Chapter-19

Simple Sense… A Dynamic True Story

At eight o’clock in the morning, my work for the day had come to an end. Unlike the previous day when we worked until 9:30 a.m.,

we finished the work on time. I hurriedly went to the dressing room to change my clothes.

Mr. Kepples, standing next to me, expressed his relief, saying, “The work finished exactly on time today.”

After changing, we emerged from the dressing room. The security guard on duty happened to be from Suriname.

“In Netherlands, there are lots of Surinamese people. “I watched the security guard and looked at Mr. Kepples in surprise.

Kepples explained, “Yes, Suriname used to be a Dutch colony, so they have the opportunity to come and work here.”

“Ho, that’s interesting. You know, India was a British colony, but it’s quite challenging for Indians to settle in Britain. Although, if all the Indians were to go to Britain, it would be impossible to find any British people there,” I joked, giving Kepples a playful look.

He chuckled and agreed, “Yeah, exactly.”

Grabbing my bicycle, I headed towards Gagal Street. The atmosphere seemed slightly clearer, and there were signs of drizzle on the roads.

Life in this place was truly delightful. The days were short, and every day brought new encounters, new faces, and new excitement. Lost in these thoughts, I hadn’t realized I had already reached Gagal Street.

Parking my bicycle, I checked my mailbox. There was a letter waiting for me, all the way from my home, from my father. It brought me great joy.

Eager to know its contents, I hurried back to my room. Sitting on the bed, I opened the letter and quickly skimmed through its contents. Everyone were very happy knowing that I was keeping well and all were doing well at home.

I noticed a newspaper cutting enclosed with the letter. I examined it closely. It was an article about Alex. The photo showed Alex with the Calicut Rotary team.

A sense of sadness began to well up within me. Why… why did he leave Europe? Was he not interested in staying here? Or did he have other intentions?

According to the news, Alex had returned to Calicut from Norway. Could that be true? How was it possible for him to travel to Norway during the harsh winter? The Nordic countries were currently experiencing freezing cold temperatures, with snow covering everything.

Contemplating these questions, I gradually drifted off to sleep.

Two days had gone by when I received an official letter. It was from the “Social Dieenst” (Social Security). I felt a sudden alarm. Why were they sending me this letter? I wondered.

Without delay, I went straight to Joe with the letter. “Oh, Michael, there’s nothing to worry about,” Joe reassured me after reading the letter. “You’ll receive the money for last week’s holiday from the Dutch Social Security.”

I let out a sigh of relief. “Will there be any issues?” I asked him, still wearing a perplexed expression.

Joe smiled and waved his hand. “Oh, don’t worry, man. Go there with confidence,” he replied.

Deep in thought, I contemplated my situation. I was working in the Netherlands without a work permit, which was against the law.

 However, I was impressed with the social security system in the Netherlands. A nation considers its people as its wealth. Youngsters become completely independent from their parents when they reach the age of sixteen. After that the government would look after everything. Any Dutch citizen without a job would receive a fixed amount every month from the government. Apart from that, there are medical services also. Most of the young people received this benefit and led a well-to-do life. 

I headed straight to the Social Security office, approaching the counter for guidance. “Where should I go?” I inquired.

The person at the counter directed me to a specific office. Inside, three individuals were seated.

“I… I’m Michael,” I said hesitantly, handing them the letter. One of them took the letter and examined it.

“You didn’t work for the past three days, right?” he looked at me and asked.

“I… I… yes,” I stammered, my words caught in my throat.

“Mr. Michael, you’ll receive the salary for those three days from here,” he informed me in English, glancing my way.

“I… I…” I struggled to find my voice. Normally, I couldn’t work in the Netherlands, yet they were speaking to me as if it were normal. I was surprised.

“Here’s the check,” he handed me the check. I took it and hurriedly left the office.

Days and weeks passed, filled with pure bliss. I often visited the Koning family, sharing in their happiness and enjoying meals with them. The same warm welcome awaited me at Derik’s family.

One Saturday, I went to the job office, collected the work details, and withdrew some money from the ABN bank.

“Hi, Michael, how’s your job?” Miss Loes inquired.

“Yeah, it’s fine,” I replied with a smile.

Miss Decker handed me the printout of the work details. “Last week, you had eleven hours of overtime,” she said, smiling at me.

“Yeah, that means I’ll receive good money,” I exclaimed, my eyes widening in excitement.

“Michael,” Miss Loes said, “I spoke about you to a news reporter. He’s excited about your journey and wants to know more about you. He’ll be here at five in the evening. You should come then.”

“Sure, I will,” I replied.

“Where are you going now?” Miss Decker asked.

“I need to go to ABN bank and withdraw some money.”

“So, you’re not inviting me for a coffee?” She asked with a knowing smile.

I laughed. “Of course, you’re always welcome.” I looked at Miss Decker. “Why do you look tired?”

She remained silent for a moment. “The doctor has asked me to undergo an operation for a neck swelling,” she said, placing her hands on her neck.

I sighed. “When?” I asked sympathetically.

“Next week,” she replied, concealing her sadness.

After some friendly chat, I left.

I arrived at UTIZENBUERO at 5:00 p.m. The reporter was expecting me.

He took a detailed history of my journey and we posed for a photo with Miss Lois and Miss Decker.

“When will the news be published?” I asked the reporter.

“Next Sunday,” he smiled.

“So, we’ll be in the news too,” Miss Decker quipped, giving a playful look to the reporter.

“Yeah, definitely,” he laughed.

The following Sunday, the news was published with a photo in prominent columns in the Sunday supplement.

April came, and the winter was still at its peak.

I thought about my expired Dutch visa, but I didn’t have time to dwell on it as I had been enjoying the Dutch winter.

In any case, I needed to continue traveling to other countries before deciding where to stay. But before that, I wanted to talk to Christina and hear what she had to say.

Yes, I made up my mind for the next time.

The following Friday, I arrived at Wilhelmina. There was a large crowd and everyone was rushing around in the flashlights.

I looked around and spotted Mr. Janessen. I bought two draft beers and approached him.

“Look, Michael,” Janessen said while enjoying his beer. “She’s there. Are you going to talk to her today?”

I glanced at her. She was with the Surinamese girl, a short distance away.

“What should I say?” I pondered for a moment. “Anyway, I’ll ask her to meet me tomorrow.”

I took a big sip of the beer and surveyed the surroundings. There were familiar faces all around. Nicola, Maria, Sabina… all of them were enjoying the evening with their boyfriends.

The music was at its peak.

Take me to your heart… never let me go…

For your love is all, I need to know…

For your love… for your love…

The flashing lights shimmered, the music reached its peak, and a sense of undefined pleasure filled the air.

I glanced at her, and she was looking back at me. Slowly, I approached her.

“Hi,” I smiled.

After some casual conversation, I brought up the matter.

“Will you be here tomorrow? I need to talk to you about something important. Can you come here at eleven o’clock?”

I stared at her, waiting for a response.

She remained silent.

I arrived at Wilhelmina at the exact time, and the atmosphere felt vibrant. Young men and women happily walked along the road, their joyous expressions indicating their anticipation for the arrival of spring.

I waited for almost forty minutes. Why hadn’t Christina shown up? My concern grew.

Why isn’t she coming? Is there a problem?

After waiting for a while longer, I made a decision. “She won’t come.”

Disappointed, I slowly walked back to my room.

I waited for the following weekend. For the first time, the days seemed to drag on. “Why didn’t she come?”

There was no cheer in my heart. I, who used to roam the streets, now spent most of my time confined to my room.

I continued with my job, but my mind constantly searched for the reason why she didn’t come.

“Is she playing games with me?” I pondered for a moment. “No, she doesn’t need to deceive me.”

“Yeah, there must be some issues. Otherwise, she would have come,” I concluded.

The next Friday arrived…

I reached Wilhelmina early, and it was less crowded, with people just starting to arrive.

I bought a drink and simply observed my surroundings. A song from the music system filled the air.

In the world made of steel… made of stone…

Where, I hear the music…

Close my eyes… feel the rhythm.

Wrap around… take you whole… into my heart.

I looked around, and Christina had yet to appear. Something was definitely amiss.

There must be a problem.

“Hi, Michael,” someone called out. I turned around and saw Mr. Samuels.

“Hi, long time no, see?” I looked at Mr. Samuels with surprise in my tone.

He smiled. “Oh, nothing. I just couldn’t make it,” he said.

I remained silent and scanned the surroundings. Everyone was dancing energetically to the music, which was rocking the place.

“Hey, man, why are you so moody?” Mr. Samuels asked, looking at me. “Is there a problem?”

There was a moment of thoughtful silence, and I casually shrugged in response. Time was passing slowly, and Christina had not arrived yet. I needed to be certain that she wouldn’t show up.

Mr. Samuels stared at me and asked about the whereabouts of the girls, specifically mentioning the Surinamese girl.

I understood that he was intentionally inquiring about them. After observing him for a moment, I casually replied, “I think they haven’t arrived yet,” while glancing around.

The beats of the music filled the air, accompanied by flashing lights all around. The atmosphere was filled with the excitement of the dance.

Rock me gently… Rock me so late…

Take it easy… don’t you know…

That, I’ve never been loved like that before…

Amidst the frenzy, a wave of grief slowly consumed my mind. I felt like I was losing something. Eventually, I stood up and left Wilhelmina.

The following two weeks passed without Christina’s presence. I was certain that something was wrong and found myself deep in thought. I went to work every day and spent most of my time in my room afterward.

Joe’s room was always closed, and I rarely saw him except during dinner. I marveled at how people could spend so much time inside their rooms.

 Meanwhile, Mr. Jan Jaap visited from Stuttgart, staying for a day before returning. I frequently visited the Koning family and spent a considerable amount of time there.

On Friday at 9:30 p.m., I arrived at Wilhelmina, which was incredibly crowded.

 Claudia, Esther, Lisane, and Maria were engrossed in their conversation. I looked around, but Christina was still absent.

Approaching the counter, I asked Maria, “Hi, Maria, would you like a drink?” She smiled and joined me.

 During our conversation, I inquired about her. “I have completed my studies and am now pursuing further education,” she replied while enjoying her drink.

Curious, she asked about my qualifications. “I have a Bachelor of Arts degree in Economics,” I said.

“Oh, really? Are you very rich?” She looked at me with wide eyes.

I looked at her for a moment in wonder. “Hey lady, why would you think that, Maria?”

She put a smile on her face. “Because you have an economics degree from India,” she said looking at me.

“Oh, no, Maria, you are wrong.” I suppressed my laugh and looked at her. “You need not be very rich to acquire higher education in India,” I said.

She thought that only rich people could go for higher studies in India and the rest of the people were very poor.

Suddenly, I spotted Christina. It had been weeks since I last saw her.

 I observed her closely and noticed a change in her expression. Looking around, I had a feeling that someone was watching me.

 I stood there, attentively observing Christina, but she didn’t pay any attention to me. Something felt amiss.

I approached her, noticing that she was intentionally ignoring me. She seemed to be purposefully distancing herself, displaying more intimacy with the man beside her.

 I continued to observe her behavior, feeling as if she was punishing me.

Suddenly, I heard a voice. “Hello, Michael.” I turned around to find Mr. Samuels standing there.

 “Hi, Samuels,” I replied, staring at him briefly. “I knew you would come.” I smiled at him, and I noticed a meaningful grin on his face. In response, I mirrored his expression.

“Well, anyway, Michael, take care,” Mr. Samuels said before walking away slowly, gradually disappearing into the darkness.

 From that moment on, I stopped watching Christina. Though I was in pain, I concealed my emotions.

My mind whispered…  it was time to leave Eindhoven.

On a Sunday, I went to visit Derik. We sat and chatted for a while, and during our conversation, I mentioned that I wanted to see Mr. Teer. Curious, Derik asked what was the matter, but I couldn’t provide a precise answer. “Oh, it’s nothing,” I said casually.

Leaving Derik’s place, I hopped on my bicycle and headed towards Mr. Teer’s residence. I pedaled a long distance, my mind filled with numerous thoughts.

Why did I want to meet Mr. Teer? What should I say to him? Should I ask for permission to extend my stay in the Netherlands?

 I couldn’t find any answers. Eventually, when I had covered half the distance, I turned back and returned to my room.

Everywhere I looked, signs of spring were evident. I wanted to visit different places before deciding where to stay.

 I knew I could rely on the support of Rotary wherever I went in Europe; nobody would turn me away.

 Thoughts of Christina crossed my mind. Many people were watching me, unaware of my background. Perhaps someone had discouraged her, convincing her that I had used her.

Glancing at my passport, I realized that my visa had expired. I hadn’t noticed it before because I was too caught up in celebrating winter in the Netherlands. Determined, I set a date to begin my journey.

First, I quit my job. The following day, I traveled to The Hague, the capital of the Netherlands, and requested an extension of my visa from the foreign police.

They granted my request without any difficulty. From there, I went to Rotterdam and applied for a German visa at the German consulate. I obtained the German visa and returned to Eindhoven.

Now, it was time to embark on my journey to the Scandinavian countries. Before leaving, I decided to visit the Rotary Club of Eindhoven to bid farewell to all those who had assisted me during my time there.

Today was the day of the Rotary Club meeting in Eindhoven, and I needed to attend to express my gratitude to all those who had helped me.

It was around 11:00 a.m., and the sun was shining brightly, signaling the transition from winter to spring.

 I noticed the signs of spring in nature as I glanced at Hotel Cocogne in the distance—it was an impressive building.

Parking my bicycle in the designated area, I entered the hotel and approached the receptionist to inquire about the Rotary club meeting location.

She directed me to the meeting place on the first floor.

As I reached the first floor, I entered a vast hall that served as the meeting venue for the Rotary Club of Eindhoven. Many Rotarians had already gathered there for a lunch meeting. With a soft smile on my face, I slowly made my way into the hall, aware of the watchful eyes upon me.

Among the attendees, I spotted Mr. Koning and went directly to him.

 He greeted me warmly, asking when I had arrived. Taking a moment to collect myself, I replied, “Just now,” while scanning the room.

We engaged in some conversation, and I couldn’t help but admire the art displayed on one side of the hall, enhancing its grandeur. Soon, the hall became packed with Rotarians, and I guessed that a significant number of them were affiliated with Philips.

“The Rotary Club of Eindhoven is synonymous with Philips,” I thought to myself. It was the most influential Rotary Club in the Netherlands.

My attention turned to Mr. Teer, who was seated in the president’s chair. Suddenly, I noticed Mr. Keijzer approaching me. With an air of pride, he greeted me and asked about our club. I responded with a smile and nod, affirming that it was superb.

Pointing towards a tall man at a distance, Mr. Keijzer asked if I knew him. I looked over and saw the man staring at me.

 It was Frits Philips. Mr. Keijzer’s voice filled with pride as he introduced him as the owner of Philips International.

“Frits Philips,” I whispered, staring at him in awe. This was the man who had conquered the world of electronics. I couldn’t help but feel amazed.

Mr. Frits Philips seemed to be observing me as well. Gathering my courage, I walked directly towards him.

 “Hello, sir. I’m Michael from India,” I introduced myself and extended my hand.

“Hello, Mr. Michael,” he greeted me warmly with a smile. “I’ve heard about you.”

I stood there, gazing at him. He was tall, standing over six feet in height. At first glance, he appeared to be around 65 years old, with slightly salt and pepper hair neatly trimmed and thick black eyebrows. His long, elegant nose added to the charm of his smile, which was accentuated by his two front teeth.

