Simple Sense… A Dynamic True Story
Break up… The journey had taken an unexpected turn, leading to our separation after a month of struggles. Our paths diverged in Gottingen, and as I ventured forward, a sense of unease and restlessness filled my mind. From Calicut until now, we had been constant companions, but now, I found myself alone. Perhaps it was an inevitable outcome.
I was unsure which direction to take now. I was in a distressed vein, my mind spinning with sadness over the breakup. I cycled aimlessly and without care.
I rode through the heart of Germany, feeling the biting cold pierce through my body like a knife. I studied the map closely, realizing that I was heading towards Paderborn. It was a secluded village, deserted with vast agricultural fields stretching far and wide, filled with crops like potatoes and sunflowers, as well as expansive meadows. I watched the scenery of typical German houses pass by.
Large farmhouses, cornfields, and plenty of cattle grazing in the meadows surrounded me. However, my thoughts kept returning to Alex. Where was he now? We had shared a long journey together, and now we were separated. Those days were truly wonderful. As I continued to travel, my sadness grew.
“What should I do now?” I found myself lost in thought. “Should I send a letter asking him to wait for me somewhere else?” A thought crossed my mind. Various ideas began to flood my mind while the coldness seeped through my jacket. Despite wearing a pullover and leather gloves, the freezing cold made me feel paralyzed. If I dared to remove my gloves even for a moment, my hands would be engulfed in unbearable pain.
The winter… she was displaying its immense power.
Lost in deep thought, I continued slowly along the deserted, silent road.
Frankfurt was our next destination, where we anticipated receiving letters from home. If Alex was there, he would surely visit the Frankfurt General Post Office. I had the addresses of two acquaintances in Frankfurt, one being my friend’s brother and the other a distant relative, both residing there with their families.
I opened my bag and searched for the addresses. “Yes, they’re still here.”
I wrote a letter to Alex, providing him with the addresses of my acquaintances and asking him to wait for me in Frankfurt.
After posting the letter, I felt a sense of amity in my mind and found some solace in continuing my ride. I moved slowly towards Paderborn, taking in the harshness of the European winter.
I continued my journey, but the cold became unbearable. I had given the sleeping tent to Alex, so all I had was a sleeping bag. Now, I found myself traveling through isolated areas of the German countryside, surrounded by thick fog. The visibility was poor, and most of the time, the road was completely deserted. Occasionally, a few vehicles belonging to farmers would pass by, and sometimes there were a couple of cars, but that was about it.
Glancing at my wristwatch, I realized it was already past five.
I looked at the road, which was covered in icy layers, making it difficult for me to pedal the bicycle. Even a small turn could cause me to fall, and I had already experienced numerous falls along the way. I had to be cautious, moving slowly and carefully, akin to a circus performer.
I had been enduring the freezing cold for two days. Checking the signboard, I realized I still had some distance to cover before reaching Paderborn. I pedaled slowly, feeling a sense of weariness and pain all over my body and legs. I had very little food with me, stored in my bag, and I relied on some beer to help me withstand the biting cold. As I passed through small cities and villages, I noticed churches with towering spires piercing the sky.
The darkness seemed to stretch endlessly in every direction.
“Where will I sleep tonight without a sleeping tent?” This thought made me uneasy. I continued a bit further and spotted a wooden bench by the roadside, a spot where people usually rested.
Taking a deep sigh, I thought, “Yeah, This is the best place to spend the night.”
I parked the bicycle near the bench, secured it with a lock, spread out the sleeping bag on the bench, and curled up inside it. However, I could feel the piercing cold seeping through the sleeping bag, slowly causing discomfort. I pulled the zipper up, even covering my head inside the sleeping bag, hoping to retain some warmth.
Something heavy fell on me, startling me. I quickly unzipped the sleeping bag and looked around.
On the other side of the road, I saw some children throwing stones at me and mocking me for sleeping out in the open on the bench. As soon as they noticed my head popping out, they disappeared. Feeling exhausted and unable to get up, I remained laying there for a long time, my gaze fixed on the surrounding fog.
The cold from last night was incredibly harsh. My sleeping bag had become damp from the mist. Glancing at my wristwatch, I realized I was running terribly late. Hastily, I got up, feeling the biting cold all over my body, causing aching sensations.
I packed my belongings, securing them at the back of the bicycle, and started moving slowly. I came across a restaurant and decided to stop for a comforting cup of coffee. Letting out a sigh, I savored the warmth it provided.
My journey took me through various villages. The roads in some places were extremely narrow, with tractors loaded with hay emitting smoke as they passed by. Layers of ice covered the roads, and I noticed people trying to remove the ice by throwing salt in certain areas.
By noon, I felt my body shivering, wondering if I had developed a fever. Over the past few days, my legs had been in severe pain, and they had become swollen. Despite the swelling, I continued pedaling my bicycle. The surroundings were engulfed in heavy fog, limiting my visibility. The shivering intensified.
As evening approached, a signboard indicated the next destination as “Erwitte.” The road was covered in icy layers. I had fallen a couple of times already, so I pedaled the bicycle with great caution, significantly reducing my speed.
I observed the darkness spreading everywhere, shivering from the severe cold, and feeling the fever growing stronger. Glancing at my legs, I noticed the significant swelling, and my feet felt constricted inside my shoes.
I pressed forward, battling the chilling cold. Pedaling became increasingly difficult, and I couldn’t even move an inch. I felt my vision starting to fade.
Suddenly, I spotted a house and without hesitation, rode in its direction. It was around 7:00 p.m.
Carefully, I parked the bicycle in front of the house and dismounted. Realizing that my vision was darkening and that I was trembling uncontrollably, I reached the front steps.
A lady opened the door and looked at me with surprise. Taking a deep breath, I looked at her, desperately pleading, “Please help me… I feel sick,” my voice trembling.
The woman observed me and my bicycle for a moment before going inside. After a while, she returned with her husband.
“What’s the problem?” the man asked, concerned.
“I feel sick, I can’t move…” I replied in a tired tone.
They exchanged glances. “Where are you from?” he asked after a brief pause.
“India,” I answered.
They observed me silently for a while. “Come, come inside,” he said, gently supporting me.
I slowly got up and followed them indoors. As I entered the room, I immediately felt a warm sensation enveloping me. The woman handed me a cup of coffee, encouraging me to have it. I took a sip, relishing the hot liquid as it provided some relief.
The man inquired about my condition, and they insisted that I have some food. “No… no,” I replied wearily. “I don’t want anything.”
Undeterred, the woman disappeared briefly and returned with a woolen blanket. “Lie down here,” she said, indicating a spot next to the staircase.
I lay down, feeling the fever intensifying. My feet were swollen and had turned red. “Do you need anything?” she asked after I had settled down.
“No… I don’t want anything,” I stammered.
After some time, they went upstairs, leaving me to rest. The pain in my entire body felt unbearable, but as I snuggled inside the woolen blanket, I quickly drifted into a deep sleep.
I was awakened by someone gently patting me. Slowly opening my eyes, I saw that it was the same lady.
“Get up,” she whispered sympathetically. “Come inside.”
She helped me up and led me to a room, indicating that I could use it. Inside, there was a spacious bed, another woolen blanket, and a heater. It felt incredibly comfortable and warm.
Despite the warmth, I still felt terribly cold, and my body continued to shiver. The woman smiled softly. “If you need anything, just call us. We are in the next room,” she assured me, adjusting the temperature on the heater.
“Um… thanks a lot, ma’am,” I whispered gratefully.
Curling up in the wonderful bed, I wrapped myself tightly in the blanket, yet the trembling persisted. Although in discomfort, I found solace in the coziness and simply lay there. The pain throughout my body seemed to intensify. Slowly, very slowly, I succumbed to sleep.
I woke up in the morning and still had a fever, body aches and swollen legs. I lay on the bed lost in thought.
“Hi, good morning,” a familiar voice greeted me.
I opened my eyes and lifted my head. Herbert Tim and his wife Sofia were standing by my bedside.
“Good morning,” I replied and attempted to sit up.
Herbert observed me for a moment. “How do you feel now?” he asked with concern.
“Yeah, I’m feeling better,” I replied, looking at them and managing a smile.
Herbert approached me. “I’m Herbert Tim, and this is my wife Sofia,” he introduced themselves.
