Simple Sense… A Dynamic True Story
“What are you searching for on the map, Michael?” Dad’s voice woke me back to reality.
I forced a smile and replied. ‘Oh, I, nothing, Dad.” I shook off my day dream and looked at my father’s face.
He studied me for a moment. “Look, Michael,” he noticed the world map lying on the table. “Your final exams are coming, don’t waste time, focus on your studies.”
“He wants to go abroad,” My mother interjected us. “He says he’s not interested in staying here.”
“What? Abroad… Where!?” my father asked, surprised.
“Yes, abroad. Australia, New Zealand, or Europe, are his dream destinations.” My mother answered.
“Yes, yes, he wants to go to Australia.” My sister came forward and confirmed.
“Oh, that’s ridiculous. It’s a foolish desire.” My mother said in a disapproving tone. I felt the aversion in my mother’s tone. “Why don’t you stick on here? Who would take him to Australia? It is okay if someone was there to sponsor him.”
A heavy silence hung in the air.
I sighed. “One day, I will, I’ll touch my goal at any cost.” I said to myself.
Five months later… At the dinner table.
“Dad, I have a job opportunity.” I spoke up.
“Where?” Father lifting his head and looked at me.
“At a travel agency in Trivandrum,” I replied. “Joshi told me to come over there.”
‘That’s fine,” He nodded. “But why are you going so far? Why don’t you try for a job in Calicut?” Mother chimed in; her tone filled with anger. “It is better if you concentrate on finding a government job here.”
I waved my hand in dismissal. “No, no, I’m not interested in doing anything here.” I watched Dad’s face and said, “I want to immigrate to the western world. The travel agency would be the best choice for me, I’m interested in that field and I would like to work there for a while.”
Dad looked at me for a moment and heaved a deep sigh. I thought he was studying me.
“Michael, how can you go abroad?” Dad broke the silence. “It’s okay if you prefer any Gulf countries. You can try there first.”
“Gulf countries …! Oh!” I exclaimed, waving my hand in disdain.
“You are simply wasting your time, Michael,” Mother said, looking at me despairingly. “What’s the use of working in a travel agency? Is it of any advantage to you?”
I glanced at her for a moment, “Mother, let me try. I hope, I’ll find a way.” I said looking around slowly.
Dad watched me for a long time and started again, “Well, Michael. If that’s what you wish, go ahead.” He said, directing a pensive look at my mom.
I joined the travel agency and it to be really a colorful world. Most of the people who came to us were going abroad, mainly to the Gulf countries. I became more interested in my work and wanted to know everything. Slowly, my curiosity began to engulf me.
“Does anybody come to us for service in the U.S. or Europe?” I asked Joshi, excitedly. “Sporadically,” Joshi replied, watching my face with an amused look. “Some of them come for tickets to African countries like Nigeria, Central Africa, and so on.”
“What’s your future plan, Michael?” Joshi enquired, leaning back on the chair.
I sighed and said, “Let me think about it. I wish to migrate to Western countries.” I looked through the window and gazed at the blue sky. “I have to find someone who can help me.”
After six months I joined the Travel Agency. By now I had become a professional in my field. In between I made a trip to the Maldives. which was my first trip abroad.
Maldives… It was really an amazing part of the world. Consisting of a group of islands resembling a bouquet. The area of the main isle is seven kilometers and one island was entirely occupied by the airport complex.
The Maldives was not very expensive. One has to spend five US dollars for food and accommodation per day. Fish was an indispensable part of their diet. Contrary to what I had thought, the people of the Maldives were highly advanced and follow the western style. The island was flooded with imported goods, and the roads are overflowing with luxurious cars and motorcycles. The incredible beauty of the blue waters, lagoons and the school of colorful fish made a rainbow carpet in the seabed. The speedboats bustled in that blue wilderness.
The love for the Maldives extended my stay for a week.
Three months later, the next journey to Sri Lanka. The island lies at the feet of India. I stayed for two weeks in the capital city, Colombo, and returned to India.
One evening…
While relaxing with Joshi in our room. A song of ABBA was in the air.
I have a dream…
I’ll cross the stream…
“I’m decided to go back home,” I said, throwing a look at Joshi.
“Eh… What!” I saw the swiftness of surprise spreading on his face.
“Yes, Joshi, I’m going back.” I exposed my uneasiness. “It is waste to stay in Trivandrum. There is no use. I wanted to try for an Australian visa. I think Delhi might help me.”
There was a pause; Joshi looked at me intently for a moment.
I continued… “Delhi, yeah, all the embassies are located there. I think, I can try for a visa to Australia or Canada.”
“So, you had fixed your plans, yeah?” Joshi was staring at me silently.
“Oh, yes.” I looked at him confidently. “I… I wanted to take chances.” I said.
“Yeah, that’s great. I appreciate your decision. Delhi is a heaven for opportunities.” Joshi said softly, breaking the silence.
I informed my family about my plan to go to Delhi. At first, my father opposed it, but later he told my mother, “If he wishes so much, let him go.”
My father’s words gave me a great deal of confidence and happiness, making me believe that no doubt, hard work would lead to success.
I boarded the train to Delhi a couple of days later.
“Wow, what a surprise!” Sunil looked at me in wonder. “Why are you here?”
“Yeah, I came here to see you,” I said, smiling charmingly.
“Well, okay then. When did you arrive in Delhi?”
“Just now. “I grinned. “At eleven o’clock, and came straight to you.”
“Hey, Michael,” Sunil eyed me curiously, “You have something on your mind. Actually, what’s your plan?”
I took a deep breath, “I want to stay in Delhi for a while,” I said softly. “I need your support.”
Mr. Sunil is one of my best friends; and he works in the Delhi Water Authority.
I explained my plan to him.
He stared at me for a moment, “Yeah, well, let’s try. There is no problem with accommodation. You can share my room. Where did you get my address?”
“I got it from your mother,” I looked up, blinking. “And, you know, I didn’t let you know because I thought you might discourage me.”
“Well, Michael,” Sunil gave me a soft smile. “You think it works out?”
“I’ll try.” I took a deep breath. It’ll be great if it works out.” I said confidently, fixing my eyes on the far distance.
One evening…
We were standing on Sunil’s balcony, gazing out at the hustle and bustle of the Delhi Metropolitan City. People from different states, cultures, and religions coexist here, along with mafia gangs and criminals. Corruption and crime are rampant, with bribery, looting, and rape being common occurrences. The sound of vehicles speeding recklessly through the congested streets is ever-present. On the other hand, holy cows roam the streets, searching for bread to eat. Delhi truly felt like a different world.
“Michael, will your plan work out?” Sunil asked, giving me an uncertain look. “How can you go abroad?”
“I’ll try for a tourist visa,” I said.
Sunil studied me for a moment. “Look, Michael, that’s not very easy. First, you need a sponsor. If you need an immigrant visa, you should have relatives over there. And you have to register your name and wait. It’ll take a long time, maybe years.”
I looked at him and shrugged, “Uh… no, no, I can’t wait that long. Any type of visa is okay. A tourist visa is easy. I will try for that.”
“So, are you trying to disappear there, eh? Sunil passed me a naughty look.
I burst out laughing. “No, man, absolutely not,” I gave a quick look at Sunil. “I have to stay there legally. Well, I think, I can marry somebody from there.”
Sunil nodded. “Okay, man, that’s a good plan.”
Connaught Place, which is located in the heart of Delhi. It’s really a wonderful shopping paradise. built by the British, it houses showrooms for popular brands, travel agencies, and various media and publishing houses.
“Shopping here must be expensive!” I thought.
I looked around. There were lots of foreigners and natives. Most of them were watching the sights and resting on the lawns. They were of different age groups.
I watched them for a moment. For a moment I thought, “Why not try to make friends with some of these foreigners?”
“No, no, it’s not possible.” I changed my mind. “They won’t entertain strangers in such a big city. Most people are from various backgrounds, including pickpockets and criminals.”
I found a comfortable place and started eyeing them.
Days passed, and I became interested in exploring the embassies. I roamed around Santipath and Chanakyapuri, which were well-planned beautiful streets with wide roads, colorful lawns, and gardens.
The rows of embassies were situated on both sides of the wide roads. I noticed the American embassy, which had a huge wall covered by an iron fence and a high level of security with close circuit cameras in every nook and corner.
Next to it was the French embassy, followed by the German embassy, and then the embassies of The Netherlands and Norway. All were under tight security, and long queues of fortune hunters were waiting in front of some of the embassies since early morning.
Suddenly my attention turned to one of the embassies that looked over crowded!
“Oh, that’s very interesting. Which embassy is that?” I got excited.
I neared the embassy.
I looked up. Oh, yes! That’s the Australian High Commission. A large number of people waiting for their turn.
“Yes, one day I’ll be here,” I told myself, watching the crowd.
“Michael, were you able to try something in Santipath?” Sunil asked me with utmost curiosity.
“No, man, I just ramble around. I replied with a smile. I was really scared to approach the embassies but I understood one thing, if you apply for a Visa, you need a photograph.”
“Ha…ha… ha, that’s funny,” Sunil couldn’t control laughing.
After two days, I decided to approach the Australian embassy. The queue was enormous, and most of them were men in turbans. I watched the surroundings and slowly walked towards the counter that issues visa forms. I collected a visa form and went through it, which required all necessary information and details of the persons who would support me in Australia and the financial sources in India, etc.
My eyes ran through the visa form for a long moment, and I understood that I could not fill most of the sections completely.
“Anyway, just try for the visa. It would be worthwhile if I’m fortunate,” I said to myself.
I filled the form that I could affix the photograph and waited for my turn. Slowly I move toward the counter. I could hear my heart pounding. This was my first experience in applying for a visa to an advanced country like Australia.
Next was my turn. My legs started trembling, making me nervous. I looked into the counter. An Australian lady with blonde hair was sitting there. I dropped my application along with my passport to her.
I watched the lady with curiosity. Her eyes were running through my application form. She’s didn’t raise her head. I was on the highest pitch of anxiety.
“Tourist?’’ suddenly her voice sprang into my head.
“Yes, yes, ma’am,” I said quickly, swallowing hard.
There was a long silence, and her eyes were still on my application form. I could hear my heart beating faster.
“Do you have any sponsor?” She raised her head and looked at me dryly.
“No, no, ma’am!” The words caught in my throat.
