Simple Sense… A Dynamic True Story
“Asia-Europe friendship mission on bicycle.” A group officers gathered around us, displaying curiosity and excitement.
The liaison officer looked at me with enthusiasm and asked, “Are you coming directly from Kerala?”
“Yes, sir,” I responded delicately. “We reached Delhi via Mumbai, Rajasthan, and U.P.”
All of them were curious and very much excited about our mission. They wanted to know more details.
We exchanged glance and prepare to explain our needs.
Alex wearing a gentle smile, and went straight to the point. “Sir, we need permission to travel through Pakistan. We need permission and we don’t know exactly how duration it would take. We are searching for a place to stay in Delhi.” After a pause he continued, “We are short on funds.” He took a deep breath and looked at them. “We need your support.”
There was a long pause.
“You know, there are low- cost dormitories available here.” Mr. Haridas, the Information officer said, watching us.
“Sir,” Alex looked at them in hope. “We have everything with us. We only need a place to sleep; we don’t have money for lodges.”
They exchanged few words among themselves. We waited eagerly for their response.
Mr. A.R. Raju suggested, “Well, let’s discuss the matter with the controlling officer. We can decide after getting his response.”
A spark of optimism sprang up within us. They led us to the office of the controlling officer, where they engaged in a brief conversation with him.
“Well, very nice,” the controlling officer said, looking at A.R. Raju. “It’s all right if the Resident Representative allows.”
“Yeah, okay, we can ask.” A.R. Raju suggested.
We proceeded to the office of the Resident Representative, Mr. K. Sreenivasan I.A.S., accompanied by A.R. Raju and Mr. Dayakumar, the secretary to the Resident Representative.
“Ho… no… no…” He waved his hands protesting. “Where do we accommodate them?”
“Sir, these people are coming here as part of a goodwill mission. It would be good if we consider them,” Mr. A.R. Raju said hastily, taking a deep breath. “Can they use the furniture storeroom?”
There was a momentary silence.
“Well, okay, I have no problem,” Mr. Sreenivasan considered us for a moment and spoke. “But don’t take too long.”
“No, no, sir,” Alex quickly reassured him. “We’ll try to obtain the permission as early as possible.”
Mr. A.R. Raju showed us the room, which was located next to Mr. Dayakumar’s office. As we observed the room, we noticed it was dusty, with furniture piled up and a cot in one corner.
“Oh, well, this is enough,” Alex exclaimed with delight upon seeing the cot. “I thought we would have to sleep on the floor.”
We felt grateful, especially to Mr. A.R. Raju, and began cleaning up the room.
“Well, what’s your plan?” Mr. A.R. Raju asked curiously.
“Sir, we want to submit our proposal to the Human Resources Development Ministry.” I said leaning forward on his table.
“I see… Okay, I can do one thing,” Mr. A.R. Raju continued, looking at us. “I know many people in that department. I could collect the information before you submit the proposal.”
“Okay, sir. That’s fine. Thank you so much,” we replied humbly.
He smiled and said, “Oh, that doesn’t matter. I truly admire adventurous people. Anyway, I’ll do my level best.”
The next day, he collected the necessary information. Based on that, we submitted our proposal along with a list of countries we planned to travel to, including Pakistan, Afghanistan, Iran, Turkey, Yugoslavia, Bulgaria, Greece, Italy, Austria, France, Switzerland, Germany, the Netherlands, Denmark, Sweden, Norway, Canada, America, and more.
Everything seemed to be going smoothly. We visited Sunil at his residence, and he was pleasantly surprised by our bicycle expedition.
“So, you finally decided to do it, huh?” he remarked.
“Yes, heading to Europe,” I said with pride.
Two weeks passed without receiving any reply from the Ministry of Human Resources Development. The Delhi summer was harsh, so we moved to the terrace for a better night’s sleep, comforted by the breeze.
After two weeks, we received a letter from the ministry stating that our proposal had been rejected due to the lack of a recommendation letter from the Kerala Sports Council. They also mentioned technical difficulties concerning countries like Pakistan, Afghanistan, and Iran.
“What should we do about the letter from the sports council?” I wondered to myself.
“I can’t believe we have to go back to Kerala just for that letter from the sports council,” Alex said in frustration.
“Alex, I think it’s better to discuss this with Mr. A.R. Raju,” I suggested, looking at him. “Maybe he can help us find a solution.”
We discussed the matter with Mr. A.R. Raju, and he suggested that he would address the issue with someone relevant in the Ministry of Human Resources.
Two days later, we found ourselves in Mr. A.R. Raju’s office…
“I spoke to the Under Secretary in the Department of Human Resources Development. He informed me that the Resident Representative of the Kerala House represents the Kerala Government, so they can consider Mr. Sreenivasan’s letter instead of a letter from the Kerala Sports Council. Therefore, we are going to meet Mr. Sreenivasan today,” Mr. A.R. Raju said happily.
“Sir, please…” I looked at him with a tinge of disappointment.
He smiled and leaned back comfortably in his chair, assuring us, “Don’t worry, man, I’ll take care of it.”
True to his word, he arranged the letter the following day, and we made a slight change to our proposal for the journey. We decided to start from Turkey and submitted the revised proposal to the Ministry of Human Resources.
“This is Mr. Sudershan Aggerwal’s residence,” I pointed out to Alex, indicating the nameplate fixed on the gate. “He is the Director of Rotary International.”
I took a closer look at the nameplate:
Mr. Sudershan Aggerwal.
Secretary General (Rajya Sabha)
Pandara Road was an area with high security due to its VIP residents, including ministers and other important figures.
“Do you think we can meet him right now?” Alex looked at me doubtfully.
“Yeah, that’s better. Let’s go and meet him.” I observed the surroundings and said. “I guess, he must be already got the information about us.”
Alex sighed and looked at me doubtfully. “It is just eight in the morning, I’m doubtful if we can meet him?”
“Come on, man, let’s try.” I gathered enough courage and moved forward.
We reached the veranda and pressed the doorbell. Within minutes, a man appeared.
“Good morning, sir. Can we meet Mr. Sudershan Aggerwal? We are here in connection with Rotary International,” I humbly explained.
“Well, alright. Please come in and take a seat,” he said, leading us inside.
After a couple of minutes, Mr. Sudershan Aggerwal himself came out. “I’m Sudershan Aggerwal,” he looked at us with surprise.
I paused and spoke slowly, “Sir, we are from Kerala,” and handed him our Rotary card.
He carefully examined the cards. “Ah, yes. I received the letter from your club,” he observed us and said warmly, “You are the individuals on an Asia-Europe Rotary friendship mission?”
“Well, what’s your plan?” he asked.
Meanwhile the servant brought coffee.
“Please, have some coffee,” he invited us and continued, “It would be better if you come to my office. You know Parliament House. Come at eleven o’clock.”
“Of course, sir,” we responded politely.
We were captivated by his behavior, which was completely different from what we had imagined. He was humble, kind, soft-spoken, and had a truly appealing personality.
Parliament House… tight security everywhere… the security guards were carrying machine guns. One of the guards kept a close eye on us.
“What do you guys want?” He approached us and enquired.
“We want to meet Mr. Sudershan Aggerwal, Secretary General, Rajya Sabha.” Alex responded briskly.
“Well, do you have an appointment?” he threw a suspicious glance at us.
“Yeah, at 11.00 a.m.” Alex replied confidently after assessing the situation for a moment.
The guard picked up the receiver and made a call. We were granted permission immediately and entered the parliament compound. An official was waiting there to receive us.
He greeted us with a warm smile, saying, “I’m Dinesh Singh, personal secretary to the Secretary General,” introducing himself.
“I’m Michael and this is Alex James. “I said with a bright smile.
He said, “You can meet the Secretary General right away.”
Within minutes, we were standing in front of the Secretary General, who was engrossed in his work behind a large desk.
“Hello, come on in and take a seat,” he raised his head with a pleasant smile.
“Sir…”
“Well, what’s your next plan?” he amiably inquired while observing us. “Is everything going well?”
“Sir,” I humbly responded, “we have submitted our proposal to the Department of Human Resources Development and are now awaiting permission.”
“Okay, where are you currently staying?”
“At Kerala House,” Alex quickly replied, glancing around the office.
He slowly leaned forward. “If you have any problem, you can come to me any time,” he said then he reached for the phone, calling his secretary.
Singh entered the room, and Mr. Aggarwal dictated a letter to him. Within a short time, Singh returned with a typed letter. Mr. Aggarwal reviewed the letter, satisfied with its contents, and looked at us.
“Are you interested in seeing the Parliament House?” Mr. Aggerwal asked.
“Certainly, Sir…” Our eyes widened with excitement.
He instructed Mr. Singh to show us around the Parliament House, and we followed Singh’s lead. It was truly an architectural marvel left behind by the British. He showed us every nook and corner, including the Lok Sabha Hall, Rajya Sabha hall, Nehru’s permanent seat, Gandhiji’s place, and more.
We watched everything in awe, realizing that these spaces were not accessible to ordinary individuals.
“Yeah, one day I’ll be here,” I jokingly declared, taking a seat in one of the chairs in the Lok Sabha.
“Yes, of course, we should definitely strive for that,” Alex chuckled.
Afterward, Mr. Singh took us to the canteen for Members of Parliament. We had a light meal and returned to Mr. Aggerwal. He provided us with his recommendation letter. We spent some more time with him before bidding our farewell and leaving.
“Oh, that’s great! What a wonderful place!” I exclaimed as I observed the surroundings of Parliament House. “If you want to experience the power of the Secretary General, you have to visit his office here.”
“Yeah, I was a bit nervous about talking to him,” Alex confessed, taking a deep breath.
“That’s the privilege of his position,” I remarked briskly. “But he turned out to be very humble and kind.”
“Michael, sometimes people of lesser importance have more ego than these prominent figures,” Alex observed, examining the facilitation letter. “You know, we’ve encountered plenty of examples along our journey.”
Alex opened the letter and went through it.
“Sudershan Aggarwal, Director. 1987-88
I am delighted to meet Rotaractor Alex James and Rotaractor Jose Michael, who have been on an Asia-Europe friendship tour by bicycle, serving as Ambassadors of international goodwill and understanding since February 1987. It is heartening to see these young Rotaractors undertaking such an exciting venture. I am confident that everyone involved will offer their assistance and cooperation to ensure the success of their tour.
Sincerely,
[Signature]”
“Yeah, it’s truly an excellent letter,” Alex looked at me with pride. “Well… we are the Ambassadors of international goodwill!” Alex sighed.
“Yes, yes, we are the Ambassadors of International goodwill.” I said joyfully.
Unfortunately, there was no progress regarding our permission letter, and we didn’t receive any response from the authorities. Every day, we visited Sastri Bhavan and inquired, but we returned disappointed.
To make some progress, we started visiting the Rotary clubs in Delhi. Many of them offered their help. We met with Rtn. Mehta, the secretary of Rotary Club of Mid-town, Rtn. Navin Gupta, the president of South Delhi Rotary Club, Rtn. C.M. Jain, the president of Delhi Shahdra Rotary Club, Rtn. Jugal Bhatia, the president of Rotary Club of Faridabad Central, and many others.
We had been staying in Delhi for over two months, and we were disheartened by the delay in obtaining permission.
“Oh, it’s unfortunate. I didn’t expect such a long delay,” Alex expressed his frustration.
“You know, they are waiting for the Intelligence report,” I tried to console him. “That’s why there’s a delay.”
Alex sighed. “Oh God, well, at least we should be grateful to the Resident Representative for allowing us to stay in Kerala House for this long,” he muttered to himself.
In the evening, we attended a meeting of the Rotary Club of Delhi Metropolitan at Hotel Hyatt Regency. Mr. Schmidt, a high-ranking official at the Austrian Embassy, was the chief guest. During his speech, he offered us all possible support.
“Oh God…” we exclaimed with pure joy, completely captivated by the moment. Finally, after two months of uncertainty, we had achieved it. Our proposal had been sent to the Ministry of Foreign Affairs, along with a letter to the RBI for foreign exchange.