He was a man who seemed to embody perfection. As the only son of Anton Philips, the most influential industrialist in the Netherlands, he was admired by everyone.

We engaged in a brief conversation, and he expressed his impression of me.

Just then, the bell rang, signaling the start of the Rotary meeting. Everyone took their seats, and I found a place near the Rotary president, Mr. Teer.

The meeting began with Mr. Teer acknowledging everyone and introducing the guests.

He then turned his attention towards me and spoke about my Asia-Europe friendship mission tour on a bicycle, carrying the Rotary Friendship and Peace mission.

The word “peace” caught my attention as Mr. Teer emphasized it.

 my mind was in turmoil.

 After introducing everyone, Mr. Teer took his seat, and it was my turn to deliver a speech.

As I looked at the microphone in front of me, grief overwhelmed me. I hesitantly raised my head, noticing serious expressions all around the hall. I began my speech slowly, Netherlands… it was a painful experience for me. I don’t know why those words came out from my heart.

Continuing, I described myself as a mere traveler who sought help in the Netherlands and received more than enough. Doubts filled me as to whether I was capable of fulfilling the peace mission. The sadness inside me grew. It felt like a moment of childishness.

I shared my experience with Christina in Wilhelmina and concluded the meeting. I bidding farewell to everyone, Slowly, I left Hotel Cocogne, took my bicycle, and walked through the streets. My heart throbbed, and a deep breath filled with pain escaped my lips as I made my way back to my room, my mind preoccupied with these thoughts.

“Now I’m prepared to begin the final leg of my journey to Scandinavia,” my mind whispered to me.

The following Sunday, I visited Wilhelmina, but there was a sparse crowd, and I felt empty standing there. I left quickly.

The next day, I said my goodbyes to the Koning family, and since Jan Jaap was still in Stuttgart, I couldn’t bid him farewell. I also visited Derik’s house and said my goodbyes, but Mr. Keijzer wasn’t home.

I visited ABN bank with the intention of withdrawing money from my account. Approaching the counter, I was greeted by a smiling man.

“Sir, I would like to withdraw all the money from my account,” I stated.

“Please have a seat while I check,” he replied. He accessed my account on the computer and looked at me with a serious expression. “Mr. Michael, you cannot withdraw all the money. There must be a certain amount left in the account.”

I let out a sigh. “I need all of it,” I said, feeling compelled.

“In that case, you’ll need to close the account to withdraw the entire amount. May I ask why you want to close it?” he inquired.

“I’m leaving for Germany,” I responded in a dejected tone. “I no longer require the bank account.”

He observed me for a moment before saying, “Alright, let’s proceed.”

Within fifteen minutes, I closed the account and left the bank.

On April eighteenth, I resumed my journey from Eindhoven after a four and a half month stay. I had experienced so much during that time.

I purchased a new tent designed for a single person since my previous one was with Alex, who was currently in India. With winter behind me, the signs of spring were evident everywhere, making it pleasant to travel across the Dutch plains.

From Eindhoven, I made my way towards Nijmegen and then Arnhem, which is one of the largest cities in the Netherlands. I gradually approached the German border. The distinction between villages and cities in the Netherlands was not significant, similar to Kerala.

I still had two weeks remaining before entering Germany. During this time, I had the opportunity to meet Mr. Voss, the president of the Rotary Club of Arnhem. He was a friend middle-aged man, tall and handsome, standing over six feet in height. Mr. Voss worked as the director of a rehabilitation center and offered me a week-long job, where I stayed with him.

Mr. Voss had two children, aged around five and seven. Their presence filled the house with liveliness. I accompanied Mr. Voss in his car when he went to work, returning home at three o’clock in the afternoon. It was an eventful week, and I even had the chance to participate in a school function with the Voss family.

After working for a week, I earned some money and resumed my journey towards Enschede, a city situated on the Dutch-German border. Just two more days remained until I would enter Germany.

During my stay in Enschede, I had the opportunity to reside with a Rotary member named Mr. Bekkum. One of his notable hobbies was collecting stones, specifically colorful ones gathered from various countries around the world.

  Mr. Bekkum had two daughters, the eldest being Silja, a charming young woman in her twenties. Silja possessed a talkative nature and would often retreat to her room to try on different dresses, seeking my opinion each time. On this occasion, she emerged wearing a white skirt and top, informing me that it was purchased during her Rotary exchange trip to Canada. The outfit suited her remarkably well, and she appeared truly beautiful.

After dinner, Mr. Bekkum and I engaged in a lengthy conversation, with Silja remaining by our side throughout.

 Our discussion veered towards the topic of alcoholic beverages.

“You know, Michael. The people in the Netherlands tend to consume a significant amount of alcohol and drugs.”

“Yeah, the drugs must be more dangerous then.”   I voiced

“No, no, you’re mistaken. To my surprise, Mr. Bekkum corrected me. “Drugs are not as much of a concern here. The real issue lies in alcohol consumption, as people in this region tend to excessively indulge in it. In comparison, drugs are relatively insignificant.”

“It’s quite the opposite in India. Drug usage is more prevalent there than alcohol consumption.” I said.

The following morning, I was all set to continue my journey. Silja approached me, holding a packet in her hands. “This is for you,” she said, presenting it to me.

 I responded with a gentle smile, accepting the packet. Mounting my bicycle, I pedaled forward for a while before deciding to take a brief pause. I was filled with curiosity, eager to uncover the contents of the packet Silja had given me.

With a deliberate motion, I slowly untied the packet. Inside, I discovered two apples—one red and the other green.

 I found it rather intriguing, as if there was a hidden message within. Was the Netherlands beckoning me with its enchantment? My mind whirled momentarily, contemplating the significance.

Gradually, I resumed my journey towards the German border. It was the day I would enter Germany, and I could already spot the border in the distance. A cross-beam stood in the middle of the road, signaling the division.

 I brought my bicycle to a halt in front of it, handing my passport over to the German officer. With a hand wave, I was granted permission to proceed.

Crossing over from the Dutch border, I reentered German territory. It had been four and a half months since I began this adventure, and I feel that this time had swiftly slipped away. Those had been the happiest days of my journey, filled with unforgettable incidents.

Glancing back at the Netherlands, I pondered which European country could be deemed the best. Perhaps it must be the Netherlands. Denmark, Sweden, Norway… I would make that determination in due course.

I continued my leisurely journey across the plains of Germany.

Advertisement invite

I Want to Built a House

Email: josemichaelcalicut@gmail.com 

WhatsApp: +91 7560 899 479

GOOGLE PAY: +91 921 2025 479

Payoneer : josemichael88245@gmail.com

Simple Sense… A Dynamic True Story

ചാപ്റ്റർ -19

എട്ട് മണിയായി . ഇന്നത്തെ ജോലി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .ഇന്നലെ ജോലി തീരുമ്പോൾ സമയം 9:30 റൂമിൽ എത്തിയപ്പോൾ തന്നെ പത്ത് മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു .

ഡ്രസിങ് റൂമിൽ ചെന്ന് വേഗത്തിൽ ഡ്രസ്സ്‌ മാറി .

“ഇന്ന് കൃത്യസമയത്ത് ജോലി തീർന്നിരിക്കുന്നു.” തൊട്ടടുത്തുനിന്ന് ഡ്രസ്സ് മാറുന്ന Mr. Kepples തെല്ല് ആശ്വാസത്തോടെ പറഞ്ഞു.

ഞങ്ങൾ ഡ്രസ്സ് മാറി പുറത്തേക്ക് നടന്നു .സുരിനാം കാരനായ സെക്യുരിറ്റി ഗാർഡ് ഗേറ്റിനരുകിൽ തൻ്റെ കൃത്യനിർവഹണത്തിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു .

“നെതെർലണ്ടിൽ ധാരാളം സുരിനാം ജനങ്ങൾ …” ഞാൻ തെല്ല് ജിജ്ഞാസയോടെ കേപ്പിൾസിനെ നോക്കി.

“അതെ, സുരിനാം ഡച്ച് കോളനി ആയിരുന്നു. അവർക്ക് നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ വരാം .ജോലിചെയ്‌ത്‌ ഇവിടെ താമസിക്കാം .”

“ഓ … വളരെ നല്ലത്.” ഞാൻ ആ സുരിനാം മനുഷ്യനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു You, Know…  ഇന്ത്യ ഒരു ബിട്ടീഷ് കോളണി ആയിരുന്നു .എന്നാൽ ഇന്ത്യക്കാർക്ക് ബ്രിട്ടനിൽ എല്ലാം വളരെ കര്ശനമാണ് .പിന്നെ , വേറൊരു കാര്യം .ഇന്ത്യക്കാർ ബ്രിട്ടനിൽ  എത്തിയാൽ ബ്രിട്ടീഷുകാരെ കാണുവാൻ കഴിയില്ല .” ഞാൻ തെല്ല് തമാശയോടെ കേപ്പിൾസിനെ നോക്കി .

“അതെ … അതെ … ഇപ്പോൾ ലണ്ടനിൽ എത്തിയാൽ അവിടെ ഇംഗ്ലീഷുകാരെ കാണുവാൻ കഴിയില്ല. അത്രയധികം ഏഷ്യാക്കാർ ബ്രിട്ടനിൽ കുടിയേറിയിരിക്കുന്നു .

കേപ്പിൾസ് എന്റെ കൂടെ തമാശയിൽ പങ്കുകൊണ്ടു .

ഞാൻ സൈക്കിൾ എടുത്ത് Gagal Stressa ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി . അന്തരീക്ഷം ചെറുതായി തെളിഞ്ഞുവരുന്നു എന്ന് തോന്നി .ഒരു മഴ ചാരിയ ലക്ഷണങ്ങൾ റോഡിൽ  കാണാം .

ഇവിടുത്തെ ജീവിതം എത്ര ആനന്ദകരമാണ് . ദിവസത്തിന്റെ ദൈർഘ്യം  തീരെ പോരാ . ഓരോ ദിവസവും പുതിയ ആളുകൾ … പുതിയ മുഖങ്ങൾ .. എല്ലാം ഒരുതരം ഏക്സൈറ്റ്മെൻറ് …

ഓരോന്നും ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നീങ്ങി .താമസ സ്ഥലത്ത് എത്തിയത്  അറിഞ്ഞതേ ഇല്ല .

സൈക്കിൾ അകത്ത് കയറ്റിവച്ചശേഷം വെറുതെ മെയിൽ ബോക്സ് തുറന്നു നോക്കി .

അതെ …എനിക്കൊരു ലെറ്റർ . വീട്ടിൽ നിന്നായിരുന്നു .

അച്ഛൻ അയച്ച ലെറ്റർ . എനിക്ക് അതിയായ സന്തോഷം തോന്നി .

എന്തായിരിക്കും വിശേഷങ്ങൾ .അറിയുവാൻ തിടുക്കമായി .

വേഗത്തിൽ റൂമിലേക്ക് നടന്നു .ബെഡിൽ ചെന്നിരുന്ന് ലെറ്റർ തുറന്നു .എന്റെ കണ്ണുകൾ അതിലെ വരികളിലൂടെ  വേഗത്തിൽ ഓടിനടന്നു .

എനിക്ക് സുഖം എന്നറിഞ്ഞതിൽ എല്ലാവര്ക്കും സന്തോഷം .വീട്ടിൽ എല്ലാവരും സുഖമായിരിക്കുന്നു .

ലെറ്ററിലെ വരികൾ അങ്ങിനെ പോകുന്നു .

ലെറ്ററിന്റെ കൂടെ ഒരു പേപ്പർ കട്ടിങ് ശ്രദ്ധിച്ചു . ഞാൻ അതിൽ സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി .അലക്സിനെ കുറിച്ചുള്ള ന്യൂസ് .

അലക്സ് കോഴിക്കോട്ട് മടങ്ങിയെത്തിയിരിക്കുന്നു .കോഴിക്കോട് റോട്ടറി ടീമിന്റെ  കൂടെ നിൽക്കുന്ന ഫോട്ടോ .അതായിരുന്നു ആ പേപ്പർ കട്ടിങ് .

എനിക്ക് അത് കണ്ടപ്പോൾ ദുഃഖം തോന്നി .

എന്തിനാണ് അലക്സ് നാട്ടിലേക്ക് തിരികെ പോയത് ? യൂറോപ്പിൽ നിൽക്കുവാൻ താല്പര്യം ഇല്ലായിരുന്നോ ?അതോ … വേറെ വല്ല ഉദ്യേശവും ഉണ്ടായിരുന്നോ ?

അലക്സ് നോർവേയിൽ നിന്നാണ് കോഴിക്കോട്ടേക്ക് മടങ്ങിയത് എന്ന് എഴുതിയിരിക്കുന്നു .അത് ശരിയായിരിക്കുമോ ?

ഈ വിന്ററിൽ അവൻ നോർവേ വരെ സൈക്കിളിൽ പോകുമോ ?

എനിക്ക് വിശ്വസിക്കുവാൻ പ്രയാസം തോന്നി .ഈ സമയത്ത് നോർഡിക്ക് രാജ്യങ്ങൾ  തണുത്ത് വിറങ്ങലിച്ച് ഐസ് പുതച്ചു നിൽക്കുന്ന സമയമാണ് .

പിന്നെ എങ്ങിനെ അലക്സ് ആ ഐസിൽക്കൂടി നോർവേ വരെ സഞ്ചരിക്കും .

ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ സാവധാനം ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതിവീണു .

രണ്ടുദിവസം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .എനിക്ക് ഒരു ഒഫീഷ്യൽ  ലെറ്റർ വന്നു .

A letter from Dutch government [Social Dieenst]

ഞാൻ ശരിക്കും ഭയപ്പെട്ടു . എന്തിനാണ് എനിക്ക് ഡച്ച് ഡിപ്പാർട്മെന്റിൽ നിന്ന് ലെറ്റർ വരുവാൻ കാരണം .

ഞാൻ ആ ലെറ്ററുമായി നേരെ ജോയുടെ അരികിലെത്തി .

“ഓ … മൈക്കിൾ, ഇത് ഇത്ര വലിയ പ്രശ്നമൊന്നുമില്ല. കഴിഞ്ഞ ആഴ്ചത്തെ അവധി ദിവസത്തിന്റെ പണം  ഡച്ച് സോഷ്യൽ സെക്യുരിറ്റിയിൽ നിന്നും ലഭിക്കും .” ജോ  ലെറ്റർ നോക്കികൊണ്ട് പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു .

“ജോ … പ്രശ്നമെന്തെങ്കിലും ഉണ്ടാകുമോ?” ഞാൻ ജോയുടെ മുഖത്തേക്ക് ആകാംഷയോടെ നോക്കികൊണ്ട് ചോദിച്ചു .

“ഹായ് … ഒന്നുകൊണ്ടും പേടിക്കേണ്ട. ധൈര്യമായി പൊയ്‌ക്കൊള്ളൂ .” ജോണെ നിസ്സാരമട്ടിൽ എന്നെ നോക്കി .

നെതെർലാൻഡ്സിൽ റസിഡന്റ് പെർമിറ്റ് ഇല്ലാത്ത വ്യക്തി ജോലി ചെയ്യുന്നു എന്നറിഞ്ഞാൽ കുറ്റകരം . ഞാൻ ചിന്തയിലാണ്ടു .