There was a heavy silence, and I watched her anxiously.
Suddenly she raised her head. “Sorry, Michael,” she looked at me for a moment. “We cannot allow you a Visa.” She kept my application there and gave me back my passport.
I felt a sudden sense of disappointment. I moved from the counter slowly, watching others for a moment. After that, I came out of the High Commission.
The next day I approached the Canadian High Commission, filled out the visa form and submitted it at the counter. But I had to face the same experience as that of the previous day. They kept my application there and returned my passport.
I was in my bed day-dreaming, and was interrupted by Sunil’s voice, “What is the latest news, man? Do you have any chance?”
I looked up and sat there for a moment. “No, man,” I said with a pinch of sadness. “They have all rejected my application.”
“what’s next?” Sunil asked.
I sighed, “Let me think about it. Anyhow, I do not intend to be backdown. I have to find a way, and I will find my way…”
Sunil was amazed at my confidence.
Days passed… One fine morning, Sunil woke me up with a cheerful sound. He was holding a newspaper in his hand.
“Hey, wake up, man. I have good news for you.
I rubbed my eyes and sat up in bed, took a deep breath, and looked at Sunil.
Look, Michael,” he said, handing me the Newspaper. “Look at this news.”
I took the Hindustan Daily, and my eyes stuck to a piece of news. Suddenly my eyes widened.
‘New Zealand grants citizenship to all emigrants…’
“Why don’t you try for New Zealand?” Sunil asked, and watched my expression. “Yes, there is a chance to get a tourist visa.”
I felt excited. “Yes, it is a possibility.” I stood up and stared at the news in disbelief. “Yes, you are right, I have to try.”
The next day I went to the New Zealand High Commission. Many fortune seekers were waiting for their turn. I collected a visa application form and read it curiously.
There were many stipulations given in it.
Application for entering and/or for application to work while in New Zealand.
Lab: 360/m. m
(Immigration Act: 1964) So on and so forth…
I filled out the form and waited for my turn. A New Zealand lady received my visa application. I watched the lady. She was tall, blonde, elegant, and had a very attractive personality.
“How many days do you wish to stay in New Zealand?” she asked. The question caught me off- guard. I felt a sudden sense of excitement.
“Ninety days, ma’am,” I said, licking my lips.
She didn’t lift her face, only concentrated on the application form.
“Why are you going to New Zealand?” she asked without looking at me.
My face flushed. “I would like to visit New Zealand,” I said, watching her.
She glanced up and looked at my face for a moment. I felt, she was analyzing me.
There was a long pause.
“Okay, Michael.” She said, smiling softly. “Bring the air ticket and sufficient dollars. We’ll put your case forward,” she returned my credentials, still smiling.
My eyes widened, “Okay, ma’am.”
I was thrilled. My face showed disbelief. I felt that the wind had begun to change direction. I came out of the New Zealand High Commission in a hurry, feeling my legs trembling.
I informed Sunil of the good news. He was very happy.
I was on my way to Calicut by the very next train.
I’m flying to New Zealand…
Everybody at home was overjoyed to hear the news. I thought, “at last, I have achieved the result of my efforts.”
I purchased a Chennai-Auckland air ticket and the required US dollars and returned to Delhi.
The next day I submitted everything to the New Zealand High Commission. But, at the counter, another lady received my application. She asked me many questions, most of which had been asked previously.
“Why are you going to New Zealand? Do you have any intention to work there? Do you plan to go there as a working visitor. Do you have enough money to survive in New Zealand? Who will support you while you are in New Zealand?” So many questions…
I couldn’t answer most of the questions. I felt my throat went dry.
Without waiting for my response, she took my credentials and went inside.
A long sigh came out of me, and an unpredictable excitement arose inside me. What’s happening? Each minute felt like an hour.
After a while, she came back to the counter. My eyes were filled with excitement.
She looked at me. “I’m sorry, Michael. Your application has been rejected,” she said, returning my documents.
“Oh, no… Oh, my God,” I wanted to cry out loud, but the sound caught in my throat. I was in a state of despair. “Oh, God … all my efforts have been washed out.”
Slowly, I walked out of the New Zealand High Commission. At the far end, I could see the Rashtrapathi Bhavan. The sun was shining brightly, and its heat burned me. I felt a kind of uneasiness. I sat by the side of the road, feeling hopeless.
Sunil’s support gave me a kind of optimism. No, I won’t give up. Nobody can stop me. I’ll touch my goal.
I wandered in the mega city of Delhi. Connaught Place, Palika Bazaar, Chanakyapuri, were the main strolling places for me. During this time, I made acquaintances with some foreigners. No, it wouldn’t work out, I realized it later.
One day, while wandering around Santhipath, a small church caught my attention.
“Is that a church?” I was confused.
I took a closer look. Yes, that’s a church.
I wondered; I had walked through Santhipath many times. But I hadn’t seen a church here before. I thought, it was an Embassy.
“Which church is that?” I asked a passerby.
“Church? Yeah, it’s called Embassy church,” he said while walking.
“Embassy church… embassy church…” My mind repeated his words.
I came to the main gate of the church. It was closed. Suddenly my eyes caught the timings on the church board.
Sunday Service: 6: A.M. and 9 A.M.
“Yeah, there is a possibility.” A voice came inside me.
“Yes, yes. It’s an opportunity,” I mumbled to myself.
I want to be here for the Sunday service. I’ll have a chance to meet many V.I.P.s from foreign missions. “Yes, it’s really a chance,” my mind enlightened me.
I waited for the next Sunday.
The following Sunday, I arrived at the church at 6:00 a.m.
I looked around. I noticed many foreigners who seemed to be diplomats and their families from different countries.
I slowly entered the church and watched as most of the natives had closed their eyes in deep devotion. The priest leading the mass was a short young man, and despite his non-English-speaking background, he delivered the service in English with energy and gentleness.
I slowly entered the church. There was absolute silence. I watched all around through the corner of my eyes.
After the service, I observed most of the foreigners’ exchanging pleasantries, talking, and embracing each other. I noticed a line-up of expensive Embassy vehicles parked on the nearby road.
I whispered to myself that I wanted to be acquainted with them one day and that there were lots of opportunities for me at the church.
In between, I acquired a small job. It helped me to survive in Delhi. In the meantime, I continued the church visit. Months passed by… I slowly got the sense that the church visit would not work out. Those foreigners would not entertain strangers, especially locals. But I continued my church visits. Gradually my mind turned to focus on the church priest.
“Yes. He is the right person. He is the central figure of the arena. He can do something for me.” my mind whispered.
I waited for the right time.
The following Sunday…
I went to the church early and found a comfortable seat. I watched around. There were not much people present at that time. I slowly raised my head to the shrine and offered a silent prayer. That day was very important to me because I had decided to meet the priest after the service.
The holly mass begun. The same priest was leading the service. The church was almost crowded. My mind had slowly gone towards prayer. After the service, everyone left the church. I came out of the church and waited for a while.
After some time, the church compound was deserted. I saw the sexton closing the doors.
“Excuse me, where is the priest’s room?” I approached the sexton and asked.
“Oh, priest’s room, yes, it is just at the rear of the church.” He replied, and pointing out the direction.
“Can I meet the priest right now?” I asked him calmly.
The sexton studied me for a moment, smiled, “Of course…” He said quickly.
“Where is he from?” I hid my curiosity and asked.
“Yeah, he is from Brazil,” he said hastily while closing the doors.
I slowly walked towards the priest’s room and looked around. I saw a small beautiful cottage adjacent to the church. The front door was wide open. I couldn’t see anyone outside. Hesitantly, I pressed the bell-push and waited on the footsteps.
Within minutes, the priest appeared with an astonished look on his face.
He hesitated a moment, “What can I do for you, my dear son?” I heard a tone of compassion in his voice.
“Father, I… I …” My breath stuck in my chest.
“You need something?” He looked at me for a moment and asked.
I took a deep breath and said quickly.
“Father, I’m Michael from Kerala. I need some help from you. (I pulled out my passport from my pocket and showed it to him.)
He was perplexed. “What kind of help are you expecting from me?” The priest looked at me and the passport in wide-eyed.
I slowly revealed my wish to him, and gulped.
There was a long and sympathetic silence. Finally, he looked at me and then spoke slowly.
“Look, Michael, I’m really helpless.” After a pause, he continued… “Better you can approach Rev. Father Heinz. He is the most dominant person here. He is from Germany, and at present he is out of the country, and he’ll be back next week.”
I felt a spark of hope kindling in my mind. “Yes, there is a chance…”
“Thanks a lot father.” I expressed my gratitude and left.
The next Sunday I met Rev. Father Heinz. But he also said the same thing.
A few weeks melted away in this fashion. I couldn’t find any openings. I continued to wander through the streets of Delhi.
One morning, I was reading the Hindustan times daily, and a news item struck my eyes.
“Two British guys have reached New Delhi by bicycle from London.”
“From London to India on bicycle…!” My eyes became curious.
“Yes. That’s remarkable. This is a possibility,” I felt as if someone was whispering inside me.
I read the news item several times. My mind was spinning. Here it is. My mind was telling me again and again. That day I thought of the news until Sunil came home.
“Are you planning for a voyage on a bicycle?” Sunil looked at me with enthusiasm.
“I’m very much interested in this possibility,” I said pleasantly.
Sunil looked at me for a moment and waved his hands in dismissal. “Look, Michael, this is not an easy one. First of all, you need permission. Visa and funds are the other things. Europeans, they have no problem for getting visas of any countries in the world. But Indians, it’s not doable.”
Sunil’s statement made me disappointed, and we dropped the topic.
Days had passed. But the idea of an adventure trip kept popping into my mind.
“Why not an adventure trip? Is it meant only for Europeans?”
These thoughts began to develop in my mind for many days. At last, I came to feel that these thoughts had become a part of me.
“Yes, I can. I have to.” I heard the constant whispering of my mind.
But, how can I get permission? Which is the authority that gives the permission? Hundreds of questions started to flash inside my mind.
I became impatient. I wanted to air this proposal to someone else. But to whom!
At last, I decided. Sunil is the right person to talk to about this proposal.
That evening I laid open my plans to Sunil. He listened to me with wide eyes, not even uttering a single word.
A long silence hung between us.
