Simple Sense… A Dynamic True Story
Friends… Romans… Countrymen… We felt the ripple of a speech echoing through the air, reaching our ears with a rumble.
“Yes, here we are… In the city of Rome… where history plays its infinite game.”
Yes, this city, with a history spanning 2500 years, stands as an unbeatable and mighty capital that has borne witness to countless historical events. Wars and victories, its rise and fall, the reign of powerful emperors and theocrats.
It was here that mighty emperors and theocrats clashed in their pursuit of power. Nero, infamous for his fiddling while Rome burned, Constantine, Thezeus, Caligula, Augustus, Tiberius, Domitian, and Diocletian, as well as Julius César, who attained divinity after his death. Rome, the echoes of the eternal capital linger.
This land has been graced by the footsteps of legendary artists like Leonardo da Vinci, Raphael, Botticelli, Fra-Angelico, and Michelangelo.
However, our time in Rome was limited as we were focused on survival. It served as a mere stop on our racecourse.
The charming streets, magnificent statues, and pervasive grandeur of the atmosphere instilled a sense of admiration within us. Noble palaces, breathtaking fountains, ornate cathedrals—each evoked a feeling of awe. Yet, Rome has transformed from its ancient glory to a modern city. Ancient palaces and castles have given way to exclusive hotels, pubs, discotheques, and bars.
Alongside these developments, elements of the underworld such as mafias, pickpockets, and brothels have also emerged. Modernity has made its mark on Rome, and its inhabitants are no longer preoccupied with nostalgia for the city’s ancient splendor.
During our marathon, we encountered the famous St. Peter’s Basilica and the mighty Colosseum. The Romans, who once held dominion over a significant portion of the world, proudly proclaimed, “As long as the Colosseum stands, Rome stands. If the Colosseum falls, Rome falls.”
Our gaze was captivated by the sculpture of the Romulus brothers, credited with giving Rome its name. As the tale goes, these twins were raised by a she-wolf after being found along the banks of the River Tiber.
After the marathon, we continued our journey, enveloped in a sense of spirituality. We found ourselves in the city where great artists like Raphael and Michelangelo used their magical brushes to create astounding works of art.
It was also the city where the Christian synod condemned the brilliant scholar Giordano Bruno to death for asserting that the Earth revolves around the sun. Rome, the city of seven hills.
We left Rome and moved silently… keeping our ears alert to ensure that no Roman soldiers were chasing us with their chariots driven by black stallions.
Our marathon race continued, and our next destination was Terni, one of Italy’s ancient towns. The highlight of this place was the Roman Amphitheatre, constructed in 32 BC, with a seating capacity of ten thousand spectators.
From Terni, we made our way to Perugia, renowned for its chocolate production. Every October, the city hosts a Chocolate Festival, drawing visitors from far and wide.
Our journey then led us to Arezzo, where we encountered desolate villages and numerous uphill climbs. In the distance, we caught sight of the majestic Blue Mountains. As we pedaled closer, they seemed to elude our grasp, always appearing just out of reach. Nature’s grandeur unfolded before us. Perhaps we were traversing the very mountains we had observed earlier, surrounded by picturesque valleys adorned with vineyards and orchards, stretching as far as the eye could see.
“Hey, look! A pig!” Alex’s voice startled me out of my reverie.
Indeed, it was a wild boar, injured but still alive.
We halted our bicycles and approached the creature. It was a small pig, weighing around fifteen kilograms, on the brink of death.
“Let’s cook it, man,” Alex suggested, examining the blood-stained pig. “It’ll provide us with sustenance for a couple of days.”
“But how can we cook it?” I pondered, observing the wounded animal. “It would be better if we could prepare it properly.”
We surveyed our surroundings, mostly open meadows. We had no idea how to gather firewood or even cook the pig. It seemed like an impossible task.
“Nah, let’s leave it,” I said reluctantly, glancing at Alex.
After a brief moment of consideration, Alex responded coldly, “Alright then, let’s leave it. We have a lot of work ahead to make it edible.”
Leaving the pig behind, we resumed our journey. As night fell, we improvised a makeshift tent using our bed sheets and bicycles by the roadside. Throughout the night, the bicycles repeatedly toppled over, causing disruptions to our sleep.
We realized that the cold was intensifying, as the biting wind pierced through our clothes, making us shiver uncontrollably. It felt as if thousands of tiny needles were pricking our skin.
We realized that as we moved towards the north, the weather grew colder and colder.
“If only we had a tent!” my mind whispered to me.
But we had no means to purchase one.
After Arezzo, we set our sights on the enchanting city of Florence. As we faced the ascending roads, we eventually found ourselves back on the expressway.
“What should we do now?” I observed the solid barriers on both sides of the road, glancing at Alex. “There’s no way to exit from here!”
Alex let out a sigh. “Well, let’s just keep going,” he said, pushing the bicycle forward.
We continued along the side of the road, watching the vehicles speed past on the expressway. If any of them stopped suddenly, it would result in a series of collisions.
“Wow… Italians drive at such high speeds,” Alex remarked, observing a passing car.
“Yes,” I agreed, nodding. “They have a love for speed.”
“Sooner or later, we can expect the police,” Alex remarked, scanning our surroundings.
“Hmm,” I grunted in response.
It didn’t take long. We heard a siren behind us, and despite our attempts to find an exit, it was in vain.
The police pulled over their car near us. After questioning us, they loaded our bicycles onto the roof of their car and dropped us off at the next intersection.
As foreigners, we were fortunate enough to escape without any fines. We resumed our pedaling towards Florence, following the bicycle path. We journeyed through Italian villages, sustaining ourselves with bread and plenty of grapes.
We noticed a significant change in our appearances. It was evident even in our complexions. Alex, who was originally dark-skinned, now appeared reddish and plump. With his curly hair, he almost resembled an Afro-American. Meanwhile, I, who had a moderate fair complexion, seemed to have acquired a more “European look.”
The climate, grapes, and food we consumed along the way likely contributed to the change in our complexions.
Before reaching Florence, we arrived at a small village around 11:00 a.m. After having a meal, we sat on a bench beneath a shelter by the road. A man approached us and started speaking in Italian, but we couldn’t understand a word.
Work… work, money… money… he gestured with his hands. We immediately grasped his meaning. He needed someone to work and indicated that he would pay.
“What kind of work?” Alex mimicked the gestures, raising his hands in the same manner.
“Come with me,” he motioned, waving his hand, beckoning us to follow.
We hesitated for a moment, exchanging perplexed looks. “Should we go?” Alex asked me.
“Yeah, let’s go and see. It’ll be good if we can earn some money,” I replied.
We followed him and arrived at a farmhouse near a vast field.
“You have to stack the bundles of grass in the upper floor of the farmhouse,” he gestured, pointing towards the upstairs area.
There were numerous bundles, which would serve as winter feed for his cows.
In just an hour and a half, we managed to stack all the bundles on the top floor of the farmhouse. Gratefully, he rewarded us with some lira. We were thrilled to receive it, as it marked our first earnings from a job in Europe. With renewed spirits, we continued on our journey.
Florence… a stunning city situated along the banks of the Arno River. It held great significance as a trade center during the medieval period and was a hub of the Italian Renaissance, making significant contributions to art, culture, and architecture. It attracted millions of tourists each year. Florence was originally established by Julius Caesar in 59 BC, and it was home to renowned figures such as the artist Raphael and astronomer Galileo.
We took a tour around the city, marveling at the sights of Florence Cathedral, which ranked as the fourth largest in Europe, as well as ‘Santa Maria del Fiore,’ ‘San Marco, Florence,’ ‘Basilica of Santa Cruz,’ the world-famous art gallery ‘Uffizi,’ and the renowned art museum ‘Pitti Palace.’
Florence was particularly famous for its wine and delectable baked goods.
Continuing our journey from Florence, we headed towards Bologna. Thankfully, our bicycles were in good condition, which relieved us greatly. We were making our way towards Northern Italy, and we could spot the range of bluish mountains ahead, indicating the challenging ascents awaiting us.
We had become accustomed to our small bicycles and had forgotten the initial difficulty of riding them. Nonetheless, we took turns pedaling, and the abundance of grapes we encountered helped us manage our budget.
Curving roads, ups and downs, solitary paths, and the pleasant rays of the sun accompanied us on our adventure.
A small bucket placed by the side of the road caught our attention. We approached it, curious about its contents.
To our surprise, it was filled with ripe, red tomatoes.
“Hey, Alex, how did these end up here?” I gazed at the tomatoes, puzzled, and looked at Alex.
We surveyed the surroundings, but there was no one in sight.
“Perhaps someone left them here accidentally. I don’t see anyone nearby,” Alex speculated.
We examined the area closely and noticed a gate adjacent to where the tomatoes were displayed so perfectly.
Our adventurous spirit kicked in, and we couldn’t resist the temptation. We took a few tomatoes, enjoyed them, and continued our journey.
Within moments, a truck overtook our bicycles and abruptly came to a halt in front of us. Several individuals jumped out and positioned themselves in the middle of the road, staring intently at us. We cautiously approached them. Suddenly, one of them grabbed my bicycle handle and spoke rapidly in Italian.
I noticed the anger on his face, and a thought crossed my mind, “Could it be about the tomatoes?” We also noticed that they were concealing wooden rods behind them.
Trying to hide my unease, I observed them for a moment before hastily asking, “Is there a problem?” in English.
Alex found himself in the same predicament. They stared at us, exchanging glances amongst themselves.
“We are from India,” I quickly added.
They realized we were foreigners and hesitantly withdrew, exchanging a few Italian words and looking puzzled.
“Phew! That was a close call,” I muttered, breathing a sigh of relief.
Indeed, it was true. They had approached us with the intention of causing harm, but we managed to escape simply because we were foreigners. We couldn’t understand what they were saying, and it seemed the feeling was mutual.
Upon further inquiry, we discovered that those tomatoes were samples from their farms, and traders would come to assess their quality and negotiate prices.
Regardless, it was a tremendous relief to have narrowly avoided a real trouble.
On the journey to Bologna, we were ascending the heights… On the way two mountains were connected by the Express way. But we were not allowed to enter it, so we chose the bicycle road and struggled with the ups and downs. We trundled on our way for some time and it took about half days to cross the mountain.
In the night we slept outside Bologna city. At night the terrible cold troubled us very much, and our bicycle tent fell on us many times.
Yes… we needed a tent urgently, but how!
That was the only thought inside us.
In the morning, at 7:00, we arrived in the city of Bologna. This developed city was situated on the banks of the Po River in Northern Italy. Bologna held great industrial significance in Italy, and its university, founded in 1088 AD, is one of the oldest in Europe. During the Second World War, Bologna served as a major hub for the German distribution system.
“Wow… it’s so cold… I wish we could get a cup of coffee,” Alex exclaimed, rubbing his hands and tucking them into his pockets.
“Alex, I think it would be best if we approach the Rotary here,” I suggested, shivering in the chilly morning. “Our funds are almost over.”