I slowly got up and made my way to the bathroom. In there, I noticed a full-size mirror and examined my body closely. I had become noticeably thin. My loose pants emphasized the impact of the illness on my body. The lack of proper food and sleep during the past few days, along with the challenging journey and harsh weather, had taken a toll on my strength.
Within ten minutes, I sat at the breakfast table. It was adorned with eggs, bread, butter, jam, cheese, peanut butter, and steaming hot coffee. As we engaged in conversation, I couldn’t eat much. I settled for a few slices of bread and a cup of hot coffee.
During our chat, I shared with them the purpose of my bicycle mission. After breakfast, Mr. Tim made some phone calls and then approached me.
He observed me for a moment before speaking. “Michael, ‘Erwitte’ is not far from here. It’s about a fifteen-minute bike ride, and there’s a pharmacy in that town. The owner of the pharmacy is a Rotary member. I’ve explained your situation to him. Go and meet him.” He handed me the address.
My eyes quickly scanned the address:
Adier Apotheke, Hans Vernewall
Helweg-96. 4282 Erwitte, West.
I didn’t know how to express my gratitude. I stood there, unable to find the right words to thank them, so I simply bid them farewell.
I moved ahead in the direction of Erwitte. The weather remained foggy, and the roads were still covered in icy patches. It didn’t take long for me to locate the medical shop, where Mr. Hans Walter, a doctor, was waiting for me. He kindly took me to his house.
Mrs. Walter was also a doctor, and they had a smart six-year-old daughter named Susan. Mr. Walter examined me and determined that the severe cold had caused the small veins in my feet to break, resulting in fever and swelling.
He prescribed medication and ointment for my legs, along with advising me to soak my feet in warm water.
I quickly grew close to the Walter family and felt at home with them. I started the prescribed treatment, soaking my legs in warm water and applying the medication. This routine continued for three days.
In the mornings, Mr. and Mrs. Walter would go to the clinic, leaving Susan and me at home. Susan, a talkative little girl, would ask me numerous things in German. Although I couldn’t understand her questions, I would try to respond. I’m not sure if she understood me, but she always enjoyed my company.
At 2:00 p.m., Mr. and Mrs. Walter would return, and we would have lunch together. During that time, Susan would excitedly share all the news and events of the day.
After spending a week with the Walters, I completely recovered. Dr. Walter was a friendly and cheerful man.
One evening, we went to the city and enjoyed German cuisine at a nice restaurant. Afterwards, we visited a shoe shop, where Mr. Walter surprised me with a pair of leather shoes as a gift. I was overjoyed. The shoes were a good German brand, lined with wool, perfect for the winter.
The following day, after dinner, we took some photos. In one picture, Mrs. Walter and I hugged each other closely. Mr. Walter jokingly commented, “You look like lovers.”
The next morning, it was time for me to continue my journey. It was difficult to say goodbye to the Walters family; I felt a pang of sadness inside.
From Erwitte, I headed towards Paderborn, and then made my way to Frankfurt at a fast pace. Along the way, I was captivated by the charm of German villages.
Thoughts of Alex crossed my mind. I was already a week behind schedule, and he might be waiting for me in Frankfurt. I pushed myself to bike faster, without any breaks. Frankfurt seemed quite far, but my new shoes provided warmth and comfort. I felt prepared to face any extreme winter conditions.
After two days of traveling, passing through numerous villages and small cities, I finally reached the city of Frankfurt.
Frankfurt, known as the business capital of Germany, was a truly remarkable city. It was already past 3:00 p.m. when I arrived, and I took my time, admiring the buildings lining the streets.
Suddenly, snow began to fall, as if someone was gently sprinkling small white feathers from the sky. In just a few minutes, the entire city turned white. The skyscrapers with their blue glass, reflecting the images of nearby buildings, created a breathtaking sight that enhanced the city’s beauty twofold.
I parked my bicycle by the side of the road and savored the beauty of the falling snow. It covered everything, from the tops of skyscrapers to vehicles and pedestrians. It was a splendid sight to behold. Everyone, from children to lovers and elderly individuals, was enjoying the snowfall. Kids were gleefully trying to catch the snowflakes and playfully engaging with one another.
I continued my journey through the city, taking in the sights. Frankfurt was the economic center of Germany and exuded luxury. The roads were filled with expensive cars, symbolizing the prosperity of the city. As I moved through the city center, I was struck by its cleanliness and perfection.
In the heart of the city center, I found the main post office and inquired about any letters awaiting me. Fortunately, there was one from home. Excitedly, I made my way to a nearby open space in the middle of the street. It was a beautifully designed landscape, adorned with rock flooring and evenly spaced trees. Wooden benches provided a comfortable spot to rest.
I bought a hamburger from a nearby McDonald’s and settled down on one of the benches. Curious about the news from home, I took a bite of my burger and opened the letter.
It was from my dad, who had written in detail about everything happening back home. Everyone was doing fine, and he concluded the letter by urging me to take care on my journey.
As I sat there, I observed the people around me. Most of the seated individuals were elderly or couples in love. Many of the older people were engrossed in reading newspapers. The city bustled with activity, and I couldn’t help but appreciate the beauty of the shops.
With a clouded atmosphere, even though the snow had stopped falling, I thought about Alex and wondered if he might be at my relative’s house. It was getting late, and darkness was spreading. Finding the address now would be difficult, so I decided it would be best to search for it the next day.
Now, my immediate concern was finding a place to stay for the night. I enjoyed a beer as I continued to explore the city. In the distance, I could see the Frankfurt railway station, an old station with a dome on top. It served as a major railway hub in Europe, surrounded by numerous old buildings.
Thoughts of Frankfurt Airport and Lufthansa, the largest aviation hub in Europe, crossed my mind as I pondered the city’s connections and significance in the world of travel.
As darkness enveloped the city, Frankfurt started to come alive with vibrant, colorful lights. I pondered where to stay for the night. Slowly, I rode my bicycle, taking a leisurely stroll for about half an hour. During that time, I met a young man who told me about a place called the shelter house.
Entering the shelter house, I found it bustling with people. Most of them were elderly individuals seeking a place to spend the night. Thankfully, I managed to secure a bed and a complimentary supper.
As I settled into bed, someone cautioned me to be cautious of my belongings, especially my shoes. It was sound advice, and I made sure to keep my belongings close as I drifted into a peaceful sleep.
The next morning, my mission was to locate the address I had been searching for in the city. Frankfurt was vast, making it challenging to find a specific person. After some time, I finally found the apartment of my relative and knocked on the door.
“Miss Anna?” I asked the woman who answered the door.
“Yes.” she replied.
I introduced myself but she turned away. Our conversation was limited to some common inquiries. I could sense that my presence was bothering her and she was afraid that I would be a burden to her.
I thought I’d go right away.
“Have you met my friend Mr. Alex?” I immediately came to the point. “Is he here?”
“Yes, he is with Mr. Matthew.” she said dryly.
I swiftly left and reflected on the journey we had undertaken and the people we had encountered along the way.
I sought out Mr. Mathew’s address and arrived at his apartment. He was the brother of one of my friends and had been living in Frankfurt with his family. Upon meeting Mr. Mathew, I noticed that Alex was keeping a distant from me. It was not the joyous reunion I had anticipated, as there appeared to be a certain distance between us.
Mr. Mathew offered me a place to stay for the night, and I noticed that Alex spent a lot of time on the phone, speaking to various Indians. Even during the evening, Alex continued to act distant.
The next morning, after having breakfast, both of us stepped outside, ready to continue our respective journeys.
“I would like to travel alone. “I told Alex stubbornly.
Alex stared at me silently for a moment, without saying a word. And then, I slowly began to move on my way.
We finally parted ways, and surprisingly, I felt no remorse. Deep down, my mind reassured me that it was the right decision. From that point forward, I resolved to focus on building meaningful connections with the people I would meet throughout the remainder of my journey.
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com
Simple Sense… A Dynamic True Story
ചാപ്റ്റർ -13
വേർപിരിയൽ… ഒന്നര മാസത്തെ അകൽച്ച… ഗോട്ടിൻഗൻ അതിന് വേദിയായിരിക്കുന്നു. ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും രണ്ടുവഴിയിലൂടെ യാത്രയായി .മണിക്കൂറുകൾ കഴിയുന്തോറും മനസ്സ് അസ്വസ്ഥമായിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ഇത്രയും നാളും രണ്ടുപേരും ഒരുമിച്ചുള്ള യാത്ര… ഇനി ഒറ്റയ്ക്ക്… അത് അനിവാര്യമായിരുന്നു എന്ന് തോന്നി .