The very next day, we arrived at the office of the Ministry of External Affairs in South Block. It was also where the headquarters of the Home and Finance Ministries were located. Within half an hour, we received the visa note from the front desk of the External Affairs Ministry.
We looked at it with great excitement.
Ministry of External Affairs has no objection from the political angle to the World Tour on bicycle by Sri. Jose Michael and Alex James of Calicut, covering Turkey, Greece, Austria, Switzerland, Italy, Spain, France, England, Belgium, The Netherlands, Germany, Denmark, Sweden, Norway, Mexico, Canada, and U.S.A.
This supersedes this Ministry Certificate of even no. Dated 17th June 1987,
Sign
D.C. Benasl, section officer (Coord.)
I sighed. “Wow… that’s done,” I exclaimed loudly.
“Yes, yes! We are filled with joy. Our dream is about to come true. Now, we are at the gateway to Europe,” I said, beaming with pride as I looked at Alex.
“Okay, man, next is to the Embassy…” I looked at Alex with pride.
Alex glanced at me doubtfully. “Getting the visa will be easy, right?”
“Yeah, I hope so,” I replied, closely examining the visa note.
First, we needed to collect some passport-sized photos, based on my previous experience. The sense of elation within us was evident in our steps and expressions.
First, we selected the Norwegian Embassy…
Norway is located in the north of Europe, and if we could obtain a Norwegian visa, it would make it easier to get visas for the other countries.
Around 8:00 a.m., we arrived at the Norwegian Embassy. I felt my heart pounding with anticipation. This was the day I had been waiting for, the most crucial day for us.
I hoped they wouldn’t inquire about sponsorship or our bank balance. We were adventure travelers on a goodwill mission, and moreover, we had a recommendation letter from the Government of India
We observed the building of the Norwegian Embassy, filled with hope and anticipation.
“50-E, Santipath.”
,” I read the address of the Embassy. It stood there in its grayish white color, devoid of any crowd. I couldn’t help but think about the Australian and Canadian embassies, which would be bustling with applicants during this time.
We collected the visa form and filled it out carefully. Most of the columns were not applicable to us as bicycle travelers and Ambassadors of the Asia-Europe friendship mission.
With the form filled, we approached the counter, and my heart started to race. The man sitting across the counter looked like an Indian, particularly someone from South India.
We submitted the visa form along with the visa note. He received our documents and examined them carefully. My heartbeat quickened.
“You are from Kerala, right?” he asked us in Malayalam- our mother tongue.
“Yeah, yeah, yes.” In surprise. my breath caught in my throat.
Oh god, you gave us a real surprise, a Keralite in the Norwegian embassy! I took a deep breath and gave him a wide smile.
“Sir, we have a request,” I said, watching him closely. “We need to obtain the visa for a date that is one year from now,” I explained the reason behind our request.
He took a moment to examine our documents and replied, “I’ll try. I’m not sure, but, if possible, I’ll make it happen.”
He went inside with our documents, leaving us feeling a bit nervous.
“Michael, do you think we’ll get it?” Alex whispered, breaking the silence.
I sighed and replied, “Yeah, I hope so,” nodding my head as I looked at Alex.
After some time, the man returned. We watched him intently, our eyes wide with anticipation.
“Okay, man, there’s no problem,” he said with a smile. “You’ll get the visa as per your requirement.”
A surge of happiness erupted within us. Yes, yes, we were on the gateway to Europe. We had succeeded.
We paid the visa fee for our first European visa, and it felt like we were in heaven. The many years of waiting were coming to an end. The doors were opening.
Within an hour, we received the visa and stepped out of the Norwegian Embassy.
We gazed at the stamped visa in our passports for a long moment, unable to take our eyes off it.
The following day, we obtained the visas for Sweden and then for Denmark. Over the next few days, we secured visas for Germany, The Netherlands, Switzerland, Austria, Italy, and Greece.
Afterward, we applied for the Canadian visa, just as we had done for the Norwegian visa. However, instead of a visa, they sealed ‘visa solicited’ on our passports. We learned that we could obtain the Canadian visa from any European country when needed.
We noticed that we were spending a significant amount on visa fees.
The day after, we went to the Reserve Bank of India and exchanged our currency, receiving 500 U.S. dollars each. The bank officials promised us more funds, but due to our financial constraints, we couldn’t take up the offer.
“Everything is going smoothly,” Alex said with a genial smile.
“Yeah, you are right.” I agreed.
Now, our next task was to find a way to reach Greece. We approached several travel agencies. Among all the airlines, we found that ‘Aeroflot,’ the Russian Airlines, offered the cheapest fare.
“We actually, only need a one-way ticket,” we explained to the travel agent when we heard the flight ticket price.
“Okay, sir,” the travel agent replied. “I’ll try. Let me show your visa note at the airline office, and you can contact me tomorrow.”
“Very well, Sir,” I nodded.
“But, Michael,” Alex whispered anxiously, “we can’t even afford the one-way ticket because we don’t have enough money.”
“Oh God, what should we do now?” I pondered to myself.
We slowly left the travel agency, wandering around Connaught Place, contemplating how to solve our funding shortage.
“Why don’t we approach the Delhi rotary clubs again?” I took a deep breath and looked at Alex.
He sighed and replied, “Yeah, I was also thinking about that.” Alex watched me with desperation in his eyes.
In the following week, we attended several rotary club meetings and asked for their support. Many of the clubs came to our aid once again.
The travel agent managed to arrange two one-way tickets, but they informed us that we couldn’t bring our bicycles along.
“Michael,” Alex came near me and whispered. “The money is still lesser than the required amount.”
Oh, another problem? We exchanged worried glances. “Who will help us?”
Suddenly, an idea struck us. We decided to exchange another hundred dollars each.
“Yes, that’s the only way,” Alex nodded approvingly. “We don’t have any other alternative.”
We went to the State Bank of India, exchanged another hundred dollars each, and obtained our air tickets.
Delhi-Moscow-Bulgaria-Athens. It was an economy one-way ticket, and the date was August 14, 1987.
However, we felt a deep sadness about leaving our bicycles behind, our faithful companions until that point.
“We’ll buy new ones in Greece,” Alex tried to hide his disappointment. “Don’t worry, Michael.”
The very next day, we sent our bicycles back to Calicut by train.
From then on, we embarked on an exhilarating journey. Yes, all doors to Europe were wide open.
We wrote letters to everyone in Calicut, informing them that we would be flying to Greece on August 14.
“They will definitely be excited about us,” I said cheerfully. “None of our friends would have believed that we would at least make it to Delhi.”
The day of departure finally arrived.
“Alex, come on, hurry up! It’s already 7:00 p.m.,” I urged Alex while packing. “Is there anyone here to bid us farewell?”
“No, no one,” Alex replied nervously.
I double-checked everything. Passport, tickets, yes, everything was in order.
“Alex, we need to reach the airport three hours before departure,” I said, grabbing our luggage. “Do you remember the boarding time?”
Alex smiled. “Yeah, of course, it’s at 11:15 p.m.,” he recited the flight time by heart.
We took a moment to say a prayer. This was the second leg of our journey, and with this leg, we were going to break all barriers.
Carrying our luggage, we slowly made our way out of the Kerala House. Darkness had started to envelop everything. Delhi was preparing for the night, but we were on the threshold of a new awakening. Yes, we were embarking on a new beginning.
As we reached the main gate of the Kerala House, we spotted some taxis on the other side of the road. I hailed one, and within moments, we were inside the taxi, racing towards the Indira Gandhi International Airport.
Silence surrounded us, accompanied by a sense of anxiety. The cab sped towards the airport, and as I looked out of the window, my eyes fixated on the sodium vapor lamps along the road, gradually fading away one by one. The brightness of the yellow lights felt like a blessing guiding us on our way. The air was filled with the sound of silence, and amidst that silence, the shimmering lights created a breathtaking panorama on the distant horizon.
“Oh, it’s fantastic!” I exclaimed, gazing at the airport and turning to Alex in amazement. “Wow… What an airport! I feel like I’m in Europe.”
Alex shared the same sentiment. The airport was bustling with a mix of domestic and international travelers. Alex watched them with wide-eyed wonder, unable to blink.
We moved forward automatically, and in the distance, we could see the Aeroflot counter. We needed to confirm our air tickets once again.
Alex took a deep breath. “Michael, this is my first-ever flight,” he said eagerly.
I observed his expression with amusement. “Well, enjoy the journey then,” I replied cheerfully.
After completing the baggage check and obtaining our boarding passes, we headed straight to the lounge, filled with immense excitement.
Oh, wow! People from different countries dressed in diverse clothing, representing various cultures—it was truly amazing. We reached the pinnacle of excitement.
“Now, we’re among them, aren’t we?” I exclaimed, watching Alex in exhilaration.
At 10:45 p.m., we boarded the flight.
“Oh, man, we’re really lucky,” Alex exclaimed with delight. “We got the window seat.”
The flight was fully booked. It would make a stop in Moscow before continuing to Greece and then a layover in Sofia, the capital city of Bulgaria.
We settled into our seats by the window and looked outside. We could see the sparkling lights in the far distance, marking the bustling city. Delhi was gradually slipping into the depths of sleep. A gentle breeze blew, and the stars twinkled brightly along the infinite horizon. On one side of the horizon, we caught glimpses of blinking colorful shades. We delved into the serenity of the silence and bid a silent farewell to India.
The flight took off right on time. We were in a wonderland. The flight just like a phoenix bird, its mighty wings spread in the air, and soaring silently through the clouds in the silent sky. We were fixed on the vast bluish infinity, filled with our great dreams.
Yes… we are on our way to fulfil our European dreams.
“Hey, Alex, come on, wake up. I think we’ve arrived in Moscow,” I said as I looked out the window and nudged Alex, who was still asleep.
It was still early in the morning, and the fog made it difficult to see clearly.
“Oh, a five-hour layover in Moscow,” muttered one of the passengers.
Aeroflot, the Russian airline, never reaches its destination without a stop in Moscow.
We observed the other passengers disembarking from the flight and decided to follow suit.
As we looked around the Moscow International Airport, it was truly magnificent, but the early dawn brought silence everywhere. The airport lacked its usual liveliness.
The freezing cold weather caught us off guard.
“Damn, it’s cold! We forgot to bring a blanket,” Alex grumbled, rubbing his hands together.
“Yeah, we completely overlooked it,” I replied, shivering in the cold. “Anyway, we can arrange for one along the way.”
Alex clasped his hands together and surveyed the surroundings. “A hot coffee would be nice,” he muttered.
I noticed a blonde lady leading the passengers somewhere, and we decided to follow them. We were provided accommodation in a hotel inside the airport, where we rested for a few hours before returning to the airport at 6:30 a.m.
Our flight was scheduled for 7:00 a.m. I glanced around the airport; I noticed that the place had come alive. We eyed the coffee shops and duty-free stores, where beautiful Russian women were manning the counters.
Everything felt new. Yesterday was behind us, and today marked the beginning of a new era. Even at that moment, my eyes were searching for something.
“Wow… it’s really big. It’s about three times larger than our first plane,” we exclaimed as we saw the airplane.
I peeked inside the cabin, which was filled with passengers, but we seemed to be the only people of color.
The flight took off on time and headed towards Greece.
In the gentle coolness of the morning, the sun slowly rose from the eastern horizon. We looked out the window, enjoying the soft morning light.
Meanwhile, the food was served. We relished the European breakfast and had some Russian vodka.
It was a long journey…
After hours of flying, the plane landed in Sofia, the capital of Bulgaria. Most of the passengers disembarked in Sofia. I learned that they were tourists who had spent their vacations in Soviet Russia.
The flight was almost empty.
A girl sitting in front of us was staring at us. She was beautiful and appeared to be around eighteen.
“Hey, let’s introduce ourselves to her,” I suggested to Alex, eying the girl.
Alex smiled. “Why not, man? Now we’re in Europe,” he replied, lowering his voice.
“Hello,” I greeted her with a soft smile.
“Hi,” She smiled back.
We struck up a conversation. Her name was Helen, and she was traveling from Thessaloniki, Greece, back home after a vacation in Russia with her parents and younger brother.
After a while, she joined us at our seats. We had a lot of fun and quickly became friends.