Alex let out a sigh. “Yeah, I was thinking the same. There’s no point in running like this.” He looked at me, his expression filled with desperation.
I took a deep breath. “So… we’re going to meet the rotary club for the first time in Italy.” I searched for the Bologna Rotary’s address in the directory and found it.
“Here it is,” I noticed the address.
Rtn. Franco Venturi, Secretary,
Rotary Club of Bologna-Sud,
Via San Felice-6
40122 Bologna,
Looking at the address a passerby said. “Yeah, just nearby.”
“Alex, you know, it’s only 7:00 in the morning,” I expressed my doubts. “How can we meet him this early?”
“Oh, this damn cold,” Alex mumbled, bringing his fingers close to his mouth. “You know, finding his house is better than staying outside.”
We located the house, and Mr. Venturi, the Secretary of the Rotary Club of Bologna-Sud, was there.
“Two Rotaractors from India… carrying a message of the ‘Asia-Europe Friendship Mission,'”
He warmly welcomed us, and we sat down in the visiting room. The atmosphere inside the room was cozy and inviting. Mr. Venturi inquired about every detail of our trip.
Meanwhile, coffee was served. A steaming cup of coffee…
Oh… we felt a sensation spreading within us, a surge of energy rising from within.
We experienced the joy of the hot coffee.
We spent some time with Mr. Venturi. When we were ready to leave, he presented us with a felicitation letter from the Bologna Rotary and some Lira.
We knew one thing for certain…
The European Rotary would provide us with financial assistance.
We set off on our journey from Bologna, feeling more confident with the Lira we had received. Despite the challenges of the terrain and the cold weather, we maintained our optimism about the future.
Once again, we found ourselves on the Expressway, only to be picked up by the police and escorted back to the normal road.
“This is the way to Verona,” the police informed us, pointing us in the right direction.
Continuing on our journey, after covering about 20 kilometers, we began to doubt our route. “Are we going the right way?” we wondered.
Approaching a passerby, we asked for directions. “No, no, you’re going the wrong way,” he replied, pointing in the opposite direction from where we had come.
Confusion settled in. “Which way is correct? The one the police indicated or the one the local man pointed out?” Alex shrugged, expressing his uncertainty.
“I think we should ask someone else,” I suggested, making a slight adjustment to my bicycle.
Approaching a shopkeeper, we inquired about the correct direction. To our dismay, he confirmed the same route as the previous passersby.
Anger welled up within us towards the police. It seemed like a mere amusement for them, I thought.
Eventually, we reached the city of Modena, located on the southern side of the Po Valley. Modena is renowned as the capital of Italian car manufacturing, earning it the title of “Capital of Engines.” Giants in the automotive industry such as Ferrari, De Tomaso, Lamborghini, Pagani, and Maserati call this city their home. Additionally, Modena is the birthplace of the world-famous opera singer Luciano Pavarotti and Enzo Ferrari, the founder of Ferrari.
From Modena, we continued our journey towards Capri, passing through Verona. Along the way, we collected grapes and enjoyed the delightful combination of food and scenery.
As the darkness started to envelop the surroundings, it was nearly 6:30 p.m., and we were approaching Verona on our bicycles.
Suddenly, my bicycle chain snapped.
“Oh, God, what do we do now?” we exclaimed, exchanging surprised looks.
With no knowledge of how to fix a broken chain and lacking the necessary tools, we found ourselves in a dilemma. As vehicles sped past on the road, the darkness seemed to intensify.
“Michael, we have to come up with a plan,” Alex proposed, observing my bicycle for a moment. “Let’s tie the broken bicycle to the other one with a rope and pull it along.”
I sighed, realizing it might be our only option. “Yes, perhaps that could work,” I agreed, seeing no better alternative.
Using an elastic wire, we usually used to secure our luggage, we tied the bicycles together, with the smaller one pulling the larger one. Alex began pedaling the smaller bike while I controlled the larger one from behind. However, we soon realized that this method was highly dangerous. As Alex pedaled the front bicycle, the elastic wire would stretch, causing the second bicycle to move forward. If the brakes were not applied promptly, the back bicycle would inevitably collide with the rear of the front bicycle.
It was truly a perilous ride…
Suddenly, we found ourselves entering a tunnel—a narrow, two-way road where vehicles were speeding by at high velocity. Perplexed, we questioned whether it was an Expressway. With no other option, we proceeded cautiously, fully aware that even a slight mistake could result in a severe accident. Trembling with fear and sweating despite the cold weather, we moved slowly, our bodies filled with apprehension.
Inside the tunnel, the sound of passing cars was amplified tenfold. We were trapped with no escape route and no place to keep our bicycles within the tunnel. Vehicles continued to rush past at a daunting speed, putting us in grave danger. As we gazed at the far end of the tunnel, we could see a glimmer of hope. The deafening noise of the vehicles echoed in our ears. Gradually, with utmost care and relying on the reflectors lining the tunnel’s interior, we managed to emerge from the tunnel.
“Holy Christ! Wow!” we exclaimed, feeling a sense of relief wash over us as we reclaimed our lives. Without wasting a moment, we hurriedly sought refuge behind a nearby bush, where we sat silently, keeping a watchful eye on the dreaded tunnel entrance. We spent the night there, grateful to have escaped the tunnel’s peril.
Continuing our journey until we reached Verona, we adopted a similar cautious approach. Early mornings offered less traffic, easing our passage. Arriving in Verona without significant difficulty, we purchased a new bicycle chain and repaired it.
We had the opportunity to meet Mr. Andrea Peggy, the President of the Rotary Club of Verona, who generously provided us with a small amount of assistance.
Verona, one of the prominent tourist destinations in Northern Italy, welcomed not only Italians but people from all over the world. It was the birthplace of Leonardo da Vinci, and the Basilica of San Zeno Maggiore (1123-1135) stood as a magnificent testament to Roman architecture, captivating visitors.
From Verona, our journey led us to Trento, nestled in the valley of the Adige River. Trento was renowned as one of the wealthiest places in Italy and served as the birthplace and upbringing of Maximilian Fullieri, the founder of Maximilian. The Austrian-dominated Trento was celebrated for its wine and silk production.
Approaching the end of our Italian adventure, we noticed the distant bluish range of mountains, most likely the beginning of the Alps.
One observation we made was that compared to the south, the people of northern Italy seemed to possess greater affluence.
The nights grew colder, rain showers greeted us, and the chilling wind became increasingly bothersome. Nevertheless, amidst Italy’s enchanting natural beauty, we continued collecting grapes, silently grateful that no one had noticed our gathering.
Our journey led us to Bolzano, a city in South Tyrol. Bolzano had been occupied by Italy after the end of World War I. It was renowned for its archaeological museum, where the famous mummy ‘Otzi’ was housed. Additionally, the Bolzano Cathedral stood as a magnificent example of Gothic architecture, captivating all who visited.
We pedaled our way from Bolzano to the town of Brixen, which marked the border between Italy and Austria—the final leg of our Italian journey. As we encountered more and more ascents, we cherished the breathtaking natural beauty of Italy in our hearts and embraced the challenge of climbing higher ranges together.
From a distance, we saw the signboard for Brixen and memories of our time in Italy came rushing back. It had been quite a long journey, and now we were preparing to enter our third country on this European adventure—Austria.
“We should approach the Brixen Rotary Club,” Alex suggested confidently. “I believe they might be able to offer us some support.”
I looked at the address.
Mr. France Roggle, Wien Burg Street, 43 Brixen,
Searching for the address we reached the front of a house.
“Yeah, “I think this must be the place,” I said, surveying the surroundings and looking at Alex. “But it seems to be locked.”
We pressed the calling bell-push on the gate, but there was no response.
“Alex, what shall we do now? I glanced at Alex. “It’s getting dark.”
“Let’s wait here,” Alex suggested, looking for a suitable spot to sit. “Maybe they’ve just stepped out for a bit.”
We waited near the gate. After some time, a car arrived, a lady stepped out of the car and opened the gate.
Observing the man inside, we assumed he must be Mr. France Roggle. I stood up and approached him anxiously.
“Excuse me, sir… Mr. Roggle?” I asked, feeling a bit nervous.
He looked at me in surprise.
“Yes, that’s me,” he replied.
I handed him the Rotary card, and he read it attentively.
“Oh, Rotaractors from India, Asia-Europe Rotary friendship mission, yeah, that’s wonderful.”
He looked at us and continued, “Please, come in.”
We followed him as we walked towards the house, taking in the beautiful spacious courtyard and garden. The house itself was impressive and grand.
“Please, come in,” Mr. Roggle invited, still smiling. “We were visiting some friends.”
We settled in the visiting room, engaging in conversation as he inquired about our journey. In no time, we felt a friendly connection growing between us.
“You can stay here,” Mr. Roggle offered. “There are only two of us in this house.”
“Thank you, sir,” Alex responded happily.
Pointing to one of the rooms, Mr. Roggle added, “You can use that room to freshen up and make yourselves comfortable.”
While Mr. Roggle was setting the dining table, Mrs. Roggle was busy preparing dinner. In no time, the dinner table was ready.
Mr. Roggle fixed the drink, a special Italian country drink. We raised the toast for our goodwill mission.
“Hmm, not bad… it’s superb,” I thought to myself after tasting the drink.
As we engaged in small talk, our glasses were refilled repeatedly.
Mr. Roggle, a man in his fifties with a great personality and handsome blackish-brown hair, impressed us with his sparkling humor. He was not only a doctor but also a master of jokes and body expressions. Mrs. Roggle also contributed wonderfully with her jokes and conversation. The atmosphere was filled with joy, and we often couldn’t control our laughter.
Mrs. Roggle, with her charming laughter, was an enchanting woman who added to the fascination of the evening.
We spent at least three hours at the table, thoroughly enjoying the fantastic dinner.
The next morning, after breakfast, Mrs. Roggle led us upstairs.
“Do you have any jackets?” She asked when we entered a room.
“No,” we simply nodded.
“Michael, come here,” she called me.
I walked over to her, and she took a jacket from the hanger and put it on me.
“How does it look?” she asked, looking at me.
“It’s quite nice,” I replied, smiling blissfully.
Mr. Roggle gave us a letter to deliver to the Rotary president in the next country, Austria, specifically to the Rotary president in Innsbruck.
After bidding farewell to the Roggle family, we resumed our journey. Equipped with two jackets to protect us from the freezing cold, we realized just how essential they were. As we traveled, our minds were filled with memories of the previous night’s heartwarming experience, enjoying the goodwill mission with a Rotary family. We also marveled at the breathtaking beauty of the Italian border. With these thoughts in mind, we eagerly headed towards our next destination—Austria.
Up and up, we went, traversing through the picturesque valleys of the Alps.
Italy… my mind was still captivated by its enchantment. Every city, big or small, left us in awe. We felt a sense of spirituality permeating the air everywhere we went. Italy was a place where European thoughts blossomed, the birthplace of mighty emperors and great artists, the epicenter of the Renaissance.
