Simple Sense… A Dynamic True Story
At 11:00 a.m., we arrived in Brindisi, a coastal town in Italy. After going through emigration check, we left the harbor. Brindisi was an ancient city in southern Italy, where the Greeks and Romans had challenged each other centuries ago.
Finally, we reached the country that was a treasure trove of historical events. We wandered through the town of Brindisi, marveling at its centuries-old charm. The Brindisi Cathedral, known as San Giovanni of Seppattaro, a magnificent ancient cathedral, caught our attention. These churches were likely built during the Renaissance in the fourteenth and fifteenth centuries. A sense of holiness permeated the air.
Despite searching the city, we couldn’t find a bicycle shop.
“Yeah, That’s strange. It seems like nobody here is interested in bicycles!” I shrugged.
“Michael, I think it’s better for us to move on to the next city,” Alex’s voice carried a hint of disappointment.
I took a deep breath and looked at Alex. “Well, which is the next city?”
Alex opened our luggage and scanned the map. “Bari,” he quickly responded.
We continued walking, our heavy luggage weighing on our shoulders. People stared at us, clearly curious about our presence. It felt as if we were aliens in their eyes.
After a short distance, we came across a small railway station.
“Michael, I think it’s better to catch a train to Bari. I can’t carry this luggage anymore. Let’s take a look,” Alex suggested, shifting the luggage to his other shoulder.
“Yeah, that’s a better idea,” I said desperately, sighing with relief.
We entered the platform and looked around. Many people were waiting for the train. I searched for the ticket counter, mumbling to myself. “Where is the ticket counter?”
“It’s over there,” Alex pointed towards a queue at the far end.
“Let’s do one thing. Let’s just buy a ticket to the next station. We’ll try to find a bicycle there,” I suggested.
We bought the ticket to the next station and waited for the train. Within minutes, a local train arrived.
We boarded the train and searched for seats. The train was almost full, with some people standing and others sitting on the footboard. It reminded me of the Indian Railways, a clear reflection of the people in southern Italy. Finally, we managed to find a seat.
I glanced outside. The scenery was superb, beautiful landscapes, greenery full of hillocks, bush trees, almost like Kerala. Bright sun shine, but there was no heat.
Our eyes feasted on the beauty of the Italian countryside. Eventually, the train came to a halt at a station.
Alex leaned closer to me, observing the station. “Michael, this seems like a very remote area,” he whispered. “If we get off here, we might face difficulties. It’s better to stay on the train.”
Suddenly, I felt tense. “Will it cause a problem?” I whispered, looking at Alex.
“Let’s wait and see,” Alex replied, watching the other passengers.
The stations passed by—one, two, three, four—all of them seemed like remote places. Suddenly, I noticed the ticket checker making his way down from the far end.
“Hay, ticket checking!” I whispered to Alex.
Our hearts started pounding in sudden alarm. “Will we get caught?”
My hands turned cold. “Oh God, please help us reach the next station,” I silently prayed. My heart raced, and I could hear Alex praying too.
Suddenly, a station came into view, and we jumped out of the train.
We took a look around. It was a small station in a quiet village. Only a few people were getting off the train. We followed the other passengers to the end of the platform, crossed the railway line, and reached a narrow pathway that people were using to walk through.
“It’s better to walk this way,” Alex suggested, looking at the pathway.
I pondered his suggestion for a moment before nodding. “Well, okay, let’s give it a try.”
We carried our luggage and strolled along. This was truly a remote village, with hardly a soul in sight. There was nothing to see except for bushy trees and grape fields.
I glanced at my wrist watch. It was around 12:00p.m.
We continued walking… Eventually, the path led us to a private property.
“Oh, no,” Alex turned around, surprised. “We took the wrong way.”
I sighed and stood there, momentarily hesitant. “We should keep going,” I looked at Alex and said hopefully. “Maybe we’ll find something.”
We pressed forward… Suddenly, two dogs appeared in front of us, barking fiercely. They were closing in on us…
We were frightened and stood still. If we took one step forward, the dogs would pounce.
Just then, three men emerged. They managed to hold the dogs back.
“Buongiorno,” one of them asked us in a loud voice.
“Hello,” I called out. It was clear to them that we were not Italians…
They observed us for a moment. One of them gestured for us to follow.
We trailed behind them and arrived at their farmhouse.
“Where…?” one of them asked through gestures.
“I’m Michael, this is Alex,” I introduced ourselves.
“Where…?” the gesture was repeated.
“India,” I replied, using gestures.
Confusion registered on their faces. How did these Indians end up on their property?
“I… Kostas, he Lacagnina and he… Porteri.” They introduced themselves.
“English… Oh,” Porteri waved his hands to indicate that he didn’t know English.
“Where are you going?” Kostas asked through gestures.
“Napoli,” I smiled at them.
“Oh, that’s a long way off,” Mr. Lacagnina conveyed through hand gestures and facial expressions.
We exchanged everything through sign language. In a short span of time, we became friends.
“Coffee?” Mr. Kostas offered, using his hands to invite us.
“No, thank you,” we didn’t want to impose.
Our attention turned to their grape field.
“Oh… grapes, grape farming,” Alex happily remarked, admiring the grapes.
“Yeah, yeah,” Portery nodded with wide eyes.
They showed us the grape yard, where red and white grapes were ripe and ready for harvest.
On the other side of the farm, there was something with large leaves.
“What’s this?” I touched the leaves and enquired.
“Cigarette leaf,” Mr. Kostas demonstrated smoking with his gestures.
“Yes, tobacco,” I translated.
“Alex, should we give them a pack of beedi?” I looked at Alex.
“Yeah, that’s a nice idea,” Alex took a packet of beedi from our bag and handed it to them.
“Tobacco, it’s original tobacco leaf,” Alex explained through gestures.
Mr. Lacagnina noticed the packet with surprise. “It’s Indian?”
“Yes, it’s Indian. We call it beedi,” Alex clarified.
Mr. Lacagnina took a beedi out of the packet, lit it, and took a long puff.
He stood there for a moment without moving. “Oh, good, nice…” he savored the smoke and spoke.
We guessed that they are seeing beedi for the first time in their life.
“Alright, folks, I believe it’s time for us to depart,” I gestured.
“Hold on, hold on,” Kostas motioned for us to stay put. He entered and returned with a bottle of wine.
“Vino… vino, it’s homemade,” Kostas cheerfully presented the wine to us.
He handed us a large bottle of wine, no less than two liters, which we gratefully accepted. After that, they guided us and showed us the way.
“Alright, friends, take care,” we shook hands, smiling.
Lonely allies…
“So… language isn’t a barrier for communication,” I remarked, surveying our surroundings.
“Yeah, it’s amazing. We were able to converse with them even without speaking the language,” Alex said, holding up the bottle of wine and sporting a curious smile.
“Alright then, what’s next? Shall we begin?” Alex gestured towards the wine bottle and made a playful expression. “What time is it now?”
“It’s 3:00 p.m.,” I replied, my eyes fixed on the wine bottle.
We found a meadow and looked around. It was a peaceful spot with no houses or buildings in sight. We set our luggage down and leaned back comfortably. The sun was scorching in the sky, but there was no heat.
“Well then… let’s get started,” Alex opened the wine bottle and looked at me with a cheerful expression. “Ah, this is fantastic,” he exclaimed, savoring the red wine.
“You know, they are really nice people,” I said, taking the wine bottle from him and taking a big gulp. “They must have liked us a lot, which is why they gave us this.”
“Hey, take it easy,” Alex took the wine bottle back from me. “You know, the bottle is already halfway empty.”
“Yeah,” I joined in the fun and reclaimed the wine bottle. “I was about to say the same thing,” I joked.
“Well then… let’s celebrate right here,” Alex made a comical face and continued drinking.
As the wine gradually took effect, we quickly emptied that large bottle.
“Oh, God…” Alex flopped back onto his luggage and mumbled. “I feel dizzy.”
We both lay down, and within minutes, we drifted off to sleep.
Suddenly, I woke up and looked around. The sun was preparing to set in the west.
“Hey, come on, wake up,” I nudged Alex, and he jolted awake.
“What time is it?” Alex asked, still groggy.
“It’s 6:00 p.m. We slept for quite a while,” I said, gathering our luggage and preparing to walk.
“Yeah, we need to hurry,” Alex sprang to his feet and spoke urgently. “We have to reach the main road before it gets dark, or we’ll be stranded.”
We walked for about twenty minutes. The weight of the luggage on our shoulders was becoming increasingly uncomfortable. Finally, we arrived at the main road.
It was a busy road with three lanes on each side.
“Bari… it should be in this direction,” Alex pointed towards the north.
“We should try hitchhiking,” I suggested, watching the vehicles rushing past. “Someone might give us a lift.”
We walked along the road, holding up our hitchhiking sign, but none of the passing vehicles paid us any attention.
“Hey, don’t these people ever give lifts to others?” I said in frustration.
Alex was also upset. “Come on, let’s just walk,” he replied, concealing his anger.
We picked up the pace and walked for a long time. Darkness was engulfing everything, and we tried once again to hitchhike, but no one paid any attention to our gestures.
“I think we should find a place to sleep,” I suggested, glancing at the rapidly spreading darkness and looking at Alex.
We walked a little further, our main concern now being to find a place to rest. Finally, we stumbled upon a large tree near the highway.
“Let’s settle here for the night. Today’s journey has been quite an experience,” I said, contemplating making a bed under the tree. “If it wasn’t for the wine, we would have reached Bari today.”
“Yeah, the wine caused all the problems,” Alex remarked, surveying the darkness. “Let’s stay here tonight.”
After having some food, we lay down under the tree. It was an isolated spot, surrounded by tall trees, and there was a chance of wild animal encounters. I placed the luggage under my head, stretched out my body, and lay on the ground. I felt surprisingly comfortable, although my shoulders were aching on both sides. It was the long walk with the heavy luggage that had exhausted us.
I gazed up at the sky—such a beautiful Italian night, truly romantic. The cool breeze gradually calmed us, and the full moon shone brightly above. We slowly succumbed to the enchanting embrace of nature. With thoughts of tomorrow’s plans, I slowly drifted into a deep sleep.
The following morning, the sun greeted us with its warmth as we resumed our walk.
“Oh, that cold last night was unbearable. I couldn’t sleep well,” Alex sighed. “The frigid wind blew throughout the night. I felt like I had shrunk.”
“I could really use a cup of coffee,” I thought to myself. “Where is a coffee shop around here? I can’t see one anywhere.” I scanned the surroundings and let out a sigh.
We continued walking, but none of the vehicles stopped when we showed the hitchhiking sign. The weight of the luggage on our shoulders was truly burdensome. There were no other pedestrians in sight, just the constant flow of vehicles.
We found a crossroad …
“Alex, let’s go this way,” I suggested, taking the turn and hoping to come across a restaurant at least.
“What time is it now?” Alex asked me.
I glanced at my watch. “It’s 11:00 a.m.,” I replied, feeling a sense of desperation.
Alex let out a sigh and surveyed our surroundings. “We’re too late for a coffee.”
We continued on our way with hopeful hearts and eventually found a restaurant at a junction.
The hot coffee energized us, and we resumed our walk. Suddenly, a shower of rain poured down, and we hurriedly sought shelter under the eaves of a house by the road.
“The first European rain,” I thought.
After the rain subsided, we continued our journey. By the grace of God, we managed to hitch a ride with a middle-aged man who was heading towards Bari.
When he dropped us off in Bari, he cautioned us, “You were walking on the expressway. That’s the highway that connects countries. Regardless of the situation, vehicles won’t stop there. It can lead to disastrous accidents.”
Bari was once a significant economic center in southern Italy. However, during World War II, the city was devastated by a chemical attack in 1943. Bari played a crucial role as a supply center for the Allied forces, and the chemical attacks resulted in the deaths of both soldiers and civilians. This incident earned Bari the nickname “little Pearl Harbor.” Several books, such as “Disaster of Bari” and “Nightmare of Bari,” were written about the tragic event.
We explored the city, searching for a bicycle shop. Bari is an ancient city with notable landmarks like the Basilica of St. Nicholas, built in 1087, and Bari Cathedral, constructed in 1034. The Swabian Castle, built by Roger II of Sicily in 1131 but destroyed in 1156, along with the Petrooze Theater, were the main attractions.
Finally, we stumbled upon a bicycle shop. We peered through the glass window, examining the bicycles on display. The prices, listed in Italian Lira, took us by surprise.
“Oh, in India, we could buy three bicycles with this amount,” Alex exclaimed in astonishment.
“This isn’t India; this is Italy,” I replied, concealing my frustration. “But if we buy at these prices, we’ll end up with empty wallets.”
“What should we do now?” Alex’s voice carried a hint of gloom.
We decided to explore other options and continued walking. Eventually, we spotted a mixture of old and new bicycles displayed in a petrol station’s showroom.
Approaching the showroom, we peered through the glass, carefully inspecting the bicycles. After a while, a man emerged and asked in Italian, “You want a bicycle?”
We observed him for a moment. “Yes, we need two,” I replied in English. Pointing towards one of the bicycles, I asked, “How much is this?”
He quoted the price in Italian Lira. Alex then inquired, “How much is it in US dollars?”
“One hundred,” he responded.
“Seriously? One hundred bucks for a second-hand bicycle?” I looked at him in astonishment.
Observing him closely, I continued, “Actually, we need two. What is the lowest price?”
“One hundred dollars each,” he repeated.
I watched him and sighed. “Is he kidding us?” I looked at Alex warily.
“Might be,” Alex looked at him from the corner of the eyes and whispered slowly.
There was silence…
“We don’t have much money. Can you lower the price to seventy-five dollars each?” I asked with hope in my eyes.
“No, no,” he replied, abruptly closing the door and retreating inside.
We sat there for a while, contemplating our next move.
“Michael, why don’t we try asking for seventy-five dollars?” Alex suggested.
I remained silent for a moment, then gazed at Alex. “Yeah, it’s worth a try.”
Finally, he agreed to sell us one bicycle at the rate of seventy-five dollars. We purchased the bicycles and left the shop. Outside, we noticed a small bicycle placed nearby.
“How much do you want for this small one?” I just asked the shopkeeper.
“Oh, take it for free,” he waved his hand dismissively before returning to the shop.
We took the small bicycle and examined it. It was quite old and too small for an adult to comfortably ride. Nevertheless, we decided it would suffice.
“I guess we can take turns riding this small one,” I suggested, looking at Alex with hope.
“Um,” he nodded, though somewhat uncertain.
“We have two bicycles now, so let’s embark on our Asia-Europe friendship mission from here,” I said with a touch of sarcasm.
I gathered our luggage and secured it at the back of the bicycles.
“Yeah, let’s go!” I said to Alex mildly.
“Okay,” Alex replied, sighing as he took the bicycle.
We started moving slowly, leaving Bari behind us. At the same time, we glanced back at the St. Nicholas Basilica and the grand Cathedral. It felt as though the magnificent Cathedral was bidding us farewell, waving us off on the second leg of our goodwill mission.
As we left the city and entered the village atmosphere, we were greeted by the breathtaking beauty of the Italian landscape. Without the weight of our luggage on our shoulders, we felt lighter. The burden had been transferred to our bicycles, with Alex using the small one.
“How’s the ride?” I asked Alex, concerned.
“Oh, it’s quite difficult,” Alex shrugged. “I feel embarrassed.”
“Don’t worry, man,” I reassured him. “We can face this challenge together.”
“Oh, how I miss our Indian bicycles. They were perfect for riding. I wish I had one of those now,” Alex said to himself.
It was summer in Italy, with pleasant sunshine but no oppressive heat. The riding conditions were comfortable, surrounded by green meadows, vineyards, orange plantations, wheat and corn fields, and beautiful sunflowers that delighted our eyes and warmed our hearts.
The following morning, we continued our journey. The Italian morning was splendid, and riding in the cool breeze felt magnificent.
“Alex, what’s the name of this place?” I asked.
Alex picked up the map and examined it closely. “Andrea,” he replied.