“ഇനി ഏത് ദിശയിലേക്ക് നീങ്ങണം. മനസ്സിൽ അലക്സും ആയി പിണങ്ങിപ്പിരിഞ്ഞതിന്റെ ദുഃഖം. ഞാൻ സൈക്കിളിൽ കയറി അങ്ങിനെ നീങ്ങി. ഒരു ലക്ഷ്യവുമില്ലാതെ.
ജർമനിയുടെ മധ്യഭാഗത്തുകൂടിയാണ് സഞ്ചരിക്കുന്നത് എന്ന് മനസിലായി .തണുപ്പ് ശരിക്കും ശക്തി പ്രാപിച്ചുവരുന്നു .ഞാൻ റോഡ് മാപ്പ് ശ്രദ്ധിച്ചു .പെഡർബോൺ എന്ന സ്ഥലം ലക്ഷ്യം വച്ചാണ് നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് എന്ന് മനസിലായി .ഒരു ഉൾനാടൻ ഗ്രാമം .വിജനമായ കൃഷിയിടങ്ങൾ …ഉരുളക്കിഴങ്ങ്, സൂര്യകാന്തി, കൂടാതെ വിശാലമായ പുൽമേടുകൾ, തികച്ചും ആൾതാമസം കുറഞ്ഞ പ്രദേശം. ചിലയിടങ്ങളിൽ ടിപ്പിക്കൽ ജർമൻ വീടുകൾ കാണാം.
വലിയ ഫാം ഹൗസുകൾ, ചോളവയലുകൾ, പുല്മേടുകളിലെ കമ്പിവേലിക്കകത്ത് പശുക്കൂട്ടങ്ങൾ …പന്നി ഫാമുകൾ , മധ്യജര്മനിയിലെ ഗ്രാമീണ ദൃശ്യങ്ങൾ എന്റെ പിറകിലേക്ക് മാറിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
ഇത്രയും കാലം ഒരുമിച്ചു സഞ്ചരിച്ചു … അവസാനം പിരിയുക !! യാത്രയിൽ എന്റെ മനസ്സ് മുഴുവൻ അലക്സിനെ കുറിച്ചായിരുന്നു .അവനുമായി പിരിയേണ്ടിവന്നതിലുള്ള എന്റെ ദുഃഖം കൂടിക്കൂടി വന്നു .
“ഇനി എന്താണ് ചെയ്യുക!!” ഞാൻ ആലോചനയിലാണ്ടു.
ഒരു ലെറ്റർ അലക്സിന് അയച്ചാലോ?
പലതരം ചിന്തകൾ എന്നെ കീഴടക്കികൊണ്ടിരുന്നു . കഠിനമായ തണുപ്പ് ജാക്കറ്റിന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് അരിച്ചിറങ്ങുന്നു . ജാക്കറ്റിന്റെ ടോപ്പ് തലയിൽ മൂടിക്കെട്ടിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ… തണുപ്പ് കാരണം മരവിപ്പ് അനുഭവപ്പെടുന്നു .കൈയിലെ ലെതർ ഗ്ലൗസ്… അത് ഊരിയാൽ അടുത്ത നിമിഷംതന്നെ കൈ മരവിച്ച് ഒരുതരം വേദനയായി മാറുന്നു.
“ശൈത്യം… അതിൻറെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവം കാണിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
ഞാൻ ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് കോട മൂടിക്കിടക്കുന്ന വിജനമായ വീഥിയിലൂടെ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട് …വീട്ടിൽനിന്ന് അടുത്ത ലെറ്റർ പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന സ്ഥലം .അലക്സ് എന്തായാലും ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട് ഹെഡ് പോസ്റ്റ് ഓഫീസിൽ വരും .കൂടാതെ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിലെ രണ്ടുപേരുടെ വിലാസം എന്റെ കൈവശമുണ്ട് .ഒരാൾ എന്റെ അകന്ന ബന്ധത്തിൽപെട്ട സ്ത്രീ .സ്റ്റാഫ് നേഴ്സസ് ആയി ജോലി ചെയ്യുന്നു .അടുത്ത ആൾ എന്റെ കൂട്ടുകാരന്റെ ജേഷ്ടൻ .രണ്ടുപേരും ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിൽ കുടുംബസമേതം താമസിക്കുന്നു.
ഞാൻ ബാഗ് തുറന്ന് വിലാസം തിരഞ്ഞു.
അതെ… അത് എന്റെ അടുക്കൽ ഭദ്രമായിട്ടുണ്ട്. ഞാൻ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട് ഹെഡ് പോസ്റ്റ് ഓഫീസിലേക്ക് അലക്സിന് ഒരു ലെറ്റർ അയച്ചു. അതിൽ രണ്ടു വിലാസവും ഉൾപ്പെടുത്തി. അവിടെ കാത്തുനിൽക്കുവാൻ എഴുതി.
ലെറ്റർ പോസ്റ്റ് ചെയ്തപ്പോൾ മനസ്സിന് വളരെ സന്തോഷം അനുഭവപ്പെട്ടു. സൈക്കിളിൽ യാത്ര ചെയ്യുവാൻതന്നെ ഒരു സുഖം.
ഞാൻ യാത്ര തുടർന്നു. തണുപ്പാണെങ്കിൽ വളരെ കഠിനമായിരുന്നു .ടെന്റ് അലക്സിന് കൊടുത്തതിനാൽ കൈവശം ഒരു സ്ലീപ്പിങ് ബാഗ് മാത്രം . യാത്ര ഉൾനാടൻ ഗ്രാമപ്രദേശത്തുകൂടി ആയിരുന്നു . നിറയെ മൂടിക്കെട്ടിയ കാലാവസ്ഥ .ദൂരെയുള്ള ഒന്നും മൂടൽമഞ്ഞുകാരണം കാണുവാൻ സാധിക്കുന്നില്ല .ഇടയ്ക്കിടെ കടന്നുപോകുന്ന കർഷകരുടെ വാഹനങ്ങൾ , ചില കാറുകൾ , ഒഴികെ റോഡ് തീർത്തും വിജനം .ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി .സമയം വൈകീട്ട് അഞ്ചുമണി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
തണുപ്പുകൊണ്ട് റോഡിലെ ജലം ഐസ് ആയി മാറിയിരിക്കുന്നു .നേർത്ത ഐസ് പാളികൾ റോഡിനെ പൊതിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .സൈക്കിൾ ചവിട്ടാൻ വളരെ ബുദ്ധിമുട്ട് അനുഭവപ്പെട്ടു .
“ചെറിയ ഒരു വളവ്” … അതുമതി സൈക്കിൾ വഴുതി വീഴാൻ. നാലഞ്ചു തവണ ഞാനും സൈക്കിളും റോഡിൽ തെന്നിവീണു .പിന്നെ… സൈക്കിൾ പൊക്കി നേരെയാക്കി ഒരു സർക്കസുകാരനെ പോലെ ബാലൻസ് ചെയ്തു യാത്ര തുടർന്നു .
തണുപ്പിലൂടെയുള്ള യാത്ര രണ്ടു ദിവസം പിന്നിട്ടിരിക്കുന്നു .ഞാൻ റോഡിലെ സൈൻ ബോർഡ് നോക്കി .
പെഡർബോൺ എത്തുവാൻ ഇനിയും ദൂരം കിടക്കുന്നു .ഞാൻ സൈക്കിളിൽ അങ്ങിനെ നീങ്ങി .എന്തോ… വലിയ ക്ഷീണം അനുഭവപ്പെട്ടു .കാലിനൊക്കെ വല്ലാത്ത ഒരുതരം വേദന .യാത്രക്കിടയിൽ കരുതിവച്ചിരിക്കുന്ന ഭക്ഷണം കഴിക്കും .ഇടക്ക് തണുപ്പിൽ നിന്നും രക്ഷ നേടുവാനായി ഓരോ ബിയറും .അതിനിടയിൽ ചെറിയ ചെറിയ ഗ്രാമങ്ങൾ കടന്നുപോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു . ചില ഗ്രാമങ്ങളിലെ പള്ളികൾ … അതിൻറെ ഗോപുരങ്ങൾ ആകാശംമുട്ടെ ഉയർന്നുനിൽക്കുന്നു.
