Simple Sense… A Dynamic True Story
On Friday, the atmosphere was electric with Wilhelmina’s energy. Music filled the air, creating an explosive vibe.
“Hi, Michael,” Susan greeted me with a friendly wave.
“Hi.” I gave her a warm greeting and smiled. I noticed some familiar faces among the crowd.
“Hello, Michael.” Esther approached me. “Have a cigarette?” she glanced at me.
“Yeah, of course,” I handed her the tobacco packet.
I took a closer look at her. She appeared to be around eighteen years old, with a cute and carefree demeanor. Her black hair complemented her fair complexion, and she wore tight skinny pants that reached her knees, along with a matching tight top, both in black, enhancing her appearance.
“Come on, Michael, let’s dance.” Esther invited me, extending her hand.
we made our way slowly to the dance floor, holding hands. The music boomed, and the flashing lights synchronized with the rhythm.
Boys… Boys… Boys…
Everybody sometimes loves…
Boys…Boys…Boys…
I’m looking for a good time.
As the enchanting atmosphere enveloped us in its dim light, it felt as if the girls around us were graceful angels descending from infinite heavens. I reveled in the softness of their subtle touch, and a unique sensation began to stir within me.
Suddenly, I sensed intentional contact from someone else. I turned around, letting go of Esther’s hand.
For a brief moment, our eyes met—two bright blue eyes locked onto mine. And just as quickly, she moved away from me, disappearing into the distance.
I stood there, silently and motionless, yearning to catch another glimpse of her face. And then, from a distance, I saw her looking back at me.
In the shimmering lights, it was evident that our eyes had connected at a single point.
At that moment a song was reverberating in the atmosphere.
When I’m feeling blue… all I have to do,
Is take a look at you… then I’m not so blue
Wouldn’t you agree… baby you and me …
Got a groovy kind of love…
I glanced at the medical card, which bore the name “Dr. Muller”—my doctor. Realizing that I needed to consult him regarding my skin problem, I made up my mind to schedule an appointment. However, a thought crossed my mind that going straight to St. Joseph’s Hospital, as indicated on the card, for a thorough check-up might be a better option.
It was already 9 o’clock, so I decided to head to the hospital immediately. After changing my clothes, I set off on my way.
“Where is the Dermatology section?” I enquired at the reception.
“Well, go straight and take the right turn.” The lady at the reception directed the way.
I reached the dermatology, registered my name and went to the section, and was waiting for my turn. There were five of them ahead of me.
My turn came. I entered the consulting room.
“Come, lie down here.” The doctor said while pulling a thin sheet of paper from the headrest of the bed.
He examined me.
“Well, I think it’s a sort of dryness.” The doctor pinioned, “There is nothing to worry. Anyway, let’s have a blood test.”
After some time, the blood sample was taken.
“Yeah, you can apply this ointment. Avoid using soap and water as far as possible.” Handing the prescription over to me, he said. “You have to come here after one week.”
I came out of the hospital after they had collected my insurance details. Now… to the medical shop for my medicine which was free.
I felt relieved to know that there was no problem. It would be cured by the ointment.
I reached the city center and went to the medical shop I have been directed to. I gave the prescription through the counter.
“Hi, Michael,” A familiar voice came from inside the counter. “What’s the problem?”
I raised my head and looked inside. It was Sherin, girlfriend of Derik’s brother.
“Hi, why are you here?” I asked in surprise.
She laughed. “I’m working here as a chemist.” She said with a beautiful smile. This medical shop belongs to Kiejzer family.”
I sighed. “I have some skin problem.” I told her. “The doctor prescribed this medicine.”
She went inside, brought the medicine and came back. “Well, where is your insurance card?” Sherin asked me.
I gave her the insurance card. She wrote down the details and gave it back.
“You know, there is no need for money.” She reminded me with a broad smile. “The insurance will pay for it.”
I bid her good bye and came out.
“God, I hope the ointment would heal it.” I said to myself.
It was Friday night, around 9:30. I arrived at Wilhelmina and found it extremely crowded. It seemed like all the young people in Eindhoven had gathered there. The music was blasting, reaching its highest volume.
I noticed Karal, Williams, and David standing together, and I saw Susanne, Claudia, Lisane, and Lisbeth, some of them dancing with their boyfriends.
I met a guy named Mr. Seker, who was from Mumbai and studying at Eindhoven University. We had seen each other at Wilhelmina before.
During our conversation, Mr. Seker mentioned his difficulties in obtaining a work permit. Unbeknownst to him, I already had a job, so I didn’t feel the need to share that information. Later on, I noticed Mr. Seker leaving with some of his Asian friends.
A quick glance, I saw her standing just behind me.
Our bodies accidentally touched, but I knew it wasn’t a coincidence.
I turned around and smiled at her, and she smiled back. The flash lights were gleaming everywhere…
At that moment, a song started and the waves of the song spread in the air.
Every time I see you baby…
My heart is getting weak…
Every time you look my way…
You know… I feel so deep…
…… … … … … … …
Live in the middle of the dream.
While I was watching, she slowly moved away from me but kept looking back from a distance. I gave her a smile, and she accepted it.
The next day was Sunday, and I didn’t have any specific plans.
After breakfast, I went out and felt a sense of happiness within me. I checked the time; it was 10:30 a.m.
I strolled along Kleinberg Street, reflecting on the previous night when I returned from Wilhelmina around 2:00 a.m.
I walked with my hands in my pockets, enjoying the clear weather. The morning pubs were already filled with people.
I heard a soft wave of a Dutch song, sung by a captivating female voice. Realizing it was coming from the nearby pub, I made my way there slowly.
Inside, a young lady was performing on stage, accompanied by two guitarists.
The venue was filled with people enjoying the songs while sipping their drinks. I ordered a beer and found a comfortable seat.
Her beautiful singing, combined with the soothing melody of the Dutch song, captivated me, and I sat there, enjoying the performance.
I went to Wilhelmina. Compared to Friday and Saturday, there were fewer people. My eyes searched everywhere… “Has she come?”
“No. She is not here.” I felt a little dejected. I saw Yolanda and Lovis hugging each other and keeping their steps on the dance floor.
“They are always like this.” I thought. I had never seen them mix with men.
“Well, work for today is done,” Mr. Carl announced, checking his watch.
I looked at my watch. The time was eight o’ clock.
“Is there overtime work like yesterday?” Kepples asked Carl in doubt.
“If there was work Mr. Vrande would have informed us earlier.” Mr. Carl added.
“Today I want to explore the entire factory, see the process and everything.” I looked at Mr. Carl with excitement.
“Yeah, it’ll start at 8:30a.m. Mr. Carl said. “If you wait a bit longer, you can see everything,”
The work was over. I checked the time; which read exactly 8:30 a.m. I decided to visit the factory.
“Oh, it’s really a big one,” I thought.
I noticed two veterinary doctors moving around, cutting the lumps of meat from pork and beef.
“What are they doing?” I approached a worker and asked.
“They are checking for any diseases in the meat. If there are any, it won’t be used,” the worker explained.
I moved forward… After a long walk, I reached the other side of the factory.
I heard the loud cries coming from the pigs.
Excitedly, I made my way over. A large group of pigs were gathered together, and there was a passage at one end that guided them. As the passage narrowed towards the other end, only one pig could pass through at a time.
At the end of the passage, there was an iron cage. I noticed a man standing near the cage, holding an instrument in his hand.
He would touch the pigs from behind with that instrument, causing them to jump with a sharp cry. The pigs would then automatically enter the cage and come out at the other end unconscious.
Simultaneously, another person stood near the opposite end of the cage, making holes in both legs of the pig with a knife and hanging it on a hanger. The hanger would move to the next section, where another person would make a wound in the pig’s throat, allowing the blood to drain out.
This process continued as the next pig arrived on the chain. The person repeated the throat-cutting procedure. The chain kept moving, and the dead pigs eventually reached a tank where they were dipped, emerging on the other side with their skin clear of hair. I speculated that the solution in the tank might be some form of acid-like chemical.
Next, a strong stream of water was splashed on the pig’s body from both sides of the chain. Each step was carried out systematically. Finally, the pig was cut into two pieces from head to bottom between the legs and taken into cold storage.
I wandered around again, observing the treatment of beef and the preparation of sausages in separate sections.
Suddenly, I checked the time and realized it was already ten o’clock. Hurriedly, I walked quickly to the room where we changed our work clothes. I hastily removed my work attire, headed to the front gate to punch my time card, and rushed towards Gagal Street.
It was Friday, and I was feeling exceptionally happy. I arrived at Wilhelmina around 9:30 p.m., where people were fully enjoying their weekend.
The pulsating beats and scattered flashlights created a lively atmosphere. Many familiar faces filled the pub.
I scanned every corner with my eyes. I saw her at a distance with a Surinamese girl. She was standing there staring at me.
I responded with a smile, and she returned it.
I saw Richards. “Hi, Michael,” Richards came towards me with a smile.
Bob stood in a corner, engrossed in conversation with a girl.
The rhythm of the music was getting faster… young ladies and men were dancing with rhythmic movements.
I watched her dancing. wearing blue jeans with a white top, with short blonde hair, she looked absolutely stunning.
I felt like dancing. The music was flowing like waves and the beats were at its utmost pitch. The colors of the lampshades spread in the arena.
I keep on searching for a way to your heart…
Try to believe it’s getting better…
The music’s enchanting sound filled the air, captivating the young crowd as they danced with elegance. She approached me slowly, swaying to the rhythm of the music. We moved closer and closer.
“Hi,” I greeted her with a smile.
“Hi,” she responded, returning my smile.
“I’m Michael,” I introduced myself.
“I’m Christina,” she said, her smile shining brightly.
We danced closely, drawn to each other by an unspoken connection and sheer delight.
Weeks passed, and those became the happiest days of my life. Wilhelmina became the center of my existence in Eindhoven. Christina showed a keen interest in talking to me, and I delighted in offering her drinks. It became a regular routine, bringing us immense joy. Days slipped away unnoticed.
One day, I met a man named Mr. Samuels at Wilhelmina. He stood tall at nearly six feet, with black-brown hair and a handsome appearance in his thirties. He wore a long overcoat that reached below his knees.
“Isn’t it a fantastic atmosphere, Michael?” he remarked, glancing around and flashing a broad smile.
“Yes,” I replied, my attention fixed on the dance floor. “I really enjoy it here.”
“During weekends, the crowd gets quite heavy,” he observed me briefly before lighting a cigarette. “I come here frequently,” he added, smiling.
“Ah, I see,” I replied, scanning the surroundings. “I come here every weekend,” I added casually.
“Very well, care to join me for a drink?” he proposed, looking at me.
“Of course,” I accepted his offer.
A little distance away, Christina and the Surinamese girl were dancing. Mr. Samuels shifted his attention towards them and remarked, “I like that Surinamese girl,” while watching me intently.
I felt a bit puzzled. He was referring to the girl dancing with Christina, which took me by surprise. I sensed a sudden curiosity from his words.
“Do you like Dutch girls?” Mr. Samuels stared at me, repeating his question.
I took a moment to compose myself and observed him. With a smile, I replied, “Yes, yes,” and took a sip of my drink.
He continued discussing the Surinamese girl, showing an unusual amount of interest in describing her.
Doubts started creeping into my mind. “Is Christina frequently looking at me?” I hesitated for a moment. “Well, it’s nothing. Maybe it’s just my imagination,” I reassured myself.
In the following weeks, Mr. Samuels spent a significant amount of time with me, only talking about the Surinamese girl.
My suspicions grew. Could he be somehow connected to Christina?
After two weeks, I visited the hospital. The doctor examined me and inquired about my condition.
“It’s the same as before,” I responded, feeling a bit disheartened. “There hasn’t been any improvement at all.”
The doctor reviewed my blood reports. “Don’t worry, everything is fine. There’s no problem,” the doctor consoled me. “Just continue with the same treatment, and it will heal.”
Leaving the hospital, I walked slowly, hoping for a speedy recovery.
Unexpectedly, I met someone at Wilhelmina, Mr. Janessen, and we quickly became close. I wondered how our paths crossed.
“Do you have a lighter?” a voice behind me asked. I turned around and saw a young man with a friendly smile, holding a pack of Barclay cigarettes.
With a smile, I handed him the lighter, and we struck up a conversation. “I’ve always noticed you,” Mr. Janessen told me, his smile widening.
Surprised, I asked, “Really?”
“Yeah, you’re special,” Mr. Janessen said, exhaling smoke. “You have a lot of friends here. I come to this place almost every weekend.”
We engaged in conversation, and he offered me a beer. In the following days, our bond grew stronger. We always asked about each other whenever we met.
“Don’t you have a girlfriend?” I once asked Mr. Janessen.
“Yes, I did,” he replied, his voice tinged with sadness. “But she left.”
“Why?” I inquired.
“In the Netherlands, you have to hold on tight to girls. If you lose your grip, they’ll jump ship,” Mr. Janessen made a witty remark.
I stared at him for a moment. “Well, you’ll find someone soon,” I reassured him.
“Yes, yes,” he murmured, casting his gaze downwards. “I have to find someone.”
“So, where do you work?” I asked, changing the subject.
“I work at Philips,” Mr. Janessen replied, taking a big gulp of his beer.
The music grew louder, the beats pulsating with powerful intensity. Everyone moved to the rhythm, engrossed in their steps.
I got something to tell you…
I got something to say…
I observed Edith and Esther gracefully dancing alongside some young men. I stood there, enjoying the dance.
I woke up and got out of bed. It was my turn to prepare the meal today. I stood by the window, looking outside. It was the beginning of March, and winter was still at its peak.
I left my room and glanced at Joe’s room, which remained closed. I wondered what he was doing inside all day since he rarely came out.
“What should I make for tonight?” I pondered. “Boiled potatoes, fried pork, some vegetables, and a salad. That should be enough,” I decided.
Checking the clock, it read 6:00 p.m. Cooking would take about half an hour, so I hurried to the kitchen and started preparing the meal.
Within half an hour, everything was ready. I approached Joe’s door, knocked, and returned to the dining room. I arranged the food on the table, placing plates, forks, knives, and spoons in their proper places.
“I’ve become quite familiar with the Dutch way,” I thought to myself.
“Hi, Michael,” Joe greeted me as he entered the dining room.
I smiled at Joe and replied, “Yes, everything is ready.”
We sat at the dining table, and Joe quickly glanced at the food before starting to eat.
“Well, how is my cooking?” I asked, eagerly awaiting his response.
However, his face didn’t reflect satisfaction. “Michael, you could improve it,” he remarked with a serious expression.
“Oh, I see. Is it not good?” I took a deep breath and stared at him for a moment.
Joe sighed. “You should concentrate more while cooking, and then it will turn out better,” he commented while sampling the food.
“Okay, Joe,” I sighed again. “I’ll try to do better next time,” I assured him, watching his reaction.
One evening, I ventured out into the cloudy weather accompanied by a light drizzle. This was typical of winters in the Netherlands.
Many people preferred taking vacations during this time since it meant summer in Eastern countries.
I recalled Mr. David’s words: “Everyone is moody during winter, but they come alive when summer arrives.” It was delightful to witness people shedding their winter attire and embracing the elegance of exposing their bodies.
As I walked down the street lost in my thoughts, I realized that I enjoyed winter in Europe more than summer. I was constantly enthralled by the chilliness and felt a sense of pleasure.
Spotting a nearby restaurant, I decided to enter and was greeted by a bustling atmosphere filled with joy.
I savored a cup of coffee while taking a seat, basking in the wonderful ambiance. The melodies of a song filled my ears, captivating my senses. I became completely immersed in the music.
Life begins where shadow dwells…
That is the law on which the world depends…
It’s the law that you just broke into…
I sat there, immersed in the song.
“Hey, Michael, why are you late?” Mr. Janessen inquired, placing his hands on my shoulders.
“I took a leisurely stroll around the city,” I replied, catching my breath as I scanned the surroundings.
“You’re enjoying your weekend, I see,” he commented with a smile.
“Yes, it’s Friday,” I acknowledged, observing everyone around me with a smile. “It felt wonderful to explore the city.”
Boys… boys… boys…
I’m looking for a good time…
A beautiful song enveloped the air, and the lively atmosphere intensified.
Sabena, Edith, and Esther stood, reveling in their drinks. William and David also held their beverages, while Hog, Richard, Bob, and their girlfriends took to the dance floor.
Flashing lights illuminated the scene, and I glanced around, searching for Christina. Our eyes met, and I smiled at her.
“Hey, man, I’ve been watching you for a while. She’s interested in you,” Mr. Janessen remarked, looking at Christina.
“Oh, really?” I responded, smiling back at Janessen.
“Michael, why don’t you invite her out for coffee?” He suggested with wide eyes.