Suddenly he started to speak…
“Michael, there is nothing wrong with trying. But you should know it’s really a big risk. Do you have any idea about the practical side of such a big voyage? You need proper preparation, and need permission from all the countries that you plan to travel through. You cannot be sure of getting permission from all those countries. You also need support from someone, including sponsorship and financial supports.”
But during the following days, my mind stuck onto the same feeling. And slowly an idea took shape.
I decided to write letters to some embassies in Europe about my proposal and await their responses.
I also wrote to Pakistan, Afghanistan, Iran, Turkey, and Greece…
Within one week I got the replies. I read those letters carefully. No one objected to my proposal, except Afghanistan. They mentioned that these types of adventure trips are very difficult in their country. It is better to board a plane.
A glimpse of a silver hope sparkled inside me.
Yes, here is a big possibility.
But, how can I do such a big bicycle trip! I hadn’t even tried a small cross-country race! Is it possible?
“Yes… you, you can.” I felt someone whispering inside me. “This is your way. This is the only way to reach your goal.”
By the very next train, I was on my way to Calicut.
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479 Payoneer : josemichael88245@gmail.com
Simple Sense… A Dynamic True Story
ചാപ്റ്റർ -1
”കുറേ നേരമായല്ലോ മാപ്പ് നോക്കിക്കൊണ്ട് ഇങ്ങനെ ഇരിക്കുന്നത്?” അച്ഛന്റെ ചോദ്യം എന്നെ ചിന്തയിൽ നിന്നും ഉണർത്തി .
”ഓ … ഞാൻ … ഞാൻ വെറുതെ ഇങ്ങനെ ഇരുന്നതാണ്.” സ്ഥലകാലബോധം വീണ്ടെടുത്തുകൊണ്ട് ഞാൻ അച്ഛനെ നോക്കി .
”കോളേജ് പരീക്ഷയല്ലേ വരുന്നത്? സമയം കളയാതെ പഠിത്തത്തിൽ ശ്രദ്ധിക്കുവാൻ നോക്ക് .”
മേശമേൽ നിവർത്തിവച്ചിരിക്കുന്ന മാപ്പിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അച്ഛൻ ശാസനാസ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു .
” അവന് വിദേശത്തേക്ക് പോകണം. ഇവിടെ നിൽക്കുവാൻ തീരെ താല്പര്യമില്ല .” ‘അമ്മ അവിടേയ്ക്ക് വന്നുകൊണ്ട് ഇടക്ക് കയറി പറഞ്ഞു .
”വിദേശത്തേക്കോ?”
അച്ഛൻ അമ്മയെ നോക്കിക്കൊണ്ട് തെല്ല് ആചാര്യത്തോടെ ചോദിച്ചു .
”അതെ, വിദേശ രാജ്യങ്ങളിലേക്ക്… ഓസ്ട്രേലിയ, ന്യൂസീലൻഡ്, യൂറോപ്പ് … അവിടേക്കാണ് അവന്റെ നോട്ടം.”
”അതെ, അവന് ഓസ്ട്രേലിയയിലേക്ക് പോകണം എന്നാണ് പറയുന്നത്.” ചേച്ചി കയറി ഇടപെട്ടു .
”ഇവിടെ എന്തെങ്കിലും നോക്കിക്കൂടെ; വെറുതെ ഓരോ മോഹങ്ങളുമായി നടക്കുന്നു; ആരാണ് ഇവനെ ഓസ്ട്രേലിയയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുന്നത്! അവിടെ ആരെങ്കിലും ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എങ്ങിനെയെങ്കിലും പോകാമായിരുന്നു .”
അമ്മയുടെ സ്വരത്തിൽ നീരസം പ്രകടമായിരുന്നു .
”ഞാൻ ഒരിക്കൽ പോകും. എങ്ങിനെയെങ്കിലും അവിടെ എത്തിച്ചേരും .”
എന്റെ വാക്കുകളിൽ ഒരു ദൃഢനിച്ചയത്തിന്റെ സ്വരമുണ്ടായിരുന്നു .
അഞ്ചു മാസങ്ങൾക്ക് ശേഷം …
”എനിക്കൊരു ജോലിയുടെ ഓഫർ വന്നിട്ടുണ്ട്.” അത്താഴം കഴിക്കുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ എല്ലാവരെയും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
”എവിടെയാണ്?”
അച്ഛൻ സാവധാനം തലയുയർത്തികൊണ്ട് അന്വേഷിച്ചു .
”തിരുവനന്തപുരത്ത് … ഒരു ട്രാവൽ ഏജൻസിയിൽ, എന്റെ സുഹൃത്ത് ജോഷി അവിടേക്ക് ചെല്ലുവാൻ എഴുതിയിരിക്കുന്നു.”
”നീ എന്തിനാണിത്ര ദൂരത്തേക്ക് പോകുന്നത്? ഇവിടെ ഒരു ജോലിക്ക് ശ്രമിച്ചുകൂടേ ? പി .സ് .സി .പരീക്ഷ വല്ലതും എഴുതുവാൻ നോക്ക് .” ‘അമ്മ തെല്ല് കോപത്തോടെ പറഞ്ഞു .
”വേണ്ട, എനിക്ക് അതിലൊന്നും താല്പര്യമില്ല; എനിക്ക് വിദേശത്തേക്ക് പോകണം. ട്രാവൽ ഏജൻസി എനിക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ട ഫീൽഡാണ് ; കുറച്ചുകാലം എനിക്ക് അവിടെ ജോലി ചെയ്യണം .”
ഞാൻ അച്ഛന്റെ മുഖഭാവം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
അച്ഛൻ കുറേനേരം എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു ; അദ്ദേഹം എന്നെ പഠിക്കുകയാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി .
”നീ എങ്ങിനെ വിദേശത്തേക്ക് പോകും. ഗൾഫ് രാജ്യങ്ങളാണെങ്കിൽ ബുദ്ധിമുട്ടില്ല , അവിടേക്ക് ശ്രമിച്ചുനോക്ക് .” മൗനം ഭജിച്ചുകൊണ്ട് അച്ഛൻ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
”ഗൾഫ് രാജ്യങ്ങൾ …” ഞാൻ നിഷേധ സ്വരത്തിൽ തലയാട്ടി.
”ട്രാവൽ ഏജൻസിയിൽ ജോലി ചെയ്തിട്ട് എന്ത് പ്രയോജനം.” ‘അമ്മ നിഷേധത്തോടെ എന്നെ നോക്കി പിറുപിറുത്തു.
”ഒന്ന് പോയിനോക്കട്ടെ, എന്തെങ്കിലും പ്രയോജനം ഉണ്ടാകും.” ഞാൻ ആരെയും ശ്രദ്ധിക്കാതെ പതുക്കെ പറഞ്ഞു .
അച്ഛൻ എന്നെത്തന്നെ കുറേനേരം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
”ശരി … നിന്റെ ഇഷ്ടം അതാണെങ്കിൽ പൊയ്ക്കോളൂ.” അച്ഛൻ അമ്മയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഞാൻ തിരുവനന്തപുരത്ത് ട്രാവൽ ഏജൻസിയിൽ ജോലിയിൽ പ്രവേശിച്ചു . തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായ അനുഭവം ; വിദേശത്തേക്ക് പോകുന്നവർ . മിക്കതും ഗൾഫ് നാടുകളിലേക്ക് . എനിക്ക് ജോലിയിൽ താല്പര്യം വര്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു . എല്ലാം അറിയുവാനുള്ള ആകാംഷ വളർന്നുവന്നു .
”ഇവിടെ യു. എസ് . യൂറോപ്പ് എന്നിവിടങ്ങളിലേക്ക് പോകുന്നവർ വരാറില്ലേ ?” താല്പര്യപൂർവം ഞാൻ ജോഷിയോട് അന്വേഷിച്ചു .
”വല്ലപ്പോഴും യൂറോപ്പ്, യു. എസ് . വിമാനടിക്കറ്റിന് ആളുകൾ വരും . അല്ലെങ്കിൽ നൈജീരിയ തുടങ്ങിയ ആഫ്രിക്കൻ രാജ്യങ്ങളിലേക്ക് .” ജോഷി കൗതുകപൂർവ്വം എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
”മൈക്കിൾ, എന്താണ് നിൻറെ ഭാവി പരിപാടികൾ?” കസേരയിലേക്ക് ചാരിയിരുന്നുകൊണ്ട് ജോഷിയുടെ അന്വേഷണം .
”ഏതെങ്കിലും പാശ്ചാത്യരാജ്യത്ത് പോകണം, അതിന് സഹായിക്കുവാൻ പറ്റുന്ന ആരെയെങ്കിലും കണ്ടെത്തുവാൻ കഴിയുമോ എന്ന് ശ്രമിക്കണം.”
ജനലിലൂടെ നീലാകാശത്തേക്ക് കണ്ണുംനട്ടുകൊണ്ട് ആരോടെന്നില്ലാതെ ഞാൻ പറഞ്ഞു .
ജോലിയിൽ പ്രവേശിച്ചിട്ട് ആറു മാസം പിന്നിട്ടിരിക്കുന്നു . ഇപ്പോൾ ട്രാവൽ രംഗത്ത് ഞാൻ പരിചയസമ്പന്നനായിരിക്കുന്നു . അതിനിടയിൽ മാലി ദ്വീപിലേക്ക് ഒരു യാത്ര . എന്റെ ആദ്യത്തെ വിദേശ യാത്ര .
ചെറുദ്വീപുകൾ ചേർന്ന ഒരു പൂക്കുടയായിരുന്നു മാലി .പ്രധാന ദ്വീപിന് ഏഴു ചതുരശ്ര കിലോമീറ്റർ വിസ്ത്രീര്ണം . ഐര്പോര്ട്ടിന് മാത്രമായി ഒരു ദ്വീപ് ഒരുക്കിയിരിക്കുന്നു .
