Simple Sense… A Dynamic True Story
I woke up in the morning, filled with a longing for the Netherlands. I wondered how many countries I had traveled to, but the Netherlands held a unique allure, a special kind of enjoyment. Wherever I traveling, there was a distinct sensation that drew me back.
I hopped on my bicycle and made my way towards Koln Railway station, taking in the sights at a leisurely pace.
As I gazed upon the Koln Cathedral, I noticed that the crowds from the previous evening had dissipated.
Upon arrival at Koln Railway station, I was greeted by a bustling crowd. This historic station possessed a certain charm that set it apart.
I headed straight to the ticket counter and purchased a ticket to Eindhoven, which lay approximately seventy kilometers away from Koln.
Within thirty minutes, the train departed, carrying me towards Eindhoven.
The border areas were adorned with dense pine forests, a scenic delight. Crossing over from Germany, I entered the Netherlands, where vast Dutch plains stretched out, adorned with lush greenery. It amazed me that most of the land lay below sea level, with around half of the country’s territory being approximately one meter beneath the sea level. A quarter of the population resided in these low-lying areas. Moreover, the country boasted twelve provinces and thousands of navigable canals.
Around noon, the train reached Eindhoven. Retrieving my bicycle from the luggage compartment, I stepped outside.
The sun shone brightly, illuminating the city which was teeming with people. Everyone wore expressions of happiness, relishing the joys of summer. The Netherlands seemed to burst with a happiness of summer euphoria.
I strolled through the streets, I observed two female police officers leisurely walking along, attentively surveying their surroundings. They carried revolvers on their belts, although the Netherlands had always been a peaceful place.
“Where should I go?” I pondered, uncertain of my next destination.
The thought of Konings crossed my mind briefly, but I quickly dismissed it, deciding that Derik would be a better choice.
For a moment, I contemplated reaching out to the Rotary Club of Eindhoven. I was certain they would be willing to help, but the question of what to say to them left me hesitant. I also considered Mr. Teer, but a sense of unease washed over me. Something didn’t feel right.
If he asked why I had returned to the Netherlands, what would I tell him? I resolved that I would simply express my desire to live in the Netherlands. However, what if he questioned whether my goodwill mission was over and why I was still lingering around?
My thoughts raced in various directions until I finally arrived at a decision: I would avoid meeting anyone at the Rotary and instead seek assistance from someone outside the organization.
Mr. Janessen, my close friend, came to mind. It seemed fitting to meet him first. Luckily, I had his address. The details could be sorted out later. I set off in the direction of Mr. Janessen’s residence.
Upon reaching the house, I pressed the calling bell and waited outside.
The man who answered the door looked at me with curiosity as I asked, “Can I meet Mr. Janessen?”
“Hey, young man, which Janessen?” he responded, his eyes wide. “Perhaps you’ve got the address mixed up.”
“No, no, that’s not possible,” I replied, surprised by his skepticism. I handed him the address for verification.
His gaze scanned the lines, and he took a deep breath. “Yeah, the address is correct, but there is no one here by the name of Janessen,” he stated, his eyes filled with wonder.
I was astonished. Had Mr. Janessen given me a false address? Doubt crept into my mind. What should I do? He had mentioned working at Philips. Perhaps I could inquire there.
I made my way directly to the Philips office and approached the security officer in the front office. “Can I help you?” he inquired.
“My friend, Mr. Janessen, works here. I’d like to see him,” I said earnestly.
“That’s fine. Do you know which department he works in?” he asked solemnly.
“No,” I replied, observing his expression. I pondered for a moment before continuing, “I have no idea.”
“Well, what’s his full name? I mean, his family name,” he pressed further.
I provided him with Mr. Janessen’s complete name and address. The security officer began searching for Mr. Janessen’s details in the computer and staff list.
After the search, he licked his lips and looked at me sympathetically. “I’m sorry, sir, but there is no one by that name working at Philips.”
I was taken aback. Mr. Janessen, a close friend of mine in Wilhelmina, had given me a false address. Who was he really? What was his true identity? Countless questions raced through my mind.
In a state of confusion, I slowly walked away from Philips.
I wandered aimlessly along the street, searching for another address. Eventually, I found Esther’s address and thought, “Yes, she would be a good option.” I made my way to her place.
Her room was located upstairs. I parked my bicycle by the roadside and made my way to her room.
As I approached, memories of Esther came flooding back. She used to visit Wilhelmina frequently and had a carefree nature. Occasionally, she would enjoy a drink. Esther was around eighteen years old, with attractive features and a graceful demeanor.
I pressed the calling bell and patiently waited by the door. No response came.
I continued waiting for a long while, but there was still no sign of Esther. In a curious twist, I lightly touched the door and discovered that it wasn’t latched. Without hesitation, I gently pushed the door open and peered inside.
Esther lay on a bed on the floor, slowly raising her head as she noticed my presence.
“Esther, what happened?” I approached her and inquired.
“Oh, not feeling well,” she responded wearily.
“Yes, you have a fever. When did it start?” I touched her forehead and asked.
“Last night,” she replied, her gaze meeting mine. “My body is in pain, and I can’t even get up,” she added, sounding exhausted.
“Have you eaten anything?” I inquired.
She took a deep breath. “No,” she nodded.
“No? You must have something,” I insisted, observing her tired face. “I’ll buy something for you.”
“Hmm,” she nodded in agreement.
I stepped out onto the street, contemplating what to purchase. I spotted a cafeteria, bought a pizza, and returned to the room.
“I bought a pizza. Would you like something to drink?” I asked, studying her expression.
“Yeah…” Esther slowly rose and leaned against the wall. “Coffee would be nice. There… There’s the kitchen,” she pointed.
I headed to the kitchen, prepared the coffee in the coffeemaker, and returned to her side with the warm cup. I watched as she ate the pizza.
“Where are you coming from?” she asked wearily.
I observed her for a moment and put on a gentle smile. “I’ve come all the way from Denmark. So, I’m in need of a place to stay tonight,” I replied, hopeful.
She sighed. “Oh, sure, you can stay here,” she responded, lifting her face slowly. “It’s not a problem.”
“Great, thank you, Esther,” I expressed my gratitude, looking at her appreciatively.
“So, what are your plans?” she inquired.
I smiled. “I haven’t decided yet. Tomorrow, I’ll be heading to another city,” I informed her.
We sat there chatting, and I noticed that Esther’s condition was improving. That day, I shared her room, grateful for the helping hand in Eindhoven.
The next morning, I woke up to find it was already past eight o’clock. I got out of bed and glanced at Esther, who was sound asleep.
Heading to the kitchen, I prepared two cups of coffee and returned to the room.
“Hi, Esther,” I gently patted her. “How was your sleep?”
“Hmm,” she responded groggily, looking at me listlessly.
“Good morning. Here’s your coffee. How are you feeling now?” I asked, extending her the cup.
“Yeah, I feel better,” she replied, slowly getting up and accepting the coffee.
“Well, I’m on my way,” I said, observing Esther as she sipped her coffee.
She stared at me momentarily before asking, “Where are you going now?”
“Not yet decided,” I replied as I walked toward the bathroom.
After taking a refreshing bath, I felt more energized. Returning to the room, I noticed Esther was still lying on the bed. I changed my clothes and prepared myself to leave. Esther gazed at me with curiosity.
“Michael, remember to contact me when you visit Eindhoven,” she reminded me.
I smiled and replied, “Sure. Anyway, thanks for everything,” giving her a gentle kiss.
“You’re welcome,” she responded, looking at me.
I stepped out into the sunny day, feeling the cool breeze gently caress my body. Taking out the map, I studied the various places in the Netherlands, pausing for a moment to contemplate.
“Where should I go?”
Suddenly, a place caught my attention. “Utrecht…”
Yes, I decided to head to Utrecht. It was located in the middle of the Netherlands, not far from Eindhoven. Mounting my bicycle, I set off on my journey.
Utrecht was approximately 65 kilometers away from Eindhoven, a calculation I made in my mind. I cycled in the direction of Utrecht, enjoying the fine weather. The sky was adorned with a silky blue cover, and the temperature hovered around 15 degrees Celsius.
The expansive plains of the Netherlands stretched before me, with little distinction between cities and villages, much like in Kerala. Farmlands spread across the landscape, showcasing various crops, including sunflowers. Windmills dotted certain areas, the quintessential symbol of the Netherlands.
I moved leisurely, relishing the captivating surroundings, feeling that Utrecht was drawing nearer. However, I decided against reaching the city that day, concerned about finding accommodation if I arrived without prior arrangements. Instead, I sought out a suitable place to pitch my tent.
The following morning, I entered the bustling city of Utrecht. It was a sizable urban center. I wandered through the streets, my mind filled with contemplation.
The streets were teeming with people, seemingly celebrating the arrival of summer. Tables and chairs adorned the roads in front of pubs and restaurants, where cheerful individuals sat, enjoying their drinks.
I parked my bicycle on the side of the road and found a seat in front of a cafeteria, thinking, “I could use something to drink.”
“Hello, sir, what would you like?” the waiter asked, welcoming me.
“A coffee, please,” I requested. Within minutes, a steaming cup of coffee was placed in front of me. I savored the warmth of the beverage and glanced around the café. Across from me, a man sat enjoying a beer.
“Hi, it’s a beautiful sunny day, isn’t it?” he remarked, smiling at me.
“Yes, it’s a lovely sunny day,” I responded, approvingly looking up at the sky.
He noticed my bicycle and asked, wide-eyed, “Are you on a bike tour?”
“Yes,” I confirmed. We struck up a conversation, getting to know each other. “Actually, I’m hoping to stay in Utrecht for a while,” I shared with a smile. “I’m searching for accommodation.”
“Ah, I see. Here’s what you can do,” Mr. Baxs suggested, after pondering for a moment. “Check the newspaper. You’ll find many listings for rooms available for rent. Inquire there, and you’ll surely find a place.”
I sighed, expressing my disappointment. “But… I don’t know how to read Dutch,” I confessed.
He laughed and reassured me, “Oh, don’t worry, Michael. I’ll help you.” Mr. Baxs went inside the café and returned with a Dutch daily. He studied it carefully. “Yes, here are some addresses,” he said, taking his eyes off the newspaper to look at me. “There’s one on Ellen Street that might have a chance.”
Thanking Mr. Baxs, I bid him farewell and set off to find Ellen Street. Luckily, I quickly located the address and rang the doorbell. A middle-aged woman opened the door, looking at me questioningly. I wasted no time and got straight to the point.
“Ma’am, I’m a traveler in need of a room in Utrecht,” I explained. She observed me for a moment and responded, “Oh, my dear young man, I’m sorry, but the room is already occupied.”