നേരം ഇരുട്ടിവരുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“ഇന്നെവിടെ കിടക്കണം !!” എന്ന ചിന്ത എന്നെ അലോസരപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
കുറച്ചു ദൂരം പിന്നെയും മുമ്പോട്ട് പോയി .വഴിയരികിൽ ഇരുന്ന് വിശ്രമിക്കാനുള്ള ഒരു മര ബഞ്ച് എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു .
“ഇനി മുമ്പോട്ട് പോയാൽ ശേരിയാകില്ല… ഇവിടെ കിടക്കാം.”
സൈക്കിൾ മരത്തിൽ ചാരിനിർത്തി ലോക്ക് ചെയ്തു .സ്ലീപിങ്ങ് ബാഗ് എടുത്ത് ബഞ്ചിൽ നിവർത്തി വിരിച്ചു .അതിനു ശേഷം അതിനുള്ളിൽ കയറി തല പുറത്തുകാണിക്കാതെ സിബ്ബ് വലിച്ചിട്ട് അങ്ങിനെ കിടന്നു .ടെന്റ് ഇല്ലാത്തതിനാൽ സ്ലീപിങ്ങ് ബേഗിന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് തണുപ്പ് അരിച്ചിറങ്ങുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു .സ്ലീപിങ്ങ് ബാഗിന്റെ ഉൾഭാഗം ഒന്നുകൂടി പരിശോധിച്ചു… സിബ്ബ് ശരിക്കും ഇട്ടിട്ടുണ്ടോ എന്ന് ഉറപ്പ് വരുത്തി .
“അതെ… എല്ലാം നേരെയാണ്. എന്നാലും തണുപ്പ് ഉള്ളിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങി ശരീരത്തെ കുത്തിനോവിക്കുന്നു .
സാവധാനം എന്റെ ചൂട് ശ്വാസം സ്ലീപിങ്ങ് ബാഗിനുള്ളിൽ നിറഞ്ഞു .അത് ശരീരത്തിന് ചൂട് പകർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .
എന്തോ കനമുള്ള വസ്തു ശരീരത്തിൽ വന്ന് പതിക്കുന്നു . ഞാൻ ഉറക്കത്തിൽ നിന്ന് ഞെട്ടി എഴുന്നേറ്റു .
സ്ലീപിങ്ങ് ബാഗിന്റെ സിപ്പ് മാറ്റി വിളിയിലേക്ക് നോക്കി .
നേരം നല്ലവണ്ണം വെളുത്തിരിക്കുന്നു .
കുറച്ചകലെ റോഡിന്റെ മറുഭാഗത്ത് നിന്നിരുന്ന കുട്ടികൾ കല്ലെടുത്ത് എന്റെ നേരെ എറിയുന്നു .ഞാൻ വഴിയോരത്ത് കിടക്കുന്നത് കണ്ട് അവർക്കൊരു രസം .അതിൽ ഒന്ന് രണ്ടെണ്ണം എനിക്ക് ശരിക്കും കൊണ്ടു .
ഞാൻ ഉണർന്ന് തല പുറത്തേക്കിട്ടപ്പോൾ കുട്ടികൾ ഓടിപോയി .ശരീരത്തിന് നല്ല ക്ഷീണം അനുഭവപ്പെട്ടു .എഴുന്നേൽക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല .
തലേന്ന് രാത്രിയിലെ തണുപ്പും കഠിനമായിരുന്നു .എന്റെ സ്ലീപിങ്ങ് ബാഗ് മഞ്ഞുവീണു നനഞ്ഞുകുതിർന്നു കിടക്കുന്നു .
പെട്ടെന്ന് എഴുന്നേറ്റു . ഹോ … എന്തൊരു തണുപ്പ് !!. ശരീരം മുഴുവൻ മരവിച്ചുപോകുന്നത് പോലെ .
ലഗേജ് എടുത്തു സൈക്കിളിന്റെ പിറകിൽ വച്ചശേഷം സാവധാനം അങ്ങിനെ നീങ്ങി .
വഴിയിൽകണ്ട ഒരു റസ്റ്റോറന്റിൽ കയറി ചൂടുള്ള ഒരു കോഫി കഴിച്ചു .
“ഹോ… എന്തൊരു സുഖം.
ഞാൻ ആ ഗ്രാമപ്രദേശത്തുകൂടി അങ്ങിനെ നീങ്ങി .ചില ഇടങ്ങളിൽ വളരെ വീതികുറഞ്ഞ റോഡുകൾ .അവയിൽകൂടി ഇടയ്ക്കിടെ പുല്ല് കയറ്റിയ ട്രാക്ടറുകൾ പുക തുപ്പിക്കൊണ്ട് പോകുന്നത് കാണാം . റോഡിൽ നിറയെ ഐസ് പാളികൾ .ചിലയിടങ്ങളിൽ ഉപ്പ് വിതറി ജലം ഐസ് ആകുന്നത് നിയന്ത്രിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
സമയം ഉച്ച കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .ശരീരത്തിന് നേരിയ വിറയൽ അനുഭവപ്പെട്ടു .പനിയുടെ ആരംഭമായിരിക്കുമോ…?
കുറച്ചു ദിവസമായി തണുപ്പ് കാരണം കാലിന് വല്ലാത്ത വേദന അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ടായിരുന്നു . പാദത്തിൽ നീരുവച്ചിട്ടുണ്ട് .
ഞാൻ നീരു വന്ന കാലും വച്ചുകൊണ്ട് സൈക്കിൾ നീട്ടിച്ചവിട്ടി.ഗ്രാമത്തിലൂടെയുള്ള യാത്ര…കടുത്ത മൂടൽമഞ്ഞു കാരണം എല്ലാം അവ്യക്തമായി മാത്രമേ കാണുവാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നുള്ളൂ .ശരീരം വിറക്കുന്നുണ്ട് .
വൈകുന്നേരമായി. സൈൻ ബോർഡിൽ അടുത്ത സ്ഥലം Erwitte എന്ന് കാണിച്ചിട്ടുണ്ട് .
റോഡിലാണെങ്കിൽ നിറയെ ഐസ് പാളികൾ . പലതവണ സൈക്കിളുമായി തെന്നിവീണു .
ശ്രദ്ധിച്ച് … സ്പീഡ് കുറച്ചു ചവിട്ടിയില്ലെങ്കിൽ അപകടം സുനിശ്ചിതം .
ഇരുട്ട് കനത്തുവരുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
ശരീരത്തിന്റെ വിറയൽ കൂടിക്കൂടി വരുന്നതായി ഞാൻ അറിഞ്ഞു .പനി കൂടിയിരിക്കുന്നു .
ഞാൻ കാലിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചു .
രണ്ടു കാലിലും നല്ലവണ്ണം നീരുണ്ട് .പാദങ്ങൾ വീർത്ത് ഷൂസിനുള്ളിൽ ഇറുങ്ങി ഞെരുങ്ങിയിരിക്കുന്നു .
ഞാൻ സൈക്കിളിൽ മുമ്പോട്ട് തന്നെ നീങ്ങി .ശരീരമാസകലം തണുത്ത് വിറക്കുന്നു .
ഇനിക്ക് സൈക്കിൾ ചവിട്ടുവാൻ വളരെ വിഷമം അനുഭവപ്പെട്ടു .ഇനി ഒരടി മുമ്പോട്ട് പോവില്ല എന്ന് തോന്നിതുടങ്ങി . കണ്ണുകളിൽ ഇരുട്ട് കയറുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു .
പെട്ടെന്ന് സമീപത്തെ ഒരു വീട് എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു .
പിന്നെ ഒന്നും ആലോചിച്ചില്ല . നേരെ വീടിനടുത്തേക്ക് സൈക്കിൾ നീട്ടി ചവിട്ടി .
സമയം വൈകീട്ട് ഏതാണ്ട് ഏഴുമണി ആയിരിക്കുന്നു .
സൈക്കിൾ എങ്ങനെയോ നിർത്തിയ ശേഷം ഞാൻ സാവധാനം ഇറങ്ങി .കണ്ണിൽ ഇരുട്ട് കയറുന്നു .ശരീരം മുഴുവനും വിറക്കുന്നു .ഞാൻ കോളിങ് ബെല്ലിൽ വിരൽ അമർത്തി, അതിനുശേഷം താഴെ പടിയിൽ ഇരുന്നു .
