Simple Sense… A Dynamic True Story
At the border, we reached the Italian check post where we showed the passport and received an exit stamp.
“So, we are out of Italy…” Alex said briskly, glancing at the duty-free shops lining both sides of the road.
We slowly pushed our bicycles towards the Austrian emigration checkpoint, and I couldn’t help but notice the enticing array of goods in the duty-free shops. They offered a variety of liquors, electronic goods, and perfumes, mostly from Eastern European countries at very reasonable prices. It seemed everyone’s attention was captured by them.
Next was the Austrian emigration point, we encountered a cross-beam in the middle of the road, causing a line of vehicles to wait for entry.
Handing our passports to the officer, he checked our visas and stamped them with an entry seal.
We trundled the bicycles moving slowly.
“How much Lira do we have?” Alex turned to me and asked solemnly.
I sighed. “Oh, it’s not much. Then, what about the Austrian currency?” I gave Alex a quick glance.
Meanwhile, Alex inquired about the Austrian currency from someone nearby. “It’s called Schilling,” he informed me.
“Austrian money… Oh, it’s Schilling.” He got the answer.
I glanced at my passport, focusing on the Austrian visa, I noticed something peculiar.
“Hey, Alex, did you see this?” I said hurriedly, drawing his attention.
“What…! What’s that?” Alex approached me with excitement.
“Look, man. In Delhi, they stamped the Austrian visa for the next year, but there’s no entry date,” I explained.
Alex observed my expression dryly. “So, what does that mean?”
“You know, it means we have the entry date from today, and we can stay here for one year,” I said, still in disbelief, gazing at my Austrian visa.
“Really?” Alex grabbed my passport to verify.
Gradually, his face lit up. “Yeah, you’re right, man. All the other visas had entry and exit dates specified, but this one doesn’t.”
Alex looked at me wide-eyed, disbelief evident in his expression. “So… we can stay here for one year?”
“Yes, exactly! What’s your plan then?” I asked, looking at Alex for a moment. “Are we going to stick around in Austria?” I couldn’t help but feel a surge of excitement.
Alex stared at me momentarily, then shrugged. “Let’s explore Austria first and then decide what comes next.”
“Yeah, Okay, that’s nice. First, we have to explore Austria, then the next.” I agreed enthusiastically.
Our destination was Innsbruck, a small Austrian town nestled in the valley of the Alps. The journey itself was breathtaking, with stunning natural scenery, vineyards, diverse fruits, and captivating flowers. Austria truly appeared to be a land of vibrant wonders.
Upon arriving in Innsbruck, we found ourselves surrounded by mountains from all sides. The town’s name, Innsbruck, originated from the German word ‘brook,’ which means bridge. In the past, Innsbruck served as the gateway to the Alps.
We had the pleasure of meeting Mr. George Wick, the president of the Rotary Club of Innsbruck, who we showed Mr. Roggle’s letter to. He owned an automobile showroom in the town. We spent several hours with him, grateful for his hospitality and financial support.
Although our time in Innsbruck was short, we made sure to visit its notable attractions. The Golden Roof complex was particularly fascinating, and we explored the Imperial Building, Tyrol Land Museum, various other museums, and several remarkable churches, including Ursulinenkirche, Dom zu St. Jakob, and Wiltener Basilika. These sights were sure to captivate any tourist.
As we strolled along Maria-Theresien Street, one of Innsbruck’s main streets, we couldn’t help but notice the abundance of pubs and cafeterias. We took in the city’s vibrant atmosphere, observing young couples walking hand in hand along the streets.
Innsbruck had its share of hardships, having suffered significant damage during the First and Second World Wars. In 1938, it was incorporated into Germany, enduring numerous shell attacks and bombing raids. Most of the city was destroyed between 1943 and 1945. In addition, the notorious Innsbruck-Reichmann concentration camp was once located here.
Despite its turbulent past, we admired the beauty of Innsbruck and continued our journey towards our next destination- Kufstein.
The Austrian roads offered smoother rides compared to those in Italy, and the country’s natural scenery was truly a blessing. The locals predominantly spoke German.
One striking feature of typical Austrian houses was the vibrant display of magnificent flowers adorning their front sides, which caught the attention of anyone passing by. Fruit trees, such as apple, orange, and plum, were abundant throughout the region.
We arrived in Kufstein, a small city situated on the banks of the River Inns, which happened to be the second-largest town in the Tirol province.
Mr. Alfonse Rubland greeted us and arranged accommodation for us in Kufstein for a day. We had a delightful dinner with him, and during our stay, we also had the opportunity to visit his gun factory, which exported firearms to various countries. It was during this time that we learned about Joseph Madersperger, a tailor born in Kufstein who was credited with inventing the sewing machine.
After our visit, we continued our journey, feeling rejuvenated and invigorated by the support we received from the Rotary clubs in Austria.
Summer in Austria offered bright sunshine without intense heat. The maximum temperature remained below 15 degrees Celsius, making our travel very comfortable.
“Michael, your complexion has really changed.” Alex said staring at my face. “Now you look like a European.”
“Really…?” I watched Alex, laughing. “Yeah, you too, you look like a plum.”
“Yes, yes, it’s because of the climate and European food.” Alex observed his body and made a comment with a smile. “Anyway, we’ve been enjoying plenty of grapes and fruits.” He laughed aloud.
We exchanged our bicycles every hour. Now we had no problem handling the small one.
Suddenly, we noticed a display of tents and sleeping bags near the roadside. Intrigued, we promptly stopped our bicycles and examined the assortment with great interest.
“Wow, there are so many different tents and sleeping bags,” we remarked.
“Oh! Should we get one of these?” Alex sighed.
I took a deep breath and replied, “Yes, but we don’t have the money to buy them. Anyway, let’s take a closer look.”
As we checked the prices of the tents and sleeping bags, a growing need sparked within me. “Alex, we must buy one no matter what. We’ll find the money somehow,” I said confidently.
Alex let out a heavy sigh and agreed, “Yeah, we’ll find a way to raise the money. Perhaps we should approach the Rotary clubs. That’s our best option. Winter is approaching, and without a tent and sleeping bag, we’ll be in trouble.”
I nodded in agreement, looking at him with reassurance. “Everything will work out fine.”
We moved forward… It was getting dark; I felt chilly. The road was almost deserted but our journey was very comfortable.
“Look, Alex, there’s a supermarket over there. We should buy something,” I suggested.
We parked our bicycles and entered the supermarket. Inside, we marveled at the variety of bread, butter, cheese, various chocolates, and a wide selection of drinks, including hot ones.
We gathered bread, butter, sausages, and other necessary items. Alex then turned to me and proposed, “Michael, should we buy two cans of beer? It might help us ward off the cold.”
I happily agreed, looked Alex with bright smile, “Why not? It’ll definitely keep us warm.”
We purchased two cans of beer and moved on to the poultry section.
“Should we buy a chicken?” I glanced at Alex.
“A chicken?” he exclaimed, surprised. “How are we going to cook it?”
“Come on, let’s give it a try,” I smiled and suggested optimistically.
“Okay, but how can we fry it?” he waved his hands in disbelief, looking at me with astonishment.
“Listen, Alex, let’s buy it first, and then we’ll figure out how to cook it,” I said, grabbing a chicken from the freezer.
We paid the bill, exited the supermarket, and resumed our journey.
Darkness started to spread everywhere. Austrian villages were deserted; we couldn’t see any vehicles on the road.
“Alex, look over there! There’s a meadow up ahead,” I pointed out, surveying the landscape just up the road. “I think it’s a nice spot. We can stay there tonight.”
We rode our bicycles to the meadow and set up our campsite as the darkness began to settle. We were in a hurry to prepare the chicken before it got too dark.
We searched for firewood but struggled to see anything clearly since we didn’t have a torch with us.
“Oh dear, I can’t see a thing,” Alex muttered while searching for firewood around us.
Despite our efforts, we couldn’t find any firewood. Eventually, we came across some hay on the roadside, likely fallen from passing trucks. We gathered it and started cooking the chicken, even though we didn’t have any proper spices.
Within fifteen minutes, we cooked the chicken using the hay and newspaper, hoping it was done. However, in the darkness, we couldn’t see its true appearance.
“Michael, is it ready?” Alex asked me uncertainly.
“Yeah, I think so,” I replied, taking the chicken out of the fire.
“Alright then, let’s dig in. I’m hungry,” Alex said, settling down comfortably.
“Oh wait, where’s the beer?” I exclaimed energetically. “Come on, let’s have some beer first.”
We drank half of the beer, and Alex took a bite of the chicken.
“Hey, man,” Alex paused for a moment, examining the chicken. “It’s like rubber, nothing has happened.” Disappointed, he handed the chicken over to me.
I tore a piece off and put it in my mouth. He was right; it seemed like nothing had happened. But we were starving, so I took another bite and noticed something oozing.
“Alex, could you get me a matchbox, please?” I hurriedly asked.
Alex lit a match, and we discovered that it was blood.
“It’s raw, nothing is cooked,” I quickly realized.
We took the hay and fried the chicken again.
“Oh, that’s enough,” Alex exclaimed, losing his patience. “I’m hungry.”
We ate the partially cooked chicken along with bread and eventually drifted into a sound sleep.
The following morning, we resumed our journey. It was a chilly morning, but the breathtaking views made up for the cold weather. We thoroughly enjoyed the ride.
We stopped at a restaurant to have coffee and bought the necessary items and some beer from the supermarket. Surprisingly, the cost of a beer was even lower than a schilling, cheaper than drinking water.
Around noon, we arrived at Bischofshofen, a small and beautiful city. The shops, houses, and magnificent churches all looked fascinating. We parked our bicycles near a church and took in the surroundings. People dressed in summer attire were bustling about, clearly enjoying the season.
Suddenly, we heard a voice from behind us and turned around. It was a priest.
“Hello,” he greeted us warmly. “Where are you from, gentlemen?”
“India,” Alex replied with a gentle smile.
“On bicycles?” The priest’s eyes widened.
“Yes, but not the entire way. We started our journey from Greece,” I clarified.
“That’s great. How has your journey been?” He admired our bicycles, showing his appreciation.
“It’s been quite nice,” I replied.
“Well, do you need anything?”
“No, thank you,” I nodded, preparing to continue.
“No, no. Wait here. I’ll be right back,” he insisted.
He went inside the church and returned within minutes, holding a packet in his hands.
“Gentlemen, this is some food,” he said, handing us the packet. “You can have it during your journey.”
We expressed our gratitude and continued on our way. Later, we opened the packet and found bread, butter, cheese, chocolates, and some canned foods.
“Michael, it seems like he really liked us,” Alex exclaimed happily, looking at the food. “This will last us for a couple of days.”
“Alright, what’s next? Shall we go meet the Rotary Club?” I suggested, glancing at Alex.
“Yes, of course. The Austrian Rotary clubs have been very helpful,” Alex replied, wearing a broad smile and showing confidence.
We met Mr. Flawenn Sekietar, the secretary of the Rotary Club of Bischofshofen. We got accommodation with him.
It was 6:00 in the evening when Mr. and Mrs. Flawenn invited us for an outing. During the drive, Mr. Flawenn gave us a detailed overview of Bischofshofen, emphasizing its popularity for sky jumping. We admired the scenery outside as the weather was cold and the trees stood still in the chilly air.
The car stopped in front of an old theater, where a gathering of cars and people indicated that an event was taking place. Following Mr. Flawenn, we entered the theater and took our seats. Excitement filled the air as we eagerly awaited the start of the program.
As the curtain rose, the soft sound of a violin reached our ears. A tall man dressed in red and black appeared on the stage and introduced himself before beginning to sing slowly. It was a classical concert!
The singer’s unique vocal style and high-pitched singing amused us, and we struggled to contain our laughter. Glancing around, we checked if anyone noticed, but the dim lighting in the hall concealed our amusement. Gradually, we shifted our focus from the singer to the audience.
In the faint glow, we noticed that everyone’s attention was fixed on the performer. Observing the serious expressions on the faces of the ladies around us, we realized the significance of the program and stopped making fun.
The following day, we continued our journey towards Salzburg, feeling energized by the support of the Austrian Rotary clubs. Our immediate priority was to purchase a tent and sleeping bags.
At the supermarket, we only bought essential items and collected fruits along the way. We continued our travel, and as twilight approached, we searched for a place to rest. Along the way, we bought chicken and beer, which provided much-needed sustenance in the cold weather.
Desiring a better dinner that night and feeling hungry, we sought out a suitable spot for cooking. Eventually, we discovered a secluded area covered with bushes. We parked our bicycles there, gathered some firewood, and prepared the chicken after marinating it with salt and pepper.
Within fifteen minutes, the chicken was cooked, and we enjoyed it with bread and beer. With darkness descending, we needed to find a place to sleep. We rode a little further and came across a building.
“This is the perfect place to sleep,” Alex suggested, examining the building. “If it rains, we’ll be protected.”
I looked around and agreed, “You’re right.” We placed our bicycles on the side of the building and unpacked our belongings.
“Oh, there’s enough space for both of us,” I remarked as I laid down a bedsheet.
In the meantime, Alex had already claimed his spot, lying down comfortably with his legs stretched out. I joined him, laying down beside him, and we shared stories about our experiences from the day.
“Hey…” a voice emerged from the darkness, catching our attention. We peered into the darkness and saw a man standing there, his hands clasped behind his back. He spoke in German, but we couldn’t understand what he was saying. He repeated his question while keeping his distance.
Taking a moment to assess the situation, I spoke up, addressing him in the darkness. “Hi, we are bicycle travelers. We were hoping to spend the night here.”