“Alex, I think it would be better to pick up the pace. We don’t have much money to spend,” I suggested. “We need to cover as much ground as possible heading north.”
“Yeah, maybe, that’s good.” Alex nodded approvingly.
“Yes, we have to be aware of our daily expenses and make progress swiftly. We don’t have any other option. We possess multiple visas in our passports, but we have no idea how far we can reach,” I remarked, emphasizing the need for efficient travel.
“The next destination is Napoli,” Alex exclaimed with enthusiasm as he checked the map. “Are we ready to start?”
I took hold of the bicycle and moved ahead. “Okay, sir,” I replied.
Our bicycles swiftly maneuvered through the undulating roads of Italy. The scenery was breathtakingly beautiful. I couldn’t help but wonder if this country was even more stunning than Kerala.
In Italy, the sun shone brightly without the scorching heat. It was a pleasant contrast to Kerala, where the scenery was wonderful but accompanied by higher humidity and heat.
“I suppose it’s the summer season here, which is why the climate feels so comfortable,” I mused, gazing at the surroundings.
“Hey, man, look at those gorgeous vineyards,” Alex exclaimed in amazement. “They’re adorned with clusters of grapes. Should we pick some?”
Alex scanned the area for any signs of people. “I don’t see anyone in this vast plantation. Shall we pluck a few?”
Glancing around, I suggested, “No, it’s better to choose another spot.”
We continued our search for the perfect grape gardens.
“Grapes and bread would make a great combination,” Alex suggested, surveying the surroundings.
Within a few minutes, we stumbled upon a much larger vineyard.
“Yeah, I think this one is the best,” Alex remarked as he observed the surroundings. “I hope no one is here.”
We parked our bicycles by the side of the road and cautiously entered the sprawling vineyard. We plucked some grapes and collected them in a carry bag. Hurriedly, we made our way back, retrieved our bicycles, and resumed our journey.
Alex laughed joyously, enjoying the grapes. “We’re in Italy at the perfect time. Ripe grapes are everywhere,” he exclaimed.
“Indeed, the grapes have helped us save on our budget. Bread and grapes, a wonderful combination,” I remarked, raising an eyebrow. “But let’s remember, we’re the ‘Ambassadors of Goodwill.’ Be cautious.”
Alex burst into laughter once again. “What mission, man? Food comes first, then the mission,” he commented playfully.
“Hey, I request you to switch bicycles,” I demanded, signaling Alex to change. “I’ve been using this one for the past hour, and my back is hurting.”
“Well, okay,” Alex agreed, getting off the bicycle. “No problem, you take it.”
We exchanged bicycles every hour, as the terrain mostly consisted of challenging inclines and declines, making cycling difficult.
We continued our journey, passing through Andrea, Avellino, and making our way towards Napoli. A sense of holiness seemed to accompany us throughout our travels. The presence of grape gardens, olive trees, and various fruit trees filled us with a profound happiness. Italy, renowned as one of the top wine producers in the world, offered us a glimpse of its agricultural abundance.
The cities we encountered were adorned with architectural marvels, including grand buildings, palaces, cathedrals, and villas. Beautiful statues and fountains graced the middle of the roads, captivating our hearts with their charm.
As night fell, we sought refuge under a tree at the roadside to rest.
In the morning we moved in the direction of Napoli. We felt tired. The previous night the cold breeze had disturbed us with her impishness.
The scenery was as beautiful as a woman wearing her green attire beautifully. The Blue Mountains in the distance were hugging the mist. Seeing all these, I thought Italy might be the queen of Europe.
My thoughts drifted back to my homeland, Kerala, often referred to as “God’s own Country.” However, due to the exploitation of natural resources and human encroachments, the title no longer holds true. Nevertheless, we must strive to preserve what remains.
Kerala is blessed with lush rainforests, and the Western Ghats are caressed by the gentle touch of forty-four rivers. The state receives an annual rainfall of around four thousand millimeters. On one side, the Arabian Sea stretches for about five hundred and eighty-five kilometers, embracing its beaches. Numerous hill stations adorn the region, situated at elevations exceeding 2,500 feet above sea level. Forty-seven mountain ranges and thirty-one dams, including the renowned Idukki dam, contribute to Kerala’s scenic beauty. Backwaters, sandal forests, lakes, coconut tree-filled plains, and a variety of wild trees like teak and rosewood add to the diverse landscape.
Memories of hill stations such as Ponmudi, Munnar, Devikulan, Peerumedu, Nelliyampathi, and Wayanad flooded my mind. Silent Valley, a precious gem of nature, held an enchanting wealth of flora and fauna. Endangered species like the lion-tailed monkey, the Great Indian Hornbill, and the flying squirrel found sanctuary in this remarkable place. Tea and coffee estates dotted the landscape, many of them situated thousands of feet above sea level. The backwaters of Alappuzha, Thiruvallam, Kappil, Kollam, and Kumarakam reminded us of the enchanting canals of Venice in Italy. Alongside these, Kerala boasted heavenly beaches such as Kovalam, Kappad, and Bekal Fort, which had long attracted numerous foreign travelers.
Kerala, often referred to as the heaven of spices, evoked a strong sense of nostalgia within me. Memories of my summer vacations in Wayanad, a district near Calicut, flooded my mind. Places like Mananthavady, Ambalawayal, and Kalpetta, where I spent my cherished vacations, filled my thoughts.
The journey to Wayanad involved traversing nine hairpin bends, with the district situated approximately eight hundred meters above sea level. In the past, it would take an entire day to reach this land of migrant farmers. During my school vacations, I stayed at my relatives’ place in Wayanad.
To combat the cold nights, burning coal kept in vessels inside the thatched houses provided much-needed warmth. Some villagers took turns to be vigilant in the treehouses, protecting against elephants and other wild animals. The floors of the houses were coated with a mixture of cow dung and coal. Cobras were frequent visitors to these dwellings.
In the early morning, the sounds of folk songs and the hustle and bustle of the rice fields in front of the houses would fill the air. However, mist would often veil them from behind. A variety of birds, along with mango and jackfruit trees, added to the scenic beauty. Butterflies fluttered around, creating a lively atmosphere.
For breakfast, we enjoyed tapioca with spicy chutney, a truly delicious combination. During the monsoon season, heavy rains would persist for months, accompanied by thunderous roars. The thatched roofs of the low grass houses would tremble under the weight of the downpour. Dewdrops sparkled at the tips of grass blades, tempting us to touch and taste them. Occasionally, hailstorms would surprise us, and we would rush outside to collect the ice and savor it’s refreshing taste. These experiences filled our lives with vibrant colors and a sense of adventure. Perhaps, it was these moments that sparked my desire to explore new horizons.
“Michael, have you noticed these small towns?” Alex interrupted my thoughts. “Most of them are perched on hilltops.”
“Yes, I’ve noticed,” I replied, observing the hilltop settlements. “It must have been a strategic defense tactic against enemies in the past.”
We continued our journey, collecting enough grapes along the way to sustain ourselves. We were very cautious with our spending.
“These Italians seem to be obsessed with large numbers,” Alex commented, referring to the Italian Lira.
“Yes, I think so. Alex, today we should reach Napoli,” I said, keeping an eye on the road signs.
Despite the undulating terrain, our journey was comfortable. We passed by typical Italian houses, farmhouses, and fields of rice, wheat, and corn.
We traveled freely, enjoying the breathtaking Italian landscape and gathering grapes and fruits. Eventually, we approached a large road with three lanes on each side, where vehicles rushed by at high speeds. At first glance, we realized it was an expressway.
“Look, Alex, there are tall barriers on both sides of this road,” I said, giving Alex a surprised look. “How do we get off this road?”
“Be careful!” Alex warned, watching the vehicles speed by. “If any vehicle hits us, there won’t be anything left. I believe this is the expressway.”
We proceeded with extreme caution, keeping our bicycles as close to the side of the road as possible. It seemed impossible to find an exit. The vehicles zoomed past us at incredible speeds.
Suddenly, we heard a police siren in the distance. We slowed down our pace.
The siren grew louder and louder until it stopped beside us. The police officers signaled for us to stop our bicycles.
They stepped out of the car and spoke to us in Italian, but we couldn’t understand their words. The officers observed us and repeated their instructions.
“We are from India,” I hastily interjected in English.
“You are not allowed to travel on this road. This is the ‘expressway.’ Only cars, trucks, and heavy vehicles are permitted,” one officer explained.
“Oh, we’re sorry,” I apologized after a moment of silence. “We didn’t know.”
They motioned for us to get into their vehicle. They loaded our bicycles onto the roof and drove us to a smaller road.
“Where are you heading?” one of the officers asked when they unloaded the bicycles.
“To Napoli,” Alex responded.
“Well, you see, traveling by bicycle on the expressway is a punishable offense. You’ll be fined, you understand?” one of the officers informed us. “Alright then, you can continue on this route. It will lead you to Napoli.”
“Thank you, sir,” I said, surprised by their assistance.
Traveling on the rough road was extremely challenging. Darkness engulfed the surroundings, accompanied by a chilling breeze. We proceeded slowly, searching for a place to seek shelter. Finally, we decided to stay beside the road.
“Well, we have to stay here,” I said, observing Alex. “Do we have enough food?”
“Yeah,” Alex checked the carry bag and nodded. “We have plenty of bread and grapes.”
After our meal, we created a makeshift tent by placing a bedsheet on top of the bicycles and crawled inside.
“Let’s hope we can escape the harsh chill breeze tonight,” Alex commented, gazing at the tent and sighing.
“Yeah, for sure. It’s a pretty nice tent,” I replied jokingly, looking at Alex.
During the night, the bicycles toppled over us. It happened because Alex moved in his sleep. Since the bedsheet was tied to both bicycles, when one fell, the other followed suit.
In pain, we rearranged the tent and went back to sleep.
Throughout the night, the cold wind persisted. We couldn’t get much sleep, and the loud noises from passing vehicles on the highway added to our disturbance.
The next day, at 10:00 a.m., we arrived in Napoli. As the fourth largest city in Italy, it boasts a history spanning 2800 years and played a significant role in Italian history. Enriched with art, science, culture, architecture, literature, and music, it is one of the oldest cities in the world. Napoli is nestled between two mountain ranges and serves as an important economic center, following Milan, Rome, and Turin.
We encountered numerous cathedrals, palaces, castles, and fountains showcasing the architectural splendor of the Renaissance period. Italy truly proved to be a marvelous place in Europe.
“Michael, do you want to stay here today?” Alex’s question diverted my attention from the sights.
“No, I don’t think so. Let’s explore further,” I replied, glancing at the National Archaeological Museum.
We marveled at St. Lorenzo Maggiore church, numerous religious buildings, statues, parks, villas, and even Napoli University, established in 1224. The fountains and statues that adorned the middle of the roads captivated our eyes. However, we couldn’t ignore the presence of less desirable elements in the city, such as brothels, underground activities, and beggars. We heard that corruption was also rampant.
After spending half a day exploring Napoli, we bid farewell to the city. We couldn’t help but notice how delicious Italian food was. We indulged in Italian coffee and pizza before heading to the supermarket to buy essential items like bread, butter, and jam.
Our diminishing funds started to worry us. Prices in Italy were much higher compared to India, so we had to be mindful of our spending and prioritize essentials.
Our main goal was to reach the farthest point north as quickly as possible. Once again, we found ourselves in a village-like atmosphere. The roads were full of twists and turns, with ups and downs. In the distance, we spotted a range of beautiful bluish mountains, almost beckoning us.
The weather was pleasant, with bright sunshine but not too hot. Collecting grapes became part of our daily routine, and we took turns riding the bikes every hour.
As darkness began to spread, we started thinking about finding shelter. The previous night had been unbearably cold, depriving us of much sleep.
“Michael, today we must find a better place to sleep,” Alex suggested, recalling the cold from the previous night.
“Yeah, I was thinking the same thing,” I replied, agreeing with him.
“If only someone could offer us accommodation, it would be wonderful,” Alex said with a hint of dryness in his tone. “But who…”
“Come on, let’s give it a try,” I suggested. “Maybe there’s a chance somewhere around here.”
We continued a little further, and it grew darker. We found ourselves in a meadow, with houses visible in the distance and mist covering the surroundings.
Along the way, we noticed a narrow road that veered to the side.
I paused for a moment. “I think this road leads to that village,” I said, looking at Alex. “We should go this way.”
“I’m sure we might find accommodation somewhere there,” Alex agreed, redirecting the bicycles down that path.
We moved forward, realizing that it was a small town. We wandered around a bit until our journey led us to a small shed.
“Hey, look at this,” Alex exclaimed, surprised. “It’s open! Why don’t we give it a try?”
We dismounted the bicycles and quickly inspected the interior. It was a simple, empty shed with a shelf displaying various tools.
“Yeah, Michael, no one is here,” Alex observed the surroundings and looked at me. “It’s a nice place to sleep.”
We brought the bicycles inside the shed, spread the bedsheet in the middle of the room, and used our luggage as pillows. We settled down for the night.
The cold wind was still bothering us. We covered ourselves with the bedsheet to shield from the chill. Complete silence enveloped us, with only the sound of crickets breaking the quietness. Gradually, we drifted off to sleep.
A thunderous sound…
“Is it a dream? No, it’s not a dream…” The shed was flooded with bright light,
Two flashlights illuminated the area near our feet. We couldn’t comprehend what was happening.
In front of us, we saw a large car. A man emerged from the car and began shouting in Italian.
“Get out, damn it!” he growled, his voice echoing in the air.
Suddenly we came back to reality.
. We jumped up, gathered our belongings, and hurriedly rushed out. It appeared that the man was intoxicated, as he continued to swear angrily.
As we realized, it was his garage, and he had driven his car into it at full speed. In that moment, he spotted us and abruptly hit the brakes.
“Oh my God…” Alex trembled in fear.
“Yes, God saved us,” I replied in a frightened voice. “If he hadn’t seen us before entering the garage, it would have been disastrous.”
“Indeed, we had a narrow escape,” Alex said, taking a deep breath. “That’s why he was so furious.”
We pushed our bicycles and walked through the darkness. Glancing at my wristwatch, I noticed it was now 1:30 a.m. The mist and cold were unsettling, but we continued a bit further and came across a meadow. Near the meadow, we discovered a large tree. Our exhausted legs instinctively led us toward it.
“No, I can’t walk anymore… We have to settle here,” Alex said wearily.
We parked the bicycles near the tree, secured them with locks, spread out the bedsheet, and laid down. The cold pierced through us like a knife.
The next morning, we resumed our journey towards Rome. The events of the previous night felt like a haunting nightmare.
The pleasant atmosphere provided comfortable traveling conditions. The road to Rome felt majestic, resembling a royal pathway. It had a gentle slope that stretched for a long distance.
“Now, it’s only twenty-five kilometers to Rome. Michael, you know, this is the best road I’ve ever encountered,” Alex said, sitting comfortably on his bicycle and holding the handlebars straight. “No need to pedal.”
“Yes, that’s good, but if someone comes from the opposite direction, it will be quite challenging,” I replied, observing the road’s slopes without pedaling.
We rode along the same slope for about eighteen kilometers. “What a magnificent slope on the renowned road to Rome,” I commented, gazing towards the distant end and appreciating the morning beauty of the Italian landscape.
“Look, Michael!” Alex exclaimed joyfully, raising his voice. “That’s the signboard for Vatican City. Are we going there?”
I remained silent for a moment, then responded, “We don’t have time to spare, my dear.” I glanced at Vatican City in the distance. “Vatican City and Rome are almost the same, except for the Pope.”
“Do you want to see the Pope?” Alex asked eagerly.
“Yeah, buddy,” I chuckled. “You’re right. He’s eagerly waiting for our arrival,” I said playfully.
“Okay,” Alex nodded, enjoying my humorous remark. “Yes, we can meet him next time.”
We held the handlebars straight and sat comfortably. I observed the bicycle’s speed gradually increasing, while mentally preparing to embrace the grand city of the great emperors who once ruled the world.
After an hour, we entered the historic city of Rome.
