Simple Sense… A Dynamic True Story
I went to the Utizenbearu, which is the job office. The previous day, Jan Jaap had taken me there to discuss my job prospects.
“Hi, Michael,” Miss Loes greeted me with a pleasant smile. “When would you like to start?”
I smiled back. “I think Monday would be a good day to begin,” I replied, glancing around the office.
“Alright, I’ll arrange the necessary paperwork. I also need your bank account number,” Miss Loes informed me, watching attentively.
“Sure, here’s my account number,” I provided it to her.
“Michael, do you know the working hours? It’s from two o’clock in the early morning until nine o’clock in the morning. You’ll be paid thirteen Guilders per hour and double for overtime. Is that okay?” she explained while entering my account number into the computer.
“Do you know where the company is located?” She looked up from the computer and asked me.
“Yes, I went there yesterday with Jan Jaap,” I replied, glancing at the lady next to Miss Loes. “I’m quite familiar with the place.”
“This is Miss Decker,” Miss Loes introduced her to me.
I observed the entire office. The interior was excellent, with glass panels covering the front side, offering a clear view of the street from inside the office.
“Okay, Michael,” Miss Loes handed me her business card. “You can start the job on Monday, and feel free to contact me if you need any assistance.” She smiled warmly.
“Alright, I will. Thank you, ma’am,” I smiled back.
After leaving the office, I strolled down the street, observing everything around me. Two police officers were patrolling the area, one male and one female. Their uniforms looked neat, with white shirts, dark blue trousers, and blue caps. Both of them had revolvers attached to their belts, although the streets of Eindhoven were usually peaceful. I continued walking casually, taking in the sights and sounds. The soft echoes of a song reached my ears:
Tonight, the rain is falling…
Full of memories… people and places…
And while the past is calling… in my fantasy…
I remember their faces.
“I’m leaving for Stuttgart,” Jan Jaap announced as he entered my room. “I got accepted into the University of Stuttgart.”
“Oh, that’s great,” I responded, surprised. “Stuttgart, that’s in southern Germany, right?”
“Yes,” Jan Jaap nodded happily.
“So… you’ll be there for a while then?” I asked, observing Jan Jaap.
“Well, I can come back here often. It’s only a two-hour journey. Then, Michael, you can use my student room now since it’s vacant,” he suggested.
“That’s fantastic,” I exclaimed happily. “It’ll be really helpful for me.”
“You can move in today if you’d like,” Jan Jaap said quickly. “I hope the room suits you, and Joe can assist you as well. I’ll give you the key this evening.”
Later in the evening, I received the key from Jan Jaap. We arrived at the student room together.
Jan Jaap unlocked the door, and I quickly took a look inside. It was a simple room with a single bed. Above the bed, there was a wooden rack with books on one side and music cassettes on the other. At the head side of the bed, there was a music system.
“Yeah, it’s a really nice room,” I admired, looking at Jan Jaap. “I consider myself lucky.”
“Michael, the view from the window is absolutely beautiful,” Jan Jaap walked towards the window and looked out.
“Yes,” I joined him,
In the evening, I moved into Jan Jaap’s room. I parked my bicycle by the front door downstairs and carried my luggage up to the room. Everything felt very comfortable with the new arrangements. I lay down on the bed and inserted a cassette into the music system.
I just called… to say… I love you…
I just called… to say… how much… I care…
The song that played was a popular romantic number by Steve Wonder:
I stretched out on the bed and immersed myself in the song. It felt like I was in a wonderland, with the cold seeping into the room. Slowly, I got up from the bed and stood next to the window.
It was past seven in the evening, and the surroundings were covered in fog. The sun hadn’t set yet, and I realized that the days must be longer during the winter period. The bare trees stood motionless, having shed all their leaves. The cold would only start subsiding by May. I looked outside through the glass window, but there was nobody to be seen. Everyone must have been indoors, seeking warmth near their fireplaces.
The soft melody from the music system continued to fill the room…
My thoughts began to wander once again. It was a nice place with friendly people always ready to help me in any way they could. Was there something special about this country? Did it hold a unique charm compared to others? Why did I feel such a special sensation here? Was it my dreamland?
In the distance, a gentle note from a piano reached my ears, lightly caressing them. Gradually, I surrendered to the soothing rhythm, allowing a sense of tranquility to envelop me.
I heard a knock at the door and quickly got up from bed to open it. It was Joe.
“Hi, Joe,” I greeted him. “What’s going on?”
“Michael, dinner is ready,” he replied briskly. “Come, let’s eat.”
“Why didn’t you call me?” I asked, observing Joe. “I would have helped.”
“No, no, we take turns preparing food on alternate weeks,” he explained, looking somewhere else. “I’ll teach you how to make Dutch food.”
“That sounds great,” I exclaimed excitedly. “I’d love to learn how to cook Dutch food.”
We made our way to the dining room, where Joe had set up everything on the table: boiled potatoes, fried pork, vegetable salad, soup, and more.
“Michael, let’s start with the soup,” Joe suggested, looking at the dishes.
We began enjoying the soup. “Mmm, it’s delicious,” I smiled at Joe.
He smiled back. “What do you usually have for dinner in India?” Joe asked, savoring the soup.
“Typically, we have rice and curry, chapatti (bread) and curry. We don’t eat meat every day, but we have fish and vegetables almost every day,” I explained, describing the food habits in South India.
“Here, it’s the opposite. We consume meat almost every day, which helps us withstand the cold,” Joe continued. “Nevertheless, we still have a good number of vegetarians here.”
After finishing our meal, we washed the dishes and tidied up together. I helped him with the chores.
“Alright, Michael… good night,” Joe bid me farewell and went back to his room.
I lay down on the bed, and my thoughts drifted to Alex. Where could he be now? Maybe in Germany? Maybe in the Netherlands? Or perhaps he is in Belgium? My thoughts returned to the moment when we parted ways… If we hadn’t separated, Alex would be with me. So many thoughts swirled in my mind, and amidst them, I gradually drifted into a deep sleep.
It was Saturday night at 8:00 p.m. Jan Jaap came to my room.
“Michael, let’s go out. I’ll take you to a place today. You’ll love it,” he suggested.
I nodded eagerly. “Okay, I’m ready,” I said, trying to contain my excitement.
“How’s Joe?” Jan Jaap asked as we descended the staircase.
“I think he’s a bit introverted. He mostly stays inside his room and only comes out for meals,” I replied.
“Yeah,” Jan Jaap smiled. “Joe has always been like that.”
We walked leisurely, and I noticed that the streets were bustling with people as it was the weekend, with pubs and restaurants filled to capacity.
I felt the chilly air, so I put my hands in my jacket pockets as we walked. Before reaching the main junction, we took a turn to the right.
We arrived in front of a pub, and Jan Jaap opened the door and entered. I followed him inside.
The heavy beats of the music resonated in my ears, and the flashing lights created a vibrant atmosphere. The place was packed with mostly young people.
The music reached its crescendo…
Only way is up… baby…
You and me… now…
“This is the most popular pub among the young people in Eindhoven,” Jan Jaap informed me as we navigated through the crowd towards the counter.
“Beer?” Jan Jaap asked, searching for a seat and looking at me.
“Yeah, beer,” I replied, scanning the surroundings and nodding in agreement.
“This is Wilhelmina,” Jan Jaap pointed out, glancing around. “What do you think?”
“Oh… Wow!” I exclaimed, wide-eyed.
“Do you usually go to pubs in your hometown?” Jan Jaap ordered the beer and asked me.
“In my hometown? Oh no, we don’t have pubs there,” I responded, observing the dance floor. “They are only found in big cities like Mumbai and Delhi.”
I stood there, taking in the atmosphere while sipping my beer.
My attention was drawn to the central ring of the pub, where many young people were dancing under the spotlight.
I stood there, feeling a surge of excitement. The music reached its peak, requiring us to shout to be heard.
I lit a cigarette and let my gaze wander; some girls had cigarettes between their fingers.
Meanwhile, Jan Jaap ordered another round of drinks. I could feel the effects of the beer kicking in.
I watched the young people dancing on the floor. Suddenly, it seemed like they were transforming into angels… We ordered another round of drinks.
My feet began to move involuntarily. The pulsating beats made my head throb.
Once again, the drinks arrived. I felt as if a thunderous wave had engulfed me, lifting me up on its waters, causing me to drift repeatedly.
“Michael, don’t you want to dance?” Jan Jaap’s loud voice pierced through my ears.
“Yeah, I would love to dance. What about you?” I replied, looking at him in a daze.
“Come on, man… go ahead. I’ll stay here,” Jan Jaap encouraged me.
I looked around; most of the dancers were young women. Some held drinks and cigarettes in their hands, while others were embracing their partners, clinging to their arms.
The beats intensified, and I slowly made my way towards the dance floor. My legs moved automatically, syncing with the rhythm without my conscious consent.
Gradually, I became one with the pulsating crowd.
I woke up abruptly to the sound of the alarm. Glancing at my watch, I saw it was around one o’clock in the morning. Today was my first day on the job. The cold air made it hard to leave the warm comfort of my bed. I needed to be at work by two o’clock, and it would take me about thirty minutes to pedal there on my bicycle.
Hastily, I got out of bed and brushed my teeth. I went to the dining room, prepared a cup of coffee in the coffee maker, returned to my room to change clothes, grabbed my jacket and gloves, and quickly made my way back to the dining room.
The coffee was ready, so I took a sip, feeling the soothing warmth spread through me. It helped alleviate some of the coldness.
Hurriedly, I descended the stairs and opened the front door. The freezing air rushed inside the house. I swiftly grabbed my bicycle, jumped out, and shut the front door tightly. I could feel the icy chill enveloping my entire body, so I hastily put on my gloves.
“Brr, it’s freezing cold,” I muttered, shivering as I surveyed my surroundings.
The streets were illuminated by streetlights, but the heavy fog restricted their reach. I noticed long rows of cars parked on both sides of the streets, many of them covered in a thin layer of ice.
I mounted my bicycle and proceeded slowly. Leaving Gagal Street, I entered Marconilaan. In the distance, the Philips stadium stood tall and proud.
The biting cold seeped through my jacket, cutting into my body like a knife. Nature seemed frozen and motionless. The glow of the streetlights added to the enchantment of Eindhoven.
I continued at a leisurely pace, enveloped in an eerie silence. Suddenly, I felt a melody drifting towards me from the depths of the sky.
Each time the wind blows…
I hear the voice so … I call your name…
Passing under a bridge, I entered another road, a long stretch of the main road. My bicycle gradually picked up speed. The freezing cold seemed to engulf my entire being, penetrating deep within. I pedaled faster, passing through the city and reaching the outskirts. I gazed at the vast farmlands covered in mist. My bicycle followed the designated path alongside the road, and I continued steadily. In that early dawn, I kept my eyes fixed on the beauty of nature. I felt an indescribable joy enveloping me in that serene atmosphere. Looking at the trees, bare and motionless like silent specters, I couldn’t help but be in awe.
I pedaled for nearly thirty minutes, and in the distance, I could spot the factory where I would be working. It stood proudly, illuminated with bright lights.
Navigating a turn and then taking a right, I arrived at the main gate of the company. The compound was filled with numerous large trucks parked there.
I sought permission from the security guard at the main gate, entered the compound, parked my bicycle in the designated area, and locked it.
Looking around, I thought to myself, “Wow, this place is really massive.” With that in mind, I slowly made my way inside.
Work hadn’t started yet. Glancing at my watch, I noticed it was 1:45 a.m. I saw some others moving about wearing white coats and helmets.
“Hello, are you here for the job?” a voice reached my ears.
I turned around to find a man standing behind me, his face filled with curiosity.
“Yes, I am,” I replied, meeting his gaze.
“Which section are you assigned to?” he inquired.
Taking a deep breath, I responded, “I believe it should be the loading section.”
“Please, follow me,” he instructed.
I followed him and we arrived at a designated area.
“Here, you’ll need to put on the coat and helmet. It’s mandatory,” he pointed towards the clothing and informed me.
Swiftly, I put on the coat and helmet, eager to get started. He continued, “Your section head is Mr. Vrande. Come, I’ll introduce you to him.”
He descended the steps, and I followed closely behind. As we walked, it felt like we were traversing an endless corridor. I couldn’t see the other end.
We walked further, and I took in everything along the way. There were numerous cold storage rooms lining both sides of the path. Finally, we arrived at a small cabin.
“Hi, Mr. Vrande,” the man greeted him and glanced at me. “You have a new worker here who will be working under your supervision.”
We introduced ourselves, and then he proceeded to open one of the cold storage rooms and explain the details of the job.
I looked around in awe. It was truly massive. There were thousands of stuffed pigs hanging on hooks.
“See, Michael, it’s quite simple. Do you notice the rail up there? Your task is to push the pigs from the storage room along that rail,” he pointed to a distant location with a shudder. He continued, “Once the shutter opens, the truck will be on the other side. Inside the truck, there’s another rail where the pigs need to be pushed.”
“The work will begin precisely at 2:00 a.m., and there’s a time-punch machine at the main gate. Don’t forget to punch in and out when you enter and exit,” Mr. Vrande instructed.
“Alright, sir,” I replied, nodding at Mr. Vrande.
By that time, three more people arrived. They were also dressed in white uniforms.
“Hi, are you new on the job? I’m Kepples,” a young man introduced himself.
I introduced myself in return.
“I’m Struben, and this is Mr. Carel,” we exchanged introductions.
I observed Mr. Vrande. He was a middle-aged man, short, with blond hair, a round face, and an energetic demeanor, always pushing us to work swiftly.
And so, the work began…
Mr. Kepples opened one of the cold storage rooms and started pushing several pigs along the rail. I followed suit. As I touched the frozen pigs, I felt the coldness seep through my fingers.
Mr. Kepples adjusted the rail as needed, using the hanging rods at various points to change its direction.
In the meantime, Mr. Struben and Mr. Carl joined us with their respective pigs.
“Michael, how’s the work going?” Mr. Struben inquired, looking at me.
“Yeah, it’s going fine,” I replied.
“How long have you been here?” I asked Mr. Struben.
“Me? Oh, just four months,” Mr. Struben answered as he moved to push the next group of pigs. “I had just finished college, so I decided to take this job for a while.”
“Where do you live?” I asked.
“I live about seven kilometers from here. I have a car,” Mr. Struben replied before entering the cold storage room.
After about an hour of work, the four of us filled up a huge truck. Another truck arrived shortly after.
“How many trucks do you expect in a day?” I asked Mr. Kepples.
“Usually around eight trucks,” he replied.
“So, how many pigs are slaughtered each day?” I inquired.
“Normally, it’s around eight thousand to ten thousand pigs,” Mr. Kepples answered, noticing the excitement on my face.
“Oh, that’s quite a large number,” I exclaimed in surprise.
Mr. Kepples continued, “Most of it is exported to Spain, Belgium, Germany, and France.”
I was impressed. “Someday, I’d like to see the entire process.”
The day’s work concluded at 9:00 a.m. We had two coffee breaks in between. I punched my time card, exited the slaughterhouse, grabbed my bike, and headed towards Gagal Street.
A typical Dutch morning…
I made my way along the road. Somewhere nearby, an English Channel F.M. radio played a melodic wave of songs. The heavy fog concealed the sun, causing everything to stand still in the freezing cold.
In the vicinity, I could hear the sounds of children coming from a nearby school. Most shops had already opened, and in certain areas, I noticed the roads being cleaned. Despite feeling tired, a sense of contentment filled my mind as I pedaled my bicycle, taking in the sights along the way. Lost in my thoughts, I suddenly found myself on Gagal Street without realizing how I got there.
I open the front door and parked my bicycle inside. Removing my gloves, I stored them in my jacket. Climbing the stairs, I unlocked my room and hung up my jacket before heading straight to the dining room.
I placed coffee in the coffee maker and opened the fridge to retrieve bread, butter, jam, cheese, and milk. Placing the items on the table, I watched as the coffee brewed to perfection. Ready to eat, I sat down for breakfast, feeling the weight of exhaustion but knowing that sleep would have to wait. After all, I had only woken up at one o’clock.
Finished my breakfast, I made my way back to my room. I briefly glanced at Joe’s room, noticing it was still closed. Entering my own space, I switched on the music system and put on my headphones before stretching out on the bed.
The music was flowing slowly into my ears.
If I have to live my life without you near me…
The days would all be empty…
Nothing gonna changes my love for you…
The soothing melody of George Michael’s… Feeling a deep sense of comfort, I succumbed to sleep before the song had even finished.
Abruptly, I awoke, disoriented. Glancing around, I checked the time and discovered it was already four o’clock in the afternoon. Despite feeling well-rested, I realized I was quite hungry. However, my first priority was to freshen up with a satisfying shower.
Peering out the window, I observed the persistently gloomy weather, characterized by chilly winds and frozen trees. I made my way directly to the bathroom, undressed, and settled into the warm bathwater after adjusting the tap.
“Oh, what bliss…!” I exclaimed internally, finding indescribable comfort as the warm water enveloped my body. Lost in the moment, I stayed in the bath for an extended period of time.
After my refreshing bath, I had a meal and stepped out onto the street. In the distance, I noticed the headquarters of Philips. Eindhoven is renowned as the capital of Philips, where the company receives income from all around the world.
As I strolled aimlessly, I couldn’t help but admire the beautifully paved stone roads. Until now, I had only seen such roads in movies. Despite the freezing cold, I put on my jacket again and slipped my hands into the pockets.
I observed the streets in awe. Young couples walked hand in hand, their fingers interlaced. People mingled freely, creating a vibrant atmosphere. I continued walking, enjoying the surroundings. Cafeterias and pubs were bustling with activity, and I observed how people shared their happiness. Feeling a chill, I considered having a drink.
Entering a pub that was packed with patrons, I made my way to the counter and took a seat on one of the stools.
“A beer, please,” I requested, looking at the young lady behind the counter.
She poured me a draft beer, placing it in front of me. I took small sips of the beer while taking in the scene. The pub was filled with many young women.
Next to me sat a middle-aged woman who appeared to have had a few too many drinks. Her head was drooping, and she held a partially burnt cigarette between her fingers. I couldn’t help but wonder if she was going through a tough time, perhaps dealing with family issues.
Struggling to turn her head, she tried to say something, but only a muffled sound came out. The man sitting beside me gestured and whispered,
“She’s quite intoxicated.” I simply smiled in response.
As darkness descended outside, I finished my drink and slowly made my way out of the pub. The streets were not as crowded as they would be on weekends. I walked leisurely in the direction of Gagal Street.
Love is easy… hate is wrong…
Find the way babe… way back home.
Give your heart, love never dies …
Or a little cloud … will cry…
Be a dreamer… be a fool…
I felt, I was walking in a magical world.
I saw Derik through the glass door. He was sitting on the sofa busy with some paper work.
“Hi, Michael! How are you?” Derik greeted me as I approached. “How’s your job going?”