ഒരു ദിവസത്തെ ഭക്ഷണത്തിനും താമസത്തിനും അഞ്ചു യു .എസ് .ഡോളർ . ഭക്ഷണത്തിന് മൽസ്യം ഒരു പ്രധാന ഇനമാണ് .എന്റെ നിഗമനങ്ങളെ തകിടംമറിച്ചുകൊണ്ട് വളരെ പുരോഗമനാശയക്കാരായ ജനങ്ങൾ . യൂറോപ്പിലെ ജനങ്ങളെ അനുകരിക്കുന്ന വേഷവിധാനങ്ങൾ . വിദേശ ഉത്പന്നങ്ങൾകൊണ്ട് നിറഞ്ഞ മാലി ദ്വീപ് . പ്രധാന ദ്വീപായ മാലിയിൽ വിദേശ ആഡംബര കാറുകളും മോട്ടോർ സൈക്കിളുകളും പരക്കം പായുന്നു .കൂടാതെ നയനമനോഹരമായ കടൽ .ആഴം തീരെ കുറഞ്ഞു മനോഹരമായ ആ നീലപ്പരപ്പിൽ വർണ്ണപകിട്ടാർന്ന ധാരാളം മൽസ്യകൂട്ടങ്ങൾ . കണ്ണഞ്ചിപ്പിക്കുന്ന വേഗത്തിൽ സ്പീഡ്ബോട്ടുകളുടെ പരക്കംപാച്ചിൽ .
അത്യന്തം വർണ്ണശബളമായ ലോകം .
മാലി പ്രണയം ഒരാഴ്ച്ച നീണ്ടുനിന്നു .
മൂന്ന് മാസത്തിന് ശേഷം വീണ്ടും ഒരു വിദേശയാത്ര . ഇന്ത്യയുടെ കാൽച്ചുവട്ടിൽ കിടക്കുന്ന ശ്രീലങ്ക എന്ന രാജ്യത്തെ അടുത്തറിയുവാൻ ഒരവസരം .തലസ്ഥാനമായ കൊളോമ്പോയിൽ രണ്ടാഴ്ച്ച . അതിനുശേഷം തിരികെ തിരുവനന്തപുരത്തേക്ക് .
ഒരു സായാഹ്നം …
ഞാനും ജോഷിയും റൂമിൽ വിശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു .ടേപ്പ് റിക്കോർഡറിൽ നിന്നും abba യുടെ ഗാനം അന്തരീക്ഷത്തിൽ അലയടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു
I have a dream…
I’ll cross the stream…
”ഞാൻ നാട്ടിലേക്ക് മടങ്ങിപോകുവാൻ തീരുമാനിച്ചു.” ജോഷിയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു .
”ഹാ … എന്തുപറ്റി മൈക്കിൾ, പെട്ടെന്നൊരു തീരുമാനം?” ജോഷിയുടെ മുഖത്ത് ജിജ്ഞാസ .
”തിരുവനന്തപുരത്ത് നിന്നിട്ട് ഒരു പ്രയോജനവുമില്ല, വെറുതേ സമയം കളയുന്നു. എനിക്ക് ഓസ്ട്രേലിയൻ വിസക്ക് ശ്രമിക്കണം . അതിന് ഡൽഹിയാണ് പറ്റിയ ഇടം .”
എന്റെ അസ്വസ്ഥത വളരെ പ്രകടമായിരുന്നു .
”ഡൽഹി … അവിടെയാണ് എല്ലാ രാജ്യങ്ങളുടെയും എംബസികൾ. ഡൽഹിയിൽ താമസിച്ചുകൊണ്ട് ഓസ്ട്രേലിയൻ വിസക്ക് ശ്രമിക്കുകയും ചെയാം .”
”അപ്പോൾ പോകാൻതന്നെ തീരുമാനിച്ചോ?” വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ എന്നെ നോക്കികൊണ്ട് ജോഷി അന്വേഷിച്ചു .
”ഉം … കുറച്ചു ദിവസങ്ങളായി ഞാൻ അതിനെക്കുറിച്ചുതന്നെ ആലോചിക്കുകയായിരുന്നു. ഡൽഹിയിൽ ചെന്നാൽ സുനിലിന്റെ സഹായം പ്രതീക്ഷിക്കാം .ഡൽഹി ഒരു വലിയ സാധ്യതയായി ഞാൻ കാണുന്നു .” അത്ഭുതത്തോടെ എന്നെത്തന്നെ നോക്കികൊണ്ടിരുന്ന ജോഷിയെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
”അതെ, അതെ, ഡൽഹി ഒരു വലിയ സാധ്യതയാണ്.” മൗനം ഭജിച്ചുകൊണ്ട് ജോഷി അഭിപ്രായപ്പെട്ടു .
ഡൽഹി യാത്രയെക്കുറിച്ച് ഞാൻ വീട്ടിൽ അറിയിച്ചു . ആദ്യം വിസമ്മതിച്ചു എങ്കിലും അവസാനം അച്ഛൻ അമ്മയോട് പറഞ്ഞു .
”അവന്റെ ആഗ്രഹമില്ലേ … അവിടെച്ചെന്ന് ശ്രമിക്കട്ടെ.”
അച്ഛന്റെ സമ്മതം എനിക്ക് അതിയായ സന്തോഷവും ആത്മവിശ്വാസവും പകർന്നു .പരിശ്രമിച്ചാൽ നേടാം എന്നൊരു തോന്നൽ .
ഒരാഴ്ചക്ക് ശേഷം ഞാൻ ഡൽഹിയിലേക്ക് ട്രെയിൻ കയറി .
Oh… what a surprise!! നീ എന്താണ് ഇവിടെ ?” സുനിലിന്റെ മുഖത്ത് അത്ഭുതം .
“ഞാൻ നിന്നെ അന്വേഷിച്ച് വന്നതാണ്.” വാശ്യമായി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
” എപ്പോഴാണ് ഡൽഹിയിൽ എത്തിയത്?”
”ഇതാ … പതിനൊന്ന് മണിക്ക്, നേരെ ഇങ്ങോട്ട് പോന്നു.
”മൈക്കിൾ … എന്താണ് നിന്റെ വരവിന്റെ ഉദ്ദേശം?’ ആകാംഷ കലർന്ന സ്വരത്തിൽ സുനിലിന്റെ അന്വേഷണം .
”എനിക്ക് കുറച്ചുനാൾ ഡൽഹിയിൽ നിൽക്കണം. അതിന് നിന്റെ സഹായം വേണം .” സുനിലിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
സുനിൽ എന്റെ അടുത്ത സുഹൃത്തും സഹപാഠിയുമാണ് . ഡൽഹിയിൽ വാട്ടർ അതോറിറ്റിയിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നു .
ഞാൻ എന്റെ ആഗ്രഹം സുനിലിനോട് വിവരിച്ചു .
”ഉം … ശ്രമിച്ചുനോക്ക്. പിന്നെ, താമസം ബുദ്ധിമുട്ടില്ല . എന്റെ റൂം ഷെയർ ചെയാം .പിന്നെ … എന്റെ വിലാസം നിനക്ക് എവിടെനിന്ന് കിട്ടി ?”
”നിൻറെ അമ്മയുടെ അടുക്കൽനിന്ന്. പിന്നെ … ഞാൻ വരുന്ന വിവരം അറിയിക്കാതിരുന്നത് നീ എന്തെങ്കിലും എതിർപ്പ് പറഞ്ഞാലോ എന്ന് ഭയന്നിട്ടായിരുന്നു .” ഒരു കള്ളച്ചിരിയോടെ ഞാൻ സുനിലിനെ നോക്കി .
”മൈക്കൽ, നിൻറെ ആഗ്രഹം നടക്കുമോ?” സുനിൽ തെല്ല് സംശയത്തോടെ എന്നെ നോക്കി .
”ഞാനൊന്ന് ശ്രമിച്ചുനോക്കട്ടെ … വിജയിച്ചാൽ രക്ഷപെട്ടു.” അങ്ങ് അകലങ്ങളിലേക്ക് കണ്ണുകൾ പായിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പതുക്കെ പറഞ്ഞു .
ഒരു സായാഹ്നം …
ഞങ്ങൾ റൂമിന്റെ ബാൽക്കണിയിൽ ചുറ്റുപാടുകൾ കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങിനെ നിന്നു .
വളരെ തിരക്കുനിറഞ്ഞ ഡൽഹി എന്ന മഹാനഗരത്തിന്റെ ഉള്ളറകൾ . പല ദേശക്കാർ ,ഇന്ത്യയുടെ പല ഭാഗങ്ങളിൽനിന്നും വരുന്നവർ . ഇടുങ്ങിയ തെരുവീഥികളിലൂടെ ജനങ്ങളും വാഹനങ്ങളും മൽസരിച്ച് മുന്നേറുന്നു .ചില ഭാഗങ്ങളിൽ ദൈവത്തിന്റെ മഹത്വം ചാർത്തികിട്ടിയ കന്നുകാലികൾ . അവ ഷോപ്പുകളുടെയും വീടിന്റെയും ഉമ്മറപ്പടിയിൽ പൊതിഞ്ഞു വലിച്ചെറിഞ്ഞ ഉണങ്ങിയ ചപ്പാത്തിക്കായി പരതി നടക്കുന്നു .
”മൈക്കിൾ … നിന്റെ പദ്ധതികൾ നടക്കുമോ? നീ എങ്ങിനെ വിദേശത്തേക്ക് പോകും !”
സുനിലിന്റെ ആശങ്ക നിറഞ്ഞ ചോദ്യം എന്നെ ചിന്തയിൽ നിന്നും ഉണർത്തി .
”ടുറിസ്റ്റ് വിസ ലഭിക്കുമോ എന്ന് നോക്കണം!” ഒരു ദീർഘനിശ്വാസത്തോടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു .
”മൈക്കിൾ, അതിന് ഒരു സ്പോൺസർ വേണം; ഓസ്ടേലിയയിലേക്ക് ഇമിഗ്രന്റ് വിസ ലഭിക്കണമെങ്കിൽ അവിടെ ബന്ധുക്കൾ ആരെങ്കിലും വേണം; കൂടാതെ പേര് രജിസ്റ്റർ ചെയ്ത് കാത്തിരിക്കണം; ചിലപ്പോൾ വർഷങ്ങൾ തന്നെ വേണ്ടിവരും.”
