിയിരിക്കും .
“അതെ, അവൾക്ക് താല്പര്യമാണ്.” ഞാൻ റോബട്ടിനെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“അവളുടെ ഫാമിലി ഒരിക്കലും സമ്മതിക്കില്ല. കടുത്ത മതവിശ്വാസികളാണ് .ഏതായാലും കുറച്ചു കഴിയട്ടെ .എനിക്ക് അവളോട് പറയണം .” റോബർട്ട് ഒരു ദീർഘ നിശ്വാസത്തോടെ എന്നെ നോക്കി .
ഞാൻ Utrecht ൽ എത്തിയിട്ട് ഒരു മാസത്തോളമാകുന്നു .ദിവസങ്ങൾ പോകുന്നത് അറിയുന്നേ ഇല്ല . എത്ര വേഗത്തിലാണ് ദിവസങ്ങൾ പോകുന്നത് ?
ശരിക്കും ആനന്ദകരമായ ദിനങ്ങൾ .
എന്റെ വിസ കഴിയുവാൻ പോകുന്നു .
“വിസ രണ്ടു മാസം കൂടി പുതുക്കണം. അതിനുള്ളിൽ എന്തെങ്കിലും ഒരു വഴി കണ്ടെത്തണം .” ഞാൻ മനസ്സിൽ കരുതി .
അടുത്ത ദിവസം ഞാൻ Daan Haag ലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു .നെതെർലാൻഡ്സിലെ ഭരണ സിരാകേന്ദ്രം .മൂന്നാമത്തെ വലിയ സിറ്റി .നെതെർലാൻഡ്സിലെ രാജ്ഞി Beatrice ന്റെ സ്ഥലം .എല്ലാ എംബസികളുടെയും സിരാകേന്ദ്രം .
കൂടാതെ സുപ്രിം കോടതി , ജുഡീഷ്യൽ ക്യാപിറ്റൽ ഓഫ് യുണൈറ്റഡ് നേഷൻസ് ,ദി പീസ് പാലസ് ,എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഇന്റർനാഷണൽ കോർട്ട് ഓഫ് ജസ്റ്റിസ് ,രാജ്യന്തര ക്രിമിനൽ കോർട്ട് … ഡാൻ ഹാഗിലെ വിശേഷണങ്ങൾ അങ്ങിനെ നീളുന്നു .
ഞാൻ നേരെ Daan Haag പൊലീസിലേക്ക് ചെന്നു .കൗണ്ടറിൽ ഒരു സുരിനാംകാരനാണ് ഇരിക്കുന്നത് .
‘’What can I do for you?’’ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ അന്വേഷിച്ചു .
“എനിക്ക് ഒരു മാസത്തെ വിസ വേണം.” പാസ്പോര്ട്ട് എടുത്ത് അയാൾക്ക് കൊടുത്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
അയാൾ പാസ്സ്പോർട്ടിലെ വിസകൾ പരിശോധിച്ചു .
“കൈയിൽ എത്ര പണമുണ്ട്?” അയാൾ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
ആദ്യമായാണ് വിസ സ്റ്റാമ്പിങ്ങിന് ചെന്നപ്പോൾ പണത്തെക്കുറിച്ചു ചോദിക്കുന്നത് .
‘’About four thousand Gulden… ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“എനിക്ക് കാണണം.” അയാൾ വിശ്വാസം വരാത്തമട്ടിൽ എന്നെ നോക്കി .
ഞാൻ പണം അയാൾക്ക് കാണിച്ചുകൊടുത്തു .
‘’Okay… okay… you can get the visa.’ അയാൾ എന്റെ പാസ്സ്പോർട്ടിൽ വിസ സ്റ്റാമ്പ് ചെയ്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞാൻ സാവധാനം പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
തീരെ ചൂടില്ലാത്ത സൂര്യപ്രകാശം പ്രഭ ചൊരിച്ചുകൊണ്ട്നിൽക്കുന്ന Dan Haag അതി അതിസുന്ദരിയാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി . ഒരുഭാഗത്ത് പാർലിമെന്റ് മന്ദിരങ്ങൾ . ഭംഗിയേറിയ പുരാതന ഡച്ച് വാസ്തുശില്പ ചാരുതയോടുകൂടിയ പലതരം കെട്ടിടങ്ങൾ . അതെല്ലാം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് എന്താവണം ഭാവി പരിപാടികൾ എന്ന ചിന്തയോടെ ഞാൻ Utrecht .ലേക്ക് ട്രെയിൻ കയറി .