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com
Simple Sense… A Dynamic True Story
ചാപ്റ്റർ – 9
പതിനൊന്ന് മണിക്ക് കപ്പൽ ബ്രിൻഡിസി തുറമുഖത്ത് എത്തിച്ചേർന്നു .എമിഗ്രേഷൻ ക്ളിയറൻസ് കഴിഞ്ഞു പാസ്സ്പോർട്ടിൽ എൻട്രി സീൽ പതിച്ചു പുറത്തേക്കിറങ്ങി. ബ്രിൻഡിസി… സൗത്ത് ഇറ്റലിയിലെ ഒരു പുരാതന സിറ്റി .ഞങ്ങൾ ബാഗും തോളിലേറ്റി ബ്രിൻഡിസി ടൗണിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നു .ഗ്രീക്കുകാരും റോമാക്കാരും എത്രയോതവണ മുഘാമുഖം കണ്ടു പോർവിളികൾ നടത്തിയ അതിർത്തി നഗരമാവാം ഞങ്ങൾ നടന്നുനീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഈ ചെറിയ അതിർത്തി പട്ടണം.
“അങ്ങിനെ നമ്മൾ ചിത്രങ്ങളുടെ കലവറയായ ഈ മഹാസാമ്രാജ്യത്ത് എത്തിച്ചേർന്നിരിക്കുന്നു.” അലക്സ് ഉച്ചത്തിൽ പ്രഖ്യാപിച്ചുകൊണ്ട് മുമ്പോട്ട് നടന്നു.
ബ്രിൻഡിസി കത്തീഡ്രൽ സിറ്റിയിൽ തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്നു .വേറൊരു പുരാതന കത്തീഡ്രലായ സാൻ ഗോവാനി ഓഫ് സെപ്പോർട്ടറോയും ഞങ്ങളുടെ ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു. പതിനാലും പതിനഞ്ചും നൂറ്റാണ്ടിലെ നവോഥാനത്തിന്റെ ബാക്കിപത്രമാവണം ഇവിടെ കാണപ്പെടുന്ന സൗധങ്ങൾ എന്ന ചിന്ത ഞങ്ങളെ കുളിരണിയിച്ചു. എവിടെയും ഒരുതരം ദിവ്യത്വം അനുഭവിക്കുന്നത് പോലെ.
ഞങ്ങൾ ബ്രിൻഡിസിയിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നു .കുറേ നടന്നിട്ടും ഒരു സൈക്കിൾ കടപോലും ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടില്ല .
“ഇവിടെ ആരും സൈക്കിൾ ഉപയോഗിക്കാറില്ലേ?” ഞാൻ തെല്ല് വിമ്മിഷ്ടത്തോടെ ചുറ്റിനും പരാതി
“നമുക്കൊരു കാര്യം ചെയാം. അടുത്ത സിറ്റിയിൽ ചെന്ന് അവിടെ അന്വേഷിക്കാം.” അലക്സിന്റെ കണ്ണുകളിൽ സംതൃപ്തി.
“ഏതായിരിക്കണം അടുത്ത സിറ്റി?” അലസതയോടെ നെടുവീർപ്പിട്ടുകൊണ്ട് ഞാൻ അലെക്സിനെ നോക്കി.
അലക്സ് ബാഗിൽനിന്ന് മാപ്പ് എടുത്ത് അതിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
“ബാരി…” അലക്സ് പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു.
അങ്ങിനെ നടന്നു .ബാഗ് തോളിലേറ്റിയുള്ള നടത്തം വളരെ അസഹ്യമായി അനുഭവപ്പെട്ടു. ആളുകൾ ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു. എവിടെനിന്ന് വരുന്നു എന്ന ഭാവത്തിൽ.
കുറച്ചു നടന്നപ്പോൾ ഒരു റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു.
“നമുക്ക് ബാരിയിലേക്ക് ട്രെയിൻ കിട്ടുമോ എന്ന് നോക്കാം.” ബാഗിന്റെ ഭാരം മരുതോളിലേക്ക് ഏറ്റിക്കൊണ്ട് അലക്സ് തെല്ല് ഉത്കണ്ഠയോടെ എന്നെ നോക്കി.
“അതെ… അതാണ് നല്ലത്.” ടിക്കറ്റ് ചാർജ് എത്ര വരുമെന്നറിയില്ല .ഏതായാലും നമുക്ക് നോക്കാം.” ഞാൻ തെല്ല് ഉത്സാഹത്തോടെ പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ പ്ലാറ്റ്ഫോമിലേക്ക് പ്രവേശിച്ച് അവിടമാകെ ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു.” ആളുകൾ ട്രെയിൻ പ്രതീക്ഷിച്ച് നിൽക്കുന്നു.
എവിടെയായിരിക്കും ടിക്കറ്റ് കൌണ്ടർ?” ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു
അതാ… അവിടെ… ആളുകൾ ടിക്കറ്റ് വാങ്ങുവാൻ ക്യു വിൽ നിൽക്കുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സ് പറഞ്ഞു.
“നമുക്കൊരു കാര്യം ചെയാം. അടുത്ത സ്റ്റേഷനിലേക്ക് ടിക്കറ്റ് എടുക്കാം .അവിടെ ഇറങ്ങി സൈക്കിൾ കിട്ടുമോ എന്ന് അന്വേഷിക്കാം.” ഞാൻ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു.
ഞങ്ങൾ അടുത്ത സ്റ്റേഷനിലേക്ക് ടിക്കറ്റ് എടുത്തശേഷം ട്രെയിനിന്റെ വരവും പ്രതീക്ഷിച്ചു അങ്ങിനെ ഇരുന്നു.
പെട്ടെന്നുതന്നെ ട്രെയിൻ എത്തിച്ചേർന്നു. ഒരു ലോക്കൽ ട്രെയിൻ ആണെന്ന് ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽതന്നെ മനസിലാകും.
“നമുക്ക് തിരക്കൊഴിഞ്ഞ ഒരു ബോഗി നോക്കി കയറാം.” അലക്സ് ആകാംഷയോടെ കമ്പാർട്ട്മെന്റിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഒരു കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ ഞങ്ങൾ കയറി .പെട്ടെന്നുതന്നെ ട്രെയിൻ നീങ്ങി .കമ്പാർട്ട്മെന്റിലാണെങ്കിൽ വളരെയധികം യാത്രക്കാർ .ചിലർ നിൽക്കുന്നു .ചിലർ ഇന്ത്യൻ റെയിൽവേ യെ ഓര്മിപ്പിക്കുമാറ് വാതിൽപ്പടിയിൽ ഇരിക്കുന്നു.
സൗത്ത് ഇറ്റലിയുടെ ലക്ഷണമറിയാൻ ആ ട്രയിനിലെ യാത്രക്കാരെ ശ്രദ്ധിച്ചാൽ മാത്രം മതിയെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.
ഒരു സൈഡ് സീറ്റിൽ ഞങ്ങൾ ഇടം കണ്ടെത്തി.
വളരെ മനോഹരമായ ഭൂപ്രദേശങ്ങൾ .നിറയെ കുന്നുകളാലും വൃക്ഷപടർപ്പുകളോടും കൂടിയ പച്ചപ്പിനാലും സമ്പന്നമായ ഇറ്റാലിയൻ ഭൂപ്രകൃതി .നല്ല സൂര്യപ്രകാശം. പക്ഷെ… വെയിലിന് തീരെ ചൂട് അനുഭവപ്പെടുന്നില്ല.
ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകൾ ഇറ്റാലിയൻ പ്രകൃതിഭംഗിയിൽ ഉടക്കിനിന്നു .അതിനിടയിൽ ഒരു സ്റ്റേഷൻ എത്തിച്ചേർന്നു.
“എടോ… ഒരു ഉൾനാടൻ ഗ്രാമം… ഇവിടെ ഇറങ്ങിയാൽ കുഴങ്ങിയതുതന്നെ!!” പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സ് പറഞ്ഞു.
“അതെ… തികച്ചും ഒരു ഉൾനാടൻ പ്രദേശം. ആകെ രണ്ടുപേർ മാത്രമാണ് അവിടെ ഇറങ്ങിയത്!” അസ്വസ്ഥതയോടെ ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി.
“നമുക്ക് ഇതിൽത്തന്നെ ഇരിക്കാം.” എന്റെ അരികിലേക്ക് നീങ്ങിക്കൊണ്ട് അലക്സ് പതുക്കെ പറഞ്ഞു.
“പ്രശ്നമാകുമോ?” ഞാൻ ഉൽക്കണ്ഠാകുലനായി.
“പോകുന്നതുവരെ പോകട്ടെ…” അലക്സ് സമീപത്തിരിക്കുന്ന യാത്രക്കാരെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പതുക്കെ മന്ത്രിച്ചു.
സ്റ്റേഷൻ ഒന്ന്… രണ്ട്… മൂന്ന്… നാല്… എല്ലാം ഉൾനാടൻ ഗ്രാമങ്ങൾ.
പെട്ടെന്ന് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .ടിക്കറ്റ് ചെക്കർ അങ്ങ് ദൂരെനിന്ന് വരുന്നു.
“എടോ… ടിക്കറ്റ് ചെക്കിങ്ങ്…!! ഞാൻ അലക്സിന്റെ കാതിൽ പിറുപിറുത്തു .
ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയം ശക്തിയായി മിടിക്കാൻ തുടങ്ങി.
“പിടിക്കപ്പെടുമോ!!!”
“ഇയാൾ ഇവിടെ എത്തുന്നതിന് മുൻപ് ഏതെങ്കിലും സ്റ്റേഷൻ എത്തിയാൽ മതിയായിരുന്നു.” അലക്സിന്റെ പ്രാത്ഥന എനിക്ക് കേൾക്കാമായിരുന്നു.
പെട്ടെന്ന് ഒരു സ്റ്റേഷൻ എത്തിച്ചേർന്നു. ഞങ്ങൾ ചാടിയെഴുനേറ്റു.
“വേഗം ഇവിടെ ഇറങ്ങിക്കോ. ധൃതിയിൽ ലെഗേജ് എടുത്ത് നടന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .ഒരു ചെറിയ സ്റ്റേഷൻ .ഒരു കുഗ്രാമം .ആകെ ഇവിടെ ഇറങ്ങിയത് ഞങ്ങൾ ഒഴികെ നാലു പേർ.
അവിടെ ഇറങ്ങിയ യാത്രക്കാർ പ്ലാറ്റ്ഫോമിലൂടെ തന്നെ നടന്ന് അങ്ങേ അറ്റത്ത് ചെന്നശേഷം റെയിൽവേ ലൈൻ ക്രോസ് ചെയ്ത് മറുഭാഗത്ത് കടന്നശേഷം ഒരു കുടുസ്സുപാതയിലൂടെ നടന്നുനീങ്ങുന്നു .
“നമുക്ക് ആ വഴിയേ പോകാം … അല്ലേ?” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .
“ഉം… അലക്സ് തലയാട്ടി. ബേഗ് തോളിലിട്ടുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നടന്നു .”സാക്ഷാൽ കുഗ്രാമം .”ഇവിടങ്ങളിൽ ആൾതാമസമുണ്ടോ എന്നുതന്നെ സംശയം .പടർന്ന് പന്തലിച്ചുനിൽക്കുന്ന മരങ്ങളും ,വിശാലമായ മുന്തിരിത്തോപ്പുകളും ഒഴിച്ചാൽ വേറെ ഒന്നും കാണുവാൻ കഴിയുന്നില്ല .
ഞാൻ വാച്ചിൽ ശ്രദ്ധിച്ചു . സമയം 12:00. p.m.
അങ്ങിനെ നടന്നു … ആ ചെറിയ നടപ്പാതയിലൂടെ . നടന്ന് നടന്ന് ഏതോ പറമ്പിൽ ആ നടപ്പാത അവസാനിച്ചു .
“നമുക്ക് വഴിതെറ്റി എന്ന് തോന്നുന്നു!” തെല്ല് പരിഭ്രമത്തോടെ അലക്സ് എന്നെ നോക്കി .
“നമുക്ക് മുന്നോട്ട്തന്നെ പോകാം. എത്തുന്നിടത്ത് എത്തട്ടെ .” ഞാൻ അവിടമാകെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ മുമ്പോട്ട് നടന്നു .പെട്ടെന്ന് രണ്ടു വലിയ നായ്ക്കൾ കുരച്ചുകൊണ്ട് നേരെ മുന്നിൽ .അവ ഞങ്ങളെ ആക്രമിക്കും എന്ന ഘട്ടംവരെ എത്തി .
ഭയന്ന് വിറച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .അനങ്ങിയാൽ അവ ചാടിവീഴും .
നായ്ക്കളുടെ കുര കേട്ട് മൂന്നുപേർ പിറകെ എത്തി .ഒരാൾ നായ്ക്കളെ പിടിച്ചു പിറകോട്ട് കൊണ്ടുപോയി .
“ഭുവോൺ ഗിയോർണോ …”ഒരാൾ ഞങ്ങളെ നോക്കികൊണ്ട് ചോദിച്ചു. എന്തായിരിക്കും അവർ പറഞ്ഞത് . ഞങ്ങൾക്കൊന്നും മനസിലായില്ല .
“ഹലോ … ഞാൻ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. ഞങ്ങൾ വിദേശികളാണെന്നും ,ഇറ്റാലിയൻ അറിയില്ല എന്നും അവർക്ക് മനസിലായി .
കുറച്ചുനേരം അവർ ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അവിടെ നിന്നു . “ഫോളോ…” കൈകൊണ്ട് ആംഗ്യം കാണിച്ചുകൊണ്ട് ഒരാൾ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ അവരുടെ പിറകെ നടന്ന് ഒരു വീടിന്റെ മുമ്പിലെത്തിച്ചേർന്നു .
“Where …?” ആംഗ്യ ഭാക്ഷയിൽ യുവാവ് ചോദിച്ചു .
“I’m Jose Michael, this Alex… ഞാൻ പരിചയപ്പെടുത്തി.
‘’where…?’’ വീണ്ടും ആംഗ്യ ഭാക്ഷയിൽ ചോദ്യം.
“ഇന്ത്യ…” അലക്സ് ആംഗ്യം കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
അവരുടെ മുഖത്ത് ഇന്ത്യയിൽ കിടക്കുന്ന ഞങ്ങൾ എങ്ങിനെ ഇവരുടെ പറമ്പിൽ എത്തിച്ചേർന്നു എന്ന ചോദ്യഭാവമായിരുന്നു .
‘’I… Kostas, He is Lagagniya, He… Portery.. അയാൾ എല്ലാവരെയും പരിചയപ്പെടുത്തി.
“ഇംഗ്ലീഷ് …ഓ …” ആംഗ്യം കൂട്ടിക്കലർത്തി പോർട്ടറി പറഞ്ഞു.
“എവിടെ പോകുന്നു?” കോസ്റ്റാസ് ആംഗ്യഭാക്ഷയിൽ ചോദിച്ചു .
“നെപോളി.” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു .
“ലോങ്ങ് വേ …”-മിസ്റ്റർ Legagniya മുഖവും കൈകളും ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
അങ്ങിനെ ആംഗ്യ ഭാക്ഷയിലൂടെ ഞങ്ങൾ പരിചയപ്പെട്ടു .കുറച്ചു സമയംകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ സുഹൃത്തുക്കളായി മാറി .
“കോഫീ …?” മിസ്റ്റർ കോസ്റ്റാസ് കൈകൾ കാണിച്ചുകൊണ്ട് ഞങ്ങളെ ക്ഷണിച്ചു .
‘’No, thank you, അവരെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കേണ്ട എന്ന് കരുതി ക്ഷണം ഞങ്ങൾ നിരസിച്ചു.
ഞങ്ങളുടെ ശ്രദ്ധ അവരുടെ മുന്തിരി തോട്ടത്തിലേക്കായി .