”ഹോ … അങ്ങിനെ കാത്തിരുന്ന് സമയം കളയാൻ പറ്റില്ല; ഏത് വിസ ലഭിച്ചാലും മതി. ടൂറിസ്റ്റ് വിസയാണ് എളുപ്പം ; അത് ലഭിക്കുമോ എന്ന് ശ്രമിക്കണം .” ഞാൻ അകലങ്ങളിലേക്ക് കണ്ണുകൾ പായിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
” ശരി മൈക്കിൾ, അവിടെച്ചെന്ന് മുങ്ങുവാനുള്ള പരിപാടിയാണോ?” ഒരു കുസൃതിച്ചിരിയോടെ സുനിൽ തോളിൽ കൈയിട്ടുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
” ഹേയ്, അവിടെ എത്തിയശേഷം ഒരു വിവാഹം; എനിക്ക് അവിടെ നിയമപരമായി തന്നെ നിൽക്കണം.” ഞാൻ തെല്ല് ഉത്സാഹത്തോടെ പറഞ്ഞു .
”Okay… all the best Michael…” സുനിൽ സരസഭാവത്തിൽ തലയാട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
ഡൽഹി നഗരത്തിന്റെ കേന്ദ്രബിന്ദുവായ കോണോട്ട് പ്ലേസ് … ബ്രിട്ടിഷുകാർ നിർമിച്ച വൃത്താകൃതിയിൽ നിരനിരയായി പരന്നുകിടക്കുന്ന വളരെ പഴക്കംചെന്ന ഷോപ്പിംഗ് കേന്ദ്രങ്ങൾ .
ഒട്ടുമിക്ക പോപ്പുലർ കമ്പനികളുടെയും ഷോറൂമുകൾ , അയർലൈൻസ് ഓഫീസുകൾ ,ട്രാവൽ ഏജൻസികൾ , കൂടാതെ വിവിധ മീഡിയ ഓഫീസുകളും .
”ഇവിടുത്തെ ഷോപ്പിംഗ് വളരെ ചിലവേറിയതായിരിക്കണം.”
ഞാൻ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു . വളരെയധികം വിദേശികൾ . ചിലർ അലസമായി ഷോപ്പിംഗ് കാഴ്ചകൾ ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് സാവധാനം നടന്നുനീങ്ങുന്നു .ചിലർ പുൽത്തകിടിയിൽ വിശ്രമിക്കുന്നു .അതിൽ ദമ്പതികളും ചെറുപ്പക്കാരും തുടങ്ങി പ്രായമായവർ വരെയുണ്ട് .
”അവരുടെ അടുക്കൽച്ചെന്ന് ഒന്ന് പരിചയപ്പെടുവാൻ കഴിയുമോ?” സംശയത്തോടെ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു .
”ഇല്ല … അത് നടക്കില്ല, ഈ മഹാനഗരത്തിൽ അപരിചിതരെ അവർ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കില്ല. പോക്കറ്റടിക്കാർ തുടങ്ങി പലതരം ക്രിമിനലുകൾ വരെ ഈ ജനസമുദ്രത്തിൽ ഉണ്ട് .”
കുറച്ചുമാറി അവരുടെ ചലനങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ ആ പുൽത്തകിടിയിൽ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു .
ദിവസങ്ങൾ പിന്നിട്ടപ്പോൾ എന്റെ ശ്രദ്ധ എംബസികൾ സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന സ്ഥലങ്ങളിലേക്കായി .ശാന്തിപഥ് ചാണക്യപുരി എന്നിവിടങ്ങളിലൂടെ ഞാൻ കറങ്ങിനടന്നു .
വളരെ ആസൂത്രിതമായ വിധത്തിൽ പണിത മനോഹരമായ വീഥികൾ . വിശാലമായ ആ റോഡിന്റെ മധ്യഭാഗത്ത് വലിയ പുൽത്തകിടികൾ .റോഡിന്റെ ഇരുവശങ്ങളിലും വിവിധ രാജ്യങ്ങളുടെ എംബസികൾ .
അമേരിക്കൻ എംബസ്സി തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .ചുറ്റിനും വലിയ മതിൽക്കെട്ട് .അതിന് മുകളിൽ കമ്പികൊണ്ട് ഉയരത്തിൽ വേലികെട്ടിയിട്ടുണ്ട് .വളരെ സുരക്ഷിതമായ സംവിധാനം .ആർക്കും പെട്ടെന്ന് അതിനുള്ളിൽ അതിക്രമിച്ചു കടക്കുവാൻ കഴിയില്ല .കൂടാതെ ഓരോ മുക്കിലും ക്ലോസ്ഡ് സർക്യുട്ട് ക്യാമറകൾ സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്നു .
അമേരിക്കൻ എംബസിയോട് ചേർന്ന് ഫ്രഞ്ച് എംബസ്സി . അതിനപ്പുറത്തായി ജർമൻ ,നെതെര്ലാന്ഡ് , നോർവേ എന്നിങ്ങനെ എംബസികൾ നിരനിരയായി സ്ഥിതിചെയ്യുന്നു .എവിടെയും അതീവ സുരക്ഷ. ക്യുവിൽ നിൽക്കുന്ന ആളുകളെ ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .വിസക്കുവേണ്ടി കാത്തുനിൽക്കുന്ന ഭാഗ്യാന്വേഷികളാണ് .അതിരാവിലെതന്നെ ക്യുവിൽ ഇടം കണ്ടെത്തിയവർ .
ഒരു എംബസിക്ക് മുന്നിൽ പതിവിൽ കവിഞ്ഞ തിരക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചു .
ഞാൻ അടുക്കലേക്ക് ചെന്നു .
”അതെ, ഓസ്ട്രേലിയൻ ഹൈക്കമ്മീഷൻ.” വളരെയധികം ഭാഗ്യാന്വേഷികൾ തങ്ങളുടെ ഊഴത്തിനായി കാത്തുനിൽക്കുന്നു .
”എനിക്കും ഒരുദിവസം ഇവിടെനിന്ന് വിസ ലഭിക്കുമായിരിക്കും.” ഞാൻ ആ തിരക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് കുറേ നേരം അങ്ങിനെ നിന്നു .
”ശാന്തിപഥിൽ പോയിട്ടെന്തായി? ഏതെങ്കിലും വിസക്ക് അന്വേഷിച്ചോ ?” സുനിലിന്റെ ചോദ്യത്തിൽ തെല്ല് ജിജ്ഞാസ ഉണ്ടായിരുന്നു .
”എവിടെയും ശ്രമിച്ചില്ല. എംബസ്സികളിലേക്ക് കയറുവാൻതന്നെ ഭയം തോന്നി .ഞാൻ ചിലരോട് വിസ നടപടികളെക്കുറിച്ച് അന്വേഷിച്ചു .എനിക്ക് ഒരു കാര്യം മനസ്സിലായി .”
“എംബസ്സിയിൽ വിസക്ക് അപേക്ഷിക്കുമ്പോൾ ഫോട്ടോ വേണം. ശരി… ഏതായാലും ഞാൻ ഒന്ന് ശ്രമിച്ചുനോക്കട്ടെ .” ഒരു ഉണർവോടെ ഞാൻ സുനിലിനെ നോക്കി .
”ശരി … ഒന്ന് ശ്രമിച്ചുനോക്ക്.” സുനിൽ പുറത്ത് തട്ടിക്കൊണ്ട് പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു .
രണ്ടു ദിവസത്തിന് ശേഷം ഞാൻ ഓസ്ട്രേലിയൻ ഹൈക്കമ്മീഷനിൽ ചെന്നു . രാവിലെതന്നെ ക്യുവിന് നല്ല നീളം .അധികവും ”തലേക്കെട്ടുകാർ ”
നേരെ വിസഫോം കൊടുക്കുന്ന ഭാഗത്തേക്ക് ചെന്നു . ഒരു ഫോമെടുത്ത് അതിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചു .
പേര് , ജനനതിയ്യതി , തൊഴിൽ , ഓസ്ട്രേലിയയിൽ എത്തിയാൽ സപ്പോർട്ട് ചെയ്യുന്ന വ്യക്തിയുടെ വിവരങ്ങൾ , ഇന്ത്യയിലെ സാമ്പത്തിക ശ്രോതസ്സുകൾ , അങ്ങിനെ നീളുന്നു .
എനിക്ക് ഒരുകാര്യം ബോധ്യമായി .
” അതിൽ മിക്ക കോളങ്ങളും എനിക്ക് പൂരിപ്പിക്കുവാൻ കഴിയില്ല.”
”ഏതായാലും ടുറിസ്റ്റ് വിസക്ക് അപേക്ഷിച്ചുനോക്കാം; ഭാഗ്യമുണ്ടെങ്കിൽ വിസ ലഭിക്കും.” ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു .
പൂരിപ്പിക്കാൻ കഴിയുന്ന കോളങ്ങൾ പൂരിപ്പിച്ച് ഫോട്ടോ പതിച്ചശേഷം ഞാൻ എന്റെ ഊഴവും കാത്ത് അങ്ങിനെ നിന്നു .
”എന്തൊക്കെയാവും അവർ ആവശ്യപ്പെടുക?” അടുത്തത് എന്റെ ഊഴമാണ് .
ഞാൻ കൗണ്ടറിനകത്തേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു . ഒരു ഓസ്ട്രേലിയൻ യുവതി കൗണ്ടറിൽ ഇരിക്കുന്നു .
ഞാൻ അപേക്ഷ പാസ്പോര്ട്ട് സഹിതം ഗ്ലാസ് കൗണ്ടറിന്റെ വിടവിലൂടെ അകത്തേക്ക് വച്ചു .
യുവതിയുടെ കണ്ണുകൾ അപേക്ഷ ഫോമിലൂടെ ഓടിനടന്നു .
”ടുറിസ്റ്റ്.”
അവർ തലയുയർത്തി എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു .
”Yes, ma’am’ ഞാൻ ഭയഭക്തിയോടെ തലയാട്ടി.
അവർ എന്റെ അപേക്ഷ വിശദമായി പരിശോധിച്ചു. എന്നിട്ട് തുടർന്നു .
”Do you have any sponsor’’
എനിക്ക് വാക്കുകൾ തൊണ്ടയിൽ കുടുങ്ങിയതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു .പെട്ടെന്ന് ഉന്മേഷം വീണ്ടെടുത്തുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
”No… no… ma’am’
കുറച്ചു നേരത്തെ നിശബ്ദത …
”Sorry, Michael. – ഞങ്ങൾക്ക് വിസ നൽകുവാൻ നിർവാഹമില്ല.”