I bid her goodbye and left, contemplating my next move. “What should I do? I need to figure something out,” my mind whispered. I slowly made my way toward the City Center.
As I reached the heart of the city, I observed numerous people basking in the summer atmosphere, scattered around in various spots. I noticed a building with several steps, where people sat, passing their time. It housed the Utrecht Head Post Office and a bank. The ATM was located a few steps up, with a queue of people waiting.
After parking my bicycle, I sat on the steps, taking in the surroundings. Young individuals adorned in vibrant summer clothes strolled hand in hand along the streets. Utrecht was larger than Eindhoven, and simply sitting there, one could soak in the vibrant street life.
The day was filled with fantastic sunshine, and the buildings on both sides of the road reflected its brightness, creating a pleasant sight. I rolled a cigarette with some tobacco in a cigarette paper and lit it. Suddenly, a voice nearby interrupted my thoughts, “Can I borrow your lighter, please?”
“Sure, here you go,” I handed him the lighter. He smiled, lit his cigarette, and returned it to me. “Nice weather, isn’t it?” he remarked, looking at me.
“Yes,” I replied with a smile.
“Where are you from?” he inquired, glancing at my bicycle.
“India,” I answered, observing the bustling street.
“Oh, from India?” he exclaimed, a hint of wonder in his eyes.
“Yes, but it’s not that far away,” I explained.
“Great,” he exclaimed, wide-eyed. “That’s really great. I’m Robert de Grave.”
“Hi, Robert, I’m Michael we introduced and shook hands
“Well, why are you sitting here?” Mr. Robert asked curiously. “Where have you come from?”
“I was in the Netherlands last winter in Eindhoven. Then I traveled to Germany and Denmark, and now I’m back in the Netherlands,” I explained, showing him a newspaper clipping in Dutch.
He read the newspaper and studied me for a moment. “That’s wonderful. So, what’s your next plan?”
I let out a sigh. “I’m currently looking for accommodation. I want to find a room as a paying guest.”
He looked at me intently. “Why have you chosen to stay in Utrecht?”
There was a brief silence. “I want to study something here,” I quickly replied with a smile. “I’m determined to give it a try.”
He paused thoughtfully. “Okay, have you tried looking for a room anywhere else?”
“I went to a place after seeing an advertisement in the newspaper, but it was already rented out,” I explained, feeling a sense of distress.
We sat there and continued talking, exchanging cigarettes as we conversed. After some time, Mr. Robert stood up, observing me for a moment. “Michael, come with me. Let’s look for your accommodation somewhere else.”
I felt a wave of happiness. “I’ve found a friend,” I thought to myself.
Mr. Robert grabbed his bicycle, and I followed suit. We crossed the road, and he stopped in front of a shop. It was a tobacco shop.
“One packet of ‘Winner,’ please,” he requested, buying a pack of tobacco.
“Michael, what brand do you like?” Robert asked, looking at me.
“Yeah, Drum Mild,” I told him my preferred brand.
We purchased the tobacco and rolling papers before leaving the shop. “Follow me,” he nodded, and I obediently trailed behind.
As we walked, I observed Mr. Robert de Grave. He was in his thirties, of average height, with a round face and brown-black hair. He appeared calm and friendly.
After about fifteen minutes, we arrived at a location with numerous apartments. “This is ‘NIJVELDSINGLE,'” he announced, getting off his bicycle. “I’m staying here.”
Robert opened the main door and we went inside. Next to the main door, there was a side room where Robert stored his bicycle.
“Hey, Michael, you can put the bicycle here,” Robert pointed to a space inside the room and said.
I unloaded my luggage and placed the bicycle there.
“I live on the third floor,” he mentioned while locking the room. We climbed the stairs and reached his apartment.
“Please, come in,” Robert invited me inside.
“Does anyone else live here?” I glanced around and asked Robert.
He smiled and replied, “No, I’m a bachelor. I live alone.”
I looked around the apartment.
The entrance led to a spacious living room with glass panels on one side, offering a nice view outside. In the living room, there was a television, a large heater, and a music system. The kitchen was connected to the living room. The apartment had two bedrooms, a storage room, and a bathroom, among other things.
Everything was well-organized.
I placed my luggage on one side of the living room.
“Well, you can stay here,” Robert looked at me and said.
“Oh, Robert, thank you so much!” I exclaimed with excitement.
MTV music channel was playing on the screen.
A song began playing, and it seemed to fill the air around us.
I want one moment in time…
When I’m more than I thought I could be…
When all of my dreams are a heartbeat away…
And the answers are all up to me…
Give me one moment in time…
When I’m racing with destiny…
Then… in that, one moment in time
I’ll feel… I’ll feel… Eternity
That song touched me deeply. The visuals in the music video captivated me, with athletes pushing themselves towards the finish line.
Yes, I thought to myself, I too will reach my own victory point after putting in hard work. This is where I’ve arrived, my destination. From now on, this will be my life, and I want to build everything here.
“Mike, what are you thinking?” Robert’s voice brought me back from my thoughts. “Here’s your coffee.”
“Oh… I… uh, nothing,” I stammered, breaking the silence.
There was a cozy armchair positioned in front of the television. I settled into it and leaned back, enjoying the combination of TV and coffee.
“You know, I always use this chair,” Robert remarked, enjoying my comfortable position as he smiled.
“Oh, it’s really nice and comfortable,” I replied, returning the smile to Robert.
“Michael, do you enjoy watching music channels?” Robert inquired, noticing my focus on the music channel.
“Yes, I love them,” I responded with a smile.
“We have a variety of channels here. We have Dutch, French, German, and American channels. Usually, there are some great programs in the evenings,” Robert informed me as he sipped his coffee.
Engaged in light conversation, we continued watching TV together.
I felt a strong affinity towards Robert and thoroughly enjoyed his company.
Although we had only met two hours ago, it felt as if we had known each other for a long time.
At seven o’clock in the evening, Robert began to prepare dinner. I observed attentively as he worked in the kitchen.
“Michael, do you like Dutch cuisine?” he asked, fetching cooking utensils from the shelf.
I watched him and smiled, saying, “Yes, I really like it.”
“Indians tend to use a lot of spices in their food, don’t they?” he remarked, placing a chicken in a pot.
“Yes, especially chilies,” I replied.
“What are the main dishes in India?” he inquired, adding unpeeled potatoes to a pot of boiling water on the stove.
“We commonly use rice and chapatti,” I explained.
“Rice is something we also use frequently, and potatoes are quite common,” he shared, while setting a soup bowl on the stove to simmer.
Curious, I observed him cooking. He marinated the chicken with spices and placed it in the oven. Then, he prepared a salad with cabbage leaves and other vegetables.
After about thirty minutes, the meal was ready.
“Well, let’s start dinner,” Robert declared, content with the outcome as he looked at me.
“Okay, I’m ready,” I replied, smiling in anticipation.
The dining table in the living room was beautifully set. The grilled chicken was sliced into halves, and the soup was served.
We began with the soup, followed by the potatoes and chicken, accompanied by the vegetable salad.
“Michael, how do you find my cooking?” Robert asked, as he took a bite.
“It’s fantastic, absolutely delicious,” I complimented, glancing at the dishes and smiling.
I relished every bite. The generous portion of chicken almost filled my stomach.
“Michael, do you know how to prepare Indian food?” Robert suddenly inquired.
“Yeah, why not?” I said with a smile as I watched Robert thoroughly enjoying his meal. “I’ll prepare some Indian food for you.”
“Then you can make it tomorrow,” he exclaimed with wide eyes. “Okay?”
“Of course, absolutely! I’ll make it tomorrow,” I replied contentedly.
Once we finished our meal, we washed the dishes with hot water and neatly put them away. Afterwards, we settled into the living room. Robert turned on the television and comfortably sat in an armchair.
“I hope there are some good old movies on,” Robert commented, as he rolled and lit a cigarette while watching TV.
I glanced at the screen and noticed a live program playing on the Super Channel.
“So, tell me about your family,” Robert inquired about my background.
I shared some details and then asked about Robert’s own family.
He looked at me for a moment, his smile softening. “Yes, yes, my family… my mother lives here in Leiden. One of my sisters resides in Amsterdam, and sadly, my other sister passed away in a car accident.
My father is Indonesian and now lives in Florida, USA. He’s not connected with any of us, although I do write to him regularly.”
“Well, does your mom visit you here?” I asked.
“Yeah, sometimes…” Robert gazed into the distance and fell silent.
“By the way, how is Kerala?” he changed the subject.
“Kerala…! Oh, it’s amazing. It has a wonderful climate, tropical weather, a coastal area filled with coconut trees, heavy rains for three months, expansive forests, elephants, tigers, and breath-taking emerald mountains. It’s a place of natural beauty and high literacy,” I enthusiastically described Kerala.
“Oh, that sounds incredible! I love such places,” he exclaimed with wide-eyed wonder.
“You know, when I arrived in Europe, I realized its beauty is truly unique,” I said, looking out through the glass window.
“Oh, it’s already 9:30. The French channel has some good movies. There’s one featuring Marlon Brando,” Robert said, switching to the French channel.
“Great, it just started. Do you like coffee?” he asked, now tuned into the French movie.
“Yes, that would be nice,” I replied, engrossed in the film.
Robert went to the kitchen, prepared coffee, and returned with two cups. As we watched the TV, we engaged in conversation and shared numerous jokes. Hours passed, and we had more coffee. Our camaraderie felt as though we were old friends.
Glancing at my watch, I noticed it was already past 1:30 a.m.
I looked at Robert and suggested, “So, Robert, shall we get some sleep?”
“Oh, yes, yes. I completely lost track of time. We’re running late,” Robert exclaimed, getting up and turning off the TV.
That marked the beginning of a new friendship.
The sun was shining brightly outside as I raised my head and checked the time on my watch. It was already 10:00 a.m.
“Oh, I slept for too long,” I thought to myself, reflecting on the events of the previous night. I wondered if Robert was awake. My thoughts started to wander in different directions.
The Netherlands… It’s such a nice country with friendly people. For now, I need to find something here and settle down. Joining a place for study seems like the better way to go.
As for marriage, it’s not a decision to be taken lightly. I need time and should not rush into it.
“Good morning, Michael,” Robert’s voice broke through my thoughts.
“Hi, good morning, Rob,” I greeted him in return. “I was really tired and had a good sleep,” I added as I sat up on the bed.
I quickly got up, grabbed my toothbrush, and headed towards the bathroom. Adjusting the warm water, I stood under the shower, feeling the comforting sensation of the warm water washing away my fatigue. I lingered under the shower for a while, enjoying the experience.
