Chapter-14

Simple Sense… A Dynamic True Story

I once again found myself in the financial city of Frankfurt, where I chose to explore the city by bicycle. Surprisingly, I felt more relaxed compared to the past two weeks, allowing me to fully embrace the present situation.

Frankfurt is not only the main financial and transportation hub in Germany but also the largest financial center in the entire European continent. It is home to significant institutions such as the European Central Bank, the German Federal Bank, the Frankfurt Stock Exchange, and renowned commercial banks like Deutsche Bank.

Following World War II, Frankfurt served as the primary military center for the United States. However, today it is a multicultural city with residents from around 180 countries. The Indian community is quite prominent, and Frankfurt also boasts a sizable Jewish population, second only to Berlin and Munich. Additionally, the city welcomes numerous refugees from countries like Sri Lanka, India, and other developing nations.

Automobile ausstellung: world’s biggest automobile exhibition.

Frankfutter buchmesse: one of the world’s biggest book exhibitions.

Musikmesse: world’s biggest music fair.

All of these increase the prestige of Frankfurt.

Among Frankfurt’s main attractions are its impressive churches. The Saint Bartholomew Cathedral, constructed in the 14th century, showcases stunning Gothic architecture. Other notable sites include the “Roemer,” a complex of buildings in the city hall square, the St. Paul Church, the Atte Opera House, and St. Catharine Church. These landmarks enthrall anyone who visits Frankfurt.

If shopping is your passion, the renowned “Zeil” street in Frankfurt is a must-visit. Known as one of Germany’s busiest and most expensive streets, it offers a wide array of shopping opportunities.

Like any major city, Frankfurt has its darker side. Issues such as brothels, drugs, crime, theft, and even beggars are unfortunately prevalent. Despite this, I managed to find accommodation in a shelter house that night.

The next morning, I made the decision to leave Frankfurt and wondered about Alex’s plans. Would he choose to settle in Germany? Has anyone offered him assistance? Numerous questions flooded my mind as I leisurely explored the city, lost in my thoughts.

Suddenly, a sight caught my attention. A group of young people stood in a queue outside an office, some of them carrying their passports. Intrigued, I approached them, pondering the reason behind their queueing.

I inquired about their purpose. “We’re here for a part-time job,” one of them replied.

Observing them closely, I noticed that most of them were British citizens and foreigners from various countries. The idea of finding employment intrigued me as well. If things worked out, I could work here for a while and earn some money.

Motivated by this thought, I joined the queue, clutching my passport. Eventually, it was my turn. However, the officer, upon seeing my Indian passport, promptly informed me, “You are not allowed to work in Germany.”

I felt a twinge of disappointment as I left the office. It seemed that Asians, unless they possessed a residence permit, were prohibited from taking up employment in Europe.

During my interaction, I met a young British individual. He was a student who had come to Germany to spend his vacation and work temporarily. Compared to other European countries, Germany offered higher wages.

As I mounted my bicycle and continued my journey, the idea of obtaining that job lingered in my mind. It would have provided some much-needed financial support.

 I arrived in the town of ‘Wiesbaden,’ situated on the banks of the River Rhine. This place was once home to many millionaires and relied heavily on gambling as a revenue source. In 1872, all the casinos were closed, but they were later reopened in 1949.

The next destination on my journey was ‘Mainz,’ another city located on the banks of the Rhine. It is known as one of Germany’s popular wine-producing centers.

Continuing my travel along the River Rhine, I was surrounded by vast vineyards, apple orchards, and various fruit trees. The scenery was breathtaking, offering magnificent sights and a refreshing atmosphere. As I observed the Rhine, its tranquil flow with clear water caught my attention—it appeared surprisingly shallow.

During my observation, I noticed something unusual on my body—a spread of dandruff-like patches. I briefly considered whether it might be a skin infection. However, I reassured myself that there was no chance of contracting any disease and concluded that it was likely due to the change in climate.

The extreme heat of Rajasthan and the extreme cold in Germany may have contributed to this condition. I tried to relax and not worry too much about it.

Upon reaching ‘Bingen,’ another town situated along the banks of the Rhine, I thought of meeting the Rotary president. Referring to the Rotary directory, I quickly found the address of Mr. Paul Keller. Locating his residence was effortless, and it was a beautiful house facing the River Rhine.

Introducing myself to Mr. Keller, I explained my situation, and he offered me accommodation. Mr. Keller, a doctor in his fifties, lived there with his wife and two children—a boy and a girl aged around sixteen and eighteen, respectively.

 Their house provided a magnificent view of the River Rhine, and I couldn’t help but admire its spaciousness. Interestingly, Mr. Keller had converted the indoor swimming pool into a Tennis Court.

Everyone in the family was incredibly friendly and seemed to genuinely like me. That evening, I had the pleasure of enjoying a superb German dinner with them, fostering a warm and welcoming atmosphere.

I discussed about my skin problem with Mr. Keller. After examining me, he reassured me that there was no need to worry—it was simply a result of the climatic change.

The following day, I bid farewell to Dr. Keller’s family, expressing my gratitude for their hospitality. Before departing, Mr. Keller gifted me a wristwatch as a token of their friendship.

I continued my journey along the picturesque banks of the River Rhine. The road hugged the river closely, and vehicles rushed by at high speeds. I pedaled steadily, taking in the beauty of the river.

The air felt chilly, and a thick fog enveloped the surroundings. Due to the fog, vehicles were being driven cautiously, as a slight mistake could lead to a chain of accidents.

 My next destination was Koblenz, and as night descended, I knew I needed to find shelter.

A little further down the road, I noticed an empty shed by the riverbank. I stopped my bicycle and peered inside.

 “It’s alright, I can make it work here,” I thought to myself.

Looking around, I realized that the shed was isolated, with no chance of any vehicles entering.

 I brought my bicycle inside, spread my sleeping bag on the floor, and settled into it for the night.

I had a peaceful sleep that night, undisturbed by the world outside.

When morning arrived, heavy fog blanketed the atmosphere, creating a serene and cool silence. I gazed at the water for a while, enjoying the beauty of its silent flow and its shimmering embrace.

After a refreshing start, I consulted the map and realized I still had a long way to go before reaching Bonn. Despite the freezing cold, cycling was relatively easy, but it was challenging to keep my body warm. The captivating scenery all around warmed my heart, and I observed the expensive vehicles speeding along the roads—Mercedes Benz, Volvo, Audi, Volkswagen, BMW, and Alfa Romeo, to name a few.

I passed through several small villages along the way, continuing my journey in the foggy conditions. Bonn still seemed far away, and as darkness crept in, I searched for a place to rest.

 I walked alongside my bicycle until I stumbled upon a massive building that caught my attention. I paused to observe my surroundings, contemplating the possibility of staying there for the night.

As I drew closer, I realized it was a five-story car parking facility.

 I watched the cars coming and going, considering it as a potential sleeping spot. Slowly, I pushed my bicycle inside the building and made my way to the first floor.

Numerous cars were parked there, and I scanned the area for an empty space. Finally, I found one. I secured my bicycle, brought my sleeping bag down, and settled in.

About half an hour later…

I was awakened by the sound of a car pulling up beside me. A man stepped out of the car, clearly agitated.

“Hey…hey…” he tapped me on the shoulder with annoyance.

I peered out from my sleeping bag and glanced at him with a dry expression.

“Hey, you can’t sleep here,” he shouted in German. “You have to leave right now.”

I observed him for a moment and slowly got up.

I let out a sigh and explained, “I’m a traveler. I don’t have anywhere to sleep.”

“No, no,” he insisted. “You need to go.”

I emerged from the sleeping bag and began packing my belongings onto my bicycle.

“Where are you from?” he asked, eyeing my bicycle.

“I’m from India,” I replied earnestly, looking back at him.

He studied me briefly and then quickly suggested, “You know what, go upstairs. Nobody will notice you there.”

I nodded slowly, watching him. He got back into his car and drove away, disappearing into the flow of vehicles on the road.

I gathered my things and made my way to the second floor.

“Is this a good spot?” I contemplated. “No, it’s probably better to go higher.”

Finally, I reached the fourth floor and settled down comfortably.

The cold weather was biting, but I gradually succumbed to a deep sleep.

Suddenly, I felt someone tapping me. I popped my head out from the sleeping bag and saw that it was the same man! I looked at him with surprise.

“Yeah… keep this,” he extended a packet of food towards me. “Some food…take it and get a good rest.”

I studied his face and noticed a quiet smile forming at the corners of his lips.

“I’m Michael,” I introduced myself, rising to my feet.

“I’m Ulrich. Nice to meet you, Michael,” he responded.

“Thanks for the food,” I smiled and expressed my gratitude.

He patted my back and walked away slowly.

I stood there for a moment, motionless, holding the food packet, and silently watched him until he disappeared from my sight.

The following day, I arrived in Bonn, the capital of Germany. I noticed a place called “Bad Godesberg” I take a short ride around the city. The houses had a typical German style, and the surroundings were incredibly beautiful, with some hilly areas. It felt like Bad Godesberg was a suburban area of Bonn.

Referring to the Rotary directory, I found the address I was looking for:

Rotary Club of Bonn,

Mr. Wolfram Stolle, President.

Germanen Street 10, Bonn-2.

I made my way slowly, searching for Germanen Street, until I finally reached Mr. Wolfram Stolle’s residence.

I rang the doorbell, and a lady opened the door, looking curious.

“Is Mr. Wolfram Stolle here?” I asked with a smile.

“Yes, he is,” she replied, wide-eyed, as I showed her my Rotary card.

“Asia-Europe Rotary Friendship Mission,” her eyes scanned the card.

“Please come in,” she invited me inside.

“Mr. Stolle should be back soon,” she informed me. “He just went out.”

I sat on the sofa in the visiting room and smiled. Another lady entered the room and seemed surprised to see me.

“This is Miss Andria,” the lady introduced the young woman. “She’s from Canada on a Rotary exchange.”

“I’m Barbara Stolle,” she introduced herself.

In no time, we developed a close connection. Ms. Barbara was a wonderful lady, not very tall, with a round face and brownish hair. She looked smart and elegant in her forties.

“Well, Michael, where in India are you from?” she inquired.

“I’m from Kerala,” I replied.

“Michael, that’s a Christian name,” she observed.

“Yes, I am a Christian,” I confirmed with a smile.

“Do you eat beef?” Miss Andria asked me, looking at me intently.

I chuckled and gave a broad smile, realizing that she had heard about Indians considering cows sacred.

Ms. Barbara was busy adorning the Christmas tree, as Christmas was just a few weeks away.

“Can I join you?” I approached her and asked.

“Okay, no problem,” she replied, fixing a decorative ball on the Christmas tree.

“Michael, how do you celebrate Christmas?” she asked, focusing on the tree.

“I… I think it’s similar to here,” I replied, helping her with the decorations.

She inquired about my family, and in the meantime, we enjoyed coffee and snacks.

Soon, Mr. Wolfram Stolle arrived.

Ms. Barbara introduced me to Mr. Stolle, and we got to know each other. Mr. Stolle was an architect, a middle-aged man with a bald spot on top and long, lean hair. His office was adjacent to his house.

“Well, Michael, you were two, where is the other person?” he asked, engaging in conversation.

There was a moment of silence…

“We… we parted ways,” I took a deep breath and replied.

He didn’t inquire further about it. “Okay, Michael, you can stay here,” he smiled and said.

I felt wonderful in that place, a sense of being at home.

I admired Mr. Stolle’s house, constructed in a typical German style, with an attractive, landscaped, and elegant appearance.

Mr. Stolle had a colorful, large parrot that was quite the talker.

Moreover, Mr. Stolle had a passion for clocks. He had a collection of clocks, ranging from six-foot-tall ones to tiny watches.

All of them were in excellent working condition, totaling more than two hundred in his collection.

At twelve o’clock, all the clocks would strike…

“Oh, what a fascination!” I marveled.

The dinner served was delicious, and everyone enjoyed the splendid German dishes.

The atmosphere was filled with joy as Mr. Stolle cracked jokes.

I sensed that Ms. Barbara was taking special care of me. She said, “Michael, you can stay here for as long as you want.”

I woke up later than usual in the morning. The previous night had been extremely cold, but thanks to the heater, I was able to sleep comfortably.

After taking a refreshing shower, I headed downstairs.

“Hi, Michael! Good morning,” greeted Miss Andria as I approached the breakfast table.

“Hi,” I smiled back. “Good morning.”

“Come on,” Miss Andria invited. “Let’s have breakfast.”

I sat down with her at the dining table.

“Where is Barbara?” I asked, scanning the room.

“She was in the visiting room,” I noticed a hint of concern in her voice. “She’s probably busy decorating the Christmas tree,” she added softly.

“And Mr. Stolle?” I inquired.

“He’s in his office,” she replied, savoring her coffee.

I noticed that the coffee was ready in the coffee maker. I poured myself a cup and added some sugar.

I took a sip. “Mmm… not bad.”

“Michael, what are your plans for today?” Andria raised her head and looked at me.

I sighed. “Nothing special,” I grabbed a slice of bread and spread some jam and butter on it.

“So, how about going sightseeing?” Andria suggested, her eyes fixed on me.

“Yeah,” I responded happily. “That’s a good idea.”

I took another slice of bread, spread jam and butter on it, and began eating.

“By the way, how long have you been here?” I glanced at her for a moment and asked.

“Oh, just two months…” She continued eating while watching me. “Before that, I was with another family, and I came here a couple of months ago.”

“Well, how long do you plan to stay in Germany?”

“Just one year,” she replied, focusing on her food.

I observed Andria. She had black hair, a fair complexion, a round face, and was about five and a half feet tall. She seemed to be in her twenties.

“Where in Canada are you from?”

“Truro, Nova Scotia,” she smiled, looking at me.

“Are your parents originally from Canada?” I asked, a bit uncertain.

“No, no,” she clarified. “My mother migrated from Hong Kong, and my father is Canadian.”

We chatted for a while, finished our breakfast, and got up from the table.

“Has Barbara had breakfast?” I asked Andria.

Once again, I noticed the same distress on her face.

“I have no idea,” she glanced towards the kitchen. “I’m not very close to her,” she whispered, lowering her voice.

I didn’t inquire further. “It might be some sort of disagreement,” I speculated.

After breakfast, Andria went upstairs while I made my way to the visiting room.

“Hi, Michael! Good morning,” Barbara greeted me. She was busy packing something in the visiting room.

“Good morning, Barbara,” I greeted her with a smile.

“Michael, have you had breakfast?” She raised her face and looked at me.

“Yes,” I softly replied. “I had breakfast with Andria.”

“I set everything up on the dining table,” she focused on her packing and smiled.

“What’s all this?” I asked, looking at her work.

“These are some old items. Clothes, bed sheets, medicine, toys, and canned food,” she explained, arranging the packets and placing them to the side.

“Where are you sending them?” I asked curiously.

“To East Germany,” she counted the packets and replied. “Once we were one country, but now we are divided. The people there are going through hardships and they need many things. So, we collect all these items and send them every three months.”

“Yes, I’ve heard about that,” I let out a deep sigh. “Let me help you,” I offered.

“Yes, if you’d like,” she looked at me and smiled.

I assisted her with the packing.

“Michael, what did your parents say?” She stole a quick glance at me. “Did they agree to your trip?” She studied my face intently.

I gave her a faint smile. “Well, there was a lot of disapproval,” I looked at her face and hesitated.

Gradually, we became good companions. I could sense that she cared about me and always encouraged me to eat fruits and enjoy good food.

Andria and I decided to go sightseeing together. Since she had a bicycle, we thought it would be a great way to explore the area.

I admired her outfit. She was dressed in a stylish black skirt, black top, and a black cap, which made her look very elegant.

We set off on our bicycles, navigating the ups and downs of Bad Godesberg. Andria had a lot of interesting things to say about the place.

We pedaled our way up a hill and arrived in front of a magnificent castle.

“This is Bad Godesburg Castle,” Andria explained. “It’s the main attraction here and was built in the 13th century on Godesburg hill. Emperor Wilhelm II played a significant role in its construction.”

Afterward, we strolled through the streets, taking in the sights. We even indulged in hamburgers from MacDonald’s before returning home after three hours.

Back at the house, I saw Mr. Stolle in the visiting room, accompanied by his talkative parrot.

“Did you explore all the places in Bad Godesberg?” he asked with a smile, glancing at us.

Andria enthusiastically shared our experiences, while Mr. Stolle entertained us with his jokes, filling the room with laughter.

Meanwhile, Barbara was still busy decorating the Christmas tree. She seemed unsatisfied with her progress. Despite it being three weeks away from Christmas, she was eager to embrace the festive spirit.

The next day…

Mr. Stolle joined me in the visiting hall after finishing his work, while I was engrossed in watching German TV.

We enjoyed a cup of coffee together, and then Mr. Stolle proudly showcased his collection of favorite clocks.

There was a wide variety of clocks from different countries, each with its own unique size and shape. Timepieces, watches, and clocks of all kinds were on display.

He even took the time to set the alarms and perform necessary repairs. I watched in amazement at his passion for these timekeeping devices.

I felt a sense of belonging and warmth with this family. They were all incredibly friendly, and I even had the freedom to explore the kitchen and make myself at home.

That evening, we gathered near the staircase and engaged in conversation. Miss Andria made a joke about my worn-out pants. I felt a little embarrassed, but Barbara remained quiet.

I observed Andria and could tell she felt foolish. As night fell, we enjoyed a delicious supper. The hours passed happily, and the day came to an end, making way for a new one. The thick fog still hung in the air as winter reached its peak.

The next morning, at eleven o’clock, I was sitting in the visiting room. I spotted Barbara returning from her shopping trip, carrying numerous packets. She came straight toward me and said, “Michael, this is for you,” extending a packet.

I was surprised and asked, “What is this?” She smiled delicately and replied, “This is our Christmas present.” I eagerly opened the packet and discovered a pair of trousers with a warm woolen layer and double cloth stitching.

I felt extremely happy. It was the first time I had received a Christmas gift from Europe. In that moment, my thoughts shifted to Andria’s teasing and Barbara’s silence the day before. Yes, she had taken note of it and bought new trousers for me. I held her in high esteem.

Three days passed, and I continued my stay there. Barbara and I had become good friends, and Mr. Stolle had also grown close to me.

Often, I went out with Andria, exploring the sights and going shopping. We enjoyed coffee at nice restaurants, and during those times, she shared a lot about Canada.

Meanwhile, we visited the house of the world-renowned music composer Ludwig Van Beethoven. He was born in Bonn, and his piano was the main attraction there. In the evening, Mr. Stolle suggested, “Michael, let’s go on an outing.”

At 7:00 p.m., Mr. Stolle, Barbara, and I set out. Our car navigated through the heart of Bonn until we finally arrived in front of a grand hotel. “Hotel Koninghof,” Mr. Stolle announced. It was an exclusive hotel.

I observed my surroundings and noticed that most of the guests were VIPs. There was a distinct air of dignity among everyone in the hotel. Following Mr. Stolle and Barbara, I entered a large hall that was filled with people.

The hall was bustling with activity. In the dim lighting, my eyes scanned the room, taking in the magnificent paintings and impressive decorations. The men were dressed in suits, while the ladies wore elegant dresses. The hall was packed with members of the Rotary club, making it a family gathering of sorts.

It was the most exclusive event I had ever attended, and I was certain that many of the attendees were diplomats. The atmosphere was filled with a grand and dazzling aura. Mr. Stolle made his way to the front of the hall, and Barbara stood out among the crowd.

I found a spot to stand still and observed my surroundings. Meanwhile, some people approached me, introducing themselves in a friendly manner. The atmosphere was simply awe-inspiring.

In the meantime, Mr. Stolle arrived with a man named Mr. Rolf Groesgen, the secretary of the Rotary Club of Bonn. We were introduced, and I mingled with some of the other guests. Every moment was thrilling.

Mr. Stolle was occupied, moving around and engaging with each person. I watched as the crowd made their way toward a round table with six chairs.

 I took a seat at one of the chairs and got to know the Rotarians sitting around me. Drinks and food were served, and I felt wonderful. I opted for a glass of wine.

Raising my glass, I cheered along with everyone at the table, feeling the wine slowly invigorating me and increasing my energy. Suddenly, I heard the sound of a bell, signaling the start of the meeting.

 The club secretary, Mr. Rolf Groesgen, introduced the visitors, including myself. After a short while, he invited me to the stage.

“Oh God, what should I do now?” I thought to myself, realizing I had consumed quite a bit of wine.

I got up slowly and made my way straight to the stage. As I looked around, I realized I had never faced such an esteemed audience before. With a slight boost from the wine, I began speaking.

 I briefly introduced the Asia-Europe Friendship mission and shared some insights about my journey. Feeling the wine’s effects growing stronger, I quickly returned to my seat at the table.

I listened to Mr. Stolle’s speech, which was delivered in an impressive and captivating manner in English. In the midst of his talk, I heard him praise me multiple times.

After the meeting, we returned late at night. Sitting inside the car, I gazed outside. The winter was at its peak, and I watched as the snow formed a fog on the car’s windows. The leafless trees lined the roadsides, resembling frozen, bare ghosts.

Where would I stay during the winter? I needed to find another place to stay. Was it feasible to remain in Germany during this season? My thoughts were swirling in different directions. “Where should I stay? If I go to Frankfurt, they won’t accommodate me. The only option is to stay in Bonn.”

I had to find a way to stay in Germany and continue my journey after winter. I was certain that Mr. Stolle would help me, and Barbara would support my decision. However, before settling on a country I liked the most, I wanted to explore everything.

I wondered about Alex. Where was he now? Perhaps he had found a place elsewhere. Yes, he must have.

Lost in my thoughts, I didn’t realize when we arrived at the house.

The next morning, we were sitting in the visiting room after breakfast while Mr. Stolle was busy in his office. Several employees were present, assisting him with his work. Barbara seemed deeply engrossed in something.

Mr. Stolle emerged from his office and entered the visiting room, carrying a model structure of a building with him. “Look, this is the new model I’ll be introducing today,” he proudly announced. Barbara joined us in the room and closely examined the model.

Mr. Stolle looked at everyone and asked, “How does it look?”

“Superb,” commented Barbara.

“I have to give a speech this afternoon about this model. Many people are coming to listen,” Mr. Stolle said, placing the model on the table and examining it closely.