അപേക്ഷാഫോം അവിടെ വച്ച ശേഷം പാസ്പോര്ട്ട് മാത്രം തിരികെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് അവർ പറഞ്ഞു .
എനിക്ക് വളരെ നിരാശ തോന്നി . കുറച്ചുനേരം ഒരിടത്ത് മാറി നിന്നുകൊണ്ട് അപേക്ഷകൾ ഏത് വിധത്തിൽ വിസക്ക് അപേക്ഷിക്കുന്നു എന്ന് ശ്രദ്ധിച്ച ശേഷം സാവധാനം പുറത്തേക്ക് നടന്നു .
അടുത്തദിവസം കാനഡ ഹൈക്കമ്മീഷനിൽ .
വിസഫോം പൂരിപ്പിച്ച് കൗണ്ടറിൽ കൊടുത്തു . തലേദിവസത്തെ അനുഭവത്തിന്റെ ആവർത്തനം . കൂടാതെ എത്ര പണം കാനഡയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുവാൻ കഴിയും , കുടുംബാങ്ങങ്ങളുടെ വിവരങ്ങൾ , അങ്ങിനെ നീളുന്നു അവരുടെ ചോദ്യങ്ങൾ .
അവിടെയും എന്റെ ഫോട്ടോ പതിച്ച അപേക്ഷാഫോം വാങ്ങിവച്ചശേഷം പാസ്പോര്ട്ട് തിരികെ തന്നു .
”മൈക്കിൾ, നീ പോയ കാര്യം എന്തായി? ഏതെങ്കിലും രാജ്യത്തേക്ക് വിസ ലഭിക്കുവാൻ സാധ്യതയുണ്ടോ ?” ബെഡിൽ ഓരോന്നും ഓർത്തുകിടന്ന എന്നെ തട്ടിക്കൊണ്ട് സുനിൽ അന്വേഷിച്ചു .
“ഒരു രക്ഷയുമില്ല. എല്ലാ എംബസ്സികളിലും വിസ നിരസിക്കാൻ മാത്രം .” സുനിലിനെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് തെല്ല് നിരാശയോടെ ഞാൻ മറുപടി പറഞ്ഞു .
“ഇനി എന്താണ് നിന്റെ പരിപാടി?” സുനിൽ ആകാംഷയോടെ എന്നെ നോക്കി .
“ഞാൻ അങ്ങിനെ തോറ്റു പിന്മാറുന്നില്ല. എന്തെങ്കിലും വഴി കണ്ടെത്തണം . ഞാൻ കണ്ടെത്തും .” എന്റെ ആത്മവിശ്വാസം സുനിലിനെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി .
ദിവസങ്ങൾ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .
ഒരു പ്രഭാതം … ഹിന്ദുസ്ഥാൻ ദിനപത്രവും പിടിച്ചുകൊണ്ട് സുനിൽ എന്നെ തട്ടിവിളിച്ചു .
‘’Michael… I have a good news for you’’
ഞാൻ ആകാംഷയോടെ ബെഡിൽ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു .
“ഇതാ നോക്ക് ” സുനിൽ പത്രം എന്റെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ആ വാർത്തയിൽ എന്റെ കണ്ണുകൾ ഉടക്കിനിന്നു .
“ന്യൂസിലാൻഡിൽ എല്ലാ കുടിയേറ്റക്കാർക്കും പൗരത്വം നൽകുന്നു.”
“എന്തുകൊണ്ട് ന്യൂസിലാൻഡിൽ ശ്രമിച്ചുകൂടാ …! ” സുനിൽ എന്റെ മുഖഭാവം ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“ടുറിസ്റ്റ് വിസ ലഭിക്കുവാൻ വലിയ സാധ്യത കാണുന്നു.”
“അതെ … സാത്യതയുണ്ട്. ഒന്ന് ശ്രമിക്കണം .” ഞാൻ ഉത്സാഹത്തോടെ ബെഡിൽ നിന്നും ചാടിഎഴുന്നേറ്റു .
അടുത്ത ദിവസം ഞാൻ ന്യൂസീലൻഡ് ഹൈക്കമ്മീഷനിൽ ചെന്നു . ഗേറ്റിന് മുൻപിൽ സാമാന്യം തിരക്ക് കാണുന്നുണ്ട് .ഭാഗ്യാന്വേഷികൾ ഓരോരുത്തരായി തങ്ങളുടെ ഊഴവും കാത്ത് നിൽക്കുന്നു .
അപേക്ഷാ ഫോറത്തിൽ ഞാൻ ശ്രദ്ധാപൂർവം കണ്ണോടിച്ചു .
വളരെയധികം നിബന്ധനകളുണ്ട് .
Application for entering and/or for application to work while in New Zealand.
Lab: 360/m. m
(Immigration Act: 1964) So on and so forth…
അങ്ങിനെ നീണ്ടുപോയി അതിലെ വിവരങ്ങൾ .
ഫോം പൂരിപ്പിച്ച് ഫോട്ടോ പതിച്ച ശേഷം ഞാൻ എന്റെ ഊഴത്തിനായി കാത്തുനിന്നു .
ഒരു ന്യൂസിലൻഡുകാരി കൗണ്ടറിൽ എന്റെ അപേക്ഷ സ്വീകരിച്ചു .
ഞാൻ അവരെത്തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചു Tall… Blonde… വളരെ ഭംഗിയുള്ള യുവതി .
“എത്ര ദിവസം ന്യൂസിലാൻഡിൽ നിൽക്കുവാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നു?”
അവരുടെ ചോദ്യം എന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് ഉയർത്തി .
“90 days ma’am ഞാൻ അവരെത്തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“എന്തിനാണ് ന്യൂസിലൻഡിലേക്ക് പോകുന്നത്?” എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അവർ ചോദിച്ചു .
“ന്യൂസിലാൻഡ് സന്ദർശിക്കാൻ താൽപര്യപ്പെടുന്നു.” തെല്ല് സങ്കോചത്തോതെ ഞാൻ പറഞ്ഞു .
പിന്നെയും ചോദ്യങ്ങൾ … ഞാൻ എല്ലാത്തിനും മറുപടി നൽകി .
അവരുടെ കണ്ണുകൾ എന്റെ അപേക്ഷാ ഫോറത്തിലൂടെ സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു . തെല്ല് നേരത്തെ നിശ്ശബ്ദതക്ക് ശേഷം അവർ പറഞ്ഞു .
“Okey, Michael എയർ ടിക്കറ്റും, ഡോളറും എടുത്തുവരൂ …” അപേക്ഷാ ഫോറവും പാസ്സ്പോര്ട്ടും തിരികെ ഏല്പിച്ചുകൊണ്ട് അവർ പറഞ്ഞു.
എനിക്ക് ആവേശം അടക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല .ആദ്യമായി ഒരു അനുകൂല സ്ഥിതി വന്നിരിക്കുന്നു .
വേഗത്തിൽ ന്യൂസിലാൻഡ് ഹൈക്കമ്മീഷനിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് വന്നു .സന്തോഷം കൊണ്ട് കാലുകൾക്ക് നേരിയ വിറയൽ അനുഭവപ്പെടുന്നതായി തോന്നി .
ഈ സന്തോഷവാർത്ത സുനിലിനെ അറിയിക്കുവാൻ ഞാൻ ധൃതിയിൽ നടന്നു.
അടുത്ത ട്രെയിനിൽ തന്നെ ഞാൻ കോഴിക്കോടിന് യാത്രയായി .
കാര്യങ്ങൾ അറിഞ്ഞപ്പോൾ വീട്ടിൽ എല്ലാവര്ക്കും സന്തോഷം . എന്റെ പരിശ്രമത്തിന് ഫലമുണ്ടായിരിക്കുന്നു എന്ന തോന്നൽ .
ക്വാണ്ടാസ് എയർലൈൻസിന്റെ Madras-Auckland എക്കണോമി ടിക്കറ്റും അഞ്ഞൂറ് യൂ .എസ് .ഡോളറും സംഘടിപ്പിച് ഞാൻ ഡൽഹിയിൽ മടങ്ങിയെത്തി .
അടുത്ത ദിവസം തന്നെ ഞാൻ ഇവ ന്യൂസീലൻഡ് ഹൈക്കമ്മീഷനിൽ സമർപ്പിച്ചു .ആദ്യം ഇന്റെർവ്യൂ ചെയ്ത വനിത ആയിരുന്നില്ല അപ്പോൾ കൗണ്ടറിൽ .
അവർ ഓരോ ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിക്കുവാൻ തുടങ്ങി .മിക്കതും നേരത്തെ ചോദിച്ച ചോദ്യങ്ങൾ തന്നെ .
എന്തിനാണ് ന്യൂസിലാൻഡിൽ സന്ദർശനം നടത്തുന്നത് ? അവിടെ ജോലി ചെയുവാൻ താല്പര്യമുണ്ടോ ?വർക്കിംഗ് വിസിറ്ററായി പോകുവാനാണോ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത് ? ന്യൂസിലാൻഡിൽ എത്തിയാൽ അവിടെ സഹായിക്കുവാൻ അവിടെ ആരാണ് ഉള്ളത് ? അങ്ങിനെ ധാരാളം ചോദ്യങ്ങൾ .
മിക്ക ചോദ്യത്തിനും എനിക്ക് മറുപടി പറയുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല .തൊണ്ടയിൽ ഉമിനീർ കുടുങ്ങിയതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു .
അവർ എന്റെ മറുപടിക്ക് കാതോർക്കാതെ രേഖകളുമായി അകത്തേക്ക് നടന്നു .
എന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്നും ഒരു ദീർഘനിശ്വാസം ഉണർന്നു . ആകാംഷാഭരിതമായ നിമിഷങ്ങൾ . നിമിഷങ്ങൾക്ക് മണിക്കൂറുകളുടെ ദൈർഘ്യം അനുഭവപ്പെട്ടു .
കുറച്ചുകഴിഞ്ഞു അവർ കൗണ്ടറിലേക്ക് മടങ്ങിവന്നു .
എന്റെ കണ്ണുകളിൽ ആകാംഷ നിറഞ്ഞുതുളുമ്പി .
“I am sorry, Michael … താങ്കളുടെ അപേക്ഷ നിരസിച്ചിരുന്നു.