“Yeah,” I sighed, “I’ll invite her someday,” I said, gazing at Christina.
“Then you should open up completely,” Janessen advised, studying me. “She’s beautiful.”
“Pass me a cigarette,” I requested, changing the topic.
Janessen handed me a Berkley cigarette. “Should I order a beer?” I asked.
“Sure, that sounds good,” Janessen agreed, looking at me.
I returned with two glasses of beer, but Janessen continued to inquire about Christina.
“Not tomorrow, maybe another time. What about you?” I asked, diverting the conversation.
“Yeah, I’m still searching,” Janessen replied, gazing into the distance.
“You’re smart and handsome,” I complimented him. “You’ll find someone easily,” I assured.
“I’m trying,” he sighed deeply. “But you know, I’m looking for someone special, someone who truly loves me.”
Our discussion naturally veered away from that topic as I noticed Wilhelmina reaching its peak, enveloping the atmosphere with its vibrant energy.
Young men and women were dancing exuberantly all around, catching my attention. My gaze shifted to a corner where Yolanda and Lovis were gracefully twirling in each other’s arms. It occurred to me that they might be a couple of young women in a same-sex relationship.
Suddenly, the lights became hazy as a gentle love song filled the air.
It’s late in the evening…
She is wondering what clothes to wear…
Pairs of young men and women started dancing together, swaying to the rhythm. My eyes were fixed on Christina, who was waiting and gazing at me.
Unexpectedly, a young man approached her and invited her to dance, while the song continued to serenade the atmosphere.
She puts on her makeup…
And brushes her long blonde hair…
And then she asks me… do I look alright?
And I say… yes… you look wonderful tonight…
On a Saturday, I found myself in the city. It was 11:00 a.m., and the weather was cloudy and windy. The road was damp from the drizzle. The pubs and restaurants were bustling with people who had gotten an early start to enjoy their weekend.
I strolled leisurely in the chilly weather, finding comfort in the surroundings. As I walked, I noticed a man playing the accordion on the main street of Eindhoven. It was a familiar sight commonly witnessed on the streets.
Continuing my walk, I could faintly hear music flowing into my ears from the street music system.
Place on the heart… place on the soul…
Giving to the sudden …
I entered a nearby restaurant, removing my gloves and placing them in my pocket. I surveyed the scene, seeing a few individuals seated and enjoying their drinks.
“What a pleasant ambiance,” I thought to myself as I settled into a cozy corner at a comfortable table and ordered a cup of coffee.
While sipping my coffee, I observed a Surinamese man enter the restaurant. He glanced around, searching for a table, appearing hesitant and observing everyone. I chose to ignore him, focusing my attention on the street outside as I savored the warmth of the coffee.
However, he started muttering something to himself.
“Oh man, problem… problem… I need money!” he whispered under his breath.
Suddenly, he approached my table.
“Oh, problem, I need someone’s assistance,” he said in English, flashing a wide smile at me.
I simply smiled back and disregarded his request.
“Oh, what a harsh winter… It’s truly dreadful,” he remarked, looking in my direction.
“Yes,” I responded with a nod, keeping my response brief.
He glanced around, smiling at everyone, and then muttered to himself.
“Perhaps you can help me,” he said, giving me a quick glance and speaking in English.
I was taken aback that he was conversing in English.
“How can I assist you?” I asked, puzzled by the situation.
“I need money,” he stated, pulling out his passport from his pocket. “I’m looking to sell my Dutch passport.”
Surprised, I questioned him, “Why would I need a Dutch passport?” I observed him for a moment and concluded, “It’s useless for me.”
However, he persisted and didn’t approach anyone else in the restaurant.
“I don’t want it,” I firmly stated.
Undeterred, he continued to persuade me.
“Listen, man, here’s what you can do. Replace my photo with yours in the passport. You can stay and work in the Netherlands, and no one would suspect a thing,” he encouraged me.
I studied him carefully. He appeared to be under thirty-five, of average height, with a dark complexion and curly hair. He didn’t resemble a drug addict.
“It’s not possible,” I waved my hands in rejection. “It would easily be discovered.”
He pulled a chair closer to me. “How…? I won’t report anything,” he whispered. “You can use my passport, and I can solve my money problem as well.”
Suddenly, an idea crossed my mind.
In Frankfurt, I had been turned down for a temporary job due to my Indian passport. Nonetheless, after winter, I planned to travel to Scandinavian countries and then decide where to settle. Perhaps this Dutch passport would be beneficial in finding employment in those countries.
“Why shouldn’t I use this Dutch passport for other countries?” I pondered.
There were many British and French nationals who worked in Germany using their passports. They simply showed their documents and arranged a job. Why couldn’t I do the same?
A thought struck me.
This man approached me and spoke in English. How did he know I was a foreigner? How did he know that I didn’t have proper papers to stay in the Netherlands? Now, I blended in almost like a European. I scrutinized him once again.
There was no reason to suspect him, I thought. Perhaps he was telling the truth.
Taking a deep breath, I asked him quickly, “How much do you want for this passport?” I watched him intently, awaiting his response.
“I need a hundred Guilders,” he replied without hesitation.
I paused momentarily. “I’ll give you 75 Guilders,” I offered.
“Okay, that’s fine,” he agreed swiftly.
“Right now, I don’t have the money. I’ll buy it tomorrow,” I informed him.
He pondered for a moment and replied, “Alright, I’ll be here tomorrow at the same time.”
“I’ll be here,” I assured him as I took a sip of my coffee, keeping my eyes on him.
He stood up, pushed the door open, and vanished into the street.
The following day, which happened to be Sunday, he arrived punctually. I sat beside him, observing.
“It would be better if you come to my room. I’ll give you the money there,” I suggested after watching him for a moment. “I didn’t bring the money; I thought you wouldn’t show up,” I added.
“No problem,” he responded with a nod, getting up from his seat. “We can go to the room.”
We exited the restaurant, with him leading and me following closely.
There was a woman walking ahead of him. As they walked, he muttered something and made some gestures towards her. The woman quickened her pace, appearing uneasy. He pursued her, patted her back, and made a remark.
She turned around, giving him a sharp look, causing him to retreat. He mumbled something and gestured with his hands once more.
“Is he pretending?” I pondered briefly.
Upon reaching my room, I opened the door and entered. He followed suit. “Here, take these 75 Guilders,” I said, handing him the money.
He accepted the money, handed me his passport, and departed.
Glancing at the passport, I noted the name: Mr. Stephen, 32 years old. The address stated Breeda. His photo was not affixed to the passport; it was simply clipped on.
“Alright, I’ll keep it with me. It might come in handy during my journey,” I thought to myself, placing the passport in my bag.
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com
Simple Sense… A Dynamic True Story
ചാപ്റ്റർ -18
Friday… ‘’Willahmeena ലൈവ് ആയിരിക്കുന്നു. സംഗീതം , അതിന്റെ ഉയർന്ന പിച്ചിൽ തകർത്താടുന്നു . ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .
“ഹായ്, മൈക്കിൾ ” Susane എന്നെ നോക്കി വിഷ് ചെയ്തു.
“ഹായ് ” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.
അവിടെയവിടെയായി പരിചിത മുഖങ്ങൾ .
“ഹലോ, മൈക്കിൾ.” എസ്തർ എന്റെ അരികിലേക്ക് വന്നു .
“Do you have a cigarette?’’ അവൾ എന്നെ നോക്കി.
“Sure’’ ഞാൻ ടുബാക്കോ പാക്കറ്റ് എസ്തറിന് കൈമാറി.
ഞാൻ അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചു . ഏകദേശം പതിനെട്ട് വയസ്സ് വരും .വളരെ ക്യുട്ട് . ആരെയും കൂസാത്ത പ്രകൃതം .കറുത്ത തലമുടി . കാൽമുട്ട് കഴിഞ്ഞുള്ള ടൈറ്റ് ബനിയൻ പാൻസ് ധരിച്ചിരിക്കുന്നു .അതിനു യോജിക്കുന്ന ടൈറ്റ് ബനിയൻ . രണ്ടിനും കറുപ്പുനിറം . ആ ഡ്രസ്സിൽ വളരെ വെളുത്തിരിക്കുന്ന അവളുടെ ഭംഗി പതിൻമടങ്ങ് വർദ്ധിച്ചിരിക്കുന്നു .
“കമ്മോൺ മൈക്കിൾ. ഡാൻസ് ചെയാം .” ടുബാക്കോ ചുരുട്ടി കത്തിച്ചുകൊണ്ട് എസ്തർ ക്ഷണിച്ചു .
ഞാൻ അവളുടെ കൈകൾ പിടിച്ചുകൊണ്ട് ഡാൻസ് പ്ലേസിലേക്ക് നീങ്ങി .
മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റത്തിൽ നിന്ന് സംഗീതം ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .ഫ്ളാഷ് ലൈറ്റുകൾ താളത്തിൽ മിന്നിമറയുന്നു .
Boys… Boys… Boys…
Everybody sometimes loves…
Boys…Boys…Boys…
I’m looking for a good time.
മങ്ങിയ ഫ്ളാഷ് ലൈറ്റിൻറെ വെളിച്ചത്തിൽ തരുണീമണികൾ പറന്നുകളിക്കുന്നതുപോലെ എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .
ശരീരങ്ങളും ശരീരങ്ങളും തമ്മിലുള്ള സ്പർശനസുഖം ഞാൻ അറിഞ്ഞു .ഒരുതരം നിർവൃതിയോടെ ഞാൻ അവരിൽ ഒരാളായി .
ആരോ മനപ്പൂർവ്വം ശരീരത്തിൽ തട്ടുന്നതായി എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .
ഞാൻ എസ്തറിന്റെ കൈകൾ വിടുവിച്ച് സാവധാനം തിരിഞ്ഞുനോക്കി .
പെട്ടെന്ന് അവൾ എന്റെ പിറകിൽ നിന്ന് മാറിമാറി പോകുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു .
അവളുടെ മുഖം ഒരിക്കൽക്കൂടി കാണുവാൻ ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി .അവൾ ദൂരെ നിന്നുകൊണ്ട് എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു .
ഫ്ലാഷ് ലൈറ്റിൻറെ മങ്ങിയ പ്രഭയിൽ രണ്ടുപേരുടെയും കണ്ണുകൾ ഒരുനിമിഷം ഒരേ ബിന്ദുവിൽ ഉടക്കിനിൽക്കുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു .
അപ്പോഴും മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റത്തിൽ നിന്ന് ഒരു ഗാനം അവിടെയാകെ മാറ്റൊലി കൊണ്ടിരുന്നു .
When I’m feeling blue… all I have to do,
Is take a look at you… then I’m not so blue
Wouldn’t you agree… baby you and me …
Got a groovy kind of love…
ഞാൻ മെഡിക്കൽ കാർഡ് ശ്രദ്ധിച്ചു . “ഡോക്ടർ മുള്ളർ ” എന്ന് എഴുതിയിരിക്കുന്നു .അദ്ദേഹമാണ് എന്റെ ഡോക്ടർ .
“എന്റെ സ്കിൻ പ്രശ്നം അദ്ദേഹത്തെ ഒന്ന് കാണിച്ചാലോ?” ഞാൻ ചിന്തിച്ചു .
അല്ലെങ്കിൽ വേണ്ട . സെൻറ് ജോസഫ് ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോകാം . എന്തെങ്കിലും പ്രശനം ഉണ്ടോ എന്ന് വിശദമായി പരിശോധിക്കുകയും ചെയാം .
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി . സമയം രാവിലെ ഒൻപത് മണി .
ഇപ്പോൾ പോയാൽ ഹോസ്പിറ്റലിൽ കാണിക്കാം .ഞാൻ വേഗത്തിൽ ഡ്രസ്സ് മാറി ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു .
“എവിടെയാണ് ഡെര്മറ്റോളജി …? ഞാൻ റിസപ്ഷനിൽ അന്വേഷിച്ചു .
“നേരെ ചെന്ന് വലത്തോട്ട് തിരിഞ്ഞാൽ മതി.” റിസപ്ഷനിലെ യുവതി പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ ഡെർമറ്റോളജി വിഭാഗത്തിൽ എത്തി . ശേഷം പേരു രജിസ്റ്റർ ചെയ്തു ഊഴം കാത്തിരുന്നു .
ഏതാണ്ട് അഞ്ചുപേർ എനിക്ക് മുന്നിലുണ്ട് .ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .
വളരെ നല്ല ഹോസ്പിറ്റൽ . രോഗികളായി വരുന്നവർ വളരെ കുറവ് . നല്ല വൃത്തിയുണ്ട് .
എന്റെ അവസരം എത്തിച്ചേർന്നു .ഞാൻ നേരെ കോൺസൾട്ടിങ് റൂമിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .
“വരൂ, അവിടെ കിടക്കൂ.” തലഭാഗത്ത് റോളറിൽനിന്ന് വളരെ നേരിയ പേപ്പർ ഷീറ്റ് ബെഡിലേക്ക് നീട്ടി വലിച്ചിട്ടുകൊണ്ട് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു .
അദ്ദേഹം എന്നെ പരിശോധിച്ചു .
“ഇത് ഒരുതരം ഡ്രൈനസ് ആണെന്ന് തോന്നുന്നു. പേടിക്കുവാൻ ഒന്നുമില്ല .ഏതായാലും രക്തം ഒന്ന് ടെസ്റ്റ് ചെയാം .” എന്നെ പരിശോധിച്ച ശേഷം ഡോക്ടർ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു രക്ത സാമ്പിൾ എടുത്തു .
“ഇതാ … ഈ ഓയിൻറ് മെൻറ് പുരട്ടിയാൽ മതി. പിന്നെ കഴിയുന്നതും സോപ്പും വെള്ളവും ഒഴിവാക്കുക . ഒരാഴ്ച്ച കഴിഞ്ഞ് വീണ്ടും എന്നെ വന്നു കാണണം .” കുറിപ്പടി എന്നെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ പുറത്തേക്ക് വന്നു .ഓഫീസിലെ ലേഡി എന്റെ ഇൻഷുറൻസ് വിവരങ്ങൾ എഴുതി എടുത്തശേഷം അവർ കാർഡ് തിരികെ തന്നു .
ഇനി മെഡിക്കൽ ഷോപ്പിലേക്ക് .. അവിടെ ചെന്നാൽ മരുന്ന് ഫ്രീ .
ഞാൻ എനിക്ക് നിർദ്ദേശിച്ച മരുന്നുഷോപ്പിലേക്ക് നടന്നു .മനസ്സിന് വളരെ ആശ്വാസം തോന്നി . “ഒരു പ്രശ്നവുമില്ല . ഓയിന്റ് മെന്റ് ഉപയോഗിച്ചാൽ മാറാവുന്ന അസുഖമേ ഒള്ളു .” ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി സിറ്റി സെന്ററിൽ എത്തി .അവിടെയാണ് എനിക്ക് നിർദ്ദേശിച്ച മെഡിക്കൽ ഷോപ്പ് .ഞാൻ കുറിപ്പടി കൗണ്ടറിലൂടെ അകത്തേക്ക് നീട്ടി .
“ഹായ് മൈക്കിൾ. എന്താണ് പ്രശ്നം ?” കൗണ്ടറിന് ഉള്ളിൽനിന്ന് ഒരു സ്വരം .
ഞാൻ തലയുയർത്തി അകത്തേക്ക് നോക്കി .”ഷെറിൻ ” ഡെറിക്കിന്റെ സഹോദരൻറെ ഗേൾ ഫ്രണ്ട് .
“ഹായ് ഷെറിൻ… എന്താ ഇവിടെ?” ഞാൻ തെല്ല് അച്ഛര്യത്തോടെ ഷെറിനെ നോക്കി .
“ഞാൻ ഇവിടുത്തെ കെമിസ്റ്റ് ആണ്. ഈ മെഡിക്കൽ ഷോപ് Keijzer കുടുംബത്തിന്റെതാണ് .” ഷെറിൻ എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എനിക്കെന്തോ ഒരു സ്കിൻ പ്രോബ്ലം. ഡോക്ടർ ഈ മരുന്ന് ഉപയോഗിക്കുവാൻ പറഞ്ഞു .
ഷെറിൻ കുറിപ്പടി നോക്കി മരുന്ന് കൊണ്ടുവന്നു .
“മൈക്കിൾ … എവിടെ ഇൻഷുറൻസ് കാർഡ്?”
ഞാൻ ഇൻഷുറൻസ് കാർഡ് ഷെറിനെ ഏൽപിച്ചു .ഷെറിൻ അതിലെ നമ്പർ എഴുതി എടുത്തശേഷം കാർഡ് തിരികെ തന്നു .
“കാശോന്നും വേണ്ട. എല്ലാം ഇൻഷുറൻസ് കമ്പനി തരും .” ഷെറിൻ എന്നെ ഓർമപ്പെടുത്തി .