നെതെർലാൻഡ്സിന്റെ ഭംഗി ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് ട്രെയിനിൽ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .ഒരു കുന്നുപോലും കാണുവാൻ കഴിയാത്ത പരന്നുകിടക്കുന്ന നെതെർലാൻഡ്സ് …വയൽ പ്രദേശങ്ങളിൽ അവിടവിടെയായി ചിതറിക്കിടക്കുന്ന ഭവനങ്ങൾ . ചില ഇടങ്ങളിൽ പ്രഭ ചൊരിഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന ട്യൂലിപ്പ് ചെടികൾ . അങ്ങകലെ ചെറുതും വലുതുമായ വിൻഡ്മില്ലുകൾ . ഏതോ … ഒരു ചരിത്ര സ്മാരകം കണക്കെ തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്നത് കാണാമായിരുന്നു .
ഒരു പ്രഭാതം . ഞാൻ ഓരോ കാഴ്ചകൾ കണ്ടുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നടന്നു .റോഡിന്റെ ഇരുഭാഗത്തും ഡച്ച് ഭവനങ്ങൾ Nijveldsingle ൽ നിന്ന് പ്രധാന സിറ്റിയിൽ എത്തിച്ചേരണമെങ്കിൽ ഏതാണ്ട് അരമണിക്കൂർ സൈക്കിൾ സവാരി വേണം .
എന്റെ ശ്രദ്ധ ചില ഭവനങ്ങളുടെ മുൻപിൽ ഫൂട്ട്പാത്തിൽ ഇട്ടിരിക്കുന്ന പല വസ്തുക്കളിലേക്കും തിരിഞ്ഞു .ടി .വി , ഫ്രിഡ്ജ് , വാഷിംഗ് മെഷിൻ .തുടങ്ങി ധാരാളം നല്ല വർക്കിംഗ് കണ്ടിഷനോടുകൂടിയ വസ്തുക്കൾ . ഞാൻ റോബർട്ട് പറഞ്ഞത് ഓർത്തു .
ആളുകൾ പുതിയവ വാങ്ങുമ്പോൾ പഴയത് വീടിന്റെ മുൻഭാഗത്ത് നിക്ഷേപിക്കും .ചിലത് ആവശ്യക്കാർ എടുത്തുകൊണ്ട് പോകും .അല്ലാത്തത് ഡിസ്പോസൽ വാൻ വന്ന് കൊണ്ടുപോകും .
രണ്ടു ആൺകുട്ടികൾ ഇതുപോലുള്ള പഴയ വസ്തുക്കൾ ശേഖരിച്ച് ആവശ്യക്കാർക്ക് കൊടുത്ത് പണക്കാരായ കഥ ഡച്ച് ടി .വി .പ്രക്ഷേപണം ചെയ്ത കാര്യവും റോബർട്ട് എന്നോട് പറയുകയുണ്ടായി .
ഞാൻ അങ്ങിനെ നടന്നു .ഏതാണ്ട് സിറ്റി സെന്റർ എത്താറായിരിക്കുന്നു .
എന്നും കാണാറുള്ള താടി വളർത്തിയ യാചകനെ ഇന്നും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
എന്തോ … തലക്ക് സുഖമില്ലാത്ത മനുഷ്യനാണ് എന്ന് തോന്നി . ഏതാണ്ട് നാൽപത് വയസ്സ് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഇയാൾ റോഡരുകിൽ സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന വെയിസ്റ്റ് ഇടാറുള്ള ബോക്സിൽ കൈകൾ കൊണ്ട് തിരയുന്നു . അതിനിടയിൽ കൈയിൽ കിട്ടുന്ന ഭക്ഷണാവശിഷ്ടങ്ങൾ ഭക്ഷിക്കുന്നുണ്ട് .
“ജനങ്ങൾക്ക് ഉയർന്ന ജീവിതസൗകര്യം പ്രധാനം ചെയുന്ന നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ ഭിക്ഷക്കാരനോ?” ഞാൻ റോബർട്ട് പറഞ്ഞത് ഓർത്തു .