My mind couldn’t help but dwell on Italy’s marvels—the exquisite museums, grand palaces, majestic buildings, intricate statues, awe-inspiring cathedrals, captivating art galleries, charming villas, mesmerizing fountains, and the remnants of ancient monuments. And let’s not forget the incredible natural beauty that adorned Italy. It truly was a blessed land, abundant with wonders.
“Yes, there… there it is.” Alex’s shout snapped me back to reality
“Yes, that’s the border, the Italy-Austria border. Our third European country,” I acknowledged with excitement.
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com
Simple Sense… A Dynamic True Story
ചാപ്റ്റർ – 10
‘’Friends… Romans… Countrymen… ഒരു പ്രസംഗത്തിന്റെ അലയൊലികൾ അന്തരീക്ഷത്തിൽ നിന്ന് ഞങ്ങളുടെ കാതുകളിൽ മാറ്റൊലിക്കൊള്ളുന്നതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു.
“അതെ… ഞങ്ങളിതാ ചരിത്രമുറങ്ങുന്ന റോമാ നഗരത്തിൽ…”
രണ്ടായിരത്തി അഞ്ഞൂറ് വര്ഷം പഴക്കമുള്ള ചരിത്രപ്രസിദ്ധമായ ഒട്ടേറെ വിജയപരാജയങ്ങൾക്ക് സാക്ഷ്യം വഹിച്ച ഒരു സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ തലസ്ഥാനം .മഹാനായ ചക്രവർത്തിമാർ… മതാധ്യക്ഷന്മാർ…
രാജാധികാരമാണോ, മതാധ്യക്ഷന്മാരാണോ വലുത് എന്ന് മാറ്റുരച്ചുനോക്കിയ ഒട്ടേറെ സന്നർഭങ്ങൾക്ക് സാക്ഷ്യം വഹിച്ച സ്ഥലം… റോം കത്തിയെരിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ വീണ വായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന നീറോ ചക്രവർത്തി… കൂടാതെ, കോൺസ്റ്റന്റൈൻ… തിസൂസ്… കലിഗുള… അഗസ്റ്റസ് …ടൈബീരിയസ്… ഡൊമീഷൻ… ഡയോക്ളീഷൻ… മരിച്ചതിന് ശേഷം ദിവ്യത്വം കൽപിച്ചുകിട്ടിയ ജൂലിയസ് സിസ്സർ. റോം… ആ അനശ്വര തലസ്ഥാനത്തിന്റെ സ്പന്ദനങ്ങൾ അങ്ങിനെ നീണ്ടുകിടക്കുന്നു .
ലിയനാർഡോ ഡാ വിൻസി, റാഫേൽ ,ബോട്ടിസെല്ലി ,ഫ്രാ അഞ്ജലിക്കൊ ,മൈക്കലാഞ്ചലോ തുടങ്ങി അനശ്വര കലാകാരൻമാരുടെ പാദസ്പർശനമേറ്റ സ്ഥലം .
പക്ഷെ… ഞങ്ങൾക്ക് റോമിൽ ചിലവിടാൻ സമയമില്ല .ഞങ്ങൾ അതിജീവനത്തിന്റെ പാതയിലാണ് .ചെറിയ ഒരു ഓട്ടപ്രദക്ഷിണം മാത്രം…
വളരെ മനോഹരമായ തെരുവീഥികൾ. വാസ്തുശിൽപാ ചാരുത കിനിഞ്ഞൊഴുകുന്ന പ്രതിമകൾ. കൊട്ടാരങ്ങൾ, ജലധാരകൾ, പള്ളികൾ… എല്ലാം കാണുമ്പോൾതന്നെ ഒരുതരം രോമാഞ്ചം അനുഭവപ്പെട്ടു. പക്ഷെ… പഴയ റോം അല്ല, ആധുനിക റോം. അതിന്റെ അടയാളമെന്നോണം റോമാക്കാർ വളരെ ആധുനികർ. പഴയ കൊട്ടാരങ്ങളുടെ സ്ഥാനത്ത് ഹോട്ടലുകൾ, പബ്, ബാർ, ഡിസ്കോതിക്ക്, എന്നിവ സ്ഥാനം പിടിച്ചിരിക്കുന്നു. കൂടാതെ അധോലോക സംഘങ്ങൾ, പോക്കറ്റടിക്കാർ, വേശ്യാലയങ്ങൾ… ഒരു ആധുനിക നഗരത്തിന് സംഭാവന ചെയ്യാൻ കഴിയുന്നതെല്ലാം റോം കൈക്കുള്ളിലാക്കിയിരിക്കുന്നു. പഴയ പ്രതാപം അയവിറക്കാൻ ആധുനിക റോമക്കാരന് താല്പര്യമില്ല എന്ന് തോന്നി.
ഞങ്ങളുടെ ഓട്ടപ്രദക്ഷിണത്തിൽ പ്രശസ്തമായ സെന്റ് പീറ്റേഴ്സ് ദേവാലയം, റോമിന്റെ തലക്കെട്ടായ കൊളോസിയം എന്നിവയും സ്ഥാനം പിടിച്ചു .
“കൊളോസിയം നിലനിൽക്കുന്നിടത്തോളം കാലം റോം നിലനിൽക്കും… കൊളോസിയം വീണാൽ റോമും വീഴും.” ലോകത്തിലെ നല്ലൊരു ഭാഗം കൈപ്പിടിയിൽ ഒതുക്കിയിരുന്ന റോമാക്കാരുടെ ഗർവോടുകൂടിയ ചൊല്ല്…
കൂടാതെ റോമുളൂസ് സഹോദരന്മാരുടെ പ്രതിമ .ഇവരാണ് റോം എന്ന പേരിന് കാരണക്കാർ എന്ന് പറയപ്പെടുന്നു .ടൈബർ നദിയിലൂടെ ഒഴുകിവന്ന ഇരട്ട കുഞ്ഞുങ്ങൾ … ഒരു ചെന്നായ ഇവരെ പാലുകൊടുത്തു വളർത്തി എന്നാണ് കഥ .
ഒരു ദിവസത്തെ റോം ഓട്ടപ്രദക്ഷിണം. ഞങ്ങൾ സിറ്റിവിട്ട് മുമ്പോട്ട് നീങ്ങി .എന്തോ… ഒരുതരം ആത്മീയത ഞങ്ങളെ വലയം ചെയ്തിരിക്കുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു . റാഫേൽ ,മൈക്കലാഞ്ചലോ ,ബഥേനി… ആ മഹാ കലാകാരന്മാർ കൈവിരലുകൾകൊണ്ട് മഹാരചനകൾ തീർത്ത ഇടം .ഭൂമി സൂര്യനെ പ്രദക്ഷിണം വെക്കുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞതിന് ക്രിസ്ത്യൻ മത നേതൃത്വം ചുട്ടുകൊന്ന ബ്രൂന്നെ എന്ന പണ്ഡിതന്റെ സ്ഥലം .ഏഴു മലകളുടെ നാടായ റോം…
ഞങ്ങൾ റോമിനെ പിന്നിലാക്കി നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .കറുത്ത കുതിരകളെ പൂട്ടിയ രഥത്തിൽ റോമൻ പടയാളികൾ പിറകെ വരുന്നുണ്ടോ എന്ന് കാതോർത്തുകൊണ്ട്.
ഞങ്ങളുടെ സൈക്കിൾ മാരത്തോൺ യാത്ര പുരോഗമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .”ടെർണ്ണി” ആയിരുന്നു ഞങ്ങൾ എത്തിച്ചേർന്ന അടുത്ത സ്ഥലം .ഇറ്റലിയിലെ ഒരു പുരാതന ടൗൺ.ഇവിടുത്തെ പ്രധാന ആകർഷണമാണ് റോമൻ ആംഫി തീയേറ്റർ .പതിനായിരം കാണികളെ ഉൾകൊള്ളുന്ന ഇത് ബി .സി .32 ൽ നിർമിച്ചതാണ് .ടെർണ്ണി പിന്നിട്ടുകൊണ്ട് “പെരുഗീയ” എന്ന സ്ഥലത്തെത്തി .ചോകൊലെറ്റ് നിർമാണത്തിൽ പ്രസിദ്ധമായ പെറുഗിയ യിൽ എല്ലാ ഒക്ടോബർ മാസങ്ങളിലും ചോക്കലേറ്റ് ഫെസ്റ്റിവൽ അരങ്ങേറുന്നു .
അടുത്ത ലക്ഷ്യം “എറിസ്സോ ” ആയിരുന്നു. വിജനമായ ഇറ്റാലിയൻ ഗ്രാമങ്ങൾ .കയറ്റങ്ങൾ… പിന്നെയും കയറ്റങ്ങൾ … അങ്ങ് ദൂരെ നീലിമയാർന്ന മലനിരകളുടെ കൂട്ടങ്ങൾ .സൈക്കിളിൽ അടുക്കുംതോറും അവ അകന്നകന്ന് പോകുന്നു .പിന്നെയും പുതിയവ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു .എത്ര മനോഹരമായ ദൃശ്യങ്ങൾ…ചിലപ്പോൾ ആദ്യംകണ്ട മലനിരകൾ ഞങ്ങൾ പിന്നിട്ടിട്ടുണ്ടാകാം .ചുറ്റിനും വിശാലമായ താഴ്വാരങ്ങൾ.അതിൽ കണ്ണെത്താത്ത ദൂരത്തോളം മുന്തിരി തോപ്പുകളൂം,ഫലവൃക്ഷങ്ങളും. എങ്ങും പ്രകൃതിരമണീയം .
“എടോ… ഒരു പന്നി !!” അലക്സിന്റെ ശബ്ദം എന്നെ ചിന്തയിൽനിന്നും ഉണർത്തി .
അതെ… റോഡിൽ വാഹനാപകടത്തിൽ പെട്ട ഒരു കാട്ടുപന്നി . പക്ഷെ… ചത്തിട്ടില്ല .
ഞങ്ങൾ സൈക്കിൾ നിർത്തി അതിന്റെ സമീപത്തെത്തി .ഏതാണ്ട് ചാകാറായിരിക്കുന്നു .ചെറിയ പന്നി .ഏകദേശം പതിനഞ്ചു കിലോഗ്രം തൂക്കം വരും .
“നമുക്കിതിനെ ഫ്രൈ ആക്കിയാലോ? കുറച്ചു ദിവസത്തെ ഭക്ഷണത്തിന് ഇത് ധാരാളം മതി .” അലക്സ് പന്നിയെ നിരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
“ഇതിനെ എങ്ങിനെ ഫ്രൈ ആക്കും? ഫ്രൈ ആക്കിക്കിട്ടിയാൽ ഗുണകരമായി .” ചോരയൊലിപ്പിച്ച് മൃതപ്രാണനായി കിടക്കുന്ന പന്നിയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
ഞങ്ങൾ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .അധികവും പുൽത്തകിടികൾ നിറഞ്ഞ പ്രദേശം .എങ്ങിനെ വിറക് ശേഖരിക്കും !! എങ്ങിനെ തീയിൽ ചുടും !! ഏറെ ആലോചിച്ചിട്ടും ഒരു വഴിയും കാണുന്നില്ല .