ഒരു സ്ത്രീ വന്നു വാതിൽ തുറന്നു .അവർ അച്ഛര്യത്തോടെ എന്നെതന്നെ നോക്കി.
‘’Help me… I feel sick… ഞാൻ വിറയാർന്ന സ്വരത്തിൽ അവരോട് പറഞ്ഞു.
അവർ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചു… എന്റെ സൈക്കിളും. ശേഷം അകത്തേക്ക് കയറിപ്പോയി.
കുറച്ചു സമയത്തിന് ശേഷം അവരുടെ ഭർത്താവിനെയും കൂട്ടി പുറത്തേക്ക് വന്നു.
“എന്താണ് പ്രോബ്ലം…?” അയാൾ ചോദിച്ചു.
‘’I feel sick… എനിക്ക് സൈക്കിൾ ചവിട്ടുവാൻ കഴിയുന്നില്ല.” ഞാൻ ക്ഷീണിതനായി പറഞ്ഞു.
“എവിടെനിന്ന് വരുന്നു?” അയാൾ ആകാംഷയോടെ ചോദിച്ചു.
“ഇന്ത്യ…” ഞാൻ പറഞ്ഞു.
അവർ കുറച്ചുനേരം എന്നെതന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
“വരൂ… അകത്തേക്ക് കയറിവരൂ.” അയാൾ എന്നെ പിടിച്ചെഴുനേൽപിച്ചു.
ഞാൻ സാവധാനം എഴുന്നേറ്റ് വീടിനകത്തേക്ക് കയറി .സോഫയിൽ ചെന്ന് ഇരുന്നു.
തണുപ്പിൽ നിന്ന് അകത്തേക്ക് കയറിയപ്പോൾ തന്നെ ഒരുതരം സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു.
“ഇതാ… ഇത് കഴിക്കൂ.” ചൂട് കോഫി നീട്ടികൊണ്ട് ആ സ്ത്രീ പറഞ്ഞു.
ഞാൻ കോഫി വാങ്ങി പെട്ടെന്ന് കുടിച്ചു .ചൂട് അകത്തു ചെന്നപ്പോൾ തന്നെ വലിയ ആശ്വാസം തോന്നി.
എന്റെ അടുക്കൽ അവർ കാര്യങ്ങൾ ചോദിച്ചറിഞ്ഞു. അതിനുശേഷം കുറച്ചു ഭക്ഷണം കഴിക്കുവാൻ നിർബന്ധിച്ചു.
“വേണ്ട… എനിക്ക് ഒന്ന് കിടക്കണം.” ഞാൻ ക്ഷീണിച്ച സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു.
ആ സ്ത്രീ അകത്തേക്ക് പോയി കുറച്ചു സമയത്തിന് ശേഷം ബെഡ്ഡും, വൂളൻ പുതപ്പും എടുത്തുകൊണ്ട് വന്നു .
“ഇതാ… അവിടെ കിടന്നോളൂ.” സ്റ്റെയർ കെയിസിന്റെ സൈഡ് കാണിച്ചുകൊണ്ട് അവർ പറഞ്ഞു.
ഞാൻ അവിടെ ബെഡ് വിരിച്ച് കിടന്നു .നല്ല പനിയുണ്ട്…കാലിന്റെ പാദം നീരുവച്ചു ചുവന്നു തുടുത്തിരിക്കുന്നു .
“ഇനി എന്തെങ്കിലും ആവശ്യമുണ്ടോ?” എന്നെ കിടത്തിയ ശേഷം അവർ അന്വേഷിച്ചു.
“വേണ്ട… ഒന്നും ആവശ്യമില്ല…” ഞാൻ ക്ഷീണത്തോടെ പറഞ്ഞു.
കുറച്ചു നേരം കഴിഞ്ഞു അവരും ഭർത്താവും സ്റ്റെയർ കേയ്സ് കയറി മുകളിലേക്ക് പോയി.
ശരീരം മുഴുവൻ നുറുങ്ങുന്ന വേദന.
അവിടെ കിടന്നു ഞാൻ പെട്ടെന്ന് ഉറങ്ങിപ്പോയി.
ആരോ തട്ടി വിളിക്കുന്നു… ഞാൻ സാവധാനം കണ്ണ് തുറന്നു…
ആ സ്ത്രീ ആയിരുന്നു.
“എഴുന്നേറ്റ് വരൂ… ഇവിടെ കിടക്കേണ്ട.” അവർ എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
അവർ എന്നെ പിടിച്ചെഴുന്നേല്പിച്ചു .ഗോവണി കയറാൻ അവർ എന്നെ സഹായിച്ചു.
“അതാ… ആ റൂമിൽ കിടന്നോളൂ.” മുകളിലത്തെ നിലയിൽ എത്തിയശേഷം ഒരു റൂം കാണിച്ചുകൊണ്ട് അവർ പറഞ്ഞു.
ഞാൻ റൂമിൽ പ്രവേശിച്ചു .നല്ല ബെഡ് ,വൂളൻ ബ്ലാങ്കെറ്റ്, ഹീറ്റർ, നല്ല ചൂടുള്ള മുറി.
പനി കാരണം നല്ല തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കൂടാതെ ശരീരം മുഴുവനും വിറക്കുന്നു.
അവർ ഹീറ്റർ ഓണാക്കി മുറിയിലെ ചൂട് ക്രമീകരിച്ചു.
“എന്തെങ്കിലും ആവശ്യമുണ്ടെങ്കിൽ വിളിക്കണം. ഞങ്ങൾ അടുത്ത റൂമിൽ തന്നെ ഉണ്ട്.” പോകാൻ നേരം അവർ എന്നെ ഓർമിപ്പിച്ചു.
“ഉം…” ഞാൻ ക്ഷീണത്തോടെ തലയാട്ടി.
നല്ല വൂളൻ മെത്ത… പുതച്ചിട്ടും വിറയൽ മാറുന്നില്ല. പക്ഷെ… കിടക്കുവാൻ നല്ല സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു.
അങ്ങിനെ കിടന്നു. ശരീരം മുഴുവൻ വേദന. സാവധാനം ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതിവീണു.
പിറ്റേന്ന് പ്രഭാതം … ഞാൻ ഉറക്കമുണർന്നു . പനി വിട്ടിട്ടില്ല . അരീരമാകെ നുറുങ്ങുന്ന വേദന . കാലിന്റെ വീക്കം അതുപോലെ തന്നെ …
ഞാൻ ബെഡിൽ അങ്ങിനെ കിടന്നു .
“ഹലോ … ഗുഡ് മോർണിംഗ്.”
ഞാൻ കണ്ണ് തുറന്ന് നോക്കി .അവർ രണ്ടുപേരും മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നു .
“ഗുഡ് മോർണിംഗ് …” ഞാൻ ബെഡിൽ എഴുനേറ്റിരുന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ഇപ്പോൾ എങ്ങിനെയുണ്ട്?”അയാൾ അന്വേഷിച്ചു.
“നല്ല സുഖം തോന്നുന്നു.” രണ്ടുപേരെയും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“ഞാൻ ഹെബെർട്ട് ടിം … ഇത് എന്റെ ഭാര്യ സോഫിയ.” അയാൾ പരിചയപ്പെടുത്തി .
“മൈക്കിൾ വരൂ… ഭക്ഷണം കഴിക്കാം.” മിസ് സോഫിയ ക്ഷേണിച്ചു .
ഞാൻ ബെഡിൽ നിന്നും സാവധാനം എഴുന്നേറ്റു .കാലുകൾ താഴെ വാക്കുമ്പോൾതന്നെ വളരെ ബുദ്ധിമുട്ട് അനുഭവപ്പെട്ടു .തല പൊങ്ങുന്നില്ല .
ഞാൻ ബാത്ത് റൂമിലേക്ക് സാവധാനം നടന്നു .
ബാത്ത് റൂമിലെ വലിയ കണ്ണാടിയിൽ ഞാൻ എന്റെ ശരീരം ശ്രദ്ധിച്ചു .
വല്ലാതെ മെലിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .പാന്റ് വളരെ ലൂസ് ആയിരിക്കുന്നു .