“Yeah, it’s really nice,” I added.

Andria entered the room. “Wow, excellent,” she exclaimed as she closely observed the model.

Barbara served us coffee, and we all enjoyed it. Afterward, Mr. Stolle returned to his office. We engaged in small talk for a while. Andria went to her room, and Barbara took the coffee mug to the kitchen. I followed her and watched as she washed the mug.

“I would like to spend the winter in Germany,” I quickly expressed, glancing at her.

“Okay, you can stay here, man,” she replied, raising her head, smiling, and speaking quickly.

“Would Mr. Stolle help me?” I asked, taking a deep breath while watching her.

“Yeah, of course, I’ll tell him,” She assured me, placing the coffee mug on the side table.

Later that evening, Barbara discussed my plan with her husband. He promised to arrange everything for my stay in Germany during the winter.

The next day, a man named Mr. Friedrich Waltmann, a member of the Rotary Club of Bonn, came to meet me. Stolle introduced us.

“Michael, how long do you want to stay in Germany?” he inquired.

“I want to stay here during the winter. I have a relative in Frankfurt, and I wish to stay there,” I replied, not entirely sure why I said that. We talked for a while, and then Mr. Waltmann left.

The following day at 11:00 a.m., Mr. Stolle, Andria, and I went out. The car left Bad Godesberg and headed towards the main street of Bonn city.

 I looked outside, I observed the city, noticing many large buildings, most of them official. Andria pointed out important places and buildings along the way.

Our car eventually arrived in front of a massive and significant building complex. Within seconds, we were granted permission to enter, and our car slowly moved inside.

“Michael, do you recognize this place?” Andria asked me with wide eyes.

I looked at her in surprise.

“You know, this is the ‘Bundestag’ or the German Parliament,” Andria proudly informed me.

Filled with excitement, I observed the place and thought, “Oh, fantastic!” This was my first time entering such a highly confidential location outside of India.

As the car moved slowly, we parked in the parking lot, and I looked around in awe.

Following Mr. Stolle, we entered a building. I marveled at the various offices we passed by. Eventually, we arrived at a specific office, and I glanced at the name board.

It read.

“Mr. Mass, Secretary to Mr. Hans Sterken,

President of Inter-Parliamentary Rates,”

We went inside, and Mr. Mass warmly greeted us. After a brief chat, Mr. Stolle entered through another door.

We spent some time with Mr. Mass, and Andria explained everything about me and my bicycle journey. After a while, Mr. Stolle returned with a letter in his hand.

It was a recommendation letter to the Emigration Department in Frankfurt from Hans Sterken, granting me permission to stay in Germany during the winter.

The next morning, after breakfast, Barbara approached me.

“Michael, we are going to Frankfurt to the emigration department to arrange your visa, okay?” she informed me. I nodded happily.

I quickly changed my clothes, and Barbara was ready with her car. She drove through the main street and entered the Autobahn, a very wide road with four tracks on each side. I glanced at the speedometer as she drove fast—it was above a hundred.

We conversed while driving, and the music from the FM radio filled the car.

We reached Frankfurt in no time. Barbara parked the car in front of the emigration office and entered with my passport to speak to the officials. Within minutes, she returned with my passport, now stamped with the visa.

We were heading back to Bonn, and I couldn’t help but feel love and respect for Barbara. I was overwhelmed with gratitude for all that she had done for me. Throughout my stay with them, she had provided unwavering support for my every need.

Thoughts about my relative in Frankfurt crossed my mind, but the idea of going there seemed daunting. I was certain they would reject me if I visited. On the other hand, staying in Bonn seemed like a viable option with the support of Mr. Stolle. I was torn between various thoughts, unable to make a decision.

After dinner, I went to bed, but sleep eluded me. My mind was filled with swirling thoughts. Suddenly, I felt a whisper in my ears, “You should go to The Netherlands.” The whisper repeated itself, growing stronger each time.

Surprised by this thought, I wondered, “What am I thinking?” Although Belgium was closer, the idea of the Netherlands began to shine brightly in my mind. It felt like an instinctive insight, and I could envision vague images of the Netherlands even before setting foot there.

My mind insisted on going to the Netherlands. For two days, I pondered over this decision until finally, I confided in Barbara. “I wish to go to the Netherlands,” I told her.

She looked at me in wonder, asking, “Why? Aren’t you staying in Germany?”

“I just feel it’s better. I want to spend the winter in the Netherlands,” I explained.

Barbara discussed this matter with her husband several times, and Mr. Stolle expressed his helplessness. Barbara herself strongly desired that I stay in Germany.

Eventually, I set a date for starting my journey. Mr. Stolle gifted me a bicycle bag, a jacket, and a raincoat. The day I had planned for had arrived, and I got ready. I packed my belongings into the bicycle bag, placing the sleeping bag beside it. I was prepared to bid farewell to everyone.

Mr. Stolle informed me about the next Rotary Club where I would be staying the following night. As I prepared to depart, everyone came outside to see me off. I said goodbye to each person, and when Barbara hugged me, we both couldn’t hold back our emotions.

I slowly moved onto my bicycle and rode away, without looking back, as everyone watched me go.

I embarked on my journey towards The Netherlands, braving the harsh winter weather. The freezing wind was blowing relentlessly, but I was prepared with gloves and a warm pullover jacket. Without them, I would have surely succumbed to the biting cold.

As I glanced at the sign board, I saw that the next city on my route was Duren. Determined, I pedaled with all my strength, fueled by the invigorating frozen atmosphere. To keep warm, I occasionally indulged in some beer during the journey.

Finally, I arrived in Duren, an ancient city with a history spanning over two thousand years. It had been completely destroyed during World War II but had since transformed into one of the wealthiest cities in Germany. It boasted the highest number of millionaires residing within its borders.

Continuing my expedition, I noticed that nature seemed frozen in time, with trees standing motionless and the freezing cold paralyzing the surroundings. The road was bustling with numerous vehicles, most of them heading towards either The Netherlands or Belgium.

Eventually, I reached Aachen, the border between Germany and The Netherlands, around 6:00 p.m. I located the residence of the secretary of the Rotary Club of Aachen, but unfortunately, nobody was home. Patiently, I waited until he arrived.

Once the secretary, Mr. Wolfgang Buddy, returned, I handed him the letter from Mr. Wolfram Stolle. We introduced ourselves, and I noticed that Mr. Buddy was impeccably dressed in a well-tailored suit, seemingly returning from his office.

As we entered his house and made our way upstairs, Mr. Buddy quickly changed into a more casual attire, sporting a T-shirt and jeans. We sat in the visiting room, sipping coffee and engaging in conversation.

Around 7:00 p.m., we ventured out and strolled through the streets. The heavy fog blanketed the surroundings, but the streets were alive with activity. I observed couples bundled up in heavy jackets, holding hands and leisurely walking through the streets.

Our walk led us past the Aachen city hall, and we eventually entered a pub, seeking warmth and perhaps a refreshing beverage.

As I entered the pub, I couldn’t help but feel a surge of excitement. The place was bustling with activity, and it seemed like most of the guests were women.

Their cheerful faces and laughter filled the air. Everyone was enjoying their drinks, with glasses being emptied and refilled continuously. The atmosphere was lively, and people were in high spirits.

We found seats at the counter and indulged in our own drinks. We talked and laughed, losing track of time as we immersed ourselves in conversation. The hours passed by in the blink of an eye, and before we knew it, it was late at night when we finally decided to leave.

The following morning, after a satisfying breakfast, I bid farewell to Mr. Buddy. As I prepared to continue my journey, he handed me a letter addressed to the Amsterdam Rotary Club. The letter requested their assistance in finding suitable accommodation for me during the winter period.

With the letter in hand, I set off on my way to The Netherlands.

Advertisement invite

I Want to Built a House

Email: josemichaelcalicut@gmail.com 

WhatsApp: +91 7560 899 479

GOOGLE PAY: +91 921 2025 479

Payoneer : josemichael88245@gmail.com

Simple Sense… A Dynamic True Story

ചാപ്റ്റർ -14

ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട് എന്ന വലിയ നഗരത്തിലേക്ക് ഒരിക്കൽക്കൂടി ഞാൻ ആഴ്ന്നിറങ്ങി .തികച്ചും നിർവികാരനായി… ആ ദിവസം മുഴുവനും ഞാൻ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിലൂടെ ചുറ്റിസഞ്ചരിച്ചു .

ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട്… ജർമനിയുടെ ഫിനാൻഷ്യൽ &ട്രാൻസ്പോറ്റേഷൻ സെന്റർ . യൂറോപ്യൻ ഭൂഖണ്ഡത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഫിനാൻഷ്യൽ സെന്റർ .യൂറോപ്യൻ സെൻട്രൽ ബേങ്ക് ,ജർമൻ ഫെഡറൽ ബേങ്ക് ,ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട് സ്റ്റോക്ക് എക്സ്ചേഞ്ച് ,കൂടാതെ ഡോയ്ഷ് ബാങ്ക് തുടങ്ങി വളരെയധികം കൊമേർഷ്യൽ ബാങ്കുകൾ…

രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധത്തിന് ശേഷം അമേരിക്കൻ സൈന്യത്തിന്റെ ആസ്ഥാനമായിരുന്നു ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട് .ഇന്ന്  ഇതൊരു മൾട്ടി കൾച്ചറൽ സിറ്റിയാണ് .ഏകദേശം 180 രാജ്യങ്ങളിലെ ജനങ്ങൾ ഇവിടെ വസിക്കുന്നു .അതിൽ ഇന്ത്യക്കാർ  വളരെയധികം .ബെർലിനും മ്യൂണിക്കും കഴിഞ്ഞാൽ ഏറ്റവും അധികം ജൂതന്മാർ വസിക്കുന്നതും  ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിലാണ് .കൂടാതെ അഭയാർത്ഥികളായി  വരുന്ന ശ്രീലങ്കൻ വംശജരും വളരെയധികം കാണാം .

Automobile Buchmesse : ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ വാഹന പ്രദർശനം.

Frankfutter Buchmesse : ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ പുസ്‌തക പ്രദർശനം.

Musikmesse: ലോകത്തിലെ വലിയ മ്യൂസിക്ക് ഫെയർ എന്നിവ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിന്റെ മാറ്റ് കൂട്ടുന്നു.

ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിലെ പ്രധാന പള്ളിയായ സെന്റ് ബർത്തലോമിയോ കത്തീഡ്രൽ ,പതിനാലാം നൂറ്റാണ്ടിൽ പണിതത് . അത് ഗോഥിക് വാസ്തുകല സൗന്ദര്യം വിളിച്ചറിയിക്കുന്നതായിരുന്നു .കൂടാതെ “റോമാർ ” സിറ്റി ഹാൾ സ്‌കോയാറിലെ  അഞ്ചാറു സമുച്ചയങ്ങളുടെ കൂട്ടം , സെന്റ് പോൾ ചർച്ച് , “അറ്റ്‌എ ഓപ്പറ ” എന്ന ഒപേര ഹൗസ് ,സെന്റ് കാതറിൻ ചർച്ച് ,ഇവയെല്ലാം ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിൽ എത്തുന്ന ആരെയും ആകർഷിക്കുന്നവ ആയിരുന്നു .

“സീൽ …”ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിലെ പ്രധാന ഷോപ്പിംഗ് തെരുവ് …ജർമനിയിലെ ഏറ്റവും തിരക്കേറിയ വീഥി. ജർമനിയിലെ രണ്ടാമത്തെ ഏറ്റവും  ചിലവേറിയ ഷോപ്പിംഗ് തെരുവ് .

കൂടാതെ ഒരു വലിയ സിറ്റിയുടെ ബലഹീനതകളായ കുറ്റകൃത്യങ്ങൾ ,കളവുകൾ ,മയക്കുമരുന്ന് വ്യപാരം ,വേശ്യാലയങ്ങൾ ,എല്ലാം ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിലും കാണാം . “യാചകരെയും…”

അന്ന് രാത്രിയിലെ താമസവും ഞാൻ ഷെൽട്ടർ ഹൗസിൽ കണ്ടെത്തി.

അടുത്ത പ്രഭാതം… ഞാൻ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിൽ നിന്ന് യാത്ര തുടരാൻ തീരുമാനിച്ചു .എന്തായിരിക്കും അലക്സിന്റെ പ്ലാൻ… ജർമനിയിൽ എവിടെയെങ്കിലും നിൽക്കുവാനുള്ള പരിപാടി ആയിരിക്കുമോ ? ആരെങ്കിലും അതിനായി അലക്സിന് സഹായം വക്താനാം ചെയ്‌തിരിക്കുമോ …? അങ്ങിനെ പലതരം ചിന്തകൾ എന്റെ മനസിലൂടെ കടന്നുപോയ്‌കൊണ്ടിരുന്നു.

ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട് തെരുവീഥിയിലൂടെ അങ്ങിനെ നീങ്ങി .

പെട്ടെന്ന് എന്റെ ശ്രദ്ധ ഒരുകൂട്ടം യുവതീ -യുവാക്കളിൽ പതിഞ്ഞു .ഒരു ഓഫിസിന്റെ മുമ്പിൽ ക്യു ആയിട്ടായിരുന്നു  അവരുടെ നിൽപ്പ് .ചിലരുടെ കൈവശം അവരുടെ നാഷണാലിറ്റി തെളിയിക്കുവാൻ തിരിച്ചറിയൽ  കാർഡും , ചിലരുടെ കൈയിൽ പാസ്സ്പോര്ട്ടും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .

“എന്തിനായിരിക്കണം അവർ അവിടെ ക്യു നിൽക്കുന്നത്?” എന്റെ കൗതുകം വർധിച്ചു .

ഞാൻ സൈക്കിളിൽ നിന്നിറങ്ങി സാവധാനം അവരെ സമീപിച്ചു .

“താത്കാലിക ജോലിക്കുവേണ്ടിയുള്ള അപേക്ഷ കൊടുക്കുന്ന സ്ഥലമാണ്.” ഒരു യുവാവ് എന്റെ അടുക്കൽ പറഞ്ഞു .

ഞാൻ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചു .മിക്കവാറും ബ്രിട്ടീഷ് നാഷണൽസ് .മറ്റു രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നുള്ളവർ വേറെയും .

എനിക്കും ഒരു ജോലിക്ക് ശ്രമിച്ചാൽ കൊള്ളാമെന്ന് തോന്നി .തരപ്പെട്ടാൽ ഒരു മാസം ജോലി ചെയാം .

ഞാൻ പാസ്പോര്ട്ട് എടുത്തു കൈയിൽ വച്ചു അവരുടെ കൂടെ ക്യു വിൽ ഇടം പിടിച്ചു .

അര മണിക്കൂറിന് ശേഷം എന്റെ ഊഴമായി .ഇന്ത്യൻ പാസ്പോര്ട്ട് കണ്ട മാത്രയിൽ തന്നെ ആ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ പറഞ്ഞു .

‘’You’re not allowed to take employment in Germany.’’

ഞാൻ തെല്ല് നിരാശയോടെ പാസ്പോര്ട്ട് കൈയിൽ പിടിച്ച് സാവധാനം പുറത്തേക്കിറങ്ങി .

“ഏഷ്യൻ വംശജന് യൂറോപ്പിൽ ജോലി ചെയ്യാൻ അനുവാദമില്ല. ഒന്നുകിൽ ഏതെങ്കിലും യൂറോപ്യൻ രാജ്യത്ത് റെസിഡൻസ് പെർമിറ്റ്  ഉണ്ടായിരിക്കണം .

ഞാൻ ഒരു ബ്രിട്ടീഷ് വിദ്യാർത്ഥിയുമായി പരിചയപ്പെട്ടു .ജർമനിയിൽ വെക്കേഷൻ ചിലവഴിക്കാൻ വന്നതാണ് .കൂട്ടത്തിൽ കുറച്ചുകാലം ജോലിയും .

മാറ്റ് യൂറോപ്യൻ രാജ്യങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ച് ജർമ്മനി ഉയർന്ന വേതനം നൽകുന്നു.

“ജോലി ലഭിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ കുറച്ചു കാശ് പോക്കറ്റിൽ വരുമായിരുന്നു.”

അങ്ങിനെ ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് സൈക്കിൾ എടുത്ത് സാവധാനം മുമ്പോട്ട് നീങ്ങി .

എത്തിച്ചേർന്നത് Wiesbaden എന്ന സ്ഥലത്ത്.  റൈൻ നദിയുടെ തീരത്ത് കിടക്കുന്ന ഒരു ജർമൻ സിറ്റി .ഒരുകാലത്ത് ധാരാളം  കോടിശ്വരന്മാർ വസിച്ചിരുന്ന സിറ്റി .ഇവിടുത്തെ പ്രധാന വരുമാനം “ചൂതാട്ടവും ” കൂടാതെ നീരാവിയിലെ  ഒരുതരം കുളിയും.   1872 ൽ Wiesbaden ലെ കാസിനോകൾ അടച്ചുപൂട്ടി. എന്നാൽ 1949 ൽ വീണ്ടും തുറക്കപ്പെട്ടു.

അവിടെനിന്ന് “മൈനസ് ” അതും റൈൻ നദിയുടെ തീരാത്ത സ്ഥിതിചെയ്യുന്നു .ജർമനിയിലെ പേരുകേട്ട വൈൻ ഈ പ്രദേശത്ത് ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്നു .വൈൻ സമ്പത്ത് വ്യവസ്ഥയുടെ പ്രധാന കേന്ദ്രമാണ് മൈനസ് എന്ന പട്ടണം …

മൈൻസിൽ നിന്നും യാത്ര തുടർന്നു .റൈൻ നദീ തീരത്തുകൂടി തന്നെ .നദിയുടെ ഇരു കരകളിലും നല്ലയിനം മുന്തിരിത്തോപ്പുകൾ കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു .വളരെ ഹൃദ്യമായ പ്രദേശങ്ങൾ … പ്രകൃതി രമണീയം… റൈൻ  നദി നീണ്ടുപരന്നു ഒഴുകുന്നു .വളരെ തെളിഞ്ഞ ജലം. “ഗ്ളാസ്സി വാട്ടർ …” ആഴം തീരെ കുറവ് .

ഞാൻ എന്റെ ശരീരം ശ്രദ്ധിച്ചു .എന്റെ ശരീരമാസകലം പൊടിപോലെ എന്തോ… തലയിലും ദേഹത്തും അത് വ്യപിച്ചിരിക്കുന്നു .

“എന്തെങ്കിലും അസുഖമായിരിക്കുമോ ??” വല്ല ഫങ്കസ് ബാധയുമായിരിക്കുമോ !!”

“ചിലപ്പോൾ കാലാവസ്ഥ വ്യതിയാനം കൊണ്ട് ആയിരിക്കും.” ഞാൻ കരുതി .

രാജസ്ഥാനിലെ കഠിനമായ ചൂട് ,ജർമനിയിൽ കഠിനമായ തണുപ്പ് …

“ചിലപ്പോൾ അതായിരിക്കും ഇങ്ങനെ വരാൻ കാരണം.” ഞാൻ ചിന്തിച്ചു .

ബിൻഗെൻ എന്ന സ്ഥലത്തെത്തിച്ചേർന്നു .അതും റൈൻ നദിയുടെ കാൽച്ചുവട്ടിൽ കിടക്കുന്ന ഒരു നഗരം .പ്രധാന മുന്തിരി  ഉല്പാദന കേന്ദ്രം .

റോട്ടറി ക്ലബ്ബിനെ കാണണം .

ഞാൻ വിലാസം നോക്കി .”മിസ്റ്റർ പോൾ കെല്ലർ .”

അധികം പ്രയാസപ്പെടാതെ തന്നെ വീട് കണ്ടെത്തി .റൈൻ നദിയുടെ കരയിൽ തന്നെ സ്ഥിതിചെയ്യുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ വസതി .

ഞാൻ മിസ്റ്റർ കെല്ലറെ പരിചയപ്പെട്ടു .അന്ന് അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം താമസിക്കുവാൻ ഇനിക്ക്  അവസരം ലഭിച്ചു .

മിസ്റ്റർ പോൾ കെല്ലർ… ഒരു ഡോക്ടർ .ഏകദേശം 50 വയസ്സ് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന അദ്ദേഹത്തിന് ഭാര്യയും രണ്ടു കുട്ടികളും .പതിനാറും ,പതിനെട്ടും ,പ്രായം തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഒരാണും ,ഒരു പെണ്ണും . രണ്ടുപേരും പഠിക്കുന്നു .

റൈൻ നദിക്ക് അഭിമുഖമായി നിൽക്കുന്ന വീട് .വീടിനകത്ത് വലിയ ഒരു നീന്തൽ കുളം .പക്ഷെ… അതിൽ വെള്ളമില്ല .കെല്ലർ കുടുംബം ടെന്നീസ് കളിക്കുവാൻ ഇപ്പോൾ ഉപയോഗിക്കുന്നു .

വളരെ ഹൃദ്യമായ പെരുമാറ്റം .എല്ലാവര്ക്കും എന്നെ വളരെ ഇഷ്ടമായി എന്ന് തോന്നി .

രാത്രി വിഭവസമൃദ്ധമായ ജർമൻ ഡിന്നർ .ഞാൻ അവരോടൊപ്പം ആസ്വദിച്ചു ഡിന്നർ കഴിച്ചു .

ഞാൻ എന്റെ ദേഹത്തുള്ള സ്കിൻ പ്രശ്‍നം ഡോക്ടർ കെല്ലറുമായി സംസാരിച്ചു . അദ്ദേഹം എന്നെ പരിശോധിച്ചു .

പ്രശ്നമില്ലെന്നും, കാലാവസ്ഥ കാരണമായിരിക്കുമെന്നും അദ്ദേഹം അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .

അടുത്ത ദിവസം കെല്ലർ കുടുംബത്തോട് യാത്ര പറഞ്ഞു സൈക്കിളിൽ അങ്ങിനെ യാത്രയായി.  പുറപ്പെടാൻ നേരം മിസ്റ്റർ കെല്ലർ നല്ലൊരു റിസ്റ്റ് വാച്ച് എനിക്ക് പാരിതോഷികമായി തന്നു.