നെതെര്ലാണ്ടിലെ സോഷ്യൽ സെക്യുരിറ്റി സമ്പ്രദായം എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി .ജനങ്ങൾ രാജ്യത്തിന്റെ സമ്പത്താണ് എന്ന് കരുതുന്ന രാജ്യം .പതിനാറ് വയസ്സ് കഴിഞ്ഞാൽ അവർ മാതാപിതാക്കളിൽ നിന്ന് തീർത്തും സ്വതന്ത്രർ . എല്ലാം സർക്കാർ നോക്കിക്കൊള്ളും .ഏതൊരു ഡച്ച് പൗരനും ജോലി ഇല്ലെങ്കിൽ  മാസാമാസം ഒരു നിശ്ചിത തുക സർക്കാരിൽ ഇന്ന് ലഭിക്കും .സാധാരണ ജീവിക്കാൻ ഈ തുക ധാരാളം . കൂടാതെ ഫ്രീ മെഡിക്കൽ തുടങ്ങിയ സൗജന്യങ്ങൾ  വേറെയും .യുവാക്കൾ മിക്കവാറും ഈ സൗജന്യം പറ്റി അടിച്ചുപൊളിച്ചു ജീവിക്കുന്നു .

ഞാൻ നേരെ സോഷ്യൽ സെക്യുരിറ്റിയിലേക്ക് കയറിച്ചെന്നു .

“എവിടേക്കാണ് ചെല്ലേണ്ടത്? ഞാൻ ഒരു കൗണ്ടറിൽ അന്വേഷിച്ചു .

അയാൾ എന്നെ ഒരു ഓഫീസിലേക്ക് ഡയറക്റ്റ് ചെയ്‌തു .

അവിടെ മൂന്ന് പേര് ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .

“ഞാൻ മൈക്കിൾ.” ലെറ്റർ അവർക്ക് കൊടുത്തുകൊണ്ട് ഞാൻ അറച്ചറച്ചു പറഞ്ഞു . അവരിൽ ഒരാൾ എന്റെ ലെറ്റർ നോക്കി .

“തങ്ങൾ അഞ്ചു ദിവസം ജോലി ചെയ്‌തിട്ടില്ല. അല്ലേ ?” അയാൾ എന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു  .

“ഞാൻ … ഞാൻ …” എനിക്ക് ഒന്നും പറയുവാൻ കഴിയുന്നില്ല. വാക്കുകൾ തൊണ്ടയിൽ  കുടുങ്ങിയതുപോലെ .

“മിസ്റ്റർ മൈക്കിൾ, തങ്ങൾക്ക് അഞ്ചുദിവസത്തെ വേതനം ഇവിടെനിന്ന് ലഭിക്കും.” അയാൾ ഇടക്ക് കയറി ഇംഗ്ലീഷിൽ പറഞ്ഞു .

“ഞാൻ … ഞാൻ … ” എന്റെ ശബ്ദം പുറത്തേക്ക് വരുന്നില്ല. എനിക്ക് സാധാരണ രീതിയിൽ  നെതെർലൻസിൽ ജോലി ചെയാൻ അനുവാദമില്ല .   പക്ഷെ … അവർ ഒന്നും അറിയാത്ത ഭാവത്തിൽ സംസാരിക്കുന്നു .

എനിക്ക് ആച്ഛര്യം തോന്നി .

“ഇതാ ചെക്ക്.” അയാൾ എന്റെ നേരെ ചെക്ക് നീട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞാൻ അത് സ്വീകരിച്ച് വേഗത്തിൽ അവിടെനിന്ന് പുറത്തു കടന്നു .

ദിവസങ്ങൾ … ആഴ്ചകൾ … അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .വളരെ ആനന്ദകരമായ ദിനങ്ങൾ .ഇടക്ക് കോണിങ്ങിന്റെ വീട്ടിൽ ചെല്ലും . സൗഹൃദം പങ്കിടും .ഇടക്ക് ഭക്ഷണം അവിടെ ആയിരിക്കും .

അതുപോലെ ഡെറിക്കിന്റെ വീട്ടിലും .

ഒരു ശനിയാഴ്ച്ച .. ഞാൻ ജോബ് ഓഫീസിൽ ചെന്നു .

ജോലിയുടെ വിവരങ്ങൾ ശേഖരിക്കണം A.B.N ന്നിൽ ചെന്ന് കുറച്ചു കാശ് എടുക്കണം .

“ഹായ്, മൈക്കിൾ … ജോലി എങ്ങിനെ പോകുന്നു?” Miss Loess തിരക്കി.

‘’Yeah, fine…  ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

മിസ് ഡെക്കർ , വർക്ക് ഡീറ്റെയിൽസ് കംപ്യൂട്ടറിൽ നിന്ന് പ്രിൻറ്റ് എടുത്ത് എന്റെ നേരെ നീട്ടി .

“ഈ ആഴ്ച്ച ഏഴു മണിക്കൂർ ഓവർടൈം.” അവർ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി .

“അതെ, നല്ല കാശ് കിട്ടും.” എന്റെ കണ്ണുകളിൽ സംതൃപ്തിയുടെ തിളക്കം .

‘’Michael… Miss Loess തുടർന്നു. ഞാൻ തങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഒരു ന്യൂസ് റിപോർട്ടറുടെ അടുക്കൽ സംസാരിച്ചിരുന്നു .”

മൈക്കിളിന്റെ യാത്ര … അയാൾക്ക് വളരെ ത്രില്ല് ആയി അനുഭവപ്പെട്ടു . തങ്ങളെക്കുറിച്ച്  അറിയണം എന്ന് പറയുന്നു .അദ്ദേഹം എന്ന് വൈകീട്ട് അഞ്ചുമണിക്ക് ഇവിടെ വരും . അപ്പോൾ മൈക്കിൾ ഇവിടെ വരണം .”

“ശരി … ശരി .. ഞാൻ വരാം .” Miss Loess വിടാൻ ഭാവമില്ലെന്ന് കണ്ടപ്പോൾ തെല്ല് വിമ്മിട്ടത്തോടെ ഞാൻ സമ്മതിച്ചു.

“ഇപ്പോൾ എവിടേക്കാണ്?” Miss Decker ൻറെ അന്വേഷണം.

.’’A.B. N ൽ പോകണം. കുറച്ചു കാശ് എടുക്കണം .”

അപ്പോൾ കോഫിക്ക് ക്ഷണിക്കുന്നില്ലേ ?” Miss Decker ഫലിത രൂപത്തിൽ എന്നെ നോക്കി.

‘’You are always welcome…. ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് Miss Decker നെ നോക്കി.”പിന്നെ … എന്താ ഒരു ക്ഷീണം പോലെ !!”

“ഹോ, എനിക്ക് ഒരു ഓപ്പറേഷൻ വേണമെന്ന് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു. കഴുത്തിന് ഒരു വീക്കം . കഴുത്തിൽ കൈ വച്ചുകൊണ്ട് Miss. Decker പറഞ്ഞു.

“എപ്പോഴാണ് ഓപ്പറേഷൻ?”

“ഒരാഴ്ച്ച കഴിഞ്ഞ്.”

ചെറിയ കുശലാന്വേഷണങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .

വൈകീട്ട് അഞ്ചുമണിക്ക് ഞാൻ Utizenbuero യിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .റിപ്പോർട്ടർ എന്നെയും പ്രതീക്ഷിച്ച് ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു  .

അദ്ദേഹം എന്റെ യാത്രയെക്കുറിച്ച് ചോദിച്ചറിഞ്ഞു .ശേഷം Miss Loess, Miss Decker, എന്നിവരോടൊപ്പം  ഒരു ഫോട്ടോ പോസ് ചെയ്‌തു .

“എപ്പോഴാണ് ന്യൂസ് വരുന്നത്?” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് റിപോർട്ടറോട് അന്വേഷിച്ചു .

“നെക്സ്റ്റ് സൺ‌ഡേ.”

“അപ്പോൾ ഞങ്ങളും ഉണ്ടാകും ഫോട്ടോയിൽ … അല്ലേ …?”Miss Decker തമാശരൂപത്തിൽ റിപ്പോർട്ടറെ നോക്കി.

“തീർച്ചയായും ” റിപ്പോർട്ടർ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

അടുത്ത ഞായറാഴ്ച്ച … സൺ‌ഡേ സപ്പ്ളിമെന്റിൽ ഫോട്ടോ സഹിതം ന്യൂസ് വന്നു . വലിയ കോളത്തിൽ തന്നെ .

ഏപ്രിലിന്റെ തുടക്കമായി … ശൈത്യം അതിന്റെ പാരമ്യത്തിൽ തന്നെ തുടരുന്നു .

ഞാൻ എന്റെ ഡച്ച് വിസയെ കുറച്ച് ഓർത്തു .

അതിന്റെ കാലാവധി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .എനിക്ക് Eindhoven ൽ വിസയെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുവാൻ സമയമില്ലായിരുന്നു .

“ഏതായാലും ഇനിയുള്ള രാജ്യങ്ങൾ എല്ലാം ഒന്ന് കാണണം. അതിന് ശേഷം എവിടെ നിൽക്കണം എന്ന്  തീരുമാനിക്കാം . അതിന് മുൻപ് ക്രിസ്റ്റീനയുടെ കാര്യം അറിയണം .

ഏതായാലും ക്രിസ്റ്റീനയുടെ അടുക്കൽ തുറന്ന് സംസാരിക്കണം . അവൾ എന്താണ് പറയുന്നതെന്ന്  അറിയാമല്ലോ !!”

“ശരി … അടുത്ത പ്രാവശ്യം കാണുമ്പോൾ സംസാരിക്കണം.” ഞാൻ മനസ്സിൽ തീരുമാനമെടുത്തു .

അടുത്ത വെള്ളിയാഴ്ച … ഞാൻ Willahmeena യിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .

ഭയങ്കര തിരക്ക് … എല്ലാവരും തകർത്താടുന്നു .

ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു . Mr. Janssen കുറച്ചകലെ നിൽക്കുന്നു. രണ്ടു ബിയർ വാങ്ങി ഞാൻ  Janssen ൻറെ അരികിലെത്തി .

‘’Look, Michael… അവൾ അവിടെയുണ്ട്. ഇന്ന് സംസാരിക്കുന്നുണ്ടോ ? Janssen ബിയർ നുകർന്നുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി.

ഞാൻ ക്രിസ്റ്റീനയെ ശ്രദ്ധിച്ചു .അവൾ കുറച്ചകലെ മാറി സൈഡിൽ നിൽക്കുന്നു .കൂടെ സുരിനാം പെണ്കുട്ടിയുമുണ്ട് .

“എന്താണ് പറയുക?” ഞാൻ ആലോചിച്ചു .

“ഏതായാലും നാളെ കാണണം എന്ന് പറയണം.”

ബിയർ നുകർന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ ചുറ്റിനും നോക്കി .എവിടെയും പരിചിത മുഖങ്ങൾ .

Micola, Mariya, Sabeena…  അവർ  സുഹൃത്തുക്കളുടെ കൂടെ തകർത്താടുന്നു.

മ്യൂസിക്ക് അതിന്റെ ഉയര്ന്ന പിച്ചിൽ എത്തിനിൽക്കുന്നു .

Take me to your heart… never let me go…

For your love is all, I need to know…

For your love… for your love…

എങ്ങും ഫ്ളാഷ് ലൈറ്റുകൾ മിന്നിമറയുന്നു .

ഞാൻ ക്രിസ്റ്റീനയെ നോക്കി . അവൾ എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു .

ഞാൻ സാവധാനം അവളുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു .

ഹായ് … ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു .

കുശലാന്വേഷണങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഞാൻ കാര്യത്തിലേക്ക് കടന്നു .

“നാളെ ഒന്ന് കാണണം. ഒരു കാര്യം സംസാരിക്കാനുണ്ട് …

പതിനൊന്ന്‌ മണിക്ക് Willahmeena യിൽ വരണം .

ഞാൻ അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചു .

അവൾ മൗനം പാലിക്കുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി .

ഞാൻ കൃത്യ സമയത്തുതന്നെ Willahmeena യിൽ എത്തി . അന്തരീക്ഷം ചെറുതായി തെളിഞ്ഞുവരുന്നതായി തോന്നി.

യുവതീ -യുവാക്കൾ തെരുവീഥിയിലൂടെ കൈകൾ കോർത്ത് ഉല്ലസിച്ച് നടക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .അവരുടെ മുഖഭാവം കണ്ടാൽ അറിയാം അവർ വസന്തകാലത്തെ വരവേൽക്കുന്നതിനായി ഒരുങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു എന്ന് .

പറഞ്ഞ സമയം കഴിഞ്ഞു . പക്ഷെ ക്രിസ്റ്റീനയെ കണ്ടില്ല .

എന്താണ് വരാത്തത് !!! എന്തെങ്കിലും പ്രശ്‍നം ഉണ്ടാകുമോ ? കുറെ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ  ഞാൻ തീരുമാനിച്ചു .

“ഇല്ല … അവൾ വരില്ല.”

എനിക്ക് ദുഃഖം തോന്നി . ഞാൻ സാവധാനം റൂമിലേക്ക് നടന്നു .

അടുത്ത വീക്കെൻഡ് നു വേണ്ടി ഞാൻ കാത്തിരുന്നു .ആദ്യമായി ദിവസങ്ങൾക്ക് വളരെ ദൈർഘ്യം ഉള്ളതായി അനുഭവപ്പെട്ടു . ഒരു ഉന്മേഷവും തോന്നുന്നില്ല . സാധാരണ സ്ട്രീറ്റിൽ ചുറ്റിക്കറങ്ങി നടക്കുന്ന ഞാൻ അധിക സമയവും റൂമിൽ തന്നെ കഴിച്ചുകൂട്ടി .

ഞാൻ ജോലി തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു . എന്റെ ചിന്താമുഴുവൻ അവൾ എന്തുകൊണ്ട് വന്നില്ല എന്നതിനെക്കുറിച്ചായിരുന്നു .

അവൾ എന്നെ വിഡ്ഢിയാക്കുകയായിരുന്നോ ? ഹായ് … അങ്ങിനെ വിഡ്ഢി ആക്കേണ്ട ആവശ്യം അവൾക്കില്ല .

എന്തോ പ്രശ്നമുണ്ട് . അല്ലെങ്കിൽ അവൾ വരുമായിരുന്നു .

അടുത്ത വെള്ളിയാഴ്ച്ച .

ഞാൻ നേരത്തെതന്നെ Willahmeena യിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .

തിരക്കായി വരുന്നതേ ഉള്ളൂ .

ഞാൻ ഒരു ഡ്രിങ്ക്സ് വാങ്ങി ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .

പബ്ബിലെ മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റത്തിൽ ഒരു ഗാനം ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .

In the world made of steel… made of stone…

Where, I hear the music…

Close my eyes… feel the rhythm.

Wrap around… take you whole… into my heart.

ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .ക്രിസ്റ്റിന വന്നിട്ടില്ല . വരേണ്ട സമയം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .

എന്തെങ്കിലും പ്രശ്‍നം ഉണ്ടായിരിക്കണം .

“ഹായ് … മൈക്കിൾ.”

ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി . മിസ്റ്റർ സാമുവൽസ് .

“ഹലോ … സാമുവൽസ്. ഇപ്പോൾ എന്താണ് കാണാത്തത് ” ഞാൻ സാമുവൽസിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .

“ഓ … ഒന്നുമില്ല. വരാൻ പറ്റിയില്ല . തിരക്കായിരിക്കുന്നു .” സാമുവൽസ് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

ഞാൻ നിശബ്ദനായി ചുറ്റിനും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .

“എന്താണ് മൈക്കിൾ, ഒരു മൂഡി ആയിട്ട്? Anything problem?’’ സാമുവൽസ് ചോദിച്ചു .