“ഗ്രേയ്പ്സ്… ഗ്രെയ്പ്സ് പ്ളാന്റേഷൻ…?” അലക്സ് മുന്തിരി ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
‘’Yeah, yeah… മിസ്റ്റർ പോർട്ടറി വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ തലയാട്ടി. അവർ ഞങ്ങളെ അവിടമാകെ കൊണ്ടുനടന്നു കാണിച്ചു .വെളുത്തതും ,ചുവന്നതുമായ മുന്തിരികൾ .മിക്കതും പഴുത്തു പാകമായി നിൽക്കുന്നു .
ഒരുഭാഗത്ത് വലിയ ഇലകളോടുകൂടിയ ചെടി കൃഷി ചെയ്തിരിക്കുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചു .
‘’What is this?’ ചെടി ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു.
“സിഗരറ്റ് ലീഫ്.” മിസ്റ്റർ കോസ്റ്റാസ് സിഗരറ്റ് വലിക്കുന്നതുപോലെ കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ടുബാക്കോ ലീഫ്.” ഞാൻ പരിഭാഷപ്പെടുത്തി.
‘’Yeah… yeah… മിസ്റ്റർ പോർട്ടറി ആംഗ്യഭാക്ഷയിൽ തലയാട്ടി.
” നമുക്ക് ഓരോ പാക്കറ്റ് ബീഡി കൊടുത്താലോ? ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി.
“ഹും… കൊടുക്കാം…” അലക്സ് ബാഗ് തുറന്ന് ഇന്ത്യയിൽ നിന്നും വാങ്ങിയ ബീഡി പാക്കറ്റ് പൊട്ടിച്ചു അവർക്ക് കൊടുത്തു.
‘’Tobacco leaf… original tobacco leaf… അലക്സ് ബീഡി കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
മിസ്റ്റർ ലേക്കാഗ്നിനാ ബീഡി എടുത്തു നോക്കി.
“ഇന്ത്യൻ…?””
മറ്റു രണ്ടുപേരും ആകാംഷയോടെ ബീഡി എടുത്തു നോക്കി.
അതെ…Indians called it beedi… അലക്സ് വിശദീകരിച്ചു.
മിസ്റ്റർ ലെകാഗ്നിനാ പാക്കറ്റിൽ നിന്നും ഒരു ബീഡി എടുത്തു കത്തിച്ചു പുക പുറത്തേക്ക് വിട്ടു.
“ഗുഡ്…ഗുഡ്…” അദ്ദേഹം പുക ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു. അവർ ആദ്യമായാണ് ബീഡി കാണുന്നതെന്ന് പെരുമാറ്റത്തിൽ നിന്നും മനസ്സിലായി.
ഞങ്ങളുടെ ആംഗ്യ പ്രഭാഷണം കുറച്ചു നേരംകൂടി നീണ്ടുനിന്നു .സമയം ഏതാണ്ട് 12:30.p.m.– ആയിരിക്കുന്നു .
‘’Okay, friends… we are going.’’ ഞങ്ങൾ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“വെയിറ്റ്… വെയിറ്റ്… കോസ്റ്റാസ് കൈകൊണ്ട് ആംഗ്യം കാണിച്ച ശേഷം വീടിനുള്ളിലേക്ക് കയറിപ്പോയി. തിരികെ വന്നപ്പോൾ കൈയിൽ വലിയ ഒരു കുപ്പി.
“വിനോ… വിനോ… ഹോം മെയിഡ്…”
കുപ്പി ഞങ്ങളുടെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് മിസ്റ്റർ കോസ്റ്റാസ് പറഞ്ഞു . ഞങ്ങൾ ആചാര്യത്തോടെ വീഞ്ഞുകുപ്പി ശ്രദ്ധിച്ചു .ഏകദേശം രണ്ടു ലിറ്റർ വരും .അവർ ആ വീഞ്ഞുകുപ്പി ഞങ്ങളുടെ കൈയിൽ പിടിപ്പിച്ചു .ഞങ്ങൾ സ്നേഹപൂർവ്വം അത് സ്വീകരിച്ചു .
നടന്നു നീങ്ങിയ ഞങ്ങളെ കുറച്ചുദൂരം അനുഗമിച്ച ശേഷം അവർ ഒരു വഴി കാണിച്ചുതന്നു.
“ഇതിലൂടെ നടന്നാൽ മെയിൻ റോഡിൽ എത്തിച്ചേരും.” മിസ്റ്റർ പോർട്ടറി പറഞ്ഞു.
‘’Yeah, Okay, friends… See you. ഞാൻ മന്ദഹസിച്ചു. എല്ലാവരും സ്നേഹപൂർവം ഹസ്തദാനം ചെയ്തശേഷം സാവധാനം നടന്നു നീങ്ങി.
തികച്ചും വിജനമായ നാട്ടുവഴി …
“അപ്പോൾ ഭാക്ഷ ഒരു പ്രശ്നമല്ല …എവിടെ പോയാലും എന്ത് വേണമെങ്കിലും ഭാക്ഷയില്ലാതെ തന്നെ കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ കഴിയും.” ഞാൻ നടക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു .
“നമുക്കിപ്പോൾ ഭാക്ഷ അറിഞ്ഞിട്ടാണോ എത്രയും നേരം അവരുമായി സൗഹൃദം പങ്കിട്ടത്?” വീഞ്ഞുകുപ്പി എടുത്ത് നോക്കികൊണ്ട് പുഞ്ചിരിയോടെ അലക്സ് പറഞ്ഞു .
“എന്നാൽ നോക്കുകയല്ലേ !!” ഒരു കള്ളച്ചിരിയോടെ ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .
“സമയമെന്തായി?”
‘’3:00. p.m. ഞാൻ വാച്ചിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഒരു പുൽത്തകിടി ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു . തികച്ചും തുറസ്സായ സ്ഥലം .ചുറ്റുപാടും വീടോ, ആളനക്കമോ കാണാനില്ല . ഞങ്ങൾ ആ പുൽത്തകിടിയിൽ ഇരുന്നു .ബാഗ് സൈഡിൽ വച്ചശേഷം അതിലേക്ക് ചാരിയിരുന്നു .ആകാശത്ത് സൂര്യൻ ജ്വലിച്ചുനിൽക്കുന്നു .പക്ഷെ … ചൂട് അനുഭവപ്പെടുന്നില്ല .
“എന്നാൽ തുടങ്ങാം. അല്ലേ …” വൈൻ ബോട്ടലിന്റെ അടപ്പ് തുറന്നുകൊണ്ട് അലക്സ് തെല്ല് ഗമയിൽ എന്നെ നോക്കി .
“ചുവന്ന വൈൻ, നല്ല സ്വാത്… കുറച്ചു ചവർപ്പുണ്ടെങ്കിലും ഇളനീർ കഴിക്കുന്ന അനുഭൂതി.”
അലക്സ് വൈൻ ആസ്വദിച്ച് കഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
“നല്ല ആളുകൾ. അവർ നമുക്ക് ഈ വൈൻ തരുവാൻ തന്നെ കാരണം അവർക്ക് നമ്മളെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു എന്നതിന്റെ തെളിവാണ്.” വൈൻ നുകർന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ അഭിപ്രായപ്രകടനം നടത്തി.
“എടോ… കുറച്ചു കഴിക്കൂ. ഇപ്പോൾത്തന്നെ കുപ്പി പകുതിയായി .ഇങ്ങനെ കഴിച്ചാൽ കിക്കായിപ്പോകും .” എന്റെ അടുക്കൽനിന്ന് ബോട്ടിൽ വാങ്ങി രുചിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സ് ഉച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞു .
“അതെ … അതുതന്നെയാണ് എനിക്കും പറയാനുള്ളത്.” ഞാനും ആ തമാശയിൽ പങ്കുചേർന്നുകൊണ്ട് വൈൻ കുപ്പി തിരികെ വാങ്ങി .
“ഏതായാലും ഇനി എന്ത് നോക്കാൻ …നമുക്ക് ഇവിടെ ഇരുന്ന് സന്തോഷത്തോടെ അങ്ങിനെ കഴിക്കാം.” അലക്സിന്റെ കമൻറ്.
വൈനിന്റെ കിക്ക് ഞങ്ങളുടെ സിരകളെ കീഴടക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ആ വലിയ കുപ്പി ഞങ്ങൾ കുറേശ്ശേ കുറേശ്ശേയായി കാലിയാക്കി .
“വൈൻ ശരിക്കും തലക്ക് പിടിച്ചിരിക്കുന്നു.” ബാഗിന്റെ മുകളിലേക്ക് നീണ്ടുനിവർന്ന് കിടന്നുകൊണ്ട് അലക്സ് പിറുപിറുത്തു.
ക്രമേണ മയക്കത്തിലേക്ക് ഞങ്ങൾ വഴുതിവീണു.
പെട്ടെന്ന് ഞെട്ടിയുണർന്നു . സാവധാനം പരിസരബോധം വീണ്ടെടുത്തുകൊണ്ട് ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .സൂര്യൻ പടിഞ്ഞാറ് അസ്തമനത്തിന് ഒരുങ്ങിനിൽക്കുന്നു.
ഞാൻ അലെക്സിനെ തട്ടിവിളിച്ചു. അവൻ പെട്ടെന്ന് ചാടിയെഴുന്നേറ്റു.
“സമയം എന്തായി?” പരിഭ്രമം കലർന്ന മുഖത്തോടെ അലക്സ് അന്വേഷിച്ചു.
‘’6:00. p.m. നമ്മൾ കുറേനേരം ഉറങ്ങിപ്പോയി.” ഞാൻ ബാഗ് എടുത്ത് നേരെയാക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ശരി… നമുക്ക് വേഗം നടക്കാം. ഇരുട്ടാവും മുൻപേ റോഡിലെത്തണം. അല്ലെങ്കിൽ പെട്ടതുതന്നെ.” അലക്സ് എഴുന്നേറ്റ് ലെഗേജ് എടുക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു.
ബാഗ് തോളിലിട്ടുകൊണ്ട് വേഗത്തിൽ നടന്നു .ഏകദേയം ഇരുപത് മിനിറ്റ് നീണ്ട നടത്തം .തോളിൽ കിടക്കുന്ന ബേഗിന്റെ ഭാരം ഞങ്ങളുടെ നടത്തത്തെ തികച്ചും അലോസരപ്പെടുത്തി. അവസാനം ഒരു പ്രധാന വീഥിയിൽ ഞങ്ങളുടെ നടത്തം അവസാനിച്ചു.
വളരെ വിശാലമായ റോഡ്. ഓരോന്നിലും മൂന്ന് ട്രാക്ക് വീതം. ഓരോ ഭാഗവും “വൺ വേ.”
“ബാരി… ഈ ദിശയിൽ തന്നെ ആയിരിക്കണം.” നോർത്ത് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സ് പറഞ്ഞു.
“നമുക്ക് “ഹിച്ഛ് ഹൈക്ക്” ചിഹ്നം കാണിച്ചുനോക്കാം. ഏതെങ്കിലും വാഹനം നിർത്താതെവരില്ല.” ഞാൻ വാഹനങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു.
ബാഗും തൂക്കിപിടിച്ചു റോഡിന്റെ ഓരം ചേർന്നുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നടന്നു .കടന്നുപോകുന്ന വാഹനങ്ങളെ “ഹിച്ഛ് ഹൈക്ക്” ചിഹ്നം കാണിച്ചെങ്കിലും വളരെ വേഗത്തിൽ പോകുന്ന അവ നിർത്തുന്നില്ല.
“ഇത് എന്താടോ… ഇറ്റലിയിൽ ആരും ലിഫ്റ്റ് കൊടുക്കാറില്ലേ.” തെല്ല് അമർഷത്തോടെ ഞാൻ പിറുപിറുത്തു.
“ശരി… വരൂ… നമുക്ക് നടന്നുകൊണ്ട് ശ്രമിക്കാം.”
അലക്സ് വിമ്മിഷ്ട്ടം ഉള്ളിൽ ഒതുക്കിക്കൊണ്ട് വേഗത്തിൽ നടന്നു. ഞങ്ങൾ കുറേദൂരം നടന്നു. നേരം ഇരുട്ടി .ഒരു വാഹനവും നിർത്തുന്നില്ല.
“ഇനി നമുക്ക് എവിടെയെങ്കിലും കിടക്കാനുള്ള സ്ഥലം അന്വേഷിക്കാം.” ഇരുൾ പരന്നുവരുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു.
ഞങ്ങൾ കുറച്ചുദൂരം കൂടി അങ്ങിനെ നടന്നു .കിടക്കാനുള്ള ഒരിടം അതായിരുന്നു പിന്നീടുള്ള നടത്തത്തിന്റെ ഉദ്ദേശം .കുറച്ചു നടന്നപ്പോൾ റോഡിൽനിന്നും ഉള്ളിലേക്ക് മാറി ഒരു വലിയ വൃക്ഷം ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു.
“ഏതായാലും ഇന്ന് ഇവിടെ കിടക്കാം. ഇന്നത്തെ യാത്ര ശരിക്കും ഒരനുഭവമായിരുന്നു. ആ വൈൻ ആയിരുന്നു എല്ലാ പ്രശ്നങ്ങളും ഉണ്ടാക്കിയത്. അല്ലെങ്കിൽ നമ്മൾ ഇന്ന് “ബാരി” യിൽ എത്തിച്ചേർന്നേനെ.” മറച്ചുവട് ശ്രദ്ധിക്കുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
“ശരിയാണ്, ഇനി ഒന്നിനും വയ്യ. നമുക്ക് ഇവിടെത്തന്നെ രാത്രി കഴിയാം.” അലക്സ് ആ ബാഗ് മരച്ചുവട്ടിൽ വച്ച് ചുറ്റുപാടും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
മരച്ചുവട്ടിൽ ബെഡ്ഷീറ്റ് വിരിച്ചു. അതിനുശേഷം കൈവശമുണ്ടായിരുന്ന ഭക്ഷണം കഴിച്ചു. വിജനമായ സ്ഥലം. വന്യമൃഗങ്ങൾ ഉണ്ടാവില്ല എന്ന് വിശ്വസിച്ചുകൊണ്ട് ബാഗ് എടുത്തു തലക്ക് വച്ച് നീണ്ടുനിവർന്നു കിടന്നു .”തെളിഞ്ഞ ആകാശം” ഇറ്റാലിയൻ രാത്രികൾ അതീവ മനോഹരമായിരിക്കും എന്ന് തോന്നി. തികച്ചും റൊമാന്റിക്ക് ആയ സ്ഥലം. തണുപ്പ് ചെറുതായി ഞങ്ങളെ തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ആകാശത്ത് പൂര്ണചന്ദ്രൻ ഉദിച്ചുനിൽക്കുന്നു. അത് മനോഹരമായ ഇറ്റാലിയൻ പ്രകൃതിഭംഗിയിൽ അലിഞ്ഞുചേർന്ന് നിൽക്കന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു. നാളത്തെ പരിപാടികളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ സാവധാനം ഉറക്കത്തിലേക്ക് താഴ്ന്നിറങ്ങി.
പ്രഭാതം… ഞങ്ങൾ റോഡിലൂടെ നടത്തമാരംഭിച്ചു.
“ഹൊ… രാത്രി അത്യാവശ്യം തണുപ്പുണ്ടായിരുന്നു. തണുത്ത കാറ്റ് കാരണം ഉറങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.” അലക്സ് നടത്തത്തിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ഒരു ചായ കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ… ഇവിടെയാണെങ്കിൽ ഒരു റസ്റ്ററന്റ് പോലും കാണാൻ കഴിയുന്നില്ല. ഇതെന്തൊരു സ്ഥലമാണ്!!” തെല്ല് സങ്കോചത്തോടെ ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു.
കുറേദൂരം നടന്നു .ഒരു വാഹനവും കൈ കാണിച്ചിട്ട് നിർത്തുന്നില്ല .ബാഗ് തോളിലേറ്റിക്കൊണ്ടുള്ള നടത്തം വളരെ ദുഷ്കരമായി അനുഭവപ്പെട്ടു .വാഹനങ്ങളാണെങ്കിൽ ചീറി പായുന്നു. വഴിപോക്കരെ ആരെയും കാണുവാൻ കഴിയുന്നില്ല.