ഞാൻ ഷെറിനോട് യാത്രപറഞ്ഞു പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
“ദൈവമേ … ഈ ഓയിന്റ് മെൻറ് കൊണ്ട് ഭേദമായാൽ മതിയായിരുന്നു.” ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു .
വെള്ളിയാഴ്ച്ച രാത്രി ഒമ്പതര . ഞാൻ Willahmeena യിൽ എത്തിചേർന്നു . നിന്നുതിരിയാൻ ഇടമില്ല . Eindhoven ലെ യുവതീ -യുവാക്കൾ അധികവും എത്തീട്ടുണ്ട് എന്ന് തോന്നിക്കും വിധമായിരുന്നു തിരക്ക്. മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റത്തിൽ ബീറ്റ്സ് അതിന്റെ പാരമ്യത്തിൽ എത്തിനിൽക്കുന്നു .കാറൽ , വില്യംസ് , ഡേവിഡ് , തുടങ്ങിയവർ ഓരോ ഭാഗത്ത് സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
Susane, Claudia, Lisane, Lisbeth… ഓരോരുത്തരെയും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
ചിലർ ബോയ് ഫ്രണ്ടിൻറെ കൂടെ ഡാൻസ് ചെയ്യുന്നു .
തിരക്കിനിടയിൽ ഞാൻ ഒരാളെ പരിചയപ്പെട്ടു . മിസ്റ്റർ ശേഖർ .മുംബൈ സ്വദേശി Eindhoven യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ വിദ്യാർത്ഥി .ഇടയ്ക്കിടെ Willahmeena യിൽ ഞാൻ കണ്ടിട്ടുണ്ട് .
സംസാരത്തിനിടയിൽ ജോലിയുടെ കാര്യം സംസാരവിഷയമായി . അയാൾക്ക് അവിടെ ജോലി ചെയ്യുവാൻ അനുവാദമില്ല .വർക്കിംഗ് പെർമിറ്റ് ലഭിക്കുക ശ്രമകരമായ കാര്യം .
ഞാൻ ജോലി ചെയ്യുന്ന കാര്യം ശേഖറിനോട് ഞാൻ പറഞ്ഞില്ല .എന്തോ , എനിക്കത് പറയണ്ട എന്ന് തോന്നി . കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു ചില ഏഷ്യൻ കൂട്ടുകാരോടൊപ്പം ശേഖർ പുറത്തേക്ക് പോകുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
ബിയറിന്റെ ലഹരി എന്നെ ചെറുതായി കീഴ്പ്പെടുത്തി എന്ന് തോന്നി .
ഞാൻ മറ്റുള്ളവരോടൊപ്പം താളാൽത്മകമായി ചുവട് വെച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
പെട്ടെന്ന് ഞാൻ അവളെ കണ്ടു .
എന്റെ തൊട്ടു പിറകിൽ .
അവളുടെ ദേഹം എന്റെ ശരീരത്തിൽ ഇടക്കിടെ സ്പർശിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അത് മനഃപൂർവമായിരുന്നു എന്ന് തോന്നി .
ഞാൻ അവളെ നോക്കി . ഞങ്ങൾ പരസ്പരം മന്ദഹസിച്ചു .
ഫ്ളാഷ് ലൈറ്റുകൾ മിന്നിമറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഒരു ഗാനം ബോക്സിൽകൂടി അലയടിച്ചുവന്നു .
Every time I see you baby…
My heart is getting weak…
Every time you look my way…
You know… I feel so deep…
…… … … … … … …
Live in the middle of the dream.
അവൾ സാവധാനം എന്റെ അടുക്കൽ നിന്ന് അകന്നുമാറുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
അവളുടെ കൂട്ടിന് ഒരു സുരിനാം പെൺകുട്ടിയും . ദൂരെ മാറിനിന്ന് അവൾ എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു .
ഞാൻ ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ചു . അതവൾ സ്വീകരിച്ചതായി എനിക്ക് തോന്നി .
ഇന്ന് ഞായറാഴ്ച്ച . പ്രത്യേകിച്ച് പരിപാടി ഒന്നുമില്ല .പ്രഭാത ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി . മനസ്സിന് പൊതുവെ നല്ല ഉന്മേഷം .
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി . സമയം.. 10:30. a.m.
Klineberg street ൽ കൂടി അങ്ങിനെ നടന്നു. കഴിഞ്ഞ രാത്രി Willahmeena യിൽ നിന്ന് വരുമ്പോൾ തന്നെ രണ്ടുമണി കഴിഞ്ഞുകാണും .
ഞാൻ പാന്റിന്റെ പോക്കറ്റിൽ കൈകൾ തിരുകിക്കൊണ്ട് അങ്ങിനെ നടന്നു .അന്തരീഷം അത്യാവശ്യം തെളിഞ്ഞിരിക്കുന്നതായി തോന്നി . ആളുകൾ രാവിലെതന്നെ പബ്ബ്കളിൽ ഇടംകണ്ടെത്തിയിരിക്കുന്നു .
ഒരു ഡച്ച് സംഗീതത്തിന്റെ അലയൊലികൾ എന്റെ കാതിൽ പറന്നെത്തി .
വളരെ ഹൃദ്യമായ സ്ത്രീ ശബ്ദം .
അടുത്തുള്ള ഒരു പബ്ബിൽനിന്നാണെന്ന് മനസ്സിലായി .ഞാൻ നേരെ അകത്തേക്ക് കയറി .
ഒരു യുവതിയുടെ സ്റ്റേജ് ഷോ .പബ്ബിന്റെ അകത്ത് അത്യാവശ്യം ആളുകൾ .അവരെല്ലാം ഡ്രിങ്ക്സ് രുചിച്ചുകൊണ്ട് അവളുടെ പാട്ട് ആസ്വദിക്കുന്നു .
ഞാൻ ഒരു ബിയർ വാങ്ങിയശേഷം ഒരു കസേരയിൽ ഇടംപിടിച്ചു .
അവൾ നല്ല ഈണത്തിൽ പാടുന്നു .വളരെ മധുരതരമായ ശബ്ദം .അവളെ സഹായിക്കുവാൻ രണ്ടു ഗിത്താർ വാദ്യക്കാരും .
ഒരു ഡച്ച് ഗാനം . അവൾ മനോഹരമായി പാടുന്നു … കേൾക്കുവാൻതന്നെ നല്ല സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .
ഞാൻ അവളുടെ പാട്ട് ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
വൈകീട്ട് Wilahmeena യിൽ .. വെള്ളിയാഴ്ചയും ശനിയാഴ്ചയും അപേക്ഷിച്ച് തിരക്ക് വളരെ കുറവ് . എന്റെ കണ്ണുകൾ എല്ലായിടത്തും പരാതിനടന്നു .
“അവൾ വന്നിട്ടുണ്ടോ?”
ഇല്ല , വന്നിട്ടില്ല . എനിക്ക് തെല്ല് നിരാശ തോന്നി Yolanda യും Lovis ഉം പരസ്പരം കെട്ടിപുണർന്നുകൊണ്ട് ഡാൻസ് ചെയ്യുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“അവർ ഇപ്പോഴും അങ്ങിനെതന്നെ.” ആണുങ്ങളുടെ കൂടെ കൂടുന്നത് കണ്ടിട്ടേ ഇല്ല .
“ഇന്നത്തെ ജോലി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.”Mr. Carel വാച്ചിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി .സമയം എട്ടു മണി .
“ചിലപ്പോൾ ഇന്നലത്തെപോലെ ഓവർടൈം ഉണ്ടായിരിക്കുമോ?”Mr. Kepples Carels നെ നോക്കി സംശയത്തോടെ അന്വേഷിച്ചു.
“ഉണ്ടെങ്കിൽ Mr. Vrande ആദ്യമേ പറയും.” Carel അഭിപ്രായപ്പെട്ടു.
“ഇന്ന് എനിക്ക് ഫാക്ടറി ഒന്ന് ചുറ്റിക്കാണണം. പന്നികളെ മുറിക്കുന്നതും മറ്റും .” ഞാൻ Carel നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
‘’8:30. p.m. അതെല്ലാം തുടങ്ങും. കുറച്ചുനേരംകൂടി നിന്നാൽ എല്ലാം കാണാം .” Carel എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു.
ജോലി കഴിഞ്ഞു . ഞാൻ ഫാക്ടറി ചുറ്റിക്കാണുവാൻ തീരുമാനിച്ചു .
ഓ … വലിയ ഒരു സംഭവം തന്നെ …
ഒരു ദിക്കിൽനിന്ന് ഫാക്ടറിയുടെ അങ്ങേ അറ്റത്ത് എത്തണമെങ്കിൽ ശരിക്കും നടക്കണം .
ഒന്നുരണ്ട് മൃഗഡോക്ടർമാർ നടന്നുനീങ്ങുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .അവർ പന്നിയുടെയും പശുവിന്റെയും ഇറച്ചിയിലെ മുഴകൾ മുറിച്ചെടുത്തു ശേഖരിക്കുന്നു .
“എന്തിനാണ് അവർ അങ്ങിനെ ചെയ്യുന്നത്?” ഞാൻ ഒരു ജോലിക്കാരനോട് തിരക്കി .
“എന്തെങ്കിലും രോഗം ഉണ്ടോ എന്നറിയാൻ. ഉണ്ടെങ്കിൽ ആ ഇറച്ചി ഉപയോഗിക്കില്ല .” അയാൾ വിശദീകരിച്ചു .
ഞാൻ അങ്ങിനെ നടന്നു .
നടന്നു നടന്നു അങ്ങേ അറ്റത്തെത്തി .
അവിടെ പന്നികളുടെ കൂട്ടനിലവിളി കേൾക്കാം .
ഞാൻ തെല്ല് ആകാംഷയോടെ അവിടേക്ക് ചെന്നു . ഒരു സ്ഥലത്ത് വളരെയധികം പന്നികൾ . ആ പന്നികൾ ഉള്ള സ്ഥലത്തിന്റെ അവസാനം ഇടുങ്ങി ഇടുങ്ങി വരുന്നു . അവസാനം ഒരു പന്നിക്ക് സഞ്ചരിക്കുവാൻ പാകത്തിലുള്ള സ്ഥലം മാത്രം .
ആ സ്ഥലത്തിന്റെ അവസാനം ഒരു ഇരുമ്പ് കൂട് കാണാം . അത് ഒരു ഇലട്രിക്ക് കൂട് ആണെന്ന് മനസ്സിലായി .
ഒരു പന്നിക്ക് മാത്രം സഞ്ചരിക്കാൻ പറ്റുന്ന സ്ഥലത്ത് ഒരാൾ നിൽക്കുന്നു . അയാളുടെ കൈവശം ടോർച്ച് പോലെ ഒന്ന് . ഞാൻ അത് ശ്രദ്ധിച്ചു .
ആ ടോർച്ച് പോലുള്ള ഉപകരണം പന്നിയുടെ പിറകിൽ തൊടുമ്പോൾ പന്നി വിളറിപിടിച്ച് മുന്നോട്ട് കുതിക്കുന്നതും ,ഇലട്രിക്ക് കൂട്ടിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നതും മറുഭാഗത്ത് ബോധരഹിതയായി വീഴുന്നതും ഞാൻ നോക്കിനിന്നു .
ഉടനെതന്നെ അതിനടുത്ത് നിൽക്കുന്ന വ്യക്തി പന്നിയുടെ രണ്ടു കാലിൻറെയും സൈഡിൽ കത്തികൊണ്ട് ദ്വാരമുണ്ടാക്കി അതിനെ ചെയിനിൽ തൂക്കിയിട്ടു .
ശേഷം എല്ലാം ചെയിനിൽ തന്നെ .നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന പന്നി അടുത്ത സെക്ഷനിൽ എത്തി . അവിടെ നിന്ന ആൾ പന്നിയുടെ കഴുത്തിൽ ഒരു മുറിവുണ്ടാക്കുന്നു . രക്തം ആ മുറിവിലൂടെ ചീറ്റിതെറിക്കുന്നു .
അപ്പോഴേക്കും നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ചെയിനിൽ രണ്ടാമത്തെ പന്നി എത്തിച്ചേരുന്നു. അതിന്റെയും കഴുത്തിൽ അയാൾ മുറിവുണ്ടാക്കി .
ചെയിൻ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു …
ആ പന്നികൾ നീങ്ങി നീങ്ങി ഒരു വലിയ ടാങ്കിൽ മുങ്ങിത്താണു അങ്ങേ അറ്റത്ത് പൊങ്ങിയ പന്നിയുടെ ശരീരത്തിൽ ഒരു രോമം പോലും കാണുവാനില്ല .ഏതോ കെമിക്കൽ കലർത്തിയ ലായനിയാണ് ടാങ്കിൽ ഉള്ളതെന്ന് ഞാൻ ഊഹിച്ചു .
അടുത്തതായി ചെയിനിൻ്റെ രണ്ടു ഭാഗത്തുനിന്നും വളരെ ശക്തിയിൽ ജലം പന്നിയുടെ ശരീരത്തിലേക്ക് അടിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
ശേഷം ഘട്ടം ഘട്ടമായി ഓരോ പ്രവർത്തിയും… അവസാനം പന്നി നെടുകെ നടുമുറിഞ്ഞു രണ്ടു ഭാഗങ്ങളായി ചെയിനിൽ കോൾഡ് സ്റ്റോറേജിലേക്ക് .
ഞാൻ ചുറ്റിനടന്നു … ഒരുഭാഗത്ത് പശുവിന്റെ മാംസം സംസ്കരിക്കുന്നു . കൂടാതെ ഫാക്ടറിയുടെ ഒരു ഭാഗത്ത് സോസേജ് നിർമിക്കുന്ന സെൿഷനും കാണപ്പെട്ടു .
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി . സമയം രാവിലെ പത്ത് മണി ആയിരിക്കുന്നു .വേഗത്തിൽ റൂമിൽ പോകണം .നല്ല ക്ഷീണമുണ്ട് . ഞാൻ വേഗത്തിൽ നടന്നു . ഡ്രസ്സ് മാറ്റുന്ന സ്ഥലത്തെത്തി .വെള്ള കോട്ടും ഹെൽമെറ്റും ഊരി അവിടെ വച്ചു . ശേഷം പുറത്തേക്കിറങ്ങി . ഗേറ്റിൽ സമയം പഞ്ച് ചെയ്തശേഷം സൈക്കിളിൽ കയറി Gagal Strasse ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി .
വെള്ളിയാഴ്ച്ച … എനിക്ക് പതിവിൽ കവിഞ്ഞ ഉന്മേഷം അനുഭവപ്പെട്ടു 9:30 ന് ഞാൻ Willahmeena യിൽ എത്തിച്ചേർന്നു . വീക്കെൻഡ് … ജനങ്ങൾ ശരിക്കും ആഘോഷിക്കുന്നു .
ബീറ്റ്സ് ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .ഫ്ളഷ് ലൈറ്റുകൾ മിന്നിമറയുന്നു .
അധികവും പരിചിത മുഖങ്ങൾ .
ആ തിരക്കിനിടയിലും എൻ്റെ കണ്ണുകൾ ഓരോ ഭാഗങ്ങളിലും ഓടിനടന്നു .
ഞാൻ അവളെ കണ്ടു .കൂടെ ആ സുരിനാം പെൺകുട്ടിയും .അവൾ എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു .
ഞാൻ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു .
അവളും എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു .
പെട്ടെന്ന് റിച്ചാർഡ്സ് കയറിവന്നു .
“ഹായ് മൈക്കിൾ.” റിച്ചാർഡ്സ് പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്റെ അരികിലേക്ക് വന്നു .
“ബോബ് ” വേറൊരു കോണിൽ ഒരു പെൺകുട്ടിയുമായി സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു.
താളങ്ങൾ ക്രമത്തിൽ ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .അതിനനുശ്രുതമായി യുവതീ -യുവാക്കൾ ചുവടുവെക്കുന്നു .
അവൾ ഡാൻസ് ചെയുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
നീല ജീൻസ് , വെള്ള ടോപ്പ് ,ബ്ലോണ്ട് … ചെറുതായി കട്ട് ചെയ്തിരിക്കുന്ന തലമുടി .
എനിക്കും ഡാൻസ് ചെയ്യണമെന്ന് തോന്നി .ആ മങ്ങിയ വെളിച്ചത്തിൽ നിറമുള്ള ഫ്ളാഷ് ലൈറ്റുകൾ മാത്രം സ്ഥാനംപിടിച്ചു .