“Everything’s going well,” I replied, taking a seat on the sofa and leaning back. “I just started yesterday.”
Our conversation flowed as Derik brought us coffee. With each sip, he grew more talkative. “You know, Michael, I was in Mexico last year,” he shared, savoring the coffee. “I really enjoyed my time there.”
“That’s nice! How long were you there?” I inquired with curiosity.
Derik smiled. “Just four months. It was a warm and unique place. I had a great time.”
“Did you have a chance to visit the United States from there?” I asked, intrigued.
“No, my visa expired after three months,” Derik explained, arranging some papers on the table. “I renewed it for one more month and postponed my U.S. visit for another time.”
I let out a sigh. “It’s quite challenging for Indians to obtain a U.S. visa. I tried but couldn’t manage it,” I shared, feeling disappointed.
Just then, Mr. Kiejzer entered the visiting room. “Hello, Michael! How are you?” he greeted me.
“I’m doing well, sir,” I replied, looking at Mr. Kiejzer and offering a smile.
“We had our club meeting today,” Mr. Kiejzer mentioned, settling into his seat.
“The Rotarians, right? I heard that many of them work at Philips,” I raised my face and asked. “I heard Mr. Teer was associated with Philips.”
Mr. Kiejzer leaned forward, a touch of pride in his voice. “You know, Michael, Mr. Frits Philips is a member of our club,” he shared with emphasis.
He became animated as he continued, “Mr. Anton Philips founded Philips in 1891. It started as a small company, but it grew rapidly. When Mr. Frits Philips took over, the company reached its peak. Today, Philips is the world’s number one.”
I nodded in agreement. “Yes, Philips is also number one in India,” I added.
We conversed for a while, as darkness began to envelop the room. Knowing I had to wake up early for work, I bid them goodbye and left, carrying the memories of our conversation with me.
After finishing work, I returned home and took a nap. I woke up at 4:30 p.m., took a refreshing shower, and decided to head out.
As I walked, I pondered over what I should do with my time. The street was bustling with people, particularly young individuals dressed warmly for the winter. Some faces looked familiar.
I thought it would be nice to visit Mr. Koning’s house, so I made my way there.
Miss Tenija greeted me at the door. “Hi, Michael, come in,” she welcomed me. “Mr. Koning is here. He’ll be with you shortly.”
I sat in the visiting room, waiting for Mr. Koning’s arrival. Miss Tenija engaged me in conversation. “How is your job going?” she asked.
“It’s going well,” I replied with a smile. “Are you on vacation?”
“Yes,” she smiled and nodded. “After this, I’ll be going to Utrecht to study.”
“By the way, where is Ping Pong?” I inquired about her younger sister.
“She went for table tennis practice. She’ll be here soon,” Tenija replied, just as Mr. Koning entered the room.
“Hello, Michael,” Mr. Koning greeted me.
“Hi, sir,” I returned the greeting. “What’s your profession?”
“I’m a psychotherapist working in Eindhoven,” Mr. Koning explained, settling himself on the sofa.
Meanwhile, Mrs. Koning joined us and asked, “How are you finding life in the Netherlands?”
“It’s great,” I replied with a smile. “When will Jan Jaap be back?”
“In two months,” she responded.
I felt completely at ease in their home. I could freely interact with everyone, spending hours in their company. This was a place I could visit whenever I wanted, and it felt like a home away from home.
With a jerk I awake from my sleep. It was around 4:00 p.m. After work, I always seemed to sleep until the evening.
“Today is Friday. The next two days are holidays. I need to plan something,” I thought to myself. “I should go to that pub tonight. It’ll be fantastic since it’s the weekend.”
A sense of freshness filled my mind. I took a shower and glanced outside. It was drizzling, but the rain wasn’t as heavy as the showers in Kerala.
A little while later, I grabbed my bicycle and ventured out. I could feel the chill in the foggy atmosphere as I pedaled along. I leisurely explored the city, observing the joyful manner in which people walked the streets. It brought me a sense of pleasure.
I made my way to a pub, ordered a beer, and settled at the counter. The place was bustling with lots of people, mostly young ladies. I savored my beer and attentively observed the surroundings.
Glancing at my watch, I noted that it was 7:30 p.m. I decided to visit the pub Jan Jaap and I had been to the previous week. It would come alive around nine o’clock.
“One more beer, please,” I requested from the man behind the counter. He was engaged in conversation with a lady nearby.
She smiled at me, and I returned the gesture. She spoke to me in Dutch.
I replied, “I’m sorry, I don’t speak Dutch,” with a smile.
“Where are you from?” she inquired, looking at me with a gentle smile.
“I’m from India,” I responded softly, accompanied by a friendly smile.
“Do you have a lighter?” she asked in English.
“Yes, of course,” I replied, retrieving the lighter from my pocket and helping her light her
She glanced at me. “I’m Maria,” she introduced herself.
I introduced myself.
“Michael, what do you prefer, beer or hot drinks?” she asked, offering me a drink.
I accepted her offer and replied,
“How long have you been in The Netherlands?” she enquired in a friendly tone.
Just three weeks.” I replied with a smile.
“Do you like netherlands?” she asked in a friendly tone.
“Yes, I really enjoying,” I replied.
We chatted effortlessly, savoring our drinks. During our conversation, the bartender teased Maria, saying something amusing. It made me smile.
Curious, I asked the bartender, “What are you saying?”
He laughed and looked at me for a moment before saying, “She likes you.” This comment made both Maria and me giggle.
Glancing at my watch, I realized it was already 9:15 p.m.
“Well, see you, Maria,” I said, rising to my feet. I winked at her and shook her hand.
“See you, Michael,” she replied with a smile.
I came out of the pub, I felt the effects of the beer, and it felt pleasant to walk in the chilly weather. I took a right turn from the main street and soon arrived at the place I had visited with Jan Jaap the previous week.
I parked my bicycle on the opposite side of the road and securely locked it. I walked straight to the entrance.
“Wilhelmina,” I read the name on the sign. I opened the door and stepped inside.
“Wow!” I exclaimed as the thunderous beats and waves of music filled the air. I took off my jacket and hung it on a nearby rack. There were many jackets there.
The place was packed with young people, and the music was blasting at its highest volume. I maneuvered through the crowd, catching a glimpse of the bustling bar area.
“What a rush!” I thought as I observed the swift movement of people at the counter.
I bought a beer and watched the young ladies dancing in the center of the venue. I stood there, slowly sipping my beer.
The atmosphere was incredible, with flashing lights and the beats breaking all boundaries. Beautiful girls seemed to be looking in my direction, and I couldn’t help but feel their gaze.
I felt the urge to dance with them, and my legs started moving instinctively. Gradually, I became a part of the dancing crowd, completely immersed in a trance-like world.
I started frequenting Wilhelmina regularly and soon became a familiar face there. With just a couple of visits, I found myself surrounded by a friendly group of people, many of whom were girls.
Meanwhile, my job kept me occupied, and I lost track of time as the days flew by. Each day felt like just an hour, with new faces and new acquaintances. The Dutch culture captivated me completely, and I felt myself becoming deeply immersed in it.
What struck me the most was the genuine friendliness of the people I encountered. I was truly embracing the Dutch winter and it felt like every part of me was blending into the vibrant atmosphere of Eindhoven.
As the weekend approached, I made sure to collect all the necessary work details from the job office. I double-checked everything to ensure I was well-prepared. Additionally, I withdrew enough money from my bank account to cover my expenses.
Those days were truly incredible.
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com
Simple Sense… A Dynamic True Story
ചാപ്റ്റർ -17
ഞാൻ Utizenbearu (ജോബ് ഓഫീസ്)ലേക്ക് കയറിച്ചെന്നു . കഴിഞ്ഞ ദിവസം ജാൻ ജാപ്പ് എന്നെ അവിടെ കൊണ്ടുപോയി എന്റെ ജോലിക്കാര്യം സംസാരിച്ചിരുന്നു .
‘’Hi, Michael എന്നാണ് ജോലിയിൽ പ്രവേശിക്കുന്നത്?”Miss Loes പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ വരവേറ്റു.
“തിങ്കൾ … തുടങ്ങാം.” ഞാൻ ഓഫീസ് മുഴുവൻ ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ശരി … ശരി … ഞാൻ പേപ്പർ എല്ലാം ശരിപ്പെടുത്തിവെക്കാം. എനിക്ക് താങ്കളുടെ ബാങ്ക് അക്കൗണ്ട് നമ്പർ വേണം .” Miss Loess എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ഇതാ … എന്റെ അക്കൗണ്ട് നമ്പർ.” ഞാൻ അക്കൗണ്ട് നമ്പർ എടുത്ത് അവർക്ക് നൽകി .
“മൈക്കിൾ, താങ്കളുടെ ജോലിസമയം അറിയാമോ? പുലർച്ചെ രണ്ടു മണി മുതൽ രാവിലെ ഒൻപത് മണി വരെ . മണിക്കൂറിൽ പതിമൂന്ന് ഗിൽഡൻ ലഭിക്കും . ഓവർ ടൈമിന് ഇരട്ടിയും .” എന്റെ അക്കൗണ്ട് നമ്പർ കമ്പ്യൂട്ടറിലേക്ക് പകർത്തുന്നതിനിടയിൽ അവർ പറഞ്ഞു .
“മൈക്കിൾ, കമ്പനി എവിടെയാണെന്ന് അറിയാമോ?” Miss Loess കംപ്യൂട്ടറിൽ നിന്ന് കണ്ണെടുത്തുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി.
“ഞാനും, ജാൻ ജാപ്പും അവിടെ പോയിരുന്നു. എനിക്ക് അറിയാം.” ഞാൻ Miss. Loess ൻറെ അരികിൽ ഇരിക്കുന്ന യുവതിയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“മൈക്കിൾ, ഇത് Miss Decker ” അടുത്തിരിക്കുന്ന യുവതിയെ പരിചയപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് Miss Loes പറഞ്ഞു.
ഞാൻ ഓഫീസ് മുഴുവൻ ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു .ഉൾഭാഗം കാണുവാൻ വളരെ ഭംഗിയുണ്ട് . മുൻ ഭാഗം മുഴുവനും വലിയ ഗ്ലാസിനാൽ അലങ്കരിച്ചിരുന്നു . സീറ്റിൽ ഇരുന്നാൽ തെരുവിലെ മുഴുവൻ കാഴ്ചകളും ആസ്വദിക്കുവാൻ കഴിയും .
‘’Okay… Michael, Monday ജോലിക്ക് ചേരുക, എന്തെങ്കിലും ആവശ്യമുണ്ടെങ്കിൽ എന്നെ സമീപിക്കുക.” വിസിറ്റിംഗ് കാർഡ് എനിക്ക് തന്നുകൊണ്ട് Miss Loes പറഞ്ഞു .
“സരി … അങ്ങിനെ ചെയാം.”
ഞാൻ ജോബ് ഓഫിസിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി . അങ്ങിനെ നടന്നു, ഓരോ കാഴ്ചകൾ കണ്ടുകൊണ്ട് .രണ്ടു പോലീസുകാർ തെരുവിൽകൂടി അങ്ങിനെ നടക്കുന്നു .ഒരു പുരുഷനും, ഒരു വനിതയും . അവരുടെ യൂണിഫോം കാണുവാൻ ഭംഗി തോന്നി .വെള്ള ഷർട്ടും , നീല പാന്റും , നീല തൊപ്പിയും . രണ്ടുപേരുടെയും ബൽറ്റിൽ റിവോൾവർ കാണാം . പക്ഷെ Eindhoven സിറ്റി വളരെ ശാന്തമാണ് .ഓരോന്നും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അങ്ങിനെ നടന്നു .എങ്ങുനിന്നോ ഒരു ഗാനത്തിന്റെ ഈരടികൾ പതുക്കെ അന്തരീക്ഷത്തിലൂടെ ഒഴുകിയെത്തുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു .
Tonight, the rain is falling…
Full of memories… people and places…
And while the past is calling… in my fantasy…
I remember their faces.
“ഞാൻ സ്റ്റുർട്ട്ഗാർട്ടിലേക്ക് പോകുന്നു. എനിക്ക് അവിടെ യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ അഡ്മിഷൻ കിട്ടി .” എന്റെ റൂമിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചുകൊണ്ട് ജാൻ ജാപ്പ് സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു .
‘’ Oh, that’s great, Stuttgart … South Germany! ‘ഞാൻ സംശയഭാവത്തിൽ ജാൻ ജാപ്പിനെ നോക്കി.
“അതെ … അതെ … ” ജാൻ ജാപ്പ് സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു.
“ഇനി അവിടെതന്നെ ആയിരിക്കും, അല്ലെ?” ഞാൻ ജാൻ ജാപ്പിനെ നോക്കി .
“ഉം… എനിക്ക് ഇടയ്ക്കിടക്ക് വരാം. വെറും രണ്ടുമണിക്കൂർ യാത്ര . പിന്നെ , മൈക്കിൾ … You can use my student room അത് ഇനി വെറുതെ കിടക്കുകയല്ലേ.”
“ഹോ … ഗ്രെയ്റ്റ്. എനിക്കത് വളരെ അനുഗ്രഹമായി .” ഞാൻ ജാൻ ജാപ്പിനെ നന്ദി അറിയിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“മൈക്കിൾ, ഇന്നുതന്നെ റൂം മാറിക്കൊ … എന്റെ റൂം എല്ലാംകൊണ്ടും സൗകര്യമായിരിക്കും. കൂടാതെ joe യുടെ സഹായവും ഉണ്ടാകും . താക്കോൽ ഞാൻ വൈകീട്ട് എത്തിക്കാം .” ജാൻ ജാപ്പ് ധൃതിയിൽ പറഞ്ഞു .
അന്നു വൈകീട്ടുതന്നെ താക്കോൽ ലഭിച്ചു. ഞാനും ജാൻ ജാപ്പും സ്റ്റുഡൻറ് റൂമിൽ എത്തിചേർന്നു.
ജാൻ ജാപ്പ് റൂം തുറന്നു.ഞാൻ റൂം മുഴുവൻ ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു .ഒരു സാധാരണ റൂം . സിംഗിൾ ബെഡ് . ബെഡിനു മുകളിൽ മരത്തിൽ തീർത്ത ഒരു റാക്ക് . അതിൽ പുസ്തകങ്ങളും , ഒരുഭാഗത്ത് മ്യൂസിക്ക് കേസറ്റും , ബെഡിന്റെ തലക്കൽ ഒരു മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റവും കാണാം .
“വളരെ നല്ല റൂം. ഇത് ലഭിച്ചത് വളരെ അനുഗ്രഹമായി .” ഞാൻ ജാൻ ജാപ്പിനെ ആദരവോടെ നോക്കി .
ജാൻ ജാപ്പ് നേരെ ജനലിനരികിലേക്ക് നീങ്ങി .”ഈ ജനലിൽകൂടി പ്രകൃതി ആസ്വദിക്കുവാൻ വളരെ ഭംഗിയായിരിക്കും .
“അതെ … അതെ … ഇനിക്ക് ഇവിടെ ഇരുന്ന് ഡച്ച് വിന്റർ ആസ്വദിക്കാം.” ഞാൻ പുറത്തേക്ക് കണ്ണുകൾ എറിഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ഇതാ… മൈക്കിൾ, ഈ മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റം ഉപയോഗിക്കാം. അത്യാവശ്യ കേസറ്റ്സ് , അധികവും ഇംഗ്ലീഷ്.”
‘’ Yes, I like it.” ഞാൻ സന്തോഷത്തോടെ ജാൻ ജാപ്പിനെ നോക്കി .
ഇതാ റൂമിൻറെയും, ഫ്രണ്ട് ഡോറിൻറെയും താക്കോൽ. ഭക്ഷണം കിച്ചണിൽ പാകം ചെയാം. ടെലിഫോൺ ഉപയോഗിക്കാം. നീയും ജോയും ഷെയർ ചെയ്താൽ മതി.” ജാൻ ജാപ്പ് താക്കോൽ എന്നെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ റൂം ക്ലോസ് ചെയ്തു. ഞങ്ങൾ നേരെ ഡൈനിങ് റൂമിലേക്ക് നീങ്ങി .ജാൻ ജാപ്പ് കോഫീ തയാറാക്കി. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ജോയും ഞങ്ങളുടെ കൂടെ കൂടി.
വൈകീട്ട് ഞാൻ ജാൻ ജാപ്പിന്റെ റൂമിലേക്ക് താമസം മാറി .
മെയിൻ ഡോർ തുറന്ന് സൈക്കിൾ ഉൾഭാഗത്ത് വച്ചു . അതിന് ശേഷം ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് സ്റ്റെയർകേസ് കയറി റൂമിൽ പ്രവേശിച്ചു .
മനസ്സിന് നല്ല സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .
നെതെർലാൻഡ്സിൽ എല്ലാം ആസ്വദിക്കാനുള്ള അവസരം കൈവന്നിരിക്കുന്നു . ഞാൻ ബെഡിൽ കയറി നീണ്ടു നിവർന്ന് കടന്നു .ശേഷം ഒരു കാസെറ്റ് അടുത്ത് മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റത്തിൽ ഇട്ടു .
I just called… to say… I love you…
I just called… to say… how much… I care…
Steve Wonder ൻറെ ഒരു പോപ്പുലർ ലൗ സോങ്.
ഞാൻ ആ പാട്ടിൽ ലയിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ കിടന്നു .
ഒരു പ്രത്യേക ലോകത്തിലാണ് ഞാൻ എന്ന തോന്നൽ അനുഭവപ്പെട്ടു . റൂമിൽ തണുപ്പ് കൂടി കൂടി വരുന്നു . ഞാൻ സാവധാനം എഴുന്നേറ്റ് ജനാലക്കരികിലേക്ക് ചെന്നു .
സമയം ഏഴു മണി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു . എങ്ങും മൂടിക്കിടക്കുന്ന കാലാവസ്ഥ .
സൂര്യൻ അസ്തമിച്ചിട്ടില്ല എന്ന് തോന്നി .ശൈത്യകാലത്ത് ദിവസത്തിന് ദൈർഘ്യം ഉണ്ടായിരിക്കണം .മരങ്ങൾ എല്ലാം ഇലപൊഴിഞ്ഞു വിറങ്ങലിച്ചു നിൽക്കുന്നു .
തണുപ്പിന്റെ കാഠിന്യം കുറയണമെങ്കിൽ മെയ് ആവണം .ഞാൻ ജനൽ വഴി പുറത്തേക്ക് ദൃഷ്ഠികൾ പായിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു . എല്ലാവരും വീടിനകത്ത് ഹീറ്ററും ഓണാക്കി അങ്ങിനെ ഇരിക്കുകയായിരിക്കും .
മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റത്തിൽ നിന്ന് പാട്ടിന്റെ അലയൊലികൾ അന്തരീക്ഷത്തിൽ ലയിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
എന്റെ ചിന്തകൾ പിന്നെയും ചിറകടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു . എത്ര നല്ല ആളുകൾ . വളരെ ഫ്രണ്ട്ലി . എല്ലാ വിധത്തിലും എന്നെ സഹായിക്കുന്നു . ഞാൻ കടന്നുവന്ന രാജ്യങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ച് എന്തോ ഒരു പ്രത്യേകത എനിക്കിവിടെ തോന്നുന്നില്ലേ !!
ഒരു പ്രത്യേകതരം അനുഭൂതി ഇവിടെ അനുഭവപ്പെടുന്നില്ലേ !!
ഇവിടെയാണോ എന്റെ സ്വപ്നം … എങ്ങുനിന്നോ ഒരു പിയാനോയുടെ നോട്ട്സ് വളരെ മന്ദമായി എന്റെ കാതുകളെ തഴുകിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതായി എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .
ഡോറിൽ മുട്ടുന്ന ശബ്ദം എന്റെ കാതിൽ പതിഞ്ഞു . ഞാൻ പെട്ടെന്ന് എഴുന്നേറ്റ് വാതിൽ തുറന്നു .
മുന്നിൽ ജോ നിൽക്കുന്നു .
” മൈക്കിൾ, അത്താഴം റെഡി. വരൂ … നമുക്ക് കഴിക്കാം .” ജോ തെല്ല് സങ്കോചത്തോടെ എന്നെ നോക്കി .
“എന്നെ വിളിക്കാമായിരുന്നില്ലേ! ഞാൻ സഹായിക്കുമായിരുന്നു .” ജോയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
‘’No, no… ഓരോ ആഴ്ച്ച ഇടവിട്ട് ഓരോരുത്തർ ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കണം . ഞാൻ പഠിപ്പിച്ചു തരാം . എന്തൊക്കെയാണ് ഉണ്ടാക്കേണ്ടതെന്ന് .” ജോ തല വെട്ടിച്ചുകൊണ്ട് നിസ്സാരമട്ടിൽ പറഞ്ഞു .
‘’Yes… yes… എനിക്ക് ഡച്ച് ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കുന്നത് പഠിക്കണം.” ഞാൻ തെല്ല് ഉത്സാഹത്തോടെ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ ഡൈനിങ് റൂമിലെത്തി . ജോ ടേബിളിൽ എല്ലാം റെഡിയാക്കി വച്ചിരിക്കുന്നു .
ഉരുളക്കിഴങ്ങ് പുഴുങ്ങിയത് , പന്നിയിറച്ചി പൊരിച്ചത് , പച്ചക്കറി , സാലഡ് , സൂപ്പ് , എല്ലാം റെഡി .
“ആദ്യം സൂപ്പിൽ തുടങ്ങാം.” ജോ പ്ലേറ്റിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഒരു ചെറിയ പാത്രത്തിൽ സൂപ്പ് . അത് സ്പൂൺ ഉപയോഗിച്ച് ഞങ്ങൾ കഴിക്കുവാൻ തുടങ്ങി .
“വളരെ രുചികരമായിരിക്കുന്നു.” ഞാൻ ജോയേ പ്രശംസിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ജോ മന്ദഹസിച്ചു . ” ഇന്ത്യയിൽ എന്തൊക്കെയാണ് അത്താഴത്തിന് .” ജോ ഭക്ഷണം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ചോറും കറിയും, ചപ്പാത്തിയും കറിയും, ഇറച്ചി ദിവസവും ഉപയോഗിക്കാറില്ല, മീൻ അധിക ദിവസവും ഉപയോഗിക്കും. പച്ചക്കറികൾ എപ്പോഴും ഉപയോഗിക്കും .” ഞാൻ ഇന്ത്യൻ ഭക്ഷണരീതി വിവരിച്ചു .
“ഇവിടെ നേരെ മറിച്ചാണ്. തണുപ്പിൽ നിന്ന് രക്ഷ വേണമെങ്കിൽ ഇറച്ചി കൂടിയേ തീരു .” ജോ തുടർന്നു … എന്നാലും ഇവിടെ ധാരാളം വെജിറ്റേറിയൻസ് ഉണ്ട് .”
ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം ജോ പ്ലേറ്റുകൾ എല്ലാം കഴുകി യഥാസ്ഥാനത്ത് വച്ചു .ഞാൻ ജോയെ സഹായിച്ചു .
‘’Okay, Michael… Good night.’’
ഞങ്ങൾ അവരവരുടെ റൂമിലേക്ക് മടങ്ങി .
ഞാൻ ബെഡിൽ നീണ്ടു നിവർന്നു കിടന്നു .പെട്ടെന്ന് എന്റെ ചിന്ത അലക്സിലേക്ക് ചെന്നെത്തി .
അലക്സ് ഇപ്പോൾ എവിടെ ആയിരിക്കും !!
ഞങ്ങൾ പിരിഞ്ഞതിന് ശേഷം അലക്സ് നെ കുറിച്ച് യാതൊരു വിവരവുമില്ല .
അലക്സ് ചിലപ്പോൾ ജര്മനിയിലോ … നെതെർലാൻഡിസിൽ തന്നെയോ… ചിലപ്പോൾ ബെൽജിയത്തിലോ ഉണ്ടാകുമായിരിക്കും .
ഓരോന്നും ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പതുക്കെ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണു .
ശനിയാഴ്ച്ച രാത്രി എട്ട് മണി ആയിരിക്കുന്നു .
ജാൻ ജാപ്പ് റൂമിലേക്ക് കയറിവന്നു .
“മൈക്കിൾ, നമുക്ക് പുറത്തേക്കിറങ്ങാം. ഇന്ന് ഞാൻ ഒരിടം കാണിച്ചു തരാം . മൈക്കിളിന് വളരെ ഇഷ്ടപെടും .
“ശരിക്കും …!! എന്നാൽ പോകാം .” ഞാൻ തെല്ല് ഉത്സാഹത്തോടെ ജാൻ ജാപ്പിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ജോ എങ്ങിനെ?” ഗോവണിപ്പടികൾ ഇറങ്ങുന്നതിനിടയിൽ ജാൻ ജാപ്പിന്റെ അന്വേഷണം .
“ഹോ … കുറച്ചു റിസേർവ്ഡ് ടൈപ്പ് ആണ്. ദിവസം മുഴുവൻ റൂമിൽ തന്നെ .ഭക്ഷണത്തിന്റെ സമയം മാത്രം പുറമേക്ക് കാണുവാൻ കഴിയുകയുള്ളു .” ഫ്രണ്ട് ഡോർ തുറന്ന് റോഡിലേക്ക് ഇറങ്ങുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“അതെ … ജോ അങ്ങിനെ ഒരു പ്രകൃതക്കാരനാണ്.” ജാൻ ജാപ്പ് സ്വരം താഴ്ത്തി ആരോടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ അങ്ങിനെ നടന്നു Eindhoven സ്ട്രീറ്റ് ജനനിബിഢമായിരിക്കുന്നു . വീക്കെൻഡ് ആയതിനാൽ എല്ലാവരും ഉത്സാഹ തിമിർപ്പിലാണ് .പബ്ബും റെസ്റ്റോറന്റും നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
നല്ല തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട് .ഞാൻ കൈകൾ രണ്ടും ജാക്കറ്റിന്റെ പോക്കറ്റിൽ തിരുകി അങ്ങിനെ നടന്നു . പ്രധാന ജംഗ്ഷൻ എത്തുന്നതിന് മുൻപായി വലത്തോട്ടുള്ള ഒരു വളവ് .
ഒരു പബ്ബിന്റെ മുമ്പിലെത്തി . ജാൻ ജാപ്പ് ഡോർ തള്ളിത്തുറന്ന് നേരെ അകത്തേക്ക് കയറി .പിന്നാലെ ഞാനും .
അകത്ത് ഉയർന്ന ശബ്ദത്തിൽ ബീറ്റ്സ് കേൾക്കുന്നു .ഫ്ലാഷ് ലൈറ്റുകൾ മിന്നി മറയുന്നു .ഉൾവശം ജനങ്ങളെക്കൊണ്ട് തിങ്ങി നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു .ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ മിക്കവരും യുവതീ -യുവാക്കൾ ആണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞു .
ബീറ്റ്സ് ഉയർന്ന പിച്ചിൽ
Only way is up… baby…
You and me… now…
ഇതാണ് Eindhoven ലെ ചെറുപ്പക്കാരുടെ ഏറ്റവും പോപ്പുലറായ പബ്ബ് . ആൾ കൂട്ടത്തിനിടയിലൂടെ കൗണ്ടറിലേക്ക് നടന്നുകൊണ്ട് ജാൻ ജാപ്പ് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ അവർക്കിടയിലൂടെ ഞരുങ്ങി നടന്ന് കൗണ്ടറിന്റെ അരികിലെത്തി .
“ബിയർ ആകാം … അല്ലേ?” ജാൻ ജാപ്പ് കൗണ്ടറിന്റെ മുൻപിൽ ഇരിപ്പിടം ലഭിക്കുമോ എന്ന് തിരയുന്നതിനിടയിൽ എന്നെ നോക്കി .
“ബിയർ …” ഞാൻ തലയാട്ടി.
“ഇതിന്റെ പേരാണ് Willahmeena എങ്ങിനെയുണ്ട്?” ജാൻ ജാപ്പ് തിങ്ങി നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന യുവജനങ്ങളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
‘’Oh, wow!!’ ഞാൻ അമിതാവേശത്തോടെ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .
“ഇന്ത്യയിൽ ഇങ്ങനെ വീക്കെൻഡിൽ സാധാരണ പോകാറുണ്ടോ?” ജാൻ ജാപ്പ് രണ്ടു ഡ്രോട്ട് ബിയർ ഓർഡർ പറയുന്നതിനിടയിൽ ചോദിച്ചു .
“No, no, എന്റെ സ്ഥലത്ത് ഇത്പോലെ പരിപാടികൾ ഇല്ല. ചിലപ്പോൾ വലിയ സിറ്റിയിൽ കാണുമായിരിക്കും .” ഞാൻ ചുറ്റിനും കൂടിനിൽക്കുന്നവരെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ ബിയർ രുചിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .
ബീറ്റ്സ് ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു …
ഉച്ചത്തിൽ സംസാരിച്ചില്ലെങ്കിൽ തൊട്ടടുത്ത് നിൽക്കുന്ന ജാൻ ജാപ്പിന് പോലും കേൾക്കാൻ കഴിയില്ല .
ഞാൻ ഒരു സിഗരറ്റ് എടുത്തു കത്തിച്ചു .എന്റെ കണ്ണുകൾ ചുറ്റിനും ഓടിനടന്നു . ചില പെൺകുട്ടികളുടെ ചുണ്ടുകളിൽ സിഗരറ്റ് എരിയുന്നു .
അതിനിടയിൽ ജാൻ ജാപ്പ് അടുത്ത ഡ്രിങ്ക്സ് പറഞ്ഞു .
ബിയറിന്റെ ലഹരി ചെറുതായി പിടിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .
യുവതീ -യുവാക്കൾ തകർത്താടുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .ബിയറിന്റെ ലഹരിയിൽ അവരെല്ലാം ചിത്ര ശലഭങ്ങൾ ആണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി .
എന്റെ കാലുകൾ ഞാൻ അറിയാതെ ചലിച്ചുതുടങ്ങി .ബീറ്റ്സ് സിന്റെ നാദം എന്റെ സിരകളെ ത്രസിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
പിന്നെയും ഡ്രിങ്ക്സ് വന്നു . അതിന്റെ ലഹരി എന്റെ ശരീരമാകെ കയറ്റിറക്കങ്ങളുടെ ഒരു വേലിയേറ്റം തന്നെ സൃഷ്ടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
“എന്താ ഡാൻസ് ചെയ്യുന്നില്ലേ? ” ജാൻ ജാപ്പിന്റെ ഉച്ചത്തിലുള്ള ചോദ്യം എന്റെ കര്ണപുടങ്ങളിലേക്ക് തുളച്ചു കയറി.
“വേണം … എനിക്കും ഡാൻസ് ചെയ്യണം. എന്താ വരുന്നില്ലേ ?” ഞാൻ ജാൻ ജാപ്പിനെ നോക്കി .
” ഞാൻ ഇവിടെ ഉണ്ട് come on… go ahead… ജാൻ ജാപ്പ് എന്നെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു .
ഞാൻ എല്ലാവരെയും എന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചു . അധികവും യുവതികൾ .
ചിലരുടെ കൈയിൽ ഗ്ലാസും മറുകൈയിൽ സിഗരറ്റും . ചിലർ ബോയ്ഫ്രണ്ട്സിന്റെ കൈകളിൽ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്നു .
ബീറ്റ്സ് ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഞാൻ സാവധാനം ഡാൻസിങ് പ്ലൈസിലേക്ക് നീങ്ങി .
അറിയാതെ തന്നെ എന്റെ കാലുകൾ ചലിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
ജാൻ ജാപ്പ് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു . ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു .
ഞാൻ സാവധാനം അവരിൽ ഒരാളായി മാറുകയായിരുന്നു.
അലാറം കേട്ട് ഞെട്ടിയുണർന്നു .ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി .സമയം പുലർച്ചെ ഒരു മണി .
ഇന്ന് ജോലിക്ക് പോകേണ്ട ദിവസമാണ് . നല്ല തണുപ്പ് . ബെഡിൽനിന്ന് എഴുന്നേൽക്കാൻ തന്നെ തോന്നുന്നില്ല . രാത്രി രണ്ടുമണിക്ക് ജോലിസ്ഥലത്ത് എത്തണം .അര മണിക്കൂർ വേണം സൈക്കിളിൽ അവിടെ എത്തിച്ചേരുവാൻ .
ഞാൻ പിടഞ്ഞെഴുനേറ്റു . ബ്രെഷ് ചെയ്തു . ഡൈനിങ് റൂമിൽ ചെന്ന് കോഫിമേക്കറിൽ കോഫി ഇട്ടു . വേഗത്തിൽ റൂമിൽച്ചെന്ന് ഡ്രസ്സ് മാറി . ജാക്കറ്റ് , ഗ്ലൗസ് എടുത്തു . നേരെ ഡൈനിങ് റൂമിലേക്ക് വന്നു . കോഫി റെഡിയാക്കി ഒരു കവിൾ കഴിച്ചു . ഹോ … ചൂട് കോഫി … അകത്തു ചെന്നപ്പോൾ ശരീരത്തിന് നല്ല സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു . തണുപ്പ് തെല്ലൊന്ന് കുറഞ്ഞതുപോലെ .
വേഗത്തിൽ സ്റ്റെയർകേസ് ഇറങ്ങി . സൈക്കിൾ ശ്രദ്ധിച്ചശേഷം വീടിന്റെ ഫ്രണ്ട് ഡോർ തുറന്നു .
‘’Oh… chilling air…’ അത് അകത്തേക്ക് അടിച്ചുകയറി. ഞാൻ വേഗത്തിൽ സൈക്കിൾ എടുത്ത് പുറത്തേക്ക് കടന്നു .
ഡോർ അടച്ചശേഷം വേഗത്തിൽ ഗ്ലൗസ് എടുത്തു കൈയിൽ ധരിച്ചു .
“ഹോ, എന്തൊരു തണുപ്പ്!!
ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .
തെരുവിൽ നിറയെ ബൾബുകൾ … പ്രകാശം വിതറി നിരനിരയായി കിടക്കുന്നു . കോട കാരണം അവയുടെ പ്രകാശം വളരെ മങ്ങിയതായിരുന്നു . റോഡിന്റെ ഇരുവശങ്ങളിലും കാറുകൾ നിരനിരയായി പാർക്ക് ചെയ്തിരിക്കുന്നു .
“മഴ പൊടിയുന്നുണ്ടോ?” ഞാൻ അന്തരീക്ഷത്തിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു . നിറയെ മൂടൽമഞ്ഞു . അവ പൊഴിയുന്നതാവണം . വാഹനങ്ങളെല്ലാം മഞ്ഞുവീണു വിറങ്ങലിച്ചു നിൽക്കുന്നു .
ഞാൻ സൈക്കിളിൽ കയറി സാവധാനം നീങ്ങി gagal strassa യിൽ നിന്ന് Marconi Laan ലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .ഫിലിപ്സിന്റെ സ്റ്റേഡിയം തല ഉയർത്തി നിൽക്കുന്നത് ഞാൻ അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“തണുപ്പ് ” അത് എന്റെ ജാക്കറ്റിനകത്തുകൂടി ശരീരത്തിൽ അരിച്ചിറങ്ങുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി. പ്രകൃതി തണുപ്പിൽ വിറങ്ങലിച്ചു നിൽക്കുന്നു .സ്ട്രീറ്റിലെ ആ പ്രഭാപൂരം Eindhoven നെ കൂടുതൽ സൗന്ദര്യവതിയാക്കിയിരിക്കുന്നു .ആ പുലർകാല യാമങ്ങളിലും ഒരു സംഗീതത്തിന്റെ നേർത്ത അലയൊലികൾ എങ്ങുനിന്നോ എന്റെ കാതുകളിൽ പതിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു .
Each time the wind blows…
I hear the voice so … I call your name…
സൈക്കിൾ ഒരു ചെറിയ പാലത്തിന്റെ അടിയിൽകൂടി കടന്ന് വേറൊരു റോഡിൽ പ്രവേശിച്ചു .ഇനി കുറേദൂരം നീണ്ടുകിടക്കുന്ന പ്രധാന റോഡ് . സൈക്കിളിന്റെ സ്പീഡ് വര്ധിച്ചുവന്നു . തണുപ്പ് ശരീരത്തിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങുന്ന .ആ തണുപ്പ് ഒരു ലഹരിയായി എന്നിലേക്ക് ആവാഹിക്കുന്നതായി എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .സൈക്കിളിന്റെ സ്പീഡ് ക്രമേണ വര്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .ഞാൻ Eindhoven സിറ്റി പിന്നിട്ട് പുറത്തെത്തി .പരന്നുകിടക്കുന്ന വിശാലമായ കൃഷിയിടങ്ങൾ .അതിൽ നിറയെ കോട മൂടിക്കിടക്കുന്നു .ക്രമേണ സൈക്കിൾ ചെറിയ സൈക്കിൾ പാതയിലൂടെ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു . രാത്രിയിൽ ഇലപൊഴിഞ്ഞ മരങ്ങൾ കാണുവാൻ ഏതോ പ്രേതാത്മാക്കൾ നിൽക്കുന്നതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു .
യാത്ര ഏതാണ്ട് അര മണിക്കൂർ തികയാൻ പോകുന്നു . അങ്ങ് ദൂരെ ഞാൻ ജോലിചെയുവാൻ പോകുന്ന കമ്പനി പ്രകാശം ചൊരിഞ്ഞുകൊണ്ട് തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്നത് കാണാം .