After the shower, I returned to the visiting room. Robert had set up breakfast on the table.
“Michael, breakfast is ready,” he announced.
There was hot coffee, boiled eggs, bread, butter, cheese, jam, and peanut butter, all laid out on the table.
“Michael, what’s our plan for today?” Robert asked as we sat down for breakfast.
“Nothing special. I need to figure everything out,” I replied, taking a sip of coffee and gazing through the glass door, enjoying the serene morning.
We sat there chatting for a while, savoring the breakfast. The sun was shining brightly outside, and I saw people walking by with cheerful expressions. I gathered my belongings and set them aside. My bicycle journey had come to an end, and I had reached my destination. There was no need to carry my luggage on the bicycle anymore.
Glancing at the time, I noticed it was 11:30 a.m.
“Michael, I want to go out. I’ll be back soon,” Robert announced, changing his clothes.
“Okay, where are you heading?” I inquired.
“I need to do some shopping and meet a friend,” Robert replied, putting on his jacket.
“That’s fine, Robert. I have a few things to take care of here. I need to organize my belongings,” I said, looking at him.
“Alright then, Michael. You’ll need to hold onto these,” he said, handing me a few keys.
“What… what are these for?” I asked, feeling a mix of surprise and anxiety.
“One is my door key, another is for the bicycle room, and the last one is for the front door,” he explained, passing me the keys.
I was astonished and, more importantly, deeply touched. I thought to myself that Robert was truly an exceptional person. We had only known each other for a day, yet he trusted me with these keys. I didn’t know how to express my gratitude. For a moment, I was left speechless.
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com
Simple Sense… A Dynamic True Story
ചാപ്റ്റർ –22
രാവിലെ എഴുന്നേറ്റു . നെതർലൻഡ്സ് ആയിരുന്നു മനസ്സ് നിറയെ .
എത്ര രാജ്യങ്ങൾ യാത്ര ചെയ്തിരിക്കുന്നു . പക്ഷെ, നെതെർലാൻഡ്സ്… ഒരുതരം ആകർഷണം തന്നെ ആയിരുന്നു . ഒരുതരം എന്ജോയ്മെന്റ് .
ഒരുതരം പ്രത്യേക അനുഭൂതി എപ്പോഴും അനുഭവപ്പെട്ടിരുന്നു . അതുതന്നെ ആവണം മനസ്സ് നെതെര്ലാണ്ടിലെക്ക് തിരികെ വരുവാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത് .
ഞാൻ സൈക്കിൾ എടുത്ത് സാവധാനം നീങ്ങി Koln റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ ആയിരുന്നു ലക്ഷ്യം Koln കത്തീഡ്രലിന്റെ പരിസരത്ത് ഇന്നലെകണ്ട തിരക്ക് രാവിലെ കാണുവാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല .
Koln Railway Station ജനങ്ങളെക്കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. വളരെ പഴക്കംചെന്ന റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ .കാണുവാൻതന്നെ പ്രത്യേക ഭംഗി അനുഭവപ്പെട്ടു .നേരെ ടിക്കറ്റ് കൗണ്ടറിലേക്ക് ചെന്നു Eindhoven ടിക്കറ്റ് എടുത്തു Koln ൽ നിന്ന് Eindhoven ലേക്ക് ഏതാണ്ട് എഴുപത് കിലോമീറ്റർ വരും .
അര മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ എന്നെയും വഹിച്ചുകൊണ്ടുള്ള ട്രെയിൻ Eindhoven നെ ലക്ഷ്യമാക്കി വളരെ വേഗത്തിൽ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .എങ്ങും പച്ചപ്പ് നിറഞ്ഞ പ്രദേശങ്ങൾ .പൈൻ മരങ്ങൾ നിറഞ്ഞ ജർമൻ അതിർത്തി പ്രദേശങ്ങൾ .
ട്രെയിൻ ജർമ്മനി പിന്നിട്ട് നെതെര്ലാണ്ടിലെക്ക് പ്രവേശിച്ചു .വളരെ നിരപ്പാർന്നുകിടക്കുന്ന ഡച്ച് ഭൂപ്രകൃതി .സമുദ്രനിരപ്പിൽ നിന്ന് ആറേഴ് മീറ്റർ താഴ്ന്നുകിടക്കുന്ന നെതെർലാൻഡ് .. അമ്പത് ശതമാനം പ്രദേശങ്ങളും സമുദ്രനിരപ്പിൽ നിന്ന് ഒരു മീറ്റർ താഴെ സ്ഥിതിചെയ്യുന്നു .ജനസംഖ്യയുടെ ഇരുപത്തൊന്ന് ശതമാനവും സമുധനിരപ്പിന് താഴെ വസിക്കുന്നു .പന്ത്രണ്ട് പ്രൊവിൻസുകൾ ഉൾപ്പെടെ തേതെർലൻസിൽ ഏതാണ്ട് ആറായിരത്തിൽ അധികം സഞ്ചാരയോഗ്യമായ കനാലുകൾ ഉൾപ്പെടുന്നു .
ഉച്ചക്ക് പന്ത്രണ്ടുമണിക്ക് ട്രെയിൻ Eindhoven ൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
ട്രെയിനിന്റെ ലഗേജ് ബോഗിയിൽ ചെന്ന് സൈക്കിൾ എടുത്തശേഷം പുറത്തേക്ക് കടന്നു .
നല്ല സൂര്യപ്രകാശം …സിറ്റി നിറയെ ജനങ്ങളെക്കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു .എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് ഉത്സാഹം . അവർ സമ്മർ ആസ്വദിക്കുകയാണ് . നെതർലൻഡ്സ് വേനൽക്കാല തിമിർപ്പിലാണ് .ഞാൻ തെരുവീഥിയിലൂടെ അങ്ങിനെ നീങ്ങി . രണ്ടു വനിതാ ഡച്ച് പോലീസുകാർ . അവർ തെരുവിലൂടെ എല്ലാം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് സാവധാനം നടന്നുനീങ്ങുന്ന .അവരുടെ ബെൽറ്റിൽ റിവോൾവർ കാണാം .പൊതുവെ വളരെ സമാധാനപരമായ സ്ഥലമാണ് നെതർലൻഡ്സ് .എന്നിരുന്നാലും പോലീസ് റിവോൾവർ ധരിക്കുന്നു .
“ഇനി എങ്ങോട്ട് പോകണം !!” ഞാൻ ആലോചിക്കുകയായിലാണ്ടു .
“കോണിങ്ങിന്റെ അടുക്കൽ പോയാലോ? അല്ലെങ്കിൽ വേണ്ട . ഡെറിക്കിന്റെ അടുക്കലേക്ക് പോകാം .
ഞാൻ റോട്ടറി ക്ലബ് Eindhoven നെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .ചെന്നാൽ സഹായിക്കും എന്ന് ഉറപ്പുണ്ട് . പക്ഷെ , എന്നുപറഞ്ഞു ചെല്ലും .
പെട്ടെന്ന് ഞാൻ Mr. Teer നെ കുറിച്ച് ഓർത്തു.”എന്തിനാണ് നെതെര്ലാണ്ടിലെക്ക് മടങ്ങിവന്നത് എന്ന് ചോദിച്ചാൽ എന്താണ് മറുപടി പറയുക !!”
ഇവിടെ നിൽക്കണം എന്ന് പറയുവാൻ പറ്റുമോ !!”
Goodwill മിഷൻ കഴിഞ്ഞില്ലേ … ഇനി പോകരുതോ… എന്ന് അവർ ചോദിക്കുമോ?
എന്റെ ചിന്തകൾ പല വഴിയിലൂടെ സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .അവസാനം ഞാൻ ഒരു തീരുമാനത്തിലെത്തി . ആരെയും ചെന്ന് കാണേണ്ട . റോട്ടറി അല്ലാത്ത ആരുടെയെങ്കിലും സഹായം ലഭിക്കുമോ എന്ന് നോക്കാം .
ഞാൻ Mr. Janssen നെ കുറിച്ചോർത്തു Willahmeena യിലെ എന്റെ അടുത്ത സുഹൃത്ത്. അദ്ദേഹത്തെ പോയി കാണാം . വിലാസം എന്റെ കൈവശമുണ്ട് . ബാക്കി കാര്യങ്ങൾ Janessen .നെ കണ്ടശേഷം തീരുമാനിക്കാം .
ഞാൻ Mr. Janssen ന്റെ വിലാസം ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി.
വിലാസം തിരഞ്ഞു വീട് കണ്ടുപിടിച്ചു .ഞാൻ കോളിങ് ബില്ലിൽ വിരലമർത്തി കാത്തിരുന്നു . ഒരാൾ വന്നു വാതിൽ തുറന്നു .
‘’Can I meet Mr. Janssen ഞാൻ ആ മനുഷ്യനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
ഏത് Janssen ?’’ അയാളുടെ മുഖത്ത് ആച്ഛര്യം .”ചിലപ്പോൾ വിലാസം മാറിയിരിക്കും .”
ഞാൻ വിലാസം എടുത്ത് അയാൾക്ക് കൊടുത്തു .അയാളുടെ കണ്ണുകൾ വിലാസത്തിലൂടെ ഓടിനടന്നു .
“അതെ … അതെ … വിലാസം ശരിയാണ്. പക്ഷെ , Janssen എന്ന വ്യക്തി ഈ വീട്ടിൽ താമസിക്കുന്നില്ല .” അയാൾ അത്ഭുതം നിറഞ്ഞ മിഴികളോടെ എന്നെ നോക്കി .
എനിക്ക് ആച്ഛര്യം തോന്നി Janssen എനിക്ക് നൽകിയ വിലാസം കളവ് ആയിരുന്നോ ?
എനിക്ക് സംശയമായി .
ഇനി എന്താണ് വഴി … ഫിലിപ്സിൽ ജോലിചെയ്യുന്നു എന്നല്ലേ എന്റെ അടുക്കൽ പറഞ്ഞത് . ഫിലിപ്സിൽ അന്വേഷിക്കുകതന്നെ !!!.
ഞാൻ നേരെ ഫിലിപ്സിലേക്ക് ചെന്നു .
‘’What can I do for you…?’’സെക്യുരിറ്റി റൂമിലെ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ തോൾ ചലിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി.
“എന്റെ ഒരു സുഹൃത്ത് Mr. Janssen ഇവിടെ ജോലി ചെയുന്നുണ്ട്. എനിക്ക് അദ്ദേഹത്തെ ഒന്ന് കാണണം .
“ഏത് സെക്ഷനിൽ ആണെന്ന് അറിയാമോ?”