താളങ്ങൾ ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു …
I keep on searching for a way to your heart…
Try to believe it’s getting better…
എങ്ങും സബ്ദമുഖരിതം …
അവൾ ഡാൻസ് ചെയ്തുകൊണ്ട് എന്റെ സമീപത്തെത്തി .
ഞങ്ങൾ അടുത്തടുത്തു വന്നു .
“ഹായ്.” ഞാൻ അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഹായ്.” അവൾ തിരികെ വിഷ് ചെയ്തു .
‘’I am Michael…’’
‘’I am Christina.’’ അവൾ വളരെ ലാളിത്യത്തോടെ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ അടുത്തടുത്ത് ഡാൻസ് ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു . ഒരു പ്രത്യേക ആകര്ഷണത്തോടെ .
ഒരു ഞായറാഴ്ച്ച Mr. Teer എന്നെ വീട്ടിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചു.
Eindhoven സിറ്റിയിൽ നിന്നും കുറച്ചകലെ Hoge Duinlaan ൽ സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ വസതിയിലെത്തി. വീട്ടിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകനും ഉണ്ടായിരുന്നു .
ഞാൻ Mrs. Teer നേയും മകനെയും പരിചയപ്പെട്ടു. എല്ലാവരുടെയും കൂടെ ലഞ്ച് കഴിച്ചു .വളരെ സന്തോഷകരമായ ഒരു ദിനം .ഉച്ച കഴിഞ്ഞു ഞാൻ താമസസ്ഥലത്തേക്ക് മടങ്ങി .
ആഴ്ചകൾ കടന്നുപോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു .എൻ്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും സന്തോഷകരമായ ദിനങ്ങൾ .
‘’Willahmeena…’’ Eindhoven ൽ Willahmeena എന്റെ കേന്ദ്രബിന്ദുവായി മാറി.
ക്രിസ്റ്റിന എന്റെ അടുക്കൽവന്നു സംസാരിക്കുവാൻ പ്രത്യേക താൽപര്യം കാണിച്ചു .
ഞാൻ ആദ്യമായി ഡ്രിങ്ക്സ് ഓഫർ ചെയ്തു . അവൾ സന്തോഷത്തോടെ അത് സ്വീകരിച്ചു .
പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ അത് പതിവായി . വളരെ ആനന്ദകരമായ ദിനങ്ങൾ .
ദിനങ്ങൾ കൊഴിഞ്ഞുപോകുന്നത് അറിയുന്നേ ഇല്ല .
അതിനിടയിൽ ഞാൻ ഒരാളെ Willahmeena യിൽ പരിചയപ്പെട്ടു . മിസ്റ്റർ സാമുവൽസ് . അവിചാരിതമായ പരിചയപ്പെടൽ .
ഞാൻ സാമുവൽസിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .ഏകദേശം ആറാടിക്കു മുകളിൽ ഉയരം .കറുത്ത തലമുടി .കാണുവാൻ സുമുഖൻ .ഏകദേശം മുപ്പത്തഞ്ചു വയസ്സ് പ്രായം തോന്നിക്കും .എപ്പോഴും മുട്ടിന് താഴെ വരെയുള്ള ലോങ്കോട്ട് ധരിച്ചിരിക്കും .
“മൈക്കിൾ … ഇവിടെ നല്ല അന്തരീക്ഷം … അല്ലേ? “സാമുവൽസ് ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി.
“അതെ, വളരെ നല്ല അന്തരീക്ഷം. ഞാൻ വളരെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു .” ഡാൻസിങ് പ്ലസിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“വെള്ളിയും, ശനിയും, ഇവിടെ നിന്നുതിരിയാൻ ഇടമില്ല. ഞാൻ ഇടയ്ക്കിടെ ഇവിടെ വരാറുണ്ട് .” സാമുവൽസ് ഒരു സിഗരറ്റ് കത്തിച്ചു ചുണ്ടിൽ വച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ എല്ലാ വീക്കെന്ഡിലും ഇവിടെ വരും .”
“മൈക്കിൾ, നമുക്ക് ഒരു ഡ്രിങ്ക് ആവാം. അല്ലേ ?” സാമുവൽസ് എന്നെ ക്ഷണിച്ചു .
“തീർച്ചയായും.” ഞാൻ സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു .
ക്രിസ്റ്റീനയും സുരിനാം പെൺകുട്ടിയും കുറച്ചകലെ ഡാൻസ് ചെയുന്നുണ്ട് .
സാമുവൽസിന്റെ ശ്രദ്ധ അവിടേക്ക് തിരിഞ്ഞു .
“നോക്കൂ മൈക്കിൾ … ഞാൻ ആ സുരിനാം പെൺകുട്ടിയെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു.” സാമുവൽസ് പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു .
എനിക്ക് തെല്ല് ആച്ഛര്യം തോന്നി .പെട്ടെന്ന് ഇങ്ങനെ ഒരു കാര്യം എന്നോട് പറയുക !! അതും ക്രിസ്റ്റീനയുടെ അടുക്കൽ നിൽക്കുന്ന പെൺകുട്ടിയെ കുറിച്ച് .
“ഡച്ച് പെൺകുട്ടികളെ ഇഷ്ടമാണോ?” സാമുവൽസിൻറെ അടുത്ത ചോദ്യം .
“അതെ.” ഞാൻ സാമുവൽസിനെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ ഡ്രിങ്ക്സ് സിപ്പ് ചെയ്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
‘’I like colored girls, I like her…. ആ സുരിനാം പെൺകുട്ടിയെ നോട്ടമിട്ടുകൊണ്ട് സാമുവൽസ് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
അയാളുടെ സംസാരം അവളെക്കുറിച്ച് തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു . ആ സുരിനാം പെൺകുട്ടിയെ വര്ണിക്കുന്നതിൽ സാമുവൽസ് പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി .
ക്രിസ്റ്റീനയും സുരിനാം പെൺകുട്ടിയും ഇടയ്ക്ക് ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ലേ ?
ഹായ് , അത് വെറും തോന്നലായിരിക്കും . ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു .
തുടർന്ന് പല ദിവസങ്ങളിലും സാമുവൽസ് എൻ്റെ അടുക്കൽ വരും .അയാൾക്ക് അവരെക്കുറിച്ചു മാത്രമായിരുന്നു സംസാരം .
എനിക്ക് സംശയം തോന്നി .ഇയാൾ ക്രിസ്റ്റീനയുടെ ആരെങ്കിലും ആയിരിക്കുമോ !!!
ഒരാഴ്ച്ചക്ക് ശേഷം ഹോസ്പിറ്റലിൽ .
“എങ്ങിനെയുണ്ട് അസുഖം?” ഡോക്ടർ എന്നെ നിരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ഏതാണ്ട് അങ്ങിനെതന്നെ. ഒരു മാറ്റവുമില്ല .” ഞാൻ തെല്ല് നിരാശയോടെ ഡോക്ടറെ നോക്കി .
ഡോക്ടർ ബ്ലഡ് റിസൾട്ട് പരിശോധിച്ചു .
“ഒന്നും ഭയപ്പെടാനില്ല. ഒരു പ്രോബ്ളവുമില്ല . ഡ്രൈസ്കിന്നിന് ഈ ഒയിൻറ്മെൻറ് തന്നെ തുടർന്നും ഉപയോഗിക്കുക .” ഡോക്ടർ ആശ്വസിപ്പിക്കും വിധം പറഞ്ഞു .
ഞാൻ ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് നടന്നു .ഒന്ന് ഭേദമായാൽ മതിയായിരുന്നു .
അതെ … ഈ മരുന്നുതന്നെ തുടർന്നും ഉപയോഗിക്കാം .
അവിചാരിതമായി Willahmeena യിൽ വച്ച് ഒരാളെ പരിചയപ്പെട്ടു . Mr. janessen ഞങ്ങൾ വളരെ പെട്ടെന്നുതന്നെ ഉറ്റ സുഹൃത്തുക്കളായി.
ഞാൻ ഓർക്കുകയായിരുന്നു . എങ്ങിനെ ആയിരുന്നു Janssen നെ പരിചയപ്പെട്ടത് ?
“എനിക്ക് ലൈറ്റർ ഒന്ന് തരാമോ?” പിറകിൽ നിന്ന് ഒരു ശബ്ദം . ഞാൻ തിരിഞ്ഞുനോക്കി .
ഒരു യുവാവ് പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ലൈറ്റർ ചോദിക്കുന്നു . കൈകളിൽ ഒരു ബർക്കിലി പാക്കറ്റും .
ഞാൻ മന്ദഹസിച്ചുകൊണ്ട് ലൈറ്റർ കൊടുത്തു . ഞങ്ങൾ പരിചയപ്പെട്ടു .
“ഞാൻ തങ്ങളെ എപ്പോഴും ശ്രദ്ധിക്കും.” Janssen എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’Really?’ഞാൻ തെല്ല് അത്ഭുതത്തോടെ Janssen നെ നോക്കി.
“അതെ. You are special… ധാരാളം സുഹൃത്തുക്കൾ . ഞാൻ മിക്ക വീകെൻഡിലും ഇവിടെ വരും .ഞാൻ തങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കാറുണ്ട് .” Janssen സിഗരറ്റ് പുക ഊതിവിട്ടുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ സംഭാഷണത്തിൽ മുഴുകി .അതിനിടയിൽ Janssen ബിയർ ഓഫർ ചെയ്തു .
പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ ഞങ്ങൾ അതിവേഗം അടുക്കുകയായിരുന്നു .ആര് ആദ്യം Willahmeena യിൽ എത്തുന്നുവോ അയാൾ മറ്റൊരാളെ അന്വേഷിക്കും എന്ന വിധത്തിൽ ഞങ്ങൾ ഉറ്റ സുഹൃത്തുക്കളായി .
‘’You don’t have a girlfriend?’’ ഒരിക്കൽ ഞാൻ Janssen ൻറെ അടുക്കൽ അന്വേഷിച്ചു .
“അതെ, ഉണ്ടായിരുന്നു. അവൾ പോയി .”Janssen ന്റെ മുഖത്ത് സങ്കടം നിഴലിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.
“എന്തായിരുന്നു കാരണം?” ഞാൻ ആശ്വസിപ്പിക്കാനെന്നപോലെ ചോദിച്ചു .
“ഇവിടെ പെൺകുട്ടികളെ കൈവെള്ളയിൽ കൊണ്ടുനടക്കണം. താഴെവച്ചാൽ പിന്നെ കിട്ടില്ല .” Janssen ഫലിതരൂപത്തിൽ എന്നെ നോക്കി.
“തങ്ങൾക്ക് വേഗത്തിൽ ഒരാളെ കണ്ടെത്തുവാൻ കഴിയട്ടെ.” ഞാൻ സമാധാനിപ്പിക്കുവാൻ എന്നപോലെ Janssen നെ നോക്കി .
“അതെ, അതെ, എനിക്ക് കണ്ടെത്തണം.” Janssen തല താഴ്ത്തിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“എവിടെയാണ് ജോലി ചെയുന്നത്?” ഞാൻ വെറുതെ അന്വേഷിച്ചു .
“ഫിലിപ്സിൽ.” Janssen ഡ്രിങ്ക്സ് രുചിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’You like Berkely?’’ Janssen പെട്ടെന്ന് ഒരു സിഗരറ്റ് എടുത്തു ചുണ്ടിൽ വച്ചശേഷം ഒന്ന് ഓഫർ ചെയ്തു.
“ഹോ, നന്ദി.” ഞാൻ സിഗരറ്റ് സ്വീകരിച്ചുകൊണ്ട് Janssen നെ നോക്കി .
മ്യൂസിക്ക് ബോക്സിൽനിന്ന് ഒരു സംഗീതം ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .എല്ലാവരും അതിന്റെ ബെറ്റ്സിന് അനുസൃതമായി ചുവട് വച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
I got something to tell you…
I got something to say…
Edithഉം എസ്തറും ഡാൻസിൽ ചുവടുവെക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.
കൂടെ കുറച്ചു ചെറുപ്പക്കാരും .
അവരുടെ ഡാൻസ് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അങ്ങിനെ നിന്നു .
ബെഡിൽ കിടന്ന ഞാൻ പെട്ടെന്ന് ചാടി എഴുന്നേറ്റു .ഇന്നത്തെ രാത്രിഭക്ഷണം ഞാനാണ് ഉണ്ടാക്കേണ്ടത് .
എഴുന്നേറ്റ് ജനാലയിൽ കൂടി പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു . മാർച്ച് മാസം തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു . എന്നാലും മഞ്ഞുകാലം അതിൻറെ പാരമ്യത്തിൽ തന്നെ .
ഡോർ തുറന്ന് ഞാൻ റൂമിന്റെ പുറത്തേക്ക് വന്നു . ജോയുടെ റൂം ശ്രദ്ധിച്ചു . അത് അടഞ്ഞുതന്നെ കിടക്കുന്നു .
ജോ .. ദിവസം മുഴുവൻ ഇതിനകത്ത് എന്ത് ചെയ്യുകയായിരിക്കും ? പുറത്തേക്കിറങ്ങുന്നത് തന്നെ അപൂർവം .
“ഇന്ന് എന്താണ് ഉണ്ടാക്കേണ്ടത്? അതായിരുന്നു ചിന്ത .
ഉരുളക്കിഴങ് പുഴുങ്ങാം . പന്നിയിറച്ചി ഫ്രൈ ചെയാം . കുറച്ചു പച്ചക്കറി തയാറാക്കാം . കൂടാതെ ഒരു സാലഡ് .
വേഗത്തിൽ അതിനുള്ള ഒരുക്കങ്ങൾ നടത്തി .
വാച്ചിൽ സമയം വൈകീട്ട് 6:30 ഹോ … അര മണിക്കൂർകൊണ്ട് പാചകം തീർക്കണം . ഞാൻ വേഗത്തിൽ പാചകം ആരംഭിച്ചു .
അര മണിക്കൂർ … ഭക്ഷണം റെഡി .
ഞാൻ ജോയുടെ റൂമിന്റെ ഡോറിൽ ചെന്ന് മുട്ടിയശേഷം തിരികെ ഡൈനിങ്ങ് റൂമിലേക്ക് വന്നു .
ഡൈനിങ്ങ് ടേബിളിൽ ഭക്ഷണം ക്രമീകരിച്ചു .കൂടാതെ പ്ലേറ്റുകൾ ,ഫോർക്ക് , നൈഫ് , സ്പൂൺ , എല്ലാം ക്രമീകരിച്ചു .
ഞാൻ ചിന്തിക്കുകയായിരുന്നു … യൂറോപ്യൻ ഭക്ഷണക്രമവുമായി ഞാൻ വളരെ പൊരുത്തപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു .
ഫോർക്ക് , നൈഫ് … അനായാസമായി കൈകാര്യം ചെയ്യുവാൻ കഴിയുന്നു .
“ഹലോ… മൈക്കിൾ.” ഡൈനിങ് റൂമിലേക്ക് കയറിവന്നുകൊണ്ട് ജോ വിഷ് ചെയ്തു .
“ഭക്ഷണം റെഡി.” ജോയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും ഡൈനിങ് ടേബിളിന് ചുറ്റും ഇരുന്നു .ജോ എല്ലാം ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചശേഷം ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ ആരംഭിച്ചു .
“എങ്ങിനെയുണ്ട് എന്റെ പാചകം?” ഞാൻ ജോയുടെ മുഖഭാവം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
ജോയുടെ മുഖത്ത് അത്ര പ്രസാദമില്ല .”ഭക്ഷണം കുറച്ചുകൂടി നന്നാക്കണം .”
“വളരെ മോശമാണോ?” ഞാൻ ജോയെ നോക്കി .
ജോ എന്നെ നോക്കി .”മൈക്കിൾ , ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കുമ്പോൾ അതിലേക്ക് കൂടുതൽ ശ്രദ്ധിക്കണം . എന്നാലേ നന്നാവൂ .” ജോ ഭക്ഷണം രുചിച്ചുകൊണ്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
“ശരി, ജോ … അടുത്ത തവണ ഞാൻ നന്നാക്കാൻ ശ്രമിക്കും.” ജോയെ സമാധാനിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
ഒരു സായാഹ്നം . ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ചെറിയ ചാറ്റൽ മഴ .മൂടിയ അംഗാരീക്ഷം .
നെതെര്ലാന്ഡ് ശൈത്യകാലം … എപ്പോഴും അങ്ങിനെതന്നെ .
ഇവിടെ ആളുകൾ മിക്കവാറും വെക്കേഷൻ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നത് വിന്റർ കാലത്തായിരിക്കും .കാരണം ആ സമയത്ത് കിഴക്കൻ രാജ്യങ്ങളിൽ വേനൽ കാലമായിരിക്കും .
ഞാൻ ഡേവിഡ് പറഞ്ഞത് ഓർത്തു .