A heavy silence followed as he stood there, staring at us. He examined us and our bicycles, realizing we were foreigners. After a brief pause, he switched to English.
“Hey guys, you shouldn’t sleep here,” he warned us sternly. “This is a bank.”
Feeling a bit unsure, Alex quickly explained, “We couldn’t find a comfortable place to sleep. We feel safe here.”
Curiosity piqued, the man approached us slowly, extending his hands forward. We noticed a large wooden rod in his hand. He continued speaking.
“You know, there was a robbery here a few days ago,” he pointed to the building across from us. “My girlfriend and I were sitting there, and we noticed you for some time. We thought you were thieves. So, well, where are you from?” he asked in a warmer tone.
“I’m from India, and this is Mr. Alex James. We’re on a bicycle expedition,” I replied, standing up and offering a friendly greeting.
“Wow, that’s great! Wonderful! I’m Casper,” he introduced himself, coming closer to us. We shook hands, exchanging introductions.
We briefly shared the highlights of our journey, leaving Casper impressed. Before leaving to rejoin his girlfriend, he quickly returned with some food, insisting that we have it. Although we had already eaten bread and chicken, we ate a bit more along with some beer. Casper spent some time chatting with us before bidding us farewell.
As night fell, the cold wrapped around us, making sleep elusive. The chilling air seeped into our bed sheets, serving as a reminder that summer was waning and autumn was approaching. The urgency for a tent and sleeping bags became evident, and we acutely felt the bitter cold intensifying throughout the night.
Our journey led us to Salzburg, the fourth largest city in Austria. Salzburg, meaning “salt castle,” was a remarkably beautiful city adorned with magnificent palaces, churches, and museums.
The morning sights were breathtaking, particularly the world-famous “Old Town.” Salzburg served as a vital gateway to the Alps and boasted notable landmarks such as Marabell Palace, Marabell Fountain, Salzburg Cathedral, St. Peter Cemetery, Hohen Salzburg Palace, and the archbishop’s residence known as “The Residenz.” Additionally, Salzburg was the birthplace of the renowned musician Wolfgang Amadeus Mozart.
The city had endured harrowing experiences during the World Wars. In World War I, Salzburg served as the main camp for the Austro-Hungarian army. During World War II, the infamous concentration camp “Salzburg-Maxglan” was established there.
The bombing raids by the Allies claimed many lives and destroyed countless homes. In 1938, Austria merged with Germany, leading to the imprisonment of Jews in Salzburg and the destruction of synagogues. After 1945, Salzburg became a military base for the American Army.
We spent two days in Salzburg, receiving assistance from the Salzburg Rotary Club president, Mr. Rudolf Frey, and four other Rotary clubs. It was evident that we were making economic progress. With gratitude, we set off on our journey towards Linz.
We continued the journey without any tension. People were very friendly and received us wholeheartedly. Some of them commented that they liked our complexion.
It was getting dark. Most of the places that we had covered so far were small cities. We were searching for a night shelter. All the shops were closed as the next day was Sunday.
We found a place to sleep a verandah of a shop. The front side was covered with a half-sized grill so nobody would see us easily.
At night we slept there. It was a sound sleep.
Someone gently patted us, and we hastily woke up, glancing around to find that it was already morning. The sound of a nearby voice greeted us, and as I rubbed my eyes and looked up, I noticed a group of nuns who were returning from the church. We quickly got up from our slumber and sluggishly greeted them with a “Hello.”
“Good morning, gentlemen!” one of the nuns cheerfully replied. “Do you need any assistance?”
In a groggy tone, I mumbled, “Oh, no, thank you.”
The nuns observed us for a moment before continuing on their way. I noticed the surroundings, it was a beautifully sunlit morning,
“Hurry up man. Let’s move on.” I passed a quick look at Alex.
“I slept well.” Alex said while folding the bed sheet hurriedly.
“You know, today being Sunday, all the shops are closed,” I mumbled, observing our surroundings. “What will we do for food?”
Alex peered into the food packet and responded, “Well, we have a few more bread loaves and some jam left.”
Pondering our next move, I wondered aloud, “How can we freshen up?”
“It would be better if we find another place,” Alex suggested, securing the luggage onto the back of the bicycle. “We should search for somewhere else to settle.”
“Oh, what a beauty, very beautiful sunny day, isn’t it?” I looked at the sky and asked.
“Yes, indeed,” Alex agreed, shrugging comfortably as he settled onto the bicycle. “The people here are truly fortunate to enjoy such wonderful weather.”
“Absolutely,” I concurred. “The climate changes are quite noticeable in this region.”
We moved forth and after a short ride we saw a brook in the midst of a meadow.
“I think we can freshen up here,” I proposed, glancing at the serene and deserted spot before turning to Alex for his opinion.
We parked our bicycles near the meadow and walked toward the brook, which flowed just three feet below. It seemed like an ideal spot to refresh ourselves.
“Hey, look, Michael!” Alex exclaimed loudly, catching me off guard. “It’s teeming with fish!” He spoke with excitement evident in his voice.
Indeed, the brook, despite its shallow depth, was filled with numerous large fish.
“Alex, shall we try to catch some?” I asked, my eyes fixed on the fish.
“Man, how can we?” Alex wondered, marveling at the abundance of fish. “We need a hook.”
“True,” I replied, a thrill coursing through my voice. “But if we had a hook, we might have a chance. Each fish could weigh about half a kilogram.”
I hopped onto the bicycle and rode for approximately two kilometers until I found an open shop. There, I purchased the necessary fishing tools and promptly returned to our newfound fishing spot.
Once again, we encountered a problem during our fishing expedition. We didn’t have any bait with us, only bread. How were we supposed to attach the bread to the hook? We were at a loss as to how to proceed with our fishing venture.
Doubtfully, I decided to simply put the hook into the water without any bait. To our surprise, a big fish immediately swallowed the hook. We were taken aback by the unexpected turn of events. “What is happening?” I exclaimed as I took hold of the fish. Without bait, we once again put the hook into the water and caught an even bigger fish than the first. We repeated the process and managed to catch five fish in total.
However, after that, no fish took the bait. It seemed as though they had caught onto our fishing technique.
Taking our prized catch, we moved to the meadow and started a fire to cook the fish. “Yeah, not bad,” Alex commented as he savored the taste of the freshly cooked fish.
Having satisfied our hunger, we decided to take a well-deserved rest. We lay comfortably on the meadow, letting our eyes wander aimlessly. At the far end of the meadow, atop a hill, we noticed a charming bungalow with smoke gently billowing from its chimney.
“These are some lovable fish,” Alex remarked to himself. “Caught with ease…”
“Yeah, I wonder if they were someone’s pet fish,” I speculated, expressing my doubts.
Gradually, Alex’s gaze shifted to the distant bungalow…
After a moment of silence, Alex abruptly said, “Michael, we should leave this place right now.” He got up hastily, urging me to follow suit.
“Alex, wait…wait, what’s the matter?” I watched Alex with surprise, seeking an explanation.
“Well…if we stay here for too long, our well-being might be in danger,” Alex cautioned, walking briskly towards the bicycles.
Without wasting any time, we hurriedly departed from that location.
we arrived in Linz, the third largest city in Austria.
“So… should we go and meet the Rotary club?” Alex asked me eagerly, anticipation shining in his eyes.
“Absolutely,” I replied with a smile.
Referring to the directory, we retrieved the address of the Rotary club’s president:
Rotary president.
Mr. Otto Beurle.
Rotary club of Linz (A) DANAU.
Dr. Brenner Street, 19, Linz.
“Where is this address?” Alex looked around and sighed. “How do we find out?”
We inquired with a nearby shopkeeper who provided us with directions. After some wandering, we finally reached Brenner Street and located the house numbered nineteen. I pressed the doorbell and patiently waited.
A young lady opened the door, her face filled with perplexity. I handed her the Rotary card, and she went inside to read it. After a while, a distinguished middle-aged man emerged from the house.
“I’m Otto Beurle,” he introduced himself with a warm smile.
He invited us inside his house, where we engaged in pleasant conversation. He introduced us to Mrs. Beurle and their daughter, creating a welcoming atmosphere.
In the middle of the chat Mr. Beurle said. “Well, you can stay here with us.”
Mr. Beurle was a person who talked facetiously. If anyone heard him for the first time, definitely the person would think that Mr. Beurle is ridiculing. But once used to him, we could understand that it was his style of speaking. In a short time, we got a very homely feeling.
At 6:00 in the evening the Beurle family invited us for an outing. We walked along the outskirts of Linz and enjoyed the beauty of nature. We stopped in front of a restaurant. It looked like a typical one.
It had traditional interiors with the tables arranged at different angles quite beautifully. There were lots of people inside, mostly ladies.
We sat around a round table. Within minutes, the Linz traditional drink was served. Mr. Beurle raised a toast and wished us.
Happy hours … cherished moments…
Time flew by unnoticed, and after enjoying a delightful meal, we returned home.
The following morning, we joined the Beurle family for breakfast, sharing our experiences from the previous evening. After the meal, Mr. Beurle prepared to leave for his office. He handed us his business card and said, “Visit my office after your sightseeing.”
Within thirty minutes, we found ourselves in the heart of Linz, at its bustling city center. Linz held great importance as a commercial and economic hub in Austria. It was an ancient city with a significant industrial sector, particularly renowned for its steel production. Additionally, Linz had the distinction of introducing peppermint sweets to the world.
Emperor Frederick II spent his final days in Linz, and the renowned astronomer Johannes Kepler devoted much of his time to this city.
It was also noteworthy that Adolf Hitler was born and raised in a suburban village of Linz called Leonding. His parents were buried there, and Hitler considered Linz to be his favorite city, working diligently to transform it into a cultural center and fostering various industries.
After exploring the city, we arrived at Mr. Beurle’s office, where he awaited our arrival. He took the initiative to inform the other three Rotary clubs in Linz, requesting their assistance for our journey. With a smile, he asked, “So, which is your next destination?”
“Wien,” I replied cheerfully.
“You know, there are many Indians in Wien. It would be better if you find a job and settle down there,” he advised in a serious tone.
We responded with a warm smile, appreciating his concern and guidance.
The next morning, we embarked on our journey. When we bid farewell to Mr. Beurle, he handed us some schilling and said, “This is a small support from our club. If you happen to return this way, you must visit us.”
Feeling a sense of warmth in our hearts, we set off toward our next destination—Wien.
The journey towards Wien was filled with comfort and breathtaking natural beauty. The sun shone brightly as we traveled alongside the banks of the River Danube. The sky was adorned with vibrant hydrogen balloons, and people inside them were joyfully celebrating. Some individuals even glided gracefully from the hilltop, resembling gigantic birds soaring in the sky. It was a spectacle of pure celebration.
During our journey, we came across a nunnery with nuns standing at the gate. Intrigued by our Indian origin, they warmly welcomed us inside. The nunnery was expansive, featuring vast vineyards, cattle farms, and a piggery. It was a self-sufficient nunnery, providing for all their needs.
After indulging in a hearty meal, they graciously showed us the wine manufacturing plant within the nunnery. We marveled at the sight of a towering wooden tank, standing 20 feet high, resembling a large well. Adjacent to it were several other tanks. The nuns explained the intricate process of wine-making to us.
Filled with gratitude, we bid farewell and resumed our journey, savoring the wine under the radiant sunshine. As we approached Wien, we entered a small city where we stopped at a supermarket to purchase necessary items. Seated outside, enjoying a beer, we attracted the attention of a young man who approached us hesitantly.
Curiously observing him, I waited for him to speak. Finally, he mustered the courage to ask, “Hi, where are you from?” Sensing his genuine interest,
I replied, “India.”
His excitement was palpable as he exclaimed, “Oh, really? I’m Jochen. It’s nice to meet you. I have visited India many times.” He enthusiastically shared, “I’m a devotee of Krishna. I even changed my name to Krishna, and my girlfriend’s name is Radha.”
He became talkative.
When we heard that, we thought it was funny. But Mr. Jochen was very serious of his belief in Hinduism.
Within a short span of time, we became friends and we were invited to his place.
A flat complex, he lived on the first floor. We were welcomed by his girlfriend Miss Patricia. We were surprised to see Patricia dressed in sari. There were a lot of pictures of Hindu gods on the wall.
We chatted hours together about the Eastern and the Western culture and lifestyle. At last, we realized one thing. They were very firm in their belief in Hinduism.
During supper they served us vegetarian food mainly Indian dishes.
“We don’t like non-vegetarian food.” Miss Patricia said.
After supper they arranged a room for us. He said, “Next year we are coming to India.”
We had a very sound and refreshing sleep. At 5:00 a.m. we were awakened by the sound of Bhajans and bells.
The usual singing of Bhajans in the early morning went on for almost an hour.
At 7; 30 in the morning we had breakfast of steamed ‘Appam’ and milk.
Before bidding goodbye, Miss Patricia gave us a packet of food for that day. We were really surprised observing their lifestyle and belief system. This was the only thought we had on our minds for a long time all along our journey.
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com
Simple Sense… A Dynamic True Story
ചാപ്റ്റർ -11
അതിർത്തിയിലെ ഇറ്റാലിയൻ ചെക്കിങ്ങ് പോയിന്റ് …
ഞങ്ങൾ പാസ്പോര്ട്ട് അവിടുത്തെ ഉദ്യോഗസ്ഥനെ കാണിച്ച് എക്സിറ്റ് സിൽ പതിച്ചു .