“ഹേയ്, ഒന്നുമില്ല.” ഞാൻ നിസ്സാരമട്ടിൽ തല വെട്ടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

സമയം അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ക്രിസ്റ്റീന വന്നിട്ടില്ല . ഇനി അവൾ വരില്ല എന്ന്  ഉറപ്പായി .

‘’Where those girls? That’s Surinam girl?  സാമുവൽസ് പെട്ടെന്ന് എന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞുകൊണ്ട്  ചോദിച്ചു .

ക്രിസ്റ്റീനയെയും കൂട്ടുകാരിയേയും കുറിച്ചാണ് അയാൾ അന്വേഷിക്കുന്നതെന്ന് മനസ്സിലായി .

“ഇന്ന് വന്നിട്ടില്ല എന്ന് തോന്നുന്നു.” ഞാൻ നിസ്സാരമട്ടിൽ പറഞ്ഞു .

ബെറ്റ്സിന്റെ ഉയർന്ന ശബ്ദം അവിടെയെല്ലാം നിറഞ്ഞുനിന്നു .ഫ്ളഷ് ലൈറ്റ് മിന്നിമാറുന്നു .

Rock me gently… Rock me so late…

Take it easy… don’t you know…

That, I’ve never been loved like that before…

എല്ലാവരും ഡാൻസിന്റെ ലഹരിയിലാണ് .എന്റെ മനസ്സിൽ എന്തോ നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്നൊരു തോന്നൽ .

ഞാൻ സാവധാനം Willahmeena യിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി .

അടുത്ത രണ്ട് ആഴ്ച്ച ക്രിസ്റ്റീനാ Willahmeea യിൽ വന്നില്ല .

എന്തോ പ്രശ്നമുണ്ട് … എന്റെ മനസ്സ് ആ വഴിക്ക് ചിന്തിക്കുവാൻ തുടങ്ങി . ഞാൻ ജോലി കഴിഞ്ഞാൽ റൂമിൽ തന്നെ കഴിഞ്ഞുകൂടി .

ജോയുടെ റൂം അപ്പോഴും അടഞ്ഞുതന്നെ കിടന്നു . ഭക്ഷണത്തിന്റെ സമയത്ത് മാത്രം  ആളെ പുറമെ കാണുവാൻ കഴിയുകയുള്ളൂ .എങ്ങിനെയാണ് ഒരാൾ ഇത്രയും  സമയം റൂമിൽ ചെലവിടുന്നത് ? എനിക്ക് അത്ഭുതം തോന്നി .

അതിനിടയിൽ ജാൻ ജാപ്പ് Sturtgutt ൽ നിന്ന് വന്നു . ഒരു ദിവസം ചിലവഴിച്ച ശേഷം തിരികെ പോയി . ഞാൻ ഇടക്ക് കോണിങ്ങിന്റെ വീട്ടിൽ പോകും .കുറേ  സമയം അവിടെ ചിലവഴിക്കും .മടങ്ങി റൂമിലേക്ക് വരും .

വെള്ളിയാഴ്ച്ച … രാത്രി 9:30 ഞാൻ Willahmeena യിൽ എത്തിചേർന്നു .വീക്കെൻഡ് ആയതിനാൽ  നിന്നുതിരിയാൻ ഇടമില്ല .

Cludia… Esther… Lisane… Maria… എന്നിവർ ഓരോ ഭാഗത്തായി സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു.

ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .ക്രിസ്റ്റിന വന്നിട്ടില്ല .

“ഹായ്, മരിയാ … ഡ്രിങ്ക്സ് കഴിക്കുവാൻ കൂടെ കൂടുന്നോ? ഞാൻ കൗണ്ടറിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ  മരിയായെ നോക്കി .

‘’Okey…’’  മരിയ പുഞ്ചിരിയോടെ എന്റെ കൂടെ കൂടി.

സംസാരത്തിനിടയിൽ ഞാൻ അവളെക്കുറിച്ച് അന്വേഷിച്ചു .

“പഠിത്തം കഴിഞ്ഞു. ഇനി ഉപരിപഠനത്തിന് നോക്കണം .” ഡ്രിങ്ക്സ് രുചിക്കുന്നതിനിടയിൽ അവൾ പറഞ്ഞു .

“മൈക്കിൾ ഇതുവരെ പഠിച്ചു?”

” ഹോ … ഞാൻ, ബാച്ചിലർ ഓഫ് ആർട്സ്-എക്കണോമിക്‌സ്.” ഞാൻ അവളെ നോക്കി .

‘’Are you so rich?’’  വിടർന്നു കണ്ണുകളോടെ മരിയ എന്നെ നോക്കി .

“എന്താ അങ്ങിനെ ചോദിച്ചത് ” ഞാൻ തെല്ല് അത്ഭുതത്തോടെ അവളെ നോക്കി.

“മൈക്കിൾ ഇന്ത്യയിൽ എക്കണോമിക്‌സ് ഡിഗ്രി എടുത്തിരിക്കുന്നു.” അവൾ വിസ്മയത്തോടെ പറഞ്ഞു  .

“No, Maria…  ഇന്ത്യയിൽ ഡിഗ്രി എടുക്കുവാൻ പണക്കാരൻ ആകണമെന്നില്ല .” ഞാൻ ചിരി അടക്കിക്കൊണ്ട് അവളെ നോക്കി .

അവളുടെ വിചാരം പണമുള്ളവർക്ക് മാത്രമേ ഇന്ത്യയിൽ ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസം ചെയാൻ  കഴിയുകയുള്ളു , ബാക്കി എല്ലാവരും ദരിദ്രരാണ് എന്നായിരുന്നു .

പെട്ടെന്ന് ഞാൻ അവളെ കണ്ടു .ക്രിസ്റ്റീന …

ആഴ്ചകളുടെ ഇടവേളക്ക് ശേഷം .

ഞാൻ അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചു . അവളിൽ ഒരു ഭാവമാറ്റം .

ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .

ഏതൊക്കെയോ കണ്ണുകൾ എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി .ഞാൻ ക്രിസ്റ്റീനയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ  കൗണ്ടറിൽ ഇരുന്നു .

ഇല്ല … അവൾ എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നേ ഇല്ല .

എന്തോ പ്രശ്‍നം ഉണ്ടെന്ന് മനസ്സിലായി .

ഞാൻ സാവധാനം എഴുന്നേറ്റ് അവളുടെ അരികിലേക്ക് നടന്നു . അവൾ എന്നെ കണ്ടതായി പോലും  ഭവിക്കുന്നില്ല .

അവൾ മനഃപൂർവം നീങ്ങിമാറുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .

ഞാൻ അവളെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .

എന്നെ ശിക്ഷിക്കുന്ന രീതിയിൽ അവൾ പെരുമാറുന്നു .അടുത്തുനിൽക്കുന്ന യുവാക്കളോട്  അമിത അടുപ്പം പ്രകടിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് .

“ഹലോ … മൈക്കിൾ, പെട്ടെന്ന് ഞാൻ തിരിഞ്ഞുനോക്കി.

 സാമുവൽസ് …

“ഹായ്, സാമുവൽസ്. തങ്ങൾ വരുമെന്ന് ഇനിക്ക് അറിയാമായിരുന്നു .” ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

സാമുവൽസിന്റെ മുഖത്ത് ഒരു അർഥം നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരി ഞാൻ ദർശിച്ചു .

ഞാനും ഒന്ന് മന്ദഹസിച്ചു .കുറച്ചു സംഭാഷണം . തികച്ചും അപരിചിതരെ പോലെ .

‘’So, anyway Michael… take care…’’ സാമുവൽസ് മെല്ലെ നടന്നുനീങ്ങുന്നത് ഞാൻ അങ്ങിനെ നോക്കിനിന്നു.

ശേഷം ഞാൻ ക്രിസ്റ്റീനയെ ശ്രദ്ധിച്ചില്ല .മനസ്സിൽ ദുഃഖമുണ്ടായിരുന്നു . പക്ഷെ, അത്  പുറത്തുകാണിക്കാൻ ഞാൻ ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല .

മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചു . Eindhoven ൽ നിന്ന് യാത്ര പുറപ്പെടാൻ സമയമായിരിക്കുന്നു.

വസന്തത്തിൻറെ ആരംഭമായിരിക്കുന്നു .പ്രകൃതിയിൽ അതിന്റെ സൂചനകൾ കണ്ടുതുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .

എല്ലാ സ്ഥലങ്ങളും എന്ന് കാണണം . അതിനുശേഷം എവിടെ നിൽക്കണം എന്ന് തീരുമാനിക്കാം .യൂറോപ്പിൽ എവിടെയാണെങ്കിലും എനിക്ക് റോട്ടറിയുടെ മുഴുവൻ സപ്പോർട്ടും ലഭിക്കും .ആരും എന്നെ പുറത്താക്കില്ല .

ഞാൻ ക്രിസ്റ്റീനയെ കുറിച്ചോർത്തു . പലരും എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ട് . അവർക്ക് എന്നെകുറിച്ചൊന്നും അറിയില്ല . എന്റെ ബാക്ക്ഗ്രൗണ്ട് അറിയില്ല . ആരൊക്കെയോ അവളെ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തിയിരിക്കണം . ഞാൻ അവളെ ഉപയോഗപ്പെടുത്തുകയാണ് എന്ന് ധരിച്ചിരിക്കണം .

ഞാൻ പാസ്പോര്ട്ട് ശ്രദ്ധിച്ചു .എന്റെ വിസ കഴിഞ്ഞിട്ട് മാസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു . ഞാനത് ശ്രദ്ധിച്ചതേയില്ല .നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ ഞാൻ വിന്റർ ആഘോഷിക്കുകയായിരുന്നു .

ഞാൻ യാത്ര തുടരാൻ ഒരു ദിവസം തിരഞ്ഞെടുത്തു .

ആദ്യമായി ജോലി നിർത്തി .

അടുത്ത ദിവസം നെതെർലാൻഡ്‌സിലെ ഭരണ തലസ്ഥാനമായ ഹേഗിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു .എമിഗ്രേഷൻ പൊലീസിലേക്ക് ചെന്നു .എനിക്ക് കുറച്ചു ദിവസം കൂടി വിസ അനുവദിച്ചുതരുവാൻ അഭ്യർത്ഥിച്ചു .

ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടായില്ല .അവർ എനിക്ക് വിസ അനുവദിച്ചുതന്നു . ഡാൻ ഹേഗിൽ  നിന്ന് നേരെ റോട്ടർഡാമിലേക്ക് .അവിടുത്തെ ജർമ്മൻ കോസുലേറ്റിൽ ജർമ്മൻ വിസക്ക് അപേക്ഷിച്ചു .

എനിക്ക് ജർമൻ വിസ ലഭിച്ചു . നേരെ Eindhoven ലേക്ക് തിരികെ പോന്നു .

ഇനി സ്കാന്ഡിനേവിയൻ രാജ്യങ്ങളിലേക്കുള്ള എന്റെ യാത്രയുടെ പുറപ്പാടായി . Eindhoven ൽ എന്നെ സഹായിച്ച എല്ലാവരെയും കണ്ട് യാത്ര പറയണം.

ഞാൻ Eindhoven റോട്ടറി ക്ലബ്ബിനെ സന്ദർശിക്കുവാൻ തീരുമാനിച്ചു .

ഇന്നാണ് Eindhoven റോട്ടറി ക്ലബ് മീറ്റിങ്ങ് . ക്ലബ്ബിൽ ചെല്ലണം . എന്നെ സഹായിച്ച  എല്ലാവരോടും നന്ദി അറിയിക്കണം .

സമയം ഏതാണ്ട് രാവിലെ പതിനൊന്ന് മണിയായിരിക്കുന്നു . നല്ല കുളിർമ്മയുള്ള  പ്രഭാതം .

വിന്റർ മാഞ്ഞുവരുന്നതിന്റെ ലക്ഷണങ്ങൾ പ്രകൃതിയിൽ ദൃശ്യമായി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .

ഞാൻ ദൂരെനിന്നുതന്നെ Hotel Cocagne ശ്രദ്ധിച്ചു .അത്യാവശ്യം വലിയ ഹോട്ടൽ .

പാർക്കിംഗ് പ്ലെസിൽ സൈക്കിൾ വച്ചശേഷം ഞാൻ നേരെ ഹോട്ടലിലേക്ക് കയറിച്ചെന്നു .

റിസെപ്ഷനിലെ ലേഡിയെ ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .

“എവിടെയാണ് റോട്ടറി ക്ലബ് മീറ്റിംഗ് പ്ലെയിസ്?” ഞാൻ അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .

അവർ എനിക്ക് മീറ്റിംഗ് സ്ഥലം നിർദ്ദേശിച്ചുതന്നു .

നേരെ ഫസ്റ്റ് ഫ്ലോറിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .വിശാലമായ ഹാൾ . Eindhoven റോട്ടറി മീറ്റിംഗ് ഇടം .

ഞാൻ ഹാളിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു .ധാരാളം റോട്ടറിയന്മാർ സന്നിഹിതരായിരുന്നു 12:30. അതാണ് മീറ്റിംഗ് സമയം .ലഞ്ച് മീറ്റിംഗ് .

സാവധാനം ഞാൻ ഹാളിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .എല്ലാവരും എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട് .ഞാൻ ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ  ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .

ഒരു ഭാഗത്ത് കോണിങ്ങിനെ കണ്ടു .ഞാൻ നേരെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു .

“ഹായ് … മൈക്കിൾ, എപ്പോഴാണ് വന്നത്? കോണിങ് തിരക്കി .

“ഞാൻ ഇപ്പോൾ വന്നതേയുള്ളൂ. ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .

ചെറിയ കുശലാന്വേഷണങ്ങൾ ..

ഞാൻ ഹാൾ മുഴുവൻ ശ്രദ്ധിച്ചു . നാലഞ്ചു നിരയിൽ മേശകൾ അടുത്തടുത്ത് നീളത്തിൽ  ഇട്ടിരിക്കുന്നു .

അതിന്റെ ഒരു വശത്ത് മാത്രം കസേരകൾ … ചുവരിൽ ഒരു ഭാഗം മുഴുവൻ വലിയൊരു ആര്ട്ട്  വർക്ക് .അത് ഹാളിന്റെ ഘാംഭീര്യം വർധിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു .

വളരെ വേഗത്തിൽ ഹാൾ റോട്ടറിയന്മാരെക്കൊണ്ട് നിറഞ്ഞു .മിക്കവാറും ഫിലിപ്സിൽ  നിന്നായിരിക്കണം എന്ന് ഊഹിച്ചു . റോട്ടറി ക്ലബ് Eindhoven എന്നാൽ ഫിലിപ്സിന്റെ ക്ലബ് .നെതെർലാൻഡ്‌സിലെ ഏറ്റവും പവര്ഫുൾ റോട്ടറി ക്ലബ് .

ഞാൻ Mr. Teer.നെ ശ്രദ്ധിച്ചു. അദ്ദേഹം പ്രസിഡന്റിന്റെ സ്ഥാനത്ത് ഇരിക്കുന്നു .

പെട്ടെന്ന് ഞാൻ Mr. Keijzer റെ കണ്ടു.

“ഹായ്, മൈക്കിൾ … എങ്ങിനെ ഞങ്ങളുടെ ക്ലബ്?” Mr. Keijzer കുറച്ച് തലക്കനത്തോടെ എന്നെ നോക്കി.