We watched as the golden sun blazed in the western sky, slowly descending towards the horizon, ready to touch the deep blue waters. At the same time, our flight began to descend, spreading its wings, preparing to kiss the Athens International Airport.
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com
Simple Sense… A Dynamic True Story
ചാപ്റ്റർ – 7
“Asia-Europe Friendship Mission on Bicycle…” കേരളാ ഹൗസിലെ ചില ഉദ്യോഗസ്ഥർ ഞങ്ങളുടെ ചുറ്റിനും കൂടി.
“കേരളത്തിൽനിന്ന് നേരിട്ടുവരുന്ന വഴിയാണോ!! ലൈസൻ ഓഫിസർ മിസ്റ്റർ രാജു ആകാംഷയോടെ ചോദിച്ചു .
“അതെ … മുംബൈ, രാജസ്ഥാൻ, ഉത്തർപ്രദേശ് വഴി ഡൽഹിയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു.” ഞാൻ എല്ലാവരെയും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
അവരുടെ ഓരോ ചോദ്യങ്ങൾക്കും ഞങ്ങൾ ഉത്തരം നൽകി .അവർക്ക് എല്ലാം അറിയണം .വഴിയിൽ എന്തെങ്കിലും അപകടങ്ങൾ ഉണ്ടായോ എന്നൊക്കെ .
ഞങ്ങൾ പരസ്പരം നോക്കി .ആവശ്യം അവതരിപ്പിച്ചാലോ ? അവർ സഹായിക്കുമായിരിക്കും .
“ഞങ്ങൾക്ക് ഇവിടെനിന്ന് പാക്കിസ്ഥാൻ വഴി യാത്ര ചെയ്യണം. അതിന് പെർമിഷൻ വേണം .പെർമിഷൻ ലഭിക്കാൻ എത്ര സമയം വേണം എന്ന് അറിയില്ല .ഡൽഹിയിൽ നിൽക്കാൻ ഞങ്ങൾക്ക് ഒരിടം വേണം.” അലക്സ് നേരെ കാര്യത്തിലേക്ക് കടന്നു.
“കാശ് കൊടുത്ത് റൂം എടുക്കാൻ നിവൃത്തിയില്ല. ഞങ്ങളെ ഒന്ന് സഹായിക്കണം.” ഞാൻ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അഭ്യർത്ഥിച്ചു .
കുറച്ചുനേരത്തെ നിശബ്ദത …
“ഇവിടെ ഡോമെട്രി കുറഞ്ഞ ചാർജിൽ ലഭിക്കും.” ഇൻഫർമേഷൻ ഓഫിസർ മിസ്റ്റർ ഹരിദാസ് ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“സാർ …ഞങ്ങൾക്ക് എവിടെയെങ്കിലും ഒന്ന് കിടക്കാൻ മാത്രം ഒരിടം കിട്ടിയാൽ മതി. കിടക്കാനുള്ളതെല്ലാം കൈവശമുണ്ട് .ഡോമെട്രി എടുക്കാൻ പണമില്ല .ഒന്ന് സഹായിക്കണം.” അലക്സ് അവരിൽ പ്രതീക്ഷ അർപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ഞങ്ങൾ കൺട്രോളർ ഓഫിസറുമായി ഒന്ന് സംസാരിക്കട്ടെ. അദ്ദേഹത്തിന്റെ അഭിപ്രായം അറിഞ്ഞശേഷം എന്താണ് വേണ്ടതെന്ന് തീരുമാനിക്കാം .” മിസ്റ്റർ രാജു അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
ഞങ്ങളിൽ നേരിയ പ്രതീക്ഷ ഉണർന്നു .
അവർ ഞങ്ങളെ കൺട്രോളർ ഓഫിസറുടെ അടുക്കലേക്ക് നയിച്ചു.
മിസ്റ്റർ രാജുവും മിസ്റ്റർ ഹരിദാസും കൺട്രോളർ ഓഫീസറോട് ഞങ്ങളുടെ കാര്യങ്ങൾ വിശദീകരിച്ചു .
അദ്ദേഹം കുറച്ചുനേരം എ;ആലോചനയിൽ മുഴുകി .അതിനുശേഷം മിസ്റ്റർ രാജുവിനോട് പറഞ്ഞു .
“റെസിഡൻറ് ഓഫിസർ സമ്മതിച്ചാൽപ്പിന്നെ ഒരു പ്രശ്നവുമില്ല.”
“അതെ … അതാണ് നല്ലത്. ഞങ്ങൾ റെസിഡൻറ് ഓഫിസറുമായി ഒന്ന് സംസാരിച്ചു നോക്കട്ടെ.” മിസ്റ്റർ രാജു ഞങ്ങളെ നോക്കികൊണ്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു.
ഞങ്ങൾ റെസിഡൻറ് ഓഫിസർ മിസ്റ്റർ ശ്രീനിവാസന്റെ ഓഫിസിന് മുമ്പിലെത്തി .മിസ്റ്റർ രാജുവും മിസ്റ്റർ ദയകുമാറും ക്യാബിനിലേക്ക് കയറി .ഞങ്ങൾ അവരെ അനുഗമിച്ചു .
“ഇവിടെ പറ്റില്ലല്ലോ? ഇവിടെ എവിടെയാണ് അങ്ങിനെ കിടക്കാൻ പറ്റുക ?” റെസിഡൻറ് ഓഫിസറുടെ ആദ്യ പ്രതികരണം .
“സാർ … ഇവർ ഒരു അന്താരാഷ്ട്ര ഗുഡ് വിൽ മിഷൻ ആയി പോകുന്നവരല്ലേ!! നമുക്ക് കഴിയുന്നതെന്തെങ്കിലും ചെയ്തു കൊടുക്കാവുന്നതാണ് .” മിസ്റ്റർ രാജു അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
ഒരു നിമിഷത്തെ മൗനത്തിന് ശേഷം മിസ്റ്റർ രാജു തുടർന്നു…
“ആ ഫർണിച്ചർ കൂട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്ന റൂം അവർക്ക് ഉപയോഗിക്കാവുന്നതേയുള്ളൂ.”
“ശരി… അവിടെ പറ്റുമെങ്കിൽ അവർ അവിടെ ഉപയോഗിക്കട്ടെ, പക്ഷേ …അധികം നീട്ടിക്കൊണ്ട് പോകരുത്.” മിസ്റ്റർ ശ്രീനിവാസൻ സോഫയിലേക്ക് ചാരി ഇരുന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഇല്ല സാർ … ഞങ്ങൾക്ക് വേഗത്തിൽ പെർമിഷൻ ലഭിക്കും.” അലക്സ് ഉത്സാഹത്തോടെ എല്ലാവരെയും നോക്കി .
മിസ്റ്റർ രാജു റൂം കാണിച്ചുതന്നു .റെസിഡൻറ് ഓഫിസറുടെ സെക്രട്ടറി മിസ്റ്റർ ദയകുമാറിന്റെ ഓഫിസിനടുത്തായിരുന്നു ആ മുറി .
ഞങ്ങൾ റൂം ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു .നിറയെ പൊടിപിടിച്ചു പഴയ ഫർണിച്ചറുകൾ കൂട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്നു .സൈഡിൽ ഒരു കട്ടിലും കിടക്കുന്നുണ്ട് .
“നമുക്ക് ഈ കട്ടിൽ ധാരാളം മതി. ഞാൻ വിചാരിച്ചു താഴെ ഒപ്പിക്കേണ്ടി വരുമെന്ന് .” കട്ടിൽ കണ്ട സന്തോഷത്തിൽ അലക്സ് എന്നെ നോക്കി പതുക്കെ പറഞ്ഞു .
മിസ്റ്റർ ഹരിദാസ്, മിസ്റ്റർ രാജു, എന്നിവരോട് ഞങ്ങൾക്ക് വളരെ കടപ്പാട് തോന്നി .അവരുടെ സഹായം ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ഇവിടെ താമസസൗകര്യം ലഭിക്കിലായിരുന്നു .
ഞങ്ങൾ റൂം പൊടിതട്ടി വൃത്തിയാക്കുവാൻ തുടങ്ങി .
അടുത്ത പ്രഭാതം … ഞങ്ങൾ ന്യൂ ഡൽഹി ഹെഡ് പോസ്റ്റ് ഓഫീസിലെത്തി .ലെറ്റർ വല്ലതും ഉണ്ടോ എന്ന് പരിശോധിച്ചു .
വീട്ടിൽ ഇന്നും മിസ്റ്റർ മധുവിന്റെ അടുക്കൽ നിന്നും ഓരോ കത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നു .ലെറ്ററുമായി ഹെഡ് പോസ്റ്റ് ഓഫിസിൽനിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
അച്ഛൻ വീട്ടിലെ വിശേഷങ്ങൾ എല്ലാം വിശദമായി എഴുതിയിരിക്കുന്നു .എല്ലാവരും ഇനിക്ക് അനുഗ്രഹങ്ങൾ നേർന്നുകൊണ്ട് ലെറ്റർ അവസാനിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു .
ഞാൻ അലക്സിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .അവനും കുറച്ചുമാറി ശ്രദ്ധയോടെ ലെറ്റർ വായിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
ശേഷം മിസ്റ്റർ മധുവിന്റെ ലെറ്റർ തുറന്നു .കോഴിക്കോട് നിന്ന് റോട്ടറി ഡയറക്ടർ മിസ്റ്റർ സുദർശൻ അഗർവാളിന് ഞങ്ങളുടെ വരവിനെക്കുറിച്ച് അറിയിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്നും , കാലിക്കറ്റിലെ എല്ലാവരും ഞങ്ങളുടെ യാത്ര പുരോഗമിക്കുന്നതിൽ സന്തുഷ്ടി പ്രകടിപ്പിക്കുന്നു എന്നും എഴുതിയിരിക്കുന്നു .
“നിങ്ങളുടെ പരിപാടികൾ എന്തൊക്കെയാണ്!!” മിസ്റ്റർ രാജു ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു.
“ഞങ്ങളുടെ പ്രൊപ്പോസൽ ഹ്യൂമൻ റിസോർസ്സ് ഡെവലൊപ്മെന്റിൽ കൊടുക്കണം.” മിസ്റ്റർ രാജുവിന്റെ മേശയുടെ മുന്നോട്ടാഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“നമുക്ക് ഒരു കാര്യം ചെയാം.” മിസ്റ്റർ രാജു ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് തുടർന്നു…”ഞാൻ ഹ്യൂമൻ റിസോസ്ഴ്സിൽ അന്വേഷിക്കാം . അവിടെ ധാരാളം മലയാളികളുണ്ട് .നാളെ മുഴുവൻ വിവരങ്ങളും ശേഖരിക്കാം .അതിനു ശേഷം മുമ്പോട്ട് പോയാൽ മതി .”
“ഓക്കെ സാർ…” ഞങ്ങൾ വിനയത്തോടെ മിസ്റ്റർ രാജുവിനെ നോക്കി.
“എനിക്ക് ഇങ്ങനെ യാത്ര ചെയ്യുന്നവരെ വളരെ താത്പര്യമാണ്. ഞാൻ കഴിയുന്നത് ചെയ്തുതരാം.” മിസ്റ്റർ രാജു പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
അടുത്ത ദിവസം മിസ്റ്റർ രാജു എല്ലാ വിവരങ്ങളും ശേഖരിച്ചു .ഞങ്ങൾ ആവശ്യമായ എല്ലാ പേപ്പറുകൾ സഹിതം ശാസ്ത്രി ഭവനിലെ ഹ്യൂമൻ റിസോർസ് ഡെവലപ്പ്മെന്റിൽ -പ്രൊപ്പോസൽ സമർപ്പിച്ചു .