“വേണ്ടെടോ… നമുക്കിത് പറ്റില്ല… വിട്ടേക്കാം.” മനസ്സില്ലാ മനസോടെ ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .
അലക്സും കുറെ ആലോചിച്ചശേഷം… “എന്നാൽ വേണ്ട… അല്ലേ …!! ഇവനെ ശരിയാക്കണമെങ്കിൽ ഏറെ മെനക്കെടണം .
പന്നിയെ ഉപേക്ഷിച്ച് സാവധാനം സൈക്കിളിൽ കയറി യാത്ര തുടർന്നു.
രാത്രി റോഡ്സൈഡിൽ തന്നെ കിടന്നു .സൈക്കിൾകൊണ്ട് ടെൻറ്റ് പണിതായിരുന്നു കിടത്തം .
രാത്രി പലതവണ സൈക്കിൾ ശരീരത്തിലേക്ക് വീണു .തണുപ്പ് കഠിനമായി വരുന്നു .രാത്രികാലങ്ങളിൽ തണുത്ത കാറ്റടിക്കുമ്പോൾ ശരീരം തണുത്ത് വിറക്കാൻ തുടങ്ങും .
നോർത്തിലേക്ക് ചെല്ലുംതോറും തണുപ്പ് കൂടിവരുന്നത് ഞങ്ങൾ അറിഞ്ഞു .
“ഒരു ടെന്റ് കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ!!!” പക്ഷെ… വാങ്ങുവാൻ പണമില്ല.
“അറീസോ” പിന്നിട്ട് റൊമാന്റിക്ക് സിറ്റിയായ ഫ്ളോറൻസ് ലക്ഷ്യമാക്കി യാത്ര തുടർന്നു. കയറ്റങ്ങൾ… അതിനിടയിൽ റോഡ് ചെന്ന് അവസാനിച്ചത് “ഓട്ടോ ബാൻ” റോഡിൽ .
“ഇനി എന്താണ് ചെയ്യുക? ഇവിടെനിന്ന് പുറത്തുകടക്കുവാൻ ഒരു മാർഗ്ഗവുമില്ലേ .ഓട്ടോബാൻ റെ ഇരുവശത്തും ഘടിപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന റെയിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“തൽകാലം ഇതിലെ പോകുകതന്നെ.” അലക്സ് സൈക്കിൾ മുന്നോട്ടെടുത്തുകൊണ്ട് പിറുപിറുത്തു .
റോഡിൻറെ സൈഡ് ചേർന്ന് അങ്ങിനെ നീങ്ങി .ഓട്ടോബാനിൽ വാഹനങ്ങൾ ചീറിപായുന്നത് ഞങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചു .ഏതെങ്കിലും വാഹനം നിന്നുപോയാൽ കൂട്ടിയിടികളുടെ ഒരു പരമ്പര തന്നെ ഇവിടെ കാണാൻ കഴിയും .
“ഹോ… എന്തൊരു സ്പീഡിലാണ് ഇറ്റലിക്കാർ വാഹനങ്ങൾ ഓടിക്കുന്നത് !!” സ്പീഡിൽ പോകുന്ന കാറിനെ നോക്കികൊണ്ട് അലക്സ് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
“അതെ… ഇറ്റലിക്കാർ സ്പീഡ് ഇഷ്ടപ്പെടുന്നവരാണ്.” ഞാൻ അലെക്സിനെ നോക്കി തലയാട്ടി .
ഇനി ഏതു സമയവും നമ്മുടെ പിറകിൽ പോലീസ് സൈറൺ കേൾക്കാം .” അലക്സ് ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി .
“ഉം…” ഞാൻ ഒന്ന് മൂളുക മാത്രം ചെയ്തു.
അധികം താമസിച്ചില്ല.പോലീസ് സൈറൺ ഞങ്ങളുടെ പിറകിൽ കേട്ടു.അതിന് മുൻപേ ഓട്ടോബാനിൽ നിന്ന് രക്ഷപെടുവാൻ വേറെ വല്ല പഴുതും ഉണ്ടോ എന്ന് നോക്കി . ഇല്ല… ഒരു വഴിയുമില്ല .
പോലീസ് ഞങ്ങളുടെ അടുക്കൽ വന്ന് കാർ നിർത്തി .അന്വേഷണങ്ങൾക്ക് ശേഷം സൈക്കിൾ രണ്ടും കാറിൻറെ മുകളിൽ കയറ്റി.ഞങ്ങളെയും വഹിച്ചുകൊണ്ട് കാർ പാഞ്ഞു .മുമ്പത്തെ പോലെ അടുത്ത ഡൈവേർഷനിൽ ഞങ്ങളെ ഇറക്കി .
രണ്ടു വിദേശികൾ എന്ന പരിഗണന കിട്ടിയതിനാൽ ഫൈൻ ഇല്ലാതെ രക്ഷപ്പെട്ടു .ഞങ്ങൾ ഫ്ളോറൻസ് ലക്ഷ്യമാക്കി സൈക്കിൾ പാതയിലൂടെ യാത്ര തുടർന്നു. ബ്രെഡും, യെധേഷ്ടം മുന്തിരിയും ഭക്ഷണമാക്കികൊണ്ട് ഇറ്റാലിയൻ ഗ്രാമത്തിലൂടെ സൈക്കിൾ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
ചിലയിടങ്ങളിൽ അങ്ങിങ്ങായി തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്ന പള്ളികൾ… കൊട്ടാരങ്ങൾ… ജലധാരാ കമാനങ്ങൾ…
യാത്രക്കിടയിൽ ഒരു കാര്യം ശ്രദ്ധിച്ചു. ഞങ്ങൾ ശരിക്കും മാറിയിരിക്കുന്നു . ഞങ്ങളുടെ കളറിൽ തന്നെ പ്രകടമായ വ്യത്യാസം വന്നിരിക്കുന്നു. അത്യാവശ്യം കരുത്തിരിക്കുന്ന അലക്സ്, അവൻ ചുവന്ന് തുടുത്തിരിക്കുന്നു .ചുരുണ്ട തലമുടിയുള്ള അലെക്സിനെ കണ്ടാൽ ഒരു ആഫ്രിക്കൻ അമേരിക്കൻ “ലുക്ക്” അത്യാവശ്യം വെളുത്തിരിക്കുന്ന എനിക്ക് ഒരു യൂറോപ്യൻ “ലുക്ക്”
കാലാവസ്ഥയും, മുന്തിരി ഭക്ഷണവും ആയിരിക്കണം ഈ കളർ മാറ്റത്തിന് കാരണമെന്ന് ഞങ്ങൾ ഊഹിച്ചു.
ഫ്ളോറൻസ് എത്തുന്നതിന് മുമ്പുള്ള ഒരു ഗ്രാമം .സമയം ഏതാണ്ട് പതിനൊന്ന് മണി… ഞങ്ങൾ ഭക്ഷണം കഴിച്ചുകൊണ്ട് റോഡരുകിലെ ഒരു ഷെഡിന്റെ തിണ്ണയിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു.
ഒരാൾ വന്നു ഞങ്ങളെ പരിചയപ്പെട്ടു .സംഭാഷണം ഇറ്റാലിയൻ ഭാഷയിൽ തന്നെ.
വർക്ക്… വർക്ക്… മണി… മണി… അയാൾ കൈകൊണ്ട് ആംഗ്യം കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾക്ക് കാര്യം മനസ്സിലായി .ഇയാൾക്ക് ജോലിക്ക് ആളെവേണം .കാശ് താരമെന്നാണ് പറയുന്നത്.
“എന്താണ് ജോലി!!” അലക്സ് ആംഗ്യഭാക്ഷ ഉപയോഗിച്ചു .
“കമ്മോൺ… ” അയാൾ തല വെട്ടിച്ചുകൊണ്ട് പിന്തുടരാൻ ആംഗ്യം കാണിച്ചു.
“പോകണോ!!” അലക്സ് സംശയത്തോടെ എന്നെ നോക്കി.
“പോയി നോക്കാം … കുറച്ചു കാശുകിട്ടുന്ന കാര്യമല്ലേ? ജോലി എന്താണെന്ന് നോക്കാം .”
ഞങ്ങൾ അയാളെ പിന്തുടർന്നു. വയലോരത്തെ ഒരു വലിയ ഫാം ഹൗസിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
“ഈ പുൽകെട്ടുകൾ ഇതിന്റെ മുകളിൽ അട്ടിയിട്ടു തരണം.” അയാൾ ആ വലിയ ഫാം ഹൗസിന്റെ മുകൾതട്ട് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
വളരെയധികം പുൽകെട്ടുകൾ .തണുപ്പുകാലത്ത് പശുക്കൾക്ക് തീറ്റ സംഭരിച്ചുവെക്കുകയാണ് ഇയാൾ.
ഒന്നര മണിക്കൂർ നേരത്തെ അദ്വാനം… ഞങ്ങൾ ആ പുൽകെട്ടുകൾ അത്രയും ഫാം ഹൗസിന്റെ മുകൾത്തട്ടിൽ സംഭരിച്ചു.
അയാൾ നന്ദിയോടെ ഞങ്ങൾക്ക് കുറച്ചു ലിറ തന്നു. ആ പണം കിട്ടിയ ഞങ്ങൾക്കും വളരെ സന്തോഷം .ആദ്യമായി യൂറോപ്പിൽ ജോലിചെയ്ത് ലഭിച്ച പണം. അതുമായി ഞങ്ങൾ യാത്ര തുടർന്നു.
ഫ്ളോറൻസ് … ആർണോ നദിയുടെ തീരത്ത് സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന മനോഹര നഗരം .മധ്യകാലഘട്ടത്തിലെ യൂറോപ്പിലെ വ്യാപാര -സാമ്പത്തിക ശക്തിയായിരുന്ന ഫ്ളോറൻസ് … കലക്കും, വാസ്തുശിൽപ ഭംഗിക്കും വളരെയധികം സംഭാവനകൾ നൽകിയ ഫ്ളോറൻസ്… വർഷംതോറും ലക്ഷകണക്കിന് ടുറിസ്റ്റുകളെ ആകർഷിക്കുന്നു .ബി .സി .59 ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ ജൂലിയസ് സീസറാണ് യഥാർത്ഥത്തിൽ ഫ്ളോറൻസിനെ ഉയർത്തിക്കൊണ്ടുവന്നത് .കൂടാതെ വിശ്വവിഖ്യാത കലാകാരനായ റാഫേൽ ,അസ്ട്രോണോമാരായ ഗലീലിയോ തുടങ്ങിയ മാഹാരഥന്മാർ വസിച്ചിരുന്ന ഫ്ളോറൻസിന്റെ മഹിമ വാനോളമുയരുന്നു .