അവർ രേഖകളെല്ലാം തിരികെ തന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
എന്റെ മനസിലേക്ക് നിരാശയുടെ കാർമേഘങ്ങൾ ഉരുണ്ടുകൂടി വന്നു .
“ഇതിനുവേണ്ടി ആയിരുന്നോ ഇത്രമാത്രം ഓടിയത്?”
ഞാൻ സാവധാനം ഹൈക്കമ്മീഷനിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് നടന്നു .
ശാന്തിപഥിലെ വിശാലമായ വീഥിയിലൂടെ വാഹനങ്ങൾ വേഗത്തിൽ പോകുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഇങ്ങോട്ടില്ലാതെ അങ്ങിനെ നടന്നു . അങ്ങ് ദൂരെ രാഷ്ട്രപതി ഭവൻ തലയുയർത്തി നിൽക്കുന്നത് കാണാമായിരുന്നു .
എന്തോ … വല്ലാത്തൊരു സങ്കടം അനുഭവപ്പെട്ടു .കാലുകളിൽ ഒരുതരം മരവിപ്പ് ബാധിച്ചിരിക്കുന്നു .ഞാൻ റോഡരികിലെ ആ വിശാലമായ പുൽത്തകിടിയിൽ വെറുതെ ഇരുന്നു . തീർത്തും നിരാശനായി.
സുനിലിന്റെ പ്രോത്സാഹനം എന്നിൽ പുതിയ ഒരു ഉണർവ് നൽകി .ഇനി പിന്മാറ്റമില്ല .മുന്നോട്ട് വച്ച കാൽ മുമ്പോട്ട് തന്നെ .
ഞാൻ ഡൽഹി എന്ന മഹാ നഗരത്തിൽ ചുറ്റിനടന്നു .
കൊണാട്ട് പ്ലേസ് , പാലികാ ബസാർ , ശാന്തിപഥ് . ചാണക്യപുരി … എല്ലാം എന്റെ പ്രധാന സഞ്ചാരവീഥികളായി മാറി .അതിനിടയിൽ ചില വിദേശികളെ പരിചയപ്പെടുവാൻ അവസരം ലഭിച്ചു .പക്ഷെ, അതൊന്നും പ്രതീക്ഷ ഉയർത്തുന്നവയായിരുന്നില്ല .
ഒരുദിവസം ശാന്തിപഥിലെ നടത്തത്തിനിടയിൽ ഒരു പള്ളി എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽപെട്ടു .
ഞാൻ സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി . അതെ … അതൊരു പള്ളി തന്നെ .
എത്രയോ തവണ ഞാൻ ഇതിലെ മുന്നിലൂടെ നടന്നിരിക്കുന്നു .അപ്പോഴൊന്നും ഈ പള്ളി ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നില്ല . ഏതെങ്കിലും ഒരു എംബസ്സി ആയിരിക്കും എന്ന ധാരണയായിരുന്നു .
“ഇത് ഏതാണ് പള്ളി?” ഒരു വഴിപോക്കന്റെ അടുക്കൽ ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .
“ഇതാണ് എംബസ്സി ചർച്ച്.” അയാൾ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു .
“എംബസ്സി ചർച്ച് … എംബസ്സി ചർച്ച് …” എന്റെ മനസ്സ് പലതവണ ഉരുവിട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു.
ഞാൻ സാവധാനം പള്ളിയുടെ ഗേറ്റിനരുകിലേക്ക് നടന്നു .
ഗേറ്റ് പൂട്ടിയിരുന്നു . ഗേറ്റിന് അരികെ സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന ചെറിയ ബോർഡിൽ എന്റെ കണ്ണുകൾ ഉടക്കിനിന്നു .
Sunday Service 6.00 a.m., 9.a.m
ഇതും ഒരു അവസരമല്ലേ … എന്ന ചിന്ത എന്റെ മനസ്സിൽ ഉയർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു .
ഞായറാഴ്ച ഇവിടെ വരണം . പലരുമായി പരിചയപ്പെടുവാൻ കഴിയും .പ്രത്യേകിച്ച് എംബസ്സിയിലെ ഉദ്യോഗസ്ഥരുമായി . ചിലപ്പോൾ അവരുടെ സഹായം ലഭിച്ചേക്കാം .
ഞാൻ അടുത്ത ഞാറാഴ്ച്ചക്കായി കാത്തിരുന്നു .
ധാരാളം വിദേശികൾ , പല രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നും വരുന്നവർ ; അവർ എംബസ്സി ഉദ്യോഗസ്ഥരും കുടുംബാഗങ്ങളും ആയിരിക്കണം .
ഞാൻ സാവധാനം പള്ളിയുടെ അകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചു .എങ്ങും നിശബ്ദത .
സംശയത്തോടെ ഞാൻ അവിടെമാകെ ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചു . ഇന്ത്യക്കാർ വളരെ കുറവ് .എല്ലാവരും നിശബ്ദരായി ഇരുന്നു പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു .
കുർബാന തുടങ്ങി , കുർബാന ചൊല്ലുന്നത് ഉയരം കുറഞ്ഞ ഒരു പുരോഹിതനാണ് .ഇംഗ്ലീഷ് കുർബാനയാണ് നടക്കുന്നത് . എന്റെ മനസ്സ് സാവധാനം ഭക്തിനിർഭരമായി .പ്രാർത്ഥനയുടെ ഇടയിൽ എപ്പോഴോ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചു .
“ആരെയെങ്കിലും പരിചയപ്പെടാൻ അവസരം ലഭിക്കേണമേ.”
ഒരു മണിക്കൂറിന് ശേഷം കുർബാന കഴിഞ്ഞു .എല്ലാവരും പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങുകയായി .ഞാനും സാവധാനം എഴുന്നേറ്റ് പുറത്തേക്ക് വന്നു .
പള്ളിയുടെ വെളിയിൽ എംബസ്സി ഉദ്യോഗസ്ഥരും കുടുംബാഗങ്ങളും കുശലാന്വേഷണം നടത്തുന്നു .പള്ളിയോട് ചേർന്ന റോഡരുകിൽ എംബസ്സി ബോർഡുകൾ വച്ച ധാരാളം വിദേശനിര്മിത കാറുകൾ നിരനിരയായി കിടക്കുന്നു .
അവരൊക്കെ ഉയർന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥരായിരിക്കണം . ചിലപ്പോൾ അവരുടെ ഇടയിൽ പല രാജ്യങ്ങളിലെയും അംബാസിഡർമാരും ഉണ്ടായിരിക്കണം .”ഇനിയും വരണം ” മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .ഇവിടെ പലരുമായും പരിചയപ്പെടാൻ അവസരം ലഭിക്കുമായിരിക്കും .ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ റോഡിലേക്കിറങ്ങി സാവധാനം നടന്നു .
ഒരു ചെറിയ ജോലി അതിനിടയിൽ ഞാൻ സമ്പാദിച്ചുകഴിഞ്ഞിരുന്നു .ഡൽഹിയിൽ പിടിച്ചുനിൽക്കുവാൻ ഈ ജോലി എന്നെ വളരെയധികം സഹായിച്ചു .എങ്കിലും ഞായറാഴ്ചകളിലെ എംബസ്സി ചർച്ച് സന്ദർശനം മുടങ്ങാതെ തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു . ക്രമേണ ഒരു കാര്യം എനിക്ക് ബോധ്യമായി . “ചർച്ച് സന്ദർശനം ഒരു പരിചയപ്പെടലിന്റെ വേദിയാകില്ല എന്ന് .” എംബസി ഉദ്യോഗസ്ഥർ അപരിചിതരെ ശ്രദ്ധിക്കുകപോലും ചെയ്യില്ല .
ക്രമേണ എന്റെ ശ്രദ്ധ എംബസ്സി ചർച്ചിലെ പുരോഹിതാനിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു . അദ്ദേഹം വളരെയധികം ആളുകളുമായി പരിചയമുള്ള വ്യക്തി ആയിരിക്കുമല്ലോ . അദ്ദേഹം വിചാരിച്ചാൽ കാര്യങ്ങൾ നടന്നേക്കും . ഞാൻ പുരോഹിതനെ കാണുവാൻ അവസരം കാത്തിരുന്നു .
കുർബാനക്ക് ശേഷം എല്ലാവരും മടങ്ങുവാനുള്ള തയാറെടുപ്പിലാണ് .എന്നും കാണുന്ന പുരോഹിതൻ തന്നെയാണ് ഇന്നും കുർബാനക്ക് .
ഞാൻ സാവധാനം പള്ളിക്ക് വെളിയിൽ വന്നു .വിദേശികൾ പരസ്പരം കുശലാന്വേഷണങ്ങൾ നടത്തുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു .
“എവിടെയാണ് ഫാദറിന്റെ റൂം?” പള്ളിയുടെ വാതിലടക്കുവാൻ വന്ന വ്യക്തിയോട് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു .
“ഇതാ … ഈ സൈഡിൽ കൂടി ചർച്ചിന്റെ പിൻഭാഗത്ത്.” കൈ ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് അയാൾ വഴി കാണിച്ചു .
“അദ്ദേഹത്തെ ഇപ്പോൾ കാണുവാൻ കഴിയുമോ?”
“പിന്നെന്താ? തീർച്ചയായും .” എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ പറഞ്ഞു .
“അദ്ദേഹം ഏത് രാജ്യക്കാരനാണ്?”
‘’He is from Brazil’’ ജനവാതിൽ നടക്കുന്നതിനിടെ അയാൾ എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ പറഞ്ഞു.
ഞാൻ സാവധാനം പുരോഹിതന്റെ റൂം ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു .പള്ളിയങ്കണത്തിൽ ആളുകൾ ഏതാണ്ട് ഒഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു .
പള്ളിയോട് ചേർന്ന ചെറിയൊരു കോട്ടേജ് … മുൻവാതിൽ തുറന്നുകിടക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു . ആരെയും മുൻഭാഗത്ത് കാണുന്നില്ല .കോളിങ് ബെല്ലിൽ വിരലമർത്തി ഞാൻ കാത്തുനിന്നു . നിമിഷങ്ങൾക്കകം ഫാദർ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു . എന്താണ് വേണ്ടത് ? എന്ന ഭാവം അദ്ദേഹത്തിൽ പ്രകടമായിരുന്നു .