സൈക്കിൾ ഒരു വളവ് തിരിഞ്ഞശേഷം ഇടത്തോട്ട് തിരിഞ്ഞു ഞാൻ ജോലിചെയ്യാൻ പോകുന്ന കമ്പനിയുടെ ഗേറ്റിന് മുമ്പിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
കമ്പനിയുടെ കോംബൗണ്ടിൽ ധാരാളം വലിയ ട്രക്കുകൾ നിരനിരയായി നിർത്തിയിട്ടിരിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
ഗേറ്റിലെ സെക്യുരിറ്റിയുടെ അനുവാദം വാങ്ങി അകത്ത് പ്രവേശിച്ചു . സൈക്കിൾ നേരെ സ്റ്റാൻഡിലേക്ക് കൊണ്ടുചെന്ന് ലോക്ക് ചെയ്തു .
ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .
ഇത് ഒരു വലിയ സംഭവമാണെന്ന് എനിക്ക് മനസിലായി . ഞാൻ സാവധാനം കമ്പനിയുടെ അകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .
പുലർകാലമായതിനാൽ ജോലികൾ തുടങ്ങുവാൻ പോകുന്നതേ ഉള്ളൂ .
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി . സമയം 1:45.a.m. ആയിരിക്കുന്നു .
ചിലർ വെള്ള കോട്ടും ഹെൽമെറ്റും ധരിച്ച് നടന്നുനീങ്ങുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“ഹലോ … ജോലിക്ക് വന്നതാണോ?”
ഞാൻ പെട്ടെന്ന് തിരിഞ്ഞുനോക്കി . ഒരാൾ എന്നെ നോക്കി ചോദ്യഭാവത്തിൽ നിൽക്കുന്നു .
“അതെ. അതെ .” ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഏത് സെൿഷൻ?”
“ലോഡിങ് സെൿഷൻ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു.” ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“വരൂ, ഞാൻ തങ്ങളെ സഹായിക്കാം.” അയാൾ മുന്നോട്ട് നടന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ അയാളെ അനുഗമിച്ചു .
“ഇതാ, ഈ ഷെൽഫിൽ നിന്ന് കോട്ടും ഹെൽമെറ്റും എടുത്ത് ധരിച്ചുകൊള്ളൂ.” അയാൾ ഷെൽഫ് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ ഷെൽഫിൽ നിന്ന് വെളുത്ത നീളമുള്ള കോട്ടും വെള്ള ഹെൽമെറ്റും എടുത്തു ധരിച്ചു .
“ഇവിടെ ജോലിചെയ്യുന്ന എല്ലാവര്ക്കും ഇത് നിർബന്ധമാണ്.” അയാൾ കോട്ട് എടുത്ത് ധരിക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
“നിങ്ങളുടെ സെൿഷൻ ഹെഡ് Mr. Vrande വരൂ … ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ പരിചയപ്പെടുത്താം.” അയാൾ മുമ്പോട്ട് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
താഴേക്ക് നീണ്ടുകിടക്കുന്ന ഒരു സ്റ്റെപ്പ് … ഞാൻ അയാളെ പിന്തുടർന്നു . കുറച്ചു നടന്നശേഷം ഒരു ഡോറിന്റെ മുമ്പിലെത്തി .അയാൾ അത് തള്ളിത്തുറന്നു .””ഹോ … പിന്നെയും നീണ്ടുകിടക്കുന്ന വഴികൾ .”
ഞങ്ങൾ പിന്നെയും നടന്നു .
അടുത്തതായി കാണുന്നത് വലിയ കോൾഡ് സ്റ്റോറേജ് റൂമുകളാണ് . അതെല്ലാം അടഞ്ഞുകിടക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു . കുറച്ചു കോൾഡ് സ്റ്റോറേജ് റൂമുകൾ പിന്നിട്ട് ഒരു ഓഫീസിന്റെ മുമ്പിൽ ഞങ്ങൾ എത്തിച്ചേർന്നു .
“’’Hi… Mr. Vrande… ഇതാ ഒരു പുതിയ വർക്കർ … താങ്കളുടെ കീഴിലാണ് ജോലി എന്ന് പറയുന്നു .” എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് അയാൾ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ പരിചയപ്പെട്ടു .അദ്ദേഹം എനിക്ക് ജോലിയുടെ രീതി കാണിച്ചുതരുവാൻ ഒരു കോൾഡ് സ്റ്റോറേജ് റൂം തുറന്നു .
ഞാൻ അതിനകത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു . ഒരു വലിയ സ്റ്റോറേജ് റൂം .പന്നികളെ നേര്പകുതിയാക്കി ഹാംഗർ എന്നപോലെ തൂക്കിയിട്ടിരിക്കുന്നു .
“നോക്കൂ മൈക്കിൾ … ഇത് വളരെ എളുപ്പമാണ്. മുകളിലെ ആ റെയിൽ കണ്ടില്ലേ ? ആ റയിലിൽ കൂടി തൂക്കിയിട്ടിരിക്കുന്ന പന്നികളെ പുഷ് ചെയ്തുകൊണ്ടുവന്നു അവിടെ … ദൂരെക്കാണുന്ന അവിടംവരെ എത്തിക്കണം .
ഞാൻ ദൂരെ ഷട്ടർ ഇട്ടിരിക്കുന്ന സ്ഥലം ശ്രദ്ധിച്ചു .
‘’Mr. Vrande തുടർന്നു …
“ആ ഷട്ടർ തുറന്ന് അവിടെ ട്രക്ക് വന്നുനിൽക്കും. ട്രാക്കിന്റെ ഉൾഭാഗം ഇതേ രീതിയിൽ റെയിൽ ഉണ്ടായിരിക്കും .അത് രണ്ടും യോജിപ്പിച്ചാൽ പന്നികളെ ട്രക്കിന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് തള്ളിക്കയറ്റാം .” Mr. Vrande ജോലി വിശദീകരിച്ചു.
” പിന്നെ, എല്ലാ ദിവസവും പുലർകാലേ കൃത്യം രണ്ടുമണിക്ക് ജോലി തുടങ്ങും. ഗേറ്റിൽ പഞ്ചിങ് മിഷ്യൻ ഉണ്ട് . അത് പഞ്ച് ചെയ്യുവാൻ മറക്കരുത് . ജോലി കഴിഞ്ഞു പോകുമ്പോഴും അതേരീതിയിൽ ചെയ്യണം .”
“Okay… Sir.’’ ഞാൻ Mr. Vrande യെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
അപ്പോഴേക്കും രണ്ടുമൂന്നുപേർ കൂടി എത്തിച്ചേർന്നു .അവരും വെളുത്ത കോട്ടും ഹെൽമെറ്റും ധരിച്ചിരിക്കുന്നു .
“ഹലോ … പുതുതായി ജോലിക്ക് വന്നതാണോ? ഞാൻ Keppels” ഒരു യുവാവ് എന്റെ അടുക്കൽവന്നു പരിചയപ്പെട്ടു .
” ഹായ്, ഞാൻ ജോസ് മൈക്കിൾ.” ഞാൻ എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തി .
ഞാൻ Struben ഇത് Mr. Carel”
ഞങ്ങൾ അന്യോന്യം പരിചയപ്പെട്ടു .
ഞാൻ Mr. Vrande യെ ശ്രദ്ധിച്ചു. ഏകദേശം അമ്പത് വയസ്സ് . ഉയരം കുറവ് . വെളുത്ത തലമുടി .റൗണ്ട് മുഖം .നല്ല ഉർജ്ജസ്വലൻ . ജോലി എല്ലാം വേഗത്തിലാകണം എന്ന് നിർബന്ധമുള്ള വ്യക്തി .
ജോലി തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു .
ഞാൻ Mr. Kepples നെ അനുഗമിച്ചു. അദ്ദേഹം ചെന്ന് ഒരു കോൾഡ് സ്റ്റോറേജ് റൂം തുറന്നു .
തുടർന്ന് അകത്തേക്ക് കയറിയ ശേഷം ആറേഴ് പന്നിക്കൂട്ടങ്ങൾ വീതം തള്ളി പുറത്തേക്ക് കൊണ്ടുവന്നു .
ഞാനും അതേ വിധത്തിൽ ചെയ്തു . കോൾഡ് സ്റ്റോറേജിലെ പന്നികളെ തൊടുമ്പോൾ കൈവിരലുകളിൽ കൂടി തണുപ്പ് അരിച്ചുകയറുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു .
kepples മുകളിലെ റയിലിന്റെ ദിശ ലോഡ് ചെയ്യുന്നു ദിശയിലേക്ക് ശരിപ്പെടുത്തി. (ഓരോ ജോയിന്റിലും ഓരോ കമ്പി തൂങ്ങിക്കിടപ്പുണ്ട് .അത് വലിച്ചാൽ ഏതു ദിശയിലേക്കും കൊണ്ടുപോകാൻ വിധത്തിൽ റെയിൽ ക്രമീകരിച്ചിരിക്കുന്നു .)
അതിനിടയിൽ Mr. Steuben ഉം Mr. Carel ലും പന്നികളെ തള്ളിക്കൊണ്ടുവന്നു.
“മൈക്കിൾ … എങ്ങിനെയുണ്ട് ജോലി.” Mr. Steuben എന്നെ നോക്കി.
“ഹും, കൊള്ളാം. അധികം ബുദ്ധിമുട്ടില്ല .” ഞാൻ അവിടെമാകെ ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഇവിടെ എത്രനാളായി ജോലിചെയ്യുന്നു?” ഞാൻ Mr. Steubenന്റെ അടുക്കൽ ചോദിച്ചു.
“നാലുമാസം. എന്റെ വിദ്യാഭ്യാസം ഇപ്പോൾ കഴിഞ്ഞതേയുള്ളൂ .അതിനിടയിൽ കുറച്ചുകാലം ജോലിനോക്കാം എന്ന് കരുതി .” Steuben അടുത്ത പന്നിക്കൂട്ടം എടുക്കുവാൻ വേണ്ടി നടക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു.
“എവിടെയാണ് താമസിക്കുന്നത്?” ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .
“ഇവിടെനിന്ന് ഏകദേശം ഏഴു കിലോമീറ്റർ … കാറുണ്ട്. അതിൽ വരും .” Struben കോൾഡ് സ്റ്റോറേജിലേക്ക് കയറിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഏകദേശം ഒരു മണിക്കൂർ . ഞങ്ങൾ നാലുപേരും ചേർന്ന് ഒരു വലിയ ട്രക്ക് നിറച്ചു . അതിനുശേഷം ആ ട്രക്ക് മാറി അവിടെ വേറൊന്ന് വന്നുനിന്നു .
“ഇങ്ങനെ എത്ര ട്രക്ക് ദിവസവും കാണും.? “ ഞാൻ Mr. Kepples ൻറെ അടുക്കൽ കൗതുകത്തോടെ അന്വേഷിച്ചു.
“ചില ദിവസങ്ങളിൽ എട്ട് ട്രക്ക് വരെ ഉണ്ടാകും.”
“അപ്പോൾ ദിവസവും എത്ര പന്നികളെ ശരിയാക്കും?”
“ചിലപ്പോൾ എണ്ണായിരം പന്നികൾ തൊട്ട് പതിനായിരം വരെ കാണും.” Mr. Kepples എന്റെ മുഖത്തെ ആച്ഛര്യഭാവം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ഹോ… വലിയ സംഭവം തന്നെ.” ഞാൻ ആരോടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞു .
Mr. Kepples തുടർന്നു.
“ഇവിടെനിന്ന് പ്രോസസ്സ് ചെയ്ത പന്നികളെ ഫ്രാൻസ്, ജർമ്മനി, ബെൽജിയം, സ്പെയിൻ, എന്നിവിടങ്ങളിലെല്ലാം സപ്ലൈ ചെയ്യുന്നു.
എനിക്ക് അതുകേട്ട് ആച്ഛര്യം തോന്നി . ഒരുദിവസം ഇതെല്ലാം ഒന്ന് ചുറ്റിക്കാണണം .
ഒമ്പത് മണി . ഞങ്ങളുടെ ജോലി കഴിഞ്ഞു .അതിനിടയിൽ രണ്ടുതവണ കോഫി കഴിക്കുന്നതിനും ലഘുഭക്ഷണത്തിനും ബ്രേക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു .ടൈം കാർഡ് പഞ്ച് ചെയ്തശേഷം ഞങ്ങൾ പുറത്തുകടന്നു . ഞാൻ Gagal Stresse ലക്ഷ്യമാക്കി സൈക്കിളിൽ അങ്ങിനെ നീങ്ങി.
ഡച്ച് പ്രഭാതം …
എങ്ങുനിന്നോ ഡച്ച് എഫ് .എം . ഇംഗ്ലീഷ് പാട്ടുകൾ എന്റെ കാതുകളിൽ ഒഴുകിവരുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു .
സൂര്യപ്രകാശം തീരെ പുറത്തേക്ക് കാണുന്നില്ല .എങ്ങും മൂടിക്കെട്ടിയ കാലാവസ്ഥ .പ്രകൃതി തണുത്തു വിറങ്ങലിച്ചു നിൽക്കുന്നു . വഴിയോരത്തെ സ്കൂളിൽ നിന്നും കുട്ടികളുടെ ഒച്ചയും ബഹളവും . ഷോപ്പുകൾ മിക്കതും തുറന്നിരിക്കുന്നു .ചിലയിടങ്ങളിൽ റോഡിൽ അറ്റകുറ്റപ്പണികളും, യന്ത്രങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് റോഡ് വൃത്തിയാക്കുന്നതും എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു .
വളരെ സുഖകരമായ യാത്ര .നല്ല ക്ഷീണമുണ്ട് .എന്നാലും മനസ്സ് നിറയെ സന്തോഷം അനുഭവപ്പെട്ടു .ഞാൻ ഓരോ കാഴ്ച്ചകൾ കണ്ടുകൊണ്ട് സൈക്കിളിൽ അങ്ങിനെ നീങ്ങി Gagal Stressa യിൽ എത്തിയത് അറിഞ്ഞതേയില്ല .
ഡോർ തുറന്നു സൈക്കിൾ അകത്തേക്ക് കയറ്റി .അതിനുശേഷം ഗ്ലൗസ് ഊരി ജാക്കറ്റിന്റെ പോക്കറ്റിൽ നിക്ഷേപിച്ചു .നേരെ സ്റ്റെയർകേസ് കയറി മുകളിലെത്തി റൂം തുറന്നു .ജാക്കറ്റ് ഊരി ഹാങ്ങറിൽ തൂക്കി നേരെ ഡൈനിങ് റൂമിലേക്ക് വന്നു .
കോഫിമേക്കറിൽ കോഫീ ഇട്ടു . അതിനുശേഷം ഫ്രിഡ്ജ് തുറന്നു .
ബ്രെഡ് ,ബട്ടർ ,ജാം ,ചീസ് , പാൽ , എടുത്തു ടേബിളിൽ വച്ചു .
കോഫി റെഡിയായിരിക്കുന്നു . ഞാൻ പ്രഭാതഭക്ഷണം കഴിക്കുവാൻ ആരംഭിച്ചു .
നല്ല ക്ഷീണം തോന്നുന്നുണ്ട് . ബെഡിൽ വീണാൽ ആ നിമിഷം ഉറങ്ങിപ്പോകും . രാത്രി ഒരുമണിക്ക് എഴുന്നേറ്റതല്ലേ .
പ്രഭാതഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞു റൂമിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ ജോയുടെ റൂമിലേക്ക് ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു .
അത് അടഞ്ഞുതന്നെ കിടക്കുന്നു .
റൂമിൽ പ്രവേശിച്ചു .നേരെ മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റം ഓൺ ചെയ്തു .അതിനുശേഷം ഹെഡ്ഫോൺ എടുത്തു ചെവിയിൽ വച്ചുകൊണ്ട് നീണ്ടുനിവർന്നു കിടന്നു .
മ്യൂസിക്ക് സിസ്റ്റത്തിലെ ഒരു മനോഹര ഗാനം എന്റെ കാതിലൂടെ ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
If I have to live my life without you near me…
The days would all be empty…
Nothing gonna changes my love for you…
ജോർജ് മൈക്കിളിന്റെ പാട്ടാണെന്ന് മനസ്സിലായി . അങ്ങിനെ പാട്ട് ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് കിടക്കുവാൻ നല്ല സുഖം തോന്നി .
ആ സോങ് തീരുന്നതിന് മുമ്പേ ഉറക്കം എന്നെ കീഴടക്കിയിരുന്നു .
പെട്ടെന്ന് ഞെട്ടിയുണർന്നു . ഞാൻ വാച്ചിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു .സമയം വൈകീട്ട് നാല് മണി .
നല്ല ഉറക്കമായിരുന്നു . ഹെഡ്ഫോൺ അങ്ങിനെതന്നെ ബെഡിന്റെ സൈഡിൽ കിടക്കുന്നു .
ഞാൻ സാവധാനം എഴുന്നേറ്റു. നല്ലവണ്ണം വിശക്കുന്നുണ്ട് . ആദ്യമായി ഒന്ന് കുളിച്ചു ഫ്രഷ് ആകണം .
ഞാൻ ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു . അന്തരീക്ഷം മൂടിക്കെട്ടിത്തന്നെ . നല്ല കാറ്റടിക്കുന്നുണ്ട് . മരങ്ങളെല്ലാം തണുപ്പിൽ വിറങ്ങലിച്ചു നിൽക്കുന്നു .
നേരെ ബാത്റൂമിലേക്ക് നടന്നു .ഡ്രസ്സ് മാറി ബാത്ത് ടബ്ബിന്റെ ചുവട്ടിൽ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .ടാപ്പ് തുറന്ന് ചൂട് ആവശ്യത്തിന് ക്രമീകരിച്ചു .
“ഹോ … എന്തൊരു സുഖം. ചൂടുവെള്ളം ശരീരത്തിലൂടെ ഒഴുകിനടന്നപ്പോൾ എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു സുഖം അനുഭവിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
കുളികഴിഞ്ഞു ഭക്ഷണം കഴിച്ചശേഷം പുറത്തേക്കിറങ്ങി Eindhoven സ്ട്രീറ്റിൽകൂടി അങ്ങിനെ നടന്നു .ഫിലിപ്സ് ആസ്ഥാനമന്ദിരം അങ്ങകലെ തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
ലോകമാസകലമുള്ള ഫിലിപ്സിന്റെ വരുമാനം വന്നടിയുന്ന അവസാനത്തെ ഇടം .ഫിലിപ്സ് കമ്പനിയുടെ ആസ്ഥാനം എന്നാണ് Eindhoven നെ പൊതുവെ അറിയപ്പെടുന്നത് .