പത്തു മിനിട്ടിനു ശേഷം ഞാൻ അവരുടെകൂടെ ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റിന് ഇരുന്നു .
മുട്ട ,ബ്രെഡ് ,ബട്ടർ ,ചീസ് ,പീനട്ട് ബട്ടർ , ചൂട് കോഫി… എല്ലാം ടേബിളിൽ റെഡി .
ഞങ്ങൾ സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് പ്രഭാതഭക്ഷണം കഴിക്കുവാൻ തുടങ്ങി .എനിക്ക് ഒന്നുംതന്നെ കഴിക്കുവാൻ തോന്നുന്നില്ല .ഞാൻ കോഫിയിലും ,ഒരു കഷണം ബ്രെഡിലും പ്രഭാത ഭക്ഷണം ഒതുക്കി .
സംസാരത്തിനിടയിൽ ഞാൻ റോട്ടറി ഗുഡ് വിൽ മിഷന്റെ കാര്യവും പറഞ്ഞു .
ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റിന് ശേഷം മിസ്റ്റർ ടിം ആരെയോ ടെലിഫോൺ ചെയ്യുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു . അതിനു ശേഷം അദ്ദേഹം എന്റെ അടുക്കലേക്ക് വന്നു .
“ഏർവിറ്റ്… ഇവിടെനിന്ന് കുറച്ചു പോയാൽ മതി. ഏതാണ്ട് പതിനഞ്ചു മിനിറ്റ് സൈക്കിൾ സഞ്ചാരം .അവിടെ ഒരു മെഡിക്കൽ ഷോപ്പ് ഉണ്ട്. ഉടമസ്ഥൻ ഒരു റോട്ടറി മെമ്പർ ആണ്. ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.” വിലാസം നീട്ടിക്കൊണ്ട് മിസ്റ്റർ ടിം പറഞ്ഞു.
ഞാൻ വിലാസത്തിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചു.
Adier Apothekke
Hans Vernewall.
Helweg-96,4282, Erwitte, West.
എനിക്ക് അവരുടെ സഹായത്തിന് എങ്ങിനെ നന്ദി പറയണം എന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു .
അവർ വളരെ സന്തോഷത്തോടെ എന്നെ യാത്രയാക്കി.
ഞാൻ “ഏർവിറ്റ് ” ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി .പെട്ടെന്ന് തന്നെ മെഡിക്കൽ ഷോപ്പ് കണ്ടുപിടിക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞു .
ഞാൻ അവിടെ കയറിച്ചെന്നു .അവിടെ ഒരാൾ എന്നെ പ്രതീക്ഷിച്ച് ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .
ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ പരിചയപ്പെട്ടു .മിസ്റ്റർ ഹാൻസ് വാൾട്ടർ .
അദ്ദേഹം എന്നെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ താമസ സ്ഥലത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോയി .
മിസ്റ്റർ ഹാൻസ് വാൾട്ടർ … ഒരു ഡോക്ടർ .
മിസ്സിസ് വാൾട്ടർ … അവരും ഡോക്ടർ .
ഏക മകൾ സൂസൻ . ഏകദേശം 6 വയസ്സ് . വളരെ സ്മാർട്ട് ആയ പെൺകുട്ടി .
മിസ്റ്റർ വാൾട്ടർ എന്നെ പരിശോധിച്ചു .
“കഠിനമായ തണുപ്പ് കാരണം കാൽപാദങ്ങളിലെ ചെറിയ ഞരമ്പുകൾ പൊട്ടിയതാണ് വീക്കത്തിനും പനിക്കും കാരണം.” അദ്ദേഹം എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
എനിക്ക് കഴിക്കുവാൻ മരുന്നും …. പുരട്ടുവാൻ ഓയിന്റ്മെന്റും തന്നു .
ഓയിൻറ്മെൻറ് കാലിൽ പുരട്ടി ചൂട് വെള്ളത്തിൽ കാൽ മുക്കി വക്കുക . അതായിരുന്നു ചികിത്സ .
ഞങ്ങൾ പെട്ടെന്ന് അടുത്തു .സ്വന്തം വീടുപോലെ എനിക്ക് അവിടം അനുഭവപ്പെട്ടു .
ഞാൻ ട്രീറ്റ്മെൻറ് ആരംഭിച്ചു .
ബാത്ത് ടാബിൽ ചൂടുവെള്ളം നിറച്ച് രണ്ടു കാലും അതിൽ മുക്കി ഇരിക്കുക .കൂടാതെ ദിവസം മൂന്ന് തവണ ഗുളികകളും .
മിസ്റ്റർ വാൾട്ടറും ഭാര്യയും രാവിലെ തന്നെ അടുത്തുള്ള ക്ലിനിക്കിലേക്ക് പോകും .
ഞാനും സൂസനും വീട്ടിൽ …
സൂസൻ ജർമൻ ഭാഷയിൽ എന്തൊക്കയോ ചോദിച്ചുകൊണ്ട് എപ്പോഴും എന്റെ അടുക്കൽതന്നെ ഉണ്ടാവും .
ഞാൻ എല്ലാറ്റിനും മറുപടി പറയണം .എനിക്കാണെങ്കിൽ ജർമൻ അറിയുകയുമില്ല .
എന്റെ മറുപടി അവൾക്ക് മനസ്സിലായോ… എന്തോ ? പിന്നെയും ഓരോന്നും ചോദിച്ചുകൊണ്ട് കൂടെതന്നെ ഉണ്ടാവും .
കൂടാതെ ഞാൻ അവളുടെ കൂടെ കളിക്കണം .
രണ്ടു മണിക്ക് മിസ്റ്റർ വാൾട്ടറും ഭാര്യയും എത്തിച്ചേരും .പിന്നെ ഞങ്ങൾ ലഞ്ച് കഴിക്കുകയായി .ലഞ്ചിനിടയിൽ സൂസൻ ആ ദിവസത്തെ കഥകൾ അവരെ പറഞ്ഞു കേൾപിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഒരാഴ്ച്ച അവരുടെ കൂടെ താമസിച്ചു .എന്റെ അസുഖം പൂർണമായി മാറി .
മിസ്റ്റർ വാൾട്ടർ വളരെ നല്ല സൗഹൃദം .ഇടയ്ക്കിടെ കൊച്ചു കൊച്ചു തമാശകൾ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കും .
ഒരു സായാഹ്നം …ഞാൻ വാൾട്ടർ കുടുംബത്തോടൊപ്പം സിറ്റിയിലേക്ക് പോയി .റെസ്റ്റോറന്റിൽ നിന്ന് ഭക്ഷണം കഴിച്ചു . അതിനു ശേഷം ഒരു ഷോപ്പിൽ കയറി മിസ്റ്റർ വാൾട്ടർ ഒരു ഷൂ വാങ്ങിച്ചു .
“ഇതാ… ഇത് മൈക്കിളിന് …” ഷൂ എന്റെ നേരെ നീട്ടികൊണ്ട് മിസ്റ്റർ വാൾട്ടർ പറഞ്ഞു.
എനിക്ക് അതിയായ സന്തോഷം തോന്നി .നല്ലൊരു ജർമൻ ഷൂ…അകവശം വൂളൻ കൊട്ടിങോട് കൂടിയത് .ശൈത്യത്തിൽ ഉപയോഗിക്കാൻ വളരെ ഉത്തമം .
അടുത്ത ദിവസം …
ഡിന്നറിന് ശേഷം ഞാൻ എല്ലാവരുടെയും ഫോട്ടോ എടുത്തു .അതിനു ശേഷം മിസ്സിസ് വാൾട്ടറും , ഞാനും ഒരുമിച്ചുനിന്ന് കെട്ടിപിടിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു സ്നാപ്പ്…
ഫോട്ടോ എടുക്കുന്നതിനിടയിൽ മിസ്റ്റർ വാൾട്ടർ ഞങ്ങളെ കളിയാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു .”ഇപ്പോൾ നിങ്ങളെ കണ്ടാൽ ലൗവേര്സ് ആണെന്നേ പറയു…”
അടുത്ത പ്രഭാതം …
ഞാൻ യാത്ര പുനരാരംഭിച്ചു … വാൾട്ടർ കുടുംബത്തോട് യാത്ര പറയുമ്പോൾ ദുഃഖം തോന്നി .