കുറെ നടന്നപ്പോൾ ഒരു ചെറിയ റോഡ് തിരിയുന്നത് ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു.
“നമുക്ക് ഈ വഴിയേ പോകാം. ചിലപ്പോൾ വല്ല റസ്റ്റോറന്റും കണ്ടേക്കും.” ഞാൻ തെല്ല് പ്രതീക്ഷയോടെ പുതിയ വഴിയിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു.
“സമയമെന്തായി?” അലക്സിന്റെ അന്വേഷണം.
‘’11:00. a.m.’’
“ഹോ… ഇത്ര നേരമായിട്ടും ഒരു കോഫി പോലും കഴിക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.” തെല്ല് മുഷിപ്പോലെ അലക്സ് പിറുപിറുത്തു.
ഞങ്ങൾ ആ വഴിയിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നു. ഒടുവിൽ ഒരു കവലയിൽ ഒരു റസ്റ്റോറന്റ് കണ്ടെത്തി.
ചൂട് കോഫി അകത്തുചെന്നപ്പോൾ ശരീരത്തിന് നഷ്ടപ്പെട്ട ഉന്മേഷം വീണ്ടുകിട്ടിയതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു. പിന്നെയും ബാഗ് തോളിലിട്ടുകൊണ്ടുള്ള നടത്തം. അതിനിടയിൽ ഒരു ചാറ്റൽമഴ. അടുത്തുകണ്ട വീടിന്റെ സൺഷേഡിൽ ഞങ്ങൾ അഭയംപ്രാപിച്ചു.
“ആദ്യത്തെ യൂറോപ്യൻ മഴ.”
പത്തുമിനിറ്റ്… ചാറ്റൽമഴ മാറി. പിന്നെയും നടത്തം .അതിനിടയിൽ ഭാഗ്യവശാൽ ഒരു ലിഫ്റ്റ് ലഭിച്ചു. ഒരു മധ്യവയസ്കൻ കാറിൽ ബാരിയിലേക്ക് പോകുന്നു.
അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ ബാരിയിൽ ഇറക്കിവിട്ടു.
സംസാരത്തിനിടെ അയാൾ പറഞ്ഞു. “നിങ്ങൾ നടന്നിരുന്നത്”ഔട്ടോ ബനിൽ ” കൂടിയാണ് .രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിൽ ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന ഹൈ വേ. ആ റോഡിൽ ഒരു വാഹനവും ലിഫ്റ്റിനായി നിർത്താറില്ല .നിർത്തിയാൽ പിറകിൽ വരുന്ന വാഹനം മുമ്പിൽ കാണുന്ന വാഹനങ്ങളെ ഇടിച്ചു തരിപ്പണമാകും.”
ബാരി… സൗത്ത് ഇറ്റലിയിലെ പ്രധാന സാമ്പത്തിക സെന്ററുകളിൽ ഒന്ന് .1943 ലെ രാസായുധ പ്രയോഗത്തിൽ വലിയ അത്യാഹിതം ഭവിച്ച സ്ഥലം . രണ്ടാം ലോക മഹായുദ്ധത്തിൽ സഖ്യകക്ഷികളുടെ പ്രധാന സപ്ലൈ സെന്ററുകളിൽ ഒന്നായിരുന്നു ബാരി .വിഷവാതക പ്രയോഗത്തിൽ വളരെയധികം സാധാരണക്കാർക്കും പട്ടാളക്കാർക്കും ജീവഹാനി നേരിട്ട് .അതിനാൽ ബാരി തുറമുഖത്തെ “Little pearl harbour എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കാറുണ്ട്. പിൻകാലത്ത് ‘’Disaster of Barri’’ ‘’Nightmare of Barri’’ തുടങ്ങിയ പുസ്തകങ്ങൾ ഈ യുദ്ധത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കി രചിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട് .
ബാരി സിറ്റിയിൽ കൂടി സൈക്കിൾ ഷോപ്പ് അന്വേഷിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നടന്നു .വളരെ പഴക്കംചെന്ന ബാരി സിറ്റി .1087 ൽ പണിതീർത്ത ബസലിക്ക ഓഫ് സെൻറ് നിക്കോളോസ് ,1034 ൽ പണിത ബാരി കത്തീഡ്രൽ ,സിസിലിയിലെ റോജർ രണ്ടാമൻ 1131ൽ പടുത്തുയർത്തിയതും 1156 ൽ നശിപ്പിക്കപ്പെട്ടതുമായ സ്വാബിയൻ കാസിൽ , പേറ്റൂസിലെ തീയേറ്റർ , എന്നിവയൊക്കെ വളരെ ആകർഷണീയമായിരുന്നു.
ഒടുവിൽ ഒരു സൈക്കിൾ ഷോപ്പ് ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു. അകത്ത് ധാരാളം സൈക്കിളുകൾ വിൽപനക്കായി വച്ചിരിക്കുന്നു .
ഓരോ സൈക്കിളിന്റെ വിലയും ഇറ്റാലിയൻ ലിറായിൽ അതിൽതന്നെ പ്രദർശിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. വിലകൾ കണ്ട് ഞങ്ങൾ അമ്പരന്നു .
“ഈ വിലക്ക് മൂന്ന് സൈക്കിളുകൾ ഇന്ത്യയിൽ വാങ്ങുവാൻ കഴിയും.” അലക്സ് ആച്ഛര്യത്തോടെ പിറുപിറുത്തു .
“ഇത് ഇന്ത്യയല്ല … ഇറ്റലിയാണ്. ഈ വിലക്ക് സൈക്കിൾ വാങ്ങിയാൽ പോക്കറ്റ് കാലി.” ഞാൻ അമർഷം ഉള്ളിലൊതുക്കി .
“ഇനി എന്താണ് ചെയ്യുക !!” അലക്സിന്റെ മുഖത്ത് നിരാശ .
“നമുക്ക് വേറെ എവിടെയെങ്കിലും നോക്കാം.”
കുറേ നടന്നു . അവസാനം ഒരു പെട്രോൾ ബാങ്കിന്റെ മുമ്പിലെത്തി .ഷോ റൂമിനുള്ളിൽ സെക്കൻഡ് ഹാൻഡ് സൈക്കിളുകൾ വിൽപ്പനക്ക് വച്ചിരിക്കുന്നത് വലിയ ഗ്ലാസ്സിന്റെ ഇടയിലൂടെ ഞങ്ങൾ കണ്ടു .കൗതുകത്തോടെ ഞങ്ങൾ അടുത്തേക്ക് വന്നു .ഗ്ലാസിന്റെ ഇടയിലൂടെ സൈക്കിളുകൾ ഓരോന്നായി ശ്രദ്ധിക്കാൻ തുടങ്ങി.
കുറെ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ കടയുടമസ്ഥൻ വാതിൽ തുറന്നു പുറത്തേക്ക് വന്നു .
“സൈക്കിൾ വേണോ?” അയാൾ ഇറ്റാലിയൻ ഭാക്ഷയിൽ ചോദിച്ചു .
‘’Yes, we need two…’’ ഞാൻ ഇംഗ്ലീഷിൽ മറുപടി നൽകി.
‘’How much for this bicycle…?’’ ഒരു സൈക്കിൾ ചൂണ്ടി കാണിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു.
അയാൾ ഇറ്റാലിയൻ ലിറായിൽ വില പറഞ്ഞു .
‘’How much in U.S. Doller’s?’’ അലക്സ് ചോദിച്ചു.
‘’Hundred…’’ അയാൾ നിസ്സാരമട്ടിൽ പറഞ്ഞു.
“ഒരു സെക്കൻഡ് ഹാൻഡ് സൈക്കിളിന് നൂറു ഡോളറോ !!” ഞാൻ അമ്പരപ്പോടെ അയാളെ നോക്കി .
അയാൾ തലയാട്ടി .
“ഞങ്ങൾക്ക് രണ്ടു സൈക്കിൾ വേണം. രണ്ടിനും കൂടി ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ വില പറയണം .” ഞാൻ ഇറ്റലിക്കാരന്റെ മുഖഭാവം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
‘’Hundred Doller each…’’ അയാൾ ആവർത്തിച്ചു.
“ഇയാൾ നമ്മളെ വഹിക്കുകയാണോ?” അലക്സിനോട് ഞാൻ സംശയം പ്രകടിപ്പിച്ചു .
“ചിലപ്പോൾ ആയിരിക്കും.” അയാളെ ഒളികണ്ണിട്ടുകൊണ്ട് അലക്സ് പതുക്കെ പറഞ്ഞു .
കുറച്ചു നേരത്തെ നിശബ്ദത .
“ഞങ്ങളുടെ അടുക്കൽ പണം കുറവാണ്. അമ്പത് ഡോളർ വച്ച് രണ്ടു സൈക്കിൾ തരുമോ ?” ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പ്രതീക്ഷയോടെ ചോദിച്ചു .
“ഇല്ല, അത് പറ്റില്ല …” അയാൾ തിരിഞ്ഞു അകത്തേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ കുറച്ചു നേരംകൂടി കടയുടെ പുറത്ത് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
നൂറു ഡോളർ വീതം കൊടുത്ത് സൈക്കിൾ വാങ്ങിയാൽ കൈവശം പണം വളരെ കുറയും.
“എഴുപത്തഞ്ചു ഡോളറിന് ചോദിച്ചു നോക്കിയാലോ?” അലക്സ് ഒരു അഭിപ്രായം മുന്നോട്ട് വച്ചു.
“നോക്കാം, ചോദിച്ചുനോക്കാം!!”
അവസാനം ഇറ്റലിക്കാരൻ എഴുപത്തഞ്ചു ഡോളറിന് ഒരു സൈക്കിൾ തന്നു.
സാധാരണ ഉയരമുള്ള കുറച്ചു മെല്ലിച്ച ഒരു സൈക്കിൾ. ഞങ്ങൾ അത് വാങ്ങി ഷോപ്പിന്റെ പുറത്തേക്കിറങ്ങി.
ഷോപ്പിന്റെ സൈഡിൽ മതിലിൽ ചാരി ഒരു ചെറിയ സൈക്കിൾ നിർത്തിയിട്ടിരിക്കുന്നത് ഞങ്ങൾ കണ്ടു.
“ഇതിനെന്ത് വില തരണം?” അലക്സ് കട ഉടമയോട് ചോദിച്ചു.
“അത് വേണമെങ്കിൽ വെറുതെ എടുത്തോ.” അയാൾ ഞങ്ങളെ നോക്കി നിസ്സാരമട്ടിൽ പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ ആ സൈക്കിൾ എടുത്തുനോക്കി. പഴയ ഒരു സൈക്കിൾ. ഉയരം തീരെ കുറവ് . എന്നാലും ഒരുവിധം ഒപ്പിക്കാം.
“ഇത് നമുക്ക് എടുത്താലോ!! ഒരുവിധം ഒപ്പിക്കാം. നമുക്ക് മാറിമാറി ഉപയോഗിക്കാം.” ഞാൻ അലക്സിന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.
“ഹും…” അലക്സ് രണ്ടു സൈക്കിളുകൾ കിട്ടിയ ആശ്വാസത്തോടെ തലയാട്ടി.
“അപ്പോൾ രണ്ടു സൈക്കിൾ ആയിരിക്കുന്നു. Asia-Europe Friendship Mission ഇനി ആരംഭിക്കാം. ബാരിയിൽ നിന്ന് തന്നെ.”
ലഗ്ഗേജ് എടുത്തു സൈക്കിളിന്റെ പിറകിൽ വച്ചു ഇലാസ്തിക്ക് കയറുകൊണ്ട് കെട്ടി ഭദ്രമാക്കി .
“എന്നാൽ പുറപ്പെടുകയല്ലേ!!! ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി.
“ശരി… പുറപ്പെടാം…”
സൈക്കിളിൽ കയറി സാവധാനം നീങ്ങി .ബാരി ഞങ്ങളുടെ പിറകിലേക്ക് നീങ്ങി മാറിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അപ്പോഴും സെൻറ് പീറ്റേഴ്സ് ബസലിക്ക ഞങ്ങളെ എതിരേറ്റുകൊണ്ട് ബാരിയുടെ തിലകക്കുറിയായി ഉയർന്നു നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
സിറ്റി പിന്നിട്ട് ഗ്രാമാന്തരീക്ഷത്തിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .വളരെ സുന്ദരമായ ഇറ്റാലിയൻ ഭൂപ്രകൃതി .ഇപ്പോൾ ശരീരത്തിന് ഭാരമില്ല .ആ ഭാരം സൈക്കിൾ ഏറ്റെടുത്തുകഴിഞ്ഞു . ചെറിയ സൈക്കിൾ അലക്സ് ആണ് ചവിട്ടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് .
“എങ്ങിനെയുണ്ട്?” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .
“ഹോ … വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്. ഇത് ഉപയോഗിക്കാൻ തന്നെ നാണം തോന്നുന്നു .” അലക്സ് വിമ്മിഷ്ടം പ്രകടിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“സാരമില്ല, നമുക്ക് മാറി മാറി ചവിട്ടാം. തത്കാലം ഇങ്ങനെ പോകട്ടെ .കഴിഞ്ഞാൽ നല്ല ഒരു സൈക്കിൾ തരപ്പെടുത്തണം . “അലക്സിനെ ആശ്വസിപ്പിക്കുവാൻ എന്നവണ്ണം ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“നമ്മുടെ ഇന്ത്യൻ സൈക്കിൾ … അതിന് എന്തൊരു ഗെറ്റപ്പായിരുന്നു. സൈക്കിൾ ചവിട്ടാനും നല്ല സുഖം. അത് ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് ആശിച്ചുപോകയാണ് .” അലക്സ് ആരോടെന്നില്ലാതെ പിറുപിറുത്തു .
ഇറ്റലിയിൽ ഇപ്പോൾ സമ്മർ കാലമാണ് .നല്ല വെയിലുണ്ട് .[പക്ഷെ … വെയിലിന് ചൂട് വളരെ കുറവ് . യാത്ര ചെയാൻ വളരെ സുഖം .അതി മനോഹരമായ കാഴ്ചകൾ .എങ്ങും പച്ച പരവതാനി വിരിച്ചപോലെ . ചുറ്റിനും നിറയെ മുന്തിരി തോപ്പുകൾ .ഓറഞ്ചു പാഠങ്ങൾ .പലതരം വൃക്ഷങ്ങൾ .ഗോതമ്പ് ,ചോള വയലുകൾ .ചിലയിടങ്ങളിൽ സൺഫ്ളവർ കാണാമായിരുന്നു .
രാവിലെ യാത്ര തുടർന്നു. ഇറ്റാലിയൻ പ്രഭാതം , അതി മനോഹരമായി അനുഭവപ്പെട്ടു .കുളിരിളം വെയിലേറ്റുകൊണ്ടുള്ള യാത്ര വളരെ അനുഭൂതിദായകമായിരുന്നു .
“ഏതായിരിക്കും ഈ സ്ഥലം.” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .
“ആൻഡ്രിയ.” അലക്സ് മേപ് നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“നമുക്ക് കഴിയുന്നതും വേഗത്തിൽ പോകണം. കൈവശം പണം വളരെ കുറവാണ് .അത് തീരുന്നതിന് മുമ്പായി കഴിയുന്നത്ര നോർത്തിലേക്ക് എത്തണം .പിന്നെ… ഇറ്റാലിയൻ റോട്ടറി ക്ലബ് സഹായിക്കുമോ എന്ന് അറിയില്ല .നമ്മൾ വെറുതേ ദിവസങ്ങൾ കളയാതെ വേഗത്തിൽ നീങ്ങണം .” ഞാൻ ഒരു അഭിപ്രായത്തോടെ അലക്സിനെ നോക്കി .