ഞാൻ അങ്ങിനെ നടന്നു . കരിങ്കൽ പാകിയ റോഡ് കാണുവാൻ വളരെ ഭംഗി തോന്നി .ഇംഗ്ലീഷ് സിനിമകളിലാണ് സാധാരണ ഇത്തരം റോഡുകൾ പൊതുവെ കാണാറുള്ളത് .
“ഹോ … എന്തൊരു തണുപ്പ് !!” ഞാൻ ജാക്കറ്റ് ഒന്നുകൂടി ശരിയാക്കി . അതിനുശേഷം കൈകൾ രണ്ടും പോക്കറ്റിൽ തിരുകി .
ഞാൻ സ്ട്രീറ്റിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചു .യുവതീ -യുവാക്കൾ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു നടന്നുനീങ്ങുന്നത് ഞാൻ കൗതുകത്തോടെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
ഞാൻ പെട്ടെന്ന് കേരളത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചു .കേരളത്തിൽ ഈവിധം കാണുവാൻ കഴിയില്ല .അവിടെ ആൺ -പെൺ ഇടപെടൽ വളരെ പരിമിതമാണ് . ഇവിടെ അത്ര ഫ്രീ ആയാണ് ജനങ്ങൾ ഇടപഴകുന്നത് . അതായിരിക്കണം ഇവിടെ കുറ്റകൃത്യങ്ങൾ വളരെ കുറയാൻ കാരണം .
“എന്തൊരു വ്യത്യാസം.” ഞാൻ ചിന്തയിലാണ്ടു .
ഇവിടെ ഒരാണിന് ഒരു പെൺകുട്ടി ഇല്ലെങ്കിൽ അതൊരു വൈകല്യമായി സമൂഹം കണക്കാക്കുന്നു . പക്ഷെ , കേരളത്തിലാണെങ്കിൽ നേരെ മറിച്ചും .
ഞാൻ ചുറ്റുപാടും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നടന്നു . കോഫിറ്റിരിയകളിലും പബ്ബുകളിലും ജനങ്ങൾ സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് ആഹ്ളാദം പങ്കിടുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
നല്ല തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട് .
ഒരു ഡ്രിങ്ക്സ് കഴിച്ചാലോ …
അടുത്ത് കണ്ട പബ്ബിലേക്ക് കയറി .പബ്ബ് നിറയെ ആളുകൾ . നേരെ കൗണ്ടറിലേക്ക് നടന്നു .അവിടെ കയറി ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു .
‘’One beer… Please…’’ ഞാൻ കൗണ്ടറിലെ പെൺകുട്ടിയെ നോക്കി.
അവൾ ഒരു ഡ്രോട്ട് ബിയർ പകർന്നു എന്റെ മുമ്പിൽ വച്ചു . ബിയർ ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു . ധാരാളം യുവതികൾ .
തൊട്ടടുത്തിരുന്ന മധ്യവയസ്കയെ ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു . നല്ലവണ്ണം ഡ്രിങ്ക്സ് കഴിച്ച് കിക്ക് ആണെന്ന് തോന്നി .തല ഇടയ്ക്കിടെ താഴ്ന്നു പോകുന്നു .കൈവിരലുകൾക്കിടയിൽ പകുതിയിലധികം എരിഞ്ഞ സിഗരറ്റ് അങ്ങിനെ പുകഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
എന്തോ വലിയ സങ്കടത്തോടുകൂടിയുള്ള ഇരിപ്പാണ് .ചിലപ്പോൾ വല്ല കുടുംബപ്രശ്നങ്ങളുമാകാം .
അവർ തല തിരിച്ചു എന്നെ നോക്കി എന്തോ പറയുവാൻ ഭാവിച്ചു .പക്ഷെ വ്യക്തമായ വാക്കുകൾ പുറത്തേക്ക് വരുന്നില്ല .
അവരുടെ സമീപമിരിക്കുന്ന മനുഷ്യൻ കൈ ഉയർത്തി , മദ്യം തലക്ക് പിടിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന് എന്നോട് ആംഗ്യഭാക്ഷയിൽ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ വെറുതെ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു .
പുറത്ത് ഇരുൾ വ്യപിച്ചുവരുന്നു . ഞാൻ സാവധാനം പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ജനങ്ങൾ തണുപ്പിനെ വകവെക്കാതെ അവരവരുടെ കർത്തവ്യങ്ങളിൽ മുഴുകി നീങ്ങുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
തെരുവീഥികൾ… ആഴ്ചയുടെ അവസാനം പോലെ അത്ര ലൈവ് ആയി അനുഭവപ്പെടുന്നില്ല . ഞാൻ സാവധാനം Gagal Stresse ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു . അപ്പോഴും ഒരു സംഗീതം എങ്ങുനിന്നോ അന്തരീക്ഷത്തിലൂടെ ഒഴുകിയെത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു .
Love is easy… hate is wrong…
Find the way babe… way back home.
Give your heart, love never dies …
Or a little cloud … will cry…
Be a dreamer… be a fool…
I felt, I was walking in a magical world.
ഒരു മാസ്മര ലോകത്തിലെന്നപോലെ ഞാൻ അങ്ങിനെ നടന്നുനീങ്ങി.
ഗ്ലാസ് ഡോറിന്റെ ഉള്ളിലൂടെ ഞാൻ ഡെറിക്കിനെ കണ്ടു . എന്തോ പേപ്പറുകൾ നോക്കികൊണ്ട് സോഫയിൽ ഇരിക്കുന്നു .
“ഹായ്, മൈക്കിൾ. എന്തൊക്കെയുണ്ട് വിശേഷം ? ജോലിയൊക്കെ എങ്ങിനെ ?” ഡോർ തള്ളിത്തുറന്ന് അകത്തേക്ക് കയറിയ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഡെറിക്ക് അന്വേഷിച്ചു .
‘’Everything fine… ഞാൻ ജോലിക്ക് പോയിത്തുടങ്ങി.” സോഫയിലേക്ക് ചാരിയിരുന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ ഓരോന്ന് സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു . ഡെറിക്ക് ചെന്ന് കോഫി തയാറാക്കി കൊണ്ടുവന്നു .
“മൈക്കിൾ, ഞാൻ കഴിഞ്ഞ വര്ഷം മിക്സിക്കോയിൽ പോയിരുന്നു.” ഡെറിക്ക് കോഫി നുകർന്നുകൊണ്ട് വാചാലനായി ..” എനിക്ക് അവിടം വളരെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു .”
“അതെയോ? എത്രകാലം അവിടെ നിന്നു ?” ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .
“ഹോ, വെറും നാല് മാസം. Very warm place… ശരിക്കും വ്യത്യസ്തമായ സ്ഥലം. ഞാൻ ശരിക്കും എൻജോയ് ചെയ്തു .
“അവിടെനിന്ന് യൂ. എസ് .ലേക്ക് പോയിരുന്നോ ?”
“ഹേയ്, മൂന്ന് മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ വിസ തീർന്നു. പക്ഷെ പ്രശ്നം ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല . ഞാൻ വിസ പുതുക്കി . പിന്നെ, യൂ .എസ് ലേക്കൊന്നും പോയില്ല . വേറൊരു അവസരത്തിലാകാമെന്ന് കരുതി .” സോഫയിലിരുന്നു പേപ്പറുകൾ ഒതുക്കിവക്കുന്നതിനിടയിൽ ഡെറിക്ക് പറഞ്ഞു .
“ഇന്ത്യക്കാർക്ക് യു. എസ് . വിസ ബുദ്ധിമുട്ടാണ് . ഞാൻ അപേക്ഷിച്ചിരുന്നു . പക്ഷെ കിട്ടിയില്ല .” ഞാൻ തെല്ല് നിരാശയോടെ ഡെറിക്കിനെ നോക്കി .
‘’Hi, Michael… How are you?’’ വിസിറ്റിംഗ് റൂമിലേക്ക് കടന്നുവന്നുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“ഫൈൻ, സർ.” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“മൈക്കിൾ, ഇന്ന് ഞങ്ങളുടെ ക്ലബ് മീറ്റിംഗ് ഉണ്ടായിരുന്നു.” Mr. Keijzer തൊട്ടടുത്തുണ്ടായിരുന്ന സോഫയിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“സർ, റോട്ടറിൻസ് മിക്കവരും ഫിലിപ്സിലാണോ ജോലി ചെയുന്നത്?” Mr. Teer ഫിലിപ്സിൽ ആയിരുന്നു എന്ന് കേട്ടു.” ഞാൻ Mr. Keijzer നോക്കി.
‘’You know…Mr. Frits Philips ഞങ്ങളുടെ ക്ലബ്ബിലെ അംഗമാണ്.” Mr. keijzer തെല്ല് തലയെടുപ്പോടെ എന്നെ നോക്കി.
അദ്ദേഹം വാചാലനായി …
Mr. Anton Philips ൽ ഫിലിപ്സ് സ്ഥാപിച്ചു. തുടക്കത്തിൽ വളരെ ചെറിയ കമ്പനി ആയിരുന്നു .ഉയർച്ച വളരെ വേഗത്തിലായിരുന്നു Frits Philips അധികാരം ഏറ്റെടുത്തതിലൂടെ ഫിലിപ്സ് വളരെ വേഗത്തിൽ വളർന്നു . ഇന്ന് ഫിലിപ്സ് ലോകത്തിലെ നമ്പർ വൺ .”
“അതെ, അതെ, ഫിലിപ്സ് ഇന്ത്യയിലും നമ്പർ വൺ തന്നെ.” ഞാൻ Mr. Keijzer റെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ കുറെ നേരം അങ്ങിനെ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .നേരം ഇരുട്ടായി വരുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .പുലർച്ചെ എഴുന്നേൽക്കണം . ജോലിക്ക് പോകണം . ഞാൻ യാത്ര പറഞ്ഞു പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
ഫ്രണ്ട് ഡോർ തുറന്ന് അകത്തേക്ക് കയറി .ഹാ… എന്തൊരു തണുപ്പ് . അകത്തു കയറിയപ്പോൾതന്നെ നല്ലൊരു സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .
ജോയുടെ മുറി അടഞ്ഞുതന്നെ കിടക്കുന്നു .ജോ നേരത്തെതന്നെ ഭക്ഷണം കഴിച്ച് റൂമിൽ കയറിയിരിക്കും . ഞാൻ ചിന്തിച്ചു .
“വിശക്കുന്നുണ്ട് ” ഞാൻ നേരെ ഡൈനിങ് റൂമിലേക്ക് നടന്നു. ഫ്രിഡ്ജ് തുറന്നുനോക്കി .
പന്നിയിറച്ചിയും ബ്രെഡും എടുത്ത് ടേബിളിൽ വച്ചു . ഫ്രയിങ് പാൻ എടുത്ത് പന്നിയിറച്ചി ചെറുതായി അരിഞ്ഞശേഷം ഗ്യാസ് സ്റ്റവിൽ വച്ചു .
പെട്ടെന്ന് തന്നെ പാകമായി .
ബ്രെഡ് എടുത്ത് അതിൽ കുറച്ചു ടൊമാറ്റോ സോസ് ചേർത്ത് അവിടെ ഇരുന്നുതന്നെ കഴിച്ചു . കൂടെ , ഒരുഗ്ലാസ്സ് പാലും . വിശപ്പ് അടങ്ങി എന്ന് തോന്നി .
റൂമിൽ കയറി ഡ്രസ്സ് മാറി , ടൈംപീസ് ഒരുമണിക്ക് സെറ്റ് ചെയ്ത ശേഷം നേരെ ബെഡിലേക്ക് മറിഞ്ഞു .
വീട്ടിലേക്ക് ഒരു ലെറ്റർ എഴുതണം .വീട്ടിലെ വിശേഷങ്ങൾ അറിയുവാൻ തിടുക്കമായി .
അലക്സ് ഇപ്പോൾ എവിടെ ആയിരിക്കും ? ഈ ശൈത്യത്തിൽ എവിടെയെങ്കിലും തങ്ങിക്കാണുമോ ? അതോ… യാത്ര തുടരുന്നുണ്ടാകുമോ !!
ഓരോ ചിന്തകൾ … ക്രമേണ ഉറക്കം എന്നെ കീഴ്പെടുത്തി .
ജോലി കഴിഞ്ഞു, വന്നു കിടന്നുറങ്ങി . വൈകീട്ട് 4:30 p.m. ആയപ്പോൾ എഴുന്നേറ്റ് കുളിച്ചു പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
“ഇന്ന് എന്താണ് പരിപാടി !!” അങ്ങിനെ ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് സ്ട്രീറ്റിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നു .
സ്ട്രീറ്റിൽ നല്ല തിരക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു . പലവിധത്തിലുള്ള വിന്റർ ഡ്രസ്സ് അണിഞ്ഞു യുവതീ -യുവാക്കൾ നടന്നുനീങ്ങുന്നത് കാണുവാൻ വളരെ കൗതുകം തോന്നി .
ചില മുഖങ്ങൾ കണ്ടുപരിചയമുണ്ട് .
“ഇന്ന് കോണിങ്ങിന്റെ വീട്ടിൽ പോകാം.” അങ്ങിനെ ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീട് ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി .
‘’Hi, come in…’’ മൂത്ത മകൾ Tenija ഡോർ തുറന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
‘’Mr. Koning…?’’
“ഉണ്ട്. ഇപ്പോൾ വരും .” എന്നെ അകത്തേക്ക് ആനയിച്ചുകൊണ്ട് tenija പറഞ്ഞു .
ഞാൻ അകത്തു കയറി വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ ഇരുന്നു .
“എങ്ങിനെയുണ്ട് ജോലി?” Tenija അന്വേഷിച്ചു.
“ഉം… നല്ലവണ്ണം പോകുന്നു.” ഞാൻ അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് തുടർന്നു . “ഇപ്പോൾ വെക്കേഷൻ ആണോ ?”
“അതെ. രണ്ടുമാസം കഴിഞ്ഞു ഞാൻ Utrecht ൽ പോകും . ഞാൻ അവിടെയാണ് പഠിക്കുന്നത് .”
“Ping Pong എവിടെ?” ഞാൻ അനിയത്തിയെക്കുറിച്ച് തിരക്കി .
“അവൾ ടേബിൾ ടെന്നീസ് പ്രാക്ടീസ് ചെയ്യാൻ പോയതാണ്. ഇപ്പോൾ വരും .” കോണിങ് വരുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ………….. പറഞ്ഞു .
“ഹലോ … മൈക്കിൾ.”
“ഹലോ. സർ ..” ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ് വിഷ് ചെയ്തു . “എവിടെയാണ് ജോലി ?” ഞാൻ സംഭാഷണത്തിന്റെ ഭാഗമെന്നോണം അന്വേഷിച്ചു .
Eindhoven ൽ തന്നെ. I am a psychotherapist.’’ കോണിങ് സോഫയിൽ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
അതിനിടയിൽ മിസ്സിസ് കോണിങ് കടന്നുവന്നു .”എങ്ങിനെ നെതെര്ലാന്ഡ് ജീവിതം ?” അവർ തിരക്കി .
“Um… Super, ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.”ജാൻ ജാപ്പ് എപ്പോൾ വരും?”
“രണ്ടു മാസം കഴിഞ്.” മിസ്സിസ് കോണിങ് പറഞ്ഞു .
അവിടം ഇനിക്ക് സ്വന്തം വീടുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു . എല്ലാവരുടെയും അടുക്കൽ ഫ്രീ ആയി ഇടപഴകുവാൻ കഴിയുന്നു . അവരുടെ കൂടെ ഞാൻ മണിക്കൂറുകൾ ചിലവഴിച്ചു .എന്ത് ആവശ്യത്തിനും പെട്ടെന്ന് കയറിച്ചെല്ലുവാൻ പറ്റിയ ഒരിടം .
ഉറക്കത്തിൽ നിന്ന് ഞാൻ ഞെട്ടിയുണർന്നു . ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി .സമയം നാലുമണി ആകുവാൻ പോകുന്നു .ജോലി കഴിഞ്ഞുവന്ന ശേഷമുള്ള ഉറക്കം വൈകീട്ടുവരെ നീളുന്നു .
“ഇന്ന് വെള്ളിയാഴ്ച്ച … ഇനി രണ്ടു ദിവസം ഹോളിഡേ. എന്താണ് പരിപാടി .” ഞാൻ ചിന്തിച്ചു .
“ഇന്നെനിക്ക് ആ പബ്ബിൽ പോകണം. വീക്കെൻഡ് ആയതിനാൽ ഗംഭീരമായിരിക്കും .”
മനസ്സിന് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഉന്മേഷം അനുഭവപ്പെട്ടു .
കുളി കഴിഞ്ഞു റൂമിൽ തിരിച്ചെത്തി . ഞാൻ പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു .ചിഹ്നം .. ചിഹ്നം .. മഴ പെയ്യുന്നുണ്ട് . കേരളത്തെപ്പോലെ കനത്ത മഴ ഇതുവരെ കണ്ടിട്ടില്ല .
“ഈ ചിഹ്നം. ചിഹ്നം മഴ ആയിരിക്കണം മഞ്ഞായി പെയ്യുന്നത് .” ഞാൻ ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ചിന്തിച്ചു .
അൽപ സമയത്തിന് ശേഷം സൈക്കിൾ എടുത്ത് പുറത്തേക്കിറങ്ങി .മൂടിക്കെട്ടിയ കാലാവസ്ഥയിൽ നല്ല തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട് .
ഞാൻ സിറ്റിയിലൂടെ അങ്ങിനെ നീങ്ങി .ആളുകൾ എത്ര ഉല്ലാസത്തോടെയാണ് സ്ട്രീറ്റിൽ നടക്കുന്നത് . എനിക്കും എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു അനുഭൂതി അനുഭവപ്പെട്ടു .
ഞാൻ മുന്നിൽ കണ്ട പബ്ബിൽ കയറി .ബിയർ ഓർഡർ ചെയ്തു അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
നിറയെ ആളുകൾ , യുവതികളാണ് അധികവും എന്ന് തോന്നി .
ഓരോരുത്തരുടെയും ചലനങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ച് ബിയർ നുണഞ്ഞുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി . സമയം രാത്രി 7:30. കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച്ച ജാൻ ജാപ്പിന്റെ കൂടെ പോയിരുന്ന ആ പബ്ബിൽ പോകണം . ഡാൻസ് എല്ലാം തുടങ്ങണമെങ്കിൽ ഒമ്പത് മണിയെങ്കിലും ആകണം .
‘’One more beer please…’’ ഞാൻ കൗണ്ടറിലിരുന്ന ആളോട് പറഞ്ഞു.
ആയാൾ ഒരു യുവതിയുമായി സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു .
ആ യുവതിയുടെ ശ്രദ്ധ എന്നിൽ പതിഞ്ഞു .അവർ എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു .
ഞാനും പുഞ്ചിരിയോടെ അവളെ വരവേറ്റു .