“ഞാൻ … ഞാൻ … മൈക്കിൾ ഫ്രം കേരള.” പോക്കറ്റിൽ തിരുകിയിരിക്കുന്ന പാസ്പോര്ട്ട് എടുത്ത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് ഞാൻ തുടർന്നു .
“എനിക്ക് ഫാദറിന്റെ ഒരു സഹായം വേണം.” പ്രതീക്ഷയോടെ അദ്ദേഹത്തെ നോക്കികൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
” എന്ത് സഹായമാണ് വേണ്ടത്? വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ എന്നെ തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് ഫാദർ അന്വേഷിച്ചു .
ഞാൻ എന്റെ ആഗ്രഹം അദ്ദേഹത്തെ അറിയിച്ചു .തെല്ലുനേരത്തെ നിശബ്ദത . ഒടുവിൽ മൗനം ഭജിച്ചുകൊണ്ട് ഫാദർ പറഞ്ഞു .
“നോക്കൂ… മൈക്കിൾ. ഞാൻ നിസ്സഹായനാണ് . എനിക്ക് തങ്ങളെ സഹായിക്കുവാൻ കഴിയില്ല .” ഒരുനിമിഷത്തെ മൗനത്തിന് ശേഷം അദ്ദേഹം തുടർന്നു … ഒരു കാര്യം ചെയൂ . റവ .ഫാദർ ഹെയിൻസിനെ കാണു . അദ്ദേഹത്തിന് ചിലപ്പോൾ തങ്ങളെ സഹായിക്കുവാൻ കഴിയും .” ഹീ ഈസ് ഫ്രം ജർമ്മനി .” ഫാദർ ഹെയിൻസ് ഇപ്പോൾ സ്ഥലത്തില്ല . അടുത്ത ആഴ്ചയേ എത്തുകയുള്ളൂ .
Okay, Father… ഞാൻ സന്തോഷത്തോടെ തലകുലുക്കി.
പുരോഹിതനോട് യാത്രപറഞ്ഞു ഞാൻ പുറത്തിറങ്ങി . അടുത്ത ഞായറാഴ്ച ഞാൻ റവ . ഫാദർ ഹെയിൻസിനെ ചെന്നുകണ്ട് എന്റെ ആഗ്രഹം അദ്ദേഹത്തെ അറിയിച്ചു . പക്ഷെ, ഫാദർ ഹെയിൻസും തന്റെ നിസ്സഹായത വെളിപ്പെടുത്തി .
മാസങ്ങൾ അങ്ങിനെ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .ജോലിയോടൊപ്പം ഒഴിവ് സമയങ്ങളിൽ അലച്ചിലും ഞാൻ പതിവാക്കി .വിദേശത്ത് പോകുവാൻ എവിടെയും ഒരു വഴി കണ്ടെത്തുവാൻ സാധിക്കുന്നില്ല . ഒരു ദിവസം ഹിന്ദുസ്ഥാൻ ടൈംസിൽ വന്ന വാർത്ത എന്റെ ശ്രദ്ധ ആകർഷിച്ചു .
“രണ്ടു ബ്രിട്ടീഷ് സാഹസികർ ലണ്ടനിൽ നിന്നും സൈക്കിളിൽ സഞ്ചരിച്ച് ന്യൂഡൽഹിയിൽ എത്തിച്ചേർന്നിരിക്കുന്നു.” ആ വാർത്തയിൽ എന്റെ കണ്ണുകൾ ഉടക്കി നിന്നു .
“ഒരു സാധ്യത … അതെ … ഒരു സാധ്യത. എന്റെ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു . അന്ന് വൈകീട്ട് ആ വാർത്ത ഞാൻ സുനിലിനെ കാണിച്ചു .
“എന്താ മൈക്കിൾ … സൈക്കിൾ ചവിട്ടുവാനുള്ള പുറപ്പാടാണോ? സുനിൽ തമാശ കലർന്ന സ്വരത്തിൽ എന്നെ നോക്കി .
“എനിക്ക് ഈ വാർത്ത കണ്ടിട്ട് വളരെ താല്പര്യം തോന്നുന്നു.” ആകാംഷ മറച്ചുവച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു .
“മൈക്കിൾ … ഇതൊക്കെ അവർക്ക് മാത്രം കഴിയുന്ന കാര്യങ്ങളാണ്: കൂടാതെ പെർമിഷൻ, വിസ തുടങ്ങിയവ. യൂറോപ്യൻസിന് എവിടെ വേണമെങ്കിലും സഞ്ചരിക്കുവാൻ വിസ ലഭിക്കും .പക്ഷെ … ഏഷ്യൻസ് … അവർക്ക് വിസ ലഭിക്കില്ല . പ്രത്യേകിച്ച് ഇന്ത്യക്കാർക്ക് .
സുനിലിന്റെ അഭിപ്രായപ്രകടനം എന്നെ നിരാശപ്പെടുത്തി .
ഞങ്ങളുടെ സംസാരം അവിടംകൊണ്ട് അവസാനിച്ചു .ദിവസങ്ങൾ നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു .എന്നാലും “സാഹസിക സഞ്ചാരം ” എന്റെ മനസിന്റെ ഏതോ കോണിൽ തങ്ങിനിൽപുണ്ടായിരുന്നു .
“ഒരു സാഹസിക സഞ്ചാരം എന്തുകൊണ്ട് പറ്റില്ല! യൂറോപ്യൻസിന് മാത്രം പറഞ്ഞ കാര്യമല്ലല്ലോ ഇത് .
ക്രമേണ ആ ചിന്ത എന്റെ മനസ്സിന്റെ ഏതോ കോണിൽ ശക്തി പ്രാപിക്കുവാൻ തുടങ്ങി . ഞാൻ ദിവസങ്ങളോളം സാഹസിക സഞ്ചാരത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .ക്രമേണ ആ ചിന്ത എന്റെ മനസ്സിന്റെ ഒരു ഭാഗമായിത്തീർന്നു .
“എന്തുകൊണ്ട് പറ്റില്ല … പറ്റും … പറ്റണം.” എന്റെ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .
പക്ഷെ … അതിന് പെർമിഷൻ ലഭിക്കുമോ ? ആരാണ് അനുവാദം തരേണ്ടത് !! നൂറു നൂറു ചോദ്യങ്ങൾ എന്റെ മനസ്സിൽ മിന്നിമറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു .
അവസാനം എനിക്ക് സഹികെട്ടു …
ആരോടെങ്കിലും ഇതിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കണം . സുനിൽ തന്നെ അനുയോജ്യമായ വ്യക്തി .
അന്ന് വൈകീട്ട് ഞാൻ സുനിലിന്റെ അടുക്കൽ ഇതിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിച്ചു .
സുനിൽ വിടർന്ന കണ്ണുകളോടെ എന്നെ തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .ഞങ്ങളുടെ ഇടയിൽ കുറേ നേരം മൗനം തളംകെട്ടി നിന്നു .
പെട്ടെന്ന് സുനിൽ പറഞ്ഞു ;
Okay, Michael ശ്രമിക്കുന്നതിൽ തെറ്റില്ല. പക്ഷെ … വളരെ റിസ്ക്ക് ആണ് .കൂടാതെ , എത്രമാത്രം പ്രയോഗികമെന്നുകൂടി ചിന്തിക്കണം . ഇതിന് ശരിക്കും തയാറെടുപ്പുകൾ വേണം .അതാത് രാജ്യങ്ങളുടെ അനുവാദം വേണം . അവർ അനുവാദം തരുമോ എന്നുപോലും അറിയില്ല . പിന്നെ … “സാമ്പത്തികം ” സപ്പോർട്ട് ചെയുവാൻ ആരെയെങ്കിലും കണ്ടെത്തണം .ധാരാളം പണം കൈവശം വേണം .”
അടുത്ത ദിവസങ്ങളിൽ ഇതുതന്നെയായിരുന്നു എന്റെ മനസ്സിലെ ചിന്ത .അതിനിടയിൽ എനിക്ക് ഒരു ആശയം തോന്നി .
യൂറോപ്പ് വരെയുള്ള എല്ലാ എംബസ്സികൾക്കും എന്റെ താല്പര്യത്തെക്കുറിച്ച് ലെറ്റർ അയക്കുക .അവരുടെ മറുപടി എന്തായിരിക്കുമെന്ന് അറിയുക .
അടുത്ത ദിവസം തന്നെ ഞാൻ ലെറ്റർ എഴുതി .
പാക്കിസ്ഥാൻ , അഫ്ഗാനിസ്ഥാൻ ,ഇറാൻ , ടർക്കി , ഗ്രീസ് …
ഒരാഴ്ചക്ക് ശേഷം മറുപടി ലഭിച്ചു .ഞാൻ ആ ലെറ്റർ ശ്രദ്ധാപൂർവം വായിച്ചു .ഒരു രാജ്യവും ഒരു വിസമ്മതവും പറയുന്നില്ല .അഫ്ഗാനിസ്ഥാൻ മാത്രം സൈക്കിൾ യാത്ര ബുദ്ധിമുട്ടാണ് ,വിമാനമാർഗം വരാം എന്ന് എഴുതിയിരിക്കുന്നു .
ഒരു രജത രേഖ തെളിഞ്ഞുവരുന്നതായി എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു .
“ഒരു സാധ്യത “
“ഇതുതന്നെ മാർഗം.” എന്റെ മനസ്സ് തനിയെ മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു .പക്ഷെ … ഒരു “ക്രോസ്സ് കൺട്രി ” സൈക്കിൾ യാത്രപോലും നടത്തിട്ടില്ലാത്ത എനിക്ക് ഇതിന് കഴിയുമോ !!
കഴിയും … കഴിയണം .
“ഇതാണ് നിന്റെ വഴി … വിജയത്തിലേക്കുള്ള വഴി.”
മനസ്സിൽ ആരോ മന്ത്രിക്കുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു .
“നാട്ടിലേക്ക് പുറപ്പെടുവാൻ ഞാൻ ഏറ്റവുമടുത്ത ട്രെയിൻ തിരയുകയായിരുന്നു.”
Advertisement invite
I Want to Built a House
Email: josemichaelcalicut@gmail.com
WhatsApp: +91 7560 899 479
GOOGLE PAY: +91 921 2025 479
Payoneer : josemichael88245@gmail.com