റൈൻ നദീതീരത്തുകൂടിയുള്ള യാത്ര … നദിക്ക് സമാന്തരമായി റോഡ് പോകുന്നു .ഇടതടവില്ലാതെ വാഹനങ്ങൾ…പ്രകൃതിസൗന്ദര്യം നുകർന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ യാത്ര തുടർന്നു .

യാത്രയിൽ നല്ല തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെട്ടു .അടുത്ത സ്ഥലം “കോബ്ലൻസ് …” നേരം ഇരുട്ടിവരുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .കൈവശം ടെന്റ് ഇല്ലാത്തതിനാൽ ഏതെങ്കിലും ഷെൽട്ടർ കണ്ടെത്തിയേ പറ്റൂ .

കുറച്ചുകൂടി മുമ്പോട്ട് പോയി .കുറച്ചു പോയപ്പോൾ നദിക്കരയിൽ ഒരു ഒഴിഞ്ഞ ചെറിയ ഷെഡ് എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു .

ഞാൻ ആ ഷെഡിനുള്ളിൽ കയറി ഉൾഭാഗം ശ്രദ്ധിച്ചു .

“ഹോ… ഇവിടെ കിടക്കാം…വലിയ കുഴപ്പമില്ല.” വാഹനങ്ങൾ ഒന്നും ഇവിടേക്ക് കയറിവരില്ല .സൈക്കിൾ മെല്ലെ ഷെഡിനുള്ളിലേക്ക് കയറ്റി . ശേഷം സ്ലീപിങ്ങ് ബാഗ് നിവർത്തി അതിനുള്ളിൽ കയറി കിടന്നു .

ആ രാത്രി സുഖമായി ഉറങ്ങി…

പിറ്റേന്ന് പ്രഭാതം…

ഞാൻ ഷെഡിൽനിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി .അന്തരീക്ഷം മൂടിക്കെട്ടിയിരിക്കുന്നു .കനത്ത മൂടൽ മഞ്ഞു .

ഞാൻ റൈൻ നദിയിലേക്ക് കണ്ണുകൾ നട്ടുകൊണ്ട് കുറെ നേരം അങ്ങിനെ നിന്നു. ഗ്ലാസ്സി വാട്ടറിൽ അത് ശാന്തമായി  ഒഴുകുന്നു .

കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു മേപ്പ് എടുത്തുനോക്കി .ബോണിലേക്ക് ഇനിയും ദൂരം കിടക്കുന്നു .പ്രഭാതകൃത്യത്തിന് ശേഷം യാത്ര  തുടർന്നു .നല്ല തണുപ്പായതിനാൽ സൈക്കിൾ ചവിട്ടുവാൻ തീരെ ബുദ്ധിമുട്ട് അനുഭവപ്പെട്ടില്ല. ഓരോ കാഴ്ച്ചകൾ … മഞ്ഞു മൂടിക്കിടക്കുന്ന ആ പ്രദേശങ്ങൾ വളരെ ഹൃദ്യമായി തോന്നി .വളഞ്ഞുതിരിഞ്ഞു നീണ്ടുകിടക്കുന്ന  റോഡ് … അതിലൂടെ മേഴ്‌സിഡെസ് ബെൻസ് ,വോൾവോ ,ഔഡി ,വോക്‌സ് വേഗൺ ,പ്യൂഷോ ,ആൽഫാ റോമിയോ… തുടങ്ങിയവ ഇടതടവില്ലാതെ ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു .

ഇടക്ക് ഷോപ്പിൽ കയറി ഒരു ബിയർ വാങ്ങും .കഠിനമായ തണുപ്പിൽ നിന്ന് രക്ഷ നേടാനുള്ള ഏക പോംവഴി അതുമാത്രമായിരുന്നു .

ഓരോ സ്ഥലങ്ങൾ പിന്നിട്ടുകൊണ്ട് ഞാൻ യാത്ര തുടർന്നു .അന്ന് മുഴുവനും മൂടിക്കെട്ടിയ കാലാവസ്ഥ ആയിരുന്നു .

ബോണിൽ എത്താൻ ഇനിയും വളരെ ദൂരം ഉണ്ടെന്ന് തോന്നി .ഇരുൾ വ്യപിച്ചുവരുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .

ഒരു ചെറിയ സിറ്റിയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .എവിടെയാണ് രാത്രി തങ്ങുക !! അതായിരുന്നു ചിന്ത .

ഞാൻ സൈക്കിളിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി അങ്ങിനെ നടന്നു .അതിനിടയിൽ ഒരു വലിയ കെട്ടിടം എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു . ഞാൻ ആ കെട്ടിടവും കഴിഞ്ഞു നീങ്ങിയതാണ് . പെട്ടെന്ന് ഒരു തോന്നൽ… അവിടെ രാത്രി ചിലവഴിക്കാൻ  കഴിയുമെന്ന്…

ഞാൻ സൈക്കിൾ തിരിച്ച് തിരികെ വന്നു . അവിടേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചു .

അതൊരു കാർ പാർക്കിംഗ് കെട്ടിടം ആണെന്ന് മനസിലായി .

അഞ്ചാറു നിലകളിലായി മുഴുവനും കാർ പാർക്കിംഗ് .

ധാരാളം കാറുകൾ  പാർക്ക് ചെയാൻ വരുന്നതും , ചിലത് പുറത്തേക്ക് പോകുന്നതും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .

സാവധാനം ആ കെട്ടിടത്തിന്റെ അകത്തേക്ക് സൈക്കിൾ ഉരുട്ടിക്കയറ്റി ഒന്നാം നിലയിലെത്തി .

അവിടെ ധാരാളം കാറുകൾ പാർക്ക് ചെയ്‌തിരിക്കുന്നു .ഞാൻ ഒരു ഒഴിഞ്ഞ സ്ഥലം ശ്രദ്ധിച്ചു .

സൈക്കിൾ സൈഡിൽ നിർത്തിയ ശേഷം സ്ലീപിങ്ങ് ബാഗ് എടുത്തു നിവർത്തി അങ്ങിനെ കിടന്നു .

അര മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞുകാണും .

പെട്ടെന്ന് ഒരു കാറിൻറെ ഇരമ്പൽ കേട്ടു .എന്റെ തൊട്ടരികിൽ കാർ നിർത്തി എന്ന് മനസിലായി .ഒരാൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .

“ഹേ … ഹേ… അയാൾ ദേഷ്യത്തോടെ എന്നെ തട്ടിവിളിച്ചു.

ഞാൻ സ്ലീപിങ്ങ് ബാഗിൽ നിന്ന് തല പുറത്തേക്കിട്ടുകൊണ്ട് അയാളെ നോക്കി .

“ഇവിടെ കിടക്കാൻ പറ്റില്ല … പുറത്തു പോകണം.”അയാൾ ജർമൻ ഭാക്ഷയിൽ ഉച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞു.

ഞാൻ അയാളെതന്നെ നോക്കി .പിന്നെ സാവധാനം എഴുന്നേറ്റു .

“ഞാൻ ഒരു സഞ്ചാരിയാണ്. കിടക്കാൻ ഇടം കിട്ടിയില്ല .” ഞാൻ ഇംഗ്ലീഷിൽ പറഞ്ഞു .

“No… no… ഇവിടെ കിടക്കാൻ പറ്റില്ല. പുറത്ത് പോകണം .”അയാൾ വീണ്ടും ആവർത്തിച്ചു .

ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ് സ്ലീപിങ്ങ് ബാഗിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് വന്നു .അതിന് ശേഷം സ്ലീപിങ്ങ് ബാഗ് ചുരുട്ടി സൈക്കിളിന് പിറകിൽ  വച്ചു.

“എവിടെനിന്ന് വരുന്നു …” എന്റെ സൈക്കിൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ അന്വേഷിച്ചു.

“ഇന്ത്യ…” ഞാൻ പറഞ്ഞു.

അയാൾ എന്നെത്തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെതന്നെ നിന്നു .പെട്ടെന്ന് അയാൾ പറഞ്ഞു .

“ഇവിടെ കിടക്കേണ്ട. ഒരു കാര്യം ചെയ്‌യൂ… മുകളിലത്തെ ഏതെങ്കിലും നിലയിലേക്ക് ചെല്ലൂ… അവിടെ ആരും ശ്രദ്ധിക്കില്ല .

ശരി.. എന്ന രീതിയിൽ ഞാൻ തലയാട്ടി .അയാൾ കാറിൽ കയറി പോകുന്നത് ഞാൻ നോക്കിനിന്നു .

സാധനങ്ങൾ എല്ലാം എടുത്ത് സൈക്കിളിന്റെ പിറകിൽ വച്ചശേഷം സൈക്കിൾ ഉരുട്ടി രണ്ടാം നിലയിലെത്തി .

“ഇവിടെ കിടന്നാലോ?” ഞാൻ ചിന്തിച്ചു .അല്ലെങ്കിൽ വേണ്ട… മുകളിലത്തെ നിലയിലേക്ക് പോകാം .ഞാൻ സൈക്കിളുമായി അടുത്ത നിലയിലെത്തി .

വീണ്ടും ഞാൻ കയറി.. നാലാം നിലയിലെത്തി .സൈക്കിൾ നിർത്തിയശേഷം സ്ലീപിങ്ങ് ബാഗ് നിവർത്തി അതിൽ കയറി .

തണുപ്പ് എന്നെ വല്ലാതെ ആക്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .ക്രമേണ ഞാൻ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണു .

ഒരു മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞിരിക്കണം .ആരോ എന്നെ തട്ടുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .

ഞാൻ സ്ലീപ്പിങ് ബാഗിൽ നിന്നും തല പുറത്തേക്കിട്ട് നോക്കി .

അയാൾ തന്നെ !! നേരത്തെ കാറിൽ വന്ന ആൾ …

ഞാൻ തെല്ല് അത്ഭുതത്തോടെ ചോദ്യഭാവത്തിൽ അയാളെ നോക്കി .

“ഇതാ…” ഒരു പൊതി നീട്ടിക്കൊണ്ട് അയാൾ പറഞ്ഞു.”കുറച്ചു ഭക്ഷണമാണ്. അത് കഴിച്ച് കിടന്നുറങ്ങിക്കൊള്ളൂ .”

ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചു . ഒരു പുഞ്ചിരി അയാളുടെ മുഖത്ത് ഞാൻ ദർശിച്ചു .

ഞാൻ എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തി .”ഞാൻ ജോസ് മൈക്കിൾ ..”

“ഐയാം ഉൾറിച്ച്…”അയാൾ പറഞ്ഞു.

“ഭക്ഷണം കൊണ്ടുവന്നതിന് വളരെ നന്ദിയുണ്ട്.” ഞാൻ ഉൾറിച്ചിനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

അയാൾ എന്റെ പുറത്ത് സ്നേഹത്തോടെ തട്ടി …. സാവധാനം നടന്നു നീങ്ങി .

ഞാൻ മിസ്റ്റർ ഉൾറിച്ച് നടന്നു നീങ്ങുന്നതും നോക്കി അങ്ങിനെ നിന്നു.

ഞാൻ ജർമനിയുടെ തലസ്ഥാനമായ ബോണിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .

ഞാൻ സ്ഥലത്തിന്റെ പേര് ശ്രദ്ധിച്ചു .”ബാഡ് ഗോഡേസ്ബുർഗ് .”

റോട്ടറി ക്ലബ്ബിനെ കാണണം . ഞാൻ റോട്ടറി വിലാസം എടുത്തുനോക്കി .

Rotary Club of Bonn

President Mr. Wolfrom Stolle

Germanan Strasse:10, Bonn-2

വളരെ മനോഹരമായ പ്രദേശം .കയറ്റിറക്കങ്ങൾ നിറഞ്ഞ “ബാഡ് ഗോഡേസ്ബുർഗ്”

ഞാൻ ജർമൻ സ്‌ട്രെസ്സ് തിരഞ്ഞുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നീങ്ങി . പെട്ടെന്നുതന്നെ വീട് കണ്ടുപിടിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു .കോളിങ്  ബില്ലിൽ വിരലമർത്തി .

ഒരു സ്ത്രീ വന്നു വാതിൽ തുറന്നു . എന്താണ് എന്ന ഭാവത്തിൽ അവർ എന്നെ നോക്കി .

“മിസ്റ്റർ വോൾഫ്രം സ്റ്റാൾ?” ഞാൻ ചെറുതായി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .

“അതെ… ഈ വീടുതന്നെ !!” അവർ വിടർന്ന മിഴികളോടെ എന്നെ നോക്കി .

ഞാൻ റോട്ടറി കാർഡ് എടുത്തു അവർക്ക് കൊടുത്തു .

‘’Asia-Europe Rotary Friendship Mission…’’  അവരുടെ കണ്ണുകൾ ആ റോട്ടറി കാർഡിലൂടെ ഓടിനടന്നു.

“വരൂ …” അവർ എന്നെ സ്വീകരിച്ച് അകത്തേക്ക് ആനയിച്ചു.

“മിസ്റ്റർ സ്റ്റാൾ ഇപ്പോൾ വരും. പുറത്ത് പോയിരിക്കുകയാണ് .” എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അവർ പറഞ്ഞു .

ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു .

ഒരു യുവതി വിസിറ്റിംഗ് റൂമിലേക്ക് വന്നു .

“മിസ് ആൻഡ്രിയ… റോട്ടറി എക്സ്ചേഞ്ച്, ഫ്രം കാനഡ ..” അവർ യുവതിയെ പരിചയപ്പെടുത്തി .

“ഞാൻ ബാർബറ സ്റ്റാൾ.” അവർ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി .

ഞങ്ങൾ വളരെ വേഗത്തിൽ അടുത്തു .മിസ് ബാർബറ സ്റ്റാൾ വളരെ സ്നേഹമുള്ള സ്ത്രീ ആണെന്ന് പെട്ടെന്നുതന്നെ മനസിലായി .

ഏകദേശം 40 വയസ്സ് … മീഡിയം ഉയരം …

“ഇന്ത്യയിൽ എവിടെയാണ് സ്ഥലം?” അവർ അന്വേഷിച്ചു .

“കേരള…” ഞാൻ പറഞ്ഞു.

“മൈക്കിൾ… അതൊരു ക്രിസ്ത്യൻ പേരാണല്ലോ?” അവർ എന്നെ നോക്കി .

“Yes, I’m a Christian…’’ ഞാൻ പറഞ്ഞു.

‘’You eat cow meat?’’ ആൻഡ്രിയയുടെ ചോദ്യം.

“തീർച്ചയായും… ഞാൻ റെഡ്‌മീറ്റ് കഴിക്കും.” പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .

ആൻഡ്രിയയുടെ മുഖത്ത് അച്ഛര്യം… ഇന്ത്യയിൽ “പശു “ദൈവമാണെന്നാണ് അവൾ കേട്ടിട്ടുള്ളത് .

ബാർബറ… ക്രിസ്‌മസ്‌ ട്രീയുടെ ഒരുക്കങ്ങൾ ചെയ്‌തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .ക്രിസ്‌മസ്‌… ഇനി ഏതാനും ആഴ്ച്ചകൾ മാതമേ ഉള്ളൂ .

“ഞാൻ ക്രിസ്‌മസ്‌ ട്രീ ഒരുക്കുവാൻ സഹായിക്കണോ?” ഞാൻ ബാർബറയുടെ അടുക്കൽ ചെന്നിരുന്നുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .

“ശരി … കൂട്ടിക്കോളൂ.” ക്രിസ്‌മസ്‌ ട്രീയിൽ ബോളുകൾ തൂക്കുന്നതിനിടയിൽ ബാർബറ പറഞ്ഞു .

ഞാനും ക്രിസ്‌മസ്‌ ട്രീ അലങ്കരിക്കുവാൻ  അവരെ സഹായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .

“മൈക്കിളിന്റെ വീട്ടിൽ എങ്ങിനെയാണ് ക്രിസ്‌മസ്‌ ആഘോഷിക്കുന്നത്?” അവർ ക്രിസ്‌മസ്‌ ട്രീയിൽ തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .

“ഇതുപോലെ തന്നെ. വലിയ വ്യത്യാസം ഒന്നും ഇല്ല .” ബാർബറ ക്രിസ്‌മസ്‌ ട്രീ അലങ്കരിക്കുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .

അവർ വീട്ടിലെ കാര്യങ്ങൾ ചോദിച്ചറിഞ്ഞു . വളരെ പെട്ടെന്നുതന്നെ ഞങ്ങൾ ചങ്ങാതിമാരായി .

അതിനിടയിൽ ബാർബറ കോഫിയും സ്‌നാക്‌സും കൊണ്ടുവന്നു .

അൽപം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മിസ്റ്റർ വോൾഫ്രം സ്റ്റാൾ എത്തിച്ചേർന്നു .

മിസ് ബാർബറ എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തി . ഞാൻ മിസ്റ്റർ സ്റ്റോളുമായി പരിചയപ്പെട്ടു .വളരെ നല്ല മനുഷ്യൻ .ഏകദെശം 50  വയസിന് മുകളിൽ പ്രായം .കഷണ്ടി കയറീട്ടുണ്ട് .നീണ്ട തലമുടി അത്യാവശ്യം നീട്ടി വളർത്തിയിരിക്കുന്നു .മെലിഞ്ഞ ശരീരപ്രകൃതം .മെല്ലെ സംസാരിക്കുന്ന രീതി .ആർക്കിടെക്ട്… ഓഫിസ് വീടിനോട് ചേർന്നുതന്നെ .

സംസാരത്തിനിടയിൽ മിസ്റ്റർ സ്റ്റാൾ അലക്സിനെ കുറിച്ച് അന്വേഷിച്ചു .

“നിങ്ങൾ രണ്ടുപേർ ഉണ്ടല്ലോ!! ഒരാൾ എവിടെ ?”

എനിക്ക് പെട്ടെന്ന് ഉത്തരം പറയുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല .

“ഞങ്ങൾ ചെറുതായി വഴക്കിട്ടു പിരിഞ്ഞു.” തെല്ല് വിമ്മിട്ടത്തോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു .

പിന്നെ അദ്ദേഹം അതിനെക്കുറിച്ച് ചോദിച്ചിട്ടില്ല .

അവർ എനിക്ക് അവിടെ താമസിക്കുവാൻ സൗകര്യം ചെയ്‌തു തന്നു .

വളരെ നല്ല അന്തരീക്ഷം .ഒരുതരം ഹോംലി ഫീലിംഗ്…

ഞാൻ മിസ്റ്റർ വോൾഫ്രം സ്റ്റോളിന്റെ വീട് ശ്രദ്ധിച്ചു .വളരെ നല്ല രീതിയിൽ ഡിസൈൻ ചെയ്‌തിരിക്കുന്നു .

പുറത്തുനിന്ന് അകത്തേക്ക് കയറിയാൽ വിസിറ്റിംഗ് ഹാൾ …വിസിറ്റിംഗ് ഹാളിന്റെ പിൻഭാഗത്ത് ചുവരിന് പകരം ഫുൾ ഗ്ളാസ് … അതിനപ്പുറം അത്യാവശ്യം വലിയ ഒരു പൂന്തോട്ടം .ഗ്ലാസ് നീക്കിയാൽ പൂന്തോട്ടത്തിലേക്ക്  ഇറങ്ങാം .വിസിറ്റിംഗ് ഹാളിന്റെ എതിര്ഭാഗത്ത് ഒരു വലിയ റൂം .അതിന് സൈഡിൽ ചെറിയ ഒരു  ഡോർ .അത് ഓഫീസിലേക്കുള്ള വഴി . വലത്ത് വശത്ത് ഡൈനിങ്ങ് റൂം , അടുക്കള അങ്ങിനെ നീണ്ടു കിടക്കുന്നു . വിസിറ്റിംഗ് ഹോളിന്റെ സൈഡിൽ ഗോവണി… അത് മുകളിലേക്ക് പോകുവാൻ .

മിസ്റ്റർ വോൾഫ്രം സ്റ്റോളിന്റെ വളർത്തു തത്ത .വലിപ്പമുള്ളതും പലതരം വര്ണങ്ങളോടു കൂടിയതും സംസാരിക്കുന്നതും .

കൂടാതെ മിസ്റ്റർ സ്റ്റാൾ ഒരു ക്ലോക്ക് ലൗവേർ…ആറടി ഉയരമുള്ള ക്ലോക്ക് തുടങ്ങി ചെറിയ ടൈംപീസ് വരെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ  ശേഖരത്തിൽ വരും .

എല്ലാം വർക്കിംഗ് കണ്ടിഷൻ… ഏതാണ്ട് ഇരുനൂറിലധികം …

പന്ത്രണ്ടു മണിക്ക് എല്ലാം ഒരുമിച്ച് ശബ്‌ദിക്കാൻ തുടങ്ങും .

“വല്ലാത്തൊരു ക്രൈസ് തന്നെ !!” ഞാൻ അത്ഭുതത്തോടെ ചിന്തിച്ചു .

രാത്രി… ഡിന്നർ വിഭവസമൃതം.

ഞങ്ങൾ നാലുപേരും ഒരുമിച്ചിരുന്ന് വിവിധതരം ജർമൻ ഭക്ഷണവും വൈനും ആസ്വദിച്ചു .

വളരെ ആനന്ദകരമായ നിമിഷങ്ങൾ…

മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ ഇടയ്ക്കിടെ ഓരോ തമാശകൾ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.

മിസ് ബാർബറ എന്നോട് പ്രത്യേക വാത്സല്യം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി .മിസ്റ്റർ സ്റ്റോളും വളരെ സൗഹൃദപരമായിരുന്നു.

സ്റ്റോൾ പറഞ്ഞു.”മൈക്കിൾ…  എത്ര ദിവസം വേണമെങ്കിലും ഇവിടെ താമസിക്കാം.”

പിറ്റേന്ന് നേരം പുലർന്നു…

ഞാൻ ഉറക്കമുണർന്നു… മുകളിലെ നിലയിലെ ഒരു റൂം എനിക്കായി ഒരുക്കിയിരുന്നു.  തലേദിവസം രാത്രി നല്ല തണുപ്പുണ്ടായിരുന്നു.മൂടിക്കെട്ടിയ കാലാവസ്ഥയും. ഞാൻ റൂമിലെ ഹീറ്ററിൽ താപനില ഉയർത്തി… ഉറങ്ങുവാൻ നല്ല സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു.