കുറച്ചുനേരത്തെ മൗനത്തിന് ശേഷം അലക്സ് എന്റെ മുഖം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .”അതായിരിക്കും നല്ലത് …അല്ലേ ?”
“അതേ… കഴിയുന്നതും ചിലവ് ചുരുക്കുക … വേഗത്തിൽ നീങ്ങുക. അല്ലാതെ വേറെ മാർഗ്ഗമൊന്നും കാണുന്നില്ല. കൂടാതെ ധാരാളം രാജ്യങ്ങളുടെ വിസകൾ നമ്മുടെ പാസ്സ്പോർട്ടിൽ കിടക്കുന്നു . നമ്മൾ ഏതുവരെ ചെന്നെത്തുമെന്ന് യാതൊരു ഊഹവുമില്ല .
“അടുത്തത് നെപ്പോളി … എന്നാൽ പുറപ്പെടുകയല്ലേ? അലക്സ് മേപ് ശ്രദ്ധിച്ച ശേഷം തെല്ല് ഉത്സാഹത്തോടെ എന്നെ നോക്കി .
“ഓക്കെ… ഞാൻ ഉത്സാഹത്തോടെ സൈക്കിൾ മുന്നോട്ട് എടുത്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങളുടെ സൈക്കിൾ കയറ്റിറക്കങ്ങൾ നിറഞ്ഞ ഇറ്റാലിയൻ റോഡിലൂടെ വേഗത്തിൽ പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു .”ഹോ… സൂപ്പർ പ്രകൃതി സൗന്ദര്യം … ഇവിടം കേരളത്തേക്കാൾ മനോഹരമാണോ!! നല്ല സൂര്യപ്രകാശം . പക്ഷെ … വെയിലിന് തീരെ ചൂടില്ല . കേരളത്തിലാണെങ്കിൽ പ്രകൃതി സൗന്ദര്യത്തോടൊപ്പം നല്ല ചൂടേറിയ സൂര്യപ്രകാശവും .പക്ഷെ … ഇറ്റലി കേരളത്തേക്കാൾ അനുഗ്രഹീതമായ സ്ഥലം .
“ഇവിടെ സമ്മർ ആയതിനാൽ ആയിരിക്കണം. നല്ല സുഖമുള്ള കാലാവസ്ഥ .” അന്തരീക്ഷത്തിലേക്ക് കണ്ണെറിഞ്ഞുകൊണ്ട് അലക്സ് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
ഹൊ… മുന്തിരി തോട്ടങ്ങൾ .മുന്തിരി മൂത്തുപഴുത്ത് ആടിയുലഞ്ഞു നിൽക്കുന്നു .
“നമുക്ക് കുറച്ചു മുന്തിരി പറിച്ചാലോ? ഈ വലിയ തോട്ടത്തിൽ ആര് നമ്മളെ ശ്രദ്ധിക്കാനാ .” അലക്സ് വശാലമായ മുന്തിരി തോപ്പിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി .
“ഇവിടെ വേണ്ട … അടുത്ത മുന്തിരിത്തോപ്പ് എത്തട്ടെ. ചിലപ്പോൾ ഇവിടെ ആരെങ്കിലും കാണും .” ഞാൻ മുന്തിരി കുലച്ചുനിൽക്കുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ഏതെങ്കിലും മുന്തിരിത്തോട്ടം അടുത്തെത്തിയോ എന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടായിരുന്നു യാത്ര .
“മുന്തിരിയും … ബ്രെഡും … ഭക്ഷണത്തിന് നല്ല കോമ്പിനേഷൻ ആയിരിക്കും.” അലക്സ് ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
കുറച്ചു സഞ്ചരിച്ചപ്പോൾ റോഡരുകിലെ ഒരു വലിയ മുന്തിരിത്തോട്ടത്തിന്റെ അരികിലെത്തി .നീണ്ടുപറന്നുകിടക്കുന്ന വിശാലമായ തോട്ടം .
“നമുക്ക് പറിക്കാം, അല്ലേ … ഇവിടെ ആരെയും കാണാനില്ല …” അലക്സ് തെല്ല് ജിജ്ഞാസയോടെ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് പതിയെ പറഞ്ഞു.
റോഡരുകിൽ സൈക്കിൾ നിർത്തിയ ശേഷം ഞങ്ങൾ സാവധാനം തോട്ടത്തിൽ പ്രവേശിച്ചു .കൈയിൽ കരുതിയിരുന്ന ക്യാരി ബേഗിൽ ദൃതിയിൽ മുന്തിരിക്കുലകൾ പറിച്ച് നിക്ഷേപിച്ചു . ദൃതിയിൽ റോഡിലേക്ക് കയറി സൈക്കിളെടുത്ത് വേഗത്തിൽ ഓടിച്ചുനീങ്ങി .
“മൈക്കിൾ… നല്ല സമയത്താണ് നമ്മൾ ഇറ്റലിയിൽ എത്തിയിരിക്കുന്നത്. എവിടെ നോക്കിയാലും പഴുത്ത മുന്തിരിക്കുലകൾ .” കുറച്ചു മുന്തിരിയെടുത്ത് നുണഞ്ഞുകൊണ്ട് അലക്സ് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
“നമുക്ക് ഏതായാലും ചിലവ് കുറക്കുവാനുള്ള മാർഗമായി. ബ്രെഡും, മുന്തിരിയും … ആരെങ്കിലും കാണുന്നുണ്ടോ എന്ന് ശ്രദ്ധിക്കണം .” നമ്മൾ ഗുഡ് വിൽ മിഷൻ നടത്തുന്നവരാണ് .” ഞാൻ അലക്സിനെ ഓർമപ്പെടുത്തി .
“എന്ത് ഗുഡ് വിൽ മിഷൻ!! ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ടല്ലേ ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് .” അലക്സിന്റെ ഉച്ചത്തിൽ ചിരിച്ചുകൊണ്ടുള്ള കമൻറ് .
“എടോ … ഒന്ന് ഇറങ്ങിക്കെ … ഒരു മണിക്കൂറിൽ കൂടുതലായി ഞാൻ ഈ സൈക്കിൾ ചവിട്ടുന്നു. കുനിഞ്ഞിരുന്നു പുറം വേദനിക്കുന്നു .” ഞാൻ തെല്ല് പരിഭവത്തോടെ അലക്സിനെ നോക്കി .
“ഓക്കെ… ഇനി നീ ചവുട്ടിക്കൊ … നമുക്ക് സൈക്കിൾ മാറാം.” അലക്സ് സൈക്കിളിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഓരോ മണിക്കൂർ ഇടവിട്ട് ഞങ്ങൾ സൈക്കിൾ മാറി മാറി ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .കയറ്റിറക്കങ്ങൾ നിറഞ്ഞ പ്രദേശമായതിനാൽ ചെറിയ സൈക്കിൾ ചവിട്ടുവാൻ വലിയ പ്രയാസം അനുഭവപ്പെട്ടു .
ആൻഡ്രിയ … അവല്ലിനിയൊ… എന്നീ സ്ഥലങ്ങൾ പിന്നിട്ടുകൊണ്ട് സൈക്കിൾ നെപ്പോളി ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ഇറ്റാലിയിലൂടെയുള്ള സഞ്ചാരം ഞങ്ങൾക്ക് ഒരുതരം ആത്മീയ അനുഭൂതിയാണ് ഉളവാക്കിയിരുന്നത് . മുന്തിരിത്തോപ്പുകൾ … ഒലിവ് മരങ്ങൾ… വിവിധതരം ഫലങ്ങളാൽ നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന വൃക്ഷങ്ങൾ…അതെല്ലാം കാണുമ്പോൾ തന്നെ ഒരുതരം ആഹ്ളാദം മനസ്സിൽ അനുഭവപ്പെട്ടു . ഇറ്റലി… വൈൻ ഉത്പാദനത്തിൽ ലോകത്തിൽ മുൻപന്തിയിലാണ് എന്ന് അറിഞ്ഞു .കൂടാതെ ചെറിയ ചെറിയ സിറ്റികൾ … അവയിൽ ഇറ്റാലിയൻ ശിൽപ്പചാതുരി കിനിഞ്ഞൊഴുകുന്ന ധാരാളം കെട്ടിടങ്ങൾ …;പാലസുകൾ… കത്തീഡ്രലുകൾ … വില്ലകൾ … കൂടാതെ പലയിടങ്ങളിലും റോഡിന്റെ മധ്യത്തിൽ സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന ഫൗണ്ടനുകൾ … ഇതെല്ലാം കാണുമ്പോൾ എന്തോ അവാച്യമായ അനുഭൂതിയിലേക്ക് ഞങ്ങൾ എത്തിച്ചേരുകയായിരുന്നു .
അന്ന് രാത്രിയിലും ഞങ്ങൾ റോഡിനരികിലെ വൃക്ഷച്ചുവട്ടിൽ ഉറങ്ങുവാൻ ഇടം കണ്ടെത്തി .
പ്രഭാതം… ഞങ്ങൾ നെപ്പോളി ലക്ഷ്യമാക്കി യാത്ര തുടർന്നു .കഴിഞ്ഞ ദിവസം രാത്രി നല്ല തണുത്ത കാറ്റ് ഞങ്ങളെ ശല്യം ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നതിനാൽ ഉറങ്ങുവാൻ തന്നെ പ്രയാസമനുഭവപ്പെട്ടു .
വളരെ മനോഹരമായ പ്രകൃതി . തികച്ചും പ്രകൃതിരമണീയം .പച്ചപ്പുതപ്പണിഞ്ഞ കുന്നുകൾ .അതിനിടയിൽ നിബിഢവനങ്ങൾ . ചിലയിടങ്ങളിൽ കോടമഞ്ഞു താഴ്ന്നിറങ്ങി മരങ്ങളെ ഉമ്മവച്ച് തലോടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു .അങ്ങ് ദൂരെ ചക്രവാളത്തിൽ നീലിമയാർന്ന മലനിരകളുടെ കൂട്ടങ്ങൾ കാണാം .പ്രകൃതിഭംഗിയിൽ യൂറോപ്പിലെ റാണിയായിരിക്കണം ഇറ്റലി .
ഞാൻ ഗോഡ്സ് ഓൺ കൺട്രി എന്നറിയപ്പെടുന്ന എന്റെ നാടായ കേരളത്തെക്കുറിച്ച് ഒരുവേള ഓർത്തു .ഇറ്റലിയാണോ… കേരളമാണോ … പ്രകൃതിഭംഗിയിൽ മുന്നിട്ട് നിൽക്കുന്നത് ?
കേരളത്തിലെ പൊന്മുടി ,മൂന്നാർ ,ദേവികുളം ,പീരുമേട് ,നെല്ലിയാമ്പതി ,വയനാട് , എന്നീ പ്രദേശങ്ങൾ എന്റെ മനസ്സിലൂടെ മിന്നി മറഞ്ഞു .കൂടാതെ “സൈലെന്റ്റ് വാലി “ലോകത്തിലെതന്നെ അപൂർവ പക്ഷിമൃഗാദികൾ സഹവസിക്കുന്നിടം .ഈ സ്ഥലങ്ങളെല്ലാം ആന ,കടുവ ,മാൻ ,കാട്ടുപോത്ത് തുടങ്ങി വന്യജീവികളാൽ സമ്പുഷ്ടമായവ .കോടമഞ്ഞു മൂടിക്കിടക്കുന്ന ഈ പ്രദേശങ്ങളിൽ മിക്കതും സമുദ്രനിരപ്പിൽ നിന്ന് ആയിരം മീറ്ററിലധികം ഉയരത്തിൽ സ്ഥിതിചെയുന്നവയാണ് .
കൂടാതെ കേരളത്തിലെ ആലപ്പുഴ ,തിരുവല്ലം ,കാപ്പിൽ ,കൊല്ലം ,കുമരകം ,തുടങ്ങിയവയെല്ലാം ഇറ്റലിയിലെ വെനീസിനെ ഓർമപ്പെടുത്തുന്നവയാണ് .കൂടാതെ സഞ്ചാരികളുടെ പറുദീസയായ കോവളം ബീച്ച് ,ആലപ്പുഴ ബീച്ച് , കൊച്ചി , കൂടാതെ വാസ്കോഡ ഗാമ ആദ്യമായി ഇന്ത്യയിൽ കപ്പലിറങ്ങിയ കാലിക്കറ്റിലെ കാപ്പാട് ബീച്ച് , ബേക്കൽ ഫോർട്ട് ബീച്ച് ,ഇവിടങ്ങളെല്ലാം ധാരാളം വിദേശ സഞ്ചാരികളെ ആകർഷിക്കുന്നു .
കൂടാതെ സുഗന്ധവ്യഞ്ജനങ്ങളുടെ പറുദീസയായ കേരളത്തിൽ ആതിരപ്പള്ളി ,വാഴച്ചാൽ ,തുഷാരഗിരി ,തുടങ്ങി പ്രസിദ്ധങ്ങളായ വളരെയധികം വെള്ളച്ചാട്ടങ്ങളും സുലഭം .
കാലിക്കറ്റിന്റെ അടുത്ത ജില്ലയായ വയനാട് എന്നും എന്റെ ഒരു ബലഹീനതയായിരുന്നു .സ്കൂൾ അവധിക്കാലത്ത് എന്റെ കുട്ടിക്കാലം ചിലവഴിച്ച ഇടം .മാനന്തവാടി ,അമ്പലവയൽ ,കല്പ്പറ്റ, ഈ സ്ഥലങ്ങളെല്ലാം ഇന്നും എന്റെ മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്നു . ഒമ്പത് ഹെയർപിൻ വളവുള്ള ചുരം താണ്ടിവേണം വയനാട്ടിൽ എത്തിച്ചേരുവാൻ .സമുദ്രനിരപ്പിൽനിന്ന് ഏതാണ്ട് 800 മീറ്റർ ഉയരത്തിൽ സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന പ്രദേശം .കുടിയേറ്റ കർഷകരുടെ നാട് .രാവിലെ ബസ്സിൽ കയറിയാൽ അതിസാഹസിക യാത്രയിലൂടെ വൈകീട്ട് മാനന്തവാടിയിൽ എത്തിച്ചേരുന്നു .വായനാട്ടിലുള്ള ബന്ധുക്കളുടെ അടുക്കലേക്കായിരുന്നു യാത്ര .മധ്യവേനൽ അവധി ആയതിനാൽ രണ്ടു മാസം വയനാട്ടിൽ …
രാത്രിയിൽ കഠിനമായ തണുപ്പ് . പുല്ലുമേഞ്ഞ മേൽക്കൂരയോടുകൂടിയ വീട്ടിൽ രാത്രിയിൽ കട്ടിലിനടിയിൽ കനൽകട്ട പാത്രത്തിൽ നിറച്ച് തണുപ്പിൽ നിന്ന് രക്ഷനേടൽ… രാത്രിയിൽ ആനകളുടെ ആക്രമണത്തിൽ നിന്ന് മനുഷ്യരെയും കൃഷിയെയും രക്ഷിക്കുവാൻ ഏറുമാടം കെട്ടി ഉറങ്ങാതെ ഇരിക്കുന്ന ഗ്രാമീണർ . ചാണകം മെഴുകിയ വീടിനുള്ളിൽ പലപ്പോഴായി സന്ദർശനം നടത്തുന്ന മൂർഖൻ തുടങ്ങിയ ഇഴജന്തുക്കൾ …
പ്രഭാതം … അതിരാവിലെതന്നെ വീടിനു മുൻവശത്തെ വിശാലമായ നെൽപ്പാടങ്ങളിൽ നിന്നും കർഷകരുടെ ആർപ്പുവിളികൾ കേൾക്കാം .പക്ഷെ… കോടമഞ്ഞു കാരണം ആരെയും കാണുവാൻ കഴിയുകയില്ല .തണുപ്പ് അത്യുഗ്ര പ്രതാപിയായി നിൽക്കുന്നു .ഏതാണ്ട് പത്തുമണി കഴിയണം കോടമഞ്ഞു മാറി സൂര്യദേവൻ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുവാൻ .
വയലേലകളിൽ വിഹരിച്ചുനടക്കുന്ന തത്തക്കൂട്ടങ്ങളടക്കം വിവിധയിനം പക്ഷികൾ . അവ കൂട്ടത്തോടെ നെൽ കതിരുകളിൽ പറന്നിറങ്ങി അവ ഭക്ഷിക്കുന്നു .എവിടെ നോക്കിയാലും ഇടതിങ്ങിനിൽക്കുന്ന വലിയ വനങ്ങൾ .എങ്ങു നോക്കിയാലും വർണാഭമായ തുമ്പികൾ ,ചിത്രശലഭങ്ങൾ …
പ്രഭാത ഭക്ഷണമായ മരച്ചീനിക്കിഴങ്ങും ,കാന്താരിമുളക് വെളിച്ചെണ്ണയിൽ ചാലിച്ചതും … അതിന്റെ സ്വാദ് വേറെ ഏതെങ്കിലും ഭക്ഷണത്തിന് ലഭിക്കുമോ എന്നകാര്യം സംശയം . പറമ്പിൽ എവിടെ നോക്കിയാലും മൂത്തുപഴുത്ത് നിൽക്കുന്ന ചക്ക ,മാങ്ങ ,ഓറഞ്ച് ,തുടങ്ങി വിവിധയിനം ഫലങ്ങൾ …
ഇടമുറിയാത്ത മഴക്കാലം…ഞെട്ടിത്തരിച്ചുപോകുന്ന ഇടിമുഴക്കം .ഉയരംകുറഞ്ഞ വീടിനു മുകളിൽ മേഞ്ഞ പുല്ലിൽ നിന്ന് ജലകണങ്ങൾ ഇറ്റിറ്റു വീഴുന്നത്… ചെറുതുള്ളികൾ പുല്ലിന്റെ അഗ്രങ്ങളിൽ അള്ളിപ്പിടിച്ചുനിൽക്കുന്നത് തൊട്ടുനോക്കുവാൻ വളരെ കൗതുകകരമായിരുന്നു . ഇടക്കിടെ പെയ്യുന്ന ആലിപ്പഴം …ചെറിയ ഐസ് കഷ്ണങ്ങളായ അവ മത്സരിച്ച് ഓടിച്ചെന്ന് പെറുക്കിയെടുത്ത് രുചിച്ചുനോക്കുക …
തികച്ചും സാഹസികത നിറഞ്ഞ വർണാഭമായ ജീവിതം … ചിലപ്പോൾ അതായിരിക്കണം പുതിയ മേച്ചിൽപ്പുറങ്ങൾ തേടുവാൻ എന്നെ പ്രാപ്തനാക്കിയതും .
“ഇവിടുത്തെ ചെറുപട്ടണങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചോ?… എല്ലാം കുന്നിൻമുകളിൽ സ്ഥിതിചെയ്യുന്നു.” അലക്സിന്റെ ചോദ്യം എന്നെ ചിന്തയിൽ നിന്നും ഉണർത്തി .
“പണ്ടുകാലത്ത് ധാരാളം യുദ്ധങ്ങൾ നടന്ന സ്ഥലമല്ലേ? ശത്രുക്കളിൽ നിന്നും പ്രതിരോധിക്കാൻ വേണ്ടി ആയിരിക്കണം.” ഞാൻ കുന്നിൻ മുകളിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങളുടെ സൈക്കിൾ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .മുന്തിരിത്തോട്ടങ്ങളിൽ നിന്ന് ആവശ്യത്തിന് മുന്തിരി ശേഖരിച്ചുകൊണ്ട്.
ഇറ്റാലിയൻ കറൻസി ലിറ… എല്ലാം വലിയ സംഖ്യകളിൽ ആയതിനാൽ അതിന്റെ വിനിമയം ഞങ്ങളെ ശരിക്കും കുഴക്കി. നൂറു ,അഞ്ഞൂറ്, ആയിരം … അങ്ങിനെ നീളുന്നു.
“വിലപിടിപ്പുള്ള എന്തെങ്കിലും വാങ്ങിയാൽ വില കണക്കാക്കുക കഷ്ടം തന്നെ.
“അതെ… ഇറ്റലിക്കാർക്ക് വലിയ കണക്കിനോടായിരിക്കണം കമ്പം.” ഞാൻ ഇറ്റാലിയൻ ലിറായേക്കുറിച്ച് പറയുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സ് പറഞ്ഞു.
“ഇന്ന് നെപ്പോളി യിൽ എത്തിച്ചേരുവാൻ കഴിയുമായിരിക്കും.” റോഡ് സൈഡിലെ സൈൻ ബോർഡ് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു.
“നമുക്ക് നെപ്പോളി എത്തുന്നതിന് മുൻപ് ഹാൾട്ട് ആകണം. സിറ്റിയിൽ പ്രവേശിച്ചാൽ താമസം പ്രശ്നമാകും.” അലക്സ് ഓർമിപ്പിച്ചു .
വളരെ ഉല്ലാസപ്രദമായ യാത്ര … കയറ്റങ്ങൾ ,ഇറക്കങ്ങൾ ,ഇടയ്ക്കിടെ കാണുന്ന ഇറ്റാലിയൻ പരമ്പരാഗത വീടുകൾ ,വലിയ ഫാം ഹൗസുകൾ ,നെല്ല് ,ഗോതമ്പ് ,ചോളം , വയലുകൾ …
പെട്ടെന്ന് ഞങ്ങൾ ഒരു വലിയ റോഡിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .
“നോക്ക്… റോഡിന്റെ ഇരുവശത്തും വലിയ റെയിൽ ഘടിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. നമുക്ക് ഈ റോഡിൽനിന്നും പുറത്തുകടക്കുവാൻ കഴിയില്ല.” ഞാൻ റെയിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സിനെ നോക്കി.
“ശ്രദ്ധിച്ചു പോകണം. ഏതെങ്കിലും വാഹനം വന്ന് ഇടിച്ചാൽ പൊടിപോലും കിട്ടില്ല…”റോഡിലെ വാഹനത്തിന്റെ സ്പീഡ് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സ് ഉച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞു.
റോഡിന്റെ ഓരം ചേർന്ന് ഞങ്ങൾ സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .ഒരു ഭാഗത്തുതന്നെ മൂന്ന് ട്രാക്കുകൾ വീതമുണ്ട് .ഓരോ ട്രാക്കിലും പല സ്പീഡിലാണ് വാഹനങ്ങൾ പോയിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് .
പെട്ടെന്ന് പിറകിൽനിന്ന് പോലീസ് സൈറൺ കേട്ടു.ഞങ്ങൾ സൈക്കിളിൽ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
സൈറൺ അടുത്തടുത്ത് വന്നു .സമീപത്തെത്തിയ പോലീസ് ഞങ്ങളെ തടഞ്ഞുനിർത്തി .
അവർ ക്യാബിൽനിന്നിറങ്ങി ഇറ്റാലിയൻ ഭാക്ഷയിൽ എന്തോ ചോദിച്ചു .ഞങ്ങൾക്കൊന്നും മനസിലായില്ല .അവർ പിന്നെയും എന്തോ ചോദിച്ചു .
‘’We are from India…’’ ഞാൻ പോലീസിനെ നോക്കി ഇംഗ്ലീഷിൽ പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ വിദേശികളാണെന്ന് മനസിലായി .
‘’You are not allowed to travel this road…’’ഒരു പോലീസുകാരൻ ഞങ്ങളെ നോക്കി പറഞ്ഞു.
‘’This is Auto-Bahn… Only car, truck, and heavy vehicles are allowed…’’പോലീസുകാരിൽ ഒരാൾ വിശദീകരിച്ചു.
ഞങ്ങൾ പോലീസിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു.
“ഞങ്ങൾക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു.” കുറച്ചുനേരത്തെ നിശ്ശബ്ദതക്ക് ശേഷം ഞാൻ പറഞ്ഞു.
ശേഷം ഒരു പോലീസുകാരൻ സൈക്കിളിൽനിന്നും ഇറങ്ങുവാൻ ഞങ്ങളോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു .സൈക്കിൾ കാറിന്റെ മുകളിൽ കയറ്റി, ഞങ്ങളെയും കാറിൽ കയറ്റി മുമ്പോട്ട് നീങ്ങി .അടുത്ത ചെറിയ വഴിയിൽ ഞങ്ങളെ ഇറക്കിവിട്ടു .
“എവിടേക്കാണ് പോകുന്നത്?” സൈക്കിൾ കാറിന്റെ മുകളിൽ നിന്ന് ഇറക്കുന്നതിനിടയിൽ ഒരു പോലീസുകാരൻ അന്വേഷിച്ചു.
“നെപോളി…” അലക്സ് മറുപടി നൽകി.
‘’Well, you know… Auto Babn Road… ഇതിൽ സൈക്കിളിൽ സഞ്ചരിക്കുന്നത് ശിക്ഷാർഹമാണ്. ‘’You will be fined’… മനസിലായോ Well, Okay… നിങ്ങൾ ഈ വഴിക്ക് പോകൂ .നെപോളി യിൽ എത്താം .പോലീസ് ഒരു ഉപദേശമെന്നോണം പറഞ്ഞു .
‘’Thank you…Sir, ഞാൻ വിനയപൂർവം പോലീസിനെ നോക്കി.
ചെറിയ റോഡിൽകൂടിയുള്ള യാത്ര … ഇരുട്ട് കട്ടികൂടിവരുന്നത് ഞങ്ങൾ അറിഞ്ഞു .തണുത്ത കാറ്റ് അടിക്കുന്നുണ്ട് .കുറച്ചുദൂരം സഞ്ചരിച്ച ശേഷം റോഡിൽനിന്നും കുറച്ചു മാറി സൈക്കിൾ നിർത്തി .
“ഇനി നമുക്ക് ഇവിടെ കൂടാം. ബ്രെഡും ഗ്രെയ്പ്സും ആവശ്യത്തിന് ഇല്ലേ?” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി.
“ഹൊ… ധാരാളം.” അലക്സ് ബാഗ് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ ഭക്ഷണം കഴിച്ചു .അതിനു ശേഷം നല്ല ഒരു സ്ഥലം നോക്കി ബെഡ്ഷീറ്റ് എടുത്ത് രണ്ടു സൈക്കിളും കൂട്ടി മുകളിൽ കെട്ടി ഒരു ടെന്റ് രൂപത്തിലാക്കി… അതിനുശേഷം സൈക്കിളുകളുടെ ഇടയിൽകയറി കിടന്നു .
“ഇന്ന് തണുത്ത കാറ്റിൽനിന്ന് അൽപം ആശ്വാസം ലഭിക്കുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കാം.” അലക്സ് സൈക്കിൾ ടെന്റ് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു.
അതെ… അതെ … വളരെ നന്നായിരിക്കുന്നു .” ഞാൻ സൈക്കിൾ ടെന്റ് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഫലിത രൂപത്തിൽ മറുപടി പറഞ്ഞു .
രാത്രിയിൽ സൈക്കിൾ ദേഹത്ത് വീണു .അലക്സ് തിരിഞ്ഞുകിടന്നതാണ് വീഴാൻ കാരണം .സൈക്കിൾ ബെഡ്ഷീറ്റ് കൊണ്ട് ബന്ധിച്ചിരുന്നതിനാൽ ഒരു സൈക്കിൾ മറിഞ്ഞപ്പോൾ മറ്റതും കൂടെ മറിഞ്ഞു .
ഉറക്കത്തിൽ സൈക്കിൾ ദേഹത്ത് വീണതിന്റെ വേദന കടിച്ചമർത്തിക്കൊണ്ട് വീണ്ടും എഴുന്നേറ്റ് സൈക്കിൾ ടെന്റ് നേരെയാക്കി ഞങ്ങൾ കിടന്നു .
രാത്രിയിൽ നല്ല തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെട്ടു .റോഡിൽ കൂടി വാഹനങ്ങൾ ഇരമ്പിപ്പായുന്നതിന്റെ ശബ്ദം ഉറക്കത്തിലും ഞങ്ങളുടെ കാതുകളെ അലോസരപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
അടുത്ത ദിവസം പത്തു മണിക്ക് ഞങ്ങൾ നെപ്പോളി യിൽ പ്രവേശിച്ചു .ഇറ്റലിയിലെ നാലാമത്തെ സിറ്റി .ഏതാണ്ട് 2800 വര്ഷം പഴക്കമുള്ള പട്ടണം .ഇറ്റാലിയൻ ചരിത്രത്തിൽ പ്രധാന പങ്കുവഹിക്കുന്ന നെപ്പോളി കല ,സംസ്കാരം ,ശില്പചാതുരികൊണ്ടും ,സംഗീതം കൊണ്ടും സമ്പന്നമായിരുന്നു .
ലോകത്തിലെ പഴക്കംചെന്ന സിറ്റികളിൽ ഒന്ന് .രണ്ടു പർവതങ്ങളുടെ മധ്യത്തിൽ കിടക്കുന്ന നെപ്പോളി മിലാൻ ,റോം ,ടൂറിന് ,എന്നിവ കഴിഞ്ഞാൽ ഇറ്റലിയിലെ പ്രധാന സാമ്പത്തിക കേന്ദ്രമായിരുന്നു .
തിരക്കുപിടിച്ച നെപ്പോളി നഗരത്തിലൂടെ ഞങ്ങൾ ഓട്ടപ്രദക്ഷിണം നടത്തി .തെരുവീഥികളിൽകൂടി യുവതി -യുവാക്കൾ കൈകോർത്തു നടക്കുന്നതും, സംസാരപ്രിയരായ ഇറ്റാലിയൻ ജനങ്ങൾ ഓരോ ചെറു കൂട്ടമായി ഉച്ചത്തിൽ സംസാരിച്ചുല്ലസിച്ച് നടക്കുന്നതും ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു .
നവോഥാന കാലഘട്ടത്തിലുള്ള കൊട്ടാരങ്ങളൂം പള്ളികളും ഫൗണ്ടനുകളും കൂടാതെ പ്രാചീന വാസ്തുശില്പചാരുത കവിഞ്ഞൊഴുകുന്ന പല സൗധങ്ങളും ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകളെ കീഴടക്കി .ഇറ്റലി ശരിക്കും വശ്യമനോഹരം തന്നെ .
“ഇന്നിവിടെ നിൽക്കണോ?” അലക്സിന്റെ ചോദ്യം എന്നെ കാഴ്ചകളിൽ നിന്നും പിന്തിരിപ്പിച്ചു .
“കുറച്ചുനേരം ഇവിടെ കറങ്ങാം. അതിനുശേഷം യാത്ര തുടരാം .” നാഷണൽ ആർക്കിയോളോജിക്കൽ മ്യൂസിയസമുച്ചയം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
സെന്റ് ലോറൻസോ മാഗിയോർ പള്ളി ,ധാരാളം മതപരമായ കെട്ടിടങ്ങൾ ,സൗധങ്ങൾ ,പാർക്കുകൾ ,വില്ലകൾ ,1224 ൽ സ്ഥാപിച്ച നെപ്പോളി യൂണിവേഴ്സിറ്റി ,അങ്ങിനെ നീളുന്നു കാഴ്ചകൾ .കൂടാതെ റോഡിന്റെ നടുവിലും മറ്റുമായി ചിതറിക്കിടക്കുന്ന ജലധാരാ കമാനങ്ങളും വളരെ ആകർഷകമായിരുന്നു .പിന്നെ… ഏതൊരു വലിയ സിറ്റിക്കും ഒഴിവാക്കാൻ കഴിയാത്ത വൃത്തികേടുകളും ,യാചകരും നെപ്പോളിയിൽ ഞങ്ങൾ കണ്ടു .എന്റെ ചിന്തകൾ പെട്ടെന്ന് “മരിയപുസോ” യുടെ ഗോഡ്ഫാദറിലേക്ക് ചെന്നെത്തി .സിസിലിയുടെ അരികിൽ കിടക്കുന്ന നെപ്പോളി…കറപ്ഷനും ,അധോലോക പ്രവർത്തനങ്ങളും ഇവിടെ ഉയർന്ന നിലവാരത്തിലാണെന്ന് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞു .
അര ദിവസത്തെ നഗരപ്രദക്ഷിണത്തിന് ശേഷം നെപ്പോളി യോട് വിട പറഞ്ഞു ഞങ്ങൾ യാത്ര തുടർന്നു.
ഇറ്റാലിയൻ ഭക്ഷണം വളരെ ഹൃദ്യമായി തോന്നി .കോഫിയും ,ഇറ്റലിക്കാരുടെ പ്രിയ ആഹാരമായ പിസ്സയും ആസ്വദിച്ചു .അതിനു ശേഷം സൂപ്പർമാർക്കറ്റിൽ കയറി ആവശ്യത്തിന് ബ്രെഡും ബട്ടറും ജാമും അത്യാവശ്യ സാധനങ്ങളും ശേഖരിച്ചു .
കൈവശമുള്ള പണം തീർന്നുവരുന്നു എന്ന ചിന്ത ഞങ്ങളെ അലോസരപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ഏത് സാധനം വാങ്ങിയാലും അതിന്റെ വില ഇന്ത്യൻ രൂപയുമായി താരതമ്യം ചെയ്തു നോക്കും .ആ വിലകൾ ഞങ്ങളിൽ ആശങ്കകൾ ഉളവാക്കിയിരുന്നു .അതിനാൽ ചിലവ് അത്യാവശ്യം ഭക്ഷണങ്ങളിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങിനിന്നു.
കഴിയുന്നത്ര വേഗത്തിൽ ആകാവുന്നത്ര ദൂരം എത്തുക… അതായിരുന്നു ഒരേഒരു ലക്ഷ്യം.
സൈക്കിൾ വീണ്ടും ഗ്രാമാന്തരീക്ഷത്തിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .നീണ്ടുനിവർന്ന് വളഞ്ഞുപുളഞ്ഞു കിടക്കുന്ന റോഡുകൾ …അങ്ങ് ദൂരെ നീലപ്പട്ടണിഞ്ഞ മലനിരകളുടെ കൂട്ടങ്ങൾ…അവ ഞങ്ങളെ നോക്കി മാടിവിളിക്കുന്നത്പോലെ തോന്നി.
നല്ല കാലാവസ്ഥ. വെയിലാണെങ്കിൽ തീരെ ചൂടില്ല. വഴിയരികിലെ മുന്തിരിത്തോട്ടങ്ങളിൽ ആരും ഇല്ല എന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തിയ ശേഷം ആവശ്യത്തിന് മുന്തിരികൾ ശേഖരിക്കും. സൈക്കിൾ മാറിമാറി ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .നിറം ഇരുട്ടായി തുടങ്ങി. എവിടെയെങ്കിലും താങ്ങുവാനുള്ള ആലോചനയായി.തലേദിവസം രാത്രിയിലെ തണുപ്പ് അസഹനീയമായിരുന്നു.
“ഇന്ന് നമുക്ക് കിടക്കാൻ നല്ലൊരു സ്ഥലം കണ്ടെത്തണം.” അലക്സ് തലേ രാത്രിയിലെ തണുപ്പിനെക്കുറിച്ച് സൂചിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ഞാനും അതുതന്നെയാണ് ചിന്തിക്കുന്നത്. തലേ ദിവസത്തെ തണുപ്പ് കഠിനമായിരുന്നു.
“ആരെങ്കിലും കിടക്കാൻ ഒരു ഇടം തന്നാൽ രക്ഷപ്പെട്ടു. പക്ഷെ… ആര് സഹായിക്കും ഈ കുഗ്രാമത്തിൽ ?” അലക്സിന്റെ പരിഭവം കലർന്ന സ്വരം .
“വാ… നമുക്ക് നോക്കാം… എവിടെയെങ്കിലും നല്ലൊരു സ്ഥലം കണ്ടാൽ അവിടെ കൂടാം.” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .
ഞങ്ങൾ കുറച്ചുദൂരം മുന്നോട്ട് പോയി .നേരം ഇരുട്ടിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു .നിറയെ പുൽത്തകിടികൾ നിറഞ്ഞ പ്രദേശം .അങ്ങിങ്ങ് ഒറ്റപ്പെട്ട വീടുകൾ കാണാം.പ്രദേശം മുഴുവനും കോട ഇറങ്ങി ഒരുതരം പുകമറ വിതച്ചിരിക്കുന്നു .തണുപ്പാണെങ്കിൽ മോശമല്ലാത്ത വിധത്തിൽ തന്നെ .
പെട്ടെന്ന് റോഡിൽനിന്നും മണൽവിരിച്ച ഒരു നാട്ടുവഴി ശ്രദ്ധിച്ചു .
“ആ ഗ്രാമത്തിലേക്കുള്ള വഴിയാണ്. നമുക്ക് ഇതിലെ പോകാം .” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി .
“അവിടെ എവിടെയെങ്കിലും തങ്ങാൻ ഒരിടം ലഭിക്കുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കാം !!” അലക്സ് സൈക്കിൾ നാട്ടുവഴിയിലേക്ക് തിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ മുമ്പോട്ട് നീങ്ങി .യാത്ര ഒരു ഷെഡിന്റെ മുൻവശത്തെത്തി .
“എടോ … ഇതിന്റെ മുൻവശം തുറന്നുകിടക്കുന്നു. കിടത്തം ഇന്നിവിടെ ആക്കിയാലോ ?” അലക്സ് തെല്ല് ഉത്സാഹത്തോടെ എന്നെ നോക്കി .
ഞങ്ങൾ സൈക്കിൾ നിർത്തി ഷെഡിന്റെ ഉൾഭാഗത്ത് ഒരു നിരീക്ഷണം നടത്തി .അത്യാവശ്യം വലിപ്പമുള്ള ഷെഡ് . ധാരാളം ടൂൾസ് അവിടവിടെയായി ഷെൽഫിൽ ക്രമീകരിച്ചിരിക്കുന്നു .
“ഇവിടെ ആരും ഇല്ല. ഇതിനുള്ളിൽ കിടക്കുവാൻ സൗകര്യം ഉണ്ട്.” അലക്സ് തെല്ല് ആശ്വാസത്തോടെ എന്നെ നോക്കി.
സൈക്കിൾ എടുത്ത് ഷെഡിൽ വച്ചശേഷം ബെഡ്ഷീറ്റ് ഷെഡിന്റെ നടുവിൽ വിരിച്ച് തലയിണക്ക് പകരം ബാഗ് വച്ച് അങ്ങിനെ കിടന്നു .
തണുത്ത കാറ്റ് ഷെഡിലേക്ക് അടിച്ചുകയറി ശല്യം ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു.അതിൽനിന്നും രക്ഷനേടാനായി പുതപ്പുകൊണ്ട് തലയിലൂടെ മൂടിപ്പുതച്ച് കിടന്നു .എങ്ങും നിശബ്ദത… കോട മൂടിക്കിടക്കുന്ന ആ രാത്രിയിൽ ചീവിടിന്റെ ശബ്ദങ്ങളല്ലാതെ വേറൊന്നും കേൾക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല .ആ നിശബ്ദതയിൽ എപ്പോഴോ ഞങ്ങൾ ഉറക്കത്തിലേക്ക് കൂപ്പുകുത്തി.
വലിയ ഇരമ്പൽ …!!!
“സ്വപ്നമാണോ? അല്ല …ഷെഡിൽ നിറയെ പ്രകാശം .
ശബ്ദത്തോടൊപ്പം രണ്ടു വലിയ ലൈറ്റുകൾ ഞങ്ങളുടെ കാൽച്ചുവട്ടിൽ പ്രകാശിച്ചുനിൽക്കുന്നു .
കൂടാതെ ഒരു സഡൻ ബ്രേക്കിന്റെ ശബ്ദവും .
ഞാൻ ചാടി എഴുന്നേറ്റു .
ഒരു വലിയ കാർ മുമ്പിൽ വന്നു നിൽക്കുന്നു .
കാറിൽനിന്ന് ഒരാൾ ആക്രോശിച്ചുകൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് ചാടി .അയാൾ ഇറ്റാലിയൻ ഭാക്ഷയിൽ ശകാരിക്കുകയും ,തെറി വിളിക്കുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു.
“പുറത്തേക്ക് പോകൂ !!!” കൈകൾകൊണ്ട് ആംഗ്യം കാണിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ അലറി .
ഞങ്ങൾ പരിസരബോധം വീണ്ടെടുത്തു .പക്ഷെ… ഒന്നും ശബ്ദിക്കാൻ കഴിയാതെ അങ്ങിനെ നിന്നു.
“പുറത്തേക്ക് പോകൂ.” അയാൾ വീണ്ടും അലറി .
ഞങ്ങൾ എല്ലാം വേഗത്തിൽ വാരിക്കൂട്ടി സൈക്കിളും എടുത്ത് പുറത്തേക്ക് ചാടി .
അയാൾ അപ്പോഴും ഉച്ചത്തിൽ എന്തൊക്കയോ ആക്രോശിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
അയാൾ മദ്യപിച്ചിരുന്നതായി തോന്നി .
അതൊരു കാർ ഗാരേജ് ആയിരുന്നു .സ്പീഡിൽ വന്ന കാർ ഗാരേജിലേക്ക് ഓടിച്ചുകയറ്റി .അപ്പോഴാണ് ഞങ്ങൾ കിടക്കുന്നത് കണ്ടതും ,അയാൾ സഡൻ ബ്രേക്കിട്ടതും .
“ഹോ … പേടിച്ചുപോയി …!!!” അലക്സ് ഏതോ ലോകത്തിലെന്നപോലെ പിറുപിറുത്തു .
“ഉം…” ഞങ്ങൾ രക്ഷപ്പെട്ടു. അയാൾ സ്പീഡിൽ ഓടിച്ചുകയറ്റിയപ്പോൾ നമ്മളെ കണ്ടില്ലായിരുന്നു എങ്കിൽ കഥ കഴിഞ്ഞേനെ .” ഞാൻ പരിഭ്രമത്തോടെ അലക്സിനെ നോക്കി .
“ശരിയാണ്… ഒരു വലിയ അപകടത്തിൽ നിന്ന് നമ്മൾ തലനാരിഴക്ക് രക്ഷപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.” അലക്സ് ഒരു ദീർഘനിശ്വാസത്തോടെ പറഞ്ഞു .
“അതായിരിക്കണം അയാൾക്ക് ഇത്രയും ദേഷ്യം വന്നത്. എന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ !!!” ഞാൻ മുഴുമിപ്പിക്കാതെ പറഞ്ഞുനിർത്തി .
ഞങ്ങൾ സൈക്കിളും ഉരുട്ടികൊണ്ട് അങ്ങിനെ നടന്നു .
ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി .സമയം പുലർക്കാലേ 1:30 ആയിരിക്കുന്നു .സൈക്കിൾ തള്ളിക്കൊണ്ട് അങ്ങിനെ നടന്നു .തണുപ്പും കോടയും ഞങ്ങളെ അലോസരപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു .അടുത്ത പുൽമേട്ടിൽ കണ്ട വലിയ മരചുവട്ടിലേക്ക് അറിയാതെ പാദങ്ങൾ ചലിച്ചു .
“ഇനി പോകാൻ വയ്യ. ഈ മരത്തിന്റെ ചുവട്ടിൽ കിടക്കാം.” അലക്സ് ക്ഷീണസ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു.
സൈക്കിൾ മരത്തിലേക്ക് ചാരിനിർത്തി ലോക്ക് ചെയ്തു.ബെഡ്ഷീറ്റ് താഴെവിരിച്ച് അങ്ങിനെ കിടന്നു .അര്ധരാത്രിയിലെ തണുപ്പ് സൂചികണക്കെ ഞങ്ങളുടെ ശരീരത്തിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
മലർന്നുകിടന്നുകൊണ്ട് ആകാശത്തിലെ നക്ഷത്രങ്ങളെ കാണുവാൻ കഴിയുമോ എന്ന പ്രതീക്ഷയോടെ നീണ്ടുനിവർന്നു കിടന്നു .
അപ്പോഴും തണുപ്പ് ഞങ്ങളുടെ ശരീരത്തെ കുത്തിനോവിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
പ്രഭാതം… റോം ലക്ഷ്യമാക്കിയായിരുന്നു യാത്ര .
കഴിഞ്ഞ ദിവസത്തെ അനുഭവത്തിന്റെ യാഥാർഥ്യം ആലോചിക്കുമ്പോൾ ശരിക്കും ഉൾകിടിലം അനുഭവപ്പെട്ടു .
പ്രഭാതത്തിലെ കുളിർ വെയിൽ ഏറ്റുകൊണ്ട് റോമിലേക്ക് യാത്ര തുടർന്നു. നല്ല നീളത്തിൽ വളവുകൾ ഇല്ലാത്ത റോഡ് ഒരു രാജവീഥി കണക്കെ അങ്ങിനെ നീണ്ടുകിടക്കുന്നു .
“ഇനി റോമിലേക്ക് 25 കിലോമീറ്റര് മാത്രം. റോഡ് ആയാൽ അങ്ങിനെ വേണം .സൈക്കിൾ ചവിട്ടേണ്ട ആവശ്യമേ ഇല്ല .”സൈക്കിളിന്റെ ഹാൻഡിൽ നേരെ പിടിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സ് ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .
“തിരിച്ച് അവിടെനിന്ന് ഇങ്ങോട്ട് വരുന്നവർക്കാണ് ബുദ്ധിമുട്ട്. അവർ വിവരമറിയും .” ചവിട്ടാതെ തന്നെ സ്പീഡ് വർധിച്ചുവരുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
ഏകദേശം 18 കിലോമീറ്റര് അതേ രീതിയിൽതന്നെ മുമ്പോട്ട് പോയി .
“അതാ… വത്തിക്കാൻ സിറ്റിയിയുടെ സൈൻ ബോർഡ് കാണുന്നു. വത്തിക്കാനിൽ പോകേണ്ടേ ?!” അലക്സ് പെട്ടെന്ന് ചോദിച്ചു .
“എന്തിനാണ് വെറുതെ സമയം കളയുന്നത്? റോം ആയാലും,വത്തിക്കാൻ ആയാലും, കാഴ്ച്ചകൾ ഏതാണ്ട് ഒരുപോലെ തന്നെ .പിന്നെ… അവിടെ മാർപാപ്പ ഉണ്ടെന്നുള്ള ഒരു സവിശേഷത മാത്രം .” യാത്രക്കിടയിൽ വത്തിക്കാൻ സിറ്റി വീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
“മാർപാപ്പയെ കാണണ്ടേ?” അലക്സിന്റെ അടുത്ത ചോദ്യം .
“ഹും… വത്തിക്കാനിൽ ചെന്നാൽ മാർപാപ്പ ഞങ്ങളെ കാണാൻ വരികയല്ലേ ?!!” ഞാൻ ഉച്ചത്തിൽ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സിനെ നോക്കി .
അലക്സും എന്റെ ഫലിതത്തിൽ പങ്കുചേർന്നു .
“ശരി…അത് നമുക്ക് അടുത്ത ഇറ്റാലിയൻ സന്ദർശനത്തിലാവാം.”
ഞങ്ങൾ സൈക്കിളിന്റെ ഹാന്ഡിലിൽ മുറുകെ പിടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .സൈക്കിളിന്റെ വേഗത ക്രമേണ വര്ധിച്ചുവരുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങകലെ ആ വലിയ സാമ്രാജ്യ തലസ്ഥാനത്തെ വരവേൽക്കുന്നതിനായി ഞങ്ങൾ മനസ്സുകൊണ്ട് ഒരുങ്ങുകയായിരുന്നു .
ഒരു മണിക്കൂറിന് ശേഷം ഞങ്ങൾ ചരിത്രം ഉറങ്ങുന്ന റോമാ നഗരത്തിൽ പ്രവേശിച്ചു .
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com