ഇന്ത്യയിൽ നിന്ന് പാക്കിസ്ഥാൻ വഴി ഇറാൻ,തുർക്കി ,യുഗോസ്ലാവിയ ,ബൾഗേറിയ ,ഗ്രീസ് , ഇറ്റലി ,ഓസ്ട്രിയ ,ഫ്രാൻസ് ,സ്വിറ്റ്സർലൻഡ് ,ജർമ്മനി ,നെതർലൻഡ്സ് ,ഡെന്മാർക്ക് ,സ്വീഡൻ ,നോർവേ ,കാനഡ ,അമേരിക്ക ഇതായിരുന്നു സൈക്കിളിൽ സഞ്ചരിക്കാൻ ഉദ്ദേശിച്ച രാജ്യങ്ങളുടെ ലിസ്റ്റ് .
കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം നല്ല രീതിയിൽ പോകുന്നു എന്ന തോന്നൽ ഞങ്ങളിൽ ഒരുതരം സംതൃപ്തി ഉളവാക്കി .
ഞങ്ങൾ സുനിലിനെ സന്ദർശിച്ചു .ഡൽഹി വരെ സൈക്കിളിൽ വന്നു എന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ സുനിലിന്റെ മുഖത്ത് അച്ഛര്യം .
“അപ്പോൾ യൂറോപ്പിലേക്ക് പോകാൻതന്നെ തീരുമാനിച്ചു …അല്ലേ !!”അച്ഛര്യത്തോടെ സുനിൽ ഞങ്ങളെ നോക്കി.
“അതെ, സൈക്കിളിൽ പോകുവാൻതന്നെ തീരുമാനിച്ചു.” തെല്ല് തലയെടുപ്പോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു .
രണ്ടാഴ്ച്ച കടന്നുപോയി . Human Resource മന്ത്രലയത്തിൽ നിന്ന് പെര്മിഷനെക്കുറിച്ചത് ഒരു വിവരവും ഇല്ല.
ഡെൽഹിയിലാണെങ്കിൽ ചൂട് കൂടിക്കൂടി വരുന്നു .റൂമിലെ കിടത്തം ചൂടുകാരണം മതിയാക്കി ടെറസിന്റെ മുകളിലേക്ക് മാറ്റി .
ടെറസിൽ കിടന്നാൽ നല്ല തണുത്ത കാറ്റ് ലഭിച്ചിരുന്നു .കൂടാതെ സമീപത്തുള്ള യാത്രി നിവാസ് പോലുള്ള വലിയ സൗധങ്ങളിലേക്ക് കണ്ണുകൾ ഓടിച്ചും, ആകാശത്തേക്ക് കണ്ണുംനട്ട് കിടക്കുവാനും വളരെ സുഖം തോന്നി .
ഒരാഴ്ച്ചക്ക് ശേഷം ഹ്യൂമൻ റിസോസ്സിൽനിന്ന് ഒരു ലെറ്റർ ലഭിച്ചു .
നിങ്ങളുടെ പ്രൊപ്പോസൽ നിരസിച്ചിരിക്കുന്നു .കാരണം കേരളം സ്പോർട്സ് കൗൺസിലിൽ നിന്ന് ഒരു റെക്കമെറ്റേഷൻ ലെറ്റർ വേണം .കൂടാതെ പാക്കിസ്ഥാൻ ,അഫ്ഗാനിസ്ഥാൻ ,ഇറാൻ എന്നീ രാജ്യങ്ങളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുവാൻ ചില സാങ്കേതിക കാരണങ്ങളാൽ അനുവാദം തരുവാൻ നിവൃത്തിയില്ല എന്നും സൂചിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട് .
“ഹൊ … പാക്കിസ്ഥാനിലേക്ക് അനുവാദം കിട്ടിയില്ലെങ്കിലും കുഴപ്പമില്ല. മറ്റു രാജ്യങ്ങളിലേക്ക് അനുവാദം ലഭിച്ചാൽ മതിയായിരുന്നു .” തെല്ല് നിരാശയോടെ ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു .
“കേരളം സ്പോർട്സ് കൗൺസിലിൻറെ ലിറ്ററിന് ഇനി എന്താണ് ചെയ്യുക?”
“കേരളത്തിലേക്ക് മടങ്ങിച്ചെന്ന് അത് ശരിയാക്കുക? മടങ്ങിച്ചെല്ലുന്നത് ആലോചിക്കുവാൻ പോലും കഴിയുന്നില്ല .” അലക്സ് സങ്കടവും ,നിരാശയും കലർന്ന സ്വരത്തിൽ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
“നമുക്ക് മിസ്റ്റർ രാജുവിന്റെ അടുക്കൽ സംസാരിച്ചുനോക്കാം. അദ്ദേഹത്തിന് ചിലപ്പോൾ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യുവാൻ കഴിയുമായിരിക്കും .” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി പ്രത്യാശയോടെ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ മിസ്റ്റർ രാജുവുമായി സംസാരിച്ചു .അദ്ദേഹം ശാസ്ത്രിഭവനിൽ ബന്ധപ്പെട്ടു നോക്കട്ടെ എന്ന് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
രണ്ട് ദിവസത്തിനു ശേഷം മിസ്റ്റർ രാജുവിന്റെ ഓഫിസിൽ …
ഞാൻ ഹ്യൂമൻ റിസോസ്ഴ്സിലെ അണ്ടർ സെക്രെട്ടറിയുമായി സംസാരിച്ചു .കേരളം ഹൗസിലെ റസിഡന്റ് ഓഫിസർ കേരളത്തെ പ്രതിനിധികരിക്കുന്ന വ്യക്തി ആയതിനാൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ റെക്കമെന്റഷന് ലെറ്റർ കേരളാ സ്പോർട്സ് കോൺസിലിനു പകരമായി സ്വീകരിക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞു .നമുക്ക് മിസ്റ്റർ ശ്രീനിവാസനെ പോയി കാണാം .മിസ്റ്റർ രാജു തെല്ല് സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു .
“സാർ … ഒന്ന് ശരിപ്പെടുത്തി തരണം. തങ്ങൾ വിചാരിച്ചാൽ നടക്കും .” ഞാൻ പ്രതീക്ഷയോടെ മിസ്റ്റർ രാജുവിനെ നോക്കി .
“അത് ഞാൻ ശരിയാക്കി തരാം. നിങ്ങൾ ഒന്നുകൊണ്ടും ഭയപ്പെടേണ്ട .” കസേരയിലേക്ക് ചാരി ഇരുന്നുകൊണ്ട് മിസ്റ്റർ രാജു പറഞ്ഞു .
അടുത്ത ദിവസം തന്നെ മിസ്റ്റർ രാജു റെസിഡന്റ് ഓഫിസറുടെ അടുക്കൽനിന്ന് ലെറ്റർ ശരിപ്പെടുത്തി .ഞങ്ങൾ പ്രപ്പോസലിൽ ചില മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തി തുർക്കിയിൽ നിന്ന് യാത്ര ആരംഭിക്കുന്ന പുതിയ പ്ലാൻ ഹ്യൂമൻ റിസോർസിൽ സബ്മിറ്റ് ചെയ്തു .
“ഇതാണ് റോട്ടറി ഇന്റർനാഷണൽ ഡയറക്ടർ മിസ്റ്റർ സുദർശൻ അഗർവാളിന്റെ വസതി.” റോഡ് സൈഡിൽ സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന നെയിം ബോർഡ് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ നെയിം ബോർഡിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചു .
സുദർശൻ അഗർവാൾ
സെക്രട്ടറി ജനറൽ (രാജ്യ സഭ )
പണ്ടാര റോഡ് … ഒരു V.I.P. area, എവിടെ നോക്കിയാലും ടൈറ്റ് സെക്യുരിറ്റി .കൂടാതെ അടുത്ത റോഡുകളെല്ലാം മന്ത്രിമാരുടെയും ,മറ്റു V.I.Pകളുടെയും താമസ സ്ഥലങ്ങൾ .
“നമുക്ക് അദ്ദേഹത്തെ ഇപ്പോൾ കാണുവാൻ കഴിയുമോ?” അലക്സ് സംശയഭാവത്തോടെ എന്നെ നോക്കി .
“ചെന്ന് കാണുകതന്നെ. കൂടാതെ നമ്മുടെ വരവിനെക്കുറിച്ച് അദ്ദേഹത്തിന് അറിവ് ലഭിച്ചിട്ടുള്ളതുമാണ് .” ഞാൻ അവിടമാകെ കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
“സമയം രാവിലെ 8 മണി ആയിട്ടേ ഉള്ളൂ. കാണുവാൻ കഴിയുമോ എന്ന് തന്നെ അറിയില്ല .”
“നീ … വാ … നമുക്ക് നോക്കാം.”ഞാൻ ധൈര്യം സംഭരിച്ചുകൊണ്ട് മുമ്പോട്ട് നടന്നു.
ഗേറ്റ് കടന്ന് വരാന്തയിൽ പ്രവേശിച്ച ശേഷം കോളിങ് ബെല്ലിൽ വിരലമർത്തി .
അകത്തുനിന്ന് ഒരാൾ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിവന്നു .
“ഞങ്ങൾ സുദർശൻ അഗർവാൾ സാറിനെ ഒന്ന് കാണുവാൻ കഴിയുമോ? ഇൻ കണക്ഷൻ വിത്ത് റോട്ടറി ഇന്റർനാഷണൽ …” ഞാൻ വിനീതമായി അയാളോട് അന്വേഷിച്ചു .
“വരൂ … കയറി ഇരിക്കൂ …” അയാൾ ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അകത്തേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ സന്ദർശന മുറിയിൽ ചെന്ന് ഇരുന്നു .രണ്ടു മിനിട്ടിന് ശേഷം ഒരാൾ അവിടേക്ക് കയറിവന്നു .
“ഞാൻ സുദർശൻ അഗർവാൾ.” അദ്ദേഹം സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി .
എന്തിനാണ് കാണുവാൻ വന്നത് എന്ന ഭാവം അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുഖത്ത് പ്രകടമായിരുന്നു .
“സാർ … ഞങ്ങൾ കേരളത്തിൽ നിന്ന് വരുന്നു.”
അങ്ങിനെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞങ്ങളുടെ റോട്ടറി കാർഡ് അദ്ദേഹത്തിന് കൊടുത്തു .
അദ്ദേഹം അത് ശ്രദ്ധാപൂർവം വായിച്ചു .
“” Oh, yeah… yeah എനിക്ക് ലെറ്റർ ലഭിച്ചിരുന്നു. You are the people leading Asia-Europe Friendship Mission… അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഉന്മേഷത്തോടെ പറഞ്ഞു.
“എന്തൊക്കെയാണ് നിങ്ങളുടെ പരിപാടികൾ?” അദ്ദേഹം വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ അന്വേഷിച്ചു .
അതിനിടയിൽ ഭൃത്യൻ ചായ കൊണ്ടുവന്നു .
“കഴിക്കൂ … ചായ കഴിക്കൂ.” മിസ്റ്റർ അഗർവാൾ ഞങ്ങളെ സൽക്കരിച്ചു .
അദ്ദേഹം തുടർന്നു …
“Better you come to my office… ഓഫിസ് അറിയില്ലേ? പാർലിമെന്റ് ഹൗസ് …പതിനൊന്ന് മണിക്ക് അവിടേക്ക് വരൂ .”
“തീർച്ചയായും… സർ.” ഞാൻ വിനയപൂർവം പറഞ്ഞു .
അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുലീനമായ പെരുമാറ്റം വളരെ ആകര്ഷണീയമായിരുന്നു .ഞങ്ങൾ ചിന്തിച്ചിരുന്നത് തലക്കനമുള്ള ഒരു വലിയ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ ,ഞങ്ങൾ അയാളുടെ മുമ്പിൽ തൊഴുകൈകളോടെ നിൽക്കണം എന്നൊക്കെ ആയിരുന്നു .പക്ഷെ … അദ്ദേഹത്തിന്റെ പെരുമാറ്റത്തിലെ ലാളിത്യം , ആ വിനയഭാവം … ഏതൊരു വ്യക്തിയെയും ആകർഷിക്കുന്ന വിധത്തിലായിരുന്നു .
ചായ കഴിച്ച ശേഷം ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി.