കുളികഴിഞ്ഞു ഞാൻ താഴേക്ക് ഇറങ്ങിവന്നു.

“മൈക്കിൾ… ഗുഡ് മോർണിംഗ്.” ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ പ്രഭാതഭക്ഷണം കഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ആൻഡ്രിയ എന്നെ വിഷ് ചെയ്‌തു.

“ഹായ്… ഗുഡ് മോർണിംഗ്…” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ആൻഡ്രിയയെ നോക്കി.

“വരൂ, ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റ് കഴിക്കാം.” ആൻഡ്രിയ എന്നെ ക്ഷണിച്ചു.

ഞാൻ ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ ആൻഡ്രിയയുടെ കൂടെ കൂടി.

“ബാർബറ എവിടെ?” ഞാൻ ചുറ്റുപാടും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .

“വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. ക്രിസ്‌മസ്‌ ട്രീയുടെ ഒരുക്കത്തിലാവണം.” ഒരുതരം നീരസം മുഖത്ത് പ്രകടിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ആൻഡ്രിയ പറഞ്ഞു.

“മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ…?” ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു.

“ഓഫീസിലാണ്.” കോഫി നുകർന്നുകൊണ്ട് ആൻഡ്രിയ പറഞ്ഞു.

കോഫി മേക്കറിൽ കോഫി ചൂടായി വരുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.

എഴുന്നേറ്റുചെന്ന് ഹോട്ട് കോഫി എടുത്ത് ആവശ്യത്തിന് ഷുഗറും പാലും ചേർത്തു.

കോഫി നുണഞ്ഞുനോക്കി. “ഉം… നന്നായിരിക്കുന്നു”

“എന്താണ് ഇന്നത്തെ പരിപാടി?” ആൻഡ്രിയയുടെ ചോദ്യം.

“വിശേഷിച്ച് ഒന്നുമില്ല.” ഒരു സ്ലൈസ് ബ്രഡ് എടുത്ത് അതിൽ പീനട്ട് ബട്ടർ തേച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .

“എന്നാൽ നമുക്ക് സൈറ്റ് സീയിങ്ങിന് പോകാം?” ആൻഡ്രിയയുടെ മുഖത്ത് ഉന്മേഷം.

“ഉം… നല്ല ഐഡിയ.” ഞാൻ ഉത്സാഹത്തോടെ അവളെ നോക്കി.

ഒരു ബ്രഡ് കൂടി എടുത്ത് അതിൽ ജാമും ബട്ടറും തേച്ച് ഞാൻ സാവധാനം കഴിക്കുവാൻ തുടങ്ങി.

“ഇവിടെ എത്രയായി താമസം?” ഞാൻ ആൻഡ്രിയയുടെ ചലനങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു.

“രണ്ടു മാസം… ഇതിന് മുൻപ് വേറൊരു റോട്ടറി ഫാമിലിയുടെ കൂടെ ആയിരുന്നു.” ആൻഡ്രിയ ഞാൻ ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നത് നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“ജർമനിയിൽ എത്രകാലം ഉണ്ടാവും?”

“ഹോ… വൺ ഇയർ.” ആൻഡ്രിയ നിസ്സാരമായി പറഞ്ഞു.

ഞാൻ ആൻഡ്രിയയെ ശ്രദ്ധിച്ചു. മിക്സഡ് ആണെന്ന് തോന്നി .കറുത്ത തലമുടി ,വെളുത്ത നിറം,  ഉരുണ്ട മുഖം, ഏകദേശം  അഞ്ചടി അഞ്ചിഞ്ചു ഉയരം ,പ്രായം ഇരുപതിനോടടുത്ത്.

“കാനഡയിൽ എവിടെയാണ് ഫാമിലി?” ആൻഡ്രിയ കോഫി നുണയുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ ചോദിച്ചു.

“ടർബോ… നോവ സ്കോട്ടിയ.” അവൾ പറഞ്ഞു.

“പേരന്റസ് ഒർജിനൽ കനേഡിയൻ!!”  ഞാൻ സംശയഭാവത്തോടെ അവളെ നോക്കി.

എന്റെ ‘അമ്മ ഹോംഗ് കോങ്ങിൽ നിന്ന് കുടിയേറിയതാണ് .അച്ഛന്റെ പേര്‌ മോറിസൺ… കനേഡിയൻ.

ഞങ്ങൾ പലതും സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.  ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞു എഴുന്നേറ്റു.

“ബാർബറ ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റ് കഴിച്ചോ?” ഞാൻ ആൻഡ്രിയയുടെ അടുക്കൽ അന്വേഷിച്ചു.

ആൻഡ്രിയയുടെ മുഖത്ത് വീണ്ടും നീരസം.

“ഞാൻ അവരുടെ അടുത്ത് അങ്ങിനെ അടുക്കാറില്ല.” ആൻഡ്രിയ അടുക്കള ഭാഗത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് പതുക്കെ പറഞ്ഞു.

ഞാൻ പിന്നെ ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല.   രണ്ടു പെണ്ണുങ്ങൾ കൂടിയാൽ എന്തെങ്കിലും നീരസം ഉണ്ടാവാറുണ്ട് എന്ന ചിന്ത ബാര്ബറയെ കുറിച്ച് ചോദിക്കുന്നതിൽ നിന്ന് എന്നെ പിന്തിരിപ്പിച്ചു.

ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റ് കഴിഞ്ഞു.  ആൻഡ്രിയ മുകളിലെ അവളുടെ റൂമിലേക്ക് പോയി. ഞാൻ വിസിറ്റിംഗ് റൂമിലേക്ക് ചെന്നു.

“ഹായ് …മൈക്കിൾ … ഗുഡ് മോർണിംഗ് ” ബാർബറ എന്നെ പുഞ്ചിരിയോടെ വിഷ് ചെയ്‌തു.

അവർ വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ എന്തൊക്കയോ സാധനങ്ങൾ പായ്ക്ക് ചെയുന്ന തിരക്കിലായിരുന്നു .

“ഗുഡ് മോർണിംഗ്… ബാർബറ.” ഞാൻ വിഷ് ചെയ്‌തു.

“ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റ് കഴിച്ചോ?” അവർ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .

“ആൻഡ്രിയയുടെ കൂടെ കഴിച്ചു.” ഞാൻ പാക്കറ്റുകൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ ഞാൻ എല്ലാം റെഡിയാക്കി വച്ചിരുന്നു.” അവർ പാക്കറ്റിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു .

ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.

“എന്താണ് പായ്ക്ക് ചെയുന്നത്?” അവരുടെ പ്രവർത്തികൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ ചോദിച്ചു.

“ഇത് കുറച്ചു പഴയ വസ്ത്രങ്ങൾ, ബെഡ്ഷീറ്റ്, മരുന്നുകൾ, കളിപ്പാട്ടങ്ങൾ മുതലായവ.” പായ്ക്ക് ചെയ്‌ത സാധനങ്ങൾ ഒരു ഭാഗത്തേക്ക് നീക്കിവച്ചുകൊണ്ട് അവർ പറഞ്ഞു.

“എവിടേക്ക് അയക്കാനാണ്?” ഞാൻ കൗതുകത്തോടെ അന്വേഷിച്ചു.

“ഈസ്റ്റ് ജർമനിയിലേക്ക്… എല്ലാവരും ഒരേ ജനത.  പക്ഷെ… ഈസ്റ്റും വെസ്റ്റും രണ്ടു രാജ്യങ്ങളാണ് .ഈസ്റ്റ് ജർമനിയിലെ ജനങ്ങൾ വളരെ കഷ്ടപ്പെടുന്നു. ശരിക്കും നല്ല ഭക്ഷണം ,വസ്ത്രം,  മരുന്നുകൾ,  ഒന്നും ലഭിക്കുന്നില്ല .ഞങ്ങൾ അതെല്ലാം ശേഖരിച്ച് മൂന്നുനാലു മാസത്തിലൊരിക്കൽ ഈസ്റ്റ് ജർമനിയിലേക്ക് അയച്ചുകൊടുക്കും.” ബാർബറ പാക്കറ്റിന്റെ എണ്ണം തിട്ടപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“ശരിയാണ്… അവിടുത്തെ ജനങ്ങൾ വളരെ കഷ്ടപ്പെടുന്നു എന്ന് കേട്ടിട്ടുണ്ട്.” പുറത്തേക്ക് കണ്ണുകൾ ഓടിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു.

“ഹോ… ശരിക്കും വളരെ വൃത്തിഹീനമായ ചുറ്റുപാടിലാണ് അവിടുത്തെ സാധാരണ ജനങ്ങൾ കഴിയുന്നത്. അതാണ് ക്യാപിറ്റലിസവും കമ്യൂണിസവും തമ്മിലുള്ള അന്തരം.” അവർ ഏതോ ലോകത്തിലെന്നപോലെ തന്നത്താൻ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.

“ഞാൻ സഹായിക്കണൊ?” ഞാൻ അവരുടെ അരികിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“ഓക്കേ… കുടിക്കോളൂ…” ബാർബറ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

ഞാൻ അവരെ പാക്ക് ചെയാൻ സഹായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.  അവർക്ക് അത് വളരെ സഹായകരമായി എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.

“സൈക്കിളിൽ പുറപ്പെടുമ്പോൾ പേരന്റ്സ് എന്ത് പറഞ്ഞു?” ബാര്ബറയുടെ പെട്ടെന്നുള്ള ചോദ്യം.

ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.”ഉം…  വിസമ്മതം ഉണ്ടായിരുന്നു. പിന്നീട് സമ്മതിച്ചു.” അവരുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കികൊണ്ട് പുഞ്ചിരിയോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു.

എല്ലാ കാര്യത്തിലും ഞാൻ അവരെ സഹായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.  അവർക്ക് എന്നോട് ഒരു പ്രതേക വാത്സല്യം ഉള്ളതായി  എനിക്ക് തോന്നി.   ഭക്ഷണം …ഫ്രൂട്ട്സ്… എന്നിവ എന്നെ വിളിച്ച് നിർബന്ധിച്ചു കഴിക്കുവാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

ഞാനും ആൻഡ്രിയയും പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ആൻഡ്രിയയ്ക്ക് സൈക്കിൾ  ഉണ്ടായിരുന്നതിനാൽ ഞങ്ങൾ സൈക്കിളിൽ സൈറ്റ് സീയിങ്ങിന് പുറപ്പെട്ടു .

“ബാഡ് ഗോഡെസ്‌ബർഗിലെ കാഴ്ചകൾ കാണുവാൻ.”

ആൻഡ്രിയയുടെ ഡ്രസ്സ് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .കറുത്ത സ്കേർട്ട് , കറുത്ത ടോപ് ,കറുത്ത തൊപ്പി … ഒരു മൊറോക്കൻ സ്റ്റൈലിൽ .

വളരെ വെളുത്തിരുന്ന ആൻഡ്രിയയെ ബ്ലാക്ക് ഡ്രെസ്സിൽ കാണുവാൻ വളരെ ഭംഗി തോന്നി .

ഞങ്ങൾ സൈക്കിളിൽ അങ്ങിനെ നീങ്ങി .കയറ്റങ്ങൾ നിറഞ്ഞ ബാഡ് ഗോഡെസ്‌ബർഗ്.

ആൻഡ്രിയ ബാഡ് ഗോഡെസ്‌ബർഗിനെ കുറിച്ച് യാത്രക്കിടയിൽ വിവരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .

ഞങ്ങൾ കുന്നുകൾ കയറി ഒരു കോട്ടയുടെ മുമ്പിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .

“ബാഡ് ഗോഡെസ്‌ബർഗ് കാസിൽ…ഇതാണ് ഇവിടുത്തെ പ്രധാന കാഴ്ച്ച. ഗോഡെസ്‌ബർഗ് മലയിൽ പതിമൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടിൽ  പണിതീർത്തത് .ചക്രവർത്തി വിൽഹെൻ രണ്ടാമന്റെ സംഭാവന .”കാസിൽ ചുറ്റിനടക്കുന്നതിനിടയിൽ ആൻഡ്രിയയുടെ വിവരണം .ഞങ്ങൾ അവിടെയെല്ലാം ചുറ്റിനടന്ന് കണ്ടു .അതിനുശേഷം  തെരുവിലൂടെ കറങ്ങിനടന്നു .

ഇടക്ക് ഒരു ഹോട്ടലിൽ കയറി ലഘുഭക്ഷണം കഴിച്ചു .മൂന്ന് മണിക്കൂറിന് ശേഷം ഞങ്ങൾ വീട്ടിൽ തിരികെ എത്തി .

മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ വിസിറ്റിങ് റൂമിൽ ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .തോളിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട തത്തയും .

“നിങ്ങൾ എവിടെയെല്ലാം കറങ്ങി?” മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ അന്വേഷിച്ചു .

ആൻഡ്രിയ പോയ സ്ഥലങ്ങളെപറ്റിയെല്ലാം വിവരിക്കാൻ തുടങ്ങി .അതിനിടയിൽ സ്റ്റോൾ പല ഫലിതങ്ങളും പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു .മൊത്തത്തിൽ സന്തോഷകരമായ അന്തരീക്ഷം .

ബാർബറ ക്രിസ്‌മസ്‌ ട്രീയുടെ മുമ്പിൽ തന്നെ .ഡെക്കറേഷൻ തീർന്നിട്ടും അവർക്ക് മതിവരുന്നില്ല .ക്രിസ്‌മസിന്‌  ഇനിയും മൂന്ന് ആഴ്ചകൾ കിടക്കുന്നു .അവർ ഇപ്പോഴേ ക്രിസ്‌മസ്സിനെ വരവേൽക്കാൻ ഒരുങ്ങി നിൽക്കുന്നു .

അടുത്ത പ്രഭാതം…

മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ ഓഫിസ് ജോലി കഴിഞ്ഞു വിസിറ്റിങ്ങ് റൂമിലേക്ക് വന്നു .ഞാൻ ജർമൻ T V ആസ്വദിച്ച് അങ്ങിനെ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു .

ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് കോഫി കഴിച്ചു .അതിനുശേഷം മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ തൻ്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ക്ലോക്ക് കളക്‌ഷൻ ശ്രദ്ധിക്കുവാൻ തുടങ്ങി . ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ അനുഗമിച്ചു .

പല രാജ്യങ്ങളിലെ വിവിധ തരം ക്ലോക്കുകൾ … ടൈംപീസ് … റിസ്റ്റ് വാച്ചുകൾ … എല്ലാം അദ്ദേഹം വളരെ ഉത്സാഹത്തോടെ  വിവരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .

“നിധി ലഭിച്ച ഒരു കുട്ടിയെ പോലെ.”

കൂടാതെ അദ്ദേഹം അലാറം സെറ്റ് ചെയ്യുന്നതും, അത്യാവശ്യം റിപ്പയർ ചെയ്യുന്നതും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .

ഇനിക്ക് അവിടം സ്വന്തം വീടിന്റെ അന്തരീക്ഷം അനുഭവപ്പെട്ടു .തോന്നുമ്പോൾ ഞാൻ തന്നെ കിച്ചണിൽ ചെല്ലും .എന്താണ് വേണ്ടതെന്നവച്ചാൽ എടുത്തു കഴിക്കും .

വൈകീട്ട് ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ചിരുന്ന് ഓരോ കാര്യങ്ങൾ സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു .

അതിനിടയിൽ ആൻഡ്രിയ എന്റെ മുഷിഞ്ഞ പാന്റിനെക്കുറിച്ച് ബാര്ബറയോട് തമാശ പറയുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .

പക്ഷെ… ബാർബറ ആ കളിയാക്കലിനോട് പ്രതികരിച്ചില്ല .ആൻഡ്രിയ തെല്ല് ഇളിഭ്യയായതുപോലെ തോന്നി .

രാത്രി സപ്പർ…വിഭവസമൃദ്ധമായ ജർമൻ ഭക്ഷണം .

വൈൻ , സൂപ്പ് , ഇറച്ചി , വെജിറ്റബിൾ സലാഡ് ,ഉരുളക്കിഴങ്ങ് ജർമൻ രീതിയിൽ പാകപ്പെടുത്തിയത് അങ്ങിനെ നീളുന്നു.

വളരെ ആനന്ദകരമായ നിമിഷങ്ങൾ…

അന്നത്തെ ദിനം അങ്ങിനെ കഴിഞ്ഞു.

അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ പതിനൊന്ന് മണി…

ഞാൻ വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു .ബാർബറ വെളിയിൽ പോയി ഷോപ്പിംഗ് കഴിഞ്ഞു മടങ്ങിവരുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .

കൈയിൽ ധാരാളം പാക്കറ്റുകൾ …

അവർ നേരെ എന്റെ അടുക്കലേക്ക് വന്നു .

‘’Michael, this is for you… ‘’ ബാർബറ ഒരു പേക്കറ്റ് എനിക്ക് നീട്ടികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“എനിക്ക് ആകാംഷയായി. എന്തായിരിക്കും പാക്കറ്റിൽ !!”

“ഇത് ഞങ്ങളുടെ ക്രിസ്‌മസ്‌ പ്രേസേന്റ്റ്…” ബാർബറ പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.

ഞാൻ ആ പാക്കറ്റ് തുറന്നുനോക്കി .

ഒരു പാൻറ്. ഉൾവശം വൂളൻ ലയറോട് കൂടിയ ഡബിൾ ക്ലോത്ത് സ്റ്റിച്ചിങ് .

ഇനിക്ക് വളരെ സന്തോഷം തോന്നി .ആദ്യമായി ഇനിക്ക് യൂറോപ്പിൽ നിന്ന് ക്രിസ്‌മസ്‌ സമ്മാനം ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു .

പെട്ടെന്ന് ഞാൻ ആൻഡ്രിയ ഇന്നലെ കളിയാക്കിയതിനെക്കുറിച്ച് ഓർത്തു .ബാർബറ അതിനെ പ്രതികരിക്കാത്തതിനെ കുറിച്ചും  ഞാൻ ഓർത്തു .

അവർ അത് മനസ്സിൽ സൂഷിച്ച് എനിക്ക് ഒരു പാൻറ് ഗിഫ്റ്റ് ആയി വാങ്ങിതന്നിരിക്കുന്നു.

എനിക്ക് അവരോട് വളരെ ബഹുമാനം തോന്നി.

ഞാൻ അവിടുത്തെ താമസം തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .ഞാനും ബാര്ബറായും വലിയ കൂട്ടായി .മിസ്റ്റർ സ്റ്റോലിനും നിന്നോട് വളരെ കാര്യമായിരുന്നു .

ഇടക്ക് ആൻഡ്രിയയുമായി പുറത്തേക്ക് പോകും .സിറ്റിയിൽ ഒരു ചുറ്റിക്കറങ്ങൽ…കുറച്ചു ഷോപ്പിങ്ങ്… റെസ്റ്റോറന്റിൽ കയറി ഒരു ലഘുഭക്ഷണം… ഔട്ടിങ്ങിനിടയിൽ ആൻഡ്രിയ കാനഡാ വിശേഷങ്ങൾ വിളമ്പിക്കൊണ്ടിരിക്കും .

അതിനിടയിൽ ഞങ്ങൾ ബോണിൽ ജനിച്ച വിഖ്യാത കമ്പോസറായ ലുഡ്‌ വിക്ക് വാൻ  ബിഥോവന്റെ ജന്മവീട് സന്ദർശിച്ചു .അദ്ദേഹം ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന പിയാനോ അവിടുത്തെ പ്രത്യേക ആകർഷണങ്ങളിൽ ഒന്നായിരുന്നു .

വൈകീട്ട് മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ പറഞ്ഞു . മൈക്കിൾ… ഇന്ന് നമുക്ക് ഒരിടംവരെ പോകണം .

വൈകീട്ട് ഏഴു മണി…മിസ്റ്റർ സ്റ്റോളും , ബാര്ബറായും ഞാനും കാറിൽ പുറപ്പെട്ടു .ബോൺ നഗരത്തിലൂടെ കാർ  ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു .അവസാനം ഒരു ഹോട്ടലിന് മുമ്പിൽ യാത്ര അവസാനിച്ചു .

“ഹോട്ടൽ കോണിങ്ങ് ഹോഫ്‌ ” ഒരു സ്‌ക്‌ളൂസീവ് ഹോട്ടൽ …

ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .അവിടുത്തെ ജോലിക്കാർക്ക് പോലും വളരെ പ്രൗഢി ഉള്ളതായി തോന്നി .

ചുറ്റിനും വി .ഐ.പി.കൾ…

ഞാൻ മിസ്റ്റർ സ്റ്റോളിനെ അനുഗമിച്ച് ഒരു വലിയ ഹാളിന്റെ മുമ്പിലെത്തി .

നിറയെ ആളുകൾ … നേർത്ത വെളിച്ചത്തിൽ ഹാൾ കാണുവാൻ വളരെ ഭംഗി തോന്നിച്ചു .

ഹാൾ നിറയെ റൊട്ടേറിയൻസ്…

“റോട്ടറി ക്ലബ് ഓഫ് ബോൺ”… ഫാമിലി ഗെറ്റ് ടുഗെതർ …

ഞാൻ കണ്ടതിൽ വച്ച് ഏറ്റവും ഗംഭീരമായ റോട്ടറി ക്ലബ് . മിക്കവരും ഡിപ്ലോമാറ്റ്സ് ആയിരിക്കുമെന്ന് ഊഹിച്ചു .അത്ര പ്രൗഢ ഗാംഭീര്യമായിരുന്നു അന്തരീക്ഷം .

മിസ്റ്റർ വോൾഫ്രം സ്റ്റോൾ നേരെ ഹാളിന്റെ മുൻഭാഗത്തേക്ക്‌ നീങ്ങി .ബാർബറ എല്ലാവരുടെയും ഇടയിൽ നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്നു .

ഞാൻ എല്ലാം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .

ചിലർ വന്നു പരിചയപ്പെട്ടു .വളരെ സൗഹാർദപരമായിരുന്നു അന്തരീക്ഷം .അതിനിടയിൽ മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ എന്റെ  അരികിലേക്ക് വന്നു .കൂടെ വേറൊരു വ്യക്തിയും  ഉണ്ടായിരുന്നു .