അവൾ ഡച്ച് ഭാഷയിൽ എന്റെ അടുക്കൽ എന്തോ ആവശ്യപ്പെട്ടു .
‘’I am sorry… എനിക്ക് ഡച്ച് അറിയില്ല. ” ഞാൻ യുവതിയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
അവൾ ചിരിച്ചു ‘’Were are you from?’’
‘’India’’ ഞാൻ പുഞ്ചിരിയോടെ മറുപടി പറഞ്ഞു.
‘’Do you have a lighter…’’ അവൾ ചോദിച്ചു .
‘’Oh, Sure… ഞാൻ ലൈറ്റർ എടുത്ത് അവളുടെ ചുണ്ടിലിരിക്കുന്ന സിഗരറ്റ് കത്തിക്കുവാൻ സഹായിച്ചു.
അവൾ എന്നെനോക്കി വീണ്ടും പുഞ്ചിരിച്ചു ‘’I’m Maria അവൾ പരിചയപ്പെടുത്തി .
ഞാൻ എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തി .
“ഞാൻ ഒരു ഡ്രിങ്ക് ഓഫർ ചെയ്യുന്നു Miss. Maria പറഞ്ഞു.
‘’What do you like. Beer or hot?’’
“ബിയർ … ഞാൻ അവളുടെ ക്ഷണം സ്വീകരിച്ചു.
“എത്ര കാലമായി നെതെർലണ്ടിൽ വന്നിട്ട്?” മരിയ ആരാഞ്ഞു .
‘’Just three weeks.’’ ഞാൻ അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
‘’You like Netherlands…?
‘’Yes. Very much… ഞാൻ പുഞ്ചിരിയോടെ മറുപടി നൽകി.
ഞങ്ങൾ അങ്ങിനെ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു . അതിനിടയിൽ ഞാൻ ഒരു ഡ്രിങ്ക് അവൾക്ക് നൽകി .
സംസാരത്തിനിടയിൽ ബാർ അറ്റൻഡർ മരിയായെ നോക്കി ഓരോന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു .
അയാൾ എന്നെനോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഡച്ചിൽ എന്തോ പറഞ്ഞു .
“എന്താണ് പറഞ്ഞത്?” ഞാൻ ഇടയിൽ കയറി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അയാളെ നോക്കി .
‘’She likes you അയാൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്റെ അടുക്കൽ പറഞ്ഞു.
അതു കേട്ട് ഞാനും മരിയായും ചിരിച്ചു .
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി . സമയം 9:15.
കുറച്ചുനേരം സംസാരിച്ച് ഇരുന്നുപോയി . ഞാൻ സാവധാനം എഴുന്നേറ്റു .
‘’Okay, Maria.’’ ഞാൻ ഹസ്തദാനം നൽകി .
‘’See you… Michael’’ മരിയ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞാൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി . ബിയറിന്റെ ലഹരി ചെറുതായി പ്രവർത്തിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് മനസിലായി . തണുപ്പിൽ അങ്ങിനെ നടക്കുവാൻ നല്ല സുഖം തോന്നി .
പ്രധാന റോഡിൽ നിന്നും ഒരു വളവ് തിരിഞ്ഞു . അതെ … ഇതുതന്നെ . ഇവിടെയാണ് ഞാനും ജാൻ ജാപ്പും കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച്ച വന്നത് .
ഞാൻ സൈക്കിൾ മറുവശത്തുള്ള സ്റ്റാൻഡിൽ കൊണ്ടുപോയി നിർത്തി ലോക്ക് ചെയ്തു .
നേരെ ഫ്രണ്ട് ഡോറിന്റെ മുൻപിലെത്തി .
‘’Willahmeena’’ ഡോർ സൈഡിൽ പേര് എഴുതിയിരിക്കുന്നു. ഡോർ തള്ളിത്തുറന്ന് ഞാൻ അകത്തേക്ക് കയറി .
‘’Wow… എന്തൊരു സൗണ്ട് …
മ്യൂസിക്ക് .. അതിന്റെ തരംഗങ്ങൾ ഒരു വിസ്ഫോടനം തന്നെ സൃഷ്ടിക്കുന്നു .
ഞാൻ ജാക്കറ്റ് ഊരി സൈഡിലെ ഹാങ്ങറിൽ തൂക്കി .
“ഹോ … എത്രമാത്രം ജാക്കറ്റുകളാണ് തൂക്കിയിട്ടിരിക്കുന്നത്.”
പബ്ബിൽ നിന്നുതിരിയാൻ ഇടമില്ല . നിറയെ യുവതീയുവാക്കൾ .
മ്യൂസിക്ക് ഉയർന്നുവരുന്നു . ഞാൻ സാവധാനം അവരുടെ ഇടയിലേക്ക് നീങ്ങി .
നേരെ കൗണ്ടറിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു .
ഭയങ്കര തിരക്ക് .. ബിയർ അറ്റെൻഡേർസ് വളരെ വേഗത്തിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നു .
ഞാൻ ഒരു ഡ്രോട്ട് ബിയർ വാങ്ങി സിപ്പ് ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു . യുവതീ -യുവാക്കൾ ഡാൻസ് ചെയുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .
‘’Wow…Super atmosphere…’’ കളർ ലൈറ്റുകൾ മിന്നിമറയുന്നു.
‘’Beautiful girls…’’
എനിക്കും അവരുടെ കൂടെ ഡാൻസ് ചെയ്യണം !!
താളങ്ങൾ ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .
എന്റെ കാലുകൾ ഞാൻ അറിയാതെ ചലിച്ചുതുടങ്ങി .
മെല്ലെ … മെല്ലെ .. ഞാനും അവരിൽ ഒരാളായി മാറി .
“ഏതോ മായാപ്രപഞ്ചത്തിലെന്നപോലെ …”
ഞാൻ Willahmeena യിലെ നിത്യ സന്ദർശകനായി .രണ്ടുമൂന്നു സന്ദർശനം കൊണ്ടുതന്നെ എനിക്ക് അത്യാവശ്യം സുഹൃത്തുക്കളെ ലഭിച്ചു . അതിൽ പെൺകുട്ടികളും ധാരാളം .
ഞാൻ ജോലി തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .ദിവസങ്ങൾ പോകുന്നത് അറിയുന്നേ ഇല്ല . ഒരു ദിവസം ഒരു നിമിഷം എന്ന പോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു . പുതിയ മുഖങ്ങൾ , പുതിയ പരിചയക്കാർ , ആ സംസ്കാരം … എല്ലാം എന്നിലേക്ക് ആകർഷിക്കപ്പെടുകയായിരുന്നു .
പ്രത്യേകിച്ച് അവരുടെ സൗഹൃദപരമായ പെരുമാറ്റം . ഞാൻ ഡച്ച് വിന്റർ ആഘോഷിക്കുകയായിരുന്നു . എന്റെ എല്ലാം Eindhoven ൽ അലിഞ്ഞുകിടക്കുന്നതുപോലെ എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@josemichael
simple sense a dynamic true story— hindi
अध्याय-17
मैं नौकरी कार्यालय (उटिज़ेनबीरू) गया। पिछले दिनों, जन जाप मुझे मेरी नौकरी की संभावनाओं पर चर्चा करने के लिए वहां ले गया था।
“हाय, माइकल,” मिस लॉज़ ने एक सुंदर मुस्कान के साथ मेरा स्वागत किया। “आप काम कब शुरू करना चाहते हैं?”
मैं जवाब में मुस्कुराया. “मुझे लगता है कि सोमवार शुरुआत करने के लिए एक अच्छा दिन होगा,” मैंने कार्यालय के चारों ओर नज़र डालते हुए उत्तर दिया।
“ठीक है, मैं सभी आवश्यक कागजी कार्रवाई की व्यवस्था कर दूंगी। मुझे आपका बैंक खाता नंबर चाहिए,” सुश्री लॉज़ ने मुझे ध्यान से देखते हुए सूचित किया।
“ज़रूर, यह मेरा खाता नंबर है,” मैंने उसे उसे सौंप दिया।
“माइकल, क्या आप काम के घंटे जानते हैं? सुबह दो बजे से सुबह नौ बजे तक। आपको एक घंटे में तेरह गिल्डर मिलते हैं और ओवरटाइम के लिए दोगुना मिलता है। ठीक है,” उसने कंप्यूटर में मेरा खाता नंबर दर्ज करते हुए समझाया।
“माइकल, क्या आप जानते हैं कि कंपनी कहाँ है?” उसने अपने कंप्यूटर से देखा और मुझसे पूछा।
“हां, मैं कल जन जैप के साथ वहां गया था,” मैंने मिस लॉसिन के बगल वाली महिला की ओर देखते हुए उत्तर दिया। “मैं इस जगह से बहुत परिचित हूं।”
“यह मिस डेकर है,” मिस लॉज़ ने उसका मुझसे परिचय कराया।
मैंने पूरे कार्यालय का अवलोकन किया. आंतरिक भाग उत्कृष्ट था, सामने की ओर शीशे के पैनल लगे हुए थे, जिससे कार्यालय के अंदर से सड़क का स्पष्ट दृश्य दिखाई देता था।
“ठीक है, माइकल,” सुश्री लॉज़ ने मुझे अपना बिजनेस कार्ड सौंपते हुए कहा। “आप सोमवार से काम शुरू कर सकते हैं और अगर आपको किसी मदद की ज़रूरत हो तो बेझिझक मुझसे संपर्क कर सकते हैं।” वह गर्मजोशी से मुस्कुराई.
“ठीक है, मैं करूँगा। धन्यवाद, महोदया,” मैं जवाब में मुस्कुराया।
मैं ऑफिस से निकल गया. मैं अपने आस-पास की हर चीज़ को देखते हुए सड़क पर चला गया। दो पुलिस अधिकारी सड़क पर गश्त कर रहे थे। एक पुरुष और एक महिला, उनकी वर्दी अच्छी लग रही थी, एक सफेद शर्ट, गहरे नीले रंग की पतलून और एक नीली टोपी। दोनों की बेल्ट में रिवॉल्वर लगी हुई थी। लेकिन आइंडहोवन की सड़कें आम तौर पर शांत थीं। मैं बस सब कुछ देखता हुआ घूमता रहा। उसी क्षण मुझे लगा कि किसी गीत की धीमी गूँज धीरे-धीरे मेरे कानों तक पहुँच रही है।
-Tonight the rain is falling…
Full of memories… people and places…
And while the past is calling… in my fantasy…
I remember their faces.
“मैं स्टटगार्ट जा रहा हूँ,” जान जाप ने मेरे कमरे में प्रवेश करते ही घोषणा की। “मुझे स्टटगार्ट विश्वविद्यालय में भर्ती कराया गया।”
“ओह, बढ़िया,” मैंने आश्चर्य से उत्तर दिया। “स्टटगार्ट, वह दक्षिणी जर्मनी में है, है ना?”
“हाँ,” जान जैप ने ख़ुशी से सिर हिलाया।
“तो… आप कुछ समय के लिए वहां नहीं रहेंगे?” मैंने जन जापान का अवलोकन करते हुए पूछताछ की।
“हाँ, मैं समय-समय पर यहाँ आ सकता हूँ। यहाँ से केवल दो घंटे की ड्राइव है।”
और माइकल, मेरा छात्र कक्ष खाली है। आप इसे अभी उपयोग कर सकते हैं,” जान जैप ने सुझाव दिया।
“यह आश्चर्यजनक है,” मैंने ख़ुशी से कहा। “यह मेरे लिए बहुत मददगार होगा।”
“आप चाहें तो आज ही बदल सकते हैं,” जान जैप ने अचानक कहा। “मुझे उम्मीद है कि मेरा कमरा आपके लिए उपयुक्त होगा, और मिस्टर जो आपकी मदद करने में सक्षम होंगे। मैं आज शाम को आपको चाबी दे दूंगा।”
शाम को मुझे जन जाप से चाबी मिल गयी. हम लोग एक साथ स्टूडेंट रूम में पहुंचे.
जान जैप ने दरवाज़ा खोला और मैंने जल्दी से अंदर झाँका। यह एक सिंगल बेड वाला एक साधारण कमरा था। बिस्तर के ऊपर एक लकड़ी का रैक था जिसमें एक तरफ किताबें और दूसरी तरफ संगीत कैसेट थे। बेड के सिरहाने पर म्यूजिक सिस्टम लगा हुआ था.
“हाँ, यह बहुत अच्छा कमरा है,” मैंने जान जैप की ओर देखते हुए प्रशंसा की। “मैं बहुत भाग्यशाली महसूस करता हूँ।”
“माइकल, खिड़की से दृश्य बिल्कुल सुंदर है,” जान जैप खिड़की के पास गया और बाहर देखा।
“हाँ,” मैं उसके पास गया और दूसरी ओर देखा। “सच कहा आपने। मैं डच सर्दियों का पूरा आनंद ले सकता हूँ”
शाम को मैं जन जाप के कमरे में शिफ्ट हो गया. मैंने अपनी साइकिल सामने गैराज में खड़ी की और अपना सामान लेकर कमरे में चला गया। नई सेटिंग में सब कुछ बहुत सहज महसूस हुआ। मैं बिस्तर पर लेट गया और म्यूजिक सिस्टम में कैसेट लगा दिया।
-I just called… to say… I love you…
I just called… to say… how much… I care…
बजाया गया गाना स्टीवी वंडर का लोकप्रिय रोमांटिक नंबर था:
मैं बिस्तर पर लेट गया और खुद को गाने में खो दिया। कमरे में गर्म हवा चली और मुझे ऐसा लगा जैसे मैं किसी आश्चर्यलोक में हूँ। मैं धीरे से बिस्तर से उठा और खिड़की के पास खड़ा हो गया।
शाम के सात बज चुके थे और पूरा इलाका कोहरे में डूबा हुआ था. सूरज अभी तक डूबा नहीं है, और मुझे पता चला है कि सर्दियों में दिन लंबे होते हैं। नंगे पेड़ निश्चल खड़े थे, उनके सारे पत्ते झड़ गये। मई माह तक ही ठंड कम होने लगती है। उसने खिड़की से बाहर देखा लेकिन बाहर कोई नहीं दिखा। हर किसी को घर के अंदर, अपने फायरप्लेस के पास गर्माहट तलाशनी चाहिए।
म्यूजिक सिस्टम से धीमी धुन कमरे में गूंज रही थी…
मेरे विचारों ने फिर से पंख फैला दिये। बहुत अच्छी जगह, मिलनसार लोग, वे हर तरह से मेरी मदद करने के लिए हमेशा तैयार रहते हैं। क्या यहाँ कुछ खास है? क्या यह देश बाकियों से अलग है? मुझे यहाँ एक विशेष अनुभूति क्यों महसूस होती है? क्या यह मेरे सपनों का देश है?
मैंने महसूस किया कि दूर स्थित पियानो से “नोट्स” मेरे कानों को हल्के से छू रहे थे। धीरे-धीरे मैं उस लय की कोमलता में डूब गया। एक प्रकार की शांत लय मुझे घेरने लगी।
दरवाज़े पर दस्तक सुनकर मैं जल्दी से बिस्तर से उठा और दरवाज़ा खोला। यह जो था.
“हाय, जो” मैंने उसका अभिवादन किया। “क्या विशेषताएं हैं?”
“माइकल, रात्रिभोज तैयार है,” उसने तेजी से उत्तर दिया। “चलो, खाना खाते हैं।”
“तुमने मुझे फ़ोन क्यों नहीं किया?” मैंने जो को देखते हुए पूछा। “मैंने मदद की होती।”
“नहीं, नहीं, हम वैकल्पिक सप्ताहों में भोजन तैयार करते हैं,” उन्होंने कहीं और देखते हुए समझाया। “मैं तुम्हें डच खाना बनाना सिखाऊंगा।”
“यह अच्छा लगता है,” मैंने उत्साह से कहा। “मैं डच खाना बनाना सीखना चाहता हूं।”
हम भोजन कक्ष में गए, जहां जो ने मेज पर सब कुछ तैयार रखा था: उबले हुए आलू, भुना हुआ सूअर का मांस, सब्जी का सलाद, सूप, और बहुत कुछ।
“माइकल, चलो सूप से शुरू करते हैं,” जो ने कटोरे को देखते हुए सुझाव दिया।
हम सूप का आनंद लेने लगे. “मम्म, यह स्वादिष्ट है,” मैं जो को देखकर मुस्कुराया।
वह वापस मुस्कुराया. “भारत में आप आमतौर पर रात के खाने में क्या खाते हैं?” जो ने अपने सूप का आनंद लेते हुए पूछताछ की।
“आम तौर पर, हम चावल और करी, चपाती (रोटी) और करी खाते हैं। हम हर दिन मांस नहीं खाते हैं, लेकिन हम लगभग हर दिन मछली और सब्जियां खाते हैं,” मैंने दक्षिण भारत की खाने की आदतों का वर्णन करते हुए समझाया।
“यहाँ, यह विपरीत है। हम लगभग हर दिन मांस खाते हैं, जो हमें ठंड से निपटने में मदद करता है,” जो ने जारी रखा। “हालाँकि, हमारे यहाँ अभी भी बहुत सारे शाकाहारी जीव हैं।”
खाने के बाद हमने बर्तन धोये और साफ किये। मैंने उस काम में जो की मदद की।
“ठीक है, माइकल… शुभ रात्रि,” जो ने अलविदा कहा और अपने कमरे में वापस चला गया।
मैं बिस्तर पर लेट गया और मेरे विचार एलेक्स की ओर चले गए। अब वह कहां होगा? शायद एलेक्स जर्मनी में है? शायद नीदरलैंड में? या वह बेल्जियम में होगा? मेरे विचार उस क्षण की याद दिलाते हैं जब हमारा ब्रेकअप हुआ था… और अगर हमारा ब्रेकअप नहीं हुआ होता, तो एलेक्स यहां मेरे साथ होता। मेरे मन में बहुत सारे विचार चल रहे थे और मैं धीरे-धीरे गहरी नींद में सो गया।
शनिवार की रात करीब आठ बजे का समय था। जन जाप मेरे कमरे में आ गया.