“ശൈത്യകാലത്ത് എല്ലാവരും മുഡി ആയിരിക്കും. സമ്മർ ആയാൽ എവിടെയും ലൈവ് ആയിരിക്കും .വിന്റർ വസ്ത്രങ്ങളെല്ലാം വലിച്ചെറിഞ്ഞു ശരീരം പ്രദര്ശിപ്പിച്ചുകൊണ്ടുള്ള നടത്തം .കാണുവാൻ തന്നെ നല്ല രസമായിരിക്കും .”
ഓരോന്ന് ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് തെരുവിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നു .പക്ഷെ എനിക്ക് ഡച്ച് വിന്റർ സമ്മറിനെക്കാളും രസമുള്ളതായി അനുഭവപ്പെട്ടു . പലപ്പോഴും ഒരു പ്രത്യേകതരം അനുഭൂതി എന്നെ വലയം ചെയ്തിരിക്കുന്നതുപോലെ .
ഞാൻ ഒരു റെസ്റ്റോറന്റിലേക്ക് കയറി .
നിറയെ ആളുകൾ … എല്ലാവരും എത്ര ഉല്ലാസമായിട്ടാണ് കാണുന്നത് .
ഒരു കോഫി രുചിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു . നല്ല അന്തരീഷം … മനസ്സിന് നല്ല സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .
എങ്ങുനിന്നോ ഒരു ഗാനം എന്റെ കര്ണപുടങ്ങളിൽ പതിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
Life begins where shadow dwells…
That is the law on which the world depends…
It’s the law that you just broke into…
I sat there, immersed in the song.
ആ ഗാനത്തിൽ ലയിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
“ഹായ്, മൈക്കിൾ. എന്താണ് താമസിച്ചത് ?” Mr. Janssen എന്റെ അടുക്കൽവന്നു അന്വേഷിച്ചു.
“സിറ്റിയിൽ കുറച്ചു കറങ്ങി.” ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ഉത്സാഹത്തോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“അതെ, വീക്കെൻഡ് ശരിക്കും ആഘോഷിക്കുന്നു. അല്ലേ ?” വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ Janssen ൻറെ കമന്റ് .
“അതെ, ഇന്ന് വെള്ളിയാഴ്ചയല്ലേ. സിറ്റിയിൽ കറങ്ങുവാൻ നല്ല രസം തോന്നി .” ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു .
Boys… boys… boys…
I’m looking for a good time…
മ്യൂസിക്ക് ബോക്സിൽ നിന്നും ഒരു മനോഹര ഗാനം ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .
‘’Willahmeena ഫുൾ ലൈവ് ആയിരിക്കുന്നു.
സബീന ,എഡിത്ത് , എസ്തർ , ഓരോ ഭാഗങ്ങളിൽ ഡ്രിങ്ക്സ് ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു .
വില്യം ,ഡേവിഡ് , അവരുടെ കൈകളിലും ഡ്രിങ്ക്സ് കാണാം . ഹോഗ് ,റിച്ചാർഡ് , ബോബ് … ഗേൾ ഫ്രണ്ട്സുമായി ഡാൻസിങ് പ്ലെയിസിലാണ് .
ഫ്ളാഷ് ലൈറ്റുകൾ ചുറ്റിനും മിന്നിമറയുന്നു .
ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .”ക്രിസ്റ്റീന “
ഞാൻ അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു .
“ഞാൻ കുറച്ചായി ശ്രദ്ധിക്കുന്നു She likes you,’’ Janssen ക്രിസ്റ്റീനയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’Oh, yeah… ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് Janssenനെ നോക്കി.
“മൈക്കിൾ, എന്താണ് അവളെ ഒരു കോഫിക്ക് ക്ഷണിക്കാത്തത്?” Janssen എന്നെ ഒരു ചോദ്യഭാവത്തിൽ നോക്കി.
“അതെ … അതെ. ഒരു ദിവസം ക്ഷണിക്കണം .” ഞാൻ ക്രിസ്റ്റീനയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“മൈക്കിൾ, അങ്ങനെയാകുമ്പോൾ നിങ്ങൾക്ക് എല്ലാം സംസാരിക്കാൻ കഴിയും Janssen ന്റെ അഭിപ്രായപ്രകടനം.
“ഒരു സിഗരറ്റ് തരൂ.” ഈ സംസാരം മാറ്റണം എന്ന ഉദ്യേശത്തോടെ ഞാൻ സിഗരറ്റ് ആവശ്യപ്പെട്ടു .
Mr. Janssen ഒരു ബാർക്കിലി സിഗറെറ്റെടുത്ത് എനിക്ക് നീട്ടി .
“ഞാൻ ഒരു ബിയർ പറയട്ടെ?”
‘’Okay, no problem.’’ എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു .
ഞാൻ രണ്ടു ഗ്ലാസ് ബിയർറുമായി Jenssen ന്റെ അരികിലെത്തി . പക്ഷെ Janssen ന്റെ സംസാരം വീണ്ടും ക്രിസ്റ്റീനയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
‘’You, know… Michael. ഒന്നിനും മടിച്ചുനിൽക്കരുത് She likes you, go ahead… man. അവളെ നാളെതന്നെ കോഫിക്ക് ക്ഷണിക്കണം .”Janssen എന്നെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു.
“ഹോ… നാളെ വേണ്ട. വേറൊരിക്കലാകാം .What about you?’’ ഞാൻ കാര്യത്തിൽ നിന്ന് വ്യതിചലിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
‘’Well… I am still looking.’’ Janssen ദൂരേക്ക് നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’Hey, man… you are smart and handsome…’’ തങ്ങൾക്ക് ഒരാളെ കണ്ടെത്താൻ പ്രയാസമുണ്ടാകില്ല.” ഞാൻ Janssenനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“അതെ … അതെ … ഞാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു Janssen തുടർന്നു… ‘’You know… I am looking for someone special… who really loves me.
ഞങ്ങളുടെ സംസാരം ക്രമേണ ആ വിഷയത്തിൽ നിന്നു വഴുതിമാറി .
Willahmeena ഫുൾ സ്വിങ്ങിൽ എത്തിയത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.
ചുറ്റിനും യുവതീ -യുവാക്കൾ തിളച്ചുമറിയുന്നു . ഞാൻ ഒരു കോണിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചു .
യോലാൻഡയും … ലോവിസും …
അവർ കെട്ടിപുണർന്ന് ചുവടുകൾ വെക്കുന്നു .
രണ്ടു പെൺകുട്ടികൾ … അവർ ലെസ്ബിയൻസ് ആയിരിക്കണം .
പെട്ടെന്ന് ഡിം ലൈറ്റിന്റെ പ്രഭ പിന്നെയും കുറഞ്ഞു .
ഒരു പ്രേമഗാനത്തിന്റെ അലയൊലികൾ അവിടമാകെ പതിയെ നിറഞ്ഞു .
It’s late in the evening…
She is wondering what clothes to wear…
യുവതീ -യുവാക്കൾ ജോഡി ചേർന്ന് ചുവട്വെക്കുന്നു .
ഞാൻ ക്രിസ്റ്റീനയെ ശ്രദ്ധിച്ചു .അവൾ എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് മന്ദമായി ചുവടുകൾ വെക്കുന്നു .
അവളുടെ അരികിലേക്ക് ചെല്ലാൻ ഞാൻ സാവധാനം ചുവടുകൾ വച്ചു .
പെട്ടെന്ന് ഒരു യുവാവ് അവളെ ഡാൻസ് ചെയാൻ ക്ഷണിച്ചു .
ആ ഗാനം അപ്പോഴും തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .
She puts on her makeup…
And brushes her long blonde hair…
And then she asks me… do I look alright?
And I say… yes… you look wonderful tonight…
ഒരു ശനിയാഴ്ച്ച .
ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി . സമയം രാവിലെ പതിനൊന്ന് മണി ആയിരിക്കുന്നു . പൊതുവെ കനത്ത അന്തരീക്ഷം .കാറ്റടിക്കുന്നുണ്ട് .കുറച്ചു മുൻപ് ചാറ്റൽ മഴ പെയ്തതിനാൽ റോഡ് നനഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
വീക്കെൻഡ് ആയതിനാൽ പബ്ബുകളും റെസ്റ്റോറന്റുകളിലും ആളുകൾ നേരത്തേതന്നെ ഇടം കണ്ടെത്തിയിരിക്കുന്നു .
ഞാൻ അങ്ങിനെ നടന്നു . മനസ്സിന് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരുതരം ഉന്മേഷം അനുഭവപ്പെട്ടു .
Eindhoven തെരുവിൽ പരമ്പരാഗത രീതിയിൽ ഓർഗൻ വായിച്ചുകൊണ്ട് നടക്കുന്ന അയാളെ ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.
ആ തെരുവിലെ പതിവ് കാഴ്ചകളിൽ ഒന്ന് .
ഞാൻ അങ്ങിനെ നടന്നു .
സ്ട്രീറ്റ് മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റത്തിൽ നിന്ന് ഒരു ഗാനം നേർത്ത സ്വരത്തിൽ എന്റെ കാതുകളിൽ പതിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു .
Place on the heart… place on the soul…
Giving to the sudden … count…
ഞാൻ തൊട്ടടുത്തു കണ്ട ഒരു റെസ്റ്റോറെന്റിലേക്ക് കയറി .കൈയിൽ ധരിച്ചിരിക്കുന്ന ഗ്ലൗസ് ഊരി പാക്കറ്റിൽ നിക്ഷേപിച്ചു .
ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .ആളുകൾ വളരെ കുറവ് … അവിടവിടെയായി ഡ്രിങ്ക്സ് ആസ്വദിക്കുന്നു .
“ഓ … വളരെ നല്ല അന്തരീക്ഷം. ഞാൻ ഒരു ഒഴിഞ്ഞ ടേബിളിലേക്ക് നീങ്ങി .ഒരു കോഫീ ഓർഡർ ചെയ്തു . അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
ഒരു സുരിനാം മനുഷ്യൻ ഡോർ തള്ളിത്തുറന്ന് അവിടേക്ക് കയറിവരുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു . ചുറ്റിനും ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചശേഷം അയാൾ ഒരു ടേബിളിൽ ഇടംപിടിച്ചു .
അയാൾ ഇടയ്ക്കിടെ ഓരോരുത്തരെ നോക്കി എന്തോ പറയുന്നുണ്ട് . ഞാനത് ശ്രദ്ധിക്കാതെ കോഫി നുകർന്നു സ്ട്രീറ്റിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
പിന്നെയും അയാൾ എന്തൊക്കയോ പുലമ്പുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
‘’Oh…, man… problem… problem… I need money… അയാൾ തന്നത്താൻ പിറുപിറുത്തുകൊണ്ടിരുന്നു.
പെട്ടെന്ന് അയാൾ എഴുന്നേറ്റ് എന്റെ ടേബിളിൽ വന്നു ഇരുന്നു .
‘’Oh, problem… I need somebody’s support.”. അയാൾ ഇംഗ്ലീഷിൽ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു .
അയാൾ എന്നെ നോക്കി വിശാലമായി ഒന്ന് ചിരിച്ചു . ഞാൻ വെറുതെ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു .
‘’Oh winter… very harsh…’’ അയാൾ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചു.
“അതെ.” ഞാൻ തലയാട്ടി .
അയാൾ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് എല്ലാവരെയും നോക്കി ചെറുചിരി പാസ്സാക്കികൊണ്ടിരുന്നു .
“ചിലപ്പോൾ താങ്കൾക്ക് എന്നെ സഹായിക്കുവാൻ കഴിയും.” പെട്ടെന്ന് എന്റെ നേരെ നോക്കിക്കൊണ്ട് അയാൾ ഇംഗ്ലീഷിൽ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ ഒരുനിമിഷം അയാളെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“ഞാൻ … ഞാൻ എങ്ങിനെ സഹായിക്കാനാണ്?” ഞാൻ തെല്ല് ആച്ഛര്യത്തോടെ അയാളെ നോക്കി .
“എനിക്ക് പണം വേണം I wish to sell my Dutch passport…’’ അയാൾ പോക്കറ്റിൽ നിന്നും ഡച്ച് പാസ്പോര്ട്ട് എടുത്ത് കാണിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി.
“എനിക്ക് എന്തിനാണ് ഡച്ച് പാസ്പോര്ട്ട്?” ഞാൻ ഇതുകൊണ്ട് എന്ത് ചെയാനാണ് … ഇതുകൊണ്ട് എനിക്ക് ഒരു കാര്യവുമില്ല .” ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
അയാൾ എന്നെ വിടാൻ ഭാവമില്ല .റെസ്റ്റോറെന്റിലെ വേറെ ആരെയും അയാൾ സമീപിച്ചിട്ടുമില്ല .
“ഇനിക്ക് ഇതിന്റെ ആവശ്യമില്ല.” ഞാൻ അയാളെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് തറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു .
അയാൾ പിന്നെയും എന്നെ വശീകരിക്കുവാൻ തുടങ്ങി .
‘’Man… you do one thing… എന്റെ ഫോട്ടോ മാറ്റി, ഇതാ … ഇവിടെ തങ്ങളുടെ ഫോട്ടോ പതിക്കുക. ഇത് ഉപയോഗിച്ച് തങ്ങൾക്ക് ഇവിടെ നിൽക്കാം .ആരും ശ്രദ്ധിക്കില്ല .” അയാൾ എന്നെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന തരത്തിൽ എന്നോട് പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഞാൻ അയാളെത്തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചു . ഏകദേശം മുപ്പത്തഞ്ചിന് താഴെ പ്രായം .അത്യാവശ്യം നല്ല ഉയരവും വണ്ണവും .കറുത്ത മനുഷ്യൻ . ചുരുണ്ട തലമുടി . കണ്ടിട്ട് ഒരു ഡ്രഗ് എഡിക്ടിന്റെ ലക്ഷണമൊന്നും കാണുന്നില്ല .
“ഹോ … അതിനൊന്നും ഇത് പറ്റില്ല. കാരണം പെട്ടെന്ന് കണ്ടുപിടിക്കാൻ കഴിയും .” ഞാൻ അയാൾ ഒഴിഞ്ഞുപോകട്ടെ എന്ന രീതിയിൽ പറഞ്ഞു .
“എന്തുകൊണ്ട് പറ്റില്ല. ഞാൻ ഒരു പരാതിയും നൽകില്ല . നിങ്ങൾക്ക് എന്റെ പാസ്പോര്ട്ട് ഉപയോഗിക്കാം .എന്റെ പണത്തിന്റെ ആവശ്യവും നടക്കും .” അയാൾ പതുക്കെ മറ്റാരും കേൾക്കാത്ത വിധത്തിൽ പറഞ്ഞു .
പെട്ടെന്ന് ഒരു കാര്യം എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് കടന്നുവന്നു .
ഞാൻ ഫ്രാങ്ക് ഫർട്ടിൽ ജോലിക്ക് ക്യു നിന്നത് .ഇന്ത്യൻ പാസ്പോര്ട്ട് ആയതിനാൽ തിരസ്കരിക്കപ്പെട്ടത് .
ഏതായാലും വിന്റർ കഴിഞ്ഞു ഞാൻ സ്കാന്ഡിനേവിയൻ രാജ്യങ്ങളിലേക്ക് യാത്ര ചെയ്യും .എന്നിട്ട് തീരുമാനിക്കാം എവിടെ നിൽക്കണം എന്നതിനെക്കുറിച്ച് .
ചിലപ്പോൾ യാത്രയിൽ ഒരു ജോലി കരസ്ഥമാക്കുവാൻ ഈ ഡച്ച് പാസ്പോര്ട്ട് വളരെ ഉപകാരപ്പെടും .
“എന്തുകൊണ്ട് ഈ ഡച്ച് പാസ്പോര്ട്ട് മറ്റു രാജ്യങ്ങളിൽ ജോലിക്ക് ഉപയോഗപ്പെടുത്തിക്കൂടാ …”
ഈ പാസ്പോര്ട്ട് വാങ്ങി ഒന്ന് പരീക്ഷിച്ചുനോക്കിയാലോ . എത്ര ബ്രിട്ടീഷ് , ഫ്രഞ്ച് ,യുവാക്കളാണ് ജർമനിയിൽ ജോലി എടുത്തശേഷം മടങ്ങിപ്പോകുന്നത് ? വെറുതേ പാസ്പോര്ട്ട് മാത്രം കാണിച്ചാൽ മതിയാകുമല്ലോ .” ഞാൻ അങ്ങിനെ ചിന്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
പെട്ടെന്ന് എനിക്ക് ആച്ഛര്യം തോന്നി .