‘’Yes… yes… Superb’’ ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ ശ്രദ്ധിച്ചശേഷം തലകുലുക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

സംസാരത്തിനിടയിൽ Mr. Keijzer പറഞ്ഞു.

‘’Look, Michael…  നീ അദ്ദേഹത്തെ അറിയുമോ? ഉയരമുള്ള ഒരു വ്യക്തിയെ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട്  Mr. Keijzer ചോദിച്ചു.

ഞാൻ ആ വ്യക്തിയെ ശ്രദ്ധിച്ചു . കുറച്ചകലെ മാറി ഒരു കസേരയിൽ ഇരിക്കുന്നു  .അദ്ദേഹം എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു .

“അതാണ് മിസ്റ്റർ ഫ്രിറ്റ്സ് ഫിലിപ്‌സ്. ഫിലിപ്‌സിന്റെ അധിപൻ .” Mr. keijzer വളരെ അഭിമാനത്തോടെ എന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

‘’Mr. Frits Philips… ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്‌തു.

ഇലട്രോണിക്‌സ് വ്യവസായത്തിൽ ലോകത്തെ കാൽകീഴിലാക്കിയ വ്യക്തി .

ഞാൻ തെല്ല് ആച്ഛര്യത്തോടെ ആ ഉയരമുള്ള മനുഷ്യനെ നോക്കി .

അദ്ദേഹം എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു .

ഞാൻ നേരെ Frits Philips ൻറെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു .

“ഹലോ … സർ I am Michael from India… ഞാൻ അസ്‌തദാനം ചെയ്‌തുകൊണ്ട്‌ പരിചയപ്പെടുത്തി.

“ഹലോ .. മൈക്കിൾ , ഞാൻ തങ്ങളെക്കുറിച്ച് കേട്ടിരുന്നു .” മിസ്റ്റർ ഫിലിപ്‌സ് പുഞ്ചിരി തൂക്കിക്കൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി .

ഞാൻ ഫിറ്റ്‌സ് ഫിലിപ്‌സിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .

ഏകദേശം ആറടിക്കുമേൽ ഉയരം .ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ ഏറിയാൽ അറുപത്തഞ്ചു വയസ്സ് തോന്നിക്കും .വെളുപ്പും കറുപ്പും ഇടകലർന്ന ചെറുതായി ട്രിം ചെയ്‌ത തലമുടി .നല്ല കാട്ടിയാർന്ന കറുത്ത പുരികം .വശ്യതയാർന്ന കണ്ണുകൾ . നീണ്ട ഭംഗിയുള്ള മൂക്ക് . മുൻഭാഗത്തെ രണ്ടു പല്ലുകൾ ചിരിയുടെ ഭംഗി വർധിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു .

മൊത്തത്തിൽ സർവ ഗുണങ്ങളോടും കൂടിയ വ്യക്തി .ആൻറ്റോൺ ഫിലിപ്സിൻറെ ഒരേയൊരു മകൻ .വായിൽ വെള്ളിക്കരണ്ടിയുമായി ജനിച്ച വ്യക്തി .എല്ലാവരും വളരെ ബഹുമാനിക്കപ്പെടുന്ന യൂറോപ്പിലെ വ്യവസായ  പ്രമുഖൻ .

കുറച്ചുനേരത്തെ കുശലാന്വേഷണങ്ങൾ .അദ്ദേഹത്തിന് എന്നോട് വളരെ താല്പര്യമുള്ളതായി തോന്നി .

അതിനിടയിൽ റോട്ടറി മീറ്റിംഗ് തുടങ്ങുവാനുള്ള ബെൽ മുഴങ്ങി .എല്ലാവരും സീറ്റുകളിൽ  ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു . ഇനിക്ക് റോട്ടറി പ്രസിഡന്റിന്റെ അടുത്ത കസേരയിൽതന്നെ  ഇടം ലഭിച്ചു .

മീറ്റിംഗ് തുടങ്ങി .

Mr. Teer എഴുന്നേറ്റ്‌ എല്ലാവരെയും അഭിസംബോധന ചെയ്‌തു ശേഷം ഗസ്റ്റിനെ പരിചയപ്പെടുത്തി.

അതിനുശേഷം അദ്ദേഹം തുടർന്നു …

Mr. Jose Michael Soloman. He is on Asia- Europe Friendship mission tour on bicycle as a carrier of Rotary Friendship and peace mission…

അതിൽ പീസ്… എന്ന വാക്ക് അധികം നീണ്ടുപോയോ ?. എന്റെ മനസ്സിൽ ഒരുതരം വീർപ്പ് മുട്ടൽ .

എല്ലാവരെയും പരിചയപ്പെടുത്തി കഴിഞ്ഞു Mr. Teer യഥാ സ്ഥാനത്ത് ഇരുന്നു.

അടുത്ത അവസരം ലഭിച്ചത് ഇനിക്കായിരുന്നു .

മുമ്പിൽ തന്നെ മൈക്ക് ഉണ്ട് . എന്റെ ഉള്ളിൽ എന്തോ ഒരുതരം സങ്കടം ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .

ഞാൻ സാവധാനം സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി .

‘’ The Netherlands… a painful experience for me… അതായിരുന്നു എന്നിൽനിന്ന് പുറത്തുവന്ന ആദ്യ വാചകം. എനിക്കുതന്നെ അറിയില്ല . എന്തിനാണ് ഞാൻ അത് പറഞ്ഞതെന്ന് .

ഞാൻ തുടർന്നു …

ഞാൻ ഒരു ട്രാവലർ മാത്രമാണ് . ഞാൻ നെതെര്ലാന്ഡ്സിൽ വന്നു . Eindhoven ൽ എത്തി. നിങ്ങളുടെ സഹായം തേടി .നിങ്ങൾ ആവശ്യത്തിലധികം എനിക്ക് തന്നു . Peace Mission നടത്തുവാൻ ഞാൻ അർഹനാണോ എന്ന് അറിയില്ല.

ഒരുനിമിഷം ഞാൻ ബാലിശമായി മാറുകയായിരുന്നു Eindhoven യിൽ ക്രിസ്റ്റീനയുമായുള്ള അനുഭവം ഞാൻ അവിടെ വിവരിച്ചു .

മീറ്റിംഗ് കഴിഞ്ഞു .

ഞാൻ എല്ലാവരോടും വിട പറഞ്ഞു . ഓരോന്ന് ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് ഹോട്ടൽ …………ൻറെ പടവുകൾ ഇറങ്ങി ഞാൻ സാവധാനം നടന്നുനീങ്ങി .

“ഇനി പുറപ്പെടാം.” മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .

ഒരു ഞായറാഴ്ച .

ഞാൻ Willahmeena യിൽ ചെന്നു . ആളുകൾ വളരെ കുറവ് . അവിടെ നിൽക്കുമ്പോൾ ഒരുതരം ശൂന്യത അനുഭവപ്പെടുന്നതുപോലെ തോന്നി .ഒരു ശ്മശാന ഭൂമിപോലെ  അവിടം എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .

ഞാൻ വേഗത്തിൽ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .

അടുത്ത ദിവസം ഞാൻ മിസ്റ്റർ കോണിങ്‌റെ വസതിയിൽ ചെന്ന് എല്ലാവരോടും യാത്ര പറഞ്ഞു .ജാൻ ജാപ്പ് മടങ്ങിവന്നിട്ടില്ല Sturtgutt.ൽ തന്നെ .

ഞാൻ ഡെറിക്കിന്റെ വീട്ടിലെത്തി .യാത്ര പറഞ്ഞു Mr. keijzer. അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല .

ഞാൻ A.B.N ബാങ്കിലേക്ക് കയറിച്ചെന്നു . എന്റെ അക്കൗണ്ടിൽ കാശ് കിടക്കുന്നു .അത് മുഴുവനും എടുക്കണം .

ഞാൻ കൗണ്ടറിലേക്ക് ചെന്നു .ഡെസ്കിനു മുന്നിലിരിക്കുന്ന വ്യക്‌തി എന്നെനോക്കി  പുഞ്ചിരിച്ചു .

“സാർ, എനിക്ക് അക്കൗണ്ടിലെ മുഴുവൻ പണവും പിൻവലിക്കണം.”

“ദയവായി ഇരിക്കൂ.” അയാൾ ഇരിക്കുവാൻ പറഞ്ഞു .

“മുഴുവൻ തുകയും പിന്വലിക്കുവാൻ കഴിയില്ല. കുറച്ചു കാശ് അക്കൗണ്ടിൽ വേണം .” അയാൾ എന്റെ അക്കൗണ്ട് കംപ്യൂട്ടറിൽ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“എനിക്ക് മുഴുവനും എടുക്കണം.” ഞാൻ നിർബന്ധത്തോടെ അയാളുടെ അടുക്കൽ പറഞ്ഞു .

മുഴുവൻ തുകയും എടുക്കണമെങ്കിൽ അക്കൗണ്ട് ക്ലോസ് ചെയ്യണം . എന്തിനാണ് അക്കൗണ്ട് ക്ലോസ്  ചെയ്യുന്നത് ?” അയാൾ എന്നെ കൗതുകത്തോടെ നോക്കി .

“ഞാൻ ജർമനിയിലേക്ക് പോകുന്നു. ഇനി ബാങ്ക് അക്കൗണ്ട് കൊണ്ട് പ്രയോജനമില്ല .” ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

“ശരി, എന്നാൽ അങ്ങിനെ ചെയാം.”

പതിനഞ്ചു മിനിറ്റുകൊണ്ട് അക്കൗണ്ട് ക്ലോസ് ചെയ്‌തു പണവുമെടുത്ത് ഞാൻ ബാങ്കിൽ നിന്നും  പുറത്തേക്കിറങ്ങി .

ഏപ്രിൽ പതിനെട്ട് . ഞാൻ Eindhoven ൽ നിന്നു യാത്ര പുനരാരംഭിച്ചു .നാലര മാസത്തെ Eindhoven ൽ  താമസം . അതിനുള്ളിൽ എന്തെല്ലാം അനുഭവങ്ങൾ .

ഞാൻ ഒരു സ്ലീപ്പിങ് ടെന്റ് വാങ്ങി .ഒരാൾക്ക് മാത്രം ഉപയോഗിക്കുവാൻ സൗകര്യമുള്ള റെന്റ് . ആദ്യത്തെ റെന്റ് അലക്സിന്റെ കൈവശമായിരുന്നു . അവൻ ഇപ്പോൾ ഇന്ത്യയിൽ മടങ്ങിയെത്തിയിരിക്കുന്നു .

വിന്റർ ഏതാണ്ട് കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .എങ്ങും വസന്തത്തിന്റെ ലക്ഷണങ്ങൾ .നെതെർലാൻഡ്സിലെ പരന്നുകിടക്കുന്ന ആ പ്രദേശത്തുകൂടി യാത്ര ചെയ്യുവാൻ നല്ല സുഖം തോന്നി .

Eindhoven ൽ നിന്ന് Nijmegen അവിടെനിന്ന് Arnhem നെതെർലാൻഡ്‌സിലെ വലിയ സിറ്റികളിൽ ഒന്ന്. ഞാൻ ജർമൻ ബോർഡറിലേക്ക് നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് . നെതെർലാൻഡ്‌സിലെ ഗ്രാമങ്ങളും  സിറ്റികളും തമ്മിൽ വലിയ അന്തരമില്ല .

ജർമനിയിൽ പ്രവേശിക്കുവാൻ ഇനിയും രണ്ട് ആഴ്ചത്തെ സമയമുണ്ട് . ഞാൻ Arnhem റോട്ടറി ക്ലബ് പ്രസിഡന്റ് Mr. Vos നെ കണ്ടു.

ഏകദേശം ആറടിക്കുമേൽ ഉയരം .അദ്ദേഹത്തെ കണ്ടാൽ അങ്ങിനെ നോക്കി നിന്നുപോകും . സുന്ദരനായ ഒരു  വലിയ മനുഷ്യൻ . വളരെ സൗഹൃദമായ പെരുമാറ്റം .

Mr. Vos അദ്ദേഹത്തിന്റെ റീഹാബിലിറ്റേഷൻ സെന്ററിൽ എനിക്ക് ഒരാഴ്ച്ച ജോലി ലഭിച്ചു. താമസം അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം .

Mr. Vos നു രണ്ടു ചെറിയ പെൺകുട്ടികൾ. ഏകദേശം അഞ്ചും ,ഏഴും വയസ്സ് പ്രായം വരും .

അവരുടെ വികൃതിയിൽ ആ വീട് നിറഞ്ഞുനിന്നു .രാവിലെ അദ്ദേഹം ജോലിക്ക് പോകുമ്പോൾ  എന്നെയും കാറിൽ കൊണ്ടുപോകും .വൈകീട്ട് മൂന്ന് മണിക്ക് തിരികെ വീട്ടിലേക്ക് .

ഒരാഴ്ച്ച … വളരെ ആനന്ദകരമായ ദിനങ്ങൾ .കുട്ടികളുടെ സ്‌കൂൾ ഡേ Mr. Vos കുടുംബത്തിന്റെ  കൂടെ ആ ഫങ്ക്ഷൻ കാണാൻ എനിക്കും അവസരം ലഭിച്ചു . ഒരാഴ്ചത്തെ ജോലി .അത്യാവശ്യം പണം ലഭിച്ചു .

ഞാൻ യാത്ര തുടർന്നു …

Arnhem ൽ നിന്ന് Enschede…  ഡച്ച് -ജർമൻ അതിർത്തിയിലെ സിറ്റി.

ജർമനിയിൽ പ്രവേശിക്കാൻ ഇനിയും രണ്ടു ദിവസങ്ങൾ ബാക്കി .

Enschede ൽ റോട്ടറിയൻ ബെക്കാമിന്റെ വീട്ടിൽ ഒരു ദിവസം താമസിക്കുവാൻ അവസരം ലഭിച്ചു.

അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഹോബി സ്റ്റോൺ കളക്ഷൻ .

പല രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള പലനിറത്തിലുള്ള പാറക്കഷ്ണങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീട്ടിൽ  അലങ്കാരമായി വച്ചിരിക്കുന്നു .

അദ്ദേഹത്തിന് രണ്ടു പെൺമക്കൾ .

മൂത്ത മകൾ സിൽജ . അവളുടെ പെരുമാറ്റം വളരെ ആകർഷകമായിരുന്നു . ഏകദേശം ഇരുപത് വയസ്സ് പ്രായം വരും .

അവൾ എന്റെ അടുക്കൽ വാചാലയായി .റൂമിൽ ചെന്ന് ഓരോ ഡ്രസ്സ് ധരിച്ചുകൊണ്ടുവരും . എങ്ങിനെയുണ്ട് എന്ന് അഭിപ്രായം ആരായും .

ശേഷം ഒരു വെള്ള സ്കേർട്ട് , ഒരു വൈറ്റ് ടോപ്പ് .

അത് റോട്ടറി എക്സ്ചേഞ്ച് കാനഡയിൽ ആയിരുന്നപ്പോൾ വാങ്ങിയതാണ് എന്ന്  പറഞ്ഞു .

ആ ഡ്രെസ്സിൽ അവളെ കാണുവാൻ വളരെ ഭംഗി തോന്നി .

മിസ്റ്റർ ബെക്കാമുമായി ഡിന്നറിനു ശേഷം വളരെനേരം സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .സിൽജ അപ്പോഴും ഞങ്ങളുടെ കൂടെതന്നെ .

ഞങ്ങളുടെ സംസാരം ഡ്രിങ്ക്‌സിനെ കുറിച്ചായി .