ഇയാളെ പലതവണ സോഷ്യൽ സെക്യുരിറ്റി പ്രവർത്തകർ കൊണ്ടുപോയതാണ് .എന്ത് കൊടുത്താലും അയാൾക്ക് അതൊന്നും വേണ്ട .പിന്നെയും അയാൾ തെരുവിൽ എത്തും .
ഞാൻ Utrecht ലെ പ്രധാന തെരുവിലെ കാഴ്ചകൾ ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നടന്നു .ധാരാളം റെഡിമേഡ് ഷോറൂമുകൾ , ഫാസ്റ്റുഫുഡ് ,ഇലട്രോണിക്ക് ഷോപ്പുകൾ ,മ്യൂസിക്ക് ഷോപ്പുകൾ , സുപ്പെർമാർക്കറ്റുകൾ .. അങ്ങിനെ നീണ്ടുകിടക്കുന്നു .
വളരെ നല്ല കാലാവസ്ഥ . നല്ല സൂര്യപ്രകാശം , കുളിർകാറ്റേറ്റ് നടക്കുവാൻ തന്നെ ഒരു സുഖം തോന്നി .
ഞാൻ അടുത്തുകണ്ട പബ്ബിലേക്ക് കയറി .ധാരാളം ആളുകൾ ഡ്രിങ്ക്സ് നുകർന്നുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരിക്കുന്നു .
നേരെ കൗണ്ടറിൽ സീറ്റിൽ കയറി ഇരുന്നു .
ഒരു ബിയർ നുണഞ്ഞുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു . വളരെ പഴയ മാതൃകയിൽ അലങ്കരിച്ചിരിക്കുന്ന പബ്ബ് .പലതരം ഇരുമ്പിന്റെ കപ്പുകളും പഴയ വസ്തുക്കളും അവിടവിടെയായി തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്നു .
ഞാൻ അടുത്തിരിക്കുന്ന യുവാവിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .യുവാവും എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു .
“ഹായ് …” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു
ഹായ് , നല്ല കാലാവസ്ഥ അല്ലെ ?
“അതെ, അതെ,” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഇംഗ്ലീഷിൽ പറഞ്ഞു.
‘’Where are you from?’’ യുവാവ് ഒരു കാവിൾ ഡ്രിങ്ക്സ് ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു.
“ഇന്ത്യ, ഞാൻ യുവാവിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’India… It’s a long way.’’ യുവാവ് സംഭാഷണം ആസ്വദിക്കുന്ന വിധത്തിൽ പറഞ്ഞു .
“ഹും.” ഞാൻ തലയാട്ടി .”എന്താണ് ചെയ്യുന്നത് … Working? ഞാൻ തിരക്കി
‘’No, I am a student … Utrecht യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ പഠിക്കുന്നു.
‘’Oh, that’s good… I am Michael…’’ ഞാൻ പരിചയപ്പെടുത്തി.
‘’I am Hoen.’’
‘’Mr. Hoen. എനിക്ക് അറിയാൻ താല്പര്യമുണ്ട്. Utrecht യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ ഡച്ച് വിദ്യാർഥികൾ മാത്രമേ ഉള്ളൂ?”
‘’Oh, no… വളരെയധികം വിദേശ വിദ്യാർഥികൾ അവിടെ പഠിക്കുന്നു. എന്താ … അവിടെ ജോയിൻ ചെയ്യാൻ താല്പര്യമുണ്ടോ ?”
“ഉം, ഒന്ന് ശ്രമിച്ചാൽ കൊള്ളാം എന്നുണ്ട്.” ഞാൻ തെല്ല് ആകാംഷയോടെ Mr. Hoen നെ നോക്കി.
“ഇപ്പോൾ അഡ്മിഷൻ സമയമാണ്. ശ്രമിച്ചാൽ കിട്ടും .”
Mr. Hoen എന്നെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന വിധത്തിൽ പറഞ്ഞു.
Mr. Hoen നുമായുള്ള കുറേനേരത്തെ സംസാരത്തിനിടയിൽ എനിക്ക് അഡ്മിഷൻ ലഭിക്കുവാൻ സാധ്യത ഉള്ളതായി തോന്നി.
അതെ , ഒന്ന് ശ്രമിക്കണം . എന്റെ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചു .
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com