ഇയാൾ എന്റെ അടുക്കൽവന്നു ഇംഗ്ലീഷിലാണ് സംസാരിക്കുന്നത് .ഇയാൾക്ക് എങ്ങിനെ മനസിലായി ഞാനൊരു വിദേശി ആണെന്ന് ? എന്നെ ഇപ്പോൾ കണ്ടാൽ ഒരു യൂറോപ്യൻ ലുക്ക് തന്നെ ഉണ്ട് .
ഞാൻ പിന്നെയും അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഹോ … കുഴപ്പമൊന്നും വരാൻ വഴിയില്ല . ചിലപ്പോൾ അയാൾ പറയുന്നത് വാസ്തവമായിരിക്കും .
“ഈ പാസ്സ്പോർട്ടിന് എന്ത് വില വേണം? അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പെട്ടെന്ന് ചോദിച്ചു .
‘’Oh man… I need only hundred gulden … അയാൾ പറഞ്ഞു.
“എഴുപത്തഞ്ചു ഗിൽഡൺ ആണെങ്കിൽ ഞാനെടുക്കാം.” അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“ശരി … അയാളുടെ മറുപടി പെട്ടെന്നായിരുന്നു.
“പക്ഷെ, ഇപ്പോൾ എന്റെ കൈവശം പണമില്ല. ഞാൻ ഇത് നാളെ വാങ്ങിക്കാം .” ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
അയാൾ കുറച്ചുനേരം ആലോചനയിലാണ്ടു .”ശരി … ശരി … നാളെ ഞാൻ ഈ സമയത്ത് ഇവിടെ വരാം .”
“Okey, ഞാൻ ഇവിടെ ഉണ്ടാകും.” കോഫി നുകർന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ ആ സുരിനാംകാരനെ നോക്കി .
അയാൾ പുറത്തിറങ്ങി നടന്നുനീങ്ങുന്നത് ഗ്ളാസ്സ്ഡോറിന്റെ ഇടയിലൂടെ ഞാൻ നോക്കിയിരുന്നു .
അടുത്ത ദിവസം ഞായറാഴ്ച .
അയാൾ കൃത്യസമയത്തുതന്നെ റെസ്റ്റോറന്റിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു .ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അടുത്ത കസേരയിൽ ഇരുന്നു .
“നിങ്ങൾ എന്റെ റൂമിലേക്ക് വരണം. അവിടെവെച്ച് ഞാൻ പണം തരാം . നിങ്ങൾ വരില്ല എന്ന് കരുതിയാണ് ഞാൻ പണം എടുക്കാതിരുന്നത് .” ഞാൻ ക്ഷമാപണ രീതിയിൽ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“Okey, നമുക്ക് റൂമിലേക്ക് പോകാം.” അയാൾ തല വെട്ടിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി .
ഞങ്ങൾ റെസ്റ്റോറന്റിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങി .അയാൾ മുമ്പിലും , അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ തൊട്ടുപിറകിലും നടന്നു .
അയാളുടെ തൊട്ടുമുമ്പിൽ ഒരു യുവതി . നടത്തത്തിനിടയിൽ അയാൾ അവളെ നോക്കി എന്തൊക്കയോ പിറുപിറുക്കുന്നു .
അവൾ നീരസത്തോടെ വേഗത്തിൽ നടന്നു .അയാൾ വേഗത്തിൽ നടന്ന് അവളുടെ പിറകെ ചെന്നു . പിൻഭാഗത്ത് കൈകൾകൊണ്ട് തട്ടി എന്തോ കമൻറ് പറഞ്ഞു . അവൾ ദേഷ്യത്തോടെ അയാളെ നോക്കി . അയാൾ പെട്ടെന്ന് പിൻവലിഞ്ഞു . കൂടാതെ എന്തൊക്കയോ പിറുപിറുക്കുകയും കൈകൾകൊണ്ട് ആംഗ്യം കാണിക്കുന്നതും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
അയാൾ അഭിനയിക്കുകയാണോ ? ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു .
ഡോർ തുറന്ന് ഞങ്ങൾ റൂമിലേക്ക് കയറി . അയാൾ എന്നെ അനുഗമിച്ചു .
“ഇതാ… എഴുപത്തഞ്ചു ഗിൽഡൻ.” ബാഗിൽനിന്നും പണം എടുത്തുകൊടുത്തുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
അയാൾ പണം വാങ്ങി പാസ്പോര്ട്ട് എന്നെ ഏൽപിച്ചശേഷം പുറത്തേക്കിറങ്ങി നടന്നുമറഞ്ഞു .
ഞാൻ പാസ്സ്പോർട്ടിലെ അയാളുടെ പേര് ശ്രദ്ധിച്ചു .
Mr. Sabastain… വയസ്സ് മുപ്പത്തിരണ്ട് Breeda എന്ന സ്ഥലത്തെ അഡ്രസ്സാണ് കൊടുത്തിരിക്കുന്നത്.
ഞാൻ പാസ്സ്പോർട്ടിലെ ഫോട്ടോ ശ്രദ്ധിച്ചു .ഒട്ടിച്ചിട്ടില്ല .ഫോട്ടോയുടെ മുകൾഭാഗത്ത് ഒരു പഞ്ച് മാത്രം .
ശരി … കിടക്കട്ടെ . യാത്രയിൽ എന്തെങ്കിലും പ്രയോജനം ഉണ്ടായേക്കും . ഞാൻ ആ പാസ്പോര്ട്ട് എടുത്ത് ബാഗിൽ നിക്ഷേപിച്ചു .
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@josemichael
simple sense a dynamic true story— hindi
अध्याय-18
शुक्रवार… विल्हेल्मिना में युवाओं की भीड़ है… हवा में संगीत गूंज रहा है… मैं वहां खड़ा हूं और चारों ओर देख रहा हूं।
एक युवा महिला मेरी ओर देखकर मुस्कुराई
“नमस्ते।” मैंने उसे गर्मजोशी से अभिवादन किया और मुस्कुराया। मुझे भीड़ में कुछ परिचित चेहरे दिखे।
“हैलो, माइकल।” एस्तेर मेरे पास आई। “क्या आपके पास सिगरेट है?” उसने मेरी तरफ देखा.
“हाँ, बिल्कुल, मैंने उन्हें तम्बाकू का एक पैकेट दिया।
मैंने उसकी बात सुनी. वह लगभग अठारह वर्ष की थी और काले बालों तथा सरल स्वभाव से बहुत सुन्दर लगती थी। उसने घुटने तक की पतली पैंट और एक टाइट टॉप पहना हुआ था। दोनों के कपड़े काले थे. इससे उसका गोरा रंग दस गुना बढ़ गया।
“आओ, माइकल, नाचें।” एस्तेर ने मुझे आमंत्रित किया.
मैंने उसका हाथ पकड़ा और धीरे-धीरे डांस फ्लोर की ओर बढ़ा।
हर जगह संगीत बज रहा है… तेज रोशनी लयबद्ध तरीके से बिखर रही है। और हर जगह युवा पुरुष और महिलाएं सितारों की तरह चमक रहे हैं…
-Boys… Boys… Boys…
Everybody sometimes loves…
Boys…Boys…Boys…
I’m looking for a good time.
मुझे ऐसा लग रहा था कि लड़कियाँ उस धीमी रोशनी में खूबसूरत परियों की तरह उड़ रही थीं। उनके अदृश्य स्पर्श की कोमलता मुझे स्वतः ही महसूस होने लगी। मेरे अंदर अनजाने में ही एक अजीब सी अनुभूति विकसित हो रही थी।
मुझे ऐसा लग रहा था जैसे कोई जानबूझकर मुझे छू रहा है. मैंने एस्तेर का हाथ छोड़ दिया और धीरे से पीछे देखा।
एक पल के लिए मैंने उसे देखा… वो दो नीली आँखें एक पल के लिए मेरी आँखों में चमक उठीं। अचानक वो धीरे से मुझसे दूर हो गयी.
मैं उसका चेहरा फिर से देखने की लालसा में चुप और निश्चल रहा। मैंने उस पर ध्यान दिया और देखा कि वह दूर से मेरी ओर देख रही थी।
तेज़ रोशनी में, मुझे यह स्पष्ट हो गया कि हमारी आँखें एक ही बिंदु पर जुड़ी हुई हैं।
उस समय हवा से एक गीत मन को छूता हुआ गूंज रहा था।
-When I’m feeling blue… all I have to do,
Is take a look at you… then I’m not so blue
Wouldn’t you agree… baby you and me …
Got a groovy kind of love…
मैंने मेडिकल कार्ड देखा. इसमें लिखा था “डॉक्टर मुलर”। वह मेरा डॉक्टर था.
“मुझे अपनी त्वचा की समस्या के लिए उस डॉक्टर को दिखाना होगा।” मैंने फैसला किया है।
“हाँ, ऐसे अस्पताल में जाना बेहतर है जो सेंट जोसेफ अस्पताल कहता हो। सीधे अस्पताल जाएं और विस्तृत जांच कराएं। वो ठीक रहेगा। मैंने सोचा.
मैंने घड़ी की तरफ देखा. समय सुबह 9:00 बजे था। मैंने अस्पताल जाने का फैसला किया, कपड़े पहने और बाहर आ गया…
“त्वचाविज्ञान विभाग कहाँ है?” मैंने रिसेप्शन पर पूछताछ की.
“ठीक है, सीधे जाओ और दाएँ मुड़ो।” रिसेप्शन पर मौजूद महिला ने मुझे दिशा-निर्देश दिए।
त्वचाविज्ञान में पहुंचने और अपना नाम दर्ज कराने के बाद, मैं अनुभाग में गया और अपनी बारी का इंतजार कर रहा था। उनमें से पाँच मेरे सामने थे।
मेरी बारी आयी. मैं परामर्श कक्ष में दाखिल हुआ।
“चलो, यहीं लेट जाओ।” डॉक्टर ने बिस्तर के सिरहाने से कागज का एक पतला टुकड़ा खींचते हुए कहा।
उसने मेरी जाँच की।
“ठीक है, मुझे लगता है कि यह किसी प्रकार की त्वचा का सूखापन है।” डॉक्टर ने आगे कहा, “चिंता की कोई बात नहीं है। वैसे भी, चलो रक्त परीक्षण करते हैं।
कुछ देर बाद खून का नमूना लिया गया।
“हाँ, तुम यह मरहम लगा सकती हो।” जितना संभव हो साबुन और पानी के प्रयोग से बचें।” डॉक्टर ने मुझे पर्चा थमाते हुए कहा। “आपको एक सप्ताह में यहाँ आ जाना चाहिए।”
मेरे बीमा विवरण एकत्र करने के बाद मुझे अस्पताल से छुट्टी दे दी गई। अब, अपनी निःशुल्क दवा के लिए सीधे मेडिकल दुकान पर जाऊँ।
मुझे यह जानकर बहुत राहत मिली कि कुछ भी गलत नहीं था। इसे मरहम से ठीक किया जा सकता है।
मैं सिटी सेंटर पहुंचा और उस मेडिकल दुकान में गया जो मुझे दी गई थी। मैंने काउंटर पर प्रिस्क्रिप्शन दे दिया।
“हाय माइकल,” काउंटर के अंदर से एक परिचित आवाज़ आई। “समस्या क्या है?”
मैंने ऊपर देखा और अंदर देखा. यह डेरिक के भाई की प्रेमिका शेरिन थी।
“हाय, तुम यहाँ क्यों हो?” मैंने शेरी की बात सुनकर आश्चर्य से पूछा।
वह हंसी। “मैं यहां एक रसायनज्ञ के रूप में काम करता हूं।” उसने खूबसूरत मुस्कान के साथ कहा. यह मेडिकल दुकान कीसर परिवार के स्वामित्व में है।
मैंने आह भरी. “मुझे त्वचा संबंधी कुछ समस्या है।” मैंने उससे कहा. “डॉक्टर ने यह दवा लिखी है।”
शेरिन अंदर जाकर दवा लेने के बाद वापस आई। “ठीक है, माइकल, तुम्हारा बीमा कार्ड कहाँ है?” शेरिन ने मुझसे पूछा.
मैंने उसे बीमा कार्ड दिया। उसने विवरण लिखा और कार्ड वापस कर दिया।
“तुम्हें पता है, माइकल, पैसे की कोई ज़रूरत नहीं है।” शेरिन ने बड़ी मुस्कान के साथ मुझे याद दिलाया। “बीमा कंपनी हमें इसके लिए भुगतान करेगी।”
मैंने उसे अलविदा कहा और चला गया.
“भगवान, मुझे आशा है कि यह मरहम इसे ठीक कर देगा।” मैंने खुद से कहा.
शुक्रवार रात के 9.30 बजे थे. मैं विल्हेल्मिना पहुंचा. बहुत भीड़ थी. भीड़ ने मुझे यह सोचने पर मजबूर कर दिया कि आइंडहोवन के सभी युवा लोग वहां एकत्र हुए थे। संगीत अपने चरम पर तेज़ और गरज रहा था। मैंने देखा कि मिस्टर कैरोल, विलियम्स और डेविड एक तरफ खड़े थे… सभी खुशी के चरम पर थे।
मैंने सुज़ैन, क्लाउडिया, लिसैन, लिस्बेथ और उनमें से कुछ को अपने प्रेमियों के साथ नृत्य करते देखा।
इसी बीच मेरी मुलाकात एक भारतीय से हुई. उनका नाम श्री शेखर था. मुंबई के मूल निवासी, वह आइंडहोवन विश्वविद्यालय के छात्र थे। मैंने उसे विल्हेल्मिना में कई बार देखा है।
बातचीत के दौरान श्री शेखर ने मुझे नौकरी के बारे में बताया. उन्हें नीदरलैंड में काम करने की इजाजत नहीं है. वर्क परमिट प्राप्त करना बहुत कठिन है।
मैंने शेखर को नहीं बताया कि मेरे पास नौकरी है. मुझे उसे बताने की कोई जरूरत महसूस नहीं हुई. थोड़ी देर बाद मैंने मिस्टर शेखर को अपने कुछ एशियाई दोस्तों के साथ बाहर जाते देखा।
बियर के असर से मुझे थोड़ा नशा सा होने लगा. मैंने दूसरों के साथ लयबद्ध नृत्य किया।
अचानक मैंने देखा कि वह मेरे ठीक पीछे खड़ी थी। हमारे शरीर दुर्घटनावश छू गए, लेकिन मैं जानता था कि यह कोई दुर्घटना नहीं थी।
मैं उसे देखकर मुस्कुराया और उसने बड़ी मुस्कुराहट के साथ जवाब दिया। हर जगह फ्लैश लाइटें चमकने लगीं…
उसी क्षण, एक गीत से पूरा स्थान गूंज उठा और गीत की लहरें हवा में फैल गईं।
28-Every time I see you baby…
My heart is getting weak…
Every time you look my way…
You know… I feel so deep…
…… … … … … … …
Live in the middle of the dream.
जैसे ही मैंने देखा, वह धीरे-धीरे मुझसे दूर चली गई लेकिन दूर से मुझे देखने लगी। मैंने उसे एक मुस्कान दी और उसने इसे स्वीकार कर लिया।
अगला दिन रविवार था और मेरी वास्तव में कोई योजना नहीं थी।
मैं नाश्ते के बाद बाहर गया और अपने भीतर खुशी का अहसास महसूस किया। मैंने समय देखा; समय सुबह 10:30 बजे था।
मैं कल रात के बारे में सोचते हुए क्लेनबर्ग स्ट्रीट पर चला गया जब मैं 2:00 बजे विल्हेल्मिना से वापस आया।
मैं साफ मौसम का आनंद लेते हुए अपनी जेबों में हाथ डालकर धीरे-धीरे चला। सुबह में बार पहले से ही लोगों से भरे हुए थे।
एक आकर्षक महिला आवाज़… मैंने एक डच गीत की धीमी लहर सुनी। यह महसूस करके कि मधुर आवाज़ पास के पब से आ रही है, मैं धीरे-धीरे उसकी ओर बढ़ा।
अंदर, एक युवती दो गिटारवादकों के साथ मंच पर प्रदर्शन कर रही थी।
कार्यक्रम स्थल लोगों से खचाखच भरा हुआ था और वे पेय पीते हुए गानों का आनंद ले रहे थे। मैंने बीयर का ऑर्डर दिया और एक आरामदायक सीट ढूंढ ली।
डच गीत की सुखद धुन के साथ उनके सुंदर गायन ने मुझे इतना प्रभावित किया कि मैंने वहीं बैठकर सुंदर प्रदर्शन का आनंद लिया।
मैं विल्हेल्मिना पहुंचा। शुक्रवार और शनिवार की तुलना में लोगों की संख्या काफी कम थी. मेरी निगाहें हर जगह तलाशती रहीं. “क्या वह आ गई?”