‘’You know, Michael…  നെതർലാൻഡ്‌സിലെ ജനങ്ങൾ വളരെയധികം ആൽക്കഹോളും , ഡ്രഗസും ഉപയോഗിക്കുന്നു .

“ഡ്രഗ്ഗ്സ് ആവണം ഏറ്റവും അപകടകരം.” ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

‘’No…no… അദ്ദേഹം തുടർന്നു. “ഇവിടെ ഡ്രഗ്ഗ്സ് അത്ര വലിയ പ്രശ്നമില്ല .പ്രശ്‍നം ആൽക്കഹോൾ … കാരണം ഇവിടെ ജനങ്ങൾ അത്രയധികം ആൽക്കഹോൾ ഉരുപയോഗിക്കുന്നു . അതിനെ താരതമ്യം ചെയ്യുമ്പോൾ ഡ്രഗ്ഗ്സ് ഒന്നുമല്ല .”

എനിക്ക് അത് കേട്ടപ്പോൾ ആച്ഛര്യം തോന്നി .

ഇന്ത്യയിൽ നേരെ മറിച്ചാണ് .ഇവിടെ ആൽക്കഹോൾ ഉപയോഗത്തെക്കാളും മാരകമായത് ഡ്രഗ്ഗ്സിന്റെ  ഉപയോഗമായിരിക്കും .” ഞാൻ ആച്ഛര്യത്തോടെ പറഞ്ഞു .

അടുത്ത പ്രഭാതം … ഞാൻ പുറപ്പെടാൻ തയാറായി .

സിൽജ എനിക്കൊരു പാക്കറ്റുമായി എന്റെ അരികിൽ വന്നു .

“മൈക്കിൾ … ഇത് യാത്രയിൽ കഴിക്കുവാൻ വേണ്ടി.” പാക്കറ്റ് എന്നെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട്  അവൾ പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു .

ഞാൻ അവളെ നോക്കി ഒരു പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ചു .അതിനുശേഷം സൈക്കിളിൽ  കയറി മെല്ലെ നീങ്ങി . കുറച്ചുദൂരം ചെന്നപ്പോൾ സൈക്കിൾ നിർത്തി .സിൽജ തന്ന പാക്കറ്റ് എന്തായിരിക്കുമെന്ന് അറിയുവാൻ ആകാംഷയായി .

ഞാൻ പാക്കറ്റ് മെല്ലെ തുറന്നു .

അതിൽ ഒരു പച്ച ആപ്പിളും ഒരു ചുവപ്പ് ആപ്പിളും .

ആ പാക്കറ്റ് വളരെ ഇന്ററസ്റ്റിംഗ് ആയി എനിക്ക് തോന്നി .

ഒരു സന്ദേശം അതിൽ ഉൾക്കൊണ്ടതുപോലെ …

നെതർലൻഡ്‌സ്‌ വാശ്യമായി എന്നെ തിരികെ വിളിക്കുന്നത് പോലെ .

ഞാൻ ജർമൻ ബോർഡറിലേക്ക് സാവധാനത്തിൽ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ഇന്നാണ് ജർമനിയിലേക്ക്  പ്രവേശിക്കേണ്ട ദിവസം .

ഭൂരേനിന്ന് തന്നെ ബോർഡർ ക്രോസ്സ് ബീം കാണാമായിരുന്നു .

ബോർഡറിന് മുന്നിൽ സൈക്കിൾ നിർത്തി . പാസ്പോര്ട്ട് ഓഫീസറെ കാണിച്ചു .

എൻട്രി ലഭിച്ചു .

ഡച്ച് ബോർഡർ കടന്ന് ഞാൻ ജർമനിയിൽ പ്രവേശിച്ചു .

നാലര മാസം … ഇന്നലെ കഴിഞ്ഞതുപോലെ തോന്നി .

എത്ര ആനന്ദകരമായ ദിനങ്ങളായിരുന്നു .അതിനിടയിൽ എന്തെല്ലാം സംഭവങ്ങൾ …

ഞാൻ നെതെർലൻസിനെ ഒന്നുകൂടി തിരിഞ്ഞുനോക്കി . ഏത് യൂറോപ്യൻ രാജ്യമായിരിക്കും  ഏറ്റവും നല്ലത് . ചിലപ്പോൾ നെതർലൻഡ്‌സ്‌ തന്നെ ആയിരിക്കണം .

ഡെന്മാർക്ക് , സ്വീഡൻ , നോർവേ … അതിനുശേഷം തീരുമാനിക്കാം .

ഞാൻ ജർമൻ നിരത്തിലൂടെ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .

Advertisement invite

I Want to Built a House

Email: josemichaelcalicut@gmail.com 

WhatsApp: +91 7560 899 479

GOOGLE PAY: +91 921 2025 479

Payoneer : josemichael88245@josemichael

simple sense a dynamic true story— hindi

अध्याय-19

उस दिन मेरा काम सुबह आठ बजे ख़त्म हो गया. हम पिछले दिनों सुबह साढ़े नौ बजे तक काम करते थे और आज समय पर काम खत्म कर लिया। मैं जल्दी से अपनी ड्रेस बदलने के लिए ड्रेसिंग रूम में गया।

श्री केपल्स, जो मेरे बगल में खड़े थे, ने राहत व्यक्त करते हुए कहा, “आज काम समय पर हो गया है।”

कपड़े बदलने के बाद हम ड्रेसिंग रूम से बाहर आये। ड्यूटी पर तैनात सुरक्षा गार्ड सूरीनाम से है।

“नीदरलैंड में, सूरीनाम के बहुत से लोग हैं। “मैंने सुरक्षा गार्ड को देखा और श्री केपल्स को आश्चर्य से देखा।

केपल्स ने बताया, “हां, सूरीनाम एक डच उपनिवेश था, इसलिए उन्हें यहां आकर काम करने का अवसर मिला।”

“ओह, यह दिलचस्प है। आप जानते हैं, भारत एक ब्रिटिश उपनिवेश था, लेकिन भारतीयों के लिए ब्रिटेन में बसना काफी चुनौतीपूर्ण था। हालांकि, अगर सभी भारतीय ब्रिटेन चले गए, तो वहां एक भी ब्रिटिश को ढूंढना असंभव होगा।” मैंने केपल्स को चंचल रूप देते हुए मजाक किया।

 केपल्स ने हँसते हुए सहमति व्यक्त की, “हाँ, बहुत सटीक।”

मैंने अपनी साइकिल ली और गगल स्ट्रीट चला गया। मुझे लगा कि माहौल थोड़ा साफ हो गया है और सड़कों पर बूंदाबांदी के संकेत दिख रहे हैं।

यहाँ जीवन सचमुच खुशहाल था। दिन छोटे थे और हर दिन मुझे आश्चर्य, नई मुठभेड़ों, नए चेहरों और नए उत्साह से भर देता था। इन्हीं विचारों में डूबा हुआ मैं गगल स्ट्रीट पर साइकिल से चला गया। लेकिन मुझे पता ही नहीं चला कि मैं कब गैगल स्ट्रीट पहुँच गया।

साइकिल पार्क करने के बाद मैंने मेलबॉक्स चेक किया। मेरे घर से मेरे पिता का एक पत्र मेरा इंतजार कर रहा था। इससे मुझे बहुत खुशी हुई.

इसकी सामग्री जानने की उत्सुकता से, मैं जल्दी से अपने कमरे में वापस आ गया। बिस्तर पर बैठकर मैंने पत्र खोला और उसका मजमून जांचा। हर कोई यह जानकर बहुत खुश हुआ कि मैं सहज था और सब कुछ ठीक चल रहा था।

मैंने पत्र के साथ एक कागज़ का सामान देखा। मैंने उसे खोलकर ध्यान से देखा. यह एलेक्स के बारे में खबर थी.

एलेक्स कालीकट वापस आया… और यह कालीकट रोटरी टीम के साथ एक तस्वीर थी।

मेरे अंदर एक उदासी छाने लगी. क्यों… एलेक्स ने यूरोप क्यों छोड़ा? वह यहाँ रहना नहीं चाहता था? या उसके कुछ और इरादे थे?

खबर है कि एलेक्स नॉर्वे से कालीकट लौट आए हैं. क्या यह सच हो सकता है? कड़ाके की सर्दी में वह नॉर्वे पहुंचने में कैसे कामयाब हुआ? इस समय नॉर्डिक देशों में कड़ाके की ठंड पड़ रही है और बर्फ ने सब कुछ ढक दिया है, तो एलेक्स नॉर्वे तक कैसे पहुंच गया!!!

इन सवालों को सोचते-सोचते मुझे धीरे-धीरे नींद आने लगी।

दो दिन बीत गए. मुझे एक सरकारी पत्र मिला. यह ‘सोशल डीन’ का पत्र था। (सामाजिक सुरक्षा)

मैं सचमुच घबरा गया था. उन्होंने मुझे यह पत्र क्यों भेजा? मुझे आश्चर्य हुआ। मैं पत्र लेकर सीधे जो के पास गया।

“ओह, माइकल, चिंता मत करो।” जो ने पत्र पढ़ा और कहा. “आपको पिछले सप्ताह का अवकाश वेतन डच सामाजिक सुरक्षा से मिलेगा।”

मैंने आह भरी. “कुछ गड़बड़ है क्या?” मैंने घबराहट से उसकी ओर देखा.

 जो मुस्कुराया. “ओह, चिंता मत करो यार। बिना टेंशन के वहां जाएं. उसने मुझ पर हाथ लहराया.

मैं नीदरलैंड में बिना वर्क परमिट के काम कर रहा था। यह गैरकानूनी था. मैं गहरी सोच में पड़ गया.

मैं नीदरलैंड की सामाजिक सुरक्षा प्रणाली से बहुत प्रभावित हुआ। कोई भी देश अपने लोगों को अपनी संपत्ति मानता है। सोलह वर्ष की आयु में युवा अपने माता-पिता से पूर्णतः स्वतंत्र हो जाते हैं। उसके बाद सरकार सब कुछ संभालेगी. बिना नौकरी वाले किसी भी डच नागरिक को सरकार से हर महीने एक निश्चित राशि मिलती है। इसके अलावा, चिकित्सा सेवाएँ भी हैं। अधिकांश युवा इस लाभ को स्वीकार करते हैं और अच्छा जीवन जीते हैं।

मैं सीधे सामाजिक सुरक्षा कार्यालय गया और मार्गदर्शन के लिए सामने वाले काउंटर पर गया। “मेँ कहां जाऊं?” मैने खोजा।

काउंटर पर मौजूद व्यक्ति ने मुझे एक अलग कार्यालय में जाने का निर्देश दिया। अंदर तीन लोग बैठे थे.

“मैं… मैं माइकल हूं,” मैंने झिझकते हुए उन्हें पत्र सौंप दिया। उनमें से एक ने पत्र लिया और उसकी जांच की।

“आपने पिछले तीन दिनों से काम नहीं किया है क्या?” उसने मेरी तरफ देखा और पूछा.

“मैं… मैं… हाँ,” मैं एक पल के लिए चुप हो गया, मेरे शब्द मेरे गले में अटक गये।

“मिस्टर माइकल, आप उन तीन दिनों का वेतन यहां से प्राप्त कर सकते हैं,” उसने अंग्रेजी में बोलते हुए मुझे सूचित किया।

“मैं… मैं…” मुझे अपनी आवाज़ ढूँढ़ने के लिए संघर्ष करना पड़ा। आम तौर पर, मैं नीदरलैंड में काम नहीं कर सकता, फिर भी वे मुझसे सामान्य तरीके से बात करते हैं। मुझे आश्चर्य हुआ।

“यह रहा चेक” उसने मुझे चेक दे दिया। मैंने इसे स्वीकार कर लिया और जल्दी से ऑफिस से निकल गया.

शुद्ध आनंद से भरे दिन और सप्ताह बीत गए। मैं अक्सर कोनिंग परिवार से मिलने जाता था, उनकी खुशियाँ साझा करता था और उनके साथ भोजन का आनंद लेता था। डेरिक के परिवार में भी वही गर्मजोशी से स्वागत मेरा इंतजार कर रहा था।

एक शनिवार, मैं नौकरी कार्यालय गया, नौकरी का विवरण एकत्र किया और एबीएन बैंक से कुछ पैसे निकाले।

“हाय, माइकल, तुम्हारा काम कैसा चल रहा है?” मिस लॉज़ से पूछताछ की।

“हाँ, कोई बात नहीं,” मैंने मुस्कुराते हुए उत्तर दिया।

मिस डेकर ने मुझे नौकरी के विवरण का प्रिंटआउट सौंपा। “पिछले हफ्ते, आपके पास ग्यारह घंटे का ओवरटाइम था,” वह मेरी ओर देखकर मुस्कुराई।

“हाँ, इसका मतलब है कि मुझे अच्छे पैसे मिलेंगे,” मैंने ख़ुशी से कहा, मेरी आँखें उत्साह से चौड़ी हो गईं।

“माइकल,” मिस लॉज़ ने कहा, “मैंने आपके बारे में एक समाचार रिपोर्टर से बात की। वह आपकी यात्रा को लेकर उत्साहित है और आपके बारे में और जानना चाहता है। वह शाम पांच बजे यहां आएगा। आपको तब यहां होना चाहिए ।”

“बेशक, मैं जरूर आऊंगा,” मैंने जवाब दिया।

“तुम अब कहाँ जा रहे हो?” मिस डेकर से पूछा.

“मैं एबीएन बैंक जाकर कुछ पैसे निकालना चाहता हूं।”

“तो आप मुझे कॉफ़ी के लिए आमंत्रित नहीं कर रहे हैं?” उसने विस्तृत मुस्कान के साथ पूछा।

मैं हँसा. “बेशक, आपका हमेशा स्वागत है।” मैंने मिस डेकर की ओर देखकर ख़ुशी से कहा। “तुम थके हुए क्यों लग रहे हो?”

वह एक पल के लिए चुप हो गयी. “डॉक्टर ने मुझे गर्दन की सूजन का ऑपरेशन करने को कहा है,” उसने अपनी गर्दन पर हाथ रखते हुए कहा।

मैंने आह भरी. “कब?” मैंने उसकी ओर सहानुभूतिपूर्वक देखा.

“यह अगले सप्ताह होगा,” उसने अपना दुख छिपाते हुए उत्तर दिया।

कुछ दोस्ताना बातचीत के बाद मैं बाहर आ गया.

मैं शाम 5:00 बजे यूटीज़ेनब्यूरो पहुँच गया। रिपोर्टर वहां मेरा इंतजार कर रहा था.

उन्होंने मेरी यात्रा का विस्तृत विवरण लिया और फिर मिस लोइस और मिस डेकर के साथ एक तस्वीर खिंचवाई।

“तो हमारी खबर कब छपेगी?” मैंने रिपोर्टर से पूछा.

“अगले रविवार,” उसने मुस्कुराते हुए उत्तर दिया।

“तो, हम भी खबरों में रहेंगे। ठीक है,” सुश्री डेकर ने रिपोर्टर से मजाक किया।

“हाँ, ज़रूर,” वह हँसा।

अगले रविवार.