“അങ്ങിനെ ഇനി ഇറ്റലിക്ക് പുറത്തേക്ക് …” വഴിയോരത്തെ ഡ്യൂട്ടി ഫ്രീ ഷോപ്പിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സ് പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ കൗതുകത്തോടെ എല്ലാം വീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് സൈക്കിളിൽ നിന്നിറങ്ങി സാവധാനം നടന്നു നീങ്ങി . പലതരം മദ്യങ്ങൾ …ഇലട്രോണിക്ക് ഉപകരണങ്ങൾ ,പെർഫ്യൂമുകൾ ,തുടങ്ങി പല ഉത്പന്നങ്ങളുടെയും ഒരു നീണ്ട നിര തന്നെ .ബോർഡർ കടക്കുന്ന യാത്രക്കാരിൽ മിക്കവരുടെയും കണ്ണുകൾ വഴിയോരങ്ങളിലെ ഷോപ്പുകളിലായിരുന്നു .മിക്കതിനും വില വളരെ കുറവ് .അധികവും കിഴക്കൻ യൂറോപ്യൻ രാജ്യങ്ങളിൽ നിർമിച്ചവ .
ഞങ്ങൾ കാഴ്ചകൾ കണ്ടുകൊണ്ട് ഓസ്ട്രിയൻ ഇമ്മിഗ്രേഷൻ പോയിന്റിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .റോഡിന് കുറുകെ ക്രോസ് ബീം ഇട്ടിരിക്കുന്നു .ധാരാളം വാഹനങ്ങൾ പ്രവേശനം കാത്ത് നിരനിരയായി കിടക്കുന്നുണ്ട് .യൂറോപ്പിലെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിൽ നിന്ന് വന്നവരാണ് ഏറെയും .
പാസ്പോര്ട്ട് ഓസ്ട്രിയൻ ചെക്കിങ്ങ് പോയിന്റിൽ കാണിച്ചു .ഓഫിസർ ഞങ്ങളുടെ ഓസ്ട്രിയൻ വിസ പരിശോധിച്ചു .അതിനുശേഷം എൻട്രി സീൽ പതിച്ചു .
‘എൻട്രി ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു.”
സൈക്കിൾ ഉരുട്ടിക്കൊണ്ട് ഞങ്ങൾ മുമ്പോട്ട് നടന്നു .
“കൈവശം ലിറ എത്രയുണ്ട്?” അലക്സ് എന്നെ നോക്കി .
“ഹോ… വളരെ കുറച്ചേ ഉള്ളൂ. ഇനി ഓസ്ട്രിയൻ കറൻസി എന്തായിരിക്കും ?”ഞാൻ ഇറ്റാലിയൻ ലിറായേക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നീങ്ങി .
അതിനിടയിൽ അലക്സ് ഒരാളുടെ അടുക്കൽ ഓസ്ട്രിയൻ കറൻസിയുടെ പേര് അന്വേഷിച്ചു .
“ഷില്ലിംഗ്.” അയാൾ കറൻസിയുടെ പേര് പറഞ്ഞു .
പെട്ടെന്ന് എന്റെ ശ്രദ്ധ പാസ്സ്പോർട്ടിലെ ഓസ്ട്രിയൻ വിസയിലായി .
“നീ നമ്മുടെ ഓസ്ട്രിയൻ വിസ ശ്രദ്ധിച്ചോ?”
“ഹും… എന്താ കാര്യം?”അലക്സ് തെല്ല് ആകാംഷയോടെ എന്നെ നോക്കി .
“നമ്മൾ ഓസ്ട്രിയൻ വിസ സ്റ്റാമ്പ് ചെയ്തത് അടുത്ത വര്ഷം കണക്കാക്കിയാണ്. അതിൽ എൻട്രി ഡേറ്റ് കൊടുത്തിട്ടില്ല .
“അതുകൊണ്ട് എന്താണ് മെച്ചം?” അലക്സിന്റെ ആകാംഷ നിറഞ്ഞ ചോദ്യം .
“നോക്ക് … നമുക്ക് ഇന്നത്തെ തിയതിക്കാണ് എൻട്രി ലഭിച്ചിരിക്കുന്നത്. അതിനർത്ഥം നമുക്ക് ഒരു വർഷത്തോളം ഓസ്ട്രിയയിൽ നിൽക്കാനുള്ള പെർമിഷൻ ഉണ്ട് എന്നാണ് .
അലക്സ് പാസ്പോര്ട്ട് എടുത്തു ഒരിക്കൽകൂടി പരിശോധിച്ചു .
“അതെ … ശരിയാണ്… മറ്റു രാജ്യങ്ങളിലെ വിസകളെല്ലാം ഇന്ന തിയതി മുതൽ ഇത്രം തിയതി വരെ എന്ന് കൊടുത്തിരിക്കുന്നു. പക്ഷെ… ഓസ്ട്രിയൻ വിസയിൽ അങ്ങിനെ കൊടുത്തിട്ടില്ല .
“അപ്പോൾ ഓസ്ട്രിയയിൽ നമുക്ക് ഒരു വർഷത്തേക്കുള്ള വിസയുണ്ട്.” അലക്സ് വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ എന്നെ നോക്കി .
“ഇനി എന്താണ് പരിപാടി !!ഓസ്ട്രിയയിൽ കൂടണോ?” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .
“നമുക്ക് നോക്കാം ” അലക്സ് പ്രസന്ന മുഖത്തോടെ എന്നെ നോക്കി.
“ഞാൻ പറയുന്നത്, ആദ്യം ഓസ്ട്രിയ ഒന്ന് ചുറ്റാം. അല്ലേ…?”
ഉം… ഓസ്ട്രിയ ഒന്ന് കറങ്ങാം . അതിനുശേഷം തീരുമാനിക്കാം.
ഇൻസ്ബ്റൂക്ക് ആയിരുന്നു ലക്ഷ്യം .ആൽപ്സിന്റെ മടിത്തട്ടിലൂടെയുള്ള യാത്ര .പ്രകൃതിരമണീയമായ പ്രദേശങ്ങൾ.എവിടെയും മുന്തിരി ഉൾപ്പെടെ വിവിധതരം ഫലങ്ങൾ . എവിടെ നോക്കിയാലും കണ്ണഞ്ചിപ്പിക്കുന്ന പ്രഭയോടുകൂടിയ പുഷ്പങ്ങൾ . ഓസ്ട്രിയ ഒരു വർണ്ണ പ്രപഞ്ചമാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി .
ഇൻസ്ബ്റൂക്കിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .മലകളാൽ ചുറ്റപ്പെട്ട താഴ്വരയിൽ സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന ഒരു കൊച്ചു ഓസ്ട്രിയൻ പട്ടണം .പാലം എന്ന് അർഥം വരുന്ന ബ്രുക് എന്ന ജർമൻ പാദത്തിൽ നിന്നാണ് ഇൻസ്ബ്റൂക്ക് ഉടലെടുത്തത് .
ആൽപ്സിലെക്കുള്ള ആദ്യകാല പാത ഇൻസ് ബ്രൂക്കിലൂടെ ആയിരുന്നു .
ഇൻസ് ബ്രൂക്ക് റോട്ടറി ക്ലബ് പ്രസിഡണ്ട് മിസ്റ്റർ ഗ്രെഗ്ഗ് വിക്കിനെ കണ്ടു .മിസ്റ്റർ റോഗിൽ തന്ന ലെറ്റർ അദ്ദേഹത്തെ ഏൽപിച്ചു .അദ്ദേഹം ഒരു വലിയ ഓട്ടോമൊബൈൽ ഷോപ്പ് നടത്തുന്നു .ഞങ്ങൾ കുറച്ചുനേരം മിസ്റ്റർ വിക്കിനൊപ്പം ചിലവഴിച്ചു .പുറപ്പെടാൻ നേരം മിസ്റ്റർ വിക്ക് ഞങ്ങളെ സാമ്പത്തികമായി സഹായിച്ചു .
ഇൻസ് ബ്രൂക്കിൽ ഞങ്ങൾ കുറച്ചുസമയം ചുറ്റിക്കറങ്ങി .ഗോൾഡൻ റൂഫ് എന്ന സമുച്ചയം ഇൻസ് ബ്രൂക്കിലെ കാഴ്ചകളിൽ പ്രധാനപ്പെട്ടതായിരുന്നു .ഇമ്പിരിയാൽ ബിൽഡിംഗ് ,ടൈറോൾ ലാൻഡ് മ്യൂസിയം ,തുടങ്ങി വിവിധ മ്യൂസിയങ്ങൾ ,കൂടാതെ പ്രധാനപ്പെട്ട പള്ളികളായ ഉർസുലിൻ കിർക്ക് ,ഡോണ സു സെന്റ് ജേക്കബ് ,വിറ്റ്നർ ബസലിക്ക ,എന്നിവയും ഏതൊരു സന്ദർശകനെയും ആകർഷിക്കാൻ കെൽപുള്ളവയായിരുന്നു.
ഇൻസ് ബ്രൂക്കിലെ പ്രധാന തെരുവായ മറിയാൻ തെരേസിയൻ സ്ട്രെസ്സാ യിലൂടെ ഞങ്ങൾ അങ്ങിനെ നീങ്ങി .
പബ്ബ്കൾ ,കഫേകൾ …അതിൽ യുവതീ -യുവാക്കൾ സല്ലപിച്ചിരിക്കുന്നത് കാണുവാൻ പ്രത്യേക കൗതുകം തോന്നി .
ഇൻസ് ബ്രൂക്കിന്റെ ഭൂതകാലം… ഒന്നും രണ്ടും മഹായുദ്ധങ്ങളിൽ പരിക്കേൽക്കേണ്ടിവന്ന നഗരമാണത് .1938 ൽ ഇൻസ് ബ്രൂക്ക് ജര്മനിയോട് ചേർക്കപ്പെട്ടു .1943 -45 കാലത്ത് ധാരാളം ബോംബിങ്ങ് ആക്രമണങ്ങളും വൻ നഷ്ടങ്ങളും ഏറ്റുവാങ്ങിയ നഗരം . ഇൻസ് ബ്രൂക്ക് റീഷ്നാൻ കോൺസെൻട്രേഷൻ ക്യാമ്പ് ഇവിടെ സ്ഥിതിചെയ്യുന്നു .
പക്ഷെ… ഇന്ന് അതെല്ലാം മാറിയിരിക്കുന്നു .എല്ലാവരും വളരെ ആഹ്ളാദ തിമിർപ്പിലാണ് .അവർക്ക് യുദ്ധകാല യൂറോപ്പിനെ കുറിച്ചൊന്നും ഓർമ്മയില്ല.
കുറച്ചുനേരം ഇൻസ് ബ്രൂക്കിന്റെ സൗന്ദര്യം ആസ്വദിച്ചശേഷം ഞങ്ങൾ യാത്ര തുടർന്നു.കുഫ്സ്റ്റൈൻ ലക്ഷ്യമാക്കി ആയിരുന്നു യാത്ര. ഓസ്ട്രിയൻ റോഡ്…ചെറിയ ചെറിയ കയറ്റിറക്കങ്ങൾ നിറഞ്ഞത്… പ്രകൃതി കനിഞ്ഞനുഗ്രഹിച്ച പ്രദേശങ്ങൾ… ഓസ്ട്രിയക്കാർ ജർമൻ ഭാക്ഷ സംസാരിക്കുന്നവരാണ്.
ഓസ്ട്രിയൻ തനിമയുള്ള വീടുകൾ, വീടിന്റെ മുൻഭാഗം നിറയെ വിവിധ വര്ണങ്ങളോടുകൂടിയ പൂക്കൾ നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്നു. വിശാലമായ പാദങ്ങളിൽ സൂര്യകാന്തി പൂക്കൾ വിടർന്നുനിൽക്കുന്നു. ആപ്പിൾ, പ്ലം, ചെറി, തുടങ്ങിയ ഫലവൃക്ഷങ്ങൾ എവിടെയും കാണാമായിരുന്നു.
അടുത്ത സ്ഥലം കുഫ്സ്റ്റൈൻ… “ഇൻ” നദിയോട് ചേർന്നുകിടക്കുന്ന ചെറു പട്ടണം. ടൈറോൾ പ്രവിശ്യയിലെ രണ്ടാമത്തെ വലിയ നഗരം.
കുഫ്സ്റ്റൈൻ റോട്ടറി ക്ലബ് പ്രസിഡന്റ് മിസ്റ്റർ അൽഫോൻസ് റുബലൻഡിനെ കണ്ടു .അദ്ദേഹം ഒരു ദിവസത്തെ താമസം ഏർപ്പാടാക്കി തന്നു .കൂടാതെ നല്ലൊരു ഓസ്ട്രിയൻ ഡിന്നറും.
ഞങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ തോക്ക് നിർമാണശാല സന്ദർശിച്ചു. വിവിധ രാജ്യങ്ങളിലേക്ക് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഫാക്ടറിയിൽ നിന്ന് തോക്കുകൾ കയറ്റി അയക്കുന്നു.
ജോസഫ് മാഡർസ്പെന്സ്ർ എന്ന തുന്നൽക്കാരനെക്കുറിച്ച് കേട്ടു.കുഫ്സ്റ്റൈനിൽ ജനിച്ച ഇയാളാണ് പിൻകാലത്ത് തയ്യൽമെഷീൻ കണ്ടുപിടിച്ചത്.
അടുത്ത ദിവസം ഞങ്ങൾ യാത്ര തുടർന്നു… ഓസ്ട്രിയൻ റോട്ടറി ക്ലബ്ബുകളുടെ സഹായങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്ക് നല്ല ഉന്മേഷമേകി.