“ഇല്ല, ഇനിക്ക് അറിയില്ല.” ഞാൻ ആ ഉദ്യോഗസ്ഥനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എന്താണ് Mr. Janssen ന്റെ മുഴുവൻ പേര്?” ആ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ എന്നെ നോക്കി .
ഞാൻ Janssen ന്റെ മുഴുവൻ പേരും മേൽവിലാസവും അദ്ദേഹത്തിന് കൈമാറി .
സെക്യുരിറ്റി ഉദ്യോഗസ്ഥൻ കംപ്യൂട്ടറിലും ലിസ്റിലുമായി Mr. Janssen നെ തിരയുവാൻ തുടങ്ങി. കുറച്ചു സമായതിന്ശേഷം ചുണ്ടുകൾ തുടച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു .
‘’I am sorry… ഇങ്ങനെ ഒരു വ്യക്തി ഫിലിപ്സിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നില്ല.”
എനിക്ക് അത്ഭുതം തോന്നി Willahmeena യിൽ എന്റെ അടുത്ത സുഹൃത്ത് . എന്തിനാണ് Mr. Janssen എനിക്ക് തെറ്റായ വിലാസം തന്നത്. അയാളുടെ യഥാർത്ഥ പേര് Janssen എന്നുതന്നെ ആയിരിക്കുമോ ? അയാൾ ശരിക്കും ആരായിരുന്നു !! ആയിരം ചോദ്യങ്ങൾ എന്റെ മനസ്സിലൂടെ മിന്നിമറഞ്ഞു .
ഞാൻ സാവധാനം ഫിലിപ്സിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് നടന്നു .
തെരുവിലൂടെ സാവധാനം അങ്ങിനെ നടന്നു .നടത്തത്തിനിടയിൽ ഞാൻ വേറൊരു വിലാസത്തിനായി തിരഞ്ഞു .ലഭിച്ചത് എസ്തറിന്റെ വിലാസം .
“അതെ … എസ്തർ റെ പോയി കാണാം.” ഞാൻ അവളുടെ താമസ സ്ഥലത്തേക്ക് യാത്രയായി .
മുകളിലത്തെ ഒരു റൂം ..
റോഡ് സൈഡിൽ സൈക്കിൾ വച്ച് ലോക്ക് ചെയ്തശേഷം ഗോവണി കയറി …….ന്റെ റൂമിന്റെ മുന്നിലെത്തി .
ഞാൻ Esther നെക്കുറിച്ച് ഓർത്തു Willahmeena യിലെ സ്ഥിരം സന്ദർശക . ആരെയും കൂസാത്ത പ്രകൃതം .ചിലപ്പോൾ നല്ലവണ്ണം ഡ്രിങ്ക്സ് കഴിക്കും .ഏതാണ്ട് പതിനെട്ട് വയസുള്ള അവളെ കാണുവാൻ വളരെ സുന്ദരി ആയിരുന്നു .
ഞാൻ കോളിങ് ബില്ലിൽ വിരലമർത്തി കാത്തിരുന്നു .റൂം അകത്തുനിന്ന് ലോക്ക് ചെയ്തിരിക്കുന്നു എന്ന് തോന്നി .
വാച്ചിൽ സമയം 5:00.p.m. കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
ഞാൻ വീണ്ടും കോളിങ് ബില്ലിൽ വിരലമർത്തി .അകത്തുനിന്ന് യാതൊരു പ്രതികരണവുമില്ല .
കുറെ നേരം അങ്ങിനെ നിന്നു . അതിനിടയിൽ വെറുതെ ഒന്ന് കൈ വച്ചപ്പോൾ ഡോർ അകത്തേക്ക് തുറന്നുവരുന്നു .
ഡോർ പൂട്ടിയിരുന്നില്ല .
ഞാൻ ഡോർ തുറന്ന് അകത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു . താഴെ ഇട്ടിരിക്കുന്ന ബെഡിൽ Esther കിടക്കുന്നു . എന്നെ കണ്ട് അവൾ സാവധാനം തല ഉയർത്തി നോക്കി .
“എന്താണ് എങ്ങനെ കിടക്കുന്നത്?” അവളുടെ അടുക്കലേക്ക് ചെന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .
“തീരെ സുഖമില്ല.” എസ്തർ കിടന്നുകൊണ്ട് തന്നെ മറുപടി പറഞ്ഞു .
“പനിയുണ്ടല്ലോ? എപ്പോൾ തുടങ്ങിയതാണ് !!” നെറ്റിയിൽ കൈ വച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .
“ഇന്നലെ രാത്രി, ദേഹം മുഴുവൻ വല്ലാത്ത വേദന. എഴുന്നേൽക്കാൻ തന്നെ കഴിയുന്നില്ല .” Esther ക്ഷീണസ്വരത്തിൽ എന്നെ നോക്കി.
“എന്തെങ്കിലും കഴിച്ചുവോ?” ഞാൻ പതിയെ അന്വേഷിച്ചു .
ഇല്ല എന്ന ഭാവത്തിൽ Esther തലയാട്ടി .
“ഞാൻ പോയി എന്തെങ്കിലും വാങ്ങിച്ചിട്ട് വരാം. അവിടെ കിടന്നോളൂ .”
“ഉം … അവൾ സാവധാനം തലകുലുക്കി.
ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി . എന്താണ് കഴിക്കുവാൻ വാങ്ങേണ്ടതെന്ന് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് . കുറച്ചു നടന്നപ്പോൾ ഒരു കഫീറ്റിരിയ കണ്ടു . അവിടെനിന്നും ഒരു പിസ്സ വാങ്ങി തിരികെ റൂമിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
“ഞാൻ ഒരു പിസ്സ വാങ്ങിച്ചു. ഇതാ … എഴുന്നേറ്റ് കഴിക്കൂ . പിന്നെ … എന്തെങ്കിലും കുടിക്കുവാൻ വേണോ ?”
“ഉം … കോഫി മതി. അതാ … അവിടെ കിച്ചൻ .” Esther സാവധാനം എഴുന്നേറ്റ് ചാരി ഇരുന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞാൻ ചെന്ന് കോഫിമേക്കറിൽ കോഫി തയാറാക്കി തിരികെ വന്നപ്പോൾ Esther പിസ്സ കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
“ഇപ്പോൾ എവിടെനിന്ന് വരുന്നു?” Esther കൗതുകപൂർവ്വം എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു.
Denmark, പിന്നെ … എനിക്ക് ഇന്ന് കിടക്കാൻ ഒരിടം വേണം.” ഞാൻ അവളെ പ്രതീക്ഷയോടെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഇവിടെ കിടന്നോളൂ, ഒരു പ്രോബ്ളവുമില്ല.” Esther എന്നെ സാവധാനത്തിൽ നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’Oh, thanks a lot…. ഞാൻ നന്ദി സൂചകമായി അവളെ നോക്കി.
“ഇനി എന്താണ് പരിപാടി?” Esther അന്വേഷിച്ചു.
“തീരുമാനിച്ചിട്ടില്ല … നാളെ ഞാൻ വേറൊരു സിറ്റിയിലേക്ക് പോകുന്നു.” എന്തോ ചിന്തിച്ചിട്ടെന്നപോലെ ഞാൻ പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ ഓരോന്ന് സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു Esther ന്റെ അസുഖം വളരെ കുറവുള്ളതായി തോന്നി .
അന്ന് ഞാൻ അവളുടെ റൂം ഷെയർ ചെയ്തു Eindhoven ൽ എനിക്ക് ലഭിച്ച ഒരു സഹായസ്തം .
രാവിലെ ഞാൻ എഴുനേറ്റു .സമയം എട്ട് മണി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
ബെഡിൽ എഴുനേറ്റിരുന്നുകൊണ്ട് Esther നെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
അവൾ സുഖമായി കിടന്നുറങ്ങുന്നു .ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു . കിച്ചണിൽ ചെന്ന് രണ്ടു കോഫി തയാറാക്കി തിരികെ വന്നു .
“ഹലോ … ഉറക്കം മതിയായില്ലേ?” ഞാൻ Esther നെ തട്ടിവിളിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ഹും … ” അവൾ ഒരു ഞരക്കത്തോടെ മലർന്നുകിടന്നു എന്നെ നോക്കി.
“ഗുഡ്മോർണിംഗ് … ഇതാ കോഫി. എങ്ങിനെയുണ്ട് അസുഖം .” ഞാൻ കോഫി നീട്ടിക്കൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
“ഉം, നല്ല കുറവുണ്ട്. സാവധാനം എഴുനേറ്റിരുന്ന് കോഫി വാങ്ങിക്കൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി .
“ഞാൻ പുറപ്പെടാൻ ഒരുങ്ങുകയാണ്.” Esther കോഫി നുണയുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“എവിടേക്കാണ് പോകുന്നത്?” അവൾ എന്നെ നോക്കി .
“തീരുമാനിച്ചിട്ടില്ല. ഞാൻ ബാത്റൂമിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
ഒന്ന് ഫ്രഷ് ആയപ്പോൾ നല്ല ഉണർവ് അനുഭവപ്പെട്ടു . തിരികെ റൂമിൽ എത്തിയപ്പോൾ Esther ബെഡിൽ ഇരിക്കുന്നു .
ഞാൻ ഡ്രസ്സ് ചേഞ്ച് ചെയ്തു പുപപ്പെടാൻ തയാറായി .
ഞാൻ Esther റെ നോക്കി .
അവൾ കൗതുകത്തോടെ എന്നെത്തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഇരിക്കുന്നു .
“ഇനി Eindhoven ൽ വരുമ്പോൾ ഇവിടെ വരണം.” Esther പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു.
‘’Sure… anyway … thanks for everything… ഞാൻ അവളുടെ കവിളിൽ തലോടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’You are welcome…’’ Esther കൗതുകപൂർവ്വം എന്നെ നോക്കി.
ഞാൻ സൈക്കിളുമായി റോഡിലേക്കിറങ്ങി .നല്ല പ്രഭാതം … തണുത്ത കുളിര്കാറ്റ് ശരീരത്തെ തലോടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
ഞാൻ നെതർലൻഡ്സ് മാപ്പിൽ കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് കുറേനേരം അങ്ങിനെ നിന്നു .
“എവിടേക്കാണ് പോകേണ്ടത് !!”
പെട്ടെന്ന് ഒരു സ്ഥലം എന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഉടക്കി നിന്നു
‘’Utrecht…’’
അതെ , Utrecht ലേക്ക് തന്നെ പോകാം .
ഞാൻ സൈക്കിളിൽ കയറി സാവധാനം മുമ്പോട്ട് നീങ്ങി .