 मेरी कहानी संडे सप्लीमेंट के प्रमुख कॉलम में एक तस्वीर के साथ प्रकाशित हुई थी।

अप्रैल आ गया और सर्दी अभी भी पूरे शबाब पर थी।

मैंने अपने समाप्त हो चुके डच वीज़ा के बारे में सोचा और मेरे पास वीज़ा के बारे में सोचने का समय नहीं था। लेकिन मैं वास्तव में डच सर्दियों का जश्न मना रहा था।

वैसे भी, मुझे कहाँ रहना है यह तय करने से पहले मुझे दूसरे देशों की यात्रा जारी रखनी होगी। लेकिन उससे पहले, मैं क्रिस्टीना से बात करना चाहता था और सुनना चाहता था कि वह क्या कहती है।

हां, अगली बार जब मैं उससे मिलूंगा तो बात करूंगा… मैंने मन बना लिया।

अगले शुक्रवार को मैं विल्हेल्मिना पहुंचा। वहां भारी भीड़ थी और हर कोई टॉर्च जलाकर डांस कर रहा था।

मैंने चारों ओर देखा और श्री जानसेन को देखा। मैंने दो ड्राफ्ट बियर खरीदे और उसके पास गया।

“देखो, माइकल,” जेनसन ने बीयर पीते हुए कहा। “वह वहाँ है। क्या आप आज उससे बात करने जा रहे हैं?”

मैंने उसकी बात सुनी. वह कुछ दूरी पर एक सूरीनाम की लड़की के साथ थी।

“क्या कहूँ?” मैंने एक पल के लिए सोचा। “वैसे भी, मुझे कहना चाहिए कि मैं उससे कल मिलूंगा।”

मैंने बीयर पी और इधर-उधर देखा। चारों ओर जाने-पहचाने चेहरे थे। निकोला, मारिया, सबीना… ये सभी अपने प्रेमियों के साथ शाम का आनंद ले रहे थे।

संगीत अपने चरम पर था.

-Take me to your heart… never let me go…

For your love is all, I need to know…

For your love… for your love…

फ्लैश लाइटें चमकीं, संगीत अपने चरम पर पहुंच गया और हवा में अवर्णनीय आनंद भर गया।

मैंने क्रिस्टीना की ओर देखा और उसने मेरी ओर देखा। मैं धीरे-धीरे उसके पास गया.

“हाय,” मैं मुस्कुराया।

थोड़ी सी बातचीत के बाद मैंने बात रखी।

“क्या तुम कल आओगे? मुझे तुमसे कुछ ज़रूरी बात करनी है। क्या तुम ग्यारह बजे यहाँ आ सकते हो?”

मैंने उत्तर की प्रतीक्षा में उसकी ओर देखा। वह बिना कुछ उत्तर दिये चुपचाप मेरी ओर देखती रही।

मैं समय पर विल्हेल्मिना पहुंचा और वातावरण में ऊर्जा महसूस की। युवा पुरुष और महिलाएं सड़क पर खुशी से चल रहे हैं, उनकी खुशी की अभिव्यक्ति वसंत के आगमन की उनकी प्रत्याशा को दर्शाती है।

मैंने लगभग चालीस मिनट तक क्रिस्टीना का इंतज़ार किया। लेकिन नतीजा निराशा ही निकला. क्रिस्टीना क्यों नहीं आई? मेरी चिंता बढ़ गयी.

वह क्यों नहीं आई? कोई प्रॉब्लम है क्या? कुछ देर इंतजार करने के बाद मैंने निर्णय लिया. “वह नहीं आएगी।”

निराश होकर मैं धीरे-धीरे अपने कमरे में चला गया।

मैं अगले सप्ताहांत का इंतज़ार कर रहा था। पहली बार मुझे महसूस हुआ कि दिन बीतते जा रहे हैं। “वह क्यों नहीं आई?”

मेरे हृदय में कोई खुशी नहीं थी. मैं अपना ज्यादातर समय सड़कों पर घूमने में बिताता था, अब मैं अपना अधिक समय अपने कमरे तक ही सीमित रखता हूं।

मैंने अपना काम जारी रखा लेकिन मेरा दिमाग़ यही ढूंढता रहा कि वो क्यों नहीं आई।

“क्या उसने मुझे मूर्ख बनाया?” मैंने एक पल के लिए सोचा। “नहीं, उसे मुझे धोखा देने की ज़रूरत नहीं है।”

“हां, जरूर कुछ परेशानी होगी। नहीं तो मेरे बुलाने पर वह आ जाती,” मैंने मन में सोचा।

अगले शुक्रवार… मैं विल्हेल्मिना जल्दी पहुंच गया, वहां भीड़ कम थी और लोग आने लगे थे।

मैंने एक पेय खरीदा और आसपास का आनंद लिया। म्यूजिक सिस्टम से एक गीत ने वातावरण को गुंजायमान कर दिया।

-In the world made of steel… made of stone…

Where, I hear the music…

Close my eyes… feel the rhythm.

Wrap around… take you whole… into my heart.

मैंने चारों ओर देखा और क्रिस्टीना अभी तक दिखाई नहीं दी थी। जरूर कुछ गलत हुआ होगा.

जरूर कोई दिक्कत होगी.

“हाय माइकल” किसी ने फोन किया। मैंने मुड़कर सैमुअल्स को देखा।

“हाय लंबे समय से नहीं देखा?” मैंने आश्चर्य से सैमुअल्स की ओर देखा।

वे मुस्करा उठे। “ओह कुछ नहीं। मैं यहां नहीं आ सका।” सैमुअल्स ने चारों ओर देखते हुए कहा।

मैं चुप रहा और अपने आस-पास का निरीक्षण करता रहा। हर कोई उस स्थान पर धूम मचा रहे संगीत पर ऊर्जावान रूप से नृत्य कर रहा था।

“अरे यार। तुम इतने चिंतित क्यों हो?” सैमुअल्स ने मेरी ओर देखते हुए पूछा। “कुछ गड़बड़ है क्या?”

विचारपूर्ण मौन का एक क्षण था, हाय, कुछ भी नहीं। मैंने सोचते हुए कहा.. धीरे-धीरे समय बीतता गया और क्रिस्टीना अभी तक नहीं आई थी। मुझे यकीन था कि वह नहीं आएगी.

“वे युवतियाँ कहाँ हैं?” सैमुअल्स ने मुझे घूरते हुए पूछा। “वह सूरीनामी लड़की कहाँ है?”

मुझे एहसास हुआ कि सैमुअल्स जानबूझकर क्रिस्टीना की तलाश कर रहा था। एक पल तक उसे देखने के बाद, “लगता है वे अभी तक नहीं आए हैं” मैंने लापरवाही से उत्तर दिया।

चारों ओर फ्लैश लाइट की संगत के साथ संगीत की लय ने हवा को भर दिया। माहौल नृत्य के उत्साह से भर गया।

Rock me gently… Rock me so late…

Take it easy… don’t you know…

That, I’ve never been loved like that before…

उन्माद के बीच धीरे-धीरे मेरे मन में उदासी की लहर छा गई। मुझे ऐसा लगा जैसे मैं कुछ भूल रहा हूँ। अंत में, मैं उठा और विल्हेल्मिना को छोड़ दिया।

अगले दो सप्ताह क्रिस्टीना की उपस्थिति के बिना बीत गए।

मुझे यकीन था कि कुछ गड़बड़ है. मैं गहरे सोच में डूबा हुआ था. मैं हर दिन काम पर जाता था। काम के बाद मैंने अपने कमरे में समय बिताया।

जो का कमरा हमेशा बंद रहता था. आप उसे केवल रात्रिभोज के समय ही देख सकते हैं। लोग घर के अंदर अधिक समय कैसे बिता सकते हैं? मुझे आश्चर्य हुआ।

इसी बीच जान जैप स्टटगार्ट से आये। एक दिन बिताकर वापस लौटे। मैं समय-समय पर श्री कोनिंग के परिवार से मिलने गया और वहां काफी समय बिताया।

शुक्रवार की रात 9:30 बजे, मैं अविश्वसनीय रूप से व्यस्त विल्हेल्मिना पहुंचा।

 क्लाउडिया, एस्तेर, लिसेन और मारिया अपनी बातचीत में तल्लीन थे। मैंने चारों ओर देखा, लेकिन क्रिस्टीना अभी भी नहीं आई थी।

मैं काउंटर के पास गया और मारिया से पूछा, “हाय, मारिया, क्या तुम ड्रिंक चाहोगी?” वह हँसी और मेरे साथ शामिल हो गई।

 हमारी बातचीत के दौरान मैंने उसके बारे में पूछा। “मैंने अपनी पढ़ाई पूरी कर ली है और अब आगे की पढ़ाई कर रही हूं,” उसने अपने पेय का आनंद लेते हुए जवाब दिया।

उसने उत्सुकता से मेरी योग्यता पूछी। “मेरे पास अर्थशास्त्र में डिग्री है,” मैंने उसे नज़रअंदाज करते हुए कहा।

“ओह सचमुच? क्या आप भारत में बहुत अमीर हैं?” उसने विस्फारित नेत्रों से मेरी ओर देखा।

मैंने एक क्षण के लिए आश्चर्य से उसकी ओर देखा। “हे महिला, मारिया, तुम ऐसा क्यों सोचती हो?”

उसके चेहरे पर मुस्कान फैल गयी. “क्योंकि आपके पास भारत से अर्थशास्त्र की डिग्री है,” उसने मेरी ओर देखते हुए कहा।

“ओह, नहीं, मारिया, तुम ग़लत हो।” मैंने हँसना बंद कर दिया और उसकी ओर देखा। “भारत में उच्च शिक्षा प्राप्त करने के लिए आपको बहुत अमीर होने की ज़रूरत नहीं है,” मैंने उसके गुमनाम रोंगटे खड़े कर देने वाले स्वाद का आनंद लेते हुए कहा।

उसने सोचा कि भारत में केवल अमीर ही उच्च शिक्षा के लिए जा सकते हैं और बाकी बहुत गरीब हैं।

अचानक मेरी नज़र क्रिस्टीना पर पड़ी. कई हफ्ते हो गए जब मैंने उसे आखिरी बार देखा था।

मैंने उसे करीब से देखा और उसकी अभिव्यक्ति में बदलाव देखा। इधर-उधर देखने पर मुझे एहसास हुआ कि कुछ लोग मुझे देख रहे थे।

 मैं वहीं खड़ा होकर क्रिस्टीना को ध्यान से देख रहा था, लेकिन उसने मेरी ओर कोई ध्यान नहीं दिया। मुझे कुछ ग़लत लगा.

यह देखकर कि वह जानबूझकर मुझे अनदेखा कर रही है, मैं उसके पास गया। मुझे एहसास हुआ कि वह जानबूझकर अलग थी, और वह अपने बगल वाले आदमी के साथ अधिक घनिष्ठ थी।

 मैं उसके व्यवहार को ऐसे देख रहा था मानो वह मुझे सज़ा दे रही हो।

अचानक मुझे एक आवाज सुनाई दी. “हैलो, माइकल।” मैंने मुड़कर देखा तो सैमुअल्स खड़े थे।

 “हाय, सैमुअल्स,” मैंने संक्षेप में उसकी ओर देखते हुए उत्तर दिया। “मुझे पता था तुम आओगे।” मैं श्री सैमुअल्स को देखकर मुस्कुराया और उनके चेहरे पर एक सार्थक मुस्कान देखी। जवाब में, मैंने उसकी अभिव्यक्ति को प्रतिबिंबित किया।

“ठीक है, वैसे भी, माइकल, ध्यान रखना,” सैमुअल्स ने धीरे-धीरे दूर जाने से पहले कहा, धीरे-धीरे अंधेरे में गायब हो गया।

उसी क्षण से मैंने क्रिस्टीना को देखना बंद कर दिया। हालाँकि मेरा दिल दर्द से भरा था, फिर भी मैंने अपनी भावनाओं को छुपाया।

मेरे मन में फुसफुसाहट हुई… इंतोहान छोड़ने का समय आ गया है। वह रविवार का दिन था. मैं डेरिक से मिलने के लिए बाहर गया।

डेरिक घर पर था. हमने वहां कुछ देर बात की. इतने में मैंने कहा. “मैं मिस्टर तीर से मिलना चाहता हूँ।”

“माइकल, क्या बात है?” डेरिक ने जिज्ञासु भाव से पूछा।

मैं कोई निश्चित उत्तर नहीं दे सका. “ओह कुछ नहीं।” मैंने डेरिक की बात सुनते हुए धीरे से कहा।

मैं बाहर आ गया। साइकिल चलाकर श्री तीर के आवास की ओर चल पड़े।

मैं एक लंबा सफर तय कर चुका हूं…

मेरे अंदर कई विचार पनपने लगे. मैं मिस्टर तीर से क्यों मिलने जा रहा हूँ? मैं मिस्टर तीर से क्या कह सकता हूँ?

क्या मुझे उससे कुछ समय और नीदरलैंड में रहने के लिए कहना चाहिए? मुझे कोई उत्तर नहीं मिला.

आधे रास्ते से मैं अपने कमरे में लौट आया।

प्रकृति में सर्वत्र वसंत ऋतु के लक्षण दिखाई देने लगे हैं…

मैं सभी जगह घूमना चाहता था. फिर मैं तय करूंगा कि कहां रहना है. मुझे यूरोप में कहीं भी रोटरी सपोर्ट मिल सकता है। कोई मुझे नौकरी से नहीं निकालेगा.

मैंने क्रिस्टीना के बारे में सोचा। मैंने उनमें से कई लोगों को मेरी ओर ध्यान देते देखा। उन्हें मेरे बारे में कुछ नहीं पता था. वे मेरी पृष्ठभूमि नहीं जानते. किसी ने उसे डरा दिया होगा. उन्होंने उसे यकीन दिला दिया होगा कि मैं उसका इस्तेमाल कर रहा हूं।

मैंने पासपोर्ट देखा. मेरा वीज़ा समाप्त हो गया है. मैंने इस पर ध्यान नहीं दिया. मैं नीदरलैंड में सर्दियों का जश्न मनाने में व्यस्त था।

एक दिन मैंने यात्रा शुरू करने का फैसला किया।

सबसे पहले मैंने अपनी नौकरी छोड़ी.

अगले दिन मैं नीदरलैंड की राजधानी हेग गया। मैंने विदेशी पुलिस से मेरा वीज़ा कुछ और दिनों के लिए बढ़ाने का अनुरोध किया।

उन्होंने बिना किसी परेशानी के मुझे वीज़ा दे दिया. फिर, हेग से, मैं रॉटरडैम गया और जर्मन वाणिज्य दूतावास में जर्मन वीज़ा के लिए आवेदन किया।

मुझे जर्मन वीज़ा मिल गया. मैं आइंडहॉवन में वापस आ गया हूँ। अब स्कैंडिनेवियाई देशों की मेरी यात्रा शुरू करने का समय आ गया है।

मैंने रोटरी क्लब ऑफ आइंडहोवन का दौरा करने का फैसला किया।

आज आइंडहॉवन में रोटरी क्लब की बैठक का दिन था और मुझे उन सभी को धन्यवाद देने के लिए रोटरी क्लब की बैठक में भाग लेना था जिन्होंने मेरी मदद की।

रात के लगभग 11:00 बज रहे थे और आसमान में सूरज अपना प्रभाव छोड़ते हुए चमक रहा था और सर्दी धीरे-धीरे वसंत में बदल रही थी। मैंने प्रकृति में इसके लक्षण देखे।

दूर से मैंने होटल कोकेज को देखा। यह एक प्रभावशाली इमारत थी। मैंने अपनी बाइक पार्किंग में खड़ी की और होटल में घुस गया।

“रोटरी क्लब की बैठक कहाँ है?” मैंने रिसेप्शन पर महिला से पूछा।

वह मुझे पहली मंजिल पर बैठक स्थल तक ले गई।

पहली मंजिल पर पहुंचने पर, मैं एक विशाल हॉल में दाखिल हुआ जो रोटरी क्लब ऑफ आइंडहोवन के लिए बैठक स्थल के रूप में काम करता था। कई रोटेरियन पहले से ही दोपहर के भोजन की बैठक के लिए वहां एकत्र हो गए थे और बातचीत में लगे हुए थे। चेहरे पर हल्की मुस्कान के साथ, मैं धीरे-धीरे हॉल से नीचे चला गया। हर कोई मेरी तरफ देख रहा था. मैं मुस्कुराया और चारों ओर देखा.