ഞാൻ പരിചയപ്പെട്ടു … Mr. Rolf Grosjean… സെക്രട്ടറി ഓഫ് റോട്ടറി ക്ലബ് ഓഫ് ബോൺ.

കുറച്ചു കുശലാന്വേഷണങ്ങൾ . എനിക്ക് അതെല്ലാം ഒരുതരം ത്രിൽ ആയി അനുഭവപ്പെട്ടു .

“വോൾഫ്രം സ്റ്റോൾ വലിയ തിരക്കിലാണ് …”

നിറയെ യുവതികൾ … മധ്യവയസ്കർ … എല്ലാവരും അവരുടെ പ്രൗഢി വിളിച്ചറിയിക്കും വിധത്തിലായിരുന്നു വസ്ത്രധാരണം .

ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു. ബാര്ബറയെ കാണാനേ ഇല്ല .എല്ലാവരുമായി സംസാരിച്ച് ഓടിനടക്കുന്നു .

ആറുപേർക്കിരിക്കാവുന്ന വൃത്താകൃതിയിലുള്ള ടേബിൾ . എല്ലാവരും ഇരിപ്പിടങ്ങളിലേക്ക് നീങ്ങുന്നു .ഞാനും അവരുടെകൂടെ  ഒരു ടേബിളിൽ ഇടം കണ്ടെത്തി .ഞാൻ ചുറ്റിനും ഉള്ളവരുമായി സൗഹൃദം പങ്കിട്ടു .ടേബിളിൽ നിറയെ  വിവിധയിനം ഡ്രിങ്ക്‌സും ഭക്ഷണവും …

എനിക്ക് നല്ല ഉന്മേഷം തോന്നി .സംസാരത്തിനിടയിൽ ഞാൻ വൈൻ സെലെക്റ്റ് ചെയ്‌തു .

സമയം അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .എനിക്ക് നല്ല മൂഡ് തോന്നി .വൈൻ പ്രവർത്തിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .

അതിനിടയിൽ അന്നൗൺസ്‌മെന്റ് മുഴങ്ങി .റോട്ടറി മീറ്റിങ്ങ് തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .

ക്ലബ് സെക്രട്ടറി സന്ദർശകരെ പരിചയപ്പെടുത്തി .കൂട്ടത്തിൽ എന്നെയും പരിചയപ്പെടുത്തി .അദ്ദേഹം എന്നെ സ്റ്റേജിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചു .

“എന്താണ് ചെയ്യുക …?”വൈൻ അത്യാവശ്യം പ്രവർത്തിക്കുന്നുണ്ട്.

ഞാൻ നേരെ സ്‌റ്റേജിലേക്ക് കയറി .Asia-Europe Rotary Friendship Mission നെ കുറിച്ച് ആമുഖ പ്രസംഗം നടത്തി . അതിന് ശേഷം എന്റെ  യാത്രയെക്കുറിച്ചും ചിലത് പറഞ്ഞു .വൈൻ ശരിക്കും ഏറ്റിരിക്കുന്നു … വേഗത്തിൽ ടേബിളിലേക്ക് മടങ്ങിവന്നു .

അതിനു ശേഷം ഒരാൾ പ്രസംഗിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .

എന്റെ ചുറ്റിനും ഇരിക്കുന്ന റൊട്ടേറിയൻസ് … ഞങ്ങൾ നല്ല കമ്പനിയായി . അവരുടെ കൂടെ ഞാനും വൈൻ അകത്താക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു .

ഞാൻ മിസ്റ്റർ വോൾഫ്രം സ്റ്റോളിന്റെ പ്രസംഗം ശ്രദ്ധിച്ചു .ഇംഗ്ലീഷിൽ വളരെ ഇമ്പ്രസ്സിവ് ആയി സംസാരിക്കുന്നു .പ്രസംഗത്തിനിടയിൽ അദ്ദേഹം എന്നെ പുകഴ്ത്തി സംസാരിക്കുന്നതും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .

മീറ്റിങ്ങ് കഴിഞ്ഞു …വൈകി ഞങ്ങൾ വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങി .ഞാൻ കാറിന്റെ പുറത്തേക്ക് കണ്ണുംനട്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .കാറിന്റെ ഗ്ലാസിൽ ഐസ് കണങ്ങൾ കട്ടപിടിച്ചിരിക്കുന്നു .ശൈത്യം ശരിക്കും അതിന്റെ മൂർദ്ധന്യത്തിലാണ് … മരങ്ങൾ എല്ലാം ഇലകൾ പൊഴിഞ്ഞു അങ്ങിനെ വിറങ്ങലിച്ചു നിൽക്കുന്നു .

“എവിടെയെങ്കിലും തങ്ങണം…!! ശൈത്യകാലം ജർമനിയിൽ ആയാലോ !!” എന്റെ ചിന്തകൾ ആ വഴിക്ക് നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .

“എവിടെയാണ് തങ്ങുക …?” ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിൽ ആണെങ്കിൽ എങ്ങിനെയെങ്കിലും ഒഴിവാക്കണം എന്ന വിധത്തിലായിരുന്നു അവരുടെ പെരുമാറ്റം .

എന്തായാലും വേണ്ടില്ല… ജർമനിയിൽ തങ്ങി വിന്റർ കഴിഞ്ഞു യാത്ര തുടരാം . ആദ്യം എല്ലാം ഒന്ന് കാണട്ടെ …

അലക്സ് ഇപ്പോൾ എവിടെ ആയിരിക്കും ? എന്റെ ചിന്തകൾ അലക്സിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു .എവിടെയെങ്കിലും താങ്ങുവാൻ ഇടം കിട്ടിയിരിക്കുമോ ? എവിടെയെങ്കിലും ഇടം കിട്ടിയിരിക്കണം .

ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .വീട് എത്തിച്ചേർന്നത് അറിഞ്ഞതേ ഇല്ല.

അടുത്ത പ്രഭാതം …

ഞാൻ ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റ് കഴിഞ്ഞു അങ്ങിനെ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു .മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ ഓഫിസിൽ തന്റെ ജോലിയിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നു .ധാരാളം ജോലിക്കാർ അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം പ്രവർത്തിക്കുന്നുണ്ട് .

ബാര്ബറായും എന്തോ ജോലിയിൽ മുഴുകിയിരിക്കുകയാണ് .

പെട്ടെന്ന് മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ വിസിറ്റിംഗ് റൂമിലേക്ക് കയറിവന്നു .അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൈയിൽ ഒരു മോഡൽ …

മോഡൽ പ്രദർശിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് സ്റ്റോൾ എല്ലാവരെയും നോക്കി .

ബാർബറ മോഡൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .

“എങ്ങിനെയുണ്ട്?” എല്ലാവരോടുമായി മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ അഭിപ്രായം ആരാഞ്ഞു .

“സൂപ്പർ…” ബാർബറ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു.

“ഇന്ന് ഉച്ചക്ക് ഈ മോഡലിനെ കുറിച്ച് ഒരു സ്പീച് ഉണ്ട്. ധാരാളം പേർ വരുന്നുണ്ട് .” മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ മോഡലിലേക്ക് തന്നെ ശ്രദ്ധ  കൊടുത്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .

മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ ആ മോഡൽ ടേബിളിൽ വച്ചു .

“ശരിക്കും വളരെ നന്നായിരിക്കുന്നു.” ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്‌തു .

അതിനിടയിൽ ആൻഡ്രിയയും എത്തിച്ചേർന്നു .

“വളരെ നന്നായിരിക്കുന്നു.” മോഡൽ കണ്ട ആൻഡ്രിയ അടുത്ത് ചെന്ന് വിശദമായി വിശകലനം നടത്തി .

അതിനിടയിൽ ബാർബറ കോഫി കൊണ്ടുവന്നു .

എല്ലാവരും ഇരുന്ന് കോഫി കഴിച്ചു .അതിനുശേഷം സ്റ്റോൾ മോഡൽ എടുത്ത് ഓഫിസിലേക്ക് കയറിപ്പോയി .

ഞങ്ങൾ മൂന്നുപേരും ഓരോന്നും സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു ആൻഡ്രിയ റൂമിലേക്ക് പോയി .ബാർബറ കോഫി മഗ്ഗ്  എടുത്ത് കിച്ചണിലേക്കും.

ഞാൻ അവരെ പിന്തുടർന്നു.   കോഫി മഗ്ഗ് കഴുകുന്നതും നോക്കി അങ്ങിനെ നിന്നു.

“ഇനിക്ക് ഈ വിന്ററിൽ ജർമനിയിൽ നിൽക്കണം.” ഞാൻ ബാര്ബറയെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“അതിനെന്താ മൈക്കിൾ… ശൈത്യകാലം കഴിഞ്ഞിട്ട് പോയാൽ മതി.” അവരുടെ പ്രതികരണം പെട്ടെന്നായിരുന്നു.’

“മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ എന്നെ സഹായിക്കുമോ?”   ഞാൻ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“തീർച്ചയായും… ഞാൻ അദ്ദേഹത്തോട് പറയാം.”

വൈകീട്ട് സ്റ്റോൾ എത്തി .ബാർബറ ഭർത്താവിന്റെ അടുക്കൽ എന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞു .അദ്ദേഹം ശൈത്യകാലം കഴിയുന്നതുവരെ  ജർമനിയിൽ നിൽക്കാൻ എല്ലാ സഹായവും ചെയ്തുതരാം എന്ന് ഉറപ്പുതന്നു.

അടുത്ത ദിവസം ഒരാൾ എന്നെ കാണാൻ വന്നു.

മിസ്റ്റർ ഫെഡറിക്ക് വാൾട്ട്മാൻ… ബോൺ റോട്ടറി ക്ലബ്ബിലെ ഒരംഗം .

ഞാൻ അദ്ദേഹവുമായി പരിചയപ്പെട്ടു.

“മൈക്കിൾ… എത്രകാലം ജർമനിയിൽ നിൽക്കണം?” മിസ്റ്റർ വാൾട്ട്മാൻ അന്വേഷിച്ചു.

“വിന്റർ കഴിയുന്നത് വരെ… എന്റെ ഒരു ബന്ധു ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിൽ ഉണ്ട്. അവരുടെ കൂടെ നിൽക്കാൻ ശ്രമിക്കണം.

ഇനിക്ക് അപ്പോൾ അതാണ് പറയുവാൻ തോന്നിയത്.

ഞങ്ങൾ കുറച്ചുനേരം കൂടി സംസാരിച്ചു ഇരുന്നു .അതിനുശേഷം മിസ്റ്റർ വാൾട്ട്മാൻ യാത്ര പറഞ്ഞു.

അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ പതിനൊന്ന് മണി…

ഞാനും മിസ്റ്റർ സ്റ്റോളും, ആൻഡ്രിയയും കാറിൽ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .കാർ ബാഡ് ഗോഡെസ്‌ബർഗ് വിട്ട് വലിയ തെരുവീഥികളിൽ കൂടി നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു . ബോണിന്റെ പ്രധാന വീഥികളിൽ കൂടിയാണ് കാർ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്.

ഞാൻ പുറത്തെ ഓരോ കാഴ്ചകൾ കണ്ടുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .

ഇടക്ക് ആൻഡ്രിയ പ്രധാനപ്പെട്ട കെട്ടിടങ്ങളെപ്പറ്റിയും , സ്ഥലങ്ങളെ പറ്റിയും വിവരിച്ചു പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു .

കാർ ഒരു പ്രധാനപ്പെട്ട കെട്ടിട സമുച്ചയത്തിന്റെ മുമ്പിൽ എത്തി .ഗേറ്റിൽ നിന്ന് അകത്തേക്ക് പ്രവേശിക്കാനുള്ള നിർദ്ദേശം വന്നു .ഞങ്ങൾ അകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .

“മൈക്കിൾ… നീ അറിയുമോ ഇതേതാണ് സ്ഥലമെന്ന്‌ !!” വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ ആൻഡ്രിയ എന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു .

ഞാൻ ആകാംഷയോടെ അവളെ നോക്കി .

“ഇതാണ് Bundus house അഥവാ ജർമൻ പാർലിമെന്റ്.” ആൻഡ്രിയ കുറച്ചു തലയെടുപ്പോടെ എന്നെ നോക്കി.

ഞാൻ വളരെ അച്ഛര്യത്തോടെ അവിടമാകെ കണ്ണോടിച്ചു .

വളരെ ഭംഗിയാർന്ന കെട്ടിടസമുച്ചയങ്ങൾ …

കാർ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .പാർക്കിംഗ് സ്ഥലത്തെത്തി… കാർ പാർക്ക് ചെയ്‌തശേഷം ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ഞങ്ങൾ മിസ്റ്റർ വോൾഫ്രം സ്റ്റോളിനെ അനുഗമിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു പ്രധാന കെട്ടിടത്തിൽ പ്രവേശിച്ചു .

പിന്നെയും നടത്തം …ഒരു ഓഫിസിന് മുന്നിൽ ഞങ്ങൾ എത്തിച്ചേർന്നു .ഞാൻ ബോർഡ് ശ്രദ്ധിച്ചു .

Mr. Maas… Secretary of Mr. Hanse Starken… Inter Parliamentarian Rates…

ഞങ്ങൾ അകത്തേക്ക് കയറി .മിസ്റ്റർ മാസ്സ് ഞങ്ങളെ സ്വീകരിച്ചിരുത്തി .മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ പെട്ടെന്ന് എഴുന്നേറ്റ് വേറൊരു  വഴിയിലൂടെ അകത്തേക്ക് കയറിപ്പോയി .

ഞാനും ആൻഡ്രിയയും മിസ്റ്റർ മാസുമായി സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .

ആൻഡ്രിയ എന്നെ കുറിച്ചും ,സൈക്കിൾ യാത്രയെ കുറിച്ചും മിസ്റ്റർ മാസിന്റെ അടുക്കൽ ഉത്സാഹത്തോടെ വിവരിച്ചു പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു .

കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ ഞങ്ങളുടെ അടുത്തെത്തി .അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൈവശം ഒരു ലെറ്റർ ഉണ്ടായിരുന്നു.

ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിലെ എമിഗ്രേഷൻ ഓഫീസിലേക്കുള്ള റെക്കമെന്റഷന് ലെറ്റർ … ഇനിക്ക് ശൈത്യമാസങ്ങളിൽ ജർമനിയിൽ  കഴിയാൻ പെർമിഷൻ കൊടുക്കണം എന്ന ലെറ്റർ.

 Mr. Hanse Starken… നിന്നുള്ള ലെറ്റർ.

പിറ്റേന്ന് പ്രഭാതം …

പ്രഭാത ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം ബാർബറ എന്റെ അടുക്കൽ വന്നു .

“മൈക്കിൾ … ഇന്ന് നമ്മൾ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിലേക്ക് പോകുന്നു. എമിഗ്രേഷൻ ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റിലേക്ക് …മൈക്കിളിന്റെ വിസ ശരിയാക്കുവാൻ .”

ഞാൻ റൂമിൽ ചെന്ന് വേഗത്തിൽ ഡ്രസ്സ് മാറി . ബാര്ബറായും പെട്ടെന്നുതന്നെ റെഡിയായി .

ഞങ്ങൾ കാറിൽ കയറി .ബാർബറ കാർ ഡ്രൈവ് ചെയ്‌തു .

കാർ പ്രധാന വീഥികൾ പിന്നിട്ട് ഓട്ടോബാൻ റോഡിൽ പ്രവേശിച്ചു .

വളരെ വിശാലമായ റോഡ് .ഒരു സൈഡിൽ തന്നെ നാലുവരി പാത .കാറിന്റെ സ്‌പീഡ്‌ കൂടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് ഞാൻ  ശ്രദ്ധിച്ചു . ഞാൻ സ്പീഡോമീറ്ററിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു .100 നു മുകളിൽ നിൽക്കുന്നു .

ബാർബറ ഓരോന്ന് സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് കാർ ഡ്രൈവ് ചെയ്‌തുകൊണ്ടിരുന്നു .കാറിന്റെ ഫ് .എം .റേഡിയോയിൽ  കൂടി സംഗീതം ഒഴുകിവരാനുണ്ടായിരുന്നു .

പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഞങ്ങൾ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിൽ എത്തിച്ചേർന്നു.

എമിഗ്രേഷന് ഓഫിസിന്റെ മുമ്പിൽ കാർ നിർത്തി ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി.

ബാർബറ എന്റെ പാസ്സ്പോർട്ടുമായി നേരെ ഓഫിസിലേക്ക് കയറിച്ചെന്നു .അവരുമായി സംസാരിക്കുകയും പെട്ടെന്നുതന്നെ വിസ ശേരിയാക്കി മടങ്ങിവരികയും ചെയ്‌തു.

ഞങ്ങൾ ബോണിലേക്ക് മടങ്ങി.

ഇനിക്ക് അവരോട് സ്നേഹവും ബഹുമാനവും തോന്നി.   എനിക്കുവേണ്ടി അവർ ശരിക്കും കഷ്ടപ്പെടുന്നു .

ഞാൻ മിസ്റ്റർ സ്റ്റോളിന്റെ വീട്ടിൽതന്നെ താമസം തുടർന്നു.  എന്റെ എന്താവശ്യത്തിനും ബാര്ബറയുടെ സപ്പോർട്ട് എനിക്ക് ലഭിച്ചിരുന്നു.

എന്റെ ചിന്ത ഫ്രാങ്ക്ഫുട്ടിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു .ഞാൻ അവിടെ ചെന്നാൽ എന്തായിരിക്കും അവരുടെ പ്രതികരണം .എങ്ങിനെ എങ്കിലും എന്നെ ഒഴിവാക്കുക …അതായിരിക്കും അവരുടെ പ്രശനം .

എനിക്ക് വേണമെങ്കിൽ ബോണിൽ തന്നെ തുടരാം .മിസ്റ്റർ സ്റ്റോളിൽ നിന്ന് എല്ലാ സഹായവും ലഭിക്കും.

ഓരോ ചിന്തകൾ… തീരുമാനം എടുക്കുവാൻ കഴിയുന്നില്ല .

രാത്രി കിടക്കുമ്പോൾ… എന്തോ… ഒരുതരം ചിന്ത… എന്റെ മനസിന്റെ ഉള്ളിൽനിന്നും ഉയർന്നുവന്നു .

നീ നെതെർലാൻഡ്‌സിലേക്ക് പോകുക… ആരോ എന്നിൽ മന്ത്രിക്കുന്നത് പോലെ…

എന്താണ് ഇങ്ങനെ ഒരു ചിന്ത… ഞാൻ അത്ഭുതപ്പെട്ടു.

നെതെർലാൻഡ്‌സിന്റെ അടുത്ത് ബെൽജിയം കിടക്കുന്നു.   പക്ഷെ… നെതെർലാൻഡ്‌സ് മനസിലേക്ക് ശക്തിയായി  കടന്നുവരുന്നു .

എന്താണ് ഇങ്ങനെ…!! ഞാൻ ചിന്തയിലാണ്ടു.

ഒരുതരം ഉൾവിളി കണക്കെ… ഇതുവരെ കാണാത്ത നെതെർലാൻഡ്‌സിന്റെ അവ്യക്ത രൂപങ്ങൾ എന്റെ മനസ്സിൽ  ഉയർന്നുവരുവാൻ തുടങ്ങി .

എന്റെ മനസ്സ് പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു…

“നെതെർലാൻഡ്‌സിലേക്ക് പോകണം… അവിടെ വിന്റർ ചെലവഴിക്കണം.

രണ്ടു ദിവസം… ഞാൻ അതിനെക്കുറിച്ചുതന്നെ ചിന്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.  ഒരു തീരുമാനം എടുക്കുവാൻ കഴിയാതെ.

അവസാനം ഞാൻ ബാര്ബറയോട് പറഞ്ഞു.

“ഞാൻ ഹോളണ്ടിലേക്ക് പോകുവാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.

അതെന്താ… ജർമനിയിൽ നിൽക്കുന്നില്ലേ ?” ബാർബറ അച്ഛര്യത്തോടെ എന്നെ നോക്കി.

ഞാൻ നെതെർലണ്ടിൽ ശൈത്യകാലം കഴിഞ്ഞോളം… എനിക്ക് അതാണ് നല്ലതെന്ന് തോന്നുന്നു.

ബാർബറ എന്നെ ജർമനിയിൽ നിർത്തുവാൻ ഭർത്താവിന്റെ അടുക്കൽ പലതവണ സംസാരിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.

ബാര്ബറയുടെ നിർബന്ധത്തിൽ മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ നിസഹായത പ്രകടിപ്പിക്കുന്നത് ഞാൻ പലപ്പോഴും ശ്രദ്ധിച്ചു.

എന്നെ ജർമനിയിൽ നിർത്തുവാൻ ബാർബറ വളരെ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു .വേറെ എവിടേക്കും പറഞ്ഞുവിടേണ്ട എന്ന്  അവർ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു.

ഏകദേശം പത്ത് ദിവസം ഞാൻ അവിടെ താമസിച്ചു .അവിടുത്തെ ഒരു അംഗത്തെപോലെ… വീടിനകത്ത് എവിടെയും ഫ്രീ ആയി ഞാൻ കൈകാര്യം ചെയ്‌തിരുന്നു.

ഒരുദിവസം ബാര്ബറയുടെ മകൻ വന്നു. ഏകദേശം 25 വയസ്സ് തോന്നിക്കും .ഞങ്ങൾ കുറേനേരം സംസാരിച്ചിരുന്നു. വൈകീട്ട് അദ്ദേഹം തിരിച്ചുപോയി.

ഞാൻ നെതെർലൻസിലേക്ക് പുറപ്പെടുന്ന ദിവസം തീരുമാനിച്ചു .മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ എനിക്ക് നല്ലൊരു സൈക്കിൾ ബാഗ്  വാങ്ങിത്തന്നു.  കൂടാതെ യാത്രയിൽ ധരിക്കുവാൻ നല്ലൊരു ജാക്കറ്റും, ഒരു റൈൻകോട്ടും.

പുറപ്പെടുന്ന ദിവസം…

ഞാൻ സൈക്കിൾ റെഡിയാക്കി.

സൈക്കിൾ ബാഗിൽ സാധനങ്ങൾ എല്ലാം നിറച്ചു .സ്ലീപ്പിങ് ബാഗ് സൈഡിൽ വച്ചു.