പാർലിമെന്റ് മന്ദിരം …എവിടെ നോക്കിയാലും കർശന സെക്യുരിറ്റി .സെക്യുരിറ്റി ഗാർഡുകൾ മെഷീൻ ഗൺ കയ്യിലേന്തിയാണ് നിൽപ്പ് .ഗേറ്റിനരികിലേക്ക് വന്ന ഞങ്ങളെ ഒരു സെക്യുരിറ്റി ഗാർഡ് ശ്രദ്ധിച്ചു .
“എന്താണ് വേണ്ടത്?” ഞങ്ങളുടെ അരികിലേക്ക് വന്നുകൊണ്ട് അയാൾ അന്വേഷിച്ചു .
“മിസ്റ്റർ സുദർശൻ അഗർവാൾ … സെക്രട്ടറി ജനറൽ …. രാജ്യ സഭ …!” ഞാൻ സെക്യുരിറ്റി ഗാർഡിന്റെ ചോദ്യത്തിന് മറുപടി നൽകി .
“എപ്പോയ്ന്റ്മെന്റ് ഉണ്ടോ?” അയാൾ സംശയത്തോടെ ഒരു നോട്ടം ഞങ്ങളിലേക്കെറിഞ്ഞു .
“അതെ … പതിനൊന്ന് മണിക്ക് >” അലക്സ് തെല്ല് തലയെടുപ്പോടെ പറഞ്ഞു.
സെക്യുരിറ്റി ഗാർഡ് ഫോൺ എടുത്ത് കുറച്ചുനേരം സംസാരിച്ചു .
പെട്ടെന്ന് തന്നെ അനുവാദം ലഭിച്ചു .ഞങ്ങൾ പാർലിമെന്റ് മന്ദിരത്തിന്റെ കോംബൗണ്ടിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .
സെക്യുരിറ്റി ഗാർഡ് നിർദ്ദേശിച്ച വഴിയിലൂടെ നടന്ന് പാർലിമെന്റ് മന്ദിരത്തിന്റെ അകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .
ഒരാൾ ഞങ്ങളെ പ്രതീക്ഷിച്ചു അവിടെ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു .
“I’m Dinesh Singh… Personal Secretary of the Secretary General…” സിംഗ് സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി.
“ഞാൻ മൈക്കിൾ, ഇദ്ദേഹം അലക്സ് ജെയിംസ്.” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ ഗോവണി പടവുകൾ കയറി മുകളിലെത്തി .
“നിങ്ങൾക്ക് അദ്ദേഹത്തെ ഇപ്പോൾത്തന്നെ കാണാം.” ഞങ്ങളെക്കുറിച്ച് അന്വേഷിച്ച ശേഷം മിസ്റ്റർ സിംഗ് പറഞ്ഞു .
അഞ്ചു മിനിറ്റിനകം ഞങ്ങൾ സെക്രട്ടറി ജനറലിന്റെ മുന്നിലെത്തി .
ഞങ്ങൾ സെക്രട്ടറി ജനറലിനെ ശ്രദ്ധിച്ചു .
വലിയ ഒരു മേശ …അദ്ദേഹം ജോലിത്തിരക്കിലാണ് .
ഒരു വലിയ മനുഷ്യൻറെ മുമ്പിലാണ് നിൽക്കുന്നത് .ഞങ്ങൾക്ക് അറിയാതെ തന്നെ ഒരുതരം ഭയം അനുഭവപ്പെട്ടു .
“Come on… take your seat…” അദ്ദേഹം തന്റെ ടേബിളിന് മുന്നിലിരിക്കുന്ന കസേര ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“സാർ ..” ഞങ്ങൾ തെല്ല് വിനയത്തോടെ ഇരുന്നു .
“ഇനി എന്താണ് നിങ്ങളുടെ പരിപാടി. വിദേശത്തേക്ക് പോകുവാനുള്ള പെർമിഷൻ എല്ലാം റെഡിയായോ ?”
“സർ, ഞങ്ങൾ ഹ്യൂമൻ റിസോസ്സിൽ സബ്മിറ്റ് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. പെര്മിഷന് വേണ്ടി കാത്തിരിക്കുന്നു .” ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എവിടെയാണ് നിങ്ങൾ താമസിക്കുന്നത്?”
“കേരളാ ഹൗസിൽ.” അലക്സ് മറുപടി നൽകി .
“എന്തെങ്കിലും ആവശ്യമുണ്ടെങ്കിൽ എന്നെ വന്നു കണ്ടാൽ മതി.” അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞ ശേഷം ഫോൺ എടുത്ത് സെക്രെട്ടറിയെ വിളിച്ചു .
അടുത്ത നിമിഷം മിസ്റ്റർ സിംഗ് പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു .
അദ്ദേഹം ഒരു ലെറ്ററിന്റെ വാക്കുകൾ സിങ്ങിന് പറഞ്ഞുകൊടുത്തു .അതിനു ശേഷം ടൈപ്പ് ചെയ്തു കൊണ്ടുവരുവാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു .
കുറച്ചു സമയത്തിനകം മിസ്റ്റർ സിംഗ് ലെറ്റർ റെഡിയാക്കി കൊണ്ടുവന്നു .
“ഞങ്ങൾക്ക് പാർലിമെന്റ് മന്ദിരം കാണുവാൻ താൽപര്യമുണ്ടോ?” സുദർശൻ അഗർവാൾ പെട്ടെന്ന് ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
“അതെ, വളരെ താത്പര്യമുണ്ട് …” ഞങ്ങൾ വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി.
ഉടനെ അദ്ദേഹം മിസ്റ്റർ സിംഗിനോട് പറഞ്ഞു .ഞങ്ങൾക്ക് പാർലിമെന്റ് ഹൗസ് മുഴുവൻ കാണിച്ചുകൊടുക്കുവാൻ .
ഞങ്ങൾ മിസ്റ്റർ സിംഗിനെ അനുഗമിച്ചു .
ബ്രിട്ടീഷുകാർ പണിതുയർത്തിയ മന്ദിരം .മിസ്റ്റർ സിംഗ് ഓരോ ഭാഗവും ഞങ്ങളെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി കാണിച്ചു .ലോക്സഭാ കൂടുന്നിടം , രാജ്യസഭാ കൂടുന്നിടം ,നെഹ്റു സ്ഥിരമായി ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന ഇടം . ഗാന്ധിജി ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന ഇടം . തുടങ്ങി സകലതും മിസ്റ്റർ സിംഗ് ഞങ്ങൾക്ക് വിവരിച്ചുതന്നു .
ഞങ്ങൾ അതെല്ലാം വിസ്മയത്തോടെ നോക്കിക്കണ്ടു . സാധാരണക്കാർക്ക് എത്തിച്ചേരാൻ പറ്റാത്ത ഇടം .ഞങ്ങൾ അനായാസേന എല്ലാ ഭാഗത്തും ചുറ്റിനടന്നു … കൗതുകത്തോടെ .
“നമുക്കും ഒരുദിവസം ഇവിടെ വന്നു ഇരിക്കണം.” ലോക്സഭാ കൂടുന്ന ഒരു ഇരിപ്പിടത്തിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ ഫലിതരൂപത്തിൽ പറഞ്ഞു .
“അതെ … നമുക്ക് ശ്രമിക്കണം.” അലക്സും ആ ഫലിതത്തിൽ പങ്കുചേർന്നു .
പാർലിമെന്റ് മന്ദിരം ചുറ്റികണ്ടശേഷം മിസ്റ്റർ സിംഗ് ഞങ്ങളെ എം .പി . മാരുടെ കാന്റീനിലേക്ക് നയിച്ചു .ഒരു ലഘുഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം വീണ്ടും സുദർശൻ അഗർവാളിന്റെ മുമ്പിലെത്തി .
അദ്ദേഹം ഒപ്പിട്ടു വച്ചിരുന്ന റോട്ടറി റെക്കമെന്റഷന് ലെറ്റർ ഞങ്ങൾ സ്വീകരിച്ചു .
അൽപ സമയംകൂടി അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം ചിലവഴിച്ച ശേഷം ഞങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .
ഹൊ … ആ ഓഫിസ് …!! സെക്രട്ടറി ജനറലിന്റെ പവർ കാണണമെങ്കിൽ ഓഫിസിൽതന്നെ വരണം .” പാർലിമെന്റ് മന്ദിരം അച്ഛര്യത്തോടെ വീക്ഷിക്കുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
“അതെ … അദ്ദേഹത്തോട് സംസാരിക്കുവാൻ തന്നെ തെല്ല് ആശങ്ക തോന്നി.” പാർലിമെന്റ് അങ്കണത്തിലൂടെ നടന്നു നീങ്ങുന്ന ആളുകളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സിന്റെ അഭിപ്രായം .
“അതാണ് ഇത്ര വലിയ പോസ്റ്റിൽ എത്തിയാലുള്ള വെയ്റ്റ്. പക്ഷെ അദ്ദേഹത്തിന് ഒരു ഗാമയുമില്ല .ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യൻ .”
“എടോ … ഒന്നും അവകാശപ്പെടാൻ ഇല്ലാത്തവർക്കാണ് വലിയ തലക്കനം. നമ്മുടെ യാത്രക്കിടയിൽ തന്നെ എത്ര എത്ര ഉദാഹരണങ്ങൾ …” അലക്സ് കയ്യിലിരിക്കുന്ന ആശംസാലെറ്റർ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ ആ ലാറ്ററിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചു .
Sudarshan Aggarwal, Director. 1987-88
I am happy to meet Rotaractor Alex James and Rotaractor Jose Michael, who have been on an Asia-Europe friendship tour on bicycle as Ambassadors of International goodwill and understanding since Feb-1987. It is heartening to see these young Rotaractors undertaking the exciting venture. I am sure all concerned will extend help and co-operation to them to make their tour a success.
Sign
വളരെ നല്ല ലെറ്റർ ,We are the Ambassadors of International goodwill… അലക്സ് എന്നെ നോക്കി .
“Yes… yes… we are the Ambassadors of International goodwill. ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു.
യാത്രക്കുള്ള പെർമിഷൻ അങ്ങിനെ നീണ്ടുപോയികൊണ്ടിരുന്നു .എല്ലാ ആഴ്ചയിലും ഞങ്ങൾ ശാസ്ത്രി ഭവനിൽ അന്വേഷിക്കും .പെർമിഷൻ ശരിയായിട്ടില്ല എന്ന മറുപടി റിസപ്ഷനിൽ നിന്ന് ലഭിക്കും .
ന്യൂഡൽഹിയിലെ റോട്ടറി ക്ലബ്ബുകളിൽ ഞങ്ങൾ സന്ദർശനം തുടങ്ങി .Rotary Club of Delhi Mid-Town Secretary. Rtn. Mehta, Delhi South President Rtn. Navin Gupta, Delhi Shahdara President Rtn. C. M. Jain, Rotary Club Faridabad Central President Rtn. Jugal Bhartiya എന്നിവരുടെ സഹായങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ ഓർമയിൽ തങ്ങിനിന്നു.
ഡൽഹി താമസം ഏകദേശം രണ്ടു മാസം പിന്നിട്ടിരിക്കുന്നു .അനുവാദം കാത്തിരുന്നു ഞങ്ങൾക്ക് മടുപ്പ് അനുഭവപ്പെട്ടു .
“എന്നാലും ഇത്രയും താമസിക്കും എന്ന് കരുതിയില്ല. ഇതെന്തൊരു കാലതാമസം …” അലക്സ് അമർഷം ഉള്ളിലൊതുക്കികൊണ്ട് മുറുമുറുത്തു .
“ഇന്റലിജൻസ് റിപ്പോർട്ട് ലഭിച്ച ശേഷമേ പെർമിഷൻ തരുകയുള്ളൂ. അതാണ് ഇത്ര താമസിക്കുന്നത് .” ഞാൻ അഭിപ്രായപ്രകടനം നടത്തി .
“ഈ ആഴ്ചയെങ്കിലും പെർമിഷൻ ലഭിച്ചാൽ മതിയായിരുന്നു. കേരളാ ഹൗസിൽ ഇത്ര ദിവസം തങ്ങുവാൻ അനുവാദം തന്നതുതന്നെ റസിഡന്റ് ഓഫീസറോട് നന്ദി പറയണം .” അലക്സ് ആരോടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞു .
വൈകീട്ട് റോട്ടറി ക്ലബ് ഓഫ് ഡൽഹി മെട്രോപൊളിറ്റൻ മീറ്റിംഗിന് ഹോട്ടൽ ഹയാത്ത് റീജൻസിയിൽ ഞങ്ങൾ പങ്കെടുത്തു .അന്നത്തെ അതിഥി ഓസ്ട്രിയൻ എംബസ്സിയിലെ ഉയർന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥനായ മിസ്റ്റർ സ്കീമിഡ് ആയിരുന്നു .അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രസംഗത്തിനിടയിൽ ഞങ്ങളുടെ കാര്യം എടുത്തുപറയുകയും , എല്ലാ സഹായങ്ങളും വാക്താനാം ചെയുകയും ചെയ്തു
.
ഓ … ദൈവമേ !! അവസാനം പെർമിഷൻ ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു .രണ്ടു മാസത്തെ കാത്തിരിപ്പ് ..! ഞങ്ങളുടെ പ്രപ്പോസൽ ഹ്യൂമൻ റിസോസ്ഴ്സ് ഡെവലൊപ്മെന്റിൽ നിന്നും വിദേശകാര്യ വകുപ്പിലേക്ക് അയച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന അറിയിപ്പ് .കൂടാതെ റിസേർവ് ബേങ്കിലേക്ക് ഡോളർ എടുക്കുവാൻ വേണ്ടിയുള്ള ഒരു കത്തും .
അടുത്ത ദിവസം ഞങ്ങൾ വിദേശകാര്യ മന്ത്രലയത്തിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .
ഡൽഹിയിലെ തന്ത്രപ്രധാനമായ കെട്ടിട സമുച്ഛയങ്ങൾ .സൗത്ത് ബ്ളോക്ക് , നോർത്ത് ബ്ളോക്ക് , ഇതിലാണ് പ്രതിരോധം , ധനകാര്യം , ഉൾപ്പെടെയുള്ള വിവിധ മന്ത്രലയങ്ങൾ സ്ഥിതി ചെയുന്നത് .
അര മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ വിസ നോട്ട് വിദേശകാര്യ മന്ത്രലയത്തിലെ റിസപ്ഷനിൽ നിന്നും ഞങ്ങൾ കൈപറ്റി .
ഞങ്ങൾ വിസ നോട്ടിൽ കണ്ണോടിച്ചു .
Ministry of External Affairs has no objection from the political angle to the World Tour on bicycle by Sri. Jose Michael and Alex James of Calicut, covering Turkey, Greece, Austria,
Switzerland, Italy, Spain, France, England, Belgium, The Netherlands, Germany, Denmark, Sweden, Norway, Mexico, Canada, and U.S.A.
This supersedes this Ministry Certificate of even no. Dated 17th June 1987,
Sign
D.C. Benasl, section officer (Coord.)
“ഹാവൂ… ആ കടമ്പ കടന്നു. ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു .
മനസ്സിൽ ആഹ്ളാദവും , ആശ്വാസവും അലതല്ലിക്കൊണ്ടിരുന്നു .വളരെ കാലത്തെ ആഗ്രഹം നിറവേറാൻ പോകുന്നു .
“ഇനി എംബസിയിലേക്ക് …” ഞാൻ തെല്ല് ഗമയിൽ അലക്സിനെ നോക്കി.
“ഇനി വിസ ലഭിക്കാൻ പ്രയാസമുണ്ടാകില്ല … അല്ലേ !!” അലക്സിന്റെ മുഖത്ത് സംശയം .
“ഉം… പ്രയാസമുണ്ടാകില്ലെന്ന് കരുതാം.” വിസ നോട്ടിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
ആദ്യമായി ഞങ്ങൾ കുറെ സ്റ്റാംപ് സൈസ് ഫോട്ടോകൾ എടുത്തു .എല്ലാ എംബസ്സികളിലും ഫോട്ടോകൾ ആവശ്യമാണെന്ന് മുൻ പരിചയംകൊണ്ട് അറിയാമായിരുന്നു .
ഞങ്ങളുടെ നടപ്പിലും പ്രവർത്തിയിലും ഒരുതരം ഉന്മേഷം നിറഞ്ഞുനിന്നു .എല്ലാം ഞങ്ങളുടെ കൈക്കുമ്പിളിൽ എത്തിച്ചേർന്നിരിക്കുന്നു എന്ന പ്രതീതി.
ആദ്യമായി ഞങ്ങൾ നോർവേ എംബസ്സി തിരഞ്ഞെടുത്തു .
യൂറോപ്പിന്റെ ഭൂപടത്തിൽ ഏറ്റവും മുകളിലുള്ള രാജ്യം .നോർവേ വിസ ലഭിച്ചാൽ തുടർച്ചയായി യൂറോപ്യൻ രാജ്യങ്ങളുടെ വിസ ലഭിക്കാൻ പ്രയാസമുണ്ടാകില്ല .
രാവിലെതന്നെ നോർവേ എംബസ്സിയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു .മനസ്സ് തുടിക്കുകയായിരുന്നു .കാത്ത് കാത്തിരുന്ന നിമിഷം .വളരെ നിർണായകമായ ദിനം .
ഇനി സ്പോൺസറെ കുറിച്ചോ , ബാങ്ക് ബാലൻസിനെ കുറിച്ചോ ചോദിക്കില്ലായിരിക്കും .ഇപ്പോൾ ഞങ്ങൾ ഒരു സാഹസിക യാത്രികരാണ് .Asia-Europe Friendship Mission “ നടത്തുന്നവരാണ് .കൂടാതെ ഇന്ത്യൻ ഗവർമെന്റിന്റെ ശുപാർശ ലെറ്ററും കൈവശമിരിക്കുന്നു .
ഞങ്ങൾ നോർവേ എംബസ്സി ശ്രദ്ധിച്ചു .
“50 c , ശാന്തിപാഥ് …”
ഗ്രേ കളർ കലർന്ന വെള്ള നിറത്തിൽ നോർവേ എംബസ്സി തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്നു .
ഗേറ്റിൽ തിരക്കൊന്നും കാണുവാനില്ല .
ഓസ്ട്രേലിയ ,കാനഡ ഹൈക്കമ്മീഷനിലാണെങ്കിൽ ഈ സമയത്ത് കാലെടുത്തു കുത്തുവാൻ ഇടം കാണില്ല .
ഗേറ്റിന്റെ സൈഡിലെ കൗണ്ടറിൽ നിന്ന് വിസ ഫോം സ്വീകരിച്ച ശേഷം വളരെ ശ്രദ്ധയോടെ അതിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചു .
ഞങ്ങൾക്ക് പൂരിപ്പിക്കുവാൻ വളരെക്കുറച്ചു കോളങ്ങളെ ഉള്ളൂ .കാരണം ഞങ്ങൾ ഗുഡ് വിൽ മിഷൻ നടത്തുന്ന സൈക്കിൾ സഞ്ചാരികളാണ് .
വിസ ഫോം പൂരിപ്പിച്ച് ഫോട്ടോ പതിച്ചശേഷം വിസ കൗണ്ടറിലേക്ക് ചെന്നു .
ഒരു മനുഷ്യൻ കൗണ്ടറിൽ ഇരിക്കുന്നു .ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ തന്നെ സൗത്ത് ഇന്ത്യൻ എന്ന് തോന്നിപ്പിച്ചു .
വിസ ഫോമിന്റെ കൂടെ വിസ നോട്ട് ചേർത്ത് സമർപ്പിച്ചു .കൗണ്ടറിലിരുന്ന ആൾ ഞങ്ങളുടെ അപേക്ഷാ ഫോം ശ്രദ്ധാപൂർവം നോക്കി .
“മലയാളികളാണല്ലേ ??”അയാൾ പെട്ടെന്ന് ഞങ്ങളെ നോക്കി .
“അതെ… അതെ …”മലയാളത്തിലുള്ള ചോദ്യം കേട്ട് തെല്ല് ആച്ഛര്യത്തോടെ ഞാൻ പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു .’
നോർവേ എംബസ്സിയിൽ ഒരു മലയാളി . ദൈവം ഞങ്ങളെ കനിഞ്ഞു അനുഗ്രഹിച്ചതുപോലെ തോന്നി .
“ഞങ്ങൾക്ക് ഒരു വര്ഷം മുമ്പോട്ട് ഇട്ടുകൊണ്ടുള്ള തീയതിയിൽ വിസ വേണം.” കാരണം വിശദീകരിച്ചുകൊണ്ട് തെല്ല് സന്തോഷത്തോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു.
അദ്ദേഹം കുറച്ചുനേരം ഞങ്ങൾ സമർപ്പിച്ച രേഖകളിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
“ശരി … ഞാനൊന്ന് സംസാരിച്ചുനോക്കട്ടെ. കഴിയുമെങ്കിൽ ചെയ്തു തരാം.” അദ്ദേഹം ഞങ്ങളുടെ പേപ്പറുകൾ എടുത്തു അകത്തേക്ക് നടന്നു.
“വിസ ലഭിക്കുമോ?” അലക്സ് തെല്ല് ജിജ്ഞാസയോടെ എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.
“അദ്ദേഹം ശ്രമിക്കുമായിരിക്കും.” ഞാൻ ആശങ്ക പുറമെ കാണിക്കാതെ പറഞ്ഞു .
“കുറച്ചു സമയത്തിന് ശേഷം അദ്ദേഹം കൗണ്ടറിലേക്ക് തിരികെ വന്നു. ഞങ്ങൾ ആകാംഷയോടെ അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി.
“ശരി … നിങ്ങൾക്ക് ആ ഡേറ്റിൽ വിസ തരാം. ഒരു മാസത്തേക്ക്. വേണമെങ്കിൽ നോർവേയിൽ എത്തിയ ശേഷം നീട്ടിത്തരുവാൻ അപേക്ഷിക്കാം .”
ഞങ്ങളുടെ സന്തോഷത്തിന് അതിരില്ലായിരുന്നു …
ഉടൻ തന്നെ വിസ ഫീ അടച്ചു .ആദ്യത്തെ യൂറോപ്യൻ വിസ .ഞങ്ങൾ ഒരു സ്വപ്ന ലോകത്താണോ എന്ന തോന്നലുണ്ടായി .
വർഷങ്ങളായുള്ള കാത്തിരിപ്പിന്റെ അവസാനം .യൂറോപ്പിലേക്കുള്ള കവാടം ഞങ്ങളുടെ മുന്നിൽ മലർക്കെ തുറന്നിരിക്കുന്നു .
അര മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ വിസ സ്റ്റാമ്പ് ചെയ്ത് ഞങ്ങൾ നോർവേ എംബസ്സിയുടെ പുറത്തെത്തി .
ആ നോർവെജിൻ വിസയിലേക്ക് കുറേനേരം കൗതുകത്തോടെ നോക്കികൊണ്ട് ഞങ്ങൾ അങ്ങിനെ നടന്നു .എത്ര കണ്ടിട്ടും മതി വരാത്തത് പോലെ .
അടുത്ത ദിവസം സ്വീഡൻ ,പിന്നെ ഡെൻമാർക്ക് .
ശേഷം ജർമ്മനി , നെതർലൻഡ്സ് ,സ്വിറ്റ്സർലൻഡ് ,ഓസ്ട്രിയ ,ഇറ്റലി ,ഗ്രീസ് ,അങ്ങിനെ തുടർ ക്രമത്തിൽ വിസ സ്റ്റാമ്പ് ചെയ്തു .
അതിനു ശേഷം കാനഡ വിസ …ഒരു വര്ഷം കഴിഞ്ഞുള്ള ഡേറ്റിൽ അപേക്ഷിച്ചു .