“ഏർവിറ്റ്” ൽ നിന്ന് പെടർബോണിലേക്ക് … അവിടെനിന്ന് ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിലേക്ക് വേഗത്തിൽ യാത്ര തുടർന്നു. ജർമൻ ഗ്രാമങ്ങളെ തൊട്ടറിഞ്ഞുകൊണ്ടുള്ള യാത്ര .
ഞാൻ അലക്സിനെ കുറിച്ച് ഓർത്തു .
ഞാൻ ഇപ്പോൾതന്നെ ഒരാഴ്ചയിൽ അധികം വൈകിയിരിക്കുന്നു .അലക്സ് എന്നെ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിൽ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടാകാം .കഴിയുന്നതും വേഗത്തിൽ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിൽ എത്തണം .
ഞാൻ വളരെ വേഗത്തിൽ സൈക്കിളിൽ നീങ്ങി .എന്റെ സൈക്കിളിന്റെ ദിശ വീണ്ടും ജർമനിയുടെ സൗത്ത് സൈഡിലേക്ക് നീങ്ങിയിരിക്കുന്നു .ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട്… വളരെ ദൂരമുള്ളതായി തോന്നി . പുതിയ ഷൂ…സൈക്കിൾ ചവിട്ടാൻ നല്ല സുഖം .ഇനി എത്ര വലിയ തണുപ്പും കാലിന് ഏശില്ല.
മൂന്ന് ദിവസത്തെ യാത്ര…അതിനിടയിൽ ഞാൻ പല ജർമൻ സിറ്റികളിൽ കൂടിയും കടന്നുപോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അധികവും ചെറു ടൗണുകൾ .മൂന്നാമത്തെ ദിവസം ഞാൻ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിൽ എത്തിച്ചേർന്നു.
ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട് … വലിയ നഗരം … ഡോയ്ഷ് ലാൻഡിന്റെ ബിസിനസ് തലസ്ഥാനം എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നു .
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി .സമയം മൂന്ന് മണി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .റോഡിന്റെ ഇരു വശങ്ങളിലുമുള്ള വലിയ കെട്ടിടങ്ങളിലേക്ക് ദൃഷ്ടികൾ പായിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ സൈക്കിളിൽ മെല്ലെ നീങ്ങി .
പെട്ടെന്ന് മഞ്ഞു പൊഴിയുവാൻ തുടങ്ങി .അങ്ങ് ആകാശത്തുനിന്ന് ആരോ ചെറിയ പക്ഷിത്തൂവലുകൾ വാരി വിതറിയ പ്രതീതി .ഇരു വശങ്ങളിലും ബഹുനില കെട്ടിടങ്ങൾ .അധികവും നീലിമയാർന്ന ഗ്ലാസുകളാൽ അലംകൃതം .അടുത്തുനിൽക്കുന്ന ബഹുനില കെട്ടിടത്തിന്റെയും മറ്റും പ്രതിച്ഛായകൾ കണ്ണാടിയിലെന്നപോലെ ഓരോ ഗ്ലാസ് കെട്ടിടങ്ങളിലും തെളിഞ്ഞു കാണാം .ഇത് ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട് എന്ന നഗരത്തിന്റെ ഭംഗി പതിന്മടങ്ങ് വർധിപ്പിക്കുന്നതായി തോന്നി .
സൈക്കിൾ റോഡിന്റെ സൈഡിൽ നിർത്തിയ ശേഷം ആ മഞ്ഞുവീഴ്ചയുടെ ഭംഗി കുറേനേരം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു. ബഹുനില കെട്ടിടത്തിന്റെ മുകളിൽ … വാഹനങ്ങളുടെ മുകളിൽ … കാൽനടക്കാരുടെ മേൽ…ആ തൂവെള്ള മഞ്ഞു വന്നുവീഴുന്നത് വളരെ കൗതുകകരമായ കാഴ്ച്ചയായിരുന്നു .
എല്ലാം പെട്ടെന്ന് തൂവെള്ള ആയ പ്രതീതി .നടന്നുപോകുന്ന ജനങ്ങൾ ആ മഞ്ഞുവീഴ്ചയെ ആസ്വദിക്കുന്നു .കുട്ടികൾ … കാമിതാക്കൾ… വൃദ്ധർ…എല്ലാവരും വളരെ ഉത്സാഹത്തോടെ നടന്നുനീങ്ങുന്നു .
സമ്പന്നരുടെ നഗരം… പണക്കൊഴുപ്പിന്റെ മൂർദ്ധന്യത്തിലാണ് ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട് എന്ന് ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ തന്നെ മനസ്സിലാകും .വിലപിടിപ്പുള്ള വാഹനങ്ങൾ റോഡിലൂടെ ഒഴുകിനടക്കുന്നു .ഞാൻ സിറ്റിസെന്റർ ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി .എന്ത് വൃത്തിയുള്ള തെരുവീഥികൾ … ഞാൻ അതിശയപ്പെട്ടു .
ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിലെ ഹെഡ് പോസ്റ്റ് ഓഫീസ് കണ്ടെത്തുവാൻ ഒരു പ്രയാസവും ഉണ്ടായില്ല .സിറ്റി സെന്ററിൽ തന്നെ .എനിക്ക് ലെറ്റർ ഉണ്ടോ എന്ന് അന്വേഷിച്ചു .
“ഉണ്ട് …” ഒരു ലെറ്റർ… വീട്ടിൽ നിന്നായിരുന്നു.
ലെറ്റർ കൈപ്പറ്റിയ ശേഷം സിറ്റി സെന്ററിലേക്ക് നീങ്ങി .സിറ്റിയുടെ സെന്ററിൽ തന്നെ വിശാലമായ ഒരു ഇടം .തറ മുഴുവൻ നല്ല ഭംഗിയിൽ കരിങ്കല്ല് പാകിയിരിക്കുന്നു .കൃത്യമായ അകലങ്ങളിൽ മരങ്ങൾ വച്ചു പിടിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു .അതിനിടയിൽ അങ്ങിങ്ങായി മരത്തിൽ തീർത്ത ബഞ്ചുകൾ … ജനങ്ങൾക്ക് വിശ്രമത്തിനും മറ്റുമായി .
ഞാൻ അടുത്തുകണ്ട “മക്ക് ഡൊണാൾഡിൽ “കയറി ഒരു ഹാംബർഗേർ വാങ്ങി .അതിനടുത്ത കടയിൽ നിന്ന് ഒരു ക്യാൻ ബിയറും .അതുമായി ഒരു ഒഴിഞ്ഞ ബഞ്ചിൽ വന്നിരുന്നു .
“എന്തായിരിക്കും വീട്ടിലെ വിശേഷങ്ങൾ?” അറിയാൻ ധൃതിയായി .
ഞാൻ ഹാംബർഗേർ രുചിച്ചുകൊണ്ട് കത്ത് തുറന്നു .
അച്ഛനാണ് എഴുതിയിരിക്കുന്നത് .വീട്ടിലെ വിശേഷങ്ങൾ വായിക്കുവാൻ സുഖം തോന്നി .അവസാനം സൂഷിച്ച് യാത്രചെയ്യുവാൻ ഓര്മപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു .
ഞാൻ അവിടെ ഇരുന്നുകൊണ്ട് ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിലെ കാഴ്ചകൾ നോക്കികൊണ്ടിരുന്നു .ബഞ്ചുകളിൽ ഭൂരിപക്ഷവും കൈയടക്കിയിരിക്കുന്നത് വൃദ്ധരാണ് .കാമിതാക്കളും കുറവല്ല .വൃദ്ധന്മാരുടെ കൈകളിൽ ന്യൂസ് പേപ്പറുകൾ .
ഈ നഗരത്തിൽ എല്ലാവരും തിരക്കിലാണ് .ഓരോ ഷോപ്പുകളും പ്രത്യേക ഭംഗി ഉള്ളതായി തോന്നി .
സമ്പന്നർക്ക് പറ്റിയ നഗരം …
അന്തരീക്ഷം മൂടിക്കെട്ടിയിരിക്കുന്നു .മഞ്ഞുവീഴ്ച ഇപ്പോൾ കാണുന്നില്ല .ഞാൻ അലക്സിനെ കുറിച്ചോർത്തു . ചിലപ്പോൾ അവൻ എന്റെ ബന്ധുവിന്റെ വീട്ടിൽ ഉണ്ടായിരിക്കണം .