“नहीं। वो यहाँ नहीं है। “मैं थोड़ा निराश हुआ और देखा कि योलान्डा और लोइस एक-दूसरे को गले लगा रहे थे और डांस फ्लोर पर कदम रख रहे थे।
“वे हमेशा ऐसे ही होते हैं।” मैंने सोचा. मैंने उन्हें कभी पुरुषों के साथ बातचीत करते नहीं देखा।
“ठीक है, आज के लिए हो गया,” श्री कार्ल ने अपनी घड़ी की जाँच करते हुए घोषणा की।
मैंने घड़ी की तरफ देखा. आठ बज रहे थे.
“क्या कल की तरह ओवरटाइम काम होगा?” मिस्टर केपल्स ने मिस्टर कार्ल से संदेहपूर्वक पूछा।
“श्री व्रांडे के पास अगर नौकरी होती तो उन्होंने हमें पहले ही सूचित कर दिया होता।” श्री कार्ल को जोड़ा गया।
“आज मैं पूरी फैक्ट्री का निरीक्षण करना चाहता हूं और सारी प्रक्रिया देखना चाहता हूं।” मैंने श्री कार्ल की ओर उत्साह से देखा।
“हाँ, फ़ैक्टरी सुबह 8:30 बजे शुरू होती है,” श्री कार्ल ने कहा, “यदि आप थोड़ी देर प्रतीक्षा करेंगे, तो आप सब कुछ देखेंगे।”
दिन का काम ख़त्म हो गया. मैंने समय देखा; ठीक 8:30 बजे मैंने फ़ैक्टरी का दौरा करने का निर्णय लिया।
“ओह, यह सचमुच बहुत बड़ी बात है,” मैंने सोचा।
मैंने दो पशुचिकित्सकों को सूअर और गोमांस के टुकड़े काटने और इकट्ठा करने के बाद घूमते हुए देखा।
“वे डॉक्टर क्या करते हैं?” मैं एक कार्यकर्ता के पास गया और पूछा.
कर्मचारी ने बताया, “वे उन जानवरों के मांस की जांच करते हैं कि कहीं कोई बीमारी तो नहीं है। अगर कोई बीमारी है तो मांस का इस्तेमाल नहीं किया जाता है।”
मैं आगे बढ़ा… कुछ देर चलने के बाद मैं फैक्ट्री के दूसरी तरफ पहुँच गया।
मैंने सूअरों की तेज़ चीख सुनी।
मैं उत्साह से वहां गया. सूअरों का एक बड़ा झुंड एक साथ इकट्ठा था, और एक रास्ता था जो उन्हें एक छोर तक ले जाता था। दूसरे छोर तक एक संकरा रास्ता, एक समय में केवल एक सुअर ही गुजर सकता है।
गली के अंत में एक लोहे का पिंजरा था। मैंने देखा कि एक आदमी पिंजरे के पास हाथ में एक औज़ार लिए खड़ा है।
वह सूअरों को पीछे से यंत्र से छूता और सूअर तेज चीख के साथ आगे की ओर उछल पड़ते। फिर सूअर स्वचालित रूप से पिंजरे में प्रवेश करेंगे और दूसरे छोर पर बेहोश होकर बाहर आ जायेंगे।
इस बीच, एक अन्य व्यक्ति पिंजरे के विपरीत दिशा में खड़ा होता है और चाकू का उपयोग करके सुअर के दोनों पैरों में छेद करता है और उसे एक चेन सिस्टम पर चलने वाले हैंगर पर लटका देता है। हैंगर अगले भाग में चला जाएगा, जहां एक अन्य व्यक्ति सुअर का गला काट देगा और खून को बाहर निकाल देगा।
श्रृंखला में अगले सुअर तक पहुँचने पर यह प्रक्रिया दोहराई जाती है। उस आदमी ने गला काटने की प्रक्रिया दोहराई. श्रृंखला चलती रही, और फिर मरे हुए सूअर एक टैंक तक पहुँचे, वहाँ डुबकी लगाई, और बिना बालों के साफ त्वचा के साथ दूसरी तरफ निकल आए। मैंने मान लिया कि टैंक में घोल एक एसिड जैसा रसायन था।
इसके बाद, श्रृंखला के दोनों किनारों से पानी की एक तेज़ धारा को सुअर के शरीर में निर्देशित किया जाता है। प्रत्येक चरण विधिपूर्वक किया गया। अंत में, सुअर को सिर से लेकर पैरों के बीच तक दो टुकड़ों में काट दिया जाता है और कोल्ड स्टोरेज में ले जाया जाता है।
मैं फिर से बीफ़ को संसाधित होते और सॉसेज को अलग-अलग हिस्सों में तैयार होते हुए देखता रहा।
अचानक मेरी नज़र समय पर पड़ी तो पता चला कि दस बज चुके थे। जल्दी में, हम चेंजिंग रूम में पहुंचे जहां हम काम कर रहे थे। जल्दी से अपने काम के कपड़े पहने, अपना टाइम कार्ड पंच करने के लिए सामने वाले गेट पर गया और फिर मैं गगल स्ट्रीट की ओर तेजी से निकल गया।
वह शुक्रवार था. मुझे सामान्य से अधिक ख़ुशी महसूस हुई। मैं रात साढ़े नौ बजे विल्हेल्मिना पहुंचा। लोग वास्तव में सप्ताहांत का आनंद ले रहे थे।
सर्वत्र संगीत की तरंगें गूंजती रहती हैं। हर जगह टॉर्च की रोशनी बिखरी हुई है. मैंने सभी पर ध्यान दिया और उनमें से अधिकांश परिचित चेहरे थे। मेरी नज़रें पब के अंदर हर कोने को तलाश रही थीं।
मैंने उसे दूर से एक सूरीनाम की लड़की से बात करते देखा। वह मुझे घूर घूर कर देख रही थी. मैं मुस्कराया। उसने इसे स्वीकार कर लिया.
मैं रिचर्ड्स से मिला। “हाय मिशेल।” रिचर्ड्स मुस्कुराते हुए मेरे पास आये। बॉब एक कोने में एक लड़की से बात कर रहा था। संगीत की लय तेज़ है. युवा पुरुष और महिलाएं लयबद्ध गतिविधियों पर नृत्य करते हैं।
मैंने उसका नृत्य देखा। सफेद टॉप के साथ नीली जींस में वह बेहद खूबसूरत लग रही थीं। उसके खूबसूरत बाल करीने से कटे हुए और बिखरे हुए हैं।
मैंने डांस करना जारी रखा. संगीत लहरों की तरह बहता है। बीट्स अपने उच्चतम स्तर पर था। पूरे मंच पर फ्लैश लाइट और रंगों की छटा बिखरी हुई है।
-I keep on searching for a way to your heart…
Try to believe it’s getting better…
संगीत की ध्वनि हर ओर फैल गई। अधिकांश युवक सजीले कदमों से हवा में उछल पड़े।
वह धीरे-धीरे डांस मूव्स के साथ मेरी ओर आई। हम करीब-करीब नाच रहे थे
“हाय” मैंने मुस्कुराते हुए उसका स्वागत किया।
“हाय,” उसने मेरी मुस्कान का जवाब दिया।
“मैं माइकल हूं,” मैंने अपना परिचय दिया।
“मैं क्रिस्टीना हूं,” उसने मुस्कुराते हुए कहा
हम शब्दहीन आकर्षण और जबरदस्त खुशी के साथ एक-दूसरे के करीब आकर नाचने लगे।
सप्ताह बीत गए और वे मेरे जीवन के सबसे खुशी के दिन बन गए। विल्हेल्मिना… आइंडहोवन में मेरे अस्तित्व का केंद्र बन गया। क्रिस्टीना को मुझसे बात करने में बहुत दिलचस्पी थी और मुझे उसे ड्रिंक ऑफर करने में ख़ुशी हुई। यह एक नियमित दिनचर्या बन गई है जो हमें बहुत खुशी देती है। दिन बीत गए और किसी को पता भी नहीं चला।
एक दिन मेरी मुलाकात विल्हेल्मिना में सैमुअल्स नाम के एक व्यक्ति से हुई। वह लगभग छह फीट लंबा था, उसके गहरे-भूरे बाल थे और उसका तीस वर्षीय आकर्षक शरीर था। उन्होंने घुटनों तक लंबा ओवरकोट पहना था.
“अद्भुत माहौल… क्या यह माइकल नहीं है?” उन्होंने चारों ओर देखते हुए और मुस्कुराते हुए कहा।
“हाँ,” मैंने उत्तर दिया, मेरा ध्यान डांस फ्लोर पर केंद्रित था। “मैं वास्तव में यहाँ इसका आनंद ले रहा हूँ।”
“सप्ताहांत पर, भीड़ बहुत अधिक होती है,” उसने सिगरेट जलाने से पहले कुछ देर तक मुझे देखा। उन्होंने हंसते हुए कहा, “मैं कभी-कभार यहां आता हूं।”
“हाँ, हर किसी को यह जगह पसंद आएगी,” मैंने आस-पास का निरीक्षण करते हुए उत्तर दिया। “मैं हर सप्ताहांत यहां आता हूं,” मैंने लापरवाही से कहा।
“अच्छा, मेरे साथ ड्रिंक के लिए आओ?” उन्होंने मेरी ओर देखा और निर्देश दिया.
“ज़रूर,” मैंने उसका प्रस्ताव स्वीकार कर लिया।
थोड़ी दूरी पर क्रिस्टीना और सूरीनाम की लड़की डांस कर रही थीं। सैमुअल्स ने अपना ध्यान उनकी ओर दिलाया, “मुझे वह सूरीनाम की लड़की पसंद है,” श्री सैमुअल्स ने मेरी ओर देखते हुए कहा।
मैं थोड़ा भ्रमित था. उन्होंने क्रिस्टीना के साथ डांस कर रही लड़की का जिक्र किया, जिससे मैं हैरान रह गया। मैं तुरंत उसकी बातों से आकर्षित हो गया।
“क्या तुम्हें डच लड़कियाँ पसंद हैं?” सैमुअल्स ने प्रश्न दोहराते हुए मेरी ओर देखा।
मैंने एक पल के लिए खुद को संभाला और उसे देखा। “हाँ, हाँ,” मैंने मुस्कुराते हुए उत्तर दिया, अपने पेय का एक घूंट लेते हुए और उसकी बात सुनते हुए।
उन्होंने सूरीनाम की लड़की के बारे में चर्चा करना जारी रखा और उसका वर्णन करने में असामान्य रुचि दिखाई।
मेरे मन में संदेह फैलने लगा. “क्या क्रिस्टीना अक्सर मेरी ओर देखती है?” मैं एक क्षण के लिए झिझका। “ठीक है, यह कुछ भी नहीं है। शायद यह सब सिर्फ मेरी कल्पना है,” मैंने खुद को आश्वस्त किया।
इसके बाद के हफ्तों में, श्री सैमुअल्स ने मेरे साथ काफी समय बिताया और केवल सूरीनाम की लड़की के बारे में बात की।
मेरा संदेह बढ़ गया. क्या मिस्टर सैमुअल्स किसी तरह क्रिस्टीना से संबंधित हो सकते हैं?
दो सप्ताह बाद मैंने अस्पताल का दौरा किया। डॉक्टर ने मेरी जांच की और मेरी स्थिति के बारे में पूछा.
“यह पहले जैसा ही है,” मैंने थोड़ा निराश होकर जवाब दिया। “कोई प्रगति नहीं हुई है।”
डॉक्टर ने मेरी रक्त रिपोर्ट की जाँच की। “चिंता मत करो, सब ठीक हो जाएगा, कोई समस्या नहीं,” डॉक्टर ने मुझे आश्वस्त किया। “वही उपचार जारी रखें”
अस्पताल से निकलने के बाद, मैं शीघ्र स्वस्थ होने की आशा में धीरे-धीरे चला।
अप्रत्याशित रूप से, मेरी विल्हेल्मिना में किसी व्यक्ति से मुलाकात हुई, श्री जांसेन, और मुझे आश्चर्य हुआ कि हम कैसे मिले।
“क्या आपके पास लाइटर है?” मैंने अपने पीछे एक आवाज सुनी. मैंने पीछे मुड़कर देखा तो एक युवक मित्रतापूर्ण मुस्कान के साथ बार्कले सिगरेट का पैकेट पकड़े हुए था।
मुस्कुराते हुए मैंने उसे लाइटर दिया और हमारे बीच दोस्ताना बातचीत शुरू हो गई। “मैंने हमेशा आप पर ध्यान दिया है,” मिस्टर जान्सन ने अपनी मुस्कान बढ़ाते हुए मुझसे कहा।
मैंने आश्चर्यचकित होकर पूछा, “सचमुच?”
“हाँ, आप विशेष हैं,” श्री जेन्सन ने धुआँ उड़ाते हुए कहा। “यहाँ आपके बहुत सारे दोस्त हैं। मैं लगभग हर सप्ताहांत यहाँ आता हूँ।”
हमारी बातचीत शुरू हुई और उसने मुझे बीयर की पेशकश की। इसके बाद के दिनों में हमारा रिश्ता और मजबूत हो गया।’ जब भी हम मिले, हमने एक-दूसरे से पूछा।
“क्या तुम्हारी कोई गर्लफ्रेंड नहीं है?” मैंने श्री जानसन से एक बार पूछा था।
“हाँ, मेरी एक गर्लफ्रेंड थी,” उसने अपनी आवाज़ में उदासी लाते हुए जवाब दिया। “लेकिन वह चली गई है।”
“क्यों?” मैंने मिस्टर जेनिसन का चेहरा देखते हुए पूछताछ की।
“नीदरलैंड में, आपको हमेशा लड़कियों को पकड़ना पड़ता है, यदि आप अपनी पकड़ खो देते हैं, तो वे जहाज़ से कूद जाती हैं,” श्री जानसन ने मनोरंजक टिप्पणी की।
मैं एक पल के लिए उसे देखता रहा. “ठीक है, तुम्हें जल्द ही कोई मिल जाएगा,” मैंने उसे आश्वस्त किया।
“हाँ, हाँ,” उसने अपनी नज़रें झुकाते हुए बड़बड़ाया। “मैं किसी को ढूंढना चाहता हूं।”
“तो, आप कहाँ काम करते हैं?” मैंने विषय बदलते हुए पूछा.
“मैं फिलिप्स में काम करता हूं,” मिस्टर जेनसन ने बियर का एक बड़ा घूंट लेते हुए उत्तर दिया।
संगीत तेज़ हो गया और धड़कनें तीव्र तीव्रता से गूंजने लगीं। हर कोई अपने-अपने कदमों में आ गया और ताल पर आगे बढ़ गया।
-I got something to tell you…
I got something to say…
मैंने एडिथ और एस्थर को कुछ नवयुवकों के साथ शानदार ढंग से नृत्य करते हुए देखा। मैं वहीं खड़ा होकर डांस का आनंद ले रहा था.
मैं उठा और बिस्तर से बाहर निकला. आज खाना बनाने की बारी मेरी थी. मैं खिड़की के पास खड़ा होकर बाहर देख रहा था। मार्च की शुरुआत थी और सर्दी अभी भी पूरे जोरों पर थी।
मैं अपने कमरे से बाहर निकला और जो के कमरे में देखा जो बंद था। मुझे आश्चर्य हुआ कि वह पूरे दिन अंदर क्या कर रहा था जबकि वह कभी-कभार ही बाहर आता था।
“मुझे आज रात के लिए क्या पकाना चाहिए?” मैंने सोचा. “उबले आलू, तला हुआ सूअर का मांस, कुछ सब्जियाँ, और एक सलाद। यह काफी होगा,” मैंने फैसला किया।
जब मैंने घड़ी देखी तो शाम के 6:00 बज रहे थे। खाना बनाने में करीब आधा घंटा लग जाता है इसलिए मैं जल्दी से किचन में गयी और खाना बनाने लगी.
आधे घंटे में सब तैयार हो गया. मैं जो के दरवाजे पर पहुंचा, दरवाजा खटखटाया और भोजन कक्ष में लौट आया। मैंने भोजन को मेज पर व्यवस्थित किया, प्लेटें, काँटे, चाकू और चम्मचों को उनके उचित स्थान पर रखा।
“मैं डच व्यंजनों से बहुत परिचित हो रहा हूँ,” मैंने मेज पर रखे भोजन को देखते हुए मन में सोचा।
“हाय, माइकल,” जैसे ही मैंने भोजन कक्ष में प्रवेश किया, जो ने मेरा अभिवादन किया।
मैंने जो को देखकर मुस्कुराया और जवाब दिया, “हां, सब कुछ तैयार है।”
हम डाइनिंग टेबल पर बैठ गये और खाना खाने लगे.