‘’Utrecht… ‘’ Eindhoven ൽ നിന്ന് ഏകദേശം അറുപത്തഞ്ച് കിലോമീറ്റർ എന്ന് ഞാൻ മനസ്സിൽ കണക്കാക്കി. തേതെർലാൻഡ്സിലെ മധ്യഭാഗത്ത് സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന സാമാന്യം വലിയ സിറ്റി .ഞാൻ സൈക്കിൾ പാതയിലൂടെ Utrecht ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു . വളരെ നല്ല കാലാവസ്ഥ .നല്ല സൂര്യപ്രകാശം … ആകാശം നീലപ്പട്ടണിഞ്ഞു നിൽക്കുന്നു .താപനില ഏതാണ്ട് പതിനഞ്ചു ഡിഗ്രി സെൽഷ്യസ് വരും .
ചുറ്റിനും വിശാലമായി പരന്നുകിടക്കുന്ന ഭൂപ്രദേശങ്ങൾ … കേരളത്തിലേതുപോലെ സിറ്റികളും ഗ്രാമങ്ങളും തമ്മിൽ വലിയ അന്തരമില്ല .പരന്നുകിടക്കുന്ന വയലേലകൾ … അതിൽ സൺഫ്ലവർ തുടങ്ങി വിവിധയിനം കൃഷികൾ കാണാം .ചിലയിടങ്ങളിൽ നെതെർലാൻഡ്സിന്റെ ടിപ്പിക്കൽ സൈൻ ആയ വിൻഡ്മിൽസ് …
പ്രകൃതിഭംഗി ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് സാവധാനത്തിൽ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .വൈകുന്നേരത്തോടെ Utrecht അടുക്കാറായി എന്ന് തോന്നി .ഇന്നിനി സിറ്റിയിലേക്ക് പോകേണ്ട .താമസസൗകര്യം കിട്ടിയില്ലെങ്കിൽ കിടക്കുവാൻ ബുദ്ധിമുട്ട് അനുഭവപ്പെടും .ഞാൻ റെന്റ് കെട്ടുവാൻ സൗകര്യപ്രദമായ ഒരു സ്ഥലം അന്വേഷിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നീങ്ങി .
അടുത്ത പ്രഭാതം . ഞാൻ Utrecht സിറ്റിയിൽ പ്രവേശിച്ചു .വലിയ സിറ്റി . എവിടെയാണ് ഒരു താമസസ്ഥാലം ലഭിക്കുക .
ഓരോന്ന് ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് സിറ്റിയിൽ കൂടി സൈക്കിളിൽ സാവധാനം ചുറ്റിത്തിരിഞ്ഞു .
സ്ട്രീറ്റിൽ നിറയെ ജനങ്ങൾ . അവർ സമ്മർ ആഘോഷിക്കുന്നതിന്റെ തിരക്കിലാണ് തിരക്കിലാണ് . റെസ്റ്റോറെന്റുകളിലും ഷോപ്പുകളിലും മുൻവശത്ത് ടേബിളുകളും കസേരകളും റോഡിലേക്ക് ഇറക്കിയിട്ടിരിക്കുന്നു .ജനങ്ങൾ വളരെ ആഘോഷത്തോടുകൂടി അവയിൽ ഇരുന്നു ഡ്രിങ്ക്സ് ആസ്വദിക്കുന്നു .
ഞാൻ സൈക്കിൾ ഒരുഭാഗത്ത് നിർത്തി
“എന്തെങ്കിലും കുടിക്കണം. ഞാൻ ഒരു കാഫിറ്റിരിയയുടെ മുന്നിൽ നിരനിരയായി ഇട്ടിരിക്കുന്ന കസേരകളിൽ ഒന്നിൽ ചെന്ന് ഇരുന്നു .
“എന്താണ് കഴിക്കുവാൻ വേണ്ടത് ” വൈറ്റർ അന്വേഷിച്ചു.
“കോഫീ പ്ളീസ് …”
അല്പസമയത്തിനുള്ളിൽ ചൂടുകാപ്പി എന്റെ മുൻപിലെത്തി .ഞാൻ കോഫീ രുചിച്ചുകൊണ്ട് മറുഭാഗത്തിരിക്കുന്ന വ്യക്തിയെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
അയാൾ ബിയർ ആസ്വദിക്കുകയാണ് .
“ഹലോ … നല്ല സൂര്യപ്രകാശമുള്ള ദിവസം.” പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ എന്നെ നോക്കി .
‘’Yes… A sweet sunny day…’’ ഞാൻ അങ്ങ് ആകാശത്തേക്ക് കണ്ണയച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“തങ്ങൾ സൈക്കിളിൽ ദൂരയാത്ര നടത്തുകയാണോ? എന്റെ സൈക്കിൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ അന്വേഷിച്ചു .
“അതെ, ഞാൻ കോഫീ രുചിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ പരിചയപ്പെട്ടു …
“എവിടേക്കാണ് ഇനി യാത്ര?” Mr. Baxs അന്വേഷിച്ചു.
“എനിക്ക് Utrecht ൽ കുറച്ചുകാലം നിൽക്കണം. ഞാൻ ഒരു താമസസൗകര്യം അന്വേഷിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് .” നിറഞ്ഞ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“അതെയോ!”
കുറച്ചുനേരം ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് Mr. Baxs തുടർന്നു.
‘’You do one thing… ‘ന്യൂസ് പേപ്പറിൽ നോക്കുക. ധാരാളം പേയിങ് ഗസ്റ്റിന്റെ വിലാസം ലഭിക്കും .അവിടെ അന്വേഷിച്ചു ചെന്നാൽ താമസം റെഡിയാകും .” Mr. Baxs കൗതുകപൂർവ്വം എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“എനിക്ക് ഡച്ച് ന്യൂസ് പേപ്പർ വായിക്കുവാൻ അറിയില്ല.” ഞാൻ തെല്ല് നിരാശയോടെ അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി .
“ഹോ, അതിനെന്താ … ഞാൻ സഹായിക്കാം.”
Mr. Baxs കോഫിറ്റിരിയായുടെ അകത്തേക്ക് കയറി ഒരു ഡച്ച് ന്യൂസ്പേപ്പർ എടുത്തുകൊണ്ടുവന്നു. അതിൽ അദ്ദേഹം ശ്രദ്ധാപൂർവം കണ്ണോടിച്ചു .
“ഇതാ… ഒരു വിലാസം Ellen Straat ൽ ചെന്ന് അന്വേഷിക്കൂ. ചിലപ്പോൾ റൂം കാണും .” Mr. Baxs ന്യൂസ് പേപ്പറിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞാൻ Baxs ന്റെ അടുക്കൽ നിന്ന് യാത്ര പറഞ്ഞു Ellen Straat അന്വേഷിച്ച് യാത്രയായി .
പെട്ടെന്ന്തന്നെ ഞാൻ അഡ്രസ് കണ്ടെത്തി .
ഡോർബെല്ലിൽ അമർത്തിയപ്പോൾ ഒരു മധ്യവയസ്ക വന്ന് വാതിൽ തുറന്നു . അത്ഭുതം നിറഞ്ഞ മിഴികളോടെ അവർ എന്നെ നോക്കി .ഞാൻ നേരെ കാര്യത്തിലേക്ക് കടന്നു .
“ഞാൻ ഒരു സഞ്ചാരിയാണ്. എനിക്ക് Utrecht ൽ കുറച്ചുകാലം താമസിക്കാൻ റൂം വേണം .
അവർ എന്നെതന്നെ കുറച്ചുനേരം നോക്കിനിന്നു .
‘’Oh, my dear young man… ആ റൂമിൽ ആൾതാമസമായി.” അവർ ക്ഷമാപണസ്വരത്തിൽ എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ അവരോട് യാത്ര പറഞ്ഞു പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
“ഇനി എന്താണ് ചെയ്യുക !!”
എന്തെങ്കിലും വഴി കണ്ടെത്താൻ കഴിയും .എന്റെ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഞാൻ സാവധാനം Utrecht സിറ്റിയിലേക്ക് നീങ്ങി .
നഗരമധ്യത്തിൽ ധാരാളം ആളുകൾ സമ്മർ ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് പല ഭാഗങ്ങളിലായി ഇരിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .പൊതുവെ തിരക്കേറിയ സിറ്റി .
ഒരു കെട്ടിടം എന്റെ ശ്രദ്ധ ആകർഷിച്ചു .ധാരാളം സ്റ്റെപ്പുകളോട് കൂടിയത് .അതിൽ ആളുകൾ ഇരുന്ന് കാഴ്ചകൾ കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
ഞാൻ ആ കെട്ടിടത്തിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു Utrecht ഹെയ്ഡ്പോസ്റ്റ് ഓഫീസും ,ഒരു ബാങ്കും ഉൾപ്പെടുന്നതാണ് ആ കെട്ടിട സമുച്ചയം .ഏതാണ്ട് പത്ത് പടവുകൾ കയറിവേണം മുകളിലത്തെ എ .ടി .എം .ൽ എത്തുവാൻ .ധാരാളം പേര് പണമെടുക്കുവാൻ ക്യു നിൽക്കുന്നത് കാണാം .
സൈക്കിൾ റോഡ് സൈഡിൽ നിർത്തിയശേഷം ഞാൻ ആ സ്റ്റെപ്പിൽ കയറി അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .സമ്മർ ഡ്രസ്സ് അണിഞ്ഞു ശരീരം പ്രദര്ശിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് യുവതീ -യുവാക്കൾ കൈകോർത്ത് നടന്നു നീങ്ങുന്നു .ചിലർ ഷോപ്പിംഗ് കഴിഞ്ഞു നീങ്ങുന്നതും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു Eindhoven നേക്കാൾ വലിയ സിറ്റി .അവിടെ ഇരുന്നാൽ തെരുവ് ശരിക്കും ആസ്വദിക്കുവാൻ കഴിയും .
നല്ല ഒരു ദിനം . സൂര്യപ്രകാശം റോഡിന്റെ ഇരുവശങ്ങളിലുമുള്ള കെട്ടിടങ്ങളിൽ തട്ടി പ്രതിഫലിക്കുന്നത് നയന മനോഹരമായ കാഴ്ചയായി അനുഭവപ്പെട്ടു .
ഞാൻ ഒരു സിഗരറ്റ് പേപ്പർ എടുത്ത് പുകയില വച്ചശേഷം ചുരുട്ടി ലൈറ്റർ എടുത്ത് കത്തിച്ചു .