ഓസ്ട്രിയയിൽ ഇപ്പോൾ വേനൽകാലമാണ് .നല്ല സൂര്യപ്രകാശം. പക്ഷെ… തീരെ ചൂടില്ല .ഊഷ്മാവ് ഏറിയാൽ 15 ഡിഗ്രി സെന്റിഗ്രേഡ് വരും .യാത്ര ചെയാൻ നല്ല ഉന്മേഷം അനുഭവപ്പെട്ടു.
“നീ ഇപ്പോൾ ശരിക്കും മാറിയിരിക്കുന്നു. ഒരു യൂറോപ്യൻ ആണെന്നെ തോന്നൂ.കളർ എല്ലാം അതുപൊലെ.” അലക്സ് എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“നീയും മാറിയിരിക്കുന്നു. മുഖത്ത് നല്ല തിളക്കം .ചുവന്നു തുടുത്തിരിക്കുന്നു.”
“അതെ… കാലാവസ്ഥ ആയിരിക്കണം. കൂടാതെ യൂറോപ്യൻ ഭക്ഷണവും. ഫ്രൂട്ട്സും മുന്തിരിയോക്കയുമല്ലേ വെട്ടിവിഴുങ്ങുന്നത്.” അലക്സ് തമാശരൂപത്തിൽ എന്നെ നോക്കി.
ഞങ്ങൾ സൈക്കിൾ മാറിമാറി ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. യാത്രക്കിടയിൽ ഒരിടത്ത് ടെന്ററുകൾ പ്രദര്ശിപ്പിച്ചുവച്ചിരിക്കുന്നു.ടെൻറ്റ് കണ്ടതും സൈക്കിൾ അറിയാതെ നിർത്തിപോയി.
“ഹോ… വിവിധയിനം ടെന്റുകൾ… സ്ലീപിങ്ങ് ബാഗുകൾ…ഞങ്ങൾ വിസ്മയത്തോടെ അതെല്ലാം നോക്കി അങ്ങിനെ നിന്നു.
“ഒരു ടെൻറ്റ് കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ!!!” അലക്സ് നെടുവീർപ്പിട്ടു.
“ഹും… വാങ്ങാൻ ഏതായാലും കാശില്ല. വിലകൾ എന്താണെന്ന് അറിയാമല്ലോ ?” ഞാൻ എല്ലാം ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു.
ഞങ്ങൾ ഓരോന്നിന്റെയും അടുക്കൽച്ചെന്ന് വിലകൾ ശ്രദ്ധിച്ചു. 500 ഷില്ലിംഗ് മുതൽ 2500 ഷില്ലിംഗ് വരെ.
എന്റെ മനസ്സിലൂടെ അറിയാതെതന്നെ ഒരുതരം ആവേശം അലതല്ലി.
“അലക്സ് … നമുക്ക് ഒരു ടെൻറ്റ് വാങ്ങണം. എങ്ങിനെയെങ്കിലും പണം കണ്ടെത്തണം.” ഞാൻ ദൃഢനിച്ചയത്തോടെ അലക്സിനെ നോക്കി.
“നമുക്ക് റോട്ടറിയെ തന്നെ സമീപിക്കാം!!” അലക്സ്.
“അതെ…നമ്മൾ എല്ലാ റോട്ടറി ക്ലബ്ബിലും കയറുന്നു. ഫണ്ട് റൈസിംഗ് നടത്തുന്നു.” ഞാൻ അലക്സിനെ തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ദൃഢസ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു.
“തണുപ്പ്കാലമാണ് വരുന്നത്. ടെന്റും സ്ലീപിങ്ങ് ബാഗും ഇല്ലെങ്കിൽ കുടുങ്ങിയത് തന്നെ.” അലക്സ് ടെന്റിന്റെ മനോഹാരിത ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി.
“എല്ലാം ശരിയാകും.” ഞാൻ ടെന്ററിലേക്ക് തന്നെ കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
നേരം ഇരുട്ടായി വരുന്നു. അത്യാവശ്യം തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട്.
“അലക്സ്… അതാ… ഒരു സൂപ്പർ മാർക്കറ്റ്. നമുക്ക് കഴിക്കാൻ എന്തെങ്കിലും വാങ്ങാം.”ഞാൻ തോൾ ചലിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സിനെ നോക്കി.
ഞങ്ങൾ സുപ്പർമാർക്കറ്റിന്റെ മുമ്പിൽ സൈക്കിൾ നിർത്തിയ ശേഷം അകത്തേക്ക് കയറി.
“എന്താണ് വാങ്ങേണ്ടത്?” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി.
“ആദ്യം ഒന്ന് നോക്കാം, ശേഷം തീരുമാനിക്കാം.” അലക്സ് ചുറ്റിനും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
എന്തെല്ലാം സാധനങ്ങൾ…കണ്ടാൽ എല്ലാം വാങ്ങിപ്പോകും. ചോക്ലേറ്റ്, ബട്ടർ ,ചീസ്, വിവിധ തരം ബ്രെഡുകൾ, ഡ്രിങ്ക്സ്, അങ്ങിനെ പോകുന്നു.
ഞങ്ങൾ ബ്രെഡും, ബട്ടറും, സോസ്സെജും വാങ്ങി.
“ഓരോ ബിയർ വാങ്ങിയാലോ?” അലക്സ് എന്നെ നോക്കി.
“അതിനെന്താ… തണുപ്പല്ലേ. വാങ്ങിക്കളയാം.” ഞാൻ അലക്സിനെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു.
രണ്ട് ക്യാൻ ബിയർ വാങ്ങി, അതിനുശേഷം ചിക്കൻ സെക്ഷനിൽ എത്തിച്ചേർന്നു.
“നമുക്കൊരു ചിക്കൻ വാങ്ങിയാലോ?” ഞാൻ അലക്സിനെ ചോദ്യരൂപത്തിൽ നോക്കി.
“അതെങ്ങിനെ…? ചിക്കൻ വാങ്ങിയാൽ എങ്ങിനെ ശേരിയാക്കും!!” അലക്സ് എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കികൊണ്ട് സംശയഭാവത്തിൽ ചോദിച്ചു .
“നമുക്ക് ചുടാം.” ഞാൻ പെട്ടെന്ന് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു.
“എവിടെ ഇട്ട് ചുടും!!” അലക്സിന്റെ ആകാംഷ നിറഞ്ഞ അടുത്ത ചോദ്യം.
“അലക്സ്… നമുക്ക് ആദ്യം വാങ്ങാം… പിന്നെ തീരുമാനിക്കാം.” ഞാൻ ഫ്രീസറിൽ നിന്ന് ചിക്കൻ എടുത്ത് ട്രോളിയിൽ വച്ചു. ശേഷം ബില്ല് കൊടുത്തു പുറത്തേക്ക് വന്നു. സൈക്കിളിൽ കയറി യാത്ര തുടർന്നു.
നേരം ഇരുട്ടി… വിജനമായ ഓസ്ട്രിയൻ ഗ്രാമപ്രദേശം . വാഹനങ്ങളൊന്നും കാണുവാനെ ഇല്ല .
“അതാ… ഒരു പുൽത്തകിടി… നല്ലൊരു സ്ഥലമാണെന്ന് തോന്നുന്നു. നമുക്കിന്ന് ഇവിടെ കൂടാം .” റോഡിൽനിന്ന് അൽപം കേറിക്കിടക്കുന്ന പുൽത്തകിടി കാണിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .
ഞങ്ങൾ സൈക്കിൾ ആ പുൽത്തകിടിയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി നിർത്തി .
നേരം ശരിക്കും ഇരുട്ടിയിരിക്കുന്നു. വാങ്ങിച്ച ചിക്കാനാണെങ്കിൽ എന്തെങ്കിലും ചെയ്ത് കഴിക്കുകയും വേണം .
ഞങ്ങൾ മറകഷ്ണങ്ങൾ കിട്ടുമോ എന്ന് അന്വേഷണമായി .പക്ഷെ… ഇരുട്ടായതിനാൽ ഒന്നും വ്യക്തമായി കാണുവാൻ കഴിയുന്നില്ല .കൈവശമാണെങ്കിൽ ഒരു ടോർച്ച് പോലും കരുത്തീട്ടില്ല .
“ഓ… ഒന്നും കാണുവാൻ കഴിയുന്നില്ല.” അലക്സ് ചുറ്റുപാടും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് പിറുപിറുത്തു .
അവസാനം ഒരു രക്ഷയുമില്ലാതെ ഞങ്ങൾ റോഡിലേക്കിറങ്ങി .റോഡിന്റെ ഇരു വശങ്ങളിലും വാഹനങ്ങളിൽനിന്ന് വീണ വൈക്കോൽ ചിതറിക്കിടക്കുന്നത് അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ ഞങ്ങൾ കണ്ടു . അവയെല്ലാം വാരിക്കൂട്ടി വൈക്കോലിന്റെ ചൂടിൽ ചിക്കൻ ചുടാൻ തുടങ്ങി .കൈവശമാണെങ്കിൽ ഉപ്പോ,മസാലയോ ഇല്ല .
ഏകദേശം പതിനഞ്ചു മിനിറ്റ്… ഞങ്ങൾ ചിക്കനെ കടലാസിലും,വൈക്കോലിലുമായി പെരുമാറി. ഒരുവിധം പാകമായി എന്ന് തോന്നി .ഇരുട്ടായതിനാൽ ചിക്കന്റെ യഥാർത്ഥ രൂപം കാണുവാനും കഴിയുന്നില്ല .
“ശരിക്കും പാകമായി കാണുമോ?” അലക്സ് എന്നെ നോക്കി സംശയം പ്രകടിപ്പിച്ചു .
“വെന്തു കാണും.” ഞാൻ ചിക്കൻ തീയിൽ നിന്ന് ഉയർത്തി എടുത്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എന്നാൽ നോക്കുകയല്ലേ !!”അലക്സ് തെല്ല് തയ്യാറെടുപ്പോടെ എന്നെ നോക്കി.
“ബിയർ എവിടെ? ആദ്യം ബിയർ എടുക്ക് .” ഞാൻ തെല്ല് ഉന്മേഷത്തോടെ അലക്സിനെ നോക്കി .
ഞങ്ങൾ ക്യാൻ ബിയർ പൊട്ടിച്ച് പകുതിയോളം അകത്താക്കി .
അലക്സ് ചിക്കൻ എടുത്ത് കടിച്ച് പാകം നോക്കി .
“ഹോ… റബ്ബർ പോലെ ഇരിക്കുന്നു. ഒന്നുമായിട്ടില്ല .” തെല്ല് നിരാശയോടെ അലക്സ് ചിക്കൻ എന്റെ കൈയിലേക്ക് തന്നു .
ഞാൻ ചിക്കൻ വാങ്ങി വേറൊരു ഭാഗത്ത് കടിച്ചുവലിച്ചു .
ഒരു കഷണം വായിൽ കിട്ടി .
“ഉം… ഒന്നുമായിട്ടില്ല. റബ്ബർ തന്നെ .
ഞങ്ങൾ വിശപ്പുകാരണം ആ ചിക്കൻ കടിച്ചുവലിച്ചു .ഒരു കഷണം കടിച്ചപ്പോൾ എന്തോ ഒലിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി .
“അലക്സ്, ആ തീപ്പെട്ടി ഒന്നെടുക്കൂ !!” ഞാൻ പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു .
അലക്സ് തീപ്പെട്ടി എടുത്ത് കത്തിച്ച് ഒലിക്കുന്നത് എന്താണെന്ന് നോക്കി .
“ചിക്കനിൽനിന്ന് ചോര ഒലിക്കുന്നു…”
“നമ്മൾ കഴിക്കുന്നത് പച്ച മാംസമാണ്. ഇത് ഒന്നുമായിട്ടില്ല .” ഞാൻ ആരോടെന്നില്ലാതെ ഉറക്കെ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ വീണ്ടും വൈക്കോൽ കൂട്ടി കുറേനേരം കൂടി കത്തിച്ചു .
“ഹോ… ഇനി അത്ര വെന്തൽ മതി. വിശക്കുന്നു .” അലക്സ് ക്ഷമ നശിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ആ വിശപ്പിൽ പകുതി വെന്ത ചിക്കൻ ഞങ്ങൾ ബ്രെഡും കൂട്ടി കഴിച്ചു .അതിനുശേഷം സൈക്കിൾ ടെന്റ് കെട്ടി കിടന്നുറങ്ങി.
അടുത്ത പ്രഭാതം … ഞങ്ങൾ യാത്ര തുടർന്നു .ഓസ്ട്രിയൻ പ്രകൃതിഭംഗി ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് .തണുപ്പുള്ള പ്രഭാതത്തിൽ യാത്ര ചെയുവാൻ നല്ല സുഖം അനുഭവപ്പെട്ടു .
ഒരു റസ്റ്റോറന്റിൽ കയറി കോഫി കഴിച്ചു .സൂപ്പർമാർക്കറ്റിൽ നിന്ന് ആവശ്യത്തിന് സാധനങ്ങൾ സംഘടിപ്പിച്ചു .കൂട്ടത്തിൽ ക്യാൻ ബിയറും .ഒരു ക്യാൻ ബിയറിന്റെ വില ഒരു ഷില്ലിങ്ങിലും താഴെ …ഒരു കുപ്പി വെള്ളത്തിന് അതിൽ കൂടുതൽ കൊടുക്കണം .
12:00. p.m. ഞങ്ങൾ bischofshofen ൽ എത്തിച്ചേർന്നു. കാണുവാൻ വളരെ ഭംഗിയുള്ള ഒരു ചെറിയ സിറ്റി .ഷോപ്പുകൾ ,പള്ളികൾ , വീടുകൾ … എല്ലാത്തിനും ഒരു പ്രത്യേക ഭംഗി .