मैंने उनमें श्री कोनिंग को देखा। मैं सीधा उसके पास गया.

“हैलो, माइकल।” श्री कोनिंग ने मुस्कुराते हुए मेरा स्वागत किया। “कब आये आप?”

मैंनें एक गहरी साँस ली। “हाँ, अभी आया… मैंने इधर-उधर देखा और जवाब दिया।”

हम कुछ बातचीत में व्यस्त रहे और मैं हॉल के एक तरफ पूरी दीवार पर प्रदर्शित कलाकृति की प्रशंसा किए बिना नहीं रह सका, जिसने हॉल की भव्यता को और बढ़ा दिया।

जल्द ही, हॉल रोटेरियन्स से भर गया, जिनमें से एक बड़ी संख्या मुझे लगा कि फिलिप्स से संबंधित थी।

“रोटरी क्लब ऑफ़ आइंडहॉवन… यह रोटरी क्लब फिलिप्स का पर्याय है,” मैंने मन में सोचा। यह नीदरलैंड का सबसे प्रभावशाली रोटरी क्लब था।

मेरा ध्यान राष्ट्रपति की कुर्सी पर बैठे श्री तीर की ओर गया। अचानक मैंने देखा कि मिस्टर कैसर मेरी ओर आ रहे हैं। गर्व से उन्होंने मेरा स्वागत किया और उनके क्लब के बारे में पूछा।

मैंने मुस्कुराते हुए और सिर हिलाकर जवाब दिया, यह पुष्टि करते हुए कि यह अद्भुत था।

“देखो, माइकल।” श्री कैसर ने एक लम्बे आदमी की ओर इशारा किया। “तुम उस आदमी को जानते हो?”

मैंने आश्चर्य से उस आदमी की ओर देखा। वह आदमी अपनी गरिमा के साथ कुछ दूरी पर एक कुर्सी पर बैठता है। मैंने उसे अपनी ओर घूरते हुए देखा.

“वह मिस्टर फ्रिट्ज़ फिलिप्स हैं।” मिस्टर कैसर की आवाज में बहुत गर्व था। “वह फिलिप्स इंटरनेशनल का मालिक है।”

“मिस्टर फ्रिट्ज़ फिलिप्स।” मैंने एक पल के लिए उस आदमी की ओर देखा और फुसफुसाया।

वह इलेक्ट्रॉनिक्स व्यवसाय में विश्व विजेता हैं। मैंने आश्चर्य से फिलिप की ओर देखा।

मुझे एहसास हुआ कि मिस्टर फ्रिट्ज़ फिलिप्स भी मुझे देख रहे थे। मैं साहस जुटाकर उसकी ओर चल दिया।

 “हैलो, सर। मैं भारत से माइकल हूं,” मैंने अपना परिचय दिया और अपना हाथ बढ़ाया।

“हैलो, मिस्टर माइकल,” मिस्टर फ्रिट्ज़ फिलिप्स ने मुस्कुराते हुए गर्मजोशी से मेरा स्वागत किया। “मैंने तुम्हारे बारे में सुना है।”

मैंने मिस्टर फिलिप्स को देखा…

वह छह फुट से अधिक लंबा था। पहली नजर में फिलिप्स करीब 65 साल के लग रहे थे। उसके छोटे कटे बाल और बहुत घनी काली भौहें थीं। फिलिप्स की लंबी, सुंदर नाक है और सामने के दो दांत मिस्टर फिलिप्स की मुस्कान की सुंदरता में चार चांद लगाते हैं। वह एक आदर्श व्यक्ति थे. फ्रिट्ज़ फिलिप्स एंटोन फिलिप्स के इकलौते बेटे थे। सभी ने उन्हें नीदरलैंड का सबसे शक्तिशाली व्यवसायी बताया।

हमारी संक्षिप्त बातचीत हुई और उन्होंने मेरे बारे में अपनी धारणा व्यक्त की।

तभी रोटरी बैठक शुरू होने का संकेत देने वाली घंटी बजी। सभी ने अपनी सीटें ले लीं और मुझे रोटरी अध्यक्ष श्री थेरिन के बगल में जगह मिल गई।

श्री थेर ने सभी का स्वागत एवं अतिथियों का परिचय देकर बैठक की शुरूआत की।

फिर उन्होंने अपना ध्यान मेरी ओर आकर्षित किया और रोटरी फ्रेंडशिप एंड पीस मिशन को ले जाने वाली साइकिल पर मेरे एशिया यूरोप फ्रेंडशिप मिशन दौरे के बारे में बात की।

“शांति” शब्द पर श्री थीयर के जोर ने मेरा ध्यान खींचा।

 मेरा मन परेशान था.

 सबका परिचय कराने के बाद मिस्टर थेर अपनी सीट पर बैठ गए और भाषण देने की बारी मेरी थी।

जैसे ही मैंने अपने सामने माइक देखा तो उदासी छा गई। मैंने हॉल के चारों ओर गंभीर भावों को देखते हुए झिझक से ऊपर देखा। मैंने अपना भाषण धीरे-धीरे शुरू किया,

नीदरलैंड… मेरे लिए यह एक दर्दनाक अनुभव था। वे मेरे भाषण की पहली पंक्तियाँ थीं। मुझे नहीं पता कि ये शब्द मेरे दिल से क्यों निकले।

निरंतरता में, मैंने खुद को एक मात्र यात्री के रूप में वर्णित किया जिसने नीदरलैंड में आपकी मदद मांगी और पर्याप्त से अधिक प्राप्त किया। मुझे संदेह था कि मैं शांति का मिशन पूरा कर पाऊंगा या नहीं. मैं एक पल के लिए बचकाना हो गया.

मैंने विल्हेल्मिना में क्रिस्टीना के साथ अपना अनुभव साझा करके बैठक समाप्त की। मैंने सभी को अलविदा कहा.

धीरे-धीरे, मैं होटल कोकोएज छोड़कर बाहर चला गया, अपनी साइकिल ली और सड़कों पर चल दिया। मेरा दिल जोरों से धड़क रहा था, जब मैं अपने कमरे में लौटा तो मेरे होठों से एक दर्दनाक आह निकली, मेरा मन इन्हीं विचारों में डूबा हुआ था।

“मैं अब स्कैंडिनेविया की अपनी यात्रा का अंतिम चरण शुरू करने के लिए तैयार हूं,” मेरे मन ने मुझसे फुसफुसाया।

मैंने अगले रविवार को विल्हेल्मिना का दौरा किया, लेकिन भीड़ कम थी और वहां खड़े होकर खालीपन सा महसूस हो रहा था। मैं जल्दी से वहां से निकल गया.

अगले दिन, मैंने कोनिंग परिवार को अलविदा कहा, और चूँकि जान जाप अभी भी स्टटगार्ट में था, इसलिए मैं उसे अलविदा नहीं कह सका। मैं अलविदा कहने के लिए डेरिक के घर गया, लेकिन मिस्टर कैसर घर पर नहीं थे।

मैं एबीएन बैंक गया. मेरे खाते में पैसे थे. मैं इसे लेना चाहता हूं.

मैं सीधा काउंटर पर गया. डेस्क पर बैठे व्यक्ति ने मुस्कुराते हुए मेरी ओर देखा।

“सर, मैं अपने खाते से पूरी रकम निकालना चाहता हूं।”

“कृपया अपनी सीट पर बैठें…मुझे जाँच करने दीजिए।”

उसने कंप्यूटर पर मेरा अकाउंट चेक किया और मुझे घूरकर देखा। “मिस्टर माइकल, आपके खाते से पूरी रकम नहीं निकाली जा सकती। इसमें एक निश्चित राशि रखी जानी चाहिए।”

मैंने आह भरी. “मुझे सब कुछ चाहिए।” मैंने ज़ोर दिया।

“पूरी रकम निकालने के लिए आपको खाता बंद करना होगा। आप अपना खाता क्यों बंद करना चाहते हैं? उसने मुझे संदेह भरी नजरों से देखा.

“मैं जर्मनी जा रहा हूँ।” मैंने उदास स्वर में कहा. “मुझे अब किसी बैंक खाते की आवश्यकता नहीं है।”

उसने एक पल के लिए मेरी तरफ देखा. “अरे हां। आओ इसे करें। “

पंद्रह मिनट के भीतर मैंने खाता बंद कर दिया और बैंक से बाहर चला गया।

मैंने 18 अप्रैल को आइंडहोवन से अपनी यात्रा फिर से शुरू की। नीदरलैंड में साढ़े चार महीने का प्रवास। इस बीच आपको क्या अद्भुत अनुभव हुए?

मैंने एक नया स्लीपिंग टेंट खरीदा। इसका उपयोग केवल एक ही व्यक्ति कर सकता है. एलेक्स के पास पहला तम्बू था। अब वह भारत वापस आ गए हैं।

सर्दी खत्म हो गई है. प्रकृति में सर्वत्र वसंत के लक्षण दिखाई देने लगे। नीदरलैंड के मैदानों में मेरी यात्रा बहुत सुखद रही।

आइंडहोवन से मैंने निजमेजेन और फिर अर्नहेम की यात्रा की। अर्नहेम…नीदरलैंड के सबसे बड़े शहरों में से एक है। मैं धीरे-धीरे जर्मन सीमा के पास पहुँच रहा था।

नीदरलैंड में गाँवों और शहरों में उतना अंतर नहीं है जितना केरल में।

जर्मनी में प्रवेश करने के लिए मेरे पास अभी भी दो सप्ताह हैं। मैं रोटरी क्लब ऑफ अर्नहेम के अध्यक्ष श्री वॉस से मिला।

वह छह फीट से अधिक लंबा, एक बड़ा, सुंदर मध्यम आयु वर्ग का आदमी था।

श्री वॉस एक पुनर्वास केंद्र के निदेशक थे। उन्होंने मुझे एक हफ्ते का काम देकर मेरी मदद की. मैं उसके साथ रहा.

श्री वॉस के दो बच्चे थे। वे पाँच और सात साल के थे।

उनकी आवाजों से घर गूंज उठा। काम पर जाते समय मिस्टर वॉस मुझे कार में ले जाते थे। काम के बाद हम तीन बजे घर वापस आते हैं.

यह एक खूबसूरत सप्ताह था. बच्चों के स्कूल दिवस पर, मुझे वॉस परिवार के साथ समारोह का हिस्सा बनने का अवसर मिला।

मैंने एक सप्ताह तक काम किया. कुछ पैसे मिल गये. मैंने अपनी यात्रा फिर से शुरू की. मैं एनशकडे शहर की ओर चल पड़ा। यह डच-जर्मन सीमा पर एक शहर है।

जर्मनी में प्रवेश के लिए दो दिन और बचे हैं..

 एन्शेडे शहर में, मुझे रोटेरियन्स में से एक, श्री बेक के साथ रहने का अवसर मिला।

श्री बेकहम का शौक दुनिया के विभिन्न हिस्सों से रंगीन पत्थर इकट्ठा करना था। उनके पास दुनिया के विभिन्न देशों से एक विशाल संग्रह था।

उसकी दो बेटियां थीं।

सबसे बड़ी बेटी सिल्जा. उनका व्यवहार बहुत आकर्षक था. वह लगभग बीस वर्ष की थी।

वह बहुत बातूनी भी थी. वह अपने कमरे में जाती थी और अलग-अलग कपड़े पहनती थी और मुझसे मेरी राय पूछती थी। फिर वो सफ़ेद स्कर्ट और सफ़ेद टॉप पहनकर मेरे पास आई। उसने मुझे बताया कि उसने इसे कनाडा में रोटरी एक्सचेंज से खरीदा है। यह भूमिका उन पर खूब जंची। इसमें वह बेहद खूबसूरत लग रही थीं.

रात्रि भोज के बाद श्री बेकहम और मेरे बीच विभिन्न विषयों पर लंबी बातचीत हुई। मिस सिल्ज़ा अभी भी हमारे साथ थीं।

हमारी बातचीत “शराब” के विषय पर मुड़ गई।

“तुम्हें पता है, माइकल। हॉलैंड में लोग बहुत अधिक शराब और नशीली दवाओं का सेवन करते हैं।”

“हां, दवाएं अधिक खतरनाक होनी चाहिए।” मैंने आश्चर्य से कहा.

“नहीं, नहीं, आप गलत हैं। मुझे आश्चर्य हुआ, मिस्टर बेक ने भी मुझे सही किया। “ड्रग्स यहां इतनी बड़ी समस्या नहीं है। असली समस्या शराब है, क्योंकि नीदरलैंड में लोग इसका बहुत अधिक सेवन करते हैं। शराब की तुलना में नशीली दवाएं अपेक्षाकृत मामूली हैं।

“लेकिन भारत में, यह बिल्कुल विपरीत है। नशीली दवाओं के उपयोग से शराब की तुलना में अधिक समस्याएं पैदा होती हैं।” मैंने आश्चर्य से कहा.

अगली सुबह मैं अपनी यात्रा जारी रखने के लिए तैयार था। सिल्जा हाथ में एक पैकेट लेकर मेरे पास आई। “यह आपके लिए है,” उसने शर्मीली मुस्कान के साथ इसे मेरे सामने पेश किया।

 मैंने पैकेट स्वीकार करते हुए हल्की मुस्कान के साथ उत्तर दिया। मैंने साइकिल उठाई और आगे बढ़ गया. कुछ देर बाद मैंने साइकिल रोक दी. मुझे यह जानने की उत्सुकता थी कि सिल्जा ने मुझे जो पैकेट दिया था, उसके अंदर क्या था।

मैंने सोच-समझकर धीरे-धीरे पैकेट खोल दिया। अंदर मुझे दो सेब मिले – एक लाल और एक हरा।

 मुझे यह दिलचस्प लगा, जैसे इसमें कोई छिपा हुआ संदेश हो। क्या नीदरलैंड अपने जादू से मुझे आकर्षित करता है?

एक पल के लिए मेरा दिमाग घूम गया.

मैं धीरे-धीरे जर्मन सीमा के करीब पहुँच रहा हूँ… आज वह दिन है जब मुझे जर्मनी में प्रवेश करना है। मैंने दूर से डच-जर्मन सीमा देखी। सड़क के बीच में एक क्रॉस बीम थी।

मैंने अपनी साइकिल खड़ी की और अपना पासपोर्ट एक जर्मन अधिकारी को सौंप दिया। मैंने डच सीमा पार की और जर्मन क्षेत्र में फिर से प्रवेश किया।

चार या पाँच महीने… मुझे लगा कि समय बहुत तेज़ी से बीत गया।

वे सबसे खुशी के दिन थे. बीच में क्या हुआ!!!

मैंने धीरे से नीदरलैंड की ओर देखा। कौन सा यूरोपीय देश सर्वश्रेष्ठ है? कभी-कभी इसे नीदरलैंड्स होना पड़ता है।

डेनमार्क, स्वीडन, नॉर्वे… मैं उसके बाद फैसला करूंगा। एक पल के विचार के साथ मैंने जर्मनी के मैदानों में अपनी यात्रा जारी रखी।