ഞാൻ എല്ലാവരോടും യാത്ര പറയുവാൻ ഒരുങ്ങി.

മിസ്റ്റർ സ്റ്റോൾ… ഞാൻ അടുത്ത ഹോൾട്ട് ചെയ്യുന്ന സ്ഥലത്തെ റോട്ടറി ക്ലബ്ബിൽ വിളിച്ചുപറയുകയും ,കൂടാതെ അതിർത്തി പട്ടണമായ  ആക്കാനിലേക്ക് അറിയിക്കുവാൻ ഏർപ്പാടാക്കുകയും ചെയ്‌തു.

പുറപ്പെടാൻ നേരം…

എല്ലാവരും എന്നോടൊപ്പം പുറത്തേക്കിറങ്ങിവന്നു.

ഞാൻ എല്ലാവരോടും ഒരിക്കൽക്കൂടി യാത്ര പറഞ്ഞു.

ബാർബറ എന്നെ കെട്ടിപിടിച്ചു വിതുമ്പിക്കരഞ്ഞു.  എനിക്കും സങ്കടം നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

“വല്ലാത്ത ഒരു അറ്റാച്ച്മെന്റ് ആയിരുന്നു.

ഞാൻ സൈക്കിൾ എടുത്ത് വേഗത്തിൽ നീങ്ങി… തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ…

ഹോളണ്ട് ലക്ഷ്യമാക്കി ഞാൻ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു.  ശൈത്യകാലം അതിന്റെ മൂർദ്ധന്യത്തിലാണ്.  തണുത്ത കാറ്റടിക്കുന്നുണ്ട്. കയ്യിൽ ധരിച്ചിരിക്കുന്ന ഗ്ലോവ്സ് ഊരിയാൽ ആ നിമിഷം കൈ വിറങ്ങലിച്ചുപോകുന്നു .സഹിക്കുവാൻ പറ്റാത്ത വേദന.  തല കവർ ചെയുവാൻ പറ്റുന്ന ജാക്കറ്റ് ആയതിനാൽ തണുപ്പിന്റെ കാഠിന്യം അറിയുന്നില്ല.

ഞാൻ റോഡിലെ സൈൻ ബോർഡ് നോക്കി.

അടുത്ത സ്ഥലം “ഡ്യൂറൻ”…

സൈക്കിൾ നീട്ടി ചവിട്ടി .തണുപ്പായതിനാൽ എത്ര സ്പീഡിൽ പോയിട്ടും മടുപ്പ് അനുഭവപ്പെടുന്നില്ല.

ഇടക്ക് സൂപ്പർമാർക്കറ്റിൽ കയറി ബിയർ വാങ്ങും . കഠിനമായ തണുപ്പിനെ അകറ്റാൻ വളരെ ഫലപ്രദം .

ഞാൻ “ഡ്യൂറാനിൽ” എത്തിച്ചേർന്നു. അടുത്തത് ജർമൻ –  ഹോളണ്ട് ബോർഡറായ “ആക്കൻ…”

രണ്ടായിരത്തിലധികം വര്ഷം പഴക്കമുള്ള ഡ്യൂറൻ രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധക്കാലത്ത് ഏതാണ്ട് മുഴുവൻതന്നെ  തകർന്നടിഞ്ഞു .നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ വ്യവസായ പാരമ്പര്യമുള്ള ഡ്യൂറൻ – ജർമനിയിലെ ധനിക സിറ്റികളിൽ ഒന്നാണ്.   ജർമൻ കോടിശ്വരന്മാർ വളരെ കൂടുതൽ അധിവസിക്കുന്ന സിറ്റി.  ഡ്യൂറൻറെ സവിശേഷതകൾ അങ്ങിനെ നീളുന്നു.

ഞാൻ യാത്ര തുടർന്നു… പ്രകൃതി ശൈത്യത്താൽ വിറങ്ങലിച്ചു നിൽക്കുന്നു .മരങ്ങളെല്ലാം ഇലകൊഴിഞ്ഞു ചലനമറ്റു നിൽക്കുന്നു.റോഡിൽകൂടി കാർ ,ട്രക്ക് ,തുടങ്ങിയ വാഹനങ്ങൾ ഇടതടവില്ലാതെ പോയ്‌കൊണ്ടിരിക്കുന്നു .മിക്കതും നെതെർലാൻഡ്‌സിലേക്കോ , ബെൽജിയത്തിലേക്കോ ആയിരിക്കണം.

ഞാൻ “ആക്കനിൽ” എത്തിച്ചേർന്നു… സമയം വൈകീട്ട് ആറു മണി.ആക്കൻ റോട്ടറി ക്ലബ് സെക്രട്ടറി… ഞാൻ വിലാസം നോക്കി വീട് കണ്ടുപിടിച്ചു.

പക്ഷെ… ആരും വീട്ടിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഞാൻ അവിടെ കാത്തിരുന്നു .കുറച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ അദ്ദേഹം എത്തിച്ചേർന്നു.

ഞങ്ങൾ പരിചയപ്പെട്ടു .”മിസ്റ്റർ വോൾഫ് ഗാങ് ബഡ്‌ഡി.”

ത്രീ പീസ് ഡ്രസ്സ്…   ഓഫിസിൽ നിന്നും വരുന്ന വഴിയാണ് .വീട്ടിൽ അദ്ദേഹം ഒറ്റക്കാണെന്ന് തോന്നി .വീട് തുറന്ന ശേഷം  അദ്ദേഹം മുകളിലേക്ക് കയറിപ്പോയി .ഞാൻ വിസിറ്റിംഗ് റൂമിൽ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു.

മിസ്റ്റർ ബഡ്‌ഡി വേഗത്തിൽ ഫ്രഷ് ആയി സ്വീകരണ മുറിയിലേക്ക് തിരികെ വന്നു.

ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ ശ്രദ്ധിച്ചു.

കോട്ടും,  ടൈ, എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു.  പാന്റും ഒരു ടി ഷർട്ടുമാണ് വേഷം.

ഞങ്ങൾ കോഫി കഴിച്ചു… അതിനു ശേഷം കുറച്ചുനേരം സംസാരിച്ചു.

സമയം ഏഴര…

ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .ആക്കാൻ സിറ്റിയിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നു .വിന്റർ ആണെങ്കിലും തെരുവ് ലൈവ് ആയിരുന്നു.തെരുവിലെ വിളക്കിന്റെ പ്രകാശം മഞ്ഞുകാരണം മങ്ങിയിരിക്കുന്നു.  യുവതീ -യുവാക്കൾ തെരുവിലൂടെ  വലിയ വിന്റർ ജാക്കറ്റ് ധരിച്ചുകൊണ്ട് കൈകോർത്ത് ഉല്ലാസത്തോടെ ആസ്വദിച്ച് നടക്കുന്നു .പതിനാലാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ആക്കൻ സിറ്റി ഹാൾ, ആക്കൻ കത്തീഡ്രൽ, എന്നിവ പിന്നിട്ടുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ ഒരു പബ്ബിൽ പ്രവേശിച്ചു.

നിറയെ ആളുകൾ… അധികവും യുവതികൾ…

എനിക്ക് അവിടുത്തെ അന്തരീഷം വളരെ അനുഭൂതിദായകമായി അനുഭവപ്പെട്ടു.

ഞങ്ങൾ വളരെ നേരം പബ്ബിൽ ചിലവഴിച്ചു .പല കാര്യങ്ങളും സംസാരിച്ചുകൊണ്ട്.

ബിയർ ഗ്ലാസ് കാലിയാകുന്നതിനനുസരിച്ച് വീണ്ടും നിറഞ്ഞു.

രാത്രി വൈകി ഞങ്ങൾ വീട്ടിൽ തിരിച്ചെത്തി.

പിറ്റേന്ന് പ്രഭാതം…

മിസ്റ്റർ ബഡ്‌ഡി എനിക്കൊരു ലെറ്റർ തന്നു.

നെതെർലാൻഡ്‌സിലെ ആംസ്റ്റർഡാം റോട്ടറി ക്ലബ്ബിലേക്ക്… “ആ ലെറ്റർ…”  അവിടെ എത്തിയാൽ വിന്റർ ചിലവഴിക്കാൻ  സൗകര്യം ചെയ്‌തുകൊടുക്കണം എന്ന് അഭ്യർത്ഥിച്ചുകൊണ്ടുള്ളതായിരുന്നു.

കാലത്ത് പ്രഭാത ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം മിസ്റ്റർ ബഡ്‌ഡി യോട് യാത്ര പറഞ്ഞു ഞാൻ ഹോളണ്ടിലേക്ക് യാത്രയായി.

Advertisement invite

I Want to Built a House

Email: josemichaelcalicut@gmail.com 

WhatsApp: +91 7560 899 479

GOOGLE PAY: +91 921 2025 479

Payoneer : josemichael88245@josemichael

simple sense a dynamic true story— hindi

अध्याय-14

एक बार फिर, मैं फ्रैंकफर्ट के हलचल भरे वित्तीय शहर में डूब गया, इसकी सड़कों पर साइकिल चलाते हुए। आश्चर्यजनक रूप से, मुझे पिछले दो हफ्तों की तुलना में अधिक तरोताजा महसूस हुआ, जिससे मुझे वर्तमान स्थिति को पूरी तरह से अपनाने का मौका मिला।

फ्रैंकफर्ट न केवल जर्मनी का मुख्य आर्थिक और सांस्कृतिक केंद्र है, बल्कि यूरोपीय महाद्वीप का सबसे बड़ा वित्तीय केंद्र भी है। यूरोपीय सेंट्रल बैंक, जर्मन फेडरल बैंक, फ्रैंकफर्ट स्टॉक एक्सचेंज जैसे महत्वपूर्ण संस्थान और डॉयचे बैंक जैसे प्रसिद्ध वाणिज्यिक बैंक यहां स्थित हैं।

द्वितीय विश्व युद्ध के बाद, फ्रैंकफर्ट ने संयुक्त राज्य अमेरिका के लिए प्राथमिक सैन्य अड्डे के रूप में कार्य किया। हालाँकि, आज फ्रैंकफर्ट एक बहुसांस्कृतिक शहर है जहाँ लगभग 180 देशों के निवासी रहते हैं। यहां भारतीय समुदाय बहुत मजबूत है और बर्लिन और म्यूनिख के बाद फ्रैंकफर्ट में भी बड़ी संख्या में यहूदी आबादी रहती है। इसके अलावा, यह शहर श्रीलंका, भारत और अन्य विकासशील देशों से आए कई शरणार्थियों का स्वागत करता है।

ऑटोमोबाइल ऑस्टेलुंग: दुनिया की सबसे बड़ी ऑटोमोबाइल प्रदर्शनियों में से एक।

फ्रैंकफर्ट बुचमेसे: दुनिया के सबसे बड़े पुस्तक मेलों में से एक।

म्यूसिकमेसे: दुनिया का सबसे बड़ा संगीत मेला।

ये सब फ्रैंकफर्ट की प्रतिष्ठा को बढ़ाते हैं।

फ्रैंकफर्ट का मुख्य आकर्षण इसके चर्च हैं। 14वीं सदी में बना सेंट बार्थोलोम्यू कैथेड्रल, गॉथिक वास्तुकला का प्रदर्शन करता है। अन्य उल्लेखनीय आकर्षणों में सिटी हॉल स्क्वायर पर “रोमर” बिल्डिंग कॉम्प्लेक्स, सेंट पॉल चर्च, एटे ओपेरा हाउस और सेंट कैथरीन चर्च शामिल हैं। ये स्थल फ्रैंकफर्ट आने वाले किसी भी व्यक्ति को आकर्षित करते हैं।

यदि खरीदारी आपका जुनून है, तो फ्रैंकफर्ट की प्रसिद्ध “सेल” सड़क अवश्य देखें। जर्मनी की सबसे व्यस्त और सबसे महंगी सड़कों में से एक के रूप में जानी जाने वाली यह खरीदारी के व्यापक अवसर प्रदान करती है।

किसी भी बड़े शहर की तरह, फ्रैंकफर्ट का भी एक स्याह पक्ष है। वेश्यालय, नशा, अपराध, चोरी और भिक्षावृत्ति जैसी समस्याएँ दुर्भाग्य से वहाँ व्याप्त हैं। इसके बावजूद, मैं उस रात भी एक आश्रय गृह में आवास खोजने में कामयाब रहा।

 अगले दिन मैंने फ्रैंकफर्ट छोड़ने का फैसला किया और एक पल के लिए मुझे एलेक्स की योजनाओं के बारे में आश्चर्य हुआ। क्या वह जर्मनी में बसना पसंद करेगा? क्या किसी ने उसे मदद की पेशकश की है? जब मैं विचारों में खोया हुआ शहर घूम रहा था तो मेरे मन में कई प्रश्न उमड़ रहे थे।

अचानक एक दृश्य ने मेरा ध्यान खींचा। युवाओं का एक समूह एक कार्यालय के बाहर कतार में खड़ा है, उनमें से कुछ के पास पासपोर्ट हैं। उत्सुकतावश, मैं उनकी कतार के पीछे का कारण जानने के लिए उनके पास पहुंचा।

मैंने उनका इरादा पूछा. उनमें से एक ने उत्तर दिया, “हम यहां अंशकालिक नौकरी के लिए हैं।”

उन्हें करीब से देखने के बाद मुझे एहसास हुआ कि उनमें से ज्यादातर ब्रिटिश नागरिक और विभिन्न देशों से आए विदेशी थे। मैं नौकरी ढूंढने के विचार से भी उत्सुक था। अगर चीजें ठीक रहीं तो मैं कुछ समय के लिए यहां काम कर सकता हूं और कुछ पैसे कमा सकता हूं।

इस विचार से प्रेरित होकर, मैं अपना पासपोर्ट पकड़कर कतार में शामिल हो गया। अंततः मेरी बारी थी. अधिकारी ने मेरा भारतीय पासपोर्ट देखा और मुझसे कहा, “आपको जर्मनी में काम करने की अनुमति नहीं है।”

जब मैं कार्यालय से निकला तो मैं निराश था। निवास परमिट के बिना, एशियाई लोगों को पता चला कि उन्हें यूरोप में नौकरी करने से प्रतिबंधित किया गया है।

बातचीत के दौरान मेरी मुलाकात एक युवा ब्रिटिश व्यक्ति से हुई। वह एक छात्र था जो छुट्टियाँ बिताने और अस्थायी रूप से काम करने के लिए जर्मनी आया था। जर्मनी अन्य यूरोपीय देशों की तुलना में अधिक वेतन प्रदान करता है।

जैसे ही वह अपनी साइकिल पर चढ़ा और अपनी यात्रा जारी रखी, उसके मन में वह नौकरी पाने का विचार घूमता रहा। इससे बहुत ज़रूरी वित्तीय सुरक्षा मिलती.

 मैं राइन नदी के तट पर स्थित ‘विस्बाडेन’ नगर पहुंचा। यह स्थान कभी कई करोड़पतियों का घर था और आय के स्रोत के रूप में जुए पर बहुत अधिक निर्भर था। 1872 में सभी कैसीनो बंद कर दिए गए लेकिन 1949 में फिर से खोल दिए गए।

मेरी यात्रा का अगला गंतव्य ‘मेन्ज़’ था, जो राइन नदी के तट पर स्थित एक और शहर था। इसे जर्मनी के प्रसिद्ध शराब उत्पादक केंद्रों में से एक के रूप में जाना जाता है।

मैं राइन के किनारे-किनारे चलता रहा और विशाल अंगूर के बागों, सेब के बगीचों और विभिन्न फलों के पेड़ों से घिरा हुआ था। दृश्यावली मनमोहक थी, मनमोहक दृश्य और ताज़गी भरा माहौल पेश कर रही थी। जैसे ही मैंने राइन का अवलोकन किया, साफ पानी के साथ इसके शांत प्रवाह ने मेरा ध्यान खींचा। अधिकांश स्थान आश्चर्यजनक रूप से उथले दिखे।

अपने अवलोकन के दौरान, मैंने अपने शरीर पर कुछ असामान्य चीज़ देखी – रूसी जैसे धब्बे। मुझे आश्चर्य हुआ कि क्या यह त्वचा का संक्रमण था। लेकिन मैंने खुद को सांत्वना दी कि कोई भी बीमारी होने की संभावना नहीं है, और मैं इस निष्कर्ष पर पहुंचा कि यह जलवायु परिवर्तन के कारण हो सकता है।

राजस्थान में अत्यधिक गर्मी और जर्मनी में अत्यधिक ठंड इस स्थिति में योगदान कर सकती है। इसके बारे में ज्यादा चिंता न करते हुए मैं अपने रास्ते पर चलता रहा।

मैं राइन के तट पर स्थित एक अन्य शहर बिंगन पहुंचा और रोटरी अध्यक्ष से मिलने की योजना बनाई। मुझे तुरंत श्री पॉल केलर का पता मिल गया। उनका निवास ढूंढना आसान था, राइन की ओर देखने वाला एक सुंदर घर।

मुझे श्री केलर से मिलवाया गया, मैंने अपनी स्थिति बताई और उन्होंने मुझे आवास की पेशकश की। श्री केलर, एक पचास वर्षीय डॉक्टर, अपनी पत्नी और दो बच्चों – एक लड़का और एक लड़की, जिनकी उम्र क्रमशः सोलह और अठारह वर्ष है, के साथ रहते हैं।

 उनके घर से राइन का सुंदर दृश्य दिखाई देता था और मैं इसकी विशालता की प्रशंसा किए बिना नहीं रह सका। दिलचस्प बात यह है कि श्री केलर ने इनडोर स्विमिंग पूल को टेनिस कोर्ट में बदल दिया है।

परिवार में हर कोई अविश्वसनीय रूप से मिलनसार था और मुझसे सच्चा प्यार करता था। उस शाम, मैं बहुत भाग्यशाली था कि मुझे गर्मजोशी भरे और स्वागत योग्य माहौल में उनके साथ एक उत्कृष्ट जर्मन रात्रिभोज का आनंद लेने का मौका मिला।

मैंने श्री केलर से अपनी त्वचा संबंधी समस्या पर चर्चा की। मेरी जांच करने के बाद, उन्होंने मुझे आश्वासन दिया कि चिंता की कोई बात नहीं है – यह जलवायु परिवर्तन का परिणाम है।

अगले दिन मैंने डॉ. केलर के परिवार को उनके आतिथ्य के लिए धन्यवाद देते हुए विदाई दी। जाने से पहले, श्री केलर ने मुझे अपनी दोस्ती की निशानी के रूप में एक कलाई घड़ी भेंट की।

मैं राइन के खूबसूरत किनारों पर चलता रहा। मुख्य सड़क राइन नदी से सटी हुई है और धीमी गति से बहती है, जिसमें वाहन तेज गति से गुजरते हैं। मैंने नदी की सुंदरता का आनंद लेते हुए लगातार साइकिल चलाई।

वातावरण में बहुत ठंड महसूस हुई और आसपास घना कोहरा छा गया। कोहरे के कारण वाहन सावधानी से चलाए गए और थोड़ी सी चूक से दुर्घटनाओं का सिलसिला शुरू हो सकता है।

मेरी अगली मंजिल कोब्लेंज़ है। जैसे-जैसे रात होने लगी, मुझे पता चला कि मुझे शरण की जगह ढूंढने की ज़रूरत है।

सड़क से थोड़ा आगे मुझे नदी के किनारे एक खाली शेड दिखाई दिया। मैंने साइकिल रोकी और अंदर देखा.

 “कोई बात नहीं, यह सोने के लिए एक अच्छी जगह है,” मैंने मन में सोचा। इधर-उधर देखने पर मुझे एहसास हुआ कि शेड अलग-थलग था और उसमें किसी भी वाहन के प्रवेश की संभावना नहीं थी। मैं अपनी साइकिल अंदर ले आया, अपना स्लीपिंग बैग ज़मीन पर फैलाया और रात बिताने के लिए बैठ गया।

उस रात मैं बाहरी दुनिया से बेपरवाह होकर गहरी नींद सोया।

जैसे ही भोर हुई, घने कोहरे ने हवा को ढक लिया, जिससे एक शांत और शीतल सन्नाटा पैदा हो गया। मैं थोड़ी देर तक राइन के पानी को देखता रहा, उसके शांत प्रवाह और चमचमाते आलिंगन की सुंदरता का आनंद उठाता रहा।

एक ताज़ा शुरुआत के बाद, मैंने मानचित्र की जाँच की और महसूस किया कि बॉन शहर तक पहुँचने से पहले मुझे अभी भी एक लंबा रास्ता तय करना था। कड़ाके की ठंड के बावजूद साइकिल चलाना अपेक्षाकृत आसान था, लेकिन शरीर को गर्म रखना एक चुनौती थी। मेरे आस-पास के आकर्षक दृश्यों ने मेरे दिल को छू लिया और मैंने महंगी गाड़ियों को सड़कों पर तेजी से दौड़ते देखा – मर्सिडीज बेंज, वोल्वो, ऑडी, वोक्सवैगन, बीएमडब्ल्यू, अल्फा रोमियो आदि।

मैंने कोहरे के बीच अपनी यात्रा जारी रखी और रास्ते में कई छोटे गांवों से होकर गुजरा। बॉन शहर अभी भी दूर लग रहा था, और जैसे ही अंधेरा हुआ, मैंने आराम करने के लिए जगह की तलाश की।

मैं एक छोटे शहर में पहुंचा और शरण लेने के लिए जगह की तलाश करने लगा। मैंने अपनी साइकिल धकेली और सड़कों पर चला, एक बड़ी इमारत पर मेरी नजर पड़ी, मैं रुक गया और रात के लिए वहां रुकने की संभावना पर विचार करते हुए उसके आसपास का सर्वेक्षण किया।

जैसे-जैसे मैं करीब आया, मुझे एहसास हुआ कि यह पांच मंजिला कार पार्किंग सुविधा थी।

 मैंने कारों को आते-जाते देखा और सोचा कि यह सोने के लिए एक संभावित जगह है। मैं धीरे-धीरे अपनी साइकिल बिल्डिंग के अंदर ले गया और पहली मंजिल पर पहुंच गया।

वहाँ कई गाड़ियाँ खड़ी थीं और मैं हर जगह खाली जगह की तलाश कर रहा था। आख़िरकार, मुझे एक जगह मिल गई। मैंने अपनी साइकिल संभाली, अपना स्लीपिंग बैग ज़मीन पर फैलाया और वहीं लेट गया।

करीब आधे घंटे बाद…

मेरी नींद तब खुली जब एक कार मेरे बगल में आकर रुकी। कार से एक आदमी निकला.