ഒരു പള്ളിയുടെ സമീപത്ത് സൈക്കിൾ നിർത്തി . ചുറ്റുപാടുകൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .പള്ളിയുടെ സമീപത്തുള്ള റോഡിൽകൂടി ജനങ്ങൾ വേനൽക്കാല വസ്ത്രങ്ങൾ അണിഞ്ഞ് ആഹ്ളാദത്തോടെ നടന്നുനീങ്ങുന്നത് കൗതുകത്തോടെ നോക്കിനിന്നു .
“അവർ ശരിക്കും വേനൽക്കാലം ആസ്വദിക്കുകയാണ്.”
“ഹലോ…” പിന്നിൽനിന്ന് ഒരു ശബ്ദം. ഞങ്ങൾ തിരിഞ്ഞുനോക്കി .
സമീപത്തെ പള്ളിയിലെ വൈദീകനാണ് .
‘’Hello, gentlemen… എവിടെനിന്ന് വരുന്നു.” അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
“ഇന്ത്യ …” അലക്സ് മറുപടി പറഞ്ഞു.
‘’Wow… wonderful… ഇന്ത്യയിൽ നിന്ന് സൈക്കിളിലോ?” വൈദീകൻ കൗതുകത്തോടെ ഞങ്ങളെ നോക്കി .
“അല്ല… ഗ്രീസിൽ നിന്ന്.” അലക്സ് തിരുത്തി .
‘’Ho… great… എങ്ങിനെയുണ്ട് സൈക്കിളിംഗ് !!” അദ്ദേഹം ഞങ്ങളുടെ സൈക്കിൾ നോക്കികൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“വളരെ നല്ല അനുഭവം.”ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“എന്തെങ്കിലും കഴിച്ചോ?”
“ഉം…” അലക്സ് തലയാട്ടി.
ഞങ്ങൾ യാത്ര തുടരുവാനായി എഴുന്നേറ്റു സൈക്കിളിന്റെ അടുത്തേക്ക് നടക്കുവാൻ ഭാവിച്ചു .
‘’Wait… Wait… അവിടെ നിൽക്കുക. ഞാനിപ്പോൾ വരാം .” അദ്ദേഹം അകത്തേക്ക് കയറിപ്പോയി കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു ഒരു പൊതിയുമായി തിരികെ വന്നു.
“കുറച്ചു ഭക്ഷണമാണ്. യാത്രയിൽ ഉപയോഗിക്കാം.” വൈദീകൻ പൊതി ഞങ്ങളെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ നന്ദി സൂചകമായി തലയാട്ടി .അതിനുശേഷം സൈക്കിൾ എടുത്തുകൊണ്ട് മുമ്പോട്ട് നടന്നു. നടക്കുന്നതിനിടയിൽ ഭക്ഷണപ്പൊതി തുറന്നു നോക്കി.
ബ്രെഡ്, ബട്ടർ, ചീസ്, ചോക്ലേറ്റ്…
അച്ഛന് നമ്മളെ വളരെ പിടിച്ചു എന്ന് തോന്നുന്നു. കുറച്ചു ദിവസത്തേക്കുള്ള ഭക്ഷണത്തിന് ഇത് ധാരാളം മതി. അലക്സ് സന്തോഷത്തോടെ എന്നെ നോക്കി.
“എന്നാൽ റോട്ടറി ക്ലബ്ബിനെ കാണുകയല്ലേ!!” ഞാൻ അലക്സിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
“പിന്നെയല്ലാതെ… ഓസ്ട്രിയൻ റോട്ടറി ക്ലബ്ബുകൾ വളരെയധികം സഹായം നൽകുന്നവരാണ്.” അലക്സ് തെല്ല് ഉന്മേഷത്തോടെ എന്നെ നോക്കി.
ഞങ്ങൾ Bischofshofen റോട്ടറി ക്ലബ് സെക്രട്ടറി മിസ്റ്റർ ഫ്ളോവാൻ സെകീട്ടാരെ ചെന്നുകണ്ടു.
അന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് അദ്ദേഹത്തിന്റെ വസതിയിൽ താമസിക്കാൻ അവസരം ലഭിച്ചു.
വൈകീട്ട് ആറു മണി.
മിസ്റ്റർ &മിസ്സിസ് ഫ്ളോവാൻ ഞങ്ങളെ പുറത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു .ഞങ്ങൾ അവരുടെ കാറിൽ സിറ്റിയിലേക്ക് യാത്രയായി .
Bischofshofen സിറ്റിയിലൂടെ കാര് സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. യാത്രക്കിടയിൽ മിസ്റ്റർ ഫ്ളോവെൻ Bischofshofen നെ കുറിച്ച് ഏകദേശരൂപം ഞങ്ങൾക്ക് നൽകിക്കൊണ്ടിരുന്നു .Bischofshofen സ്കൈ ജംപിനു വളരെ പേരുകേട്ട സ്ഥലമാണെന്ന് അദ്ദേഹത്തിന്റെ സംസാരത്തിൽ നിന്ന് ഞങ്ങൾ ഗ്രഹിച്ചു.
പ്രകൃതിരമണീയമായ സ്ഥലങ്ങൾ… മരങ്ങൾ,തണുപ്പിൽ വിറങ്ങലിച്ചുനിൽക്കുന്നതായി തോന്നി. തണുപ്പ് കാരണം കാറിന്റെ ഗ്ലാസ്സുകൾ ഈർപ്പത്താൽ മങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
കാര് ചെന്ന് നിന്നത് ഒരു പുരാതന തീയേറ്റർ പോലെ തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഒരിടത്ത് .ധാരാളം കാറുകൾ നിരനിരയായി അവിടെ പാർക്ക് ചെയ്തിരിക്കുന്നു .എന്തോ വിശേഷാൽ പരിപാടി ആയിരിക്കും എന്ന് തോന്നി.
ഞങ്ങൾ കാറിൽനിന്നിറങ്ങി അദ്ദേഹത്തെ അനുഗമിച്ചു. ഒരു പഴയ കൊട്ടാരം പോലെ തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഇടം .ഞങ്ങൾ നടന്ന് ഒരു ഹാളിന്റെ മുന്നിലെത്തി .ധാരാളം ആളുകൾ അവിടെ സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു .റോട്ടറിയൻസ് ആണെന്ന് ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ തന്നെ മനസ്സിലായി. ചിലർ ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നു .ചിലരുടെ കൈയിൽ ഡ്രിങ്ക്സ് കാണാം. ഹാളിൽ ഒരു ഫങ്ക്ഷൻറെ തുടക്കമാണെന്ന് ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽതന്നെ മനസ്സിലാകും.
മിസ്റ്റർ ഫ്ളോവെന്റെ കൂടെ തൊട്ടടുത്ത ഇരിപ്പിടത്തിൽ ഞങ്ങൾ ഇടം കണ്ടെത്തി.
“എന്തായിരിക്കും പരിപാടി?” ഞങ്ങൾ ആകാംഷയോടെ കാത്തിരുന്നു.
പെട്ടെന്ന് കർട്ടൻ പൊങ്ങി. പിന്നണിയിൽ നിന്ന് നേർത്ത വയലിൻറെ സ്വരം കേൾക്കാമായിരുന്നു.
സ്റ്റേജിൽ ഒരു വലിയ മനുഷ്യൻ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. ഉൾഭാഗം ചുവപ്പും ,പുറമെ കറുപ്പും കലർന്ന പ്രത്യേകതരം ഡ്രസ്സ്… ചെറിയ ആമുഖപ്രസംഗത്തിന് ശേഷം അദ്ദേഹം ഒരു പ്രത്യേക രീതിയിൽ പാടുവാൻ തുടങ്ങി.
ഞങ്ങളുടെ കൗതുകം വർധിച്ചു .”ഒരു ക്ലാസ്സിക്കൽ കോൺസെർട്ട്.”
അയാൾ ശ്വാസം നീട്ടിപിടിച്ച് തൊണ്ട വിറപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പാടുന്നു .ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി . അലക്സ് എന്നെയും കൗതുകത്തോടെ നോക്കി .ഞങ്ങൾ ആദ്യമായി ഇതുപോലുള്ള പരിപാടിയിൽ പങ്കുകൊള്ളുകയാണ് .ഞങ്ങൾക്ക് അതൊരു തമാശ ആയിട്ടാണ് അനുഭവപ്പെട്ടത് .തീരെ ഉൾകൊള്ളാൻ കഴിയുന്നില്ല.
ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും ചുണ്ടമർത്തിപിടിച്ചുകൊണ്ട് ചിരി നിയന്ത്രിച്ചു .
“ആരെങ്കിലും ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടോ?” ഞാൻ തല ചെറുതായി കുമ്പിട്ടുകൊണ്ട് ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു. വളരെ മങ്ങിയ പ്രകാശമായിരുന്നതിനാൽ ആരും ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല .
ഞങ്ങൾ ചിരി പെട്ടെന്ന് നിയന്ത്രിച്ചു .ഒരുവിധത്തിലും അത് ആസ്വദിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല .അയാൾ ഹൈ പിച്ചിൽ ശ്വാസം നിയന്ത്രിച്ചു തൊണ്ട വിറപ്പിച്ചുകൊണ്ട് നീട്ടി പാടുന്നു .ഞങ്ങൾക്ക് അത് കണ്ടിട്ട് ഒരുതരം തമാശ . ഞങ്ങൾ പാടുന്ന ആളെ വിട്ട് പകരം കാണികളെ ശ്രദ്ധിക്കാൻ തുടങ്ങി.
എല്ലാവരുടെയും കേന്ദ്രബിന്ദു അയാൾ മാത്രം .എല്ലാവരും ചലനമറ്റിരുന്നു അയാളെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു. അടുത്തിരിക്കുന്ന ചില സ്ത്രീകളുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് കണ്ണുനീർ ഉരുണ്ടുവീഴുന്നത് ഞങ്ങൾ കണ്ടു. ചിലർ ഇടക്കിടക്ക് തൂവാലകൊണ്ട് കണ്ണുകൾ തുടക്കുന്നു.
പെട്ടെന്നുതന്നെ ഞങ്ങളുടെ തമാശ മങ്ങി .അപ്പോഴായിരുന്നു ആ പ്രോഗ്രാമിൻറെ ഗൗരവം ഞങ്ങൾക്ക് മനസിലായത്.
അടുത്ത ദിവസം ഞങ്ങൾ സൽസ്ബർഗിലേക്ക് യാത്രയായി .ഞങ്ങൾക്ക് ഒരു പുതുജീവൻ വച്ചിരിക്കുന്നു .ഓസ്ട്രിയൻ റോട്ടറി ക്ലബ്ബുകൾ ഞങ്ങളെ സാമ്പത്തികമായി സഹായിക്കുന്നു .ടെന്റും, സ്ലീപ്പിങ് ബാഗും വാങ്ങിക്കണം .അതായിരുന്നു അടുത്ത പ്രധാന ആവശ്യം .
യാത്രയിൽ അവശ്യ ഭക്ഷണം സൂപ്പർമാർക്കറ്റിൽ നിന്ന് കരുതിയിരുന്നു .കൂടാതെ വഴിയോരങ്ങളിലെ ഫ്രൂട്ട് ശേഖരണവും തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .വളരെ സാവധാനം ഓസ്ട്രിയ ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ടുള്ള സഞ്ചാരം.
പകൽവെളിച്ചം മങ്ങിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഇനി എവിടെയെങ്കിലും ഹാൾട്ട് ആകണം . തങ്ങാൻ പറ്റിയ ഒരിടം തേടി അങ്ങിനെ നീങ്ങി .അതിനിടയിൽ സൂപ്പർമാർക്കറ്റിൽ കയറി ചിക്കനും ബിയറും വാങ്ങിച്ചു .രാത്രി തണുപ്പിൽനിന്നും രക്ഷനേടാൻ ബിയർ ഞങ്ങളെ വളരെ സഹായിച്ചു.
ഡിന്നർ കേമമാക്കണം… ശരിക്കും വിശക്കുന്നുണ്ട്… ചിക്കൻ ആദ്യം പാകം ചെയ്തതുപോലെ ആകരുത്.
കുറച്ചുകൂടി മുമ്പോട്ട് പോയി .കാടുകൾനിറഞ്ഞ ഒരു സ്ഥലം ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു .നേരെ സൈക്കിൾ അവിടെ കൊണ്ടുപോയി നിർത്തി .അതിനുശേഷം ചെറിയ മറക്കഷ്ണങ്ങൾ ശേഖരിക്കലായി. ഉപ്പും മുളകും മഞ്ഞളും ചേർത്ത് ചിക്കൻ കനലിൽ ചുട്ടു.
“വെറും പതിനഞ്ചു മിനിറ്റ്… ചിക്കൻ റെഡി.
ഞങ്ങൾ ചിക്കനും കൂട്ടി ബ്രെഡ് കഴിച്ചു .കൂട്ടിന് ബിയറും.
നേരം ഇരുട്ടായി… എവിടെയെങ്കിലും കിടക്കണം. സാവധാനം സൈക്കിൾ എടുത്ത് കുറച്ചുകൂടി മുമ്പോട്ട് പോയി .വഴിയോരത്തെ ഒരു കെട്ടിടം ഞങ്ങളുടെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു.
“അതെ… ഇവിടെ കിടക്കാൻ പറ്റിയ ഇടമാണ്. ആ വലിയ വാതിലിന് താഴെ… മഴ വന്നാലും നനയില്ല.തണുപ്പിൽ നിന്ന് രക്ഷനേടാനും കഴിയും.” അലക്സ് ചുറ്റിനും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് കെട്ടിടം നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“അതെ… ഇത് കൊള്ളാം … വേറെ സ്ഥലത്തിന് അലയേണ്ട.” ഞാൻ അലക്സിന്റെ അഭിപ്രായത്തോട് യോജിച്ചു.