‘’Can I get a lighter… please?’ അടുത്തിരുന്ന യുവാവ് സിഗരറ്റ് കത്തിക്കുവാൻ ലൈറ്റർ ആവശ്യപ്പെട്ടു.
“Sure… ഇതാ …” ഞാൻ ലൈറ്റർ ആ യുവാവിന് കൈമാറി. അദ്ദേഹം എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു ശേഷം സിഗരറ്റ് കത്തിച്ചു ലൈറ്റർ മടക്കിത്തന്നു .
“നല്ല കാലാവസ്ഥ … അല്ലെ?” ആ യുവാവ് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“അതെ, അതെ,” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് യുവാവിനെ നോക്കി.
“എവിടെനിന്ന് വരുന്നു.” എന്റെ സൈക്കിൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് യുവാവ് അന്വേഷിച്ചു .
“ഇന്ത്യ …” ഞാൻ സ്ട്രീറ്റിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ഇന്ത്യ … സൈക്കിളിലോ !!” ആചാര്യഭാവത്തിൽ യുവാവ് ചോദിച്ചു .
“അതെ, എന്നാൽ മുഴുവൻ വഴിയും സൈക്കിളിൽ അല്ലായിരുന്നു.” ഞാൻ യുവാവിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
‘’Oh, great… Really great.’’അയാൾ വിടർന്ന മിഴികളോടെ എന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’I am Robert De Grave’’
‘’Hi, Robert… I am Michael…’’ ഞാൻ ഹസ്തദാനം നൽകിക്കൊണ്ട് പരിചയപ്പെട്ടു.
“എന്താണ് ഇവിടെ ഇങ്ങനെ ഇരിക്കുന്നത്? എങ്ങോട്ടാണ് ഇനി യാത്ര ?” Mr. Robert ആകാംഷയോടെ അന്വേഷിച്ചു.
“ഞാൻ കഴിഞ്ഞ വിന്റർ മാസങ്ങളിൽ നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു Eindhovenൽ. അതിനുശേഷം ഞാൻ ജർമ്മനി , ഡെന്മാർക്ക് .. സൈക്കിളിൽ യാത്ര ചെയ്തു . ശേഷം നെതെര്ലാണ്ടിലെക്ക് മടങ്ങി .” എന്റെ ഡച്ച് ന്യൂസ്പേപ്പർ കട്ടിങ് റോബർട്ടിന് കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
‘’Well… wonderful… ഇനി എന്താണ് പരിപാടി?”
“ഞാൻ ഒരു താമസസ്ഥലം അന്വേഷിച്ചു നടക്കുകയാണ്. എവിടെയെങ്കിലും പേയിങ് ഗസ്റ്റ് റൂം ലഭിച്ചാൽ മതിയായിരുന്നു .”
“എന്തിനാണ് Utrecht ൽ നിൽക്കുന്നത്?
“എനിക്ക് എന്തെങ്കിലും പഠിച്ചാൽ കൊള്ളാമെന്നുണ്ട്. അതിനായി ശ്രമിക്കണം .” ഞാൻ ചെറിയൊരു നിശ്ശബ്ദതക്ക് ശേഷം പറഞ്ഞു .
“എവിടെയെങ്കിലും റൂമിന് ശ്രമിച്ചോ?”
“ഞാൻ ന്യൂസ്പേപ്പറിലെ പരസ്യം നോക്കി ഒരിടത്ത് പോയിരുന്നു. അത് വേറെ ഒരു സ്റ്റുഡന്റിന് കൊടുത്തുപോയി .” തെല്ല് നിരാശയോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു .
കുറച്ചുനേരം ഞങ്ങൾ ഓരോന്ന് സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു . അതിനിടയിൽ ഞങ്ങൾ സിഗരറ്റ് കൈമാറി .
കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു റോബർട്ട് എഴുന്നേറ്റുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“മൈക്കിൾ, എന്റെ കൂടെ വരൂ, നമുക്ക് എവിടെ എങ്കിലും റൂം കിട്ടുമോ എന്ന് നോക്കാം.
എനിക്ക് വളരെ സന്തോഷം തോന്നി .ഒരു സൃഹൃത്തിനെ ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു .”
റോബർട്ട് സൈക്കിൾ എടുത്ത് നേരെ എതിർവശത്ത് കടന്നു .ഞാൻ റോബർട്ടിനെ പിന്തുടർന്നു .
ഒരു ഷോപ്പിന്റെ മുൻപിൽ സൈക്കിൾ നിർത്തി റോബർട്ട് അകത്തേക്ക് കടന്നു .
അത് ഒരു ടുബാക്കോ ഷോപ്പ് ആയിരുന്നു .
‘’One packet winner please…’’ റോബർട്ട് ഒരു ടുബാക്കോ പാക്കറ്റ് ആവശ്യപ്പെട്ടു.
“മൈക്കിൾ, ഏത് ബ്രാൻഡാണ് വാങ്ങാറുള്ളത്?” റോബർട്ട് എന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
‘’Drum Mild…’’ ഞാൻ എന്റെ ബ്രാൻഡ് പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ ടുബാക്കോ പാക്കറ്റും സിഗരറ്റ് പേപ്പറും വാങ്ങിയ ശേഷം പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
‘’Follow me… റോബർട്ട് എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് ആംഗ്യം കാണിച്ചു. ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ പിന്തുടർന്നു .
ഞാൻ റോബെർട്ടിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു . ഏതാണ്ട് മുപ്പത് വയസ്സ് പ്രായം വരും .അഞ്ച് അടിക്കുമേൽ ഉയരം . ബ്രൗൺ കലർന്ന കറുപ്പ് തലമുടി . വട്ടമുഖം , കാണുവാൻ വളരെ ശാന്താ സ്വഭാവം … വളരെ ഫ്രണ്ട്ലി .
ഏതാണ്ട് പതിനഞ്ചു മിനിറ്റ് , ഞാൻ റോബർട്ടിനെ അനുഗമിച്ചു .അവസാനം ഫ്ളാറ്റുകൾ നിറഞ്ഞ ഒരു സ്ഥലത്ത് എത്തിച്ചേർന്നു .
“ഇതാണ് Nijveldsingle’’ സൈക്കിളിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിക്കൊണ്ട് റോബർട്ട് തുടർന്നു … “ഇതാണ് ഞാൻ താമസിക്കുന്ന ഫ്ളാറ്റ്.”
ഫ്ലാറ്റിന്റെ പ്രധാന ഡോർ തുറന്ന് ഞങ്ങൾ അകത്തേക്ക് കയറി . അകത്ത് പ്രധാന ഡോറിൻറെ സമീപത്തുള്ള ഒരു സ്ഥലം തുറന്നു സൈക്കിൾ അകത്ത് കയറ്റിവച്ചു .
“ഇതാ ഇവിടെ സൈക്കിൾ വെച്ചോളൂ …” അവിടം കാണിച്ചുതന്നുകൊണ്ട് റോബർട്ട് പറഞ്ഞു.
ഞാൻ ലഗ്ഗേജ് എടുത്തശേഷം സൈക്കിൾ അകത്ത് കയറ്റിവച്ചു .
“മൂന്നാം നിലയിലാണ് ഞാൻ താമസിക്കുന്നത്.” സൈക്കിൾ റൂം ലോക്ക് ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ റോബർട്ട് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ സ്റ്റെയർകേസ് കയറി മൂന്നാം നിലയിലെത്തി . റോബർട്ട് താക്കോൽ എടുത്ത് റൂം തുറന്നു .
‘’Please come in…” റോബർട്ട് എന്നെ അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു .
“ഇവിടെ വേറെ ആരും താമസിക്കുന്നില്ലേ?” ഞാൻ റോബെർട്ടിനെ നോക്കി .
‘’I am a bachelor.’’ ഞാൻ ഇവിടെ ഒറ്റയ്ക്കാണ്.” റോബർട്ട് റൂമിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ അവിടം മുഴുവൻ ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു .
അത്യാവശ്യം വലിയ ഒരു ഹാൾ . അത് വിസിറ്റിംഗ് റൂം ആയി ഉപയോഗിക്കുന്നു .ഹാളിന്റെ മുൻഭാഗം മൂന്ന് വലിയ ഗ്ലാസ്സിനാൽ അലംകൃതം . അതിനാൽ ഫ്ളാറ്റിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് നല്ലൊരു കാഴ്ച്ച ലഭിച്ചിരുന്നു .കൂടാതെ ഹാളിൽ ടി .വി . വലിയ ഒരു ഹീറ്റർ … സൈഡിൽ ഒരു മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റം , എന്നിവയും കാണാം . ഹാളിനോട് ചേർന്നുതന്നെ കിച്ചൺ , രണ്ടു ബെഡ്റൂം , ഒരു സ്റ്റോർ റൂം , ബാത്ത് റൂം അങ്ങിനെ നീളുന്നു .
വളരെ അടുക്കും ചിട്ടയുമുള്ള ഫ്ളാറ്റ് ..
ഞാൻ ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് ഹാളിന്റെ സൈഡിൽ കൊണ്ടുവച്ചു .
“ഇവിടെ താമസിക്കാം. ” റോബർട്ട് എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
‘’Oh, thanks a lot…’’ഞാൻ വളരെ സന്തോഷത്തോടെ റോബെർട്ടിനെ നോക്കി.
റോബർട്ട് കിച്ചണിലേക്ക് ചെന്ന് രണ്ട് കോഫീ തായാറാക്കി കൊണ്ടുവന്നു .ശേഷം ടി .വി . ഓൺ ചെയ്തു .
എം .ടി .വി . ഒരു മ്യൂസിക്ക് ചാനൽ .
അതിൽ നിന്നും ഒരു സംഗീതം പുറത്തേക്ക് വന്നു .അത് അന്തരീക്ഷത്തിൽ തങ്ങിനിൽക്കുന്നത്പോലെ എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .
I want one moment in time…
When I’m more than I thought I could be…
When all of my dreams are a heartbeat away…
And the answers are all up to me…
Give me one moment in time…
When I’m racing with destiny…
Then… in that, one moment in time
I’ll feel… I’ll feel… Eternity
ആ പാട്ട് എന്നെ പിടിച്ചിരുത്തി . അതിലെ ദൃശ്യങ്ങൾ … എന്നെ വളരെ ആകർഷിച്ചു .കുറെ അത്ലറ്റുകൾ വിന്നിങ് പോയിന്റിലേക്ക് കുതിക്കുന്നു .