പക്ഷെ വിസക്ക് പകരമായി പാസ്സ്പോർട്ടിൽ അടിച്ചുതന്ന “വിസ സോളിസിറ്റഡ് ” എന്ന സിൽ ഏതെങ്കിലും യൂറോപ്യൻ രാജ്യത്തുനിന്ന് വിസ സമ്പാദിക്കുവാൻ കഴിയും എന്ന് അവർ പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ ഒരു കാര്യം ശ്രദ്ധിച്ചു .വിസ സ്റ്റാമ്പ് ചെയ്യുവാൻ വിസ ഫീ ഇനത്തിൽ നല്ലൊരു തുക ചിലവായിരിക്കുന്നു .
അടുത്ത ദിവസം തന്നെ 500 യു .എസ് .ഡോളർ വീതം വിദേശനാണ്യം എടുത്തു .റിസേർവ് ബാങ്കിൽനിന്നും അധികം ഡോളർ അനുവദിച്ചു തരാം എന്ന് പറഞ്ഞതാണ് . പക്ഷെ ഫണ്ടിന്റെ പരിമിതി കാരണം അത് നിരാകരിച്ചു .
“എല്ലാം നല്ല രീതിയിൽ പോകുന്നു.” ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു.
ഇനി ഗ്രീസിൽ എത്തിച്ചേരുവാനുള്ള മാർഗം കണ്ടെത്തണം .പല ട്രാവൽ ഏജൻസികളിലും ഞങ്ങൾ കയറിയിറങ്ങി . റഷ്യൻ എയർ ലൈൻസിന്റെ “Aeroflote” ആയിരുന്നു താരതമ്യേന നിരക്ക് കുറവ് .
“ഞങ്ങൾക്ക് വൺ വേ ടിക്കറ്റ് മതി …” ഗ്രീസിലേക്കുള്ള ടു വേ ടിക്കറ്റിന്റെ നിരക്ക് കേട്ട് ഞാൻ വിശദീകരിച്ചു.
“ഞങ്ങൾ ഇവിടെനിന്ന് സൈക്കിളുമായി ഗ്രീസിലേക്ക് പോകുന്നു. അവിടെനിന്ന് യാത്ര തുടരും. യാത്ര പൂർത്തീകരിക്കുവാൻ എത്ര കാലം എടുക്കും എന്ന് പറയാൻ കഴിയില്ല .”
“ഓക്കെ… ഞാൻ മാക്സിമം ശ്രമിക്കാം. ഞാൻ എയർ ലൈനിൽ വിസ നോട്ട് കാണിച്ചു നോക്കട്ടെ . ചിലപ്പോൾ വൺ വേ ടിക്കറ്റ് ലഭിക്കുമായിരിക്കും . ഒരു കാര്യം ചെയൂ … നാളെ നിങ്ങൾ എന്നെ കോൺടാക്ട് ചെയ്യുക .” ട്രാവൽ അജൻറ്റ് ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ഓക്കെ …” ഞാൻ തലയാട്ടി.
എടോ … നമുക്ക് വൺ വേ ടിക്കറ്റ് ലഭിച്ചാൽ പോലും ഫണ്ട് തികയുകയില്ല .” ട്രാവൽ ഏജൻസിയിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് നടന്നുകൊണ്ട് അലക്സ് പറഞ്ഞു .
ഞങ്ങൾ വളരെ നേരം ഫണ്ടിന്റെ കുറവിനെ കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് കൊണാട്ട് പ്ലെയിസിലൂടെ അങ്ങിനെ നടന്നു .
എയർ ടിക്കറ്റ് എടുക്കുവാൻ ഫണ്ട് എങ്ങിനെ സംഘടിപ്പിക്കും എന്ന ചിന്തയോടെ .
“നമുക്ക് ഡൽഹി റോട്ടറി ക്ലബ്ബുകളെ ഒന്ന് സമീപിച്ചു നോക്കിയാലോ?” ഞാൻ പ്രതീക്ഷയോടെ അലക്സിനെ നോക്കി .
“ഞാനും അതുതന്നെയാണ് ചിന്തിക്കുന്നത്. നമുക്കൊന്ന് ശ്രമിച്ചുനോക്കാം .”
ഒരാഴ്ച്ച… പല റോട്ടറി ക്ലബ്ബുകളിലും ഞങ്ങൾ കയറിയിറങ്ങി .പല ക്ലബുകളും ചെറിയ സഹായങ്ങൾ വീണ്ടും നൽകി .
ട്രാവൽ ഏജൻറ്റ് എയ്റോ ഫ്ലോട്ടിന്റെ വൺ വേ ടിക്കറ്റ് ശരിപ്പെടുത്തിതന്നു.പക്ഷെ … സൈക്കിൾ കൊണ്ടുപോകാൻ കഴിയില്ല എന്ന് അറിയിച്ചു .
“എന്നാലും ഫണ്ട് തികയില്ല …!” അലക്സ് എന്റെ അടുക്കൽ അടക്കം പറഞ്ഞു.
“എന്താണ് ചെയുക!!!” ആരാണ് സഹായിക്കുക!!!” ഞങ്ങൾ ആലോചനയിലാണ്ടു.
പെട്ടെന്ന് ഒരു ആശയം എന്റെ മനസ്സിൽ പൊങ്ങിവന്നു . 500 ഡോളറിൽ നിന്ന് നൂറു ഡോളർ വീതം ഇന്ത്യൻ പണമാക്കി മാറ്റുക.
അതെ … അതെല്ലാതെ വേറെ മാർഗമില്ല .
ഞങ്ങൾ സ്റ്റേറ്റ് ബാങ്ക് ഓഫ് ഇന്ത്യ യിൽ ചെന്നു .100 ഡോളർ വീതം ഇന്ത്യൻ പണമാക്കി മാറ്റി .
അടുത്ത ദിവസം എയർ ടിക്കറ്റ് എടുത്തു .
Delhi-Mosco-Bulgaria-Athens
14th Augest-1987
ഒരു കാര്യത്തിൽ മാത്രം ദുഃഖം തോന്നി .കേരളത്തിൽ നിന്നും ഡൽഹി വരെ ഞങ്ങളെ എത്തിച്ച സൈക്കിൾ … അത് കൊണ്ടുപോകുവാൻ കഴിയില്ലല്ലോ എന്ന ദുഃഖം .
“നമുക്ക് ഗ്രീസിൽ എത്തിയ ശേഷം വേറെ വാങ്ങാം.” അലക്സ് നിരാശ മറച്ചുവച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
അടുത്ത ദിവസം രണ്ടു സൈക്കിളുകളും ട്രെയിൻ വഴി കാലിക്കറ്റിലേക്ക് പാർസൽ ചെയ്തു .
പിന്നീട് ഓരോ നിമിഷവും ഞങ്ങൾക്ക് ഒരുതരം ത്രില്ല് ആയി മാറുകയായിരുന്നു .
ഇതാ … യൂറോപ്പിലേക്കുള്ള എല്ലാ വാതിലുകളും ഞങ്ങളുടെ മുന്നിൽ മലർക്കെ തുറന്നിരിക്കുന്നു .ഒരിക്കലും കഴിയില്ല എന്ന് കരുതിയിരുന്നത് നിറവേറാൻ പോകുന്നു .
കാലിക്കറ്റിൽ എല്ലാവര്ക്കും ലെറ്റർ അയച്ചു .14th Aug. ഞങ്ങൾ ഗ്രീസിലേക്ക് പറക്കുന്നു .
“അവർ അത്ഭുതപ്പെടുമായിരിക്കും. നമ്മൾ ഡൽഹിയിൽ എത്തുമെന്നുപോലും കൂട്ടുകാർ പ്രതീക്ഷിച്ചിരിക്കില്ല .
“ഇനി ബാലൻസ് ഫണ്ട് എത്രയുണ്ട്?” ഞാൻ അലെക്സിനെ നോക്കി.
“ആയിരത്തി ഒരുനൂറ്.” അലക്സ് ഒരിക്കൽക്കൂടി എണ്ണി തിട്ടപ്പെടുത്തി.
“നമുക്ക് 500 രൂപ കൈവശം വെക്കണം. ബാക്കി യൂറോപ്പിലേക്ക് എന്തെങ്കിലും വാങ്ങിക്കൊണ്ട് പോകണം. പരിചയപ്പെടുന്നവർക്ക് കൊടുക്കാമല്ലോ!” ഞാൻ ഒരു അഭിപ്രായം മുന്നോട്ടുവച്ചു.
“അതെ… അങ്ങിനെ ചെയാം.” അലക്സ് തലയാട്ടി.
പുറപ്പെടുന്ന ദിവസം …
“അലക്സ് … വേഗം റെഡിയാകൂ!” സമയം ഇപ്പോൾ തന്നെ 7:30 ആയിരിക്കുന്നു .ഇനി ആയോടെങ്കിലും യാത്ര പറയാനുണ്ടോ ?” ധൃതിയിൽ ഓരോന്ന് അടുക്കി വച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അലെക്സിനെ നോക്കി .
“ഇല്ല, എല്ലാവരോടും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് …!” അലക്സ് ടെൻഷൻ അടക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എന്തെങ്കിലും വിട്ടുപോയിട്ടുണ്ടോ… ഇല്ല, എല്ലാം എടുത്തുവച്ചിരിക്കുന്നു.
പാസ്സ്പോര്ട്ടും ,ടിക്കറ്റും ,ഒരു തവണകൂടി പരിശോധിച്ചു . എല്ലാം യെഥാസ്ഥാനത്ത് തന്നെ ഉണ്ട് .
“നമുക്ക് ഒരു മണിക്കൂർ മുന്നേ എയർ പോർട്ടിൽ എത്തണം. ഫ്ലൈറ്റ് സമയം അറിയാമല്ലോ … ഞാൻ ലഗേജ് എടുത്ത് അലക്സിനെ നോക്കി .
‘’Oh, 23.15 p.m.അലക്സ് ഫ്ലൈറ്റ് സമയം മനഃപാഠമെന്നപോലെ ഉരുവിട്ടു.
ഒരു നിമിഷം ഞങ്ങൾ നിശബ്ദരായി നിന്ന് പ്രാർത്ഥിച്ചു . അതിനു ശേഷം ലഗ്ഗേജ് എടുത്ത് കേരളാ ഹൗസിന്റെ പുറത്തേക്ക് നടന്നു .
പുറത്ത് ഇരുൾ കനത്തിരിക്കുന്നു.ഡൽഹി ഉറങ്ങാൻ തുടങ്ങുന്നതിന്റെ അടയാളം .പക്ഷേ… ഞങ്ങൾ ഉണരുവാൻ പോകുകയാണ് എന്ന ചിന്ത ഞങ്ങളെ ഉത്തേജിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
കുറച്ചു ടെക്സികൾ റോഡിന്റെ അങ്ങേ ഭാഗത്ത് നിർത്തിയിട്ടിരിക്കുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചു .
കൈ ഉയർത്തി കാണിച്ചപ്പോൾ അടുത്ത ക്ഷണം അവയിലൊന്ന് ഞങ്ങളുടെ അരികിലെത്തി .
ഞങ്ങളെയും വഹിച്ചുകൊണ്ട് ടാക്സി ഇന്ദിര ഗാന്ധി ഇന്റർനാഷണൽ അയർപോർട്ടിനെ ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി .
ഞങ്ങൾ പരസ്പരം ഒന്നും ഉരിയാടുന്നില്ല .ഒരുതരം ഉൽക്കണ്ഠ ഞങ്ങളെ വലയം ചെയ്തിരിക്കുന്നു. റോഡിന്റെ ഇരു വശങ്ങളിലുമുള്ള സോഡിയം വെപ്പർ ലാമ്പുകളിൽ ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകൾ ഉടക്കിനിന്നു .ആ പ്രകാശധാരകൾ നിരനിരയായി ഞങ്ങളെ അനുഗ്രഹിച്ചുകൊണ്ട് പിന്നിലേക്ക് മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു .അപ്പോഴും ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ നീണ്ട നിശബ്ദത തളംകെട്ടി നിന്നിരുന്നു .
“ഹൊ… എത്ര വലിയ എയർപോർട്ട് …! അകത്തു കയറിയപ്പോൾ തന്നെ യൂറോപ്പിൽ എത്തിച്ചേർന്ന പ്രതീതി .” ഞാൻ വിസ്മയത്തോടെ ചുറ്റും നോക്കി .