സൈക്കിൾ കെട്ടിടത്തിന്റെ അരികിൽ കൊണ്ടുചെന്ന് നിർത്തി.
ബാഗ് എടുത്ത് താഴെ വച്ചു.
“രണ്ടുപേർക്ക് ഇവിടെ ധാരാളം.” ഞാൻ ബെഡ്ഷീറ്റ് താഴെ വിരിച്ചുകൊണ്ട് ഓർത്തു.
അലക്സ് അതിനിടയിൽ കിടന്നുകഴിഞ്ഞിരുന്നു. നീണ്ടുനിവർന്നു അലസമായ കിടത്തം. ഞങ്ങൾ ഓരോന്ന് സംസാരിച്ചു അങ്ങിനെ കിടന്നു.
“ഹേയ് … “
ഇരുട്ടിൽ നിന്ന് ഒരു ശബ്ദം … ഞങ്ങൾ സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി .
ജർമൻ ഭാക്ഷയിൽ എന്തോ ചോദിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു യുവാവ് നിൽക്കുന്നു .കൈകൾ രണ്ടും പിന്ഭാഗത്തേക്ക് വച്ച് കുറച്ചു അകന്നിട്ടാണ് നിൽപ്പ് .
യുവാവ് ജർമൻ ഭാക്ഷയിൽ വീണ്ടും എന്തോ ചോദിച്ചു .
ഞങ്ങൾക്ക് ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല .ഇരുട്ടായതിനാൽ യുവാവിനെ വ്യക്തമായി കാണുവാനും കഴിയുന്നില്ല .
‘’Hai, we are bicycle travelers… We wish to sleep here tonight.’’ ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
യുവാവ് ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിച്ചു … കൂടാതെ സൈക്കിൾ … സംസാരരീതി… ഞങ്ങൾ വിദേശികളാണെന്ന് മനസ്സിലായി .
അയാൾ കുറച്ചുനേരം മൗനം അവലംബിച്ചു .പിന്നീട് ഇംഗ്ലീഷിൽ തുടർന്നു…
“നിങ്ങൾ ഇവിടെ ഉറങ്ങേണ്ട. ഇതൊരു ബാങ്ക് ആണ് .”
“വേറെ സ്ഥലം കിട്ടിയില്ല. അതാണ് ഇവിടെ കിടന്നത് !!” അലക്സ് പറഞ്ഞു .
യുവാവ് അയാളുടെ പിൻഭാഗത്തുനിന്ന് കൈയെടുത്തു . കൈയിൽ വലിയൊരു ഉരുണ്ട വടി .
യുവാവ് തുടർന്നു …
“രണ്ടു ദിവസം മുമ്പ് ഈ ബാങ്കിൽ മോഷണം നടന്നതാണ്.” യുവാവ് എതിർഭാഗത്തുള്ള കെട്ടിടത്തിലേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് തുടർന്നു…
“ഞാനും എൻറെ ഗേൾ ഫ്രണ്ട് ഉം അവിടെ ഇരുന്നു കുറേ നേരമായി നിങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു. മോഷ്ടക്കൾ ആണെന്നു കരുതി വന്നതാണ് … പിന്നെ, എവിടെനിന്ന് വരുന്നു ?”
“ഇന്ത്യ… ഒരു സൈക്കിളിങ് പര്യടനം.” ഞാൻ എഴുനേറ്റിരുന്നുകൊണ്ട് യുവാവിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
‘’Wow… that’s great… well… I’m Casper.’
“ഹായ്… കാസ്പർ, ഞാൻ മൈക്കിൾ … ഇത് മിസ്റ്റർ അലക്സ്.” ഞാൻ പരിചയപ്പെടുത്തി .
ഞങ്ങൾ സൈക്കിൾ യാത്രയെക്കുറിച്ച് ചെറു വിവരണം നടത്തി .മിസ്റ്റർ കാസ്പറിന് ഞങ്ങളുടെ വിവരണം വളരെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു .
പെട്ടെന്ന് മിസ്റ്റർ കാസ്പെർ പറഞ്ഞു .”ഞാൻ ഇപ്പോൾ വരാം .” കുറച്ചു സമയത്തിന് ശേഷം മിസ്റ്റർ കാസ്പെർ മടങ്ങിയെത്തി .കൈവശം കുറേ ഭക്ഷണം .അദ്ദേഹം അത് കഴിക്കാൻ ഞങ്ങളെ നിർബന്ധിച്ചു .
ചിക്കനും ബ്രെഡും കഴിച്ചിരുന്ന ഞങ്ങൾ ആ ഭക്ഷണം കൂടി കഴിച്ചു .കൂടാതെ രണ്ടു ക്യാൻ ബിയറും.
കുറച്ചു നേരം കൂടി ഞങ്ങൾ സൗഹൃദം പങ്കിട്ടു .അതിനുശേഷം മിസ്റ്റർ കാസ്പെർ തന്റെ ഗേൾ ഫ്രണ്ടിന്റെ അടുക്കലേക്ക് മടങ്ങി.
ഞങ്ങൾ അവിടെതന്നെ കിടന്നു. രാത്രി നല്ല തണുപ്പായിരുന്നു. യൂറോപ്പിലെ വേനൽ കാലം കഴിയാറായിരിക്കുന്നു. മഞ്ഞുകാലം പടിവാതിൽക്കൽ എത്തിനിൽക്കുന്നതായി തോന്നി.
ഒരു ടെന്റും, സ്ലീപ്പിങ് ബാഗും അടിയന്തിരമായി വാങ്ങണം. ഉറക്കത്തിൽ തണുപ്പിന്റെ കാഠിന്യം വര്ധിച്ചുവരുന്നത് ഞങ്ങൾ അറിഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ സാൽസ് ബെർഗിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .ഓസ്ട്രിയയിലെ നാലാമത്തെ വലിയ സിറ്റി .സാൽസ് ബെർഗ് എന്ന പദത്തിന്റെ അർത്ഥം “സാൾട്ട് കാസിൽ” അഥവാ ഉപ്പു കോട്ട.
വളരെ ഭംഗിയുള്ള സിറ്റി .കൊട്ടാരങ്ങൾ… പള്ളികൾ … മ്യൂസിയങ്ങൾ …
ഞങ്ങൾ സൽസ് ബർഗ് സിറ്റിയിലൂടെ ഒരു ഓട്ടപ്രദക്ഷിണം നടത്തി . രാവിലെ യുള്ള “സൈറ്റ് സീയിങ്” വളരെ ഹൃദ്യമായി അനുഭവപ്പെട്ടു സാൽസ് ബർഗിലെ “ഓൾഡ് ടൗൺ” ലോകപ്രസിദ്ധമാണ് .കൂടാതെ ആൽപ്സിലെക്കുള്ള പ്രധാന വഴികളിൽ ഒന്നാണ് സാൽസ് ബർഗ് .
മറാബാൽ കൊട്ടാരം ,പ്രസിദ്ധിയാർജ്ജിച്ച മറാബാൽ ഫൗണ്ടൻ ,സാൽസ് ബർഗ് കത്തീഡ്രൽ ,സെന്റ് പീറ്റർ സെമിത്തേരി , ഹൊഹെൻ സാൽസ്ബർഗ് കൊട്ടാരം ,ആർച്ചു ബിഷപ്പിന്റെ കൊട്ടാരമായ “ദി റെസിഡൻസ് ” എല്ലാം സാൽസ് ബർഗിന്റെ ഗംഭീര്യം വിളിച്ചറിയിക്കുന്നവയായിരുന്നു .
കൂടാതെ വിശ്വവിഖ്യാതനായ സംഗീതജ്ഞൻ മൊസാർട്ട് ജനിച്ചുവളർന്ന സ്ഥലം എന്ന കീർത്തിയും .
സാൽസ് ബർഗിന് ധാരാളം യുദ്ധസ്മരണകൾ അയവിറക്കാനുണ്ടായിരുന്നു .ഒന്നാംലോക മഹായുദ്ധത്തിൽ സാൽസ് ബർഗ് ആസ്ട്രോ – ഹങ്കേറിയൻ സേനയുടെ താവളമായിരുന്നു .രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധക്കാലത്ത് സാൽസ് ബർഗ് – മാക്സ്ഗ്ളാൻ കോണ്സെന്ട്രേഷൻ ക്യാമ്പ് ഇവിടെയായിരുന്നു .
സഖ്യകക്ഷികളുടെ ബോംബാക്രമണത്തിൽ ആയിരക്കണക്കിന് വീടുകളും ,അഞ്ഞൂറിൽപരം സാധാരണ ജനങ്ങളും നാമാവശേഷമായി .1938 ൽ ഓസ്ട്രിയ ജർമനിയിൽ ലയിപ്പിക്കപ്പെട്ടു .ജർമൻ ആർമി സാൽസ് ബർഗിലെ ജൂതന്മാരെ തടവിലാക്കി .സിനഗോഗുകൾ നശിപ്പിക്കപ്പെട്ടു .
1945 ൽ സാൽസ് ബർഗ് അമേരിക്കൻ സേനയുടെ താവളമായി മാറി.
ഞങ്ങൾ രണ്ടു ദിവസം സാൽസ് ബർഗിൽ താമസിച്ചു .സാൽസ് ബർഗ് റോട്ടറി ക്ലബ് പ്രസിഡണ്ട് മിസ്റ്റർ റുഡോൾഫ് ഫ്രേയും ,കൂടാതെ നാല് റോട്ടറി ക്ലബ്ബുകളും ഞങ്ങളെ സഹായിച്ചു .
ഞങ്ങൾ സാമ്പത്തികമായി അഭിവൃദ്ധിപ്പെട്ടുവന്നു .രണ്ടു ദിവസത്തിന് ശേഷം ഞങ്ങൾ ലിൻസിലേക്ക് യാത്രയായി .
ലിൻസിലേക്കുള്ള യാത്ര സുഖകരമായിരുന്നു .ഓസ്ട്രിയൻ പ്രകൃതിഭംഗി ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ സൈക്കിൾ ചവിട്ടി . ജനങ്ങൾ വളരെ ഫ്രണ്ട്ലി .ആരുടെ അടുക്കലും എന്ത് അന്വേഷിച്ചാലും വളരെ ഹൃദ്യമായ മറുപടി . ചിലർക്ക് ഞങ്ങളുടെ കളർ വളരെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു എന്ന കാമൻറ്റും .
നേരം ഇരുട്ടായതോടെ കിടക്കുവാനുള്ള സ്ഥലത്തിന്റെ അന്വേഷണമായി .ഒരു ചെറിയ സിറ്റിയിൽകൂടി ആയിരുന്നു യാത്ര .ഷോപ്പുകൾ നേരത്തെ തന്നെ അടച്ചിരുന്നു .അടുത്ത ദിവസം ഞായറാഴ്ച്ച…
ഞങ്ങൾ കിടക്കുവാൻ തിരഞ്ഞെടുത്തത് ഒരു ഷോപ്പിന്റെ വരാന്ത ആയിരുന്നു .ചുറ്റിനും ഒരടി ഉയരത്തിൽ ഗ്രിൽ കൊണ്ട് മറച്ചിരുന്നതിനാൽ പെട്ടെന്ന് ആരും ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കുകയില്ല. രാത്രി അവിടെ കിടന്നുറങ്ങി. നല്ല സുഖകരമായ ഉറക്കം.
ആരോ ഞങ്ങളെ തട്ടിവിളിക്കുന്നു .
ഞങ്ങൾ ഞെട്ടി എഴുന്നേറ്റു . നേരം പ്രഭാതമായിരിക്കുന്നു .
“ഹലോ… ഗുഡ് മോർണിംഗ് …”
ഞങ്ങൾ കണ്ണുകൾ തിരുമ്മിക്കൊണ്ട് ചുറ്റിനും നോക്കി .
നാലഞ്ചു കന്യാസ്ത്രീകൾ … അവർ പള്ളിയിൽനിന്നും വരുന്ന വഴിയായിരിക്കണം .
ഞങ്ങൾ ചാടി എഴുനേറ്റു .
“ഹായ് …” ഉറക്കച്ചടവോടെ എഴുന്നേൽക്കുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“എന്തെങ്കിലും ആവശ്യമുണ്ടോ?”ഒരു കന്യാസ്ത്രീ ഞങ്ങളെ നോക്കികൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
പെട്ടെന്നൊന്നും പ്രതികരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല . രാവിലെതന്നെ വിളിച്ചെഴുനേൽപിച്ചിട്ട് എന്തെങ്കിലും വേണോ എന്ന് ചോദിക്കുന്നു .
“എന്തെങ്കിലും സഹായം വേണോ?”ആ കന്യാസ്ത്രി വീണ്ടും ചോദിച്ചു.
“വേണ്ട … വേണ്ട …ഉറക്കച്ചടവോടെ ഞാൻ അവരെ നോക്കി.
ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു . നേരം ഏറെ വെളുത്തിരിക്കുന്നു.
“വേഗം റെഡിയാക്കൂ…നമുക്ക് പുറപ്പെടാം.” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .
“ക്ഷീണം കാരണം വളരെ നേരം ഉറങ്ങിപ്പോയി. എഴുനേറ്റ് ബെഡ്ഷീറ്റ് മടക്കുന്നതിനിടയിൽ അലക്സ് പറഞ്ഞു .