ഞാനും അതേവിധത്തിൽ ശ്രമിച്ചിട്ടാണ് ഇവിടെ എത്തിയിരിക്കുന്നത് .ഞാൻ എന്റെ ടെസ്റ്റിനിയിൽ എത്തിച്ചേർന്നിരിക്കുന്നു .വളരെ കാലത്തെ പരിശ്രമങ്ങൾക്കും കഷ്ടപ്പാടുകൾക്കും ശേഷം .
നെതർലൻഡ്സ് ..അതാണ് എന്റെ Destiny ഇനി ഇവിടെയാണ് എന്റെ ജീവിതം .
“എന്താണ് Michael… ആലോചിക്കുന്നത്?” റോബെർട്ടിന്റെ ചോദ്യം എന്നെ ചിന്തയിൽ നിന്നും ഉണർത്തി . ഇതാ … കോഫി .
“ഹേയ്, ഒന്നുമില്ല.” ഞാൻ നിശബ്ദത ഭജിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ടി.വി .യുടെ മുൻപിൽ ചാരിക്കിടക്കുവാൻ പാകത്തിൽ ചെറിയ ഒരു ഈസിചെയർ ഇട്ടിരിക്കുന്നു .ഞാൻ അതിൽ കയറി ഇരുന്നു .ഏതാണ്ട് തറയോട് തൊട്ടുകിടക്കുന്ന അതിൽ ചീറിക്കിടന്നു കോഫി നുകർന്നുകൊണ്ട് ടി .വി .കാണുവാൻ നല്ല സുഖം തോന്നി .
“ഞാൻ ഇപ്പോഴും ഇവിടെ അങ്ങിനെ ഇരിക്കും.” റോബർട്ട് എന്റെ ഇരുത്തം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
‘’Very comfortable… ‘’ഞാൻ റോബെർട്ടിനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു.
“ഇവിടെ ധാരാളം ചാനലുകൾ ലഭിക്കും. ഡച്ച് ,ഫ്രഞ്ച് ,ജർമ്മൻ , അമേരിക്കൻ , പൊതുവെ രാത്രി നല്ല പ്രോഗ്രാം ഉണ്ടായിരിക്കും .” കോഫീ നുകർന്നുകൊണ്ട് റോബർട്ട് പറഞ്ഞു .
ടി .വി .ആസ്വദിക്കുന്നതിനിടയിൽ ഞങ്ങൾ ചെറിയ സംഭാഷണങ്ങളിൽ മുഴുകി .എനിക്ക് റോബെർട്ടിന്റെ പെരുമാറ്റം വളരെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു .റോബർട്ടിനും അങ്ങിനെ എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി .
വെറും രണ്ടു മണിക്കൂർ പരിജയം . വളരെക്കാലത്തെ പരിജയഭാവം ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ ഉണ്ടായതായി എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .
രാത്രി സമയം ഏഴ് മണി . റോബർട്ട് രാത്രി ഭക്ഷണത്തിനുള്ള ഒരുക്കങ്ങൾ തുടങ്ങി .കിച്ചണിൽ റോബർട്ട് ഉണ്ടാക്കുന്നതെല്ലാം വളരെ ശ്രദ്ധയോടെ ഞാൻ നോക്കിനിന്നു .
“ഡച്ച് ഭക്ഷണം ഇഷ്ടമാണോ?” പാകം ചെയ്യുന്ന പാത്രങ്ങൾ എടുക്കുന്നതിനിടയിൽ റോബർട്ട് ചോദിച്ചു .
‘’Yes… yes… I like it very much.’’. ഞാൻ റോബെർട്ടിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഇന്ത്യൻസ് വളരെയധികം സ്പൈസസ് ഭക്ഷണത്തിൽ ഉപയോഗിക്കും .. അല്ലേ ?” റോബർട്ട് ഒരു പാത്രത്തിൽ അതിൽ ചിക്കൺ വച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ഉം, പ്രത്യേകിച്ച് മുളക്.” ഞാൻ റോബെർട്ടിനെ നോക്കി .
“എന്തൊക്കെയാണ് ഇന്ത്യയിലെ പ്രധാന ആഹാരം?” ഉരുളക്കിഴങ്ങ് തൊലി കളയാതെ ഒരു പാത്രത്തിൽ വേവിക്കുവാൻ അടുപ്പിൽ വെക്കുന്നതിനിടയിൽ റോബർട്ട് ചോദിച്ചു .
“റൈസ്, കൂടാതെ ചപ്പാത്തി.” ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“റൈസ്. ഇവിടെ കുറച്ചു മാത്രം, അതും എപ്പോഴെങ്കിലും കഴിക്കും .ഇവിടെ പ്രധാനം ഉരുളക്കിഴങ്ങ് .” റോബർട്ട് സൂപ്പ് ഉണ്ടാക്കാനുള്ള പാത്രം സടൗവിൽ ഫ്ളൈയിം താഴ്ത്തിവച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ റോബെർട്ടിന്റെ പ്രവർത്തികൾ കൗതുകത്തോടെ നോക്കിനിന്നു .ചിക്കൻ സ്പൈസസ് പുരട്ടി ഓവനിൽ വച്ച് ഓൺ ചെയ്തു .അതിനുശേഷം വെജിറ്റബിൾ സാലഡ് ഉണ്ടാക്കുവാൻ കേബേജിന്റെ ഇലകളും കുറച്ച് പച്ചക്കറികളും ഒരുക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
ഏകദേശം മുപ്പത് മിനിറ്റ് … ഭക്ഷണം റെഡി .
“എന്നാൽ കഴിക്കുവാൻ തുടങ്ങാം.” റോബർട്ട് എല്ലാം തൃപ്തിവന്ന ഭാവത്തിൽ എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“Okey… തുടങ്ങിക്കളയാം .” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
വിസിറ്റിംഗ് ഹാളിലെ ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ എല്ലാം ഒരുക്കി കൊണ്ടുവന്നുവച്ചു , അതിന് ശേഷം ഗ്രിൽഡ് ചിക്കൻ നേർപകുതിയാക്കി, ശേഷം സൂപ്പ് വിളമ്പി .
ആദ്യം സൂപ്പിൽ തുടങ്ങി . ക്രമേണ ഉരുളക്കിഴങ്ങും ചിക്കനും കൂട്ടത്തിൽ വെജിറ്റബിൾ സാലഡ് .
“എങ്ങിനെയുണ്ട് പാചകം?” ഭക്ഷണം കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതിനിടയിൽ റോബർട്ട് തിരക്കി .
“ഓ … സൂപ്പർ, ഗ്രേയ്റ്റ്.” ഞാൻ വിഭവങ്ങളിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ എല്ലാം ആസ്വദിച്ചു കഴിച്ചു .ചിക്കൻ കഴിച്ചപ്പോൾ തന്നെ വയർ ഏതാണ്ട് നിറഞ്ഞുകഴിഞ്ഞിരുന്നു .
“ഇന്ത്യൻ ഫുഡ് ഉണ്ടാക്കാൻ അറിയാമോ?” റോബർട്ടിന്റെ പൊടുന്നനെയുള്ള ചോദ്യം .
“പിന്നെയല്ലാതെ. ഞാൻ നല്ല ഇന്ത്യൻ ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കിതരാം .” റോബർട്ട് ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“എന്നാൽ നാളെ മൈക്കിളിന്റെ കിച്ചൻ പരിപാടി … എന്താ?”
“തീർച്ചയായും. നാളെ ഞാൻ ഇന്ത്യൻ ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കാം .” തെല്ല് ആഹ്ളാദത്തോടുകൂടി ഞാൻ പറഞ്ഞു .
ഭക്ഷണം കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞു . ഞാനും റോബെർട്ടും പാത്രങ്ങൾ എല്ലാം ചൂടുവെള്ളത്തിൽ കഴുകി യഥാസ്ഥാനത്ത് വച്ചു .
നേരെ വിസിറ്റിംഗ് ഹാളിലേക്ക് വന്നു .ടി .വി . ഓൺ ചെയ്തശേഷം റോബർട്ട് ഈസിചെയറിൽ ചാരി ഇരുന്നു .
“രാത്രി നല്ല പഴയ സിനിമകൾ ഉണ്ടാകും.” സിഗരറ്റ് പേപ്പറിൽ പുകയില നിക്ഷേപിച്ച ശേഷം അത് ചുരുട്ടി കത്തിച്ചുകൊണ്ട് റോബർട്ട് പറഞ്ഞു .
ടി .വി .യിൽ സൂപ്പർ ചാനൽ (അമേരിക്കൻ ടി .വി )ഏതോ ഒരു സ്റ്റേജ് പ്രോഗ്രാം ലൈവ് ആയി കാണിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
“ആരൊക്കെയുണ്ട് വീട്ടിൽ?” റോബർട്ട് കുടുംബ പച്ചത്തലം അന്വേഷിച്ചു .
ഞാൻ എന്റെ വീടിനെക്കുറിച്ച് വിവരിച്ചു .അതിന് ശേഷം റോബെർട്ടിന്റെ ഫാമിലിയെക്കുറിച്ച് അന്വേഷിച്ചു .
“എന്റെ ഫാമിലി … ‘അമ്മ, ഇവിടെയുണ്ട്, Laiden ൽ താമസിക്കുന്നു. പെങ്ങൾ … ഒരാൾ ആംസ്റ്റഡാമിൽ താമസിക്കുന്നു .വേറൊരു പെങ്ങൾ കാര്പാടത്തിൽ മരണപ്പെട്ടു .
എന്റെ ഡാഡ് ഒരു ഇന്തോനേഷ്യൻ , അദ്ദേഹം ഇപ്പോൾ അമേരിക്കയിലെ ഫ്ലോറിഡയിൽ താമസിക്കുന്നു , ആരുമായും ഒരു കണക്ഷനും ഇല്ല .ഞാൻ ചിലപ്പോൾ കത്തുകൾ അയക്കും .
“‘അമ്മ ഇവിടെ വരാറുണ്ടോ?” ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .
“ചിലപ്പോഴൊക്കെ.” റോബർട്ട് വിദൂരതയിലേക്ക് കണ്ണുകൾ പായിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എങ്ങിനെ കേരളം.” പെട്ടെന്ന് വിഷയം മാറ്റിക്കൊണ്ട് റോബർട്ട് അന്വേഷിച്ചു .
“Kerala… Super Climate… Tropical… മൂന്ന് മാസം കനത്ത മഴ , വലിയ വനങ്ങൾ , നിറയെ നാളികേര മരങ്ങൾ ,ആനകൾ ,പുലികൾ , പച്ചപുതച്ച മലനിരകൾ , പ്രകൃതി രമണീയമായ പ്രദേശങ്ങൾ …” ഞാൻ കേരളത്തെ വർണ്ണിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
‘’Oh, wonderful… I like such places…’’ റോബർട്ട് വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ പറഞ്ഞു.