“ठीक है, मेरा खाना कैसा चल रहा है?” मैंने उत्सुकता से उसका उत्तर पूछा.
हालाँकि, उनके चेहरे पर संतुष्टि नहीं झलक रही थी। “माइकल, आप निश्चित रूप से इसे सुधार सकते हैं,” उन्होंने गंभीर भाव से टिप्पणी की।
“ओह, मैं समझ गया, क्या यह अच्छा नहीं है?” मैंने एक गहरी साँस ली और एक पल के लिए उसकी ओर देखा।
जो ने आह भरी। भोजन का नमूना लेते समय उन्होंने टिप्पणी की, “खाना बनाते समय आप जितना अधिक ध्यान केंद्रित करेंगे, यह उतना ही बेहतर बनेगा।”
“ठीक है, जो,” मैंने फिर आह भरी। “मैं अगली बार बेहतर खाना बनाने की कोशिश करूँगा,” मैंने उसकी प्रतिक्रिया को ध्यान में रखते हुए उसे आश्वासन दिया।
एक शाम, मैं सड़क पर धीरे-धीरे चल रहा था, हल्की बूंदाबांदी के साथ बादल वाले मौसम पर ध्यान दे रहा था। नीदरलैंड में सर्दियों के विशिष्ट दृश्यों से प्रकृति भरपूर थी।
चूँकि पूर्वी देशों में गर्मी का मौसम होता है इसलिए कई लोग इस दौरान छुट्टियाँ लेना पसंद करते हैं।
मुझे श्री डेविड के शब्द याद आए: “सर्दियों के दौरान आम तौर पर हर कोई उदास रहता है, लेकिन जब गर्मियां आती हैं तो वे पूरी तरह से ऊर्जावान हो जाते हैं।” इस ख़ुशी के समय में लोग अपने सर्दियों के कपड़े उतार देते हैं और अपने शरीर को उजागर करने का आकर्षण अपना लेते हैं।
जैसे ही मैं सोच में डूबा हुआ सड़क पर चला, मुझे एहसास हुआ कि मैंने गर्मियों की तुलना में यूरोप में सर्दियों का अधिक आनंद लिया। पूरे समय मैं आनंद ले रहा था।
“वाह, जमा देने वाली ठंड।” मैं हर तरफ देखा। मेरे पास एक रेस्तरां मिला. मैं धीरे से अन्दर आया.
अंदर बहुत भीड़ थी. हवा में खुशी भर गई.
मैंने कॉफ़ी का आनंद लिया और एक कुर्सी पर बैठ गया। अद्भुत माहौल था. मुझे बहुत अच्छा महसूस हुआ… मैंने एक गाने की लहरें अपने कानों में धीरे-धीरे बहती हुई सुनीं।
-Life begins where shadow dwells…
That is the law on which the world depends…
It’s the law that you just broke into…
I sat there, immersed in the song.
“हाय माइकल… तुम देर से क्यों आए?” जानसन ने मेरे कंधे पर हाथ रखते हुए पूछा.
“ओह, मैं शहर में घूम रहा हूँ।” मैंने जल्दी से एक गहरी साँस ली और चारों ओर देखा।
“हाँ, आप सप्ताहांत का आनंद ले रहे हैं, है ना?” उन्होंने मुस्कुराते हुए टिप्पणी की.
“हाँ, आज शुक्रवार है।” मैं हर किसी को देखकर मुस्कुराया. “मुझे शहर में घूमकर बहुत खुशी हुई।”
–Boys… boys… boys…
Everybody sometimes loves…you remember me…
Boys… boys… boys…
I’m looking for a good time.
एक सुन्दर गीत वातावरण में छा गया। हां, ‘विल्हेल्मिना’ अपने सर्वश्रेष्ठ प्रदर्शन पर थी।
सबीना, एडिथ और एस्तेर पेय का आनंद ले रहे थे।
मिस्टर विलियम और डेविड ड्रिंक ले रहे थे। मिस्टर हॉग, रिचर्ड और बॉब अपनी गर्लफ्रेंड के साथ डांस फ्लोर पर थे।
चारों ओर फ्लैश लाइटें चमक रही थीं। मैंने क्रिस्टीना को इधर-उधर देखा।
मैं उसे देखकर मुस्कुराया
“अरे, यार, मैं तुम्हें कुछ समय से देख रहा हूं। वह तुममें रुचि रखती है,” मिस्टर जानसन ने क्रिस्टीना को देखते हुए कहा।
“सच में?” मैंने जेनसन की ओर मुस्कुराते हुए जवाब दिया।
“माइकल, तुम उसे कॉफ़ी के लिए क्यों नहीं बुलाते?” उसने चौड़ी आँखों से सुझाव दिया।
“हाँ,” मैंने आह भरते हुए कहा, “मैं उसे एक दिन आमंत्रित करूंगा,” मैंने क्रिस्टीना की ओर देखते हुए कहा।
“तब आप हर चीज़ के बारे में खुलकर बात कर सकते हैं।” मिस्टर जनेशन ने आह भरी और मेरी ओर देखा। “वह सुंदर है।”
“मुझे एक सिगरेट दो” मैंने विषय बदलते हुए अनुरोध किया।
जेनसन ने मुझे बर्कले सिगरेट दी। “क्या मैं एक बीयर ऑर्डर कर दूं?” मैंने पूछ लिया।
“ज़रूर, यह अच्छा लगता है,” जानसेन ने मेरी ओर देखते हुए सहमति व्यक्त की।
मैं बीयर के दो गिलास लेकर लौटा, लेकिन जेनसन क्रिस्टीना के बारे में पूछताछ करता रहा।
“तुम्हें पता है, माइकल, संकोच मत करो। वह तुम्हें पसंद करती है। आगे बढ़ो और उसे कल कॉफी के लिए बुलाओ,” मिस्टर जानसन ने मुझे प्रोत्साहित किया।
“कल नहीं, शायद किसी और दिन। और मुझे अपने बारे में बताओ?” मैंने बात का रुख मोड़ते हुए पूछा.
“हाँ, मैं अभी भी देख रहा हूँ,” जेनसन ने दूर की ओर देखते हुए उत्तर दिया।
“आप स्मार्ट और हैंडसम हैं,” मैंने उसकी तारीफ की। “आपको कोई आसानी से मिल जाएगा,” मैंने आश्वासन दिया।
“मैं कोशिश करता हूं,” उसने गहरी आह भरी। “लेकिन आप जानते हैं, मैं किसी विशेष व्यक्ति की तलाश में हूं, कोई ऐसा व्यक्ति जो मुझसे सच्चा प्यार करेगा।”
मैंने विल्हेल्मिना को अपने चरम पर पहुँचते हुए देखा और हमारी चर्चा स्वाभाविक रूप से उस विषय से दूर हो गई, जिससे वातावरण अपनी जीवंत ऊर्जा से भर गया।
युवक-युवतियाँ चारों ओर धमाचौकड़ी मचा रहे थे। मेरी नजर एक कोने पर गयी. वहाँ योलान्डा और लोइस एक-दूसरे की बाहों में नाच रहे थे। दो लड़कियाँ, वे समलैंगिक हो सकती हैं।
अचानक लाइट चली गई. एक प्रेम गीत धीरे-धीरे हवा में गूंज उठा।
-It’s late in the evening…
She is wondering what clothes to wear…
युवक-युवतियां ताल पर थिरकते हुए एक साथ नाचने लगे। मेरी नज़र क्रिस्टीना पर पड़ी जो मुझे देख रही थी।
अप्रत्याशित रूप से, एक युवक उसके पास आया और उसे नृत्य करने के लिए आमंत्रित किया, जबकि गाना माहौल को शांत कर रहा था।
-She puts on her makeup…
And brushes her long blonde hair…
And then she asks me… do I look alright?
And I say… yes… you look wonderful tonight…
एक शनिवार… मैं शहर पहुंचा। सुबह के 11 बजे थे. मौसम साफ़ था और अधिकतर हवाएँ चल रही थीं। बूंदाबांदी से सड़क गीली थी.
पब और रेस्तरां बहुत व्यस्त थे। चूँकि यह सप्ताहांत है, लोग बहुत जल्दी आ गए हैं।
मैं ठंड के मौसम में वहां चला गया। बहुत आरामदायक महसूस हुआ.
मैंने आइंडहोवन की मुख्य सड़क पर एक आदमी को अकॉर्डियन बजाते हुए देखा। यह सड़कों पर एक परिचित दृश्य था।
जैसे ही मैंने अपना चलना जारी रखा, मैं स्ट्रीट म्यूजिक सिस्टम से अपने कानों में हल्का-हल्का संगीत सुन सकता था।
-Place on the heart… place on the soul…
Giving to the sudden …
मैंने अपने दस्ताने उतारकर अपनी जेब में रख लिए और पास के एक रेस्तरां में घुस गया। मैंने दृश्य का अवलोकन किया और देखा कि कुछ लोग बैठे हुए पेय का आनंद ले रहे थे।
“ओह, यह कितना अच्छा माहौल है।” मैं एक कोने में चला गया और एक आरामदायक मेज पर बैठ गया और कॉफी का ऑर्डर दिया।
कॉफी पीते समय मैंने देखा कि एक सूरीनाम का आदमी रेस्तरां में आया। उसने चारों ओर देखा, एक मेज की तलाश की, झिझकते हुए और सभी को देख रहा था। मैंने उसे नज़रअंदाज करने का फैसला किया, अपनी कॉफी की गर्माहट का आनंद लिया और बाहर सड़क पर ध्यान केंद्रित किया।
लेकिन वह मन ही मन कुछ बुदबुदाने लगा।
“ओह, समस्या… समस्या… मुझे पैसों की ज़रूरत है!” वह अपनी सांसों में फुसफुसाया।
अचानक वह मेरी मेज़ पर आ गया।
“ओह, समस्या यह है कि मुझे किसी की मदद की ज़रूरत है,” उसने मेरी ओर मुस्कुराते हुए अंग्रेजी में कहा।
मैं बस हंसा और उसके अनुरोध को नजरअंदाज कर दिया।
“ओह, कितनी कठोर सर्दी है… यह सचमुच भयानक है,” उसने मेरी ओर देखते हुए कहा।
“हाँ,” मैंने सिर हिलाकर उत्तर दिया।
उसने चारों ओर देखा, सबकी ओर देखकर मुस्कुराया, फिर अपने आप से फुसफुसाया।
“शायद आप मेरी मदद कर सकते हैं,” उसने जल्दी से मेरी ओर देखा और अंग्रेजी में बोला।
मैं यह देखकर हैरान रह गया कि वह अंग्रेजी में बात कर रहा था।
“मैं आपकी कैसे मदद कर सकता हूँ?” मैंने स्थिति से आश्चर्यचकित होकर पूछा।
“मुझे पैसों की ज़रूरत है,” उसने अपनी जेब से अपना पासपोर्ट निकालते हुए कहा। “मैं अपना डच पासपोर्ट बेचना चाह रहा हूं।”
आश्चर्यचकित होकर, मैंने उससे पूछा, “मेरे पास डच पासपोर्ट क्यों है?” मैंने एक पल के लिए उसे देखा, “यह मेरे लिए बेकार है।”
हालाँकि, उन्होंने जारी रखा, और उन्होंने रेस्तरां में किसी और से संपर्क नहीं किया।
“मैं यह नहीं चाहता,” मैंने दृढ़ता से कहा।
वह बिना हार माने मुझे मनाता रहा।’
“सुनो यार, तुम यही कर सकते हो, पासपोर्ट में मेरी फोटो को अपनी फोटो से बदल लो। तुम नीदरलैंड में रह सकते हो और काम कर सकते हो और कोई भी तुम पर शक नहीं करेगा,” उन्होंने मुझे प्रोत्साहित किया।
मैंने उसका ध्यानपूर्वक अध्ययन किया। पैंतीस साल से कम उम्र का सूरीनाम का एक आदमी, औसत कद, गहरा रंग और घुंघराले बाल
“ऐसा नहीं हो सकता,” मैंने उपेक्षा भाव से अपने हाथ हिलाये। “यह आसानी से खोजा जा सकता है।”
उसने एक कुर्सी मेरे करीब खींच ली। “कैसे? मैं कुछ भी रिपोर्ट नहीं करूंगा,” वह फुसफुसाए। “आप मेरे पासपोर्ट का उपयोग कर सकते हैं और मेरी पैसे की समस्या हल हो जाएगी।”
अचानक मेरे मन में एक विचार आया.
फ्रैंकफर्ट में, मेरे भारतीय पासपोर्ट के कारण मेरी अस्थायी नौकरी अस्वीकार कर दी गई। हालाँकि, सर्दियों के बाद मैं स्कैंडिनेवियाई देशों की यात्रा करूँगा। उसके बाद तय करूंगा कि कहां रहना है. शायद यह डच पासपोर्ट मुझे उन देशों में नौकरी पाने में मदद करेगा।
“इस डच पासपोर्ट का उपयोग अन्य देशों में कार्य उद्देश्यों के लिए क्यों नहीं किया जाता?” मैंने सोचा.
जर्मनी में कई ब्रिटिश और फ्रांसीसी नागरिक काम करते हैं। वे अपना पासपोर्ट दिखाते हैं और नौकरी करके पैसा कमाते हैं।
अचानक मेरे मन में एक विचार आया.
वह आदमी मेरे पास आता है और अंग्रेजी में बोलता है। उसे कैसे पता कि मैं विदेशी हूं? उसे कैसे पता चला कि मेरे पास नीदरलैंड में रहने के लिए सही कागजात नहीं हैं? अब आप मुझे देखेंगे तो लगभग यूरोपीय ही दिखेंगे। मैंने उसे फिर से देखा.
ओह, उस पर संदेह करने का कोई कारण नहीं, मैंने सोचा। हो सकता है वह सच कह रहा हो.
मैंनें एक गहरी साँस ली। “आपको इस पासपोर्ट के लिए कितना चाहिए?” मैंने एक क्षण तक उसे देखते हुए पूछा।
“मुझे सौ गिल्डन चाहिए।” उसने बिना किसी हिचकिचाहट के कहा।
मैं एक पल के लिए रुक गया. “मैं तुम्हें 75 गिल्डन दूँगा,” मैंने उसकी बात सुनते हुए कहा।
“ठीक है, ठीक है,” वह तुरंत सहमत हो गया।
“अभी मेरे पास पैसे नहीं हैं, मैं यह पासपोर्ट कल खरीदूंगा।”
उसने एक पल के लिए सोचा। खैर, मैं कल इसी समय यहीं रहूँगा।
“ठीक है, मैं यहीं रहूँगा।” मैंने उसकी बात सुनी और कॉफ़ी पी ली।
वह उठा, धक्का देकर दरवाजा खोला और सड़क पर गायब हो गया।
अगले दिन, रविवार, वह समय पर आ गया। मैं उसके पास बैठ कर उसे देखता रहा.
“बेहतर होगा कि आप मेरे कमरे में आएँ। मैं पैसे वहीं छोड़ दूँगा” एक पल के लिए उसकी ओर देखने के बाद मैंने सुझाव दिया। “मैं पैसे नहीं लाया; “मुझे लगा कि तुम नहीं आओगे,” मैंने कहा।
“ठीक है,” उसने अपनी सीट से उठते हुए सिर हिलाया। “चलो कमरे में चलते हैं।”
हम रेस्तरां से बाहर निकले और वह मेरे पीछे आया।
उसके आगे एक महिला चल रही थी. जैसे ही वे चले, वह पीछे हट गया और कुछ बुदबुदाया, और उसकी ओर कुछ इशारे किए। महिला ने बेचैनी से अपनी गति तेज़ कर दी। उसने उसका पीछा किया, उसकी पीठ थपथपाई और एक टिप्पणी की।
वह पीछे मुड़ी और उस पर तीखी नज़र डाली, और वह पीछे हट गया। वह बुदबुदा रहा था और अपने हाथों से इशारे कर रहा था।
“क्या वह अभिनय कर रहा है?” मैं एक क्षण के लिए झिझका।
जब मैं कमरे में पहुँचा तो दरवाज़ा खोलकर अन्दर आ गया। उसने मेरा पीछा किया. “यहाँ, 75 गिल्डन,” मैंने उसे पैसे दिए।
उसने पैसे ले लिए और मुझे पासपोर्ट सौंपकर बाहर चला गया।
मैंने उसका पासपोर्ट देखा और उसमें 32 साल का स्टीफन नाम दिख रहा है। उसका पता ब्रीडा है और पासपोर्ट में उसकी तस्वीर नहीं छपी है; इसके बजाय इसे बस क्लिप कर दिया गया है।
“ठीक है, मैं इसे अपने पास रखूंगा। यह मेरी यात्रा पर काम आ सकता है,” मैंने पासपोर्ट अपने बैग में रखते हुए सोचा।