“ഇന്ന് ഞായറാഴ്ച്ച ആണല്ലോ. ഷോപ്പുകൾ ഒന്നും തുറക്കില്ല . ഭക്ഷണത്തിന് ബുദ്ധിമുട്ടിയത് തന്നെ .” ഞാൻ ആരോടെന്നിലാതെ പറഞ്ഞു .
“കുറച്ചു ബ്രെഡും ജാമും കാണും.” അലക്സ് ഭക്ഷണപ്പൊതിയിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി .
“എവിടെയാണ് ഒന്ന് ഫ്രഷ് ആവുക?” ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .
“നമുക്ക് ഇവിടെനിന്ന് നീങ്ങാം.
ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് സൈക്കിളിന്റെ പിറകിൽവച്ച് ഞങ്ങൾ യാത്ര തുടരാൻ തയാറായി .
“നല്ല പ്രഭാതം. അല്ലേ…?” സൈക്കിളിൽ നീങ്ങുന്നതിനിടയിൽ പ്രഭാതഭംഗി ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .
“അതെ… ഇവിടുത്തെ ജനങ്ങൾ ഭാഗ്യവാന്മാരാണ്. അവർ എത്ര നല്ല കാലാവസ്ഥയാണ് അനുഭവിക്കുന്നത് .” അലക്സിന്റെ അഭിപ്രായപ്രകടനം .
“അതെ… അതെ … ശരിയാണ്. ഹ്രുതുഭേദങ്ങൾ ശരിക്കും ഇവിടെ തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയുന്നു .”
ഏകദെശം പത്തു മിനിറ്റ് സഞ്ചരിച്ചുകാണും . ഒരു ചെറിയ തോട് പുൽമേടിന്റെ അരികുപറ്റി ഒഴുകുന്നത് ഞങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“നമുക്കാ തോട്ടിൽ പോയി ഫ്രഷ് ആകാം.” ഞാൻ ആ വിജനമായ സ്ഥലം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സിനെ നോക്കി.
സൈക്കിൾ റോഡിൽനിന്നും പുൽമേട്ടിലേക്ക് കയറ്റിയ ശേഷം തോട്ടിന്കരയിലേക്ക് നടന്നു.
ഏതാണ്ട് മൂന്നടി താഴ്ചയിൽ തോട് ഒഴുകുന്നു. ഞങ്ങൾ മുകളിൽനിന്ന് താഴേക്ക് എത്തിനോക്കി.
“മൈക്കിൾ… നോക്കൂ… നിറയെ മൽസ്യങ്ങൾ.” അലക്സ് അച്ഛര്യത്തോടെ എന്നെ നോക്കി ഉറക്കെ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു.
ശരിയാണ്, ആകെ ഒരടി വെള്ളം മാത്രമേ തൊട്ടിലുള്ളൂ .ചെറിയ തോട്, പക്ഷെ… ധാരാളം വലിയ മൽസ്യങ്ങൾ.
“നമുക്ക് ഇതിനെ പിടിക്കാം!!” ഞാൻ അലക്സിന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.
“എങ്ങിനെ? അതിന് ചൂണ്ട വേണ്ടേ?” അലക്സ് വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ മത്സ്യങ്ങളെ നോക്കികൊണ്ടിരുന്നു.
“നമുക്ക് ചൂണ്ട കിട്ടുമോ എന്ന് നോക്കാം.” ഞാൻ തെല്ല് ഉത്സാഹത്തോടെ അലക്സിനെ നോക്കി.
“നോക്ക്… ഓരോന്നും അര കിലോ വരും. ചൂണ്ട കിട്ടിയാൽ അരകൈ നോക്കാമായിരുന്നു.” അലക്സിനും വളരെ ആവേശം.
“ഞാൻ പോയി നോക്കാം. ചിലപ്പോൾ ഏതെങ്കിലും ഷോപ്പ് തുറന്നിട്ടുണ്ടാവാം.” പ്രതീക്ഷയോടെ അലക്സിനെ നോക്കികൊണ്ട് ഞാൻ സൈക്കിളിനരികിലേക്ക് നടന്നു.
ഞാൻ അടുത്ത ഷോപ്പ് തിരക്കി സൈക്കിളിൽ പുറപ്പെട്ടു .രണ്ടു കിലോമീറ്റർ ചെന്നപ്പോൾ ഒരു ചെറിയ ടൗൺ… ഒരു ഷോപ്പ് തുറന്നിരിക്കുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചു .അവിടെനിന്ന് ചൂണ്ടയും കയറും വാങ്ങി തിരികെ വന്നു .
പിന്നെയും പ്രശ്നം… എന്താണ് ചൂണ്ടയിൽ കോർക്കുക!!” ആകെ കൈവശമുള്ളത് ബ്രെഡ്ഡ് . ബ്രെഡ് എങ്ങിനെ ചൂണ്ടയിൽ കോർക്കും?”
ഞങ്ങൾ ചൂണ്ട കെട്ടി നിരാശയോടെ വെറുതെ വെള്ളത്തിലേക്ക് ഇട്ടു .ഇടേണ്ട താമസം… ഒരു വലിയ മീൻ ചാടി ചൂണ്ട വിഴുങ്ങി.
ഞാൻ ഒരുനിമിഷം സ്തബ്ധനായി അങ്ങിനെ നിന്നുപോയി. ആച്ഛര്യത്തോടെ ഞാൻ അതിനെ എടുത്തു കരയിലേക്കിട്ടു.
പിന്നെയും വെറുതെ ചൂണ്ട വെള്ളത്തിലേക്കിട്ടു. ഉടനെ അടുത്ത മീൻ ചാടി ചൂണ്ട വിഴുങ്ങി. പിന്നെയും ചൂണ്ട വെള്ളത്തിലേക്കിട്ടു. ഏകദേശം അഞ്ചു വലിയ മീനിനെ കിട്ടി .പിന്നെ ചൂണ്ട കൊത്തുന്നില്ല. മീനിന് എന്തോ സംശയം …ചൂണ്ട കൊത്തുന്നില്ല…
ഞങ്ങൾ മീനിനെ എടുത്തു പുൽമേടിന്റെ ഓരംചേർന്ന് തീ കൂട്ടിയശേഷം ഉപ്പും മുളകും ചേർത്ത് ചുട്ടു.
“ഹും… അത്യാവശ്യം സ്വാദ്… മോശമല്ല…
ഞങ്ങൾ ആ പുൽമേട്ടിൽ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .അങ്ങകലെ പുല്മേടിന്റെ ഏറ്റവും ഉയരത്തിൽ ഒരു വലിയ ബംഗ്ലാവ്… അവിടെനിന്ന് ചിമ്മിനി വഴി പുക ഉയരുന്നത് ഞങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“നല്ല ഇണക്കമുള്ള മീൻ… ചൂണ്ടയിൽ വെറുതെ ചാടിപ്പിടിക്കുന്നു.” അലക്സ് ആരോടെന്നിലാതെ പറഞ്ഞു.
“അലക്സ്… ചിലപ്പോൾ ആരെങ്കിലും വളർത്തുന്നതായിരിക്കുമോ?” ഞാൻ സംശയം പ്രകടിപ്പിച്ചു.
അലക്സിന്റെ കണ്ണുകൾ അങ്ങ് അകലെ കാണുന്ന ബംഗ്ളാവിലേക്ക് പതിയെ തിരിഞ്ഞു.
തെല്ലുനേരത്തെ നിശബ്ദത…
“നമുക്ക് പെട്ടെന്ന് ഇവിടെനിന്ന് പോകണം.” അലക്സ് ധൃതിയിൽ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ചാടി എഴുന്നേറ്റു.
“എന്താ കാര്യം…!!” ഞാൻ സംശയത്തോടെ അലക്സിനെ നോക്കി.
“മൈക്കിൾ… ഇവിടെ കുറച്ചുനേരം കൂടി ഇരുന്നാൽ ചിലപ്പോൾ തടി കേടാകും!!” അലക്സ് ചാടി എഴുന്നേറ്റ് സൈക്കിളിന്റെ അരികിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ വേഗത്തിൽ സൈക്കിൾ എടുത്ത് അവിടെനിന്നും യാത്രയായി.
ലിൻസിൽ എത്തിച്ചേർന്നു… ഓസ്ട്രിയയിലെ മൂന്നാമത്തെ വലിയ പട്ടണം .
“റോട്ടറി ക്ലബ്ബിനെ കാണുകയല്ലേ?”അലക്സിന്റെ അന്വേഷണം.
“തീർച്ചയായും …” ഞാൻ പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ റോട്ടറി ഡിറക്ടറിയിൽ വിലാസം നോക്കി .
President: Mr. Otto Beurle
Rotary Club of Linz(A) DANAU,
Dr.Brennar Street: 19,Linz.
“എവിടെയായിരിക്കും ഈ വിലാസം? കണ്ടുപിടിക്കാൻ എളുപ്പമായാൽ മതിയായിരുന്നു.” ഞാൻ ആരോടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞു.
ഒരു ഷോപ്പിൽ കയറി വിലാസം തിരക്കി. ഷോപ്പ് ഉടമസ്ഥൻ ഏകദേശം ദിശ പറഞ്ഞുതന്നു.
കുറച്ചു കറങ്ങി ….അവസാനം ബ്രണ്ണർ സ്ട്രീറ്റിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .പത്തൊൻപതാം നമ്പർ വീട് കണ്ടുപിടിച്ചു .
ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് കോളിങ് ബില്ലിൽ വിരലമർത്തി .
ഒരു യുവതി വന്നു വാതിൽ തുറന്നു… ചോദ്യഭാവത്തിൽ ഞങ്ങളെ നോക്കി.
ഞങ്ങൾ റോട്ടറി കാർഡ് അവർക്ക് നൽകി. അവർ അത് വായിച്ചശേഷം അകത്തേക്ക് പോയി.
കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു ഒരാൾ പുറത്തേക്ക് വന്നു. കാണാൻ വളരെ സുമുഖൻ .ഏകദേശം നാൽപത് വയസ്സ് പ്രായം വരും. ബ്ലാക്ക് ഹെയർ.. ഹാൻഡ്സം…
‘’I’m Otto Beurle’’ അദ്ദേഹം സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി.
അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ വിസിറ്റിംഗ് ഹാളിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചു. ശേഷം ഞങ്ങൾ വളരെ നേരം സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അതിനിടയിൽ മിസ്സിസ് Beurleയെയും മകളെയും പരിചയപ്പെട്ടു.
സംസാരത്തിനിടയിൽ മിസ്റ്റർ Beurle പറഞ്ഞു. “നിങ്ങൾക്ക് ഇവിടെ താമസിക്കാം.”
മിസ്റ്റർ Beurle വളരെ സരസമായി സംസാരിക്കുന്ന വ്യക്തി. ആദ്യമായി സംസാരം കേൾക്കുമ്പോൾ കളിയാക്കുകയാണോ എന്ന് തോന്നും. പക്ഷെ… ഇടപഴകിക്കഴിഞ്ഞാൽ അദ്ദേഹത്തെ മറക്കാൻ കഴിയില്ല. അവിടെ എല്ലാവരുമായി ഞങ്ങൾ അടുത്തിടപഴകുവാൻ തുടങ്ങി. മൊത്തത്തിൽ ഒരു “ഹോംലി ഫീലിംഗ്”.
വൈകീട്ട് ആറു മണി… മിസ്റ്റർ Beurle കുടുംബവും ഞങ്ങളെ പുറത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു. ലിൻസിന്റെ പ്രാന്തപ്രദേശത്തുകൂടി ഓരോ വർത്തമാനങ്ങൾ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ അങ്ങിനെ നടന്നു.
നടന്ന് നടന്ന് ഒരു പഴയ റസ്റ്റോറന്റിൽ എത്തിച്ചേർന്നു. നമ്മുടെ ഗ്രാമത്തിലെ ഒരു കള്ളുഷാപ്പിന്റെ പ്രതീതി…
വളരെ വലിയ അകത്തളം. ചില ടേബിളുകൾ വെവ്വേറെ ക്രമീകരിച്ചിരിക്കുന്നു .അകത്ത് ധാരാളം ആളുകൾ .അധികവും സ്ത്രീകളാണ്.
ഞങ്ങൾ ഒരു ടേബിളിനു ചുറ്റും സ്ഥലംപിടിച്ചു. പരമ്പരാഗതമായ രീതിയിൽ തീർത്ത മരത്തിന്റെ ടേബിളുകളും , ബഞ്ചുകളും…
ഉടൻതന്നെ ലിൻസിന്റെ പ്രധാനപ്പെട്ട കൺട്രി ഡ്രിങ്ക് എത്തിച്ചേർന്നു .ഏതാണ്ട് കള്ളിന്റെ അതേ നിറത്തിൽത്തന്നെ. മിസ്റ്റർ Beurle ഗ്ലാസ് ഉയർത്തി ടോസ്റ്റ് ചെയ്തുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾക്ക് മംഗളങ്ങൾ നേർന്നു.
വളരെ ആനന്ദകരമായ നിമിഷങ്ങൾ… പൊട്ടിച്ചിരികൾ…
ഏതാണ്ട് മൂന്നുനാലു മണിക്കൂർ പോയത് അറിഞ്ഞതേയില്ല. ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം ഞങ്ങൾ വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങി.
അടുത്ത പ്രഭാതം …ഞങ്ങൾ പ്രഭാതഭക്ഷണത്തിന് ടേബിളിൽ ഒത്തുകൂടി .തലേദിവസത്തെ തമാശകൾ അയവിറക്കികൊണ്ട് ഭക്ഷണം കഴിച്ചു .
ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം മിസ്റ്റർ Beurle ഓഫിസിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു . അദ്ദേഹം വിസിറ്റിംഗ് കാർഡ് ഞങ്ങളെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ലിൻസ് ചുറ്റികറങ്ങിയശേഷം ഓഫിസിലേക്ക് വരൂ …
അര മണിക്കൂറിനകം ഞങ്ങൾ ലിൻസ് സിറ്റിയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
ലിൻസ് … ഓസ്ട്രിയയിലെ പ്രധാനപ്പെട്ട സാമ്പത്തിക സെന്റർ .വളരെ പഴക്കം ചെന്ന നഗരം .പ്രധാനപ്പെട്ട വാണിജ്യകേന്ദ്രം .വ്യവസായ നഗരമായ ലിൻസിലെ പ്രധാന വ്യവസായം “സ്റ്റീൽ…” കൂടാതെ പെപ്പെർമിൻറ് മിഠായിരുടെ ഉത്ഭവവും ലിൻസിൽ നിന്നായിരുന്നു .
ഫെഡറിക്ക് രണ്ടാമൻ ചക്രവർത്തി അവസാനകാലം ചിലവഴിച്ചത് ലിൻസിൽ ആയിരുന്നു .ജ്യോതിശാസ്ത്രജ്ഞനായ ജോഹന്നാസ് കെപ്ലർ തൻ്റെ ജീവിതത്തിന്റെ നല്ലൊരു ഭാഗം ലിൻസിൽ ചിലവഴിച്ചിട്ടുണ്ട് .
ഹിറ്റ്ലർ ജനിച്ചതും അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുട്ടിക്കാലം ചിലവഴിച്ചതും ലിൻസിന്റെ അതിർത്തി ഗ്രാമമായ ലിയോൻഡിങ് എന്ന സ്ഥലത്തായിരുന്നു .ഹിറ്റ്ലറിൻറെ മാതാപിതാക്കളെ അടക്കം ചെയ്തതും ഈ ഗ്രാമത്തിൽ തന്നെ .
ലിൻസിനെ ഹിറ്റ്ലർ തൻ്റെ സ്വന്തം നഗരമായി പരിഗണിച്ചിരുന്നു . ഈ സിറ്റിയെ ഒരു പ്രധാന കൾച്ചറൽ സെന്റർ ആക്കുവാൻ അദ്ദേഹം ശ്രമിച്ചു .ലിൻസിനെ സാമ്പത്തികമായി ഉയർത്തുവാൻ വേണ്ടി ഹിറ്റ്ലർ മുൻകൈ എടുത്ത് പല വ്യവസായങ്ങളും കൊണ്ടുവന്നു .
സിറ്റിയിലെ ഓട്ടപ്രദക്ഷിണം കഴിഞ്ഞു ഞങ്ങൾ Otto Beurle യുടെ ഓഫിസിൽ എത്തിച്ചേർന്നു . അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ പ്രതീക്ഷിച്ച് ഇരിക്കുകയായിരുന്നു .അദ്ദേഹംതന്നെ മുൻകൈ എടുത്ത് ലിൻഡിലെ മറ്റു മൂന്ന് റോട്ടറി ക്ലബ് പ്രസിഡന്റുമാരെ അറിയിക്കുകയും ഞങ്ങളെ സഹായിക്കുവാൻ അഭ്യർത്ഥിക്കുകയും ചെയ്തു.
Mr. Peter liken stud, Mr. Alfred Fisher, Mr. Alois എന്നിവർ ഞങ്ങളെ സാമ്പത്തികമായി സഹായിച്ചു.
“ഇനി എവിടേക്കാണ്?” മിസ്റ്റർ Beurle അന്വേഷിച്ചു .
“വിയന്ന …”
അവിടെ ധാരാളം ഇന്ത്യക്കാരുണ്ട്. ഒരു ജോലി കണ്ടെത്തി അവിടെ കൂടിക്കോ…” മിസ്റ്റർ Beurle തമാശരൂപത്തിൽ പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ ചിരിച്ചു.
ആ ദിവസവും ഞങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം കഴിഞ്ഞു .വളരെ ആനന്ദകരമായ ദിനം .പിറ്റേന്ന് പുറപ്പെടാൻ നേരം കുറച്ചു പണം ഞങ്ങളെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു .
“ഇത് ഞങ്ങളുടെ ക്ലബ്ബിന്റെ വക. തിരികെ ഈ വഴിക്ക് വരികയാണെങ്കിൽ ഇവിടെ വരണം.”
അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുടുംബത്തോട് യാത്ര പറഞ്ഞു തലസ്ഥാനമായ “വിയന്ന” ലക്ഷ്യമാക്കി ഞങ്ങൾ നീങ്ങി .മനസ്സിലെവിടെയോ എന്തോ നഷ്ടപ്പെട്ടതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു.
വിയന്നയിലിക്കുള്ള യാത്ര വളരെ സുഖപ്രദമായിരുന്നു .വളരെ മനോഹരമായ ഭൂപ്രകൃതി .ഡാന്യൂബ് നദീതീരത്തുകൂടിയുള്ള യാത്ര . നല്ല സൂര്യപ്രകാശം .ആകാശത്ത് ഹൈഡ്രജൻ നിറച്ച വലിയ ബലൂണുകൾ …അതും വിവിധ വർണങ്ങളിൽ …അതിൽ ആളുകൾ ഉല്ലാസകരമായി യാത്ര ചെയ്യുന്നത് കണ്ടുനിൽക്കുവാൻ തന്നെ വളരെ കൗതുകം തോന്നി .ചിലയിടങ്ങളിൽ “ഗ്ലൈഡിങ്ങ് “… വലിയ കുന്നുകളിൽനിന്ന് ഗ്ളൈഡർ ഉപയോഗിച്ച് താഴേക്ക് പറക്കുന്നു .ഇവിടെ ജനങ്ങൾ ശരിക്കും വേനൽക്കാലം ആഘോഷിക്കുകയാണെന്ന് തോന്നി .
യാത്രക്കിടയിൽ ഒരു മഠം ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു .കുറച്ചു കന്യാസ്ത്രികൾ മഠത്തിന്റെ ഗേറ്റിനരികിൽ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .ഞങ്ങളെ കണ്ടു അവർ പരിചയപ്പെട്ടു .ഇന്ത്യയിൽനിന്ന് വന്നവരാണെന്ന് കേട്ടപ്പോൾ ഞങ്ങളോട് സംസാരിക്കാൻ വലിയ താൽപര്യം.അവർ ഞങ്ങളെ മഠത്തിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചു .
ഓ … ശരിക്കും വലിയ ഒരു മഠം .വലിയ മുന്തിരിത്തോപ്പുകൾ…പശുക്കളെയും മറ്റും വളർത്തുന്ന വലിയ ഫാം .എല്ലാംകൊണ്ടും സ്വയംപര്യാപ്തമായ മഠം .
മഠത്തിൽ നിന്ന് വയറുനിറയെ ഭക്ഷണം കഴിച്ചു .അതിനുശേഷം അവർ മഠത്തിലെ വൈൻ പ്ളാൻറ് ഞങ്ങളെ കൊണ്ടുനടന്ന് കാണിച്ചുതന്നു .
മരത്തിൽ തീർത്ത ഏതാണ്ട് ഇരുപതടി പൊക്കമുള്ള വലിയ ടാങ്ക് … ഒരു വലിയ കിണറിന്റെ അത്രതന്നെ…അതുപോലെ വേറെ നാലഞ്ച് എണ്ണമുണ്ട് .
വൈൻ ഉണ്ടാകുന്ന വിധം അവർ വിവരിച്ചു .മുന്തിരി മഠത്തിൽ തന്നെ കൃഷി ചെയ്തവയും .
എല്ലാം ചുറ്റിനടന്നു കണ്ടശേഷം ഞങ്ങൾ പുറപ്പെടാൻ തയ്യാറായി .അവർ ഒരു വലിയ ജാർ വൈൻ ഞങ്ങൾക്ക് സമ്മാനിച്ചു .കൂടാതെ മഠത്തിൽ ഉണ്ടാക്കിയ കുറെ ചീസും .
മഠത്തിലെ വൈൻ ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് യാത്ര തുടർന്നു.
ഏതാണ്ട് വിയന്ന അടുക്കാറായി.ഞങ്ങൾ ഒരു ചെറിയ സിറ്റിയിൽ പ്രവേശിച്ചു .ഒരു സൂപ്പർമാർക്കറ്റിൽ കയറി ബിയർ വാങ്ങി പുറത്തുവന്നു .അതും നുണഞ്ഞുകൊണ്ട് റോഡ്സൈഡിൽ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
ഒരു യുവാവ് ഞങ്ങളുടെ അടുത്തുവന്ന് ഇരുന്നു .അയാൾ ഇടക്കിടെ ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“ഹലോ …”
“എവിടെനിന്ന് വരുന്നു?”
“ഇന്ത്യ…” ഞാൻ മറുപടി പറഞ്ഞു.
‘’I’m Jochen… ഞാൻ പലതവണ ഇന്ത്യയിൽ വന്നിട്ടുണ്ട്.
അയാൾ തുടർന്നു …
ഞാൻ ഒരു കൃഷണ ഭക്തനാണ് .ഹരേ… രാമ… ഹരേ… കൃഷണ…
എന്റെ പേര് ഞാൻ കൃഷ്ണ എന്നാക്കി മാറ്റി .ഗേൾ ഫ്രണ്ടിനെ രാധ എന്നും വിളിക്കുന്നു .
അത് കേട്ടപ്പോൾ ഞങ്ങൾക്ക് ഒരുതരം തമാശയാണ് തോന്നിയത് .പക്ഷെ… മിസ്റ്റർ ജോച്ചൻ വളരെ സീരിയസ് ആയാണ് ഹിന്ദു മതത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നത് .
ഞങ്ങൾ പെട്ടെന്ന് അടുത്തു. Jocken ഞങ്ങളെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ താമസസ്ഥലത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു.
ഒരു ഫ്ലാറ്റ് … അതിന്റെ ഒന്നാം നിലയിലാണ് മിസ്റ്റർ Jochen ന്റെ താമസം .
മിസ് പെട്രീഷ്യ ഞങ്ങളെ സ്വീകരിച്ചിരുത്തി .
ഞാൻ ചുറ്റുപാടും ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു .ചുവരിൽ പലയിടങ്ങളിലായി ഭാരതീയ ദേവന്മാർ സ്ഥാനം പിടിച്ചിരിക്കുന്നു .
മിസ് പെട്രീഷ്യ സാരിയാണ് ധരിച്ചിരിക്കുന്നത് .
ഞങ്ങൾ വളരെനേരം സംസാരിച്ചിരുന്നു .അതിൽനിന്ന് ഒരു കാര്യം വ്യക്തമായി .അവർ ഇന്ത്യൻ സംസ്കാരം പിന്തുടരുവാൻ താത്പര്യപ്പെടുന്നു .
രാത്രി ഭക്ഷണം… വെറും സസ്യാഹാരം . അതും ഇന്ത്യൻ സ്റ്റൈലിൽ … ചോറും കറിയും .
“ഞങ്ങൾ മാംസാഹാരം ഉപയോഗിക്കാറില്ല.” മിസ് പെട്രീഷ്യ പറഞ്ഞു .
ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം ഞങ്ങൾക്കായി ഒരു റൂം ശരിയാക്കിത്തന്നു .ബെഡ് ശരിയാക്കി മടങ്ങുമ്പോൾ അവർ പറഞ്ഞു .
“അടുത്ത വര്ഷം ഞങ്ങൾ ഇന്ത്യയിൽ വരുന്നുണ്ട്.”
രാത്രി സുഖമായി ഉറങ്ങി .ലിൻസിൽ നിന്ന് പോന്നശേഷം വളരെ സുഖമായ ഉറക്കം .
സമയം പുലർച്ചെ അഞ്ചുമണി…മണി കിലുങ്ങുന്ന ശബ്ദം…കൂട്ടത്തിൽ പാട്ടും . ആ ശബ്ദം ഞങ്ങളുടെ ഉറക്കം കെടുത്തി .
അതിരാവിലെ തന്നെ മിസ്റ്റർ Jochen ഉം പെട്രീഷ്യയും ഭജന ആരംഭിച്ചിരിക്കുന്നു .
രണ്ടു കൈകൾകൊണ്ട് കൈമണി തട്ടിക്കൊണ്ടുള്ള നാമജപം .അത് ഒരു മണിക്കൂർ നീണ്ടുനിന്നു .
ഏഴരയായി…പ്രഭാതഭക്ഷണം…അതും തനി ഇന്ത്യൻ രീതിയിൽ തന്നെ .ആവിയിൽ വേവിച്ച അപ്പവും, പിന്നെ പാലും .
അവരോട് യാത്രപറഞ്ഞു ഞങ്ങൾ പുറപ്പെട്ടു . പുറപ്പെടുന്നതിന് മുൻപ് മിസ് പെട്രീഷ്യ കുറച്ചു ഭക്ഷണം പൊതിഞ്ഞുതന്നു .
ഞങ്ങൾക്ക് അവരുടെ ജീവിതരീതി കണ്ട് അത്ഭുതം തോന്നി . അവർ അത്രകണ്ട് ഹിന്ദു മതത്തിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങിയിരിക്കുന്നു .എന്തായിരിക്കും അവരെ ഇത്രമാത്രം സ്വാധീനിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ച ഘടകം … യാത്രക്കിടയിലും ആ ചിന്തയായിരുന്നു മനസ്സുനിറയെ…
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com