ഫ്ളോറൻസ് സിറ്റിയിലൂടെയുള്ള ചെറിയ ഒരു ഓട്ടപ്രദക്ഷിണം , അതിനിടയിൽ ഫ്ളോറൻസ് കത്തീഡ്രൽ ,യൂറോപ്പിലെ നാലാമത്തെ വലിയ പള്ളിയായ “സാന്റാ മാറിയ ഡെൽ ഫ്ളോറ ” കൂടാതെ ” സെന്റ് മാർക്കോ ഫ്ളോറൻസ് ” “ബേസലിക്ക ഓഫ് സാന്റാക്രൂസ് ” തുടങ്ങി പല സൗധങ്ങളും ഞങ്ങളുടെ ശ്രദ്ധ ആകർഷിച്ചു .കൂടാതെ ലോകത്തിലെ പേരുകേട്ട ആര്ട്ട് ഗ്യാലറികളിൽ ഒന്നായ “ഉഫ്സി” പ്രധാന ആര്ട്ട് മ്യൂസിയങ്ങളിൽ ഒന്നായ “പിറ്റി പാലസ് “എന്നിവയും ഞങ്ങൾ പുറമെ നിന്ന് കണ്ട് വിർവൃതിയടഞ്ഞു .
ഭക്ഷണ പദാര്ഥങ്ങൾക്കും, വൈൻ ഉത്പാദനത്തിനും പേരുകേട്ട ഫ്ളോറൻസിൽ അധികസമയം ചിലവഴിക്കാതെ അടുത്ത സ്ഥലമായ ഇറ്റലിയിലെ ബൊളോഗ്നയിലേക്ക് ഞങ്ങൾ യാത്രയായി .
സൈക്കിളിന് കാര്യമായ ഒരു തകരാറും ഉണ്ടാവാത്തത് ഞങ്ങൾക്ക് വളരെ ആശ്വാസമേകി .അങ്ങ് ദൂരെ മലകളുടെ ഒരു പരമ്പരയാണ് കാണുവാൻ കഴിയുന്നത് . യാത്ര നോർത്ത് ഇറ്റലിയുടെ ആണെന്ന് മനസ്സിലായി .മുമ്പിൽ കിടക്കുന്നതാവട്ടെ കയറ്റങ്ങളുടെ ഒരു പരമ്പരയും .
ബൊളോഗ്ന ലക്ഷ്യമാക്കി ഞങ്ങൾ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ചെറിയ സൈക്കിൾ ഇപ്പോൾ ഒരു പ്രശ്നമല്ലാതായി .അത് ചവിട്ടുമ്പോൾ ഉള്ള ബുദ്ധിമുട്ട് ഞങ്ങൾ മറന്നു .എന്നാലും സൈക്കിൾ മാറിമാറി ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഞങ്ങൾ മുന്തിരി ശേഖരണം തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .ഇറ്റാലിയൻ യാത്രയിൽ ചിലവ് ചുരുക്കുന്നതിന് മുന്തിരി ഒരു അവിഭാജ്യഘടകമായി മാറി .
വളഞ്ഞുപുളഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ഗ്രാമീണ റോഡുകൾ .ഇടക്ക് ചില വാഹനങ്ങൾ ഒഴിച്ചാൽ റോഡ് തികച്ചും വിജനം . നല്ല തിളക്കമാർന്ന സൂര്യപ്രകാശം .പക്ഷെ… ചൂട് തീരെ അനുഭവപ്പെടുന്നില്ല .സമയം ഉച്ച കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
റോഡിലെ ഒരു ചെറിയ കുട്ട ഞങ്ങളുടെ ശ്രദ്ധയാകർഷിച്ചു .
അതിൽ നിറയെ പഴുത്തു തുടുത്ത തക്കാളിപ്പഴങ്ങൾ .
“ഇത് എങ്ങിനെ ഇവിടെ എത്തി?” ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് തക്കാളിക്കുട്ടയുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു.
“ആരെങ്കിലും ഇവിടെവച്ച് മറന്നതാകണം.” ആരെയും കാണാത്തതുകൊണ്ട് അലക്സ് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
ഞങ്ങൾ ചുറ്റുപാടുകൾ ശ്രദ്ധിച്ചു .ഒരു ചെറിയ ഗേറ്റിന്റെ സമീപത്താണ് താക്കളിക്കുട്ട ഇരിക്കുന്നത് .അതും റോഡിലേക്ക് കാണത്തക്ക വിധത്തിൽ .
ഞങ്ങളിലെ സാഹസികത ഉണർന്നു .ആ തക്കാളിപ്പഴങ്ങൾ എടുത്ത് കഴിച്ചുകൊണ്ട് സാവധാനം യാത്ര തുടർന്നു .
കുറച്ചുദൂരം പോയിക്കാണും .ഒരു ട്രക്ക് ഞങ്ങളെ ഓവർ ടേക്ക് ചെയ്ത് കുറച്ചു മുമ്പിൽ വന്ന് ബ്രേക്ക് ചവിട്ടി നിർത്തി .കുറച്ചുപേർ ട്രക്കിന്റെ പിറകിൽനിന്നും ചാടിയിറങ്ങി . റോഡിന്റെ മധ്യത്തിൽ നിരന്നുനിന്നു .അവർ ഞങ്ങളെ നോക്കികൊണ്ടാണ് നിൽപ്പ് .ഞങ്ങൾ സൈക്കിളുമായി അവരുടെ അടുത്തെത്തി .പെട്ടെന്ന് ഒരാൾ എന്റെ സൈക്കിളിന്റെ ഹാന്ഡിലിൽ കയറിപ്പിടിച്ചു. അതിനുശേഷം ഇറ്റാലിയൻ ഭാക്ഷയിൽ എന്തോ ചോദിച്ചു.
അയാളുടെ മുഖത്ത് ദേഷ്യഭാവം പ്രകടമായിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് ഒരു സംശയം എന്റെ മനസ്സിലൂടെ മിന്നിമറഞ്ഞു.
“തക്കാളി എടുത്തതിനായിരിക്കുമോ!!”
ഞാൻ വേറൊന്നുകൂടി ശ്രദ്ധിച്ചു .
പിന്നിലേക്ക് മറച്ചിരിക്കുന്ന അവരുടെ കൈയിൽ കുറുവടികൾ…
“Any problem?’’ ഞാൻ ഇംഗ്ലീഷിൽ ചോദിച്ചു.
അവർ ഞങ്ങളെതന്നെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കുന്നു .
“We are from India’ പന്തികേട് തോന്നിയ ഞാൻ പെട്ടെന്ന് അവരോട് പറഞ്ഞു. വിദേശികളാണെന്ന് മനസിലായപ്പോൾ ഒരു ചമ്മലോടെ മുഖത്തോടുമുഖം നോക്കിയശേഷം എന്തോ പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് അവർ പിൻവാങ്ങി.
ഞങ്ങൾ ഊഹിച്ചത് ശരിയായിരുന്നു.അവർ ഞങ്ങളെ അടിക്കുവാൻ വേണ്ടി വന്നതായിരുന്നു. ഇറ്റാലിയൻ ഭാക്ഷ അറിയാത്തതുകൊണ്ട് അടിയിൽനിന്നും രക്ഷപ്പെടുകയായിരുന്നു .
അവർ പറഞ്ഞത് ഞങ്ങൾക്ക് മനസിലായില്ല. ഞങ്ങൾ പറഞ്ഞത് അവർക്കും . ശരിക്കും ഒരു രക്ഷപ്പെടൽ .
അത് അവരുടെ തോട്ടത്തിലെ സാമ്പിൾ തക്കാളി ആയിരുന്നു .അത് നോക്കി കച്ചവടക്കാർ വന്ന് വില ഉറപ്പിച്ച് തക്കാളി കൊണ്ടുപോകും .ആ തക്കാളിയാണ് എടുത്തു കഴിച്ചത് എന്ന് അന്വേഷണത്തിൽ ഞങ്ങൾ അറിഞ്ഞു .ഏതായാലും അടിയിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെട്ട ആശ്വാസമായിരുന്നു അപ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ മുഖത്ത്.
ബലോഗ്നയിലേക്കുള്ള യാത്ര… വഴി മുഴുവനും കയറ്റങ്ങൾ നിറഞ്ഞതായിരുന്നു. ഒരു സ്ഥലത്ത് രണ്ടു വലിയ മലകൾ …ഈ രണ്ടു മലകൾ തമ്മിൽ ബന്ധിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഓട്ടോബാൻ നൂറു മീറ്റർ ഉയരത്തിലൂടെ കടന്നുപോകുന്നു .അതിലൂടെ കാറിലാണെങ്കിൽ വെറും അഞ്ചുമിനിറ്റ് യാത്ര മാത്രം .പക്ഷെ… എന്താണ് ചെയ്യുക…!!! അതിലൂടെ സൈക്കിൾ യാത്ര അനുവദനീയമല്ല.
ഞങ്ങൾ സാധാരണ റോഡിലൂടെ യാത്ര തുടർന്ന് .സൈക്കിൾ ചവിട്ടുന്നതിനേക്കാൾ ഇറങ്ങി തള്ളി കയറ്റുന്നതാണ് ഉത്തമം എന്ന് തോന്നി.
ആ രണ്ടു മലകളും താണ്ടുവാൻ ഞങ്ങൾ ഒന്നര ദിവസമെടുത്തു . അന്ന് ഞങ്ങൾ ബൊളോഗ്ന സിറ്റിയുടെ പുറത്തു കിടന്നു. രാത്രി തണുപ്പ് ഞങ്ങളെ ആക്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .കൂടാതെ സൈക്കിൾ ടെന്റ് പല തവണ ദേഹത്ത് മറിഞ്ഞുവീണു.
ഒരു ടെന്റും സ്ലീപ്പിങ് ബാഗും വാങ്ങണം. പക്ഷെ… എങ്ങിനെ !!!
അതായിരുന്നു അപ്പോഴത്തെ ഞങ്ങളുടെ ചിന്ത.
രാവിലെ ഏഴുമണിയോടെ ഞങ്ങൾ ബൊളോഗ്ന സിറ്റിയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .നോർത്ത് ഇറ്റലിയിലെ “പോ” നദിയുടെ ഓരത്ത് സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന ബൊളോഗ്ന ഇറ്റലിയിലെ ഏറ്റവും പുരോഗതി ആർജിച്ച സിറ്റിയാണ് .വ്യവസായ പാരമ്പര്യമുള്ള നഗരം. “ബൊളോഗ്ന യൂണിവേഴ്സിറ്റി “യൂറോപ്പിലെ ഏറ്റവും പഴക്കം ചെന്ന യൂണിവേഴ്സിറ്റി .എ. ഡി. 1088ൽ സ്ഥാപിതമായത്. രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധകാലത്ത് ജർമൻകാരുടെ വിതരണ ശൃംഖലയിലെ തന്ത്രപ്രധാനമായ ഇടമായിരുന്നു ബൊളോഗ്ന.