“अरे…अरे…” उसने गुस्से से मेरे कंधे पर थप्पड़ मारा।

मैंने स्लीपिंग बैग से बाहर झाँका और शुष्क भाव से उसकी ओर देखा।

“अरे, तुम यहाँ नहीं सो सकते,” वह जर्मन में चिल्लाया। “तुम्हें अभी यहां से निकल जाना होगा।”

मैंने एक क्षण तक उसे देखा और धीरे से उठ गया।

मैंने एक गहरी साँस छोड़ी और समझाया, “मैं एक यात्री हूँ और मेरे पास सोने के लिए कोई जगह नहीं है।”

“नहीं, नहीं,” उन्होंने जोर देकर कहा। “तुम्हें यहाँ से निकलना होगा।”

मैं अपने स्लीपिंग बैग से बाहर निकला और अपनी साइकिल पर अपना सामान पैक करना शुरू कर दिया।

“आप कहां से आए हैं?” उसने मेरी साइकिल की ओर देखते हुए पूछा.

“मैं भारत से हूं,” मैंने शांति से उसकी ओर देखते हुए उत्तर दिया।

उन्होंने संक्षेप में मेरा अध्ययन किया, फिर अचानक सुझाव दिया, “तुम्हें पता है, ऊपर जाओ। वहां कोई तुम्हें नोटिस नहीं करेगा।”

मैंने उसकी ओर देखा और धीरे से सिर हिलाया। वह वापस कार में बैठा और गायब हो गया।

मैंने अपना सामान इकट्ठा किया और दूसरी मंजिल पर चला गया। “क्या यह एक अच्छी जगह है?” मैंने सोचा. “नहीं, ऊपर जाना बेहतर होगा।”

आख़िरकार मैं चौथी मंजिल पर पहुँच गया और आराम से लेट गया। कड़ाके की ठंड मुझ पर हमला करती रही, लेकिन मैं धीरे-धीरे गहरी नींद की गिरफ्त में आ गया।

अचानक मुझे लगा कि किसी ने मुझे मारा है. मैंने अपना सिर स्लीपिंग बैग से बाहर निकाला और यह वही आदमी था! मैंने आश्चर्य से उसकी ओर देखा.

“हाँ…यह रखो” उसने मुझे एक पैकेज दिया। “कुछ खा लो… खाओ और अच्छे से आराम करो।”

मैंने उसके चेहरे का अध्ययन किया और उसके होठों के कोनों पर एक शांत मुस्कान देखी।

“मैं माइकल हूं,” मैंने खड़े होकर अपना परिचय दिया।

“मैं उलरिच हूं। आपसे मिलकर अच्छा लगा, माइकल,” उन्होंने जवाब दिया।

“भोजन के लिए धन्यवाद,” मैं मुस्कुराया और धन्यवाद दिया।

उसने मेरी पीठ थपथपाई और धीरे-धीरे अपनी कार की ओर चल दिया।

मैं भोजन का पैकेट पकड़े हुए, एक पल के लिए निश्चल खड़ा रहा, चुपचाप उसे देखता रहा जब तक कि वह मेरी आँखों से ओझल नहीं हो गया।

अगले दिन मैं जर्मनी की राजधानी बॉन पहुंचा। मैंने “बैड गोटेबोर्ग” नामक जगह देखी और शहर के चारों ओर एक छोटी सी सवारी की। सभी घर जर्मन शैली के थे और आसपास का वातावरण अविश्वसनीय रूप से सुंदर था, यहां-वहां पहाड़ी इलाके भी थे। मुझे लगा कि बैड गोटेबोर्ग बॉन का एक उपनगरीय क्षेत्र था।

रोटरी निर्देशिका का संदर्भ लेते हुए, मुझे वह पता मिल गया जिसकी मैं तलाश कर रहा था:

रोटरी क्लब ऑफ बॉन,

श्री वोल्फ्राम स्टोल, अध्यक्ष।

जर्मनन स्ट्रीट 10, बॉन-2।

मैं जर्मन सड़क की तलाश में धीरे-धीरे सड़कों से गुज़रा। अंततः, मैं श्री वोल्फ्राम स्टोलेन के आवास पर पहुंचा।

मैंने दरवाजे की घंटी बजाई और एक महिला ने उत्सुकतावश दरवाजा खोला।

“क्या मिस्टर वोल्फ्राम स्टोल यहाँ हैं?” मैंने मुस्कुरा कर पूछा.

“हाँ, बिल्कुल,” जैसे ही उसने मेरे रोटरी कार्ड को देखा, उसने बड़ी-बड़ी आँखों से उत्तर दिया।

“एशिया-यूरोप रोटरी फ्रेंडशिप मिशन,” उसकी आँखों ने कार्ड को स्कैन किया।

“कृपया अंदर आएँ” उसने मुझे अंदर बुलाया।

“मिस्टर स्टोल को जल्द ही वापस आना चाहिए,” उसने मुझे सूचित किया। “वह चला गए।”

मैं विजिटिंग रूम में सोफे पर बैठ गया। एक और युवती वहां आई और वह मुझे देखकर आश्चर्यचकित रह गई।

“यह मिस एंड्रिया है,” उसने उस युवती का मुझसे परिचय कराया। “वह रोटरी एक्सचेंज पर कनाडा से है।”

“मैं बारबरा स्टोल हूं,” उसने अपना परिचय दिया।

कुछ ही समय में हमारे बीच घनिष्ठ संबंध बन गए।’ मिस बारबरा एक दुबली-पतली महिला थीं, बहुत लंबी नहीं, गोल चेहरा और भूरे बाल थीं। वह चालीस की उम्र में भी स्मार्ट और खूबसूरत दिखती थी।

“अच्छा, माइकल, तुम भारत में कहाँ से हो?” मिस बारबरा से पूछा.

“मैं केरल से हूं,” मैंने उत्तर दिया।

“माइकल, यह एक ईसाई नाम है,” मिस बारबरा ने कहा।

“हाँ, मैं एक ईसाई हूँ,” मैंने मुस्कुराते हुए पुष्टि की।

“क्या आप गोमांस खाते हैं?” मिस एंड्रिया ने मुझे घूरते हुए पूछा।

मैं हँसा और मुस्कुरा दिया, यह महसूस करते हुए कि उसने उन भारतीयों के बारे में सुना है जो गायों को पवित्र मानते हैं।

मिस बारबरा क्रिसमस ट्री को सजाने में व्यस्त थी क्योंकि क्रिसमस कुछ ही हफ्ते दूर था।

“क्या मैं शामिल हो सकता हूँ?” मैं मिस बारबरा के पास गया और पूछा।

“ठीक है, यह ठीक है,” मिस बारबरा ने क्रिसमस ट्री पर एक सजावटी गेंद लगाते हुए उत्तर दिया।

“माइकल, आप क्रिसमस कैसे बिताते हैं?” मिस बारबरा ने क्रिसमस ट्री की ओर घूरते हुए पूछा।

“हम्म…मैं…क्रिसमस हर जगह एक जैसा लगता है, यहां,” मैंने सजावट में मिस बारबरा की मदद करते हुए जवाब दिया।

जब हमने कॉफी और स्नैक्स का आनंद लिया तो मिस बारबरा ने मेरे परिवार के बारे में पूछताछ की।

इसके तुरंत बाद, श्री वोल्फ्राम स्टोल पहुंचे और शामिल हुए।

श्रीमती बारबरा ने मुझे मिस्टर स्टोलेन से मिलवाया और हम एक-दूसरे को जानने लगे। मिस्टर स्टोल एक वास्तुकार थे, मूलतः गंजे और लंबे, पतले बालों वाले मध्यम आयु वर्ग के व्यक्ति थे। उनका ऑफिस घर के बगल में ही था.

“ठीक है, माइकल, तुम दोनों वहाँ थे, दूसरा कहाँ है?” मिस्टर स्टोल ने बातचीत में तल्लीन होकर मुझसे पूछताछ की।

एक पल के लिए सन्नाटा छा गया…

“हम… हमारा ब्रेकअप हो गया,” मैंने गहरी सांस के साथ उत्तर दिया।

श्री स्टोल ने इसके बारे में अधिक पूछताछ नहीं की। “ठीक है, माइकल, तुम यहाँ रह सकते हो,” उसने मुस्कुराते हुए कहा।

मुझे अद्भुत महसूस हुआ और एक प्रकार की पुरानी यादें मुझ पर छा गईं।

मैंने मिस्टर स्टोलेन का घर देखा, जो विशिष्ट जर्मन शैली में बना था, आकर्षक रूप से सुसज्जित और दिखने में सुंदर था।

मिस्टर स्टोलन के पास एक बड़ा, रंगीन तोता था जो काफी बातूनी था।

मिस्टर स्टोलन को घड़ियों का भी शौक था। उनके पास छह फुट लंबी घड़ियों से लेकर छोटी घड़ियों तक का संग्रह था।

वे सभी उत्कृष्ट कार्य क्रम में थे और उनके संग्रह की संख्या दो सौ से अधिक थी।

बारह बजे सभी घड़ियाँ एक साथ बजती हैं…

“ओह, क्या आकर्षण है!” मैं चकित था.

 रात्रिभोज स्वादिष्ट था और सभी ने अद्भुत जर्मन व्यंजनों का आनंद लिया।

जब मिस्टर स्टोल ने चुटकुले सुनाए तो माहौल खुशी से भर गया।

मुझे लगा कि मिस बारबरा मुझ पर विशेष ध्यान दे रही हैं। उसने कहा: माइकल, तुम जब तक चाहो यहां रह सकते हो।

मैं सुबह सामान्य से देर से उठा। कल रात बहुत ठंड थी और हीटर की बदौलत मैं आराम से सो सका।

ताज़ा स्नान के बाद मैं नीचे चला गया।

“हाय, माइकल! सुप्रभात,” नाश्ते की मेज के पास पहुँचते ही मैंने मिस एंड्रिया का अभिवादन किया।

“हाय” मैं जवाब में मुस्कुराया। “शुभ प्रभात।”

“आओ,” मिस एंड्रिया ने मुझे आमंत्रित किया। “चलो नाश्ता करते हैं।”

मैं उसके साथ डाइनिंग टेबल पर बैठा.

“बारबरा कहाँ है?” मैंने कमरे का निरीक्षण करते हुए पूछा।

“वह विजिटिंग रूम में थी,” मैंने उसकी आवाज में चिंता का संकेत सुना। “वह शायद क्रिसमस ट्री को सजाने में व्यस्त है,” मिस एंड्रिया ने धीरे से कहा।

“मिस्टर स्टोल?” मैंने फिर से खोजा.

मिस एंड्रिया ने कॉफ़ी पीते हुए उत्तर दिया, “मिस्टर स्टोल अपने कार्यालय में हैं।”

मैंने देखा कि कॉफ़ी मेकर में कॉफ़ी तैयार थी। मैंने अपने लिए एक कप डाला और थोड़ी चीनी मिला दी।

मैंने एक घूंट पी लिया. “मम… बुरा नहीं है।”

“माइकल, आज के लिए आपकी क्या योजनाएँ हैं?” एंड्रिया ने मेरी ओर देखा।

मैंने आह भरी. “कुछ खास नहीं,” मैंने ब्रेड का एक टुकड़ा लेते हुए और उस पर थोड़ा जैम और मक्खन फैलाते हुए कहा।

“तो, कैसा रहेगा… हम दर्शनीय स्थलों की यात्रा पर जाएँ?” एंड्रिया ने सुझाव दिया, उसकी आँखें मेरी ओर टिक गईं।

“हाँ,” मैंने प्रसन्नतापूर्वक उत्तर दिया। “वह एक अच्छा विचार है।”

मैंने ब्रेड का एक और टुकड़ा लिया और उस पर जैम और मक्खन लगाया और खाना शुरू कर दिया।

“आपका रहना यहां कितने समय तक हुआ?” मैंने एक पल के लिए मिस एंड्रिया की ओर देखते हुए पूछा।

“आह, बस दो महीने…” उसने मेरी ओर देखा और खाना जारी रखा। “इससे पहले, मैं दूसरे परिवार के साथ था और कुछ महीने पहले यहां आया था।”

“अच्छा, आप जर्मनी में कब तक रहना चाहते हैं?”

“सिर्फ एक साल,” उसने अपने भोजन पर ध्यान केंद्रित करते हुए उत्तर दिया।

मैंने एंड्रिया को देखा। काले बाल, गोरा रंग, गोल चेहरा, कद करीब साढ़े पांच फीट। वह बीस साल की लग रही थी.

“आप कनाडा में कहाँ से हैं?”

“ट्रुरो, नोवा स्कोटिया,” वह मेरी ओर देखकर मुस्कुराई।

“क्या आपके माता-पिता कनाडा से हैं?” मैंने थोड़ा अनिश्चित होकर पूछा।

“नहीं, नहीं,” उसने स्पष्ट किया। “मेरी मां हांगकांग से आकर बस गईं और मेरे पिता कनाडाई हैं।”

हमने कुछ देर बातें की, नाश्ता किया और टेबल से उठ गये।

“क्या बारबरा ने नाश्ता किया?” मैंने एंड्रिया से पूछा।

एक बार फिर मैंने उसके चेहरे पर वही चिंता देखी.

“मुझे नहीं पता,” उसने रसोई में देखते हुए कहा। “मैं उसके इतना करीब नहीं हूं, बस थोड़ा सा झगड़ा है,” वह धीमी आवाज में फुसफुसाई।

मैंने आगे खोज नहीं की. “यह किसी प्रकार की असहमति होगी,” मैंने अनुमान लगाया।

नाश्ते के बाद, एंड्रिया सीढ़ियों से ऊपर के कमरे में चली गई, जबकि मैं विजिटिंग रूम में चला गया।

“हाय, माइकल! सुप्रभात,” बारबरा ने मुझे नमस्कार किया। वह विजिटिंग रूम में कुछ पैक करने में व्यस्त थी।

“सुप्रभात, बारबरा,” मैंने मुस्कुराते हुए उसका स्वागत किया।

“माइकल, क्या तुमने नाश्ता कर लिया?” उसने अपना चेहरा उठाया और मेरी तरफ देखा.

“हाँ,” मैंने धीरे से उत्तर दिया। “मैंने एंड्रिया के साथ नाश्ता किया।”

“मैंने डाइनिंग टेबल पर सब कुछ सजा दिया था,” वह पैकिंग पर ध्यान केंद्रित करते हुए मुस्कुराई।

“यह क्या हैं?” मैंने मिस बारबरा का काम देखते हुए पूछा।

“यह पुरानी चीजों का एक गुच्छा है। कपड़े, चादरें, दवाएं, खिलौने, डिब्बाबंद भोजन,” उसने पैकेटों को छांटते हुए और उन्हें एक तरफ रखते हुए समझाया।

“आप इसे कहाँ भेज रहे हैं?” मैंने उत्सुकता से पूछा.

“पूर्वी जर्मनी के लिए,” मिस बारबरा ने पैकेट गिनते हुए उत्तर दिया। “कभी हम एक देश थे, लेकिन अब विभाजित हो गए हैं. वहां के लोग कठिनाइयों से गुज़र रहे हैं और उन्हें बहुत ज़रूरत है. इसलिए, हम इन सभी चीज़ों को इकट्ठा करते हैं और हर तीन महीने में वहां भेजते हैं.”

“हाँ, मैंने इसके बारे में सुना है,” मैंने एक गहरी साँस छोड़ी। “मुझे आपकी मदद करने दीजिए,” मैंने पेशकश की।

“हाँ, यदि आप चाहें,” मिस बारबरा मेरी ओर देखकर मुस्कुराईं।

मैंने पैकिंग में मिस बारबरा की मदद की।

“माइकल, जब तुम्हारे माता-पिता चले गए तो उन्होंने क्या कहा?” उसने अचानक मेरी तरफ देखा. “क्या वे आपकी यात्रा के लिए सहमत हुए?” मिस बारबरा ने मेरे चेहरे का ध्यानपूर्वक अध्ययन किया।

मैंने मिस बारबरा को हल्की सी मुस्कान दी। “ठीक है, बहुत अस्वीकृति थी,” मैंने उसके चेहरे की ओर देखते हुए झिझकते हुए कहा।

धीरे-धीरे हम अच्छे साथी बन गये।

मुझे एहसास हुआ कि मिस बारबरा मेरी परवाह करती हैं और हमेशा मुझे फल खाने और अच्छे भोजन का आनंद लेने के लिए प्रोत्साहित करती हैं।

एंड्रिया और मैंने बॉन में एक साथ दर्शनीय स्थलों की यात्रा पर जाने का फैसला किया। चूँकि उसके पास एक साइकिल थी, हमने सोचा कि यह क्षेत्र का पता लगाने का एक शानदार तरीका होगा।

मैंने उसकी पोशाक की प्रशंसा की। उन्होंने स्टाइलिश ब्लैक स्कर्ट, ब्लैक टॉप और ब्लैक कैप पहनी हुई थी, जिसमें वह बेहद खूबसूरत लग रही थीं।

हम बैड गॉड्सबर्ग के उतार-चढ़ावों को पार करते हुए साइकिल पर निकल पड़े। एंड्रिया के पास इस जगह के बारे में कहने के लिए बहुत सी दिलचस्प बातें थीं।

हम साइकिल से एक पहाड़ी पर चढ़े और एक खूबसूरत महल के सामने रुके।

“यह ख़राब गोड्सबर्ग कैसल है,” एंड्रिया ने समझाया। “यह यहां का मुख्य आकर्षण है और इसे 13वीं शताब्दी में गोड्सबर्ग हिल पर बनाया गया था। सम्राट विल्हेम द्वितीय ने इसके निर्माण में महत्वपूर्ण भूमिका निभाई थी।”

बाद में, हम दर्शनीय स्थलों का आनंद लेते हुए सड़कों पर चले। तीन घंटे बाद घर जाने से पहले हमने मैकडॉनल्ड्स में हैमबर्गर खाया।

घर वापस आकर, मिस्टर स्टोल अपने बोलने वाले तोते के साथ, मुलाकात कक्ष में थे।

“क्या आपने बैड गॉड्सबर्ग के सभी स्थानों का पता लगाया?” श्री स्टोल ने हमारी ओर मुस्कुराते हुए पूछा।

एंड्रिया ने उत्साहपूर्वक हमारे अनुभव साझा किए, मिस्टर स्टोल ने अपने चुटकुलों से हमारा मनोरंजन किया और कमरा हंसी से भर गया।

इस बीच, बारबरा अभी भी क्रिसमस ट्री को सजाने में व्यस्त थी। वह अपनी प्रगति से असंतुष्ट लग रही थी। हालाँकि क्रिसमस अभी भी तीन सप्ताह दूर था, मिस बारबरा उत्सव की भावना में शामिल होने के लिए उत्सुक थी।

अगले दिन… मिस्टर स्टोल ने अपना काम ख़त्म किया और मेरे साथ लिविंग रूम में आ गए। मैं उस समय जर्मन टीवी देख रहा था।

हमने साथ में कॉफी का आनंद लिया और फिर मिस्टर स्टोल ने गर्व से अपनी पसंदीदा घड़ियों का संग्रह प्रदर्शित किया।

विभिन्न देशों की घड़ियों की एक विस्तृत विविधता थी, प्रत्येक का अपना आकार और आकृति थी। घड़ियाँ, घड़ियाँ और घड़ियाँ जैसी सभी प्रकार की वस्तुएँ प्रदर्शन पर थीं।

यहां तक ​​कि उन्होंने अलार्म लगाने और आवश्यक मरम्मत करने के लिए भी समय लिया। मैंने इन समय-पालन उपकरणों के प्रति श्री स्टोल के जुनून को बड़े आश्चर्य से देखा।

मुझे उस परिवार के साथ हर पल का आनंद लेते हुए पूरी तरह से घर जैसा महसूस हुआ। वे सभी अविश्वसनीय रूप से मिलनसार थे और मुझे रसोई का पता लगाने और घर पर अपना खाना बनाने की भी आजादी थी।

उस शाम हम सीढ़ी के पास इकट्ठे हुए और बातचीत करने लगे। मिस एंड्रिया ने मेरी पहनी हुई पैंट का मज़ाक उड़ाया। मुझे थोड़ी शर्मिंदगी महसूस हुई लेकिन बारबरा चुप रही।

मैंने एंड्रिया को देखा और सोचा कि वह मूर्ख है। रात होने पर हमने स्वादिष्ट रात्रिभोज का आनंद लिया। घंटे ख़ुशी से बीत गए और दिन ख़त्म हो गया, एक नए दिन को रास्ता देते हुए। मुझे लगा कि सर्दी अपने चरम पर पहुंच गई है. हवा में घना कोहरा छाया हुआ था।

अगली सुबह ग्यारह बजे मैं मुलाक़ात कक्ष में बैठा था। मैंने बारबरा को कई पैकेटों के साथ अपनी खरीदारी यात्रा से लौटते देखा। वह सीधे मेरे पास आई और बोली, “माइकल, यह तुम्हारे लिए है,” और मुझे एक पैकेट दिया।

मैंने सोचा, “यह क्या है?” वह सरलता से मुस्कुराई और उत्तर दिया, “यह हमारा क्रिसमस उपहार है।” मैंने उत्सुकता से पैकेट खोला. यह गर्म ऊनी अस्तर और डबल कपड़े की सिलाई वाली पतलून की एक जोड़ी थी।

मुझे बहुत ख़ुशी हुई. मुझे पहली बार यूरोप से क्रिसमस का उपहार मिला। उस पल में, मेरे विचार एंड्रिया की चिढ़ाने और बारबरा की एक दिन पहले की चुप्पी पर वापस चले गए। हां, उसने ध्यान दिया और मेरे लिए नई पतलून खरीदी। मैंने मिस बारबरा को बहुत सम्मान की दृष्टि से देखा।

तीन दिन बीत गए और मैं वहीं रुका रहा। बारबरा और मैं अच्छे दोस्त बन गए और मिस्टर स्टोल मेरे बहुत करीब आ गए।

अक्सर, मैं एंड्रिया के साथ बाहर जाता था, दर्शनीय स्थलों की खोज करता था और खरीदारी करने जाता था। हमने अच्छे रेस्तरां में कॉफी का आनंद लिया और उस दौरान उन्होंने कनाडा के बारे में बहुत कुछ साझा किया।

बीच में हम विश्व प्रसिद्ध संगीतकार लुडविग वान बीथोवेन के घर गये। उनका जन्म बॉन में हुआ था, जहां उनका मुख्य आकर्षण उनका पियानो था। शाम को मिस्टर स्टोल मेरे पास आये और सुझाव दिया, “माइकल, चलो बाहर घूमने चलते हैं।”

शाम 7:00 बजे, मिस्टर स्टोल, बारबरा और मैं चले गए। हमारी कार बॉन के मध्य से होकर गुज़री जब तक कि हम अंततः एक बड़े होटल के सामने नहीं पहुँच गए। “होटल कोनिंगहोफ़,” श्री स्टोल ने घोषणा की। यह एक प्रमुख होटल था.