അലക്സിനും മൗനം.സ്വദേശികളും വിദേശികളും ഇടകലർന്ന ലോകം ഇമവെട്ടാതെ നോക്കികൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു .
ഞങ്ങൾ യാന്ത്രികമായി മുന്നോട്ട് നടന്നു .അങ്ങ് അറോഫ്ളോറിന്റെ കൗണ്ടർ കാണാമായിരുന്നു .ടിക്കറ്റ് ഒരു വട്ടംകൂടി കൺഫേം ആണോ എന്ന് പരിശോധിക്കണം .
“ഇതെന്റെ ആദ്യ വിമാനയാത്രയാണ്.” അലക്സ് തെല്ല് ഉത്കണ്ഠയോടെ ഇന്നേ നോക്കി .
“എന്നാൽ യാത്ര ശരിക്കും ആസ്വദിക്കാൻ കഴിയും.” ഞാൻ അലക്സിന്റെ ആകാംഷ നിറഞ്ഞ മുഖം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ബാഗേജ് ചെക്കിങ് കഴിഞ്ഞു .ബോര്ഡിങ് പാസ് കിട്ടി .നേരെ ലൗഞ്ചിലേക്ക് ചെന്ന് ആകാംഷയോടെ അവിടെ ഇരുന്നു .
‘’Oh, Wow…!! ഏതൊക്കെ രാജ്യക്കാർ …! ഏതൊക്കെ വേഷക്കാർ …!” അലക്സ് അത്ഭുതം പ്രകടിപ്പിച്ചു .'”
“യെസ്… ഇനി നമ്മൾ ഇവരുടെ കൂടെയല്ലേ കഴിയേണ്ടത്?” ഞാൻ അലക്സിനെ നോക്കി പതുക്കെ പറഞ്ഞു .
10:45 p.m. ഞങ്ങൾ ഫ്ലൈറ്റിന്റെ അകത്ത് പ്രവേശിച്ചു.
“ഭാഗ്യം… സൈഡ് സീറ്റ് തന്നെ ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു.
ഫ്ലൈറ്റ് നിറയെ ആളുകൾ . “ഒരു ഇടത്തരം വിമാനം .”
മോസ്കോയിൽ ചെന്നതിന് ശേഷമേ വിമാനം ഗ്രീസിലേക്ക് പോകുകയുള്ളു . അതിനിടയിൽ ബൾഗേറിയയുടെ തലസ്ഥാനമായ സോഫിയയിൽ ഒരു സ്റ്റോപ്പും .
ഞങ്ങൾ ഫ്ലൈറ്റിൻറെ വിൻഡോയിൽ കൂടി പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു .ഡൽഹി ഏതാണ്ട് ഇറങ്ങിയിരിക്കുന്നു . ഞാൻ ആ നീലാകാശത്തിലേക്ക് സാവധാനം കണ്ണുകൾ ഉയർത്തി . ഞാൻ മനസാലെ ഇന്ത്യയോട് വിട പറയുകയായിരുന്നു.
“ഇനി യൂറോപ്പിൽ …”
കൃത്യ സമയത്തുതന്നെ ഫ്ലൈറ്റ് ഉയര്ന്നു പൊങ്ങി .ഞങ്ങൾ ഏതോ മായാലോകത്തിലെന്നപോലെ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .വിജയത്തിലേക്ക് ചിറകുവിരിച്ചു പറക്കുന്ന ഒരു പക്ഷിയെ പോലെ .ഇരുവരും ഒന്നും സംസാരിക്കുന്നില്ല .ആകാശത്തിന്റെ വിശാലതയിലേക്ക് കണ്ണുകൾ നട്ടുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ ലയിച്ചിരുന്നു .
“ഞങ്ങളുടെ യൂറോപ്യൻ സ്വപ്നങ്ങളുമായി…”
“അലക്സ് … മോസ്കോ എത്തി എന്ന് തോന്നുന്നു.” സീറ്റിൽ ചാരിക്കിടന്ന് സ്വപ്നം കാണുന്ന അലക്സിനെ തട്ടി ഉണർത്തികൊണ്ട് ഞാൻ പുറത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു .
നേരം പുലർന്നിട്ടില്ല … മണിക്കൂറുകൾ നീണ്ട യാത്രയായിരുന്നു .നല്ല തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട് .
“ഇനി മോസ്കോയിൽ അഞ്ചു മണിക്കൂർ ഹാൾട്ട്!” സഹയാത്രികരിൽ ഒരാൾ ഞങ്ങളെ കേൾക്കെ പിറുപിറുത്തു .
“എയ്റോ ഫ്ളോട്ട് ” ഏത് ദേശത്തുനിന്ന് യാത്ര പുറപ്പെട്ടാലും ആദ്യം മോസ്കോയിൽ എത്തിച്ചേർന്നതിന് ശേഷമേ ഡെസ്റ്റിനേഷനിലേക്ക് പോകാറുള്ളൂ.
എല്ലാവരും വിമാനത്തിൽനിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചു .ഞങ്ങളും അവരെ അനുഗമിച്ചു .
മോസ്കോയുടെ പ്രൗഢി വിളിച്ചറിയിക്കുന്ന മോസ്കോ ഇന്റർനാഷണൽ എയർപോർട്ട് .പക്ഷെ … പുലർകാലമായതിനാൽ അയർപോർട്ട് പൊതുവെ ശാന്തം .
മോസ്കോയിലെ തണുപ്പ് ഞങ്ങളെ അലോസരപ്പെടുത്തി .
“ഒരു കമ്പിളിപുതപ്പെങ്കിലും കരുതണമായിരുന്നു.” അലക്സ് കൈകൾ രണ്ടും കൂട്ടിത്തിരുമ്മിക്കൊണ്ട് പിറുപിറുത്തു .
“നമ്മൾ അതത്ര ശ്രദ്ധിച്ചില്ല. ഇനി എല്ലാം സാവധാനം സംഘടിപ്പിക്കാം .” ശരീരത്തിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങുന്ന തണുപ്പ് വകവെക്കാതെ ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“ഒരു ചൂട് ചായ ലഭിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ?”അലക്സ് ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് പുലമ്പി.
ഒരു സ്വർണ്ണമുടിക്കാരി യാത്രക്കാരെയെല്ലാം നയിച്ചുകൊണ്ട് പോകുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .ഞങ്ങളും അവരെ അനുഗമിച്ചു .
എയർപോർട്ടിൽ തന്നെയുള്ള ഹോട്ടലിൽ മൂന്നുനാലു മണിക്കൂർ വിശ്രമത്തിനു ശേഷം ———ന് ഞങ്ങൾ എയർപോർട്ടിൽ തിരികെ എത്തിച്ചേർന്നു .
7:00 നാണ് ഗ്രീസിലേക്കുള്ള ഫ്ലൈറ്റ്. ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു .മോസ്കോ എയർപോർട്ട് യാത്രക്കാരെകൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു .എവിടെ നോക്കിയാലും ചലനങ്ങൾ .കോഫീ ഷോപ്പ് മുതൽ ഡ്യൂട്ടി ഫ്രീ ഷോപ്പ് വരെ . മിക്ക കൗണ്ടറുകളിലും അതീവ സുന്ദരികളായ റഷ്യൻ യുവതികൾ .
എല്ലാത്തിനും പുതുമ . ഇന്നലെകൾ ഞങ്ങളിൽ നിന്ന് അകന്നുപോയി .ഇന്ന് ഒരു പുതിയ അദ്ധ്യായത്തിന്റെ തുടക്കമാണ് .എന്റെ കണ്ണുകൾ അപ്പോഴും പുതിയ കാഴ്ചകൾക്കുവേണ്ടി പരാതിനടക്കുകയായിരുന്നു .
‘’Wow…!! എന്തൊരു വലിപ്പം. ഡൽഹിയിൽ നിന്ന് കയറിയ വിമാനത്തിന്റെ മൂന്ന് ഇരട്ടിയെങ്കിലും വലിപ്പം വരും .
ഞാൻ എയ്റോ ഫ്ളോത്ത് വിമാനത്തിന്റെ ആകമാകെ ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു .നിറയെ യാത്രക്കാർ … ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേർ ഒഴികെ എല്ലാവരും വെള്ളക്കാർ .
കൃത്യം 7:00 a.m. ഞങ്ങളെയും വഹിച്ചുകൊണ്ടുള്ള എയ്റോ ഫ്ളോത്ത് വിമാനം ഗ്രീസിനെ ലക്ഷ്യമാക്കി പറന്നുയർന്നു.
കുളിർമയേറിയ പ്രഭാതസൂര്യൻ കിഴക്ക് പിച്ചവെച്ച് ഉയർന്നുവരുന്നു .അതിന്റെ അരുണിമ ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ ഇരുന്നു .
ഒരു പുതിയ ലോകത്തേക്ക് ഇറങ്ങിവന്ന പ്രതീതി .എല്ലാം ഒരുതരം ത്രില്ല് ആയി അനുഭവപ്പെട്ടു .അതിനിടയിൽ ഞങ്ങൾ റഷ്യൻ ഭക്ഷണം ആസ്വദിച്ചു .കൂട്ടത്തിൽ റഷ്യൻ വോഡ്കയും.
നീണ്ട യാത്ര …
മണിക്കൂറുകൾക്ക് ശേഷം ബൾഗേറിയൻ തലസ്ഥാനമായ സോഫിയയിൽ വിമാനം ഇറങ്ങി .ഏതാണ്ട് തൊണ്ണൂറ് ശതമാനം യാത്രക്കാരും സോഫിയയിൽ ഇറങ്ങി .മിക്കവരും റഷ്യൻ സന്ദർശനം കഴിഞ്ഞുവരുന്ന ടുറിസ്റ്റുകൾ ആണെന്ന് മനസിലായി .
ഫ്ലൈറ്റ് ഏതാണ്ട് കാലിയായിരുന്നു .
ഞങ്ങൾ മുൻസീറ്റിൽ ഇരിക്കുന്ന പെൺകുട്ടിയെ ശ്രദ്ധിച്ചു .അവൾ ഇടയ്ക്കിടെ തിരിഞ്ഞു ഞങ്ങളെ നോക്കുന്നുണ്ട് .
“ഒന്ന് കേറി പരിചയപ്പെട്ടാലോ !!” ഞാൻ പെൺകുട്ടിയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അലക്സിനെ നോക്കി .
“Why not… ഇനി നമ്മൾ യൂറോപ്യൻ സ്റ്റൈലിൽ ആയിരിക്കണം.” അലക്സ് ഒരു കുസൃതി ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു .
“ഹലോ …”തിരിഞ്ഞുനോക്കിയ പെൺകുട്ടിയെ ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ ഞാൻ വിഷ് ചെയ്തു.
“ഹായ് …” അവൾ തിരികെ പുഞ്ചിരിച്ചു.
ഞങ്ങൾ പരിചയപ്പെട്ടു .പേര് ഹെലൻ .ഗ്രീസിലെ തെസ്സലോണിക്കയിൽ നിന്നും വരുന്നു .മോസ്കോയിൽ അവധിക്കാലം ചിലവഴിച്ച് മടങ്ങുന്നു .കൂടെ അച്ഛനും അമ്മയും അനിയനും .
കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു ഹെലൻ എഴുന്നേറ്റ് ഞങ്ങളുടെ സീറ്റിൽ വന്നിരുന്നു .കൊച്ചുവാർത്തമാനങ്ങൾ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ വളരെ വേഗത്തിൽ സുഹൃത്തുക്കളായി .
അങ്ങ് പടിഞ്ഞാറ് നീലിമയാർന്ന ആകാശത്തിൽ ജ്വലിച്ചുകൊണ്ടുനിന്ന സൂര്യൻ സാവധാനം താഴ്ന്നുവരുന്നത് ഞങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചു .അപ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ വിമാനം ഏതൻസ് ഇന്റർനാഷണൽ എയർ പോർട്ടിനെ ലക്ഷ്യമാക്കി താഴ്ന്നിറങ്ങുകയായിരുന്നു .
സമയം 4:00.p.m
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com