“माइकल, चलो बाहर चलते हैं, मैं तुम्हें आज कहीं ले जा रहा हूँ, तुम्हें यह पसंद आएगा,” उन्होंने सुझाव दिया।
मैंने उत्सुकता से सिर हिलाया. “ठीक है, मैं तैयार हूं,” मैंने अपना उत्साह रोकने की कोशिश की।
“जो कैसा है?” जान जाप ने सीढ़ी से उतरते हुए पूछा।
“मुझे लगता है कि वह थोड़ा अंतर्मुखी है। वह ज्यादातर अपने कमरे में आराम करता है और केवल खाना खाने के लिए बाहर आता है,” मैंने जवाब दिया।
“हाँ,” जान जैप मुस्कुराया। “जो हमेशा ऐसा ही होता है।”
हम इत्मीनान से टहलने निकले और मैंने देखा कि सड़कें लोगों से खचाखच भरी हुई थीं क्योंकि यह सप्ताहांत था और पब और रेस्तरां भरे हुए थे।
मुझे ठंड लग रही थी. मैं अपनी जैकेट की जेबों में हाथ डालकर धीरे-धीरे चला। मुख्य जंक्शन पर पहुँचने से पहले दाहिनी ओर मुड़ना था।
हम एक पब के सामने पहुँचे और जन जाप ने दरवाज़ा खोला और प्रवेश किया। मैं उसके पीछे-पीछे अन्दर चला गया।
संगीत की तेज़ धुनें मेरे कानों में गूँज रही थीं और फ़्लैशलाइटें चमक रही थीं… अंदर लोग भरे हुए थे, उनमें से अधिकतर युवा पुरुष और महिलाएँ थे।
संगीत अपने चरम पर पहुंच गया है…
-Only way is up… baby…
You and me… now…
“यह आइंडहोवेन में युवाओं के बीच सबसे लोकप्रिय पब है,” जन जाप ने मुझे सूचित किया जब हम भीड़ के बीच से अपना रास्ता बनाते हुए काउंटर तक पहुंचे।
“बियर?” जन जाप ने बैठने के लिए जगह तलाशते हुए मेरी ओर देखा।
“हाँ, बियर,” मैंने क्षेत्र का निरीक्षण करते हुए और सहमति में सिर हिलाते हुए उत्तर दिया।
“यह विल्हेल्मिना है,” जान जैप ने चारों ओर देखा। “यहाँ कैसा है?”
“आह…वाह!” मैंने चौड़ी आँखों से कहा.
“क्या आप आमतौर पर अपने गृहनगर में पब जाते हैं?” जन जाप ने बीयर का ऑर्डर देते समय मुझसे पूछा।
“मेरे देश में? ओह, हमारे वहां पब नहीं हैं,” मैंने डांस फ्लोर का सर्वेक्षण करते हुए जवाब दिया। “ये केवल मुंबई और दिल्ली जैसे बड़े शहरों में पाए जाते हैं।”
मैं वहीं खड़ा होकर बीयर पी रहा था और माहौल का आनंद ले रहा था।
मेरा ध्यान पब के सेंट्रल रिंग की ओर गया, जहाँ कई युवक नाच रहे थे।
मैं रोमांच महसूस करते हुए वहीं खड़ा रहा। संगीत अपने चरम पर पहुँचता है, और केवल इतने ज़ोर से बोलने से कि पास खड़े लोग सुन सकें।
मैंने एक सिगरेट जलाई और अपनी निगाहें भटकने दीं; कुछ लड़कियों की उंगलियों के बीच में सिगरेट थी।
इस बीच, जन जाप ने पेय का एक और दौर ऑर्डर किया। मुझे बीयर का असर महसूस हुआ.
मैंने युवतियों को फर्श पर नाचते देखा। अचानक मुझे ऐसा लगा जैसे वे देवदूत बन रहे हों… हमने फिर से ड्रिंक का ऑर्डर दिया।
मेरे पैर बिना मुझे जाने ही हिलने लगे। धड़कती धड़कनों ने मेरे दिमाग में तूफ़ान का तूफ़ान पैदा कर दिया।
फिर ड्रिंक्स आ गईं. मुझे ऐसा महसूस हुआ मानो किसी प्रचंड लहर ने मुझे घेर लिया हो, और मुझे ऐसा लगा मानो वह लहर थी जो मुझे ऊपर-नीचे धकेल रही थी।
“माइकल, क्या तुम नृत्य नहीं करना चाहते?” जन जप की तेज़ आवाज़ मेरे कानों में चुभ गई।
“हाँ, मुझे नृत्य करना पसंद है। क्या आप नृत्य करने नहीं आ रहे हैं?” मैंने जन जप्प की ओर देखते हुए उत्तर दिया जैसे कि वह अचेतन अवस्था में हो।
“तुम नाचो, दोस्त, मैं यहीं रहूँगा” जन जाप ने मुझे प्रोत्साहित किया।
मैं हर तरफ देखा। उनमें से अधिकतर युवा महिलाएँ थीं। उनमें से कुछ के हाथ में पेय था। उनमें से कुछ ने अपने प्रेमियों को गले लगाया और उनकी बाहों में नृत्य किया।
संगीत की धुनें तेज हो गईं और मैं धीरे-धीरे डांस फ्लोर पर चला गया। मेरे पैर मेरी सचेत सहमति के बिना लय के साथ स्वचालित रूप से चलने लगे।
धीरे-धीरे मैं भीड़ में से एक बन गया।
मैं अचानक अलार्म की आवाज़ से जाग गया। घड़ी पर नज़र डाली तो लगभग रात के एक बज रहे थे। आज काम पर मेरा पहला दिन था। ठंडे मौसम के कारण मेरे बिस्तर के गर्म आराम को छोड़ना कठिन हो गया। मुझे दो बजे काम पर पहुंचना होता है और साइकिल से वहां पहुंचने में लगभग तीस मिनट लगते हैं।
मैं जल्दी से बिस्तर से बाहर निकला और अपने दाँत ब्रश किये। मैं भोजन कक्ष में गया, कॉफी मेकर में एक कप कॉफी तैयार की, अपने कपड़े बदलने के लिए अपने कमरे में लौट आया, अपनी जैकेट और दस्ताने उठाए और जल्दी से भोजन कक्ष में वापस आ गया।
कॉफ़ी तैयार थी और मैंने एक घूंट पी लिया, मुझे अपने ऊपर गर्माहट महसूस हुई। इससे मुझे भीषण सर्दी को कम करने में मदद मिली।
मैं तेजी से सीढ़ियों से नीचे उतरा और सामने का दरवाज़ा खोला। ठंडी हवा घर में घुस गई। मैंने जल्दी से अपनी साइकिल उठाई और सामने का दरवाज़ा बंद करके बाहर निकल गया। मुझे अपने पूरे शरीर पर जमा देने वाली ठंड महसूस हुई और मैंने जल्दी से अपने दस्ताने पहन लिए।
“ब्र्र, ठंड लग रही है,” मैंने कांपते हुए बुदबुदाया और अपने आस-पास का ध्यान रखा
स्ट्रीट लाइटें जल गईं। लेकिन घने कोहरे ने रोशनी को ज्यादा दूर तक फैलने नहीं दिया. मैं सड़क के दोनों ओर कारों की लंबी कतारें देख सकता था।
“क्या बारिश हो रही है?” मैंने आसमान की ओर देखा. हर तरफ कोहरा छाया हुआ था. मैंने वाहनों पर ध्यान दिया। अधिकांश वाहन बर्फ की परतों से ढके हुए थे।
मैंने साइकिल उठाई और धीरे-धीरे चल दिया। मैं गगेल स्ट्रीट पर उतर गया और मार्कोनी लाइन में प्रवेश किया। मेरी आँखें सन्नाटे में घूम गईं और दूर से मैंने फिलिप्स स्टेडियम को शानदार ढंग से चमकता हुआ, हर जगह रोशनी से जगमगाता हुआ देखा।
ठिठुरन भरी ठंड में, यह धीरे-धीरे मेरी जैकेट में घुस गया और मेरे शरीर पर चाकू की तरह काम कर रहा था। प्रकृति ठिठक गयी, निश्चल। स्ट्रीट लाइटों की चमक ने आइंडहोवन को और भी आकर्षक बना दिया।
मैं धीरे-धीरे आगे बढ़ा. हर तरफ एकदम सन्नाटा। मुझे लगा कि विशाल आकाश के सुदूर छोर से गीत की एक लहर धीरे-धीरे मेरी ओर आ रही है।
-Each time the wind blows…
I hear the voice so … I call your name…
मैंने एक पुल पार किया और दूसरी सड़क में प्रवेश किया। यह मुख्य सड़क का लम्बा विस्तार था। मेरी साइकिल ने धीरे-धीरे गति पकड़ ली। मेरे पूरे शरीर पर जो ठंडक जम रही थी वह धीरे-धीरे मेरे अंदर प्रवेश कर रही थी। साइकिल की गति अपनी अधिकतम गति पर पहुँच गई। मैं आइंडहोवन शहर से बाहर आया और उपनगरों में प्रवेश किया। मैंने धुंध से ढके विशाल मैदान देखे। मेरी साइकिल सड़क के पास बाइक पथ पर आ गई। मैं लगातार हिल रहा था. सुबह-सुबह मैंने प्रकृति की बातें सुनीं। उस माहौल में मुझे अपने चारों ओर एक तरह की ख़ुशी उमड़ती हुई महसूस हुई। मैंने पेड़ों पर ध्यान दिया… वे अपने पत्ते गिराए हुए मृत भूतों की तरह घूम रहे थे।
मैंने लगभग तीस मिनट तक साइकिल चलाई और दूर से मुझे वह फैक्ट्री दिखाई दे रही थी जहाँ मैं काम करने जा रहा था। यह वहां शानदार ढंग से चमकता है।
एक मोड़ पर घूमते हुए और दाहिनी ओर मुड़ते हुए, मैं कंपनी के मुख्य द्वार पर पहुँच गया। परिसर वहां खड़े कई बड़े ट्रकों से भरा हुआ था।
मैंने मुख्य द्वार पर सुरक्षा गार्ड से अनुमति ली और परिसर में प्रवेश किया, साइकिल को निर्धारित स्थान पर खड़ा किया और ताला लगा दिया।
जैसे ही मैंने चारों ओर देखा मैंने मन में सोचा, “वाह, यह जगह सचमुच बहुत बड़ी है।” यही सोच कर मैं धीरे से अन्दर घुसा.
काम अभी शुरू नहीं हुआ था. अपनी घड़ी पर नज़र डालने पर मैंने देखा कि रात के 1:45 बज रहे थे और मैंने सफेद कोट और हेलमेट पहने कुछ लोगों को चलते देखा।
“हैलो, क्या आप यहाँ काम के लिए हैं?” एक आवाज मेरे कानों तक पहुंची.
मैंने पीछे मुड़कर देखा. मेरे पीछे एक आदमी खड़ा था. मैंने उसके चेहरे पर एक जिज्ञासु भाव देखा।
“हाँ,” मैंने उसकी बात सुनते हुए उत्तर दिया।
“आपको किस अनुभाग में नियुक्त किया गया है?” उसने पूछताछ की.
गहरी सांस लेते हुए मैंने जवाब दिया, “मुझे विश्वास है कि यह लोडिंग सेक्शन होगा।”
“कृपया मेरे पीछे आओ,” उन्होंने निर्देश दिया।
मैंने उसका पीछा किया और हम एक निश्चित स्थान पर पहुँच गये।
“यहां आपको कोट और हेलमेट पहनना होगा, यह अनिवार्य है,” उन्होंने काम के कपड़ों की ओर इशारा करते हुए मुझे सूचित किया।
मैंने जल्दी से अपना कोट और हेलमेट पहन लिया और काम शुरू करने के लिए उत्सुक हो गया। उन्होंने आगे कहा, “आपके सेक्शन हेड मिस्टर व्रंडे होंगे। आइए, मैं आपको उनसे मिलवाता हूं।”
वह सीढ़ियों से नीचे चला गया और मैं उसके पीछे चला गया। जैसे ही मैं चला, मुझे ऐसा लगा जैसे मैं एक अंतहीन गलियारे से यात्रा कर रहा हूं। फ़ैक्टरी का दूर का छोर नहीं दिख रहा.
हम आगे बढ़े और मैंने सभी पैदल रास्तों का अवलोकन किया। मार्ग के दोनों ओर कई ठंडे कमरे थे। आख़िरकार हम एक छोटे से केबिन में पहुँचे।
“हाय, मिस्टर व्रांडे,” उस व्यक्ति ने उनका अभिवादन किया और मेरी ओर देखा। “यहाँ एक नया कर्मचारी आपकी देखरेख में काम कर रहा है।”
हमने अपना परिचय दिया और फिर उन्होंने एक कोल्ड स्टोरेज रूम खोला और काम का विवरण समझाया।
मैंने भयभीत होकर इधर-उधर देखा। यह सचमुच बहुत बड़ा था. वहाँ हजारों भरवां सूअर कांटों से लटके हुए थे।
“देखो, माइकल। यह क्रिया बहुत आसान है. ऊपर वह रेल देखें? इस रेल द्वारा भंडारण कक्ष से सूअरों का परिवहन किया जाना चाहिए। उसने कुछ दूरी पर एक शटर वाली जगह की ओर इशारा किया। उसने जारी रखा
“शटर खुलता है और ट्रक दूसरी तरफ आ जाता है। ट्रक के अंदर एक रेलिंग है. आपको रेलिंग को जोड़ना होगा और फिर सूअरों को अंदर धकेलना होगा। ” श्री वार्डे ने समझाया।
“काम ठीक 2:00 बजे शुरू होता है। मुख्य द्वार पर एक टाइम-पंच मशीन है। अंदर और बाहर पंच करना मत भूलना,” श्री व्रांडे ने निर्देश दिया।
“ठीक है, सर,” मैंने श्री व्रेंटे को सिर हिलाते हुए उत्तर दिया।
तब तक तीन लोग और आ गये। उन्होंने सफेद वर्दी भी पहनी थी.
“हाय, क्या आप नौकरी पर नए हैं? मैं केपल्स हूं,” एक युवक ने अपना परिचय दिया। बदले में मैंने अपना परिचय दिया.
“मैं स्ट्रुबेन हूं, यह मिस्टर कारेल हैं,” हमने परिचय का आदान-प्रदान किया।
मैंने श्री व्रांडे का अवलोकन किया। वह एक मध्यम आयु वर्ग का, छोटे कद का, भूरे बालों वाला, गोल चेहरा और ऊर्जावान स्वभाव वाला व्यक्ति था, जो हमें हमेशा जल्दी से काम करने के लिए प्रेरित करता था।
और इस तरह मेरा काम शुरू हुआ…
श्री केपल्स ने कोल्ड स्टोरेज रूम में से एक को खोला और शीर्ष पर लगी रेलिंग के साथ कई सूअरों को धकेलना शुरू कर दिया। मैंने इसका पालन किया. जमे हुए सूअरों को छूकर, मुझे अपनी उंगलियों पर ठंडक महसूस हुई।
श्री केपल्स ने रेल की दिशा बदलने के लिए विभिन्न बिंदुओं पर छड़ें लटकाकर आवश्यकतानुसार रेल को समायोजित किया।
इस बीच, श्री स्ट्रुबेन और श्री कार्ल अपने सूअरों के साथ हमारे साथ शामिल हुए।
“माइकल, काम कैसा चल रहा है?” श्री स्ट्रुबेन ने मेरी ओर देखते हुए पूछा।
“हाँ, अच्छा चल रहा है,” मैंने उत्तर दिया।
“आप यहाँ पर कितने समय से हैं?” मैंने श्री स्ट्रुबेन से पूछा।
“मैं? ओह, बस चार महीने,” श्री स्ट्रुबेन ने उत्तर दिया जब वह सूअरों के अगले बैच को आगे बढ़ाने के लिए आगे बढ़े। “मैंने अभी कॉलेज खत्म किया है, इसलिए मैंने कुछ समय के लिए यह नौकरी करने का फैसला किया।”
“आप कहाँ रहते हैं?” मैंने पूछ लिया।
कोल्ड स्टोरेज रूम में प्रवेश करने से पहले श्री स्ट्रुबेन ने उत्तर दिया, “मैं यहां से लगभग सात किलोमीटर दूर रहता हूं और मेरे पास एक कार है।”
लगभग एक घंटे की मेहनत के बाद हम चारों ने एक बड़ा ट्रक भर लिया। कुछ देर बाद एक और ट्रक वहां आया.
“आप एक दिन में कितने ट्रकों की उम्मीद करते हैं?” मैंने श्री केपल्स से पूछा।
“आम तौर पर लगभग आठ ट्रक,” उन्होंने उत्तर दिया।
“तो, हर दिन कितने सूअर मारे जाते हैं?” मैने खोजा।
“आम तौर पर, यह लगभग आठ से दस हजार सूअर होते हैं,” मेरे चेहरे पर उत्साह देखकर श्री केपल्स ने उत्तर दिया।
“ओह, यह तो बहुत बड़ी संख्या है,” मैंने आश्चर्यचकित होकर कहा।
श्री केपल्स ने आगे कहा, “इसका अधिकांश हिस्सा स्पेन, बेल्जियम, जर्मनी और फ्रांस को निर्यात किया जाता है।”
मैं प्रभावित हुआ था। “किसी दिन, मैं यहां पूरी प्रक्रिया देखना चाहूंगा।”
9:00 बजे दिन का काम ख़त्म हो गया और बीच में हमने दो कॉफ़ी ब्रेक लिए। मैंने अपना टाइम कार्ड पंच किया, बूचड़खाने से बाहर निकला, फिर अपनी बाइक उठाई और गगल स्ट्रीट की ओर चला गया।
एक सामान्य डच सुबह जिसमें सूरज छिपा हुआ था और जमा देने वाली ठंड में सब कुछ स्थिर खड़ा था…
मैं अपनी बाइक से सड़क पर जा रहा था. पास ही कहीं मुझे एक अंग्रेजी चैनल एफएम रेडियो के गानों की मधुर लहर महसूस हुई। घना कोहरा
पास के एक स्कूल से बच्चों के चिल्लाने की आवाज़ आ रही थी। अधिकांश दुकानें पहले से ही खुली थीं और मैंने देखा कि कुछ क्षेत्रों में सड़कें साफ की जा रही थीं। थकान महसूस हो रही थी, लेकिन साइकिल चलाते समय रास्ते में नजारे देखकर मन में संतुष्टि का भाव भर गया। सोच में खोया हुआ, मुझे नहीं पता चला कि मैं गगल स्ट्रीट पर कैसे पहुँच गया।
मैंने सामने का दरवाज़ा खोला और साइकिल अंदर खड़ी कर दी। मैंने अपने दस्ताने उतार दिए और उन्हें अपनी जैकेट में रख लिया। सीढ़ियों से ऊपर चलते हुए, मैंने अपने कमरे का ताला खोला और सीधे भोजन कक्ष में जाने से पहले अपनी जैकेट को हैंगर पर लटका दिया।
कॉफ़ी मेकर में कॉफ़ी डालने के बाद, उसने ब्रेड, मक्खन, जैम, पनीर और दूध निकालने के लिए फ्रिज खोला। मेज पर सामान रखते हुए मैंने देखा कि कॉफ़ी मेकर में कॉफ़ी तैयार थी। मैं नाश्ता करने लगा.
मैं बहुत थक गया हूं। मुझे यकीन था कि अगर मैं बिस्तर पर लेटूंगा तो उसी वक्त सो जाऊंगा।
नाश्ता किया और कमरे में चले गये. मैंने जो के कमरे में देखा। यह अभी भी बंद था.