“ഹോ… എന്തൊരു തണുപ്പ്. ഒരു ചായ ലഭിച്ചാൽ നന്നായിരുന്നു.” കാലത്തേക്കുള്ള തണുപ്പ് സഹിക്കാൻ കഴിയാതെ കൈകൾ രണ്ടും പോക്കറ്റിൽ തിരുകിക്കൊണ്ട് അലക്സ് പിറുപിറുത്തു.
“നമുക്കിവിടെ റോട്ടറി ക്ലബ്ബിനെ സമീപിക്കണം. നമ്മുടെ ഫണ്ട് ഏതാണ്ട് അവസാനിച്ചു.” ഞാൻ നിരാശയോടെ അലക്സിനെ നോക്കി.
“അതെ… ഞാനും അതാണ് ചിന്തിക്കുന്നത്. അല്ലാതെ ഇങ്ങനെ ഓടിയിട്ട് ഒരു കാര്യവുമില്ല.”
“സാരി… ഇറ്റലിയിലെ ആദ്യത്തെ റോട്ടറി ക്ലബ് നമ്മൾ സന്ദർശിക്കാൻ പോകുന്നു.” ഞാൻ റോട്ടറി ഡയറക്ടറി എടുത്ത് വിലാസം തിരഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ അഡ്രസ് ശ്രദ്ധിച്ചു.
Rtn. Franko Venturi [Secretary]
Rotary Club of Bologna-Sud
Via San Felici-6
40122, BOLOGNA.
“ഇതാ… ഇവിടെ അടുത്തുതന്നെ…” വിലാസം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു വഴിയാത്രക്കാരൻ പറഞ്ഞു.
“എടോ… സമയം ഏഴു മണിയായിട്ടേ ഉളളൂ. ഇപ്പോൾ അവിടെ ചെന്നാൽ അദ്ദേഹത്തെ കാണുവാൻ കഴിയുമോ?” ഞാൻ സംശയം പ്രകടിപ്പിച്ചു.
“ഹോ… തണുത്ത് വിറക്കുന്നു. ഇവിടെ ഇങ്ങനെ നിൽക്കുന്നതിനേക്കാൾ നല്ലത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീട് കണ്ടുപിടിക്കുന്നതാണ്.”അലക്സ് തണുത്ത കൈവിരൽ വായയോടടുപ്പിച്ച് ചൂട് പകർന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ സൈക്കിൾ ഉരുട്ടി വിലാസം തിരഞ്ഞുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നടന്നു .പെട്ടെന്ന് തന്നെ വീട് കണ്ടുപിടിച്ചു.
തലേ രാത്രിയിലെ തണുപ്പും, പുറമെയുള്ള കിടത്തവും, ഞങ്ങളെ ശരിക്കും ക്ഷീണിതരാക്കിയിരുന്നു.
മിസ്റ്റർ വെൺടൂറി വീട്ടിൽ തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു.
‘’Two Rotaractors from India… Asia-Europe Friendship Mission…’’
അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു. ഞങ്ങൾ വിസിറ്റിംഗ് ഹാളിൽ കയറിയിരുന്നു.
റൂമിലെ ചൂടുള്ള അന്തരീക്ഷം ശരീരത്തിന് ഒരു പ്രത്യേക സുഖം പകർന്നു .അദ്ദേഹം ഞങ്ങളുടെ യാത്രയെക്കുറിച്ച് അന്വേഷിച്ചു.
അതിനിടയിൽ കോഫീ കൊണ്ടുവന്നു .നല്ല ചൂടുള്ള കോഫി .കഴിഞ്ഞ ദിവസത്തെ തണുപ്പുള്ള രാത്രി, അതും പുറത്ത് കിടന്നുറങ്ങിയതിന് ശേഷം ലഭിക്കുന്ന ചൂടുള്ള കോഫി. ഹോ…അതിന്റെ സുഖം ഞങ്ങൾ അനുഭവിക്കുകയായിരുന്നു. കുറച്ചുനേരം മിസ്റ്റർ വെൺടൂരിയുടെ കൂടെ ചിലവഴിച്ചു .പുറപ്പെടാൻ നേരം റോട്ടറി ക്ലബ് ബൊളോഗ്നയുടെ ആശംസാ ലെറ്ററും,കുറച്ചു ലിറായും തന്ന് അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ സഹായിച്ചു. ഞങ്ങൾക്ക് ഒരു കാര്യം മനസ്സിലായി.
“യൂറോപ്യൻ റോട്ടറി സാമ്പത്തികമായി ഞങ്ങളെ സഹായിക്കും.”
ബൊളോഗ്നയിൽ നിന്ന് യാത്ര തുടർന്നു .കൈവശം കുറച്ച് ലിറ എത്തിയിരിക്കുന്നു .അത് മനസ്സിന് വളരെ ഉന്മേഷം പകർന്നു .സാമ്പത്തികമായി ഭയപ്പെടേണ്ടതില്ല എന്ന ചിന്ത ഞങ്ങൾക്ക് ഒരുതരം ശുഭാപ്തി വിശ്വസം പകർന്നു .
വഴികൾ കയറ്റങ്ങൾ നിറഞ്ഞതും,തണുപ്പ് കൂടിവരുന്നതും ഞങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചു . യാത്രക്കിടയിൽ പിന്നെയും ഓട്ടോബാനിൽ പ്രവേശിച്ചു .മുറപോലെ പോലീസ് ഞങ്ങളെ സാധാരണ റോഡിൽ കൊണ്ടുപോയി ഇറക്കിവിട്ടു .
“ഇതാ… ഈ വഴിക്ക് പോയാൽ മതി. ഇതാണ് വെറോണയിലേക്കുള്ള വഴി .” പോലീസ് വെറോണയിലേക്കുള്ള ദിശ കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ യാത്ര തുടർന്നു. ഏകദേശം 20 കിലോമീറ്റർ പോയിക്കാണും .ഞങ്ങളിൽ ഒരു സംശയം ഉടലെടുത്തു .”ദിശ മാറിയോ !!”
ഒരു വഴിപോക്കൻറെ അടുക്കൽ വെറോണയിലേക്കുള്ള വഴി ചോദിച്ചു
“ഇതാ… ഇതാണ് വെറോണയിലേക്കുള്ള വഴി. നിങ്ങൾ വന്ന വഴിയേ പോകണം .” വഴിപോക്കൻ ഞങ്ങൾ വന്ന വഴിതന്നെ കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾക്ക് സംശയമായി . ഏതാണ് ശരിയായ വഴി ? പോലീസ് കാണിച്ചതോ ? അതോ… വഴിപോക്കൻ കാണിച്ചതോ ?
“എടോ… കൺഫ്യൂഷൻ ആയല്ലോ!!! വേറെ ആരോടെങ്കിലും ചോദിക്കാമെന്ന് വച്ചാൽ ആരെയും കാണുന്നുമില്ല .”അലക്സ് വിമ്മിഷ്ടം പ്രകടിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ചുറ്റിനും നോക്കി .
“നമുക്ക് ഒരാളുടെ അടുക്കൽകൂടി ചോദിക്കാം. അതിനുശേഷം തീരുമാനിക്കാം.” ഞാൻ സൈക്കിൾ മുന്നോട്ടെടുത്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
വഴിയിൽ കണ്ട ഒരു ഷോപ്പിൽ കയറി വെറോണയിലേക്കുള്ള വഴി അന്വേഷിച്ചു.
വഴിപോക്കൻ പറഞ്ഞ വഴിതന്നെ ഷോപ്പുകാരനും പറയുന്നു.
ഞങ്ങൾക്ക് ആ പോലീസുകാരോട് അമർഷം തോന്നി. വന്ന വഴിതന്നെ പിറകോട്ട് പോകുക!! ഇറ്റാലിയൻ പോലീസിന്റെ ഒരു വികൃതി.
ഞങ്ങൾ മെഡോണാ എന്ന സ്ഥലത്തെത്തി .”പോ ” നദിയുടെ തെക്ക് സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന മനോഹര നഗരം… ഇറ്റാലിയൻ കാറുകളുടെ തലസ്ഥാനം എന്നറിയപ്പെടുന്ന മോഡേണ … “ക്യാപിറ്റൽ ഓഫ് എൻജിൻസ് ” എന്ന് മോഡേണായെ പൊതുവെ അറിയപ്പെടുന്നു .Ferrari, De Tomaso, Lamborghini, Pagani, Masaraat… എന്നീ കാർ കമ്പനികളുടെ തലസ്ഥാനമാണ് മോഡേണ . കൂടാതെ ലോകപ്രസിദ്ധനായ ഒപേരാ ഗായകൻ ലൂസിയാനോ പാവറട്ടിയുടെ യും , ഫെറാറിയുടെ സ്ഥാപകനായ എൻസോ ഫെറാരിയുടെയും ജന്മസ്ഥലം എന്ന ബഹുമതി കൂടി മോഡേണായെ അലങ്കരിക്കുന്നു .
മോഡേണായിൽ നിന്ന് ഞങ്ങൾ കാപ്രിയിലേക്ക് യാത്ര തുടർന്നു . അടുത്ത സ്ഥലം വെറോണ .വരുന്ന വഴികളിൽ നിന്നെല്ലാം ഞങ്ങൾ മുന്തിരി ശേഖരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു . മുന്തിരിയും ബ്രെഡും നല്ല ഭക്ഷണ കോമ്പിനേഷൻ ആയി അനുഭവപ്പെട്ടു .
ഇരുൾ വ്യപിച്ചുവരുന്നു .ഞങ്ങൾ വെറോണയെ ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .പെട്ടെന്ന് ഞാൻ സഞ്ചരിച്ചിരുന്ന വലിയ സൈക്കിളിന്റെ ചെയിൻ പൊട്ടി .
“ഇനി എന്താണ് ചെയ്യുക?” ഞങ്ങൾ പരസ്പരം നോക്കി .
പൊട്ടിയ സൈക്കിൾ ചെയിൻ എങ്ങിനെ ഘടിപ്പിക്കും ? അത് ശരിയാക്കുവാനുള്ള ഒരു ടൂൾസും ഞങ്ങളുടെ പക്കലില്ല .
നേരം ഇരുട്ടിവരുന്നു .ആ റോഡിലൂടെ വാഹനങ്ങൾ ഇടതടവില്ലാതെ സ്പീഡിൽ പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
“നമുക്കൊരു കാര്യം ചെയാം. സൈക്കിൾ കെട്ടി വലിക്കാം .രണ്ടു സൈക്കിളും കൂട്ടി കെട്ടിയാൽ വലിച്ചുകൊണ്ട് പോകുവാൻ ബുദ്ധിമുട്ട് കാണില്ല .” അലക്സ് സൈക്കിൾ ആകമാനം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
“ശരി… അതൊരു നല്ല ആശയമാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.