मैंने आस-पास का निरीक्षण किया और पाया कि अधिकांश मेहमान वीआईपी थे। होटल में सभी के बीच एक निश्चित सम्मान का माहौल था। मैं मिस्टर स्टोलेन और बारबरा के पीछे-पीछे लोगों से भरे एक बड़े हॉल में चला गया।

हॉल खचाखच भरा हुआ था. मंद रोशनी में, मेरी नज़र कमरे पर पड़ी, जिसमें शानदार पेंटिंग्स और आकर्षक सजावटें थीं। पुरुषों ने पूरे सूट पहने थे और महिलाओं ने सुंदर पोशाकें पहनी थीं। हॉल रोटरी क्लब के सदस्यों से भरा हुआ था, जिससे यह एक प्रकार का पारिवारिक पुनर्मिलन बन गया।

यह अब तक का सबसे विशिष्ट कार्यक्रम था जिसमें मैंने भाग लिया और मुझे यकीन था कि उपस्थित लोगों में से कई राजनयिक थे। वातावरण भव्य एवं चकाचौंध आभा से भर गया। मिस्टर स्टोल हॉल के सामने गए और बारबरा भीड़ में खड़े हो गए।

मुझे स्थिर खड़े रहने के लिए एक जगह मिली और मैंने अपने आस-पास का सर्वेक्षण किया। इस बीच कुछ लोग मैत्रीपूर्ण परिचय के साथ मेरे पास आये। माहौल अद्भुत था.

इस बीच मिस्टर स्टोल रोटरी क्लब ऑफ बॉन के सचिव रॉल्फ ग्रोसगेन के साथ मेरे पास आये। हमारा परिचय हुआ और मैं कुछ अन्य अतिथियों से घुलमिल गया। हर पल रोमांचकारी था.

मिस्टर स्टोल अपने काम में डूबे रहे, चारों ओर घूमे और प्रत्येक व्यक्ति के साथ बातचीत की। मैंने देखा कि भीड़ छह कुर्सियों वाली गोल मेज़ की ओर बढ़ रही है।

 मैं एक कुर्सी पर बैठ गया और अपने आसपास बैठे रोटेरियनों से परिचय प्राप्त किया। पेय और भोजन परोसा गया और मुझे सुखद आश्चर्य हुआ। मैंने शराब का एक गिलास चुना।

अपना गिलास उठाते हुए, मैंने मेज पर बैठे सभी लोगों के साथ टोस्ट खाया, वाइन धीरे-धीरे मुझमें जोश भर रही थी और मेरी ऊर्जा बढ़ा रही थी। अचानक, मैंने बैठक शुरू होने का संकेत देने वाली घंटी की आवाज़ सुनी।

 क्लब सचिव श्री रॉल्फ ग्रोज़जन ने मेरे सहित आगंतुकों का परिचय दिया। कुछ देर बाद उन्होंने मुझे मंच पर बुलाया.

“प्रभु अब मेँ क्या करुँ?” मैंने मन ही मन सोचा, मुझे एहसास हुआ कि मैंने कुछ ज्यादा ही शराब पी ली है।

मैं धीरे से उठा और सीधे मंच पर चला गया। जैसे ही मैंने चारों ओर देखा, मुझे एहसास हुआ कि मैंने पहले कभी इतने सम्मानित दर्शकों का सामना नहीं किया था। शराब से थोड़ा जोश में आकर मैंने बोलना शुरू किया।

मैंने संक्षेप में एशिया यूरोप मैत्री मिशन का परिचय दिया और अपनी यात्रा के बारे में कुछ अंतर्दृष्टि साझा की। जैसे ही मुझे लगा कि वाइन का असर बढ़ रहा है, मैं जल्दी से अपनी सीट पर वापस आ गया।

मैंने श्री स्टोलन का बहुत ही मार्मिक और आकर्षक ढंग से अंग्रेजी में दिया गया भाषण सुना। बातचीत के दौरान मैंने कई बार उन्हें अपनी तारीफ करते हुए सुना.

मीटिंग के बाद हम देर रात लौटे. मैं कार के अंदर बैठ गया और बाहर देखने लगा। सर्दी अपने चरम पर थी और मैं कार की खिड़कियों पर बर्फ की परतें बनते हुए देख सकता था। पत्ती रहित पेड़ जमे हुए, नग्न भूतों की तरह सड़क के किनारे खड़े हैं।

मैं सर्दियों में कहाँ रहूँगा? मुझे रहने के लिए जगह ढूंढनी होगी. क्या इस सर्दी के मौसम में जर्मनी में रहना संभव है? मेरे विचार कई दिशाओं में भटक रहे थे। “मैं कहां रहूंगा? अगर मैं फ्रैंकफर्ट जाऊंगा, तो वे मुझे प्रोत्साहित नहीं करेंगे। बॉन में रहना ही एकमात्र विकल्प है।”

मुझे जर्मनी में रहने और सर्दियों के बाद यात्रा जारी रखने का रास्ता खोजना था। मुझे श्री स्टोलन से मदद माँगनी चाहिए। मुझे यकीन था कि बारबरा मेरा समर्थन करेगी। सबसे पहले, मैं यूरोप में रहने के लिए सबसे अच्छी जगह का चयन करने से पहले सभी जगहों को देखना चाहता था।

मैंने एलेक्स के बारे में सोचा। अब वह कहां होगा? शायद उसे कहीं और जगह मिल गई हो? हाँ, हाँ…उसे पता चल गया होगा।

सोच में खोए हम कब घर वापस आ गए, पता ही नहीं चला।

अगली सुबह, नाश्ते के बाद, हम विजिटिंग रूम में बैठे थे और मिस्टर स्टोल अपने कार्यालय में व्यस्त थे। उनके काम में मदद के लिए उनके पास कई कर्मचारी थे। बारबरा किसी काम में बहुत तल्लीन लग रही थी।

श्री स्टोल अपने कार्यालय से निकले और एक इमारत का मॉडल ढांचा लेकर विजिटिंग रूम में प्रवेश किया। “देखो, यह नया मॉडल है जिसे मैं आज पेश कर रहा हूं,” उन्होंने गर्व से घोषणा की। बारबरा हमारे साथ कमरे में शामिल हुई और मॉडल की जांच की।

मिस्टर स्टोल ने सबकी ओर देखा, “आपको कैसा लग रहा है?”

“खूबसूरत,” बारबरा ने टिप्पणी की।

“मुझे आज दोपहर को इस मॉडल के बारे में एक भाषण देना है। इसे सुनने के लिए बहुत सारे लोग आ रहे हैं,” श्री स्टोल ने मॉडल को मेज पर रखते हुए और उसकी बारीकी से जांच करते हुए कहा।

“हाँ, यह बहुत अच्छा है,” मैंने कहा।

एंड्रिया वहाँ आई। मॉडल की जाँच करते हुए “वाह, बढ़िया,” उसने आश्चर्य से मिस्टर स्टोलेन की ओर देखा।

बारबरा ने हमें कॉफ़ी परोसी और हम सभी ने इसका आनंद लिया। बाद में, श्री स्टोल अपने कार्यालय लौट आये। हम कुछ देर तक हल्की-फुल्की बातें करते रहे। एंड्रिया अपने कमरे में चली गई और बारबरा कॉफी मग लेकर रसोई में चली गई। मैं उसके पीछे गया और वहीं खड़ा होकर उसे मग धोते हुए देखने लगा।

“मैं जर्मनी में सर्दियाँ बिताना चाहता हूँ,” मैंने अचानक मिस बारबरा की ओर देखते हुए कहा।

“ठीक है, तुम यहाँ रह सकते हो, यार,” उसने अपना सिर उठाते हुए, मुस्कुराते हुए और तेज़ी से बोलते हुए उत्तर दिया।

“क्या मिस्टर स्टोल मेरी मदद करेंगे?” मैंने गहरी साँस लेते हुए और मिस बारबरा की ओर देखते हुए पूछा।

“हां, बिल्कुल, मैं स्टोलेन को बताऊंगी,” मिस बारबरा ने साइड टेबल पर कॉफी मग रखते हुए मुझे आश्वासन दिया।

बारबरा ने उस शाम अपने पति के साथ मेरी योजना पर चर्चा की। उन्होंने सर्दियों के दौरान जर्मनी में मेरे रहने की सारी व्यवस्था करने का वादा किया।

अगले दिन, रोटरी क्लब ऑफ बॉन के एक सदस्य श्री फ्रेडरिक वॉल्टमैन मुझसे मिलने आये। श्री स्टोल ने हमारा परिचय कराया।

“माइकल, तुम जर्मनी में कब तक रहना चाहते हो?” श्री वॉल्टमैन से पूछताछ की।

“मैं सर्दियों के लिए यहीं रहना चाहता हूं। फ्रैंकफर्ट में मेरा एक रिश्तेदार है, और मैं वहां रहना चाहता हूं,” मैंने आश्चर्य करते हुए जवाब दिया कि मैंने ऐसा क्यों कहा। हमने कुछ देर बात की और फिर मिस्टर वॉल्टमैन चले गए।

अगले दिन 11:00 बजे, मिस्टर स्टॉलेल, एंड्रिया और मैं बाहर गए। कार बैड गोटेबोर्ग से निकली और बॉन शहर की मुख्य सड़क की ओर चली गई।

 बाहर देखते हुए मैंने शहर का सर्वेक्षण किया और कई बड़ी इमारतें देखीं, जिनमें से अधिकांश आधिकारिक थीं। एंड्रिया ने रास्ते में महत्वपूर्ण स्थानों और इमारतों के बारे में बताया।

आख़िरकार हमारी कार एक बड़े और महत्वपूर्ण भवन परिसर के सामने रुकी। कुछ ही सेकंड में हमें अंदर जाने की इजाजत मिल गई और हमारी कार धीरे-धीरे अंदर चली गई।

“माइकल, क्या तुम इस जगह को पहचानते हो?” एंड्रिया ने चौड़ी आँखों से मुझसे पूछा।

मैंने आश्चर्य से उसकी ओर देखा.

“आप जानते हैं, यह ‘बुंडेस्टाग’ या जर्मन संसद है,” एंड्रिया ने गर्व से मुझे सूचित किया।

उत्साह से भरकर, मैंने उस स्थान का सर्वेक्षण किया और सोचा, “वाह, शानदार!” यह पहली बार है जब मैं भारत के बाहर किसी ऐसे गुप्त स्थान में प्रवेश कर रहा हूं।

कार धीरे-धीरे चली… हमने पार्किंग में गाड़ी खड़ी की और मैंने घबराहट से इधर-उधर देखा।

हम मिस्टर स्टोलन के पीछे-पीछे एक इमारत में गए। जिन विभिन्न कार्यालयों से हम गुजरे, उन्हें देखकर मुझे आश्चर्य हुआ। अंत में, हम एक निश्चित कार्यालय के सामने पहुंचे और मैंने नाम बोर्ड को देखा।

इसे पढ़ें।

“श्री मास, श्री हंस स्टरकेन के सचिव,

अंतर-संसदीय समूह के अध्यक्ष,”

हमने प्रवेश किया और श्री मास द्वारा गर्मजोशी से स्वागत किया गया। थोड़ी देर की बातचीत के बाद, मिस्टर स्टोल दूसरे दरवाजे से दूसरे कमरे में दाखिल हुए।

हमने मिस्टर माज़िन के साथ कुछ समय बिताया और एंड्रिया ने मुझे और मेरी साइकिलिंग यात्रा के बारे में सब कुछ बताया। थोड़ी देर बाद मिस्टर स्टोल हाथ में एक पत्र लेकर लौटे।

यह हंस स्टरकेन की ओर से फ्रैंकफर्ट के उत्प्रवास विभाग को भेजा गया एक अनुशंसा पत्र था, एक अनुशंसा पत्र जिसमें कहा गया था कि मुझे सर्दियों के लिए जर्मनी में रहने की अनुमति दी जानी चाहिए।

अगली सुबह नाश्ते के बाद बारबरा मेरे पास आई।

“माइकल, हम आपके वीज़ा की व्यवस्था करने के लिए फ्रैंकफर्ट में आव्रजन विभाग जा रहे हैं,” उसने मुझे सूचित किया। मैंने ख़ुशी से सिर हिलाया.

मैंने जल्दी से कपड़े बदले और बारबरा अपनी कार के साथ तैयार थी। बारबरा मुख्य सड़क से नीचे चली गई और ऑटोबान में प्रवेश कर गई, जो एक बहुत चौड़ी सड़क थी जिसके हर तरफ चार पटरियाँ थीं। जैसे ही मिस बारबरा तेजी से आगे बढ़ी, मैंने स्पीडोमीटर की ओर देखा और वह सौ से अधिक था।

हमने गाड़ी चलाते समय बातें कीं और कार में एफएम रेडियो का संगीत गूंज उठा।

कुछ ही देर में हम फ्रैंकफर्ट पहुँच गये। बारबरा ने आव्रजन कार्यालय के सामने कार पार्क की और अधिकारियों से बात करने के लिए मेरे पासपोर्ट के साथ आव्रजन कार्यालय में प्रवेश किया। कुछ ही मिनटों में, वह मेरा पासपोर्ट लेकर वापस आई, जिस पर जर्मन वीज़ा की मुहर लगी थी।

हम बॉन लौट आए और मुझे बारबरा के लिए प्यार और सम्मान महसूस हुआ। उसने मेरे लिए जो कुछ भी किया उसके लिए मैंने उसे धन्यवाद दिया। अपने साथ रहने के दौरान, सुश्री बारबरा ने मेरी सभी जरूरतों के लिए अटूट समर्थन प्रदान किया।

फ़्रैंकफ़र्ट में अपने रिश्तेदार का ख़्याल मेरे मन में आया, लेकिन वहाँ जाने का ख़्याल एक तरह की आशंका के रूप में आया। मुझे यकीन था कि अगर मैं वहां गया तो वे मुझे अस्वीकार कर देंगे। दूसरी ओर, मिस्टर स्टोलिन के सहयोग से बॉन में रहना मुझे एक व्यवहार्य विकल्प लगा। मैं कई विचारों के बीच उलझा हुआ था और निर्णय लेने में असमर्थ था।

रात के खाने के बाद मैं बिस्तर पर गया, लेकिन नींद ने मेरा साथ छोड़ दिया। मेरा मन विचारों से भरा हुआ था. अचानक, मुझे अपने कान में फुसफुसाहट महसूस हुई, “तुम्हें नीदरलैंड जाना चाहिए।” फुसफुसाहट बार-बार दोहराई जाती रही और हर बार मंत्र स्वर मेरे अंदर मजबूत होता गया।

इस विचार से आश्चर्यचकित होकर, मैं… “मैं क्या सोच रहा था?” हालाँकि बेल्जियम करीब है, मेरे मन में नीदरलैंड का विचार कौंधने लगा। यह एक सहज अंतर्दृष्टि की तरह लगा, और मैं वहां पैर रखने से पहले ही नीदरलैंड की अस्पष्ट छवियां बना सकता था।

मेरे मन ने नीदरलैंड जाने की जिद की. दो दिनों तक मैंने इस फैसले के बारे में सोचा और आखिरकार मैंने बारबरा को बता दिया। “मैं नीदरलैंड जाना चाहता हूं,” मैंने कहा।

मिस बारबरा ने आश्चर्य से मेरी ओर देखा, “आप नीदरलैंड क्यों जा रहे हैं? क्या आप जर्मनी में नहीं रहते?”

“मुझे लगता है कि यह अच्छा है। मैं सर्दियाँ नीदरलैंड में बिताना चाहता हूँ,” मैंने समझाया।

बारबरा ने इस मामले पर अपने पति से कई बार चर्चा की और श्री स्टोल ने अपनी असहायता व्यक्त की। बारबरा दृढ़ता से चाहती थी कि मैं जर्मनी में रहूँ।

आख़िरकार, मैंने यात्रा शुरू करने की एक तारीख तय की। श्री स्टोल ने मुझे एक साइकिल बैग, एक जैकेट और एक रेन कोट भेंट किया। जिस दिन मैंने योजना बनाई थी वह दिन आ गया और मैं जाने के लिए तैयार था। मैंने अपना सामान साइकिल बैग में पैक किया और स्लीपिंग बैग उसके बगल में रख दिया। मैंने सभी को अलविदा कहने की तैयारी की।

श्री स्टोल ने मुझे अगले रोटरी क्लब के बारे में बताया जहाँ मैं अगली रात रुक सकता हूँ।

 जैसे ही मैं निकलने वाला था, सभी लोग मुझे छोड़ने के लिए बाहर आये। मैंने प्रत्येक को अलविदा कहा, और जब बारबरा ने मुझे गले लगाया, तो हममें से कोई भी अपनी भावनाओं पर काबू नहीं रख सका।

मैंने बिना पीछे देखे अपनी साइकिल उठाई और तेज़ी से चल दिया।

मैंने कठोर सर्दियों के मौसम का सामना किया और नीदरलैंड की अपनी यात्रा शुरू की। ठंडी हवा लगातार चल रही थी, लेकिन मैं दस्ताने और गर्म स्वेटर जैकेट के साथ तैयार था। उनके बिना मैं निश्चित रूप से अत्यधिक ठंड के कारण दम तोड़ देता।

मैंने साइन बोर्ड पर नज़र डाली और देखा कि अगला शहर डुरान था। दृढ़ संकल्प के साथ, मैंने ताज़गी भरे ठंडे वातावरण में अपनी पूरी ताकत से साइकिल चलाई। गर्म रहने के लिए, मैं यात्रा के दौरान बीच-बीच में कुछ बियर पीता रहा।

अंततः, मैं ड्यूरेन पहुंचा, जो दो हजार वर्षों से भी अधिक पुराने इतिहास वाला एक प्राचीन शहर है। द्वितीय विश्व युद्ध के दौरान शहर पूरी तरह से नष्ट हो गया था, लेकिन ड्यूरेन बाद में जर्मनी के सबसे धनी शहरों में से एक में बदल गया। जर्मनी में सबसे ज्यादा करोड़पति इसी इलाके में रहते हैं.

मैंने अपनी यात्रा जारी रखी… कड़कड़ाती ठंड में प्रकृति थकी हुई पड़ी थी, पेड़ निश्चल और जमे हुए खड़े थे। सड़क कई वाहनों से भरी हुई थी, उनमें से अधिकांश नीदरलैंड या बेल्जियम की ओर जा रहे थे।

आख़िरकार, मैं शाम लगभग 6:00 बजे जर्मनी और नीदरलैंड के बीच की सीमा आचेन पहुँच गया। मुझे रोटरी क्लब ऑफ आचेन के सचिव का आवास मिला, लेकिन दुर्भाग्य से घर पर कोई नहीं था। मैंने उसके आने तक धैर्यपूर्वक प्रतीक्षा की।

जब सचिव श्री वोल्फगैंग बादी लौटे, तो मैंने उन्हें श्री वोल्फ्राम स्टोल का पत्र सौंपा। हमने अपना परिचय दिया और मैंने देखा कि मिस्टर बडी ने एक अच्छा सूट पहना हुआ था जिसे देखकर ऐसा लग रहा था कि वह अपने कार्यालय से वापस आ रहे हैं।

हमने उनके घर में प्रवेश किया और मिस्टर बडी जल्दी से अधिक आरामदायक पोशाक में बदल गए, उन्होंने टी-शर्ट और जींस पहन ली। हम विजिटिंग रूम में बैठे, कॉफी पी रहे थे और बातचीत में लगे हुए थे।

शाम लगभग 7:00 बजे हम बाहर निकले और सड़कों पर टहले। आसपास घना कोहरा छाया हुआ था, लेकिन सड़कों पर रौनक थी। मैंने उन जोड़ों को देखा, जो भारी जैकेट पहने हुए थे, एक दूसरे का हाथ थामे हुए थे और सड़क पर मजे से टहल रहे थे।

हमारी सैर हमें आचेन सिटी हॉल से आगे ले गई और फिर हम एक पब में दाखिल हुए।

पब में प्रवेश करते ही मुझे उत्साह का एहसास हुआ। यह एक व्यस्त जगह थी और अधिकांश मेहमान महिलाएँ लग रही थीं।

उनके प्रसन्न चेहरे और हँसी से वातावरण भर गया। हर कोई अपने पेय का आनंद ले रहा था, अपने गिलास खाली कर रहा था और लगातार भर रहा था। माहौल जीवंत था और लोग उत्साहित थे. हम काउंटर पर बैठे, अपने पेय का आनंद लिया, खूब बातें कीं और घंटों वहां बिताए। हम देर रात घर लौटे.

अगली सुबह, संतोषजनक नाश्ते के बाद, मैंने मिस्टर बडी को अलविदा कहा। जैसे ही मैं अपनी यात्रा जारी रखने के लिए तैयार हुआ, उन्होंने मुझे रोटरी क्लब ऑफ एम्स्टर्डम को संबोधित एक पत्र सौंपा। पत्र में सर्दियों के दौरान मेरे लिए उपयुक्त आवास खोजने में उनकी सहायता का अनुरोध किया गया था।

श्री बडी से वह पत्र प्राप्त करके, मैंने नीदरलैंड की अपनी यात्रा शुरू की।