‘’You, know… എന്റെ സിറ്റിയുടെ പേര് … കാലിക്കറ്റ്, കേരള സ്റ്റേറ്റിൽ പെടുന്നു Gods own country എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു. കൂടാതെ വാസ്കോ ഡാ ഗാമ എന്ന പോർച്ചുഗീസ് യൂറോപ്യൻ ആദ്യമായി ഇന്ത്യയിൽ കപ്പലിറങ്ങിയതും കാലിക്കറ്റിൽ ആയിരുന്നു .എനിക്കറിയില്ല എന്തിനാണ് കേരളത്തെ God’s own country എന്ന് വിളിക്കുന്നത് ?”
“ചിലപ്പോൾ കനത്ത മൺസൂൺ. ധാരാളം സൂര്യപ്രകാശം . സുഗന്ധ വ്യഞ്ജനങ്ങൾ , ആന തുടങ്ങിയ വന്യ മൃഗങ്ങൾ, ഇവയൊക്കെ കാരണമായിരിക്കണം കേരളത്തെ God’s own country എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നത് . റോബർട്ട് സംശയത്തോടെ എന്നെ നോക്കി .
“ചിലപ്പോൾ ശരിയായിരിക്കാം. എന്നാൽ ഇറ്റാലിയൻ പ്രകൃതി ഭംഗി കാണുമ്പോൾ കേരളം ഒന്നുമല്ല എന്ന് തോന്നുന്നു .” ഞാൻ റോബർട്ടിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഉം … ഓരോ പ്രദേശത്തിനും അതിന്റേതായ സൗന്ദര്യമുണ്ട്.” റോബർട്ട് ഇരിപ്പിടത്തിൽ ശരിക്കിരുന്നുകൊണ്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
“ശരിയാണ്, യൂറോപ്പിൽ എത്തിയപ്പോൾ ഇവിടുത്തെ ഭംഗി ഒന്ന് വേറെത്തന്നെ എന്ന് മനസ്സിലായി.” ഞാൻ ഗ്ലാസ് ഡോറിലൂടെ കണ്ണുകൾ പുറത്തേക്കയച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഓ … സമയം 9:30… ഇപ്പോൾ നല്ല മൂവി ഉണ്ട്. ഫ്രഞ്ച് ചാനൽ . ഒരു Merlon Brando ഫിലിം . ടി .വി .യിലെ ചാനൽ മാറ്റുന്നതിനിടയിൽ റോബർട്ട് എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു .
“അതെ, ഇപ്പോൾ തുടങ്ങീട്ടേ ഉള്ളൂ. ഒരു കോഫി ആകാം .അല്ലേ .” ടി .വി .യിൽ ഫ്രഞ്ച് ചാനൽ വച്ചുകൊണ്ട് റോബർട്ട് പറഞ്ഞു .
“വളരെ നല്ലത്.” ഞാൻ മൂവി ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
റോബർട്ട് കിച്ചണിൽ ചെന്ന് രണ്ടു ഗ്ലാസ് കോഫി തയാറാക്കി മടങ്ങി വന്നു .
ഞങ്ങൾ മൂവി കണ്ടുകൊണ്ട് ഓരോ സംഭാഷണങ്ങളിൽ മുഴുകി .
ഇടക്കിടക്ക് ഓരോ ഫലിതങ്ങൾ .
മണിക്കൂറുകൾ നീണ്ട സംസാരത്തിനൊടുവിൽ പിന്നെയും കോഫി എത്തി .
വളരെ കാലത്തെ പരിജയം ഉള്ളതുപോലെ ആയിരുന്നു ഞങ്ങൾക്കിടയിലെ ഇടപഴകൽ .
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി . സമയം പുലർകാലേ 1:30.a.m.കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
“എന്നാൽ നമുക്ക് കിടക്കാം, അല്ലെ !!” ഞാൻ റോബെർട്ടിനെ നോക്കി .
“അതെ, അതെ, സമയം പോയത് അറിഞ്ഞതേ ഇല്ല.” റോബർട്ട് എഴുന്നേറ്റ് ടി .വി . ഓഫ് ചെയ്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
അതൊരു സൗഹൃദത്തിന്റെ തുടക്കമായിരുന്നു .
നേരം നല്ലവണ്ണം വെളുത്തിരിക്കുന്നു .ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി . സമയം 10:00 a.m.
“ഓ … കുറെ നേരം കിടന്ന് ഉറങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഞങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ രാത്രിയിലെ ഓരോ കാര്യങ്ങൾ ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ കിടന്നു .
“റോബർട്ട് എഴുനേറ്റ് കാണുമോ ” ഞാൻ ചിന്തിച്ചു.
സാവധാനം എന്റെ ചിന്തകൾ പലവഴിക്ക് നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
“നെതർലൻഡ്സ് … ഇവിടെത്തന്നെ സെറ്റിൽ ചെയ്യണം. വളരെ നല്ല രാജ്യം .നല്ല ജനങ്ങൾ , തൽകാലം പിടിച്ചുനിൽക്കുവാൻ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യണം .അതിന് പറ്റിയ വഴി എന്തെങ്കിലും പഠിക്കുവാൻ പോകുന്നതാണ് .”
പിന്നെ , മേരേജിന്റെ കാര്യം …. പറ്റിയ ഒരാളെ കണ്ടെത്തിയാൽ വളരെ നന്ന് . പക്ഷെ സമയം വേണം .എടുത്തുചാടി കൈകാര്യം ചെയുവാൻ പറ്റിയ കാര്യമല്ല .
‘’Good morning… Michael. ‘’ റോബർട്ടിന്റെ സ്വരം എന്നെ ചിന്തയിൽ നിന്നും ഉണർത്തി.
‘’Good morning… Robert.’’ ഞാൻ തിരികെ വിഷ് ചെയ്തു .
“രാത്രി നല്ലവണ്ണം ഉറങ്ങിയോ? റോബർട്ട് പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
“നല്ല ക്ഷീണം ഉണ്ടായിരുന്നു. ശരിക്കും ഉറങ്ങി .” ബെഡിൽ എഴുന്നേറ്റ് ഇരുന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
വേഗത്തിൽ എഴുന്നേറ്റ് ബ്രഷ് എടുത്തു ബാത്റൂമിലേക്ക് നടന്നു .ഷവറിൽ പാകത്തിന് ചൂടും തണുപ്പും ക്രമീകരിച്ച് ചുവട്ടിൽ നിന്നപ്പോൾ നല്ല ഉറക്കം അനുഭവപ്പെട്ടു .
കുളി കഴിഞ്ഞു ഞാൻ വിസിറ്റിംഗ് ഹാളിൽ തിരികെ എത്തി .
“Michael… breakfast ready…’’ പ്രഭാത ഭക്ഷണം ടേബിളിൽ നിരത്തിവച്ചുകൊണ്ട് റോബർട്ട് പറഞ്ഞു.
പുഴുങ്ങിയ മുട്ട , ചൂട് കോഫി ,ബ്രെഡ് , ബട്ടർ , ചീസ് ,ജാം , തുടങ്ങിയവ ടേബിളിൽ റെഡി .
ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും ഇരുന്നു ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റ് കഴിക്കുവാൻ തുടങ്ങി .
“എന്താണ് ഇന്നത്തെ പരിപാടി?” റോബർട്ട് പെട്ടെന്ന് അന്വേഷിച്ചു .
“പ്രത്യേകിച്ച് ഒന്നുമില്ല. എല്ലാം പ്ലാൻ ചെയ്യണം .” ഞാൻ ഗ്ലാസ് ഡോറിലൂടെ നീലിമയാർന്ന ഡച്ച് പ്രഭാതം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റ് ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് എങ്ങിനെ സംസാരിച്ചു ഇരുന്നു .പുറമെ നല്ല സൂര്യപ്രകാശം .ഞാൻ എഴുനേറ്റ് ഗ്ലാസ് വിൻഡോയുടെ അടുക്കൽ ചെന്ന് പുറത്തേക്ക് നോക്കി .
ജനങ്ങൾ വളരെ ആഹ്ളാദത്തോടുകൂടി നടന്നുനീങ്ങുന്നത് കാണാമായിരുന്നു .
എവിടെയും സമ്മറിന്റെ ആഹ്ളാദപ്രകടനങ്ങൾ .
ഞാൻ ഡ്രസ്സ് എല്ലാം ഒതുക്കി ഒരു ഭാഗത്ത് ഒതുക്കിവച്ചു .എന്റെ സൈക്കിൾ യാത്ര അവസാനിച്ചിരിക്കുന്നു .ഇനി സൈക്കിളിൽ ലഗ്ഗേജ് എടുത്തുവെക്കേണ്ട ആവശ്യമില്ല .
വാച്ചിൽ സമയം നോക്കി 11:30.a.m.ആയിരിക്കുന്നു .
“മൈക്കിൾ, ഞാൻ ഒന്ന് പുറത്തുപോയിട്ടു വരാം.” റോബർട്ട് ഡ്രസ്സ് മാറിക്കൊണ്ട് പുറത്തെക്ക് വന്നു .
“എവിടേക്കാണ്.” ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .
“എനിക്ക് കുറച്ചു ഷോപ്പിംഗ് ഉണ്ട്. കൂടാതെ എന്റെ ഒരു സുഹൃത്തിനെ കാണണം .” റോബർട്ട് ജാക്കറ്റ് എടുത്ത് ധരിക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
“ശരി, പോയിട്ട് വരൂ. എനിക്ക് സാധനങ്ങൾ എല്ലാം ഒതുക്കി വെക്കണം .” റോബർട്ടിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“ശരി, പിന്നെ … ഇത് കയ്യിൽ വച്ചോളൂ …”
“എന്താണ് !!” ഞാൻ ആകാംഷയോടെ റോബെർട്ടിനെ നോക്കി .
“ഒന്ന് ഡോർ കീ … ഒന്ന് സൈക്കിൾ വെക്കുന്നതിന്റെ … മറ്റേത് ഫ്രണ്ട് ഡോറിന്റെ.” കുറച്ചു താക്കോൽ എന്നെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് റോബർട്ട് പറഞ്ഞു .
എനിക്ക് ആച്ഛര്യം തോന്നി …അതിലുപരി ബഹുമാനവും . ഒരു അപൂർവ വ്യക്തിത്വം . വെറും ഒരു ദിവസത്തെ പരിജയം …എന്നിട്ടും ആ താക്കോൽ തന്നപ്പോൾ എനിക്ക് റോബെർട്ടിനെ ബഹുമാനിക്കാതിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല .
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com