ഞങ്ങൾ ലഗ്ഗേജ് കെട്ടുവാൻ ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന നീളമുള്ള ഇലാസ്റ്റിക്ക് വയർ എടുത്ത് രണ്ടു സൈക്കിളുകൾ തമ്മിൽ ബന്ധിപ്പിച്ചു . ചെറിയ സൈക്കിൾ ഉപയോഗിച്ച് വലിയ സൈക്കിൾ കെട്ടിവലിച്ച് ചവിട്ടാൻ ആരംഭിച്ചു .
പക്ഷെ… അങ്ങിനെ ചവിട്ടുന്നത് വലിയ ബുദ്ധിമുട്ട് ഉണ്ടാക്കി .ഇലാസ്റ്റിക്ക് വയർ ആയതിനാൽ മുമ്പിലെ സൈക്കിൾ ചവിട്ടുമ്പോൾ ഇലാസ്റ്റിക്ക് നീണ്ടുവലിഞ്ഞു വരും . ശേഷം പിന്നിലെ സൈക്കിൾ സ്പീഡിൽ ഇലാസ്റ്റിക്കിനാൽ മുമ്പിലേക്ക് വലിക്കപ്പെടും .ബ്രേക്ക് പിടിക്കാതിരുന്നാൽ പിന്നിലെ സൈക്കിൾ സ്പീഡിൽ വന്ന് മുമ്പിലെ സൈക്കിളിൽ പതിക്കുവാൻ കാരണമാകും.
തികച്ചും അപകടകരമായ യാത്ര.
പെട്ടെന്ന് ഞങ്ങൾ ഒരു തുരങ്കത്തിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. രണ്ടുവരി പാത മാത്രമുള്ള തുരങ്കം.
വാഹനങ്ങൾ വളരെ വേഗത്തിൽ ചീറിപ്പാഞ്ഞു പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
“ഇത് ഒരു ഓട്ടോബാൻ റോഡ് ആയിരിക്കുമോ!! ഒരു സംശയം ഞങ്ങളിൽ തലപൊക്കി.
ചെറിയ ഒരു പാളിച്ച പറ്റിയാൽ !!! ഏതെങ്കിലും വാഹനം ഞങ്ങളെ തെറിപ്പിക്കും.
ശ്രദ്ധയോടെ പതുക്കെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു . ശരീരത്തിലെ രോമങ്ങൾ ഭീതികൊണ്ട് എഴുന്നേറ്റു നിന്നു .ആ തണുപ്പിലും ഞങ്ങൾ വിയർക്കാൻ തുടങ്ങി.
തുരങ്കത്തിന്റെ അങ്ങേ ഭാഗം കാണാൻ കഴിയുന്നില്ല .ഒരു കാറിൻറെ ശബ്ദം… അത് നൂറു കാറിന്റെ ശബ്ദമായി കാതുകളിൽ അലയടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .സൈക്കിൾ സൈഡിൽ കയറ്റിനിർത്താം എന്ന് കരുതിയാൽ , അതിനും സൗകര്യമില്ല.
വാഹങ്ങൾ മിന്നായം പോലെ ഒന്നിന് പിറകെ ഒന്നായി പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു.ഒന്ന് തിരിഞ്ഞുനോക്കാതെ… തല ഉയർത്താതെ… സൈക്കിളിൽ മാത്രം ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രികരിച്ചുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ പതുക്കെ നീങ്ങി .ഓരോ നിമിഷവും ഭയം ഞങ്ങളെ കാർന്നു തിന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.
ചുറ്റിനും വാഹങ്ങളുടെ ഇരമ്പൽ മാത്രം .ആ ഇരുട്ടിൽ തുരങ്കത്തിന്റെ ഇരുവശങ്ങളിലുമുള്ള റിഫ്ളക്ടറിൻറെയും കാറിൻറെ ഹെഡ് ലൈറ്റിന്റെ പ്രകാശത്തിന്റെ സഹായത്തോടെ എങ്ങിനെയോ പുറത്തെത്തി.
“ജീവൻ തിരിച്ചുകിട്ടിയ പ്രതീതി.”
തുരങ്കത്തിന്റെ പുറത്തെത്തിയതും, ഞങ്ങൾ നേരെ കാടിനകത്തേക്ക് കയറി .കുറേനേരം ആ ഇടുങ്ങിയ തുരങ്കത്തിലേക്ക് നോക്കികൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
ജീവൻ തിരികെ ലഭിച്ച ആശ്വാസത്തോടെ അന്ന് രാത്രി അവിടെതന്നെ ഞങ്ങൾ കിടന്നുറങ്ങി.
വെറോണ വരെ അതെ വിധത്തിൽ യാത്ര ചെയ്തു .പ്രഭാതമായതിനാൽ അപകട സാധ്യത കുറവായിരുന്നു. വെറോണയിൽ എത്തിയപ്പോൾ തന്നെ പുതിയ സൈക്കിൾ ചെയിൻ വാങ്ങി ഘടിപ്പിച്ചു.
ഞങ്ങൾ വെറോണ റോട്ടറി ക്ലബ്ബിനെ സമീപിച്ചു .റോട്ടറി പ്രസിഡന്റ് മിസ്റ്റർ ആൻഡ്രിയ പെഗ്ഗി ഞങ്ങൾക്ക് ചെറിയ സാമ്പത്തിക സഹായവും നൽകി .
വെറോണ… നോർത്ത് ഇറ്റലിയിലെ പ്രധാന ടുറിസ്റ്റ് ടെസ്റ്റിനേഷനുകളിൽ ഒന്ന് . ഇന്ത്യക്കാർ ഉൾപ്പെടെ വിവിധ രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള ആളുകൾ വെറോണയിൽ വസിക്കുന്നു .വിശ്വവിഖ്യാത കലാകാരനായ ലിയോണാർഡോ ഡാ വിഞ്ചിയുടെ സ്ഥലം എന്ന കീർത്തി വെറോണയെ മഹത്വപ്പെടുത്തുന്നു .കൂടാതെ ബസലിക്ക ഓഫ് സാൻ സെനോ മാഗിയോർ (1123 -1135 )റോമൻ വാസ്തുശിൽപ കലയുടെ മകുടോദാഹരണമായി വെറോണയിൽ തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്നു.
വെറോണയിൽ നിന്ന് “ട്രിൻറ്റോ”. അഡിഗെ നദിയുടെ താഴ്വരയിൽ സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന ട്രിൻടോ ഇറ്റലിയിലെ ഏറ്റവും സമ്പന്നമായ സ്ഥലങ്ങളിൽ ഒന്നാണ് .മാക്സിമില്യൻറെ സ്ഥാപകനായ മാക്സിമില്യൻ ഫുള്ളേരിയുടെ സ്ഥലം .ഓസ്ട്രിയൻ ഡോമിനേഷൻ അധികമുള്ള “ട്രിന്റോ” വൈൻ ഉത്പാദനത്തിനും, സിൽക്കിനും പേരുകേട്ട സ്ഥലമാണ്.
ഇറ്റലി ഏതാണ്ട് അവസാനിക്കാറായിരിക്കുന്നു. അങ്ങ് ദൂരെ നീലിമയാർന്ന മലനിരകൾ കാണാം .ആൽപ്സിന്റെ തുടക്കമായിരിക്കണം എന്ന് ഊഹിച്ചു .സൗത്ത് ഇറ്റലിയേക്കാൾ ജനങ്ങൾ വളരെ സമ്പന്നർ. ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ തന്നെ അത് ബോധ്യമാകും.
രാത്രിയിൽ തണുപ്പ് കൂടിക്കൂടി വരുന്നു. ഇടക്കുള്ള ചാറ്റൽ മഴകൾ ഞങ്ങളെ ശല്യം ചെയ്തു തുടങ്ങി .ഏറെ പ്രകൃതിരമണീയമായ പ്രദേശങ്ങൾ… ഞങ്ങൾ മുന്തിരി ശേഖരണം തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .ഇതുവരെ ആരുടേയും കണ്ണിൽപ്പെടാതെ തുടർന്നുപോയതിൽ വളരെ ആശ്വാസം തോന്നി.
ഞങ്ങൾ ബോൾസാനോയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .നോർത്ത് ടൈറോളിൽ പെട്ടത് .ഒന്നാം ലോകമഹായുദ്ധത്തിന്റെ അവസാനത്തിൽ ഇറ്റലിയോട് കൂടിച്ചേർന്ന സ്ഥലം .കൂടാതെ പ്രസിദ്ധമായ ആർക്കിയോളോജിക്കൽ മ്യൂസിയം, അതിൽ സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്ന “ഓട്സി” എന്ന ഐസ് മമ്മി. കൂടാതെ ഗോഥിക്ക് വാസ്തുശില്പചാരുത കിനിഞ്ഞൊഴുകുന്ന ബോൾസാനോ കത്തീഡ്രൽ.
ബോൾസാനോയിൽ നിന്ന് “ബ്രിക്സൺ ” എന്ന സ്ഥലത്തേക്ക് … ഇറ്റാലിയൻ യാത്രയുടെ അവസാനഘട്ടം .ഇറ്റലിയുടെയും ഓസ്ട്രിയയുടെയും അതിർത്തി .ഞങ്ങൾ സമ്പന്നമായ ഇറ്റാലിയൻ പ്രകൃതിഭംഗി നുകർന്നുകൊണ്ട് കയറ്റങ്ങൾ താണ്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
ബ്രിക്സന്റെ സൈൻ ബോർഡ് ദൂരെ നിന്നുതന്നെ കണ്ടു .”ഇറ്റലി…” അതൊരു മാരത്തോൺ സൈക്കിൾ യാത തന്നെയായിരുന്നു .ഞങ്ങളിതാ… അടുത്ത രാജ്യമായ ഓസ്ട്രിയയിലേക്ക് .
“നമുക്ക് ബ്രിക്സിന് റോട്ടറി ക്ലബ്ബിനെ കാണണം. ചിലപ്പോൾ എന്തെങ്കിലും സഹായം ലഭിക്കും .” അലക്സ് തെല്ല് ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ എന്നെ നോക്കി .
ഞാൻ വിലാസം ശ്രദ്ധിച്ചു …
Mr. France Roggle, Wein burg st:43, Brixen.
അഡ്രസ് തിരഞ്ഞുകൊണ്ട് ഒരു വീടിന്റെ മുമ്പിലെത്തി .
“അതെ… വീട് പുട്ടിയിരിക്കുന്നു.” ചുറ്റുപാടുകൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സ് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ ഗേറ്റിലെ കോളിങ് ബില്ലിൽ വിരലമർത്തി . പക്ഷെ… ഒരു അനക്കവുമില്ല .
“എന്താണ് ചെയ്യുക!! നേരം ഇരുട്ടാക്കാൻ പോകുന്നു .” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .
“നമുക്ക് കാത്തിരിക്കാം. പുറത്തേക്ക് പോയതാവണം !!” തെല്ല് പ്രതീക്ഷയോടെ അലക്സ് ഒന്ന് ഇരിക്കുവാൻ സ്ഥലം തിരഞ്ഞു .
ഗേറ്റിന്റെ അരികിൽത്തന്നെ പ്രതീക്ഷയോടെ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു . അതികം താമസിച്ചില്ല .ഒരു കാർ ഗേറ്റിന്റെ അരികിൽ വന്ന് നിന്നു .ഒരു സ്ത്രീ കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി ഗെറ്റ് തുറന്നു .
കാറിൻറെ അകത്തിരിക്കുന്ന മനുഷ്യനെ ഞങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചു .അയാൾ ആയിരിക്കണം മിസ്റ്റർ റോഗിൽ. ഞാൻ വേഗത്തിൽ എഴുന്നേറ്റു അദ്ദേഹത്തിന്റെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു .
“’’Excuse me…Sir. Mr. Roggle’’
അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ തെല്ല് ആകാംഷയോടെ നോക്കി .
‘’Yes, I’m Roggle…
ഞാൻ റോട്ടറി കാർഡ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ നേരെ നീട്ടി .
‘’Oh, Rotaractors from India… Asia-Europe Rotary Friendship Mission… Yeah, It’s nice.’’
അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ നോക്കി തുടർന്നു …
‘’Well… Please come in… ഞങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കാറിനെ അനുഗമിച്ചു. നടത്തത്തിനിടയിൽ വീടും പരിസരവും ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു .വളരെ വലിയ വീട് …അതിനനുശ്രുതമായി വലിയ പൂന്തോട്ടം .മിസ്റ്റർ റോഗിൽ ഗെരെജിൽ കാർ പാർക്ക് ചെയ്ത ശേഷം വീടിന്റെ ഫ്രണ്ട് ഡോർ തുറന്നു…
മിസ്റ്റർ റോഗിൽ തുടർന്നു… “ഞങ്ങൾ ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ അടുക്കൽ പോയതായിരുന്നു.”
വിസിറ്റിങ് റൂമിൽ ഞങ്ങൾ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു.
മിസ്സിസ് &മിസ്റ്റർ റോഗിൽ ഓരോ കാര്യങ്ങൾ ഞങ്ങളോട് അന്വേഷിച്ചു . ഞങ്ങൾ വേഗത്തിൽ പരിചയപ്പെട്ടു.
‘’So…, നിങ്ങൾക്ക് ഇവിടെ കഴിയാം. ഞങ്ങൾ ഇവിടെ രണ്ടുപേർ മാത്രം.” മിസ്റ്റർ റോഗിൽ പറഞ്ഞു.
‘’Thank you… Sir, ഞങ്ങൾ കൃതജ്ഞതയോടെ അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി.
“സൈക്കിൾ ചവിട്ടി വരികയല്ലേ, ഒന്ന് ഫ്രഷ് ആയിക്കോളൂ.”
“അതാ… ആ റൂം ഉപയോഗിച്ചോളൂ, ഷവർ എല്ലാം ഉണ്ട്.” റൂം ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട് മിസ്റ്റർ റോഗിൽ പറഞ്ഞു.
മിസ്റ്റർ റോഗിൽ ഡൈനിങ്ങ് ടേബിൾ ശരിയാക്കികൊണ്ടിരുന്നു. ഡിന്നറിനുള്ള ഒരുക്കത്തിലാണ് ഇരുവരും.
മിസ്സിസ് റോഗിൽ അടുക്കളയിൽ എന്തോ പാചകം ചെയുന്ന തിരക്കിലാണ്.
അതിനിടയിൽ ഞങ്ങൾ വളരെ പരിചയക്കാരായി .മിസ്റ്റർ റോഗിൽ ഡ്രിങ്ക്സ് ടേബിളിൽ കൊണ്ടുവന്നുവച്ചു.’’Special Italian Country Drink.’’
ഇറ്റാലിയൻ വിഭവങ്ങൾ ഡൈനിങ്ങ് ടേബിളിൽ നിറഞ്ഞു .മിസ്റ്റർ റോഗിൽ നാല് ഗ്ലാസ്സുകളിൽ ഡ്രിങ്ക്സ് പകർന്നു .ഗുഡ് വിൽ ആശംസകൾ നേർന്നുകൊണ്ട് മിസ്റ്റർ റോഗിൽ ഡ്രിങ്ക്സ് സിനു ആരംഭം കുറിച്ചു.
“ഉം… സൂപ്പർ.” ഡ്രിങ്ക്സ് നുണഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞാൻ മനസ്സിൽ മന്ത്രിച്ചു.
ഞങ്ങൾ ചെറിയ ചെറിയ സംസാരത്തിൽ തുടങ്ങി .ഗ്ലാസുകൾ കാലിയായിക്കൊണ്ടിരുന്നു .പിന്നെയും നിറഞ്ഞു.
മിസ്റ്റർ റോഗിളിന് ഏതാണ്ട് നാല്പത്തഞ്ചു വയസ്സ് തോന്നിക്കും .ഒരു ഡോക്ടർ.
മിസ്റ്റർ റോഗിൽ ഞങ്ങളുടെ ഇടയിൽ നിറഞ്ഞുനിന്നു. പലതരം തമാശകൾ… കൂടാതെ ശരീരചലനങ്ങളും.
മിസ്സിസ് റോഗിലും തമാശകൾ പറയുവാൻ തുടങ്ങി.
ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ ഫലിതങ്ങൾ നിറഞ്ഞുനിന്നു. ചില അവസരങ്ങളിൽ ചിരി നിയന്തിക്കാൻ ഞങ്ങൾ ഏറെ പണിപ്പെട്ടു.
മിസ്സിസ് റോഗിൽ കാണുവാൻ വളരെ ഭംഗിയുള്ള സ്ത്രീ… പ്രത്യേകിച്ച് അവരുടെ ചിരി വളരെ മനോഹരമായിരുന്നു.
ഏതാണ്ട് മൂന്ന് മണിക്കൂർ… ഞങ്ങൾ ആ ടേബിളിൽ ചിലവഴിച്ചു. അത്രയധികം നാലുപേരും ആ ഡിന്നർ ആസ്വദിച്ചിരുന്നു.
പ്രഭാതം…
പ്രഭാത ഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം മിസ്സിസ് റോഗിൽ ഞങ്ങളെ മുകളിലത്തെ നിലയിലേക്ക് കൂട്ടികൊണ്ടുപോയി.
“നിങ്ങൾക്ക് ധരിക്കാൻ ജാക്കറ്റ് ഉണ്ടോ?” ഒരു റൂമിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചുകൊണ്ട് അവർ തിരക്കി.
ഇല്ല എന്ന ഭാവത്തിൽ ഞങ്ങൾ തലയാട്ടി.
“ഇവിടെ വാ…” മിസ്സിസ് റോഗിൽ എന്നെ അരികിലേക്ക് വിളിച്ചു.
ഞാൻ അവരുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു. അവർ ഒരു ജാക്കറ്റ് എടുത്ത് എന്നെ ധരിപ്പിച്ചു .
“എങ്ങിനെ ഉണ്ട്?” അവർ എന്നെ നോക്കി.
“വളരെ നന്നായിരിക്കുന്നു…” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവരെ നോക്കി.
മിസ്റ്റർ റോഗിൽ ഞങ്ങൾക്ക് ഒരു ലെറ്റർ തന്നു .അടുത്ത രാജ്യമായ ഓസ്ട്രിയയിലെ ഇന്ൻസ്ബ്റൂക്ക് എന്ന സ്ഥലത്തെ റോട്ടറി പ്രസിഡന്റിന്.
റോഗിൽ ദമ്പതിമാരോട് യാത്ര പറഞ്ഞു ഞങ്ങൾ പുറപ്പെട്ടു .തണുപ്പിൽ നിന്നും രക്ഷ നേടുവാൻ രണ്ടു ജാക്കറ്റുകൾ ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു .ആ ജാക്കറ്റുകൾ വളരെ വിലപ്പെട്ടതായി ഞങ്ങൾക്ക് തോന്നി .തലേരാത്രിയിലെ തമാശകൾ അയവിറക്കികൊണ്ട് ആദ്യമായി ഒരു യൂറോപ്യൻ റോട്ടറി ഫാമിലിയിൽ ഗുഡ് വിൽ മിഷൻ ആഘോഷിച്ച ആനന്ദത്തോടെ ഇറ്റാലിയൻ പ്രകൃതിഭംഗിയിൽ ലയിച്ചുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ യാത്ര തുടർന്നു.
കയറ്റങ്ങൾ… ആൽപ്സിന്റെ ഓരത്തുകൂടി ആയിരിക്കണം ഞങ്ങൾ സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. വളരെ പ്രകൃതിരമണീയമായ പ്രദേശങ്ങൾ…
“ഇറ്റലി… ഞാൻ ഓർക്കുകയായിരുന്നു. ഓരോ ചെറിയ സിറ്റികളും പട്ടണങ്ങളും എത്ര മനോഹരം. ഇതിലൂടെ യാത്ര ചെയ്യുമ്പോൾ ഒരുതരം ആത്മീയതയായിരുന്നു അനുഭവപ്പെട്ടിരുന്നത്. യൂറോപ്പിന്റെ ചിന്തകൾ ഉരുത്തിരിഞ്ഞ ഇടം… മഹാന്മാരായ കലാകാരന്മാർക്കും ചക്രവർത്തിമാർക്കും ജന്മം നൽകിയ സ്ഥലം. നവോഥാനത്തിന് തുടക്കം കുറിച്ച ഇടം.
ഓരോ പ്രദേശങ്ങളും എത്ര മനോഹരമായിരുന്നു. മ്യൂസിയങ്ങൾ… പാലസുകൾ… ബിൽഡിങ്ങുകൾ… പ്രതിമകൾ… കത്തീഡ്രലുകൾ… ആര്ട്ട് ഗാലറികൾ… വില്ലകൾ… ജലധാരകൾ… ചരിത്രപ്രാധാന്യമുള്ള വീടുകൾ… പുരാതന മന്ദിരങ്ങളുടെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ… പ്രകൃതിരമണീയമായ ഭൂപ്രകൃതി… എല്ലാംകൊണ്ടും അനുഗ്രഹീതമായ ഇറ്റലി.
“അതാ… അതിർത്തി എത്തിയിരിക്കുന്നു.” അങ്ങ് ദൂരെ കാണുന്ന ചെക്ക് പോയിന്റ് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സ് ഉത്സാഹത്തോടെ പറഞ്ഞു.
ഇറ്റലി – ഓസ്ട്രിയൻ അതിർത്തി എത്തിയിരിക്കുന്നു. ഞങ്ങളുടെ മൂന്നാമത്തെ യൂറോപ്യൻ രാജ്യം.
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com