मैं धीरे से अपने कमरे में दाखिल हुआ और म्यूजिक सिस्टम चालू कर दिया, फिर कानों पर हेडफोन लगाया और बिस्तर पर लेट गया।
संगीत धीरे-धीरे मेरे कानों में बह रहा था।
-If I have to live my life without you near me…
The days would all be empty…
Nothing gonna changes my love for you…
यह जॉर्ज माइकल का गाना था. मुझे बहुत अच्छा लगा. गाना ख़त्म होने से पहले ही मैं सो गया.
अचानक मेरी नींद खुल गई. इधर उधर नजर दौड़ाई तो समय देखा तो शाम के चार बज रहे थे।
मुझे अच्छी नींद आयी. मैंने हेडफोन को बिस्तर के किनारे पड़ा हुआ देखा।
मैं धीरे से उठा. मुझे बहुत भूख लगी है। लेकिन पहले मुझे एक अच्छे स्नान की ज़रूरत है।
मैंने खिड़की से बाहर देखा. मौसम अभी भी अंधेरा था. हवा चल रही है और पेड़ ठंडे और जमे हुए हैं।
मैं सीधे बाथरूम में गई, अपनी ड्रेस बदली और बाथटब में बैठ गई और नल चालू करके गर्म पानी को नियंत्रित किया।
“ओह, क्या मज़ा है!” जब गर्म पानी मेरे शरीर से बह रहा था तो मुझे अवर्णनीय राहत महसूस हुई। वह कुछ देर वहीं बैठा रहा.
नहाने के बाद, खाना खाकर मैं बाहर निकला और धीरे-धीरे सड़क पर चलने लगा। मैंने कुछ ही दूरी पर फिलिप्स मुख्यालय देखा। फिलिप्स का विश्वव्यापी राजस्व आइंडहोवन से आता है। आइंडहोवन को आमतौर पर फिलिप्स के मुख्यालय के रूप में जाना जाता है।
मैं लक्ष्यहीन होकर चला। पथरीली सड़कें बहुत सुंदर लग रही थीं। इससे पहले मैंने ऐसी सड़कें सिर्फ फिल्मों में ही देखी हैं.
बहुत ठंड है… मैंने अपनी जैकेट फिर से ठीक की और जेबों में हाथ डाला और आश्चर्य से सड़कों को देखता हुआ उसी तरह चल दिया। युवा महिलाएं और पुरुष हाथ पकड़कर और अपनी उंगलियों को एक साथ रखकर उत्साह से चलते हैं। मैं यहां लोगों को इतनी आज़ादी से बातचीत करते हुए देखकर बहुत उत्साहित था।
मैं आसपास के वातावरण का आनंद लेते हुए धीरे-धीरे चल रहा था। रेस्तरां और पब बहुत व्यस्त थे। मैंने देखा कि वे अपनी खुशियाँ कैसे साझा करते हैं। बहुत ठंडी हवा ने मुझे बहुत असहज कर दिया और मुझे लगा कि मेरे हाथ सुन्न हो गए हैं।
पीने के बारे में सोचा. मैं एक पब में चला गया. मुझे अंदर से अच्छा महसूस हुआ. मैं सीधे बार काउंटर पर चला गया।
“एक बियर प्लीज़… मैंने काउंटर के पीछे युवती की ओर देखते हुए अनुरोध किया।
उसने एक ड्राफ्ट बियर डाली और मेरे सामने रख दी। मैंने बियर का आनंद लेते हुए इधर-उधर देखा। वहाँ बहुत सी युवतियाँ थीं।
मैंने देखा कि एक अधेड़ उम्र की महिला मेरे बगल में बैठी थी। वह बहुत नशे में थी और उसका सिर एक तरफ झुका हुआ था. उसने सिगरेट का आधा हिस्सा अपनी उंगलियों के बीच पकड़ रखा था।
उसके लिए यह दुखद समय होगा. मैंने सोचा. कभी-कभी यह पारिवारिक मुद्दा भी हो सकता है।
उसने बड़े प्रयास से अपना सिर घुमाया, कुछ कहने की कोशिश की। लेकिन वह नहीं कर सकी. बस एक दबी हुई आवाज निकली.
उसके बगल वाले व्यक्ति ने इशारा किया और फुसफुसाया। “वह बहुत नशे में है।”
मैंने उसे एक मुस्कान दी.
मैंने देखा कि बाहर अंधेरा हो रहा था और बीयर पीने के बाद मैं धीरे-धीरे बाहर निकला।
सड़कों पर सप्ताहांत जितनी भीड़ नहीं थी। मैं धीरे-धीरे गगल स्ट्रीट की ओर चल पड़ा। फिर भी, मुझे धुंध भरी हवा के माध्यम से एक मूक धुन धीरे-धीरे मेरे कानों में बहती हुई महसूस हुई।
-Love is easy… hate is wrong…
Find the way babe… way back home.
Give your heart, love never dies …
Or a little cloud … will cry…
Be a dreamer… be a fool…
मुझे ऐसा लग रहा था जैसे मैं किसी जादुई दुनिया में चल रहा हूँ।
मैंने शीशे के दरवाज़े से मिस्टर डेरिक को देखा। वह कुछ कागजी काम में व्यस्त थे.
“हाय मिशेल। आप कैसे हैं?” डेरिक ने मुझे विजिटिंग रूम में जाते हुए देखकर पूछा। “आपका काम कैसा चल रहा है?”
“हाँ, सब कुछ ठीक चल रहा है।” मैं सोफ़े पर बैठ गया और पीछे झुक गया। “मैंने कल अपना काम शुरू किया।”
हम बातें करते रहे. इतने में डेरिक कॉफ़ी ले आया.
“तुम्हें पता है, माइकल। मैं पिछले साल मैक्सिको गया था।” डेरिक अपनी कॉफ़ी का आनंद ले रहा था और बातें कर रहा था। “मुझे वहां बहुत अच्छा लगा।
“अच्छा अच्छा। आप वहां कितने महीने थे? “मैंने उत्साह से पूछा.
वे मुस्करा उठे। बस चार महीने. बहुत ही आकर्षक जगह. सचमुच कुछ अलग. मुझे बहुत मजा आया।”
“क्या आपको वहां से अमेरिका जाने का मौका मिला?” मैंने उत्सुकता से डेरिक की बात सुनते हुए पूछा।
“नहीं, मेरा वीज़ा तीन महीने में समाप्त हो रहा है।” डेरिक ने डेस्क पर कागजात व्यवस्थित करना जारी रखा। “मैंने एक और महीने के लिए अपना वीज़ा नवीनीकृत किया। मेरी अमेरिका की अगली यात्रा बाद में निर्धारित है।
मैंने आह भरी. “भारतीयों के लिए अमेरिकी वीज़ा प्राप्त करना बहुत कठिन है। मैंने कोशिश की लेकिन मुझे अमेरिकी वीज़ा नहीं मिला. “मैंने निराश होकर कहा.
“हाय, माइकल, आप कैसे हैं?” विजिटिंग रूम में प्रवेश करते ही श्री कीसर ने हल्की सी मुस्कान के साथ पूछताछ की।
“बहुत बढ़िया, सर,” मैं मुस्कुराया और सम्मानपूर्वक श्री कीसर की ओर देखा।
“आज हमारी रोटरी क्लब की बैठक थी।” कैसर ने बैठते हुए कहा।
“रोटेरियन… क्या वे अधिकतर फिलिप्स में कार्यरत हैं?” मैंने ऊपर देखा और मिस्टर कैसर से उत्सुकता से पूछा। “मैंने सुना है मिस्टर टीयर फिलिप्स में कार्यरत थे।”
अचानक कैसर आगे की ओर झुक गया। “तुम्हें पता है, माइकल। श्री फ्रिट्ज़ फिलिप्स हमारे क्लब के सदस्य हैं।” उसने मेरी तरफ देखा और इतराते हुए कहा.
वह बात करने लगा. “फिलिप्स की स्थापना 1891 में एंटोन फिलिप्स ने की थी। शुरुआत में यह एक छोटी कंपनी थी। लेकिन प्रगति बहुत तेज थी। श्री फ्रिट्ज फिलिप्स के कार्यभार संभालने के साथ, कंपनी अपने चरम पर पहुंच गई। आज फिलिप्स दुनिया में नंबर एक है।” “
“हाँ।” मैं सहमत। “फिलिप्स भारत में भी नंबर एक है।” मैंने गर्व से कहा.
हमने काफी देर तक बातें कीं. मैंने देखा कि अँधेरा घना था. मुझे काम के लिए जल्दी उठना पड़ता है. मैंने अलविदा कहा और अपने कमरे में वापस चला गया।
मैं काम से घर आया और बिस्तर पर चला गया। मैं शाम 4:30 बजे उठा, ताज़ा स्नान किया और फिर बाहर निकलने का फैसला किया।
“मुझे आज क्या करना चाहिए?” जब मैं सड़क पर चल रहा था तो मैंने सोचा। सड़क बहुत व्यस्त थी. मैंने उत्सुकता से इधर-उधर देखा। युवा लोग अपने सर्दियों के कपड़ों में तेजी से चलते हैं। कुछ चेहरे मुझे परिचित लग रहे थे।
मिस्टर कोनिंग के घर जाना बेहतर होगा। मैंने सोचा, सीधे कोनिंग के घर चलूं।
“हाय मिशेल। अंदर आएं।” मिस टेनिसा ने दरवाज़ा खोला।
“मिस्टर मिस्टर कोनिंग?” मैंने उत्सुकता से पूछताछ की.
“हाँ, कोनिंग यहाँ है।” उसने मुझे अंदर बुलाया. “वह अभी आएगा।”
मैं विजिटिंग रूम में बैठकर मिस्टर कोनिंग के आने का इंतजार कर रहा था।
“माइकल, तुम्हारा काम कैसा है?” मिस टेनिसा ने पूछा।
“हाँ, बहुत अच्छा चल रहा है।” मैंने मुस्कुराते हुए कहा. “क्या आप अभी छुट्टी पर हैं?”
“हाँ।” वह मुस्कुराई और सिर हिलाया। “कॉलेज की छुट्टियों के बाद मैं यूट्रेक्ट जाऊंगा और वहां पढ़ाई करूंगा।”
“ठीक है, पिंग पोंग कहाँ है?” मैंने उसकी छोटी बहन के बारे में पूछा.
“वह टेबल टेनिस का अभ्यास करने गई थी। वह अभी आएगी।” मिस्टर कोनिंग को पास आते देख टेनिसा ने कहा।
“हैलो, माइकल।”
“नमस्ते श्रीमान।” मैं आदरपूर्वक मुस्कुराया. “आप क्या काम करते हैं?”
“मैं एक मनोचिकित्सक हूं। आइंडहॉवन में काम करना।” कोनिंग ने सोफे पर बैठते हुए कहा।
इस बीच, श्रीमती कोनिंग हमारे साथ बातचीत में शामिल हुईं “हाय, माइकल, नीदरलैंड में आपका जीवन कैसा है?”
“हाँ, सुपर।” मैंने मुस्कुराते हुए कहा. “जनजाप कब आएगा?”
“दो महीने बाद. श्रीमती कॉनिंग ने मुस्कुराते हुए कहा।
मुझे वहां अपना ही घर जैसा महसूस हुआ। मैंने वहां सभी से खुलकर बातचीत की. मैंने उनके साथ घंटों बिताए. यह एक ऐसा परिवार बन गया जहाँ मैं जब चाहूँ जा सकता था..
मैं चौंककर उठा। शाम के 4:00 बजे थे. काम के बाद मेरी नींद हमेशा शाम तक चलती थी.
“आज शुक्रवार है। अगले दो दिन छुट्टी है। मुझे कुछ योजना बनानी है।” मैंने सोचा.
“मैं आज उस पब में जाना चाहता हूँ। यह सप्ताहांत है और वहाँ बहुत मज़ा होने वाला है।” उस विचार ने मेरे मन को खुशी से भर दिया।
नहाने के बाद मैं कमरे में गया और बाहर देखने लगा. बूंदाबांदी…लेकिन बारिश केरल जितनी तेज़ नहीं है।
मैं बाइक लेकर निकल पड़ा. कोहरे के मौसम में यात्रा करते समय मुझे कड़ाके की ठंड महसूस हुई।
मैं शहर में घूमा। लोग कितने आनंद से सड़कों पर चल रहे हैं! मुझे भी कुछ ख़ुशी महसूस हुई.
सीधे एक पब में गया, बीयर का ऑर्डर दिया और बार काउंटर पर बैठ गया।
वहां बहुत सारे लोग थे. उनमें से अधिकतर युवा महिलाएँ थीं। मैंने अपनी बीयर का लुत्फ़ उठाया और उनकी हर हरकत पर नज़र रखी।
मैंने घड़ी की तरफ देखा. शाम के 7:00 बजे थे. मैं उस पब में जाना चाहता था जहां जॉन जैप और मैं पिछले हफ्ते गए थे। रात 9:00 बजे पब जीवंत हो उठता है।
“एक और बियर, कृपया…” मैंने काउंटर पर बैठे आदमी को ऑर्डर दिया।
वह मेरे पास एक महिला से बात कर रहा था।
वह मुझे देखकर मुस्कुराई और मैंने सिर हिलाया और जवाब में मुस्कुराया। उसने मुझसे डच भाषा में बात की।
मैंने उत्तर दिया, “माफ करें, मैं डच नहीं बोलता,” और मुस्कुराते हुए उसकी बात सुनी।
“आप कहां से आए हैं?” उसने सौम्य मुस्कान के साथ मुझसे पूछा.
“मैं भारत से हूं,” मैंने मित्रवत मुस्कान के साथ धीरे से जवाब दिया।
“क्या आपके पास लाइटर है?” उसने अंग्रेजी में पूछा.
“हां, बिल्कुल,” मैंने जवाब दिया, अपनी जेब से लाइटर निकाला और उसे सिगरेट जलाने में मदद की।
उसने मेरी तरफ देखा. “मैं मारिया हूं,” उसने अपना परिचय दिया।
मैंने अपना परिचय दिया.
“माइकल, क्या आप बीयर या गर्म पेय चाहेंगे?” उसने मुझे पेय की पेशकश करते हुए पूछा।
मैंने उसका प्रस्ताव स्वीकार कर लिया और उत्तर दिया,
“आप नीदरलैंड में कितने समय से हैं?” उसने मित्रतापूर्ण स्वर में पूछा।
केवल तीन सप्ताह।” मैंने मुस्कुराते हुए उत्तर दिया।
“क्या आपको नीदरलैंड पसंद है?” उसने मित्रतापूर्ण स्वर में पूछा।
“हाँ, मैं वास्तव में इसका आनंद लेता हूँ,” मैंने उत्तर दिया।
हमने अपने पेय का आनंद लेते हुए सामान्य बातें कीं। हमारी बातचीत के दौरान, बारमैन ने मारिया का मजाक उड़ाते हुए उसे एक मजेदार चुटकुला सुनाया। इससे मुझे हंसी आ गई.
उत्सुकतावश, मैंने बारटेंडर से पूछा, “आप क्या कहते हैं?”
“वह तुम्हें पसंद करती है” बारमैन एक पल के लिए मेरी ओर देखकर मुस्कुराया। इस टिप्पणी ने मारिया और मुझे उत्साहित कर दिया।
मैंने अपनी घड़ी देखी और महसूस किया कि रात के 9:15 बज रहे थे।
“ठीक है, मिलते हैं, मारिया,” मैंने खड़े होकर उसे आँख मारते हुए और हाथ हिलाते हुए कहा।
“मिलती हूँ, माइकल,” उसने मुस्कुराते हुए उत्तर दिया।
मैंने पब छोड़ दिया. बियर के प्रभाव से मेरी रगों में लहर दौड़ गई। ठंड के मौसम में चलना अच्छा लग रहा था. मैं मुख्य सड़क से दाहिनी ओर मुड़ गया। हाँ… यहीं. यहीं मैं पिछले सप्ताह जन जाप के साथ आया था।
मैंने अपनी साइकिल सड़क के विपरीत दिशा में खड़ी की, उसे सुरक्षित रूप से लॉक किया और सीधे प्रवेश द्वार की ओर चल दिया।
“विल्हेल्मिना,” मैंने वहां रखे चिन्ह पर नाम पढ़ा। मैंने दरवाज़ा खोला और सीधा अन्दर चला गया.
“बहुत खूब…!” झटके की गड़गड़ाहट हर जगह गूंज उठी. संगीत हवा में तरंगित हो गया।
मैंने अपनी जैकेट उतार दी और उसे पास ही दिखे हैंगर पर रख दिया। वाह, बहुत सारे जैकेट थे।
यह काफी व्यस्त है… विल्हेल्मिना युवा पुरुषों और महिलाओं से भरा हुआ है। संगीत अपने चरम पर था. मैंने बार काउंटर पर भीड़ के बीच से इधर-उधर देखा।
“हो “, क्या जल्दी है!” बार में भीड़ तेजी से बढ़ती है। मैंने एक बीयर खरीदी और उत्सुकता से मंच पर युवतियों का नृत्य देखा। फिर वह वहीं खड़ा होकर धीरे-धीरे बियर का स्वाद चखने लगा।
“वाह… क्या अच्छा माहौल है।” फ्लैशलाइटें बिखरती हैं और धड़कनें सभी सीमाओं को तोड़ते हुए आगे बढ़ती हैं।
सुंदर लड़कियाँ… मुझे ऐसा लगा जैसे वे मुझे घूर रही थीं।
भीतर से एक पुकार उठी कि मैं भी उनके साथ नाचना चाहता हूँ। मेरे पैर मुझे पता चले बिना ही हिल गए। धीरे-धीरे मैं उनमें से एक बन गया। मुझे ऐसा लगा जैसे मैं किसी जादुई दुनिया में आ गया हूँ।
मैं विल्हेल्मिना का नियमित आगंतुक बन गया। दो या तीन मुलाकातों में मैंने कई दोस्त बनाये। उनमें से कई युवा महिलाएं थीं।
मैंने अपना काम जारी रखा. मुझे समझ नहीं आता कि दिन कैसे कट जाते हैं. मुझे एक दिन एक घंटे के समान लगा। नए चेहरे, नए परिचित, नई संस्कृति, सब कुछ मेरे लिए आश्चर्य था।
मैं उनके मिलनसार स्वभाव से विशेष रूप से प्रभावित हुआ। मैं वास्तव में डच सर्दियों का जश्न मना रहा था। मुझे लगा कि मेरे अंदर की हर चीज़ आइंडहोवन में पिघल गई है।
उस सप्ताहांत मैंने नौकरी कार्यालय से नौकरी का विवरण एकत्र किया। मैंने हर चीज़ की दोबारा जाँच की। मैंने अपने बैंक खाते से आवश्यक राशि निकाल ली।
वे दिन सचमुच अद्भुत थे।