നേരം വൈകിയിരിക്കുന്നു .ഇനി ഇപ്പോൾ വിലാസം കണ്ടെത്താൻ കഴിയില്ല .അസമയത്ത് കയറിച്ചെല്ലേണ്ട .നാളെ ആകാം …ഇന്ന് രാത്രി എവിടെയെങ്കിലും കഴിയാം .ഞാൻ ചിന്തിച്ചു .
ബിയർ നുകർന്നുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നടന്നു .കുറച്ചകലെ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട് റയിൽവെ സ്റ്റേഷൻ കാണാം .വളരെ പുരാതനമായ റയിൽവെ സ്റ്റേഷൻ .മുകളിൽ വലിയ ടോമോടു കൂടിയത് .യൂറോപ്പിന്റെ നെടുംതൂണായ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട് റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ.ചുറ്റുപാടും വളരെ പഴക്കംചെന്ന കെട്ടിട സമുച്ചയങ്ങൾ .
ഞാൻ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട് ഇന്റർനാഷണൽ എയർ പോർട്ടിനെ കുറിച്ച് ഓർത്തു .അതുപോലെ ലുഫ്താൻസായെ കുറിച്ചും .യൂറോപ്പിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഏവിയേഷൻ ഹുബ്ബ് .
നേരം ഇരുട്ടിവരുന്നു … എന്നാൽ ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ട് പ്രകാശത്തിന്റെ വർണ്ണപ്രപഞ്ചത്തിൽ ജീവൻവച്ചു വരുന്നു .
എന്റെ ചിന്ത ഇന്ന് രാത്രി എവിടെ തങ്ങും എന്നതിനെക്കുറിച്ചായിരുന്നു .
ഞാൻ സൈക്കിൾ എടുത്തുകൊണ്ട് സാവധാനം ചവിട്ടി നീങ്ങി .
ഏതാണ്ട് അര മണിക്കൂർ കറക്കം… അതിനിടയിൽ ഒരു ജർമൻ യുവാവിനെ പരിചയപ്പെട്ടു .
അദ്ദേഹം ഇനിക്ക് ഒരു സ്ഥലം കാണിച്ചുതന്നു .ജർമനിയിൽ വീടില്ലാത്തവർക്ക് രാത്രി തങ്ങുവാനുള്ള ഷെൽട്ടർ ഹൗസ് .
ഞാൻ യുവാവിന്റെ നിർദേശപ്രകാരം അവിടേക്ക് കയറിച്ചെന്നു .
നിറയെ ആളുകൾ… അധികവും വൃദ്ധജനങ്ങൾ…എല്ലാവരും അന്ന് രാത്രി അവിടെ താമസിക്കുവാൻ വന്നവരാണ് .
എനിക്കും ലഭിച്ചു ഒരു ബെഡ്… കൂടാതെ രാത്രി ഭക്ഷണവും .
കിടക്കാൻ നേരം ഒരു ജര്മന്കാരൻ ഓർമിപ്പിച്ചു … സാധനങ്ങൾ എല്ലാം ശ്രദ്ധിക്കണം .പ്രത്യേകിച്ച് “ഷൂ” കളവ് നടക്കുന്ന ഇടമാണ് .
അയാളുടെ ഉപദേശം… ഒരു മുന്നറിയിപ്പ്…
ഞാൻ എന്റെ ലഗേജ് അടുത്തുതന്നെ വച്ചു കിടന്നുറങ്ങി .
അടുത്ത പ്രഭാതം…
ഞാൻ വിലാസം തിരഞ്ഞു പുറപ്പെട്ടു .ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിൽ വിലാസം കണ്ടെത്തുന്നത് ശ്രമകരമായ കാര്യമാണെന്ന് മനസിലായി. കുറെ അന്വേഷിച്ച ശേഷം വിലാസം കണ്ടെത്തി .
ഞാൻ എന്റെ ബന്ധുവിൻറെ ഫ്ളാറ്റിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .ഡോറിൽ മുട്ടി .
“മിസ് അന്ന …” ഡോർ തുറന്നു പുറത്തേക്കുവന്ന സ്ത്രീയോട് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു.
“അതെ…” അവർ മറുപടി പറഞ്ഞു.
ഞാൻ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി .പക്ഷെ… അവരുടെ മുഖഭാവം അത്ര തൃപ്തികരമല്ല എന്ന് മനസിലായി .
അത്യാവശ്യ കുശലാന്വേഷണങ്ങൾ… സംസാരം അതിൽ ഒതുങ്ങി .
ഞാൻ വന്നത് അവർക്ക് ഒരു ഭാരമാകുമോ എന്നതാണ് അവരെ അലട്ടുന്ന പ്രശനം എന്ന് എനിക്ക് മനസിലായി .
മിസ് അന്ന… ഭർത്താവും കുട്ടികളും അടങ്ങുന്ന കുടുംബം .ഫ്രാങ്ക്ഫുർട്ടിൽ സ്റ്റാഫ് നേഴ്സ് .
എനിക്ക് വേഗത്തിൽ അവിടം വിട്ടാൽ മതി എന്ന് തോന്നി .
“എന്റെ കൂട്ടുകാരൻ മിസ്റ്റർ അലക്സ് ഇവിടെ വന്നിരുന്നോ?” ഞാൻ പെട്ടെന്ന് കാര്യത്തിലേക്ക് കടന്നു .
“ഉം… മിസ്റ്റർ മാത്യുവിന്റെ വീട്ടിലുണ്ട്.” അവർ പറഞ്ഞു .
ഞാൻ വേഗത്തിൽ അവിടെനിന്ന് ഇറങ്ങി . അപ്പോൾ എന്റെ ചിന്ത…ഞാൻ യൂറോപ്പിൽ കടന്നുവന്ന വഴികളെ പറ്റിയും ,ഞാൻ ഇവിടെ പരിചയപ്പെട്ടവരെയും കുറിച്ചായിരുന്നു .
അഡ്രസ് തിരക്കി ഞാൻ മിസ്റ്റർ മാത്യുവിന്റെ ഫ്ലാറ്റിൽ എത്തി .
എന്റെ ഫ്രണ്ടിന്റെ ജേഷ്ടൻ … ഭാര്യ അവിടെ സ്റ്റാഫ് നേഴ്സ് . ഞാൻ മിസ്റ്റർ മാത്യുവിനെ കണ്ടു .കൂടെ അലക്സിനെയും .
ഞാൻ കരുതി… അലക്സിന് വളരെ സന്തോഷമായിരിക്കുമെന്ന് . പക്ഷെ… അതുണ്ടായില്ല .കൂടാതെ ഒരു അകൽച്ച പാലിക്കുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു .
മിസ്റ്റർ മാത്യു അന്നവിടെ താമസിക്കുവാൻ സൗകര്യം ചെയ്തുതന്നു .കുറെ കഴിഞ്ഞു അലക്സ് ആരോടൊക്കെയോ ടെലിഫോണിൽ സംസാരിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
എന്നോട് അകൽച്ച കാണിക്കുന്നതിന്റെ കാരണം ഇനിക്ക് മനസിലായി .ഞാനും മൗനം അവലംബിച്ചു .
രാത്രി കിടക്കാൻ നേരവും അതേ രീതിയിൽ തന്നെ പെരുമാറ്റം തുടർന്നു .
നേരം പുലർന്നു…
പ്രഭാത ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം രണ്ടുപേരും പുറപ്പെടുവാൻ തയാറായി . ഞങ്ങൾ ഫ്ളാറ്റിന് പുറത്തെത്തി .
“ഇനിക്ക് ഒറ്റയ്ക്ക് പോകുവാനാണ് ഇഷ്ട്ടം.” ഞാൻ അലക്സിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
അലക്സിൽ നിന്ന് ഒരു പ്രതികരണവും ഉണ്ടായില്ല .
ഞങ്ങൾ അവിടെവച്ചു പിരിയുകയായിരുന്നു…
എനിക്ക് ഒരു സങ്കടവും തോന്നിയില്ല .ഞാൻ ഒരു തീരുമാനമെടുത്തു… ഇനി മുമ്പോട്ടുള്ള യാത്രകൾ നല്ല ബന്ധങ്ങൾ സ്ഥാപിക്കുവാൻ വേണ്ടി ഉള്ളതായിരിക്കണം .
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com